Γεια σας και πάλι.
Το τελευταίο διάστημα έχω πάρα πολλή δουλειά και γι αυτό δεν γράφω.
Σήμερα όμως, εξαιτίας των εορταστικών ημερών που έρχονται, κάθισα και γράφω για ένα θέμα, αποτέλεσμα του οποίου ήταν η δουλεία που με σκλάβωσε για επτά σχεδόν χρόνια στην σκλαβιά της Νέας Ακρόπολης.
Θα αναρωτιέστε σίγουρα ποιο είναι αυτό το θέμα , που έχει μάλιστα σχέση με τις χριστουγεννιάτικες γιορτές που πλησιάζουν.
Όταν γνώρισα την Νέα Ακρόπολη, ούτε το φοιτητικό σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη, ένα μικρό δωμάτιο με ένα στρώμα στο πάτωμα, ένα τραπέζι και μια καρέκλα, με συγκινούσε αλλά ούτε και το πατρικό μου στην Αθήνα έλεγε κάτι στην ψυχή μου και αυτό όχι εξαιτίας μιας οικονομικά άσχημης οικογενειακής κατάστασης αλλά εξαιτίας της άσχημης και αδιάφορης συναισθηματικής κατάστασης των γονιών μου, που ποτέ δεν έδωσαν, όλα αυτά τα συναισθήματα που θα έπρεπε να δίνει κάθε πατρικό σπίτι στην ψυχή ενός παιδιού, έφηβου, νέου, ώστε να προσδοκά με χαρά, κάθε φορά, πότε θα έλθει η στιγμή που θα περάσει το αγαπημένο κατώφλι της στοργικής οικογενειακής φωλιάς.
Στην Νέα Ακρόπολη, τώρα, αυτό που διαπίστωσα, από την επαφή μου με τους ανθρώπους που την πλησίαζαν και γινόντουσαν μέλη της, ήταν ένα κοινό χαρακτηριστικό… το σπίτι γι αυτούς δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ο τόπος που πηγαίνει κάποιος, όταν δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει.
Έτσι λοιπόν, ιδίως τα πιο ενταγμένα μέλη, έχοντας πάντα το ίδιο κενό στην ψυχή τους, αυτό που έκαναν, δεν ήταν τίποτε άλλο από την πιο λογική αντίδραση, το να κάνουν δηλαδή σπίτι τους το κτίριο της Νέας Ακρόπολης.
Μη διαφέροντας μάλιστα από την γνωστή αλεπού, στον μύθο του Αισώπου, που όταν της έκοψε την ουρά το δόκανο του κυνηγού, γύρναγε σε όλο το δάσος και σε όποιο ζώο συναντούσε του έλεγε πόσο όμορφα ένιωθε χωρίς ουρά, έτσι και αυτοί λένε πως, το σπίτι είναι μόνο για τους μικροαστούς, αποτυχημένους της ζωής, για αυτούς που είναι ιδιώτες (συνώνυμο με τους ηλίθιους) και πως, με λίγα λόγια, το σπίτι είναι γι αυτούς που δεν αξίζει ούτε να ζουν.
Πόση απαξίωση για τους εκατομμύρια νοικοκυραίους όλου του κόσμου που μεγαλώνουν σωστές οικογένειες, που θυσιάζουν την ζωή τους για να έχουν μια όμορφη οικογενειακή ατμόσφαιρα σε όσους αγαπούν και που φροντίζουν, πάντα, το σπίτι να είναι ένα ζεστό καταφύγιο από τις δυσκολίες του έξω κόσμου.
Σπίτι, για μένα τώρα, είναι ο χώρος που πρόσωπα που αγαπιούνται βρίσκονται μαζί, μαθαίνουν να συμβιώνουν, έστω και με διενέξεις, μαθαίνουν να λύνουν τις διαφορές τους και να αγαπιούνται κάθε φορά, ακόμα περισσότερο.
Συνάμα, σπίτι είναι το μέρος που έχεις όλα τα πράγματα που σου αρέσουν και που αντανακλούν το γούστο σου, τις συνήθειές σου, τους ήρωες σου και εν κατακλείδι, τον πολιτισμό σου.
Το σπίτι, επίσης, είναι ο χώρος που δεχόμαστε τους συγγενείς, φίλους και συνεργάτες μας, τους περιποιόμαστε, τους κάνουμε με αγάπη και χαρά τα αγαπημένα τους φαγητά και γλυκά για να τους ευχαριστήσουμε. Με αυτούς είναι που γελάμε με τα αστεία μας, που μιλάμε για τις καθημερινές εμπειρίες μας και που συζητάμε για την πολιτική, που επηρεάζει όλους μας.
Αυτές τις μέρες, πλησιάζουν Χριστούγεννα όπως σας είπα, στολίζουμε, όλοι μαζί το χριστουγεννιάτικο δένδρο, όσο χαζό και αν είναι σαν έθιμο και έτσι χτίζουμε αναμνήσεις που θα ζεσταίνουν για μια ολόκληρη ζωή τις ψυχές των παιδιών μας και που θα μένουν τυπωμένες στις αναμνηστικές μας φωτογραφίες και στα βίντεό μας.
Σπίτι επίσης είναι το μέρος που βγάζουμε τις μάσκες του κοινωνικού καθωσπρεπισμού και αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο, γνωρίζοντας πως οι δικοί μας άνθρωποι δεν θα μας παρεξηγήσουν και θα μας καταλάβουν ακόμα και αν δεν νιώθουμε καλά, γιατί αυτό είναι το καταφύγιό μας.
Σπίτι, τέλος είναι το μέρος που θέλουμε να γυρίσουμε. Εκεί που έχουμε τις πιο γλυκές αναμνήσεις και τα όνειρά μας, εκεί που δεθήκαμε με τα πρόσωπα της οικογένειας μας.
Που να καταλάβουν οι Ακροπολιτανοί, άνθρωποι ψυχροί, άτεγκτοι και αδυσώπητοι που το μόνο που έχουν μάθει είναι να συμμορφώνονται με τα διατάγματα που βγάζει κάθε τόσο ο πλέον προβληματικός αρχηγός τους, τι είναι σπίτι.
Που να την βρουν την ευαισθησία, όταν στη θέση της καρδιάς τους έχουν την καλυμμένη εξουσιομανία και την επικράτηση.
Είναι το πιο λογικό πράγμα, γι αυτούς, σπίτι να είναι εκεί όπου καταλήγουν όταν δεν έχουν τι άλλο να κάνουν.
Δεν μπορούν, με τίποτα να εννοήσουν, μεταξύ των άλλων, πως, σπίτι είναι ο καρπός του αγώνα δυο ανθρώπων, η ανταμοιβή των κόπων τους, το αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς και της οικονομίας. Είναι το συναίσθημα, του "να έχουν", η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για ασφάλεια, μα συνάμα και η μεγαλύτερη ικανοποίηση πως δύο άνθρωποι ένωσαν τις δυνάμεις τους και έκαναν κάτι δικό τους, χωρίς να περιμένουν από άλλους να τους το δώσουν έτοιμο.
Το αστείο είναι πως στη Νέα Ακρόπολη, που τόσο τους αρέσουν οι λατρείες σε αρχαίους Θεούς, δεν ακούγεται τίποτα για την Εστία. Βλέπετε, στο σπίτι του κρεμασμένου… δεν μιλάνε για σκοινί.
Βαθειά μέσα τους, όλοι, μα όλοι, έχουν το ίδιο πρόβλημα. Αλλιώς, δεν θα ήταν μέλη….
Στην ελληνική μυθολογία, η Εστία είναι η θεά της οικιακής ζωής, της οικογένειας, η οποία και λάμβανε την πρώτη προσφορά σε κάθε θυσία στο σπιτικό.
Το όνομά της σημαίνει το σπιτικό και τους κατοίκους του.
Η Εστία είναι η μεγαλύτερη κόρη της Ρέας και του Κρόνου, αδερφή των Δία, της ¨Ηρας, του Άδη του Ποσειδώνα και της Δήμητρας. Ήταν αυτή που φρόντιζε την ιερή φωτιά στον Όλυμπο. Οι βωμοί της περιελάμβαναν κάθε οικογενειακή εστία.
Αμέσως μετά την γέννησή τους, ο Κρόνος κατάπιε την Εστία και τα αδέρφια της εκτός από τον Δία, ο οποίος αργότερα τους διέσωσε και τους οδήγησε σε πόλεμο εναντίον του Κρόνου και των άλλων Τιτάνων.
Η Εστία ορκίστηκε να παραμείνει για πάντα παρθένα και αρνήθηκε στα καλέσματα του Ποσειδώνα και του Απόλλωνα. Μια φορά κινδύνευσε να βιαστεί από τον Πρίαπο, έναν ελάσσονα θεό της γονιμότητας, αλλά σώθηκε από το ογκάνισμα ενός όνου.
Η Εστία, η Αθηνά και η Άρτεμη ήταν οι μόνες Θεές που πάνω τους δεν είχε δύναμη η Αφροδίτη (που είχε υποτάξει το σύνολο Θεών και ανθρώπων).
Τι έγινε Ακροπολιτανοί, πότε θα φτιάξετε και ένα Ιερό για αυτή την μεγάλη Θεά?
Ίσως, αν αρχίσετε να την μελετάτε, να βρείτε και το πρόβλημα που έχετε μέσα στις ψυχές σας.
Θα είναι το πρώτο βήμα…
