Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....

[Ορφέας]

   Τα λεγόμενα "Θεωρήματα" κατέχουν τον κορμό των διδασκαλιών του Κριναετού και η ανάπτυξή τους μας δίνει ουσιαστικά την εσωτερική και εξωτερική θεώρηση της γνώσης που διαπραγματεύονται. Η ιστοσελίδα http://members.fortunecity.co.uk/krinaetos/index.html μας παρέχει το υλικό σε σχέση με τα 15 θεωρήματα που εισήγαγε η Μαρία Ντυπρέ.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ στα ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ

Κάθε άνθρωπος επί της Γης, ένα πράγμα επιζητεί και επιδιώκει: την ευτυχία, όπως κι αν την αντιλαμβάνεται κι ό,τι κι αν σημαίνει η λέξη αυτή για τον ίδιον.

Κι όμως! Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φιλόσοφος, διανοούμενος ή επιστήμων για ν' αντιληφθή ότι από καταβολής κόσμου ο άνθρωπος υποφέρει.

Η πείνα, ο φόβος, οι πόλεμοι, οι απάνθρωπες συνθήκες διαβιώσεως και εργασίας, ο αφύσικος τρόπος ζωής, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το άγχος, η ανασφάλεια συνθλίβουν τον άνθρωπο και τον καταδικάζουν στην στέρηση εκείνου που ενδομύχως αισθάνεται να του ανήκει δικαιωματικά.

Πώς είναι δυνατόν οι πνευματικές αρετές του ανθρώπου από την μία να τον έχουν βοηθήσει να κατακυριεύσει τον πλανήτη Γη, να δαμάσει τα στοιχεία της Φύσεως, να αναπτύξει πολιτισμό, επιστήμες, φιλοσοφία, τέχνη κλπ. κι από την άλλη αυτές οι ίδιες αρετές να γίνονται όργανα της πλέον παράλογης αυτοκαταστροφικότητας;

Τί - ή ποιός - εμποδίζει τον άνθρωπο από το να είναι ευτυχισμένος;

Κατά την γνώμη μας, ρίζα του κακού είναι η άγνοια - η άγνοια της πνευματικής φύσεως του ανθρώπου, η άγνοια του σημαντικότατου ρόλου που επιτελεί ο άνθρωπος στην Δημιουργία, η άγνοια της σημασίας του περιβάλλοντος, η άγνοια των Νόμων που διέπουν την Ζωή...

Πράγματι! Η επιδίωξη της ευτυχίας θα παραμένει πάντοτε ουτοπία, όσο ο άνθρωπος θα εξακολουθεί να αγνοεί τις ουσιώδεις αλήθειες που τον αφορούν. Διότι μόνον η ευθυγράμμισή του προς αυτές τις αλήθειες θα του επέτρεπε να βιώσει μέσα του την εκπλήρωση, μοναδικό θεμέλιο της αληθινής ευτυχίας!

Αυτές ακριβώς τις αλήθειες προβάλλουν τα δεκαπέντε Θεωρήματα, τα οποία παρατίθενται και σχολιάζονται στο ανά χείρας βιβλίο. Χωρίς να παρέχουν έτοιμες, δογματικές απαντήσεις, αποτελούν ισάριθμες “κλείδες” που δίδουν την δυνατότητα στον άνθρωπο να τις διερευνήσει, να εισδύσει στα συμπυκνωμένα νοήματα που υποκρύπτουν και κυρίως να τις επαληθεύσει εμπράκτως.

Τα δεκαπέντε αυτά Θεωρήματα προβάλλουν μία νέα όψη της μίας και μοναδικής Αληθείας που αποκαλύφθηκε στην ανθρωπότητα προ δύο χιλιάδων ετών. Υποδεικνύουν στον σύγχρονο άνθρωπο μία λογική και εφαρμόσιμη οδό δια της οποίας θα μπορέσει, εάν θέλει, να κατανοήσει και να επιλύσει όλα τα προβλήματα που τον μαστίζουν. Τέλος, φωτίζουν με το Φως της Σοφίας την μία και μοναδική οδό της Αγάπης, καθιστώντας την προσιτή, εύλογη και λογικώς αναγκαία.

Εκείνος που θα εγκολπωθή και θα εφαρμόσει τις αλήθειες των δεκαπέντε Θεωρημάτων, θα δεί την ζωή του να αποκτά ένα βαθύτερο νόημα και να γίνεται πιο φωτεινή. Θα αρχίσει ν' ανακαλύπτει τις μυστικές διαστάσεις του εαυτού του και - γεμάτος βεβαιότητα κι εμπιστοσύνη - θα μπορέσει να βαδίσει ενσυνείδητα προς την αυτοεκπλήρωση.

Σημείωση των Συντακτών:

Οι εκφωνήσεις των Θεωρημάτων δόθηκαν αρχικώς στην Γαλλική γλώσσα από την Marie Routchine Dupre' (25 Νοεμβρίου 1883 ή 1884 ~ 30 Ιανουαρίου 1918), ενώ βρισκόταν σε ιδιαίτερη κατάσταση πνευματικής ανατάσεως.

Το κείμενο των σχολίων βασίζεται ως επί το πλείστον (αλλά όχι αποκλειστικώς) στις επιτομές της ερμηνευτικής αναπτύξεως που έγινε από τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Χαλιώτη. Οι δε υποσημειώσεις είναι περαιτέρω επεξηγήσεις, κρίσεις, γνώμες ή σχολιασμοί των συντακτών.

Ένεκα της αναγκαστικής (για λόγους εκτάσεως) συμπυκνώσεως των νοημάτων, συνιστούμε στον αναγνώστη να εστιάζεται σε μίαν έννοια κάθε φορά, προσπαθώντας αφ' ενός μεν να την διερευνήσει και να την κατανοήσει λογικώς, αφ' ετέρου δε να διαπιστώσει ο ίδιος στην πράξη εάν ισχύει και πώς εφαρμόζεται.

Εξ άλλου, αυτό ακριβώς σημαίνει η λέξη “Θεώρημα”: κάτι που επιδέχεται απόδειξη και έμπρακτη επαλήθευση.

[Ορφέας]

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η MARIE ROUTCHINE DUPRE'

Η Marie Routchine Dupre' γεννήθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας στις 25 Νοεμβρίου του έτους 1884 (1). Ανήκε σε πολυμελή οικογένεια: είχε τρεις αδελφές και δύο αδελφούς. Ενώ ήταν ακόμη μικρή, ο πατέρας της αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να εγκατασταθή με την οικογένειά του στο Παρίσι.

Έφηβη ακόμη, αντίκρυζε καθημερινά την ανθρώπινη δυστυχία στο εργατικό Παρίσι της εποχής εκείνης και συγκλονιζόταν από την φτώχια και την αθλιότητα που έβλεπε γύρω της. Η σκέψη της και η μέριμνά της περιστρεφόταν διαρκώς γύρω από το πώς θα εύρισκε ένα μέσον για να ανυψωθή η γυναίκα, να βελτιωθή η διαπαιδαγώγηση τών παιδιών και να εξασφαλισθή μία κάπως άνετη και αξιοπρεπής ζωή για τον ταλαιπωρούμενο εργάτη.

Σύχναζε στα λαϊκά πανεπιστήμια, εκείνο όμως που την διακατείχε ήταν η ελπίδα μιάς κοινωνικής και πνευματικής αναμορφώσεως η οποία θα απάλλασσε τον άνθρωπο από όλη αυτή την δυστυχία.

Διαπνεόταν από μία Θεία - θα έλεγε κανείς - Αγάπη, την οποία βίωνε κατά τρόπο βαθύ, ειλικρινή και σπάνιο. Ακούραστη, παρείχε ανιδιοτελώς την βοήθειά της προς πάσα κατεύθυνση. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, ενέπνεε τον σεβασμό σ' όσους την πλησίαζαν και η απλότης τών λόγων της έπειθε τους συνομιλητές της.

Τον Φεβρουάριο τού 1914, ευρισκόμενη την Αίγυπτο, ύστερα από έναν περίπατο στην Νεκρόπολη της Μέμφιδος, περιέπεσε σε κατάσταση πνευματικής εκστάσεως. Όταν συνήλθε, περιέγραψε το βίωμά της ως εξής:

"Είδα τον άνθρωπο και την ύπαρξή του επί της Γής... Παντού είναι ο ίδιος και παντού πρεσβεύει την ίδια πλάνη. Φοβάται την δύναμη, αλλά και δεσπόζει διά της δυνάμεως... Μπροστά στην δύναμη ενός ανθρώπου, οι άνθρωποι υποτάσσονται και τον αναγορεύουν βασιλέα τους. Όταν όμως αυτός πεθάνει ή χάσει την δύναμή του, οι άνθρωποι τον καθυβρίζουν.
" Η ανθρωπότης είναι άνανδρη, διότι σ' αυτήν η δύναμη προηγείται της Δικαιοσύνης και της Ευθύτητας...
" Εάν καυτηριάζω με λέξεις τόσο σκληρές την ανθρωπότητα, εν τούτοις απαλλάσσω τον άνθρωπο. Το σύνολο είναι εκείνο που παρεμποδίζει τίς ατομικές του προσπάθειες και τον κάμει να παρεκκλίνει πάντοτε από την οδό της τελειότητας...".

Έτσι, κατέληξε στην έννοια της Προσωπικότητας ως λύση τού προβλήματος της ανθρωπότητας. Τί είναι η Προσωπικότητα; Είναι η αληθινή ταυτότητα τού κάθε ανθρώπου, η εκδήλωση της οποίας τείνει να παρεμποδίζεται από διαφόρους παράγοντες, ατομικούς και συλλογικούς. Εάν ο κάθε άνθρωπος κατορθώσει να εκδηλώσει αυτό που πραγματικά είναι, τότε αφ' ενός ο ίδιος θα βιώνει μία εσωτερική ευτυχία,  αφ' ετέρου θα είναι σε θέση να συνεργάζεται αρμονικά με τους άλλους ανθρώπους, συναλλάσσοντας τίς ιδιαίτερες αρετές, ποιότητες και ικανότητές του, που τον διαφοροποιούν από τους υπολοίπους ανθρώπους.

Τίς ιδέες της αυτές η Marie Routchine Dupre διετύπωσε υπό μορφήν Θεωρημάτων, καλώντας κάθε άνθρωπο να επαληθεύσει ο ίδιος στην πράξη την αλήθειά τους.

Η Marie Routchine Dupre απεβίωσε από ασθένεια στις 30 Ιανουαρίου 1918, σε ηλικία 33 ετών,  ενώ μαινόταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος.

(1) Κατ' άλλην εκδοχή, γεννήθηκε την ίδια ημερομηνία τού έτους 1883.

[Ορφέας]

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ


ΠΡΩΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

 

«Κάθε ανθρώπινο όν κατέχει μία δική του προσωπικότητα τόσο ανόμοια όσο δύο όντα της ιδίας φυλής και της ιδίας φύσεως.
Η προσωπικότητα αυτή είναι περισσότερο ή λιγότερο εκδηλωμένη και περισσότερο ή λιγότερο ισχυρή.
Αυτή εξαρτάται από τον βαθμό της πείρας του.
Ως προς την εκδήλωση της Προσωπικότητας, εξαρτάται από το περισσότερο ή λιγότερο ελεύθερο περιβάλλον εντός του οποίου το όν διαπαιδαγωγήθηκε».

Νοηματική Εκδίπλωση του Πρώτου Θεωρήματος



Ι. ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Α. Περί του Ανθρωπίνου Όντος
1. Οι Παράγοντες που συγκροτούν το Ανθρώπινο Όν
2. Εμφάνιση και Δημιουργία του Ανθρωπίνου Όντος
3. Ο Ορισμός του Ανθρωπίνου Όντος

Β. Η Φυσική Προσωπικότητα του Ανθρωπίνου Όντος

Γ. Ανομοιότητα
1. Μονάδα και Απειροσύνη
2. Η Ανομοιότητα των Θείων Ιδεών
3. Η Ανομοιότητα ως Νόμος - Ορισμός της Ανομοιότητας
4. Τα τρία συστατικά στοιχεία του Νόμου της Ανομοιότητας
α. Ο Διαφορισμός των Θείων Ιδεών
β. Η τάση για συνεργασία
γ. Η Τάξη στην συνεργασία
5. Η Αρμονία της Ανομοιότητας
6. Η Ανομοιότητα και το Ανθρώπινο Όν
7. Η Εναντίωση του κακού στην Ανομοιότητα
8. Συμπεράσματα

Δ. Η Προσωπικότητα του Ανθρωπίνου Όντος
1. Η Συνείδηση του Ανθρωπίνου Όντος
2. Ορισμός της Προσωπικότητας
3. Η Δημιουργημένη Προσωπικότητα: Το Απρόσωπον
4. Η κατάληξη της Προσωπικότητας: Γένεση Θείου Όντος

ΙΙ. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Α. Ο Θεός ως Δημιουργός
1. Το Θείο Δημιουργείν
2. Περί των Όντων

Β. Ο τρόπος Δημιουργίας της Προσωπικότητας
1. Ο Ρόλος της Φυσικής Προσωπικότητας
2. Η Αυτοδημιουργία του Ανθρωπίνου Όντος
3. Οι προϋποθέσεις της Αυτοδημιουργίας: Αγνότητα
4. Συμπεράσματα

Γ. Η Ισχύς της Προσωπικότητας
1. Το περιεχόμενο του όρου Ισχύς
2. Η Πείρα
3. Γνώση και Συνείδηση
4. Θέλειν -- Γνωρίζειν -- Δύνασθαι

Δ. Η Εκδήλωση της Προσωπικότητας
1. Η Έννοια του όρου Εκδήλωση
2. Το περισσότερο ή λιγότερο της Εκδηλώσεως
3. Η σχέση Εκδηλώσεως και Δημιουργίας της Προσωπικότητας
4. Το Ελεύθερο Περιβάλλον
α. Τί είναι το Περιβάλλον
β. Το Ελεύθερο Περιβάλλον και η Εκδήλωση της Προσωπικότητας
γ. Η Έννοια της Ελευθερίας
δ. Ο Τρόπος της Απελευθερώσεως του Ανθρώπου και της Αλλαγής του Περιβάλλοντος από Ανελεύθερο σε Ελεύθερο

Επίλογος

[Ορφέας]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ

Η έννοια της Προσωπικότητας αποκαλύπτει την υψηλότερη Ιδέα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος σχετικά με τον άνθρωπο. Δεν θα υπερβάλλουμε καθόλου εάν πούμε ότι αποτελεί την Κλείδα της ενσαρκώσεως του ανθρώπου.

Ι. ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Α. Περί του Ανθρωπίνου Όντος

Ξεκινώντας το Θεώρημα αυτό με την απλή φράση «κάθε ανθρώπινο όν...» μάς δηλώνει ευθύς εξ αρχής ότι η προσωπικότητα είναι κάτι που αφορά αποκλειστικώς στους ανθρώπους. Δηλαδή από την έννοια της προσωπικότητας αποκλείεται κάθε τί που δεν είναι άνθρωπος.

Διακρίνουμε τον άνθρωπο από τις υπόλοιπες μορφές της Δημιουργίας – ζωικές, φυτικές και ορυκτές. Μόνον ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να συλλαμβάνει και να υλοποιεί Ιδέες, αξιοποιώντας το αυτεξούσιον και φέροντας ατομική ευθύνη. Μόνον αυτός καλείται να εξελιχθή πνευματικώς, διευρύνοντας την συνείδησή του δια μέσου των εμπειριών της ζωής. Δεν γεννάται θέμα πνευματικού δρόμου για καμμία άλλη μορφή ζωής.

Γι'αυτό λοιπόν θα πρέπει να αντιδιαστείλουμε τον άνθρωπο από όλες τις άλλες μορφές ζωής της Δημιουργίας. Ο μεν άνθρωπος αναδεικνύεται ως περιεχόμενο, ενώ όλα τα άλλα δημιουργήματα είναι το περιέχον, το περιβάλλον, εντός του οποίου καλείται ο άνθρωπος να φθάσει στον σκοπό του.

1. Οι Παράγοντες που συγκροτούν το Ανθρώπινο Όν

Τί εννοούμε, όμως, όταν λέγουμε «ανθρώπινο όν»;

Ως πρώτη προσέγγιση, εννοούμε ασφαλώς κάποια μορφή που εμφανίζεται μέσα στον υλικό κόσμο και ως τέτοια κατέχει ένα δικό της υλικό σώμα. Το υλικό σώμα, με τις πέντε αισθήσεις του, δίδει την δυνατότητα στον άνθρωπο να παρατηρήσει τον υλικό εαυτό του, να αντιληφθή τον υλικό κόσμο και να συναλλαγή με το περιβάλλον του.

Πέραν όμως από το υλικό σώμα, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι έχει και συναισθήματα, όπως επί παραδείγματι χαράς, λύπης, ενθουσιασμού, απογοητεύσεως, συμπαθείας, αντιπαθείας, μελαγχολίας, αγάπης, μίσους κ.ά. Αυτά δεν υπόκεινται στον έλεγχο των αισθήσεων ή της λογικής, δεν μετρώνται, δεν ζυγίζονται. Γεννώνται και λαμβάνουν χώραν σ' έναν ιδιαίτερο «χώρο», φύσεως και λειτουργίας διαφορετικής από αυτόν του σώματος, τον οποίον θα αποκαλέσουμε «ψυχή».

Τέλος, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του να συλλαμβάνει Ιδέες, να τις επεξεργάζεται δια της σκέψεώς του και να καταλήγει σε νοήματα, λειτουργώντας έτσι μέσα σ' έναν τρίτο «χώρο», διαφορετικόν από τους δύο προηγουμένους ως προς την φύση και την λειτουργία του: στον κόσμο των Ιδεών, στο «πνεύμα» του.

Παρατηρώντας λοιπόν τον άνθρωπο διαπιστώνουμε ότι, ορώμενος από εξωτερική σκοπιά, είναι τρισύνθετος, διότι δομείται από τρεις παράγοντες: τον υλικό, τον ψυχικό και τον πνευματικό, οι οποίοι -- αν και ως φύσεις διαφέρουν ριζικώς μεταξύ τους -- εν τούτοις συνευρίσκονται σε μία θαυμαστή αλληλοεξάρτηση, εμφανίζοντας μία αρμονική σύνθεση: την μορφή «άνθρωπος».

Ως υλικό σώμα, ο άνθρωπος κινείται και ανήκει στον υλικό κόσμο και συναλλάσσεται με αυτόν. Μετέχει του υλικού κόσμου, αποτελεί διακεκριμένο «κομμάτι» του, διατηρεί όμως μία συνεχή εξάρτηση απ' αυτόν -- εξάρτηση η οποία εκφράζεται με την αδιάκοπη εναλλαγή της ύλης του (αναπνοή, τροφή, αφόδευση). Υλικό σώμα και υλικός κόσμος διέπονται από τους ίδιους Νόμους, τους λεγομένους μηχανικούς ή φυσικούς.

Η ψυχή του ανθρώπου εκδηλώνεται και γίνεται αντιληπτή μέσω των συναισθημάτων και των ψυχικών διαθέσεων. Ασφαλώς πηγή και φορέας αυτών δεν είναι το υλικό σώμα, αφού τα συναισθήματά μας δεν υπόκεινται στην στάθμιση και στην μέτρηση. Δεν καταλαμβάνουν χώρο, δεν υπόκεινται στον έλεγχο των νόμων της φυσικής.

Ο μεν «χώρος» των ατομικών μας συναισθημάτων είναι η ατομική ψυχή· ο δε «χώρος» του περιβάλλοντος όπου «κινούνται» όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα και δια του οποίου αυτά μεταφέρονται σε άλλους ανθρώπους, είναι ο «χώρος» της λεγομένης Παγκοσμίας Ψυχής.
Όπως το υλικό σώμα είναι ένα διακεκριμένο «κομμάτι» του Υλικού Κόσμου, με τον οποίον αυτό συναλλάσσεται αδιάκοπα και στον οποίον ανήκει, έτσι και η ανθρώπινη ψυχή είναι «κομμάτι» της Παγκοσμίας Ψυχής, με την οποίαν συναλλάσσεται και στην οποίαν ανήκει.

Παρομοίως, το ανθρώπινο πνεύμα αποτελεί «μέρος» του Πνευματικού Κόσμου, από τον οποίο έλκει την προέλευσή του και στον οποίο κατατείνει.

Η συναλλαγή και επικοινωνία μεταξύ ανθρωπίνου πνεύματος και Πνευματικού Κόσμου και η μεταξύ τους σχέση φύσεως είναι καταστάσεις νοητές.

Η σύνθεση, η συμπαρεύρεση και η συμβολή των τριών αυτών παραγόντων -- του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος -- δίδει την δυνατότητα και την ευκαιρία να εμφανισθή εκείνο το ιδιαίτερο άτομο που αποκαλούμε ανθρώπινο όν.


Σημειώσεις:
α. Είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς πώς μεταφέρονται τα συναισθήματα και οι ψυχικές διαθέσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο. Λέμε: Είδα τον τάδε και μου έφτιαξε την διάθεση. Εξ άλλου είναι γνωστο πόσο μεταδοτικός μπορεί να είναι ο ενθουσιασμός ή ο φανατισμός. Αυτά μαρτυρούν την ύπαρξη ενός είδους ψυχικού επηρεασμού, ο οποίος -- ως ψυχικό φαινόμενο -- δεν συντελείται στα πλαίσια του υλικού επιπέδου, αλλά εντός του επιπέδου της λεγομένης Παγκοσμίας Ψυχής.

β. Η ανθρώπινη και η Παγκοσμία Ψυχή αποτελούν ένα επίπεδο που διέπεται από τους δικούς του νόμους και χαρακτηρίζεται από πλήθος φαινομένων. Ο κύριος σκοπός του είναι ν' αποτελέσει την γέφυρα για την δράση του Πνεύματος στην Ύλη. Πρόκειται για το λεγόμενο αιθερικό ή "αστρικό" επίπεδο.

2. Εμφάνιση και Δημιουργία του Ανθρωπίνου Όντος

Το καινοφανέν τούτο δημιούργημα είναι αποτέλεσμα της δράσεως μίας δημιουργού Αιτίας: μίας Θείας Ιδέας, η οποία πηγάζει από τον Θεό, διέρχεται τους κόσμους και -- συνθέτοντας καταλλήλως τα στοιχεία που λαμβάνει απ' αυτούς -- καταλήγει να εμφανίσει το ανθρώπινο όν στον υλικό κόσμο.

Με άλλα λόγια, λέγοντας «ανθρώπινο όν» δεν εννοούμε τους τρεις παράγοντες: πνεύμα, ψυχή και σώμα. Αυτά, ως στοιχεία, προϋπήρχαν του ανθρώπου και ελήφθησαν από τους τρεις κόσμους του Παντός -- από το Παγκόσμιο Πνεύμα, την Παγκόσμια Ψυχή και την Παγκόσμια Ύλη. Τοποθετήθηκαν σε μία τάξη, υπό μία Νομοτέλεια, και έδωσαν εμφάνιση στην μορφή «άνθρωπος».

Ο άνθρωπος καθ' εαυτός είναι ένα νέο δημιούργημα γύρω από το οποίο «περιστρέφονται» -- κατά ορισμένη σύνθεση και λειτουργία -- το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα, για να το υπηρετήσουν και για να υπηρετηθή τούτο μέσω αυτών. Το νέο τούτο δημιούργημα δεν είναι το σώμα, η ψυχή και το σώμα, τα οποία ως «υλικά» υπήρχαν και προηγουμένως. Το νέο δημιούργημα είναι εκείνο το ιδιαίτερο άτομο με την ατομική συνείδηση, η οποία χαρακτηρίζει κάθε ανθρώπινο όν.


Σημειώσεις:
Ας μάς επιτραπεί να φέρουμε τα εξής αναλογικά παραδείγματα:

α: Μία κατοικία δεν είναι απλώς το σύνολο των τούβλων, του κονιάματος και των λοιπών υλικών που χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή της, αλλά κάτι που υπερβαίνει το σύνολο των δομικών στοιχείων του.

β: Ένα βιβλίο δεν είναι απλώς μία ποσότης χαρτιού και μελανιού.

γ: Ένας βιολογικός οργανισμός δεν είναι απλώς το σύνολο των ιστών και οργάνων που τον συγκροτούν.

Σε όλες τις περιπτώσεις, η συγκροτούμενη μονάδα είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών της.

3. Ο Ορισμός του Ανθρωπίνου Όντος

«Το ανθρώπινο όν είναι η αρχή νέου δημιουργήματος, πνευματικής τάξεως, που εμφανίζεται στον κόσμο της ύλης.
Είναι το αποτύπωμα μίας Θείας Ιδέας, η οποία προβάλλεται ως Θεία Ακτίνα στον κόσμο της ύλης. Η Θεία Ακτίνα, τοποθετώντας το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα κατά μίαν ορισμένη νομοτέλεια και τάξη, συγκροτεί και εμφανίζει το ανθρώπινο όν.
Το ανθρώπινο όν, δημιουργώντας την Προσωπικότητά του, δύναται από ατελές να αποβή Όν αιώνιο».

Ο Θεός -- αν και ένας -- έχει άπειρες εκφράσεις. Κάθε μία είναι αποτέλεσμα εκδηλώσεως μίας Ιδέας Του. Το αποτέλεσμα της Θείας Ιδέας «Άνθρωπος», καθώς αυτή εκδιπλώνεται σάν Ακτίνα εντός της ύλης, είναι το ανθρώπινο όν.

Β. Η Φυσική Προσωπικότητα του Ανθρωπίνου Όντος

Παρατηρώντας τα τρία συστατικά ενός ανθρώπου διαπιστώνουμε ότι τα διακρίνουν ορισμένα χαρακτηριστικά, τα οποία δεν συναντώνται σε κανέναν άλλον άνθρωπο.

Έχουμε λοιπόν ιδιάζοντα χαρακτηριστικά σώματος, τα οποία συνθέτουν την υλική προσωπικότητα (π.χ. ανάστημα, ιδιοσυγκρασία κλπ.)· ιδιάζοντα χαρακτηριστικά ψυχής (π.χ. ευαισθησία), τα οποία συνθέτουν την ψυχική προσωπικότητα· και ιδιάζοντα χαρακτηριστικά πνεύματος, (π.χ. ταχύτητα ή βραδύτητα σκέψεως) τα οποία συνθέτουν την πνευματική προσωπικότητα του ανθρωπίνου όντος.

Για τα εν λόγω χαρακτηριστικά δεν ευθύνεται ο άνθρωπος· είναι η «προίκα» του με την οποία ήλθε στον κόσμο. Είναι αντανακλάσεις της Ιδέας την οποία πρόκειται να εκφράσει ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Αφού λοιπόν αυτά δεν είναι αποτέλεσμα της συμβολής του ανθρωπίνου όντος, αποτελούν κάτι το φυσικό, κάτι εκ φύσεως. Γι' αυτό λέμε ότι «το σύνολο των ιδιαζόντων χαρακτηριστικών του ανθρωπίνου όντος κατά το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα, αποτελούν την φυσική προσωπικότητά του»

Όμως, στον κόσμο όπου ζούμε, δεν υφίσταται καμμία δράση χωρίς να εμφανίζεται και η εναντίωση· δεν υπάρχει καμμία θέση χωρίς να υπάρχει και η άρνηση. Οι έννοιες του Καλού και του κακού συμπορεύονται σ' αυτόν τον κόσμο, ένεκα της αρχέγονης εκείνης Πτώσεως του Πνευματικού Όντος που αποκαλούμε «αντίπαλο».


Αντίπαλος είναι εκείνο το πνευματικό όν που υιοθετεί την άρνηση της Ζωής και της Αληθείας. Κατά παράδοξον τρόπο, το όν αυτό αναφέρεται με το όνομα «εωσφόρος» -- ο φέρων την αυγή. Κατά την γνώμη μας, αυτό ήταν το λειτούργημά του πριν από την πτώση του. Έκτοτε, αρνούμενο την Ζωή, το μόνο που φέρει είναι ο θάνατος, η αποσύνθεση, το σκότος, το χάος, η αταξία, η ασυναρτησία, η διαίρεση. Συνεπώς το σημερινό όνομά του δέον να είναι «σκοτοφόρος» -- ο φέρων το σκότος. Στην Αγία Γραφή περί εωσφόρου γίνεται αναφορά στα εδάφια: Ψαλμ. 109.3, Ιώβ 38.12, Ησαία 14.12.
Όταν λοιπόν μία ανόμοια Θεία Ιδέα αποτυπώνεται στον κόσμο της ύλης και εμφανίζεται το ανθρώπινο όν με τα συγκεκριμένα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά, ταυτοχρόνως σημειώνεται και η παρουσία του αρνητικού παράγοντα, ο οποίος παρεμβαίνει εναντιωτικά.

Αυτή η παρέμβαση του αρνητικού παράγοντα κατά την εμφάνιση του ανθρώπου δεν αποτελεί μέρος της Προσωπικότητας, αλλά είναι συνέπεια της αναπόφευκτης παρουσίας του στον κόσμο αυτόν. Ας μη συγχέεται λοιπόν η φυσική προσωπικότητα με το κακό. Αυτή είναι μόνον ό,τι παρέχει η Θεία Ιδέα στον άνθρωπο. Οι άνθρωποι όμως συχνά δεν μπορούν να διακρίνουν την Θεία Δωρεά της Προσωπικότητας από τις παρεμβολές του αντιπάλου και εκλαμβάνουν τις διάφορες επιβαρύνσεις και την ελαττωματικότητά τους ως στοιχεία της προσωπικότητός τους.

Η συγκρότηση του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα της εκφράσεως της Θείας Ιδέας, η οποία αποτυπώνεται (ή αντανακλάται) στα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος. Συνεπώς η φυσική προσωπικότητα νοείται αποκλειστικώς μέσα στο πλαίσιο του Καλού. Όλα τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου είναι ευεργετικά γι' αυτόν.

Ό,τι όμως προέρχεται από την εναντίωση του αρνητικού παράγοντα δεν αποτελεί μέρος της Προσωπικότητας, αλλά συνθέτει περιοριστικές συνθήκες υπό τις οποίες εμφανίζονται τα χαρακτηριστικά της Θείας Ιδέας.

Συνεπώς: «Φυσική Προσωπικότητα του ανθρωπίνου όντος είναι το σύνολο των ιδιαζόντων χαρακτηριστικών του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος, τα οποία νοούνται μεν ως αντανακλάσεις της Θείας Ιδέας, αλλ' επίσης τελούν υπό την εναντίωση του αντιπάλου στον κόσμο της ύλης».

Γ. Ανομοιότητα

1. Μονάδα και Απειροσύνη

Τα πάντα στο Πάν -- δηλαδή στον Πνευματικό, στον αιθερικό και στον υλικό κόσμο -- είναι Ιδέες και εκφράσεις Ιδεών. Οι Ιδέες γίνονται Εικόνες στον Αιθερικό κόσμο και καταλήγουν ως Μορφές στον υλικό κόσμο.

Τί είναι οι Ιδέες; Είναι το περιεχόμενο της Θείας Υπερσυνειδήσεως. Εάν τολμούσαμε -- όχι ασφαλώς να ορίσουμε τον Θεό, αλλά να προσπαθήσουμε να περιγράψουμε μίαν όψη Του -- θα μπορούσαμε να πούμε ότι από μίαν άποψη «ο Θεός είναι η Μονάδα εντός της Οποίας υπάρχουν, κατά τρόπο μη διακεκριμένο, οι άπειρες Ιδέες».


Η Ιδέα μπορεί να νοηθή ως έχουσα μία διάσταση, η Εικόνα δύο, η δε Μορφή τρεις διαστάσεις. Τούτο μάς δίδει μία πρώτη έννοια σχετικά με την φύση των τριών επιπέδων: του Πνευματικού, του Αιθερικού ή Ψυχικού και του Πνευματικού.
Έν και Άπειρον, Μονάδα και Απειροσύνη, είναι λέξεις που περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίον ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την Σεπτή Οντότητα του Θεού.

Ο άνθρωπος είναι έκφραση μίας Θείας Ιδέας. Ως τέτοια, όμως, έχει κι αυτή άπειρες εκφράσεις, άπειρες όψεις. Γι' αυτό και όλοι οι άνθρωποι -- του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος -- θα πρέπει να νοηθούν ως διαφορετικές εκφράσεις της μίας και μόνης Ιδέας «Άνθρωπος».


Την έννοια της Ιδέας μπορούμε να την συνδέσουμε μ' εκείνην του Είδους. Ένα είναι το είδος "Άνθρωπος", στο οποίο εντάσσονται όλα τα συγκεκριμένα -- αλλά πάντοτε διαφορετικά μεταξύ τους -- άτομα που το εκπροσωπούν.
2. Η Ανομοιότητα των Θείων Ιδεών

Οι άπειρες Ιδέες του Θεού δεν μπορούν να νοηθούν ως όμοιες ή ταυτόσημες μεταξύ τους. Κάτι τέτοιο θα ήταν άσκοπο και τίποτε στον Θεό δεν είναι δυνατόν να θεωρηθή άσκοπο. Ο Θεός δεν επαναλαμβάνει ποτέ τον Εαυτό του.

Αφού λοιπόν οι άνθρωποι είναι εκφράσεις Θείων Ιδεών, αντιλαμβανόμαστε γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι μεταξύ τους ανόμοιοι ως προς την Προσωπικότητα.
Όλες όμως οι εν λόγω επί μέρους Ιδέες, συνολικώς θεωρούμενες και αλληλοσυμπληρούμενες, μάς δίδουν την Ιδέα του Ενός: την μία Ιδέα «Άνθρωπος».

Η Ανομοιότητα, εν τη ενώσει των Ιδεών, μάς παρουσιάζει την έννοια της Μονάδος.

3. Η Ανομοιότητα ως Νόμος - Ορισμός της Ανομοιότητας

Η Ανομοιότητα αποτελεί φαινόμενο γενικό, χωρίς καμμία εξαίρεση: μπορούμε λοιπόν να την θεωρήσουμε ως Νόμο.

«Νόμος είναι ρεύμα δυνάμεως που μεταφέρει Θεία Θέληση, την οποία συνεχώς και αδιαλείπτως μετατρέπει σε Έργο». Ο Νόμος είναι το μέσον, ο μεταφορέας, που υλοποιεί τις Θείες Θελήσεις.

Για ποιον λόγο ο Θεός -- δια του Νόμου της Ανομοιότητας -- έπλασε τον κάθε άνθρωπο ανόμοιον από τους άλλους, προσδίδοντας στον κάθε έναν την έκφραση μίας ιδιαιτέρας Ιδέας Του; Ακριβώς για να δώσει στους ανθρώπους την δυνατότητα να συνειδητοποιήσουν την Ανομοιότητα εν τη Μονάδι και ν' αντιληφθούν την οδό της Επανόδου στην Μονάδα.

Η Ανομοιότητα είναι ο βαθύτερος λόγος που ο άνθρωπος, ήδη από την άγρια κατάσταση, προσπαθεί να ζήσει σε κοινωνία. Γνωρίζει ότι για να επιβιώσει, οφείλει να αλληλοσυμπληρωθή. Ιδού μία αντικειμενική εμφάνιση της λειτουργίας του Νόμου της Ανομοιότητας.

Μπορούμε λοιπόν να δώσουμε τον ακόλουθο ορισμό: «Η Ανομοιότητα είναι Θείος Νόμος, ο οποίος διέπει την διαφορότροπη εκδίπλωση του Θεού για την υπηρέτηση απείρων σκοπιμοτήτων στα πλαίσια του Θείου Ενός».

4. Τα τρία στοιχεία του Νόμου της Ανομοιότητας

α. Ο Διαφορισμός (η διαφορετικότητα) των Θείων Ιδεών

Ο Θεός είναι Ένας, αλλά έχει άπειρες εκφράσεις, άπειρες εκδηλώσεις. Από το άπειρο πλήθος των απείρων Ιδεών Του, καμμία δεν ταυτίζεται με κάποιαν άλλη.

β. Η τάση για συνεργασία

Οι διαφορετικές, ανόμοιες Ιδέες - εκφράσεις του Θεού έχουν την τάση της μεταξύ τους συνεργασίας, η οποία φέρει την μία Ιδέα πλησίον της άλλης και τους προσδίδει την κατάσταση της Ενότητας.

γ. Η Τάξη στην συνεργασία

Η τάξη είναι η χρυσή τομή της συνεργασίας δύο ή περισσοτέρων (διαφορετικών) Όντων, Ιδεών ή ανθρώπων. Καθορίζει ότι η προσφορά της ανομοίας αρετής θα είναι ανάλογη του μέτρου της ανάγκης -- ούτε καθ' υπερβολήν, ούτε κατά στέρησιν.
Εάν δεν υπήρχε η τάξη δεν θα μπορούσε να ρυθμισθή η συνεργασία. Κι εάν δεν υπήρχε συνεργασία, θα ήταν άχρηστος ο διαφορισμός, η διαφορετικότητα.

5. Η Αρμονία της Ανομοιότητας

Αποτέλεσμα των τριών συνιστωσών της Ανομοιότητας είναι η Αρμονία. Τούτο καθίσταται σαφές εάν θεωρήσουμε το παράδειγμα της ορχήστρας.

Κάθε όργανο είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Εάν παίζει αυτόνομα, απομονωμένο, δεν εκφράζεται η έννοια της ορχήστρας. Εάν όμως συνεργασθή με τα υπόλοιπα όργανα, εντός του πλαισίου της χρυσής τομής της τάξεως, τότε παρουσιάζεται η έννοια του συνόλου.

Η εικόνα της ορχήστρας μάς δίδει την έννοια του Ενός στην έκφρασή του των Πολλών.

6. Η Ανομοιότητα και το Ανθρώπινο Όν

Ο άνθρωπος του κόσμου τούτου, ενώ είναι Θείο Δημιούργημα, εν τούτοις δεν είναι Θείο Όν, διότι τελεί υπό την εναντίωση του αντιπάλου. Είναι προορισμένος μεν να καταστή Όν του Ουρανού, αλλ' εκτός των ορίων της σχετικότητας.

Ο άνθρωπος του κόσμου τούτου νοείται ότι έχει δύο «πρόσωπα». Το ένα αφορά στην Θεία του κατασκευή, ως εκφράσεως μίας Θείας Ιδέας. Παρατηρώντας τον εαυτό του και αξιοποιώντας τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του (αρετές και ικανότητές του), ο άνθρωπος οφείλει να μεριμνήσει να καταστή Αιώνιο, πνευματικό Όν, φθάνοντας στο τέρμα του προορισμού του.
Με το άλλο του «πρόσωπο», ο άνθρωπος στρέφεται προς την εξωτερικότητα.

Τα ανθρώπινα όντα, λοιπόν, αφ' ενός μεν βλέπουν τον εαυτό τους -- έκφραση μίας ανομοίας Θείας Ιδέας -- αφ' ετέρου δε είναι υποχρεωμένα να στρέφονται προς την εξωτερικότητα, φροντίζοντας να βιώσουν και να αξιοποιήσουν στον εξωτερικό κόσμο αυτή την προικοδότηση που τους δώρισε ο Θεός.

Τί πρέπει λοιπόν να κάνει ο άνθρωπος; Καλείται να εφαρμόσει τον Νόμο της Ανομοιότητας στην εξωτερική του ζωή· και με τις τρεις συνιστώσες του εν λόγω Νόμου να νικήσει την διαίρεση που προκαλεί ο αντίπαλος και να εμφανίσει την Μονάδα στην εξωτερικότητα, μεταξύ των συνανθρώπων του.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Αντιλαμβανόμενος ο κάθε άνθρωπος την διαφορετικότητά του, οφείλει να δημιουργήσει την τάση προς συνεργασία με τους άλλους ανθρώπους. Απελευθερούμενος από τα ελαττώματά του και τις αδυναμίες του, θα αρχίσει να βλέπει τον εαυτό του ελεύθερα και ανεπηρέαστα. Θα δεί με τί ακριβώς τον έχει προικοδοτήσει ο Θεός, ποιά είναι τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του, ποιά είναι η ανόμοια Ιδέα την οποία εκφράζει· και θα πλησιάσει τον συνάνθρωπό του, για να διακρίνει και σ' εκείνον το Καλό -- την ανόμοια Ιδέα που κι' ο άλλος εκφράζει.

Θα συνεργασθή μαζύ του μέσα στο πλαίσιο της τάξεως. Θα παράσχει ό,τι λείπει από τον άλλον και θα λάβει ό,τι του λείπει και όσο έχει ανάγκη. Κατ' αυτόν τον τρόπο, αξιοποιώντας τον Θείο Νόμο της Ανομοιότητας, δημιουργεί και εμφανίζει στον κόσμο την έννοια της Μονάδος, η οποία αποτελεί σφραγίδα της Παρουσίας του Θεού και της νίκης μας επί του αντιπάλου.

7. Η Εναντίωση του κακού στην Ανομοιότητα

Εάν λέγαμε ότι κάθε διαφορά μεταξύ ανθρώπων αποτελεί έκφραση Ανομοιότητας, θα ήταν λάθος, διότι θα παραγνωρίζαμε μία βασική αλήθεια: ότι στον κόσμο όπου ζούμε συμπαρευρίσκεται και ο παράγων του κακού.

Ο παράγων του κακού εναντιώνεται στην Ανομοιότητα δια της Ελαττωματικότητας.

Η Ανομοιότητα είναι Θεία Έκφραση, είναι Θείος Νόμος που καθιστά ανόμοιες τις Ιδέες - δημιουργούς των ανθρώπων οι οποίες, αλληλοσυμπληρούμενες, συναποτελούν την Μονάδα «Άνθρωπος».


Δημιουργός είναι ο Θεός. Επειδή όμως δημιουργεί δια της εκάστοτε Ιδέας - Εκφράσεώς Του, μπορούμε να θεωρήσουμε αυτή Του την έκφραση ως άμεσο δημιουργό του ανθρώπου.
Η Ελαττωματικότητα είναι το αποτέλεσμα που προκαλείται από την παρουσία του κακού πάνω στον άνθρωπο -- αποτέλεσμα το οποίο δεν έχει την ιδιότητα της Ανομοιότητας, να αλληλοσυμπληρώνει τους ανθρώπους μεταξύ τους ώστε ν' αποτελούν όλοι μαζύ την Μονάδα, αλλ' αντιθέτως διαιρεί και διαχωρίζει τους ανθρώπους.

8. Συμπεράσματα

Ο Νόμος της Ανομοιότητας είναι η υπόδειξη του Θεού στον άνθρωπο της οδού την οποία πρέπει να βαδίσει για να εκπληρώσει τον προορισμό του. Είναι η υπόμνηση της Αγάπης, η οποία μόνη καταργεί την διαίρεση και μάς επιτρέπει να συναλλασσόμασθε με τους συνανθρώπους μας εντός του πλαισίου της τάξεως.

Δ. Η Προσωπικότητα του Ανθρωπίνου Όντος

Είπαμε παραπάνω ότι τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα προβολής της Θείας Ιδέας. Αυτή είναι η δημιουργος Αιτία του ανθρωπίνου όντος και είναι εκείνη που του δωρίζει από τις μοναδικές ιδιότητες ή αρετές που αυτή διαθέτει.

Η Ιδέα είναι δωρητής· δώρο είναι οι αρετές· δωρεοδόχος είναι ο άνθρωπος.
Συνεπώς ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο ως νέο δημιούργημα, προικισμένος με ορισμένες δωρεές που τον χαρακτηρίζουν και τον διακρίνουν από τους άλλους ανθρώπους. Αυτές οι ιδιάζουσες αρετές, τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά, είναι -- όπως είπαμε -- η φυσική του προσωπικότητα η οποία αντανακλά την Ανομοιότητα της Θείας Ιδέας που τον δημιουργεί.

1. Η Συνείδηση του Ανθρωπίνου Όντος

Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο άνθρωπος ερχόμενος στον κόσμο δεν γνωρίζει ακόμη τίποτε, αλλ' ούτε και έχει αντίληψη της πηγής του και του προορισμού του. Δεν έχει δηλαδή καμμία συνείδηση. Εδώ, στον κόσμο, αρχίζει σιγά - σιγά να αποκτά βαθμό συνειδήσεως. Η φυσική του προσωπικότητα είναι σταθερή· δεν αλλάζει. Εκείνο που μεταβάλλεται είναι η συνείδησή του.

«Συνείδηση, για τον άνθρωπο, είναι εκείνη η κατάσταση του όντος του, η οποία του επιτρέπει την αντίληψη της Αληθείας, την συμμετοχή του σ' αυτήν και την βίωσή του εν αυτή».

Για τον Θεό θα τολμούσαμε να πούμε ότι Συνείδηση είναι η παρ' Αυτού αντίληψη της Σοφίας Του, η παρ' Αυτού αντίληψη του Εαυτού Του: ό,τι δηλαδή αποκαλούμε Θείο Υπερσυνείδητο.

Λέγοντας ότι ο άνθρωπος «αποκτά» συνείδηση, δεν εννοούμε ότι οικειοποιείται κάτι, όπως π.χ. την γνώση, αλλ' ότι δημιουργεί στον εαυτό του την κατάσταση εκείνη που του επιτρέπει να εισδύει, ν' αντιλαμβάνεται και να ταυτίζεται -- σε κάποιον βαθμό -- με την Αλήθεια. Η συνείδηση είναι κατάσταση η οποία, λόγω ομοιογενείας του ανθρώπου με την Θεία Φύση της Αγάπης, του επιτρέπει ν' αποκτά κάποια αντίληψη της Αληθείας του Θεού και να μετέχει του Θείου Υπερσυνειδήτου.

Με άλλα λόγια, Συνείδηση είναι ο βαθμός συμμετοχής του ανθρώπου στο Θείο Υπερσυνείδητο.

2. Ορισμός της Προσωπικότητας

Το ανθρώπινο όν, ερχόμενο στον κόσμο, δεν έχει καμμία αντίληψη της Αληθείας. Σιγά - σιγά, μέσα από την πάλη του ανάμεσα στο ψεύδος και την Αλήθεια, προχωρεί και -- αναλόγως των προσπαθειών του και των συνθηκών στις οποίες ζη -- αρχίζει ν' αποκτά κάποιαν αντίληψη της Αληθείας.

Ο βαθμός αυτός της αντιλήψεως της Αληθείας είναι μεταβλητός· αλλάζει εντός του πλαισίου του χρόνου καθώς συντελείται η τελείωση του ανθρώπου. Αυτή η διαφορά αντιλήψεως παίζει ρόλο στην Προσωπικότητα του ανθρώπου -- όχι στην φυσική προσωπικότητα, αλλά σ' εκείνο που θα ονομάσουμε «ενσυνείδητη ατομικότητα» και η οποία αναφαίνεται καθώς το ανθρώπινο όν, δια των προσπαθειών της τελειώσεώς του, αποκτά συνείδηση.

«Ενσυνείδητη ατομικότητα είναι το αποτέλεσμα της συμβολής του ανθρώπου με την συνείδηση». Αυτή, μαζύ με την φυσική προσωπικότητα, συνθέτουν την Προσωπικότητα του ανθρωπίνου όντος.

«Προσωπικότητα του ανθρωπίνου όντος είναι τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του κατά το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα, συνδυαζόμενα με την ενσυνείδητη αυτού ατομικότητα».

Η φυσική προσωπικότητα είναι το μέσον με το οποίο θα δημιουργηθή η συνείδηση του ατόμου.
Η ενσυνείδητη ατομικότητα εμφανίζεται καθώς το ανθρώπινο όν, ως άτομο, αποκτά συνείδηση.
Η προσωπικότητα είναι το προϊον του συνδυασμού των ιδιαζόντων χαρακτηριστικών και της συνειδήσεως.
3. Η Δημιουργημένη Προσωπικότητα: Το Απρόσωπον
Όταν ο άνθρωπος καταλήξει να δημιουργήσει πλήρως την προσωπικότητά του, τότε παύει να βρίσκεται υπό την επίδραση της διαιρέσεως. Η ενσυνείδητη ατομικότητά του καταλήγει στο λεγόμενο Απρόσωπο. Στην κατάσταση αυτή δεν υπάρχει η αντίληψη του «Εγώ, ο τάδε», αλλά η αντίληψη του «Εμείς, οι πάντες».

Ένα παράδειγμα που εκφράζει αναλογικώς, αλλά με σαφήνεια, την έννοια του Απροσώπου, είναι το παιδικό παιχνίδι του «πάζλ»: της κατακερματισμένης εικόνας, της οποίας το κάθε τεμάχιο πρέπει να τοποθετηθή στην κατάλληλη θέση.

Κάθε τεμάχιο είναι μία προσωπικότητα. Όταν όμως τοποθετηθή στην σωστή του θέση, τότε -- χωρίς να χάνει την ιδιαίτερη ταυτότητά του -- εντάσσεται στην γενικότερη εικόνα, η οποία πλέον έχει την προτεραιότητα.

4. Η κατάληξη της Προσωπικότητας: Γένεση Θείου Όντος

Το ανθρώπινο όν, αξιοποιώντας την φυσική του προσωπικότητα -- αυτή την δωρεά του Θεού -- δημιουργεί την προσωπικότητά του και καταλήγει να την εντάξει στο πλαίσιο του Απροσώπου. Εκείνος ο οποίος δημιούργησε μία τέτοια προσωπικότητα, συνειδητή και εν πνεύματι, αποτελεί τρόπον τινά ένα «Θείο Κύτταρο», ένα Όν σε κατάσταση θεώσεως.

Το εν λόγω Όν δεν διαχωρίζει τον εαυτό του από τα άλλα Όντα· είναι ένα Όν της Θείας πολλαπλότητας αλλά εντεταγμένο στην Μονάδα. Δεν υφίσταται πλέον η αντίληψη του διηρημένου και απομονωμένου εαυτού.

....συνεχίζεται....

[Ορφέας]

....συνέχεια....

ΙΙ. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Α. Ο Θεός ως Δημιουργός

1. Το Θείο Δημιουργείν

Ο Απειραιώνιος Θεός, ως Απόλυτος, είναι αδύνατον να ορισθή. Όμως, καθώς αναφερόμαστε σ'Αυτόν, είμαστε υποχρεωμένοι κάθε φορά να προσδιορίζουμε μία Όψη Του, χωρίς ασφαλώς τούτο να σημαίνει ότι ο ορισμός μας έχει απόλυτη βαρύτητα ή ότι επιδιώκει να περιορίσει την Απολυτότητα του Θεού. Πάντοτε θα λέμε εκείνο που ως άνθρωποι μπορούμε ν' αντιληφθούμε, μέσα στα πλαίσια της σχετικότητός μας.

Έχοντας το παραπάνω κατά νού, μπορούμε να πούμε ότι -- από μίαν άποψη -- ο Θεός είναι Η ΙΔΕΑ. Και καθώς ο Θεός είναι Άπειρος στις εκφράσεις Του, Η ΙΔΕΑ έχει άπειρες εκφράσεις. Όλο το σύνολο των απείρων Ιδεών δεν είναι παρά εκδιπλώσεις της Μίας και Μόνης ΙΔΕΑΣ, η οποία είναι ο Ίδιος ο Θεός.

Όταν δημιουργεί ο Θεός, εκδηλώνοντας τον Εαυτό Του, εκδηλώνει κάποια από τις άπειρες Ιδέες, κάποια από τις άπειρες εκδιπλώσεις της Φύσεώς Του ως ΙΔΕΑΣ.
Αλλά και κάθε μία Ιδέα του Θεού είναι άπειρη· έχει κι αυτή άπειρες εκφράσεις, άπειρες διαστάσεις, κάθε μία από τις οποίες είναι κι αυτή άπειρη κ.ο.κ.

Ο άνθρωπος, στην γενικότητά του, είναι μία από τις άπειρες Ιδέες που απορρέουν από την ΙΔΕΑ «Θεός». Κι αυτή η Ιδέα «Άνθρωπος» είναι άπειρη στις εκφράσεις της, γι' αυτό υπάρχουν απειράριθμοι άνθρωποι οι οποίοι συνθέτουν την μία Ιδέα «Άνθρωπος». Περαιτέρω, η Ιδέα την οποίαν εκφράζει ένας συγκεκριμένος άνθρωπος είναι κι αυτή άπειρη.

Όλοι οι κόσμοι και τα εντός αυτών Όντα αποτελούν εκπορεύσεις του Ενός και Μόνου Θείου Κέντρου, της Θείας Μονάδος, του Ανάρχου Πατρός.

Ο Θεός δημιουργεί αντανακλώντας τον Εαυτό Του. Λέγοντας ότι «αντανακλά» εννοούμε ότι προβάλλει τον Εαυτό Του σε ένα περιβάλλον, το οποίο ο Ίδιος πάλι δημιουργεί. Προβάλλοντας τον Εαυτό Του εντός του μη υπάρχοντος, δημιουργεί την ύπαρξη και δίδει εμφάνιση στην Ζωή.

Η αντανάκλαση αυτή έχει ένα διπλο αποτέλεσμα:

αφ' ενός δημιουργείται ένα Όν·
αφ' ετέρου το εν λόγω Όν ζη και υπάρχει «εντός» του Κέντρου από το οποίο απέρρευσε, έτσι ώστε Δημιουργος και δημιούργημα να είναι μεν διακεκριμένα, αλλά αρρήκτως συνδεδεμένα και σχετιζόμενα .

Αυτή η τελευταία σχέση στον Πνευματικό κόσμο είναι νοητή, σαφής και ξεκάθαρη. (Σχετικώς μπορούμε να υπενθυμίσουμε ότι στην Αγία Γραφή τα Ονόματα των Αγγέλων φέρουν την κατάληξη -ήλ, που δηλώνει ακριβώς την σχέση του αγγελικού όντος με τον Θεό: π.χ. Γαβριήλ είναι η Ισχύς του Θεού).
Αλλά στους κόσμους της πτώσεως η σύνδεση αυτή δεν γίνεται αντιληπτή, επειδή παρεμβαίνει ο παράγων του κακού και πλανά την αντίληψη των ανθρώπων.
Ως κόσμοι της πτώσεως (κόσμοι δηλαδή όπου έχει πρόσβαση το κακό) εδώ θεωρούνται ο υλικός και ο αιθερικός κοσμος.
Τί είναι ένα δημιούργημα; «Είναι η κατάληξη της εκφράσεως μίας Ιδέας». Κάθε δημιουργία ξεκινά από την Ιδέα και καταλήγει σ' ένα δημιούργημα το οποίο αντανακλά, εκφράζει ή αντικατοπτρίζει την Ιδέα.

Εκφράζοντας ο Θεός μία Ιδέα Του, δημιουργεί Ζωή, δημιουργεί ένα Όν. Το Όν δεν είναι η Ιδέα, αλλά το αποτέλεσμα της εκφράσεως της Ιδέας.

2. Περί των Όντων

Μιλώντας περί Όντων μιλούμε περί ζώντων δημιουργημάτων. Και τούτο διότι δεν είναι όλα τα δημιουργήματα ζώντα.

Οι μορφές του περιβάλλοντός μας είναι δημιουργήματα του Θεού, αλλά δεν είναι ζώντα Όντα· φέρουν την ζωή, αλλά δεν είναι η Ζωή. Το ίδιο και ο άνθρωπος, με την διαφορά ότι τα μεν ζώα και φυτά θα παραμένουν μορφές υπηρετικές του ανθρώπου, ενώ ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα από μορφή που φέρει την Ζωή να καταστή Όν Ζών.

Τί είναι ένα αιώνιο, πνευματικό Όν που ζη καθ' εαυτό;
Είναι ένα δημιούργημα το οποίο:

εκφράζει μίαν Ιδέα
έχει συνείδηση της Ιδέας
μετέχει του Πνεύματος
Κάθε Όν του Πνευματικού Κόσμου (ή Ουρανού) εκπροσωπεί μίαν Ιδέα, που σημαίνει ότι επιτελεί ιδιαίτερο ρόλο. Έχει συνείδηση (αντίληψη) της Ιδέας αυτής και -- τέλος -- έχει το Πνεύμα ως δύναμη και μέσον δια του οποίου θα επιτελέσει τον προορισμό του.

Όπως θα δούμε παρακάτω, στην ερμηνεία του Τετάρτου Θεωρήματος, και ο Θεός συνδυάζει τα τρία αυτά στοιχεία και μάλιστα σε βαθμό απόλυτο.
Τί συμβαίνει στον άνθρωπο; Κάθε άνθρωπος είναι πράγματι η έκφραση μίας Ιδέας, η οποία εκφράζεται με την γέννησή του ως η προσωπικότητά του -- μία προσωπικότητα όμως που δεν μπορεί να εμφανίσει ακόμη την έννοια του Όντος.

Το ανθρώπινο όν λοιπόν είναι ένα στάδιο στην συγκεκριμένη δημιουργική έκφραση του Θεού -- ένα στάδιο μεταξύ της Ιδέας και της οντοποιήσεως.

Γεννάται ένας άνθρωπος ως πρώτη έκφραση της Ιδέας. Προκειμένου να γίνει Όν αιώνιο οφείλει να δημιουργηθή ως προσωπικότητα, διότι μόνον έτσι θα υπηρετήσει το Έργο του και θα εισέλθει και θα παραμείνει στον Πνευματικό Κόσμο.

Β. Ο τρόπος Δημιουργίας της Προσωπικότητας

Ο άνθρωπος είναι, όπως είπαμε, το αποτέλεσμα της εκφράσεως μίας Ιδέας του Θεού, η οποία έθεσε υπό μίαν ορισμένη νομοτέλεια και τάξη το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα, δίδοντας εμφάνιση στο ανθρώπινο όν.

Όμως το όν αυτό, το αποτύπωμα της Ιδέας, δεν έχει συνείδηση ερχόμενο στον κόσμο· δεν έχει καμμία αντίληψη της Ιδέας η οποία το ενεφάνισε. Τί λοιπόν πρέπει να κάνει; Ν' αποκτήσει συνείδηση, αντίληψη της Ιδέας της οποίας ο ίδιος είναι έκφραση και η οποία αποτελεί -- τρόπον τινά -- τον βαθύτερο, Θείο εαυτό του.

Όσο ο άνθρωπος θα παραμένει υπόδουλος στον αντιδραστικό παράγοντα, δεν είναι δυνατόν να μιλά για αφύπνιση, για συνείδηση της Ιδέας που εκφράζει. Απαιτείται πρώτα η απελευθέρωση από τον αρνητικό παράγοντα, αποβολή όλων των αδυναμιών και ελαττωμάτων, όλης της παρουσίας του κακού. Η Αγνότητα είναι εκείνη που επιτρέπει την εκδήλωση της Αγάπης, η οποία μάς ομοιογενοποιεί και μάς ομοιώνει προς την Θεία Φύση και μάς καθιστά ικανούς να μετέχουμε στο Θείο Υπερσυνείδητο.

1. Ο Ρόλος της Φυσικής Προσωπικότητας

Η φυσική προσωπικότητα είναι δοτή στον άνθρωπο. Τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά είναι εκείνα που χαρακτηρίζουν, περιγράφουν και απηχούν την ιδιαίτερη Ιδέα της οποίας αντανάκλαση είναι ο άνθρωπος.

2. Η Αυτοδημιουργία του Ανθρωπίνου Όντος

Απ' όσα ελέχθησαν συμπεραίνουμε ότι το ανθρώπινο όν είναι ένα Θείο δημιούργημα το οποίο δεν περατώθηκε ακόμη· είναι ένα δημιούργημα εν τω γίγνεσθαί του.

Πώς θα ολοκληρωθή η δημιουργία του; Ένας είναι ο τρόπος: Η αυτοδημιουργία.
Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «υπό αίρεσιν». Η περάτωση της δημιουργίας του -- η τελείωση -- ανήκει στον ίδιο τον άνθρωπο, ούτως ώστε να διαφυλάσσεται η έννοια της ελευθερίας.

Προκειμένου να οντοποιηθή, ο άνθρωπος οφείλει να συνδυάσει τα τρία στοιχεία του Όντος:

την Ιδέα,
την συνείδηση αυτής
και το Πνεύμα.
Χρησιμοποιώντας και αξιοποποιώντας τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του, βρίσκει -- τελειούμενος -- μόνος του την οδό προς την Ιδέα και αποκτά συνείδηση αυτής. Τότε αυτός και η Ιδέα συνδέονται αρρήκτως και ο άνθρωπος συνδέεται με την Πηγή από την οποίαν απέρρευσε.
3. Οι προϋποθέσεις της Αυτοδημιουργίας: Αγνότητα

Η Ιδέα την οποίαν εκπροσωπεί ο κάθε ένας, είναι μία Όψη του Απείρου Θεού. Συνεπώς, μέσω αυτής μπορεί να συνδεθή ο άνθρωπος με τον Θεό και να επικοινωνήσει με την Αλήθεια. Αποκτώντας συνείδηση, αντίληψη της Ιδέας, αποκτά υπόσταση, ζωή, προσωπικότητα, αυτοαντίληψη.

Για να επιτευχθή η αυτοαντίληψη -- με άλλα λόγια: η ενσυνείδητη ατομικότητα -- πρέπει να υπάρξουν οι προϋποθέσεις, οι οποίες συνίστανται σε ένα και μόνον πράγμα: στην Αγνότητα.
Είναι δυνατόν ένα όν ανομοιογενές προς την Θεία Αγνότητα να επικοινωνήσει με τον Θεό; Ασφαλώς όχι. Η Αγνότητα ανοίγει την Πύλη της συνειδήσεως της Ιδέας την οποίαν εκπροσωπεί ένας άνθρωπος· κι αφ' ετέρου αγνοποιεί τα μέσα με τα οποία αυτός εργάζεται: το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα.

Η Αγνότητα είναι κατάσταση που αφορά σ' ολόκληρο το ανθρώπινο όν. Δεν νοείται κανείς αγνος στο πνεύμα αλλά μη αγνος στην ψυχή. Η Αγνότητα ή υπάρχει σε ολόκληρον τον άνθρωπο, ή δεν υπάρχει.

«Η Αγνότητα είναι η κατάσταση η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο, βάσει του Νόμου της Ομοιογενείας, να ομοιώνεται προς την Θεία Φύση. Είναι κατάσταση αμιγής κακού, αμιγής ελαττωμάτων».

Η Αγνότητα αποκτάται δια της Αγάπης. Όσο τελειούται ο άνθρωπος ως προς την Θεία Αγάπη, τόσο καθίσταται ομοιογενής προς την Θεία Φύση, προσεγγίζει τον Θεό και του παρέχεται αντιστοίχου βαθμού συνείδηση.

4. Συμπεράσματα

Στον Πνευματικό κόσμο, μία Θεία Ιδέα, εκφραζομένη, δημιουργεί κατ' ευθείαν ένα Πνευματικό Όν. Στην περίπτωση του ανθρώπου, όμως, η όλη διεργασία λαμβάνει χώραν στον υλικό κόσμο -- κόσμο Πτώσεως -- εντός του πλαισίου του χρόνου.

Ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο «υπό αίρεσιν» και του παρέχει όλα τα εφόδια να συνεχίσει και να ολοκληρώσει ο ίδιος την δημιουργία του, εφ' όσον το θελήσει εμπράκτως. Τα δε εφόδια δεν είναι άλλα από την φυσική προσωπικότητά του, από τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του, που αποτελούν εκφράσεις της Θείας Ιδέας η οποία τον δημιούργησε.

Η αξιοποίηση των εν λόγω χαρακτηριστικών βοηθά τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει την Θεία Ιδέα την οποίαν εκφράζει και να συνδεθή με την Πηγή του.


Από τα τρία "συστατικά" του Όντος, η Ιδέα ενυπάρχει στον άνθρωπο ούτως ή άλλως. Η Συνείδηση του παρέχεται κατά το μέτρο της τελειώσεώς του. Η δε σχέση του με το Πνεύμα αυξάνει ένεκα του Νόμου της Ομοιογενείας.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η Αγνότητα, η οποία βάσει του Νόμου της Ομοιογενείας επιτρέπει στον άνθρωπο να ομοιώνεται προς την Θεία Φύση.

Η δε Αγνότητα πραγματοποιείται δια της Αγάπης.

Γ. Η Ισχύς της Προσωπικότητας

1. Το περιεχόμενο του όρου Ισχύς

«Ισχύς είναι ο εσωτερικός δυναμισμός της Προσωπικότητας, ο οποίος πηγάζει από την συνείδηση του ατόμου».

Εάν κάποιος δεν έχει αντίληψη της Αληθείας, εάν δεν έχει αντίληψη εκείνου το οποίο επιδιώκει, πώς είναι δυνατόν να το πραγματώσει;
Ισχυρός λοιπόν είναι ο ενσυνείδητος άνθρωπος, διότι αυτός έχει μίαν αντίληψη ευρύτερη, η οποία του δίδει την δυνατότητα να επικρατεί της υλικής ισχύος.

2. Η Πείρα

«Πείρα είναι η έσωθεν ή έξωθεν αποκτώμενη πνευματική εσοδεία υπό του ατόμου».

Δια των αισθήσεων, ο άνθρωπος έρχεται σ' επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Οι αισθήσεις θα του δώσουν την εντύπωση· η εντύπωση δια της ψυχής θα μεταφερθή στο πνεύμα, το οποίο θα συλλάβει την ιδέα και θα την προβάλει στο ανθρώπινο όν, ώστε αυτό να «δεί» την ιδέα και ν' αποκτήσει αντίληψη αυτής.

Έσωθεν αποκτάται η εσοδεία της πείρας με τα βιώματα και την έμπνευση. Η έμπνευση δεν έρχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, αλλά από το εσωτερικό -- από τον εν ημίν Θεό ή και από το κακό, το οποίο επίσης έχει πρόσβαση σ' εμάς. Μία έμπνευση καταλήγει να γίνει ιδέα στο πνεύμα, το οποίο την προβάλλει στο ανθρώπινο όν ώστε τούτο ν' αποκτήσει αντίληψη αυτής.

Το άτομο είναι εκείνο που αποκτά την πείρα· το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα είναι τα μέσα.

3. Γνώση και Συνείδηση

Η πείρα είναι δυνατόν να παραμείνει ως γνώση και το ανθρώπινο όν να επιλύει μ' αυτήν τα προβλήματα του υλικού κόσμου όπου ζη. Είναι όμως δυνατόν -- υπό ορισμένες προϋποθέσεις -- η πείρα να δονήσει κατά ιδιαίτερον τρόπο το άτομο και να το αφυπνίσει, με αποτέλεσμα αυτό να ευρεθή σε νέα κατάσταση αντιλήψεως: την συνείδηση, με άλλα λόγια την κατάσταση κατά την οποία το ανθρώπινο όν αντιλαμβάνεται την Αλήθεια.

Συχνά λέμε: «Αυτή η εμπειρία μού άνοιξε τα μάτια» ή «τώρα βλέπω αλλιώς τα πράγματα». Αυτό ακριβώς είναι η συνειδητοποίηση της Αληθείας, η επαφή του ανθρώπου με την Αλήθεια.
Η συνείδηση δεν είναι γνώση, ούτε είναι αντικείμενο της νοήσεως· είναι κατάσταση του όντος μας, του ατόμου μας, η οποία μετρά τον βαθμό αντιλήψεως της Αληθείας και της συμμετοχής μας στο Θείο Υπερσυνείδητο.

Ποτέ ο άνθρωπος δια της γνώσεως δεν θα γνωρίσει τον Θεό! Ενδέχεται όμως η γνώση να αξιοποιηθή και να βοηθήσει τον άνθρωπο ν' αποκτήσει συνείδηση. Αλλά τούτο δεν συμβαίνει πάντοτε.

Πότε το άτομο δονείται από την πείρα και αποκτά συνείδηση; Και πότε η πείρα του αυτή παραμένει μόνον γνώση για την επίλυση των προβλημάτων του κόσμου τούτου;
Όταν η πείρα προέρχεται από αγνή πηγή και παραλαμβάνεται από αγνο δέκτη, τότε καταλήγει σε συνείδηση. Γι' αυτό έχει λεχθή: «Εάν δεν καταστήτε αγνοί, μη περιμένετε να αποκτήσετε την συνείδηση της Αληθείας».

Η Αγνότητα είναι η κατάσταση εκείνη η οποία προετοιμάζει την δημιουργία αντιλήψεως της Αληθείας. Με άλλα λόγια, ο βαθμός συνειδήσεως είναι συνάρτηση της Αγνότητας.
Υπό την προϋπόθεση λοιπόν της Αγνότητας, η πείρα -- η εσοδεία που αποκτά ο άνθρωπος δια του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος -- καταλήγει να γίνει συνείδηση.

Κι όσο το άτομο αποκτά υψηλότερο βαθμό συνειδήσεως, τόσο η προσωπικότητα του γίνεται ισχυρότερη. Εκείνη η προσωπικότητα που υπήρχε σάν πρόπλασμα -- σάν πρώτη έκφραση μίας Ιδέας του Θεού -- αρχίζει τώρα ν' αποκτά περισσότερη ισχύ. Δυναμοποιείται δια της συνειδήσεως και τότε το έργο του ανθρωπίνου όντος διευρύνεται.

4. Θέλειν -- Γνωρίζειν -- Δύνασθαι

Ένας άνθρωπος μπορεί -- από μίαν άποψη -- να θεωρηθή τέλειος, όταν εκφράζη τρία ρήματα σε πλήρη επάνθηση: το Θέλειν, το Γνωρίζειν και το Δύνασθαι.

Το Θέλειν δεν νοείται ως επιθυμία, αλλ' ως εκείνη η εσωτερική παρόρμηση η οποία μάς ωθεί σε μίαν οδό και μάς παροτρύνει να την οδεύσουμε. Με την παρόρμηση αυτή έρχεται ο άνθρωπος στον κόσμο -- την κατέχει ως θεία δωρεά. Οφείλει όμως ν' αποκτήσει και δύο άλλα στοιχεία: το Γνωρίζειν και το Δύνασθαι.

Η πείρα μάς δίδει το Γνωρίζειν, δηλαδή την συνείδηση, δια της οποίας η προσωπικότητα καθίσταται όλο και πιο ισχυρή. Το δε Γνωρίζειν οδηγεί στο Δύνασθαι.

Η πείρα, όπως είπαμε, ενδέχεται να καταλήξει μόνο σε γνώση, αλλ' ενδέχεται να καταλήξει σε συνείδηση. Ο άνθρωπος και με την γνώση έχει κάποιον βαθμό ισχύος στον κόσμο, τούτο όμως δεν τον βοηθά καθόλου στον βαθμό αντιλήψεως της Αληθείας. Έχει δηλαδή μίαν ισχύ στο επίπεδο αυτό, αλλά περιορισμένη.

Εάν όμως επιτύχει να αποκτήσει αυτός υψηλότερο βαθμό αντιλήψεως της Αληθείας, τότε έχει ισχύ όχι μόνον επί του υλικού, αλλά και επί του ψυχικού και του πνευματικού επιπέδου.
Η δύναμη λοιπόν την οποία παρέχει η πείρα είναι διπλή: αφ' ενός γνώση (που παρέχει την δυνατότητα επιλύσεως των προβλημάτων του υλικού κόσμου), κι αφ' ετέρου συνείδηση, η οποία μάς συντονίζει με τον Νόμο της Αληθείας που μάς διέπει και μάς καθιστά πραγματικά ισχυρούς.

Δ. Η Εκδήλωση της Προσωπικότητας

1. Η Έννοια του όρου Εκδήλωση

Ο όρος «εκδήλωση» δηλώνει το φανέρωμα, την εμφάνιση ενός παράγοντος ο οποίος μέχρι τότε παρέμενε αφανής. Εκδηλωμένος είναι αυτός που έχει παρουσία και καθίσταται αντιληπτός.

Η εκδήλωση προϋποθέτει δύο παράγοντες:

α. τον παράγοντα που εκδηλώνεται (στην περίπτωσή μας, την προσωπικότητα)· και
β. το περιβάλλον εντός του οποίου λαμβάνει χώραν η εκδήλωση.

2. Το περισσότερο ή λιγότερο της Εκδηλώσεως

Το Θεώρημα λέγει ότι η προσωπικότητα του ανθρωπίνου όντος «είναι περισσότερο ή λιγότερο εκδηλωμένη». Τούτο σημαίνει ότι κάποιος βαθμός εκδηλώσεως αυτής υπάρχει οπωσδήποτε. Τούτο θα το κατανοήσουμε εάν θυμηθούμε ότι «προσωπικότητα είναι ο συνδυασμος της Φυσικής Προσωπικότητας και της ενσυνείδητης ατομικότητάς του».

Λέγοντας εκδήλωση της Προσωπικότητας εννοούμε την φανέρωση στο περιβάλλον του κόσμου των ιδιαζόντων χαρακτηριστικών -- των δωρεών που έχει από τον Θεό -- σε συνδυασμο με την συνείδηση που έχει κατορθώσει να δημιουργήσει.

Η φυσική προσωπικότητα του ανθρωπίνου όντος είναι οπωσδήποτε φανερωμένη στο περιβάλλον της εξωτερικότητας, αφού υποχρεωτικά το υλικό σώμα συμμετέχει στον υλικό κόσμο. Αλλά και τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του κατά την ψυχή και κατά το πνεύμα είναι επίσης εκδηλωμένα, αφού το ανθρώπινο όν αφ' ενός ζη τα συναισθήματά του με ιδιάζουσα αισθαντικότητα και δεκτικότητα, αφ' ετέρου σκέπτεται και στοχάζεται κατά τρόπο μοναδικό κι ανεπανάληπτο.

Τα παραπάνω περιγράφουν το «λιγότερο» της εκδηλώσεως της Προσωπικότητας, αυτό που είναι δεδομένο σε κάθε άνθρωπο. Ας δούμε από τί εξαρτάται το «περισσότερο».
Βάσει του ορισμού της, η προσωπικότητα μπορεί να εκδηλώνει δύο πράγματα:

τον αποτυπωμένο στα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του ανθρωπίνου όντος ιδιαίτερο δημιουργικό σκοπό της Θείας Ιδέας που το δημιούργησε· και
την εκάστοτε δημιουργημένη και πάντοτε μεταβαλλόμενη κατάσταση συνειδήσεως, δηλαδή τον βαθμό αντιλήψεως και ταυτίσεως του ανθρωπίνου όντος με την Αλήθεια.
Επομένως, το βάρος για την περαιτέρω εκδήλωση της Προσωπικότητας πέφτει στην ενσυνείδητη ατομικότητα, -- στην συνείδηση του ατόμου -- αφού η φυσική προσωπικότητα είναι ούτως ή άλλως εκδηλωμένη.
3. Η σχέση Εκδηλώσεως και Δημιουργίας της Προσωπικότητας

Όταν το ανθρώπινο όν αποκτά συνείδηση, δημιουργεί προσωπικότητα. Η απόκτηση συνειδήσεως είναι αλλαγή καταστάσεως του όντος του. Η εκδήλωση του ατόμου υπό την νέα του κατάσταση -- την ενσυνείδητη -- είναι ακριβώς η εκδήλωση της προσωπικότητός του.

Η αντίληψη της Αληθείας είναι εκείνη που μάς επιτρέπει την συνειδητή εκδήλωση. Μη έχοντας δημιουργημένη προσωπικότητα, μη έχοντας συνείδηση του εαυτού μας, απλώς βλέπουμε τον εαυτό μας να υπάρχει σ' ένα περιβάλλον.

Η επίγνωση του εαυτού μας -- η ενσυνείδητη ατομικότητα -- θα μάς δώσει την δυνατότητα να γνωρίσουμε τις τρεις αρχές που μάς συγκροτούν: το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα, ν' αντιληφθούμε την εκδήλωσή τους, να κυριαρχήσουμε επ' αυτών και να τα κατευθύνουμε σε δραστηριότητα υπαγορευόμενη από την συνείδησή μας.

4. Το Ελεύθερο Περιβάλλον

α. Τί είναι το Περιβάλλον

Περιβάλλον, για το πρώτο Θεώρημα, είναι κυρίως η ψυχική και πνευματική «ατμόσφαιρα» -- οι ψυχικές και πνευματικές συνθήκες -- εντός της οποίας γεννάται και ζη ο άνθρωπος.

Γενικώτερα όμως είναι ολόκληρο το περιβάλλον εντός του οποίου ευρίσκεται ο άνθρωπος: ο κόσμος, οι μορφές, η κοινωνία, η ανθρωπότητα, τα πάντα.

Ζώντας λοιπόν στον κόσμο, μετέχουμε ως άνθρωποι του υλικού, αλλά και του ψυχικού και πνευματικού περιβάλλοντος, με τα οποία αλληλεπιδρούμε.

Βασικές παράμετροι του υλικού περιβάλλοντος είναι ο χώρος και ο χρόνος. Αυτά είναι -- θα λέγαμε -- βασικές εκδηλώσεις της Θείας Παρουσίας στον κόσμο, ως μακρυνές αντανακλάσεις της Θείας Αγάπης και της Θείας Σοφίας.
Ο άνθρωπος δεν νοείται να αποκτά συνείδηση εκτός του χώρου και του χρόνου.

β. Το Ελεύθερο Περιβάλλον και η Εκδήλωση της Προσωπικότητας

Προκειμένου να εκδηλωθή και να δημιουργηθή, η προσωπικότητα χρειάζεται να έχει συνθήκες ευνοϊκές, δηλαδή περιβάλλον ελεύθερο.


Το περιβάλλον αφ'  ενός και οι συνθήκες αφ' ετέρου έχουν σχέση περιέχοντος και περιεχομένου.
Εάν το άτομο δεν διαπαιδαγωγηθή σε ελεύθερο περιβάλλον, η προσωπικότητα καταπιέζεται, καταπνίγεται· η εκδήλωσή της εμποδίζεται.

Διευκρινίζεται ότι το ανελεύθερο περιβάλλον δεν καταργεί, δεν καταστρέφει τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά της Προσωπικότητας, αλλά τους αναστέλλει την εκδήλωση.

Λιγότερο τα υλικά και περισότερο τα ψυχικά και πνευματικά ιδιάζοντα χαρακτηριστικά, υπόκεινται -- ως προς την εκδήλωση -- στο ελεύθερο ή μη περιβάλλον.

Το πρώτο και άμεσο περιβάλλον διαπαιδαγωγήσεως του ατόμου είναι η οικογένεια.
Τί είναι η οικογένεια; Από μίας απόψεως, είναι μία υλικό - ψυχική και πνευματική ατμόσφαιρα εντός της οποίας ζη ο άνθρωπος. Εάν η οικογένεια δεν διέπεται από πνεύμα ελευθερίας -- και δεν εννοούμε την ασυδοσία, αλλά το ελεύθερο πνευματικό περιβάλλον -- η προσωπικότητα του παιδιού θα παραμείνει αδημιούργητη· κι αν δεν απελευθερωθή από ένα τέτοιο πνευματικώς βαρύ και ασφυκτικό περιβάλλον, κινδυνεύει να πεθάνει για πάντα.

Εάν ο διδάσκαλος στο σχολείο είναι σκληρος ή αδιάφορος, αυτό θα παίξει πολύ σπουδαίον ρόλο στην δημιουργία της Προσωπικότητας.

Το παιδί δεν μπορεί κάν ν' αντιληφθή τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, εάν το περιβάλλον της οικογενείας, του σχολείου και της κοινωνίας γενικώτερα είναι ανελεύθερο. Σε τέτοιο περιβάλλον ανελευθερίας το άτομο δεν θα κατορθώσει να εκδηλωθή και ν' αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του -- να δημιουργήσει δηλαδή προσωπικότητα.

Ο αιώνας μας είναι αιώνας μεγάλης δουλείας, καθώς ο υλισμός και ο καταναλωτισμός έχουν επηρεάσει την ανθρώπινη νοοτροπία κατά τέτοιον τρόπο, ώστε ο άνθρωπος να βρίσκεται σε περιβάλλον πνευματικώς ασφυκτικό, χωρίς την δυνατότητα να θραύσει τις αλυσίδες του και να καταστή ελεύθερος.

Η βαρύτερη υποδούλωση είναι στο πνεύμα· η μέσης βαρύτητας αφορά στην ψυχή και η ελαφρύτερη, στο υλικό σώμα.

Η φυσική κατάσταση του σώματος είναι η εν υγιεία επάνθησή του· της ψυχής είναι η γαλήνη· του πνεύματος είναι η φώτισή του στην Αλήθεια.

γ. Η Έννοια της Ελευθερίας

Η ελευθερία νοείται πάντοτε σε συνάρτηση με την υποδούλωση. Είμαστε τόσο ελεύθεροι όσο λιγότερο είμαστε υπόδουλοι. Μιλούμε περί ελευθερίας μόνο σ' αυτόν τον κόσμο, διότι η έννοια της ελευθερίας προϋποθέτει κάτι από το οποίο είμαστε ελεύθεροι.

Με άλλα λόγια η ελευθερία είναι συνάρτηση του παράγοντα του κακού, ο οποίος τείνει να υποδουλώνει τον άνθρωπο εξωτερικώς και εσωτερικώς:

εξωτερικώς, επηρεάζει τις συνθήκες ζωής και τις καθιστά ανελεύθερες, με ελαττωματικές αντιλήψεις, ήθη και έθιμα κλπ·
εσωτερικώς, εγκαθιστά εντός μας τα ατομικά μας ελαττώματα.
δ. Ο τρόπος της απελευθερώσεως του Ανθρώπου και της αλλαγής του Περιβάλλοντος από ανελεύθερο σε ελεύθερο
Βάσει των παραπάνω, η επίτευξη ελευθέρου περιβάλλοντος απαιτεί δύο πράγματα: αφ' ενός να απαλλαγούμε από τα ελαττώματα και αφ' ετέρου να βοηθήσουμε στην δημουργία περιβάλλοντος απαλλαγμένου από τα γενικής φύσεως «ομαδικά» ελαττώματα και πλάνες που επικρατούν σε όλον τον κόσμο ως κατεστημένο (δηλαδή ως κατεστημένη νοοτροπία), ούτως ώστε ν' απελευθερωθή η ανθρωπότητα από το βάρος του κακού.

Πώς γίνεται αυτό; Δια της Αγάπης. Ζώντας και εκφράζοντας την Αγάπη απελευθερωνόμαστε από τις υποδουλώσεις του κακού. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Διαχέοντας και διδάσκοντας την Αγάπη στο περιβάλλον μας, δημιουργούμε το ελεύθερο περιβάλλον.

Επίλογος

Τέσσερεις βασικές έννοιες δίδει το Πρώτο Θεώρημα:
 

Ο άνθρωπος έχει μία προπλασματική προσωπικότητα.
Η προσωπικότητα αυτή αντανακλά μίαν ανόμοια Όψη της πολλαπλότητας της μίας και μόνης Θείας Αρετής.
Η Ισχύς της Προσωπικότητας δημιουργείται με βάση την φυσική μας προσωπικότητα, δια της εξωτερικής και εσωτερικής οδού αποκτήσεως πείρας. Και είναι η Ισχύς προϊον της πείρας η οποία καταλήγει -- λόγω αγνότητας -- σε συνείδηση, δηλαδή στην αντίληψη της Αληθείας και στην ταύτιση του όντος με αυτήν.
Η Εκδήλωση της Προσωπικότητας είναι συνάρτηση της ελευθερίας του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ο άνθρωπος διαπαιδαγωγείται.
Εν Κατακλείδι:

Απ' όσα αναφέρθηκαν μέχρι στιγμής, θεωρούμε ότι ο άνθρωπος είναι ένα όν που συγκροτείται από τρεις εμφανείς αρχές -- το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα του -- που ελήφθησαν από τους τρεις αντιστοίχους κόσμους του Παντός -- την Παγκοσμία Ύλη, την Παγκοσμία Ψυχή και το Παγκόσμιο Πνεύμα -- οι οποίες (αρχές) συμπαρευρίσκονται, κινούνται και εμψυχώνονται από μία Θεία Ακτίνα, προβολή μίας ανόμοιας Θείας Ιδέας .

Αυτό το «συγκρότημα» των τριών αρχών φέρει εξ αρχής αποτυπωμένα πάνω του κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αρετές, ποιότητες, χαρίσματα, τα οποία πηγάζουν από την ανόμοια Θεία Ακτίνα που το εμψυχώνει. Η αξιοποίηση των εν λόγω χαρακτηριστικών επιτρέπει λοιπόν στην προβαλλομένη Θεία Ιδέα να εκδηλωθή και να εμφανίσει κατ' αυτόν τον τρόπο μία ανόμοια όψη της Θείας Παρουσίας στον υλικό κόσμο: την Προσωπικότητα.

Εκδηλώνοντας το ανθρώπινο όν την προσωπικότητά του, συνδέεται κατά τρόπο μύχιο με την Θεία Ακτίνα του και δι' αυτής με τον Ίδιο τον Θεό.

[Ορφέας]

ΔΕΥΤΕΡΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

«Κάθε ανθρώπινο όν δύναται να διαδηλώσει την δική του προσωπικότητα αποδεσμεύοντας τις εν δυνάμει ικανότητες, από τις οποίες συντίθεται και οι οποίες το εμψυχώνουν, από κάθε προκατάληψη, αντίληψη, δοξασία ή άλλο διανοητικό ή ηθικό βάρος ξένο προς την κατανόηση και την συνείδησή του».
 
 
Νοηματική Εκδίπλωση του Δευτέρου Θεωρήματος



Ι. Διαδήλωση της Προσωπικότητας
ΙΙ. Εκδήλωση και Διαδήλωση της Προσωπικότητας
ΙΙΙ. Οι εν Δυνάμει Ικανότητες

Α. Οι εν Δυνάμει Ικανότητες των Επενδυμάτων
1. Οι εν Δυνάμει Ικανότητες του Σώματος
2. Οι εν Δυνάμει Ικανότητες της Ψυχής
3. Οι εν Δυνάμει Ικανότητες του Πνεύματος
Β. Ο Δυναμισμός των εν Δυνάμει Ικανοτήτων
Γ. Η Λειτουργία των εν Δυνάμει Ικανοτήτων
Δ. Το αποτέλεσμα της Λειτουργίας των εν Δυνάμει Ικανοτήτων: Συνείδηση ή Βάρος Συνειδήσεως
ΙV. Η Τροχοπέδη στην Διαδήλωση της Προσωπικότητας: Ελαττωματικότητα.
Α. Η εγκατάσταση της Ελαττωματικότητας
1. Το περιβάλλον των Νόμων που πλαισιώνει το Ανθρώπινο Όν ως Δημιούργημα
α. Ο Νόμος της Θείας Προνοίας
β. Ο Νόμος του Πεπρωμένου
γ. Ο Νόμος του Μοιραίου
2. Η διαδρομή του Ανθρωπίνου Όντος
α. Σταδιο Πρώτο: Κατασκευή
α1. Σύλληψη
α2. Κυοφορία
α3. Γέννηση
β. Στάδιο Δεύτερο: Πορεία
β1. Εμφάνιση του ανθρωπίνου Εγώ
β2. Πάλη
β3. Μετακίνηση του Εγώ στην κλίμακα της τελειώσεως
γ. Στάδιο Τρίτο: Έκβαση
γ1. Το τέλος της Κοσμικής Ζωής του Ανθρωπίνου Όντος
γ2. Αποκόμιση των Πράξεων
γ3. Οντοποίηση ή Δεύτερος Θάνατος
3. Η σημασία των προδιαθέσεων
Β. Ελαττωματικότητα και Ελαττώματα
Γ. Οι συνέπειες της Ελαττωματικότητας
Δ. Η καταπολέμηση της Ελαττωματικότητας
V. Η Αποδέσμευση των εν δυνάμει Ικανοτήτων.

[Ορφέας]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ

Στο πρώτο Θεώρημα είδαμε ότι ο Θεός, κατά την δημιουργική δραστηριότητά Του, εκφράσθηκε στον κόσμο της ύλης και εμφάνισε το ανθρώπινο όν, σφραγίζοντάς το με την δωρεά της ανόμοιας φυσικής Προσωπικότητας.

Η δημιουργική αυτή έκφραση του Θεού δεν πραγματοποιήθηκε στον αιώνιο Πνευματικό κόσμο, αλλά στον υλικό κόσμο όπου μετέχει και ο παράγων της αρνήσεως (ο οποίος είναι και η αφορμή της εμφανίσεως του επιπέδου της Πτώσεως). Σ' αυτόν λοιπόν τον κόσμο εισέδυσε ο Θεός και επέφερε -- ως τελική έκφρασή Του -- την εμφάνιση του ανθρωπίνου όντος, το οποίο πλέον και Τον αντιπροσωπεύει εδώ ως δική Του αντανάκλαση, ως δική Του εικόνα.

Επομένως το ανθρώπινο όν είναι μαρτυρία του Θεού στον κόσμο· είναι θεία αντανάκλαση που σημειώνει την Θεία Παρουσία.

Όμως στον κόσμο της Πτώσεως κάθε δημιουργική δραστηριότητα του Θεού αντικρούεται από την αντιδραστική και καταστρεπτική εναντίωση του εωσφόρου. Έτσι το ανθρώπινο όν περιορίζεται από την αντίδραση και δεν μπορεί να κάνει το έργο του ελεύθερα. Και καθώς επηρεάζεται η ανθρώπινη δραστηριότητα, αντιστοίχως επηρεάζονται η ανθρώπινη πορεία, το ανθρώπινο μέλλον και το ανθρώπινο πεπρωμένο.

Αυτό ακριβώς έρχεται να μάς αποκαλύψει το Δεύτερο Θεώρημα: ότι στο ανθρώπινο όν επέπεσε ο παράγων του κακού για να ματαιώσει την πορεία του προς την οντοποίηση.

Ι. ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Όπως μάς απεκάλυψε το πρώτο Θεώρημα, η προσωπικότητα είναι δωρεά του εν ημίν Θεού, ο Οποίος μάς παρέχει τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την φυσική μας προσωπικότητα, με την αξιοποίηση των οποίων θα αποκτήσουμε συνείδηση της Αληθείας και θα συνδεθούμε με Αυτόν. Η όλη παρουσία της Προσωπικότητας -- τόσο ως ιδιάζοντα χαρακτηριστικά, όσο και ως συνείδηση -- μαρτυρεί την παρουσία του Ιδίου του Θεού στον άνθρωπο.

Τούτο συνεπάγεται ότι κάθε δραστηριότητα του ανθρωπίνου όντος σύμφωνη με την ιδιαίτερή του προσωπικότητα συνιστά προέκταση της Θείας Δραστηριότητας, οπότε θα πρέπει να εμφανίζει Έργο δημιουργικό.

Αντιθέτως, εάν η εν λόγω δραστηριότητα ευρίσκεται έξω από τα πλαίσια της προσωπικότητας, δεν αποτελεί προέκταση Θείας Δραστηριότητας -- δεν έχει ως αποτέλεσμα Έργο δημιουργικό -- αλλά είναι δραστηριότητα αρνητική.

«Δημιουργικό Έργο είναι το αποτέλεσμα κάθε δραστηριότητας η οποία υπηρετεί πάντοτε -- άμεσα ή έμμεσα -- την εμφάνιση της Ζωής».


Ως έργο που συμβάλλει στην εμφάνιση Ζωής νοείται η δημιουργία συνθηκών οι οποίες θα διευκολύνουν τα ανθρώπινα όντα να συνειδητοποιούν την Αλήθεια, να εκδηλώνουν την προσωπικότητά τους και να εκπληρώνουν τον σκοπό της υπάρξεώς τους. Διότι όταν οντοποιηθή ο άνθρωπος, τότε πραγματικά ζη.
Τί δημιουργεί ο Θεός; Ζωή. Είναι Ζωή και δημιουργεί Ζωή: Όντα ζώντα. Στον μεν Πνευματικό Κόσμο τούτο γίνεται άμεσα· στον κόσμο όμως της Πτώσεως, όπου υπάρχει εγκατεστημένος και ο αντιδραστικός παράγων, το αποτέλεσμα της Θείας Δημιουργικότητας -- το αν δηλαδή τελικώς θα οντοποιηθή ο άνθρωπος -- εξαρτάται από την ελεύθερη ανθρώπινη πρωτοβουλία.

Τα ανθρώπινα όντα έχουν δημιουργηθή για να ζήσουν αφ' εαυτών μόνον εφ' όσον το θελήσουν και πραγματώσουν την αυτοδημιουργία τους, βιώνοντας τον εν αυτοίς Θεό και εκφραζόμενα εμπράκτως σε έργο δημιουργικό.

Διαδήλωση λοιπόν της Προσωπικότητας σημαίνει παρουσία έργου στον εξωτερικό κόσμο μέσα στο πλαίσιο της Προσωπικότητας· έργου βοηθείας, έργου δημιουργικού, έργου που υπηρετεί αμέσως ή εμμέσως την εμφάνιση της Ζωής.


Στην πρωτότυπη εκφώνηση του Θεωρήματος στην γαλλική γλώσσα, το ρήμα που χρησιμοποιείται εν προκειμένω είναι affirmer. Κατά λέξη σημαίνει (επι)βεβαιώνω. Εάν αποδόθηκε ως διαδηλώνω, τούτο κατά την γνώμη μας δεν αποτελεί αστοχία, για τον εξής λόγο:
Διαδήλωση είναι η δια του έργου αντικειμενική μαρτυρία της προσωπικότητας.
Βεβαίωση, από την άλλη, είναι η δια του έργου επιβεβαίωση της προσωπικότητας.
Δηλαδή, η παρουσία έργου επιτελεί διπλό ρόλο: προς μεν το περιβάλλον, μαρτυρεί την προσωπικότητα. Προς δε τον άνθρωπο που πραγματοποίησε το έργο, επιβεβαιώνει την προσωπικότητα.

ΙΙ. ΕΚΔΗΛΩΣΗ & ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Εκδήλωση της Προσωπικότητας είναι η εμφάνισή της σ' ένα περιβάλλον.
Εάν η εν λόγω εκδήλωση αποτελέσει την βάση για την πραγματοποίηση έργου, το οποίο παραμένει στο περιβάλλον και βεβαιώνει την προσωπικότητα του ανθρώπου, τότε έχουμε διαδήλωση της Προσωπικότητας.

Στην μεν εκδήλωση εμφανίζουμε την προσωπικότητά μας εντός του ψυχικό - πνευματικού «χώρου» του περιβάλλοντος της ανθρωπότητας, ενώ στην διαδήλωση η προσωπικότητά μας βεβαιώνεται από το Έργο το οποίο πραγματοποιήσαμε και το οποίο παραμένει και μαρτυρεί γι'αυτήν.

ΙΙΙ. ΟΙ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ

Το ανθρώπινο όν κατέχει σώμα, ψυχή και πνεύμα ούτως ώστε αυτό να συναλλάσσεται με τους τρεις κόσμους του Παντός και να επιτελέσει το έργο του στον κόσμο της ύλης.
Κάθε μία από τις τρεις αρχές -- πνεύμα, ψυχή και σώμα -- έχει ορισμένες δικές της ιδιότητες εκ φύσεως και κατασκευής.

Α. Οι εν Δυνάμει Ικανότητες των Επενδυμάτων

1. Οι εν Δυνάμει Ικανότητες του Σώματος

Προκειμένου να συναλλαγή με τον κόσμο της ύλης, το ανθρώπινο όν χρησιμοποιεί το υλικό σώμα του μέσω:

των Πέντε Αισθήσεων·
της Κινήσεως· και
της Ομιλίας.
Μέσω των Πέντε Αισθήσεων σχηματίζονται οι εντυπώσεις στο υλικό σώμα, καθώς ο εξωτερικός κόσμος αποτελεί πηγή ερεθισμάτων για τις αισθήσεις. Οι εντυπώσεις αυτές, δια της ψυχής, καταλήγουν να εμπνεύσουν το πνεύμα ως ιδέες, να δημιουργήσουν συνείδηση ή να παραμείνουν ως γνώση.
Με την Κίνηση και την Ομιλία το ανθρώπινο όν υλοποιεί τις αποφάσεις του στην εξωτερικότητα.

2. Οι εν Δυνάμει Ικανότητες της Ψυχής

Η ανθρώπινη ψυχή, φύσεως αιθερίας, νοείται ως ρεύμα. Δεν έχει υλική μορφή.
Η ψυχή γενικώς υπηρετεί την επικοινωνία μεταξύ του Πνευματικού Κόσμου και του υλικού κόσμου. Συγχρόνως η ατομική ψυχή επιτρέπει στον άνθρωπο να επικοινωνεί με την Παγκόσμια Ψυχή.


Όπως το υλικό σώμα επικοινωνεί με τον εκτός αυτού υλικό κόσμο δια της ανταλλαγής ύλης, αναλογικώς η ατομική ψυχή επικοινωνεί με την παγκόσμια ψυχή δια της λεγομένης ψυχικής ή αιθερικής επηρείας.
Το ανθρώπινο όν αξιοποιεί την ψυχή μέσω των τριών εν δυνάμει ικανοτήτων της:

την Δεκτικότητα·
την Αισθαντικότητα· και
την Μεταφορικότητα.
Με την Δεκτικότητα, η εντύπωση που σχηματίσθηκε στο σώμα από τα ερεθίσματα του εξωτερικού κόσμου παραλαμβάνεται από την ψυχή.
Με την Αισθαντικότητα η παραληφθείσα εντύπωση προκαλεί στην ψυχή ένα αντίστοιχο αίσθημα, που γίνεται πλέον ψυχική κατάσταση.

Με την Μεταφορικότητα το αίσθημα αυτό μεταφέρεται προς το πνεύμα.

Δια της ιδίας οδού, οι παρορμήσεις του ανθρωπίνου όντος, ως ιδέες του πνεύματος, παραλαμβάνονται από την ψυχή όπου γίνονται αισθήματα και τέλος μεταβιβάζονται στο σώμα για να υλοποιηθούν στο εξωτερικό περιβάλλον μέσω των εν δυνάμει ικανοτήτων του σώματος.

3. Οι εν Δυνάμει Ικανότητες του Πνεύματος

Το πνεύμα έχει ως αντικείμενό του την ιδέα. Λαμβάνει την εσοδεία του σώματος δια της ψυχής και συλλαμβάνει την ιδέα που του προβάλλεται. Το έργο τούτο πραγματοποιείται δια των τριών εν δυνάμει ικανοτήτων του πνεύματος:

της Φαντασίας·
της Θελήσεως· και
της Ισχύος.
Η Φαντασία δια της σκέψεως συλλαμβάνει την ιδέα που προέρχεται από την εντύπωση ή την επήρεια. Η Θέληση βεβαιώνει και προσδιορίζει (καθορίζει) την συλλειφθείσα ιδέα. Η Ισχύς, δια της δράσεως, εισάγει την ιδέα στην οδό της εκτελέσεως, της υλοποιήσεως.
 
 
Οι αρετές αυτές...   εκδηλώνονται ως...   και έχουν ως αποτέλεσμα:
 1. Φαντασία     4. Σκέψη    7. Σύλληψη
 2. Θέληση    5. Λόγος ή Βεβαίωση     8. Προσδιορισμός
 3. Ισχύς    6. Δράση    9. Εκτέλεση
Θα πρέπει να τονισθή ότι και οι τρεις αυτές εν δυνάμει ικανότητες ή αρετές αναφέρονται στο πνεύμα του ανθρώπου, αν και η Θέληση αντανακλάται στην ψυχή ως επιθυμία, η δε Ισχύς αντανακλάται στο σώμα ως σωματική ρώμη.

Β. Ο Δυναμισμός των εν Δυνάμει Ικανοτήτων

Εάν το ανθρώπινο όν δύναται να χρησιμοποιεί τις ικανότητές του, το οφείλει στο πνεύμα του.
Το πνεύμα νοείται ως δύναμη. Εάν το πνεύμα του ανθρώπου απουσίαζε, η ψυχή και το σώμα θα ήσαν νεκρά. Η παρουσία του πνευματικού στοιχείου στον άνθρωπο συνιστά τον τριπλο Δυναμισμό, μέσω του οποίου εκείνος μπορεί να δρά και να χρησιμοποιεί τις ικανότητες των επενδυμάτων του.
 

Γ. Η Λειτουργία των εν Δυνάμει Ικανοτήτων

Όταν το ανθρώπινο όν εσοδεύει εμπειρία, το κάνει χρησιμοποιώντας τις εν δυνάμει ικανότητες του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος, οι οποίες του επιτρέπουν να συναλλάσσεται με τους κόσμους. Αλλά και όταν εκφράζεται, και πάλι μεταχειρίζεται τις εν δυνάμει ικανότητές του.

Αυτές λοιπόν δύνανται να θεωρηθούν ως οι δίοδοι, δια των οποίων ο άνθρωπος είτε μεν αποκτά εμπειρία, είτε δε εκφράζεται προς τον εξωτερικό κόσμο. Κατά συνέπειαν, εάν ο αρνητικός παράγων τις παγιδεύσει, τότε ο άνθρωπος βυθίζεται στην πλάνη. Διότι και η εμπειρία του θα είναι πεπλανημένη (νοθευμένη), αλλά και κάθε του έκφραση θα είναι σφραγισμένη από το κακό.

Είναι λοιπόν σκόπιμο να εξετάσουμε την όλη λειτουργία του ανθρωπίνου όντος, τον μηχανισμο της εμπειρίας και τον τρόπο με τον οποίον μπορούν να δεσμευθούν από το κακό οι εν δυνάμει ικανότητες.

Ερχόμενος στον κόσμο, ο άνθρωπος διαθέτει ελεύθερη θέληση και κρίση· είναι ελεύθερος ή να επιλέξει τα προσφερόμενα από τον Θεό ή να παγιδευθή από τον αντίπαλο και να πέσει στην πλάνη.

Εάν δεχθή την θέση, τα εκ Θεού, τότε οι ιδιότητες του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος -- λόγω του Νόμου της Ομοιογενείας -- πληρούνται με Πνεύμα Θεού. Παραλαμβάνουν την εντύπωση από τον εξωτερικό κόσμο μέσω του σώματος· η ψυχή δέχεται την εντύπωση, την μετατρέπει σε συναίσθημα και το προβάλλει στο πνεύμα· το οποίο συλλαμβάνει την προβαλλομένη ιδέα.

Σ' αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος εσοδεύει από τον κόσμο μόνον το Καλό, το οποίο τελικώς θα καταλήξει σε Συνείδηση.

Εάν όμως ο άνθρωπος στραφή προς το κακό, προς την άρνηση, τότε οι εν δυνάμει ικανότητές του παγιδεύονται από τον αντίπαλο και χρησιμοποιούνται από αυτόν για τους δικούς του σκοπούς. Εσοδεύουν από τον κόσμο μόνον το κακό, το οποίο -- προβαλλόμενο στον άνθρωπο -- αντί ν' αυξάνει την Συνείδησή του προς την Αλήθεια, του προσθέτει ένα βάρος συνειδήσεως, υπό το οποίο πλέον αυτός ζη και από το οποίο επηρεάζεται.

Δ. Το αποτέλεσμα της Λειτουργίας των εν Δυνάμει Ικανοτήτων: Συνείδηση ή Βάρος Συνειδήσεως

Εδώ στον κόσμο, το επίκεντρο όλων είναι ο άνθρωπος. Χάριν αυτού δημιουργούνται οι συνθήκες που τον περιβάλλουν. Χάριν αυτού κατέρχεται το Θείον και του συμπαρίσταται. Για τον αφανισμό αυτού ενδιαφέρεται ο παράγων του κακού.

Ο άνθρωπος συγκεντρώνει και συμπυκνώνει την Ιδέα του Θεού, η οποία πορεύεται για να καταλήξει στην γέννηση ενός Όντος στον Πνευματικό Κόσμο.

Η σκοπιμότητα της εμφανίσεως του ανθρώπου στον κόσμο είναι αφ' ενός η υπηρέτηση της δημιουργικής εκφράσεως του Θεού με την γένεση Όντος και αφ' ετέρου η αποκατάσταση της τάξεως που διαταράχθηκε από την εωσφορική πτώση.

Ο Θεός έθεσε τον άνθρωπο στην τροχιά αυτήν και του έδωσε όλα τα μέσα και τις συνθήκες για να επιτελεσθή ο ανωτέρω σκοπός. Τα μεν μέσα είναι:

η κρίση,
η ελεύθερη Θέληση και
η παρόρμηση.
Οι δε συνθήκες είναι συνθήκες προστασίας και βοηθείας, πάντοτε εντός του πλαισίου της διαφυλάξεως της ελευθερίας. Κι όλα τούτα δίδονται ούτως ώστε να αποκτήσει ο άνθρωπος συνείδηση της Θείας Ιδέας την οποία ο ίδιος εκφράζει, να δημιουργήσει την προσωπικότητά του και -- κατέχοντας πνεύμα -- να καταστή Όν στον Πνευματικό Κόσμο.
Ευρισκόμενο όμως το ανθρώπινο όν στον κόσμο της πτώσεως, υφίσταται μίαν αντίδραση από τον εωσφορικόν παράγοντα, ο οποίος -- επιτιθέμενος -- προσπαθεί να εμποδίσει ακριβώς αυτή την απόκτηση συνειδήσεως και -- δια της πλάνης -- να του φορτώσει συνειδησιακά βάρη, υπό τα οποία (το ανθρώπινο όν) να παρεκκλίνει και να καταλήξει σε αδιέξοδο.

Συνείδηση, όπως έχουμε πεί, είναι η αντίληψη της Αληθείας από τον άνθρωπο και η βίωσή του εν αυτή.

Το συνειδησιακο βάρος υποχρεώνει το όν μας να βυθίζεται στο σκότος. Είναι το αποτέλεσμα των αντιδραστικών επιθέσεων του κακού επάνω στον άνθρωπο και μετατοπίζει την δυνατότητα της αντιλήψεώς του από το Φως της Αληθείας στο σκότος της πλάνης.
Η πλάνη -- το κύριο μέσον του αντιπάλου -- είναι μία πίστη· είναι το εκλαμβάνειν το ψευδές ως αληθές.

Η δυνατότητα αντιλήψεως του ανθρώπου μπορεί να παρομοιασθή με έναν δείκτη, ο οποίος κινείται κατά την κατακόρυφη διεύθυνση. Όταν ο δείκτης ευρίσκεται στο άνω μέρος, όπου επικρατεί η συνείδηση, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την Αλήθεια και αφ' ενός λαμβάνει αποφάσεις οι οποίες τελούν υπό το Φως της Αληθείας, αποφάσεις δημιουργικές, αφ' ετέρου εσοδεύει έξωθεν εμπειρία καλού. Ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος υψώνεται περαιτέρω σε συνείδηση.

Αντιθέτως, εάν υπό τα βάρη της συνειδήσεώς μας ο δείκτης παρασυρθή προς το σκότος, τότε οι αποφάσεις που θα ληφθούν δεν θα έχουν δημιουργικό αποτέλεσμα. Οι εν δυνάμει ικανότητες είτε θα υπηρετήσουν προς τα έξω πράξεις καταστρεπτικές, είτε θα προσλάβουν έξωθεν εμπειρία κακού, με αποτέλεσμα νέα πλάνη, περαιτέρω καταβύθιση στο σκότος, επιδείνωση της υποδουλώσεως του ανθρώπου.

ΙV. Η ΤΡΟΧΟΠΕΔΗ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ: ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Α. Η εγκατάσταση της Ελαττωματικότητας

Εκείνος ο οποίος, αντί ν' αποκτά συνείδηση, φορτώνεται βάρη, δεν δημιουργεί προσωπικότητα, αλλά υποδουλώνεται στην ελαττωματικότητα.

Η ελαττωματικότητα είναι η άρνηση της Προσωπικότητας και εγκαθίσταται στον άνθρωπο ως αποτέλεσμα της υποδουλώσεώς του στα συνειδησιακά βάρη.
Κι όπως ακριβώς ο άνθρωπος που αποκτά συνείδηση, δημιουργεί την προσωπικότητά του και εκδηλώνει τα προτερήματα, τις ποιότητες, τις αρετές και τα χαρίσματά του, παρομοίως εκείνος που βαρύνει την συνείδησή του υποδουλώνεται στην ελαττωματικότητα και εκφράζει τα διάφορα ελαττώματα.

Με άλλα λόγια, η ελαττωματικότητα είναι κατάσταση του όντος, τα δε διάφορα ελαττώματα είναι οι εκφράσεις της.

1. Το περιβάλλον των Νόμων που πλαισιώνει το Ανθρώπινο Όν ως Δημιούργημα

Από μίας απόψεως, το περιβάλλον της Δημιουργίας, εντός του οποίου εμφανίζεται ο άνθρωπος, είναι ένα περιβάλλον Νόμων, μία Νομοτέλεια ασύλληπτη σε πολλαπλότητα και συσχετισμούς. Οι Νόμοι που διέπουν το Πάν δηλώνουν την δράση του Θεού μέσα στους Κόσμους.

Τρεις είναι οι βασικοί Νόμοι που πλαισιώνουν το ανθρώπινο όν ως δημιούργημα στον κόσμο της ύλης:

α. Ο Νόμος της Θείας Προνοίας

«Είναι η δράση των Θείων Δυνάμεων στην Δημιουργία»· έχει ως έργο την βοήθεια, προστασία και καθοδήγηση του ανθρώπου, από την εμφάνισή του μέχρι την τελική του οντοποίηση. Ο Νόμος αυτός δρά κατόπιν εκκλήσεως, προκειμένου να διαφυλάσσεται η ανθρώπινη Ελευθερία.


Πρβλ: "Αιτείτε και δοθήσετε υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν" (Λουκ. 11.9,10).
β. Ο Νόμος του Πεπρωμένου

Έργο του Νόμου αυτού είναι η -- μέσω της δράσεως του Νόμου της Ανταποδόσεως -- διαμόρφωση των μελλοντικών συνθηκών, εντός των οποίων θα βρεθή ο άνθρωπος αργά ή γρήγορα και θα κληθή να λάβει τις αποφάσεις του επάνω στην οδό της τελειώσεώς του.
Το Πεπρωμένο είναι συνάρτηση των πράξεων του ανθρώπου στο παρελθον και στο παρόν.
«Είναι η δράση των ανθρωπίνων δυνάμεων μέσα στην Δημιουργία».

γ. Ο Νόμος του Μοιραίου

«Είναι το απρόσωπο και γενικό αποτέλεσμα της δράσεως των κοσμικών δυνάμεων μέσα στην Δημιουργία»· π.χ. σεισμός.

2. Η διαδρομή του Ανθρωπίνου Όντος

α. Σταδιο Πρώτο: Κατασκευή

Σύλληψη - Κυοφορία - Γέννηση
Κατά την σύλληψη συντελείται η πνευματική συγκρότηση του ανθρωπίνου όντος. Κατά την ιδεατή αυτή στιγμή μία έκφραση της Θείας Ιδέας «Άνθρωπος» -- μία Θεία Όψη -- έρχεται σε επαφή με τον κόσμο της ύλης και παρέχει στον άνθρωπο τα προτερήματα (αρετές) που θα συγκροτήσουν το πνεύμα του· ο δε αντίπαλος αντιδρά με όλα εκείνα τα αρνητικά στοιχεία -- τα μειονεκτήματα -- που θα επιβαρύνουν τον συγκεκριμένον άνθρωπο.
Κατά την κυοφορία πραγματοποιείται η υλική διάπλαση του ανθρωπίνου όντος. Κι εδώ έχουμε την παρουσία και την δραστηριότητα των δύο παραγόντων. Ο Θεός, μέσω των Νόμων της διαπλάσεως της μορφής του δημιουργήματός του, προωθεί την ολοκλήρωση της σωματικής του κατασκευής, ενώ το κακό, αντιδρώντας μέσω κληρονομικότητας είτε εξωτερικών παρεμβάσεων, προσπαθεί να παρεμποδίσει και να ματαιώσει την κανονική ανάπτυξη του σώματος.

Κατά την γέννηση συντελείται η διαμόρφωση του τρίτου και τελευταίου απαραιτήτου στοιχείου για την ολοκλήρωση της κατασκευής του ανθρωπίνου όντος: της ψυχής. (Κατά την κυοφορία το υπό κατασκευήν ανθρώπινο όν δεν διαθέτει ακόμη δική του ατομική ψυχή). Εδώ, το μεν Θείο παρέχει τις ευεργετικές επήρειες που θα σφραγίσουν την ψυχή με όλα εκείνα τα γνωρίσματα τα οποία συντονίζουν την ψυχή με το Καλό (τα οποία περικλείονται στην έννοια της Γαλήνης), το δε κακό προσβάλλει την ανθρώπινη ψυχή σφραγίζοντάς την με όλες εκείνες τις τάσεις που λέγονται «ψυχικές αδυναμίες» και έχουν ως αποτέλεσμα να κρατούν την ψυχή του ανθρώπου σε κατάσταση ταραχής.

β. Στάδιο Δεύτερο: Πορεία

Εμφάνιση του ανθρωπίνου Εγώ - Πάλη - Τελείωση
Με την ολοκλήρωση του πρώτου σταδίου -- της κατασκευής του ανθρωπίνου όντος -- εμφανίζεται το ανθρώπινο Εγώ. Τούτο είναι ο πνευματικός πυρήνας, το αποτύπωμα της Ιδέας την οποίαν εξέφρασε ο Θεός στην περίπτωση του συγκεκριμένου ανθρωπίνου όντος. Στο Εγώ αφορούν όλα όσα αναφέρονται στον άνθρωπο σχετικά με την πορεία του. Αυτό θα καταστήσει αιωνία την έκφραση της Ιδέας και θα καταστή αθάνατο. Το Εγώ δεν είναι Όν, έχει όμως τις δυνατότητες να γίνει Όν υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
Μόλις το Εγώ εμφανισθή, αρχίζει η πάλη. Αυτή η πάλη δεν γίνεται μεταξύ Θεού και αντιπάλου απ' ευθείας, αλλά λαμβάνει χώραν μέσω του Εγώ, το οποίο -- στερούμενο συνειδήσεως -- προσπαθεί ν' ανταποκριθή. Από αυτό εξαρτάται η όλη του πορεία και το πεπρωμένο του.
Όποτε το Εγώ νικά, μετακινείται ανοδικώς στην οδό της τελειώσεως. Όποτε πλανάται, παγιδεύεται από το κακό και παραμένει ατελές.

γ. Στάδιο Τρίτο: Έκβαση

Τέλος της Κοσμικής Ζωής - Αποκόμιση των Πράξεων - Οντοποίηση ή Δεύτερος Θάνατος
Με τον φυσικό θάνατο το ανθρώπινο όν περνά στον αιθερικό κόσμο, όπου φέρει μαζύ του το αποτέλεσμα των πράξεών του, το ηθικό καταστάλαγμα της όλης γηίνης ζωής του, με μία λέξη: τον βαθμό της Αγνότητός του. Βάσει του Νόμου της Ομοιογενείας, κατατάσσεται σε αντίστοιχη βαθμίδα του αιθερικού επιπέδου, ανωτέρα ή κατωτέρα.
Εάν μεν βρεθή στο Ανώτερο Αιθερικό, τότε γίνεται δεκτο από τον Πνευματικό Κόσμο, όπου εντάσσεται αιωνίως, ως Όν· διαφορετικά, δέχεται την δράση των αδυσσώπητων Νόμων του κατωτέρου αιθερικού και υφίσταται τον λεγόμενο δεύτερο θάνατο.

3. Η σημασία των προδιαθέσεων

Βάσει των όσων αναφέραμε, φαίνεται σαφώς ότι ο άνθρωπος δεν ευθύνεται για τις προδιαθέσεις με τις οποίες εμφανίζεται στον υλικό κόσμο. Αυτές είναι αποτέλεσμα της Θείας δωρεάς, όπως και της αντιδραστικής παρεμβάσεως. Ο μεν Θεός παρέχει:

τα πνευματικά προτερήματα·
τις ευνοϊκές αιθερικές σφραγίδες στην ψυχή· και
το υπόβαθρο της υγιείας στο σώμα,
ο δε αντίπαλος εναντιώνεται και φορτώνει τον άνθρωπο -- στο στάδιο της κατασκευής του -- με:
τα πνευματικά ελαττώματα,
τις δυσμενείς αιθερικές επήρειες στην ψυχή και
την ασθενικότητα του σώματος.
Οι προδιαθέσεις δεν αποτελούν ελαττώματα. Τα ελαττώματα επηρεάζουν την συνείδηση και εξαρτώνται από τις αποφάσεις του ιδίου του ανθρώπου. Οι προδιαθέσεις όμως δεν επηρεάζουν την συνείδησή του. Είναι συνθήκες τις οποίες ο άνθρωπος βιώνει ως ροπές, ως τάσεις.
Οι προδιαθέσεις είναι αποτέλεσμα της δράσεως αφ' ενός μεν του Νόμου της Θείας Προνοίας, αφ' ετέρου δε του Νόμου του Μοιραίου· αποτελούν ένα πρώτο «περιβάλλον» εντός του οποίου καλείται ο άνθρωπος να δράσει, κινώντας τον τρίτο βασικό Νόμο, τον Νόμο του Πεπρωμένου.

Οι προδιαθέσεις λοιπόν είναι οι ατομικές συνθήκες εντός των οποίων το Εγώ καλείται να δημιουργήσει την προσωπικότητά του. Κι ο άνθρωπος μπορεί ακόμη και τις δυσμενείς προδιαθέσεις του να τις κυριαρχήσει και να περιορίσει την επιβραδυντική (για την πνευματική του πόρευση) παρουσία τους, αλλ' αυτό θα γίνεται καθώς θα υψώνεται στην τελείωσή του και θα αποκτά Συνείδηση.

Β. Ελαττωματικότητα και Ελαττώματα

Η ελαττωματικότητα είναι το βάρος το οποίο επιβαρύνει την συνείδηση· μεταθέτει τον δείκτη της αντιληπτικότητας του πνεύματος από τον κατακτηθέντα βαθμό συνειδήσεως, στο σκότος της ασυνειδησίας. Αποτέλεσμα: Εις το εξής ο άνθρωπος βλέπει δια μέσου του πρίσματος της ελαττωματικότητας.

Η ελαττωματικότητα δεν είναι αποτέλεσμα μίας και μόνον κακής πράξεως, αλλά αποτέλεσμα της επαναλήψεως κακών πράξεων. Τότε δημιουργείται κατάσταση ελαττωματικότητας.
Η μεν ελαττωματικότητα είναι το αποτέλεσμα στο ανθρώπινο όν των επιθέσεων του κακού -- ως βάρη της συνειδήσεώς του -- τα δε ελαττώματα είναι οι εκφράσεις της ελαττωματικότητάς του.

Διανοητικά ελαττώματα είναι οι εκφράσεις της ελαττωματικότητας οι οποίες υποδουλώνουν τις εν δυνάμει ικανότητες του πνεύματος. Η διάνοια -- όπου λαμβάνει χώραν η κατεργασία των σκέψεών μας -- χαρακτηρίζεται από αυτά τα ελαττώματα. Τέτοιο νοητικά ελαττώματα είναι ο φανατισμός, η αχαριστία, η αλαζονεία.
Ηθικά ή ψυχικά ελατώματα είναι όσα προκαλούν αναστατώσεις της ψυχής: η ζηλοφθονία, η οργή, η οξυθυμία...
Τα σωματικά ελαττώματα αφορούν στο σώμα· οι κακές έξεις -- κάπνισμα, αλκοολισμός -- αποτελούν παραδείγματα τέτοιων ελαττωμάτων.

Παρά την ανωτέρω κατηγοριοποίηση, όμως, τα ελαττώματα μιάς υποστάσεως συνήθως επιδρούν και σε άλλη. Ο αλκοολισμός, επί παραδείγματι, αν και αποτελεί σωματικό ελάττωμα, επηρεάζει και τον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου και την σκέψη του.

Ένας άνθρωπος δεν μπορεί μεν να έχει καθαρή αντίληψη των δικών του ελαττωμάτων, αφού η ελαττωματικότητα χαρακτηρίζεται από την πλάνη· αλλά εύκολα διακρίνει τα ελαττώματα των άλλων! Εάν τούτο αξιοποιηθή δια της Αγάπης και της αμοιβαιότητας, τότε ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να αντιληφθή τα δικά του ελαττώματα και να εργασθή για την απαλλαγή του από αυτά.

Γ. Οι συνέπειες της Ελαττωματικότητας

Ζώντας στα πλαίσια της ελαττωματικότητας και υπακούοντας στις υπαγορεύσεις του αντιδραστικού παράγοντος, ο άνθρωπος διατηρεί την δυνατότητα της ελευθέρας Θελήσεως και κρίσεως· λαμβάνει αποφάσεις, όμως τα συνειδησιακά του κριτήρια είναι βεβαρυμένα από την ελαττωματικότητα, οπότε οι αποφάσεις του είναι εσφαλμένες.

Η εγκατάσταση της ελαττωματικότητας στον άνθρωπο έχει χαρακτήρα μονιμότητας, επειδή η ελαττωματικότητα εκμηδενίζει τα περιθώρια ελευθερίας του ανθρώπου· ο άνθρωπος σύρεται να διαπράττει σφάλματα.

Η επίμονη επανάληψη ενός σφάλματος αποκαλύπτει ελάττωμα, το οποίο με την σειρά του οδηγεί στην διαπίστωση της υποδουλώσεως -- σε κάποιον βαθμό -- στην ελαττωματικότητα.

Τα σφάλματα διενεργούνται δια των εν δυνάμει ικανοτήτων. Μέσω αυτών καθίσταται φανερή η αιχμαλωσία του Εγώ στην ελαττωματικότητα· μέσω αυτών όμως ο άνθρωπος θα οδηγηθή στην απελευθέρωσή του. Διότι δι' αυτών των «οδών» αφ' ενός λαμβάνει την εμπειρία του, αφ' ετέρου προωθεί την Θέλησή του.

Πολλές φορές κάποιος γνωρίζει το σφάλμα του -- π.χ. ο καπνιστής -- αλλ' εν τούτοις δεν μπορεί να κυριαρχήσει επί του εαυτού του, διότι το Εγώ του έχει παγιδευθή, έχει υποδουλωθή στην ελαττωματικότητα.

Εν προκειμένω πρέπει να γίνει σαφής η διάκριση μεταξύ λογικής αφ' ενός και συνειδήσεως αφ' ετέρου. Η λογική λειτουργεί βάσει της γνώσεως, ενώ η συνείδηση είναι αποτέλεσμα μεταμορφώσεως (αλλαγής καταστάσεως) του Εγώ.

Δ. Η καταπολέμηση της Ελαττωματικότητας

Εάν κάποιος είναι ασθενής, δεν αρκεί να συγκαλύψει ή να ανακουφίσει τα συμπτώματα της ασθενείας του· οφείλει να θεραπεύσει την ίδια την ασθένεια.
Η συνειδησιακή ασθένεια της ελαττωματικότητας, λοιπόν, δεν καταπολεμάται κλείνοντας απλώς εξωτερικώς τις πληγές των ελαττωμάτων.
Αφού είναι κατάσταση, οφείλει ν' αντιμετωπισθή με μία νέα κατάσταση: δια της εγκαθιδρύσεως εντός ημών της Αγάπης. Μόνον τότε το κακό αποκαθαίρεται από την ρίζα του. Διότι η Αγάπη δεν αποτελεί πρόσφορο έδαφος όπου μπορούν να φυτρώσουν οι ελαττωματικές εκδηλώσεις.

V. Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ.

Ο άνθρωπος βιώνει την ελαττωματικότητα ταυτοχρόνως σε δύο -- θα λέγαμε -- διαστάσεις: από την μία πλευρά, ως διακεκριμένο άτομο, υποφέρει από τα δικά του ατομικά βάρη· από την άλλη, ως μέλος της ανθρωπότητας, συνδέεται με τα βάρη που μαστίζουν την ανθρωπότητα συνολικώς.

Οι προκαταλήψεις, οι διάφορες θεωρίες και οι δογματικές απόψεις αποτελούν βάρη που επιβαρύνουν την ανθρωπότητα, επομένως και κάθε όν που γεννάται μέσα σ' αυτήν. Υποκαθιστούν την συνείδηση του ανθρώπου -- θα λέγαμε ότι αποφασίζουν αυτά για λογαριασμό του -- και ο άνθρωπος, αντί να εκδηλώνει στο περιβάλλον την ανόμοια προσωπικότητά του, κινείται κάτω από τις υπαγορεύσεις αυτών.

Οι προκαταλήψεις, οι θεωρίες και οι δογματικές απόψεις οδηγούν τον άνθρωπο όχι απλώς σε εσωτερική αποσύνθεση, ατομικώς, αλλά εγκαθιστούν την εχθρότητα και την διαίρεση μεταξύ των ανθρώπων.

Γι' αυτό ο άνθρωπος πρέπει να απελευθερωθή από όλα αυτά: τόσο από τα βάρη που βαρύνουν την ανθρωπότητα ως κατεστημένη νοοτροπία, όσο και από τα ατομικά του βάρη.

Επίλογος

Ο Θεός δημιούργησε τους κόσμους βάσει Νόμων. Τα πάντα διέπονται από Νόμους. Εάν ο άνθρωπος βρέθηκε υπόδουλος στο κακό, είναι διότι παρέβη τον Νόμο της ζωής του. Απομακρυνόμενος από το πλαίσιο του Νόμου της Ζωής, οδεύει προς τον θάνατο, προς την οντολογική του εκμηδένιση.

Η επιστροφή του ανθρώπου στην Θεία Νομοτέλεια ανευρίσκεται σε μία απλή και μοναδική λέξη: στην Αγάπη.
Η Αγάπη είναι εκείνος ο Νόμος που ενοποιεί, που συνδέει τα μέρη και εμφανίζει την έννοια της Μονάδος στα πολλά.
Η Αγάπη είναι ο Νόμος Ζωής του ανθρώπου, ο Νόμος ο οποίος θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα να συγκροτηθή σε Έν Όλον και να εκφράσει την αρχέτυπη Θεία Ιδέα «Άνθρωπος» σ' όλη της την πληρότητα εντός του υλικού κόσμου.

Εν Κατακλείδι:

Κατάσταση του ανθρώπου: Η ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Αποτέλεσμα της καταστάσεως αυτής: Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ.
Στόχος: Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΣΗ, Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ.
Μέσον: Η ΑΓΑΠΗ.

[Ορφέας]

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

ΤΡΙΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

«Κάθε ανθρώπινο όν έχει ως φυσικό παιδαγωγό την Δημιουργία η οποία το περιβάλλει.
Αρκεί να δώσει μίαν ιδιαίτερη προσοχή σ' αυτόν τον βωβο παιδαγωγό, για να καταστή έτσι αυτός ο ευγλωττότερος Διδάσκαλος, τον οποίον ένας άνθρωπος θα μπορούσε να έχει».
 


Νοηματική Εκδίπλωση του Τρίτου Θεωρήματος



Α. Εισαγωγή

Β. Φύση και προέλευση της Δημιουργίας

Γ. Μορφές -- Νόμοι -- Φαινόμενα

1. Οι Μορφές
2. Οι Νόμοι
3. Τα Φαινόμενα

Δ. Η εκδίπλωση της Ιδέας:  Αριθμος -- Εικόνα -- Μορφή

Ε. Οι τέσσερεις Νόμοι «κατασκευαστές» του Υλικού Επιπέδου
1. Ο Νόμος της Μονάδος
2. Ο Νόμος της Δυάδος
3. Ο Νόμος της Τριάδος
4. Ο Νόμος της Τετράδος

ΣΤ. Ο ρόλος των Μορφών και του Ανθρώπου στο Σχέδιο της Αποκαταστάσεως
Ζ. Η σημασία των μορφών για τον Άνθρωπο
1. Η ποικιλία και η ιεράρχηση των Μορφών
2. Η πρόσκρουση της εναντιώσεως στις μορφές
3. Η σημασία του αφανισμού και της δημιουργίας νέων Μορφών

Η. Ο Μυστικός Λόγος των Αιτίων και των Αποτελεσμάτων.

[Ορφέας]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ

 
 
 
Α. Εισαγωγή

Τα δύο πρώτα Θεωρήματα μάς μίλησαν το μεν πρώτο για την δημιουργική παρουσία και δράση του Θεού, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του ανθρωπίνου όντος στον κόσμο, το δε δεύτερο για την αντίδραση του εωσφορικού παράγοντος, ο οποίος δια της ελαττωματικότητος εναντιώνεται και αποπειράται ν' αναστείλει την δημιουργική δράση της Ζωής.

Το τρίτο και το τέταρτο Θεώρημα τοποθετούν το ανθρώπινο όν μέσα στο περιβάλλον του και του υποδεικνύουν την σχέση που πρέπει να αναπτυχθή με αυτό, προς όφελος της προσωπικότητάς του.

Β. Φύση και προέλευση της Δημιουργίας

Η απαρχή του υλικού κόσμου ανάγεται στην περίφημη εωσφορική Πτώση. Δεν είναι αποτέλεσμα αυτής· όμως ο υλικός κόσμος δεν θα είχε δημιουργηθή εάν δεν είχε προηγηθή η Πτώση.

«Εν αρχή ήν ο Λόγος». Αρχικώς υπήρχε μόνον Εκείνο το Υπερούσιο Φως Ζωής και Υπερσυνειδήσεως, που αποκαλούμε «Θεό». Από μίας απόψεως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι «ο Θεός είναι η Απόλυτη Θέση εντός του κόσμου, εκτός του κόσμου και πέραν παντός κόσμου».

Η Πτώση ήταν η εκδήλωση από τον εωσφόρο της εναντίας καταστάσεως: η άρνηση της θέσεως, η άρνηση της Ζωής, η άρνηση της Υπερσυνειδήσεως. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του χάους.


Εννοείται ότι η Πτώση δεν ζημίωσε σε τίποτε την Απολυτότητα του Θεού, αφού από το Άπειρον ό,τι κι αν αφαιρεθή, τούτο θα παραμένει πάντοτε Άπειρον.
Ευθύς αμέσως ο Θεός, εφαρμόζοντας ένα Σχέδιο αποκαταστάσεως της διαταραχθείσας Τάξεως, εισέδυσε και έδρασε εντός του χάους και δημιούργησε μέσα σ' αυτό κάποιες νέες συνθήκες: αυτό που αποκαλούμε υλικό επίπεδο.

«Επίπεδο είναι ένα σύνολο συνθηκών εντός των οποίων εμφανίζεται μία δημιουργία».

«Δημιουργία είναι το αποτέλεσμα της ενσυνειδήτου δραστηριότητας του Δημιουργού εντός ενός επιπέδου προς υπηρέτησιν εκ των προτέρων καθορισμένου σκοπού».
Η υλική δημιουργία -- με κορωνίδα τον άνθρωπο -- είναι το αποτέλεσμα της ενσυνειδήτου δράσεως του Θεού εντός του υλικού επιπέδου, με την σκοπιμότητα να αποκατασταθή η τάξη που διαταράχθηκε από την εωσφορική πτώση.

Επιγραμματικώς:

Θεός: Φως Ζωής και Υπερσυνειδήσεως
Πτώση (διατάραξη της Τάξεως): Χάος
Θεία δράση εντός του χάους: Υλικό επίπεδο
Αποτέλεσμα της Θείας Δράσεως εντός του υλικού επιπέδου: Υλική δημιουργία
Σκοπός: η Αποκατάσταση της Τάξεως και η Επάνοδος (ένταξη) στο Βασίλειο του Πνεύματος του ανθρώπου ως αθανάτου πλέον πνευματικού όντος.

Γ. Μορφές -- Νόμοι -- Φαινόμενα

Παρατηρώντας την Δημιουργία γύρω μας, σε πρώτη προσέγγιση διαπιστώνουμε την ύπαρξη:

Μορφών
Νόμων
Φαινομένων.
1. Οι Μορφές
«Μορφή είναι το αποτέλεσμα της εκφράσεως και ο τρόπος εμφανίσεως μίας Ιδέας στο εξωτερικό περιβάλλον του υλικού κόσμου». Ο,τιδήποτε μάς περιβάλλει, ορυκτό, φυτικό ή ζωικό, έχει μία μορφή που την οφείλει σε αντίστοιχη Ιδέα. Η Μορφή είναι το αποτέλεσμα, η Ιδέα είναι το αίτιον.

Η ύλη είναι η πρώτη μορφή που εμφανίζει η Θεία δημιουργική δραστηριότητα εντός του χάους, συνεπώς είναι θείο δημιούργημα. Η ύλη δεν είναι κακή· επειδή όμως εμφανίζεται μέσα στον «χώρο» της Πτώσεως, ευρίσκεται υπό την αιχμαλωσία και την εναντίωση του εωσφόρου.

Αφού η Ιδέα είναι ο γεννήτωρ της Μορφής, οι δε Ιδέες νοούνται ως Θείες εκφράσεις, συνεπάγεται ότι κάθε μορφή που μάς περιβάλλει επιδιώκει την υπηρέτηση κάποιας σκοπιμότητας στο πλαίσιο του Θείου Σχεδίου της Αποκαταστάσεως.

Σχετικώς με την σημασία των μορφών, έλεγε ένας μέγας Μύστης της αρχαιότητας, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος: «Κάτω από κάθε πέταλο άνθους, κάτω από κάθε φύλλο δένδρου, βλέπω τον Θεό να δημιουργεί».

Εάν λοιπόν ο άνθρωπος μελετήσει τις μορφές της δημιουργίας, εισχωρήσει στο βαθύ τους νόημα και κατορθώσει να αναχθή από την Μορφή στην Ιδέα, τότε μετέχει του επιπέδου της Αληθείας και αποκτά συνείδηση αυτής.

2. Οι Νόμοι

«Νόμος είναι ρεύμα δυνάμεως το οποίο μεταφέρει Θεία Θέληση, την οποία συνεχώς και αδιαλείπτως μετατρέπει σε έργο».

Αναφέραμε προηγουμένως ότι η Ιδέα είναι το αίτιον, η δε Μορφή το αποτέλεσμα. Ο Νόμος υπηρετεί την διαδικασία εκφράσεως της Ιδέας σε Μορφή.

Ιδέα => Νόμος => Μορφή

Προ πάσης εκδηλώσεώς της, η Ιδέα ανήκει στην Φύση του Ανεκδηλώτου Θεού. Προκειμένου να εκδηλωθή και να φθάσει στον επιδιωκόμενο σκοπό της, παραλαμβάνεται εν πρώτοις από την Θέληση, η οποία την αποφασίζει, και έπειτα περιέρχεται στα πλαίσια ενός Δυναμικού Παράγοντος, ο οποίος την εκτελεί. Αυτή ακριβώς η διαδικασία -- το ρεύμα -- μεταφοράς της Ιδέας από την ανεκδήλωτη, αφηρημένη κατάσταση στην εκδηλωμένη και συγκεκριμένη, είναι ο Νόμος.


Ας παρατηρήσει ο αναγνώστης την αναλογία:
Ιδέα -- Θέληση -- Δυναμικός Παράγων
Φαντασία -- Θέληση -- Ισχύς
Πατήρ -- Λόγος -- Πνεύμα

(Πρόκειται για αναλογία και όχι για ταυτόσημες έννοιες)

3. Τα Φαινόμενα

Οι μορφές αφ' ενός εμφανίζονται, αφ' ετέρου συντηρούνται. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι υπάρχουν Νόμοι Δημιουργοί και Νόμοι Συντηρητές της Δημιουργίας.
Το αποτέλεσμα της δράσεως των μεν Δημιουργών Νόμων είναι η εμφάνιση των μορφών, των δε Συντηρητών Νόμων είναι τα φαινόμενα.

Δ. Η εκδίπλωση της Ιδέας: Αριθμος -- Εικόνα -- Μορφή

Αναφέραμε προηγουμένως ότι ο Νόμος είναι εκείνος ο παράγων ο οποίος μεταφέρει την Ιδέα από το αφηρημένο επίπεδο στο συγκεκριμένο. Ποιές όμως μεταλλαγές διέρχεται η Ιδέα, περνώντας από τα διάφορα επίπεδα του Παντός;

Ως γνωστόν, υπάρχουν τρεις δημιουργημένοι κόσμοι -- τρία δημιουργημένα επίπεδα:

Το πνευματικό
το αιθερικό και
το υλικό.

Στον Πνευματικό Κόσμο ζούν τα πνευματικά όντα, που δεν είναι άλλο από εκπεφρασμένες Θείες Ιδέες, οι οποίες έχουν αυτοσυνείδηση και κατέχουν Πνεύμα.

Εάν θέλαμε να ξεφύγουμε από την τόσο συνηθισμένη προσωποποίηση, θα λέγαμε ότι οι εκπεφρασμένες -- ή αποκρυσταλλωμένες -- Θείες Ιδέες νοούνται ως Αριθμοί· όχι υπό την γνωστή, ποσοτική τους διάσταση, αλλ' υπό την ποιοτική.

Κάθε αριθμός εκφράζει μία μοναδική Ιδέα. Επί παραδείγματι:

1: Μοναδικότητα
2. Διπολικότητα κλπ.
Στο αιθερικό επίπεδο, η εκπεφρασμένη Ιδέα ή Αριθμος εμφανίζεται ως Εικόνα.

Στον δε υλικό κόσμο, όπως προαναφέραμε, η Ιδέα εκδηλώνεται ως Μορφή.

Η Μορφή, η Εικόνα, ο Αριθμος και η Ιδέα αποτελούν τρόπον τινά τις βαθμίδες μίας κλίμακος, οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο να αποκτήσει αντίληψη -- συνείδηση -- της Αληθείας.
 
 
Επίπεδο:    Πορεία της Ιδέας:    

Περιγραφή του επιπέδου:    

Θείο   Ιδέα ανεκδήλωτη   --   

Πνευματικο   Αριθμός   μία διάσταση   

Αιθερικό   Εικόνα   δύο διαστάσεις   

Υλικό   Μορφή   τρεις διαστάσεις   


Ε. Οι τέσσερεις Νόμοι «κατασκευαστές» του Υλικού Επιπέδου

1. Ο Νόμος της Μονάδος

Ο Νόμος αυτός εκφράζει την μοναδικότητα του ΟΝΤΟΣ, της Υπερουσίας Πηγής της Ζωής και της Υπάρξεως. Όπως θα δούμε στο επόμενο Θεώρημα, ο Νόμος αυτός αντανακλάται στην μοναδικότητα και στο ενιαίον της Δημιουργίας.


Το ότι η Δημιουργία είναι μία, διαπιστώνεται από το ότι βλέπουμε όλα τα μέρη της να διέπονται από τους ίδιους Νόμους.

2. Ο Νόμος της Δυάδος.

Ο Θεός έχει μία διπλή έκφραση: Αγάπη και Σοφία. Η Σοφία μπορεί να νοηθή ως κίνηση εισδυτική, η δε Αγάπη ως κίνηση περικαλυπτική. Όταν αυτές οι δύο κινήσεις δρούν από κοινού, έχουμε ως αποτέλεσμα μία Δημιουργία.

Κάθε εκδήλωση λοιπόν του Νόμου της Μονάδος φέρει την σφραγίδα και των δύο τούτων Θείων εκφράσεων, αν και κατά περίπτωση είναι δυνατόν να προεξάρχει η μία ή η άλλη Θεία έκφραση.

Η Αγάπη και η Σοφία είναι μία Διπολικότητα ή Δυάς αντιθέτων ή Δυάς Δημιουργική. Τούτο
σημαίνει ότι οι δύο όροι είναι ανόμοιοι μεν, αλλ' ισότιμοι.

3. Ο Νόμος της Τριάδος

Όποτε συνδρούν οι δύο όροι της Διπολικής Δυάδος, υπάρχει ένα δημιουργικό αποτέλεσμα. Αυτή η διαπίστωση μάς οδηγεί στον Νόμο της Τριάδος.

ΘΕΟΣ

Θεία                    Θεία
Αγάπη                 Σοφία
 

Δημιουργία

4. Ο Νόμος της Τετράδος

Ο τέταρτος και τελευταίος στην σειρά αυτήν των Νόμων είναι ένας Νόμος ο οποίος σημειώνει την παρουσία του στον κόσμο της Πτώσεως και ειδικότερα στον υλικό κόσμο, όπου σημειώνεται η παρουσία των μορφών.

Καθώς η Δημιουργική Δυάς της Σοφίας και της Αγάπης εισδύει στον κόσμο για να επιφέρει ένα δημιουργικό αποτέλεσμα, συναντά την άρνηση, την αντίδραση.

Δημιουργείται λοιπόν μία Τετράς:

Θεός

Θεία                    Θεία
Αγάπη                 Σοφία
 

άρνηση                   άρνηση
της Αγάπης           της Σοφίας

(Μίσος)               (Πλάνη)

εωσφόρος

Η Δημιουργική Θέση αφ' ενός και η εναντιουμένη άρνηση αφ' ετέρου σχηματίζουν μία δυάδα διαφορετικού τύπου από την δημιουργική Θεία Διπολικότητα. Πρόκειται για την λεγομένη εναντιουμένη δυάδα ή απλώς εναντίωση.

Αποτέλεσμα του συνδυασμού της δράσεως και της εναντιώσεως είναι η εμφάνιση μίας καταστάσεως που δεν υπήρχε πρίν: της καταστάσεως της Ισορροπίας.
Η Ισορροπία προκύπτει επειδή ο Θεός «εκμεταλλεύεται» τρόπον τινά την άρνηση και εμφανίζει αυτή την νέα κατάσταση, η οποία επιτρέπει να σταθή η ύλη και οι μορφές της.

Ο Θεός είναι η Απόλυτη Θέση. Ο εωσφόρος είναι η άρνηση. Η θέση υπάρχει πάντοτε ανεξαρτήτως της αρνήσεώς της. Η άρνηση όμως δεν υφίσταται χωρίς την έκφραση της θέσεως· η άρνηση είναι πάντοτε σχετική. Τούτο συνεπάγεται μίαν υπεροχή της θέσεως ως προς την άρνηση, παρά την φαινομενική τους ισοδυναμία. Ως αποτέλεσμα, η προκύπτουσα ισορροπία δεν είναι στατική, αλλά δυναμική.


Εάν θέλουμε να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο, βάσει του ορισμού που δώσαμε στον Νόμο, προκύπτει ότι όλοι οι Νόμοι πηγάζουν εκ Θεού. Τότε, το Τετραδικόν δεν μπορεί να θεωρηθή ως Νόμος καθ' εαυτός, αφού η άρνηση δεν πηγάζει εκ Θεού. Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, ο καθ' εαυτού Νόμος της Τετράδος είναι η προκύπτουσα δυναμική ισορροπία.

ΣΤ. Ο ρόλος των Μορφών και του Ανθρώπου στο Σχέδιο της Αποκαταστάσεως

Ο Θεός είναι η Ζωή και δημιουργεί Ζωή.
Στα πλαίσια αυτής της Δράσεώς Του, ο Θεός δρά στον υλικό κόσμο κατά τέτοιον τρόπο, ώστε ο άνθρωπος -- τον οποίον έχει συλλάβει ως Ιδέα -- να καταστή Ζωή.

Το ατελές ανθρώπινο όν δεν διαφέρει από ένα τέλειο πνευματικό Όν παρά μόνον σε ένα πράγμα: στον βαθμό συνειδήσεως της Αληθείας.

Δίδει λοιπόν ο Θεός στον άνθρωπο όλα τα μέσα τα οποία θα τον βοηθήσουν στην προσπάθειά του να προχωρήσει προς την Αλήθεια: του δίδει την Φύση, το Περιβάλλον, την Δημιουργία: σε τελευταία ανάλυση, τις Μορφές!

Οι Μορφές είναι αποτυπώσεις Θείων Ιδεών, άρα αποτελούν εκφράσεις του Θεού και δηλώνουν Θεία Παρουσία. Οι Μορφές καθ' εαυτές δεν είναι ο Θεός· είναι τα ίχνη της Παρουσίας Του, τα οποία παρέχει ως βοήθεια προς τον άνθρωπο.

Ζ. Η Σημασία των Μορφών για τον άνθρωπο

1. Η Ποικιλία και η Ιεράρχηση των Μορφών

Οι Μορφές που περιβάλλουν τον άνθρωπο αφ' ενός μεν εκτείνονται κατά ποικιλία ειδών, αφ' ετέρου δε ιεραρχούνται κατά την τελειότητά τους.
Κι αυτή η ποικιλία και η ιεράρχηση αντανακλούν την ποικιλία και την ιεράρχηση των Θείων Ιδεών.

2. Η Πρόσκρουση της Εναντιώσεως στις Μορφές

Τόσο οι Μορφές που περιβάλλουν τον άνθρωπο, όσο κι ο ίδιος ο άνθρωπος, αποτελούν θέσεις, δηλαδή καταλήξεις δημιουργικών εκφράσεων του Θεού.
Οι θέσεις αυτές, εμφανιζόμενες στον κόσμο της Πτώσεως, επισύρουν την πρόσκρουση της αρνητικής δυνάμεως του εωσφόρου.

Καθώς λοιπόν είναι άλλο η Δημιουργία ως περιβάλλον και άλλο ο άνθρωπος ως περιεχόμενο, παρατηρούμε ότι σημειώνεται διαφορετικό είδος εναντιώσεως στή Δημιουργία και διαφορετικό στον άνθρωπο.Διότι το περιβάλλον αποτελεί την προετοιμασία, ενώ ο άνθρωπος είναι ο κύριος στόχος της Δημιουργίας του Θεού.

Όταν γίνεται η δημιουργία των Μορφών, ο αντίπαλος εναντιώνεται σ' αυτές, αλλ' η εναντίωσή του αυτή δεν είναι αυτή καθ' εαυτή η μάχη -- είναι εναντίωση στην φάση της προετοιμασίας. Κι εδώ ο εωσφόρος συναντά δυσκολία αντίστοιχη με την βαθμίδα ιεραρχήσεως των Μορφών.

Είναι ίσως εύκολο να εναντιωθή σε μία μορφή χαμηλής τάξεως, η οποία δεν βοηθά και πολύ τον άνθρωπο· κι είναι ασφαλώς διαφορετικό ν' αντιμετωπίσει μία ιεραρχία μορφών με ολοένα και τελειότερες εκφράσεις, που θα βοηθήσουν τον άνθρωπο να βρεί πληρέστερα την Αλήθεια.

Με αυτό το φορτίο ο αντίπαλος εισέρχεται στην κυρίως μάχη με τον άνθρωπο, όπου ή θα χάσει οριστικώς την δυνατότητα να αντιτίθεται στο Πνεύμα -- αφού ο άνθρωπος δια του Πνεύματός του θα οντοποιηθή και θ' ανέλθει στον Πνευματικό Κόσμο -- ή θα τον νικήσει και θα διατηρήσει αυτή την δυνατότητα.

Με ποιον τρόπο λαμβάνει χώραν αυτή η πάλη;

Ο αντίπαλος επιτίθεται στον άνθρωπο προκαλώντας:

στο πνεύμα του, την σύγχυση και την αμφιβολία δια της πλάνης,
στην ψυχή του, δυσαρμονία και ταραχή δια των παθών,
στο σώμα του, την ανισορροπία δια των κακών έξεων και των ασθενειών.

Ο δε άνθρωπος κατορθώνει ν' απαλλαγεί από την σύγχυση του πνεύματός του καταφεύγοντας στις Μορφές της Δημιουργίας, ανερχόμενος από την Μορφή στην Ιδέα και αποκτώντας Συνείδηση της Αληθείας.

Από την δυσαρμονία της ψυχής του ξεφεύγει όταν βλέπει την αρμονία και την ενότητα μέσα στην ποικιλία των μορφών, πράγμα που του προκαλεί τον θαυμασμο και του εμπνέει την έννοια της Αγάπης.

Την δε ανισσοροπία του σώματος καταπολεμά αντλώντας από την Φύση τα κατάλληλα στοιχεία -- τροφή, θεραπευτικές ουσίες -- κι ό,τι άλλο του χρειάζεται για να ανεύρει την σωματική υγιεία.

3. Η Σημασία του Αφανισμού και της Δημιουργίας νέων Μορφών

Ο παράγων της αρνήσεως έχει τελείως αποκοπεί από την Θεία Σοφία και στερείται κάθε ίχνος συμμετοχής στην Θεία Συνείδηση. Δεν δρά με κατευθυντήριο γραμμή, αλλά απλώς εναντιώνεται («ενστικτωδώς», θα λέγαμε).

Ο Θεός, μη στερώντας την ελευθερία ούτε στον αντίπαλο, τον αφήνει να εκδηλωθή όπως «θέλει». Όταν τα πράγματα φθάσουν σε κάποιο σημείο, όπου το κακό «θεωρεί» ως τέλος, τότε ο Θεός αναλαμβάνει στα Χέρια Του την υπόθεση και επαναφέρει τα πράγματα όχι εκεί που ήσαν πρίν από την επίθεση, αλλά σε ένα σκαλοπάτι πιο πάνω.

Ο αντίπαλος, λοιπόν, έχοντας κάποιαν εξουσία επί του παράγοντος «ύλη», παρεμβαίνει και αφανίζει τις μορφές. Οι μορφές χάνονται, γηράσκουν, αποσυντίθενται, αλλά το πνεύμα που τις επενδυόταν απελευθερώνεται και μπορεί να χρησιμοποιηθή σε νέες, τελειότερες δημιουργίες.

Το μεν κακό, εν τη ασυνειδησία του, καταστρέφει, ο δε Θεός παραλαμβάνει τα καταστρεπτικά αποτελέσματα του κακού και τα αξιοποιεί, εμφανίζοντας στον κόσμο νεώτερες και τελειότρες μορφές. Κατ' αυτόν τον τρόπο υπηρετείται το σχέδιο της Αποκαταστάσεως.

Όσο ο άνθρωπος ανελίσσεται ως άτομο και ως προσωπικότητα, τόσο η ισχύς την οποία έχει ν' αντιμετωπίσει ο αντίπαλος είναι μεγαλύτερη, οπότε κάποια στιγμή οι δυνάμεις του δεν επαρκούν για να την διασπάσουν και να επιφέρουν πάνω της κάποιο αντιδραστικό αποτέλεσμα.

Η. Ο Μυστικός Λόγος των Αιτίων και των Αποτελεσμάτων

Στο τρίτο Θεώρημα φανερώνεται ότι:

α. Η Φύση είναι μορφοποιημένη
β. Οι Μορφές είναι αποτέλεσμα της δράσεως του Θεού, αποτυπώσεις του Θεού, ίχνη της διαβάσεώς Του.
γ. Συνεπώς υφίσταται σχέση μεταξύ Μορφής και Δημιουργού: ο Δημιουργος είναι το Αίτιο και η Μορφή είναι το αποτέλεσμα.
Αυτή η σχέση απασχόλησε τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων χρόνων.
Η σχέση που υπάρχει μεταξύ Αιτίου και αποτελέσματος ορίζεται ως λόγος. Κάθε τί που δημιουργεί ο Θεός αποτυπώνει την Θέλησή του και υπηρετεί κάποιον σκοπό δημιουργικό: έναν λόγο.

Επομένως, εάν ο άνθρωπος, μελετώντας τις Μορφές της Δημιουργίας, ανακαλύψει τον σκοπό για τον οποίον έγιναν, τότε δια του σκοπού ανακαλύπτει το «Θέλω» της συγκεκριμένης Ιδέας.

Συνεπώς, μελετώντας τις μορφές της Δημιουργίας, επιδιώκουμε ν' ανακαλύψουμε τον σκοπό, ο δε σκοπός δεν είναι άλλος από τον Λόγο, ο οποίος μεταφέρθηκε ως έκφραση του «Θέλω» της Ιδέας στην Μορφή. Κι ανευρίσκοντας τον Λόγο, ανερχόμεθα στην Ιδέα.

Στην ανακάλυψη αυτού του Λόγου που υποκρύπτεται στις μορφές ευρίσκεται η οδός της συνειδητοποιήσεως του ανθρώπου. Η ανεύρεση του Μυστικού Λόγου -- δηλαδή της σκοπιμότητας της Μορφής -- αποκαλύπτει τον δεσμο μεταξύ Αιτίου και αποτελέσματος. Και μέσα από τον εν λόγω δεσμο βρίσκει ο άνθρωπος τον δρόμο για να αναχθή στην Ιδέα.

Γι' αυτό ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, μέγας Μύστης της αρχαιότητας, μιλώντας στους μαθητές του προ 6000 ετών περίπου, έλεγε:

«Ό,τι είναι επάνω είναι όπως ό,τι είναι κάτω και ό,τι είναι κάτω είναι όπως ό,τι είναι επάνω. Ο Μυστικός Λόγος των Αιτίων και αποτελεσμάτων εκείνου που είναι επάνω είναι όπως ο Μυστικός Λόγος των Αιτίων και αποτελεσμάτων εκείνου που είναι κάτω.
Το αισθητο - ορατο είναι παρόμοιο προς το μη αισθητο - αόρατο. Αυτή είναι η Κλείδα του Μυστικού Λόγου των Αιτίων και των αποτελεσμάτων, η δε προσπάθεια του μαθητού έγκειται στο ν' ανεύρει δια της Κλειδος αυτής το άγνωστο, έχοντας ως αφετηρία το γνωστό».

Προσέχοντας τί υπάρχει και τί συμβαίνει γύρω μας και βρίσκοντας την σκοπιμότητά τους, ανακαλύπτουμε τον Λόγο που συνδέει την Μορφή ως αποτέλεσμα και τον Θεό ως Δημιουργό.

Το μυστικό της Κλειδος που έδωσε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος είναι η Αγνότητα. Την δε Αγνότητα πραγματοποιεί η Αγάπη. Αγνότητα σημαίνει κατάσταση αμιγή από κάθε κακό· σημαίνει απελευθέρωση από όλες τις υποδουλώσεις μας. Εάν δεν απελευθερωθούμε από όλα τα βάρη, δεν μπορούμε να μιλάμε για ανεύρεση του Μυστικού Λόγου, δεν μπορούμε να βρούμε τον Θεό δια μέσου των μορφών της Δημιουργίας.

Μόνον η Αγνότητα, μόνον η Αγάπη η οποία πραγματοποιεί την Αγνότητα, μάς απελευθερώνει από τον εχθρο και μάς μεταφέρει στο Θείον. Και τότε εισερχόμαστε σε μίαν άλλη κατάσταση: μπαίνουμε ενσυνειδήτως στο πλέγμα των Νόμων οι οποίοι διέπουν την Δημιουργία.

[Ορφέας]

ΤΕΤΑΡΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

«Η Φύση είναι μοναδική στην σύλληψή της και ανόμοια στις διάφορες εκδηλώσεις της.
Είναι το κύριο υπόδειγμα από το οποίο κάθε συνειδητο όν οφείλει να αντλεί παραδείγματα, για να ανυψώσει την δική του προσωπικότητα ελεύθερη και ανεξάρτητη».
 
 
Νοηματική Εκδίπλωση του Τετάρτου Θεωρήματος


Α. Εισαγωγή
Β. Θεός και Δημιουργία

1. Ποιά είναι η Φύση του Θεού
2. Πώς εκφράζεται ο Θεός
3. Πώς εκδιπλώνεται ο Θεός
4. Οι σκοποί της εκδηλώσεως του Θεού
5. Τί Δημιουργεί ο Θεός
6. Συμπεράσματα

Γ. Η Φύση

Δ. Ο Νόμος της Ανομοιότητας

Ε. Η Έρευνα της Αντικειμενικής Αλήθειας
1. Η Σύλληψη της Ιδέας στα τρία Επίπεδα
2. Λογική και Αναλογική

[Ορφέας]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ


Α. Εισαγωγή

Το τέταρτο Θεώρημα οδηγεί τον ερευνητή της Αληθείας να ανακαλύψει ότι:

μία είναι η Πηγή της Δημιουργίας, της Φύσεως·
οι άπειρες εκδηλώσεις της είναι ανόμοιες·
ο άνθρωπος δύναται, μελετώντας αυτές τις εκδηλώσεις, να συνειδητοποιήσει και να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίον ήλθε στον κόσμο.
Μία οδός για την ερμηνεία αυτού του Θεωρήματος θα ήταν η παρατήρηση των όσων συμβαίνουν στην Φύση και η ανεύρεση ενός αλληλοσυσχετισμού των μορφών που την συγκροτούν. Όμως, μία τέτοια προσέγγιση -- αν και ορθή -- θα ήταν περιορισμένη, καθώς λαμβάνεται ανεξάρτητα από το Πάν, εντός του οποίου υπάρχει ο κόσμος μας.
Εάν, αντιθέτως, εκκινήσουμε από το Πάν (από τα Άνω) και καταλήξουμε στην Φύση (δεδομένου ότι η Φύση αποτελεί κι αυτή τμήμα του Παντός), τότε θα έχουμε επιτύχει μία περισσότερο ολοκληρωμένη εργασία.

Β. Θεός και Δημιουργία

Θεωρώντας λοιπόν το θέμα εκ των Άνω, αναγκαστικά θα πρέπει να μιλήσουμε για τον Θεό, έχοντας πάντοτε την συναίσθηση ότι ο λόγος μας θα περιγράφει και θα προσεγγίζει την αντίληψη που δύναται ο άνθρωπος να έχει για τον Θεό και όχι Αυτόν τον Ίδιο, αφού ο Απειραιώνιος και Απόλυτος υπερβαίνει κάθε περιγραφή και κάθε προσέγγιση.

Υπό αυτή την γωνία οράσεως, πέντε κατ' αρχήν σημεία μπορούν να λεχθούν για τον Θεό:

1. Ποιά είναι η Φύση του Θεού
2. Πώς εκφράζεται ο Θεός
3. Πώς εκδιπλώνεται ο Θεός
4. Ποιούς σκοπούς θέτει ως στόχους Του
5. Τί δημιουργεί ο Θεός.

1. Ποιά είναι η Φύση του Θεού

Τί είναι ο Θεός; Ασφαλώς δεν είναι κάποια μορφή, αφού οι μορφές είναι περιορισμένες και εντοπισμένες στον χώρο και στον χρόνο. Τον Θεό θα πρέπει να Τον αναζητήσουμε στον ιδεατό «χώρο» του Πνεύματος, στον αφηρημένο κόσμο των Ιδεών.
Ο Θεός είναι το Απόλυτο, Άπειρο και Αιώνιο Όν, το Οποίο συνδυάζει στον απόλυτο βαθμό τα τρία στοιχεία -- Ιδέα, Συνείδηση και Πνεύμα -- δια των οποίων αντιλαμβανόμαστε ένα Πνευματικό Όν. Δηλαδή:

την Ιερά και Απερινόητη Ιδέα της Μονάδος·
την Υπερσυνείδηση της Αληθείας·
το Άγιον Πνεύμα.

2. Πώς εκφράζεται ο Θεός
Λέγει ο Χριστός: «Ο Πατήρ μου εργάζεται καγώ εργάζομαι». Ο δε Πυθαγόρας έλεγε: «Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί». Ο Θεός είναι η Ζωή, χαρακτηριστικό δε της Ζωής είναι η κίνηση. Ο Θεός συνεχώς κινείται.

Πώς όμως εκφράζεται; Προβάλλοντας ή αντανακλώντας τον Εαυτό Του σε κατώτερες βαθμίδες. Οι εκφράσεις του Θεού, ως μερικότερες Αυτού, νοούνται ότι γίνονται σε επίπεδα ιεραρχικώς χαμηλότερα.

Ο άνθρωπος, επί παραδείγματι, έχει δημιουργηθή κατ' εικόνα του Θεού, δηλαδή αντανακλά στην συγκρότησή του -- αλλά σ' ένα κατώτερο (σχετικότερο) επίπεδο ή βαθμίδα υπάρξεως -- την Ιδέα του Όντος.
Κάθε προβολή του Θεού εκφράζει μία Ιδέα Του, μία Όψη Του, μία «πλευρά» Του, περιορισμένη ως προς το Άπειρον Έν.

Αυτή η έκφρασή Του, καθώς είναι αποτέλεσμα της προβολής μιάς Όψεώς Του και έκφραση μίας Ιδέας Του, νοείται ως σημείο που αντιδιαστέλλεται από την Πηγή, αλλά το οποίο όμως περικλείει και εμφανίζει στο δικό του κατώτερο επίπεδο το Έν και το Άπειρον του Θεού.

3. Πώς εκδιπλώνεται ο Θεός

Ο Θεός εκφράζεται συνεχώς, εκδηλώνοντας την Απειρία των Ιδεών Του και την Απειροσύνη της Φύσεώς Του. Οι άπειρες εκφράσεις Του δεν εκδιπλώνονται κατά τρόπον τυχαίο, αλλά με κάποιο «σύστημα», το οποίο μαρτυρεί κι αυτό την Θεία Φύση.

Κύριο χαρακτηριστικό της Θείας εκδιπλώσεως είναι η Τάξη.


Αυτή την Τάξη ο άνθρωπος μπορεί να παραστήσει συμβολικώς ως ένα σύστημα από άπειρες ομόκεντρες σφαίρες, κάθε μία από τις οποίες συντίθεται από άπειρα σημεία - εκδιπλώσεις του Θεού. Το σχήμα αυτό νομίζουμε ότι μπορεί να μας δώσει μίαν -- αμυδρά έστω -- εικόνα της απειροτρόπου εκδιπλώσεως του Θεού εν τη Απειροσύνη Αυτού.

4. Οι σκοποί της εκδηλώσεως του Θεού

Ο Θεός, ως Όν με Άπειρη Συνείδηση, δεν είναι δυνατόν να νοηθή ότι ενεργεί ασκόπως. Συνεπώς κάθε έκφραση του Θεού -- κάθε εκφαζομένη Ιδέα Του -- αντιπροσωπεύει έναν σκοπό. Ανόμοιες οι Ιδέες, ανόμοιοι και οι σκοποί, αλλά με κοινο κέντρο εκπορεύσεως.
Καθώς κάθε ιδιαίτερος σκοπός ευρίσκεται σε αλληλεγγύη, αμοιβαιότητα και συνεργασία με όλους τους άλλους σκοπούς, συνεπάγεται ότι όλοι οι σκοποί, τελικώς, συνδεόμενοι μεταξύ τους, καταλήγουν σε έναν Σκοπό, αποτέλεσμα του οποίου είναι η Δημιουργία.

5. Τί Δημιουργεί ο Θεός

Ο Θεός είναι η Ζωή, δεν δημιουργεί παρά την Ζωή. Όλη η Δημιουργία του Θεού σε έναν σκοπό τείνει: στην εμφάνιση της Ζωής.

6. Συμπεράσματα

α. Το Πάν προέρχεται από το Απόλυτο και Απειραιώνιο Έν.
β. Ο Θεός, για να δημιουργήσει, εκδηλώνεται αντανακλώντας τον Εαυτό Του με Τάξη.
γ. Σε κάθε εκδήλωση του Θεού συντρέχει και ένας ιδιαίτερος σκοπός. Κι όλοι οι επί μέρους σκοποί συγκλίνουν αμοιβαίως στην υπηρέτηση ενός και μόνου Σκοπού: την εμφάνιση της Ζωής.
δ. Έτσι, ο Θεός εκκινεί ως Έν, εκδηλώνεται απειροτρόπως και συγκλίνει και πάλι στο Έν, αφού οι άπειροι επί μέρους σκοποί Του υπηρετούν έναν Σκοπό. Νοούμε τον Θεό να δημιουργεί εκδιπλούμενος και κατόπιν αναδιπλούμενος.

Εκδπίπλωση είναι η κίνηση από το Έν στο Άπειρον (Ένας ο Θεός, άπειροι οι επί μέρους σκοποί).
Αναδίπλωση είναι η κίνηση από το άπειρο στο Έν (σύγκλιση όλων των επί μέρους σκοπών σε Έν).
ε. Στην εκδίπλωση του Θεού ανευρίσκουμε την συνεχή σκοπιμότητα (την άλυσο της σκοπιμότητας). Στην αναδίπλωσή Του συναντούμε την Ιεραρχία.

Εδώ θα υπενθυμίσουμε δύο βασικές θεωρίες, οι οποίες -- από κοινού θεωρούμενες -- συνθέτουν την αλήθεια την οποίαν εξετάζουμε.
Η μία είναι η τελεολογική θεωρία του Σωκράτους, την οποίαν αναφέρει ο Πλάτων. Κατ' αυτήν, κάθε τί στην Δημιουργία υπηρετεί έναν σκοπό, άρα αποτελεί σημείο της εκδιπλώσεως του Θεού εν τη Απειροσύνη. Η τελεολογική θεωρία περιγράφει την εκδίπλωση του Θεού δια μέσου της σκοπιμότητας.

Η άλλη είναι η λεγομένη αιτιοκρατική θεωρία του Αριστοτέλη. Το κάθε τί οφείλει την ύπαρξή του σε κάποιο αίτιο, το οποίο με την σειρά του ανάγεται σε άλλο αίτιο και ούτω καθ' εξής, μέχρι του απωτάτου Αιτίου, το οποίο αποκαλούσε Ακίνητον Κινούν. Η θεωρία αυτή περιγράφει την αναγωγή στην Μονάδα δια της Ιεραρχίας.

Γ. Η Φύση

Με τον όρο «Φύση» εννοείται ο κόσμος που υποπίπτει στις αισθήσεις μας. Πρόκειται για το αισθητο μέρος της Δημιουργίας.

Η Φύση που μάς περιβάλλει είναι μία από τις εκφράσεις του Θεού, σφραγισμένη με την Απειροσύνη, αφού άπειρες είναι οι εκδηλώσεις της. Κι αυτές οι εκδηλώσεις ευρίσκονται σε μία Τάξη η οποία μαρτυρεί την Θεία προέλευσή τους. Κάθε μία από τις ανόμοιες αυτές εκδηλώσεις υπηρετεί έναν σκοπό· οι σκοποί συνδέονται μεταξύ τους σε αμοιβαία συνεργασία και υπηρετούν όλοι έναν Σκοπό, τον θεμελιώδη Σκοπό της Ιδέας της Δημιουργίας, την Αποκατάσταση της Πτώσεως, την Επάνοδο.

Όπως λοιπόν λέει το τέταρτο Θεώρημα, «Η Φύση είναι μοναδική στην σύλληψή της», ακριβώς διότι:

ανάγεται σε μία Ιδέα, η οποία εκπορεύεται από μία Πηγή και υπηρετεί έναν κύριο σκοπό.

Κατά δεύτερον λόγο, το Θεώρημα υποδεικνύει έναν τρόπο για να επιτύχει ο άνθρωπος τον σκοπό του, που είναι η δημιουργία της Προσωπικότητάς του και η απόκτηση της Συνειδήσεως της Αληθείας. Κι ο τρόπος αυτός είναι η μελέτη της Φύσεως.
Είδαμε ότι όλες οι άπειρες εκδηλώσεις του Θεού είναι ανόμοιες μεταξύ τους, διότι εκφράζουν ανόμοιες Ιδέες. Επειδή όμως προέρχονται από την ίδια Πηγή, συναρτώνται μεταξύ τους, συνεργάζονται και αλληλοεξυπηρετούνται: εμφανίζουν μίαν αμοιβαιότητα, η οποία καταλήγει στην εμφάνιση της Μονάδος.

Όμως οι άνθρωποι είναι γεννημένοι εν πτώσει, δηλαδή ευρίσκονται έξω από τον «λειτουργικό μηχανισμό» του Θεού. Ενώ είναι εκφράσεις των Ιδεών του Θεού, ταυτοχρόνως ευρίσκονται έξω από το «κύκλωμα λειτουργίας» των εκφράσεων του Θεού. Με άλλα λόγια, το ανθρώπινο όν δημιουργήθηκε ως έκφραση μίας Ιδέας του Θεού, αλλά, καθώς δημιουργήθηκε μέσα στον κόσμο της Πτώσεως, δεν είναι εναρμονισμένο με τον «Θείο μηχανισμό». Αυτό σημαίνει Πτώση.

Εάν ο άνθρωπος ήταν εναρμονισμένος με τον «Θείο μηχανισμό», θα ήταν Πνευματικό Όν και δεν θα είχε κανένα λόγο να δημιουργήσει την Προσωπικότητά του, καθώς -- ως Πνευματικό Όν αιώνιο -- δεν θα χαρακτηριζόταν από την σχετικότητα της υπάρξεως στον κόσμο.

Συνεπώς το πρόβλημα είναι: πώς θα μπορέσει ο άνθρωπος να ξεφύγει από τον εκτροχιασμό, από την Πτώση, και να ενταχθή μέσα στον «Θείο μηχανισμό». Και τούτο θα το επιτύχει εφαρμόζοντας εντός του ό,τι βλέπει στην Δημιουργία:

ότι όλα εκπορεύονται από ένα Κέντρο· ότι κάθε ένα από τα εκπορευόμενα υπηρετεί έναν σκοπό· ότι οι επί μέρους σκοποί συνεργάζονται μεταξύ τους και καταλήγουν στην υπηρέτηση ενός σκοπού, ο οποίος έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία Ζωής.

Έχοντας ως υπόδειγμα την ενότητα της Φύσεως, ο άνθρωπος δύναται να καταργήσει το άσκοπον των πράξεών του. Δύναται ν' αρχίσει την προσπάθεια ώστε κάθε έκφρασή του να υπηρετεί μία σκοπιμότητα· αλλά και όλες οι ανόμοιες, επί μέρους εκφράσεις του να συνδέονται αμοιβαίως και να τείνουν στην υπηρέτηση ενός σκοπού: την έκφραση στον υλικό κόσμο της Μίας Ιδέας η οποία τον εμψυχώνει και ζωοποιεί. Αυτή η ενιαία έκφραση είναι η Προσωπικότητα. Έτσι, ο άνθρωπος ανάγεται στην Μονάδα, εντάσσεται στον «Θείο μηχανισμο» και καθίσταται αιώνιο πνευματικό Όν.

Δ. Ο Νόμος της Ανομοιότητας

Όπως λοιπόν βλέπουμε, ο Νόμος της Ανομοιότητας, διέπει κάθε μορφή της Φύσεως. Κάθε μορφή, όπως και κάθε άνθρωπος, αποτελεί έκφραση μίας Ιδέας του Θεού, ανομοίας και μοναδικής. (Διότι δεν νοείται ο Θεός να επαναλαμβάνεται και να δρά κατά τρόπο ομοιότυπο, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν άσκοπο).


Ο Θεός είναι μία Ενιαία Αρχή που έχει δύο εκφράσεις: την Σοφία και την Αγάπη. Η Σοφία δημιουργεί, η Αγάπη συντηρεί. Η ανομοιότης (η διαφορετικότης) είναι εκδήλωση Θείας Σοφίας. Η ενότης (αρμονική συνεργασία των ανομοίων) είναι εκδήλωση Θείας Αγάπης.
Στην Φύση παρατηρούμε ότι όλες οι μορφές της είναι ανόμοιες μεταξύ τους. Ούτε ένα φύλλο δένδρου δεν είναι ίδιο με κάποιο άλλο. Κι όπως ακριβώς οι ανόμοιες Ιδέες του Θεού είδαμε ότι συνδέονται με αμοιβαιότητα και συνεργάζονται μεταξύ τους για να υπηρετήσουν έναν κοινο σκοπό, κατ' ανάλογον τρόπο η Φύση, με τις ανόμοιες εκδηλώσεις της, τείνει στην υπηρέτηση ενός σκοπού.

Στους ανθρώπους, η ανομοιότητα μάς αποκαλύπτεται υπό την μορφή της ανομοίας αρετής, την οποία κατέχει ο κάθε άνθρωπος· η δε Αγάπη είναι εκείνη που οφείλει να δημιουργήσει την ενότητα, να εμφανίσει την Μονάδα στους κόλπους της Ανθρωπότητας.

Αυτή είναι η αλήθεια που μάς αποκαλύπτεται στο πρώτο και στο τέταρτο Θεώρημα, όσον αφορά στον άνθρωπο και στην Δημιουργία, σκοπός της οποίας είναι ένας: η Επάνοδος του ανθρώπου στην Μονάδα, η ένταξή του στην Θεία Ενότητα της Ζωής.

Εάν προσέξουμε τους ανθρώπους αφ' ενός και την Δημιουργία αφ' ετέρου, θα παρατηρήσουμε ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον, αλλά όλοι ανήκουμε στην Μονάδα «Ανθρωπότητα».


Δηλαδή στην έκφραση της Ιδέας (ή στο Είδος) "Άνθρωπος".
Δεν ανήκουμε στις μορφές του Περιβάλλοντος. Διαφέρουμε από την Δημιουργία κατά τούτο: ενώ η Δημιουργία είναι αποτύπωση μίας Ιδέας και θεματοφύλακας της Αληθείας, εμείς οι άνθρωποι αγνοούμε την Αλήθεια και προσπαθούμε να επιτύχουμε την αντίληψη της Αληθείας: την Συνείδηση.

Επειδή όμως ευρισκόμαστε εν πτώσει, ο παράγων του κακού προσπαθεί με κάθε τρόπο να μάς αποτρέψει από την προσπάθειά μας αυτή, για να αποτύχουμε και να ταυτίσουμε την τύχη μας με την δική του.

Έρχεται λοιπόν ο καταστρεπτικός παράγων μέσα στο Θείο Έργο της Δημιουργίας και προσκρούει επί του αποτελέσματος της δράσεως του Θείου, αλλοιώνοντάς το. Στην προσπάθειά του αυτή δεν επιτυγχάνει πλήρως, διότι τότε κάθε Θεία δράση θα ακυρωνόταν, ο δε εωσφόρος θα αποδεικνυόταν ισχυρότερος από τον Θεό! Όπως όμως έχουμε πεί, το Θείον ως Απόλυτη Θέση είναι ανώτερο από την -- πάντοτε σχετική -- άρνηση. Διότι η Θέση νοείται υπάρχουσα αφ' εαυτής, ενώ η άρνηση της Θέσεως δεν δύναται να νοηθή εάν δεν υπάρχει η Θέση.

Αυτή η σχέση μεταξύ θέσεως και αρνήσεως σφραγίζει τον εωσφόρο με την σχετικότητα και τον καθιστά μειονεκτικό έναντι του Θεού. Θα μπορούσε ο Θεός, προβάλλοντας δυναμικά την Θέση, να εξαφανίσει την άρνηση. Κάτι τέτοιο όμως θ' αποτελούσε πράξη βίας· και ο Θεός σέβεται απολύτως την Ελευθερία.

Σ' έναν ασύλληπτο για εμάς συνδυασμό ελευθερίας και σχετικότητας -- συνδυασμό ο οποίος διέπεται από την Θεία Δικαιοσύνη -- κάθε ένας λαμβάνει το μερίδιο των δυνάμεών του. Ο εωσφόρος παίρνει ό,τι του επιτρέπει η σχετικότητα του, ο δε Θεός ό,τι εξυπηρετεί την δημιουργική Του σκοπιμότητα.

Στο πλαίσιο λοιπόν αυτών των τριών στοιχείων:

Ελευθερίας· σχετικότητας του παράγοντος της αρνήσεως· και Θείας Δικαιοσύνης,
ο εωσφόρος, με τις εναντιώσεις του μέσα στή Δημιουργία, φέρει κι αυτός κάποιο αποτέλεσμα, αλλά είναι μέγα λάθος να θεωρήσουμε ότι διευθύνει τα πάντα. Το αποτέλεσμα της αρνήσεώς του είναι ό,τι βλέπουμε ως εναντιώσεις στις μορφές της Φύσεως και στους ανθρώπους.
Ο Νόμος της Ανομοιότητας δεν θίγεται, αφού ως Νόμος δηλώνει την Θεία Παρουσία. Εκείνο που θίγεται κάπως είναι το αποτέλεσμά του.
Οι εναντιώσεις του αντιπάλου, έχουν την εξής συνέπεια: ο άνθρωπος, αντί να προχωρεί προς την Αλήθεια, προχωρεί προς μία παρέκκλιση· αντί να συνειδητοποιεί την Αλήθεια, πλανάται και δημιουργεί μίαν εσφαλμένη υποκειμενική «αλήθεια», η «αλήθεια» αυτή όμως δεν έχει το χαρακτηριστικό του Νόμου της Ανομοιότητας, που είναι η αρμονική ενότητα των ανομοίων· διαχωρίζει τους ανθρώπους και τους παγιδεύει σε δόγματα, θεωρίες κλπ.


Οι εκδηλώσεις της Θέσεως (τα ποιοτικά γνωρίσματα του Καλού) έχουν το χαρακτηριστικό να εναρμονίζονται με αμοιβαιότητα. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα των διαφορετικών μουσικών οργάνων σε μίαν ορχήστρα.
Ενώ οι εκδηλώσεις της αρνήσεως -- αν και διαφορετικές μεταξύ τους -- δεν μπορούν να εμφανίσουν την αρμονική ενότητα, την Μονάδα. Συνεπώς δεν εμπίπτουν στο πλαίσιο του Θείου Νόμου της Ανομοιότητος.
Εάν οι άνθρωποι ήσαν ελεύθεροι από τις παγιδεύσεις του κακού, τότε όλοι θ' αντιλαμβάνοντο διαφορετικές όψεις της μίας υπάρχουσας Αληθείας -- όψεις εναρμονιζόμενες μεταξύ τους, ο οποίες θα ενεφάνιζαν την Μονάδα. Οι άνθρωποι δεν θα ήσαν διαχωρισμένοι.

Πώς μπορούμε να το επιτύχουμε αυτό; Αξιοποιώντας τον Νόμο της Ανομοιότητας.

Κάθε άνθρωπος εκφράζει μίαν Ιδέα του Θεού, μίαν Αρετή, ένα χαρακτηριστικό ποιοτικό γνώρισμα, ανόμοιο και ιδιαίτερο. Αυτή είναι η καλή πλευρά του ανθρώπου. Εάν κατορθώναμε να διαγράψουμε την κακή όψη -- ό,τι δηλαδή επισυσσώρευσε επάνω μας το κακό -- τότε οι ανόμοιες Αρετές μας θα τελούσαν φυσιολογικώς σε αμοιβαιότητα μεταξύ τους, αφού όλες έχουν Θεία προέλευση και τείνουν προς έναν ενιαίο σκοπό.

Τί μπορεί να μάς φέρει σ' αυτό το σημείο; Η Αγάπη. Αγαπώντας, αποδεσμευόμαστε από το κακό και πλέκουμε το «ύφασμα» των ανομοίων Αρετών μας. Κι αν η Αγάπη επεκταθή μεταξύ όλων των ανθρώπων, τότε η ανθρωπότητα θα καταστή Μονάδα, αντανακλώσα εκείνη την Μονάδα του Πνευματικού Κόσμου.

Με άλλα λόγια, το τέταρτο Θεώρημα μάς λέγει τα εξής:

«Είσθε, οι άνθρωποι, αμόμοιοι μεταξύ σας. Φροντίστε να βρείτε την ανομοία Αρετή που έχει ο συνάνθρωπός σας και ενωθήτε με αυτήν. Μη βλέπετε στον συνάνθρωπό σας τα ελαττώματά του -- την κακή του πλευρά -- διότι και σείς έχετε την κακή σας πλευρά. Απαλλαγείτε από αυτή την δέσμευση, κρατήστε το Καλό και φροντίστε ν' ανακαλύψετε την σχέση του σκοπού σας με τον σκοπό καθενος από τους άλλους ανθρώπους. Σ' αυτή την σχέση των ιδιαιτέρων σκοπών, θα εμφανίσετε μία ανθρωπότητα με αντίληψη του ενιαίου σκοπού της και -- υπηρετώντας τον σκοπό αυτόν -- θα επιτύχετε την Επάνοδο και την κατάργηση της Πτώσεως, η οποία αποτελεί αταξία για τον Θείο Κόσμο».

Η αξιοποίηση της Ανομοιότητας μεταξύ των ανθρώπων δημιουργεί τον «χώρο» και τις προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν την Αποκατάσταση. Ο στόχος λοιπόν των ανθρώπων είναι διπλός:

να απελευθερωθούν από το κακό, να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι, ο καθένας δια της ιδιαιτέρας του αρετής, ούτως ώστε να εμφανίσουν την Μονάδα· και να απομακρυνθούν από αυτή την κατάσταση υπάρξεως, να υψωθούν προς την Πηγή τους και να ενωθούν με αυτήν.

Ε. Έρευνα της Αντικειμενικής Αληθείας

Την ένωση των ανθρώπων μέσω των ανομοίων Αρετών τους πραγματοποιεί η Αγάπη. Την εισχώρηση όμως στην Αλήθεια οφείλει να την υπηρετήσει η Συνείδηση.

Προκειμένου ν' ανέλθει στον Πνευματικό Κόσμο, πρέπει ο άνθρωπος να βρεί την οδό που θα τον αναβιβάσει από επίπεδο σε επίπεδο και θα τον φέρει έως την Πηγή του.

Αν δια της Αγάπης αποδεσμεύεται κανείς από την δουλεία στο κακό και του δίδεται η δυνατότητα να συνενωθή με τους συνανθρώπους του, η μελέτη, η παρατήρηση, η έρευνα του αντικειμενικού κόσμου -- ο οποίος είναι θεματοφύλακας της Αληθείας -- θα του αποκαλύψει την Αλήθεια. Δεν θα μπορέσει όμως ο άνθρωπος να μεθέξει της Θείας Αληθείας μελετώντας και ερευνώντας τον αντικειμενικό κόσμο, εάν προηγουμένως δεν έχει επιτύχει να δημιουργήσει δια της Αγάπης τον «χώρο» εντός του οποίου θα υπάρξει η Συνείδηση, η αντίληψη της Αληθείας.

Την Αλήθεια παρουσιάζουν, εγκλείουν και φυλάσσουν οι Μορφές της Δημιουργίας (συμπεριλαμβανομένων και των μορφών των ανθρώπων). Κι αυτή είναι η «αντικειμενική Αλήθεια, η οποία υπάρχει ως θέση εντός του κόσμου, αλλά και εκτός του κόσμου και πέραν παντός κόσμου». Αυτήν την αντικειμενική Αλήθεια ή Θέση είναι που οι άνθρωποι ονόμασαν Θεό.


Κατά μίαν άποψη, η λέξη "Θεός" προέρχεται από την θέση υπό την ιδεατή έννοια της λέξεως.
Όμως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την Αλήθεια όχι ως έχει αυτή εξ αντικειμένου, αλλά υπό την επίδραση της εωσφορικής εναντιώσεως, η οποία τον πλανά και τον οδηγεί σε άλλα συμπεράσματα, που ο άνθρωπος εκλαμβάνει ως Αλήθεια. Αυτή η υποκειμενική «αλήθεια» είναι κάτι νόθο, αλλοιωμένο.

Ο άνθρωπος πρέπει να ταυτίζεται με την αντικειμενική Αλήθεια και όχι με ό,τι ο ίδιος πιστεύει ως αλήθεια. Εάν λοιπόν θέλει ν' ανεύρει την Αλήθεια, άς προστρέξει στις Μορφές της Φύσεως, που αποτελούν την εξωτερίκευση της Αληθείας.

Προκειμένου ν' αντιληφθή την Αλήθεια, ο άνθρωπος οφείλει δια της Μορφής να συλλάβει την Ιδέα. Δεν πρέπει να παραμείνει στην εξωτερικότητα της εκφράσεως της Ιδέας, αλλά οφείλει ν' ανέλθει στην Ιδέα.

1. Σύλληψη της Ιδέας στα τρία Επίπεδα

Προτού προχωρήσουμε στις μεθόδους δια των οποίων επιτυγχάνεται η αντίληψη της Ιδέας, θα πρέπει να εξετάσουμε πώς συλλαμβάνεται η Ιδέα στα τρία επίπεδα: υλικό, αιθερικό και πνευματικό.

Στον υλικό κόσμο, οι αισθήσεις μάς δίδουν την εσοδεία τους από ό,τι συνέλαβαν από τον εξωτερικό κόσμο. Το συναίσθημα την μεταφέρει στή νόηση και η νόηση την κατεργάζεται. Ως αποτέλεσμα, μάς δίδεται η πρώτη αντίληψη της εξωτερικότητας της Ιδέας.

Στο αιθερικό επίπεδο δεν υπάρχουν δραστηριότητες· εκεί υπάρχει μόνον η δεκτικότητα. Αυτή παραλαμβάνει την εμπειρία από το εκεί περιβάλλον και την φέρνει στο όν. Η υπεραίσθηση παραλαμβάνει το αντικείμενο της δεκτικότητας και το μεταφέρει στην διαίσθηση, η οποία δίδει την αντίληψη της Ιδέας στο αιθερικό επίπεδο.

Στα δύο επίπεδα που εξετάσαμε, το όν λαμβάνει εκ των κάτω, ανυψώνεται και αποκτά συνείδηση. Στον Πνευματικό κόσμο η πορεία είναι αντίστροφη:

η Φαντασία κατέχει την Ιδέα
η Θέληση την κινητοποιεί και
η Ισχύς την δυναμοποιεί.

2. Λογική και Αναλογική

Στο τρίτο Θεώρημα, μιλώντας για την πορεία της Ιδέας στα διάφορα επίπεδα υπάρξεως, αναφέραμε ότι:
η Ιδέα εκπορεύεται από το Θείο Υπερσυνείδητο·
αποκρυσταλλώνεται ως Αριθμος στον Πνευματικό Κόσμο·
αντανακλάται ως Εικόνα στο αιθερικό επίπεδο και τελικώς
εκδηλώνεται ως Μορφή στον υλικό κόσμο.
Αυτός είναι ο κατακόρυφος τρόπος εκδιπλώσεως του Θεού.
Εάν τώρα θεωρήσουμε το επίπεδο εντός του οποίου ζούμε, βλέπουμε να υπάρχουν οι μορφές, ως καταλήξεις της εκφράσεως Θείων Ιδεών. Αυτές οι μορφές δεν ευρίσκονται σε κατακόρυφη σχέση μεταξύ τους, αλλά σε οριζοντία. Δηλαδή ο αντικειμενικός κόσμος της Φύσεως είναι μία «επί οριζοντίου επιπέδου» έκφραση του Δημιουργού Θεού.

Έχουμε λοιπόν την εκδίπλωση της Ιδέας διττώς:

οριζοντίως, μέσα στην Φύση· και
κατακορύφως, δια των διαφόρων επιπέδων (πνευματικού, αιθερικού και υλικού).
Επομένως χρησιμοποιούμε δύο τρόπους ερεύνης της Αληθείας και αντιλήψεως της Αληθείας.
Η μία αφορά στην έρευνα της Αληθείας καθώς αυτή μάς παρουσιάζεται «οριζοντίως». Η δεύτερη μέθοδος αναφέρεται στην έρευνα της Αληθείας, καθώς αναγόμαστε «κατακορύφως» από το ένα επίπεδο στο άλλο, μέχρι την Πηγή της Ιδέας.
Προκειμένου ν' αντιληφθούμε την Ιδέα κατά την οριζόντια έκφρασή της, μεταχειριζόμαστε την λογική. Συγκρίνουμε τις μορφές, ανακαλύπτουμε την μεταξύ τους σχέση η οποία αναφέρεται στον σκοπό της κάθε μορφής. Μ' αυτόν τον λογικό συσχετισμό αποκτούμε την πρώτη αντίληψη της Ιδέας -- αντίληψη της εξωτερικής μορφής που είναι έκφραση της Ιδέας στο οριζόντιο επίπεδο εκδιπλώσεως.

Δεν μπορούμε όμως δια της λογικής ν' ανέλθουμε από την εξωτερική Μορφή στην ίδια την Ιδέα. Για ν' ανέλθουμε από το ένα επίπεδο στο άλλο, απαιτείται άλλη μέθοδος: η αναλογική.

Δια της λογικής ο άνθρωπος σκέπτεται· δια της αναλογικής μεταφέρεται από το κατώτερο επίπεδο στο ανώτερο. Η λογική βεβαιώνει την ύπαρξη της Ιδέας. Η αναλογική αποτελεί την κλίμακα ανόδου στην Πηγή της Ιδέας. Η λογική συνιστά την οριζόντια έρευνα· η αναλογική, την κατακόρυφη έρευνα. Στην λογική υπάρχει νοητική σύγκριση· στην αναλογική, βιωματική αναγωγή. Η λογική εδράζεται στην ισοτιμία των μορφών. Η αναλογική, στην ιεραρχία της εκδιπλώσεως από το ανώτερο στο κατώτερο.

Εν Κατακλείδι:

Η Φύση μάς διδάσκει την Ενότητα εν τη πολλαπλότητι. Όλες της οι εκδηλώσεις εναρμονίζονται σε έναν σκοπό: την εμφάνιση της Ζωής. Κατά παρόμοιον τρόπο, ο άνθρωπος -- αξιοποιώντας τον Νόμο της Ανομοιότητας -- θα πρέπει:

να ενοποιήσει τον εαυτό του, εναρμονίζοντας όλες του τις δραστηριότητες εντός του πλαισίου της Προσωπικότητός του, εμφανίζοντας την Μονάδα στον εαυτό του· και
να ενοποιηθή ως σύνολο -- ως Ανθρωπότητα -- δια της συναλλαγής των ιδιαιτέρων αρετών των ατόμων, εμφανίζοντας την Μονάδα στο σύνολο.
Εκ παραλλήλου, η Φύση αποτελεί θεματοφύλακα της Αντικειμενικής Αληθείας, την οποίαν ο άνθρωπος καλείται να ερευνήσει με δύο μεθόδους:
αφ' ενός δια της λογικής (νοητικώς, κατά την «οριζοντία» εκδίπλωσή της στο επίπεδο της αισθητής Φύσεως)· και
αφ' ετέρου δια της αναλογικής (βιωματικώς, κατά την «κατακόρυφη» εκδίπλωσή της δια των διαφόρων επιπέδων).

[Fallen Angel]

Φαντάζομαι εσβησε η αιγλη αυτού του τάγματος όταν έσβησε και η δημιουργός του?

[Ορφέας]

Ναι, αληθεύει.... Δεν βρέθηκαν ισάξιοι διάδοχοι.... Ενώ λοιπόν στις λοιπές χώρες της Δύσης ο Κριαναετός έπεφτε στην αφάνεια, όλως παραδόξως στον Ελλαδικό χώρο παρουσίασε αναζωπύρωση. Αιτία ο αείμνηστος Τριαντάφυλλος Κοτζαμάνης ο οποίος ανέστησε κυριολεκτικά το Τάγμα - και κατά το Ελληνικόν διασπάστηκε σε τέσσερα παρακλάδια - ο οποίος όμως πιθανότατα ήταν και η κυριότερη αιτία της οριστικής του πλέον υποτίμησης και φθίνουσας πορείας του. Βέβαια δεν παραβλέπεται και το γεγονός ότι, τα λεγόμενα "θεωρήματα" της διδασκαλίας του Κρίνου και Αετού, στέκονται μόνον μπροστά σε ανθρώπους που έχουν ξεμείνει μακριά από την σύγχρονη γνώση, η οποία αποδεδειγμένα έδειξε την σε μεγάλο ποσοστό ανακολουθία με την αλήθεια των "θεωρημάτων" της Ντυπρέ αλλά και του Σεμελά.

Στην αυστηρά επιστημονική θεώρηση, μια θεωρία για να μπορεί να σταθεί στην σύγχρονη αρένα της αμφισβήτησης, οφείλει κατ' αρχήν να επαληθεύει ολάκερη την μέχρι τώρα αποδεδειγμένη πραγματικότητα και επιπλέον να προβλέπει με αξιώσεις τις μελλοντικά επαληθευμένες αλήθειες. Τέτοια φιλοσοφία, διδασκαλία ή θεωρία όμως, ουδέποτε υπήρξε αυτή του Κριναετού....

[Ορφέας]

ΠΕΜΠΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

    «Για να διαδηλώσει την προσωπικότητά του, ο άνθρωπος οφείλει να απελευθερωθή από όλες τις συμβατικότητες, τα ήθη και τα έθιμα τα οποία μπορούν να υποδουλώσουν και να δεσμεύσουν την εκδήλωση της ιδίας του σκέψεως ή στοχασμού.
Οφείλει να ενισχύει την ενεργητικότητα του πνεύματος, της ψυχής και του σώματός του.
Οφείλει να τολμά να εκφράζει άνευ δισταγμού τις ενδόμυχες σκέψεις του σε κάθε περίσταση υπέρ της Αληθείας, του Καλού και της Ηθικής.
Οφείλει να αποβάλει τα ελαττώματά του, τα πάθη του και τις κακές έξεις του».
 
 

Νοηματική Εκδίπλωση του Πέμπτου Θεωρήματος

Α. Εισαγωγή

Β. Η πορεία του Ανθρώπου

Γ. Ειδικώτερα στοιχεία της πορείας

   1. Κίνητρο

   2. Προσπάθεια -- Πάλη -- Αποτέλεσμα
      α. Υποκειμενική Αλήθεια και Περιβάλλον
      β. Θείοι Απεσταλμένοι και Φωνή της Συνειδήσεως
      γ. Ελεύθερη Θέληση και Θεία Προστασία

Δ. Η Απελευθέρωση

Ε. Το Κατεστημένο

ΣΤ. Το λυτρωτικό Έργο της Αγάπης

Ζ. Οι συμβατικότητες, τα Ήθη και τα Έθιμα

Η. Η Δυναμισμένη Ετοιμότητα

Θ. Οι Ενδόμυχες Σκέψεις

Ι. Τα Ελαττώματα, τα Πάθη και οι Κακές Έξεις

[Ορφέας]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΕΜΠΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ

   Α. Εισαγωγή

   Το πρώτο και το δεύτερο Θεώρημα αποτελούν ζεύγος, διότι αναφέρονται και τα δύο στην σύνθεση του ανθρωπίνου όντος. Το μεν πρώτο μάς δηλώνει την παρουσία του στοιχείου του Καλού στην κατασκευή του ανθρώπου, το δε δεύτερο μάς αποκαλύπτει εμμέσως την εναντίωση του παράγοντος του κακού.

   Τα δύο επόμενα Θεωρήματα, το τρίτο και το τέταρτο, αναφέρονται στο εξωτερικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο εμφανίζεται ο άνθρωπος και εντός του οποίου καλείται να δημιουργήσει την Προσωπικότητά του.

   Το πέμπτο και το έκτο Θεώρημα αποτελούν επίσης ένα ζεύγος, το οποίο αναφέρεται στην πορεία και στην δράση του ανθρωπίνου όντος.

    Β. Η Πορεία του Ανθρώπου

   Η έννοια της πορείας έχει δύο όψεις, όμως εν τέλει ανάγεται σε μία και μόνη βάση: στην αλλαγή.

   Η μία όψη της πορείας είναι η μετακίνησή του στον υλικό χώρο, αποτέλεσμα της οποίας είναι η αλλαγή των συνθηκών του εξωτερικού περιβάλλοντος. Αυτή η πορεία θέτει τον άνθρωπο υπό νέες εντυπώσεις, επηρεασμούς και του παρέχει καινούργιες εμπειρίες.

   Η άλλη όψη της πορείας αναφέρεται στην πνευματική του ζωή: είναι η λεγομένη πνευματική πορεία.

   Η πνευματική πορεία είναι επίσης μία μετακίνηση. Εδώ όμως δεν υπάρχει το στοιχείο της αλλαγής τόπου, αλλά της αλλαγής ποιότητας του ανθρώπου.
   «Η πνευματική πορεία είναι ποιοτική αλλαγή η οποία πραγματοποιείται με τον τρόπο του ζήν του ανθρώπου, με την εσωτερική του δράση και με την συμπεριφορά του προς τους συνανθρώπους του και έχει ως αποτέλεσμα την προσαρμογή ή ανύψωση του κατωτέρου προς το ανώτερο».

   Η μετατόπισή μας στον χώρο λαμβάνει χώραν στα πλαίσια του χρόνου. Η πνευματική πορεία, όμως, δεν είναι συνάρτηση του χρόνου. Η προσαρμογή του κατωτέρου προς το ανώτερο γίνεται εκτός του χρόνου, στα πλαίσια της «αιωνίας στιγμής». Για να καταλήξουμε όμως εκεί, έχουν προηγηθή ο τρόπος ζωής μας και η συμπεριφορά προς τους συνανθρώπους μας, που έλαβαν χώραν στον υλικό κόσμο και απετέλεσαν την προετοιμασία της ανυψώσεως του κατωτέρου προς το ανώτερο.

   Για να επιτευχθή αυτή η προσαρμογή του κατωτέρου προς το ανώτερο (η οποία συντελείται στο εκτός τόπου και χρόνου πνευματικό επίπεδο) πρέπει υποχρεωτικώς να προηγηθή ένα προστάδιο διαφόρων δραστηριοτήτων και ενεργειών εντός του υλικού κόσμου -- εντός δηλαδή του χώρου και του χρόνου. Ο υλικός κόσμος, όταν τον μεταχειρίζεται κανείς καταλλήλως, καθίσταται ο πρόδρομος της πνευματικής ζωής.

   Η πορεία ενέχει κίνηση. «Κίνηση είναι η εξωτερική παρουσία της Ζωής». Ζωή είναι ο Θεός, ο Οποίος σ' εμάς γίνεται αντιληπτος ως Πνεύμα. Συνεπώς ο πορευόμενος άνθρωπος, αφού κινείται, κινείται δια της αρετής του Ζωοποιού Πνεύματος. Εάν δεν είχαμε εντός ημών το Ζωοποιο Πνεύμα του Θεού, δεν θα μπορούσαμε να κινηθούμε.

   Ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι -- άς μάς επιτραπή η έκφραση -- νομέας και χρήστης του Ζωοποιού Πνεύματος του Θεού. Μ' αυτό πορεύεται στην ζωή. Ό,τι πράξεις κάνει, τις πραγματοποιεί χρησιμοποιώντας το Ζωοποιο Πνεύμα του Θεού.

   Κι αν μεν φανή καλος νομέας και χρήστης, τότε ευρίσκεται σε αρμονία με το Θείον και προσαρμόζει τον εαυτό του (το κατώτερο) προς το Θείον (το ανώτερον). Εάν όμως, ένεκα της ελευθερίας δράσεώς του, το χρησιμοποιήσει ενάντια προς την φύση του Καλού, τότε γίνεται καταχραστής και κλέπτης του Ζωοποιού Πνεύματος· κι αντί να υπηρετεί την σκοπιμότητα της Ζωής, εξυπηρετεί τελικώς τον εωσφόρο.