allo ena koryfaio....bravo!!!
athriskos.gr//Βασδέκης Ν. Σταύρος
Μοναχοί, γέροντες. Χριστιανοί συγγραφείς τους αποκαλούν γουρούνια.
Πρόσφατα, παρακολούθησα μια δημοσιογραφική έρευνα, η οποία αναφέρονταν στην προτίμηση των αναγνωστών, της βυζαντινοπλήκτου Θεσσαλονίκης, του τηλεοπτικού σταθμού 4e, από την οποία πληροφορήθηκα ότι αυτά τα βιβλία που «περπατάνε» τη σήμερον στην συμπρωτεύουσα, είναι τα γεροντικά. Για όσους τυχαίνει να αγνοούν τι εστί γεροντικόν, είναι βιβλίο το οποίο αναφέρει τον βίο και τη σοφία των αγίων και οσίων καλογέρων.
Έψαξα λοιπόν, μια που είναι και της μόδας, και βρήκα ένα κείμενο, ντεφαρίκι όπως θα διαπιστώσετε, το οποίο δεν μου έκανε καρδιά, με κανέναν θεό, να το χαρώ μοναχός μου. Απολαύστε το, αν σας ενδιαφέρει.
Πρέπει όμως να αναλογισθείτε ότι τι λογιός θα ήταν ο ελληνικός κόσμος, αν δεν ήταν και της μόδας να διαβάζει τέτοια σοφές και θεοτικές ιστορίες. Σοφά λόγια από ανθρώπους που το θαύμα ήταν γι’ αυτούς ένα τίποτα, μια καθημερινότητα σχεδόν. Τόσο απλό ήταν να κάνουν το θαύμα – όπως θα διαπιστώσετε στην πρώτη ιστορία – ώστε να ανασταίνουν νεκρό φίλο τους μέσα από το φέρετρο, επειδή δεν πρόλαβαν να τον χαιρετίσουν λίγο πριν πεθάνει, και μετά να τον ξαναπεθαίνουν στο λεπτό!!!
Και μην απορείτε για το διπλό έγκλημα που μπορούσαν να κάνουν – από την μια να αναστήσουν άνθρωπο, κόντρα στην βουλή του θεού, ο οποίος αποφάσισε να τον πάρει κοντά του, κι από την άλλη να τον ξαναπεθάνουν, αμάρτημα βαρύτατο ενώπιον του κυρίου τους – διότι οι άγιοι καλόγεροι και γέροντες δολοφόνησαν χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι δεν ήθελαν οι άπιστοι να προσχωρήσουν, με την θέλησή τους, στην θρησκεία της αγάπης και του «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν...», αφού στην θρησκεία τους ο φόνος χάριν του θεού τους συνεπάγεται αγιότητα!
Κι επειδή σίγουρα αμφιβάλλετε ότι έτσι έχουν τα πράγματα, θα προσκομίσω αμέσως τις αποδείξεις από τις γραφές:
Κατά Λουκάν (19.27) «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους τους μη θελήσαντές με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου». Τα λόγια αυτά βγαίνουν από το στόμα του θεού της αγάπης παρακαλώ, του Χριστούλη. Μωρέ αυτός δεν ήταν που έλεγε να αγαπάμε του εχθρούς μας! Έλεος κύριε θεολόγε… εξηγήστε μας πριν αποτρελαθούμε, δεν μπορεί κάπου θα σφάλουμε, κάτι παρεξηγούμε.
Έχετε δίκιο αγαπητοί μου αδελφοί, απαντά ο θεολόγος, δεν εννοεί εδώ αυτό που αντιληφθήκατε, και συνεχίζει, πρόκειται για το επιμύθιο της παραβολής των μνων. Είναι παραβολικό, δεν αντιλαμβάνεσθε διότι δεν έχετε καθαρή καρδιά. Δεν τυγχάνετε της χάριτος του θείου Πνεύματος.
Έτσι αποφαίνεται πάντοτε ο θεολόγος, ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος του θεού, ο αρχιψευταράς της οικουμένης των ανθρώπων. Τους ερωτώ λοιπόν: καλά εσείς είστε ανώτεροι θεολόγοι από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο; Αμέσως λαμβάνω απ’ όλους την ίδια απάντηση: μη γένοιτο, εμείς μπροστά στον μέγιστο των αγίων;; Θα παραδεχτείτε λοιπόν την άποψή του περί του προαναφερθέντος χωρίου; Μα φυσικά απαντούν άπαντες. Απαντούν δε με άνεση περί της παραδοχής τους διότι από τους αθεόφοβους αυτούς ουδείς έχει ανοίξει βιβλίο του Χρυσοστόμου.
Με την επαλήθευση δε αυτή αποδεικνύονται και ανήθικοι διότι όταν τους διαβάσεις τον Χρυσόστομο να διευκρινίζει ότι προσέξτε δεν είναι παραβολικό το λεχθέν του Χριστού, που λέει «κατασφάξατέ τους έμπροσθέν μου» όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, τότε οι θεολόγοι αυτοί αντί να παραδεχτούν από την μια την άγνοιά τους για τα ζητήματα των ευαγγελίων, κι από την άλλη το ποιόν του θεού τους, επιδεικνύουν πάντοτε συμπεριφορά υβριστική και επιθετική (ομιλώ εκ πείρας).
Και για του λόγου το αληθές ιδού η άποψη του αγίου περί της επιθυμίας του Χριστού προς σφαγή των απειθούντων προς τις εντολές του: «Λόγος κατά Ιουδαίων» τόμος 34 σελ. 107 «… πράγμα που έπαθαν και οι Ιουδαίοι, οι οποίοι, αφού κατέστησαν τους εαυτούς τους άχρηστους για εργασία έγιναν κατάλληλοι για σφαγή» (οι Ιουδαίοι ουδέποτε δέχτηκαν τον Χριστό ως Μεσσία). Και συνεχίζει ο άγιος «Γι’ αυτό και ο Χριστός έλεγε: τους εχθρούς μου που δεν θέλησαν να βασιλεύσω σ’ αυτούς οδηγήστε τους εδώ και κατασφάξετέ τους». Ο άγιος λοιπόν πατέρας αυτός μας επιβεβαιώνει κατηγορηματικώς ότι ο Χριστούλης όλ’ αυτά τα έλεγε και τα εννοούσε τοις μετρητοίς.
Φανταστείτε τώρα την αγαλλίαση και τον εφησυχασμό των γονιών, των οποίων τα τέκνα διαβάζουν τα γεροντικά. Αυτά τα παιδιά τους είναι που θα βγουν αύριο μεθαύριο λαμπροί επιστήμονες και εξέχοντες προσωπικότητες της κοινωνίας. Αμέ.
Ώρα είναι όμως να επισκεφθούμε τα ιερά αυτά κείμενα.
«Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΉ ΧΙΛΙΕΤΙΑ», εκδ. ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ, του Hans Georg Beck, σελ. 452.
Από το έργο «ΛΕΙΜΩΝ» του Ιωάννη Μόσχου, μοναχού του α΄ μισού του 7ου αιώνα.
Ιστορία α΄
Όταν ο όσιος Αγιόδουλος ήταν ηγούμενος στη λαύρα (είδος μοναστηριού, όπου ο κάθε καλόγερος ήταν αδέσποτος) του Αγίου Γεράσιμου, πέθανε ξαφνικά ένας από τους αδελφούς και ο γέροντας δεν είχε ιδέα γι’ αυτό. Όταν λοιπόν ο κανόναρχος που είχε υπηρεσία κάλεσε με τον ήχο του ξύλου όλους τους αδελφούς να συνοδέψουν τον νεκρό στην τελευταία του κατοικία, ήρθε ο γέροντας και είδε τη σορό του αδελφού του στην εκκλησία.
Τότε λυπήθηκε, γιατί δεν μπόρεσε να τον ασπαστεί πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Πλησίασε λοιπόν τη σορό και είπε στον νεκρό: Σήκω, αδελφέ, και δώσε μου ασπασμό. Και ο νεκρός σηκώθηκε και φίλησε τον γέροντα. Τότε αυτός είπε: και τώρα κοιμήσου πάλι, ώσπου να έρθει ο Υιός του Θεού να σε αναστήσει [...]
Ιστορία β΄
Πρεσβύτερος βλέπει την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος κατά την προσκομιδή.
Ιστορία γ΄
Λιοντάρι, του οποίου ο πατήρ Γεράσιμος έβγαλε την ακίδα που πάτησε, συμπεριφέρεται ανώτερα κι από άνθρωπο. Εκτελεί μέχρι και εργασίες γαϊδάρου. Τέλος πεθαίνει, από τον καημό του, πάνω στον τάφο του γέροντα Γεράσιμου.
Ιστορία δ΄
Κάποτε ο πατήρ Δανιήλ ο Αιγύπτιος ανέβηκε στην Τερενούθη για να πουλήσει την δουλειά των χεριών του. Τότε τον πλησίασε ένας νέος και τον παρακάλεσε: Για τ’ όνομα του Θεού, άγιε πατέρα, έλα σπίτι μου και κάνε μια δέηση για τη γυναίκα μου, γιατί είναι στείρα. Και καθώς ο άνθρωπος αυτός επέμενε, ο πατήρ Δανιήλ τον ακολούθησε στο σπίτι του και έκανε την ευχή για την γυναίκα του. με του θεού τη χάρη η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Αλλά μερικοί αθεόφοβοι, που δεν είχαν ούτε ιερό ούτε όσιο, άρχισαν να συκοφαντούν τον γέροντα και να λένε: Στην πραγματικότητα στείρος είναι ο νέος, η γυναίκα του έμεινε έγκυος από τον καλόγερο. Όταν έμαθε αυτό ο πατήρ Δανιήλ, παράγγειλε στον άνδρα της γυναίκας: Μόλις γεννήσει η γυναίκα σου, ειδοποίησέ με... και όταν γεννήθηκε το παιδί, ο νέος του έστειλε μήνυμα... Τότε ο γέροντας τον επισκέφθηκε και του είπε: Ετοίμασε δείπνο και κάλεσε τους συγγενείς και τους φίλους σου.
Και στο τραπέζι ο γέροντας πήρε στα χέρια του το παιδί και το ρώτησε μπροστά σε όλους: Ποιος είναι ο πατέρας σου; Και το αγοράκι είπε: Αυτός εκεί! Και έδειξε με το δάκτυλο τον νεαρό άνδρα. Αλλά το παιδί ήταν μόλις εικοσιδύο ημερών. Και τότε όλοι δόξασαν τον Θεό, που προστατεύει την αλήθεια και όσους τον αναζητούν με όλη τους την καρδιά.
(Ο λαός λέει: να φοβάσαι από τα πισινά του μουλαριού κι από τα μπροστινά του καλογήρου. Κι όπως γνωρίζετε όλα τα λαϊκά γνωμικά και οι παροιμίες είναι βγαλμένα από την πείρα του).
Ιστορία ε΄
Ασκητής βλέπει αμαρτωλό μαθητή του στην κόλαση να βράζει βυθισμένος στη φωτιά μέχρι το λαιμό.
«Τότε ο γέροντας του είπε: δεν σε προειδοποίησα για την τιμωρία σου αυτή και δεν σε συμβούλευα να φροντίζεις την ψυχή σου, παιδί μου; Και τότε εκείνος απάντησε στον γέροντα: Πατέρα, ευχαριστώ τον Θεό που τουλάχιστον το κεφάλι μου γλίτωσε από το μαρτύριο. Χάρη στις προσευχές σου, πατάω στο κεφάλι ενός επισκόπου».
Αμέσως ακολουθεί, στο ίδιο βιβλίο που προαναφέραμε (σελ. 455), ένα κείμενο του πρεσβύτερου Κοσμά (βούλγαρος κληρικός του 10ου αιώνα):
Υπάρχουν και άλλοι καλόγεροι: αυτοί θέλουν να ζουν όπως τους αρέσει, φεύγουν από τα μοναστήρια τους χωρίς σοβαρό λόγο και ιδρύουν με το έτσι θέλω καινούργια (κάτι που συμβαίνει έτσι ακριβώς μέχρι τη σήμερον), όπου αναγορεύουν την προσωπική τους συμπεριφορά σε καταστατικό. Έτσι θέλουν να αποκτήσουν όνομα στον κόσμο και μάλιστα το κατορθώνουν. Από υλική άποψη πλουτίζουν, αλλά οι ψυχές τους φτωχαίνουν.
Αποκτούν ξανά τις παλιές τους συνήθειες και επιστρέφουν «σαν τα γουρούνια στα περιττώματά τους», όπως λένε οι γραφές. Καυχιούνται για τα όμορφα φορέματά τους και καμαρώνουν για την έφιππη συνοδεία τους.... Ποιος μπορεί να απαριθμήσει αυτά που κάνουν στους πιο αδύνατους; Και όταν διαβάζουν τους νόμους και τους κανόνες της μοναστικής ζωής, βρίσκουν ένα σωρό προφάσεις και δικαιολογίες για να μην τους εφαρμόσουν...
Όταν ήταν ακόμα ιερείς, η ζωή τους ήταν γεμάτη φαυλότητα. Αυτοί όμως έλεγαν: Όταν γίνουμε μοναχοί, θα μεταμεληθούμε γι’ αυτά τα λάθη. Αλλά παρόλο που φόρεσαν το ένδοξο «αγγελικό σχήμα», διατηρούν τις παλιές τους συνήθειες και συμπεριφέρονται όπως πρώτα...
Αμέτρητα είναι τα γλέντια και οι διασκεδάσεις, στις οποίες εντρυφούν. Το τραπέζι τους ξεχειλίζει από κάθε λογής φαγητά... Η ακαταστασία κυριαρχεί, πλήθος οι ανάρμοστες κουβέντες, ενώ την αγάπη για τον πλησίον τη γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Μόλις τελειώσουν τις λογομαχίες τους, το ρίχνουν στο ποτό. Συμφιλιώνονται στο κρασί και όχι στον Θεό.
Υπάρχουν έπειτα και άλλοι, που παριστάνουν τους αναχωρητές (αυτού τους παρουσιάζει σήμερα η εκκλησία, ασυζητητί, ως αγίους), αλλά μόνο και μόνο για να μπορούν να ζουν όπως θέλουν οι ίδιοι. Μένουν στο αναχωρητήριό τους, καλοθρεμμένοι σαν γουρούνια (αυτά τα γουρούνια παρουσιάζουν στην παιδεία σήμερα ως τους διαφυλάξαντες το γένος των Ελλήνων από τον αφανισμό!), και καλοδέχονται τα φαγητά που τους στέλνουν για δώρα οι πιστοί...
Στην εξομολόγηση λύνουν και δένουν (Στην πόλη των Σερρών, όπου διαμένω τριάντα χρόνια, εδώ και δεκαετίες, είναι μόδα ο εξομολογητής καλόγερος, και δει από το άγιο όρος), αυτοί οι ανόητοι, που έχουν απόλυτη ανάγκη να λυθούν από τους άλλους... Θεωρούν τους εαυτούς τους μεγάλους αγίους και νομίζουν ότι όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι κατώτεροί τους, ότι μόνο αυτοί αρέσουν στο θεό.
Μέσα από τις σκήτες τους διοικούν τα σπίτια των άλλων, αποφασίζουν για αγορές και πωλήσεις, για την απόκτηση γης και περιουσίας. Αλλά κάνουν και άλλες ανοησίες: στέλνουν παντού οδηγίες και γράμματα, για να γίνουν γνωστοί και έξω από τα σύνορα της χώρας...
Είναι ν’ απορεί κανείς με την διαχρονικότητα του ήθους των καλόγερων. Ο Κοσμάς γράφει τον 10ο αιώνα και αν δεν το ξέραμε αυτό θα νομίζαμε ότι γράφει για το σημερινό κηφηναριό των καλόγερων! Απ’ όσα τους καταλογίζει τίποτε απολύτως δεν υπάρχει που να μην υφίσταται απαράλλακτο και σήμερα. Τίποτε απολύτως. Επίσης, όπως μας δείχνει ξεκάθαρα η ιστορία, η φάρα αυτή των καλόγερων έτσι συμπεριφέρονταν, από τότε που ξεκίνησε μέχρι αυτή τη στιγμή (Υπάρχουν καταχωρισμένα όλα τα ιστορικά ντοκουμέντα στην παρούσα ιστοσελίδα, στην κατηγορία ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ,
http://athriskos.gr/modules.php?name=News&new_topic=14)
Αυτόν τον άθλιο και ελεεινό συρφετό - αυτά τα γουρούνια, όπως τους αποκαλούν οι ίδιοι οι χριστιανοί συγγραφείς – τον παρουσιάζει η παιδεία της χώρας της Ελλάδος ως πρότυπο!
