'Εχουμε διδαχτεί μέσω του συστήματος της παιδείας μας να συνδέουμε την Πνευματικότητα με την θρησκεία.
Και όμως ένας άνθρωπος που δεν ασπάζεται μία θρησκεία, μπορεί να είναι Πνευματικός Άνθρωπος, μπορεί να είναι Ανθρωπιστής και να διαβλέπει μία βαθύτερη και ουσιώδη διάσταση στα φυσικά φαινόμενα ή στα υπαρξιακά ζητήματα, πέραν της επιφανειακής προσέγγισης του υλισμού.
Στις διδασκαλίες της ΑΜΡΑ διαβάζουμε:
"Προφανώς η πνευματική νοημοσύνη δεν έχει βέβαια απαραίτητα σχέση με τη θρησκεία, καθώς έχει παρατηρηθεί ότι πολλοί ανθρωπιστές, όντες άθρησκοι ή αυτοαποκαλούμενοι άθεοι, έχουν υψηλή πνευματική νοημοσύνη, ενώ αντίθετα η πλειονότητα των θρησκευόμενων χαμηλή. Έρευνες που έχουν γίνει ήδη εδώ και 50 χρόνια από τον ψυχολόγο Allport, έδειξαν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πνευματικές εμπειρίες έξω από τους περιορισμούς του κατεστημένου των θρησκευτικών δογμάτων. Η πνευματική νοημοσύνη δεν εξαρτάται ούτε από τον πολιτισμό, ούτε από τις αξίες, δημιουργεί όμως την δυνατότητα να έχουμε αξίες. Δίνει ενίοτε στην θρησκεία υπόσταση (ίσως και νόημα ύπαρξης), αλλά δεν εξαρτάται ποτέ από αυτήν."
Εφόσον λοιπόν, η θρησκεία δεν είναι ο απαραίτητος κανόνας για να βιώσει κανείς την Πνευματικότητα, γιατί οι άνθρωποι χρειάζονται την θρησκεία?
Αν παρατηρήσουμε την στάση ενός θρησκευόμενου απέναντι στον Θεό ή Θεότητα που αποδέχεται, επικαλείται, λατρεύει και προσκυνάει, θα δούμε πως κρύβεται μία ιδιοτέλεια, διότι χρειάζεται αυτόν τον "Θεό", για να αισθάνεται "ασφαλής" όσον αφορά την επιβίωσή του.
Τα χρυσαφικά που αφήνουν οι πιστοί πάνω σε εικόνες της Εκκλησίας, τα οστά πεθαμένων αγίων που περιφέρουν πουλώντας "ευλογίες" πανάκριβα, προβληματίζουν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, για την σκοπιμότητα που ουσιαστικά εξυπηρετεί κάθε μορφή θρησκείας, όσον αφορά την Πνευματικότητα.
Ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος διερωτάται...
Ελευθερώνεται τελικά ο άνθρωπος, αναλαμβάνει τις ευθύνες της ζωής του, γίνεται κοινωνικά συνυπεύθυνος, ωριμάζει πνευματικά, μέσα στους κόλπους μιας θρησκείας? Του δίνεται χώρος, να διαπραγματευτεί τις έννοιες των υπαρξιακών του ζητημάτων, θέματα σχετικά με την ουσία της ζωής του, την ουσία της ύπαρξης ολάκερης της Ανθρωπότητας?
Για ποιον λόγο τελικά χρειάζεται τον "Θεό" ο άνθρωπος, για ποιον λόγο τον έχει δημιουργήσει? Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, ή μήπως τελικά ο άνθρωπος δημιούργησε τον "Θεό"?
Μήπως μέσω της κάθε θρησκειολατρείας, διατηρείται πάντα το "άλλοθι" μιας ολιγοψυχίας, μιας ανευθυνότητάς, που δίνει την δυνατότητα σε έναν άνθρωπο, να επιμηκύνει την "παιδικότητά" του μέχρι τα βαθιά γεράματα, αρνούμενος να αναλάβει τις κοινωνικές του ευθύνες, και κυρίως τις ευθύνες της ίδιας του της ύπαρξης?
Τι κρύβεται τελικά πίσω από κάθε θρησκειολογία, του τύπου, "δεν μπορούμε να σώσουμε τον εαυτό μας, αλλά μόνο ο Σωτήρας (Θεός, Χριστός, Παναγία, ο αγαπημένος μας Άγιος) θα μας σώσει? Μήπως τελικά φέροντας μια τέτοια κεντρική φιλοσοφία στον Πυρήνα της ύπαρξή μας, ποτέ δεν θα γίνουμε ικανοί να βοηθήσουμε την κοινωνία μας, μια και αδυνατούμε να βοηθήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, μια και ΠΑΝΤΑ προσμένουμε από ένα "έξωθεν" θαύμα να μας σώσει "μαγικά".
Τελικά ο άνθρωπος κερδίζει ή χάνει, μέσω της ΥΠΟΤΑΓΗΣ της Συνείδησής του, σε κάθε μορφή Θρησκείας?
Κερδίζει όταν παίρνει ΕΤΟΙΜΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, και αφαιρεί το δικαίωμα στον εαυτό του, να ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΕΙ, να ΦΙΛΟΣΟΦΙΣΕΙ, να ΕΡΕΥΝΗΣΕΙ, πριν καταλήξει σε μία Αλήθεια, που πλέον θα τείνει σε μία Αντικειμενική Πραγματικότητα, μια και ο άνθρωπος αυτός έχει ΕΡΓΑΣΤΕΙ, και η Αλήθεια του, είναι αποτέλεσμα του αποστάγματος και της εμπειρίας του αλλά και της έρευνάς του?
Η επιστήμη της Παιδαγωγικής, έχει τονίσει ρητά, πως χρειάζεται να οδηγήσουμε τα παιδιά, να κατανοήσουν, δια του πειραματισμού, (ειδικά δια του παιχνιδιού) και όχι δια της απαγόρευσης. Όταν δεν αφήνουμε το παιδί μας να δοκιμάσει, "να πάθει για να μάθει", καταστέλλοντας τα γενετήσια ένστικτά του, για έρευνα και κατανόηση του κόσμου του, πως θα εγγυηθούμε πως θα συμβάλουμε στην ανάπτυξη μια Ελεύθερης, Δυναμικής και Ευσυνείδητης Προσωπικότητας?
Στα σχολεία της Δύσης και ειδικά στην Ελλάδα, έχουμε διδαχθεί δύο σχολές σκέψης, αυτήν της θρησκείας, και αυτήν της Μυθολογίας. Η Διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές σχολές σκέψης, είναι πως ενώ η Μυθολογία, χρησιμοποιεί, ιστοριούλες, παραμυθάκια, μέσω των οποίων αντλούμε σημαντικά διδάγματα που έχουν σχέση με την Αρετή, και την Κοινωνική Ευσυνειδησία του Ατόμου, η Θρησκεία επιβάλει αυτές τις «ηθικές αρχές» χωρίς να δώσει την ευκαιρία στο άτομο, να τις διαπραγματευτεί, καθώς και του στερεί το δικαίωμα, παντελώς, να τις απορρίψει. Μάλιστα η θρησκεία προχωράει και στιγματίζει κοινωνικά το άτομο, ως ανήθικο, ή ακόμα αντίχριστο, αν η δική του λογική δεν συμφωνεί με τις «αλήθειες» που διδάσκει χωρίς αποδείξεις και επιχειρήματα η συγκεκριμένη θρησκεία.
Στην χώρα μας παρατηρούμε πως η έννοια της θρησκείας και της Παιδείας είναι άρρηκτα συνδεδεμένες και αυτή η τάση εκφράζεται μέσω του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Γιατί άραγε όμως να υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη σε μία συγκεκριμένη θρησκεία, να ελέγχει το σύστημα Παιδείας? Ποιος φόβος ή ποια συμφέροντα μπορεί να υποκρύπτονται, έτσι ώστε να δηλώνουν τόσο έντονα την ανάγκη τους να ελέγξουν και να επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο της Πνευματικότητας, στα ίδια τα παιδιά, πριν ακόμα ωριμάσουν, πριν ακόμα έχουν την δυνατότητα, να καλλιεργήσουν την δική τους κρίση και συνείδηση?
Συνεχίζεται...
