Αγαπητοί φίλοι,
το πως έχει γίνει η σύνδεση με μία τόσο πανέμορφη λέξη όπως "Εωσφόρος" αυτός που φέρνει το Φως... και τον Σατανά (που δημιούργησε η Χριστιανική Εκκλησία)… ίσως είναι πολύ πέρα από ανταγωνιστικούς λόγους μεταξύ (νέων και παλαιών) θρησκειών… και σίγουρα πάντα υπάρχει και μία «υποβόσκουσα» αρχετυπική σημαντικότητα…
Αυτό που έχω εντοπίσει είναι πως, και στον μύθο του Προμηθέα, και στον μύθο το Χριστού (μια και δεν έχουμε όλες τις ακριβείς ιστορικές λεπτομέρειες για να γνωρίζουμε τι συνέβη πραγματικά, και πολλές έρευνες μας έχουν δείξει ότι μάλλον είναι μίγμα ιστορικότητας και μυθοπλασίας) παρατηρούμε ένα κοινό σημείο...
Δύο άτομα, προσπάθησαν να φέρουν το Φως στους ανθρώπους, την Γνώση στην περίπτωση του Προμηθέα, και την Αγάπη στην περίπτωση του Χριστού, και τιμωρήθηκαν...
Όμως αυτό το σημείο είναι πραγματικά επικίνδυνο σαν δίδαγμα στην κοινωνία μας, διότι βγάζουμε ένα άκρως λανθασμένο συμπέρασμα, πως αν προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε την ανθρωπότητα, θα υποφέρουμε και θα μας σκοτώσουν... Στην περίπτωση του Προμηθέα, οι Θεοί, και στην περίπτωση του Χριστού, οι άνθρωποι...
Γι' αυτό συναντάμε, τους περισσότερους ανθρώπους στην κοινωνία μας, επιφυλακτικούς και δειλούς να παίξουν τον ρόλο του ήρωα, του καθοδηγητή, του ανθρωπιστή, του κοινωνικού επαναστάτη, του ευεργέτη στην κοινωνία τους...
Οι μύθοι των λαών, είναι hardcoded programming για τον ανθρώπινο νου... Είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται όλο το οικοδόμημα, ο σκελετός, που συνδέονται όλες οι πεποιθήσεις μας... η κύρια αιτία αν η κοινωνία μας, είναι υγιής ή υποφέρει...
Γι' αυτό χρειάζεται οι «Σοφοί» κάθε εποχής και κάθε κοινωνίας, να προσέχουν πάρα πολύ με τους μύθους και τα παραμύθια που δημιουργούν... γιατί μέσα από αυτά προγραμματίζεται το συνολικό ασυνείδητο της κοινωνίας μας...
Επιστρέφοντας στον μύθο του Χριστού και του Προμηθέα... το προσωπικό μου συμπέρασμα... είναι η φράση...
«Εγώ είμαι ο Χρηστός, και εγώ είμαι ο Αντίχρηστος. Εγώ είμαι η σωτηρία και η καταδίκη της ανθρωπότητας. Εγώ είμαι το Φως και το Σκοτάδι. Εγώ είμαι το Έλεος και η Καταστροφή... Εγώ είμαι ο Άνθρωπος.»
Η κίνηση του Χριστού και του Προμηθέα... όπως όλες οι κινήσεις των ανθρώπων... φέρουν διπλά αποτελέσματα... μια και όλη η δημιουργία για να βρίσκεται σε ροή είναι χτισμένη στην διπολικότητα…
Οι ώριμοι άνθρωποι πίνουν το γάργαρο νερό της Γνώσης, βαπτίζονται από το άγιο πνεύμα της Αγάπης, και γίνονται θαυματουργοί και ευεργέτες στην κοινωνία τους…
Οι ανώριμοι άνθρωποι γίνονται αλαζόνες μέσω της Γνώσης, και μέσω του ιερού βαπτίσματος, αποκτάνε την ψυχική δύναμη προς χρήση της εξουσίας...
Η δράση του Χριστού και του Προμηθέα, είναι αλαζονική... μια και ξεχωρίζουν από το πλήθος και δρουν ως πρωτοπόροι, και κάθε τι που ξεχωρίζει, μία συλλογικότητα το πολεμά... (όπως και στο παράδειγμα του Εωσφόρου, που διασπάστηκε από την οικογένεια, και τόλμησε να θέλει… να ξεπεράσει τον Δημιουργό, το παιδί που τόλμησε να θέλει να ξεπεράσει τον πατέρα, ή την συλλογική συνείδηση...)
Παράλληλα όμως η δράση τους είναι μία «Αγία Δράση» (Ουράνια Δράση-Πνευματική) μια και δεν νοιάζονται πλέον για την υλική τους ενσάρκωση αλλά επενδύουν (όχι θυσιάζονται, γιατί σε εκείνο το επίπεδο τίποτα δεν είναι θυσία) την ενσάρκωσή τους για να εμφυτεύσουν μέσω του αίματός τους την Νέα Ιδέα, εκείνη την ιδέα που θα καρποφορήσει αντίδοτα, μέσα σε μία κοινωνία χάους και αυτοκαταστροφής... Είναι οι πνευματικοί απόστολοι, είναι εκείνοι που δέχτηκαν το κάλεσμα της αποστολής τους, οι οποίοι ενσαρκώνονται σε κάθε εποχή μας, σαν ρυθμιστές του παιχνιδιού της εξέλιξης...
Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να επενδύσει την ζωή του για το καλό της ανθρωπότητας, γνωρίζοντας πόσο θα ωφεληθεί (κερδίσει πνευματικά), είναι ο Μύστης... ο οποίος έχει πυρακτωθεί μέσω των δοκιμασιών της ζωής και του εσωτερικού του δρόμου, δεν φοβάται πλέον τον θάνατο, τον οποίο θεωρεί ότι είναι απλά μία πύλη για περαιτέρω ταξίδια και εμπειρίες...
Και εδώ εντοπίζεται το σφάλμα, που έφερε την τραγωδία της «ιδιοτέλειας» στην κοινωνία μας... Φοβισμένος ο άνθρωπος ότι θα υποφέρει, θα θυσιαστεί, θα χτυπηθεί από Θεούς και ανθρώπους, που θα τολμήσει να φέρει το Φως στους ανθρώπους, κρύβεται, πρόβατο, οπαδός, σε μαντρί αντιπροσώπων του Θεού, μη τολμώντας, να διεκδικήσει ο ίδιος την Θέωση...
Αυτή η νοοτροπία κρατάει τον άνθρωπο παιδί, δεν τον αφήνει να ενηλικιωθεί, να ωριμάσει, να πάρει τις ευθύνες της ζωής του... και να γίνει και αυτός με την σειρά του ένας οδηγός... (όπως ορίζει η φύση του –Παιδί, Ενήλικας, Γονέας) για να βοηθήσει, να οδηγήσει και άλλους συνανθρώπους του να βρουν το Φως πιο ανώδυνα, και πιο εύκολα...
Ο Μύθος του Προμηθέα και του Χριστού, στηρίζονται σε αρσενικά αρχέτυπα, στον ανταγωνισμό, στην δύναμη, στην δράση... Το αρσενικό αρχέτυπο, αν και είναι πολύ σημαντικό μια και κινεί την ροή της δημιουργίας... μέσω της δράσης... αν δεν εναρμονιστεί με το θηλυκό αρχέτυπο, της ενοποίησης, της αγάπης, και της αισθαντικότητας, φέρει διαμελισμούς, διχοτομήσεις, και γενικά ανταγωνιστικές διπολικότητες στην κοινωνία μας...
Η ουσία που εναρμονίζει το δίπολο (τον σταυρό), είναι το θηλυκό αρχέτυπο, είναι ο μύθος της Μεγάλης Μητέρας (το Ρόδο), της Μητέρας (Παρθένας) Φύσης... που κυοφορεί μέσα της και γεννά την κάθε Χρηστική συνείδηση, την κάθε ανθρώπινη συνείδηση, μέσω των Πνευματικών σπερμάτων του Πατέρα (Ουρανού) του Πνευματικού Κόσμου...
Ήρθε η εποχή να εναρμονίσουμε αυτά τα δύο αρχέτυπα... να ρεύσει και πάλι η θηλυκή ενέργεια διάχυτη στις κοινωνίες των ανθρώπων... έτσι ώστε τα παιδιά της Μητέρας Γης, να θραφούν από το γάλα της, να δυναμώσουν συναισθηματικά, μέσα από την Αγάπη των Ανθρώπων, και την Συναισθηματική ωρίμανση, έτσι ώστε, μια μέρα, όλοι μαζί να κάνουμε το βήμα, εναρμονισμένοι και υγιής, προς τον Ουράνιο Κόσμο... Δηλαδή να φέρουμε το όραμα του Ουράνιου κόσμου, που θα συλλάβουμε μέσω της ατομικής ή συλλογικής «Μεγάλης Ιέρειας- (ταρώ)» στον γήινο κόσμο μας, και να πραγματώσουμε μία αληθινά Πνευματική Κοινωνία.
Αυτό είναι το πείραμα της Ανθρωπότητας...
Με τις καλύτερες ευχές για Βαθειά Γαλήνη
