Επίσκεψη στον Ιερό χώρο της ΔΗΛΟΥ

[ΣΕΡΑΠΙΣ]

Πριν μιά εβδομάδα περίπου βρέθηκα στον Ιερό χώρο της ΔΗΛΟΥ, όπου γενήθηκε ο Απόλλων.
Θα προσπαθήσω να μεταφέρω το κλίμα, καθώς και φωτογραφίες, από το ιερότερο των ιερών, των Αρχαίων μυσταγωγών.
Θα ξεκινήσω με την Ιστορία και το μύθο της Ιερής νήσου.


συνεχίζεται.....

[livelove]

Ανυπομονώ..................................

[etidorhpa]

Πριν 3 χρονια,ειχα την ευκαιρια (αναγκαστικα,επειδη σκαφος απαγορευεται -και σωστα,ευτυχως- να δεσει στη Δηλο),να διασχισω στην κυριολεξια ολο το νησι.Θυμαμαι την εξαντληση στο τελος,αλλα και τον ιερο θαυμασμο..
Σε κανει να αναρωτιεσαι,αν πραγματικα εχουμε καμμια σχεση ως απογονοι τους...Οχι μονο απο θαυμασμο/δεος γι αυτα που εφτιαξαν,αλλα για το πως και ποσο λιγο τα κουβαλαμε στην καθημερινοτητα μας...

Ποσο ευκολα εχουμε βαλει στην ακρη, χιλιαδες χρονια σοφίας...

Αναμενω και εγω με αγωνια..

+n-

[ΣΕΡΑΠΙΣ]

Τοπολογία.
Η Δήλος είναι ένα στενό κομμάτι γης με πετρώματα χαρακτηριστικά για τον κυκλαδικό χώρο από σχιστόλιθο, γνεύσιο και γρανίτη, που προβάλλουν σχεδόν γυμνά από χώμα στην επιφάνεια της θάλασσας και , ιδιαίτερα ο γνεύσιος, λάμπουν εκτυφλωτικά παρά το τεφρό τους χρώμμα. Το μήκος της Δήλου από Β προς Ν δεν ξεπερνά τα 5χλμ και το πλάτος τα 1300 μ. Στους χαμηλούς λόφους , με τις μικρές σχετικά επίπεδες εκτάσεις που ανοίγονται ανάμεσα τους, κυλούν προς τη θάλασσα μικροί χείμαροι, κατά τη διάρκεια του χειμώνα, από τα νερά της βροχής. Ένας μόνο χείμαρος ο Ινωπός, έχει σχετικά σταθερή ποή με κατεύθηνση από ΝΑ προς ΒΔ. Πηγάζει από τα νότια του Κύνθου, διασχίζει τη δυτική πλευρά του και χύνεται προς τα κάτω, αρχικά ως την πεδιάδα κοντά στο λιμάνι, αργότερα τα νερά του περισυλέχθηκαν σε ένα φαράγγι αρκετά ψηλά, κοντά στους πρόποδες του Κύνθου.
Ωστόσο στη Δήλο δεν υπάρχει έλλειψη πόσιμου νερού, ένα στρώμα πόρου σκεπάζει σε ορισμένα μέρη τον γρανίτη που συγκρατεί έτσι το νερό της βροχής σε μικρό βάθος, με αποτέλεσμα η διάνειξη πηγαδιών να εφοδιάζει τους κατοίκους με σχετικά άφθονο νερό.
Το μόνο σημαντικό έξαρμα στο χαμηλό αυτό χώρι είναι ο Κύνθος, ένα γρανιτικό ύψωμα στο κέντρο του νησιού. Πρόκειται για το ιερό βουνό της Δήλου, που επιβάλεται στο γύρω χώρο, όχι με τα 112 μ ύψος που έχει, αλλά γιατί είναι χαμηλή και ασήμαντη η γύρω έκταση.
Οι κατακερματισμένες από το δυνατό αέρα και το κύμα ακτές του νησιού, σχηματίζουν τον κοντινό περίγυρο του βουνού.
Απόκρημνοι βράχοι, ιδιαίτερα στα βόρεια, αλλά και στη σεληνιακή νότια μύτη, την Χερρόνησο, ανοίγονται με μεγάλη φειδώ για να σχηματίσουν μικρούς όρμους , τη Γούρνα στα ΒΑ, το κοντινότερο λιμάνι της αντικρυνής Μυκόνου, τον Σκορδανά στα ΒΔ, τους Φούρνους στα ΝΔ του νησιού. Τέλος στη μέση περίπου της δυτικής ακτής το αρχαίο Ιερό λιμάνι που προσφέρει ασφάλεια, χάρη στους δύο μικρούς βράχους του πορθμού, ανάμεσα στη Δήλο και τη Ρήνεια, το μικρό και το μεγάλο Ρεματιάρη. Εκεί, γύρω απο τον σημαντικότερο αυτόν όρμο της Δήλου, σχηματίζεται η κυριότερη πεδιάδα του νησιού που επεκτείνεται προς τα ΒΑ, ανάμεσα σε λόφους και φτάνει σχεδόν ως τον όρμο της Γούρνας. Το βόρειο, χαμηλότερο τμήμα, κατακλυζόταν παλαιότερα απο τα νερά, με αποτέλεσμα το σχηματισμό της Ιερής λίμνης.
Η μεγάλη Δήλος, δηλ η αρχαία Ρήνεια, αποτελεί τη συνέχεια προς Δ της κυρίως Δήλου, της μικρής, όπως λένε σήμερα οι ντόπιοι τις δύο Δήλες. Πιό πλατιά και απλωτή, διπλή σε μήκος και πλάτος, μεγαλύτερους και ασφαλέστερους όρμους και περισότερη καλιεργήσιμη γη, η Ρήνεια είναι ουσιαστικά ο τόπος εγκατάστασης των σημερινών Δηλίων.
Σπουδαιότατη είναι επίσης η γεωγραφική θέση της Δήλου. Βρίσκεται περίπου στο κέντρο των κυκλάδων και στο μέσω του ταξιδιού από τη Ηπειρωτική Ελλάδα στην Ιωνία, στα ανατολικά νησιά Χίο, Σάμο, Ρόδο ή και ακόμα και στη Κρήτη. Φυσικό είναι επομένως να αναπτύχθηκε από νωρίς σε εμπορικό λιμάνι, που εξελίχθηκε αργότερα σε ένα από τα σημαντικότερα στη ανατολική μεσόγειο.
Σπουδαίος παράγοντας για τη μεγάλη ανάπτυξη της Δήλου ήταν το γεγονός ότι θεωρήθηκε ως ιερός τόπος του Απόλλωνα, καθώς και της Αρτεμης, θεότητας χαρακτηριστικά Ελληνικής, όπου ο νέος θεός του Ολύμπου είδε το φώς. ( αποσπάσματα από το βιβλίο Δρ. Φωτεινής Ζαφειροπούλου επιτ.εφόρου αρχαιοτήτων.)
Μύθος, εσωτερική διδασκαλία
Όταν η περίπτυξη του Δία με την Τιτανίδα Λητώ καρποφόρησε, τότε η ζήλεια της περήφανης Ήρας, ξέσπασε σε ανελέητο κυνηγητό της αντιπάλου της, ώστε να μην μπορέι να σταθεί κάπου και για να φέρει στον κόσμο το παιδί της. Το μόνο που κατάφερε η Λητώ ήταν να βρεί ένα κομμάτι βράχου που μόλις ξεχώριζε απο την επιφάνεια της θάλασσας και έπλεε συνέχεια στο πέλαγος, επάνω στο οποίο έμεινε με το φόβο στην ψυχή. Και αυτό, αφού υποσχέθηκε ότι το περιπλανώμενο σαν αυτήν ξερονήσι θα πάψει να πλανιέται και θα στεριώσει σε ένα μέρος και το παιδί που θα γεννηθεί δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τον τόπο του όπου θα δεί το φώς, χαριζοντάς του δόξα μεγάλη και πλούτο. Έτσι και έγινε. Εννέα ολόκληρες μέρες υπέφερε η Λητώ τους πόνους της γέννας, γιατί η Ήρα κρατούσε μακριά της την Ειλείθυια, θεά που βοηθούσε τις επίτοκες. Τελικά οι άλλες θεές που της παράστεκαν έστειλαν την Ίριδα, την αγγελιαφόρο των θεών, να φέρει την Ειλείθυια, τάζοντας της κρυφά ένα περιδέραιο για δώρο.
Και ευθύς η Λητώ "στραμμένη προς τον Κύνθο, το βουνό του Δία", έφερε στον κόσμο τον πιό όμορφο από τους αθανάτους κοντά στην "τροχοειδή λίμνη".
Γέλασε ολάκερη η Γαία, όλα πλημμύρισαν φώς, γέμισαν άνθη και ο νεογέννητος Φοίβος με τα μακριά μαλλιά πετώντας τα σπάργανα αρχίζει να περιφέρεται με την αγαπημένη του κιθάρα και τα καμπύλα τόξα.
Η ως τότε Ά-δηλος από την περιπλάνηση Αστερία έγινε ΔΗΛΟΣ δηλ φανερή, και ο μύθος λέει δέθηκε στο βυθό με αδαμάντινες αλυσίδες.
( Στον παραπάνω μύθο οι μυσταγωγοί θα αντιληφθούν τις βαθύτερες αλήθειες και αληγορίες του Σύμπαντος κόσμου.)
Απόλλων, από την προαρχαία ρίζα Πέλ, όπως πελταστής, ο εκδηλωμένος αυτός που εξωτερικεύει.
(φωτογραφίες, και σχετικά έχουν σταλέι στη Rose777, για να βοηθήσει στη ολοκλήρωσει της παρουσίασης)
Συνεχίζεται...

[livelove]

 

[Rose]

Αδελφέ μου Serapis,

περιμένουμε με αγωνία.  Η Δήλος είναι ένας πολύ σημαντικός "μυητικός" χώρος της Αρχαίας Ελληνικής μας κληρονομιάς, και σίγουρα η έρευνά σου θα φωτίσει πολλές πτυχές, που τυχόν να μην έχουν διευρευνηθεί ακόμα, από πολλούς από εμάς, καθώς και θα μας εμπνεύσει για περαιτέρω έρευνα, ανάλυση και εμβάθυνση. 

Είναι πολύ σημαντικό να ερευνήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την Αρχαία μας παράδοση, γιατί εκεί βρίσκεται η αρχή και η γέννηση της Ελληνικής ψυχής.  Κατανοώντας τις ρίζες μας, κατανοούμε, τους εαυτούς μας, ως 'Ελληνες, καθώς και τις ιδιαιτερότητές μας σε σχέση με τους άλλους λαούς.

Ας αντισταθούμε στην χριστιανική προπαγάνδα, που ασυνείδητα ή συνειδητά, προσπαθεί να μας αποκακρύνει από τις ρίζες μας, που είναι η Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, όπου καταγράφονται τα "συλλογικά αρχέτυπα" του λαού μας, και όπου θα βρούμε "αυθεντικές" και ικανοποιητικές απαντήσεις στα υπαρξιακά μας ερωτήματα.

[ΣΕΡΑΠΙΣ]

Όπως είναι γνωστό και από ότι διαπίστωσα ότι το νησί έχει τη μεγαλύτερη Ηλιοφάνεια, λόγω των ανέμων που είναι δυνατοί ακόμα και το καλοκαίρι, ακόμα, ένα φαινόμενο που είναι καταγεγραμένο από το παρελθόν, είναι ότι το φώς του ήλιου εκεί δεν καίει, διότι γύρισα το νησί αρκετές ώρες χωρίς καπέλο και ορισμένες φορές χωρίς γυαλιά, εάν συνέβαινε σε οποιοδήποτε άλλο τόπο της χώρας μας τώρα θα ήμουν στο νοσοκομείο το λιγότερο.
Όμως έχει και επιστημονική εξήγηση που προφανός οι προγονοί μας γνώριζαν με τον τρόπο τους, κατά την επιλογή της νήσου, για να υμνήσουν το "αστρικό σώμα του ήλιου" και το φώς, το εκδηλωμένο φώς, επικρατεί υγρασία και δυνατοί άνεμοι με αποτέλεσμα η θερμική ενέργεια να αποβάλεται σχεδόν να εξαφανίζεται.
Ιστορία
Ο Απόλλωνας παραμένει απόλυτος κυρίαρχος στην ιερή γη της Δήλου και λατρευόταν ώς τα ύστερα χρόνια ώς μέλος της Απολλώνιας τριάδος, δηλαδή  μαζί με την αδελφή του, Άρτεμη και τη μητέρα του Λητώ, σύμφωνα με πολυάριθμες αναθηματικές επιγραφές έως σήμερα.
Τα αρχαιότερα ίχνη εγκατάστασης στη Δήλο φτάνουν στα μέσα της 3ης χιλιετίας, κατοικήθηκε από προιστορικούς λαούς του Αιγαίου, από αυτούς που ο Θουκυδίδης ονομάζει Κάρες, και κατοίκησαν στο πιό ασφαλές σημείο στο βουνό, στον Κύνθο. Για τα χίλια όμως επόμενα χρόνια μοιάζει έρημο και κατά τα μέσα της δεύτερης χιλιετίας την μυκηναική εποχή (1580-1200) π.χ. αρχίζει η ακμή του νησιού και η ανέγερση των μνημείων και ναών.
Το 1100 π.χ. τον μυκηναικό κόσμο διαδέχεται ο Ιωνικός πολιτισμός οι οποίοι κατακτούν τα νησιά και τα παράλια.
Η Οδύσεια και ο Ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα , γραμμένα γύρω στο 700 π.χ. και κατά ορισμένους ο Ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα γράφτηκε στο δεύτερο μισό του 7ου αιώνα π.χ., αναφέρουν τη Δήλο ώς ένα ονομαστό ιερό κέντρο των Ιώνων.
Το εμπόριο αναπτύχθηκε στο υψηλότερο σημείο του γιατί μαζί με τους προσκυνητές έρχονταν τότε και εμπορεύματα από όλο τον κόσμο.
Είναι η μεγάλη σύνοδος  των Ιώνων που συμβαίνει σε αυτόν τον Ιερό τόπο, "Η Ιερουσαλήμ" του παρελθόντος, η πραγματική πόλη, η συνεχίστρια των "Ατλάντων". Αυτήν την σύναξη μυμήθηκε αργότερα ο χριστιανισμός αντιγράφοντας και παραποιώντας τα Ιερά, για να στηρίξει τη δική του ύπαρξη, σπέιρωντας ενοχές, με άλλες γλώσσες και άλλους τόπους.
Όπως είναι φυσικό όταν ένας τόπος αποκτήσει φήμη "που έφτανε μέχρι τους πολιτισμούς της τότε Αμερικής" να αποκτήσει και μνηστήρες, έτσι οι τότε μεγάλες πόλεις διεκδικούσαν την πνευματική και υλική κυριαρχία της Δήλου. Οι Νάξιοι πρώτοι από τους Ίωνες που πρασπαθούν να επιβάλουν την κυριαρχία στο Ιερό, προσφέρωντας ένα σωρό σημαντικά οικοδομήματα, το 6ο αιώνα παρουσιάζεται και η Πάρος με πολλά αφιερώματα, παράλληλα με τον Τύρανο της Σάμου Πολυκράτη, ο οποίος έχοντας ναυτική υπεροχή κυρίεψε διάφορα νησιά και την Ρήνεια, έδεσε τα δύο νησιά με αλυσίδα, κατά τον θουκυδίδη. Οι Αθηναίοι βέβαια ήταν εκείνοι όμως που από παλιά διεκδικούσαν με κάθε τρόπο τα πρωτεία στη Δήλο, στους Ίωνες και στα νησιά του Αιγαίου.
Η Αθηναική επιροή εγκαινιάζεται με τον Τύρανο Πεισίστρατο, και την ανέγερση του αρχαικού ναού του Απόλλωνα, καθώς και την πρώτη κάθαρση του νησιού, την απομάκρυνση δηλαδή των τάφων που ήταν ορατοί από το ιερό του Απόλλωνα. Με την πτώση του Πεισίστρατου και τους Περσικούς πολέμους, 490 π.χ. τελειώνει η Αθηναική κυριαρχία. Οι Ασιάτες Εισβολείς σεβάστηκαν το Ιερό. Την εποχή αυτή σταμάτησαν οι γιορτές και οι θεωρίες στο νησί , γιατί τα παράλια κυριεύθηκαν από τους Πέρσες και έπαψε η σύναξη των Ιώνων.


συνεχίζεται........................

[ΣΕΡΑΠΙΣ]

Μετά τη νίκη των Ελλήνων κατά των Περσών που οφειλόταν σε μεγάλο μέρος στους Αθηναίους, οι τελευταίοι ανέλαβαν και πάλι την ηγεμονία όλων σχεδόν των πόλεων του Αιγαίου.
Ίδρυσαν το 478π.χ. την πρώτη Αθηναική συμμαχία, με τη συμμετοχή όλων σχεδόν των πόλεων.
Έδρα της συμμαχίας ορίζεται η Δήλος, όπου φυλάσεται το ταμείο με τις κοινές εισφορές.
Η Δήλος έτσι ξαναγίνεται το κέντρο της Ιωνικής αμφικτιονίας, αλλά με την άμεση επιρροή των Αθηναίων. Έτσι εξελίχθηκε σε ηγεμονία των Αθηναίων, που το 456 π.χ. μεταφέρουν το ταμείο στην Ακρόπολη των Αθηνών για περισότερη ασφάλεια.. Έπειτα απο το λοιμό του Πελλοπονησιακού πολέμου, σύμφωνα με κάποιο χρησμό, οι Αθηναίοι, το χειμώνα του 426/5 π.χ. αποφασίζουν τη δεύτερη κάθαρση της Δήλου.
Απαγορεύτηκε στους Δήλιους όχι μόνο να πεθαίνουν αλλά και να γενιούνται στη Ιερό νησί, παράλληλα όλοι οι ώς τότε τάφοι ανοίκτηκαν και το περιεχομενό τους μεταφέρθηκε στην αντικρυνή Ρύνεια σε ένα κοινό τάφο, το βόθρο της κάθαρσης.
Με τη νέα κάθαρση αρχίζει νέα περίοδος ακμής. Η παλιά γιορτή παίρνει νέα μορφή και μαζί με την ετήσια καθιερώνεται και μια άλλη κάθε τέσσερα χρόνια (πεντετηρίς), κτίζεται επίσης ένας καινούριος μεγάλος Ναός. Όταν νοικούν οι Σπαρτιάτες στο τέλος του Πελλοπονησιακού πολέμου, το 403 π.χ. η Δήλος φεύγει για λίγο από την κυριαρχία των Αθηναίων, η οποία αποκαθίσταται πάλι από τον Αθηναίο στρατηγό Κόνωνα το 394 π.χ.
Η Αθηναική κυριαρχία κράτησε όλον τον 4ο αιώνα π.χ., παρά την προσφυγή των Δηλίων, στο μαντείο των Δελφών σε μιά πρασπαθειά τους να διώξουν τους Αθηναίους, το 314 π.χ.. Στο τέλος όμως του 4ου αιώνα π.χ, η ναυτική δύναμη των Αθηναίων έχει ξεπέσει και η ηγεσία των Ελληνικών πόλεων πέρασε στα χέρια των Μακεδόνων.
Με πρωτοβουλία του Αντιγόνου και του γιού του Δημητρίου του πολιορκητή γίνεται ένα κοινό των νησιωτών με θρησκευτικό κέντρο τη Δήλο, όπου κυρίσεται ελεύθερη και ανεξάρτητη το 314 π.χ.
Από τότε έως το 166 π.χ. το Ιερό νησί αποκτά μια νέα άνθηση. Είναι η περίοδος της Δηλιακής ανρξαρτησίας, που βέβαια δεν είναι απόλυτη.
Τυπικά είναι οι ανεξάρτητοι και ιεροποιοί, τοπικοί άρχοντες που διαδέχτηκαν τους Αθηναίους αμφικτίονες, είναι αυτοί που διοικούν το ιερό και διαχειρίζονται τους θησαυρούς του.
Ουσιαστηκά όμως υπάγεται στη σφαίρα επιροής των Πτολεμαίων, που ασκούν και το γενικό έλεγχο στο κοινό των νησιωτών. Μια επίσης από τις φροντίδες των Πτολεμαίων είναι και οι καλές σχέσεις με το νησί της Ρόδου, με αποτέλεσμα την παρεμπόδιση της οικονομικής ανάπτυξης της Δήλου.  Όλα αυτά όμως έως το έτος 250 π.χ., γιατί μετά η κυριαρχία πέρασε στα χέρια των Μακεδόνων, όπου υπό την καθοδηγησή τους από νησί των δώρων του Απόλλωνα μετατράπηκε σιγά σιγά, σε σημαντικότατο εμπορικό κέντρο.
Χαρακτηριστικά είναι η ανάπτυξη των τραπεζών δημοσίων και ιδιωτικών, ( έτσι για να ξέρουμε ποιοι εφήβραν τελικά και αυτό το σύστημα, και ποιοι το μυμήθηκαν αργότερα, Ναίτες).
Η Δήλος από το δεύτερο μισό του 6ου αιώνα π.χ., ανέπτυξε τη δική της νομισματοκοπία, και πιθανών έγινε κατά τη διάρκεια της Αθηναικής κυριαρχίας των Πεισιστρατιδών ,με επίδραση της αντίστοιχης αθηναικής νομισματικοπίας.
Στην Αρχαική εποχή τα νομίσματα ήταν δίδραχμα, ασημένια με μικρότερες μονάδες και αργότερα χάλκινα, όλα με κύριο σύμβολο την Απολλώνεια κιθάρα, που την κράτησαν ώς το τέλος, δηλαδή το 167 π.χ., όταν οι Αθηναίοι έγιναν και πάλι επικυρίαρχοι και έπαψαν όλα τα νομίσματα που δεν ήταν Αθηναικά. Επίσης στη Δήλο κυκλοφορούσαν νομίσματα από όλες τις πόλεις, λόγω του εμπορίου.
Ο μεγαλύτερος αριθμός νομισμάτων που βρέθηκαν στη Δήλο προέρχεται από τους λεγόμενους θησαυρούς νομισμάτων, πολλά νομίσματα μαζί που είχαν αποκρυβεί, ο αριθμός αυτών έως τώρα ξεπερνά τους τριάντα που αποκαλύφθηκαν σε διάφορα σημεία και κυρίως σε κρύπτες σπιτιών, που δεν αποκρύφθηκαν απαραίτητα για προστασία, από εχθρικές επιδρομές, γιατί όλοι φυσικά δεν τα κατέθεταν στις τράπεζες.
Ένας τέτοιος μεγάλος θυσαυρός βρέθηκε στο σπίτι των κωμωδών μαζί με πολλά κοσμήματα.
Από τα μέσα του 3ου με το 2ο αιώνα π.χ. το λιμάνι της Δήλου μεταμορφώνεται σε μεγάλο εμπορικό, και λόγο της θέσης του , στο κέντρο περίπου της Μεσογείου.
Έτσι χρησιμοποιήται από τους κυρίως διαμεσολαβητές σιτιρών και άλλων εμπορευμάτων, από τη Νουμηδία τη βόρειο Αφρική στη χερσόνησο της Κρυμαίας, αλλά και στη Μ. Ασία, Συρία, Αίγυπτο. Από τον στράβωνα (Χ,5,4) θεωρήται σημαντικό το εμπόριο δούλων στη Δήλο.
Ο παλιός ιερός χαρακτήρας του νησιού χάνεται μέσα στον κοσμοπολιτισμό που κυριαρχεί στο λιμάνι αυτό των Μακεδόνων. (όπως εξάλλου σε όλα τα μεγάλα μυητικά κέντρα συνέβει, με την αλλοτρίωση, ακόμα και σήμερα).

Συνεχίζεται.....

[ΣΕΡΑΠΙΣ]

Νέες θρησκείες και νέοι θεοί, κάνουν στην αρχή δειλά δειλά την εμφανισή τους για να γνωρίσουν μετά καταπληκτική εξάπλωση. Τα σπίτια πληθαίνουν και όλο περισότεροι ξένοι, έρχονται να εγκατασταθούν στο νησί. (Είναι άραγε τυχαία η μύηση του φωτός επάνω σε αυτό τον ιερό τόπο?και τα δεινά που έχει περάσει) Οι ντόπιοι κυρίαρχοι στο ιερό προσπαθούν να έχουν με όλους φιλικές σχέσεις για καλύτερη εξυπηρετησή τους. Στην αρχή όμως του 2ου αιώνα η Ρώμη αρχίζει να κάνει φανερή τη δυναμή της και το 168π.χ. νικά τον τελευταίο βασιλιά της Μακεδονίας, τον Περσέα, στην Πύδνα.
Με τη διάλυση της Μακεδονικής κυριαρχίας και ηγεμονίας, η Δήλος έχασε τους ισχυρούς προστάτες της και έτσι το 166 π.χ. ξανάπεσε στην κυριαρχία των Αθηναίων, στους οποίους οι νικητές Ρωμαίοι παραχώρησαν το νησί, κηρύσοντας τη Δήλο ελεύθερο λιμάνι, ειδικά για να κτυπήσουν την ακμάζουσα Ρόδο.
Η δεύτερη αυτή κυριαρχία των Αθηναίων αρχίζει με την οριστική εκδίωξη των Δηλίων που καταφεύγουν στην Αχαία, από όπου εξακολουθούν να διαμαρτύρονται κατά των Αθηναίων, μετά όμως χάνονται τα ίχνη τους. Δεν αποκλείεται κάποτε, αρκετά αργότερα, ορισμένοι από αυτούς να επέστρεψαν στη Δήλο, αλλά ουσιαστικά πρόκειται πιά για Αθηναική αποικία, κάτω από τον άμεσο έλεγχο της Ρώμης.
Ο πληθυσμός της Δήλου, αποτελείται στην αρχή κατά κύριο λόγο από φτωχούς Αθηναίους κληρούχους και από αστούς που εγκαθύστανται εκεί ώς υπάλληλοι ή έμποροι, σιγά σιγά όμως η δημογραφική συνθεσή της πόλης αλλάζει με την υπερβολικά μεγάλη οικονομική ανάπτυξη που οδηγεί και στην αντίστηχη αύξηση του πληθυσμού (στο β μισό του 2ου αιώνα και στην αρχή του 1ου αιώνα π.χ. θεωρείται πιθανός ο αριθμός των 25.000 ατόμων). Σε αυτή όμως την περίοδο το Αθηναικό στοιχείο υποχωρεί στους κάθε είδους ξένους που έρχονται να εγκατασταθούν στο πλούσιο αυτό λιμάνι.
Έλληνες από άλλες πόλεις, Ιταλοί, Αιγύπτιοι, Σύροι, Φοίνικες, Παλαιστίνιοι, Εβραίοι. Αποτέλεσμα όλων αυτών, η άνθηση στη Δήλο των ξένων θρησκειών, ιδιαίτερα των ανατολικών.
Οι Ρωμαίοι, που είναι και οι πραγματικοί κύριοι της Δήλου, εξακολουθούν να ρυθμίζουν την Αθηναική διοίκηση, εκπρόσωπος της οποίας είναι ο επιμελητής της Δήλου, που στέλνεται κάθε χρόνο στην Αθήνα.
(Αποσπάσματα από το βιβλίο της Δρ Φωτεινής Ζαφειροπούλου, Δήλος, επιτ. έφόρου των αρχαιοτήτων)
Ο σύνδεσμος και η εξάρτηση της Δήλου από τους Ρωμαίους ήταν κατά βάση και η αιτία, που προκάλεσαν την καταστροφή του μεγάλου αυτού εμπορικού Ιερού.
Στο 88 π.χ. ο Μιθριδάτης ο ευπάτωρ, βασιλιάς του Πόντου, στην προσπαθειά του να κτυπήσει τους Ρωμαίους, σε ένα καίριο σημείο, επιτέθηκε στη Δήλο, όπου άνθιζε η ρωμαική αποικία. Η Δήλος από αντίθεση στην Αθήνα, σύμαχο του Μιθριδάτη, είχε ταχθεί με το μέρος των Ρωμαίων.
Η καταστροφή που ακολούθησε πρέπει να ήταν ολοκληρωτική, ακόμα και άν δεν γίνουν πιστευτές οι υπερβολές των ιστορικών , Άππιου και Παυσανία που ανεβάζουν τους νεκρούς σε 20.000. Οι Ρωμαίοι παρόλα αυτά αποκατέστησαν το παλιό Αθηναικό καθεστώς, ύστερα από τη νίκη τους και την επίσκεψη του Σύλλα στο νησί. Οι Μυθριδατικοί πόλεμοι όμως συνεχίστηκαν και το 69 π.χ. οι πειρατές του Αθηνόδορου, συμμάχου του Μιθριδάτη, κατέστρεψαν ότι είχε απομείνει και η Δήλος έπαψε πιά οριστικά να θεωρείται εμπορικό ιερό κέντρο των λαών της θάλασσας.
Όταν αμέσως μετά οι Ρωμαίοι ξανάγιναν κύριοι του νησιού, είδαν ότι μόνο η ιερότητα του τόπου δεν βοηθάει στην προστασία του, αποφάσισαν να περιτειχίσουν το κυριότερο τμήμα της πόλης, δηλαδή το ιερό και την συνοικία του θεάτρου, έτσι ο απεσταλμένος της Ρώμης αξιωματούχος Τριάριος επισκεύασε ότι μπορούσε, βάζοντας παράλληλα να κτιστεί βιαστικά ένα τείχος με ετερόκλητα υλικά.
Οι αθηναίοι εξακολουθούν να είναι κυρίαρχοι στο νησί, του οποίου η ιερότητα φαίνεται ότι κρίνεται απαραίτητο να αναγνωρισθεί και με απόφαση της ρωμαικής συκλήτου (58π.χ.) που δίνει προνόμεια στον πληθυσμό.
Αλλά η ζωή στη Δήλο έχει χάσει όλη την προηγούμενη αίγλη της. Τα πλούσια σπίτια της εγκαταλείφθηκαν και τα πιό πολλά μεταβλήθηκαν σε εργαστήρια τεχτιτών όπως δείχνουν τουλάχιστον οι ανασκαφές. Εξάλλου οι Αθηναίοι αρχίζουν να αδιαφορούν για τη Δήλο, αφού άλλα λιμάνια παίρνουν τη θέση που κατείχε ο ιερός αυτός τόπος στην εμπορική κίνηση τηε Μεσογείου.

Συνεχίζεται......

[Trithemius]

Χαρακτηριστικά είναι η ανάπτυξη των τραπεζών δημοσίων και ιδιωτικών, ( έτσι για να ξέρουμε ποιοι εφήβραν τελικά και αυτό το σύστημα, και ποιοι το μυμήθηκαν αργότερα, Ναίτες).

Οι Ναΐτες, εξ όσων γνωρίζω δεν σχετίστηκαν με τις τράπεζες απλώς θεωρείται πως εκείνοι "ανακάλυψαν" το σύστημα των επιταγών.

Απλώς μια ασήμαντη σημείωση στα όσα σημαντικά αναφέρει ο φίλος SERAPIS.

[suida]

                 Α Π Ο Λ Λ Ω Ν Α  ,     ΔΩΣΕ    ΤΟ   ΦΩΣ  ,   ΤΟ   Ε Ι Ν Α Ι   ΣΟΥ .......

                                               ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ    ΣΕ   Ο Λ Ο Υ Σ ....

                                               ΜΗΝ ,   ΣΕ   ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ,   ΣΥΝΝΕΦΑ   ΚΑΙ   ΣΚΙΕΣ....

                                               Η    ΟΜΙΛΙΑ    ΚΑΙ    Η    Σ Ι Γ Η ,   Η   ΕΝΕΡΓΕΙΑ    ΚΑΙ   Η   ΑΚΙΝΗΣΙΑ....

                                               Ας   ΕΙΝΑΙ ,   ΟΙ    ΜΟΡΦΕΣ    ΤΟΥ    ΕΡΓΟΥ   ΣΟΥ.



                                               Θ Ε Ω Ρ Η Σ Ε .....     Θ Ε Ε ,

                                               ΤΟΝ     ΧΡΟΝΟ    ΚΑΙ   ΟΛΑ   ΤΑ   ΓΕΓΟΝΟΤΑ.....

                                               Υ Π Η Ρ Ε Τ Ε ς       ΤΗΣ    Θ Ε Λ Η Σ Η Σ     ΣΟΥ

                                               ΝΑ    ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΝ      ΤΟ    Σ Υ Μ Π Α Ν .....

                                               Σ Υ Μ Φ Ω Ν Α .....

                                              ΜΕ    ΤΗΝ    Μ Ο Ρ Φ Η      ΤΟΥ    Σ Χ Ε Δ Ι Ο Υ    ΣΟΥ,


                                             
                                              Α Σ Ε ......   Θ Ε Ε ....

                                              ΤΗΝ    ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ    ΤΟΥ    Κ Ο Σ Μ Ο Υ .....

                                              ΝΑ    ΜΑΣ    ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΗ

                                              Δ Ι Χ Ω Σ ....  ΝΑ   ΤΗΝ    Π Ρ Ο Σ Ε Ξ Ο Υ Μ Ε

                                              ΚΑΘΩΣ....   Ε Σ Υ ....   Π Ρ Ο Χ Ω Ρ Α Σ

                                              ΑΠΟ     ΤΑ    ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ     ΠΡΟΣ    ΤΟ     Π Ρ Ω Ι , 

                                                                                                  ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ   ΜΟΥ    ΘΕΕ...   Α Π Ο Λ Λ Ω Ν Α .

[ΣΕΡΑΠΙΣ]

Σκοτεινές σελίδες.
Δεν στέλνεται πιά άρχοντας από την Αθήνα αλλά διορίζεται μόνον ένας ισόβιος ιερέας του Απόλλωνα που μένει όμως στην Αθήνα. Μιά προσπάθεια αναβίωσης των παλιών Δηλίων (είχαν πάψει να γιορτάζονται από το 316 π.χ.) που οφειλόταν ίσως στον φιλλεληνισμό του αυτοκράτορα Αδριανού (2ος αιώνας π.χ.) απέτυχε, αφού με τη δωδεκάδα των ζώων που οδηγούνταν μιά φορά το χρόνο κάποια περίοδο για θυσία στη Δήλο, δεν ήταν δυνατό να ξαναδημιουργηθεί η ιερή ατμόσφαιρα και το δέος των αρχαικών τελετών. Και μάλιστα τόσο είχε ξεπέσει στη συνείδηση των Αθηναίων η ιδέα που είχαν για τη Δήλο, που λίγο καιρό αργότερα προσπάθησαν να την πουλήσουν, αλλά δεν βρέθηκαν αγοραστές.
Η μεγάλη μείωση του άλλοτε πελώριου οικισμού περιόρισε τα όρια της Δήλου στα πρώιμα χριστιανικά χρόνια (2ος-5ος αιώνας μ.χ.) στο χώρο ανάμεσα στη λέσχη των ποσειδωνιαστών προς Β. και το κάτω τμήμα της συνοικίας του θεατρου προς Ν. δηλαδή πάνω στα μνημεία του άλλοτε ισχυρού ιερού. Στον οικισμό αυτόν γύρω στο τέλος του 3ου αιώνα μ.χ. σημειώνεται η ύπαρξη μιας μικρής χριστιανικής κοινότητας που αναφέρεται και ώς έδρα Επισκοπής, πιθανότατα εξαιτίας της παλιάς της φήμης. Στην επισκοπή της Δήλου υπάγονται και τα γύρω νησιά της Μυκόνου, Σύρου, Σερίφου, Κύθνου, Κέας και φαίνεται ότι επάνω στο ίδιο το νησί είχαν γίνει πολλές μικρές παλιοχριστιανικές βασιλικές χάρη στο πλούσιο αρχαίο μαρμάρινο υλικό, αλλά και στην ερειπωμένη κατάσταση των αρχαίων κτισμάτων που εύκολα μετατρέπονταν σε χριστιανικά οικοδομήματα (ακόμα και μοναστήρι υποθέτουν ότι υπήρχε επάνω στα ερείπια της περίφημης υπόστηλης αίθουσας.)
Ούτε όμως η ονομασία της σε Επισκοπή ούτε άλλοι παρόμοιοι παράγοντες μπόρεσαν να δώσουν στη Δήλο την προηγούμενη Λαμπρότητα του Πανιώνιου Ιερού και εμπορικού κέντρου, ώστε συγκριτικά με αυτήν, να εντυπωσιάζει πολύ περισότερο η ερημιά του νησιού τόσο που στο τέλος του 5ου αιώνα μ.χ. τα οδοιπορικά να χαρακτηρίζουν τη Δήλο ά-δηλο.
Στον 6ο αιώνα παύουν να σημειώνονται ίχνη ζωής στη Δήλο και τον 8ο αιώνα μ.χ. δεν αναφέρεται ούτε ονομαστικά στον κατάλογο των νησιών που υπάγονται στη νέα Επισκοπή της Σύρου.
Το 727 μ.χ. λεηλατείται από τον εικονοκλάστη αυτοκράτορα Λέοντα τον Ίσαυρο, το 769 από τους Σλάβους, το 821 από τους Σαρακηνούς που ήλθαν από την Κρήτη και πιθανότατα γνώρισε και άραβες εισβολείς. Έτσι ερημωμένη και καταστρεμένη πέρασε στην κυριαρχία της Ενετικής Δημοκρατίας, που μη γνωρίζοντας τι να την κάνει τη χάρισε σε ένα φεουδάρχη της μυκόνου.
Το 1329 μ.χ. ένα τμήμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννου (Ιωαννίτες) της Μάλτας, εγκαταστάθηκε για λίγο όμως στην έρημη πιά Δήλο, που με την μερική ερήμωση των γύρω νησιών και με την κατακτησή της από τους Τούρκους (Μογγόλοι) το 1566 μ.χ. μεταβάλεται σε μόνιμο σταθμό πειρατών για όλο το διάστημα της τουρκοκρατίας.
Παράλληλα αποτελεί τον κυριότερο τόπο προμήθειας οικοδομικών υλικών και για κατασκευή ασβέστη από τα αφθονα μάρμαρα, που ήταν διάσπαρτα στο νησί. Επίσης οι χάλκινοι σύνδεσμοι των αρχαίων οικοδομών ήταν πολύ χρήσιμοι ώς μέταλλο που σπάνιζαν στα μεσαιωνικά χρόνια.
Μαζί με το απέναντι νησί γειτονικό νησί Ρήνεια της οποίας μάλιστα ξεχάστηκε και το αρχαίο όνομα, έγιναν οι Δήλες και έτσι ονομάζονται ακόμα και σήμερα (μικρές Δήλες η Δήλος και μεγάλες η Ρήνεια).
Στη Δήλο έχει κυριότητα ο δήμος της Μυκόνου, που νοικιάζει αγρούς για βοσκοτόπια και καλιέργεια στους λίγους ξομάχους που τις κατοικούν.
Η Δήλος έμεινε άγνωστη για τη δύση ώς τα χρόνια της αναγένησης. Ο άραβας γεωγράφος Edrisi (1154 μ.χ.) την αναφέρει ώς Ardilo, <νησί στρογγυλό, έρημο, χωρίς κατοίκους, αλλά με λιμάνι>. Σημειώνεται επίσης στους Πορτολάνους της Ιταλίας από το 13ο αιώνα.
Το 1445 μ.χ. ο Κυριακός από την Αγκώνα επισκέπτεται τη Μύκονο και τη Δήλο και εκεί εντυπωσιάζεται από τη στρογγυλότητα της ιερής λίμνης που την ονομάζει μιά στρογγυλή ναυμαχία, μισό στάδιο πλατιά. Ναυμαχία ονόμαζαν οι Ρωμαίοι μια δεξαμενή όπου γίνονταν ψεύτικες ναυμαχίες (υπάρχει και σήμερα η ιερή λίμνη γεμάτη από θάμνους που σημαίνει ότι υπάρχει νερό στο υπέδαφος, μαζί με τον ιερό φοίνικα, τόπο γέννησης του Φοίβου, και το κολλοσικό άγαλμα του Απόλλωνα των Ναξίων, που παρόλο το διαμελισμό του, δέσποζε με τον όγκο του σε ολόκληρο το χώρο, γιαυτό και είναι το πιό συνηθισμένο θέμα στα σχεδιάσματα των περιηγητών.
Σήμερα
Τις ανασκαφές στο χώρο άρχισαν Έλληνες και Γάλλοι αρχαιολόγοι το 1872. η ελληνική αρχαιολογική υπηρεσία ήταν από τις πρώτες υπηρεσίες του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, από το 1883 όμως ανέλαβε η γαλλική αρχαιολογική σχολή των Αθηνών την συστηματική ανασκαφική έρευνα η οποία συνεχίζεται έως σήμερα, φέρνοντας στο φώς κατά την περίοδο 1902-1914 το ιερό του Απόλλωνα και ένα μεγάλο μέρος της Ελληνιστικής πόλης. Η Ελληνική αρχαιολογική υπηρεσία από το 1960 και μετά εκτελεί έργα στερέωσης σε ψηφιδωτά δάπεδα, σε τοίχους με κονιάματα και επανατοποθετεί στην αρχική τους θέση πεσμένα αρχιτεκτονικά μέλη, διαμορφώνοντας παράλληλα ορισμένους χώρους. Ανασκάπτει ακόμα τη Ρήνεια (στη νεκρόπολη) μέρος της οποίας ερευνούν επίσης οι Γάλλοι αρχαιολόγοι, στο ιερό του Ηρακλή κ.α.
Επίλογος Ιστορίας.
Αφού Ανέβηκα το λόφο-βουνό του Κύνθου, στο ναό του πατέρα Διός, στο βωμό του Νού του σύμπαντος κόσμου και στρέφοντας τη ματιά να κάνει ένα γύρω του νησιού, λές και έψαχνα τα όρια του φωτός, συλλογίστηκα, θυμήθηκα τα λόγια < όποια πέτρα και αν σηκώσω από κάτω κρύβεται η Ελλάδα>. Ρίγος και θλίψη με έπιασε σαν, ένιωσα την καρδιά του Απόλλωνα.

[Rose]

Μπορείτε να βρείτε φωτογραφίες από το ταξίδι του αδελφού Serapis, στη Δήλο, στην ιστοσελίδα www.amra.gr/DHLOS/

Σε μία από τις φωτογραφίες βλέπουμε και πάλι το Ροδοσταυρικό σύμβολο, που δηλώνει την Μητέρα φύση, ή απλά την Αφροδίτη (ο κύκλος και ο σταυρός). 7ος αιωνας π.Χ.

[ΣΕΡΑΠΙΣ]

Στη φωτογραφία (Dsc00311.jpg) θα δείτε καθαρά σε πήλινο αγγείο το έμβλημα των αρχαίων μυημένων ροδοσταύρων Μυστών.

[Ορφέας]

Επίλογος Ιστορίας.

Αφού Ανέβηκα το λόφο-βουνό του Κύνθου, στο ναό του πατέρα Διός, στο βωμό του Νού του σύμπαντος κόσμου και στρέφοντας τη ματιά να κάνει ένα γύρω του νησιού, λές και έψαχνα τα όρια του φωτός, συλλογίστηκα, θυμήθηκα τα λόγια < όποια πέτρα και αν σηκώσω από κάτω κρύβεται η Ελλάδα>. Ρίγος και θλίψη με έπιασε σαν, ένιωσα την καρδιά του Απόλλωνα.

    Ευχαριστούμε θερμά αδελφέ....

Υ.Γ.: Αυτό βέβαια δεν μας κάνει να σε συγχωρήσουμε που πηγες μόνος σου και δεν μας παρακίνησες να έρθουμε μαζί σου !!!!