ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα
Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού => Μυστικισμός - Αποκρυφισμός => Μήνυμα ξεκίνησε από: Avaris στις Απριλίου 24, 2007, 16:51:46
-
Ποιά η σχέση άραγε της Ηθικής με την Ατραπό?
Και τι εννοούμε όταν λέμε Ηθική στον Εσωτερισμό?
-
Ποιά η σχέση άραγε της Ηθικής με την Ατραπό?
Και τι εννοούμε όταν λέμε Ηθική στον Εσωτερισμό?
Αναλόγως το Κοινωνικοφιλοσοφικό σύστημα που ζούμε υπάρχει κι ένας αόρατος κώδικας απο "πρέπει" και "ενδεικνυόμενες συμπεριφορές".
Τα "Εξωτερικά Κοινωνικά Συστήματα" παραλάσσουν μεταξύ τους ως προς τις Ηθικές επιταγές. Όλα όμως πατάνε επάνω σε κάποιες "κοινές πανανθρώπινες βάσεις".
Εαν όντως υπάρχουν αυτές, είναι μήπως ταυτόχρονα και Ηθικές Βάσεις της Εσωτερικής Ατραπού?
Εδώ θα άξιζε ίσως να θυμηθούμε το παράδειγμα της "Συμπόνοιας" που συζητείται στο topic "Σε αγγίζει ο Πόνος?"
Αυτό που εξάγεται απο εκεί, είναι πως υπο το πρίσμα μιας Καρμικής Κρίσης στα πλαίσια ενός Κοσμικού Σχεδίου, η "Συμπόνοια" μπορεί μεν να είναι "Ηθική Αρχή" μιας κοινωνίας ή ενός Θρησκευτικού Δόγματος αλλά όχι απαραίτητα και της Εσωτερικής Ατραπού.
Απο την άλλη, μπορώ άραγε να κλέβω κόσμο όλη μέρα και το βράδυ να προσπαθώ με Διαλογισμό να "βαδίσω την Ατραπό"?
Μπορώ να σκοτώνω ανθρώπους όλη μέρα και ταυτόχρονα να διαλογίζομαι και να προσεύχομαι και να πιστεύω πως επιτελώ "θεάρεστο έργο" και πως έχω εξασφαλισμένη την υψηλή μου θέση στην Ατραπό?
Μπορώ να λατρεύω τη βία και απο την άλλη να βαδίζω την Ατραπό?
Μπορώ να "ξενοκοιμάμαι" και ταυτόχρονα να βαδίζω την "Ατραπό"?
Ή μήπως, προτού μιλήσουμε για "Ηθική και Ατραπό" πρέπει να διαχωρίσουμε τις Ατραπούς στα γνωστά "Δεξί - Αριστερό Μονοπάτι"?
Και φυσικά να πούμε μετά, πως αυτό που θεωρείται "Ηθικό" στο ένα είναι "Ανήθικο" στο άλλο?
Ή μήπως δεν υφίσταται "τέτοιος διαχωρισμός" και η Ατραπός είναι μια με πολλές "εκφάνσεις" και "διακλαδώσεις", οπότε θα πρέπει να αναζητήσουμε άλλο "νόημα" στην έννοια Ηθική της Ατραπού?
"Ηθικολογίας το Ανάγνωσμα".....αναμένει "θέσεις και αντιθέσεις"..... :)
-
Στο βιβλίο του W.E. Butler, "Μαθητευόμενος στη Μαγεία" (σ.16) , στο ερώτημα "γιατί θέλεις να εκπαιδευτείς (σημ. στον Εσωτερισμό) ?" παρατίθεται το παρακάτω:
"Επιθυμώ να Μάθω για να Υπηρετήσω",
αυτό είναι το κίνητρο που ανοίγει τις Πύλες των Μυστηρίων.
Ίσως η βέλτιστη απόδοση της έννοιας της Ηθικής στην Ατραπό!
-
"Ειδικές Ικανότητες"....
Ποιά η θέση τους χωρίς την Ηθική?
Ας πούμε :
"Αύξησε τις πωλήσεις σου σε 5' "
"Υπνώτισε το κοινό σου σε 5' "
"Ρίξε τις ωραιότερες γυναίκες σε 5' "
"Αύξησε την πειθώ σου σε 5' "
"Αύξησε την μνήμη σου σε 5' "
"Αύξησε την δύναμή σου σε 5' "
"Αύξησε τον Μαγνητισμό σου σε 5' "
" Κάνε αστρικά ταξίδια σε 10 μαθήματα"
"Μάθε τηλεκίνηση σε 5 σεμινάρια"
κλπ κλπ
Εδώ και δεκαετίες, χιλιάδες τέτοια βιβλία έχουν κυκλοφορήσει, όπως και σεμινάρια και σχολές που υπόσχονται "θαύματα" στην "ταχεία ανάπτυξη" , "συγκεκριμένων δυνάμεων"....
Δυνάμεις που φυσικά μέσα απο τον Εσωτερισμό και την Μεθοδική Βάδιση της Ατραπού θα μπορούσαν - κάποιες απο αυτές - πιθανόν να εκδηλωθούν κάποια στιγμή στο Μαθητή, πλην όμως αυτό θα συνέβαινε "σταδιακά" και μέσα απο "ολόπλευρη" "εκπαίδευση" και "υγιή ανάπτυξη της συνειδητότητάς" του...........
Στην περίπτωση που κάποιος όμως εκπαιδεύεται στην "ανάπτυξη μιας συγκεκριμένης δυνάμεως", έτσι απλά και ξεκομμένα απο οποιαδήποτε άλλη "εσωτερική ανάπτυξη Αυτογνωσίας", τότε μάλλον γίνεται πιθανός κίνδυνος τόσο για τον ίδιο όσο και για τους γύρω του.
Κι ο λόγος είναι είτε διότι ανέπτυξε την "συγκεκριμένη Δύναμη" για χαμηλής ποιότητας λόγους (πχ υλιστικούς) είτε γιατί δεν είναι "συνολικά έτοιμος να αντέξει την ροή της Δυνάμεως μέσα του" .....
Με αυτό το σκεπτικό, είναι μάλλον "εγκληματική" η παροχή "εκπαίδευσης" ανάπτυξης Δυνάμεων σε άτομα που δεν "είναι έτοιμα ακόμη για την Ατραπό".....
-
Σχετικό απόσπασμα απο το "Μαθητευόμενος στη Μαγεία" του W.W.Butler (εκδ. Ιάμβλιχος, σ.77)
"....οι κοσμικές ενέργειες βρίσκονται στη διάθεσή σου, αρκεί να πληρώσεις το ανάλογο αντίτιμο. Μη διανοηθείς να τις "μονοπωλήσεις" ή να τις "υποκλέψεις" ή να τις χρησιμοποιήσεις χωρίς να πάρεις τα απαραίτητα μέτρα. Μια τέτοια απερισκεψία θα σου κοστίσει ακριβά.
Μπορεί να ρωτήσεις "ποιό είναι το αντίτιμο για την ασφαλή χρήση αυτών των κοσμικών δυνάμεων"?
Η απάντηση είναι απλή: η Θυσία....θυσία που συνίσταται στην προσφορά ολόκληρου του προσωπικού σου εαυτού στην Υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων....
Η έννοια της θυσίας βέβαια, υπάρχει σε κάθε μορφή εκπαίδευσης, όχι μόνον στην αποκρυφιστική.
Οι περισσότεροι άνθρωποι εξισώνοντας τη "Θυσία" με την "Θλίψη" φοβούνται να θυσιάσουν κάτι και προσκολλούνται στον εαυτό τους. Το πρόβλημα είναι ότι ρυθμίζουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις έννοιες "Πόνος - Ευχαρίστηση". Αυτό σημαίνει ότι σαν τα παιδιά, προσπαθούμε να κρατήσουμε ότι είναι ευχάριστο και εξορκίζουμε το δυσάρεστο, έστω και αν πρόκειται να μας ωφελήσει πραγματικά.
......πρέπει να τηρήσουμε μια πιο ώριμη στάση και να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο αν χάσουμε αυτή την Προσκόλληση στο ευχάριστο και αποδεχτούμε τη Μαθητεία της Θυσίας, θα προοδεύσουμε πραγματικά.
Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να εξασκηθούμε στην εφέλκυση των κοσμικών δυνάμεων μόνο και μόνο με την προσωπική μας θέληση.
Οι Κοσμικές Δυνάμεις είναι ενέργειες που ζητούν να βρουν διέξοδο και απο τη στιγμή που ανοίγεται κάποιος κατάλληλα προετοιμασμένος αγωγός, κυλούν μέσα του ανεμπόδιστα.
Το αποτέλεσμα όμως μιας τέτοιας διοχέτευσης μέσα σε μια ακατέργαστη και απειθάρχητη προσωπικότητα, είναι η υπερβολική τόνωση κάθε ανισόρροπου στοιχείου που περιέχει.
Όπως μια λαθεμένη ηλεκτρική εγκατάσταση μπορεί να βάλει φωτιά σε ένα σπίτι, το ίδιο καταστροφικά μπορούν να αποδειχτούν και τα αποτελέσματα των ενεργειών για την ανεκπαίδευτη προσωπικότητα......"
-
Απόσπασμα απο το βιβλίο "Η Μεγάλη Απεσταλμένη", σ. 407
"....Μια φορά λοιπόν η κόμισσα ρώτησε την Μπλαβάτσκι γιατί δεν χρησιμοποιούσε τις δυνάμεις της για να βελτιώσει την κατάστασή της (σημ. πολύ κακή κατάσταση της υγείας της)....
...Η απάντηση ήταν ότι η Διδασκαλία που είχε πάρει, απαγόρευε τη χρησιμοποίηση των δυνάμεων αυτών για προσωπικούς σκοπούς...."....
***************************************************************************
Σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να μην θυμηθώ για μια ακόμη φορά, τον Αγιορείτη Γέροντα Παϊσιο που θεράπευε κόσμο απο τις ασθένειές του χρησιμοποιώντας τις Δυνάμεις που "ήλεγχε" και όμως απέφευγε να θεραπεύσει τον εαυτό του απο τον Οδυνηρό καρκίνο που έπασχε.....
-
Καλά τώρα ας μην πιάσουμε το θέμα του Παΐσιου. Το όλο concept της χρησιμοποίησής του αλλά και το τι πραγματικά αντιπροσώπευε είναι θέμα άλλης συζήτησης ::)
-
Καλά τώρα ας μην πιάσουμε το θέμα του Παΐσιου. Το όλο concept της χρησιμοποίησής του αλλά και το τι πραγματικά αντιπροσώπευε είναι θέμα άλλης συζήτησης ::)
Δηλαδη?
???
-
Η Μπλαβάτσκι δεν είχε την δυνατότητα να αυτοθεραπευθεί και είναι κρίμα που η μεγάλη αυτή δασκάλα δεν είχε ξεπεράσει τον εγωισμό της και να το παραδεχεί, αλλά υπέπεσε στην ευτελή δικαιολογία, ότι δήθεν της ήταν κάτι τέτοιο απαγορευμένο.
Καμιά έντιμη διδασκαλία, καμιά ανθρωπιστική προσταγή δεν θα εκστόμιζε κάτι τέτοιο, πόσο μάλλιστα μια εσωτερική διδασκαλία, αρχή της οποίας είναι η αποδοχή και η αγάπη του εαυτού, για να είναι εφικτή και η αγάπη των άλλων.
Ίδια περίπτωση και ο Παϊσιος, ο οποίος, παρότι είχε αναπτύξει την αστρική όραση, αυτό δυστυχώς από μόνο του δεν είναι τεκμήριο αγιοποίησής του, γεγονός που αποδείχθηκε με τα γεγονότα της ασθενείας του, με την ανημποριά του και την λιποψυχία του και τέλος την αγωνιώδη του προσπάθεια να κρατηθεί με κάθε μέσον στη ζωή, προστρέχοντας στην κλασσική ιατρική για να παρατείνει την ζωή του, κάτι φυσικά που απογύμνωσε την εικόνα του.
Είναι δυστυχώς γνωστή η στάση της μοναστικής κοινότητας απέναντί του, μετά τα τελευταία συμβάντα της ζωής του....
-
Χωρίς να γνωρίζω πολλά για Μπλαβάσκι και Παίσιο. Πως γίνεται να θεραπεύουν άλλους και να μη μπορούνε να θεραπεύσουνε τον εαυτό τους?
-
Αγαπητέ Fr. Avaris, πιο πάνω ο Fr. Ορφέας έδωσε εν συντομία μία καλή απάντηση για αυτό που εννοώ. Εν ολίγοις, ο Παΐσιος χρησιμοποιήθηκε από την εκκλησία ως σύγχρονος άγιος (καθότι οι αγιοποιήσεις είχαν σχεδόν σβήσει...) και παράλληλα του απέδωσαν ιδιότητες και στοιχεία υπερφίαλα που ούτε τον αντιπροσώπευαν, ούτε είχαν τη δυνατότητα να αποδείξουν. Επειδή κάτι με "τρώει" σε αυτή την ιστορία με τον Παΐσιο, θα επεκταθώ λίγο περισσότερο:
Όλα έχουν να κάνουν με το αν απομυθοποιούμε ή όχι κάποια πρόσωπα και με το αν τελικά μένουμε στο πρόσωπο ή στις αξίες που αντιπροσωπεύει. Θα έλεγα πως πρόκειται για άλλη μια μορφή ειδωλολατρίας ::) Η απομυθοποίηση ενός προσώπου είναι πολύ σημαντικό στάδιο στην κατανόηση κάποιων διδαχών. Βέβαια η απομυθοποίηση δεν είναι για όλους. Την αναζητούν μόνον αυτοί που ψάχνουν το νόημα πίσω από τα πρόσωπα. Αυτοί που βλέπουν τις ρήσεις και τις διδαχές ως πανανθρώπινες αξίες, με τον άνθρωπο απλά να επιτελεί το ρόλο του "ξενιστή".
Όπως είχα αναφέρει και πιο πριν, οι διδαχές και οι απόψεις του Παΐσιου μπορεί μεν να είναι (κάποιες από αυτές) σωστές, αλλά δεν αποτελούν κάτι το πρωτοφανές και το συνταρακτικό. Είχαν ειπωθεί χιλιάδες χρόνια πριν από αυτόν και θα συνεχίζουν να εκφράζονται από πολλούς ανθρώπους μετά από αυτόν, είτε είναι μοναχοί, είτε απλοί εργαζόμενοι άνθρωποι. Το ζήτημα είναι πως ο άνθρωπος που ανήκει σε μια θρησκεία, από τη φύση του αναζητά πρόσωπα για να λατρέψει. Ειδικά στο χριστιανισμό κάποιοι έχουν αναγάγει μερικούς μοναχούς ή πνευματικούς ανθρώπους σε "μικρούς θεούς". Έχουν έμφυτη την ανάγκη να σταθούν κάτω από αυτά τα πρόσωπα, να αισθανθούν υποδεέστεροι αυτών, γιατί μόνον αν αισθανθείς "λιγότερος" μπορείς να αποδόσεις σεβασμό.
Η περίπτωση του Παΐσιου με είχε απασχολήσει και στο παρελθόν κατόπιν μιας προτροπής ενός φίλου μου να επισκεφτούμε το όρος. Αν και ήμουν έτοιμος να φύγω για εκεί, μπήκε πάλι μέσα μου το μικρόβιο της "κοσμικότητας". Αν κάτι με απωθεί σε τέτοια θέματα είναι τα κοπάδια πιστών που συρρέουν να λατρέψουν κυριολεκτικά ένα πρόσωπο :o. Το ίδιο συμβαίνει σε πλείστες περιπτώσεις ανθρώπων που θεωρούνται "πνευματικοί". Αν έκανα μια συζήτηση με τον Παΐσιο, δεν θα ήταν για να μαντέψει τι έχω μέσα στο μυαλό μου (δυστυχώς πολλοί εκεί ψάχνουν το θεύμα...). Θα ήθελα απλά να μοιραστεί μαζί μου τις απόψεις του για διάφορα θέματα που με απασχολούν. Όμως οι συνθήκες του να τον συναντήσεις είναι για εμένα αποτρεπτικές. Κάποιοι θα που πως όλα είναι συνάρτηση του πόσο πολύ θέλω να τον γνωρίσω, όμως εγώ δεν ήθελα να γνωρίσω τον άνθρωπο αλλά τις απόψεις του. Ελπίζω να "ανακαλύψω" κάποιον άλλο άνθρωπο του πνεύματος, με σαφώς λιγότερη αναγνωρισιμότητα και να συζητάω ατέλειωτες ώρες μαζί του.
Δεν αμφιβάλλω πως ο Παΐσιος ήτο ένας φωτισμένος άνθρωπος. Όμως δεν επιτελέστηκε κάποιο θαύμα στη συνείδησή του. Δεν υπήρξε κάποια ξαφνική "μεταστοιχείωση" στο πνεύμα του. Η όλη του πορεία είναι άμεση συνάρτηση του αποχωρητισμού που επέλεξε να βιώσει. Ο άνθρωπος αυτός αποφάσισε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και κατά συνέπεια είχε εντρυφήσει με διαφορετικό τρόπο στις αξίες και τις απόψεις περί θεού και κόσμου. Η προσωπικότητα που διαμόρφωσε είναι άμεση συνάρτηση και φυσική εξέλιξη του βίου που επέλεξε να ακολουθήσει.
Το σίγουρο είναι πως ανά τον κόσμο, ο κάθε άνθρωπος θα βρει πολλούς Παΐσιους του ίδιου ή ακόμα και μεγαλύτερου πνευματικού βεληνεκούς. Είναι όμως θλιβερό το να απορρίπτουμε πχ έναν βουδδιστή μοναχό απλά και μόνον γιατί δεν ταυτίζεται με τη θρησκεία μας. Πιστεύω πως η πνευματικότητα δεν έχει θρησκευτικά όρια γιατί κινείται πέρα και πάνω από θρησκείες και δόγματα. Η πνευματικότητα έχει πανανθρώπινη αξία. Αν η ουσία των απόψεων που εκφράζονται είναι καλοπροαίρετη και γνήσια, δεν έχει καμιά ουσία το από που προέρχεται. Όμως στην πραγματική μας ζωή τα ζητήματα αυτά ορίζονται δυστυχώς από το που ανήκεις. Αν είσαι χριστιανός, δεν επιτρέπεται να αποδέχεσαι κάτι που δεν ανήκει στη θρησκεία σου και θα είσαι ικανός να απορρίψεις ακόμα και κάποιον που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της διανόησης επειδή μπορεί να είναι άθεος...
Αποφάσισαν λοιπόν να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον του κόσμου όχι στην ποικιλλομορφία απόψεων και διδαχών αλλά στη "μεθοδευμένη φώτιση", στη φώτιση που ελέγχεται και συντηρείται με στεγανά και γνωστοποιείται στους πιστούς με ένα καλό marketing. Δυστυχώς όμως το πολύ marketing χαλάει την ουσία...
Ok I'll shut up now :-[
Όσο για το γιατί ενώ θεωρούνται θεραπευτές, τελικά δεν κατάφεραν να θεραπεύσουν τους εαυτούς τους, ίσως τελικά να δείχνει και τη ματαιότητα κάποιων ζητημάτων. Πάντως καλό είναι να συνυπολογίζουμε και άλλους παράγοντες στο τι τελικά θεραπεύουμε. Μπορεί στο δικό μας μυαλό να είναι μείζον ζήτημα η θεραπεία του σώματός μας, όμως σε ανθρώπους με το πνευματικό βεληνεκές της Μπλαβάτσκι, ίσως κάτι τέτοιο να φαντάζει επουσιώδες. Φαίνεται πως όσο κοιτάς περισσότερο πίσω από το πέπλο της Ίσιδος, τόσο να μη θέλεις να φύγεις από εκεί. Κατά συνέπεια, μια περίπτωση σωματικής ασθένειας ίσως είναι γι' αυτούς τους ανθρώπους μια βολική λύση για να ενταχθούν το συντομότερο σε αυτά τα πεδία. Who knows ::)
-
Κατά την βάδιση της Ατραπού, οφείλεις άραγε για λόγους "Ηθικότητας" να δείχνεις "εμπιστοσύνη" στους ανθρώπους?
Αυτό φυσικά, θα έδειχνε "καλή προαίρεση" έναντι των ανθρώπων.....πίστη στο "εγγενές Καλό" εντός των ανθρώπων.....
και ελπίδα ίσως πως επειδή τον εμπιστευόμαστε, θα εμπνεύσουμε και το Καλό μέσα του....
Το "Δια ταύτα" όμως ποιό είναι εντέλλει??
Οφείλει ο Ζηλωτής να προσφέρει αδιακρίτως "εμπιστοσύνη" ή όχι?
-
Η έννοια της ηθικής έχει την ίδια σημασία στο σύμπαν με αυτή που δινουν οι θρησκείες ?
οφείλεις άραγε για λόγους "Ηθικότητας" να δείχνεις "εμπιστοσύνη" στους ανθρώπους?
Αν δεν δείξουμε εμπιστοσύνη , σηκώνουμε ενα εμπόδιο μεταξύ μας και όσο ψάχνουμε τα ελαττώματα αντί τα καλά στοιχεία κάποιου, αυτό μας εμποδίζει απο το να δούμε περισσότερο....
Για μένα είναι θέμα πρακτικής και οχι ηθικής.
Ομως νομίζω οτι αυτό που πρέπει να εχουμε σε εγρήγορση είναι η δική μας συνειδητότητα και ο έλεγχος του τι και γιατί ...παρά οι άλλοι.
-
Οφείλει ο Ζηλωτής να προσφέρει αδιακρίτως "εμπιστοσύνη" ή όχι?
Αυτό μου μοιάζει με αφέλεια. Άλλο το να είσαι πρόθυμος να βοηθήσεις, κυρίως για την εξέλιξη του άλλου. Και άλλο να πιστεύεις ότι λέει, να του εμπιστεύεσαι την περιουσία ή την υγεία σου.
-
Εαν δεν βιώσεις πρώτα μια Υψηλή Εσωτερική Ηθική....
αναρωτιέμαι πως έχεις την απαίτηση να θεωρείσαι "Διδάσκαλος".... και να σε αντιμετωπίζουν ως τέτοιον ?!!!
-
Είθισται να ακούγεται απο τα ίδια τα Τάγματα πως "Το Τάγμα δεν είναι τα μέλη του".
Κι όμως.
Η Ατραπός είναι πρώτιστα τρόπος ζωής.
Συνεπώς, η "Μέθοδος" που ακολουθεί το όποιο Τάγμα, πρώτιστα οφείλει να "λαξεύει" τον "Τρόπο και Στάση Ζωής" του Ζηλωτή - Μέλους του Τάγματος έτσι ώστε αυτή (η Στάση Ζωής) να είναι η "Ηθικά ενδεικνυόμενη".
Μια Στάση Ζωής Αλτρουϊσμού που θα προάγει την Ουμανιστική πλευρά του Ζηλωτή και θα εξαφανίζει τα όποια "αρνητικά" του.
Αυτό άλλωστε σημαίνει "Αυτοβελτίωση".
Κι αυτό, εαν επέτυχε ή εαν απέτυχε φαίνεται φυσικά στην "Συμπεριφορά του Ζηλωτή-Μέλους του Τάγματος".
Εαν αυτή η "Θετική Εσωτερική Μεταστοιχείωση" δεν έχει επιτευχθεί εντός του Ζηλωτή - Μέλους, είναι έγκλημα απο πλευράς του Τάγματος να του απονέμει "Βαθμούς".
Το μόνο που επιτυγχάνει τότε αντί μιας "Θετικής Μύησης" με την Τελετουργική Απονομή του Βαθμού, είναι μια "Αρνητική Μύηση". Φουσκώνει την "Αλαζονεία" του "ανέτοιμου για τέτοια αναβάθμιση" Ζηλωτή, διογκώνει κάθε στοιχείο Έπαρσης μέσα του.
Αυτά επηρεάζουν καθοριστικά την ίδια την Στάση Ζωής του πλέον. Δηλαδή, επηρεάζουν αρνητικότατα την Συμπεριφορά του, την ίδια την "Διαδραστική Σχέση" του με κάθε περίγυρό του.
Μέσα του σκέφτεται:
"...Για να πήρα τον Βαθμό του Διδασκάλου (πχ για να μην πω "πιο πάνω") σημαίνει πως "αξίζω πολλά"....Βγάλτε τον σκασμό λοιπόν όλοι εσείς οι υπόλοιποι και ακούστε με και δοξάστε με....Δεν είναι του Βαθμού σας να με κρίνετε....επειδή εγώ έχω αυτό τον βαθμό, γνωρίζω apriori πράγματα που εσείς οι κοινοί Βέβηλοι ούτε κατά διάνοια φαντάζεστε...."
Αυτή είναι η "κατάντια" του εγκληματικά πρόωρα "Βαθμοδοτούμενου". Κατάντια που μεταφέρει και στους άλλους πλέον.
Διότι, οι "άλλοι" βλέποντας αυτήν την "κάκιστη κι επαίσχυντη συμπεριφορά" θα σκεφτούν πως :
"....α, αυτό είναι λοιπόν το Τάγμα? Αυτό κάνει στα μέλη του? Αυτοί είναι οι "Βαθμοφόροι" του? Ε καλά, να μου λείπει τότε το βύσινο..."
Ή αντιθέτως:
"...α, αυτό είναι λοιπόν το Τάγμα? Ωραία. Αφού δεν χρειάζεται ν' αλλάξω την Στάση Ζωής μου και την Συμπεριφορά μου - δηλαδή, μπορώ να παραμείνω το ίδιο ανυπόληπτο παρασιτικό κάθαρμα που είμαι και τώρα - γιατί να μην πάω κι εγώ στο Τάγμα να κάνω και καμιά καλή γνωριμία να ανεβούν οι μετοχές μου?...Άντε, απλώς θα δείξω μια δουλική συμπεριφορά μέσα στην Στοά προς τους ανώτερους, να πάρουμε κανά βαθμό και μετά έξω θα γ.....και θα δέρνω... με την ιδιότητά μου και το βαθμό μου...."
Το Τάγμα, είναι τα Μέλη του.
Η Ηθική Συμπεριφορά και Στάση Ζωής των Μελών είναι η Προσωποποίηση των Διδασκαλιών και Εκπαιδευτικών Διαδικασιών του Τάγματος.
Χωρίς αυτά και χωρίς Μέλη, δεν υπάρχει Τάγμα.
-
Κάποια μέρα για ηθικούς λόγους θα αρνηθούμε την ηθική.
Νίτσε
-
Αναφερόμενος αποκλειστικά στα "καλοπροαίρετα" τάγματα, έχω να πω ότι το τάγμα δεν είναι απαραίτητα τα μέλη του. Εξηγούμαι:
Ένα τάγμα, είτε αυτό είναι πολιτικό, είτε φιλοσοφικό, είτε εσωτερικό-παραδοσιακό, είτε κάτι άλλο, πρεσβεύει μία αξία, έναν σκοπό, γι' αυτό και ονομάζεται "τάγμα" κι όχι παρέα, φίλοι, ομάδα κλπ. Αυτή η αξία και τα πιστεύω διαμορφώθηκαν κατά τη δημιουργία του τάγματος, με σκοπό το σύνολο των ιδεολογιών του να αποτελέσουν κατά κάποιον τρόπο το μανιφέστο του τάγματος.
Ο οποιοσδήποτε θεωρείται λογικός, μη παρανοϊκός, ισορροπημένος κλπ, είναι σε θέση να καταλάβει άμεσα κι εύκολα το αν οι σκοποί του τάγματος (έστω σε θεωρητική βάση) είναι καλοπροαίρετοι. Από εκεί και πέρα, τα μέλη του τάγματος εργάζονται πάνω σε αυτά τα ιδεώδη, προκειμένου να τα αναπτύξουν, να τα εμπλουτίσουν και προπάντων να τα τηρήσουν.
Κατά γενική ομολογία λοιπόν, ένα εσωτερικό (εν προκειμένου) τάγμα, εκφράζει 15-20 ιδέες-απόψεις, οι οποίες θεωρούνται σωστές και βάσιμες. Εδώ πρέπει να θυμήσουμε κάτι πολύ σημαντικό: Η διαφορά ενός δογματικού συνόλου από ένα τάγμα, βρίσκεται σε αυτό που πρεσβεύει και ο Ροδοσταυρισμός, στο ότι κάθε άποψη, ιδέα και θέση τίθεται διαρκώς υπό καλοπροαίρετη έρευνα. Δεν υπάρχουν ούτε θέσφατα, ούτε αυταπόδεικτες θεωρίες. Το κάθετί θα συζητηθεί, θα ερευνηθεί και θα δοκιμαστεί η αξιοπιστία και η χρησιμότητά του.
Εδώ τώρα έρχονται τα προβλήματα του "χώρου".
Όπως σε κάθε οργανωμένο σύνολο, έτσι και στα εσωτερικά τάγματα, υπάρχουν άνθρωποι-μέλη των οποίων η δράση διαφοροποιείται από τις αρχικές γραμμές του τάγματος. Φυσικά, αυτό μπορεί να έχει δύο εκδοχές. Είτε τα μέλη αυτά λειτουργούν υπέρ του τάγματος και το βελτιώνουν, είτε λειτουργούν ενάντια στις αρχές και τις αξίες του και το καταστρέφουν (υπό μορφήν οργανωμένου συνόλου, γιατί η ιδεολογία του τάγματος δεν μπορεί να σβήσει άπαξ και κοινοποιηθεί).
Ποιός λοιπόν μπορεί να ταυτίσει το τάγμα με τα μέλη του όταν από τη μία έχουμε μέλη τα οποία λειτουργούν ενάντια στο τάγμα, από την άλλη έχουμε μέλη που εκφράζουν κάτι νέο αλλά και καλύτερο για το τάγμα, έχουμε όμως και μέλη που απλά συντηρούν (δεν είναι και κακό) τις αρχικές ιδεολογίες του τάγματος; Πως μπορούμε να αξιολογήσουμε το τάγμα και να πούμε πως το τάδε τάγμα παρουσιάζει θετική ή αρνητική δράση, μιας και στους κόλπους του έχει εκφραστεί μια πανσπερμία ιδεών και πράξεων;
Επιστρέφουμε λοιπόν στις ρίζες του τάγματος και οφείλουμε (αν επιζητούμε την αντικειμενική κρίση) να το χαρακτηρίσουμε αναλόγως του τι αρχικά αυτό πρεσβεύει, βάσει των διακηρύξεών του δηλαδή. Φυσικά, στην πορεία, όπως κάθε δυναμικό σύνολο, έτσι κι ένα εσωτερικό τάγμα, δύναται να αλλάξει σε σχέση με τις αρχικές του τοποθετήσεις. Αυτή η αλλαγή εκφράζετι-κοινοποιείται κυρίως από τα υψηλόβαθμα στελέχη (άρα και εκπροσώπους) του τάγματος. Μπορεί λοιπόν να αλλάξει είτε προς το καλό, είτε προς το κακό.
Φυσικά, η ορθή αξιολόγηση επέρχεται μόνον κι εφόσον ο κριτής-αξιολογητής είναι σε θέση να έχει όλα τα στοιχεία για την έως τώρα δράση του τάγματος. Χωρίς αυτά δεν δικαιούται να εκφράσει άποψη περί αλλαγών στο τάγμα. Αν κι εφόσον λοιπόν το τάγμα εκφράζει (έστω αρχικά) μια υγιή και θετική αποστολή, τότε, βάσει του μανιφέστου του, αυτό είναι που το χαρακτηρίζει.
Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε να πούμε πως ένα τάγμα βελτιώθηκε αν μόνον κάποια μέλη του κάνουν κινήσεις βελτίωσης, ή να αξιολογηθεί ως φθίνον ποιοτικά άν κάποια μέλη του "ξεφύγουν" σε ανήθικους δρόμους. Η ξεκάθαρη άποψη-συμπέρασμα πως ένα τάγμα αλλοιώθηκε ή βελτιώθηκε μπορεί να εκφραστεί αν κι εφόσον στο τάγμα επέλθει καθολική αλλαγή στην πορεία του από όλα ανεξαιρέτως τα μέλη αυτού. Αλλά και πάλι εδώ θα μιλάμε πλέον για αλλαγή στην πορεία του τάγματος, καθώς οι αρχικές του θέσεις παραμένουν αμετάβλητες. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό να μην ταυτίζουμε πάντοτε την ηγεσία-εκπροσώπηση του τάγματος με τις γραμμές του τάγματος καθ' αυτού. Είναι γνωστά σε όλους μας πολλά παραδείγματα ηγετών-εκπροσώπων που ο καθένας με τον τρόπο του έμεινε γνωστός ως Μέγας Διδάσκαλος...
Ακόμα, θέλω να πω ότι σε κάθε τάγμα υπάρχουν και καλοί και κακοί και ουδέτεροι και αργόσχολοι και ανήσυχα μυαλά, υπάρχει κάθε λογής ιδιοσυγκρασία και στάση. Υπό αυτήν και μόνον την έννοια, κανένα τάγμα δεν θα διαχωρίζονταν από τα υπόλοιπα γιατί σε κανένα από αυτά δεν θα υπήρχε κάποια ειδοποιός διαφορά. Άρα λοιπόν που έγκειται η διαφοροποίηση, άρα και ταυτότητα ενός τάγματος; Στις διδασκαλίες και τις ιδεολογίες του και αυτές είναι ανεξάρτητες από το ποιά μέλη έρχονται και φεύγουν από αυτό.
Μπορεί κανείς με σιγουριά και απόλυτη βεβαιότητα να πει πως ο Τεκτονισμός είναι κακοπροαίρετο τάγμα; μήπως ο Γνωστικισμός είναι κακοπροαίρετη διδασκαλία; μήπως ο Ροδοσταυρισμός είναι επίσης κακοπροιαίρετο τάγμα; μήπως η Χρυσή Αυγή είναι επικίνδυνο τάγμα;
Κανείς δεν μπορεί να εκφράσει με βεβαιότητα τέτοια άποψη. Τώρα αν κάποια μέλη του τάδε τάγματος έχουν απομακρυνθεί εντελώς από την ιδεολογία αυτού, τότε ας περιορίσουμε την αρνητική εντύπωση σε αυτά τα μέλη και μόνον κι όχι σε ολόκληρο το τάγμα. Σε κάθε "κοπάδι" υπάρχει και το μαύρο πρόβατο. Το ίδιο ισχύει και στα εσωτερικά τάγματα. Θα ήταν όμως χρήσιμο αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, να διαχωρίσουμε το τι πρεσβεύει το τάγμα από το τι μπορεί να προεσβεύουν κάποια μέλη του ή ακόμα και ο εκπρόσωπός του.
Σχετικά με την ηγεσία ενός τάγματος, σαφώς και η τιμή αυτή πρέπει να συνοδεύεται από αγαθή αξιολόγηση για το άτομο αυτό. Τώρα αν τελικά, ο ηγέτης ενός τάγματος αποδειχθεί ανεπαρκής, ας ρίξουμε τις ευθύνες σε αυτόν και τα μέλη που τον έχρισαν Μέγα Διδάσκαλο και ας μην συγχέουμε τα ιδεώδη του τάγματος με μία ατυχή επιλογή.
Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός ;)
-
Εξ' όσων γνωρίζω, κάθε Δικτατορία έφερε τον τίτλο "Δημοκρατία".
Σημαίνει πως είναι κιόλας Δημοκρατία ?
Πιο λιανά:
Το (οποιοδήποτε ιστορικά ) "Δικτατορικό Καθεστώς" εκφράζεται πάντα απο μια "Ομάδα".
Η Ομάδα αυτή έκανε πάντα μια "Διακήρυξη Φιλοσοφίας και Στόχων" όπου κυριαρχούσε κατά κόρον η λέξη "Δημοκρατία".
Τα "μέλη" της όμως έκαναν το ένα αίσχος μετά το άλλο.
Αυτό σημαίνει αυτομάτως πως η "Ομάδα" και η "Φιλοσοφία" είναι "Αγία" και πως φταίνε απλώς τα μέλη?
Πολύ "βολικό" όντως.
Εαν θέλει η "Ομάδα" να μην "χρεωθεί" τα "ατοπήματα" των μελών, απλώς "συνεφέρει δραστικά" ή "κόβει" αυτά τα μέλη.
Όσο τα διατηρεί στους κόλπους της τότε χρεώνεται την "ανήθικη δράση" τους και αποδεικνύει στην πράξη πως η "Αγνή Ανώτερη Ανθρωπιστική Φιλοσοφία" της είναι "κενή" και για το "θεαθήναι" και μόνον.
Όταν το Τάγμα δεν έχει την ικανότητα ή την πυγμή ή την θέληση να "πάρει μέτρα" κατά αυτών των "αρρωστημένων μελών", τότε έχει την πλήρη ευθύνη των πράξεών τους. Δέχεται πως οι "επαίσχυντες πράξεις των μελών" αντιπροσωπεύουν και το Τάγμα.
Το οποίο σε τέτοιες περιπτώσεις ακυρώνει το ρόλο του ως Τάγμα και μετατρέπεται απλώς σε μια άναρχη ανάξια λόγου ομάδα.
-
Μάλιστα. Και τότε τι γίνεται με τις αγνές ψυχές του τάγματος; με τα καθαρά και "αμόλυντα" μυαλά που πάντοτε λειτουργούσαν με γνώμονα την ηθική και το καλώς πράττειν; Θα τους βάλουμε κι αυτούς στο ίδιο σακκί; Αδίκως λοιπόν αυτοί μάχονται υπέρ κάποιων αγνών και σωστών ιδανικών, όντες μέλη του τάγματος; Οι πράξεις τους δεν διαφοροποιούνται από τις πράξεις και τους σκοπούς των μαύρων προβάτων;
Γιατί λοιπόν να χαρακτηρίσουμε καθολικά πλέον ένα τάγμα ως επικίνδυνο και ανήθικο όταν υπάρχουν κάποια μέλη του (έστω και λίγα) που διάγουν έντιμο βίο; Από πότε η λογική είναι θέμα στατιστικής; Σαφώς και η διαφορά της θεωρίας (διακήρυξη-μανιφέστο τάγματος) από την πράξη είναι μικρή στη θεωρία αλλά μεγάλη στην πράξη, όμως είναι άδικο να σβήνουμε ή να "ξεχνάμε" τη δράση αυτών των έστω και λίγων μελών, των ρομαντικών του τάγματος, οι οποίοι διατηρούν τις αρχικές γραμμές αυτού. Φυσικά, είθισται, αυτά τα μέλη να μην έχουν τη δυνατότητα να συμβάλλουν ουσιαστικά στην επιλογή της εκπροσώπησης του τάγματος γιατί συνήθως δεν τους απασχολούν οι τίτλοι και οι απονομές βαθμών... Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τους εκφράζει απόλυτα η ηγεσία του τάγματος.
-
Εαν αυτή η "Θετική Εσωτερική Μεταστοιχείωση" δεν έχει επιτευχθεί εντός του Ζηλωτή - Μέλους, είναι έγκλημα απο πλευράς του Τάγματος να του απονέμει "Βαθμούς".
Συμφωνώ.
Εξ' όσων γνωρίζω, κάθε Δικτατορία έφερε τον τίτλο "Δημοκρατία".
Καθαρά για λόγους προπαγάνδας. Καμία σχέση με τις πραγματικές ιδέες τους.
Τα "μέλη" είναι άνθρωποι. Το "Τάγμα" ας μου εξηγήσει κάποιος τι πιστεύει ότι είναι. Η οργάνωση/ιεραρχία/διοίκηση? Οι διδασκαλίες? Ο προτεινόμενος τρόπος ζωής? Τα περιουσιακά στοιχεία? Η ιστορία του? Αν δε δώσουμε ορισμό στο Τάγμα, τότε εύκολα πηγαίνουμε σε γενικότητες του τύπου: "Το Τάγμα είναι τα μέλη του", "Όλες οι γυναίκες είναι Που....", "Όλοι οι άντρες είναι ίδιοι" κτλ κτλ.
Για κάποιον άσχετο που το βλέπει από έξω ισχύει "Το Τάγμα είναι τα μέλη του". Έστω ότι κάποιος παρατηρήσει ένα άτομο να ενεργεί κάπως παράξενα. Και μετά μαθαίνει ότι αυτός είναι Τέκτονας ή Εσκιμόος ή Χουντικός. Αν δεν ξέρει τι εστί Τέκτονας ή Εσκιμόος ή Χουντικός, τότε μπορεί να συμπεράνει ότι η συμπεριφορά αυτή χαρακτηρίζει όλους του Τέκτονες ή Εσκιμόους ή Χουντικούς. Εμείς όμως ξερουμε περισσότερα και δεν παγιδευόμαστε σε τέτοιες γενικότητες.
-
Αν ψάχνουμε για ορισμό του τάγματος, θα έλεγα πως όπως το καταλαβαίνω εγώ, τάγμα είναι ένα σύνολο διδασκαλιών, ηθικών και ιδεολογικών διακηρύξεων που εκφράζονται μέσα από έναν πυρήνα ατόμων που εργάζονται για την υγιή πορεία του τάγματος. Σαφώς κι ένα τάγμα εμπεριέχει και "παράλληλες" ιδιότητες και χαρακτηριστικά όπως τα οικονομικά του, οι χώροι συγκεντρώσεων, το οργανόγραμμά του αλλά για εμένα, το πιο σημαντικό είναι το τι πρεσβεύει, το μανιφέστο του δηλαδή και αυτό το ορίζω σε καθαρά θεωρητική-ιδεολογική βάση και μόνον. Από εκεί θα κρίνω τους σκοπούς, τις επιδιώξεις του αλλά και τον λόγο ύπαρξής του.
Ακόμη κι αν το μανιφέστο του τάγματος συνετάχθη από ένα και μοναδικό άτομο, αυτό δεν με εμποδίζει να αξιολογήσω αναλόγως το τάγμα. Μπορεί στην πορεία εξέλιξης του τάγματος να εμπλεχθούν άλλα 100 μέλη. Κανένα πρόβλημα. Εγώ εστιάζω στο θεωρητικό του μέρος, στις διακηρύξεις του και στις διδαχές του. Αν αυτές με καλύπτουν και μου προκαλούν το ενδιαφέρον, τότε θα ερευνήσω περισσότερο τα του τάγματος. Αν τώρα, παρά τις αρχικές διακηρύξεις, το τάγμα αποκτήσει άλλη πορεία επειδή κάποιοι από τα μέλη αποφάσισαν να "επαναστατήσουν", έχω την υποχρέωση να μην ξκεχάσω και τα υπόλοιπα (έστω και λίγα) μέλη του τάγματος που παραμένουν πιστά στις αρχικές διακηρύξεις αυτού.
-
το πιο σημαντικό είναι το τι πρεσβεύει, το μανιφέστο του δηλαδή και αυτό το ορίζω σε καθαρά θεωρητική-ιδεολογική βάση και μόνον.
Σύμφωνα με ατόν τον ορισμό, δε μπορεί το Τάγμα να είναι τα μέλη του. Τα μέλη μπορεί να κάνουνε ότι θέλουνε.
ΑΝ όλα τα μέλη αποδέχοντε πλήρως τις παραπάνω ιδέες, ΑΝ ενεργούνε ανάλογα με αυτές, τότε μπορούμε να πούμε ότι φέροντε σα μέλη του Τάγματος και να δικαιολογηθεί η γενίκευση "Το Τάγμα είναι τα μέλη του".
-
ΑΝ όλα τα μέλη αποδέχοντε πλήρως τις παραπάνω ιδέες, ΑΝ ενεργούνε ανάλογα με αυτές, τότε μπορούμε να πούμε ότι φέροντε σα μέλη του Τάγματος και να δικαιολογηθεί η γενίκευση "Το Τάγμα είναι τα μέλη του".
Ακριβώς αυτό εννοώ. Στην ουσία, ένα τάγμα εκφράζει ένα σύνολο σκοπών, προσδοκιών και επιδιώξεων που υλοποιούνται μέσα από συγκεκριμένες διδασκαλίες, πρακτικές και νόρμες. Εκφραστές και φορείς αυτού του συνόλου θεωρούνται τα μέλη του τάγματος. Εδώ ακριβώς επέρχεται η διάκριση και μιλάμε για έναν σταθερό και αμετάβλητο πυρήνα, γύρω από τον οποίο κινούνται τα μέλη του τάγματος.
Για να είμαστε σε θέση να χαρακτηρίσουμε και να αξιολογήσουμε ένα τάγμα και να πούμε πχ πως αυτό αποτελείται από ένα σύνολο απατεώνων και πονηρών ανθρώπων, τότε πρέπει να έχουμε στη διάθεσή μας τα στοιχεία για όλα τα μέλη του τάγματος. Αλλιώς απαγορεύεται να μιλάμε για κατηγοριοποίηση του τάγματος. Είναι άδικο να παίρνει και τα καλοπροαίρετα μέλη η "μπάλα" όταν ένα σεβαστό σύνολο από άλλα μέλη διάγει απορριπτέο βίο. Εδώ ακριβώς έρχεται να κολλήσει ένα γνωστό στον εσωτερισμό ρητό που γεννήθηκε μέσα στον Τεκτονισμό: οι Τέκτονες μπορεί να σε απογοητέψουν, ο Τεκτονισμός ποτέ...
-
Τα όποια "αγνά μέλη" όταν αρχίζει να "σαπίζει η Ομάδα" γύρω τους, οφείλουν να "αποχωρήσουν" και να δημιουργήσουν κάτι νέο και "καθαρό".
Εαν παραμένουν μέσα σε αυτή την κατάσταση, τότε είναι σαν να την αποδέχονται και να την νομιμοποιούν.
Είναι συνυπεύθυνοι πλέον.
Όσο για το "Τάγμα" ως "Δομή - Οργανισμό", οφείλει να έχει "μηχανισμούς αυτοπροστασίας" απο τα "μιάσματα - παράσιτα". Ενα μηχανισμό που να τα "απορρίπτει" με την μία απο το "κυρίως Σώμα του Τάγματος".
Εαν δεν έχει τέτοιον μηχανισμό, ή τον έχει και δεν τον χρησιμοποιεί, τότε δεν υπάρχει Τάγμα, παρά μόνον Άναρχη Ομάδα.
Η οποία είναι "συνυπεύθυνη" για την "κακή Στάση Ζωής και συμπεριφοράς" αυτών των Μελών.
Εν κατακλείδι, ακόμη και αν τυπικά το Τάγμα έχει τις πιο "Αγνές Αρχές" και "Στόχους", εφόσον αυτοί "καταστρατηγούνται" στην "πράξη" απο τα μέλη, τότε είναι σαν να "αυτοκαταργούνται". Και οι "Αρχές" και το "Τάγμα".
Τότε πλέον, Τάγμα = Μέλη.
Εαν οι Τέκτονες απογοητεύουν με την συμπεριφορά τους και εφόσον η "Συμπεριφορά" τους είναι "απόρροια - εξωτερίκευση " των "Διδασκαλιών" που δέχονται απο το Τάγμα τους, τότε είναι ο ίδιος ο Τεκτονισμός που απογοητεύει.
-
Το Τάγμα είναι ένα σχολείο. Τα μέλη είναι οι μαθητές. Οι μαθητές (μέλη) εκπαιδεύονται στο σχολείο (Τάγμα) για να γίνουνε καλύτεροι. Συμφωνούμε εδώ?
Τα όποια "αγνά μέλη" όταν αρχίζει να "σαπίζει η Ομάδα" γύρω τους, οφείλουν να "αποχωρήσουν" και να δημιουργήσουν κάτι νέο και "καθαρό".
Όχι φυσικά. Το αντίθετο μάλιστα. Αν είναι άξια μέλη πρέπει να αγωνιστούνε για τα ιδανικά τους. Να εκπαιδεύσουνε και στο τέλος να διώξουνε τους άχρηστους. Όχι να παραδώσουνε κάτι πολύτιμο αμαχητί σε ανήθικους ανθρώπους, να το καπηλεύονται. «Η φυγή» είναι μία κλασική συμπεριφορά στην ψυχολογία, συμπεριφορά που παρουσιάζουν οι ανώριμοι, οι αδύναμοι, αυτοί που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Εκτός πάλι αν το "σαπίζει η Ομάδα", μιλάς για πολύ προχωρημένη σήψη, μία μη αναστρέψιμη κατάσταση. Έ, τότε ή διώχνεις τους άλλους, ή αποχωρείς. Ή τέλος πάντων κρατάς τα καλά ιδανικά για τον εαυτό σου, συνεχίζεις τις δραστηριότητες με τη δική σου μικρή και αγνή ομάδα και διαχωρίζεσαι από τους υπόλοιπους, τους πολλούς και διεφθαρμένους. Μία άτυπη αλλά ουσιαστική απόσχιση.
Εαν παραμένουν μέσα σε αυτή την κατάσταση, τότε είναι σαν να την αποδέχονται και να την νομιμοποιούν.
Εγώ θα έλεγα: «Εάν παραμένουν χωρίς αντίδραση μέσα σε αυτή την κατάσταση, τότε είναι σαν να την αποδέχονται και να την νομιμοποιούν.»
Όσο για το "Τάγμα" ως "Δομή - Οργανισμό", οφείλει να έχει "μηχανισμούς αυτοπροστασίας" απο τα "μιάσματα - παράσιτα".
Δεν οφείλει. Αλλά για τη σημερινή πραγματικότητα, αν θέλει να διατηρηθεί για μεγάλο διάστημα, τότε σίγουρα χρειάζεται τέτοιους μηχανισμούς.
Ενα μηχανισμό που να τα "απορρίπτει" με την μία απο το "κυρίως Σώμα του Τάγματος".
Το «με τη μία» είναι υπερβολικά αυστηρό. Δε μιλάμε για τάγματα όπου μπαίνουν Βούδες. Μιλάμε για τάγματα όπου μπαίνουνε άνθρωποι με όλες τις αδυναμίες τους με στόχο να βελτιωθούνε. Αλίμονο αν διώχναμε από το νηπιαγωγείο όσους δεν ξέρουν πυρηνική φυσική. Από την άλλη θα φροντίσουμε το σχολείο να λειτουργεί ομαλά. Με τις ποινές, τις ανταμοιβές, τις προαγωγικές εξετάσεις, τα πτυχία κτλ.
Εαν οι Τέκτονες απογοητεύουν με την συμπεριφορά τους και εφόσον η "Συμπεριφορά" τους είναι "απόρροια - εξωτερίκευση " των "Διδασκαλιών" που δέχονται απο το Τάγμα τους, τότε είναι ο ίδιος ο Τεκτονισμός που απογοητεύει.
Όχι, η "Συμπεριφορά" τους ΔΕΝ είναι "απόρροια - εξωτερίκευση " των "Διδασκαλιών. Διότι γενικά οι διδασκαλίες αυτές είναι αρκετά αξιόλογες. Οφείλεται σε ελειπή κατανόηση ή απροθυμία εφαρμογής των διδασκαλιών. Στο σχολείο δεν είναι όλοι αριστούχοι. Υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν την ευφιία ή τη διάθεση να παρακολουθήσουν. Σίγουρα το εκπαιδευτικό σύστημα χρειάζεται βελτίωση. Όχι όμως τα Μαθηματικά και η Φυσική.
Εν κατακλείδι, ακόμη και αν τυπικά το Τάγμα έχει τις πιο "Αγνές Αρχές" και "Στόχους", εφόσον αυτοί "καταστρατηγούνται" στην "πράξη" απο τα μέλη, τότε είναι σαν να "αυτοκαταργούνται". Και οι "Αρχές" και το "Τάγμα".
Τότε πλέον, Τάγμα = Μέλη.
Συγνώμη, εδώ δε μπορώ να ακολουθήσω το σκεπτικό. Μπορείς να το εξηγήσεις καλύτερα? Δηλαδή πως καταλήξαμε ότι Σχολείο = Μαθητές?
Avaris, μήπως έχεις κάτι άλλο στο μυαλό σου? Μήπως διευθαρμένη ηγεσία? Όσο το υπουργείο παιδείας δεν ενδιαφέρεται γνήσια για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, ότι και να κάνουν οι εκπαιδευτικοί, το σύστημα θα βουλιάζει.
-
Τα όποια "αγνά μέλη" όταν αρχίζει να "σαπίζει η Ομάδα" γύρω τους, οφείλουν να "αποχωρήσουν" και να δημιουργήσουν κάτι νέο και "καθαρό".
Εαν παραμένουν μέσα σε αυτή την κατάσταση, τότε είναι σαν να την αποδέχονται και να την νομιμοποιούν.
Είναι συνυπεύθυνοι πλέον.
Μα τα αγνά μέλη, αυτά δηλαδή που ενδιαφέρονται για τις διδασκαλίες του τάγματος, δεν εισέρχοναι στο τάγμα επειδή βρήκαν ή για να βρουν ηθικά μέλη. Εισέρχονται για να μάθουν το περιεχόμενο των διδασκαλιών, να τις κατανοήσουν και να μπορέσουν να βελτιώσουν πρώτα τον εαυτό τους και μετά το περιβάλλον τους. Από τη στιγμή που κανένα τάγμα παγκοσμίως δεν είναι αμιγώς "καλό", τότε, με τη δική σου λογική, δεν θα έπρεπε κανείς να γίνεται μέλος σε κανένα τάγμα :o
Επίσης δεν είναι πάντα ξεκάθαρο το αν τα αγνά μέλη έχουν τη δυνατότητα και τα μέσα να βελτιώσουν το ανθρώπινο δυναμικό του τάγματος. Όπως ήδη έγραψα και πιο πάνω, συνήθως τα αγνά μέλη δεν ασχολούνται με το "οργανόγραμμα" του τάγματος. Τους ενδιαφέρει η πραγματική υπόστασή του, οι διδασκαλίες.
Καταλαβαίνεις λοιπόν πως υπάρχουν και άλλοι λόγοι που κάποιο αγνό μέλος παραμένει στο τάγμα, χωρίς φυσικά να εμπλέκονται στις όποιες σκοτεινές του πτυχές. Με τη δική σου λογική, είναι φυσικό, επόμενο και απαραίτητο μαζί με τα ξερά, να καίγονται και τα χλωρά ::)
Όσο για το "Τάγμα" ως "Δομή - Οργανισμό", οφείλει να έχει "μηχανισμούς αυτοπροστασίας" απο τα "μιάσματα - παράσιτα". Ενα μηχανισμό που να τα "απορρίπτει" με την μία απο το "κυρίως Σώμα του Τάγματος".
Εαν δεν έχει τέτοιον μηχανισμό, ή τον έχει και δεν τον χρησιμοποιεί, τότε δεν υπάρχει Τάγμα, παρά μόνον Άναρχη Ομάδα.
Η οποία είναι "συνυπεύθυνη" για την "κακή Στάση Ζωής και συμπεριφοράς" αυτών των Μελών.
Τέτοιοι μηχανισμοί δεν εφαρμόζονται γιατί κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πως η ελεγκτική αρχή του τάγματος, να είναι ακόμη πιο διεφθαρμένη από τα απλά μέλη! Οπότε βάζουμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα... Ένα μέλος που φαίνεται ξεκάθαρα πωςέχει "ξεφύγει", οφείλεινα παραιτηθεί. Αν αυτό δεν γίνει, τότε αναλόγως της δομής και λειτουργίας του τάγματος μπορούν να εφαρμοστούν κάποιες διαδικασίες απεμπλοκής-απομάκρυνσης του μέλους αυτού από το τάγμα. Πάντως όσο πιο υψηλόβαθμο είναι το μαύρο πρόβατο, τόσο δυσκολότερη είναι και η απομάκρυνσή του. Σημειώνω πως ένα σωστό και ηθικό μέλος δύσκολα θα εμπλακεί σε τέτοιες ιστορίες.
Εν κατακλείδι, ακόμη και αν τυπικά το Τάγμα έχει τις πιο "Αγνές Αρχές" και "Στόχους", εφόσον αυτοί "καταστρατηγούνται" στην "πράξη" απο τα μέλη, τότε είναι σαν να "αυτοκαταργούνται". Και οι "Αρχές" και το "Τάγμα".
Τότε πλέον, Τάγμα = Μέλη.
Εαν οι Τέκτονες απογοητεύουν με την συμπεριφορά τους και εφόσον η "Συμπεριφορά" τους είναι "απόρροια - εξωτερίκευση " των "Διδασκαλιών" που δέχονται απο το Τάγμα τους, τότε είναι ο ίδιος ο Τεκτονισμός που απογοητεύει.
Ναι αλλά τότε τι γίνεται με τους "καλούς" Τέκτονες; Αφού λες πως τάγμα=μέλη, τότε τι θα πεις για ένα τάγμα όπως ο Τεκτονισμός όπου υπάρχουν μέλη με θετική, με αρνητική αλλά και ουδέτερη-καμία δράση; Πως θα χαρακτηρίσεις αυτό το τάγμα; καλό; κακό; αδρανές; πως; Καταλαβαίνεις λοιπόν πως πρέπει να ανατρέξουμε στις αρχικές θέσεις και επιδιώξεις του τάγματος υπό μορφή μανιφέστου. Αν τώρα υπάρξει διαφοροποίηση κάποιων μελών σε σχέση με τις αρχικές επιδιώξεις και διδασκαλίες, αυτό δεν σημαίνει πως το τάγμα έγινε απόλυτα καλό, απόλυτα κακό ή απόλυτα αδρανές ;)
-
author=Κανένας link=topic=97.msg3219#msg3219 date=1185274183]
Το Τάγμα είναι ένα σχολείο. Τα μέλη είναι οι μαθητές. Οι μαθητές (μέλη) εκπαιδεύονται στο σχολείο (Τάγμα) για να γίνουνε καλύτεροι. Συμφωνούμε εδώ?
Κι αυτό τι σημαίνει? Πως εαν ο 33ου Μ.Διδάσκαλος "τραβάει πιστόλι" για να λύνει τις διαφορές του, ή κάνει "άθλιες ραδιουργίες" για να τσακίζει τους πολιτικοκοινωνικοοικονομικούς του αντιπάλους, θα πρέπει να το "μιμηθεί" κι ο Μαθητής?
Όχι βέβαια. Οφείλει να έχει νου και Διάκριση και να καταλάβει πως αυτή η συμπεριφορά δεν είναι η "ενδεικνυόμενη" και πως δεν πρέπει να την μιμηθεί.
Να όμως, που οι περισσότεροι λειτουργούν ως "πρόβατα", ως "παπαγάλοι" και σου λένε : "για να το κάνει ο Μεγάλος, σημαίνει πως είναι και το σωστό". Κι έτσι, απο έναν "σάπιο βαθμοφόρο" μολύνονται και ένα σωρό άλλοι Μαθητές.
Δεν μπορεί να γίνει καλύτερος ο Μαθητής κάτω απο έναν τέτοιο Δάσκαλο.
Τα όποια "αγνά μέλη" όταν αρχίζει να "σαπίζει η Ομάδα" γύρω τους, οφείλουν να "αποχωρήσουν" και να δημιουργήσουν κάτι νέο και "καθαρό".
Όχι φυσικά. Το αντίθετο μάλιστα. Αν είναι άξια μέλη πρέπει να αγωνιστούνε για τα ιδανικά τους. Να εκπαιδεύσουνε και στο τέλος να διώξουνε τους άχρηστους. Όχι να παραδώσουνε κάτι πολύτιμο αμαχητί σε ανήθικους ανθρώπους, να το καπηλεύονται. «Η φυγή» είναι μία κλασική συμπεριφορά στην ψυχολογία, συμπεριφορά που παρουσιάζουν οι ανώριμοι, οι αδύναμοι, αυτοί που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Φυσικά και προηγείται η δυναμική προσπάθεια θετικής αντιπαράθεσης με ότι σάπιο.
Εκτός πάλι αν το "σαπίζει η Ομάδα", μιλάς για πολύ προχωρημένη σήψη, μία μη αναστρέψιμη κατάσταση. Έ, τότε ή διώχνεις τους άλλους, ή αποχωρείς. Ή τέλος πάντων κρατάς τα καλά ιδανικά για τον εαυτό σου, συνεχίζεις τις δραστηριότητες με τη δική σου μικρή και αγνή ομάδα και διαχωρίζεσαι από τους υπόλοιπους, τους πολλούς και διεφθαρμένους. Μία άτυπη αλλά ουσιαστική απόσχιση.
Ακριβώς.
Εαν παραμένουν μέσα σε αυτή την κατάσταση, τότε είναι σαν να την αποδέχονται και να την νομιμοποιούν.
Εγώ θα έλεγα: «Εάν παραμένουν χωρίς αντίδραση μέσα σε αυτή την κατάσταση, τότε είναι σαν να την αποδέχονται και να την νομιμοποιούν.»
Εαν αντιδράς χωρίς αποτέλεσμα, στο τέλος σε διώχνει ο ίδιος ο "Σάπιος Μηχανισμός". Οπότε, εαν παραμείνεις, μην κοροιδευόμαστε. Παραμένεις γιατί κάνεις "τουμπεκί". Δηλαδή, "αποδέχεσαι σιωπηρά" την "κατάσταση" και την "δεδομένη τάξη πραγμάτων". Συνεπώς, την "ασπάζεσαι" και την "νομιμοποιείς".
Όσο για το "Τάγμα" ως "Δομή - Οργανισμό", οφείλει να έχει "μηχανισμούς αυτοπροστασίας" απο τα "μιάσματα - παράσιτα".
Δεν οφείλει. Αλλά για τη σημερινή πραγματικότητα, αν θέλει να διατηρηθεί για μεγάλο διάστημα, τότε σίγουρα χρειάζεται τέτοιους μηχανισμούς.
Διαφωνώ. Ένα Τάγμα δεν είναι "παρέα" του στυλ "αναρχοαυτόνομη ομάδα μπάτε σκύλοι αλέστε". Λειτουργεί μόνον με πολύπλοκους και αυστηρούς μηχανισμούς.
Ενα μηχανισμό που να τα "απορρίπτει" με την μία απο το "κυρίως Σώμα του Τάγματος".
Το «με τη μία» είναι υπερβολικά αυστηρό. Δε μιλάμε για τάγματα όπου μπαίνουν Βούδες. Μιλάμε για τάγματα όπου μπαίνουνε άνθρωποι με όλες τις αδυναμίες τους με στόχο να βελτιωθούνε. Αλίμονο αν διώχναμε από το νηπιαγωγείο όσους δεν ξέρουν πυρηνική φυσική. Από την άλλη θα φροντίσουμε το σχολείο να λειτουργεί ομαλά. Με τις ποινές, τις ανταμοιβές, τις προαγωγικές εξετάσεις, τα πτυχία κτλ.
ΟΚ. Η φράση "με την μία" ήταν υπερβολή.
Αλλά και η συνεχής αδιαφορία ενός Τάγματος για την "εξωφρενική κοινωνική συμπεριφορά" των Αδελφών είναι απαράδεκτη. Δεν μπορεί κάποιος να έχει διαρκώς "παραβατική" συμπεριφορά ή έστω "αρρωστημένη" και το Τάγμα να τον ανέχεται συστηματικά χωρίς "μέτρα".
Εαν οι Τέκτονες απογοητεύουν με την συμπεριφορά τους και εφόσον η "Συμπεριφορά" τους είναι "απόρροια - εξωτερίκευση " των "Διδασκαλιών" που δέχονται απο το Τάγμα τους, τότε είναι ο ίδιος ο Τεκτονισμός που απογοητεύει.
Όχι, η "Συμπεριφορά" τους ΔΕΝ είναι "απόρροια - εξωτερίκευση " των "Διδασκαλιών. Διότι γενικά οι διδασκαλίες αυτές είναι αρκετά αξιόλογες. Οφείλεται σε ελειπή κατανόηση ή απροθυμία εφαρμογής των διδασκαλιών. Στο σχολείο δεν είναι όλοι αριστούχοι. Υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν την ευφιία ή τη διάθεση να παρακολουθήσουν. Σίγουρα το εκπαιδευτικό σύστημα χρειάζεται βελτίωση. Όχι όμως τα Μαθηματικά και η Φυσική.
Εαν ένας μαθητής έχει συστηματικά "παραβατική συμπεριφορά" εισπράττει διαρκώς κλιμακούμενες ποινές που φτάνουν ως την "αλλαγή περιβάλλοντος". Μην το ξεχνάμε αυτό.
Και επίσης, "Διδασκαλία" δεν είναι μόνον αυτά που λένε οι "Γραφές". Αλλά και η "Στάση" και το "παράδειγμα" του "Διδασκάλου". Πρώτιστα θάλεγα.
Το "Δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν ετήρεις" δεν βγήκε άδικα. Είναι κάτι ολέθριο για την "εκπαιδευτική διαδικασία". Δεν μπορεί να διδάσκει περί "Καλού καγαθού" και "εκτός Στοάς" να κάνει αίσχη". Τι θα εισπράξει ως "εκπαιδευτικό μήνυμα" ο Νεόφυτος του Τάγματος?
Εν κατακλείδι, ακόμη και αν τυπικά το Τάγμα έχει τις πιο "Αγνές Αρχές" και "Στόχους", εφόσον αυτοί "καταστρατηγούνται" στην "πράξη" απο τα μέλη, τότε είναι σαν να "αυτοκαταργούνται". Και οι "Αρχές" και το "Τάγμα".
Τότε πλέον, Τάγμα = Μέλη.
Συγνώμη, εδώ δε μπορώ να ακολουθήσω το σκεπτικό. Μπορείς να το εξηγήσεις καλύτερα? Δηλαδή πως καταλήξαμε ότι Σχολείο = Μαθητές?
Εφόσον "αυτοκαταργούνται" οι Αρχές του Τάγματος λόγω "ανεπίδεκτων Μαθητών και Διδασκάλων", το Τάγμα παύει νάναι Τάγμα και μετατρέπεται σε απλή "παρέα".
Και ως γνωστόν, "η παρέα είναι τα μέλη της".
-
author=Trithemius link=topic=97.msg3222#msg3222 date=1185278649]
Τα όποια "αγνά μέλη" όταν αρχίζει να "σαπίζει η Ομάδα" γύρω τους, οφείλουν να "αποχωρήσουν" και να δημιουργήσουν κάτι νέο και "καθαρό".
Εαν παραμένουν μέσα σε αυτή την κατάσταση, τότε είναι σαν να την αποδέχονται και να την νομιμοποιούν.
Είναι συνυπεύθυνοι πλέον.
Μα τα αγνά μέλη, αυτά δηλαδή που ενδιαφέρονται για τις διδασκαλίες του τάγματος, δεν εισέρχοναι στο τάγμα επειδή βρήκαν ή για να βρουν ηθικά μέλη. Εισέρχονται για να μάθουν το περιεχόμενο των διδασκαλιών, να τις κατανοήσουν και να μπορέσουν να βελτιώσουν πρώτα τον εαυτό τους και μετά το περιβάλλον τους.
Εαν ενδιαφέρονται μόνον για τις "Διδασκαλίες των Γραφών" , αυτές τις βρίσκουν και στα βιβλία. Δεν χρειάζεται να μπουν σε Τάγμα. Τα πάντα υπάρχουν γύρω τους. Για να μπαίνουν σε Τάγμα, μπαίνουν για τον "ανθρώπινο παράγοντα". Τον παράγοντα "Διδάσκαλος". Συνεπώς, αυτός θα πρέπει να έχει το "απαραίτητο αντίκρυσμα" για να πράξει την "διδασκαλία".
Και το "Εσωτερικό περιεχόμενο" του Διδασκάλου, εξωτερικά "αντικρύζεται" μέσω της "Στάσης Ζωής" και των Πράξεών του και μόνον. Με κανέναν άλλον τρόπο.
Από τη στιγμή που κανένα τάγμα παγκοσμίως δεν είναι αμιγώς "καλό", τότε, με τη δική σου λογική, δεν θα έπρεπε κανείς να γίνεται μέλος σε κανένα τάγμα :o
Ακραία εκτίμηση. Η Γενίκευση είναι δική σου και όχι δική μου.
Παλεύεις εντός του Τάγματος για το καλύτερο. Εαν το "σάπιο" υπερισχύει θα σε αποβάλλει ουτως ή άλλως.
Εαν υπάρχουν εντός του Τάγματος υγιείς Διδάσκαλοι που η Αύρα τους "εκπέμπει θετικά" και "γαλήνια" τους ακολουθείς. Σύντομα θα αποσπαστούν απο τον Σάπιο Κορμό και θα ιδρύσουν κάτι νέο. Ένα νέο Τάγμα. Αυτό θα έχει πραγματικά "υγιείς βάσεις". Και προχωράς παλεύοντας να παραμείνει υγιές. Και μένεις για όσο είναι "υγιές". Δεν παραμένεις όμως σε έναν "άρρωστο Κορμό". Γιατί στο τέλος θα "αρρωστήσεις" κι εσύ.
Επίσης δεν είναι πάντα ξεκάθαρο το αν τα αγνά μέλη έχουν τη δυνατότητα και τα μέσα να βελτιώσουν το ανθρώπινο δυναμικό του τάγματος. Όπως ήδη έγραψα και πιο πάνω, συνήθως τα αγνά μέλη δεν ασχολούνται με το "οργανόγραμμα" του τάγματος. Τους ενδιαφέρει η πραγματική υπόστασή του, οι διδασκαλίες.
Ξαναλέω πως "Διδασκαλία" δεν είναι μόνον το "ξύλινο γράμμα των Γραφών". Περισσότερο είναι το "Ζωντανό Παράδειγμα- υπόδειγμα" του Διδασκάλου. Δεν μπορεί ένα άτομο που είναι "κάθαρμα" στην κοινωνική του ζωή, να διατηρεί τον βαθμό και ρόλο του Διδασκάλου στο Τάγμα και να περιμένει το Τάγμα πως θα συμβάλλει αυτός ο άνθρωπος θετικά στην "παίδευση" των Νεοφύτων - Μαθητών.
Όσον αφορά στο αν έχει την δυνατότητα και τα μέσα το "αγνό μέλος" να "αντιδράσει" , πάντα υπάρχουν τρόποι. Εαν δεν υπάρχουν τρόποι και διαπιστώνει γύρω του "δυσάρεστη αύρα" οφειλόμενη στην "εξωτερική κοινωνική ζωή" των Διδασκάλων, το κυριότερο όπλο του είναι να αποχωρήσει και να αναζητήσει ένα πιο "καθαρό χώρο" (όχι απαραίτητα άλλο Τάγμα - μπορεί να είναι μια άλλη Στοά).
Όσο για το "Τάγμα" ως "Δομή - Οργανισμό", οφείλει να έχει "μηχανισμούς αυτοπροστασίας" απο τα "μιάσματα - παράσιτα". Ενα μηχανισμό που να τα "απορρίπτει" με την μία απο το "κυρίως Σώμα του Τάγματος".
Εαν δεν έχει τέτοιον μηχανισμό, ή τον έχει και δεν τον χρησιμοποιεί, τότε δεν υπάρχει Τάγμα, παρά μόνον Άναρχη Ομάδα.
Η οποία είναι "συνυπεύθυνη" για την "κακή Στάση Ζωής και συμπεριφοράς" αυτών των Μελών.
Τέτοιοι μηχανισμοί δεν εφαρμόζονται γιατί κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πως η ελεγκτική αρχή του τάγματος, να είναι ακόμη πιο διεφθαρμένη από τα απλά μέλη! Οπότε βάζουμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα... Ένα μέλος που φαίνεται ξεκάθαρα πωςέχει "ξεφύγει", οφείλεινα παραιτηθεί. Αν αυτό δεν γίνει, τότε αναλόγως της δομής και λειτουργίας του τάγματος μπορούν να εφαρμοστούν κάποιες διαδικασίες απεμπλοκής-απομάκρυνσης του μέλους αυτού από το τάγμα. Πάντως όσο πιο υψηλόβαθμο είναι το μαύρο πρόβατο, τόσο δυσκολότερη είναι και η απομάκρυνσή του. Σημειώνω πως ένα σωστό και ηθικό μέλος δύσκολα θα εμπλακεί σε τέτοιες ιστορίες.
Με τέτοια διεφθαρμένα υψηλόβαθμα στελέχη, πως είναι δυνατόν να γίνεται σωστή Διδασκαλία εντός του Τάγματος?
Εν κατακλείδι, ακόμη και αν τυπικά το Τάγμα έχει τις πιο "Αγνές Αρχές" και "Στόχους", εφόσον αυτοί "καταστρατηγούνται" στην "πράξη" απο τα μέλη, τότε είναι σαν να "αυτοκαταργούνται". Και οι "Αρχές" και το "Τάγμα".
Τότε πλέον, Τάγμα = Μέλη.
Εαν οι Τέκτονες απογοητεύουν με την συμπεριφορά τους και εφόσον η "Συμπεριφορά" τους είναι "απόρροια - εξωτερίκευση " των "Διδασκαλιών" που δέχονται απο το Τάγμα τους, τότε είναι ο ίδιος ο Τεκτονισμός που απογοητεύει.
Ναι αλλά τότε τι γίνεται με τους "καλούς" Τέκτονες; Αφού λες πως τάγμα=μέλη, τότε τι θα πεις για ένα τάγμα όπως ο Τεκτονισμός όπου υπάρχουν μέλη με θετική, με αρνητική αλλά και ουδέτερη-καμία δράση; Πως θα χαρακτηρίσεις αυτό το τάγμα; καλό; κακό; αδρανές; πως; Καταλαβαίνεις λοιπόν πως πρέπει να ανατρέξουμε στις αρχικές θέσεις και επιδιώξεις του τάγματος υπό μορφή μανιφέστου. Αν τώρα υπάρξει διαφοροποίηση κάποιων μελών σε σχέση με τις αρχικές επιδιώξεις και διδασκαλίες, αυτό δεν σημαίνει πως το τάγμα έγινε απόλυτα καλό, απόλυτα κακό ή απόλυτα αδρανές ;)
Ο Στόχος είναι το Τάγμα να είναι "Θετικό" και να εκπέμπει θετικά.
Δηλαδή, πρέπει να "απορρίπτει" τα "αρνητικά" στοιχεία και να "ενεργοποιεί προς την θετική δράση" τα "αδρανή".
Ημίμετρα δεν υπάρχουν του στυλ "ανέχομαι τον άθλιο αυτόν Αντικοινωνικό" διότι είναι υψηλόβαθμος και δεν μπορώ να τον διώξω γιατί ίσως θα βγάλει στη φόρα τα άπλυτα άλλων δέκα υψηλόβαθμων και πάει λέγοντας". Και "χρυσώνω το χάπι" λέγοντας πως "εντάξει μωρέ, δίνουμε μια ακόμη ευκαιρία στους Αδελφούς μας να βελτιωθούν".
Όσον αφορά στις αρχικές θέσεις "Μανιφέστου" δεν λένε τίποτα απο μόνες τους :
Όλα τα "Μανιφέστα" βρίθουν ουμανιστικών μεγαλοστομιών.
Η "Καθημερινή Πράξη" είναι που μετράει. Και όχι τα λόγια.
-
Avaris
Ουσιαστικά συμφωνούμε στα περισσότερα. Το Τάγμα είναι ένα σχολείο. Αν τώρα η διήκηση και οι δάσκαλοι είναι σάπιοι, τότε και οι μαθητές θα βγούνε άχρηστοι. Αν συνηδητοποιούνε την κατάσταση και μένουνε χωρίς αντίδραση, ε είναι κι αυτοί άχρηστοι.
Εξαιρείται η περίπτωση που καποιοι κάνουν την άτυπη απόσχιση και οφελούντε από τις διδασκαλίες.
Εφόσον "αυτοκαταργούνται" οι Αρχές του Τάγματος λόγω "ανεπίδεκτων Μαθητών και Διδασκάλων", το Τάγμα παύει νάναι Τάγμα και μετατρέπεται σε απλή "παρέα".
Οι αρχές δε μπορούνε να καταργηθούνε από κανένα. Απλά κάποιοι τις υιοθετούνε και κάποιοι όχι.
Εντάξυ, έχουμε δαφορετική έννοια για το τι είναι "Τάγμα". Αν μου δώσεις κι εσύ έναν ορισμό, θα βγάλουμε την άκρη.
Για εμένα το Τάγμα είναι ένα σχολείο. Οι διδασκαλιές, η οργάνωση. Το διασωριζω από το ανθρώπινο δυναμικό. Αν μπούνε διευθαρμένοι και τεμπέλιδες δάσκαλοι και διευθυντές κάνουν τα δικά τους δε φταίει το σχολείο. Φταίνε οι άνθρωποι.
Εσύ βάζεις στο Τάγμα και τον ανθρώπινο παράγωντα. Σεβαστό. Έτσι είναι πολύ πιο εύκολο να κάνουμε τη γενίκευση και να πούμε "Το Τάγμα είναι τα Μέλη του".
Με αυτή την έννοια, αν βρεί κάποιος Τάγμα με περισσότερα απο 20-30 άτομα που να είναι αγνό και καλό, ας μου πεί και εμένα να έρθω. Εγώ ποτέ μου δε βρήκα κάτι τέτοιο. Όταν θα υπάρξει Τάγμα με 200.000 εσωτεριστές, πραγματικύς αγνούς εσωτεριστές, με τις ανάλογες πνευματικές δυνάμεις και τα αγνά κίνητρα, θα φέρουνε πνευματική επανάσταση στη γή.
-
Το ίδιο παιδαγωγικό πρόγραμμα εκπαίδευσης, τις ίδιες Αρχές και Φιλοσοφία , το ίδιο Γράμμα του Νόμου, έχει ένα Δημόσιο Σχολείο και το
καλύτερο ιδιωτικό.
Τι είναι αυτό που κάνει την διαφορά και το ιδιωτικό βρίσκεται έτη φωτός μπροστά σε απόδοση των μαθητών ?
Human Resources!
Κατάλληλοι Δάσκαλοι
Κατάλληλοι Μηχανισμοί Διαχείρισης των Ανθρώπινων Πόρων
Κατάλληλοι Μαθητές
-
Avaris, μα και φυσικά, αν αποφασίσουμε να εμπλέξουμε και τον ανθρώπινο παράγωντα στον ορισμό, εννοείται ότι όπου αυτός συνεισφέρει θετικά, θα έχουμε και πολύ καλύτερο αποτέλεσμα.
Το ίδιο παιδαγωγικό πρόγραμμα εκπαίδευσης, τις ίδιες Αρχές και Φιλοσοφία , το ίδιο Γράμμα του Νόμου, έχει ένα Δημόσιο Σχολείο
...... σε μία μεγαλοαστική και σε μία υποβαθμισμένη γειτονιά. Με ίδιας ποιότητας δασκάλους. Στο πρώτο θα έχουμε (στατιστικά) καλύτερα απότελέσματα και επιτυχίες στους μαθητές, ενώ στο δεύτερο οι μαθητές θα έχουν σημαντικά χαμηλότερες επιδόσεις.
Τα σχολεία και δάσκαλοι τα ίδια, Τα αποτελέσματα διαφορετικά. Άλλη μία μορφή επιρροής του ανθρώπινου παράγωντα.
-
Δεν τίθεται τέτοια σύγκριση στην περίπτωση του Τάγματος διότι η "Δεξαμενή υποψηφίων Μαθητών" είναι η ίδια για όλα τα Τάγματα.
Εκτός εαν "υπονοείς" πως όποιος έχει τα "οικονομικά υπερεφόδια" του "ανοίγονται Ανώτερες Πύλες", "Ανώτερων ποιοτικά Ταγμάτων" απο ότι εαν κάποιος είναι "φτωχαδάκι".
Άλλωστε, τέτοιες "Παρασκηνιακές Διακλαδώσεις και Διαπλοκές" - που όλοι έχουμε ενδείξεις πως υφίστανται - είναι που δημιουργούν τα παραπάνω έκτροπα που περιγράφω.
-
Δεν τίθεται τέτοια σύγκριση στην περίπτωση του Τάγματος διότι η "Δεξαμενή υποψηφίων Μαθητών" είναι η ίδια για όλα τα Τάγματα.
Το παράδειγμα που έθεσα δείχνει απλά πόσο σημαντικός είναι ο ανθρώπινος παράγωντας. Αλλάζει το σκεπτικό και τα συμπεράσματα σε όλες τις περιπτώσεις.
Δεν τίθεται τέτοια σύγκριση στην περίπτωση του Τάγματος διότι η "Δεξαμενή υποψηφίων Μαθητών" είναι η ίδια για όλα τα Τάγματα.
Εδώ βάζεις ένα καινούριο στοιχεία και θα συμφωνήσω μαζί σου. Έχουμε κάτι χειροπιαστό και μετρήσιμο να συγκρίνομε. Δύο Τάγματα με ίδια "Δεξαμενή υποψηφίων Μαθητών". Αν το ένα έλκει ή παράγει πιο άχρηστους μαθητές από το άλλο, ε, τότε μπορούμε έυκολα να βγάλουμε συμπέρασμα για την αποτελεσματικότητά του. Και αν το ψάξουμε περισσότερο, για τους σκοπούς του.
Άλλωστε, τέτοιες "Παρασκηνιακές Διακλαδώσεις και Διαπλοκές" - που όλοι έχουμε ενδείξεις πως υφίστανται - είναι που δημιουργούν τα παραπάνω έκτροπα που περιγράφω.
Ωπ, εδώ πάλι σε έχασα.
-
Ακριβώς!
Ο "Ανθρώπινος Παράγοντας" είναι που κάνει την "διαφορά".
Η "Εσωτερική Ουσία" παραμένει η ίδια σε όλες τις "Εκφάνσεις της Ατραπού".
Ο "Άνθρωπος - Διδάσκαλος - Οδηγός" όμως είναι όμως που προσφέρει την "Αύρα" του, που θα χρωματίσει με "σκοτεινά" ή "φωτεινά" χρώματα το "Μονοπάτι του Νεόφυτου".
Αυτός είναι που θα "εμπνεύσει" ή που θα "απογοητεύσει" τον "Νεόφυτο".
Το "παράδειγμά" του είναι που θα "ενστερνιστεί" (υποσυνείδητα) ο Μαθητής.
Άλλωστε, τέτοιες "Παρασκηνιακές Διακλαδώσεις και Διαπλοκές" - που όλοι έχουμε ενδείξεις πως υφίστανται - είναι που δημιουργούν τα παραπάνω έκτροπα που περιγράφω.
Kanenas said:
Ωπ, εδώ πάλι σε έχασα.
Γιατί άραγε ακούμε για "Βασιλείς" (αλλά και Βαρώνους και Κόμητες και άλλους "Εξ' αίματος Ευγενείς") που "αυτοδίκαια" αποκτάνε και τον τίτλο "Μέγας Μάγιστρος" ή "Μέγας Διδάσκαλος" σε διάφορα Τάγματα και Στοές Διεθνούς Βεληνεκούς?
Ποιοί άραγε και πως γίνονται δεκτοί σε αυτές τις "Extra High Society Στοές"?
(Τις Στοές των Βασιλέων, των Πρωθυπουργών, των Μεγαλοπαραγόντων και των Μεγαλοεφοπλιστών).
Οι άνθρωποι αυτοί - που μπορούν να "αγοράσουν τα πάντα" - πιστεύεις πως θα άφηναν οποιονδήποτε "εξαιρετικό προικισμένο Διδάσκαλο" σε "οποιαδήποτε Στοά" ?
Ή πιστεύεις πως θα τολμούσε κανείς να "αρνηθεί" Βαθμό σε έναν απο αυτούς?
-
Ο "Ανθρώπινος Παράγοντας" είναι που κάνει την "διαφορά".
Κι εγώ δίνω μεγάλη σημασία στον ανθρώπινο παράγωντα. Αλλά μή τα ρίχνουμε όλα εκεί. Είναι ένας παράγοντας. Σημαντικός. Δεν είναι το πάν.
Ένας ευσυνείδητος δάσκαλος μπορεί να βοηθήσει ένα νεόφυτο ή μαθητή μέσα σε ένα ατελές σύστημα. Ή ένα πολύ καλό μυητικό ή εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να διασφαλίσει τη μάθηση ακόμα και με μέτριους δασκάλους.
Φυσικά ο καλός δάσκαλος είναι πηγή έμπνεσης στο μαθητή.
Δε γνωρίζω για τις στοές που λές.
-
Ο "Ανθρώπινος Παράγοντας" είναι που κάνει την "διαφορά".
Κι εγώ δίνω μεγάλη σημασία στον ανθρώπινο παράγωντα. Αλλά μή τα ρίχνουμε όλα εκεί. Είναι ένας παράγοντας. Σημαντικός. Δεν είναι το πάν.
Ένας ευσυνείδητος δάσκαλος μπορεί να βοηθήσει ένα νεόφυτο ή μαθητή μέσα σε ένα ατελές σύστημα. Ή ένα πολύ καλό μυητικό ή εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να διασφαλίσει τη μάθηση ακόμα και με μέτριους δασκάλους.
Φυσικά ο καλός δάσκαλος είναι πηγή έμπνεσης στο μαθητή.
Δε γνωρίζω για τις στοές που λές.
Το να μην παει καλά ο Μαθητής στο μάθημα της Γεωγραφίας στο Σχολείο επειδή δεν είναι "προικισμένος" ο Δάσκαλος, δεν λέει και τίποτα. Δεν θα πάθει και τίποτα ο Μαθητής.
Εαν όμως ο Μαθητής "μπει πριν της ώρας του εκεί που δεν πρέπει να μπει" στα πλαίσια της Εσωτερικής του Εκπαίδευσης, επειδή ο Δάσκαλος είναι "εγκληματικά ανεπαρκής", τότε ο Μαθητής είναι "χαμένος".
Μάθηση στον Εσωτερισμό δεν είναι απλώς "παπαγαλία" κειμένων ώστε να μην παίζει κανένα ρόλο ο Δάσκαλος.
Είναι "Βίωση" πάνω απ' όλα. Όπου ο "καθοδηγητικός" ρόλος του έμπειρου και "εμπνευστικού" Διδασκάλου είναι "καίριος".
Και αυτή η "Βίωση" μπορεί να γίνει πάρα πάρα πολύ επικίνδυνη υπό την "καθοδηγητική ευθύνη" ενός "ανεπαρκούς Διδασκάλου".
-
Συμφωνώ ότι το κακό αποτέλεσμα ενα μυστικιστικά τάγμα, είναι καταστροφικό για τον ανίδεο που καταφεύγει εκεί.
-
Συμφωνώ ότι το κακό αποτέλεσμα ενα μυστικιστικά τάγμα, είναι καταστροφικό για τον ανίδεο που καταφεύγει εκεί.
Ο "Υποψήφιος" που θα "κρούσει την Θύραν" του Τάγματος μπορεί να είναι όντως "ανίδεος".
Ή μπορεί να είναι αντίστοιχα "πολύ πολύ υψηλά Μυημένος" απο άλλες προηγούμενες ζωές.
Ή μπορεί να ανήκει σε οποιοδήποτε ενδιάμεσο Στάδιο Μύησης απο το ένα άκρο (του "ανίδεου") μέχρι το άλλο (του "Υψηλά Μυημένου").
Εαν το Τάγμα αυτό "συγκροτείται" απο "ανεπαρκείς Διδασκάλους", πως θα κάνει την "ακριβή αξιολόγηση" (την "Ψυχομετρία") του "Υποψήφιου"?
Με μια απλή κόλλα χαρτί, έναν Τριτεγγυητή (λες και είναι γραμμάτιο) και δυο τρεις ερωτησούλες περί της τωρινής του κοινωνικοοικονομικοσυζυγικής ζωής καθώς και ένα "τι ζητάς εσύ απο το Τάγμα"?
-
Πιστεύω ότι ναι μεν και οι δύο παράγοντες παίζουν ρόλο, αλλά ο ανθρώπινος είναι σίγουρα ο πιο σημαντικός απο όλους και μάλιστα με μεγάλη διαφορά. Το πραγματικό πρόβλημα είναι αυτό που αναφέρει και ο Avaris, η σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητή. Πιστεύω πώς ένα λάθος που γίνεται συχνά είναι να βλέπουμε αυτή τη σχέση σαν μονόδρομη. Δηλαδή ο δάσκαλος διδάσκει και ο μαθητής μαθαίνει. Αυτό που βλέπω εγώ είναι ένα δυναμικό πεδίο συνεχούς αλληλεπίδρασης μεταξύ δύο ανθρώπων. Κάτι σαν ένα γιν-γιαν. Δηλαδή ο δάσκαλος έχει μέσα του και ένα «μικρό μαθητή» και ο μαθητής έχει μέσα του ένα «μικρό δάσκαλο». Τώρα τα προβλήματα μπορεί να ξεκινήσουν για δύο λόγους:
1. Ο δάσκαλος απο υπερβολική έπαρση ξεχνά τον «μικρό μαθητή» μέσα του και θεωρεί ότι μιλά σε ένα κασεττόφωνο όπου θα ηχογραφηθεί η φωνή του και μετά με ευχαρίστηση θα πατάει το κουμπάκι όποτε θέλει και να την ακούει.
2. Ο μαθητής απο υπερβολικά χαμηλή αυτοπεποίθηση ξεχνά τον «μικρό δάσκαλο» που υπάρχει μέσα του και θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο να αντιτάξει επιχειρήματα απέναντι σε κάτι που του λέει ο δάσκαλος. «Για να το λέει ο δάσκαλος έτσι πρέπει να είναι» λέει και σκύβει κεφάλι. Ίσως να το κάνει και απλώς για να δείξει πρόσωπο και να προχωρήσει πιο γρήγορα μέσα απο τις διάφορες βαθμίδες, λές και λαμβάνει μέρος σε αγώνες ταχύτητας.
Αυτή η σχέση είναι στείρα και το μόνο που γίνεται είναι να μεταφέρονται ξερές γνώσεις και ανούσια τυπικά χωρίς αποτελέσματα. Τι και αν μεταφέρω στον άλλο την ξερή γνώση του τρίπτυχου IAO και τον περάσω μέσα απο μια τυπική τελετή χωρίς βιωματική εμπειρία/κατανόηση; «Κάνε αυτό και αυτό και θα πάς στον επόμενο βαθμό» Και ο αφελής μαθητής κάτω απο την ανοχή του ξύλινου δασκάλου πάει στον επόμενο βαθμό, χωρίς να βιώσει πρώτα αυτό που θα έπρεπε να βιώσει.
Αυτή η σχέση δασκάλου-μαθητή, την βλέπουμε παντού ακόμη και σε ένα σχολείο. Τα ίδια προβλήματα υπάρχουν και εκεί.
Απορία δική μου γι’αυτούς που γνωρίζουν : Ελέγχονται πρακτικά οι δυνατότητες του μαθητή πρίν προχωρήσει απο τους δασκάλους; Δηλαδή ας υποθέσω ότι για να προχωρήσει κάποιος, πρέπει να έχει την δυνατότητα ας πούμε της αστρικής προβολής. Μπορεί αν του δοθεί ένα σύμβολο παντελώς άγνωστο για τον ίδιο, να ανέβει στο αστρικό, να μάθει τη σημασία του και στην επιστροφή να πεί στο δάσκαλο τι έμαθε; Αν όχι, τότε να μένει στην "ίδια τάξη" μέχρι να τα καταφέρει. Το παράδειγμα που έδωσα μπορεί να είναι και χαζό, δεν γνωρίζω, αλλά νομίζω καταλαμβαίνετε τι θέλω να πώ. Αν αφήσεις αυτό τον άνθρωπο να προχωρήσει τότε κάνεις όχι μόνο ζημιά στον ίδιο, αλλά και σε όλους που έρχονται απο πίσω του. Είναι ζωτικής σημασίας νομίζω να υπάρχουν μεθόδοι επαλήθευσης και ελέγχου των όποιων αποτελεσμάτων πρίν προχωρήσει κάποιος.
Αυτός πιστεύω είναι ένας απο τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους φθείρονται οι διάφορες σχολές και ας έχουν σαν γενέτειρα τους ακόμη και την Ατλαντίδα. Ο δάσκαλος πεθαίνει και μετά αναλαμβάνει ο μαθητής, αλλά ποιός μαθητής; Αυτός που μια ζωή έκανε τον παπαγάλο; Την συνέχεια μπορείτε εύκολα να την φανταστείτε (κάποιοι απο σας μάλιστα την ζείτε). Η Ουσία δεν νομίζω ότι περνά μέσα απο τους τοίχους, τα καταστατικά και τις «αναγνωρίσεις» του όποιου τάγματος, αλλά μέσα απο τους ίδιους τους ανθρώπους.
-
Phoenix69, συμφωνώ μαζί σου.
-
Phoenix69 μην ανησυχείς δεν υπάρχουν τέτοιοι δάσκαλοι, είναι στην σφαίρα της φαντασίας. Θα μου πεις βέβαια και πως εγώ θα αναγνωρίσω τον δάσκαλο, τι να σου πω είναι δικό σου θέμα, να έχεις τα αυτιά και τα μάτια σου ανοιχτά για να μην χάσεις την ευκαιρία.
Εάν μπεις κάπου και αισθανθείς άσχημα φύγε τρέχοντας και μην σκεφτείς λεπτό το θέμα «πρέπει να προσπαθήσω γιατί αντιδρά η προσωπικότητα». Αυτός είναι ο λόγος που ο κόσμος ταλαιπωρείται και μετά φταίει ο δάσκαλος, το τάγμα και η θειά μου από το χωριό.
Πιθανόν να σου φαίνονται περίεργα αυτά που σου έγραψα και να μην τους δώσεις σημασία, όμως δεν χάνεις τίποτα να τα αφήσεις σε μια άκρη του μυαλού σου και όταν δεις τα δύσκολα τα χρησιμοποιείς, εξάλλου ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται.
-
Εκτός από αυτά, ένας χαρισματικός και ικανός δάσκαλος πρέπει να καταφέρει να κάνει τον μαθητή του να λατρέψει τις διδασκαλίες κι όχι τον ίδιο τον δάσκαλο. Αν γίνει το τελευταίο, δεν θα υπάρξει εξέλιξη στο δρόμο του μαθητή κι επίσης κινδυνεύει να φτιάξει ένα κακέκτυπο του εαυτού του αν ο μαθητής προσπαθεί να σκέφτεται και να δρα όμοια με τον δάσκαλό του.
-
author=Trithemius link=topic=97.msg3315#msg3315 date=1185549491]
Εκτός από αυτά, ένας χαρισματικός και ικανός δάσκαλος πρέπει να καταφέρει να κάνει τον μαθητή του να λατρέψει τις διδασκαλίες κι όχι τον ίδιο τον δάσκαλο.
Ορθόν σε γενικές γραμμές!
Αν γίνει το τελευταίο, δεν θα υπάρξει εξέλιξη στο δρόμο του μαθητή κι επίσης κινδυνεύει να φτιάξει ένα κακέκτυπο του εαυτού του αν ο μαθητής προσπαθεί να σκέφτεται και να δρα όμοια με τον δάσκαλό του.
Να όμως που η Διδασκαλία σε κάθε Γνωστικό Πεδίο γίνεται όχι αφηρημένα αλλά στηριγμένη παντού και πάντα σε Πρότυπα!
Ο Μαθητής έχει ανάγκη απο ένα Απτό Πρότυπο μπροστά του.
Η Αφηρημένη Διδασκαλία απο μόνη της - στα πρώτα Στάδια τουλάχιστον - δεν του είναι βατή.
Έχει ανάγκη να δει μπροστά στα μάτια του το "πως το κάνει ο Οδηγός του πρώτα, για να τον μιμηθεί κατόπιν".
Εαν οι Μαθητές του δεν είχαν λατρέψει πρώτα τον Σωκράτη, ο πνευματικός του σπόρος δεν θα είχε την απήχηση που είχε μέσα τους. Η Λογική δεν αρκεί για να "κινητοποιήσει τις Εσωτερικές Δυνάμεις του Μαθητή".
Πρέπει να κινητοποιηθεί το συναίσθημά του. Και η "Λατρεία" προς τον Δάσκαλο μπορεί να το κάνει αυτό.
Με τα χρόνια, με την αύξηση της Γνώσης και της πείρας του φυσικά και πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί, να απεγκλωβιστεί απο την "Λατρεία" και την τάση Μίμησης του Δασκάλου του, να αναπτύξει την δική του "Νότα", το δικό του "Στυλ", την δική του "Προσωπικότητα".
Άλλωστε, υπάρχει και ένα σχετικό απόφθεγμα που έχει εφαρμογή σε κάθε Γνωστικό Πεδίο.
"...Όταν αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα, σκέψου τι θα έκανε ο "τάδε χ, ψ Μεγάλος" στον τομέα αυτόν της Γνώσης..."
Μεγίστη εφαρμογή έχει το παραπάνω στο δίδυμο Μαθητής - Δάσκαλος.
-
Ευχαριστώ pyramid, νά'σε καλά.
Τώρα ώς προς το θέμα της λατρείας των διδασκαλιών θα διαφωνίσω. Φυσικά μπορεί η διαφωνία να είναι ώς προς το πώς κάποιος αντιλαμβάνεται τη λέξη λατρεία. Προσωπικά όποτε την ακούσω τα ένστικτα μου κτυπάνε τα καμπανάκια κινδύνου. Είτε το δάσκαλο λατρέψουμε, είτε τις διδασκαλίες, νομίζω ότι χάνουμε τη μπάλα. Και τα δύο είναι εργαλεία πρός εξέλιξη και όχι κάτι για να το προσκυνάμε. Τα εργαλεία χρειάζονται συντήρηση και έλεγχο ειδάλλως θα σκουριάσουν. Αν τα λατρέψουμε, τότε θα τυφλωθούμε και δεν θα δούμε αν υπάρχουν λάθη σ'αυτά. Ακόμη και ατράνταχτα στοιχεία να μας παρουσιάσει κάποιος που αναιρούν τις διδασκαλίες θα τα αρνούμαστε πεισματικά, διότι η λατρεία τυφλώνει...
-
Υπάρχουν δύο ειδών ομάδες ή οικογένειες στον εσωτερισμό ή γενικά στην κοινωνία μας...
1. Η Μητριαρχική - κύκλος - όλοι ίσοι
2. Η Πατριαρχική - πυραμίδα - αρχηγός, ακόλουθοι.
Η Αδερφότητα είναι Μητριαρχικό μοντέλο...
Το Τάγμα είναι Πατριαρχικό...
Η Αδελφότητα δεν έχει Ιεραρχία, αλλά τους ενώνει μία ΙΔΕΑ...
Το Τάγμα έχει διαβαθμίσεις αξιωμάτων...
Στις μέρες μας, οι ομάδες τείνουν να επιστρέφουν πίσω σε μητριαρχικές δομές... Team Work...
-
Χμμ, η ισχύς εν τη ενώσει ::)
-
Ευχαριστώ pyramid, νά'σε καλά.
Τώρα ώς προς το θέμα της λατρείας των διδασκαλιών θα διαφωνίσω. Φυσικά μπορεί η διαφωνία να είναι ώς προς το πώς κάποιος αντιλαμβάνεται τη λέξη λατρεία. Προσωπικά όποτε την ακούσω τα ένστικτα μου κτυπάνε τα καμπανάκια κινδύνου. Είτε το δάσκαλο λατρέψουμε, είτε τις διδασκαλίες, νομίζω ότι χάνουμε τη μπάλα. Και τα δύο είναι εργαλεία πρός εξέλιξη και όχι κάτι για να το προσκυνάμε. Τα εργαλεία χρειάζονται συντήρηση και έλεγχο ειδάλλως θα σκουριάσουν. Αν τα λατρέψουμε, τότε θα τυφλωθούμε και δεν θα δούμε αν υπάρχουν λάθη σ'αυτά. Ακόμη και ατράνταχτα στοιχεία να μας παρουσιάσει κάποιος που αναιρούν τις διδασκαλίες θα τα αρνούμαστε πεισματικά, διότι η λατρεία τυφλώνει...
Ο καλύτερος "υποκινητής", "εργαλείο" και "σύμμαχος" για την κατάκτηση των επιδιωκόμενων "πραγματώσεων", "συνειδητοποιήσεων" και γενικότερα "Βιώσεων" της Ατραπού είναι τα "συναισθήματα" και Ψυχικές καταστάσεις που βασίζονται σε αυτά ή/και "διαμορφώνονται" απο αυτά*.
Οι καλύτεροι "πυροκροτητές".
Ένα απο αυτά είναι και η "Λατρεία". Ένα πολύτιμο "εργαλείο" και τίποτε άλλο.
Όταν επιτελέσει τον σκοπό του (το "Εργαλείο"), ο Μαθητής έχει την "επόμενη σκληρή δοκιμασία".
Να κατορθώσει να συνειδητοποιήσει πως δεν το χρειάζεται πλέον και να το "αφήσει πίσω του".
* προσωπικά αδυνατώ να πιστέψω πως μπορείς να βαδίσεις την Ατραπό (και να βιώσεις τα άρρητα που είναι να βιώσεις) μέσω μιας "Ψυχρολογιστικής Στάσης, Σκέψης και Οπτικής".
Ένα παράδειγμα απο τον χώρο των πολεμικών τεχνών.
Ονομάζεται "Ελεγχόμενος Θυμός".
Ένα άκρως απαραίτητο συστατικό για να κινητοποιηθεί η τεράστια "Εσωτερική Δύναμη" του Μαθητή και να συγκεντρωθεί σε ένα "καίριο χτύπημα" είναι η "απότομη διόγκωση της Αδρεναλίνης".
Ο μόνος τρόπος για να το επιτύχει αυτό ο Μαθητής είναι να καταφέρει να νοιώσει το αίσθημα του Θυμού σε όλο του το μεγαλείο για όσα δευτερόλεπτα (ή λεπτά) είναι απαραίτητο.
Τόσο πριν, όσο και μετά, οφείλει να κρατάει τον Θυμό έξω απο τον Ψυχισμό του.
Που σημαίνει, πρέπει να είναι γαλήνιος και να αποφεύγει την σύγκρουση.
Εαν δεν γίνεται αλλοιώς όμως, πρέπει να χτυπήσει ακαριαία, αστραπιαία και κυρίως "καίρια". Πρέπει λοιπόν να κάνει χρήση του "Ελεγχόμενου Θυμού".
Αμέσως μετά το πέρας της σύγκρουσης όμως είναι υποχρεωμένος να αδειάσει απο το δηλητηριώδες αίσθημα του θυμού και να επανέλθει στην ηρεμία.
Αυτό ήταν ένα μικρό παράδειγμα χρήσης του "συναισθήματος" ως "πυροκροτητή" του ξεσπάσματος των "Εσωτερικών Δυνάμεων".
Παρεμπιπτόντως, εαν αυτό το άτομο δεν "λατρέψει" τον Δάσκαλό του - στο στάδιο εκπαίδευσης που ενδείκνυται η "Λατρεία" - απο που θα αντλήσει δύναμη για να πιστέψει στον εαυτό του πως μπορεί πχ να σπάσει αντικείμενα ή να δεχτεί χτυπήματα (υπο αυτοσυγκέντρωση) στο στομάχι που κάτω απο άλλες συνθήκες θα τον συνέτριβαν?
Μετά το πέρας αυτού του σταδίου, πιστεύει αρκετά στον εαυτό του ώστε να χρησιμοποιεί άλλα "ψυχικά εφαλτήρια" και να επιφέρει "εσωτερικά αποτελέσματα".
Σε κάποια αρχικά στάδια όμως, είναι άκρως απαραίτητη η χρήση τέτοιων "εξωτερικών ψυχικών στηριγμάτων".
-
Αγαπητέ Avaris ότι γράφουμε δεν μπορούμε να το ξεγράψουμε. Το σβήσιμο μας δίνει μόνο την ψευδαίσθηση ότι κάτι έχουμε αλλάξει. Αναγνωρίζω όμως την προσπάθεια για έλεγχο της προσωπικότητας και μπράβο σου.
Μην ρωτάς το τι έγινε αντιληπτό από εμένα, δεν σε ρώτησα τίποτα.
Είναι αναγκαίο να είμαστε ακριβείς στις εκφράσεις μας.
Στο θέμα ουσίας που σε ενδιαφέρει, εάν ακολουθήσεις την Καμπαλά να μην διαλογισθείς σε οτιδήποτε έχει σχέση με τις δύο ακριανές στήλες του δέντρου.
Εάν εννοείς το συγκεκριμένο θέμα ως ουσία, δεν υπάρχει θέμα γιατί δεν υφίσταται ηθική στην ατραπό μόνο νόμοι.
Phoenix69 συμφωνώ με την τοποθέτησή σου στο θέμα λατρεία. Δέχομαι την ανάγκη ενός προτύπου προσωπικότητας, ενός ορατού μέτρου σύγκρισης, όμως ο έλεγχος είναι απαραίτητος.
Να είσαι και εσύ καλά.
-
............. δεν υφίσταται ηθική στην ατραπό μόνο νόμοι.
Ο σκοπός του θέματος είναι να "ανιχνεύσει" εαν και υπό ποιές συνθήκες υφίσταται ή/και "τροποποιείται" η "έννοια της Ηθικής" στην Ατραπό.
Οι Νόμοι έχουν παντού και πάντοτε ένα "Ηθικό Πρίσμα". Δεν υπάρχουν ξερά και απλά "Νόμοι".
Προϋπάρχει η "Ηθική Οπτική/φίλτρο" η οποία οδηγεί στην αναγκαιότητα σύστασης του "Νόμου".
Δεν υπάρχει "παρθενογέννεση Νόμων". Προϋπάρχει η γονιμοποίηση απο μέρους του "Ηθικού Αισθητηρίου".
Εαν αυτό είναι "Σκοτεινό" θα οδηγήσει σε "Σκοτεινούς Νόμους".
Εαν αυτό είναι "Φωτεινό" θα οδηγήσει σε "Φωτεινούς Νόμους".
Εαν ξεκινήσουμε με το σκεπτικό , δεν υφίσταται Ηθική στην Ατραπό, τότε νομιμοποιείται κάποιος να καταληστεύει τον κόσμο όλη μέρα, να ψεύδεται ασύστολα, να κατασυκοφαντεί, να καταδυναστεύει, να αποπλανεί, να κακοποιεί, να βασανίζει, να βιάζει, να ραδιουργεί, να σπιλώνει υπολήψεις, να προκαλεί διαρκώς πόνο, ακόμη και να σκοτώνει.....
και παρ' όλα αυτά , να διαλογίζεται επιχειρώντας να "ανέλθει εσωτερικά"....
και μια φορά την εβδομάδα να πηγαίνει κανονικά στην Στοά του Τάγματός του όπου θα συμμετέχει ελαφρά τη καρδία στις Ιερές Εργασίες της.
Και ακόμη χειρότερα, αυτός ο άνθρωπος να λαμβάνει βαθμούς απο την Ιεραρχία του Τάγματός του θεωρούμενος άξιος να ανέλθει Εσωτερικά....
Συνεπώς, με αυτό το σκεπτικό και αυτό τον τρόπο, αυτός ο "εγκληματίας" νοιώθει ότι παίρνει "συγχωροχάρτι" και γίνεται ακόμη χειρότερος ....
Και βλέποντας αυτά οι "υποψήφιοι Νεόφυτοι", λαμβάνουν "λάθος μηνύματα" περί του "τι εστί Ατραπός".
πχ ότι τα πάντα επιτρέπονται στην Ατραπό.
Μπορείς δηλαδή να είσαι "καθίκι" στην ζωή σου αλλά ταυτόχρονα να ανεβαίνεις την Ατραπό συγκεντρώνοντας "βαθμούς" σαν νάταν "αναμνηστικά μετάλλια".
Το ότι τα θρησκευτικά καθεστώτα, ιστορικά καπηλεύτηκαν και βρώμισαν την λέξη "Ηθική", δεν νομίζω να καταργεί την "αρχετυπική αγνή πλευρά" της.
Τα παραπάνω εγκλήματα που περιεγράφησαν ενδεικτικά δεν αντιβαίνουν απλώς και ξερά σε Νόμους της Ατραπού.
Είναι εγκλήματα απο έλλειψη προσωπικής Ηθικής πρώτιστα.
-
Θα συμφωνήσω με την pyramid. Όπως το βλέπω εγώ προσωπικά, η κάθε ατραπός είναι βασικά μια προσπάθεια εναρμονισμού με τη φύση. Είτε αυτό είναι το εξωτερικό περιβάλλον είτε το εσωτερικό μας. Παρατηρώντας τώρα τη φύση θα δούμε ότι οι ανθρώπινοι κανόνες και ηθικές δεν σημαίνουν τίποτα γι'αυτή. Τώρα κάποιος που θα εναρμονιστεί με αυτή, τότε πολύ απλά θα αποβάλει κάθε ανθρώπινο και ηθικό νόμο. Εάν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ ανθρώπινης ηθικής και ατραπού, τότε αυτή θα είναι αντιστρόφως ανάλογη, δηλαδή όσο πιο πολύ προχωρεί κάποιος, τόσο πιο λίγη ανάγκη θα έχει γι'αυτούς τους ανθρώπινους κανόνες (που ας σημειώσουμε ότι μπορεί να διαφέρουν δραματικά απο εποχή σε εποχή, αλλά και απο τόπο σε τόπο). Τώρα η φύση έχει τους δικούς της και η απόδειξη ότι λειτουργούν είναι η ίδια η ύπαρξη μας, εμάς και όλων των άλλων οργανισμών (ναι υπάρχουν και τέτοιοι :D). Η φύση δεν έχει "πρέπει" και "δεν πρέπει", είναι αυτό που είναι, είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Τώρα αν το δούμε απο κοινωνικής πλευράς θα δούμε ότι εφόσον η κοινωνία δεν είναι τίποτα παραπάνω απο ένα συνοθύλευμα απο ανθρώπινους κανόνες, τότε είναι φυσικό κάποιος ο οποίος εναρμονίζεται με τη φύση, να βρίσκεται σε...δυσαρμονία με τη εκάστοτε κοινωνία και το τέλος ενός τέτοιου ανθρώπου όλοι το έχουμε δεί δια μέσου της ιστορίας, είτε αυτός ήταν Χριστός ή Σωκράτης.
-
Παρατηρώντας τώρα τη φύση θα δούμε ότι οι ανθρώπινοι κανόνες και ηθικές δεν σημαίνουν τίποτα γι'αυτή. Τώρα κάποιος που θα εναρμονιστεί με αυτή, τότε πολύ απλά θα αποβάλει κάθε ανθρώπινο και ηθικό νόμο.
Η φύση είναι ο μεγάλος δάσκαλος. Παρατηρώντας την μαθαίνουμε. Αν κάποιος ανθρώπινος ηθικός κανόνας έρχεται αντίθετος με τη λειτουργία της φύσης, τότε θα έλεγα αβίαστα ότι ο ανθρώπινος κανόνας είναι λάθος. Οι εσωτεριστικοί όμως κανόνες θα περίμενα να είναι αποτέλεσμα μελέτης της φύσης, άρα και σύμφωνοι με αυτήν.
-
Εγώ θέλω να πω πως η κοινωνική μας ζωή, που φυσικά σχετίζεται με την τήρηση συγκεκριμένων κανόνων ηθικής, αποτελεί μία ικανή και αναγκαία συνθήκη, ώστε ο ενδιαφερόμενος να προχωρήσει, να εξελίξει τη συνειδητότητά του και να εξερευνήσει τη δομή του σύμπαντος, της φύσης.
Σαφώς και η φύση δεν γνωρίζει από "πρέπει" και "δεν πρέπει". Επίσης πρέπει να κατανοήσουμε πως η φύση ποτέ δεν κάνει λάθη. Αυτά είναι ανθρωποκεντρικές προσεγγίσεις στην ερμηνεία της φύσης.
Η φύση απλώς υπάρχει, γεννά και εξελίσσεται. Μέσα από αυτή την κατανόηση αναγνωρίζουμε πως στη φύση δεν υπάρχουν κανόνες ηθικής, δεν υπάρχει ηθικό και ανήθικο, σωστό και λάθος, φύσει και παρά-φύσει, υπάρχει μόνον μία κατάσταση του τύπου "nunc stans", ένα Αιώνιο Τώρα!
-
Η φύση απλώς υπάρχει, γεννά και εξελίσσεται. Μέσα από αυτή την κατανόηση αναγνωρίζουμε πως στη φύση δεν υπάρχουν κανόνες ηθικής, δεν υπάρχει ηθικό και ανήθικο, σωστό και λάθος, φύσει και παρά-φύσει, υπάρχει μόνον μία κατάσταση του τύπου "nunc stans", ένα Αιώνιο Τώρα!
Trithemius με εκπλήσσεις ευχάριστα :o
-
Η φύση "γεννάει" αδύναμα, ασθενικά παιδιά και μαζί γεννάει τον θάνατό τους εξαιτίας αυτής ακριβώς της αδυναμίας τους.
Στο χέρι του ανθρώπου είναι όμως εαν θα ακολουθήσει το παράδειγμα της φύσης και θα δημιουργήσει Καιάδες ή εαν θα πάει "κόντρα" στην απάνθρωπη φύση και θα δημιουργήσει συστήματα φροντίδας αυτών των πιο ασθενικών πλασμάτων.
Το ότι η Φύση είναι απάνθρωπη δεν νομιμοποιεί τον σκεπτόμενο, πολιτισμένο, ανώτερο άνθρωπο να αναλαμβάνει εξίσου απάνθρωπη δράση.
Έργο του είναι να "εξευγενίζει" και να προσφέρει "θετικό έργο" και όχι να μιμείται την φύση στην καταστροφική της μανία κρυβόμενος πίσω απο το άλλοθι της δήθεν Σοφίας της.
Σοφή μπορεί να είναι σε πολλά.
Αλλά όχι apriori στα πάντα.
Για ψάξτε καλά στον οργανισμό σας και σκεφτείτε όλοι πόσες ασθένειες θα σας είχαν σκοτώσει εαν ο άνθρωπος δεν αποφάσιζε να πάει κόντρα στην φύση και να ανακαλύψει θεραπείες ασθενειών που κάποτε αποτελούσαν αιτία θανατηφόρας πτώσης στον Καιάδα.
-
Πολύ ενδιαφέρον Avaris.
Στο χέρι του ανθρώπου είναι όμως εαν θα ακολουθήσει το παράδειγμα της φύσης και θα δημιουργήσει Καιάδες ή εαν θα πάει "κόντρα" στην απάνθρωπη φύση και θα δημιουργήσει συστήματα φροντίδας αυτών των πιο ασθενικών πλασμάτων.
Μα γιατί ο Καιάδας είναι "κατά φύση" ενώ η φροντίδα είναι "παρά φύση"?
Ο Καιάδας είναι τεχνιτός θάνατος, άρα "παρά φύση". Η φροντίδα με φυσικούς τρόπους (αγάπη, υγιηνή διατροφή, φυσικές μεθόδους υεραπείας) είναι "κατά φύση". Ο άνθρωπος δεν αποτελείται μόνο από σώμα. Το πιο σημαντικό του στοιχείο είναι το πνεύμα. Το να δίνεις ίσες ευκαιρίες και να επιτρέπεις ένα ελατωματικό σώμα αλλά με εξαιρετικό πνεύμα να διαπρέψει, θεωρώ "κατά φύση".
Για ψάξτε καλά στον οργανισμό σας και σκεφτείτε όλοι πόσες ασθένειες θα σας είχαν σκοτώσει εαν ο άνθρωπος δεν αποφάσιζε να πάει κόντρα στην φύση και να ανακαλύψει θεραπείες ασθενειών που κάποτε αποτελούσαν αιτία θανατηφόρας πτώσης στον Καιάδα.
Το να χτίζω σπίτι για να προστατευτώ από τη μανία της φύσης είναι "παρά φύση"? Δηλαδή τι? Να κυκλοφορούμε γυμνοί? Αν φοραμε ρούχα είμαστε "παρά φυση"? Από κάποια οπτική γωνία ίσως.
Εγώ θεωρώ ότι όταν χρησιμοποιούμε τη φύση σα σύμαχο και βρίσκουμε λύσεις που δεν την καταστρέφουμε, είμαστε "κατά φύση". Πχ οικολογικές καλιέργιες, λύσεις φιλικές προς το περιβάλον, ολιστικές θεραπείες και όχι κορτιζόνες με πάμπολες παρενέργειες.
-
Χμμ, παρά φύση, κατά φύση, καιάδας, μέθοδοι βελτίωσης του ανθρώπινου οργανισμού...
Μήπως μιλάτε για κεκρυμμένη ευγονική;
Η όλη ουσία είναι να αναλακύψουμε και να κατανοήσουμε τις οδούς εκείνες που δεν σχετίζονται με μια πορεία "ενάντια" στη φύση αλλά με μια πορεία εύρεσης μεθόδων ήρεμης και γόνιμης-παραγωγικής ζωής, ακόμη και υπό συνθήκες που φαινομενικά δεν προσφέρουν τίποτε στην εξέλιξή μας.
Θεωρώ πως τίποτε στη ζωή δεν είναι άχρηστο. Ότι είναι άχρηστο, δεν υπάρχει. Ακόμη και αυτά τα "αδύναμα" παιδιά που αναφέρει ο Avaris, αν και θεωρητικά δεν έχουν ελπίδες εξέλιξης, μπορεί να γίνουν άριστες αιτίες της προσωπικής εξέλιξης κάποιων άλλων ανθρώπων! Ας μη συνδέουμε λοιπόν την φαινομενικά υποτελή προσωπικότητα κάποιου αποκλειστικά με κάτι το άχρηστο. Ακόμη και ο πιο νοητικά υστερημένος άνθρωπος (κυριολεκτικά και μεταφορικά), μπορεί να μετατραπεί σε έναν πολύ σημαντικό δάσκαλο για κάποιους άλλους. Πως; Με την παρατήρησή του και μόνον! Είμαστε εξοικειωμένοι με τα "δεδομένα" της ζωής μας. Επειδή όμως τίποτα δεν μας χαρίζεται και τίποτα δεν είναι δεδομένο, καλό είναι να μην φτάνουμε στην κατανόηση της αξίας κάποιου αγαθού μέσω της απώλειας αυτού...
Σαφώς και είναι στη φύση μας να ψάχνουμε τρόπους και μεθόδους εξέλιξης, τόσο σε βιοποριστικό, όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Όμως, αν προσεγγίσουμε τον μακρόκοσμο με ανθρωπομορφικά δεδομένα (σοφία ή μη, καταστροφικό έργο, καιάδας κλπ) και κατανοήσουμε το πως λειτουργεί ο μακρόκοσμος, τότε και μόνον τότε θα μάθουμε να ζούμε αρμονικά με αυτόν. Τελικό αποτέλεσμα; Η έμπρακτη θεουργία, η επιτυχής αναγνώριση και κατανόηση των δομών του σύμπαντος και του ρόλου μας μέσα σε αυτό.
Το να προσπαθούμε συνεχώς να πηγαίνουμε κόντρα στα δεδομένα της φύσης, δεν θεωρώ πως είναι η σωστή κίνηση. Δεν είναι σοφό να προσαρμόζουμε τη φύση στα δικά μας δεδομένα (αλήθεια με τι ISO κρίνουμε πως εμείς κινούμαστε σωστά;). Σοφό είναι το να ανακαλύπτουμε συνεχώς ολοένα και περισσότερα χαρακτηριστικά, ιδιότητες και νόμους της φύσης, να τα κατανοούμε, να γίνονται κτήμα μας, άρα να γινόμαστε εμείς φορείς της γνώσης του σύμπαντος.
Τελικό αποτέλεσμα; Ολοκληρώνεται η αποστολή μας, οι τρόποι αρμονικής συνύπαρξης με τους γύρω μας και το σύμπαν έχουν βρεθεί. Φυσικά, μιλάμε για μια μακραίωνη και επίπονη διαδικασία, γιατί μιλάμε για την απόλυτη αποστολή.
Ας δούμε λοιπόν τη φύση όπως έχει, ας μάθουμε να σκεφτόμαστε και να δρούμε με κάπως λιγότερα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά και περισσότερο με "θεϊκά" και σύντομα θα βρούμε την αρμονία που χρειαζόμαστε. Αν η φύση σε κάποιες εκφάνσεις της δείχνει απάνθρωπη, ταυτόχρονα, κάπου αλλού μας δείχνει τη σοφία και το μεγαλείο της. Αν θέλουμε να μιλάμε για ολοκληρωμένη εικόνα της φύσης, πρέπει να αποδεχτούμε την οπτική του Εν το Παν. Αλλιώς μιλάμε για μη ολοκληρωμένη αντίληψη της φύσης...
Γνώμη μου ::)