ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα
Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού => Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές => Μήνυμα ξεκίνησε από: Avaris στις Απριλίου 23, 2007, 10:17:42
-
Άλλος ένας απο τους βασικούς πυλώνες του Εσωτερισμού:
ο Κανόνας της Μη-Προσκόλλησης.
Λέει το Ταο Τε Τσινγκ σχετικά:
"Στην Οικουμένη:
Όλοι μας κάποια στιγμή γνωρίζουμε το ωραίο....
....φτάνοντας όμως στο ωραίο, νάτο μπροστά μας και το άσχημο!
Όλοι μας κάποια στιγμή γνωρίζουμε το Καλό....
....φτάνοντας όμως στο Καλό, νάτο μπροστά μας και το Κακό!
Ακόμα:
Αισθητό και Υπεραισθητό συνυπάρχουν.....
Δύσκολο και Εύκολο εναλλάσσονται....
Μακρύ και Κοντό συγκρίνονται....
Ψηλό και Χαμηλό αλληλοστηρίζονται....
Αντίθετοι ήχοι εναρμονίζονται....
Εμπρός και Πίσω αλληλοακολουθούνται....
Έτσι και όποιος Γνωρίζει, πραγματοποιεί τα έργα που αναλαμβάνει, χωρίς να εμποδίζει τη Δράση παρεμβαίνοντας με την Σκέψη του....
Γι' αυτό:
Διδάσκει με τη συμπεριφορά του, όχι με λόγια.....
Ότι και να του παρουσιάζεται δεν το απωθεί.....
Δημιουργεί αλλά δεν προβάλλει Κυριότητα.....
Δρα, αλλά δεν ζητάει Ανταμοιβή.....
Με άλλα λόγια:
Πραγματοποιεί τους Σκοπούς του, αλλά δεν μένει Προσκολλημένος σε αυτούς.....
Γι' αυτό δεν Φθείρεται....."
Σχόλια?
-
Η άλλη όψη της "Προσκόλλησης" - σύμφωνα με το ΤΑΟ - είναι η "Υπερβολή".....
******************************************************
"Εαν δοχείο παραγεμίζεται,
ξεχειλίζει......
Αν σπαθί παρακονίζεται,
στομώνει....
Αν πλούτη συσσωρεύονται,
δύσκολα φυλάσσονται.....
Αν τιμές και δόξες επιδιώκονται,
συμφορά καραδοκεί....
Επειδή τέτοια είναι τα αποτελέσματα της Υπερβολής,
μόλις εκπληρώνεις το Σκοπό σου,
Να αποτραβιέσαι......
Αυτός είναι ο ιδανικός τρόπος ύπαρξης....."
Ταο Τε Τσινγκ
-
Η Εσωτερική Εξέλιξη μοιάζει με Ταξίδι στους Αιθέρες....
...πως μπορούν να σε σηκώσουν τα φτερά σου άραγε εαν το βάρος που κουβαλάς στην πλάτη σου σε κρατάει καθηλωμένο σθεναρά στη Γη?
-
Προσκολλούμαστε όταν έχουμε προσδοκίες από τους άλλους...
προσδοκούμε οι άλλοι να μας κάνουν ευτυχισμένους, να μας χαρίσουν τα πάντα, όπως τα παιδιά...
Το κόλλημα είναι Κόλαση... και η ελευθερία, Παράδεισος...
Γινόμαστε ελεύθεροι... μέσω της αυτο-προσφοράς...
...πως μπορούν να σε σηκώσουν τα φτερά σου άραγε εαν το βάρος που κουβαλάς στην πλάτη σου σε κρατάει καθηλωμένο σθεναρά στη Γη?
Στα όνειρά μας, είμαστε πάντα ελεύθεροι, αγαπητέ Fr. Avaris... εκεί μπορούμε και αναπνέουμε...
Το επόμενο βήμα μας είναι να φέρουμε τα όνειρά μας στην πραγματικότητα...
και να βιώσουμε τον Παράδεισο... στην Γη... εφόσον τον φανταστούμε...
Εν Αρχή είναι ο Λόγος... Εν Αρχή είναι η ΙΔΕΑ...
-
Σχετικό με τη "Μη-Προσκόλληση" είναι και το παρακάτω απόσπασμα απο το "Μαθητευόμενος στη Μαγεία" του W.E.BUTLER (εκδ. Ιάμβλιχος, σ. 79).
"...Θυμάμαι την περίπτωση κάποιας αποκρυφιστικής σχολής που οι μαθητές της ζούσαν όλοι μαζί σε μια κοινότητα. Κάθε μαθητής είχε ένα μικρό κομμάτι κήπου που καλλιεργούσε ο ίδιος όταν η άσκηση μετατοπιζόταν απο το νοητικό στο υλικό επίπεδο. Καμιά φορά τύχαινε, εκεί που έτρωγαν το μεσημέρι να βλέπουν απο το παράθυρο κάποιο απο τα ζώα που έτρεφαν, να μπαίνει στον κήπο και να καταστρέφει μέσα σε λίγα λεπτά τη δουλειά και το μόχθο μηνών.
Η "δοκιμασία" ήταν να μπορούν να αντιμετωπίζουν αυτή την αναποδιά χωρίς πίκρα ή θλίψη.
Εκπαιδεύονταν για να μάθουν πως η "Μή-Προσκόλληση στο αποτέλεσμα" είναι μια ανώτερη αρετή. Σύμφωνα με την Dion Fortune, που είχε ζήσει σε αυτή την Κοινότητα, η δοκιμασία κάποτε άλλαξε στο κατά πόσο μπορούσε ο καθένας να κρατάει ανέκφραστο το πρόσωπό του, αντικρύζοντας την καταστροφή.
Πίστευαν βέβαια, ότι ο διευθυντής της Κοινότητας θα μπορούσε να αντιληφθεί "διορατικά" τα πραγματικά τους αισθήματα, κάτι που δεν επαληθεύτηκε απο τις κριτικές του......
.....η ίδια η ζωή θα σε δοκιμάσει και ο ίδιος ο εσωτερικός σου εαυτός θα κρίνει τις αντιδράσεις σου σε αυτές".....
-
Σχετικό επίσης, απόσπασμα απο το "Μαθητευόμενος στη Μαγεία" του W.W.Butler (εκδ. Ιάμβλιχος, σ.77)
"....οι κοσμικές ενέργειες βρίσκονται στη διάθεσή σου, αρκεί να πληρώσεις το ανάλογο αντίτιμο. Μη διανοηθείς να τις "μονοπωλήσεις" ή να τις "υποκλέψεις" ή να τις χρησιμοποιήσεις χωρίς να πάρεις τα απαραίτητα μέτρα. Μια τέτοια απερισκεψία θα σου κοστίσει ακριβά.
Μπορεί να ρωτήσεις "ποιό είναι το αντίτιμο για την ασφαλή χρήση αυτών των κοσμικών δυνάμεων"?
Η απάντηση είναι απλή: η Θυσία....θυσία που συνίσταται στην προσφορά ολόκληρου του προσωπικού σου εαυτού στην Υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων....
Η έννοια της θυσίας βέβαια, υπάρχει σε κάθε μορφή εκπαίδευσης, όχι μόνον στην αποκρυφιστική.
Οι περισσότεροι άνθρωποι εξισώνοντας τη "Θυσία" με την "Θλίψη" φοβούνται να θυσιάσουν κάτι και προσκολλούνται στον εαυτό τους. Το πρόβλημα είναι ότι ρυθμίζουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις έννοιες "Πόνος - Ευχαρίστηση". Αυτό σημαίνει ότι σαν τα παιδιά, προσπαθούμε να κρατήσουμε ότι είναι ευχάριστο και εξορκίζουμε το δυσάρεστο, έστω και αν πρόκειται να μας ωφελήσει πραγματικά.
......πρέπει να τηρήσουμε μια πιο ώριμη στάση και να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο αν χάσουμε αυτή την Προσκόλληση στο ευχάριστο και αποδεχτούμε τη Μαθητεία της Θυσίας, θα προοδεύσουμε πραγματικά.
Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να εξασκηθούμε στην εφέλκυση των κοσμικών δυνάμεων μόνο και μόνο με την προσωπική μας θέληση.
Οι Κοσμικές Δυνάμεις είναι ενέργειες που ζητούν να βρουν διέξοδο και απο τη στιγμή που ανοίγεται κάποιος κατάλληλα προετοιμασμένος αγωγός, κυλούν μέσα του ανεμπόδιστα.
Το αποτέλεσμα όμως μιας τέτοιας διοχέτευσης μέσα σε μια ακατέργαστη και απειθάρχητη προσωπικότητα, είναι η υπερβολική τόνωση κάθε ανισόρροπου στοιχείου που περιέχει.
Όπως μια λαθεμένη ηλεκτρική εγκατάσταση μπορεί να βάλει φωτιά σε ένα σπίτι, το ίδιο καταστροφικά μπορούν να αποδειχτούν και τα αποτελέσματα των ενεργειών για την ανεκπαίδευτη προσωπικότητα......"
-
Η μη προσκόλληση σε έναν σκοπό προϋποθέτει συχνή ανανέωση των στόχων μας. Δηλαδή, πορευόμενοι στη ζωή μας, πρέπει κατά καιρούς να θέτουμε στόχους, μικρούς ή μεγάλους και όταν τους επιτύχουμε να προχωρούμε σε νέους. Φυσικά, κάποιοι από τους στόχους αυτούς θα καθορίζουν πλέον τη ζωή μας (άλλωστε γι΄αυτό τους αναζητήσαμε...) και τότε μιλάμε για "συμβίωση" με τους στόχους αυτούς. Το κακό είναι όταν ένας και μόνον στόχος κυριαρχεί στη ζωή μας, γίνεται τρόπος ζωής και μας αλλοτριώνει.
Έτσι, η ζωή μας πρέπει να δομείται από ένα σύνολο ευγενών στόχων που συνολικά θα μας κάνουν να αισθανόμαστε γεμάτοι, ήσυχοι και ισορροπημένοι (εκδήλωση στο Ροδοσταυρικό συναισθηματικό επίπεδο). Αυτή η κατάσταση μας "παρασύρει" σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα και θα μπορούμε πλέον να εισέλθουμε πιο ικανοί στο ψυχικό και πνευματικό Ροδοσταυρικό επίπεδο.
Επίσης, σχετικά με την μη προσκόλληση, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να ούτε να μας γίνεται ο στόχος εμμμονή αλλά ούτε και να τον ξεχνάμε γιατί ως γνωστόν αν δεν κοιτάς εκεί που πρέπει να πας, τότε θα πας απλά εκεί που κοιτάς...
-
"...Θυμάμαι την περίπτωση κάποιας αποκρυφιστικής σχολής που οι μαθητές της ζούσαν όλοι μαζί σε μια κοινότητα. Κάθε μαθητής είχε ένα μικρό κομμάτι κήπου που καλλιεργούσε ο ίδιος όταν η άσκηση μετατοπιζόταν απο το νοητικό στο υλικό επίπεδο. Καμιά φορά τύχαινε, εκεί που έτρωγαν το μεσημέρι να βλέπουν απο το παράθυρο κάποιο απο τα ζώα που έτρεφαν, να μπαίνει στον κήπο και να καταστρέφει μέσα σε λίγα λεπτά τη δουλειά και το μόχθο μηνών.
Η "δοκιμασία" ήταν να μπορούν να αντιμετωπίζουν αυτή την αναποδιά χωρίς πίκρα ή θλίψη.
Σχετικά με αύτό μια και το έχουμε ως παράδειγμα!!! νομίζω οτι είναι παράλογο. Η δική μου νοημοσύνη δεν μπορεί να δεχθεί μια τέτοια διαδικασία.
Αφού ....εβλεπαν οτι τα ζώα θα κατάστρεφαν οτι έκαναν...γιατί να μην σκεφτούν ένα τρόπο προστασίας του έργου τους?
Το να παρατηρεί κανείς την καταστροφή οταν μπορεί να την αποτρέψει δεν είναι εξάσκηση αντοχής στην αναποδιά αλλά βλακεία [ για μένα].
Αν συμβεί κάτι που δεν μπορούμε να το αλλάξουμε ε, τι να κάνουμε ...θα το δεχθούμε αλλά αν μπορούμε γιατί να μην το κάνουμε?
Εν τοιαύτη περιπτώσει γιατί το έχουμε το μυαλό και την συνείδηση αν δεν τα χρησιμοποιούμε?
μόνο αν χάσουμε αυτή την Προσκόλληση στο ευχάριστο και αποδεχτούμε τη Μαθητεία της Θυσίας, θα προοδεύσουμε πραγματικά.
Η συγκεκριμμένη φράση νομίζω οτι εννοεί τα εξής:
Αν παρατηρήσουμε τον τρόπο που λαμβάνουμε τις αποφάσεις μας, τις περισσότερες φορές, θα δούμε οτι μια απο τις βασικότερες παραμέτρους είναι η ευχαρίστηση και η επιδίωξη της χαράς καθώς και η αποφυγή του πόνου και του κόπου.
Δηλαδή η πράξη καθορίζεται απο το πιθανό και επιθυμητό συναίσθημα και όχι απο την λογική μας και το σωστό η όχι.
Πιστεύω οτι για αυτη την προσκόλληση μιλάει ο συγγραφέας [ την προσκόλληση στο συναίσθημα της ευφορίας και την προσκόλληση στο φόβο του πόνου].
Δεν νομίζω οτι μιλάει για την προσκόλληση σε ένα σκοπό.
Αντίθετα ο σκοπός ισως γίνει αποτέλεσμα αν παραμείνουμε συγκεντρωμένοι σε αυτόν, ανεξάρτητα του αν θα χρειαστεί να λυπηθούμε η να κοπιάσουμε γι αυτόν κάποιες φορές.
Χωρίς επιμονή και υπομονή και ανευ στόχων πως μπορούμε να προχωρήσουμε σε οτιδήποτε?
-
Βλέπεις την Ατραπό μπροστά σου και επιχειρείς να κάνεις το βήμα. Κάτι όμως σου κρατάει το πόδι κολλημένο πίσω.
Κοιτάς πίσω σου και βλέπεις πως είναι οι "Σκοποί" που είχες θέσει στα παιδικά και νεανικά σου χρόνια. Βαθιά μέσα σου είσαι "προσκολλημένος" σε αυτούς.
Κοιτάς καλύτερα και βλέπεις πως τα πόδια σου είναι δεμένα με αλυσίδες .
Κοιτάς μπροστά σου τον Ορίζοντα της Ατραπού και ξανακοιτάς θλιμμένος τα πόδια σου γερά κολλημένα στη γη.
Κοιτάς ακόμη καλύτερα τα πόδια σου και βλέπεις πως είναι δεμένα με πολλές "ξεχωριστές" αλυσίδες.
Παρατηρείς μια ακόμη αλυσίδα.
Είναι οι "Στενές σχέσεις" που έχεις με κάποιους ανθρώπους που σέβεσαι και αγαπάς, που όμως δεν συμφωνούν με τις νέες σου "Εσωτερικές Επιλογές"...και νοιώθεις πως σε κατακρίνουν γι' αυτό....και σε πληγώνει αυτό....και ενδόμυχα, δεν σε αφήνει να "προχωρήσεις εσωτερικά", υποβάλλοντάς σου ότι κάνεις κάτι "ανήθικο" ή "κακό"....(αιρετικό ενίοτε το λένε μερικοί)....
Παρατηρείς μια ακόμη αλυσίδα....
Είναι ο "Τρόπος ζωής" σου .....δεν συμβαδίζει με αυτά που θα "επέτασσε" η Ατραπός.....την αντιπαλεύει και την αντιστρατεύεται....
Παρατηρείς μια ακόμη αλυσίδα που σε κρατάει "προσκολλημένο" και δεν σε αφήνει να κάνεις το "Βήμα" προς την Ατραπό....
Είναι οι "Αξίες" που σου εμφυσήθηκαν μέσα σου απο την κοινωνία, κατά την διάρκεια της ζωής σου....αξίες που κατ' εξοχήν, δεν συμβαδίζουν με αυτές της Ατραπού....
Και παρατηρείς με δέος, τόσες άλλες αλυσίδες στα πόδια σου.....
Και συνειδητοποιείς, πως, εαν θέλεις να κάνεις το Βήμα στην Ατραπό, πρέπει να πάψεις να είσαι "προσκολλημένος" σε τόσα και τόσα πράγματα που συνήθισες να "προσκολλάσαι" με τα χρόνια.....
Να σπάσεις αυτές τις αλυσίδες....
Τον δικό σου Γόρδιο Δεσμό....
-
''Ακούγοντας'' και ''βλέποντας'' αυτό που διαβάζω χρησιμοποιώντας τα φυσικά και ψυχικά μου [ οσο μπορώ] μάτια επιθυμώ να κάνω μερικές παρατηρήσεις ....
Ως Γενικότητα πρώτον θα έλεγα οτι οι ''αλυσίδες'' μας δέν είναι εκεί που πιστέυουμε πάντα οτι τις βλέπουμε αλλά πιθανώς πιο μέσα και σε άλλη περιοχή. Κατα την γνώμη μου είναι μέσα μας και όχι έξω, στο περιβάλλον και σε αυτούς που μας περιστοιχίζουν.
Η δική μας εξάρτηση απο την γνώμη τους ....η επιθυμία μας για την έγκρισή τους....η ανάγκη μας να μας αγαπάνε....και άλλα που θα ανακαλύψουμε όσο πιο πολύ ξεφλουδίζουμε ....είναι αυτά που μας κρατάνε δέσμιους σε πολλές καταστάσεις και όχι η ίδια η συνθήκη.
Κοιτάς πίσω σου και βλέπεις πως είναι οι "Σκοποί" που είχες θέσει στα παιδικά και νεανικά σου χρόνια. Βαθιά μέσα σου είσαι "προσκολλημένος" σε αυτούς.
Και γιατί θα πρέπει να είναι απαραίτητα λάθος η υποδεέστεροι αυτοί οι σκοποί που θέσαμε τότε?
Μήπως θα μπορούσαμε να τους δούμε κάτω απο ένα άλλο πρίσμα? Με την βοήθεια του εσωτερισμού και την αλχημεία που επιτυγχάνεται ισως όλα φανούν σαν ένας ιδανικός τρόπος για εργασία ...σαν πρόκληση....
Γιατί να μην προσπαθήσουμε να επηρεάσουμε εμείς τις καταστάσεις αντί αυτές εμάς?
Είναι οι "Στενές σχέσεις" που έχεις με κάποιους ανθρώπους που σέβεσαι και αγαπάς, που όμως δεν συμφωνούν με τις νέες σου "Εσωτερικές Επιλογές"...και νοιώθεις πως σε κατακρίνουν γι' αυτό....και σε πληγώνει αυτό....και ενδόμυχα, δεν σε αφήνει να "προχωρήσεις εσωτερικά", υποβάλλοντάς σου ότι κάνεις κάτι "ανήθικο" ή "κακό"....(αιρετικό ενίοτε το λένε μερικοί)....
Τούς σεβόμαστε, τούς αγαπάμε και γνωρίζουμε οτι τούς θέλουμε στην περιφέρεια της ζωής μας. :)
Προσπαθούμε να τούς δώσουμε και να πάρουμε οτι καλύτερο μπορούμε ;)
Ομως δεν ταυτιζόμαστε με κανένα αφού ο καθένας είναι μοναδικός.... 8)
Είναι η δική μας ανασφάλεια και οι ενοχές που μας έμαθαν που μας κάνουνε να ζητάμε αποδοχή τψν σκέψεων. Δικές μας είναι και αυτές είναι η δική μας αλήθεια ..μια αλήθεια αδιαπραγμάτευτη και μεταβαλλόμενη μόνο απο εμάς...κάθε φορά. Δεν αφορούν κανένα και δεν χρειάζεται να ανακοινώνονται.
Ετσι ούτε μας κατακρίνουν , ούτε κατακρίνουμε.
Είναι ο "Τρόπος ζωής" σου .....δεν συμβαδίζει με αυτά που θα "επέτασσε" η Ατραπός.....την αντιπαλεύει και την αντιστρατεύεται....
Εγώ δεν εχω δεί σε καμία διδασκαλία [ ως τώρα] του τάγματος που επιλέξαμε κάποια ασυμβατότητα με οποιον δήποτε τρόπο ζούμε την καθημερινότητας μας. Θα ήθελες να αναφέρεις ένα παράδειγμα του τι είδες εσύ που εμποδίζει?
Είναι οι "Αξίες" που σου εμφυσήθηκαν μέσα σου απο την κοινωνία, κατά την διάρκεια της ζωής σου....αξίες που κατ' εξοχήν, δεν συμβαδίζουν με αυτές της Ατραπού....
Ανέφερε σε παρακαλώ ενα παράδειγμα επειδή και εδώ η άποψη μου είναι οτι συμβάινει το αντίθετο.
Νομίζω οτι οι αξίες είναι οι ίδιες αλλά οτι τώρα καταλλήγουμε εμείς σε αυτές με άλλη όμως διαδρομή και όχι με την κοινωνική επιβολή.
Και συνειδητοποιείς, πως, εαν θέλεις να κάνεις το Βήμα στην Ατραπό, πρέπει να πάψεις να είσαι "προσκολλημένος" σε τόσα και τόσα πράγματα που συνήθισες να "προσκολλάσαι" με τα χρόνια.....
Και αν αυτή η συνειδητοποίηση είναι λαναθασμένη? Και αν ωδηγηθούμε σε αποφάσεις παρορμητικές κάτω απο την επίδραση της νοητικής έξαρσης?
Πόσοι και πόσοι δεν διάλυσαν τις ζωές τους και τις οικογένειες τους....δεν έφυγαν για ''μυστήρια'' μέρη ....δεν έχασαν την καρδιά τους ....μόνο και μόνο επειδή έψαχναν τελικά τον ίδιο τους τον εαυτό?
Πόσες φορές δεν έχουμε παρατηρήσει τις τάσεις φυγής και δήθεν επιθυμίας για εκδρομές και αλλαγές παραστάσεων, έντονες διασκεδάσεις κλπ επειδή δεν αντέχουμε εμας τούς ίδιους ?
Πιστεύω με όλη μου την ψυχή οτι με υπομονή και θετική σκέψη, χωρίς φόβο και εγωισμούς πάντα λύνονται τα προβλήματα με τον καλύτερο τρόπο.
Φιλικά
-
"......Αν επιζήσεις απ' το σοκ που θα πάθεις (σημ. απο την Μύηση σε κάποιο υψηλό επίπεδο Συνειδητότητας), πράγμα που είμαι βέβαιος πως θα καταφέρεις γιατί είσαι δυνατός και ζεις πολύ καιρό τώρα σαν πολεμιστής, θα βρεθείς μόνος σου σε μια "άγνωστη Γη"....
Τότε, όπως είναι φυσικό για όλους μας, το πρώτο πράγμα που θα θελήσεις να κάνεις θάναι να γυρίσεις πίσω στο Λ.Αντζελες (σημ. η πόλη του, ο τόπος του). Αλλά δεν θα υπάρχει πια τόπος για το Λ. Αντζελες.
Ότι άφησες εκεί, το έχεις χάσει για πάντα.
Μέχρι τότε βέβαια, θα έχεις γίνει Μάγος, αλλά αυτό δεν βοηθάει. Εκείνο που έχει σημασία για όλους μας εκείνη την ώρα, είναι το γεγονός πως ότι αγαπήσαμε, μισήσαμε ή επιθυμήσαμε, έχει πια μείνει πίσω μας.
Όμως τα αισθήματα του ανθρώπου δεν πεθαίνουν, ούτε αλλάζουν (σημ.προσκόλληση) και ο Μάγος αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής για το σπίτι του ξέροντας πως ποτέ δεν θα φτάσει εκεί.
Ξέροντας πως καμιά δύναμη στη γη, ούτε και ο θάνατός του δεν θα του ξαναδώσουν τον τόπο, τα πράγματα, τους ανθρώπους που αγάπησε...."
Ταξίδι στο Ιξτλάν, Κ.Καστανέντα, σ.343)
-
author=try link=topic=95.msg840#msg840 date=1178361626]
''Ακούγοντας'' και ''βλέποντας'' αυτό που διαβάζω χρησιμοποιώντας τα φυσικά και ψυχικά μου [ οσο μπορώ] μάτια επιθυμώ να κάνω μερικές παρατηρήσεις ....
Ως Γενικότητα πρώτον θα έλεγα οτι οι ''αλυσίδες'' μας δέν είναι εκεί που πιστέυουμε πάντα οτι τις βλέπουμε αλλά πιθανώς πιο μέσα και σε άλλη περιοχή. Κατα την γνώμη μου είναι μέσα μας και όχι έξω, στο περιβάλλον και σε αυτούς που μας περιστοιχίζουν.
Η δική μας εξάρτηση απο την γνώμη τους ....η επιθυμία μας για την έγκρισή τους....η ανάγκη μας να μας αγαπάνε....και άλλα που θα ανακαλύψουμε όσο πιο πολύ ξεφλουδίζουμε ....είναι αυτά που μας κρατάνε δέσμιους σε πολλές καταστάσεις και όχι η ίδια η συνθήκη.
Ωπ, νάτη η "Προσωπίδα" της "Προσκόλλησης"....Η "Εξάρτηση"....απο "οτιδήποτε", υλικό ή μή υλικό....
Καλή μου Try, δεν είπα πουθενά να πυροβολήσεις όλους τους συγγενείς σου ή να αρχίσεις να σπάς αντικείμενα σαν υστερική......Η "αλυσίδα της Προσκόλλησης - Εξάρτησης", όπως πολύ σωστά είπες, είναι "μέσα μας"......
Κι εκεί είναι το "Battle field"....
Αλλά ξέρεις κάτι?
Όταν νικήσεις αυτή την "Εσωτερική Μάχη" της Μη - Προσκόλλησης, γίνεται πλέον τόσο μα τόσο φανερό στους γύρω σου που (όπως λεει και ο Σεβαστός μας S.J.) προσβάλλονται απο αυτή την διαρκώς Νέα (εξελισσόμενη) Στάση σου.....
Συγγνώμη, αλλά αυτό ενίοτε τους μοιάζει σαν να τους "πυροβολείς κατάστηθα" φίλη μου.....
Κοιτάς πίσω σου και βλέπεις πως είναι οι "Σκοποί" που είχες θέσει στα παιδικά και νεανικά σου χρόνια. Βαθιά μέσα σου είσαι "προσκολλημένος" σε αυτούς.
Και γιατί θα πρέπει να είναι απαραίτητα λάθος η υποδεέστεροι αυτοί οι σκοποί που θέσαμε τότε?
πχ
"Επειδή τα αγόρια διδάχτηκαν να μην κλαίνε παρά να είναι δυνατοί και να τσακίζουν αυτοί τους άλλους προτού τους τσακίσουν αυτοί, σκοπός τους είναι να γίνουν σκληροί κατακτητές. Προκαλώντας φυσικά γύρω τους - και μέσα τους - πολύ πόνο"
"Επειδή τα κοριτσάκια διδάχτηκαν (ως σκοπό ζωής) να είναι αιωνίως κοριτσάκια, ευαίσθητα, ρομαντικά και κυκλοθυμικά, μητέρες και όχι εξίσου ισχυρά ισότιμα μέρη του σύμπαντος, όταν μεγαλώνουν και βλέπουν πως η ζωή απαιτεί ισχυρότατες θυσίες και πειθαρχία για να βιωθεί, παθαίνουν κατάθλιψη, προκαλώντας αντίστοιχα πολύ πόνο τόσο μέσα τους όσο και στους γύρω τους"....
"Άλλος ένας Σκοπός ζωής είναι πως "No money, no honey".....τα πάντα στην κοινωνία μας έχουν στηθεί ως μια τεράστια πυραμίδα που ο συνδετικός της ιστός αλλά και η κορυφή της και οι βάσεις της και όλα πάνω της έχουν το χρώμα του χρήματος.....Ή το έχεις ή τελείωσες....να άλλος ένας "ιερός σκοπός" που εμποτίζεται το άτομο απο μικρό.....
Μπορώ να συνεχίσω με εκατοντάδες άλλους τέτοιους υλιστικούς ή αρρωστημένους σκοπούς που εμποτίζεται το άτομο απο μικρός....αλλά δεν έχει νόημα....έγινε σαφές πιστεύω τι θέλω να πω.....
Να γιατί είναι Λάθος και Υποδεέστεροι οι Σκοποί που τέθηκαν πρώιμα στη ζωή του ατόμου. Προσκολλάται σε αυτούς το άτομο και πηγαίνει σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση απο αυτή της Ατραπού.....
Μήπως θα μπορούσαμε να τους δούμε κάτω απο ένα άλλο πρίσμα? Με την βοήθεια του εσωτερισμού και την αλχημεία που επιτυγχάνεται ισως όλα φανούν σαν ένας ιδανικός τρόπος για εργασία ...σαν πρόκληση....
Γιατί να μην προσπαθήσουμε να επηρεάσουμε εμείς τις καταστάσεις αντί αυτές εμάς?
Αυτό ναι, Try....
Αλλά είναι τελείως διαφορετικό το να τα "μετατρέψεις σε Εσωτερικό Σχολείο" απο το να θεωρήσεις ότι δεν είναι λάθος και υποδεέστεροι οι "πρώιμοι, πρωτόγονοι" και "επικίνδυνοι" σκοποί που τέθηκαν στην πρώιμη ηλικία του ανθρώπου.....
Είναι άλλο θέμα να "δουλέψουμε" επάνω σε αυτούς.....
Δηλαδή, το να τους δούμε ως "αλυσσίδα Προσκόλλησης" και να τα "ξεκαθαρίσουμε" ώστε να μην "καθοριζόμαστε" απο "τούτα τα καρκινώματα".....
Εν ολίγοις, δεν γίνεται απο το πρωί ως το βράδυ να δίνω όλη μου την ενέργεια στο πως θα βγάλω χρήματα για να γίνω πιο πλούσιος (έχεις υπόψιν μήπως πόσο "καθαροί" είναι όλοι οι τρόποι πλουτισμού?), να βλέπω τον άλλον που μου φέρνει αντίρηση και να θέλω να του πάρω το κεφάλι (διότι έτσι μουμαθαν απο μικρός - σκοπός είναι νάσαι πιο δυνατός απ' τον άλλον), όταν έχω πρόβλημα με τον ανταγωνιστή να του στέλνω τους "προστάτες" για "περιποίηση", να τα έχω ταυτόχρονα με 14 Μοντέλες ως Σωστός Γιάπης (διότι αυτός ο Σκοπός εκθειάζεται απο τους Αρσενικούς κύκλους της Macho Φιλοσοφίας (παιδιόθεν) και το βράδυ (μετά τα όργια με Coca και την Ξανθιά που χτύπησα στο Prive Club) να πηγαίνω στο διπλανό δωμάτιο (ω ναι, είναι in να έχεις ως Νεοεποχίτης Γιάπης ένα "ιδιαίτερο δωμάτιο" διαλογισμού όπου κυριαρχεί το Feng Shui) να ρίχνω κι έναν διαλογισμό και να πιστεύω πως είμαι εσωτεριστής και εξέχων Johny Walker της Ατραπού.....
Ε όχι, μην κοροιδευόμαστε.....μην κάνουμε πως δεν βλέπουμε με ποιούς "ΛΑΘΟΣ ΣΚΟΠΟΥΣ" εμποτίζεται το παιδί απο παντού γύρω του..... κυρίως τώρα, την εποχή των Ρε-αλήτη show, μην εκθειάζουμε και κυρίως μην εξισώνουμε τους Σκοπούς που τράφηκε η Ματαιοδοξία του παιδιού με τους Ιερούς Εσωτερικούς Σκοπούς της Ατραπού.
Είναι ο "Τρόπος ζωής" σου .....δεν συμβαδίζει με αυτά που θα "επέτασσε" η Ατραπός.....την αντιπαλεύει και την αντιστρατεύεται....
Εγώ δεν εχω δεί σε καμία διδασκαλία [ ως τώρα] του τάγματος που επιλέξαμε κάποια ασυμβατότητα με οποιον δήποτε τρόπο ζούμε την καθημερινότητας μας. Θα ήθελες να αναφέρεις ένα παράδειγμα του τι είδες εσύ που εμποδίζει?
Κατ' αρχήν τι σε κάνει να πιστεύεις πως ομιλώ ως Εκπρόσωπος του Τάγματος? Ως Άτομο μιλώ, την δική μου άποψη εκφέρω.
Θεωρώ πως κάποια "Στοιχεία Τρόπου Ζωής" δεν συνάδουν με την Ατραπό.....έτσι, απλά.
Ένα τραβηγμένο παράδειγμα σου ανέφερα πιο πάνω....
Είναι οι "Αξίες" που σου εμφυσήθηκαν μέσα σου απο την κοινωνία, κατά την διάρκεια της ζωής σου....αξίες που κατ' εξοχήν, δεν συμβαδίζουν με αυτές της Ατραπού....
Ανέφερε σε παρακαλώ ενα παράδειγμα επειδή και εδώ η άποψη μου είναι οτι συμβάινει το αντίθετο.
Νομίζω οτι οι αξίες είναι οι ίδιες αλλά οτι τώρα καταλλήγουμε εμείς σε αυτές με άλλη όμως διαδρομή και όχι με την κοινωνική επιβολή.
Ως ανωτέρω...... ;)
-
Να μια ακόμη σημαντική πλευρά της "Προσκόλλησης"......
.....................................................................
«….έστω ότι περνάς πολύ καλά στη γη…με όλες τις υλικές ανέσεις σου…..τις οποίες και απολαμβάνεις ασύστολα....
λατρεύεις λοιπόν τον γήινο υλικό τρόπο ζωής….δεν θέλεις να τον χάσεις….συνεπώς φοβάσαι το θάνατο….προσκολλήθηκες στα υλικά…
Τελικά, θάθελες οπωσδήποτε να επανενσαρκωθείς….διότι, πολύ απλά, περνάς καλά στη γη….
Αυτό λέγεται «Προσκόλληση στη Γη και στην ενσαρκωμένη μορφή»
Που σημαίνει πως κυριάρχησε η "Ηδονική Πλευρά" της 'Υλης επάνω σου και δεν κυριάρχησες εσύ επάνω της.....
Δεν έκανες "Ορθή Χρήση" των σημαντικότατων όπλων που σου "δόθηκαν".
-
Κατ' αρχήν τι σε κάνει να πιστεύεις πως ομιλώ ως Εκπρόσωπος του Τάγματος? Ως Άτομο μιλώ, την δική μου άποψη εκφέρω.
Θεωρώ πως κάποια "Στοιχεία Τρόπου Ζωής" δεν συνάδουν με την Ατραπό.....έτσι, απλά.
Ωραία ...υποτίθεται οτι μιλάς ως άτομο ...που αναπτύσει δικές του ιδέες....
Μπορείς να μου πείς τότε γιατί πιστεύεις οτι τα στοιχεία ζωής δεν συνάδουν με την ατραπό?
Δεν μπορώ να φανταστώ ενα άνθρωπο που δεν έχει ανοίξει βιβλίο η δεν έχει έρθει σε επαφή με κανένα....να ξυπνάει μια ημέρα και να λέει << η ζωή μου δεν συνάδει με την ατραπό >>
Ανεξάρτητα απο τα παραπάνω ακόμη και η εμμονή με την ''ατραπό'' προσκόλληση είναι αλλά απο την αντίθετη πλευρά...
-
Μπορείς να μου πείς τότε γιατί πιστεύεις οτι τα στοιχεία ζωής δεν συνάδουν με την ατραπό?
Ως Ανωτέρω......
-
Αγαπητοί φίλοι,
όταν επιλέγει η ψυχή μας να περπατήσει το μονοπάτι προς την Θέωση, την Ολοκλήρωση, την Πνευματικότητα, δημιουργείται πάντα μία εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στο νέο όραμα... και την καθημερινότητά μας... Στην κυριολεξία πολλοί από εμάς, αν όχι όλοι, υποφέρουμε, μέχρι να φτάσουμε να είμαστε σε θέση να εκπληρώνουμε μέσω της καθημερινότητάς μας το προσωπικό μας όραμα...
Οι διδασκαλίες του Τάγματος συμβάλουν να μας εμπνεύσουν έτσι ώστε και να ξεκαθαρίσουμε τον ρόλο μας στην ζωή που θέλουμε να εκπληρώσουμε αλλά και να γίνει η μετάβαση στην Νέα Γη, στην Νέα Κατάσταση όσο γίνεται πιο ανώδυνα...
Πάντα προχωρούμε μέσα από το προσωπικό μας πρίσμα, τις προσωπικές μας απόψεις και αντιλήψεις, οι οποίες όμως μεταστοιχειώνονται μέσω της ατραπού του εσωτερισμού... περνώντας από χίλια κύματα, και μέσω της διανοητικής ανάλυσης και της εμπειρίας, αποκρυσταλλώνεται η Σοφία μας...
Με τις καλύτερες ευχές για Βαθειά Γαλήνη
-
Στην κυριολεξία πολλοί από εμάς, αν όχι όλοι, υποφέρουμε, μέχρι να φτάσουμε να είμαστε σε θέση να εκπληρώνουμε μέσω της καθημερινότητάς μας το προσωπικό μας όραμα...
Κατά την γνώμη μου απο την στιγμή που αρχίζουμε να ταιριάζουμε την καθημερινότητα με την σκιά του προσωπικού μας οράματος και μετά μπορούμε να καταφέρουμε να προχωρήσουμε ...μέχρι τότε η εσωτερική σύγκρουση είναι σχεδόν απαγορευτικό.
Αγαπητή Rose, η ευχή σου για βαθειά γαλήνη γίνεται πάντα αληθινή οταν εγώ σε διαβάζω ....και δεν έχει σχέση το χρώμα της γραμματοσειράς... Ευχαριστώ.
-
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «…Ο Δάσκαλός μου έλεγε ότι όταν ένας άνθρωπος μπει στα μονοπάτια της μαγείας, καταλαβαίνει σιγά σιγά ότι η συνηθισμένη ζωή έμεινε πίσω του για πάντα.
Ότι η Γνώση είναι μια πραγματικά τρομερή υπόθεση. Ότι τα μέσα του συνηθισμένου κόσμου δεν αποτελούν πλέον εμπόδιο γι’ αυτόν. Και ότι πρέπει να υιοθετήσει ένα καινούριο τρόπο ζωής αν θέλει να επιβιώσει.
Το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει τότε είναι να γίνει πολεμιστής. Πρόκειται για ένα βήμα και μια απόφαση πολύ σημαντικά.
Η τρομακτική φύση της Γνώσης δεν του αφήνει άλλη διέξοδο από το να γίνει πολεμιστής.
Ώσπου να γίνει η Γνώση μια τρομακτική υπόθεση, ο άνθρωπος έχει αντιληφθεί επίσης ότι ο θάνατος είναι ο αναντικατάστατος σύντροφος που κάθεται δίπλα του πάνω στο ψάθινο χαλί.
Κάθε κομματάκι Γνώσης που γίνεται ισχύς, έχει το θάνατο σαν κεντρική πηγή δύναμης. Ο θάνατος παρέχει το τελικό άγγιγμα και ότι αγγίζεται από το θάνατο γίνεται Δύναμη.
Ο άνθρωπος που ακολουθεί τα μονοπάτια της μαγείας αντιμετωπίζει σε κάθε τους στροφή τον κίνδυνο της εκμηδένισής του.
Αποκτάει λοιπόν αναπόφευκτα, βαθιά επίγνωση του θανάτου του.
Χωρίς αυτή την επίγνωση, δε θα ήταν παρά ένας συνηθισμένος άνθρωπος που κάνει συνηθισμένες πράξεις. Θα του έλειπε η απαραίτητη ισχύς, η απαραίτητη συγκέντρωση που μεταβάλλει το συνηθισμένο χρόνο στη γη σε μαγική δύναμη.
Έτσι, για να είναι πολεμιστής ένας άνθρωπος, πρέπει πρώτα απ’ όλα, να έχει σαφή επίγνωση του θανάτου του. Το να ενδιαφερθούμε όμως για το θάνατο, θα μας ανάγκαζε να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στο Εγώ, πράγμα που θα ήταν εξουθενωτικό.
Γι’ αυτό, το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνει κανείς για να γίνει πολεμιστής, είναι η «Απόσπαση». Η ιδέα του επικείμενου θανάτου, αντί να γίνει έμμονη ιδέα, γίνεται αδιαφορία.
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «…Καταλάβαινα τι είχε πει. Αλλά δεν μπορούσα να συλλάβω πως ήταν δυνατό να φτάσει κανείς στην απόσπαση. Του είπα ότι από την ίδια τη Μαθητεία μου, είχα ήδη γνωρίσει τη στιγμή όπου η Γνώση αρχίζει να γίνεται μια τόσο τρομακτική υπόθεση.
Μπορούσα επίσης να πω με ειλικρίνεια ότι δεν έβρισκα πλέον στήριγμα μέσα στα συνηθισμένα πλαίσια της καθημερινής μου ζωής. Ήθελα λοιπόν, ή μάλλον είχα ανάγκη να ζήσω σαν πολεμιστής….»..
Δ.Χ.: «..Τότε θα πρέπει ν’ αποσπαστείς», είπε.
Κ.Κ.: « Από τι?»
Δ.Χ.: « Από το κάθετι».
Κ.Κ.: «Αυτό είναι αδύνατο. Δε θέλω να γίνω ερημίτης».
Δ.Χ.: «Το να γίνεις ερημίτης είναι μια ικανοποίηση κι εγώ δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο. Ο ερημίτης δεν είναι αποσπασμένος, γιατί εγκαταλείπεται θεληματικά στον ασκητισμό….
…Μονάχα η ιδέα του θανάτου κάνει τον άνθρωπο ν’ αποσπαστεί πραγματικά, κι αυτό σημαίνει πως του είναι αδύνατο να εγκαταλειφθεί ολοκληρωτικά σε οτιδήποτε.
Μονάχα η ιδέα του θανάτου κάνει τον άνθρωπο ν’ αποσπαστεί πραγματικά κι αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί ν’ αρνηθεί τίποτα στον εαυτό του.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ωστόσο δεν εκλιπαρεί, γιατί έχει αποκτήσει στο μεταξύ το προσόν να ποθεί σιωπηλά τη ζωή και όλα τα πράγματα της ζωής.
Γνωρίζει ότι ο θάνατός του τον παρακολουθεί και δεν του δίνει τον απαραίτητο χρόνο να Προσκολληθεί σε τίποτα και γι’ αυτό προσπαθεί, χωρίς να εκλιπαρεί, να τα δοκιμάσει όλα.
Ο αποσπασμένος άνθρωπος, που ξέρει ότι δεν έχει τη δυνατότητα να προφυλαχτεί από το θάνατό του, έχει μονάχα ένα πράγμα που τον στηρίζει: τη δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις.
Πρέπει να είναι δηλαδή, ο αφέντης της κάθε εκλογής του Πρέπει να καταλαβαίνει απόλυτα ότι η εκλογή του είναι δική του ευθύνη, και από τη στιγμή που θα την κάνει, δεν έχει πια καιρό για μετανιώματα και υπαναχωρήσεις.
Οι αποφάσεις του είναι τελεσίδικες γιατί απλούστατα ο θάνατός του δεν του επιτρέπει να προσκολληθεί σε τίποτα.
Έτσι, με την επίγνωση του θανάτου του, με την απόσπασή του και με τη δυνατότητα των αποφάσεών του, ο πολεμιστής ρυθμίζει τη ζωή του με στρατηγικό τρόπο.
Η επίγνωση του θανάτου του τον οδηγεί και τον κάνει ν’ αποσπαστεί από τη ζωή και ταυτόχρονα να την ποθεί σιωπηλά.
Η δυνατότητα των τελικών του αποφάσεων, τον καθιστά ικανό να εκλέγει χωρίς μετανιώματα κι αυτό που εκλέγει είναι πάντα, από στρατηγική άποψη, το καλύτερο.
Έτσι, εκτελεί το καθετί που πρέπει να εκτελέσει με γούστο και με την ποθητή αποτελεσματικότητα.
Όταν ένας άνθρωπος συμπεριφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο, μπορεί κανείς να πει δίκαια ότι είναι πολεμιστής και έχει αποκτήσει Υπομονή….»
(Μια Ξεχωριστή πραγματικότητα, σ.194)
-
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: "....Το πνεύμα του πολεμιστή δεν αφήνεται και δεν παραπονιέται, ούτε έχει σαν κίνητρο το κέρδος ή τη ζημιά.
Το πνεύμα του πολεμιστή κινείται μόνο για τον αγώνα και κάθε αγώνας αποτελεί για τον πολεμιστή την τελευταία μάχη του πάνω στη γη.
Έτσι, το αποτέλεσμα πολύ λίγο τον ενδιαφέρει. Κατά την τελευταία του μάχη πάνω στη γη, ο πολεμιστής αφήνει το πνεύμα του να πετάξει ελεύθερο και καθάριο.
Και καθώς κάνει τη μάχη του γνωρίζοντας ότι η θέλησή του είναι αλάνθαστη και άμεμπτη, δεν κάνει άλλο παρά να γελάει....".
(Κ. Καστανέντα, "Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα", σ. 262)
-
Λοιπόν, στα πλαίσια της "Μη - προσκόλλησης" σε "καταστάσεις" και σε "αποτελέσματα" καθώς και στο πνεύμα αναγκαιότητας μιας Διαρκούς Εκπαίδευσης σε Νέα Εσωτερικά Αντικείμενα, ίσως μερικές φορές οι "Τάσεις Φυγής" να είναι η άλλη όψη αυτής ακριβώς της Αδήριτης Ψυχικής Ανάγκης του ατόμου για μια Αδιάκοπη Αλλαγή πεδίων Εσωτερικής Εκπαίδευσης.
Όσο "μη συμβατικό" κι αν ακούγεται.......