ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα
Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού => Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές => Μήνυμα ξεκίνησε από: Avaris στις Απριλίου 20, 2007, 17:37:11
-
Υφίσταται?
Δηλαδή, όπως και να πάρουμε το ρήμα "Κρίνω", κάτι δεν μου πάει καλά....
Εαν το "κρίνω" σημαίνει να μην χρησιμοποιώ την "κριτική μου ικανότητα"....κάτι δεν πάει καλά...παραπέμπει στο "πίστευε, και μη ερεύνα"....
Εαν το "κρίνω", απο την άλλη, σημαίνει "μην κατακρίνεις" και πάλι κάτι δεν πάει καλά....διότι, "κατακρίνω" σημαίνει πως εντοπίζω τα αρνητικά (κατ' εμέ) μιας κατάστασης, ενός ατόμου, ενός συστήματος....
....και αυτή είναι η "βάση" πάνω στην οποία θα "πατήσει" για να "γεννηθεί" μια "αντισκέψη", μια "αντιθεωρία", η οποία μπορεί να είναι πολύ πιο "εξελιγμένη" απο την "κατακριτέα"....
...εαν δεν είναι πιο "εξελιγμένη", πολύ απλά δεν θα "περάσει"....
Τι λέτε να το δούμε λίγο?
Έτσι, αν μη τι άλλο, για να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο και ταμπού....
-
Κρίνε για να έχεις την ευκαιρία να σε κρίνουν και οι άλλοι,
για να σε βοηθήσουν να δεις τι κάνεις λανθασμένα.
Κρίνουμε....
Κρίνουμε πράξεις, δράσεις, θέσεις και απόψεις, έργα και δημιουργίες, συμπεριφορές και νοοτροπίες...
Δεν κρίνουμε πρόσωπα...
-
Κρίνε για να έχεις την ευκαιρία να σε κρίνουν και οι άλλοι,
για να σε βοηθήσουν να δεις τι κάνεις λανθασμένα.
Κρίνουμε....
Κρίνουμε πράξεις, δράσεις, θέσεις και απόψεις, έργα και δημιουργίες, συμπεριφορές και νοοτροπίες...
Δεν κρίνουμε πρόσωπα...
Μα όλα αυτά τα "δρώμενα" που ανέφερες Ορφέα εκδηλώνονται και εκφράζονται απο πρόσωπα....τα οποία είναι "υπεύθυνα" γι' αυτήν την "εκφορά" τους....
Πως λοιπόν, δεν θα "κριθούν" κι αυτά μαζί με τα έργα τους?
Αφού χαρακτηρίζονται απο τα έργα και τα λόγια τους....
-
Άλλο ο ηθοποιός και άλλο ο ρόλος που παίζει κάποια στιγμή...
-
Άλλο ο ηθοποιός και άλλο ο ρόλος που παίζει κάποια στιγμή...
ΟΚ...
....εννοείς και πάλι τον "καρμικό ρόλο" που παίζει ο καθένας....
Να όμως που ο ρόλος αυτός ενίοτε εμπεριέχει "θάνατο"....και πρέπει να "σταματηθεί" ο εκφραστής του....πχ ένας αιμοσταγής δικτάτορας....
Για να εκπέσει λοιπόν αυτός ο δικτάτορας της εξουσίας του θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί και η "κριτική κατά του προσώπου" του....η μάζα ας πούμε, που θα "ξεσηκώσουμε" για να τον "ρίξει" δεν καταλαβαίνει απο "έργα" ούτε απο "λογικά επιχειρήματα" (όπως είπες σε ένα άλλο topic, την κυβερνά το συναίσθημα)....
....για να "υποκινηθεί", πρέπει να "προσωποποιηθεί" το θέμα....ο τίτλος "άνομος δικτάτορας" δεν την κινητοποιεί....ο τίτλος όμως "αιμοσταγής δικτάτορας" την "ενεργοποιεί μια χαρά" ....ξυπνάει τα ένστικτά της και την κανιβαλική της διάθεση....
....ΟΚ....αντιληπτό....
Ακόμη και τον Τορκεμάδα ο Θεός θα τον δικάσει και όχι οι άνθρωποι....
Να όμως που οι άνθρωποι διοικούν εδώ κάτω στη γη, συνεπώς μήπως θα πρέπει ενίοτε να σκεφτόμαστε με δύο μέτρα και δύο σταθμά? Δηλαδή, μήπως καμιά φορά "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"?
Ή πρέπει ο Εσωτεριστής να παραμένει μέχρι τέλους Ηθικός ως προς αυτή την αρχή, έστω κι αν έχει απέναντί του τον χειρότερο θηριάνθρωπο που πάτησε στη γη?
-
ΟΚ...
....εννοείς και πάλι τον "καρμικό ρόλο" που παίζει ο καθένας....
Να όμως που ο ρόλος αυτός ενίοτε εμπεριέχει "θάνατο"....και πρέπει να "σταματηθεί" ο εκφραστής του....πχ ένας αιμοσταγής δικτάτορας....
Για να εκπέσει λοιπόν αυτός ο δικτάτορας της εξουσίας του θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί και η "κριτική κατά του προσώπου" του....η μάζα ας πούμε, που θα "ξεσηκώσουμε" για να τον "ρίξει" δεν καταλαβαίνει απο "έργα" ούτε απο "λογικά επιχειρήματα" (όπως είπες σε ένα άλλο topic, την κυβερνά το συναίσθημα)....
....για να "υποκινηθεί", πρέπει να "προσωποποιηθεί" το θέμα....ο τίτλος "άνομος δικτάτορας" δεν την κινητοποιεί....ο τίτλος όμως "αιμοσταγής δικτάτορας" την "ενεργοποιεί μια χαρά" ....ξυπνάει τα ένστικτά της και την κανιβαλική της διάθεση....
....ΟΚ....αντιληπτό....
Ακόμη και τον Τορκεμάδα ο Θεός θα τον δικάσει και όχι οι άνθρωποι....
Να όμως που οι άνθρωποι διοικούν εδώ κάτω στη γη, συνεπώς μήπως θα πρέπει ενίοτε να σκεφτόμαστε με δύο μέτρα και δύο σταθμά? Δηλαδή, μήπως καμιά φορά "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"?
Ή πρέπει ο Εσωτεριστής να παραμένει μέχρι τέλους Ηθικός ως προς αυτή την αρχή, έστω κι αν έχει απέναντί του τον χειρότερο θηριάνθρωπο που πάτησε στη γη?
Το δεύτερο βήμα στην εξελικτική βαθμίδα, είναι η ενασχόλιση με το ατομικό ασυνείδητο.
Το προτελευταίο βήμα για τον εσωτεριστή, είναι η ενασχόλιση με το μαζικό ασυνείδητο.
Εκεί όμως ο μύστης είναι πλέον γνώστης του καλού και του κακού και ότι στην ουσία είναι απλά πιθανές δυνατότητες, κάποιες πιθανές λύσεις της ίδιας και μοναδικής εξίσωσης.
Οπότε δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τις δράσεις του μύστη, ούτε να κρίνουμε με κριτήρια "πρέπει", "κοινής" ηθικής ή ακόμα και ορθολογικής συνείδησης.
Η κατάσταση γνώσης του καλού και του κακού, είναι υπεράνω και πέρα από ηθικές πρκτικές και επιταγές της συνείδησης.
Το μόνο που μπορώ να σου πώ, είναι ότι ο μύστης, απλά θα βοηθήσει την ανθρωπότητα να ξεπεράσει τον μαζοχισμό της να επαναλαμβάνει το ίδιο πάθημα.
Αλλά ΚΑΝΕΝΑ πάθημα δεν είναι απορριπτέο....
Καλύτερα όμως να μην επεκταθούμε σε αυτό, γιατί εύκολα γίνεται παρεξηγήσιμο...
-
Ναι ξέρω τι εννοείς!
Την έπαθα μια φορά σε παρόμοια επικίνδυνο θέμα σε άλλο φόρουμ....δεν την ξαναπατάω.....
Τελικά, όταν έβαλα το εδώ θέμα "Μην κρίνεις ίνα μην κριθείς", δεν φαντάστηκα ότι θα έφτανε σε τέτοιο "επικίνδυνο σημείο".....
-
Αν θέλετε τη δική μου γνώμη, θεωρώ θετική τη διαδικασία της "κρίσης". Μόνο όμως εφόσον αυτή η διαδικασία μας οδηγεί σε κάτι καλό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:΅
1. Τι σημαίνει "κρίνω";
Σημαίνει καταγράφω μία κατάσταση, νοοτροπία, πράξη, αποτέλεσμα κλπ, αξιολογώ τις επιδράσεις αυτής στο άμεσο περιβάλλον και βάσει της εξέλιξης αυτής της πράξης αποφαίνομαι για το αν αυτή η πράξη ήταν καλή/χρήσιμη ή κακή/άσκοπη.
2. Από τι "αποτελείται" μία υγιής κρίση;
Αποτελείται από τον καθορισμό της πηγής της πράξης (άνθρωπος), τη διαδικασία εξέλιξης της πράξης και από το αποτέλεσμα αυτής στο άμεσο περιβάλλον. Μόνον τότε πιστεύω πως μπορούμε να μιλάμε για ολοκληρωμένη και υγιή κριτική. Επίσης εδώ φαίνεται πως τελικά ο άνθρωπος που επιτελεί μία πράξη και γίνεται αντικείμενο κριτικής δεν είναι αμέτοχος της πράξης του. Κάθε ενέργεια έχει μία πηγή και όπως προενέφερε και ο Fr. Avaris, η πράξη έχει προέλευση και αυτή η προέλευση και αιτία καθορίζεται-διαμορφώνεται από τον παράγοντα άνθρωπο που αποτελεί και την πηγή της πράξης. Δεν συμφωνώ με την οπτική του Fr. Ορφέα, ο οποίος υποστηρίζει πως ανά πάσα στιγμή ο άνθρωπος επιτελεί έναν ρόλο ως ηθοποιός και κατ' ουσίαν καθίσταται αμέτοχος της πράξης του. Ο Ορφέας (αν κατάλαβα καλά) θέτει τον παράγοντα άνθρωπο εκτός του πλαισίου της κριτικής και εστιάζει την κρίση στην πράξη καθαυτή αλλά όχι και στην πηγή-αιτία αυτής. Μια τέτοια οπτική μου θυμίζει αυτό που έλεγαν στο στρατό: δεν τιμωρούμε τον στρατιώτη, τιμωρούμε την πράξη του.... Μία ρήση που ποτέ δεν μπόρεσα να αποδεχτώ.
3. Είναι χρήσιμη η κριτική μιας πράξης;
Πιστεύω πως όχι μόνον είναι χρήσιμη αλλά και απαραίτητη! Θεωρώ πως αν η κρίση γίνεται καλοπροαίρετα και με σκοπό να εξελίξει και να βελτιώσει μία πράξη ενός συνανθρώπου μας, τότε ναι, η κρίση είναι θεμιτή γιατί έχει θετικό αντίκτυπο όχι μόνον σε αυτόν όπου ασκούμε την κριτική αλλά και σ' εμάς τους ίδιους! Επίσης, η διαρκής ενασχόληση με την υγιή πλευρά της κριτικής αποτελεί μια άριστη άσκηση κατανόησης του κόσμου μας, διάκρισης του καλού και του κακού αλλά αποτελεί και μέσο πνευματικής μας εξέλιξης. Ας μην ξεχνάμε πως γενικότερα η κρίση του εαυτού μας (αυτοκριτική) ενθαρρύνεται από κάθε θρησκευτικό-φιλοσοφικό σύστημα. Πάραυτα ξεχνάμε πως η διαδικασία της αυτοκριτικής αποτελεί την πιο δύσκολη και υπεύθυνη μορφή άσκησης κριτικής, καθώς σε αυτή την περίπτωση όχι μόνον αναλύουμε μία πράξη μας αλλά πρέπει και να προτείνουμε και να εφαρμόσουμε τρόπους βελτίωσης των πράξεών μας χωρίς επιστροφή στα λάθη του παρελθόντος. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που ενώ πρέπει να είμαστε αμείλικτοι με τον εαυτό μας, αντίθετα απλά "σημειώνουμε" τη λανθασμένη ενέργειά μας χωρίς διάθεση αυτοβελτίωσης.
Επίσης, πάνω στη χρησιμότητα της κριτικής, θέλω να τονίσω πως πέραν των άλλων αποτελεί μία μέθοδο αυτοεκτίμησης και εμπιστοσύνης στη σοβαρότητα της σκέψης μας, καθώς η τακτική του τύπου ποιός είμαι εγώ για να κρίνω τους άλλους, αν εφαρμοστεί συστηματικά, θα έχει ως αποτέλεσμα την ακρότητα και την αρρωστημένη μετριοφροσύνη που θα φτάσει σε πλήρη απαξίωση της αυτοεκτίμησής μας.
Ταυτόχρονα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί ως προς το που ακούμε κριτική. Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε πρώτα το αν είμαστε ικανοί να ασκήσουμε κριτική σε κάποιον, όχι για λόγους ευγένειας, μετριοφροσύνης κλπ αλλά καθαρά για λόγους ικανότητας. Δηλαδή (για να το πω λαϊκά) πρέπει πρώτα να εξετάσουμε αν μας "παίρνει" να κρίνουμε έναν άνθρωπο, αν έχουμε την ανάλογη πνευματική βαρύτητα με εκείνον για να τον κρίνουμε, έστω για ένα μεμονωμένο γεγονός. Άρα λοιπόν, πριν από μία καλοπροαίρετη κριτική, προηγείται η αξιολόγηση-κριτική του αν είμαστε ικανοί για κάτι τέτοιο.
4. Είναι θετικό και χρήσιμο να υφιστάμεθα κριτική;
Εδώ τα πράγματα είναι λίγο "ιδιαίτερα". Σίγουρα κάθε άνθρωπος, μιας και ζει και δρα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, κάθε μέρα είναι υποψήφιος κριτικής από τους γύρω του. Από την άλλη πλευρά όμως, πάντοτε ήμουν της άποψης πως η αποδοχή της κριτικής από τους άλλους πρέπει να γίνεται επιλεκτικά. Η επιλογή δεν πρέπει να γίνεται με γνώμονα το τι μας ακούγεται ωραίο στα αυτιά αλλά βάσει του ποιός ασκεί αυτή την κριτική. Κατά συνέπεια, τόσο η θετική, όσο και η αρνητική κριτική έρχεται δεύτερη σε σειρά σπουδαιότητας, καθώς πρωταρχικό ρόλο παίζει το ποιός μας απευθύνει την κριτική αυτή.
Αν ο ασκών την κριτική είναι άτομο χωρίς πνευματικότητα και μιλά και σκέφτεται εντελώς επιφανειακά, τότε είτε η θετική, είτε η αρνητική κριτική είναι ανούσιες. Αν όμως αυτό το άτομο έχει πνευματική βαρύτητα, τότε η θετική κριτική που θα μας ασκήσει θα είναι μια επιβράβευση των ενεργειών μας αλλά και από την άλλη, η αρνητική κριτική του πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά γύρω από το πως δρούμε, καθώς για εμάς η γνώμη του "μετράει". Αυτό έρχεται να συνδεθεί με τη γνωστή ρήση (αλλά και τρόπο-στάση ζωής) τι θα πει ο κόσμος. Εδώ απαντώ πως με ενδιαφέρει επιλεκτικά το τι θα πει ο κόσμος. Η κριτική του (θετική ή αρνητική), όσο προέρχεται από σοβαρά και πνευματώδη άτομα, με ενδιαφέρει τα μέγιστα, αν όμως προέρχεται από επιφανειακά και πνευματικά "φτωχά" άτομα, τότε δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Φίλοι μου πιστεύω πάρα πολύ στην αξία και την αναγκαιότητα της κριτικής. Κατ' ουσίαν αποτελεί μία άριστη μέθοδο ατομικής και συλλογικής εξέλιξης και πνευματικής βελτίωσης αν κι εφόσον ασκηθεί σωστά. Κάθετί στον κόσμο μας αξιολογείται διαρκώς και σε βάθος. Αν δεν υπήρχε η διαδικασία (θεσμό θα την ονόμαζα) της κριτικής δεν θα υπήρχε καμία εξέλιξη στην πνευματικότητα της ανθρωπότητας.
Είναι στη φύση μας να κρίνουμε τους άλλους και αυτό δεν αλλάζει. Είναι εσωτερική μας ανάγκη αλλά όπως κάθε ανάγκη, έτσι και αυτή πρέπει να ικανοποιείται με σύστημα και μέθοδο...
Κλείνοντας θέλω να σημειώσω και να διευκρινήσω πως ως θετική ή αρνητική κριτική ορίζω την αξιολόγηση μιας πράξης ως καλή ή κακή (γενικότερα). Δεν ταυτίζω την αρνητική κριτική με το "κουτσομπολιό", την κακολογία και γενικότερα κάθε "ελαφρύ" σχόλιο στις πράξεις των άλλων γιατί τις θεωρώ a priori ανούσιες και στερούμενες κάθε ενδιαφέροντος.
Πολλές φορές, όταν εύχομαι κάτι σε έναν άνθρωπο (πχ στα γενέθλιά του), του εύχομαι να έχει υγεία, ευτυχία και φώτιση. Ένας λόγος για το τελευταίο είναι γιατί αυτή η φώτιση περιλαμβάνει και την άσκηση της υγιούς κριτικής ;)
-
Κρίνουμε πράξεις, δράσεις, θέσεις και απόψεις, έργα και δημιουργίες, συμπεριφορές και νοοτροπίες...
Δεν κρίνουμε πρόσωπα...
Ο Ορφέας απάντησε από τη σκοπιά του εσωτερισμού. Η θέση αυτή είναι σύμφωνη και με την άποψη της ψυχολογίας. Η οποία υποστηρίζει ότι:
Αν θέλεις να διορθώσεις μία συμπεριφορά κάποιου, είναι καλό να κρίνεις τη συμπεριφορά. Πχ: «Αυτό που έκανες είναι βλακεία». Και να του εξηγήσεις με επιχειρήματα. Ο άλλος έχει το περιθώριο να σκεφτεί και να διορθώσει τη συμπεριφορά του.
Τι κάνει όμως ο μέσος άνθρωπος? Κρίνει το πρόσωπο: «Είσαι βλάκας». Δεν αφήνει στον άλλο περιθώρια για συζήτηση. Τον βάζει αμέσως σε αμυντική κατάσταση και έτσι αρνείται να αλλάξει τη συμπεριφορά.
Η πρώτη προσέγγιση αφήνει περιθώριο για βελτίωση. Είναι σύμφωνη με την άποψη ότι ο άνθρωπος εξελίσσεται. Η δεύτερη προσέγγιση υπονοεί ότι ο άνθρωπος είναι στατικός, δεν αλλάζει η συμπεριφορά του. Αντίθετο με την άποψη της εξέλιξης του ανθρώπου.
-
Μην κρίνεις για να μην κριθείς... αναφέρεται στο "Μην κατακρίνεις και για να μην κατακριθείς"
Έχε συμπόνια για τον συνάνθρωπό σου, ότι ουδείς τέλειος και αλάνθαστος, ότι κάτω από ορισμένες συνθήκες,
θα μπορούσες να ήσουν και εσύ στην θέση του...
Η συμπόνια και η κατανόηση μας βοηθάει να βγάζουμε πιο σοφά συμπεράσματα και να δρούμε με καλύτερη κρίση...
-
Μην κρίνεις για να μην κριθείς... αναφέρεται στο "Μην κατακρίνεις και για να μην κατακριθείς"
Προφανώς αναφέρεσαι στην άδικη και λανθασμένη κρίση προς ένα άτομο, έτσι;
-
Ή δική μου γνώμη είναι οτι δεν χρειάζεται να επεμβαίνουμε με κρίσεις και επικρίσεις αν δεν μας ζητηθεί η άποψη μας.
Ακόμη και με τα παιδιά μας είναι καλύτερο να προβούμε σε κάποια ανάλυση και συζήτηση μιας πράξεως τους που δεν μας βρήκε σύμφωνους παρά να κριτικάρουμε με χαρακτηρισμούς οι οποίοι μόνο οργή θα ξεσηκώσουν.
Βέβαια κάθε τι που πέφτει στην αντίληψη μας, σχηματίζει μια εικόνα στην σκέψη μας και βάση των δικών της δεδομένων, θα την δεχθεί η όχι. Αυτό είναι αναπόφευκτο αλλά δεν σημαίνει οτι η δική μας ιδέα είναι απαραίτητα σωστή.
Τι σημαίνει "κρίνω";
Σημαίνει οτι επεξεργάζομαι με τα δικά μου ''προγράμματα'' αυτό που εκανε κάποιος άλλος του οποίου δεν γνωριζω ούτε την θέση ούτε τα συναισθήματα. Για μένα η κρίση ενός ανθρώπου είναι σαν γεγονός άδικο και λανθασμένο.
Παρατηρούμε μια πράξη....δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε έναν άνθρωπο καθολικά.
2. Από τι "αποτελείται" μία υγιής κρίση;
Δεν υπάρχει σ' εμας αντικειμενικά υγιής κρίση αλλά συγκριτικά όσον αφορά το κοινωνικό σύνολο αρμόζουσα πράξη.
Πως μπορούμε να ξέρουμε με βεβαιότητα τις συνολικές και μακροχρόνιες συνέπειες μιας κατάστασης πρίν το τέλος μας?
3.Είναι χρήσιμη η κριτική μιας πράξης;
Η αυτοκριτική είναι απαραίτητη αν θέλουμε να μάθουμε και να διορθωθούμε. Η κρίση των άλλων σε τι εξυπηρετεί ?
Κρίνουμε ενα γεγονός που έχει τελειώσει .....αυτό θα φέρει ενοχές και θλίψη.... Η συζήτηση μπορεί να φέρει κατανόηση στην διαφορετικότητα.
4. Είναι θετικό και χρήσιμο να υφιστάμεθα κριτική;
Προσωπικά δεν την θέλω αν δεν ρωτήσω. Επίσης δεν πιστεύω οτι μια συγκεκριμένη πράξη χαρακτηρίζει το σύνολο ενος ατόμου είτε είναι θετική είτε είναι αρνητική.
Από την άλλη πλευρά όμως, πάντοτε ήμουν της άποψης πως η αποδοχή της κριτικής από τους άλλους πρέπει να γίνεται επιλεκτικά
Την οποία επιλογή όμως θα την έχουμε κάνει εμείς βάση των δικών μας αξιών. Οπότε κατα κανόνα, θα βρούμε κάποιον που ΕΜΕΙΣ θεωρούμε καλύτερο η σωστότερο η πιο γνώστη απο εμάς...πάλι με τα δικά μας μέτρα και σταθμά.
Αυτό ομως δεν θα είναι η αντικειμενική αλήθεια αφού θα ανταποκρίνεται επιλεκτικά.
Εδώ απαντώ πως με ενδιαφέρει επιλεκτικά το τι θα πει ο κόσμος. Η κριτική του (θετική ή αρνητική), όσο προέρχεται από σοβαρά και πνευματώδη άτομα, με ενδιαφέρει τα μέγιστα, αν όμως προέρχεται από επιφανειακά και πνευματικά "φτωχά" άτομα, τότε δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Εμένα πάλι οσο μεγαλώνω, παρατηρώ και αναλύω αρχίζει να μην με ενδιαφέρει καθόλου, εκτός αν κάποιος θιχτεί η προσβληθεί άθελά μου...αλλά μόνο σε αυτό πρός το παρόν.
Το θέμα << σοβαρά και πνευματώδη άτομα >> είναι δίκοπο μαχαίρι fr Anon.
Ο καθένας γνωρίζει και υπερισχύει κάπου έναντι ενος άλλου...
Επίσης το πόσο επιφανειακός φαίνεται στα μάτια μας , ένας άλλος, είναι τελείως υποκειμενικό ...
Ισως θα ήταν πιο βοηθητικό να ακούμε το τι λέει κάποιος παρά το ποιός το λέει και τι ακαδημαϊκά προσόντα έχει ...
Τα παιδιά για παράδειγμα, δεν είναι ούτε ''σοβαρά'' ούτε ''μύστες'' αλλά μερικές φορές λένε κάτι αλήθειες και τόσο αθώα και απροκάλυπτα που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να μας τις πεί.
-
Sr. try, γράφεις:
Ή δική μου γνώμη είναι οτι δεν χρειάζεται να επεμβαίνουμε με κρίσεις και επικρίσεις αν δεν μας ζητηθεί η άποψη μας.
Ακόμη και με τα παιδιά μας είναι καλύτερο να προβούμε σε κάποια ανάλυση και συζήτηση μιας πράξεως τους που δεν μας βρήκε σύμφωνους παρά να κριτικάρουμε με χαρακτηρισμούς οι οποίοι μόνο οργή θα ξεσηκώσουν.
Δεν συμφωνώ. Πιστεύω πως κριτική πρέπει και χρειάζεται να ασκούμε γιατί (και) μέσω της κριτικής, ο νους μας βρίσκεται σε εγρήγορση, "παιδεύουμε" την πνευματικότητά μας με το να εξετάζουμε λεπτομερώς θέματα και ζητήματα που μας κινούν το ενδιαφέρον, είτε αυτά μας αφορούν άμεσα, είτε όχι. Εδώ όμως είναι πολύ σημαντικό να προσθέσω πως η όποια κριτική πρέπει να γίνεται με σύνεση κι όχι χωρίς μέτρο και κριτήρια. Έτσι θα αποφύγουμε τόσο την άδικη και λανθασμένη κριτική, όσο και την άσκοπη κριτική για ζητήματα ανούσια.
Τι σημαίνει "κρίνω";
Σημαίνει οτι επεξεργάζομαι με τα δικά μου ''προγράμματα'' αυτό που εκανε κάποιος άλλος του οποίου δεν γνωριζω ούτε την θέση ούτε τα συναισθήματα. Για μένα η κρίση ενός ανθρώπου είναι σαν γεγονός άδικο και λανθασμένο.
Παρατηρούμε μια πράξη....δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε έναν άνθρωπο καθολικά.
Αναγκαστικά πάντοτε κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια! Όμως ένα σημάδι της πνευματικής μας εξέλιξης είναι και το να καταφέρουμε να μπούμε στο "πετσί" της περίπτωσης σαν να βιώναμε από πρώτο πρόσωπο τηνκατάσταση. Σαφώς υπάρχουν περιπτώσεις όπου δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τη θέση και τα συναισθήματα αυτού που επιτελεί μια πράξη κι εκεί το μόνο που δικαιούμαστε να κάνουμε (κι εφόσον αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε) είναι το να υποθέσουμε πως αυτή την κατάσταση τη βιώνουμε εμείς και να έλθουμε στη θέση του άλλου, παίζονταις έναν εικονικό ρόλο.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου η προαίρεση και ο συνειρμός σκέψεων και πράξεων είναι ξεκάθαρος. Εκεί, τα πράγματα είναι πιο εύκολα και μπορούμε να σχηματίσουμε ασφαλή συμπεράσματα, άρα να ασκήσουμε κριτική επιτυχώς.
2. Από τι "αποτελείται" μία υγιής κρίση;
Δεν υπάρχει σ' εμας αντικειμενικά υγιής κρίση αλλά συγκριτικά όσον αφορά το κοινωνικό σύνολο αρμόζουσα πράξη.
Πως μπορούμε να ξέρουμε με βεβαιότητα τις συνολικές και μακροχρόνιες συνέπειες μιας κατάστασης πρίν το τέλος μας?
Συνήθως μια απλή κριτική αφορά στο άμεση μέλλον αλλά μια βαθιά κριτική, έτσι όπως κι ένας Ροδόσταυρος οφείλει να την εφαρμόζει, πρέπει να προβάλλεται το δυνατόν βαθύτερα στο μέλλον και να εξετάσει το αποτέλεσμα βάσει όλων των συγκοινωνούντων παραμέτρων.
Επίσης πιστεύω πως η κρίση δεν πρέπει απαραίτητα να διαμορφώνεται βάσει του τι χαρακτηρίζει το κοινωνικό σύνολο ως "αρμόζουσα πράξη". Αυτό γιατί πρώτον με αυτό το σκεπτικό, πάλι ανάγουμε τη διαδικασία σε μια ευρύτερη (άρα με πολλές πιθανότητες λάθους) κρίση, την οποία εκφράζει το κοινωνικό σύνολο. Επίσης δεν μπορώ να δεχτώ πως σε όλα τα ζητήματα η ηθική είναι θέμα στατιστικής. Ίσως στις μέρες μας αποδίδουμε πολύ εύκολα τον χαρακτηρισμό σε κάτι ως "ηθικό" εν αντιθέσει με το σχετικά άμεσο παρελθόν όπου ο χαρακτηρισμός μιας πράξης ως ηθική δινόταν με το σταγονόμετρο.
Όλα είναι σχετικά στη διαδικασία της κριτικής. Σαφώς και υπάρχουν παγκόσμιες σταθερές, ηθικοί νόμοι αν θέλεις που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από τα ζώα, όμως οι άνθρωποι είναι ικανοί να ενεργήσουν με πολλές πιθανές πράξεις για το ίδιο αίτιο.
3.Είναι χρήσιμη η κριτική μιας πράξης;
Η αυτοκριτική είναι απαραίτητη αν θέλουμε να μάθουμε και να διορθωθούμε. Η κρίση των άλλων σε τι εξυπηρετεί ?
Εξυπηρετεί στο ότι ασκούμε τον νου μας όπως ανέφερα και πιο πάνω. Παιδεύουμε την πνευματικότητά μας. Η καθημερινότητα, όσο στεγνή και επιφανειακή δείχνει, πολλές φορές γεννά αιτίες για σημαντικούς και "δυνατούς" προβληματισμούς. Αν είμαστε άνθρωποι με ροπή στη φιλοσόφηση και επεξεργασία όποιων καταστάσεων μας κινούν το ενδιαφέρον, τότε θα δούμε αυτά τα γεννήματα ως ένα δώρο για διανοητική άσκηση. Φυσικά να μην ξεχνάμε και την επιλεκτικότητα-σύνεση-μέτρο σε όλα αυτά.
4. Είναι θετικό και χρήσιμο να υφιστάμεθα κριτική;
Προσωπικά δεν την θέλω αν δεν ρωτήσω. Επίσης δεν πιστεύω οτι μια συγκεκριμένη πράξη χαρακτηρίζει το σύνολο ενος ατόμου είτε είναι θετική είτε είναι αρνητική.
Ναι όμως κάτω από ποιά κριτήρια θα ζητήσεις κριτική; Για να μπεις σε διαδικασία να ζητήσεις πχ την δική μου κριτική, πρέπει πρώτα να κρίνεις εσύ εμένα ως ικανό προς κάτι τέτοιο. Άρα είσαι η πρώτη που θα την ασκήσει! Δεν γίνεται αλλοιώς. Επίσης δεν πρόκειται να ζητήσεις την κριτική ενός ατόμου που δεν σου προκαλεί κανένα πνευματικό ενδιαφέρον, έτσι δεν είναι; Δεν έρχεται αυτό να ταυτιστεί με τα όσα έγραψα αμέσως πριν περί της χρησιμότητας της κρίσης; Εσύ είχες ρωτήσει "που εξυπηρετεί η κρίση των άλλων;" και μόνη σου μετά καλή μου φίλη απαντάς πως εξυπηρετεί (και) στο να αποφασίσουμε αν θα τον επιλέξουμε για να μας κρίνει! Η χρησιμότητα της κρίσης είναι προφανής. Νομίζω δεν σε μπέρδεψα έτσι;
Επίσης, κι εγώ πιστεύω πως η κρίση του μερικού δεν φτάνει για να αποδόσει την εικόνα του όλου. Άλλωστε μια σοβαρή και υγιής κριτική ποτέ δεν γίνεται σε καθολική βάση αλλά μόνον επί ενός (1) και μόνον ζητήματος.
Πιο κάτω, ως απάντηση στις απόψεις μου περί επιλεκτικής αποδοχής της κριτικής, γράφεις:
Την οποία επιλογή όμως θα την έχουμε κάνει εμείς βάση των δικών μας αξιών. Οπότε κατα κανόνα, θα βρούμε κάποιον που ΕΜΕΙΣ θεωρούμε καλύτερο η σωστότερο η πιο γνώστη απο εμάς...πάλι με τα δικά μας μέτρα και σταθμά.
Αυτό ομως δεν θα είναι η αντικειμενική αλήθεια αφού θα ανταποκρίνεται επιλεκτικά.
Μα δεν γίνεται αλλοιώς! Γι' αυτό λέω πως η κριτική αποτελεί μια θαυμάσια πνευματική άσκηση γιατί μας κάνει να "στίψουμε" το μυαλό μας και να παιδέψουμε την πνευματικότητά μας. Άλλωστε κι εσύ πιο πάνω γράφεις πως δεν θέλεις την κριτική αν δεν τη ζητήσεις πρώτα. Όπως βλέπεις κι εσύ όταν κριθείς, αυτό θα γίνει αναγκαστικά με τα μέτρα και σταθμά του κριτή σου. Δεν γίνεται αλλοιώς!
Το θέμα << σοβαρά και πνευματώδη άτομα >> είναι δίκοπο μαχαίρι fr Anon.
Ο καθένας γνωρίζει και υπερισχύει κάπου έναντι ενος άλλου...
Επίσης το πόσο επιφανειακός φαίνεται στα μάτια μας , ένας άλλος, είναι τελείως υποκειμενικό ...
Ισως θα ήταν πιο βοηθητικό να ακούμε το τι λέει κάποιος παρά το ποιός το λέει και τι ακαδημαϊκά προσόντα έχει ...
Τα παιδιά για παράδειγμα, δεν είναι ούτε ''σοβαρά'' ούτε ''μύστες'' αλλά μερικές φορές λένε κάτι αλήθειες και τόσο αθώα και απροκάλυπτα που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να μας τις πεί.
Σίγουρα, δεν υπάρχει τίποτα πιο υποκειμενικό από το απόλυτα αντικειμενικό...
Δεν λέω όχι στο παράδειγμα με τα παιδιά κι αυτό γιατί η αγνότητα κι ο "θεϊκός" αυθορμητισμός τους υπερισχύει σε αξία από τη σοβαρότητα της απάντησής τους. Όμως εσύ θα δεχόσουν τη θετική κριτική ενός κατά συρροή παιδεραστή, ενός επαγγελματία τοκογλύφου, ενός "ξερόλα" ή ενός βασανιστή παιδιών; Με το να ρωτάω αν θα δεχόσουν, εννοώ αν δίνεις αξία στην κριτική τους. Πιστεύω πως η γνώμη τους δεν μετράει για 'σένα γιατί ήδη τους έχεις κρίνει, ήδη έχεις σχηματίσει ένα προφίλ ηθικής για εκείνους, οπότε κάθε κριτική που σου κάνουν, είτε θετική, είτε αρνητική, τελικά δεν έχει καμιά ουσία.
Αναφερόμενος στα πνευματώδη άτομα, μιλάω για εκείνους τους ανθρώπους που στο πέρας των ετών έχουν αποδείξει πως δεν είναι απλά φορείς μιας σωστής ιδέας και άποψης αλλά την κάνουν και πράξη. Όλοι μας στο πρειβάλλον όπου ζούμε έχουμε ξεχωρίσει κάποια άτομα και λέμε πως εκείνον τον "πάω" σαν άτομο, με έχει κερδίσει ο χαρακτήρας του, με ενδιαφέρει η γνώμη του κλπ. Όπως επίσης υπάρχουν και άτομα του περιβάλλοντός μας, για τα οποία έχουμε σχηματίσει απαξιωτική γνώμη. Όλα λοιπόν κινούνται αναγκαστικά πάνω στη βάση της κριτικής γιατί έτσι είναι η φύση μας. Κι αυτό δεν είναι ελλάτωμά μας αλλά ιδίωμα. Αναλόγως με το πως θα ασκηθεί (κι εδώ η κρίση λοιπόν!) θα μιλήσουμε για ελλάτωμα (κουτσομπολιό-άδικη κρίση) ή για προτέρημα (καλή και δίκαιη κρίση).
Όλο λοιπόν αυτό το μίγμα χαρακτηριστικών, εκφράζεται κυρίως από πνευματώση άτομα. Φυσικά δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει προγενέστερη γνωριμία για να πιστέψεις πως θα σε κρίνουν σωστά και δίκαια σε μία πράξη σου. Αρκεί το τι εντύπωση σου έχουν δημιουργήσει. Για παράδειγμα, αν είχες κάνει μία πράξη που σε προβληματίζει, δεν θα ήθελες να έχεις την ευκαιρία να τη συζητήσεις ως κριτική με τον Καστανέντα, τον Βούδα, τον Γκάντι, τον Κομφούκιο, τον Αριστοτέλη, τον Σωκράτη, τη Blavatsky, τον Νίτσε ή τον Francis Bacon; Φυσικά δεν συναντάμε εύκολα άτομα τέτοιου πνευματικού βεληνεκούς αλλά ακόμη και light εκδοχές αυτών σίγουρα θα μας φανούν χρήσιμοι.
Τι λες για όλα αυτά;
-
Anon χαμογελάω...είναι τόσα πολλά αυτά που θίγεις και το θέμα τόσο περίπλοκο και φιλοσοφικό που κάθε μια πρόταση μπορεί να γίνει και μια έκθεση ιδεών.
θα σταθώ στα πιο ''δυνατά'' για μένα [ τωρα δλδ κρίνω...ε?]
Συμφωνώ μαζί σου σε πολλά απο αυτά που λες αλλά έχω ένστάσεις σε κάποια άλλα.
Για παράδειγμα, αν είχες κάνει μία πράξη που σε προβληματίζει, δεν θα ήθελες να έχεις την ευκαιρία να τη συζητήσεις ως κριτική με τον Καστανέντα, τον Βούδα, τον Γκάντι, τον Κομφούκιο, τον Αριστοτέλη, τον Σωκράτη, τη Blavatsky, τον Νίτσε ή τον Francis Bacon; Φυσικά δεν συναντάμε εύκολα άτομα τέτοιου πνευματικού βεληνεκούς αλλά ακόμη και light εκδοχές αυτών σίγουρα θα μας φανούν χρήσιμοι.
Εγώ πολύ θα ήθελα, αυτοί δεν ξέρω αν θα μου έκαναν την χάρη!!!
Για τις Light εκδοχές είναι που έχω αμφιβολίες, μια και μέχρι τώρα δεν έχω συναντήσει στο ορατό βασίλειο, κανένα άνθρωπο που να μου δημιουργεί με την παρουσία του, τα συναισθήματα και την συγκίνηση που νιώθω όταν διαβάζω. Και επειδή αυτό το θέμα με έχει απασχολήσει αρκετά, έχω καταλλήξει οτι οταν διαβάζουμε, αυτό που ''βλέπουμε'' είναι αυτό που είμασταν , που είμαστε, και που θέλουμε να γίνουμε...τον εαυτό μας δλδ.
Αναφερόμενος στα πνευματώδη άτομα, μιλάω για εκείνους τους ανθρώπους που στο πέρας των ετών έχουν αποδείξει πως δεν είναι απλά φορείς μιας σωστής ιδέας και άποψης αλλά την κάνουν και πράξη. Όλοι μας στο πρειβάλλον όπου ζούμε έχουμε ξεχωρίσει κάποια άτομα και λέμε πως εκείνον τον "πάω" σαν άτομο, με έχει κερδίσει ο χαρακτήρας του, με ενδιαφέρει η γνώμη του κλπ. Όπως επίσης υπάρχουν και άτομα του περιβάλλοντός μας, για τα οποία έχουμε σχηματίσει απαξιωτική γνώμη. Όλα λοιπόν κινούνται αναγκαστικά πάνω στη βάση της κριτικής γιατί έτσι είναι η φύση μας. Κι αυτό δεν είναι ελλάτωμά μας αλλά ιδίωμα. Αναλόγως με το πως θα ασκηθεί (κι εδώ η κρίση λοιπόν!) θα μιλήσουμε για ελλάτωμα (κουτσομπολιό-άδικη κρίση) ή για προτέρημα (καλή και δίκαιη κρίση).
Αυτό που περιγράφεις οντως συμβαίνει, υποθέτω με όλους μας. Ομως προχωράω πιο μέσα και ψάχνω να βρώ τις αιτίες, του γιατί προτιμάμε η οχι, ένα άνθρωπο.
Πολύ περιληπτικά ...αυτά που έχω βρεί είναι εντελώς διαφορετικά απο αυτά που φαίνονται.
Τις περισσότερες φορές ο βαθύτερος λογος είναι οτι ο εν λόγω άνθρωπος διάθέτει κάτι που το θέλουμε διακαώς ανεξάρτητα αν το εχουμε εντοπίσει. Δεν αναφέρομαι σε υλικά αγαθά αλλά σε στοιχεία του χαρακτήρα του που είτε δεν εχουμε , είτε πάμε να αναπτύξουμε.
Αντίθετα σε αυτούς που αποφεύγουμε παρατηρούμε κάτι που το έχουμε κρυμμένο και δεν το έχουμε ακόμη ''δουλέψει'' [ απο τα μειονεκτήματα μας] η που το είχαμε στο παρελθόν και μας θυμίζει κάτι δυσάρεστο.
Για να γίνει αυτή η διαπίστωση πρέπει ο εγωισμός μας να ''κοιμηθεί'' οσο περισσότερο γίνεται για λίγο, επειδή το οικοδόμημα μας τρίζει συνθέμελα με αυτές τις διαπιστώσεις.
Όμως εσύ θα δεχόσουν τη θετική κριτική ενός κατά συρροή παιδεραστή, ενός επαγγελματία τοκογλύφου, ενός "ξερόλα" ή ενός βασανιστή παιδιών; Με το να ρωτάω αν θα δεχόσουν, εννοώ αν δίνεις αξία στην κριτική τους. Πιστεύω πως η γνώμη τους δεν μετράει για 'σένα γιατί ήδη τους έχεις κρίνει, ήδη έχεις σχηματίσει ένα προφίλ ηθικής για εκείνους, οπότε κάθε κριτική που σου κάνουν, είτε θετική, είτε αρνητική, τελικά δεν έχει καμιά ουσία
Αν και θα έπρεπε να μπορώ να τούς ακούσω χωρίς τον τoίχο της προ-κατάληψης που προέρχεται απο τις ιδέες μου, δυστυχώς σε αυτή την ακραία περίπτωση θα επηρεαζόμουν και μάλλον δεν θα άκουγα τίποτα.
Πιστεύω οτι χάνουμε πολλές αλήθειες η αλλιώς το δάσος, σκεφτόμενοι πάντα μέσα απο τις δικές μας κατασκευές[ που δεν είναι και δικές μας σε τελική ανάλυση].
.
Μα δεν γίνεται αλλοιώς! Γι' αυτό λέω πως η κριτική αποτελεί μια θαυμάσια πνευματική άσκηση γιατί μας κάνει να "στίψουμε" το μυαλό μας και να παιδέψουμε την πνευματικότητά μας. Άλλωστε κι εσύ πιο πάνω γράφεις πως δεν θέλεις την κριτική αν δεν τη ζητήσεις πρώτα. Όπως βλέπεις κι εσύ όταν κριθείς, αυτό θα γίνει αναγκαστικά με τα μέτρα και σταθμά του κριτή σου. Δεν γίνεται αλλοιώς!
Αν με την λέξη'' κριτική ''εννοείς τον εσωτερικό στοχασμό, την παρατήρηση για λόγους μαθήσεως, τότε συμφωνώ απολύτως. Δεν γίνεται να προχωρήσουμε αλλιώς.
Εκεί που εγώ αντιδρώ είναι στην λεκτική έκφραση αυτής πρός τα έξω, αν δεν μας ζητηθεί.
Προσωπικά επιθυμω να παρατηρώ και τις σκέψεις μου όσο μπορώ, ωστε να μην επικρίνω κάτι που δεν γνωρίζω έστω και σιωπηλά.
Ναι όμως κάτω από ποιά κριτήρια θα ζητήσεις κριτική; Για να μπεις σε διαδικασία να ζητήσεις πχ την δική μου κριτική, πρέπει πρώτα να κρίνεις εσύ εμένα ως ικανό προς κάτι τέτοιο. Άρα είσαι η πρώτη που θα την ασκήσει! Δεν γίνεται αλλοιώς. Επίσης δεν πρόκειται να ζητήσεις την κριτική ενός ατόμου που δεν σου προκαλεί κανένα πνευματικό ενδιαφέρον, έτσι δεν είναι;
Θα το κάνω αν θεωρήσω οτι η γνώμη που θα ακούσω θα είναι ''καθαρή'' και όχι προιόν προκατάληψης.
Επίσης αν νιώσω οτι αυτός που θα την εκφράσει μπορεί να με βοηθήσει να σκεφτώ και δεν το κάνει μόνο για να επιβεβαιώσει το εγώ του, παραθέτοντας μεγαλεπήβολες ιδέες και λόγια.
Μια τέτοια γνώμη μπορεί να προέρχεται απο οποιονδήποτε σε δεδομένες στιγμές, αν την δούμε...
Δεν συμφωνώ. Πιστεύω πως κριτική πρέπει και χρειάζεται να ασκούμε γιατί (και) μέσω της κριτικής, ο νους μας βρίσκεται σε εγρήγορση, "παιδεύουμε" την πνευματικότητά μας με το να εξετάζουμε λεπτομερώς θέματα και ζητήματα που μας κινούν το ενδιαφέρον, είτε αυτά μας αφορούν άμεσα, είτε όχι. Εδώ όμως είναι πολύ σημαντικό να προσθέσω πως η όποια κριτική πρέπει να γίνεται με σύνεση κι όχι χωρίς μέτρο και κριτήρια. Έτσι θα αποφύγουμε τόσο την άδικη και λανθασμένη κριτική, όσο και την άσκοπη κριτική για ζητήματα ανούσια.
Μα έτσι μετατρέπουμε τούς άλλους σε αντικείμενα πρός εξάσκηση μονόπλευρα, ξεχνώντας την οντότητα και τις ευαισθησίες τους. Αν κάνουμε κριτική επειδή έτσι μας αρέσει , είμαστε σίγουροι οτι αυτό που λέμε ο άλλος μπορεί να το αντέξει η γνωρίζουμε εκ των προταίρων πως θα τον επηρεάσουμε και αν αυτό είναι το σωστό για εκείνον εκείνη την στιγμή?
Είμαστε εμείς τέλειοι για να αποφαινόμαστε για τις πράξεις των άλλων?
Επίσης πιστεύω πως η κρίση δεν πρέπει απαραίτητα να διαμορφώνεται βάσει του τι χαρακτηρίζει το κοινωνικό σύνολο ως "αρμόζουσα πράξη". Αυτό γιατί πρώτον με αυτό το σκεπτικό, πάλι ανάγουμε τη διαδικασία σε μια ευρύτερη (άρα με πολλές πιθανότητες λάθους) κρίση, την οποία εκφράζει το κοινωνικό σύνολο. Επίσης δεν μπορώ να δεχτώ πως σε όλα τα ζητήματα η ηθική είναι θέμα στατιστικής. Ίσως στις μέρες μας αποδίδουμε πολύ εύκολα τον χαρακτηρισμό σε κάτι ως "ηθικό" εν αντιθέσει με το σχετικά άμεσο παρελθόν όπου ο χαρακτηρισμός μιας πράξης ως ηθική δινόταν με το σταγονόμετρο.
Όλα είναι σχετικά στη διαδικασία της κριτικής. Σαφώς και υπάρχουν παγκόσμιες σταθερές, ηθικοί νόμοι αν θέλεις που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από τα ζώα, όμως οι άνθρωποι είναι ικανοί να ενεργήσουν με πολλές πιθανές πράξεις για το ίδιο αίτιο.
Η έννοια της ηθικής είναι πολύ μπερδεμένη ...για μενα ηθικό είναι οτι δεν αντιβαίνει στην συνείδηση μου ΟΤΑΝ όμως είμαι σε θέση να την ακούσω.
Επειδή αυτό δεν είναι έυκολο, ούτε για εμας, ούτε για τους άλλους, προτιμώ σε περιπτώσεις ''κρίσεως'' να λαμβάνω υπ όψιν την γενική παραδοχή για να μην πάρω κανένα στον λαιμό μου.
Συμφωνούμε πάντως για τις παγκόσμιες σταθερές.
Αναγκαστικά πάντοτε κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια! Όμως ένα σημάδι της πνευματικής μας εξέλιξης είναι και το να καταφέρουμε να μπούμε στο "πετσί" της περίπτωσης σαν να βιώναμε από πρώτο πρόσωπο τηνκατάσταση. Σαφώς υπάρχουν περιπτώσεις όπου δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τη θέση και τα συναισθήματα αυτού που επιτελεί μια πράξη κι εκεί το μόνο που δικαιούμαστε να κάνουμε (κι εφόσον αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε) είναι το να υποθέσουμε πως αυτή την κατάσταση τη βιώνουμε εμείς και να έλθουμε στη θέση του άλλου, παίζονταις έναν εικονικό ρόλο.
Αυτό είναι που με προβληματίζει σχετικά με την ορθότητα της κρίσεως η μη.
Δεν πιστεύω οτι όλα βιώνονται με τον εικονικό ρόλο, ούτε μπορούμε να νιώσουμε τα ίδια συναισθήματα στην ίδια κατάσταση με κάποιον άλλο.
Ο βασικός λόγος είναι οτι δεν επεξεργαζόμαστε όλοι το ίδιο πράγμα με τα ίδια δεδομένα η με τα ίδια κέντρα.
Ενα απλό παράδειγμα που μου έχει τύχει προσωπικά.
Ας υποθέσουμε οτι δύο άνθρωποι επισκέπτονται μια περιοχή. Ο ένας βλέπει τον χώρο, κοιτάει τα κτίσματα, συλλογίζεται την αξία τους, παρατηρεί το κλίμα, την διαδρομή οσον αφορά την πρόσβαση κλπ.
Ο άλλος νίωθει το ''περιβάλλον'' του χώρου, μυρίζει τον αέρα, παρατηρεί τα χρώματα της φύσης και τα λοιπά.
Οταν θα εχουν φύγει η κρίση που θα έχουν για το ίδιο σημείο θα είναι εντελώς διαφορετική αφού τα κριτήρια θα είναι τελείως άλλα...καθώς και οι αναμνήσεις...που θα φέρουν.
Ποιά θα είναι η σωστή?
Κλείνοντας και με βάση το παράδειγμα που ανέφερα, αναρρωτιέμαι μήπως λέμε τα ίδια με άλλα λόγια :D
-
Τελικά όταν κρίνουμε τους ή κάτι στους άλλους,
πόσο δικό τους ή μονο δικό τους είναι αυτό που κρίνεται ;;;;
Κι αν πράγματι, τις προβολές του εαυτού μας στην ουσία κρίνουμε στους άλλους,
μήπως δεν είναι ότι καλύτερο να αναστέλεται αυτή η διαδικασία με ηθικόλογα ρητά του τύπου, "μή κρίνετε ίνα μη κριθείτε;"
-
Τελικά όταν κρίνουμε τους ή κάτι στους άλλους,
πόσο δικό τους ή μονο δικό τους είναι αυτό που κρίνεται ;;;;
Ορφέα, μάλλον έχεις απολυτο δίκιο. Νομίζω οτι κάθε φορά που κρίνουμε αρνητικά κάποιον είναι γιατί αναγνωρίζουμε ενα στοιχείο του εαυτού μας που δεν μας αρέσει και που δεν εχουμε ακόμη καταφέρει να το ξεπεράσουμε. Απο την άλλη πάλι οταν τούς κρίνουμε θετικά αναγνωρίζουμε κάτι που εκτιμούμε και επιθυμούμε να αποκτήσουμε.
Ισως αν καταφέρουμε να ''κοιμήσουμε'' για λίγο τον εγωισμό μας και τις αγωνίες μας, που μας κάνουν μηχανικούς να μπορέσουμε να δούμε την έλλειψη συνειδητότητας κάθε φορά που ...κρίνουμε.... :-X
-
Χμμ, δεν θα έλεγα πως συμφωνώ απόλυτα. Η διαδικασία της αναγνώρισης και τελικά αξιολόγησης μιας πράξης ενός συνανθρώπου μας δεν είναι απαραίτητο να χρωματίζεται από τον δικό μας ψυχισμό. Το να αναγνωρίσω πως ένας άνθρωπος δρα αρνητικά, δεν είναι απαραίτητο να το βρω ως χαρακτηριστικό και μέσα μου. Αν ήταν έτσι, τότε κάθε αρνητική ιδιότητα που αναγνωρίζουμε στους άλλους θα έπρεπε να τη βρούμε και μέσα μας :o Δηλαδή, με αυτό το σκεπτικό, αν συναντήσω έναν άνθρωπο που αρέσκεται στο να επιθυμεί την ταπείνωση και εξευτελισμό των άλλων, πρέπει να το βρω και μέσα μου για να το αναγνωρίσω στον άλλο; ??? Τραβηγμένο το βρίσκω ::)
Αυτό που εγώ θεωρώ πιο ακριβές είναι το ότι η συνεχής ενεργοποίηση της κρίσης αποτελεί μία διαρκή και σημαντική πνευματική άσκηση, καθώς μέσα από τις αξιολογήσεις μας, πότε εύστοχες και πότε άστοχες, καταφέρνουμε να κατανοήσουμε τον υλικό και πνευματικό κόσμο όπου ζούμε, άρα καταφέρνουμε να ανεβούμε ένα ακόμα σκαλοπάτι στον ανηφορικό δρόμο προς την εξέλιξή μας.
-
Δηλαδή, με αυτό το σκεπτικό, αν συναντήσω έναν άνθρωπο που αρέσκεται στο να επιθυμεί την ταπείνωση και εξευτελισμό των άλλων, πρέπει να το βρω και μέσα μου για να το αναγνωρίσω στον άλλο; Τραβηγμένο το βρίσκω
Ναι και εγώ έτσι το έβλεπα και μάλιστα στην προσπάθεια να το παρακάμψω και να το αρνηθώ, ανακάλυψα τους μηχανισμούς του νου μας να επιτίθεται και να αμύνεται πολύ έντεχνα αρκεί να μην θιχτεί.
Ομως πως θα αναγνωρίσει κανείς κάτι αν δεν τό έχει ''δει'' ποτέ?
Πως θα ενοχληθεί απο μια ιδίοτητα κάποιου αν δεν ξέρει τι είναι αυτή?
Μήπως αναγνωρίζουμε κάτι αν το έχουμε η αν το είχαμε στο παρελθόν?
fr Αnon, επιχείρησε την επόμενη φορά που κάποιος θα σε θυμώσει η που θα θαυμάσεις....να ψάξεις να δείς την αιτία, σε κατάσταση στοχασμού η διαλογισμού [ για να μην ξεφυτρώνει ο εγωισμός] και μου φαίνεται οτι θα εκπλαγείς...
Συγνώμη αν γίνομαι σκληρή αλλά νομίζω οτι αυτο το σημείο είναι πολύ σημαντικό στις σκέψεις μας και στις αποφάσεις μας, και ευχαριστώ [ αν μας διαβάσει ποτέ] τον άνθρωπο που μου το έδειξε, απο τα βάθη της καρδιάς μου.
-
Ναι και εγώ έτσι το έβλεπα και μάλιστα στην προσπάθεια να το παρακάμψω και να το αρνηθώ, ανακάλυψα τους μηχανισμούς του νου μας να επιτίθεται και να αμύνεται πολύ έντεχνα αρκεί να μην θιχτεί.
-
Εψαχνα να το βρώ γιατι δεν θυμώμουν την σελίδα...
Για όλους μας
<< και ψυχή
ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν
εις ψυχήν αυτή
βλεπτέον
ΠΛΑΤΩΝ Αλκιβιάδης 133b
kαι η ψυχή,
αν είναι να γνωρίσει τον εαυτό της,
σε ψυχή πρέπει
να κοιτάξει.>>
-
κάθε φορά που κρίνουμε αρνητικά κάποιον είναι γιατί αναγνωρίζουμε ενα στοιχείο του εαυτού μας που δεν μας αρέσει και που δεν εχουμε ακόμη καταφέρει να το ξεπεράσουμε. Απο την άλλη πάλι οταν τούς κρίνουμε θετικά αναγνωρίζουμε κάτι που εκτιμούμε και επιθυμούμε να αποκτήσουμε.
Χμ, ας βάλω το δικό μου λιθαράκι. Από όσα κατάλαβα σχετικά με το ζήτημα.....
Αυτό είναι μία σημαντική λειτουργία, αλλά δεν ισχύει πάντα. Όταν κρίνουμε κάποιον κλέφτη ή δολοφόνο δηλαδή αναγνωρίζουμε τον κλέφτη ή δολοφόνο μέσα μας? Δε νομίζω ότι αυτό ισχύει πάντα.
Νομίζω ότι πρέπει να ξεχωρίσουμε πότε η κριτική μας συνοδεύεται από συναίσθημα. Αν είμαστε απόλυτα νοητικοί και η κριτική πηγάζει από καθαρή σκέψη, τότε το ελάττωμα/παράπτωμα του άλλου δε μας αντιπροσωπεύει. Αν όμως νιώθουμε κάποια συναισθηματική φόρτιση, πχ αγανάκτηση/αποστροφή (ειδικά αν είναι κάπως αδικαιολόγητη για το μέγεθος του ελαττώματος) τότε ίσως να βρήκαμε ένα καθρέπτισμα της δικής μας προσωπικότητας.
-
Πιστεύω πως η ορθή κριτική κινείται σε διαφορετικό επίπεδο από την εδοσκόπηση. Δεν μπορώ να καταλάβω πως σχετίζονται τα θετικά ή αρνητικά στοιχεία των άλλων με τον δικό μας χαρακτήρα. Σίγουρα, κάποια στοιχεία όσων κρίνουμε θα υπάρχουν και στο δικό μας χαρακτήρα, άλλα όμως όπως αυτά ενός δολοφόνου, ενός παιδεραστή, ενός κλέφτη, ενός βιαστή δε να σχετίζονται με τον δικό μου χαρακτήρα. Το θεωρώ εξαιρετικά τραβηγμένο να πιστέψω πως μέσα μου κρύβω τέτοιες "έξεις" και γι' αυτό καταφέρνω να κρίνω σωστά τον άλλο.
Άλλωστε, όταν στα δικαστήρια κάποιοι κρίνονται ένοχοι ή αθωώνονται, είναι ατυχές να θεωρήσουμε πως ο δικαστής βλέπει απαραίτητα τον εαυτό του στο πρόσωπο του κατηγορούμενου...
-
Πιστεύω πως η ορθή κριτική κινείται σε διαφορετικό επίπεδο από την εδοσκόπηση. Δεν μπορώ να καταλάβω πως σχετίζονται τα θετικά ή αρνητικά στοιχεία των άλλων με τον δικό μας χαρακτήρα. Σίγουρα, κάποια στοιχεία όσων κρίνουμε θα υπάρχουν και στο δικό μας χαρακτήρα, άλλα όμως όπως αυτά ενός δολοφόνου, ενός παιδεραστή, ενός κλέφτη, ενός βιαστή δε να σχετίζονται με τον δικό μου χαρακτήρα. Το θεωρώ εξαιρετικά τραβηγμένο να πιστέψω πως μέσα μου κρύβω τέτοιες "έξεις" και γι' αυτό καταφέρνω να κρίνω σωστά τον άλλο.
Άλλωστε, όταν στα δικαστήρια κάποιοι κρίνονται ένοχοι ή αθωώνονται, είναι ατυχές να θεωρήσουμε πως ο δικαστής βλέπει απαραίτητα τον εαυτό του στο πρόσωπο του κατηγορούμενου...
Νοιώθω να αντηχούν εξαιρετικά οικεία και σύμφωνα με τα δικά μου , μέσα μου τα επιχειρήματα του Anon....
Λες να βλέπω τον εαυτό μου στον Anon? :o .....Ohhhh Noooooo!!!!!.......
αστειεύομαι.....αλλά τελικά κάπως έτσι είναι.....
Ειλικρινά κι εγώ αδυνατώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν ο άλλος να είναι "καθρέπτης" μου την ώρα που του ασκώ κριτική...είτε "θετική" είτε "αρνητική"....
Αυτό το "τσακώνομαι με τον εαυτό μου", ή αντίστοιχα "ερωτοτροπώ με τον εαυτό μου", δεν ξέρω, μου φαίνεται λίγο xtreme....
Δείχνει μεν να έχει κάποια "βάση λογικής", αφού στο κάτω κάτω η Μονάδα Μέτρησης που χρησιμοποιούμε για τους άλλους είναι η δική μας η εσωτερική μας "κλίμακα αξιών", αλλά "κάτι" δεν μου "κάθεται ακόμη καλά".....
Χωρίς όμως να το έχω "προσδιορίσει" μέχρι τώρα....
Παρακολουθώ όμως με εξαιρετικό ενδιαφέρον την επιχειρηματολογία της Try όσο και των υπολοίπων.....
Keep walking....... ;)
(Και κάπου θα φτάσουμε....δε μπορεί...)
ΥΓ: Λέτε να πέσουμε πάλι στο παιγνίδι του Ορφέα, το "Είμαι ΟΚ, είσαι ΟΚ"? (ή αλλιώς, "το δικό μου παιγνίδι είναι καλύτερο απο το δικό σου"?)
ΥΓ2: Αφού όλη η κοινωνία καταδικάζει τον φόνο, αλλά εντός του άλλου (του φονιά) βλέπει τον εαυτό της, τότε είμαστε μια κοινωνία φονιάδων.......που πήγε λοιπόν το "Καλό" που κυριαρχεί μέσα στον άνθρωπο ? :o(αυτό που συζητάμε σε άλλο θέμα)
-
Το «καθρέπτισμα» και ειδικότερα το καθρέπτισμα της «σκιάς» του ανθρώπου, δεν είναι φαινόμενα που εύκολα αποδεικνύονται. Τα αναφέρει η ψυχολογία και μάλλον μόνο με την παρατήρηση μπορούμε να τα καταλάβουμε.
-
Εντάξει, δεν αντιλέγω, όμως αυτό που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι δεν μπορώ να δεχτώ πως η ικανότητά μου να χαρακτηρίσω κάποιον ως μισαλλόδοξο, σαδιστή, ζηλιάρη, μισογύνη ή κάτι σχετικό πηγάζει και μόνον από μέσα μου. Δηλαδή αν εγώ δεν είμαι μισαλλόδοξος, δεν μπορώ να κρίνω κάποιον άλλο ως τέτοιο.
Μπα, δεν το τρώω με τίποτα :o
-
Νομίζω ότι πρέπει να ξεχωρίσουμε πότε η κριτική μας συνοδεύεται από συναίσθημα. Αν είμαστε απόλυτα νοητικοί και η κριτική πηγάζει από καθαρή σκέψη, τότε το ελάττωμα/παράπτωμα του άλλου δε μας αντιπροσωπεύει.
Θα προσπαθήσω να δω αν γίνεται μια κρίση με τέλεια αποστασιοποίηση του συναισθήματος σε κατάσταση εγρήγορσης. Μέχρι τώρα μόνο σε διαλογισμό μπορώ να πω οτι τα καταφέρνω.
Εδω όμως εχουμε ήδη αναφερθεί σε αρνητικά και θετικά.
Θα ήθελα να δούμε κάτι πάνω σε στη φράση << καθαρή σκέψη>>. Αν και το έχω διαβάσει ως περιγραφή, προσωπικά δεν μπορώ να τοποθετηθώ μια και αμφιβάλλω αν γίνεται να σκεφτούμε ''καθαρά''. Η σκέψη μας νομίζω οτι έχει ''πίσω'' της όλες τις πεποιθήσεις και τις αναμνήσεις μας....άρα δεν είναι ποτέ νέα, εκτός κι αν συναντάμε κάτι εντελώς καινούργιο που δεν μπορούμε ούτε και να το συσχετίσουμε με κάτι ήδη γνώριμο.
Υπάρχει κάποιος τρόπος τέτοιας θέασης των πραγμάτων που μπορούμε να δοκιμάσουμε?
Σίγουρα, κάποια στοιχεία όσων κρίνουμε θα υπάρχουν και στο δικό μας χαρακτήρα, άλλα όμως όπως αυτά ενός δολοφόνου, ενός παιδεραστή, ενός κλέφτη, ενός βιαστή δε να σχετίζονται με τον δικό μου χαρακτήρα.
Θα προσπαθήσω να αναλύσω λίγο περισσότερο το συλλογισμό μου...
Οταν ξεφλουδίζουμε τον εαυτό μας και ψάχνουμε να τον γνωρίσουμε [ οσο μπορούμε], δεν σημαίνει οτι θα βρούμε πάντα ευχάριστα πράγματα, ούτε και οτι θα υποταχθούμε η θα ακολουθήσουμε οτι μας εμφανίζεται.
Ουτε και στον δικό μου χαρακτήρα όπως είναι αυτή την στιγμή διαμορφωμένος και στον τρόπο ζωής μου, συνάδουν τα παραπανω.
Αν όμως βρεθώ εγώ, εσυ και όποιοσδήποτε άλλος '' καλός'', ''ηθικός'' κλπ σε τελείως διαφορετικές συνθήκες πως θα αντιδράσουμε?
Σε περίπτωση που κινδύνευσει η σωματική μας ακεραιότητα η της οικογένειας μας....σε συνθήκες πολέμου....η κατοχής....μπορούμε η όχι να σκοτώσουμε, να κλέψουμε κλπ?
Οσον αφορά εμένα πιστεύω οτι θα αν χρειαζόταν να αμυνθώ, δεν θα καθόμουν με δεμένα τα χέρια ανεξάρτητα των ιδεών μου.
Τα δικαστήρια βασίζονται επάνω στούς νόμους και ετσι πρέπει να γίνεται για να μπορούμε να συνυπάρχουμε μέχρι να φτάσουμε σε ένα σημείο που θα κυριαρχεί το αντικειμενικά αγαθό.
Αυτή την στιγμή άσχετα του τι θέλουμε να πιστεύουμε και να προσδοκούμε σαν ομάδες, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την πραγματικότητα που δείχνει οτι το κυριάρχο κοινωνικό σύνολο μόνο ''καλό'' δεν είναι. Γύρω μας συμβαίνουν πράγματα δυσάρεστα οπως πόλεμοι, πείνα, αρρώστιες, κακοποιήσεις κλπ και αυτά υπερβαίνουν για την ώρα. Ομως κανείς μας δεν υπολογίζει οτι μέλη αυτής της κοινωνίας είμαστε και εμεις ....και οι σκέψεις μας δημιουργούν και αυτές....
-
".....Μην Κρίνεις ίνα μην κριθείς..."
Δηλαδή,
εαν Κρίνω
θα λειτουργήσει ο Νόμος του Αντιπεπονθότος και πάραυτα
θα Κριθώ κι εγώ.....
.........αντιθέτως, εαν δεν Κρίνω κανέναν, και πάλι με την αγαστή σύμπραξη του παραπάνω νόμου, δεν πρόκειται να κριθώ ούτε κι εγώ....
Ωραίο, ακούγεται.....
Δεν θα κρίνω λοιπόν τίποτα και κανέναν.....
Ας κάνει ο καθένας ότι του καπνίσει....κι άσε το Θεό να βγάλει άκρη....
Μην ενοχλείστε, εγκληματείστε κόσμε όσο θέλετε....
Δεν θα σας κρίνω, οπότε, είμαι κι εγώ ελεύθερος να κάνω ότι μου καπνίσει αφού ούτε κι εσείς θα με κρίνετε....
Κι έτσι, θάμαστε όλοι ευχαριστημένοι....
Εσείς, εγώ, το θείο Σχέδιο.....η Νέμεσις....
Τι τέλεια που είναι τα πράγματα.....
Τόσο απλά....
Αρκεί λοιπόν Να μην Κρίνω για να πάνε όλα καλά στον κόσμο....
Χμμμμ
Κι εγώ που θέλω όμως να κρίνω τους πάντες αλλά να μην με κρίνει κανένας?
Άσε που και όλοι οι άλλοι αισθάνονται το ίδιο ακόμη και αν δεν το παραδέχονται.....
Οπότε?
Ρε Ψυχή μου, ήταν τόσο απλό τελικά!!!
Να γιατί δεν πάει καλά ο Καταθλιπτικός ετούτος κόσμος......
Οι πάντες θέλουν να κρίνουν τους πάντες αλλά επ' ουδενί δεν θέλουν να κρίνονται....
Νάτο πάλι λοιπόν το "τερατάκι του Εγωϊσμού".....
-
Ναι αλλά γιατί δεν θέλεις να σε κρίνουν; Να υποθέσω πως υπάρχουν 3 εκδοχές:
1. Γιατί μέσα σου καταλαβαίνεις πως θα σε "ξεγυμνώσουν" και θα σε στήσουν στον τοίχο.
2. Γιατί πιστεύεις πως είσαι υπεράνω κριτικής, έχεις ξεπεράσει πλέον αυτό το στάδιο/ανάγκη.
3. Γιατί αν σε κρίνουν οι άλλοι θα επηρρεάσουν την αυτοκριτική σου.
Λοιπόν; Υπάρχει μήπως κάτι άλλο; ???
-
Ναι αλλά γιατί δεν θέλεις να σε κρίνουν; Να υποθέσω πως υπάρχουν 3 εκδοχές:
1. Γιατί μέσα σου καταλαβαίνεις πως θα σε "ξεγυμνώσουν" και θα σε στήσουν στον τοίχο.
2. Γιατί πιστεύεις πως είσαι υπεράνω κριτικής, έχεις ξεπεράσει πλέον αυτό το στάδιο/ανάγκη.
3. Γιατί αν σε κρίνουν οι άλλοι θα επηρρεάσουν την αυτοκριτική σου.
Λοιπόν; Υπάρχει μήπως κάτι άλλο; ???
Εεεε, μπάστα ρε Κουμπάρε....
πήγες κατ' ευθείαν εσύ τώρα στο "Περί Αδυνάτου".....
Καλά μωρέ, και ποιός σου είπε εσένανε (πρόσεξε γιατί επίτηδες μιλάω "εκλαϊκευμένα") ότι η "Κριτική" είναι μόνον η "Ρητορική" και η "Άψογη Φιλοσοφικοψυχολογική"?
Το "κρίνειν" και το "κρίνεσθαι" της Μάζας είναι μόνον το "επιφανειακό", το "επικριτικό", το "καταδικαστικό", το "φανφαρολογικό"....
Είναι το "σας γ*&%# όλους, αλλά μην τολμήσει κανείς και μου "την πει" γιατί θα τον πάρει και θα τον σηκώσει......
Αυτή είναι η περιβόητη "κριτική του όχλου".....
Και όχι μόνον....και των media....αλλά - Ω ΝΑΙ - και της Φωτισμένης Πολιτικής και της εν γένει Κοινωνικής Ηγεσίας.....
Αυτή η "κακώς εννοούμενη" (μονίμως καταδικαστική) "κριτική" ένα μόνον καταφέρνει παντού και πάντα....
Να δημιουργεί "εντάσεις" , "αντιδράσεις" και "καταστροφές"....
Τίποτα δημιουργικό.....στοχεύει στο "συναίσθημα" και πουθενά αλλού.....
Και όπως έχει ειπωθεί "....όποιος αποπειραθεί να αντιμετωπίσει την προπαγάνδα με επιχειρήματα, είναι χαμένος απο χέρι...."
Έτσι, σε βάζει και σένα στο λούκι να "κρίνεις" με τον ίδιο τρόπο για να περνάς μονίμως το γνωστό μήνυμα "....καμία επίθεση δεν θα μένει αναπάντητη....", ξέρεις, ώστε να λειτουργεί "αποτρεπτικά"......
Τώρα, εσύ Anon, τοποθετείς το ζήτημα "ψηλότερα".....
Αναφέρεσαι στην "καλώς εννοούμενη κριτική"....την "Δημιουργική Κριτική"....
Αυτήν πιστεύω όλοι την δέχονται και κανείς δεν θα αντιδρούσε διότι είναι τόσο "έξυπνα, έντεχνα και προσεκτικά διατυπωμένη" που δεν "προσβάλλει το συναίσθημα του δέκτη".....
(άλλωστε, μπορείς να πεις την πιο "χονδρή" επικριτική εκτίμηση προς κάποιον, αλλά να την διατυπώσεις με τέτοιον τρόπο που να μην προσβάλλει....αντιθέτως, να γίνει αποδεκτή με ενθουσιασμό.....
και μπορεί να ξεστομίσεις μια απλή λέξη και να κάνεις τον άλλον τούρμπο......έχει να κάνει με την διατύπωση πιστεύω, την διπλωματία, το τακτ αλλά και το "δημιουργικό" της κριτικής).
Την άλλη, την "κακοπροαίρετη" (και κακώς εννοούμενη "κριτική") που περιέγραψα πιο πάνω είναι που κανείς δεν θέλει.....
-
Αν είναι έτσι, τότε δεν υπάρχει ζήτημα. Εγώ εξ αρχής αδιαφορώ για την κακοπροαίρετη κριτική. Δεν βλέπω που θα με ωφελούσε να την ασκήσω ή να αφιερώσω χρόνο για κάτι σχετικό. Φυσικά, σε όλο το συγκεκριμένο thread εγώ αναφέρομαι στην δημιουργική κριτική. Άλλωστε πιστεύω πως μόνον αυτή η κατηγορία κριτικής μας ωφελεί σε κάτι ;)
-
Ναι αλλά το ρητό, νομίζω οτι αναφέρεται στην κακοπροαίρετη κριτική και οχι στον έπαινο η στην επιβεβαίωση...
-
Ναι αλλά αγαπητή μου Sr. try, καμιά φορά, συγκεκριμένες φράσεις έχουν και βαθύτερο νόημα! Θυμήσου τι αναπτύξαμε για το γνωστό ρητό "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι". Ας διαβάσουμε λίγο πιο βαθιά ανάμεσα στις λέξεις ;)
-
Κι όμως, και εδώ, όπως και στο "Μακάριοι οι Πτωχοί τω Πνεύματι", εκπέμπεται μια "αρνητική χροιά" νοήματος.....
...."Μην κρίνεις..."
δηλαδή, "...Μην σκέπτεσαι, μην ερευνάς..."
Άλλος ένας εύσχημος τρόπος για να "δημιουργούνται Οπαδοί" , άβουλα , μη σκεπτόμενα, άνοα όντα.....
Μην ξεχνάμε πως με τέτοια "τσιτάτα" "διδάσκονται", "νουθετούνται" και "διαπαιδαγωγούνται θρησκευτικά" οι μάζες.....
Και οι μάζες δεν κάθονται να κάνουν "εμβριθείς φιλοσοφικές αναλύσεις" και να ανακαλύψουν "κρυφά δημιουργικά νοήματα".....
Γιατί λοιπόν, να μην "υποψιαστώ" πως όντως κάτι άλλο "υποκρύπτεται" απο πίσω απο τέτοια "επικίνδυνα τσιτάτα"?
-
Ο καθένας "βλέπει" αυτό που θέλει. Κάποιος, μπροστά στην ανάλυση τέτοιων φράσεων βλέπει κάτι το αρνητικό. Κάποιος άλλος όμως προσπαθεί ακόμα και μέσα σε τέτοιες φράσεις να δει ένα κρυμένο νόημα χρήσιμο και παραγωγικό. Χωρίς βέβαια να σημαίνει πως οι "γονείς" της φράσης είχαν στο μυαλό τους κάτι το κοινωνικά θετικό ;)
Ξαναλέω λοιπόν, ας διαβάσουμε λίγο πιο βαθιά ανάμεσα στις λέξεις ::)
-
Διάφορα γεγονότα που διαδραματίζονται συνεχώς με έχουν οδηγήσει όλο και περισσότερο στην βαθειά πεποίθηση οτι αυτό που ''βλέπουμε'' απέναντί μας είτε οταν διαβάζουμε, οπως τώρα, είτε όταν μιλάμε η συναναστρεφόμαστε κάποιον, είναι ο εαυτός μας.
Οι άλλοι είναι εμείς στον καθρέφτη της ζωής μας.
Αν και το έχω ξαναγράψει το αναλύω λίγο ακόμη επειδή πιστεύω οτι κρίνοντας είτε θετικά, είτε αρνητικά το άτομο απέναντι, ουσιαστικά κρίνουμε τον εαυτό μας [ αρκεί να το καταλάβουμε]. Το ρητό για μενα αυτό υπονοεί.
Κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια , οπότε συμπαθούμε και αντιπαθούμε αντιδρώντας αντανακλαστικά σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ. Ακούγεται απαίσιο αλλά αν παρατηρήσουμε την διαδρομή της σκέψεως μας θα το αντιληφθούμε.
Και το χειρότερο είναι οτι δεν ρωτάμε. Εχουμε την τάση να καταλλήγουμε σε συμπεράσματα σχετικά με την ψυχοσύνθεση και τις αιτίες της συμπεριφοράς των άλλων χωρίς να μπαίνουμε καν στον κόπο να ρωτήσουμε το πιο απλό πράγμα << γιατί εγινε κάτι >>.
Σκέψεις...
-
"...Μην κρίνεις, ινα μην κριθείς....."
Δηλαδή,
"....εαν κρίνεις θα κριθείς....".....
Ίδομεν!!!
-
".....Εμπρός λοιπόν κύριοι και κυρίες (κατ' ευφημισμόν)......
.....κρίνετε όσο έχετε καιρό....
.....καθότι πλησιάζει ταχύτατα η ώρα που θα κριθείτε δριμύτατα.....
....και ξέρετε καλά τι εννοώ....