ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα
'Αρθρα Εσωτερισμού => Θρησκείες και εσωτερισμός => Μήνυμα ξεκίνησε από: Avaris στις Απριλίου 20, 2007, 13:30:40
-
Διαβάζοντας το βιβλίο «Ο Τελευταίος Ναϊτης» διαπίστωσα πως βάζει κάποια καίρια ιστορικά ερωτήματα κι επισημάνσεις αναφορικά με τον «τρόπο ίδρυσης της Χριστιανικής Εκκλησίας» - σε σχέση πάντα με την επικράτησή του έναντι των πολλών "Χριστιανικών Σεχτών" της εποχής. Αυτές που κατόπιν βαφτίστηκαν με το όνομα "Γνωστικοί".
Το αν και πόσα από αυτά τεκμηριώνονται, είναι σαφώς θέμα προς συζήτηση. Γι’ αυτό άλλωστε και το βάζω σαν θέμα.
Η οπτική λοιπόν του βιβλίου – κωδικοποιημένη με δικά μου περιληπτικά σχήματα και εμπλουτισμένη από εμένα όπου είναι απολύτως απαραίτητο – είναι η παρακάτω :
«Τελικά πόσα γνωρίζουμε για τη γέννηση του Ιησού?
Από Εκκλησιαστικής οπτικής γωνίας τα πάντα.
Από ιστορικής πλευράς, επικρατεί ένα τεράστιο κενό. Κανένα επαληθεύσιμο δεδομένο δεν υπάρχει γι’ αυτό το Φιλοσοφικό/Θρησκευτικό περιστατικό. Κανένα τεκμηριωμένο στοιχείο. Καμία καταγεγραμμένη μαρτυρία.
Τι συνέβη τελικά δύο χιλιάδες χρόνια πριν?
Ή έστω, τι επιβεβαιωμένο ιστορικά γνωρίζουμε για τις πρώτες Χριστιανικές κοινότητες?
Απολύτως τίποτα! Αυτή είναι η απάντηση…
Μετά τον «Δεδηλωμένο» θάνατο του Ιησού, διάφορες λατρευτικές ομάδες δημιουργούνταν συστηματικά, στηριζόμενες σε Λόγους, αποφθέγματα, διδαχές και φιλοσοφικές θεωρήσεις που πήγαζαν και ταξίδευαν από στόμα σε στόμα χωρίς καμιά επίσημη καταγραφή.
Έτσι, η κάθε ομάδα (Χριστιανική κοινότητα) ασυναίσθητα ανέπτυσσε τη δική της εκδοχή περί «Διδασκαλίας του Ιησού».
Ως φυσικό επακόλουθο ανέπτυσσε κάποια Στοιχειώδη Διανόηση που οικοδομούσε ένα σύνολο «Πιστεύω» και «Δοξασιών». Στηνόταν έτσι ένα «τοπικό Λατρευτικό τυπικό».
Και δεν θα μπορούσε να μην έχει έναν Ηγέτη αυτή η (εκάστοτε) Χριστιανική Κοινότητα. Έναν ηγέτη που, αν μη τι άλλο, φρόντιζε να σταθεροποιήσει την Κοινότητα αλλά και να την επεκτείνει το δυνατόν περισσότερο.
Η Χριστιανική Θεώρηση των πραγμάτων, από τότε είχε μια «Απολυτότητα». Από Γεννέσεώς της διεκδικούσε την Μονοκαθεδρία, την Μονοκρατορία ως Θρησκευτική άποψη. Αυτό την έβαλε στο Μάτι του Ρωμαϊκού Κυκλώνα. Η Ρώμη μπορούσε να αποδεχτεί το Χριστιανισμό ως μια ακόμη Θρησκεία του Ρωμαικού Πάνθεου. Δεν θα αναγνώριζε ποτέ όμως σε μια Θρησκεία την Φιλοσοφική Μονοκρατορία. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτή η θρησκεία δεν αναγνώριζε ως Θεό τον Αυτοκράτορα.
Εάν προσθέσουμε και τις διώξεις που υφίστατο από μέρους του Σανχεντρίν και των Εβραίων γενικά, αρκεί για να αντιληφθούμε το εχθρικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ανδρώνονταν το Χριστιανικό Κίνημα.
Συνεπώς, στα πρώτα βήματά του ήταν εκ των πραγμάτων αναγκασμένο να χρησιμοποιεί «προφορικό λόγο» για να διαδίδει τις «Διδασκαλίες» του.
Έτσι, μέσα σε περίπου σαράντα χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού, αναπτύχθηκε άναρχα και προφορικά ένα μεγάλο πλέγμα «Χριστιανικών Εκδοχών», χωρίς καμία επίσημη ιστορική καταγραφή ούτε γραπτές μαρτυρίες λογίων ή άλλων γραφειοκρατικών επίσημων πηγών της εποχής.
Τα σαράντα αυτά πρώτα χρόνια, θεωρούνται «ορόσημο» διότι τότε γράφεται εντέλει το «πρώτο Ευαγγέλιο». Αυτό που στη συνέχεια ονομάστηκε «του Μάρκου». Στην πραγματικότητα όμως ο συγγραφέας του είναι άγνωστος. Άλλωστε, συνήθιζαν και τότε – όπως σε κάθε εποχή - να χρεώνουν γραπτά έργα αγνώστων συγγραφέων σε επώνυμους της εποχής. Μήπως και σήμερα το ίδιο δε γίνεται με την ιδιοποίηση πνευματικής ιδιοκτησίας? Ήταν, είναι και θα είναι μια συνηθισμένη κατάσταση στον χώρο των Γραμμάτων.
Έτσι γεννήθηκε το πρώτο Ευαγγέλιο (που σημειωτέον δεν κάνει πουθενά λόγο ούτε για Παρθενογέννεση, ούτε για Ανάσταση).
Μετά από άλλα πενήντα χρόνια προκύπτει το δεύτερο Ευαγγέλιο: του Ματθαίου.
Μετά από άλλα δέκα χρόνια του Λουκά και πολύ αργότερα του Ιωάννη.
Στην πορεία «κρίθηκε απαραίτητο» να «ξαναγραφεί» το Ευαγγέλιο του Μάρκου ώστε να συμπεριλάβει τα στοιχεία της Παρθενογέννεσης και της Ανάστασης.
Πρέπει να γίνει σαφές όμως ότι αυτά τα τέσσερα δεν ήταν τα μόνα Ευαγγέλια που συνεγγράφησαν μετά το θάνατο του Ιησού.
Επί διακόσια χρόνια μετά το θάνατό του, οι Χριστιανικές κοινότητες, όπως ήδη ειπώθηκε, πολλαπλασιάζονταν άναρχα και φυσικά έδιναν τις δικές τους εκδοχές περί Διδασκαλίας του Ιησού. Κι αφού αναθάρρησαν – μετά τις πρώτες δεκαετίες – η κάθε Χριστιανική Κοινότητα έγραφε πλέον το δικό της Ευαγγέλιο.
Έτσι, άρχισε μια πολυδιάσπαση του Πρωτογενούς Χριστιανικού Κινήματος, η οποία συνοδεύτηκε από πληθώρα Ευαγγελίων, με διαφοροποιημένες κοσμοθεωρίες, ενίοτε συγκρουόμενες μεταξύ τους.
Τα μόνα γνωστά δυστυχώς σήμερα είναι τα πενηνταδύο γνωστά και ως Γνωστικά/Απόκρυφα Ευαγγέλια. Ευαγγέλια όπως το Απόκρυφο του Ιωάννη, του Θωμά, της Αλήθειας, του Ιούδα, των Αιγυπτίων, του Φιλίππου, του Πέτρου, της Μαρίας της Μαγδαληνής και πολλά πολλά ακόμη.
Αξίζει να πούμε ότι αναφέρουν Λόγους και Διδασκαλίες του Ιησού που όχι μόνο δεν περιλαμβάνονται στην Καινή Διαθήκη αλλά ενίοτε συγκρούονται με τις (Επίσημες) Θέσεις της.
Επίσης, ένα ακόμη κοινό σημείο σε αυτά τα Ευαγγέλια είναι πως θεωρούν τις λαϊκές πεποιθήσεις όπως η παρθενογέννεση και η Ανάσταση ως πλάνη και παιδαριώδεις παραδόσεις.
Σύμφωνα με αυτά τα Ευαγγέλια, το μήνυμα του Ιησού ήταν : « Αν θες να γνωρίσεις το Θεό, κοίτα μέσα σου».
Μια καθαρά Γνωστικιστική άποψη που ενόχλησε «αυτούς» που διέβλεψαν τη δυνατότητα στησίματος ενός ισχυρού μηχανισμού εξουσίας επάνω στις εύπλαστες ακόμη τότε δομές του εμβρυϊκού Χριστιανικού Κινήματος.
Κι ο λόγος ήταν πως η παράνομη ακόμη φύση του Κινήματος το καθιστούσε στόχο επιθέσεων. Άρα, για να επιβιώσει των επιθέσεων και να επεκταθεί χρειαζόταν μια «ισχυρή οργανωτική δομή».
Αυτό με τη σειρά του σήμαινε: «Ενιαία Φιλοσοφική Θεώρηση», « Ενιαίο Σώμα», «Μία Ισχυρή Ηγεσία».
Αντιθέτως, οι πολλές και διαφορετικές Χριστιανικές Κοινότητες, οι πολλές και αλληλοσυγκρουόμενες ηγεσίες, τα πολλά και ενίοτε αλληλοαναιρούμενα Ευαγγέλια θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στον κατακερματισμό, τον αλληλοσπαραγμό και εντέλει τον αφανισμό της Χριστιανικής Κοινότητας.
Με αυτό το σκεπτικό, σε ορισμένες κοινότητες άρχισε να εμφανίζεται μια ιεραρχία τριών βαθμών: Επίσκοποι, Ιερείς, Διάκονοι.
Αυτή η «Ηγετική Τρόικα» διεκδίκησε, με κάθε μέσο, τη θέση του Θεματοφύλακα της «Μόνης Αληθινής Πίστεως» ( φράση που θα χρησιμοποιηθεί κατά κόρον τα επόμενα δύο χιλιάδες έτη για να νομιμοποιήσει Αυθαιρεσίες και καταστροφές).
Το Δίκτυο αυτών των τοπικών Ηγεσιών επεκτάθηκε αρκετά, μέχρις ότου ισχυροποιήθηκε τόσο που να επιδιώξει πλέον την Οργανωτική του Αναβάθμιση έναντι των εκτός Δικτύου «αντιφρονούντων» .
Το 180 μΧ, ο Ειρηναίος, Επίσκοπος της Λιόν, με τη στήριξη του Δικτύου των Επισκόπων της Μίας και Μοναδικής Πίστεως, επέβαλλε και επίσημα πλέον την «Μία και Μοναδική Εκδοχή του Χριστιανισμού», χαρακτηρίζοντας οριστικά πλέον όλες τις υπόλοιπες ως «Αιρετικές».
Σύμφωνα με την απόφασή τους, πλέον, η «Σωτηρία των Ανθρώπων» ήταν εφικτή μόνον μέσα από την ένταξη και υποταγή τους στην «Μία και Μοναδική εκ Θεού, Αποστολική, Ορθόδοξη και Καθολική Χριστιανική Εκκλησία».
Το Υπέρτατο αυτό Εκκλησιαστικό Διοικητικό Όργανο του Ειρηναίου αποφάσισε επίσης την αποδοχή μόνον των παραπάνω τεσσάρων Ευαγγελίων ως επίσημα και «αφόρισε» όλα τα υπόλοιπα χαρακτηρίζοντάς τα ως Αιρετικά βδελύγματα και απαγορεύοντας τη συγγραφή οποιουδήποτε άλλου Ευαγγελίου.
Ο Ειρηναίος φρόντισε στο έργο του «Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως» να νομιμοποιήσει ως Μοναδικά τα τέσσερα Ευαγγέλια και να αποκηρύξει ως βλάσφημα όλα τα υπόλοιπα.
Παρεμπιπτόντως, στοιχεία όπως η «Παρθενογέννεση», «αφηγήσεις του Θείου Πάθους», «ο Μυστικός Δείπνος», «η Ευχαριστία», «ο Σταυρικός Θάνατος» και «η Ανάσταση» δεν υπήρχαν στα αποκηρυγμένα Γνωστικά Ευαγγέλια. Υπήρχαν όμως και στα τέσσερα αποδεκτά επίσημα Ευαγγέλια.
Έτσι, παρ’ ότι το Χριστιανικό Κίνημα βρίσκονταν σε αντιπαλότητα με το εξωτερικό του κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, επέλεξε να βρεθεί σε σφοδρή αντιπαλότητα και με την πολλαπλή εσωτερική του αντιπολίτευση. Με αποτέλεσμα το απηνές κυνηγητό των ανά την Ρωμαϊκή επικράτεια «Αντιφρονούντων (αιρετικών) Χριστιανών».
Εν τέλει, πήρε κάπου διακόσια χρόνια (367μΧ) για να οριστικοποιηθεί η λίστα των εικοσιεπτά κειμένων που αποτελούν την Καινή Διαθήκη. Άλλωστε, στο τέλος του 4ου μΧ αι ο Χριστιανισμός ήταν η επίσημη κυρίαρχος Ρωμαϊκή Θρησκεία και είχε απεριόριστη δύναμη να επιβάλλει τη θέλησή της. Αποτέλεσμα ήταν πλέον η απηνής και εκτεταμένη δίωξη των «αντιφρονούντων (αιρετικών) Χριστιανών» με μόνιμο στόχο στους αιώνες που ακολούθησαν την εξολόθρευσή τους. Όλα τα κείμενα των «Αιρετικών (πλέον) Ευαγγελίων» οδηγήθηκαν στην πυρά και ο κάτοχός τους ήξερε πια ότι τον περίμενε ο θάνατος από τα Ελέω Θεού (και Εκκλησίας πλέον) αυτοκρατορικά αποσπάσματα.
Αλλά ευτυχώς, πάντα κάτι ξεφεύγει από τις πυρές των «Φιλοσοφικά Ανεγκέφαλων» της ιστορίας για να αποδεικνύει στους μεταγενέστερους την πολιτιστική παραφροσύνη τους.
Ξέφυγαν λοιπόν τα πενηνταδύο Γνωστικά/Απόκρυφα Ευαγγέλια και είναι άγνωστο φυσικά τι μπορεί να υπάρχει στα περιβόητα υπόγεια του Βατικανό.
Γιατί όμως αυτή η έχθρα της επίσημης Εκκλησίας απέναντι στα Γνωστικά Ευαγγέλια?
Διότι πολύ απλά παρουσίαζαν τον Ιησού ως ένα σοφό σαν όλους τους άλλους (έναν Αβατάρα ουσιαστικά) που ήρθε να διδάξει τον κόσμο «πως να αναζητάει την Σοφία και την προσωπική του λύτρωση» μέσα από ατομικές προσπάθειες. Συνεπώς, δεν χρειάζεται καμία Εκκλησία για να τον «καθοδηγεί».
Αντιθέτως, τα τέσσερα επίσημα Ευαγγέλια παρουσιάζουν τον Ιησού ως το μοναδικό Σωτήρα που οι πιστοί οφείλουν να τον λατρεύουν με συγκεκριμένες δοξασίες και τρόπο ζωής. Άρα, οι πιστοί είναι τα «πρόβατα» που έχουν απόλυτη ανάγκη την καθοδήγηση του «Ποιμένα» - δηλαδή της Εκκλησίας και των Λειτουργών της – για να επιτύχουν την «προσωπική τους Λύτρωση».
Επιπροσθέτως, όλα όσα είναι σήμερα ο Χριστιανισμός, όσον αφορά στις Δοξασίες και Τελετές, πρέπει να σημειωθεί ότι προστέθηκαν από τον 4ο μΧ αι και έπειτα. Είναι στοιχεία που δανείστηκαν από άλλες προγενέστερες θρησκευτικές παραδόσεις (πχ Αρχαία Ελληνική, Ζωροαστρική, Ιουδαϊκή, Μιθραϊκή, κλπ) (βλ. topic «Θρησκείες και Αρχέτυπα»).
Αναρωτιέμαι, τι απο τα παραπάνω να είναι αλήθεια και τι ψέμμα?
Που σταματάει η πραγματικότητα και που αρχίζει ο Μύθος....
Που σταματάει το χρονικά τυχαίο και που αρχίζει η ανθρώπινη παρέμβαση....
-
Εύστοχος ο τίτλος του θέματος, γιατί στην ουσία μιλάμε για μία κοινή αντίληψη, ειδωμένη όμως από δύο τελείως διαφορετικές οπτικές.
Ο κορμός κυριολεκτικά είναι ένας, το μυθολογικό παλίσιο κοινό.
Η διαφοροποίηση άρχισε να γίνεται αισθητή, όταν τα δύο βασικά κέντρα της κοινής αντίληψης, άρχισαν σιγά σιγά να απομακρύνονται, καταλήγοντας στο τέλος σε έντονη αντιπαλότητα.
Τα δύο βασικά κέντρα, τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού ήταν,
στην Ανατολή η Αντιόχεια και στην -ας πούμε- Δύση, η Αλεξάνδρεια.
Σε αυτά τα δύο κέντρα όμως, παρατηρήθηκαν δύο διαμετρικά αντίθετες θεωρήσεις περί του χρισμένου Μεσσία...
Η μεν "σχολή" της Αλεξάνδρειας, θεωρούσε ολάκερη την μεσσιανική διδασκαλία ως αλληγορία, σαν έναν μυητικό μύθο, ενώ η "σχολή" της Αντιόχειας, αποστερημένη από το εσωτερικό νόημα του χριστοκεντρικού μύθου,
κατάντησε να δέχεται κυριολεκτικά κάθε σημείο του μύθου, με αποτέλεσμα να αποβεί μοιραία σε ένα επιφανειακό, αλλά φανατικό δόγμα.
Η πρώτη "σχολή" "έδωσε" τους γνωστικούς, ενώ η δεύτερη, τον χριστιανισμό που λίγο πολύ γνωρίζουμε.
Όταν κάποια στιγμή οι δύο "γραμμές" διαφώνησαν ανοικτά, έφτασαν στην αντιπαράθεση, τα αποτελέσματα της οποίας είναι γνωστά σε όλους.
Δυστυχώς οι επιφανειακοί θιασιώτες του μύθου του μεσσία, τυφλωμένοι μέσα στην άγνοια και την ένδοια των εσωτερικών νοημάτων, με ζήλο, φανατισμό και πληθώρα εγκλημάτων, επέβαλαν βάναυσα την αμάθειά τους.
Στο διάβα της αιματοβαμένης φονταμενταλιστικής και απάνθρωπης δράσης του, ο ιουδαιοχριστιανισμός δημιούργησε μια στυγνή και χωρίς δικαίωμα αμφισβήτησης παράδοση, μια παράδοση που κτίστηκε με την βάναυση παραχάραξη και διαστρέβλωση κάθε εσωτερικής και ιστορικής αλήθειας.
Ήρθε όμως ο καιρός και η ιστορία επέστρεψε εκδικητική, απαιτώντας πλέον την θέση της στην αλήθεια.
Παρότι η πλειοψηφία των ιστορικών και αρχαιολόγων αποφεύγουν να κοινοποιούν τα συμπεράσματά τους που καταρίπτουν τον χριστιανισμό, για τους γνωστούς ευνόητους λόγους, λίγοι τολμηροί και με πολύ μεγάλο κόστος, αρχίζουν να αποκαλύπτουν την μεγαλύτερη σκευωρία ενάντια στην αλήθεια και το μεγαλύτερο έγκλημα που επιτελέστηκε ενάντια στην ανθρωπότητα....
Έστω και αργά, τα ευρήματα του Ναγκ χαμάντι, του Κουμράν και της αρχαιολογίας εν γένει,αρχίζουν σιγά σιγά και αποκαθιστούν την ιστορική πραγματικότητα των πρώτων χρόνων του χριστιανισμού...
Ένα από τα ερωτήματα που βασάνιζε την ιστορική σκέψη, ήταν η τάχύτητα που μεταδώθηκε ο χριστιανισμός μετά την υποτιθέμενη σταύρωση του Ιησού. Και αυτό γιατί, σε πολύ λίγες δεκαετίες και παρά το ότι οι συνθήκες της εποχής εκείνης υποδείκνυαν ότι ήταν αδύνατη τόσο γρήγορη εξάπλωση, το δόγμα με ύφος αυθαεντίας επέβαλε αυτήν την άποψη...
Όμως, η αλήθεια τελικά ανασταίνεται...
Αυτές οι λεγόμενες μετέπειτα χριστιανικές ομάδες, ήδη υπήρχαν σχεδόν έναν αιώνα πριν εμφανισθεί ο υποτιθέμενος χριστός των ευαγγελίων.
Από τα διασωθέντα κείμενα του Κουμράν, ένα σχόλιο πάνω στο βιβλίο του προφήτη Αββακούμ, αναφέρεται στον Διδάσκαλο της δικαιοσύνης που καταδιώχτηκε από τον Χυδαίο ιερέα.
Η ιστορία του διδασκάλου της δικαιοσύνης συνοδεύεται και από την σφαγή χιλιάδων τέκνων του Ισραήλ και ο ίδιος, παρότι άγιο το έργο που επιτέλεσε, τελικά συνελήφθηκε, βασανίστηκε και κρεμάστηκε...
Χαρούμενοι κάποιοι υπερβολικά επιπόλαιοι "θεολογίζοντες" χριστιανοί, ζητωκραύγαζαν και με σαρδόνιο και σκωπτικό ύφος, έριχναν στην "μούρη" των σκεπτικιστών τις "αποδείξεις" για τον μεσσία τους που αποκάλυψαν τα χειρόγραφα του Κουμράν...
Υπερβολικά επιπόλαιοι όμως, γιατί η ιστορία μας αποκάλυψε έναν "άλλο" διδάσκαλο που έζησε σχεδόν έναν αιώνα παλαιότερα.
Το 88 π.Χ. συνελήφθη ο διδάσκαλος της δικαιοσύνης, αρχηγός των Εσσαίων, των ορθοδόξων Εβραίων.
Μετά τον εξαετή εμφύλιο πόλεμο των Εβραίων, όταν η μερίδα των ορθόδοξων Εβραίων ζήτησε την βοήθεια του Έλληνα βασιληά της Συρίας Δημητρίου του Εύκαιρου, ο Αρχιερέας και βασιληάς των Εβραίων Αλέξανδρος Ιανναίος κατάφερε να επιβληθεί στον εμφύλιο, μετά την αποχώρηση του Δημητρίου λόγω υπαναχώρησης από την συμφωνία των ορθοδόξων Εβραίων, όπως μας πληροφορεί ο Ιώσηπος. Και η συνέχεια που επακολούθησε διακιολογεί τους θρήνους που γράφτηκαν για τα τέκνα του Ισραήλ.
Γιατί εξοργισμένος ο Αχιερέας Αλέξανδρος Ιανναίος (ήταν στην μόδα τότε τα Ελληνικά ονόματα), συνέλαβε μεγάλο πλήθος στασιαστών και για πρώτη φορά και ενάντια στον βιβλικό νόμο, όλους τους σταύρωσε .
Μάλλιστα η ιστορία κατέγραψε ότι για τους πρωτεργάτες, έστησε τους σταυρούς σε μια εξέδρα μπροστά στο παλάτι του. Πριν μάλλιστα ξεψυχήσουν τα θύματά του, κατέσφαξε μπροστά τους τα παιδιά και τις γυναίκες τους.
Ο προφήτης Ναούμ σχολιάζει με πολύ φρίκη τον σφαγιασμό ευσεβών ιουδαίων που αποζητούσαν μόνον την καθαρότητα της λατρείας τους, από τον βλασφημο χυδαίο Αρχιερέα.
Το συμβάν αυτό και πολλά άλλα γεγονότα, αποκαθιστούν την ιστορία και την αντίληψη για την εποχή, αποκαλύπτοντας ότι οι ομάδες αυτές αιρετικών Εβραίων προϋπάρχουν πολύ πριν την εποχή των υποτιθέμενων γραφών της καινής διαθήκης, όπως οι Εσσαίοι, οι Εβιωνίτες κλπ, και ήταν στην ουσία αυτοί που εκατό τουλάχιστον χρόνια πριν από τον υποτιθέμενο χριστό, πιστεύαν και πρεσβεύαν τον μεσσιανισμό.
Πολλές ιστορίες, πολλοί μύθοι και μεσσιανικά κυρήγματα παλαιότερα, πλαστογραφήθηκαν και αποδόθηκαν σε έναν άφαντο ιστορικά Ιησού, παρόντα όμως σαν φιγούρα μέσα στην παλαιότερη παράδοση των ευσεβών Εβραίων και ζωντανό μέσα στα όνειρά τους για απελευθέρωση, αποκατάσταση και επανασύσταση της Δαυιδικής δυναστείας, η οποία όχι μόνον θα απελευθέρωνε από τους ειδωλολάτρες τον λαό του Ιεχωβά, αλλά θα τον έκανε επιτέλους και παγκόσμιο εξουσιαστή όλων των εθνών του κόσμου, γιατί τους το είχε υποσχεθεί ο Ιεχωβά μέσω των προπατόρων τους προφητών.
Βέβαια το μεσσιανικό όνειρο όχι μόνον δεν εκπληρώθηκε, αλλά τουναντίον επήλθε και η ολική καταστροφή και διάλυση των Εβραίων από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες το 68-70 μ.Χ.
Αυτό το Εβραϊκό όνειρο, πέρασε μεταλλαγμένο ως Αποκάλυψη του Ιωάννη και έγινε για δύο χιλιάδες χρόνια ο εφιάλτης του Ελληνογενούς δυτικού πολιτισμού...
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ !!!
-
Ένα εξαιρετικό θέμα και μια εξαιρετική απάντηση.
Payens
-------
Π:.Ε:.Α:.
-
Αναρωτιέμαι εαν όλη αυτή η καταιγίδα όψιμου (εκδοτικού και όχι μόνο) φουντώματος του ενδιαφέροντος περί "Γνωστικιστικού παρελθόντος του Χριστιανισμού" θα οδηγήσει σε "σημαντικές ανακατατάξεις" και "παντρέματα" του Χριστιανισμού με τον Εσωτερισμό....
Όχι ότι δεν έχουν γίνει τέτοια "παντρέματα" ή δεν υφίστανται, αλλά αναφέρομαι σε βαθμό "καταιγίδας".....
Μετά τον "Κώδικα Ντα Βίντσι" έχουν γεμίσει τα βιβλιοπωλεία με κάθε τύπου "ευαγγέλιο" και "Μελέτη" .....
Αυτό σημαίνει φούντωμα του "αναγνωστικού ενδιαφέροντος"......
Ε, δεν μπορεί, κάπου θα "ξεσπάσει" αυτό το κύμα.......τίποτα δεν μένει έτσι.....όλη αυτή η "ενέργεια" προς τα κάπου θα "κατευθυνθεί".......
-
Εύχομαι όλη αυτή η ενέργεια να κατευθυνθεί προς την αποδόμηση των υπαρχόντων δογμάτων....
-
Εύχομαι όλη αυτή η ενέργεια να κατευθυνθεί προς την αποδόμηση των υπαρχόντων δογμάτων....
Μα το "Δόγμα" άραγε δεν είναι ο ιστορικά αναγκαίος "συνεκτικός ιστός" που κρατάει σταθερή τη "Δομή" των κοινωνιών (βλ. Μαζών) ώστε να μπορούν να "ελέγχονται" απο "κεντρικούς μηχανισμούς"?
Εαν όντως όμως ισχύει αυτό που μόλις περιέγραψα, τότε την αποδόμηση των υπαρχόντων δογμάτων θα την ακολουθήσει Σύνθεση και επικράτηση Νέων Δογμάτων.....
Εξίσου "Μονολιθικών" όπως τα προηγούμενα φυσικά, όπως όλα τα δόγματα άλλωστε....
-
Αναρωτιέμαι εαν όλη αυτή η καταιγίδα όψιμου (εκδοτικού και όχι μόνο) φουντώματος του ενδιαφέροντος περί "Γνωστικιστικού παρελθόντος του Χριστιανισμού" θα οδηγήσει σε "σημαντικές ανακατατάξεις" και "παντρέματα" του Χριστιανισμού με τον Εσωτερισμό....
Όχι ότι δεν έχουν γίνει τέτοια "παντρέματα" ή δεν υφίστανται, αλλά αναφέρομαι σε βαθμό "καταιγίδας".....
Μετά τον "Κώδικα Ντα Βίντσι" έχουν γεμίσει τα βιβλιοπωλεία με κάθε τύπου "ευαγγέλιο" και "Μελέτη" .....
Αυτό σημαίνει φούντωμα του "αναγνωστικού ενδιαφέροντος"......
Ε, δεν μπορεί, κάπου θα "ξεσπάσει" αυτό το κύμα.......τίποτα δεν μένει έτσι.....όλη αυτή η "ενέργεια" προς τα κάπου θα "κατευθυνθεί".......
Φίλε μου δεν πιστεύω πως οι τωρινές ανακατατάξεις θα οδηγήσουν σε ένα τέτοιο πάντρεμα. Τουλάχιστον δεν θα συμβεί επίσημα. Είναι πιστεύω αδύνατο η εκκλησία να αποδεχτεί αυτό το υβρίδιο που θα προκύψει γιατί αυτόματα θα ακυρώσει τον ρόλο της ως φορέας, εκφραστής και προστάτης ενός δόγματος σχεδόν δύο χιλιάδων ετών. Φυσικά, σε προσωπικό επίπεδο, θα υπάρξουν πιστοί που θα αναθεωρήσουν το τι αποδέχονται και τι όχι. Τι να κάνουμε, ότι δεν κατάφερε να κάνει το βιβλίο Holy blood, holy grail, το κατάφερε μία ταινία ::)
Το συμπέρασμα πάντως είναι ένα: Εδώ πλέον διαβλέπεται μία νέα "τάση". Μία στροφή προς τον αυτοπροσδιορισμό των πιστώ απέναντι σε θεμελιώδη ζητήματα της θρησκείας του, μία ανάγκη επανεξέτασης κάποιων θέσφατων κι ένας άνευ προηγουμένου αγώνας της εκκλησίας να διατηρήσει την υπόστασή της αλλά και το ποίμνιο που την προσδιορίζει-χαρακτηρίζει. Είπαμε πως η δύναμη του λύκου λέγεται κοπάδι και η δύναμη του κοπαδιού λέγεται λύκος...
Αν δεν έχεις ακολούθους, δεν μπορείς να αξιώνεις εξουσία. Όταν ηγείσαι αλλά κανείς δεν σε ακολουθεί, τότε απλά κάνεις βόλτα ;)
-
Αναρωτιέμαι εαν όλη αυτή η καταιγίδα όψιμου (εκδοτικού και όχι μόνο) φουντώματος του ενδιαφέροντος περί "Γνωστικιστικού παρελθόντος του Χριστιανισμού" θα οδηγήσει σε "σημαντικές ανακατατάξεις" και "παντρέματα" του Χριστιανισμού με τον Εσωτερισμό....
Όχι ότι δεν έχουν γίνει τέτοια "παντρέματα" ή δεν υφίστανται, αλλά αναφέρομαι σε βαθμό "καταιγίδας".....
Μετά τον "Κώδικα Ντα Βίντσι" έχουν γεμίσει τα βιβλιοπωλεία με κάθε τύπου "ευαγγέλιο" και "Μελέτη" .....
Αυτό σημαίνει φούντωμα του "αναγνωστικού ενδιαφέροντος"......
Ε, δεν μπορεί, κάπου θα "ξεσπάσει" αυτό το κύμα.......τίποτα δεν μένει έτσι.....όλη αυτή η "ενέργεια" προς τα κάπου θα "κατευθυνθεί".......
Φίλε μου δεν πιστεύω πως οι τωρινές ανακατατάξεις θα οδηγήσουν σε ένα τέτοιο πάντρεμα. Τουλάχιστον δεν θα συμβεί επίσημα. Είναι πιστεύω αδύνατο η εκκλησία να αποδεχτεί αυτό το υβρίδιο που θα προκύψει γιατί αυτόματα θα ακυρώσει τον ρόλο της ως φορέας, εκφραστής και προστάτης ενός δόγματος σχεδόν δύο χιλιάδων ετών. Φυσικά, σε προσωπικό επίπεδο, θα υπάρξουν πιστοί που θα αναθεωρήσουν το τι αποδέχονται και τι όχι. Τι να κάνουμε, ότι δεν κατάφερε να κάνει το βιβλίο Holy blood, holy grail, το κατάφερε μία ταινία ::)
Το συμπέρασμα πάντως είναι ένα: Εδώ πλέον διαβλέπεται μία νέα "τάση". Μία στροφή προς τον αυτοπροσδιορισμό των πιστώ απέναντι σε θεμελιώδη ζητήματα της θρησκείας του, μία ανάγκη επανεξέτασης κάποιων θέσφατων κι ένας άνευ προηγουμένου αγώνας της εκκλησίας να διατηρήσει την υπόστασή της αλλά και το ποίμνιο που την προσδιορίζει-χαρακτηρίζει. Είπαμε πως η δύναμη του λύκου λέγεται κοπάδι και η δύναμη του κοπαδιού λέγεται λύκος...
Αν δεν έχεις ακολούθους, δεν μπορείς να αξιώνεις εξουσία. Όταν ηγείσαι αλλά κανείς δεν σε ακολουθεί, τότε απλά κάνεις βόλτα ;)
Ναι δεν το έθεσα σωστά....
Φυσικό είναι να μην αλλάξουν τις Δομές τους και τα Δόγματά τους οι Επίσημες κυρίαρχες εκκλησίες......
Απο την στιγμή όμως που (επανα)αυτοπροσδιορίζονται οι πιστοί, θα εμφανιστούν φυσικά και νέοι ηγέτες.......που θα ιδρύσουν φυσικά και ο καθένας την δική του Ομάδα.....
Συνεπώς, λογικά περιμένουμε να αρχίσουν να εμφανίζονται όλο και περισσότερες νέες Θρησκευτικές Ομάδες "Υβρίδια Χριστιανισμού - Γνωστικισμού - Εσωτερισμού".....
-
Αν εννοείς πως θα συμβεί στην Ελλάδα, λίγο πρώϊμο το βλέπω. Ο Έλληνας έχει καλά δομημένα τα θρησκευτικά του στεγανά. Αν τώρα αναφέρεσαι στο εξωτερικό, όπως θα έχεις δει, στην Αμερική υπάρχει κάθε λογής θρησκευτική παραφυάδα. Οι τηλε-ευαγγελιστές κάνουν θραύση εδώ και δεκαετίες. The land of promise and opportunity ::)
-
Αν εννοείς πως θα συμβεί στην Ελλάδα, λίγο πρώϊμο το βλέπω. Ο Έλληνας έχει καλά δομημένα τα θρησκευτικά του στεγανά. Αν τώρα αναφέρεσαι στο εξωτερικό, όπως θα έχεις δει, στην Αμερική υπάρχει κάθε λογής θρησκευτική παραφυάδα. Οι τηλε-ευαγγελιστές κάνουν θραύση εδώ και δεκαετίες. The land of promise and opportunity ::)
Ε δεν νομίζω οι νεότερες γενιές να είναι και τόσο "στεγανές θρησκευτικά" ακόμη και στην Ελλάδα.
-
Εντάξει, υπάρχει ακόμα ζωντανός ο σπόρος της αναγέννησης του πνεύματος, κυρίως όχι μέσω της αποκάλυψης της αλήθειας αλλά μέσω της αμφισβήτησης και της κυριαρχίας του αναλυτικού πνεύματος επί του στείρου και τρομολάγνου δογματισμού.
Η Ελλάδα, ως εκπρόσωπος του Φωτός, δεν μπορεί να βρίσκεται έξω από αυτή τη νοοτροπία. Η αντιγνώση αρχίζει πλέον να βάλλεται καίρια κι εκ βαθέων. Ας μην περιμένουμε θαύματα εκ του μηδενός. Όμως η αρχή ήδη έχει γίνει και πιστεύω πως όχι μόνο θα έπρεπε αλλά ως Ροδόσταυροι οφείλουμε να εργαστούμε για την ανάδειξη της Αλήθειας.
Και όπως λέμε: Η αλήθεια κεραυνοβολεί. Ακόμη κι αν της κλείσεις την πόρτα, θα σου έρθει από το παράθυρο ;)
-
O ΠΑΠΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Α" 254μ.χ......ΗΤΑΝ Ο Π Ρ Ω Τ Ο Σ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΩΜΗΣ....
ΔΙΑΤΥΠΩΣΕ.....ΤΟΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟ...ΤΩΝ Π Ρ Ω Τ Ε Ι Ω Ν .....ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΟΣ...ΣΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ....16-18...
<< Ε Γ Ω ...ΣΟΥ ΛΕΓΩ....Σ Υ ...!! Ε Ι Σ Α Ι Ο ΠΕΤΡΟΣ... ΚΑΙ ΕΠΑΝΩ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑ Α Υ Τ Η ....
ΘΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΟΥ...>>
ΠΕΡΙ...ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΥ ΠΛΕΟΝ ΔΙΑΔΟΧΗΣ....ΣΤΗΝ Ε Δ Ρ Α ΤΗΣ Ρ Ω Μ Η Σ ....
ΤΟ 258μ.Χ...... Ο ΒΑΛΕΡΙΑΝΟΣ... ΔΙΑΤΑΖΕΙ...ΝΑ Ε Κ Τ Ε Λ Ε Σ Τ Ο Υ Ν ....ΟΛΟΙ ΟΙ Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν Ο Ι ....
Ε Π Ι Σ Κ Ο Π Ο Ι ....ΙΕΡΕΙΣ....ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΟΙ.... ΑΡΚΕΤΟΙ.... Γ Λ Υ Τ Ω Σ Α Ν .....
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟ....ΗΤΑΝ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ.....
ΟΙ Σ Υ Ν Θ Η Κ Ε Σ .....Η Ρ Θ Α Ν ....Ο Κ Ω Ν Σ Τ Α Ν Τ Ι Ν Ο Σ ....Ε Π Ε Δ Ι Ω Κ Ε ....ΤΗΝ Ε Ν Ο Τ Η Τ Α ....Ο Ρ Θ Ω Σ ...
Ε Ρ Χ Ο Μ Α Σ Τ Ε ......ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗΝ Σ Υ Ν Ο Δ Ο .....ΤΗΣ Ν Ι Κ Α Ι Α Σ ... Η ΟΠΟΙΑ .... Σ Υ Γ Κ Α Λ Ε Ι Τ Ε ....
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ.....ΤΙΣ Α Π Ο Ψ Ε Ι Σ .....ΤΟΥ Α Ρ Ε Ι Ο Υ ....
Ο Α Ρ Ε Ι Ο Σ .....ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ....Ο,ΤΙ Ο Ι Η Σ ΟΥ Σ ....Δ Ε Ν ΕΙΝΑΙ Ο Μ Ο Ο Υ Σ Ι Ο Σ ΤΟΥ Π Α Τ Ρ Ο Σ ...
Δ Ε Ν .....ΕΙΝΑΙ ΘΕ Ο Σ .....
Η Σ Υ Ζ Η Τ Η Σ Η ....!! Ε Γ Ι Ν Ε .... ΣΕ Π Ο Λ Υ .....Η Ρ Ε Μ Ο Κ Λ Ι Μ Α ...!?!?
Η Φ Ι Λ Ο ..!! Ν Ι Κ Ι Α ...!?!..... Ε Π Ε Κ Τ Α Θ Η Κ Ε .....ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ Α Υ Τ Ο Κ Ρ Α Τ Ο Ρ Ι Α ...
Η Κ Ω Μ Ω Δ Ι Α ...... ΜΕΤΑΦΕΡΟΜΕΝΗ ΣΤΟ Σ Α Ν Ι Δ Ι .... Ε Σ Π Α Σ Ε Τ Α Μ Ε Ι Α ....ΡΕΚΟΡ....ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΝ....
Ε Π Ι Τ Ε Λ Ο Υ Σ ......Η Ω Ρ Α ΤΗΣ Ψ Η Φ Ο Φ Ο Ρ Ι Α Σ ....!!! Η Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α ....ΣΤΟ Ζ Ε Ν Ι Θ ..!!
Α Π Ο Τ Ε Λ Ε Σ Μ Α ...... 217 ΨΗΦΟΙ.....ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΡΕΙΟ.... ΜΟΝΟ 3....ΗΤΑΝ ΥΠΕΡ... ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ..!!
Ο Α Σ Κ Η Τ Ι Κ Ο Σ .....Α Ρ Ε Ι Ο Σ ... ΟΔΗΓΗΤΑΙ.....ΣΤΗΝ Ε Ξ Ο Ρ Ι Α .....ΤΟΥ ΔΟΥΝΑΒΗ...
ΑΛΛΑ.....ΕΠΕΙΔΗ Η ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ.....ΗΤΑΝ Μ Υ Σ Τ Ι Κ Η .....ΘΑ ΤΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΡΕΑ....ΑΛΛΟΙ Δ Υ Ο ....
ΤΟ Π Α Ρ Α Δ Ο Ξ Ο .....ΕΙΝΑΙ....Ο,ΤΙ Ο Τ Α Ν Ο Κ Ω Ν Σ Τ Α Ν Τ Ι Ν Ο Σ .....Η Τ Α Ν ΣΤΑ Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Α ΤΟΥ..
ΖΗΤΗΣΕ.....ΝΑ Β Α Π Τ Ι Σ Τ Ε Ι .... Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν Ο Σ ..... ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Λ Ε Τ Ε ....Ο,ΤΙ Ε Π ΡΑΞΕ ΑΥΤΟ..!!
--ΤΟ Μ Υ Σ Τ Η Ρ Ι Ο .....ΤΕΛΕΣΕ....ΕΝΑΣ ....ΑΣΚΗΤΗΣ....ΤΗΣ Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α Σ .....ΤΟΥ Α Ρ Ε Ι Ο Υ ....!!!
πρινστον....πιστευω σλ...175...
-
ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ....
Για τη ζωή του Ιησού δεν υπάρχουν σημαντικές πληροφορίες, εκτός των Ευαγγελίων, τα οποία όμως, όπως όλα τα ιερά βιβλία των θρησκειών, δεν θεωρούνται έγκυρα ιστορικά συγγράμματα. Αλλά ακόμα και ανώτεροι εκκλησιαστικοί παράγοντες υποβαθμίζουν τη σημασία των Ευαγγελίων, αναφέροντας ότι: «Πηγή της πίστεώς μας δεν είναι τα Ευαγγέλια... αλλά η αποκαλυπτική αλήθεια... όπως καθορίστηκε και οριοθετήθηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους» (μητροπολίτης Ναυπακτίας Ιερόθεος, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/4/2006).
Αυτό σημαίνει ότι τίποτα σταθερό (γραπτό) δεν υπάρχει, παρά τις συνεχείς αναφορές σε λόγια που είπαν ο Ιησούς, ο Παύλος, ο Πέτρος κλπ. Για κάθε εποχή ισχύει λοιπόν αυτό που επιβάλλει η συγκυρία και εξυπηρετεί τον εκκλησιαστικό μηχανισμό. Έτσι, «η χριστιανική πίστη προσαρμόζεται στις συνθήκες και στα αιτήματα κάθε τόπου και κάθε εποχής» (προμετωπίδα θεολογικής Σχολής Πανεπ. Αθήνας) - τουτέστιν ο ορισμός του καιροσκοπισμού.
-
Οι ιστορικές πηγές
Οι λιγοστές πληροφορίες από εξωβιβλικές πηγές, όπως τα έργα των Σουητώνιου, Ιώσηπου και Τάκιτου ή το Ταλμούδ, δεν είναι σύγχρονες του Ιησού και αναφέρονται έμμεσα σ' αυτόν, χωρίς να δίνουν αξιόλογες πληροφορίες, κυρίως όμως, θεωρούνται πολύ αμφίβολης εγκυρότητας. Καταρχήν, ο Φίλων ο Αλεξανδρινός (Philo Alexandrinus, ~20 π.Χ.- 54 μ.Χ.), Εβραίος φιλόσοφος με θαυμασμό προς τον ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος είχε ενεργό ρόλο εκπροσώπησης των Εβραίων στη Ρώμη, έγραψε σημαντικά ιστορικά και φιλοσοφικά έργα, αλλά δεν αναφέρει τίποτα για τον Ιησού και τη διδασκαλία του, ενώ περιγράφει στα έργα του μέχρι και ασήμαντες λεπτομέρεις από τη ζωή των Ιουδαίων της εποχής του.
Ο Ιώσηπος Φλάβιος (Josephus Flavius, 37-100 μ.Χ.), στρατιωτικός και ιστορικός με αριστοκρατική καταγωγή και θρησκευτική μόρφωση, έζησε στην Παλαιστίνη και αιχμαλωτίστηκε (67 μ.Χ.) από τους Ρωμαίους στον ιουδαϊκό πόλεμο που κατέληξε στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.) Στα βιβλία του «Πόλεμος των Ιουδαίων» και «Ιουδαϊκές Αρχαιότητες» περιγράφει ο Ιώσηπος με λεπτομέρειες διάφορα περιστατικά από την απώτερη και πρόσφατη ιστορία του λαού του, αναφέρεται σε διάφορες εβραϊκές αιρέσεις κτλ., δεν κάνει όμως καμιά αναφορά σε χριστιανούς. Σε κάποιο σημείο των «Ιουδαϊκών Αρχαιοτήτων» αναφέρεται όμως απρόσμενα και μάλλον επαινετικά στη δραστηριότητα και τα θαύματα του Ιησού, τον οποίο αποκαλεί «μεσσία».
Οι θρησκευτικά αδέσμευτοι Ιστορικοί, κρίνοντας από το γεγονός ότι ο Ιώσηπος ήταν πιστός στην ιουδαϊκή θρησκεία και διέθετε βαθιά μόρφωση για θρησκευτικά και ιστορικά θέματα, συνάγουν το συμπέρασμα ότι η αναφορά του Ιώσηπου στον Ιησού οφείλεται σε μεταγενέστερη προσθήκη στο έργο του (βλέπε και Εκκλησιαστικό Λεξικό Bautz). Αυτό ενισχύεται κι από το γεγονός ότι ο Ωριγένης (3ος αιώνας), πατέρας της χριστιανικής εκκλησίας, κατηγορεί σε κείμενό του τον Ιώσηπο ότι δεν δέχεται πως ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος μεσσίας της ιουδαϊκής θρησκείας. Αντίθετα, ο Ευσέβιος που έζησε τον 4ο αιώνα, θεωρεί δεδομένη την αναφορά του Ιώσηπου στον Ιησού ως μεσσία. Έτσι συμπεραίνεται ότι η προσθήκη στα γραπτά του Ιώσηπου έγινε εκείνο το χρονικό διάστημα.
Το Ταλμούδ αναφέρεται στον Ιησού σε κεφάλαιο που γράφτηκε τον 3ο αιώνα, τον ονομάζει όμως τις πιο πολλές φορές Μπεν Σταντά ή Μπεν Παντιρά και τον συνδέει με πρόσωπα και περιστατικά που συνέβησαν περίπου 100 χρόνια πριν από αυτά που αναφέρονται στα Ευαγγέλια. Την εποχή που γράφτηκε αυτό το μέρος του Ταλμούδ υπήρχε όμως ήδη εξάπλωση του Χριστιανισμού και γι' αυτό είναι ανεξήγητη η αντίφαση. Πιθανολογείται λοιπόν ότι στο Ταλμούδ καταγράφηκαν όχι οι «επίσημες» χριστιανικές απόψεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν είχαν διαμορφωθεί ακόμα, αλλά εκείνες κάποιας από τις πολλές χριστιανικές κοινότητες που είχαν δημιουργηθεί στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Ο διακεκριμένος στωικός φιλόσοφος Σενέκας που έζησε τον 1ο χριστιανικό αιώνα, αν και εκφράζει στα έργα του φιλοσοφικές απόψεις που δεν διαφέρουν σημαντικά από αυτές του χριστιανισμού και γι' αυτό επαινείται από τους πατέρες Τερτυλλιανό και Ιερώνυμο, δεν κάνει στα έργα του καμία αναφορά στον Ιησού και στους χριστιανούς, παρότι σχολιάζει επιπτώσεις στην πολιτική της Ρώμης από διάφορα σημαντικά και ασήμαντα γεγονότα της εποχής. Γι' αυτό πιθανολογείται ότι, αυτό που καθιερώθηκε αργότερα ως «χριστιανική διδασκαλία», έχει εμπλουτιστεί, μεταξύ άλλων, με υλικό από τη φιλοσοφία του Σενέκα και όχι ότι ο Σενέκας απηχεί τις, έτσι κι αλλιώς ακόμα αδιαμόρφωτες, χριστιανικές απόψεις.
Ο ιστορικός Τάκιτος (Publius Cornelius Tacitus, ~56-115/120), για τον οποίο υπάρχουν μόνο διάσπαρτες πληροφορίες, αναφέρεται στο βιβλίο του «Χρονικά» με εχθρικό ύφος στους χριστιανούς, πράγμα που σημαίνει ότι κατά το δεύτερο χριστιανικό αιώνα είχαν ήδη συγκροτηθεί και ήταν υπολογίσιμες οι ομάδες οπαδών του χριστιανισμού, οι οποίοι διαμόρφωσαν σταδιακά και την ιστορία του Ιησού. Τα κείμενα του Τάκιτου που γνωρίζουμε σήμερα, είναι αντίγραφα που έγιναν από μοναχούς, στο διάστημα 9ος-11ος αιώνας μ.Χ. και από τα συγγράμματα αυτά λείπει η εξιστόρηση των γεγονότων της περιόδου από το έτος 28 μέχρι το έτος 34 μ.Χ., δηλαδή μιας πολύ σημαντικής περιόδου για το χριστιανισμό. 'Αρα, δεν είναι διαθέσιμη κάποια έγκυρη έκδοση αυτών των κειμένων. Πιθανόν μέρος των χειρογράφων του Τάκιτου να είχε καταστραφεί ήδη από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, επειδή οι περιγραφές του δεν ταίριαζαν στις μυθοπλασίες που διαμορφώθηκαν στα πλαίσια της συγκροτούμενης θρησκείας.
Ο Σουητώνιος (Gaius Tranquillus Suetonius, 75-160) που ήταν σύγχρονος του Τάκιτου, περιγράφει διωγμούς χριστιανών από τον Νέρωνα και τους αναφέρει περιφρονητικά ως «είδος ανθρώπων που είχαν προσηλωθεί σε κάποια καινούργια και βδελυρή δεισιδαιμονία». Επίσης στο έργο του «Κλαύδιος» αναφέρεται ο ιστορικός στην «...υποκίνηση των Εβραίων από κάποιον Χρηστό ...» Αυτό δεν αποτελεί βέβαια μαρτυρία για την ιστορική παρουσία, του Ιησού αλλά καταγραφή πληροφοριών. Το γεγονός όμως ότι ο άριστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας και γραμματικής Σουητώνιος έγραψε Χρηστός (που ήταν τότε όνομα δούλων, χρήσιμος, καλός) αντί του Χριστός (χρισμένος), έχει δώσει λαβή σε υποψίες ότι αυτή η φράση προστέθηκε μεταγενέστερα από ανθρώπους του εκκλησιαστικού μηχανισμού με ελλιπή παιδεία.
Αναφορές στον Ιησού γίνονται σε επιστολή ενός Πόπλιου Λεντούλου (Publius Lentulus) που αναφέρεται σε μεταγενέστερα κείμενα ως Ρωμαίος στρατιωτικός διοικητής στην Ιερουσαλήμ. Η επιστολή αποτελεί αναφορά προς τη Γερουσία της Ρώμης και στον Τιβέριο που ήταν αυτοκράτωρ στα έτη 14 - 37 μ.Χ. και περιλαμβάνει φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του Ιησού, όπως το μέτριο ανάστημά του (statura procerus, mediocris et spectabilis), το χρώμα των μαλλιών του κ.ά. Η επιστολή αυτή εμφανίστηκε πρώτη φορά κατά το 13ο αιώνα στη Ρώμη ως ανακαλυφθείσα ανάμεσα σε διάφορα χειρόγραφα και φυσικά αντιμετωπίστηκε με καχυποψία. Ήδη το γεγονός ότι αναφέρονται στο κείμενό της χαρακτηρισμοί, όπως «προφήτης της αλήθειας», «υιός του θεού» και «Ιησούς Χριστός» δείχνουν ότι πρόκειται για αυθαίρετη κατασκευή, δεδομένου ότι οι δύο πρώτοι όροι προέρχονται από την εβραϊκή θρησκεία και δεν είχε λόγο να τους χρησιμοποιεί ένας Ρωμαίος αξιωματικός, η δε ονομασία Χριστός για τον Ιησού είναι ιστορικά μεταγενέστερη και δεν είναι δυνατόν να είχε χρησιμοποιηθεί σε ανύποπτο χρόνο. Η σύγχρονη «Καθολική Εγκυκλοπαίδεια» αναφέρει ότι Ρωμαίος διοικητής με τέτοιο όνομα δεν υπήρξε ποτέ στην Ιουδαία και δέχεται ότι η επιστολή αυτή είναι χαλκευμένη.
Πέρα από αυτές τις (αμφιλεγόμενες) αναφορές, δεν υπάρχει κάποια ιστορική περιγραφή της ζωής του Ιησού. Ακόμα και η ημερομηνία γεννήσεώς του, δεν είναι γνωστή, παρότι ακριβώς αυτό το έτος γεννήσεως έχει καθοριστεί ως η αρχή της σύγχρονης χρονολογήσεως. Το έτος γεννήσεως του Ιησού εκτιμάται ότι βρίσκεται μεταξύ τού 7 και του 3 π.Χ. Η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα γεννήσεως δεν έχει σχέση με τον Ιησού, αλλά ταυτίζεται με την ημέρα γεννήσεως του προχριστιανικού «θεού ήλιου» Μίθρα, με ρωμαϊκές εορταστικές εκδηλώσεις για τον «αήττητο ήλιο» (dies natali invicti), καθώς επίσης τα ελληνικά Κρόνια (θεός Κρόνος), τα Διονύσια (θεός Διόνυσος) και τα Θεοφάνια-Επιφάνια για τον ηλιακό θεό Φοίβο-Απόλλωνα (Δ. Σιμόπουλος). Σύμφωνα με τον πάπα Γρηγόριο Α' (~540 - 604) η ταύτιση της άγνωστης ημέρας γέννησηςς του Ιησού με την 25η Δεκεμβρίου έγινε «για να μετατραπούν βαθμιαία οι εορτές των εθνικών σε χριστιανικές». Στη χριστιανική Ρώμη καθιερώθηκε η 25η Δεκεμβρίου ως εορτή τής γεννήσεως το έτος 354, στην Κωσνταντινούπολη το 379 και στην Αντιόχεια το 388.
Οι Ιστορικοί εκτιμούν ότι τα αναγραφόμενα στα Ευαγγέλια και τις υπόλοιπες γραφές, εφόσον δεν είναι μεταγενέστερες προσθήκες και προσαρμογές, αποτελούν σύμπτυξη ιστοριών από τη ζωή και τις δραστηριότητες πολλών δεκάδων θεοτήτων και θαυματοποιών διδασκάλων (βλέπε και επόμενα), οι οποίοι έζησαν και δίδασκαν στην Παλαιστίνη εκείνους τους αιώνες και θεωρούσαν τον εαυτό τους προφήτη και μεσσία. Ένας ή περισσότεροι από αυτούς πιθανόν να ονομάζονταν Ιησούς, όνομα που ήταν σύνηθες εκείνη την εποχή στην περιοχή. Κατά μία εκδοχή, μάλιστα, είναι πιθανόν να ταυτίζεται η δραστηριότητα του ευαγγελικού Ιησού με εκείνη του Ιωάννη του βαπτιστή.
Για τα χρόνια από τη γέννηση μέχρι τη δημόσια εμφάνιση του Ιησού, η οποία τοποθετείται σύμφωνα με αναφορές στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο περί τα έτη 28-29, δεν υπάρχουν επίσης ιστορικά στοιχεία. Αναφορές για τη σταύρωση τού ευαγγελικού Ιησού ομοιάζουν με υπαρκτά γεγονότα που συνέβησαν κατά τα χρόνια διοίκησης του Πόντιου Πιλάτου (26-36). Η θανάτωση στο σταυρό επιβαλλόταν κατά το ρωμαϊκό ποινικό δίκαιο για πολιτικά εγκλήματα σε μη Ρωμαίους πολίτες. Η σταύρωση λοιπόν του Ιησού που εκτιμάται ότι έγινε στα έτη μεταξύ 29 και 31, πρέπει να είναι συνέπεια καταδίκης του για εξέγερση κατά της αυτοκρατορίας.
Από τα προαναφερόμενα δεν συνάγεται η φυσική ανυπαρξία του Ιησού, δεδομένου ότι υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον τότε γνωστό κόσμο, για τους οποίους σε καμιά ιστορική πηγή δεν αναφέρεται οτιδήποτε. Πολύ πιθανό είναι λοιπόν ότι ο Ιησούς υπήρξε ως φυσικό πρόσωπο, αλλά δεν θα έδωσε καμιά αφορμή, με συζητήσεις περί το άτομό του, με μαζικές συναθροίσεις προσώπων, με θαύματα κλπ. κλπ., ώστε να αναφερθούν σ' αυτόν οι Ιστορικοί της εποχής. Oπότε τίποτα από αυτά που μεγαλοποιούν τα ευαγγέλια δεν ευσταθεί.
-
Η ανύπαρκτη πόλη Ναζαρέτ
Ένα άλλο μυστήριο αποτελεί η πόλη Ναζαρέτ, από την οποία λέγεται ότι καταγόταν ο Ιησούς. Η προσαγόρευση Ναζωραίος για τον Ιησού αναφέρεται στην Καινή Διαθή δώδεκα φορές. Για παράδειγμα, στο Ματθαίος 2,23 αναγράφεται: «και ελθών κατώκησεν εις πόλιν λεγόμενην Ναζαρέτ, όπως πληρωθεί το ρηθέν δια των προφητών, ότι Ναζωραίος κληθήσεται». Επίσης, στο σταυρό που θανατώθηκε υπήρχε η επιγραφή «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς των Ιουδαίων» (Ιωάννης 19,19)! Πέρα απ' αυτό, ως Ναζωραίος αναφέρεται και ο ληξιαρχικός πατέρας του Ιησού, ο Ιωσήφ. Όμως μια πόλη της Παλαιστίνης και συγκεκριμένα της Γαλιλαίας με το όνομα Ναζαρέτ δεν υπήρξε ποτέ πριν και κατά τη διάρκεια της ζωής του Ιησού και παρουσιάζεται για πρώτη φορά μέσα από τα ευαγγέλια. Η πόλη αυτή φαίνεται να «ιδρύθηκε» από τους χριστιανούς θεολόγους.
Στα ιστορικά έργα του Ιώσηπου Φλάβιου, ο οποίος ήταν αρχιστράτηγος των γαλιλαιϊκών στρατευμάτων στην εξέγερση κατά της Ρώμης και ο οποίος, όπως προαναφέρθηκε, συνελήφθη και κρατήθηκε αιχμάλωτος από το έτος 67 μ.Χ., δεν αναφέρεται πουθενά αυτή η πόλη, αν και τα στρατεύματά του στρατοπέδευαν στην περιοχή της σημερινής Ναζαρέτ. Κατά τις συγκρούσεις για την κατάληψη της γειτονικής πόλης Sepphoris, η οποία απείχε μερικά χιλιόμετρα από τον οικισμό που ονομαζόταν αργότερα Ναζαρέτ, έπρεπε να αποτελεί αυτή η Ναζαρέτ από στρατηγικής σκοπιάς σημείο οπισθοχώρησης ή στρατοπέδευσης των στρατευμάτων του. Μία πόλη Garis, 5 χλμ. νοτιοανατολικά της Sepphoris, που δεν υπάρχει πια και αναφέρεται πράγματι από τον Ιώσηπο (Βιβλίο 3, Κεφάλαιο 6,3) ως τοποθεσία του στρατοπέδου του, βρίσκεται ακριβώς στη θέση που υπάρχει η μεταγενέστερα αναφερόμενη Ναζαρέτ. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι μέχρι το 70 μ.Χ. δεν φαίνεται να υπήρχε κατ' όνομα μια πόλη Ναζαρέτ.
Αλλά και στους προηγούμενους αιώνες, στην π.Χ. εποχή, πουθενά δεν υπάρχει αναφορά στην πόλη Ναζαρέτ. Στην Παλαιά Διαθήκη, η οποία αποτελεί την πολιτική και θρησκευτική ιστορία του ιουδαϊκού λαού, γίνεται αναφορά σε χιλιάδες πόλεις, χωριά και οικισμούς, πολλά ονόματα που έπαψαν να αναφέρονται κατά τη μεταγενέστερη εποχή. Όμως, σε κανένα σημείο της Π.Δ. δεν αναφέρεται κάποιος οικισμός που θα μπορούσε να ταυτιστεί κατ' όνομα ή λόγω ιστορικών γεγονότων με την πόλη που ονομάστηκε Ναζαρέτ. 'Αρα τυχόν εικασίες ότι μπορεί να υπήρχε παλαιότερα το όνομα Ναζαρέτ, να περιέπεσε για δεκαετίες ή και αιώνες στη λήθη και να επανήλθε αργότερα, δεν ευσταθούν.
Το Ταλμούδ, μια συλλογή ιουδαϊκών νόμων που γράφτηκε μετά τα χριστιανικά ευαγγέλια (3ος αι.), αναφέρει πολλούς μικρούς και μεγάλους γαλιλαιϊκούς οικισμούς, αλλά ούτε μία φορά τη Ναζαρέτ. Γενικότερα, ουδείς ιστορικός ή άλλος συγγραφέας, πριν ή λίγο μετά τον Ιησού, αναφέρει ποτέ το όνομα αυτής της πόλης. Η μόνη «πηγή» που «ιδρύει» και περιγράφει τη Ναζαρέτ, είναι η χριστιανική παράδοση, στην οποία αναφέρεται ακόμα ότι εκεί υπήρχε και συναγωγή, άρα θα έπρεπε να είναι ένας μεγαλύτερος οικισμός και όχι μια μικρή ομάδα κατοικιών ή ένας σταθμός αγροτικής παραγωγής. Παραμένει λοιπόν ανεξήγητο, πώς είναι δυνατόν να υπήρχε στο σταυρό του Ιησού επιγραφή που αναφερόταν σε μια πόλη, η οποία δεν υπήρχε καν εκείνη την εποχή ή πριν από αυτήν. Και πώς αναφέρεται αυτή η πόλη στα ευαγγέλια που λέγεται ότι γράφτηκαν μέσα στον 1ο αιώνα αλλά δεν αναφέρεται στο Ταλμούδ που γράφτηκε δύο αιώνες αργότερα ...
Κατά μία «αιρετική» εκδοχή ο χαρακτηρισμός Ναζωραίος (ή αλλιώς Ναζηραίς ή Ναζηραίος) σήμαινε στα εβραϊκά ο κεχρισμένος. Επειδή όμως οι θεόπνευστοι πατέρες του χριστιανισμού δεν κατανοούσαν αυτή τη σημασία, νόμισαν ότι ήταν προσδιορισμός με τοπική-εθνική σημασία και «κατασκεύασαν» μια πόλη Ναζαρέτ. Τότε όμως, πώς αναφέρεται ο Ματθαίος στην πόλη Ναζαρέτ που κατοίκησε ο Ιησούς; Η μόνη δυνατή εξήγηση είναι ότι όλα αυτά προέρχονται από προσθαφαιρέσεις μεταγενέστερων «επιμελητών», οπότε εξηγούνται έτσι και οι πάμπολλες αντιφάσεις μεταξύ των «ιερών βιβλίων».
-
Ο Ιησούς ως μέλος της τριαδικής θεότητας
Ένα άλλο ζήτημα προβληματισμού είναι, πώς προέκυψε η «κατασκευή» για τον τριαδικό θεό, με τον Ιησού στη θέση του γιου, η οποία πουθενά δεν αναφέρεται ρητά, ούτε στην Παλαιά Διαθήκη ούτε στα Ευαγγέλια, αλλά συνάγεται από διάφορες διατυπώσεις, οι οποίες με την προσφιλή στους θεολόγους μέθοδο της ερμηνευτικής μπορούν να πάρουν και την ακριβώς αντίθετη σημασία. Γεγονός είναι ότι τα περί τριαδικότητας αποτελούν μεταγενέστερη επινόηση των εκκλησιαστικών «πατέρων», αρχικά του Αθηναγόρα και του Τερτυλιανού.
Αν ληφθεί δε επί λέξει η αναφορά «υιός του θεού» που παρουσιάζεται σε πολλά σημεία των ευαγγελίων και ερμηνεύεται ως απόδειξη της σχέσης πατρός θεού και υιού Ιησού, τότε πρέπει να ληφθεί επίσης επί λέξει η αναφορά στη Γένεση (στ΄ 2) όπου αναγράφεται: «Ιδόντες οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας». Άρα υπήρχαν περισσότεροι του ενός υιοί θεού, οι οποίοι παντρεύτηκαν κιόλας.
Η μόνη λογική εξήγηση για τη δημιουργία του «τριαδικού» θεού που είναι μεν ένας, αλλά έχει τρεις υποστάσεις, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, πρέπει να οφείλεται σε αντιγραφή από ανταγωνιστικές θρησκείες των πρώτων χριστιανικών αιώνων (βλέπε και επόμενα), οι οποίες είχαν επικεφαλής επίσης πλειάδα θεϊκών μορφών. Με αυτό τον τρόπο, ο χριστιανισμός παρουσιαζόταν προς τους Ιουδαίους ως μονοθεϊστική θρησκεία, αλλά προς τους εθνικούς ως πολυθεϊστική και γινόταν έτσι ελκυστική και πολυσυλλεκτική.
Για παράδειγμα, στο αρχαιοελληνικό δωδεκάθεο παρουσιάζεται η τριάδα Δίας, Ήρα και θυγατέρα Αθηνά. Στην κέλτικη θρησκεία η θεά Morrigan έχει τρεις μορφές: αγάπη, γονιμότητα και θάνατος. Στον Ινδουϊσμό εκφράζεται μια τριαδικότητα με την Trimurti, την ενότητα των τριών υποστάσεων του δημιουργού (βράχμα), προστάτη (βίσνου) και καταστροφέα (σίβα). Τέλος, στην επίσης πολύ παλαιότερη από το χριστιανισμό αιγυπτιακή θρησκεία υπήρχε ο θεός πατέρας Όσιρις, η θεά μητέρα Ίσις, σύζυγος του Όσιρι και το παιδί τους, ο Ώρος, ο οποίος ήταν πτηνό, όπως το χριστιανικό «άγιο πνεύμα» (βλέπε και επόμενα). Στην αιγυπτιακή θρησκεία το πτηνό ήταν, όμως, γεράκι, το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στη μυθολογία και την κοινωνική ζωή των λαών της βόρειας Αφρικής και της Εγγύς Ανατολής.
-
Απουσία θηλυκής θεότητας
Αυτή η εισαγωγή της τριαδικότητας από τους εκκλησιαστικούς πατέρες δημιούργησε όμως, πέρα από τις πολλαπλές αιρέσεις και συγκρούσεις, ακόμα μέχρι το 19ο αιώνα και σήμερα ίσως, συμπληρωματικά προβλήματα: Οι εθνικές θρησκείες είχαν πάντα και μια θηλυκή θεότητα, η οποία «φρόντιζε» για τα θέματα της γυναικείας απασχόλησης στις αρχαίες κοινωνίες και μέχρι σήμερα, τη μητρότητα, την οικογένεια, την υγεία κ.ά. Τέτοιες θεότητες ήταν η περσική Εκάτη, η αιγυπτιακή Ίσις, οι ελληνικές θεότητες Ήρα, Αθηνά, Αφροδίτη κ.ο.κ., των οποίων η λατρεία ήταν πολύ διαδεδομένη στις περιοχές της ανατολικής Μεσογείου και στις οποίες είχαν αφιερωθεί εντυπωσιακοί ναοί.
Η χριστιανική θρησκεία είχε ένα θεό απροσδιόριστου φύλου, ο οποίος όμως εκδηλώνεται κατά γενική αντίληψη ως άντρας, ένα υιό αρσενικό και το πνεύμα που είναι ουδέτερο. Τίποτα θηλυκό, ίσως και λόγω του παραδοσιακού μισογυνισμού των «πατέρων». Όποτε είχε τεθεί το πρόβλημα της απουσίας θηλυκής θεότητας, κάθε πρόταση είχε απορριφθεί από τους μεγάλους εκκλησιαστικούς «πατέρες», για διάφορους λόγους.
Τελικά, στην Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσου (431 μ.Χ.) αποφασίστηκε να ανακηρυχθεί η μητέρα του Ιησού, Μαρία, ως «παναγία και υπεραγία θεοτόκος», την οποία όμως ο τότε οικουμενικός πατριάρχης μόνο ως «χριστοτόκο» δεχόταν να αναγνωρίσει. Αυτή η επιλογή με την εισαγωγή θηλυκής θεότητας προκάλεσε νέες αντιδικίες, συγκρούσεις και αιρέσεις, πολλές από τις οποίες διαρκούν μέχρι των ημερών μας!
Σταδιακά αποδόθηκαν δε όλες οι υπερφυσικές ικανότητες των προχριστιανικών θηλυκών θεοτήτων στη μητέρα του Ιησού. Για παράδειγμα, κοντά στο ιερό της Αφροδίτης στη Βραυρώνα Αττικής, η οποία Αφροδίτη «γιάτρευε» τα ασθενή παιδιά, δημιουργήθηκε εδώ και πολλούς αιώνες και υπάρχει μέχρι σήμερα ανακαινισμένη μια εκκλησία της «Παναγίας γιάτρισσας». Αντίστοιχα έχουν γίνει κοντά ή πάνω σε όλα τα αρχαία ιερά.
-
Σύγκριση με τον αιγυπτιακό θεό Ώρο
Μια επιβεβαίωση όλων αυτών έρχεται από τη σύγκριση του βιογραφικού του «ευαγγελικού» Ιησού με εκείνα άλλων θεοτήτων της προχριστιανικής εποχής, ιδιαίτερα δε του Ώρου, ο οποίος ήταν θεός ο ίδιος και υιός θεού (Όσιρη) και θεάς (Ίσιδα). Ίδιες θεϊκές σχέσεις είχε και ο «ιδρυτής» της χριστιανής θρησκείας Ιησούς: θεός, μέλος της τριάδας ο ίδιος, υιός θεού και υιός οσίας ή αγίας θνητής.
Οι μυθοπλασίες για τον Ιησού είναι γνωστές από τη σχολική εκπαίδευση και δεν θα επαναληφθούν εδώ. Θα περιοριστούμε καταρχάς σε θέματα που αφορούν τον Ώρο, για τα οποία ουδεμία κουβέντα γίνεται στη σχολική εκπαίδευση, και στη συνέχεια θα παραθέσουμε σε πίνακα την αντιστοίχιση Ώρου και Ιησού.
Ο Ώρος (Horus) αναφέρεται σε αιγυπτιακούς παπύρους πολλούς αιώνες πριν από την θεολογικά περιγραφόμενη παρουσία του Ιησού. Πιθανότατα η προέλευση του συγκεκριμένου θεού ανάγεται στη λίθινη εποχή και τα χαρακτηριστικά του διαμορφώθηκαν με την πάροδο των χιλιετιών και αιώνων μέχρι τους ρωμαϊκούς χρόνους.
Ο Ώρος απεικονίζεται συμβολικά με ένα μάτι γερακιού, δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος θεός αποτελεί το τρίτο μέλος, το πτηνό, στην αιγυπτιακή θεϊκή τριάδα. Από εκεί φαίνεται να προέρχεται επίσης, τόσο η «θεϊκή τριάδα» του χριστιανισμού, όσο και η συμμετοχή ενός πτηνού με το ρόλο του πνεύματος. Συνήθεις εικαστικές απεικονίσεις του Ώρου ήταν, είτε ευθέως ως γεράκι, είτε ως άνθρωπος με κεφάλι γερακιού.
Οι Αρχαιολόγοι και/ή Αιγυπτιολόγοι Godfrey Higgins (1772-1833), Gerald Massey (1828-1907) και Alvin Boyd Kuhn (1880-1963) έγραψαν σημαντικά βιβλία για την αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία και τις εξελίξεις της διαμέσου των αιώνων. Ένας τέταρτος, σύγχρονος ερευνητής, ο Καναδός θεολόγος και δημοσιογράφος Tom Harpur (γενν. το 1929) συνόψισε τα τρία αυτά βιβλία και κατέληξε με ένα δικό του βιβλίο («The Pagan Christ», Thomas Allen Publishers: Toronto) στη σύγκριση της αρχαίας αιγυπτιακής θρησκείας με τη χριστιανική και ειδικότερα στη σύγκριση των διαφόρων «βιογραφικών» στοιχείων του Ώρου και του Ιησού. Ακολουθεί μια παράθεση αυτών των γεγονότων σε μορφή πίνακα!
Γεγονός Ώρος Ιησούς
Σύλληψη: Μητέρα παρθένος (πολλαπλές εκδοχές) -- Μητέρα παρθένος
Πατέρας: Μοναχογιός του θεού Όσιρη των Αιγυπτίων. Μοναχογιός του θεού των Ιουδαίων Γεχόβα.
Μητέρα: Μέρη Μίριαμ (Μαρία)
Κοσμικός πατέρας: Σηβ Ιωσήφ
Πρόγονοι κοσμικού πατέρα: Βασιλιάδες Βασιλιάδες
Τόπος γέννησης: Σε σπηλιά Σε σπηλιά/σταύλο
Ανακοίνωση γεγονότος: Άγγελος στη μητέρα του Άγγελος στη μητέρα του
Θείκό σημάδι για τη γέννηση: Ο αστέρας Σείριος Ένα απροσδιόριστο αστέρι της Ανατολής
Ημερομηνία γέννησης: Οι Αιγύπτιοι παρίσταναν τη γέννηση του Ώρου με ένα παιδί σε παχνί και το περιέφεραν στις 21 Δεκεμβρίου του έτους, κατά την έναρξη ανόδου της τροχιάς του Ήλιου.
Από τον 3ο-4ο αιώνα η 25η Δεκεμβρίου, ημέρα γέννησης των προχριστιανικών θεών Μίθρα και Διόνυσου και του «αήττητου Ήλιου» (Sol Invictus).
Γνωστοποίηση της γέννησης: Με αγγέλους Με αγγέλους
Μάρτυρες της γέννησης: Βοσκοί προβάτων Βοσκοί προβάτων
Μεταγενέστεροι μάρτυρες: Τρεις ηλιακές θεότητες Τρεις «μάγοι» εξ Ανατολής
Απειλή θανάτωσης σε βρεφική ηλικία:Ο Ηρούτ έδωσε εντολή να σκοτώσουν τον Ώρο
Ο Ηρώδης έδωσε εντολή να σκοτώσουν τον Ιησού
Αντίδραση στην απειλή θανάτωσης:Ο θεός Θατ είπε στη μητέρα του Ώρου: «Έλα, θεά Ίσις, και κρύψου με το παιδί σου»
Ένας άγγελος είπε στον Ιωσήφ: «Σήκω και πάρε παιδί και μητέρα και φύγε στην Αίγυπτο»
Ηλικία ενηλικίωσης: 12 ετών 12 ετών
Κενό στο βιογραφικό:Καμιά πληροφορία για το διάστημα από 12 μέχρι 3Ο ετών
Καμιά πληροφορία για το διάστημα από 12 μέχρι 3Ο ετών
Τόπος βάπτισης: Ηριδανός (ποταμός) Ιορδάνης
Ηλικία βάπτισης: 3Ο 3Ο
Βαπτιστής: Άνουπ ο Βαπτιστής Γιοχάναν (Ιωάννης) ο Βαπτιστής
Κατάληξη του βαπτιστή: Αποκεφαλισμός Αποκεφαλισμός
Πειρασμός: Ο ανταγωνιστής θεός του κακού Σουτ (Σεθ) τον παρέσυρε από την έρημο σε ένα ψηλό βουνό
Ο ανταγωνιστής θεός του κακού Σατανάς τον παρέσυρε σε ένα ψηλό βουνό
Στενοί οπαδοί/μαθητές: 4 ή 16 (12+4) 12 (και 4 ευαγγελιστές)
Θαύματα: Περπάτησε πάνω στο νερό, γιάτρευε δαιμονισμένους, θεράπευε ασθενείς και τυφλούς. Ηρέμησε με τη δύναμή του τη θάλασσα
Περπάτησε πάνω στο νερό, γιάτρευε δαιμονισμένους, θεράπευε ασθενείς και τυφλούς. Ηρέμησε με τη δύναμή του τη θάλασσα
Ανάσταση νεκρού: Ανάστησε τον πατέρα του Όσιρη από τον τάφο Ανάστησε τον Λάζαρο από τον τάφο
Κεντρική διδασκαλία: Σε βουνό (επί του Όρους) Σε βουνό (επί του Όρους)
Τρόπος θανάτου: Σταύρωση Σταύρωση
Συντροφιά στη θανάτωση: Δύο ληστές Δύο ληστές
Δραστηριότητα μετά τη θανάτωση: Κατέβηκε στην κόλαση και έμεινε τρεις ημέρες, μετά αναστήθηκε Κατέβηκε στην κόλαση και έμεινεμέχρι Σάββατο πρωί(δηλαδή επέκταση σε τρεις ημέρες από το θάνατο), μετά αναστήθηκε
Ανακοίνωσαν την ανάσταση: Γυναίκες Γυναίκες
Μεταγενέστερη δραστηριότητα: Επανήλθε στα «θεϊκά» καθήκοντα Επανήλθε στα «θεϊκά» καθήκοντα
Σύγκριση κύριων χαρακτηριστικών του Ώρου και του Ιησού:
Χαρακτηριστικό Ώρος Ιησούς
Χαρακτηρισμός:περιγράφεται στα «ιερά βιβλία»ως μυθικό πρόσωπο Όπως περιγράφεται στα «ιερά βιβλία» είναι μυθικό πρόσωπο
Αποστολή: Σωτηρία της ανθρωπότητας Σωτηρία της ανθρωπότητας
Τίτλος: ΚΡΣΤ, ο κεχρισμένος Χριστός, ο κεχρισμένος
Άλλα ονόματα: Καλός ποιμήν, Αμνός του θεού, Άρτος της ζωής,
Υιός του ανθρώπου, ο Λόγος, ο Αλιεύς, ο Οραματιστής
Καλός ποιμήν, Αμνός του θεού, Άρτος της ζωής, Υιός του ανθρώπου, ο Λόγος, ο Αλιεύς, ο Οραματιστής
Στο προαναφερόμενο βιβλίο παρατίθενται επίσης αποσπάσματα από τις διδασκαλίες του Ώρου και του Ιησού, από τα οποία προκύπτει εκτεταμένη ταύτιση, με συγκριτικό «πλεονέκτημα» του μεταγενέστερου Ιησού ότι έχουν βάλει οι «πατέρες» στο στόμα του ιδέες από την ελληνική φιλοσοφία.
-
Όσον αφορά την παρθενία της μητέρας του Ώρου κατά τη γέννησή του, η Ίσις που έφερε αρχικά (και) το όνομα Μέρη, ήταν στις πρώτες χιλιετίες παρθένα-μητέρα, ενδιάμεσα θεωρήθηκε μητέρα με πολλά παιδιά και αργότερα επανήλθε η δοξασία περί παρθένου. Η μητέρα του Ιησού αναφέρεται ως παρθένος και αειπάρθενος, αλλά φαίνεται να έχει κι άλλα παιδιά (ο Ιησούς είχε αδέλφια), δηλαδή αντιστοιχεί ταυτόχρονα με όλες τις επιμέρους καταστάσεις της Ίσιδος. Προφανώς δεν διευκρινίστηκε «θεολογικά» στο χριστιανισμό, ποια ακριβώς άποψη πρέπει να θεωρείται σωστή, επειδή επικρατούσαν εξ ίσου ισχυρές αντικρουόμενες αντιλήψεις.
Η θεά Ίσιδα και η πολλών χιλιετιών ιστορία της πρέπει να μελετηθούν σε ειδικότερες δημοσιεύσεις για να εκτιμηθεί η σημασία της ανάδειξης και της διάδοσης της λατρείας της, η οποία διατηρήθηκε μέχρι τον 6ο αιώνα μ.Χ. Εδώ δίνεται μόνο μια σύγκριση της εικαστικής παράστασης μητέρας-γιου στην αιγυπτιακή και στη χριστιανική θρησκεία. Η σύγκριση πρωτότυπου και αντιγράφου οδηγεί σε προφανή συμπεράσματα!
Να σημειωθεί ακόμα ότι η σταύρωση που φαίνεται να συμπίπτει ως τρόπος θανάτωσης του Ώρου και του Ιησού, δεν ταυτίζονται ως διαδικασία. Στον Ώρο αναφέρεται ως κρέμασμα από ένα δέντρο, ενώ στον Ιησού πρόκειται για τη μελετημένη και πολλαπλώς εφαρμοσμένη ρωμαϊκή μέθοδο θανάτωσης στο σταυρό, η οποία είχε και το νόημα παραδειγματισμού και εκφοβισμού των εχθρών της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Μια άλλη διαφορά φαίνεται να υφίσταται στον αριθμό των μαθητών. Για τον Ώρο αναφέρονται κάποτε 4 και κάποτε 16 (=4+12) μαθητές. Αυτός ο αριθμός έχει προσαρμοστεί στον Ιησού στους 12, σε συσχετισμό με τις 12 ιουδαϊκές φυλές.
Από τα προηγούμενα προκύπτει αβίαστα ότι ο Ιησούς ίσως να υπήρξε ως ένας από τους πολλούς περιφερόμενους μάγους και θαυματοποιούς που υποσχόταν απελευθέρωση των Ιουδαίων από τη ρωμαϊκή κατοχή, θεολογικά συναρμολογήθηκε όμως κυρίως πάνω στις αιγυπτιακές παραδόσεις με πρότυπο τον Ώρο. Με την πάροδο των ετών, δεκαετιών και αιώνων συμπληρώθηκαν τα χαρακτηριστικά, οι ιδιότητες και η διδασκαλία του με στοιχεία άλλων προχριστιανικών θεών, θρησκειών και φιλοσοφιών, κυρίως της ελληνικής.
Από τα προηγούμενα προκύπτει αβίαστα ότι ο Ιησούς ίσως να υπήρξε ως ένας από τους πολλούς περιφερόμενους μάγους και θαυματοποιούς που υποσχόταν απελευθέρωση των Ιουδαίων από τη ρωμαϊκή κατοχή, θεολογικά συναρμολογήθηκε όμως κυρίως πάνω στις αιγυπτιακές παραδόσεις με πρότυπο τον Ώρο. Με την πάροδο των ετών, δεκαετιών και αιώνων συμπληρώθηκαν τα χαρακτηριστικά, οι ιδιότητες και η διδασκαλία του με στοιχεία άλλων προχριστιανικών θεών, θρησκειών και φιλοσοφιών, κυρίως της ελληνικής.
-
Η θρησκεία
Επίσης, στα Ευαγγέλια δεν αναφέρεται πουθενά ο όρος θρησκεία, ούτε φαίνεται από το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Ιησού να υπήρχε ως στόχος η ίδρυση μιας νέας θρησκείας! Αντίθετα, οι ευαγγελικές περιγραφές (Ματθαίος, 5, 17-18) δείχνουν μια συμπεριφορά και ομιλία πιστού Ιουδαίου: «Μην νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον και τους προφήτας, ούκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι» (πληρώ = εκπληρώ, συμπληρώνω).
Η εκτροπή των εξελίξεων προς μια νέα θρησκεία, αφενός με σύμπτυξη στοιχείων (συγκρητισμός) από την εβραϊκή, από το ελληνικό δωδεκάθεο και από διάφορες εθνικές θρησκείες στο χώρο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της εκείθεν Ανατολής (Μίθρας, 'Αττις, Όσιρις κλπ), αφετέρου με καθιέρωση απλοϊκών διαδικασιών για εύκολη μετάνοια ύστερα από κάθε μορφής αμαρτίες (μέχρι και δολοφονίες), έγκαιρη επίγεια συγχώρεση (των πιστών) και ελπίδες για κατάκτηση της «μετά θάνατον ζωής», φαίνεται ότι έγινε από τον Απόστολο Παύλο, διάφορους οπαδούς και από μαθητές τού Ιησού - σε αντιπαράθεση με τον Απόστολο Πέτρο - οι οποίοι με τη δράση και το κήρυγμά τους ανύψωσαν τον ευαγγελικό Ιησού στη θέση τού ιδρυτή και ηγέτη.
Η διδασκαλία του Ιησού και των μαθητών του που κωδικοποιήθηκε στην «Καινή Διαθήκη», αναγνωρίστηκε ως επίσημη κρατική θρησκεία στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τον Κωνσταντίνο και επεβλήθη ως μοναδική από τον Θεοδόσιο.
Ο χριστιανισμός αποτελεί το τέκνο της σύγκρουσης μεταξύ του ανατολικού μεταφυσικού μυστικισμού και του ελληνικού ορθολογικού ανθρωποκεντρισμού. ο μεταφυσικός μυστικισμός, έκδηλος στο μονοθεϊστικό χαρακτήρα της χριστιανικής θρησκείας, επικράτησε σ' αυτή τη σύγκρουση, με τη δυναμική υποστήριξη των Ρωμαίων στρατηγών, και με την καταπίεση, αποσιώπηση και, σε μερικές περιπτώσεις, διαστρέβλωση της φιλοσοφίας του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Αποτέλεσμα ήταν να χρειασθεί να φθάσει η ανθρωπότητα στον Kαρτέσιο για να ανακαλύψει εκ νέου τον ορθολογισμό, ο οποίος φαινόταν να έχει εκλείψει με την παρακμή της ελληνικής Αρχαιότητας ...
Από http://sfrang.com/selides/mm1/html/Christus.htm
-
Εξαιρετικό το άρθρο, μακάρι να μπορούσε και αυτή η εκδοχή να παρουσιάζονταν σε όλο τον κόσμο, αμεροληπτα και αντικειμενικά ...