ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα
Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού => Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές => Μήνυμα ξεκίνησε από: Avaris στις Απριλίου 17, 2007, 14:46:23
-
Ποιός δεν έχει νοιώσει το αίμα να του ανεβαίνει στο κεφάλι απο το θυμό?
Και ποιός δεν έχει ακούσει για την Ολύμπια Γαλήνη του Μύστη?
Ποιός δεν εζήλεψε αυτή την μακαριότητα ?
Να ξέρεις πως καταρρέει το σύμπαν γύρω σου και όμως να μην σου έχει ανεβεί ο σφυγμός ούτε κατά έναν παλμό. Να συνεχίζεις να χαμογελάς, να σκέφτεσαι γαλήνια και ψύχραιμα, να σκορπάς σιγουριά, ασφάλεια και γαλήνη γύρω σου και στο τέλος να έχει βρεθεί η βέλτιστη λύση χωρίς να χάσεις ούτε κατά χιλιοστό την νηφαλιότητά σου.....
Πόσο όμορφος και ζηλευτός στόχος, αλήθεια!....
Πως πραγματοποιείται όμως? (εκτός απο τα ηρεμιστικά, έτσι? να μην "κλέβουμε")..... Απο ποιά βήματα περνάει η κατάκτησή του?
Και φυσικά, πως συνδέεται αυτή η "κατάκτηση" με την Ατραπό?
Τι λέτε, να το αναλύσουμε λίγο?
-
Ο Μαθητής ρώτησε το Δάσκαλο:
"Τι να κάνω με το Θυμό μου Δάσκαλε? πως να τον υπερνικήσω?"
Ο Δάσκαλος άρχισε να τον ρωτάει τότε:
Τι σημαίνει άραγε η φράση "Υπό εξέλιξη"?
Λογικά, σημαίνει "Βαθμίδες Εξέλιξης".
Και "Βαθμίδες" τι σημαίνει?
Βαθμός κατάκτησης της Γνώσης.
Δηλαδή?
Επίπεδο Συνειδητότητας.
Που σημαίνει?
Βλέπω, νοιώθω, αισθάνομαι, αντιλαμβάνομαι, διαισθάνομαι, καταννοώ "χροιές των πραγμάτων" που δεν "έβλεπα" πριν.
Δάσκαλε, γιατί δεν μπορώ να "σηκώσω μία κι έξω το πέπλο της Ίσιδας"?
Διότι θα τρομάξεις μέχρι θανάτου απο «αυτά» που θα δεις απο κάτω.
Γιατί δεν μπορώ να ζητήσω απο το Δία να εμφανιστεί μπροστά μου με όλη τη λαμπρότητά του?
Γιατί θα καείς απο το σοκ της τρομερής Λάμψης Συνειδητοποιήσεων.
Άρα, πρέπει να εκπαιδευτώ για να αντέξω εκείνο το τελικό σοκ.
"Ακριβώς", είπε ο Δάσκαλος. Και εκπαίδευση τι σημαίνει?
Βίωση.
Και Βίωση?
Χείμαρρος Συναισθημάτων, Αισθήσεων, Διοράσεων κι Ενέργειας.
Και η κάθε μια Βίωση θα μου τα δώσει όλα αυτά μαζί?
Όταν μαθαίνεις μια γλώσσα, κατευθείαν μαθαίνεις πολύπλοκες εκφράσεις?
Όχι. Πρώτα μαθαίνω τα γράμματα, μετά λέξεις, μετά απλές εκφράσεις και στο τέλος πολύπλοκες.
Άρα, εδώ πως θα βιώσεις όλα αυτά μαζί? Πως θα τα αντέξεις εάν σου τα πετάξει στο κεφάλι κάποιος όλα μαζί σε μια Διαδικασία Βίωσης?
Όλα αυτά βασίζονται στα «συναισθήματα». Χωρίς «έλεγχο» επί των συναισθημάτων σου, δεν θʼ αντέξεις το σοκ των υπολοίπων χαρακτηριστικών των βιώσεων.
Δεν το καταλαβαίνω.
Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου σε κάθε λεπτομέρεια ένα απέραντο πεδίο μάχης με 1,000,000 νεκρούς. Πως νοιώθεις?
Φριχτά.
Φαντάσου αυτό το συναίσθημα επί 1000 όταν φτάσεις σε κάποιες «Ανώτερες Βιώσεις». Άρα, οφείλεις να «εξοικειωθείς» με τα συναισθήματα πχ αυτής της εικόνας εάν δεν θέλεις να πεθάνεις από το σοκ μια μέρα σε μια «απόπειρα ανώτερης βίωσης».
Κάθε φορά θα «μαθαίνεις», θα «βιώνεις» κι από ένα συναίσθημα. Το κάθε συναίσθημα έχει μια ιεραρχική θέση. Υπάρχουν «αδύναμα» και «ισχυρά» συναισθήματα. Υπάρχουν «κατώτερα» και «ανώτερα» συναισθήματα. Και ενδιάμεσα μια πληθώρα συναισθημάτων. Το κάθε ένα σου προσφέρει κι έναν διαφορετικό «τρόπο ζωής». Είναι κι ένα διαφορετικό πρίσμα «αποσυμβολισμού» των πραγμάτων.
Το κάθε συναίσθημα είναι κι ένα «Όχημα» για να σε πάει «παραπάνω» στην «Κλίμακα της Εξέλιξής» σου.
Το καθένα έχει την «αξία» του, την «ενέργειά» του, το «δυναμικό» του. Και πάνω απʼ όλα την ώρα του.
Εσύ πρέπει να "κυριαρχήσεις" σε όλα.
Εάν «σνομπάρεις» ένα, το οποιοδήποτε, όσο κατώτερο ή ανίσχυρο ή ποταπό κι αν σου φαίνεται, τότε σε κάποια «Μελλοντική Ανώτερη Βίωση» θα το βρεις μπροστά σου και θα «βραχυκυκλώσεις». Και θάναι «οδυνηρό» το «βραχυκύκλωμα». Και πιθανότατα θα «κατρακυλήσεις» πίσω. Εάν δεν πάθεις τίποτα χειρότερο.
«Βίωσε» λοιπόν το καθένα από αυτά όσο πιο έντονα και συνειδητά μπορείς, ζήσε μαζί του, ανάπνευσε μαζί του, δούλεψε μαζί του, κυριάρχησε πάνω του, μέχρι να νοιώσεις «έτοιμος» για το «επόμενο στάδιο».
Το καθένα από αυτά, θα σου προσφέρει κι ένα κομματάκι της Σοφίας.
Και ο "Θυμός"? Και η «Αλαζονεία»? Και η «Ματαιοδοξία»? Και η «Επιθυμία»?
Όλα. Τα πάντα.
-
Το θέμα τελικά, μάλλον θα έπρεπε να έχει τίτλο το "Διαχείριση Συναισθημάτων".
( Εαν θέλει, ας το "ρυθμίσει" η Διαχείριση του Φόρουμ).
Και αναρωτιέμαι όντως τι έννοια θα έπρεπε να πάρει αυτή η λέξη: Διαχείριση
Δηλαδή?
"Κυριαρχία επι των συναισθημάτων"?
"Εξαφάνιση συναισθημάτων"?
"Αναδιαμόρφωση συναισθημάτων"?
"Αναβάθμιση Συναισθημάτων"?
"Μεταστοιχείωση συναισθημάτων"?
"Μετατροπή συναισθημάτων απο το ένα στο άλλο"?
ή τί άλλο?
Τα παραπάνω είναι απλώς μερικές "ενδεικτικές" και όχι "δεσμευτικές" πιθανές "εννοιοδοσίες" στη φράση " Διαχείριση Συναισθημάτων".
Το ερώτημα όμως παραμένει αμείλικτο:
"Τι κάνουμε εν τέλλει με τα συναισθήματα? Ποιά είναι η θέση τους στην Ατραπό"?
-
Καλησπέρα σε όλους...
Θα έλεγα μάλλον οτι πρόκειται για αναγνώριση των συναισθημάτων...
-
Κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον και σχετικό με το εδώ θέμα (περί "Συναισθημάτων") παρέθεσε ο Ορφέας στο θέμα περί Διαλογισμού ( http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,15.msg532.html#msg532 )
Το παρακάτω:
3.Στη σφαίρα της Αφροδίτης θα αναγνωρίσει την κυριαρχία που ασκούν πάνω μας οι ίδιες μας οι επιθυμίες, όταν έχουν γίνει πάθη. Η λαγνεία πρός κάθε ομορφιά της φύσης δεν φέρνει πλέον ευφορία αλλά καταντά πλέον αφόρητη παθολογία, δυνάστης στην ίδια μας την ύπαρξη.
Τα συναισθήματα, ως αυτόνομες οντότητες, μας δυναστεύουν και μας τυρρανούν κυριολεκτικά...
Η εγκράτεια είναι η πρώτη άμυνά μας, προετοιμάζοντάς μας για την τελική αναμέτρηση και την ηρωική ΝΙΚΗ.
Θα ήταν επίσης εκπληκτικά ενδιαφέρον, εαν το ανέλυες περισσότερο φίλε Ορφέα.
-
Και αναρωτιέμαι όντως τι έννοια θα έπρεπε να πάρει αυτή η λέξη: Διαχείριση
Δηλαδή?
"Κυριαρχία επι των συναισθημάτων"?
"Εξαφάνιση συναισθημάτων"?
"Αναδιαμόρφωση συναισθημάτων"?
"Αναβάθμιση Συναισθημάτων"?
"Μεταστοιχείωση συναισθημάτων"?
"Μετατροπή συναισθημάτων απο το ένα στο άλλο"?
ή τί άλλο?
Πιστεύω οτι η λέξη κατανόηση και η αναγνώριση που αναφέρθηκε πιο πρίν είναι πιο συμβατές με την διαχείρηση του συναισθήματος.
Δεν μπορώ να ξέρω αν μπορούμε να συμπεριφερθούμε με όλα τα συναισθήματα και σε κάθε περίπτωση με τον ίδιο τρόπο και εχω αμφιβολία για το αν αυτό θα ήταν υγιές αν συνεβαινε.
Κατα την γνώμη μου και το συναίσθημα, οπως και κάθε τι άλλο που μας απασχολεί, πρέπει να περνάει κατα πρώτον απο το κόσκινο της λογικής και μετά να εξετάζουμε την επιθυμία.
Σε αυτή την περίπτωση αυτό που ελέγχεται [ αν τα καταφέρουμε] είναι η παρόρμηση μέσω της αυτοκυριαρχίας και της αυτοσυγκράτησης, ωστε να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να εξετάσει ξάνα την βαρύτητα και το σημαντικό η ασήμαντο του γεγονότος.
Προσωπικά ο ηρεμος στοχασμός οπου αφαιρείται το συναίσθημα παροδικά, με βοηθάει τις περισσότερες φορές, ακόμη και αν πρόκειται για πολύ βιαστικές αποφάσεις.
Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου σε κάθε λεπτομέρεια ένα απέραντο πεδίο μάχης με 1,000,000 νεκρούς. Πως νοιώθεις?
Φριχτά.
Φαντάσου αυτό το συναίσθημα επί 1000 όταν φτάσεις σε κάποιες «Ανώτερες Βιώσεις». Άρα, οφείλεις να «εξοικειωθείς» με τα συναισθήματα πχ αυτής της εικόνας εάν δεν θέλεις να πεθάνεις από το σοκ μια μέρα σε μια «απόπειρα ανώτερης βίωσης».
Δεν θέλω να αμφισβητίσω τον δάσκαλο ...αλλά είμαι [ προς το παρόν] της άποψης οτι δεν βιώνονται όλα τα πράγματα με την βοήθεια της φαντασίας, οπως θα ήταν στην πραγματικότητα.
Εχει τύχει να βρεθώ σε κατάσταση που είχα παρακολουθήσει σε ταινία...και είχα φανταστεί... αλλά οταν συνέβει, αληθινά, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά απο την πλευρά των συναισθημάτων [ που ούτε καν τα ήξερα μερικά] και απο την εξέλιξη των γεγονότων μια και στην πραγματικότητα εμείς οι ίδιοι αντιδρούμε διαφορετικά απ' οτι στην φαντασία μας και αλλάζουμε την ροή.
:)
-
Αγαπητοί φίλοι,
ζητήθηκε από τον Fr. Avaris να αλλαχθεί ο τίτλος του θέματος "Θυμός και Ατραπός" σε "Διαχείριση Συναισθημάτων".
-
"Η πραγματική γαλήνη του πνεύματος δοκιμάζεται με μικροπράγματα μες στην καθημερινή ζωή....."
Το Κάλεσμα, Μορύα.
-
Η δική μου γνώμη για τη διαχείρηση των συναισθημάτων μας είναι η εξής:
Κατ' αρχήν καμία εκδήλωση συναισθημάτων δεν πρέπει να αξιολογηθεί αν δεν έχουμε σαφή εικόνα του αποτελέσματος και των συνεπειών που προκαλούν. Τόσο ο υπέρτατος θυμός όσο και η πιο γαλήνια αποδοχή δεν μπορούν να χαρακτηριστούν σωστή ή λάθος συμπεριφορά αν πρώτα δεν δούμε τις συνέπειες που προκάλεσαν, ακριβώς επειδή εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα πάντα.
Κατά βάση οι ακρότητες είναι λανθασμένη κίνηση αλλά νομίζω πως δεν πρέπει να κινούμαστε βάσει στατιστικής για το πως θα συμπεριφερθούμε. Πρέπει να κινούμαστε βάσει επίγνωσης της κατάστασης που αντιμετωπίζουμε.
Για παράδειγμα, αν ένας γονέας είναι πάντα πράος και ήρεμος απέναντι στις αταξίες του παιδιού του, ποτέ δεν πρόκειται να το κάνει να καταλάβει πιο είναι το σωστό. Φυσικά η λύση του ξύλου κλπ είναι εξ' ορισμού αποριπτέα...
Αν θέλετε τη γνώμη μου, πρέπει να είμαστε τόσο εγωϊστές και τόσο γαλήνιοι όσο χρειάζεται κατά περίπτωση.
Ξαναγυρνάω στην πάγια αντίληψή μου πως πρέπει να αποδεχτούμε και να αναγνωρίσουμε τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητές μας. Από τη στιγμή που γίνει αυτό δεν μπορούμε να περιμένουμε πλέον πως για μια ολόκληρη ζωή θα είμαστε κενοί κάποιων συναισθημάτων και εκδηλώσεων και ταυτόχρονα πλήρεις κάποιων άλλων.
Κατά συνέπεια, το να διδασκόμεθα να είμαστε αμιγώς και μονίμως πράοι, καλοί, ήρεμοι, συγκαταβατικοί κλπ είναι κατ' ουσίαν μία τεχνική που ενώ όλοι γνωρίζουν πως το απόλυτα καλό είναι αδύνατο να συμβεί, πάραυτα μας το δείχνουν ως σημείο αναφοράς, ως "Ιθάκη" με σκοπό να επωφεληθούμε από το "ταξίδι" ;)
Κατ' εμέ, το παν είναι να ελέγχουμε τα συναισθήματα και τις εκδηλώσεις μας. Κατ' ουσίαν δηλαδή, πρέπει να μάθουμε να έχουμε άμεση επίγνωση πως εκείνη τη στιγμή που έκδηλωνόμαστε λανθασμένα, όντως γίνεται κάτι λάθος. Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε πιστεύω πως κάθε φορά θα επιλέγουμε την καλύτερη δυνατή συμπεριφορά.
Τέλος, θέλω να πω πως θεωρώ λανθασμένη την άποψη πως πρέπει να "εκβάλλουμε" μια για πάντα κάποια χαρακτηριστικά μας και ιδίως τα αρνητικά. Αυτό γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε θα χάσουμε την αίσθηση του αντιθέτου. Δεν θα έχουμε πια μέτρο στην αξιολόγηση των πράξεών μας. Αν μας μείνει να αισθανόμαστε μόνον το ζεστό νερό, δεν θα μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε πλέον ως ζεστό νερό αλλά μόνον ως "νερό". Δηλαδή κάθε ιδέα και εκδήλωση θα χάσει την αξία της ακριβώς γιατί ο άνθρωπος δεν θα χρησιμοποιεί το δίπολο "καλό-κακό" σε οποιαδήποτε μορφή του. Άρα λοιπόν λέω όχι στην πλήρη κατάργηση των αρνητικών συναισθημάτων αλλά και όχι στον μόνιμο συμβιβασμό και αποδοχή μιας κατάσταση εκδηλώσεων που δεν συμβάλλει στην εξέλιξή μας.
Κλείνω με μερικές απαντήσεις στον Fr. Avaris, ο οποίος ρωτά:
"Κυριαρχία επι των συναισθημάτων"?
Ναι, ο ενσυνείδητος περιορισμός των ακροτήτων είναι η καλύτερη λύση
"Εξαφάνιση συναισθημάτων"?
Όχι γιατί έτσι δεν αποδέχεσαι τη φύση σου (δες λίγο πιο πάνω κάτι σχετικό που έγραψα περί αυτού)
"Αναδιαμόρφωση συναισθημάτων"?
Χμμ, πολύ extreme sports μου φαίνεται αυτό...
"Αναβάθμιση Συναισθημάτων"?
Δύσκολο, γιατί το να αναβαθμίσεις-βελτιώσεις άμεσα ένα συναίσθημα που ήδη έχει εκδηλωθεί πιστεύω πως δεν μπορεί να γίνει. Το θέμα είναι να το προλάβεις πριν εκδηλωθεί.
"Μεταστοιχείωση συναισθημάτων"?
Μάλλον θα κοροϊδεύμαμε τον εαυτό μας...
"Μετατροπή συναισθημάτων απο το ένα στο άλλο"?
Ίδια απάντηση με την "αναβάθμιση" συναισθημάτων.
Πάντα καλοπροαίρεται και πάντα κατά τη γνώμη μου :)
-
Κάτι "σχετικό" απο το Ταο Τε Τσινγκ:
"...Ο Ουρανός και η Γη δεν έχουν ευσπλαχνία....
Οι νόμοι τους εφαρμόζονται ψυχρά προς όλα τα όντα.
Όποιος Γνωρίζει, δεν είναι φιλεύσπλαχνος....
Συμπεριφέρεται προς όλους χωρίς να παρασύρεται απο συναισθηματισμούς...."
Ενδιαφέρον....Εξαιρετικά ενδιαφέρον θα έλεγα!!!
-
"Γιατί άραγε η Παράδοση λέει ότι .....
.....Υποφέρουμε Ψυχικά,
επειδή υπάρχουν τα συναισθήματά μας...?
Αυτό πρέπει να το δεχτείς , αν προσέξεις τις ακόλουθες σκέψεις:
Όταν κερδίζουμε,
γεννιέται μέσα μας κάποιο συναίσθημα.....
Όταν χάνουμε,
πάλι γεννιέται μέσα μας κάποιο συναίσθημα....
Γι' αυτό η Παράδοση λέει ότι υποφέρουμε ψυχικά,
επειδή υπάρχουν τα συναισθήματά μας....."
Ταο Τε Τσινγκ
-
author=try link=topic=77.msg548#msg548 date=1177258726]
Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου σε κάθε λεπτομέρεια ένα απέραντο πεδίο μάχης με 1,000,000 νεκρούς. Πως νοιώθεις?
Φριχτά.
Φαντάσου αυτό το συναίσθημα επί 1000 όταν φτάσεις σε κάποιες «Ανώτερες Βιώσεις». Άρα, οφείλεις να «εξοικειωθείς» με τα συναισθήματα πχ αυτής της εικόνας εάν δεν θέλεις να πεθάνεις από το σοκ μια μέρα σε μια «απόπειρα ανώτερης βίωσης».
Δεν θέλω να αμφισβητίσω τον δάσκαλο ...αλλά είμαι [ προς το παρόν] της άποψης οτι δεν βιώνονται όλα τα πράγματα με την βοήθεια της φαντασίας, οπως θα ήταν στην πραγματικότητα.
Εχει τύχει να βρεθώ σε κατάσταση που είχα παρακολουθήσει σε ταινία...και είχα φανταστεί... αλλά οταν συνέβει, αληθινά, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά απο την πλευρά των συναισθημάτων [ που ούτε καν τα ήξερα μερικά] και απο την εξέλιξη των γεγονότων μια και στην πραγματικότητα εμείς οι ίδιοι αντιδρούμε διαφορετικά απ' οτι στην φαντασία μας και αλλάζουμε την ροή.
:)
Ο επιτυχημένος Οραματισμός φίλη Try μπορεί να σου δώσει τρομερές προσομειώσεις..... :)
Όπως και η Θεατρική (Υποκριτική) εκπαίδευση, επίσης, μπορεί (σε δεύτερη συμπληρωματική φάση ως εκπαιδευτικό Δρώμενο) να κάνει θαύματα στην Έμπρακτη "Διαχείριση Συναισθημάτων"....γι' αυτό άλλωστε και οι καλοί ηθοποιοί, τραγουδιστές και γενικά perfomateurs και animateurs έχουν την εκπληκτική ικανότητα να "δημιουργούν κέφι" γύρω τους "βγάζοντας κέφι" απο μέσα τους, ασχέτως εαν πριν μια ώρα βρισκόντουσαν στην χειρότερη διάθεση!
Όταν "προσομοιώνεις" (οραματιστικά αλλά και θεατρικά) ξανά και ξανά την Μεταπήδηση απο συναίσθημα σε συναίσθημα, στο τέλος μπορείς να κάνεις θαύματα....
Εαν δε, λάβουμε υπόψη, ότι τα συναισθήματα "υπακούν σε μια κλίμακα" απο το "κατώτερο" προς το "ανώτερο" , τότε βλέπουμε πως μεταξύ τους έχουν "συγγένειες αποστάσεως"....άρα, μας είναι πιο εύκολο να "μεταπηδήσουμε" (με την εξάσκηση) απο το ένα στο άλλο....και σιγά σιγά προς την "πλησιέστερη κορυφή"...
Μετά απο καιρό, συνηθίζεις όπως ο Ηθοποιός να ανακαλείς μέσα σου το "κατάλληλο" και πιο "συγγενές" συναίσθημα, ανεβαίνοντας μέχρι το ανώτερο επιθυμητό....
Εν τέλλει γίνεται "βίωμα" η διαδικασία και αποκτάει "εγγενή ταχύτητα".....
-
Σχετικό με τη "Διαχείριση Συναισθημάτων" είναι και το παρακάτω απόσπασμα απο το "Μαθητευόμενος στη Μαγεία" του W.E.BUTLER (εκδ. Ιάμβλιχος, σ. 79).
"...Θυμάμαι την περίπτωση κάποιας αποκρυφιστικής σχολής που οι μαθητές της ζούσαν όλοι μαζί σε μια κοινότητα. Κάθε μαθητής είχε ένα μικρό κομμάτι κήπου που καλλιεργούσε ο ίδιος όταν η άσκηση μετατοπιζόταν απο το νοητικό στο υλικό επίπεδο. Καμιά φορά τύχαινε, εκεί που έτρωγαν το μεσημέρι να βλέπουν απο το παράθυρο κάποιο απο τα ζώα που έτρεφαν, να μπαίνει στον κήπο και να καταστρέφει μέσα σε λίγα λεπτά τη δουλειά και το μόχθο μηνών.
Η "δοκιμασία" ήταν να μπορούν να αντιμετωπίζουν αυτή την αναποδιά χωρίς πίκρα ή θλίψη.
Εκπαιδεύονταν για να μάθουν πως η "Μή-Προσκόλληση στο αποτέλεσμα" είναι μια ανώτερη αρετή. Σύμφωνα με την Dion Fortune, που είχε ζήσει σε αυτή την Κοινότητα, η δοκιμασία κάποτε άλλαξε στο κατά πόσο μπορούσε ο καθένας να κρατάει ανέκφραστο το πρόσωπό του, αντικρύζοντας την καταστροφή.
Πίστευαν βέβαια, ότι ο διευθυντής της Κοινότητας θα μπορούσε να αντιληφθεί "διορατικά" τα πραγματικά τους αισθήματα, κάτι που δεν επαληθεύτηκε απο τις κριτικές του......
.....η ίδια η ζωή θα σε δοκιμάσει και ο ίδιος ο εσωτερικός σου εαυτός θα κρίνει τις αντιδράσεις σου σε αυτές".....
-
Λοιπόν, πιστεύω πως άνθρωποι όπως οι γιατροί που επιδεικνύουν "συναισθηματική αταραξία" έναντι του πόνου, το επιτυγχάνουν μέσω της "απόσπασης απο το γεγονός"......
Αν υποθέσουμε λοιπόν πως καταφέρνουμε να "αποσπασθούμε απο το δυσάρεστο γεγονός" που συμβαίνει μπροστά μας και μας αφορά, τότε δεν θα βιώσουμε ούτε τα δυσάρεστα συναισθήματα που το συνοδεύουν.
Αυτό όμως μήπως θα ήταν "απάθεια" ή και "αδιαφορία" ίσως?
Χωρίς συναισθηματική εμπλοκή και με τέτοια "αποστασιοποίηση" απο το "γεγονός", λογικά θα θέλαμε να γυρίσουμε ακόμη και την πλάτη σε αυτό που διαδραματίζεται και μάλλον "απαιτεί την εμπλοκή" μας.
Να όμως που μπορεί να χρειάζεται η "εμπλοκή" μας προκειμένου να "διαχειρισθεί η κατάσταση".....
Έτσι, απο τη μια η "απόσπαση" θα βοηθούσε να μην βιώσουμε κάποιο αρνητικό συναίσθημα, απο την άλλη όμως θα μας απομάκρυνε απο την ίδια την διαχείριση της "κρίσης"....
Σαν να σου λέει δηλαδή, "ΟΚ, αποσπάσου μεν συναισθηματικά, πλην όμως, διαχειρίσου την κατάσταση χωρίς κανένα συναίσθημα"......
Συν τοις άλλοις, "Απόσπαση" θα σήμαινε ότι "δεν είσαι εκεί", "δεν βιώνεις τη στιγμή" (που λέγαμε σε άλλο topic), δεν "ακολουθάς τη ροή" .....
Κάτι που θεωρήθηκε ως "εκ των ων ουκ άνευ" απο πλευράς ανάπτυξης της Συνειδητότητας.....
Ένα σχετικό παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ο θάνατος προσφιλούς ατόμου. Αποσπάσαι απο το γεγονός, δεν κλαις, δεν θρηνείς, και μετά απο απροσδιόριστο χρονικό διάστημα "καταρρέεις"....
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και μετά απο πολεμικές συρράξεις.....
την ώρα του θανάτου, δεν υπάρχει χρόνος για "συναισθηματική βίωση και εκτόνωση του γεγονότος", τα γεγονότα τρέχουν πολύ γρήγορα, δεν αφήνουν περιθώρια, προέχει η επιβίωση.....
(παραδόξως σε πολεμικές συνθήκες και κατά τη διάρκεια των συρράξεων, όπου προέχει η επιβίωση, τα περιστατικά "Κατάθλιψης" πέφτουν κατακόρυφα)
....αλλά μετά τις συρράξεις, αρχίζει η θλίψη και τα μεταπολεμικά ψυχικά τραύματα....
Αναρωτιέμαι εαν και πως θα μπορούσαν να "συνδυαστούν" η "Απόσπαση απο το δυσάρεστο γεγονός" με το "βίωσε τη στιγμή"......
-
Σαφώς και μπορούν να συνδυαστούν γιατί δεν γίνεται και διαφορετικά, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Το να βιώσουμε ένα γεγονός, σημαίνει να αφήσουμε τον ψυχισμό μας να κυριευτεί από ένα συναίσθημα και να το εξωτερικεύσει όσο πιο έντονα κρίνει πως πρέπει να γίνει. Το να βιώσουμε ένα γεγονός, να ζήσουμε τη στιγμή, σημαίνει πως αφήνουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να κυριευτεί από αυτό το συναίσθημα-αποτέλεσμα της δράσης ενός γεγονότος επάνω μας.
Από την άλλη πλευρά, η τακτική της νηφαλιότητας που φτάνει μέχρι τα όρια της φαινομενικής ψυχρότητας μπορεί να επέλθει αν κι εφόσον έχουμε δώσει σαφείς και ξεκάθαρες απαντήσεις σε ότι υπάρχει σχετικό με ένα συμβάν. Αναφέρεις το παράδειγμα του θανάτου ενός προσφιλούς μας προσώπου και αν τελικά θρηνούμε για τον θάνατό του ή όχι. Μα αν γνωρίζαμε επακριβώς και χωρίς κάποια αμφιβολία τα σχετικά με τη μεταθανάτια ζωή μας, τότε στις κηδείες δεν θα ακούγονταν το παραμικρό. Όμως από την άλλη δεν παύουμε να έχουμε και αδυναμίες. Αυτή η περίπτωση με τον θάνατο δείχνει πως όχι μόνον δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει μετά αλλά δείχνει και ότι όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, ο θρήνος είναι καθαρά εγωϊστικής προέλευσης. Δεν κλαίμε κάποιον γιατί "εξαφανίστηκε" αλλά γιατί δεν θα τον έχουμε πλέον στη ζωή μας. Δηλαδή κλαίμε για εμάς...
Τι δείχνουν όλα αυτά; Δείχνουν πως τα έντονα συναισθήματα εκφράζονται από τους αμύητους στα μυστήρια της ζωής, ενώ η νηφαλιότητα εκφράζεται από τους μυημένους σε αυτά...
-
Αναρωτιέμαι εαν και πως θα μπορούσαν να "συνδυαστούν" η "Απόσπαση απο το δυσάρεστο γεγονός" με το "βίωσε τη στιγμή"......
Νομίζω οτι γίνεται με την κατάλληλη εκπαίδευση αλλά πάλι όχι σε όλους τους τομείς.
Πάντως όσο πιο συχνά έπαναλαμβάνεται ένα ερέθισμα τόσο περισσότερο αμβλύνεται το συναίσθημα απέναντι σε αυτό
πως άνθρωποι όπως οι γιατροί που επιδεικνύουν "συναισθηματική αταραξία" έναντι του πόνου, το επιτυγχάνουν μέσω της "απόσπασης απο το γεγονός"......
Επειδή κινούμαι σε αυτόν τον χώρο και έχω παρατηρήσει αυτές τις αλλαγές και σ΄εμένα και στούς άλλους που είμαστε εκεί, μπορώ να πω οτι δεν υπάρχει απόσπαση απο το γεγονός αλλά κάτι διαφορετικό που θα μπορούσα να το περιγράψω σαν αίσθηση καθήκοντος η σαν καθαρή λογική ετοιμότητας.
Στην αρχή ''βουτάνε '' όλοι στο πόνο...ταυτίζονται με το περιστατικό και ανάλογα της ψυχοσύνθεσης ακινητοποιούνται λίγο εως πολύ. Εκεί χρειάζονται οι παλαιότεροι για να ρυθμίζουν τα πράγματα.
Επειτα αντιλαμβανεται κανείς οτι πρέπει να αντιδράσει και αλλάζει ...εκτός του οτι αν είναι κανείς συνέχεια ανάμεσα στον πόνο ....τον συνηθίζει και αμύνεται με δικούς του τρόπους. 8)
-
Στο "Ο Μηχανισμός του Νου" της D. Fortune λέει σε κάποιο σημείο πως "η κινητήριος δύναμη του ανθρώπου είναι τα συναισθήματα"....
Κάπου αλλού όμως κάνει λόγο και για "Μεταστοιχείωση Συναισθημάτων".
Βάση αυτών των κριτηρίων, φαντάσου κάποιον να επιτυγχάνει μεν να "αποσπαστεί συναισθηματικά" απο τα γεγονότα πλην όμως να μην καταφέρνει να κάνει "Μεταστοιχείωση".
Ποιά θα είναι άραγε η "κινητήριος δύναμη" αυτού του ανθρώπου αφού θα έχει στερηθεί την - έστω και πρωτόγονη - δυναμική των Συναισθημάτων?
Παρεμπιπτόντως, αυτό το αξίωμα ("η κινητήριος δύναμη του ανθρώπου είναι τα συναισθήματα") ουσιαστικά "απενοχοποιεί" το "άγεται και φέρεται απο τα συναισθήματά του"....
-
Επίσης, ένας ακόμη τρόπος να μην "ενεργοποιούνται" αρνητικά συναισθήματα, είναι η αδιαφορία.
Αν για παράδειγμα με κλείσει κάποιος σε μια διασταύρωση και αφήσω να μου ξεφύγει η γνωστή ελληνική βλαστήμια - έστω και "σιωπηρά" - αμέσως θα ακολουθήσει και "φούντωμα του θυμού".....
Εαν όμως κάνω πως δεν το είδα το ενοχλητικό περιστατικό και κάτσω αδιάφορα να περιμένω να ανοίξει ο δρόμος για να φύγω, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΡΙΣΩ, το άμεσο επακόλουθο είναι πως δεν θα "νοιώσω και θυμό".....και συνακόλουθα θα διατηρηθώ ήρεμος.....
Αντιστοίχως, ας πούμε ότι το παιδί σου παριστάνει τη μαιμού πηδώντας απο καναπέ σε καναπέ διαλύοντας μαξιλάρια, ριχτάρια και οτιδήποτε συμμετέχει στην Μορφή ενός ευπρεπούς καναπέ και δεν καταλαβαίνει απο χαμηλόφωνες ευγενικές προτροπές "να σταματήσει".... τι κάνεις τότε?
Ξέρεις πως το μόνο που θα τον σταματήσει είναι η άγρια θυμωμένη (και απειλητική) φωνή του μπαμπά.....έλα μου ντε όμως που αν το κάνεις, η καλή σου ψυχική διάθεση πάει περίπατο.....
Έτσι, φλερτάρεις με την επιλογή της αδιαφορίας για να μπορέσεις να παραμείνεις ήρεμος.....
Εαν το κάνεις αυτό όμως, οι συνέπειες θα είναι ολέθριες όσον αφορά στην πειθαρχία του μικρού .....θα ξεσαλώσει και θα κάνει χειρότερα μετά....
Εσύ παίρνεις βαθιές ανάσες προσπαθώντας να δεις πως θα το χειριστείς αλλά ....τζίφος....
(η πανικόβλητη γιαγιά ή μητέρα του φωνάζουν το όνομά σου ορυώμενες να πάρεις μέτρα......)
Να υποκριθείς ότι φωνάζεις και μέσα σου να παραμείνεις ήρεμος?
Άσε, το έχω ακούσει αλλά δεν πιστεύω πως γίνεται.....
Εαν φωνάξεις, ακόμη και υποκρινόμενος τον θυμωμένο, η ηρεμία σου πάει περίπατο.....θάναι σαν να θύμωσες στ' αλήθεια....
Να χειριστείς γαλήνια την κατάσταση ενώ ο μικρός παριστάνει τον "κουφό" που "αδυνατεί" να "συντονιστεί με τις ήπιες παραινέσεις" , δεν μπορώ να διανοηθώ πως είναι δυνατόν να συμβεί!!!
-
Παρεμπιπτόντως, αυτό το αξίωμα ("η κινητήριος δύναμη του ανθρώπου είναι τα συναισθήματα") ουσιαστικά "απενοχοποιεί" το "άγεται και φέρεται απο τα συναισθήματά του"....
Avaris
Σε καμμία περίπτωση δεν το απενοχοποιεί...
Κάθε επίπεδο είναι στη φύση του να είναι επικυρίαρχο των κατωτέρων του.
Ο νους των συναισθημάτων, τα συναισθήματα των ενστίκτων.
Αλίμονο αν αντιστραφεί η λειτουργία τους και η ιεραρχία τους.
Και δεν νομίζω ότι χρειάζεται αιτιολόγηση, αφού άπαντες έχουμε αντίληψη του τι εστί να κυριαρχείται ο νους από τα συναισθήματά του, ή να καταληφθεί η λογική από τα πάθη...
-
Επίσης, ένας ακόμη τρόπος να μην "ενεργοποιούνται" αρνητικά συναισθήματα, είναι η αδιαφορία.
Avaris
Έχω την εντύπωση ότι μάλλον ανάποδα γίνονται τα πράγματα...
Η αδιαφορία, είναι η κατάσταση που περιγράφει την μη ενεργοποίηση συναισθημάτων και όχι το αίτιο γένεσής τους ή ο αναστολέας εκδήλωσής τους.
Ειδικά με τα προσφιλή μας πρόσωπα, δεν γίνεται να μιλάμε για αδιαφορία, αφού το ενδιαφέρον είναι δεδομένο εξ ορισμού, μια και μιλάμε για προσ-φιλή πρόσωπα.
Να υποκριθείς ότι φωνάζεις και μέσα σου να παραμείνεις ήρεμος?
Άσε, το έχω ακούσει αλλά δεν πιστεύω πως γίνεται.....
Δηλαδή, όταν παίζεις τον ρόλο ενός θυμωμένου σε ένα θεατρικό, θυμώνεις πραγματικά;
Γίιινεται να προσποιηθείς, γίνεται...
Στην προκειμένη βέβαια περίπτωση,
στην αρχή πρέπει να προσποιείσαι τον θυμωμένο, για να συνετίσεις τα μικρά,
μετά όμως πρέπει να προσποιείσαι τον...ήρεμο, αφού θάχεις φτάσει στο ...κόκκινο, μέχρι να καταφέρεις να τα συνετίσεις.!!!
Η λύση βέβαια βρίσκεται αλλού...
Όχι, θυμωμένος, αλλά σοβαρός και στην ανάγκη αυστηρός.
Και η αυστηρότητα συνεπάγεται ΚΑΙ βραβεία ΚΑΙ ποινές..
-
author=Ορφέας link=topic=77.msg782#msg782 date=1178108989]
Επίσης, ένας ακόμη τρόπος να μην "ενεργοποιούνται" αρνητικά συναισθήματα, είναι η αδιαφορία.
Avaris
Έχω την εντύπωση ότι μάλλον ανάποδα γίνονται τα πράγματα...
Η αδιαφορία, είναι η κατάσταση που περιγράφει την μη ενεργοποίηση συναισθημάτων και όχι το αίτιο γένεσής τους ή ο αναστολέας εκδήλωσής τους.
Να σου πω δεν μπορώ να το γενικεύσω, αλλά σε μένα πάντως "δουλεύει".....το έχω παρατηρήσει επανειλημμένα....
Δηλαδή:
πρόσεξε την ακολουθία:
συμβαίνει το δυσάρεστο (πχ κακή οδήγηση του πλαϊνού μου) - εγώ ενστικτωδώς τον βρίζω φωνάζοντας (ενώ δεν έχω θυμώσει ακόμη) και το βρίσιμο που τούριξα (η έντονη ενστικτώδης αντίδρασή μου) πυροδοτεί επακόλουθα και το αίσθημα θυμού (απώλειας της ηρεμίας μου)....
Έχω πειραματιστεί στο εξής:
σε παρόμοιο γεγονός να μην βρίσω, να κάνω σαν να μην συμβαίνει μπροστά μου εκείνη τη στιγμή.....ε, λοιπόν, η ηρεμία μου παραμένει και δεν με κατακλύζει ο θυμός....
Άρα, λειτουργεί και "αντίστροφα" ο "μηχανισμός" (σε μένα τουλάχιστον).....
Ειδικά με τα προσφιλή μας πρόσωπα, δεν γίνεται να μιλάμε για αδιαφορία, αφού το ενδιαφέρον είναι δεδομένο εξ ορισμού, μια και μιλάμε για προσ-φιλή πρόσωπα.
Πως να διαφωνήσω εδώ?
Να υποκριθείς ότι φωνάζεις και μέσα σου να παραμείνεις ήρεμος?
Άσε, το έχω ακούσει αλλά δεν πιστεύω πως γίνεται.....
Δηλαδή, όταν παίζεις τον ρόλο ενός θυμωμένου σε ένα θεατρικό, θυμώνεις πραγματικά;
Γίιινεται να προσποιηθείς, γίνεται...
Φίλε μου Ορφέα,
στο θέατρο τουλάχιστον έτσι ακριβώς είναι:
Για να είναι "ακριβής ο ρόλος" πρέπει να εκφράσεις το "γνήσιο συναίσθημα"....δηλαδή, να "θυμώσεις πραγματικά"....
Και αντιστρόφως: όταν παίζεις έναν ρόλο, θες δε θες "βιώνεις το συναίσθημα" ως τα άκρα....
Αλλιώς δεν θάναι πειστικός ο ρόλος..
Στην προκειμένη βέβαια περίπτωση,
στην αρχή πρέπει να προσποιείσαι τον θυμωμένο, για να συνετίσεις τα μικρά,
μετά όμως πρέπει να προσποιείσαι τον...ήρεμο, αφού θάχεις φτάσει στο ...κόκκινο, μέχρι να καταφέρεις να τα συνετίσεις.!!!
Δύσκολα πράγματα....με αυτούς τους ρόλους είναι σαν να παίζεις με τη φωτιά.....
Η λύση βέβαια βρίσκεται αλλού...
Όχι, θυμωμένος, αλλά σοβαρός και στην ανάγκη αυστηρός.
Και η αυστηρότητα συνεπάγεται ΚΑΙ βραβεία ΚΑΙ ποινές..
Χμμμμμ.......μάλλον θα ρίξω το κατάλληλο θέμα σε άλλο topic...... ;)
-
Αλίμονο αν αντιστραφεί η λειτουργία τους και η ιεραρχία τους.
Και δεν νομίζω ότι χρειάζεται αιτιολόγηση, αφού άπαντες έχουμε αντίληψη του τι εστί να κυριαρχείται ο νους από τα συναισθήματά του, ή να καταληφθεί η λογική από τα πάθη...
Συμφωνώ απολύτως με το παραπάνω .... αφού οπως λέει και ο Ορφέας << άπαντες>> εχουμε γνώση του κατα καιρούς...
Avaris
ως ομοιοπαθούσα :) σχετικά με τα ''πηθικάκια '' που μπορούν να κατεδαφίσουν το σπίτι έχω την εντύπωση οτι είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουμε επειδή έχουν πολύ ανεπτυγμένη διαίσθηση.
Αντιλαμβάνονται την διάθεση μας και το πως μιλάμε ακόμη και αν είναι σικέ...
Ασχετο με το θέμα αλλά μου φαίνεται οτι μόνο αν τους αποσπάσουμε την προσοχή απ' αυτό που κάνουν μπορεί να ηρεμίσουν μέχρι να αρχίσουν να σκεφτονται λογικά.
Συνήθως αυτά τα κάνουν για να μας τραβήξουν την προσοχή...τις ελάχιστες στιγμές που δεν ασχολούμαστε μαζί τους.
Υπομονή...εδώ θα δούμε αν μπορούμε να κάνουμε πράξη τις θεωρίες που μαθαίνουμε...
-
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: "Του είπα πως ότι έκανα εκείνη τη νύχτα ήταν αποτέλεσμα του φόβου μου και δεν είχε καμία σχέση με οποιαδήποτε διάθεση ελέγχου και εγκατάλειψης". (σημ. ανέβηκε εν ριπή οφθαλμού σε έναν απότομο βράχο μέσα σε πηχτό σκοτάδι για να γλιτώσει απο ένα λιοντάρι).
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: "Το ξέρω αυτό", έκανε χαμογελώντας. "Θέλησα όμως να σου δείξω ότι μπορείς να ξεπεράσεις τις δυνατότητές σου, αν βρίσκεσαι σε κατάλληλη διάθεση.
Ο πολεμιστής δημιουργεί μόνος του τη Διάθεσή του.
Εσύ δεν το γνώριζες αυτό. Ο φόβος σου σε όπλισε με τη Διάθεση του πολεμιστή, τώρα όμως που το γνωρίζεις, όλα μπορούν να σου χρησιμεύουν για να περάσεις σ' αυτή τη διάθεση".
"Είναι εύκολο να ενεργείς πάντα με τέτοια διάθεση", συνέχισε. "Είναι μια διάθεση που περνάει σα ρυάκι απο μέσα σου και σε καθαρίζει. Πρέπει να ένοιωσες πολύ ωραία όταν έφτασες στην κορφή του βράχου, έτσι δεν είναι?"
Κ.Κ: "Του είπα πως καταλάβαινα τι εννοούσε, αλλά ένοιωθα πως θά'ταν ανόητο να προσπαθήσω να εφαρμόσω αυτά που μου δίδασκε στην καθημερινή μου ζωή".
Δ.Χ.: "Η Διάθεση του Πολεμιστή χρειάζεται για όλες μας τις πράξεις", είπε. "Διαφορετικά, η ζωή μας παραμορφώνεται κι ασχημίζει. Δεν υπάρχει Δύναμη σε μια ζωή που της λείπει αυτή η Διάθεση.
Πάρε παράδειγμα τον εαυτό σου. Όλα σε προσβάλλουν και σ' αναστατώνουν. Κλαψουρίζεις συνέχεια, παραπονιέσαι και νοιώθεις πως ο καθένας μπορεί να σε μεταχειριστεί κατά το κέφι του. Είσαι ένα φύλλο που το πάει όπου θέλει ο άνεμος. Δεν υπάρχει Δύναμη στη ζωή σου. Πόσο άσχημο πρέπέι νάναι αλήθεια αυτό το αίσθημα!
Ο Πολεμιστής, αντίθετα, είναι κυνηγός. Υπολογίζει το καθετί. Δηλαδή, το ελέγχει. Και μόλις τελειώσουν οι υπολογισμοί του, Δρα. Αφήνεται να προχωρήσει. Αυτό είναι που ονομάζω "εγκατάλειψη". Ο πολεμιστής δεν είναι φύλλο στο έλεος του ανέμου. Κανένας δεν μπορεί να τον παρασύρει. Κανένας δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να κάνει πράγματα που δεν θέλει ή που δεν τα έχει πριν υπολογίσει ο ίδιος. Ο πολεμιστής έχει μάθει να επιβιώνει και επιβιώνει με τον καλύτερο τρόπο".
Κ.Κ.: "Μου άρεσε η στάση του αν και μου φαινόταν εξωπραγματική. Έμοιαζε πολύ απλουστευτική για τον περίπλοκο κόσμο μέσα στον οποίο ζούσα.
Γέλασε με τα επιχειρήματά μου, αλλά εγώ επέμενα ότι η ψυχική διάθεση του πολεμιστή δεν θα μπορούσε μάλλον να με βοηθήσει να κατανικήσω το αίσθημα της προσβολής ή ν' αποφύγω τη ζημιά που θα μου προκαλούσαν ενδεχόμενα οι πράξεις των συνανθρώπων μου, όπως λογουχάρη στην περίπτωση που κάποιος απ' αυτούς, όντας σκληρός και δόλιος και διαθέτοντας εξουσία, θα επιχειρούσε και θα κατάφερνε να με τραυματίσει σωματικά.
Γέλασε με την καρδιά του και παραδέχτηκε πως το παράδειγμά μου ήταν ότι χρειαζόταν.
Δ.Χ.: "Τον πολεμιστή μπορούν να τον τραυματίσουν αλλά όχι να τον προσβάλλουν", είπε. "Για τον πολεμιστή δεν υπάρχει τίποτε προσβλητικό στις ενέργειες των συνανθρώπων του, εφόσον εκείνος δρα πάντα με σωστή ψυχική διάθεση".
..."Εκείνη τη νύχτα, δε νομίζω πως προσβάλθηκες απ' το λιοντάρι. Το γεγονός ότι μας κυνήγησε, δεν σε θύμωσε. Δεν σ' άκουσα να το βλαστημάς ούτε να λες πως δεν είχε δικαίωμα να μας ακολουθήσει. .....
.....αν ήσουν μόνος σου και το λιοντάρι κατάφερνε να σε πιάσει και να σε πληγώσει θανάσιμα, δεν θα σκεφτόσουν ποτέ να παραπονεθείς ή να νοιώσεις πως σε πρόσβαλλαν οι πράξεις του"....
("Ταξίδι στο Ιξτλάν", σ. 165)
-
Από τα λίγα που γνωρίζω, η εξέλιξη του ανθρώπου είναι Ένστικτα -> Συναισθήματα -> Νοητικό. Όσο κατώτερος είναι, τόσο κυριαρχείται από τα ένστικτα. Όσο εξελίσσεται, τόσο τείνει να κυριαρχεί το νοητικό πάνω στα συναισθήματα και τα ένστικτα.
Αν το καλοσκεφτείς, το να λυπάσαι για ένα δυστύχημα που έγινε, είναι τελείως άχρηστο, δε προσφέρει καμία υπηρεσία στον άνθρωπο. Κάποιος με απόλυτο αυτοέλεγχο (κυριαρχία του Νοητικού), θα επέλεγε να μη νιώσει το δυσάρεστο συναίσθημα.
-
Ο πολεμιστής δημιουργεί μόνος του τη Διάθεσή του.
"Ως Ροδόσταυροι, έχουμε όλοι μάθει ότι η ευτυχία είναι μία νοητική κατάσταση, κάτι που συσχετίζεται με τον εσώτερο εαυτό, και πως με αρκετή πρακτική και εκπαίδευση, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να βιώνουμε την ευτυχία κατά βούληση." - Sven Johansson
-
Παρατηρούμε λοιπόν συμφωνία μεταξύ του Σαμανικού και Ροδοσταυρικού Δρόμου στο συγκεκριμένο θέμα. Αν και τοσο "μακρινές Σχολές" μεταξύ τους.
Έχω την διαίσθηση πως καμία Σχολή Εσωτερικής Σκέψης δεν θα διαφωνούσε εν προκειμένω.
-
Εσώτερος εαυτός, Ανώτερος εαυτός, Παρατηρητής, Συνειδητός εαυτός,
έννοιες που υποδηλώνουν έναν νοητικό συνειδητό εαυτό ανεξάρτητο από τις επιβολές των ενστίκτων και των συναισθημάτων, έναν εαυτό ανεξάρτητο των διαθέσεων, αλλά δυναμικό ελεγκτή και δημιουργό οποιασδήποτε διάθεσης.
Παρότι λίγο πολύ, πολλοί εσωτερικοί δρόμοι μιλάνε για αυτόν τον Εαυτό, αναρωτιέμαι τι φταίει και έχει γίνει τόσο ακατανόητος και τόσο δύσκολα αντιληπτός ;;;;
-
Όταν το άτομο σκέφτεται το παρελθόν, συχνά λέει πως, "εαν ήμουν ξανά σε κείνο το γεγονός, θα έπραττα διαφορετικά".
Και το λέει με "σιγουριά" αυτό. Γιατί, στηριζόμενος στην Γνώση των γεγονότων νοιώθει ασφαλής για την κρίση του.
Αντιθέτως, για το "μέλλον" δεν νοιώθει εξίσου ασφαλής σχετικά με την κρίση και τις πράξεις του.
Έχει "άγνοια" για το μέλλον και το "αποτέλεσμα των πράξεών του". Δεν γνωρίζει εαν το αποτέλεσμα θα είναι δυσάρεστο ή ευχάριστο γι' αυτόν και τους δικούς του ανθρώπους.
Ως εκ τούτου, κυριεύεται απο "φόβο". Φόβος εν όψει της πιθανής οδύνης που τον περιμένει εξαιτίας των ενδεχομένως λανθασμένων επιλογών του.
Ο φόβος αυτός μετονομάζεται σε στρες και "άγχος" .
Σε αυτή την "αλληλουχία" είναι που εμπλέκονται - με διαφορετικές διαδρομές - δύο Οπτικές αντιμετώπισης.
Η μία, η Φαρμακευτική, στοχεύει φυσικά στην "θωράκιση" απο το "άγχος".
Όντως, ένα απο τα "συμπτώματα" είναι η "θετική διάθεση" που αναδύεται στο άτομο όταν θωρακιστεί - μέσω των αγχολυτικών - απο το "άγχος.
Η άλλη, του Εσωτερισμού, είναι η "αντιμετώπιση του φόβου" δηλαδή της "άγνοιας μπροστά στο άγνωστο".
Άλλωστε, μόνον έτσι θα μπορούσε να ισχύσει το
...Ο Πολεμιστής δημιουργεί μόνος του την Διάθεσή του....
Η Γνώση λοιπόν του "Άγνωστου" είναι το μοναδικό Μονοπάτι προφανώς και άκρως προαπαιτούμενο για να "ανοίξει ο Εσωτερικός Δρόμος" και να αναλάβει πλέον τα Ηνία ο Εσωτερικός Ηνίοχος.
Κατόπιν, σίγουρα θα έχουν "ξεκαθαρίσει τα πάντα". Σίγουρα το άτομο θα νοιώθει "τμήμα του Ενιαίου Ενός" .
Και σίγουρα δεν θα υπάρχει τίποτα που να το "αγχώνει".
Την "ανάποδη Πορεία" πάντως δεν μπορώ να την φανταστώ.