ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα
Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού => Γενικά θέματα προβληματισμού => Μήνυμα ξεκίνησε από: Avaris στις Μαΐου 25, 2007, 18:27:09
-
Η αίσθηση πως αυτό που βλέπεις να διεξάγεται μπροστά σου αυτή τη στιγμή, έχει "ξανασυμβεί"....
Η αίσθηση πως το έχεις ξαναδεί....
Παραφροσύνη?
Καθαροί Ψυχολογικοί Μηχανισμοί?
Καρμικοί Μηχανισμοί?
Ή τι άλλο?
-
(Κ.Καστανέντα, "Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα", σ.314)
********************************************************************************************
"....Μου ανέφερες κάποτε", άρχισε ο Δον χουάν, "ότι ένας φίλος σου είχε πει, βλέποντας ένα φύλλο να πέφτει απ' την κορφή μιας συκομουριάς ότι το ίδιο φύλλο δεν επρόκειτο να ξαναπέσει απο την ίδια συκομουριά στον αιώνα τον άπαντα. Θυμάσαι?"
Θυμόμουν πως του είχα μιλήσει γι' αυτό το περιστατικό.
"Βρισκόμαστε στη ρίζα ενός μεγάλου δένδρου τώρα", συνέχισε, "κι αν κοιτάξουμε το άλλο δένδρο που είναι μπροστά μας, πιθανό να δούμε κι εμείς ένα φύλλο να πέφτει απο την κορφή".
Μου έκανε νόημα να κοιτάξω. Υπήρχε ένα μεγάλο δένδρο στην άλλη πλευρά της ρεματιάς και τα φύλλα του ήτανε κίτρινα και ξεραμένα. Μ' ένα κούνημα της κεφαλής με παρότρυνε να συνεχίσω να κοιτάζω το δέντρο. Ύστερα απο μερικά λεπτά αναμονής, ένα φύλλο ξεκόλλησε απ' την κορυφή και άρχισε να πέφτει. Κατεβαίνοντας, χτύπησε τρεις φορές πάνω σε άλλα φύλλα και κλαδιά πριν να προσγειωθεί ανάμεσα στα ψηλά χαμόκλαδα.
"Το είδες?"
"Ναι".
"Θα πεις ότι το ίδιο αυτό φύλλο δε θα ξαναπέσει ποτέ απο το ίδιο δέντρο. Σωστά?"
"Σωστά".
"Στην καλύτερη περίπτωση της αντίληψής σου αυτό είναι σωστό. Αλλά μόνο στην καλύτερη περίπτωση. Κοίτα πάλι".
Κοίταξα αυτόματα και είδα ένα φύλλο να πέφτει. Χτύπησε πραγματικά τα ίδια φύλλα και κλαδιά όπως το προηγούμενο. Ήταν σαν νάβλεπα την επανάληψη της σκηνής στην τηλεόραση. Ακολούθησα με τα μάτια την κυματιστή πτώση του φύλλου ώσπου ακούμπησε στο έδαφος.
Μετά πήγα να διαπιστώσω αν ήταν δύο τα φύλλα που είχαν πέσει, αλλά τα χαμόκλαδα γύρω απ' το δέντρο μ' εμπόδιζαν να δω που είχε πραγματικά προσγειωθεί το φύλλο.
Ο Δον Χουαν γέλασε και μου είπε να καθήσω.
"Κοίταξε", είπε, δείχνοντας με το κεφάλι του την κορφή του δέντρου.
"Το ίδιο φύλλο ξαναπέφτει".
Είδα ένα ακόμη φύλλο να πέφτει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχαν πέσει τα δύο προηγούμενα.
Όταν προσγειώθηκε, κατάλαβα ότι ο Δον Χουάν θα μου έλεγε να ξανακοιτάξω στην κορφή του δέντρου, γι' αυτό τον πρόλαβα μόνος μου.
Είδα το φύλλο να ξαναπέφτει.
Κατάλαβα τότε ότι είχα δει μόνο το πρώτο φύλλο ν' αποσπάται ή μάλλον την πρώτη φορά που το φύλλο έπεφτε, το είδα απο τη στιγμή που γινόταν η απόσπασή του απο το κλαδί...τις άλλες τρεις φορές το φύλλο έπεφτε ήδη όταν σήκωσα τα μάτια μου να κοιτάξω.
Το είπα αυτό στον Δον Χουάν και του ζήτησα να μου εξηγήσει τι είχε κάνει.
"Δεν καταλαβαίνω πως με κάνεις να βλέπω μια επανάληψη αυτού που είχα ήδη δει πριν. Τι κόλπο μου έκανες Δον Χουάν?"
Γέλασε αλλά δεν απάντησε. Επέμενα πως θά'πρεπε να μου εξηγήσει πως γινόταν να βλέπω εκείνο το φύλλο να πέφτει και να ξαναπέφτει. Είπα ότι σύμφωνα με την δική μου λογική αυτό ήταν αδύνατο.
Ο Δον Χουάν είπε ότι και η δική του λογική του έλεγε το ίδιο, αλλά μολαταύτα είχα δει με τα μάτια μου το φύλλο να πέφτει και να ξαναπέφτει...."
-
Για όποιον πιστεύει στη Μετενσάρκωση φυσικά είναι ξεκάθαρο.
Εαν "αυτό το μέρος" μου φαίνεται "οικείο", τότε έχω "ξαναζήσει εκεί" - υποννοώντας : "σε κάποια άλλη ζωή".
Εαν "αυτό το πρόσωπο" μου φαίνεται "οικείο", τότε έχουμε ξανασυναναστραφεί μεταξύ μας - υποννοώντας : "σε κάποια άλλη ζωή".
Εαν "μια κατάσταση που βιώνω" μου φαίνεται "οικεία", τότε την έχω "ξαναζήσει" σε κάποια άλλη ζωή.
Εαν διαβάζω κάτι και νοιώθω "παράξενα οικεία" με αυτά που μελετάω (πχ τεχνικές βίωσης), τότε τα έχω "ξαναζήσει" (βιώσει) σε "κάποια άλλη ζωή" και τα "επαναβιώνω" τώρα μέσω αυτής της "υπενθύμισης".
Δείχνει τόσο "ξεκάθαρο", αλλά απο την άλλη υπάρχουν και οι "ενστάσεις"....
Να όμως που αυτά τα δύο είναι άκρως "αλληλένδετα":
Εαν υφίσταται η "Μετενσάρκωση"
τότε υφίσταται και το φαινόμενο Deja Vu
-
Ναι αλλά δεν θα μπορούσε να είναι απλώς μια ανάσυρση κάποιας ατελούς ανάμνησης καταγεγραμμένης στο υποσυνείδητο που μόλις πυροδοτήθηκε απο ενα εξωτερικό παρεμφερές ερέθισμα και έτσι εμφανίζεται σαν κάτι ''γνωστό''?
-
Ναι αλλά δεν θα μπορούσε να είναι απλώς μια ανάσυρση κάποιας ατελούς ανάμνησης καταγεγραμμένης στο υποσυνείδητο που μόλις πυροδοτήθηκε απο ενα εξωτερικό παρεμφερές ερέθισμα και έτσι εμφανίζεται σαν κάτι ''γνωστό''?
Ναι. Αυτή ακριβώς είναι η πιο ευρέως γνωστή "ένσταση". Η πιο "συνήθης".
Τι σημαίνει όμως "ατελής ανάμνηση"?
Έχω την αίσθηση πως η λειτουργία του "Σχήματος" είναι η εξής :
Ή ξέρω κάποιο μέρος ή δεν το ξέρω.
Ή ξέρω κάποιο πρόσωπο ή δεν το ξέρω.
Ή έχω ζήσει ξανά μια κατάσταση ή δεν την έχω ζήσει.
Πως είναι δυνατόν να "νομίζω" πως ξέρω ?
Μήπως με αυτή τη Λογική μπαίνουμε στα χωράφια της "Παράνοιας", της "Σχιζοφρένειας" και των "ψευδαισθήσεων/παραισθήσεων"?
-
Τι σημαίνει όμως "ατελής ανάμνηση"?
......
Ή ξέρω κάποιο μέρος ή δεν το ξέρω.
Ή ξέρω κάποιο πρόσωπο ή δεν το ξέρω.
Ή έχω ζήσει ξανά μια κατάσταση ή δεν την έχω ζήσει.
Όταν στο σχολείο μελετούσαμε τα μαθήματα, τι γινότανε τις επόμενες ημέρες? Είτε θυμόμασταν τα πάντα με όλες τις λεπτομέριες, είτε τα ξεχνούσαμε όλα? Όχι φυσικά. Ανάλογα πόσο προσοχή είχαμε δώσει, θυμόμασταν όλο και περισσότερα πράγματα.
-
Τι σημαίνει όμως "ατελής ανάμνηση"?
......
Ή ξέρω κάποιο μέρος ή δεν το ξέρω.
Ή ξέρω κάποιο πρόσωπο ή δεν το ξέρω.
Ή έχω ζήσει ξανά μια κατάσταση ή δεν την έχω ζήσει.
Όταν στο σχολείο μελετούσαμε τα μαθήματα, τι γινότανε τις επόμενες ημέρες? Είτε θυμόμασταν τα πάντα με όλες τις λεπτομέριες, είτε τα ξεχνούσαμε όλα? Όχι φυσικά. Ανάλογα πόσο προσοχή είχαμε δώσει, θυμόμασταν όλο και περισσότερα πράγματα.
Στο παρακάτω θέμα (Πότε Συγχωρούμε)
http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,79.new.html
δέχτηκες τις "Καρμικές επιρροές" και την Μετενσάρκωση.
Αντιστοίχως, δεν θα υπάρχουν λοιπόν και "αναμνήσεις" - deja vu - απο εκείνες τις ζωές?
<<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>
ασχετα αν μας ''βολεύει'' να την αποδίδουμε σε εξωγενή αίτια
Χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, το <<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>, συμπεριλαμβάνει και πράξεις από προηγούμενες ζωές. Οπότε το ορφανό ή αδικημένο παιδάκι, ο γεννημένος σακάτης κτλ δε ξέρεις τι έκανε σε προηγούμενες ζωές και τι χρωστάει, τι κάρμα και τι μαθήματα έχει να πάρει τώρα.
-
δέχτηκες τις "Καρμικές επιρροές" και την Μετενσάρκωση.
Αντιστοίχως, δεν θα υπάρχουν λοιπόν και "αναμνήσεις" - deja vu - απο εκείνες τις ζωές?
Βεβαιότατα.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οποιαδήποτε ατελής ανάμνηση είναι "Deja Vu".
-
δέχτηκες τις "Καρμικές επιρροές" και την Μετενσάρκωση.
Αντιστοίχως, δεν θα υπάρχουν λοιπόν και "αναμνήσεις" - deja vu - απο εκείνες τις ζωές?
Βεβαιότατα.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οποιαδήποτε ατελής ανάμνηση είναι "Deja Vu".
Ακριβώς!
Κι εδώ είναι το κρίσιμο κομβικό ερώτημα....
Πως "διακρίνονται" μεταξύ τους οι Deja vu αναμνήσεις απο τις απλές "ατελείς αναμνήσεις"?
-
Από παρεμφερείς εμπειρίες που είχα μπορώ να πω τα εξής:
Αν κάποιο όραμα συνοδεύεται από έντονο συναίσθημα (λύπη, φόβος κτλ), τότε το όραμα έχει αξία, θεωρείται γνήσιο και επηρεάζει τη ψυχοσύνθεσή μας. Με άλλα λόγια αν έχουμε περιστατικό Deja Vu το οποίο συνοδεύεται από συναισθηματική φόρτιση, τότε αυτό μας θυμίζει έντονα μία σημαδιακή στιγμή από τα παιδικά μας χρόνια ή προηγούμενη ζωή ή κάποια άλλη εμπειρία που μας επηρεάζει.
Μπορούμε να κάνουμε διαλογισμό και να αναζητήσουμε πια η σύνδεση μας με τη σκηνή του Deja Vu.
-
Αυτό κάπου το έχω ξαναδει!!!!
Αυτό είχα πει -μιλώντας στον εαυτό μου- την πρώτη φορά που θυμάμαι να βιώνω deja vu. Ήμουν 10 ετών. Αυτό το "Κάπου" γεννά την ερώτηση "Πού;". Δεν την έχω απαντήσει ακόμα.
Μετά απο αυτή την πρώτη φορά θυμάμαι που ρωτούσα τους "μεγάλους" να μου πούν τί είναι αυτό. Ρωτούσα την ξαδέρφη μου, που ήταν μεγαλύτερη και ήταν κοντινός μου άνθρωπος. Η λογική ήταν οτι αφου πήγαινε στο Λύκειο ή εν πάσει περιπτώσει σε "μεγαλύτερη τάξη" θα ήξερε...Και θυμάμαι να την ρωτώ με αγωνία: "Αλήθεια, δεν σου έχει συμβεί ποτέ εσένα αυτό;" Οι υπόλοιποι ή δεν μου έδιναν σημασία ή έλεγαν οτι "Είναι η ιδέα μου"...Βέβαια εγώ γνώριζα πολύ καλά οτι δεν ήταν η ιδέα μου...Και αυτό συνέβαινε ξανά και ξανά και φαινόταν να το "παθαίνω" μόνο εγώ. Μέχρι που ήρθε εκείνη η μέρα που μπόρεσα να δώσω μια λογικοφανή εξήγηση, σε ηλικία σχεδόν 20 ετών.
Έκανα απογραφή πληθυσμού στους Αμπελόκηπους. Σε ένα διαμέρισμα μιας παλιάς πολυκατοικίας της περιοχής βίωσα το πιο έντονο deja vu που είχα ποτέ. Ήταν τόσο έντονο που βγήκα απο το σπίτι και κατέβαινα τις σκάλες τις πολυκατοικίας τρέχοντας μέχρι να φτάσω στην είσοδο.Είχα τρομάξει σε βαθμό που βλέποντας την αντανάκλαση του ασανσέρ στη τζαμαρία της εισόδου νόμισα οτι έβλεπα μια κοπέλα να αιωρείται. Αυτή βέβαια ήταν μία κοπέλα απο την απέναντι πολυκατοικία που ανέβαινε ένα σκαλοπάτι να μπει σπίτι της και εγω την έβλεπα να μπαίνει στο ασανσέρ-αντανάκλαση (αν έχω καταλάβει καλά τί ακριβώς έβλεπα τότε, δηλαδη).
Είμαι στο διαμέρισμα της κυρίας. Καθόμαστε στον καναπέ. Έχω τα χαρτιά μου πάνω στον καναπέ και σημειώνω. Η ερώτηση αφορούσε τον άνδρα της. "Μα τί λέω, ο άντρας της έχει πεθάνει" ήταν μια πρώτη σκέψη. Επιβεβαιώθηκε. Έπειτα αρχίζουν όλα.
Λέει το deja vu μέσα μου: "Τώρα αυτή θα σηκωθεί και θα πάει στη γωνία και θα πάρει να μου δώσει ένα σοκολατάκι"
Εκείνη σηκώνεται σχεδόν ταυτόχρονα με τη σκέψη μου. Το βλέμμα μου τρέχει στη γωνία του δωματίου και εκείνη κατευθύνεται προς τα εκεί. Πράγματι υπήρχε ένα τραπεζάκι-με σοκολατάκια. Και το deja vu συνεχίζει και λέει: "Θα χτυπήσει το κουδούνι, αυτή θα πάει να ανοίξεί και θα έρθει η διπλανή. Η κυρία θα πεί: "Αυτή έιναι η γειτόνισσα. Ο άντρας μου με τον άντρα της ήταν φίλοι....κτλ κτλ "(κάπου εκεί τα είχα χάσει εντελώς). Και Φυσικά τα λόγια επαναλμβάνονται σαν ηχω στα αυτιά μου. Αυτό κάπου το είχα ξαναδεί!!!! Μάζεψα τα χαρτιά μου. "Ευχαριστώ πολύ. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Γεια σας." Και βγαίνω τρέχοντας...
Ο τρόπος που αναζήτησα το τραπεζάκι στη γωνία, η φωνή που έλεγε αυτά τα λόγια...Δεν θα τα ξεχάσω. Σκεφτόμουν οτι το τραπεζάκι μπορεί να το είχα "δει" μπαίνοντας και όλα σχετικά με αυτό να ήταν πιθανο-λογικά, ευνόητα, εύλογα συμπεράσματα. Αλλά τα υπόλοιπα δεν ήταν σίγουρα.
Εξ 'ού δε και ο πανικός.
Όλα αυτά τα ανέφερα για να καταλήξω στο εξής: για μια περίοδο έβλεπα καθώς έπεφτα για ύπνο -η ενώ κοιμόμουν- δεν ξέρω ακριβώς- αμέτρητες εικόνες να "πέφτουν" η μία μετά την άλλη με μεγάλη ταχύτητα. Είχαν περάσει κατα προσέγγιση τρεις μήνες απο τότε. Μετα απο το προαναφερθέν deja vu, ξάφνου και ως δια μαγείας θυμήθηκα τις εικόνες αυτές και "ανακάλυψα" οτι αυτά τα είχα δει ανάμεσα στις αμέτρητες εκείνες εικόνες πριν τρεις μήνες.
Θέλω να πω οτι μάλλον αυτά όντως τα είχα ξαναδει αλλά σε μορφή εικόνων-σκηνών...Και ίσως-λέω ίσως- γι' αυτο απο κάποια στιγμή και μετά μαζί με το "Αυτό κάπου το έχω ξαναδεί" έλεγα και "αυτή τη σκηνή κάπου την έχω ξαναδεί".
Δυστυχώς όμως δεν είχα εκ τοτε ανάλογη εμπειρία ξανά για να μπορέσω να πώ κάτι με απόλυτη βεβαιότητα...Απλά εξακολουθώ να αναρωτιέμαι..
Πάντως η έκφραση στην οποία θα δείξω αυθόρμητα προτίμηση με κάθε deja vu φαίνεται να είναι σημαντική...Πότε λέω για "σκηνή" και πότε λέω "κάπου". Αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι καταλήγω και σε κάποιο συμπέρασμα...
-
Νομίζω οτι υπάρχουν αρκετοί τρόποι να "μελετήσει" κανείς ένα deja vu. H και να κατηγοριοποιήσει τα deja vu.
Βέβαια μπορώ να κρίνω απο τις δικές μου εμπειρίες και μόνο.
Υπάρχουν deja vu όπου:
-βλέπεις έναν χώρο/τόπο τον οποίον νιώθεις ή ξέρεις οτι τον γνωρίζεις καλά κι ας ξέρεις οτι είναι η πρώτη φορά που βρίσκεσαι εκεί.
-αναγνωρίζεις έναν χώρο και κάτι σου λέει ταυτόχρονα μέσα σου οτι ο χώρος έχεις αλλάξει και δεν ήταν "τότε" έτσι.
-μπορεί να εντοπίσεις συγκεκριμένες αλλαγές που έχει υποστεί ο χώρος/τόπος που "έχεις ξαναδεί".
-μπορεί να ακολουθήσεις διαδρομές που ξέρεις τόσο καλά και να οδηγηθείς σε ένα τόπο απο έναν δρόμο που δεν ξέρεις ούτε κι εσύ ο ίδιος πώς ανακάλυψες και τελικά να οδηγείσαι σε έναν τόπο που "ξέρεις" και ας τον βλέπεις για πρώτη φορά στη ζωή σου.
-βλέπεις την εξέλιξη των γεγονότων ελάχιστα λίγο πριν αυτά συμβούν και τα παρακολουθείς. Σε αυτά προηγείται η σκέψη σου ακολουθεί το συμβαν και αυτο γίνεται αισθητό ως αλυσίδα συμβάντων που δεν μπορείς να διαρρήξεις με τίποτα.
-βλέπεις τί θα συμβει και αυτό συμβαίνει ακαριαία. Το βλέπεις νωρίτερα και νιώθεις οτι το έχεις ξαναδεί και ύστερα το ξαναβλέπεις και αυτή η τρίτη φορά είναι η επιβεβαιώση οτι το "έχεις ξαναδεί".Σε αυτά πολλές φορές μπορέι να είσαι απλώς παρατηρητής ή να συμμετέχεις πχ...συνεχίζοντας τα λόγια κάποιου τρίτου με απόλυτη ακρίβεια σαν να είσαι εσύ και αυτός ένα σώμα μια φωνή.
-ξέρεις οτι το έχεις ξαναδει και αυτομάτως παίρνεις θέση παρατηρητή για να δεις και να εξακριβώσεις αν όντως θα συμβούν έτσι τα πράγματα όπως τα ξέρεις (και να διαπιστώνεις οτι όλα έγιναν έτσι τελικά)
-ξέρεις οτι το έχεις ξαναδεί αλλά το αρνείσαι οτι το έχεις ξαναδεί και ΄τοτε αυτό "διαλύεται". Εκείνη την ώρα είναι σαν να κόβεται ένα νήμα.
-να συμβαίνει κάτι που έχις ξαναδει και με κάποιον μάλλον ανεξήγητο τρόπο να "προλαβαίνεις" και να μιλάς και να περιγράφεις και σε πιθανούς τρίτους τη συνέχεια των συμβάντων τα οποιά τελικά συμβαίνουν ξαναά....κτλ κτλ...
Αν περιέγραφα με λεπτομέρειες τα deja vu θα ήταν μάλλον κουραστικό. Πάντως έχω δώσει σημασία σε εκείνα που πράγματικά ήταν "τρανταχτά" και δεν σχετίζονταν με συγκινήσεις, συναισθήματα και ευαισθησίες. Λογικά...θα υπάρχουν και άλλα που άλλοι άνθρωποι έχουν εντοπίσει..Πολύ θα ήθελα να τα γνωρίζω...
Εκείνο που τώρα σκέφτομαι έιναι οτι τα deja vu απο τη φύση τους δεν είναι κάτι που μπορέι κανείς να μελετήσει εύκολα, μια και συμβαίνουν σε ανύποπτο χρόνο, το ένα τώρα το άλλο μετα απο δυο μήνες ή 1 χρόνο κτλ κτλ.Πολλές φορές μάλιστα συμβαίνει σε τέτοιες στιγμές που ούτε καν σου περνάει απο το μυαλο να ασχοληθείς και λες: "Έλα μωρε, ένα deja vu είναι, σιγα" και συνεχίζεις τη δουλειά σου. Δεν ξέρω αν αυτο είναι καλό ή κακό για να το κάνει κανείς. Αυτά όλα είναι πράγματα που έχω καταλάβει μέσα σε 15 σχεδον χρόνια που ανρωτιέμαι τί έιναι αυτό.
Μεγαλώνοντας ανακάλυψα οτι το παθαίνουν και άλλοι άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι...Για μένα τουλάχιστον ήταν ανακουφιστικό..Και καποια στιγμή βρήκα τις θεωρίες περι αυτού.
Από Avaris
Παραφροσύνη?
Καθαροί Ψυχολογικοί Μηχανισμοί?
Καρμικοί Μηχανισμοί?
Ή τι άλλο?
Παραφροσύνη δεν είναι. Σας διαβεβαιώ. Μπορεί να θέλει μεγάλη αντοχή για να το διερευνήσεις το ζήτημα αλλά παραφροσύνη δεν είναι.Θα ήταν αν κάποιος νόμιζε οτι συμβαίνουν πράγματα τα οποία δεν συμβαίνουν, με ανθρώπους οι οποίοι δεν υπάρχουν και έιναι "φανταστικοί"...
{σαν να λέω: πιστέψτε με, έχω σωας τας φρένας- ;)).
Ψυχολογικοί μηχανισμοι;; Μια τέτοια εκδοχή ακόμα και να ισχύει εν μέρει--τείνει να είναι και ισοπεδωτική. Πάντως σίγουρα σχετίζονται όλα αυτά με την ψυχή. Εννοείται δηλαδή. Όλα απο εκεί περνάνε.
Καρμικοί μηχανισμοί; :o
-
Από Avaris
Ή ξέρω κάποιο μέρος ή δεν το ξέρω.
Ή ξέρω κάποιο πρόσωπο ή δεν το ξέρω.
Ή έχω ζήσει ξανά μια κατάσταση ή δεν την έχω ζήσει.
Πως είναι δυνατόν να "νομίζω" πως ξέρω ?
Μήπως με αυτή τη Λογική μπαίνουμε στα χωράφια της "Παράνοιας", της "Σχιζοφρένειας" και των "ψευδαισθήσεων/παραισθήσεων"?
Γίνεται να νομίζουμε οτι ξέρουμε, οτι έχουμε ξαναδει, οτι έχουμε ξαναζήσει..
Το deja vu είναι κάτι διαφορετικό απο αυτό που λέμε "εσένα μου φάινεται πώς κάπου σε έχω ξαναδεί".
Δεν είναι πολύ πιθανό να έχουμε ξαναδει έναν άνθρωπο κάπου, κατα τη διάρκεια της ζωής μας να στέκεται ένας ακόμα άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους, να περνά έξω απο το λεωφορείο, να σιγοτραγουδά στο δίπλα αυτοκίνητο όταν περιμένουμε να ανάψει πράσινο κτλ κτλ.. ;;;Και όταν τον βλέπουμε ξανά μπροστά μας -με τη διαφορά οτι τωρα έχει ένα όνομα, τον συνδέουμε με μια συγκεκριμένη κατάσταση και συγκεκριμένα πρόσωπα και είναι πιο "γνωστός" αλλά ταυτόχρονα οικείος επειδή "κάπου τον έχουμε ξαναδεί".Αυτό θα ονόμαζα "ατελή ανάμνηση". Διότι δεν θυμάμαι καλά που τον είδα...στο metro, στην απέναντι πολυκατοικία, στο σουβλατζίδικο απέναντι...στην τηλεόραση ;; Και έτσι...Νομίζω οτι ξέρω...
Όταν ερχόμαστε στο θέμα της "κατάστασης" που νομίζουμε οτι έχουμε ξαναζήσει, τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα. Αν πάρουμε το πρόσωπο που νομίζουμε οτι έχουμε ξαναδεί και το βάλουμε μέσα σε μια κατάσταση που νομίζουμε οτι έχουμε ξαναζήσει...για το πρόσωπο έχουμε μια λογική τουλάχιστον εξήγηση. Για την κατάσταση; Πόσο πιθανό έιναι να έχουμε ξαναβρεθεί με τα ίδια πρόσωπα στον ίδιο χώρο και να συμβαίνουν τα ίδια πράγματα έτσι ώστε να μιλούμε για την "ίδια κατάσταση¨; Και πόσο πιθανό είναι έχοντας όλα αυτά να έχουμε εντούτοις ατελή ανάμνηση...Εδώ κάτι δεν πάει καλά...
Ενδεχομένως να είμαστε ενθουσιασμένοι με αυτήν την "κατάσταση" και να την ζούμε τόσο έντονα που να "νομίζουμε" οτι την έχουμε ξαναδεί, ή τόσο κουρασμένοι που να μην συμμετέχουμε έντονα σε αυτή και να αποστασιοποιούμαστε συναισθηματικά, νοητικά κτλ κτλ και έκει "κάτι" συμβαίνει και νομίζουμε οτι το έχουμε ξαναζήσει, ή επιθυμούσαμε τόσο πολύ να ζήσουμε αυτην την κατάσταση με τα πρόσωπα αυτά και νιώθουμε οτι το ζούμε ξανα, ή είχαμε αναλύσει απο ανασφάλεια τόσο πολύ αυτή την κατάσταση πιθανολογώντας και για να νιώσουμε καλά επαληθεύουμε ή νομίζουμε οτι επαληθεύουμε εικασίες -για να νιώσουμε μέσα στα νερά μας και όχι έξω απο τα νερά μας.-.. (ψυχολογικοί μηχανισμοί-και πόσοι πιθανοί άλλοι).
Φυσικά αυτά δεν είναι deja vu έτσι όπως τουλάχιστον εγώ αντιλαβάνομαι το deja vu.
Βρίσκομαι σε μέρος που δεν έχω πάει ξανά. Αν έχω βρεθεί εκεί και δίχως να το είχα σχεδιάσει, δίχως να το περιμένω, τότε ακόμα καλύτερα. Εμφανίζεται ένας άνθρωπος. Τον βλέπω και λέω αυτό -και αυτόν τον άνθρωπο- "κάπου το έχω ξαναδεί". Περιεργάζομαι πχ το χώρο και επιβεβαιώνεται η αίσθηση. Έπειτα ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ αλλα ΞΕΡΩ οτι αυτο κάπου το έχω ξαναδεί.Ξέρω τί θα πει πχ το όνομά του -και τα λέω στον εαυτό μου. Αυτός λέει αυτά που ξέρω οτι θα πει. Πράττει αυτό που ξέρω οτι θα πράξει πχ σκύβει να δέσει το κορδόνι του, ξαφνικά ακούγεται μια φωνή, γυρίζει να κοιτάξει τον χ που μίλησε, περπατά και έρχεται προς μέρος μου, κάθεται κάπου συγκεκριμένα κτλ κτλ. Ο,΄τιδήποτε. Επιβεβαιώνεται με τον τρόπο αυτό και με πολλούς άλλους οτι αυτό το έχω όντως ξαναδεί.
Ενδέχεται εγώ βιώνω το deja vu επειδή έχω καλή αντίληψη του χώρου και παρατηρητικότητα αστραπιαία να παρατήρησα:
α)το κορδόνι του ανθρώπου που νομίζω οτι κάπου έχω ξαναδει έιναι λυμένο και περπατά σαν να κουτσαίνει (σκύβει να δέσει το κορδόνι)
β)εκείνος ο κύριος έχει σηκώσει το χέρι και ετοιμάζεται βιαστικά να φωνάξει κάποιον γνωστό του που περνάει επίσης βιαστικά --(κοιτά τον κύριο που φωνάζει δυνατά "Ε, Πέτρο")
γ)περιμένουμε κάποιον στην παρέα και αυτος μπαίνοντας αναζητούσε κάτι στο χώρο --(έρχεται προς το μέρος μας)
δ) κοιτάζει τον Νίκο δίπλα μας και περιμέναμε ένα φίλο του Νίκου --(κάθεται δίπλα στο Νίκο)
Και έτσι νομίζω οτι αυτό κάπου το έχω ξαναδεί.Και πρόκειται για γεγονότα, το ένα μετά το άλλο που κάνουν μια σκηνή...
Ή μήπως τελικά παρατήρησα όλα αυτά και τα επεξεργάστηκα για χ, ψ λόγους γρήγορα; Και έζησα τη σκηνή και τελικά αυτή συνέβη έτσι ακριβώς...Και "νόμιζα" οτι την έχω ξαναζήσει;
Όμως τίποτα απο όλα αυτά δεν είναι παράνοια, ψευδαίσθηση ή παράισθηση. Ειδικά δε σχιζοφρένεια.
Είναι ίσως ατελής ανάμνηση.
Έλλειψη αυτογνωσίας και ενεργοποίηση ψυχολογικόυ μηχανισμού.
Ξαφνική υπερλειτουργεία του εγκεφάλου που οδηγεί σε μινι βραχυκύκλωμα.
-
πανω σε αυτο το θεμα ηθελα να κανω μια ερωτηση(ενν.DEJA VU) εχω βιωσει το φαινομενο αρκετες φορες αλλα οταν ωρισκομουν κατω απο ισχυρη συναισθηματικη πιεση δεν το προκαλουσα απλα το βιωνα και ετσι οπως ερχονταν εφευγε ομως εχω καπως μπερδευτει με το θεμα για τον εξης λογο:
στην αρχη το απλα βιωνα το συναισθημα του οτι κατι εχω ξαναζησει η ξανα δει αυτο συνοδευονταν απο μια ζαλαδα και ταση προς εμετο μετα ομως αρχισα να βλεπω και παραστασεις ολοκληρες και επεξηγω αυτο που θελω βα πω "ηταν πρωι στην ομονοια στο τρενο και βλεπω μια πορτα με τοπου την βλεπω εχω deja vu συν τα επακολουθα αυτου αλλα δεν σταματησε εκει ειδα μπροστα μου σαν σε ονειρο την πορτα ανοιγμενοι και κοσμο να πηγαινοερχεται " αυτο ειναι κατι περα απο το deja vu ?
-
Και σε μένα έχει τύχει να βιώσω πολλές φορές αυτό το φαινόμενο αλλά όχι με τα επακόλουθα που είχε ο φίλος Ηράκλειτος. Σ' εμένα συνέβαινε ήρεμα, ομαλά, ως μέρος της καθημερινότητάς μου, απλώς με το που βρισκόμουν κάπου, ένοιωθα μέσα μου απλώς ένα αίσθημα οικειότητας και αναδρομής σε παραστάσεις που είχα ξαναζήσει. Οι εκδοχές φαίνεται πως είναι πολλές ::)
-
Αναζητούσα...σήμερα στο google φωτογραφίες σχετικές με τον εγκέφαλο και έπεσα πάνω σε αυτό:
"Η επιστήμη σχετικά με το deja vu λέει : Ο εγκέφαλος μας, όταν δέχεται μια εικόνα ή πληροφορία, την κρατάει και ψάχνει την μνήμη μας για να δει αν υπάρχει. Αν υπάρχει μέσα, μας ενημερώνει πως την έχει αποθηκευμένη στέλνοντας μήνυμα στο συνειδητό μας για να πράξουμε ανάλογα.
Το deja vu λοιπόν είναι ένα προγραμματιστικό λάθος. Η πληροφορία ή η εικόνα περνάει και αποθηκεύεται στη μνήμη κατευθείαν!¨Όταν πάει ο εγκέφαλος να ερευνήσει την μνήμη, την βρίσκει εκεί και στέλνει μήνυμα στο συνειδητό ότι υπάρχει ήδη καταχωρημένη. Και το συνειδητό (εμείς) έχουμε την απορία, πώς είναι δυνατόν να γνωρίζουμε πως κάτι το βλέπουμε ή το συζητάμε για πρώτη φορά και να νοιώθουμε ότι υπάρχει στη μνήμα μας και το έχουμε ξαναζήσει . Αρα προγραμματιστικο λαθος και γρηγορα στον νευρολογο! "
και προβληματίστηκα για άλλη μια φορά!
Και δεν λέει πια να μου συμβεί και κανένα deja-vu να το μελετήσω... :o
Ομολογώ πάντως οτι ποτέ δεν το έχω αντιληφθεί έτσι.
Αναρωτιέμαι αν οι επιστήμονες που καταλήγουν σε τέτοια συμπεράσματα το έχουν βιώσει οι ίδιοι ή αν απλώς βασίζονται σε ό,τι λένε εκείνοι που το βιώνουν. Και μιλώ σοβαρά, δεν ειρωνεύομαι. Θα ερευνήσω σχετικά.
Από όσα deja vu έχω βιώσει, δεν νομίζω οτι συμβαίνει ακριβώς αυτό. Κι αυτό διότι σε κάποια από αυτά έλεγα πχ τα λόγια ενός δεύτερου ατόμου φωναχτά την ώρα που τα έλεγε και αυτό. Θέλω να πώ:
Πρώτα: διαπίστωσα οτι πρόκειται για deja vu
Έπειτα: συνέχισα κι εγώ τον λόγο του άλλου, που εγώ τον άκουγα για δεύτερη φορά στην ουσία, ενώ αυτός τον έλεγε πρώτη φορά στην πραγματικότητα. Και οι δυο μας μιλούσαμε ταυτόχρονα και λέγαμε κάτι που για κάποιον λόγο ήξερα οτι η θεία μου θα έλεγε.
Και δεν ξέρω αν ο ρόλος που παίζουν οι συνθήκες χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής.
Ημουν σε ένα δωμάτιο. Καθόμουν σε ένα τραπέζι και μελετούσα κάτι
(δεν θυμάμαι τί, έχουν περάσει χρόνια---ωχ..αλλά θυμμάμαι το deja vu. Απίθανη διαπίστωση ε!)
Στην τραπεζαρία ήταν η μητέρα μου και θείοι μου και καθάριζαν και έτρωγαν φρούτα και συζητούσαν.
Εγώ δεν παρακολούθούσα την συζήτηση. Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλούσαν θέλω να πω.
Φυσικά αφού ήμουν εκεί συμμετείχα σε όλο αυτό, ακόμα κι αν μελετούσα. Αλλά αυτό το αφήνω για την ώρα.Θέλω να πώ το οτι δεν παρακολουθούσα δεν σημαίνει κάτι συγκεκριμένο. Απλά δεν με ενδιέφερε το τί λένε και το είχα απομονώσει και είχα βυθιστεί σε αυτό που διάβαζα (έχω συνηθίσει να μελετώ υπό τέτοιες συνθήκες γιατί είμαστε πολυμελής οικογένεια)
Και ξαφνικά, σαν να βγήκα από τον ''κόσμο'' μου, σηκώνω το βλέμμα από το βιβλίο και κοιτάζω την μία από τις θείες μου διαπιστώνω οτι πρόκειται για deja vu και έλεγα μαζί της ταυτόχρονα τα λόγια που έλεγε και αυτή.Αυτό το ταυτόχρονα...με παραξενεύει λοιπόν. Την ώρα που συνέβαινε αντιλαμβανόμουν εκείνη την ώρα οτι συμβαίνει αυτό που περίεγραψα πιο πάνω. Ίσως να έχει σημασία οτι δεν το συμπέρανα μετά!!
Τέλος αυτό το κάτι που λέγαμε ήταν ολόκληρη σύνθετη και πολύπλοκου νοήματος πρόταση. Αυτό το θυμάμαι. Ήταν μια απόκριση της θείας μου σε κάποιο θέμα, το οποίο δεν γνώριζα συνειδητά.
Δεν νομίζω οτι απλά ο εγκέφαλός μου μου έστελνε σήμα για να μου πει οτι η μνήμη είναι καταχωρημένη. Αφού την μνήμη την είχα ήδη και μετά συμμετετείχα και στην πραγμάτωση του γεγονότοτος προτού καταστή αυτό μνήμη.
::) ::) ::) ::) ::)
Αυτά....!!!
από Avaris
Είδα το φύλλο να ξαναπέφτει.
Κατάλαβα τότε ότι είχα δει μόνο το πρώτο φύλλο ν' αποσπάται ή μάλλον την πρώτη φορά που το φύλλο έπεφτε, το είδα απο τη στιγμή που γινόταν η απόσπασή του απο το κλαδί...τις άλλες τρεις φορές το φύλλο έπεφτε ήδη όταν σήκωσα τα μάτια μου να κοιτάξω.
-
Και ξαφνικά, σαν να βγήκα από τον ''κόσμο'' μου, σηκώνω το βλέμμα από το βιβλίο και κοιτάζω την μία από τις θείες μου διαπιστώνω οτι πρόκειται για deja vu και έλεγα μαζί της ταυτόχρονα τα λόγια που έλεγε και αυτή.Αυτό το ταυτόχρονα...με παραξενεύει λοιπόν. Την ώρα που συνέβαινε αντιλαμβανόμουν εκείνη την ώρα οτι συμβαίνει αυτό που περίεγραψα πιο πάνω. Ίσως να έχει σημασία οτι δεν το συμπέρανα μετά!!
Τέλος αυτό το κάτι που λέγαμε ήταν ολόκληρη σύνθετη και πολύπλοκου νοήματος πρόταση. Αυτό το θυμάμαι. Ήταν μια απόκριση της θείας μου σε κάποιο θέμα, το οποίο δεν γνώριζα συνειδητά.
Αγαπητέ/ή Clarion,
αυτό το φαινόμενο μπορεί να το έχει προκαλέσει και ένας ψυχικός συντονισμός με την θεία σου, μια και όταν το βίωσες βρισκόσουν σε βαθύ διαλογισμό. Δεν είναι απαραίτητο ότι βίωσες αυτό το γεγονός σε μία προγενέστερη χωροχρονική στιγμή. Με άλλα λόγια συναισθανόσουν πολύ ζωντανά τι έλεγε η θεία σου, σαν να τα έλεγες η ίδια, μια και συνδέθηκες με το υποσυνείδητό της.
-
Δεν είναιναι απαραίτητο ότι βίωσες αυτό το γεγονός σε μία προγενέστερη χωροχρονική στιγμή.
Ναι. Και σε ευχαριστώ πολύ γι'αυτό που μου είπες. Και μου είναι πολύ χρήσιμο.
Όμως έτσι έμοιαζε. Θέλω να πω...Πριν ξεκινήσω να μιλάω ταυτόχρονα με την θεία μου, είχε προηγηθεί η αίσθηση του "αυτό κάπου το έχω ξαναδεί". Το "αυτό'' περιλαμβάνει τις κινήσεις μου, ότι άλλο συνέβαινε εκείνη την ώρα στο δωμάτιο. Ακόμα και το ίδιο το γεγονός οτι θα συμβεί αυτό και εγώ θα λέω αυτά που λέει. Όλο αυτό είχα την αίσθηση οτι το είχα ξαναδεί. Και μετά το είδα και να γίνεται και μάλιστα συμμετείχα σε αυτό.Και ο συντονισμός, γιατί καταλαβαίνω τώρα οτι έχεις δίκιο που λες για συντονισμό,ήταν το αποκορύφωμα. Αλλά υπό το νέο φως τώρα,αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να ένιωθα όπως ένιωθα. Ήμουν σε αυτό που λέμε ''απορία'' ή αμηχανία. Προσπαθούσα ταυτόχρονα να καταλάβω ''τί γίνεται''. Και τώρα που τα λέω όλα αυτά, μου κάνει εντύπωση, σχεδόν με τρομάζει η συνειδητοποιήση και οτι η θεία μου την ώρα εκείνη ''με κοίταξε'' κανονικά. Με κοίταξε. :o Και μάλιστα μόνο αυτή. Οι άλλοι ούτε καν. Ενω εγώ δεν έκανα τίποτα ώστε να καλέσω την θεία μου σε συζήτηση. Και κανένας δεν μου έδινε σημασία και ούτε εγώ. Απλά σήκωσα το βλέμμα μου. (το οποίο θα μου πεις είναι και αυτό δύναμη )
σαν να τα έλεγες
Τα έλεγα. Αυτά τα ίδια. Άρθρωνα λόγο. Με Φωνή. Όχι πολύ δυνατή. Αλλά ούτε ψιθυριστή.
Η συζήτησησή τους όμως ήταν πολύ πιο έντονη για να ακούσουν αυτό που εγω μονολογησα.
Επιμένω γιατί το θυμάμαι οτι τα έλεγα. Και χωρίς λάθος. Και τα έλεγε και η θεία μου.
Αυτό είναι παράξενο,ε;; Ελπίζω να μην είναι και ανησυχητικό.... ???
Και επιμένω και λέω οτι ''το είχα ξαναδεί'' πάντα σε μια προσπάθεια να το περιγράψω. Διότι αν είχα την απάντηση, θα την έλεγα ευθύς εξαρχής..χαχαχ :D
-
το εχω νιωσει πολλες φορες .καποια γεγονοτα μου φαινεται πως ταχω ξαναζησει η ταχω σκεφτει.απλα δεν εχω δωσει σημασια .ειναι δυσκολα να το περιγραψω
-
αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να ένιωθα όπως ένιωθα.
Είναι ένα φυσικό φαινόμενο, που συμβαίνει όταν βρισκόμαστε σε πολύ βαθιά χαλάρωση... Δεν μπορεί να συμβεί στον καθένα μας, αλλά κάποιοι από εμάς, είναι πιο ευαίσθητοι, και κατά μία έννοια "ακούμε" ή "διαβάζουμε" ή απλά "νοιώθουμε" ότι νιώθει ή αισθάνεται ο άλλος.
Επιμένω γιατί το θυμάμαι οτι τα έλεγα. Και χωρίς λάθος. Και τα έλεγε και η θεία μου.
Αυτό είναι παράξενο,ε;; Ελπίζω να μην είναι και ανησυχητικό.... ???
Το ίδιο καθαυτό φαινόμενο, μεμονωμένα, δεν είναι ανησυχητικό καθόλου, αλλά απεναντίας είναι πολύ σημαντικό, αν το έχουμε πετύχει, μια και αυτό που επιδιώκουμε μέσω της πνευματικής εξάσκησης, είναι να βιώσουμε την ΕΝΟΤΗΤΑ των ΠΑΝΤΩΝ, με άλλα λόγια να συναισθανόμαστε βαθύτερα και πιο ουσιαστικά τους συναθρώπους μας, και να βιώνουμε βαθύτερα τα μυστήρια της ζωής.
-
Βάσει των εμπειριών μου, θα έλεγα πως τουλάχιστον σε εμένα προσωπικά το φαινόμενο αυτό δεν συνέβη ποτέ όσο βρισκόμουν σε χαλάρωση. Αντίθετα, συνέβαινε σε καταστάσεις της απλής καθημερινότητας, σαν μικρό μέρος μιας απλής ασχολίας. Πάραυτα οι φορές κατά τις οποίες συνέβη ήταν τόσο έντονες που το συναίσθημα της "επανάληψης" δεν ήταν ποτέ στιγμιαίο και πάντα κρατούσε περίπου 5-10 λεπτά κάθε φορά. Μπορούσα να το επεξεργαστώ και προσπαθούσα να θυμηθώ το πότε μου συνέβη κάποια "σκηνή" για πρώτη φορά.
Γενικότερα πιστεύω πως δεν σχετίζεται απαραίτητα με κάτι ευρύτερο-μακροκοσμικό αλλά περισσότερο έχει να κάνει με την αποτύπωση μίας σκηνής στον εγκέφαλο με τέτοιον τρόπο που κάνει το γεγονός να φαίνεται πως επαναλαμβάνεται. Ακόμη κι αν υποθέταμε πως ήταν δυνατό να έχουμε ξαναγεννηθεί, άρα να είχαμε ξαναζήσει το τάδε γεγονός, ας μην ξεχνάμε πως από αυτή την προσέγγιση λείπουν πολλά στοιχεία και κυρίως αυτά που σχετίζονται με την οπτική διαμόρφωση του χώρου. Δηλαδή, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, οι σκηνές που ένοιωσα πως επαναλαμβάνονται, είχαν ταυτιστεί με το ίδιο ακριβώς περιβάλλον από πλευράς σκηνικής διαμόρφωσης, κάτι που δύναται να συμβεί άπαξ...
-
Σημερα [10/05/09] στο ΒΗΜΑ/SCIENCE,δημοσιευτηκε το παρακατω αρθρο..το παραθετω για την καλυτερη ενημερωση στο θεμα που απασχολησε το forum,καιρο πριν:
ΝΕΥΡΟΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
Deja vuΗ σκοτεινή πλευρά της οικειότητας
Εχει συμβεί στους περισσότερους από εμάς. Μια παράξενη αίσθηση βιώματος που μας κατακλύζει αναπάντεχα χωρίς προφανή αιτιολογία και μας αποσυντονίζει. Ποιο βραχυκύκλωμα στη σχέση χώρου, χρόνου και αναμνήσεων προκαλεί το d j vu;
της ΗELEN ΡHILIPS | Κυριακή 10 Μαΐου 2009
Ο κ. Π., ένας ογδοντάχρονος πολωνός μετανάστης και πρώην μηχανικός, αντιμετώπιζε προβλήματα μνήμης ζώντας σε μια μόνιμη αίσθηση deja vu. Δεν ήθελε να βλέπει τηλεόραση ή να διαβάζει εφημερίδα επειδή, όπως υποστήριζε, τα είχε ξαναδεί όλα. Οταν έβγαινε για περίπατο, έλεγε ότι τα ίδια πουλιά κελαηδούσαν στα ίδια δέντρα και τα ίδια αυτοκίνητα περνούσαν μπροστά του την ίδια ώρα κάθε μέρα. Ο γιατρός τού σύστησε να δει έναν ειδικό στη μνήμη, ο κ. Π. όμως αρνήθηκε. Ηταν πεπεισμένος ότι το είχε ήδη κάνει.
Το deja vu- ή προμνησία- μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε και οποιοσδήποτε είχε ποτέ αυτή την εμπειρία θα αναγνωρίσει αμέσως την περιγραφή της. Δεν είναι απλώς μια αίσθηση ότι έχετε ξαναδεί ή ξανακάνει κάτι· είναι μια αναπάντεχη, άτοπη και συχνά ανησυχητική αίσθηση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται- και μάλιστα με απίθανο τρόπο. Δεν μπορείτε να τοποθετήσετε ακριβώς την προηγούμενη εμπειρία και μπορεί να μοιάζει με προαίσθηση ή με όνειρο. Υποκειμενικό, παράξενο και φευγαλέο και επιπλέον βεβαρημένο με παραφυσικές ερμηνείες, το φαινόμενο ήταν δύσκολο στη μελέτη και ελάχιστα δημοφιλές στους επίδοξους ερευνητές. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει και αυτό οφείλεται σε έναν βαθμό στον κ. Π. και σε μερικούς ακόμη σπάνιους ανθρώπους που σαν αυτόν πάσχουν από άνοια και ζουν ένα μόνιμο dejavu, όπως και στην ανακάλυψη ότι μια ομάδα ανθρώπων που πάσχουν από επιληψία έχει «αύρες» deja-vu πριν από μια κρίση. Χάρη σε αυτούς οι ερευνητές μπορούν να μελετήσουν τη διαδικασία την ώρα που αυτή συντελείται, δημιουργώντας έτσι ελπίδες ότι τα μυστικά αυτού του παράξενου φαινομένου ίσως τελικά μπορέσουν να αποκαλυφθούν. Ως τώρα το deja vu όχι μόνο φαίνεται να ανοίγει ένα ενδιαφέρον παράθυρο στους παράξενους τρόπους λειτουργίας της μνήμης μας αλλά επιπλέον προσφέρει μερικές ενδείξεις για τον τρόπο με τον οποίο ξεχωρίζουμε τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό, τι είναι όνειρο και τι είναι ανάμνηση - ένα από τα πραγματικά μυστήρια της συνείδησης.
Βιολογικά αδιέξοδα
Αν αφήσουμε κατά μέρος τις εικασίες για προηγούμενες ζωές και τηλεπαθητικά φαινόμενα, οι πρώτες βιολογικές ερμηνείες του deja vu βασίστηκαν σε υποθέσεις ότι δύο αισθητικά σήματα του εγκεφάλουένα από κάθε μάτι ή από κάθε ημισφαίριο- «αποσυγχρονίζονται» με κάποιον τρόπο δίνοντας την εντύπωση ότι έχουμε ξανά την ίδια εμπειρία ή ξαναζούμε το ίδιο γεγονός. Η «νοητική διπλωπία», όπως ονομάστηκε, είναι ελκυστική ως υπόθεση, αλλά τα στοιχεία την αντικρούουν. Οι πληροφορίες από τα δύο μάτια αναμειγνύονται στα αρχικά στάδια της οπτικής επεξεργασίας πολύ προτού αντιληφθούμε μια εικόνα. Επιπλέον το deja vu- κάτι παράδοξο αν σκεφθεί κανείς ότι ο όρος σημαίνει «ήδη ιδωμένο»- μπορεί να συμβεί και σε τυφλούς ανθρώπους, σύμφωνα με τον Κρις Μούλιν, ψυχολόγο του βρετανικού Πανεπιστημίου του Λιντς. Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων στους οποίους τα δύο ημισφαίρια του φλοιού έχουν αποχωριστεί χειρουργικά σε μια προσπάθεια ανακούφισης σοβαρών μορφών επιληψίας. Αν η θεωρία της νοητικής διπλωπίας ήταν σωστή, θα περίμενε κανείς ότι θα ζούσαν μια μόνιμη κατάσταση deja vu, κάτι τέτοιο όμως δεν έχει αναφερθεί ως τώρα. Μια δεύτερη υπόθεση στρέφεται προς κάποιο είδος διαταραχής της αντίληψης του χρόνου. Με κάποιον τρόπο τα εισερχόμενα μηνύματα θα πρέπει να παρερμηνεύονται και να ταξινομούνται με μια λανθασμένη σήμανση χρόνου κάνοντας την εμπειρία να φαίνεται παλιά αλλά ταυτοχρόνως και καινούργια. Αν φανταστούμε το σύστημα μνήμης του εγκεφάλου σαν ένα τεράστιο μαγνητόφωνο, είναι σαν η κεφαλή της εγγραφής να έχει μπερδευτεί με την κεφαλή αναπαραγωγής. Η ιδέα αυτή δεν φαίνεται ωστόσο να έχει καμία ανατομική βάση.
Αποσπασματική ανάμνηση
Τώρα μια καινούργια θεωρία κερδίζει αξιοπιστία. Ισως το deja vu να δίνει την αίσθηση ότι ξαναζεί κανείς μια παλιά εμπειρία επειδή αυτό πραγματικά συμβαίνει - τουλάχιστον σε έναν βαθμό. Η ψυχολόγος Ανν Κλίριτου Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Κολοράντο κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα ασχολούμενη με προβλήματα μνήμης. Θέλοντας να εξηγήσει περιστατικά όπως όταν έχουμε κάτι στην άκρη της γλώσσας μας αλλά δεν μας «έρχεται» στο μυαλό ή όταν αναγνωρίζουμε ένα πρόσωπο αλλά δεν μπορούμε να το τοποθετήσουμε άρχισε να ψάχνει κοινά στοιχεία με το deja vu. «Μια θεωρία για το deja vu υποστηρίζει ότι αποτελεί μια διαδικασία της μνήμης» δηλώνει. «Κάποια χαρακτηριστικά μιας νέας κατάστασης μπορεί να είναι οικεία από μια προηγούμενη κατάσταση».
Τα πρώτα πειράματά της φαίνεται να υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία, παρ΄ όλα αυτά η ερευνήτρια αναγνωρίζει ότι ακόμη λείπουν πολλά στοιχεία για να συμπληρωθεί η εικόνα. «Το deja vu είναι μοναδικό ακριβώς επειδή δεν αποτελεί μία ακόμη περίπτωση οικειότητας, αλλά αντίθετα δημιουργεί μια έντονη αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά».
Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό; Ενα ενδεχόμενο είναι ότι το deja vu βασίζεται σε μια αποσπασματική ανάμνηση η οποία προέρχεται από κάτι πιο ανεπαίσθητο, όπως μια ομοιότητα ανάμεσα στη διαμόρφωση ή στη διάταξη των δύο σκηνών. Ας πούμε ότι βρίσκεστε στο καθιστικό του καινούργιου σπιτιού ενός φίλου με την παράξενη αίσθηση ότι έχετε ξαναβρεθεί σε αυτόν τον χώρο αλλά γνωρίζοντας ότι αυτό είναι αδύνατον. Μπορεί απλώς η διάταξη των επίπλων να είναι παρόμοια με κάποια που έχετε ξαναδεί αλλού, οπότε η αίσθηση οικειότητας σας φαίνεται άτοπη, υποστηρίζει η κυρία Κλίρι.
Για να εξετάσει αυτή την ιδέα η ομάδα της δημιούργησε μια μεγάλη σειρά εικόνων που έδειχναν σκηνές όπως το εσωτερικό ενός μπαρ, μια αίθουσα μπόουλινγκ, τοπία ή δωμάτια ενός σπιτιού. Οι εθελοντές είδαν ένα τμήμα αυτών των εικόνων και στη συνέχεια τους εξέτασαν σε ένα καινούργιο τμήμα στο οποίο οι μισές εικόνες ήταν εντελώς καινούργιες και οι άλλες μισές έμοιαζαν με εκείνες του πρώτου τμήματος στη δομή ή στη διαμόρφωση αλλά όχι στο περιεχόμενο. Οχι μόνο οι παρόμοιες διατάξεις προκάλεσαν ένα αίσθημα οικειότητας, χωρίς οι εθελοντές να μπορούν να θυμηθούν την αιτία του, αλλά επιπλέον ορισμένοι από αυτούς ανέφεραν μια αίσθηση ανεξήγητου, εφόσον τους είχαν πει ότι όλες οι σκηνές ήταν διαφορετικές.
Παρ΄ ότι η ιδέα της οικειότητας έχει κερδίσει πολλούς οπαδούς, ο κ. Μούλιν είναι ένας από εκείνους που δεν έχουν πειστεί. Αιτία, η μελέτη που έκανε σε έναν επιληπτικό μαζί με τον Ακίρα Ο΄ Κόνορ,ο οποίος σήμερα εργά ζεται στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον. Οι αύρες d j vu του 35χρονου αυτού άνδρα είχαν αρκετή διάρκεια ώστε να επιτρέπουν τη διεξαγωγή πειραμάτων. Οι ερευνητές θεώρησαν ότι, αν η ρίζα του d j vu είναι η οικειότητα, θα έπρεπε να μπορούν να σταματήσουν το φαινόμενο αποσπώντας την προσοχή του άνδρα από την εικόνα που κοιτάζει. Ακόμη όμως και όταν κοίταζε αλλού, το d j vu δεν υποχωρούσε και ακολουθούσε την όραση και την ακοή του υποδηλώνοντας ότι η οικειότητα δεν είναι το κλειδί. Το ίδιο το γεγονός ότι μια αύρα επιληψίας μπορεί να προκαλέσει d j vu άλλωστε υποδηλώνει ότι μια λανθασμένη δραστηριότητα σε ένα συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου οδηγεί σε λανθασμένα αισθήματα οικειότητας, υποστηρίζει ο κ. Μούλιν.
Το παζλ του διχασμού
Πώς όμως; Ο κ. Μούλιν και ο κ. Ο΄ Κόνορ θεωρούν ότι το deja vu αποτελεί συνέπεια ενός διχασμού ανάμεσα στην οικειότητα και στην ανάσυρση μνήμης. Ξέρουμε ότι μπορούμε να έχουμε μια αίσθηση οικειότητας με ένα πρόσωπο ή ένα όνομα χωρίς να μπορούμε να θυμηθούμε από πού το γνωρίζουμε. Χρησιμοποιώντας την ύπνωση ο κ. Ο΄ Κόνορ και ο κ. Μούλιν κατόρθωσαν να δημιουργήσουν μια πιο μυστηριώδη αίσθηση οικειότητας η οποία κάνει τους εθελοντές να την παρομοιάζουν με το deja vu. Στη μία ομάδα δόθηκε να λύσει ένα παζλ. Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια ύπνωσης, είπαν στους εθελοντές ότι θα τους έδιναν ξανά το παζλ αλλά δεν θα έπρεπε να το θυμούνται. Στην άλλη ομάδα δεν δόθηκε το παζλ αλλά κατά τη διάρκεια της ύπνωσης είπαν στους εθελοντές ότι θα τους το έδιναν αργότερα και ότι θα έπρεπε να αισθανθούν αισθήματα οικειότητας, χωρίς όμως να κατανοούν τον λόγο. Και στις δύο περιπτώσεις δημιουργήθηκε μια αίσθηση παράξενης οικειότητας την οποία ορισμένοι εθελοντές παρομοίασαν με το deja vu. Οι δύο ερευνητές ελπίζουν ότι η δυνατότητα πρόκλησης μιας παρόμοιας με το deja vu κατάστασης στο εργαστήριο θα τους επιτρέψει να διερευνήσουν το φαινόμενο. Επίσης θεωρούν ότι τα πειράματά τους υποστηρίζουν την ιδέα πως η οικειότητα και η ανάκληση της μνήμης μπορούν να διχαστούν και ότι μπορεί κανείς να έχει αίσθηση οικειότητας χωρίς να έχει προηγούμενη εμπειρία κάποιου πράγματος.
Μελέτες του εγκεφάλου υποστηρίζουν επίσης την ιδέα ότι η ανάμνηση και η οικειότητα διαβιβάζονται από ξεχωριστά κυκλώματα, σύμφωνα με τονΤζον Αγκλετον,ο οποίος πρόσφατα αξιολόγησε απεικονίσεις του εγκεφάλου και μελέτες σε ζώα. Υποδεικνύουν ότι διαφορετικά τμήματα του μέσου κροταφικού λοβού ευθύνονται για διαφορετικές πλευρές της ανάσυρσης αναμνήσεων: ο ιππόκαμπος διαχειρίζεται την ανάμνηση, ιδιαίτερα τις αυτοβιογραφικές μνήμες, ενώ μελέτες δείχνουν ότι ο παραϊππόκαμπος, και ιδιαίτερα ο περιρινικός φλοιός, ίσως προκαλεί τα αισθήματα οικειότητας.
Αυτό ταιριάζει με τις ενδείξεις από τις τομογραφίες του εγκεφάλου του κ. Π. και άλλων ανθρώπων με ανάλογη κατάσταση, οι οποίες δείχνουν τεράστιου βαθμού εκφύλιση στον μέσο κροταφικό λοβό, όπως και με το γεγονός ότι η επιληψία που δημιουργεί αύρες deja vu ξεκινά από τον μέσο κροταφικό λοβό.
Πρόκληση οικειότητας
Είναι πιθανόν τόσο ο κ. Μούλιν όσο και η κυρία Κλίρι να έχουν δίκιο. Ο περιρινικός φλοιός ίσως αποθηκεύει πληροφορίες που αφορούν τις σχέσεις του χώρου, και όχι του χρόνου, του τόπου και της αλληλουχίας των γεγονότων, οπότε τα φυσιολογικά αισθήματα οικειότητας μπορούν να προέρχονται από τη διάταξη και τη δομή μιας σκηνής, υποστηρίζοντας τα ευρήματα της κυρίας Κλίρι. Πράγματι, όπως υποστηρίζει ο ψυχολόγος Αλαν Μπράουντου Νότιου Μεθοδιστικού Πανεπιστημίου του Ντάλας, συγγραφέας του βιβλίου Τhe deja vu experience, υπάρχουν πολλοί τρόποι πρόκλησης της αίσθησης οικειότητας. Στα πειράματά του την έχει για παράδειγμα προκαλέσει αποσπώντας την προσοχή των εθελοντών όταν κοίταζαν μια εικόνα και δείχνοντάς τους την ξανά αργότερα ή δείχνοντάς τους εικόνες πραγμάτων που είχαν ξεχάσει. «Οπως ένας στομαχόπονος μπορεί να πονάει με τον ίδιο τρόπο αλλά να προκαλείται από ένα σωρό διαφορετικές διαδικασίες,έτσι μπορεί να γίνεται και με το deja vu»λέει.
Το πραγματικό πρόβλημα στην ερμηνεία του deja vu ωστόσο δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο έχουμε μια αίσθηση οικειότητας χωρίς να την αναγνωρίζουμε αλλά το γιατί αυτό μας φαίνεται τόσο ανησυχητικό. ΟΕντ Γουάιλνττου Ινστιτούτου Νευρολογίας του Λονδίνου υποστηρίζει ότι η διάθεση και το συναίσθημα έχουν επίσης σημαντικό ρόλο. Χρειάζεται ο κατάλληλος συνδυασμός σημάτων, όχι απλώς η διάταξη μιας εικόνας αλλά και το πώς αισθανόμαστε εκείνη τη στιγμή, για να πιστέψουμε ότι κάτι μας είναι οικείο ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.
Ο ρόλος του συναισθήματος
Ο κ. Μούλιν συμφωνεί ότι ίσως πρόκειται για ζήτημα διαβάθμισης. Οι περιοχές που θεωρείται ότι διαχειρίζονται την ανάμνηση, την οικειότητα και τα συναισθήματα είναι στενά συνδεδεμένες. Ενας μικρός βαθμός διέγερσης ίσως προκαλεί μια μικρή αίσθηση οικειότητας, ενώ μια εντονότερη διέγερση ίσως εξαπλώνεται στις γειτονικές περιοχές προκαλώντας ένα πιο ανησυχητικό αίσθημα ή ακόμη και την αίσθηση του δυσοίωνου που ορισμένοι άνθρωποι αναφέρουν με το d j vu. Ο γνωσιακός νευροεπιστήμονας Στέφαν Κέλερτου Πανεπιστημίου του Δυτικού Οντάριο του Καναδά πιστεύει ότι ο ρόλος του συναισθήματος είναι ακόμη πιο κεντρικός. Πρόσφατα πραγματοποίησε την απεικόνιση του εγκεφάλου ενός ασθενούς ο οποίος θεραπεύτηκε από επιληψία με αύρες deja vu μετά την αφαίρεση ενός μεγάλου όγκου που προκαλούσε τις κρίσεις. Η αφαίρεση έγινε από τις περιοχές του ιππόκαμπου και του περιρινικού φλοιού αλλά και από την αμυγδαλή, η οποία συνδέεται έντονα με το συναίσθημα. Ο κ. Κέλερ υποπτεύεται ότι χωρίς την κατάλληλη συναισθηματική διέγερση ο εγκέφαλος ίσως δεν μπορεί να αναγνωρίσει ένα πρόσωπο ή ένα μέρος που έχει ξαναδεί ως πραγματικά οικείο. Από την άλλη πλευρά, μια ακατάλληλη συναισθηματική διέγερση ίσως μας κάνει να θεωρούμε κάτι οικείο ενώ δεν είναι.
Η αίσθηση του απίθανου
Το τελευταίο στοιχείο του deja vu, η αίσθηση του απίθανου, μάλλον προέρχεται από τα συλλογιστικά τμήματα του εγκεφάλου μας. Σύμφωνα με τον κ. Κέλερ, όταν η ορθολογική μας γνώση μας λέει κάτι αλλά τα συναισθηματικά μας ένστικτα λένε κάτι άλλο, μπορεί να έχουμε έντονο το συναίσθημα ότι κάτι είναι λάθος. Αυτό το τελευταίο στοιχείο λείπει σε ανθρώπους με άνοια, όπως ο κ. Π., οι οποίοι αποδέχονται τις εμπειρίες τους ως απόλυτα φυσιολογικές. Ο κ. Κέλερ υποστηρίζει ότι ίσως η εκφύλιση των νευρώνων σε αυτές τις περιπτώσεις έχει προκαλέσει διχασμό ανάμεσα στους κροταφικούς λοβούς, οι οποίοι προκαλούν τις αισθήσεις, και στους μετωπιαίους λοβούς, οι οποίοι τις ερμηνεύουν.
«Το deja vu είναι ένα σφάλμα σε ένα είδος γνωσιακής διαδικασίας που συντελείται σε μόνιμη βάση στο “πίσω μέρος” του μυαλού μας. Οταν κάτι δεν πάει καλά σε αυτήν, μας δημιουργεί έντονη εντύπωση» λέει ο κ. Μούλιν. Στο άλλο άκρο, άνθρωποι με μόνιμο deja vu - το οποίο έχει ονομαστεί «deja vecu», ήδη βιωμένο φτιάχνουν ιστορίες για να το ερμηνεύσουν.
Παρ΄ ότι το deja vu αρχίζει να αποκαλύπτει κάποια από τα μυστικά του, απέχουμε ακόμη πολύ από το να κατανοήσουμε πώς πραγματικά αποφασίζουμε τι είναι πραγματικό, φανταστικό, όνειρο ή εμπειρία και πώς αυτές οι διάφορες «ετικέτες» οδηγούν σε διαφορετικές συνειδητές εμπειρίες. Ενα ανέκδοτο εύρημα που ανακάλυψα ετοιμάζοντας αυτό το άρθρο είναι ότι οι άνθρωποι που σκέπτονται πολύ το deja vu είναι περισσότερο επιρρεπείς σε αυτό. Είχα deja vu για το ότι διάβαζα για το deja vu και οι ερευνητές έχουν deja vu για το ότι έχουν deja vu. Αυτό είναι αρκετά αινιγματικό ώστε να δικαιολογεί περισσότερη μελέτη. Στο κάτω κάτω, λέει ο κ. Γουάιλντ, «το deja vu είναι μία από τις πιο παράξενες εγκεφαλικές εμπειρίες που έχουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι».
ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΜΝΗΣΙΑΣ
* Περίπου 10% των ανθρώπων υποστηρίζει ότι δεν είχαν ποτέ deja vu ενώ κάποιοι αναφέρουν ότι το έχουν τακτικά.
* Στα παιδιά το deja vu συμβαίνει για πρώτη φορά γύρω στην ηλικία των 8 ή 9 ετών,κάτι το οποίο υποδηλώνει ότι απαιτεί έναν βαθμό γνωσιακής ωριμότητας.
* Το deja vu συμβαίνει λιγότερο όσο μεγαλώνουμε και περισσότερο όταν είμαστε κουρασμένοι ή αγχωμένοι.
* Κυριαρχεί ιδιαίτερα σε ανθρώπους με ορισμένες παθήσεις που προκαλούν προβλήματα στην αντίληψη του χρόνου, όπως η σχιζοφρένεια και η επιληψία.
* Παρ΄ ότι δεν υπάρχει γονίδιο για το deja vu,είναι πιθανόν κάποιες εκδοχές γονιδίων που συνδέονται με την επιληψία να κάνουν ορισμένους περισσότερο επιρρεπείς σε αυτό.
* Μόνο και μόνο το ότι διαβάζετε αυτό το άρθρο μπορεί να σας προκαλέσει deja vu.
+n-
© 2008 Νew Scientist Μagazine, Reed Βusiness Ιnformation Ltd.
-
ΝΑΙ, ΑΓΑΠΗΤΕ etidorhpa, οντως ειναι ενα συμβαν! θα ελεγα που ειναι συνηθες κατα την γνωμη μου, σε ανθρωπους που ασχολουνται θεματικα
με χρονικες καταστασεις.
Συμβαινει, ομως και χωρις την "συγκαταθεση" μας , οταν ΜΝΗΜΕΣ ! ΚΑΤΑ καποιο τροπο α ν α δ υ ο ν τ α ι στην "πραγματικοτητα",
συμβαινει τοτε να συνοδευονται απο ΑΙΣΘΗΣΗ παγωμενης ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ, Ως "ταυτιστικο" συνδρομο ,
υπολογιστικης για τη συνειδηση ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, τυπου --πως ειναι δυνατον!-- καταργουνται, λογω ισχυος του συμβαντος.
τα ποσοστα απεγκλωβισης ειναι μηδαμινα.
τα συμβαντα, ειναι ανεξαρτητα της θελησης , ενδεχεται και μεγαλυτερης ισχυος.
-
Θα έλεγα ότι το συνειδητό και το υποσυνείδητο βιώνουν συγχρόνως
Πιθανών - Όλη η ζωή να είναι θεατρικό δρώμενο, ψυχική μνήμη (Deja Vu)
Η πραγματική συνείδηση, δεν έχει χωροχρόνο, Είναι, σε πολλές πραγματικότητες.
Πάντως όσο αυξάνει η αντίληψη και η διάνοια ενός ατόμου, τα φαινόμενα αυτά μηδενίζονται.
Ή το είναι μας αυτοματοποιήται και ελέγχει τις θύρες.