ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα
Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού => Αποσυμβολισμός => Μήνυμα ξεκίνησε από: Avaris στις Απριλίου 28, 2007, 14:23:09
-
Ο Προμηθέας έφερε την Φωτιά στους ανθρώπους.....
......................παρ'ότι οι εντολές των Θεών ήταν να μην την φέρει.
Αυτός αποφάσισε όμως να μην υπακούσει και να πράξει σύμφωνα με την δική του συνείδηση και εκτίμηση περί "ορθής Δράσης"....
Γι' αυτήν του την πράξη τιμωρήθηκε αιώνια απο τους Θεούς....
Αλλά η πράξη του άφησε και "θετικές συνέπειες" στους ανθρώπους....
Συνέβαλε στην επιβίωσή τους και στην Πολιτιστική τους εξέλιξη...
...................
Τι Συμβολίζει άραγε το όλο Αρχετυπικό Δρώμενο?
-
ΕΩΣΦΟΡΟ ! ; !
-
ΕΩΣΦΟΡΟ ! ; !
Όντως....ταιριάζει τρομερά το ένα με το άλλο....
Ο ΦΟΡΕΑΣ της ΑΥΓΗΣ και του ΦΩΤΟΣ.....
Εκπληκτικό!
Αυτό που μου κάνει εντύπωση εμένα είναι η "Συνειδητή Παρέμβαση" του Προμηθέα στην "Εξέλιξη" των ανθρώπων....
Παρ' ότι το Μυθολογικό Αρχέτυπο υπονοεί πως το Συμπαντικό Σχέδιο (οι Θεοί) απαγόρευσαν ρητά τέτοια "παρέμβαση"....
Αντίστοιχα φυσικά και ο Εωσφόρος θεωρούταν αυτός που έφερε την Γνώση στους Ανθρώπους. Και γι' αυτό "τιμωρήθηκε" όπως και ο Προμηθέας....
Τρομερές Συμπτώσεις....
Όποιος "παρεμβαίνει" λοιπόν στην "Εξέλιξη των ανθρώπων" δαιμονοποιείται και τιμωρείται φριχτά!!!!
-
Ο ΦΟΡΕΑΣ της ΑΥΓΗΣ και του ΦΩΤΟΣ.....
Avaris
Συμπτωματικά, ΟΡΦΕΑΣ είναι αναγραμματισμός της λέξης ΦΟΡΕΑΣ ...
ΟΡΦΕΑΣ όμως είναι σύνθετο όνομα από το ΟΡ + ΦΕΑΣ...
Το ΟΡ, είναι η ρίζα που δηλώνει λαμπρότητα, ΔΙΑΥΓΕΙΑ, όπως φαίνεται και από της λέξεις, "όρος" -τα ψηλά βουνά που λαμπυρίζουν οι κορφές τους και επειδή οι κορφές των ορέων είναι το σύνορο ουρανού -γης απέκτησε και την έννοια του συνόρου - ορίου, "ορός" και "ορρός" τα διαυγή ύγρά (στην αρχαιότητα χρησιμοποιούνταν η λέξη για το διαυγές υγρό που παραμένει από το γάλα μετά την παρασκευή τυρού, ο τσίρος) και με την ίδια έννοια το συναντάμε στα Σανσκριτικά και Λατινικά.
Η ρίζα -ΦΕΑΣ προέρχεται από το ΦΑ, ΦΑΟΣ, ΦΩΣ...
Ετυμολογικά το όνομα ΟΡΦΕΑΣ σημαίνει ΔΙΑΥΓΕΣ ΦΩΣ ή ΛΑΜΠΡΟ ΦΩΣ...
ΟΡΦΕΑΣ ΔΙΑΥΓΕΙΑ ΦΩΣ ...
-
Αγαπητοί φίλοι,
το πως έχει γίνει η σύνδεση με μία τόσο πανέμορφη λέξη όπως "Εωσφόρος" αυτός που φέρνει το Φως... και τον Σατανά (που δημιούργησε η Χριστιανική Εκκλησία)… ίσως είναι πολύ πέρα από ανταγωνιστικούς λόγους μεταξύ (νέων και παλαιών) θρησκειών… και σίγουρα πάντα υπάρχει και μία «υποβόσκουσα» αρχετυπική σημαντικότητα…
Αυτό που έχω εντοπίσει είναι πως, και στον μύθο του Προμηθέα, και στον μύθο το Χριστού (μια και δεν έχουμε όλες τις ακριβείς ιστορικές λεπτομέρειες για να γνωρίζουμε τι συνέβη πραγματικά, και πολλές έρευνες μας έχουν δείξει ότι μάλλον είναι μίγμα ιστορικότητας και μυθοπλασίας) παρατηρούμε ένα κοινό σημείο...
Δύο άτομα, προσπάθησαν να φέρουν το Φως στους ανθρώπους, την Γνώση στην περίπτωση του Προμηθέα, και την Αγάπη στην περίπτωση του Χριστού, και τιμωρήθηκαν...
Όμως αυτό το σημείο είναι πραγματικά επικίνδυνο σαν δίδαγμα στην κοινωνία μας, διότι βγάζουμε ένα άκρως λανθασμένο συμπέρασμα, πως αν προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε την ανθρωπότητα, θα υποφέρουμε και θα μας σκοτώσουν... Στην περίπτωση του Προμηθέα, οι Θεοί, και στην περίπτωση του Χριστού, οι άνθρωποι...
Γι' αυτό συναντάμε, τους περισσότερους ανθρώπους στην κοινωνία μας, επιφυλακτικούς και δειλούς να παίξουν τον ρόλο του ήρωα, του καθοδηγητή, του ανθρωπιστή, του κοινωνικού επαναστάτη, του ευεργέτη στην κοινωνία τους...
Οι μύθοι των λαών, είναι hardcoded programming για τον ανθρώπινο νου... Είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται όλο το οικοδόμημα, ο σκελετός, που συνδέονται όλες οι πεποιθήσεις μας... η κύρια αιτία αν η κοινωνία μας, είναι υγιής ή υποφέρει...
Γι' αυτό χρειάζεται οι «Σοφοί» κάθε εποχής και κάθε κοινωνίας, να προσέχουν πάρα πολύ με τους μύθους και τα παραμύθια που δημιουργούν... γιατί μέσα από αυτά προγραμματίζεται το συνολικό ασυνείδητο της κοινωνίας μας...
Επιστρέφοντας στον μύθο του Χριστού και του Προμηθέα... το προσωπικό μου συμπέρασμα... είναι η φράση...
«Εγώ είμαι ο Χρηστός, και εγώ είμαι ο Αντίχρηστος. Εγώ είμαι η σωτηρία και η καταδίκη της ανθρωπότητας. Εγώ είμαι το Φως και το Σκοτάδι. Εγώ είμαι το Έλεος και η Καταστροφή... Εγώ είμαι ο Άνθρωπος.»
Η κίνηση του Χριστού και του Προμηθέα... όπως όλες οι κινήσεις των ανθρώπων... φέρουν διπλά αποτελέσματα... μια και όλη η δημιουργία για να βρίσκεται σε ροή είναι χτισμένη στην διπολικότητα…
Οι ώριμοι άνθρωποι πίνουν το γάργαρο νερό της Γνώσης, βαπτίζονται από το άγιο πνεύμα της Αγάπης, και γίνονται θαυματουργοί και ευεργέτες στην κοινωνία τους…
Οι ανώριμοι άνθρωποι γίνονται αλαζόνες μέσω της Γνώσης, και μέσω του ιερού βαπτίσματος, αποκτάνε την ψυχική δύναμη προς χρήση της εξουσίας...
Η δράση του Χριστού και του Προμηθέα, είναι αλαζονική... μια και ξεχωρίζουν από το πλήθος και δρουν ως πρωτοπόροι, και κάθε τι που ξεχωρίζει, μία συλλογικότητα το πολεμά... (όπως και στο παράδειγμα του Εωσφόρου, που διασπάστηκε από την οικογένεια, και τόλμησε να θέλει… να ξεπεράσει τον Δημιουργό, το παιδί που τόλμησε να θέλει να ξεπεράσει τον πατέρα, ή την συλλογική συνείδηση...)
Παράλληλα όμως η δράση τους είναι μία «Αγία Δράση» (Ουράνια Δράση-Πνευματική) μια και δεν νοιάζονται πλέον για την υλική τους ενσάρκωση αλλά επενδύουν (όχι θυσιάζονται, γιατί σε εκείνο το επίπεδο τίποτα δεν είναι θυσία) την ενσάρκωσή τους για να εμφυτεύσουν μέσω του αίματός τους την Νέα Ιδέα, εκείνη την ιδέα που θα καρποφορήσει αντίδοτα, μέσα σε μία κοινωνία χάους και αυτοκαταστροφής... Είναι οι πνευματικοί απόστολοι, είναι εκείνοι που δέχτηκαν το κάλεσμα της αποστολής τους, οι οποίοι ενσαρκώνονται σε κάθε εποχή μας, σαν ρυθμιστές του παιχνιδιού της εξέλιξης...
Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να επενδύσει την ζωή του για το καλό της ανθρωπότητας, γνωρίζοντας πόσο θα ωφεληθεί (κερδίσει πνευματικά), είναι ο Μύστης... ο οποίος έχει πυρακτωθεί μέσω των δοκιμασιών της ζωής και του εσωτερικού του δρόμου, δεν φοβάται πλέον τον θάνατο, τον οποίο θεωρεί ότι είναι απλά μία πύλη για περαιτέρω ταξίδια και εμπειρίες...
Και εδώ εντοπίζεται το σφάλμα, που έφερε την τραγωδία της «ιδιοτέλειας» στην κοινωνία μας... Φοβισμένος ο άνθρωπος ότι θα υποφέρει, θα θυσιαστεί, θα χτυπηθεί από Θεούς και ανθρώπους, που θα τολμήσει να φέρει το Φως στους ανθρώπους, κρύβεται, πρόβατο, οπαδός, σε μαντρί αντιπροσώπων του Θεού, μη τολμώντας, να διεκδικήσει ο ίδιος την Θέωση...
Αυτή η νοοτροπία κρατάει τον άνθρωπο παιδί, δεν τον αφήνει να ενηλικιωθεί, να ωριμάσει, να πάρει τις ευθύνες της ζωής του... και να γίνει και αυτός με την σειρά του ένας οδηγός... (όπως ορίζει η φύση του –Παιδί, Ενήλικας, Γονέας) για να βοηθήσει, να οδηγήσει και άλλους συνανθρώπους του να βρουν το Φως πιο ανώδυνα, και πιο εύκολα...
Ο Μύθος του Προμηθέα και του Χριστού, στηρίζονται σε αρσενικά αρχέτυπα, στον ανταγωνισμό, στην δύναμη, στην δράση... Το αρσενικό αρχέτυπο, αν και είναι πολύ σημαντικό μια και κινεί την ροή της δημιουργίας... μέσω της δράσης... αν δεν εναρμονιστεί με το θηλυκό αρχέτυπο, της ενοποίησης, της αγάπης, και της αισθαντικότητας, φέρει διαμελισμούς, διχοτομήσεις, και γενικά ανταγωνιστικές διπολικότητες στην κοινωνία μας...
Η ουσία που εναρμονίζει το δίπολο (τον σταυρό), είναι το θηλυκό αρχέτυπο, είναι ο μύθος της Μεγάλης Μητέρας (το Ρόδο), της Μητέρας (Παρθένας) Φύσης... που κυοφορεί μέσα της και γεννά την κάθε Χρηστική συνείδηση, την κάθε ανθρώπινη συνείδηση, μέσω των Πνευματικών σπερμάτων του Πατέρα (Ουρανού) του Πνευματικού Κόσμου...
Ήρθε η εποχή να εναρμονίσουμε αυτά τα δύο αρχέτυπα... να ρεύσει και πάλι η θηλυκή ενέργεια διάχυτη στις κοινωνίες των ανθρώπων... έτσι ώστε τα παιδιά της Μητέρας Γης, να θραφούν από το γάλα της, να δυναμώσουν συναισθηματικά, μέσα από την Αγάπη των Ανθρώπων, και την Συναισθηματική ωρίμανση, έτσι ώστε, μια μέρα, όλοι μαζί να κάνουμε το βήμα, εναρμονισμένοι και υγιής, προς τον Ουράνιο Κόσμο... Δηλαδή να φέρουμε το όραμα του Ουράνιου κόσμου, που θα συλλάβουμε μέσω της ατομικής ή συλλογικής «Μεγάλης Ιέρειας- (ταρώ)» στον γήινο κόσμο μας, και να πραγματώσουμε μία αληθινά Πνευματική Κοινωνία.
Αυτό είναι το πείραμα της Ανθρωπότητας...
Με τις καλύτερες ευχές για Βαθειά Γαλήνη
-
Αγαπητή Rose,
είναι ένα απο τα πλέον εμπνευσμένα, εκπληκτικά, τολμηρά και συγκινητικά κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ.
Υποκλίνομαι.
-
Πολύ όμορφο και πολύ δυνατό απο κάθε άποψη Αγαπητή Rose...
-
Πάλι "έγραψε" η Sr. Rose_777 8).
Πιστεύω κι εγώ πως έτσι είναι τα πράγματα. Αν κάτι έχουμε ανάγκη στη ζωή μας είναι αυτή η "ερμαφρόδιτη" πνευματικότητα που περιγράφει η Rose_777 γιατί μόνον το ερμαφρόδιτο μπορεί να χαρακτηριστεί ως πλήρες και τέλειο.
Μέσα από αυτά που γράφει η Rose_777 διαφαίνεται και η διαφορά μιας θρησκείας από ένα μυητικό τάγμα. Στη θρησκεία κάποιος προσέρχεται κυρίως για να νοιώσει ευχάριστα (υπό την έννοια της μη-σκέψης...), για να ικανοποιήσει έναν "light εσωτερισμό" αλλά και για να μεταβιβάσει την ευθύνη των θρησκευτικών επιλογών του στη θρησκευτική ηγεσία. Δηλαδή, πχ ο χριστιανός ακολουθεί το δρόμο που του διδάσκουν οι "πατέρες", όμως πουθενά δεν συμμετέχει ενεργά. Πουθενά δεν διαφαίνεται κάποια έκφραση της ατομικότητάς του γιατί ο κάθε πιστός είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει το δόγμα που του διδάσκουν. Φυσικά κάθε παρέκλιση από το δόγμα ονομάζεται αίρεση και κανείς τους δεν νοιώθει τόσο καλά με αυτή τη λέξη...
Όμως, σε ένα μυητικό-παραδοσιακό τάγμα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εδώ τα μέλη μαθητεύουν στο τάγμα αλλά τα πάντα διάγονται από τη δική τους ξεχωριστή οπτική για το κάθε ζήτημα. Όπως αναφέρεται και στον Ροδοσταυρισμό, εφαρμόζεται "η πιο πλατιά ανοχή στην πιο αυστηρή ανεξαρτησία". Εδώ είσαι υπεύθυνος και υπόλογος των επιλογών σου και κατά συνέπεια γίνεσαι πιο συνετός και ισορροπημένος από ποτέ. Κυρίως δεν χάνεις την ατομικότητά σου.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, μπορούν να αναδυθούν άτομα που θα λέγαμε πως ακολουθούν το προμηθεϊκό αρχέτυπο. Δηλαδή, σε ένα μυητικό τάγμα σου δίνεται η ευκαιρία να προσφέρεις τη γνώση που κατέχεις σε άλλα άτομα, καθαρά από ανιδιοτελείς σκοπούς. Φυσικά δεν σημαίνιε πως εκτός ταγμάτων δεν υφίστανται τέτοιες προσπάθειες, όμως η διαφορά ενός θρησκευόμενου με ένα μέλος ενός τάγματος είναι πως ο πρώτος δρα ως "ιεροκήρυκας" της θρησκείας του γιατί αναγκαστικά γνωστοποιεί ζητήματα και ιδέες άμεσα συνυφασμένες με τη θρησκεία του και μόνον.
Αντίθετα, το μέλος ενός τάγματος, προσεγγίζει τέτοια θέματα πιο σφαιρικά, πιο "κβαντικά" θα λέγαμε και προσφέρει στους υπόλοιπους μια γνώση πολυδιάστατη και κατά συνέπεια το δυνατόν πλήρη.
Noμίζω πως έχουμε απόλυτη ανάγκη από "πνευματικούς φάρους", από άτομα άτομα δηλαδή που φέρουν το προφίλ του "Προμηθέα". Ταυτόχρονα, ο ρόλος τους είναι ιδιαίτερα δύσκολος στη σύγχρονη εποχή γιατί κινδυνεύουν να τους καταβροχθίσει το "σύστημα". Παράλληλα όμως, ακριβώς επειδή οι "εσωτεριστικοί υποδοχείς" των ανθρώπων είναι πιο ανοιχτοί από ποτέ, πιστεύω πως θα βρουν τη μεγαλύτερη δυνατή ανταπόκριση και αποδοχή από κάθε άλλη εποχή της ανθρωπότητας.
-
Το ερώτημα που ίπταται στις περί Προμηθεϊκού Εγχειρήματος συζητήσεις, πάντα είναι το εξής:
"ο Μυημένος παρεμβαίνει ή όχι στην Εξέλιξη του Ανθρώπου"?
Συνήθως, η απάντηση των Εσωτεριστών είναι :
"Όποιος είναι "έτοιμος", θα ζητήσει και θα λάβει".....Τους υπόλοιπους δεν τους "αγγίζουμε", δεν "παρεμβαίνουμε" στην εξέλιξή τους.....
Να όμως που ο Προμηθέας δεν έκανε αυτό.....αντιθέτως......
Αποφάσισε πως η "Φωτιά" χρειαζόταν οπωσδήποτε στους ανθρώπους για να "εξελιχθούν" και "επέλεξε" να το πράξει, να τους τη δώσει χωρίς να του τη ζητήσουν....
Δηλαδή, να "παρέμβει" στην "εξέλιξη του ανθρώπου"....
-
Σχετικό (αν και λίγο ακραίο και ιδιόμορφο) με την "Παρέμβαση", είναι και το παρακάτω απόσπασμα:
*****************************************
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : "Σου έχω πει κιόλας πως μονάχα ένας τρελλός θα επιχειρούσε να γίνει σοφός με τη θέλησή του. Ένας φρόνιμος και σοβαρός άνθρωπος πρέπει να μπει με κάποιο τέχνασμα σ' αυτό το δρόμο".
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: "Έίμαι βέβαιος ότι πολλοί άνθρωποι θα επιχειρούσαν μ' ευχαρίστηση κάτι τέτοιο".
Δ.Χ.: "Ναι, αλλά αυτοί δε μετράνε. Συνήθως, σπάνε. Μοιάζουν με τις νεροκολοκύθες που φαίνονται εντάξει απέξω αλλά που αρχίζουν να τρέχουν αν τις πιέσεις ή αν τις γεμίσεις νερό".
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, σ.40)
-
Αγαπητή Rose,
Σ'ευχαριστώ ειλικρινά γι'αυτό το κείμενο.
Με αδελφική αγάπη,
LordPayens
-
Αγαπητέ Avaris,
Ο μυημένος όχι στον τίτλο αλλά στην ουσία, οφείλει να αντιλαμβάνεται ότι η παρέμβασή του είναι η ίδια του η ύπαρξη. Η παρέμβασή του συμβαίνει για όλους, αλλιώς δεν είναι παρέμβαση. Αν μπορέσει να ταυτιστεί με την παρέμβαση, ταυτίζεται με την δημιουργία και την καταστροφή, γκρεμίζει και καθαρίζει τα γκρέμια του παλιού, αναζητώντας τα θεμέλια για την δόμηση του νέου.
Συχνά έχουμε την αίσθηση του ανώφελου ή την κατάρα της αμφιβολίας για την καθαρότητα των έργων μας. Τα ξεπερνούμε όμως με γνώμονα την καρδιά και μόνον, τον μόνο αληθή οδηγό που μπορούμε να 'χουμε. Οι πράξεις μας δεν θα είναι ποτέ ιερές γι'αυτό τουλάχιστον ας είναι ειλικρινείς.
Με αγάπη,
LordPayens
-
Tο κειμενο της Rose ειναι υπεροχο.Απ` ολες τις πλευρες.Οπως και πολυ μου αρεσε το αποσπασμα απο τον Δον Χουαν.
-
Ειλικρινά δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση... με κάνετε και κοκκινίζω... :-[
Χαίρομαι που σας ενέπνευσε... Το γράψιμο πολλές φορές είναι θεραπευτικό...
Εδώ και καιρό διαλογίζομαι πάνω στην πηγή, στην αρχή της εκπόρευσης της πραγματικότητάς μας...
και πως μπορεί να αλλάξει μαζικά... Τα σύμβολα και οι μύθοι είναι η γλώσσα του υποσυνειδήτου μας...
και πολλά μηνύματα περνούν μέσω της αισθαντικότητας ή της συναισθηματικής νοημοσύνης...
Τα πανό πλέον είναι οι Ιδέες μας, και ο πόλεμος θέλουμε να είναι διανοητικός αντί υλικός... Τι πολεμάμε; Άλλοι λένε την άγνοια, άλλοι τον θάνατο, άλλοι την πλάνη... Ίσως πολεμάμε την σκιά μας... ίσως και την ίδια μας την ζωή...
Κάνουμε κύκλους γύρω από την ουρά μας, αλλά και πάμε ένα βήμα μπρος...
Χρειαζόμαστε ένα χάρτη όμως... και υπάρχει ο χάρτης αρκεί να ψάξουμε βαθειά... και να ξεντύσουμε ένα-ένα τα πέπλα, σκαλίζοντας, σκάβοντας, βουτώντας σε όλο και πιο βαθειά νερά... για να βρούμε το νερό της Γνώσης... το νερό του Υδροχόου... που περιμένει η ανθρωπότητα...
Δεν γεννιούνται όλοι πρωτοπόροι στην κοινωνία τους... κάποιοι πάντα θα είναι και οι συντηρητές... οι σταθεροποιητές της παράδοσης...
Ο έφηβος είναι πάντα πρωτοπόρος, αγωνιστής, ανταγωνιστής... Θέλει να εκφράσει το δυναμικό του, να αποδείξει σε όλους την αξία του και να εισπράξει την αναγνώριση...
Ο ενήλικας πολέμησε ήδη, έχει αποδείξει την αξία του... δεν αγωνίζεται για την αυτοαξία του, ούτε για την κοινωνική του αναγνώριση... Δεν ανταγωνίζεται... Αγωνίζεται μόνο για να καταθέσει το έργο του... ένα έργο ωφέλιμο για το σύνολο...
Στον κώδικα του Rose-Croix αναφέρεται...
"Όποιο και να είναι το καλό που κάνεις στους άλλους, να μην επαίρεσαι αλλά να ευχαριστείς τον Θεό που σου επέτρεψε να συμβάλεις στο προσωπικό ευ ζην τους."
Γιατί πραγματικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το να συμβάλεις στην πνευματική μεταστοιχείωση ενός ατόμου, ή ακόμα περισσότερο ενός συνόλου...
Αυτή η συμβολή συνειδητή ή ασυνείδητη είναι αναπόφευκτη... καθώς γίνεται από όλους μας προς όλους απλά υπάρχοντας, όπως αναφέρει και ο αγαπητός LordPayens καθώς επικοινωνούμε καθημερινά, και ανταλλάσουμε ιδέες και συναισθήματα...
Γι' αυτόν τον λόγο, η κάθε μέρα είναι μια μοναδική ευκαιρία μεταστοιχείωσης, που δεν πρέπει να αφήνουμε να πάει χαμένη, αλλά να την εκμεταλλευόμαστε στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας... έτσι ώστε να ανοίξει η επόμενη πύλη... προς την Ελευθερία μας...
-
Ο Προμηθέας έκρινε πως θα έπρεπε να δώσει την "φωτιά" στους ανθρώπους διότι θα τους βοηθούσε στην "εξέλιξή" τους και την έδωσε.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε. Οι άνθρωποι δεν γνώριζαν την "ύπαρξή" της (της Φωτιάς) για να συνειδητοποιήσουν την "χρησιμότητά" της και συνεπώς να "την ζητήσουν για να την λάβουν" - καθώς ορίζει και ο Κοσμικός Νόμος (ζήτα για να λάβεις).....
Ήταν "κάτι" πάνω απο την "τότε δυνατότητα κατανόησής τους".....
Ο Προμηθέας όμως, κόντρα στον Κοσμικό Νόμο το έπραξε.....
Απο την άλλη φυσικά υπάρχουν και τα:
"....δεν είναι τα πάντα για να γίνονται γνωστά τοις πάσι...."
ή και
"...μην πετάτε τα άνθη στους χοίρους και στα σκυλιά...."
Αναρωτιέμαι, που είναι το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στις "δύο Θέσεις".....
δηλαδή,
"Παρέμβαση" ή "Μη - Παρέμβαση" στην "Εξέλιξη των Ανθρώπων"??.....
-
Σχετικό απόσπασμα απο το βιβλίο "Η Μεγάλη Απεσταλμένη", σ.406
"....ο αιώνιος στόχος του odium theologicum (θεολογικό Μίσος), η Μπλαβάτσκι, μεταννόησε πικρά γιατί έριξε τον Αποκρυφισμό και τα Μυστήριά του στη γλώσσα του προκατειλημμένου και ανέτοιμου κοινού, αντί να τα κρατήσει με ιερότητα για τους Θεοσοφιστές και μόνο.
Αν τα φαινόμενα και η ύπαρξη των Κυρίων δεν κοινοποιούνταν, θα είχαν αποφευχθεί τόσες συμφορές.
Τώρα όμως αυτή έπρεπε να δρέψει τους πικρούς καρπούς του κάρμα της και να πληρώσει για τον υπερβάλλοντα ζήλο της....."
Επίσης απο το ίδιο βιβλίο στην σελ. 398:
"...Κι όλα αυτά επειδή έχουμε βεβηλώσει την Αλήθεια δίνοντάς την αδιακρίτως και λησμονήσαμε το ρητό του αληθινού αποκρυφιστή:
...Να Γνωρίζεις....
Να Τολμάς.............
και να ΣΙΩΠΑΣ.....
-
("Η Μεγάλη Απεσταλμένη", σ.233)
".....Στο βιβλίο ("Ίσις χωρίς Πέπλο") αναφέρεται ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι για τους οποίους οι σχολές της βαθύτερης Γνώσης κράτησαν την Διδασκαλία τους μόνο για τους μυημένους, οι οποίοι πέρασαν επιτυχώς τις ηθικές δοκιμασίες που απαιτούνται για την είσοδό τους σ' αυτές.
Ωστόσο μερικές φορές, η σύνεση φάνηκε υπερβολική, πράγμα που κατά καιρούς ώθησε κάποιο αυτοθυσιαστικό άτομο ν' αποκαλύψει περισσότερα στους πολλούς.
Καθένας που λέει ότι "η Βασιλεία των Ουρανών εντός υμών εστίν", καθιστά τους ιερείς περιττούς.
Η "Κοινολόγηση" όμως επιφέρει ένα Κάρμα...."
-
Καθένας που λέει ότι "η Βασιλεία των Ουρανών εντός υμών εστίν", καθιστά τους ιερείς περιττούς.
Η "Κοινολόγηση" όμως επιφέρει ένα Κάρμα...."
Μπορείς να το εξηγήσεις λίγο αυτό;
-
Καθένας που λέει ότι "η Βασιλεία των Ουρανών εντός υμών εστίν", καθιστά τους ιερείς περιττούς.
Η "Κοινολόγηση" όμως επιφέρει ένα Κάρμα...."
Μπορείς να το εξηγήσεις λίγο αυτό;
Εχμμμ....θα ήθελα να κάνω το Διάμεσο προς την Μπλαβάτσκι καλέ μου Anon και να σου μεταφέρω τις εξηγήσεις της, αλλά....τεχνικοί λόγοι βλέπεις δεν μου το επιτρέπουν..... :D
....Μάλλον δεν έγινε σαφές πως τα παραπάνω είναι λόγια της Μπλαβάτσκι.....
...Όσο για το αν η "Κοινολόγηση των Μυστικών Διδασκαλιών επιφέρει αρνητικό Κάρμα" ή όχι, είναι και δική μου απορία....
Είναι αυτό που εγώ θέτω διαρκώς ως Δίλλημα "Παρέμβαση" στην "Ψυχική Εξέλιξη του Ανθρώπου" (όπως έκανε ο Προμηθέας) ή "Μη παρέμβαση" για να μην εισπράξουμε Κάρμα?
Οι Μυστικές Παραδόσεις και τα Τάγματα εκπρόσωποί τους δείχνουν να προωθούν την δεύτερη άποψη....
Εξ ου και οι Επάλληλοι Εσωτερικοί κύκλοι .....(Δεν είναι όλα τα "επίπεδα Γνώσης" για "όλους")
Παρ' ολα αυτά, όπως είπε και ο καλός μας φίλος LordPayens, ο Μυημένος, "παρεμβαίνει" στους πάντες και τα πάντα με την παρουσία του και μόνον θέλοντας και μη...
-
Ένα εξαιρετικό κείμενο, σχετικό με το θέμα, που υπάρχει στο παρακάτω link:
Έκπτωτος άγγελος (μια μάλλον σκοτεινή ιστορία)
http://weboutopia.blogspot.com/2007/02/blog-post.html (http://weboutopia.blogspot.com/2007/02/blog-post.html)
Σε κάθε μυθολογία υπάρχει ένας αντάρτης· θεός ή ημίθεος στην αρχή, ύστερα μετονομάζεται σε δαίμονα – ίσως επειδή δεν καταφέρνει να επικρατήσει. Στην ινδική μυθολογία είναι ο Βρίτα, στην περσική ο Αριμάν, στην αιγυπτιακή ο Σηθ, στη σκανδιναβική ο Λόκι, στην ελληνική ο Προμηθέας. Όλοι τους συγκρούονται με κάποιον άλλον θεό από ζήλια ή εναντιώνονται στον άρχοντα των θεών, εποφθαλμιώντας την εξουσία του.
Μόνον η ανταρσία του Προμηθέα έχει ανθρωπιστική βάση, εφόσον εκείνος αψήφησε τις βουλές του Διός (άρα, αμφισβήτησε την εξουσία του) για να δώσει στους ανθρώπους τη φωτιά, επιτρέποντάς τους έτσι να δημιουργήσουν πολιτισμό. Ίσως γι' αυτό ο Προμηθέας δεν είχε την τύχη των άλλων μυθικών ανταρτών· όχι μόνο δεν ξεχάστηκε, αλλά έγινε το αρχέτυπο του επαναστάτη που αρνείται να υποταχτεί στις αυθαίρετες βουλές της εξουσίας (και βέβαια τιμωρείται· οι δε φύλακές του στην αισχύλεια πραγμάτευση του μύθου είναι – ακριβώς – το Κράτος και η Βία).
Ένας άλλος μυθικός αντάρτης που επεβίωσε ανά τους αιώνες ήταν ο περίφημος εκείνος άγγελος, ο αγαπημένος του θεού, που τυφλωμένος από την αλαζονεία του θέλησε να σφετεριστεί τη θεϊκή εξουσία. Φυσικά δεν ήταν δυνατό να μείνει ατιμώρητος· ο αρχάγγελος Μιχαήλ, υπερασπιστής της θεϊκής εξουσίας, τον νικά και τον γκρεμίζει από τον ουρανό στα σκοτεινά βασίλεια που θα είναι στο εξής η αιώνια κατοικία του.
Εφόσον εναντιώνεται στον εξ ορισμού πανάγαθο θεό, αυτός ο έκπτωτος άγγελος εκπροσωπεί την αρχή του κακού, δηλαδή δεν είναι άλλος από τον σατανά ή τον διάβολο. Μόνο που αυτή η ταύτιση έγινε μεταγενεστέρως από τους χριστιανούς Πατέρες, οι οποίοι, ερμηνεύοντας εσφαλμένα ένα χωρίο από τον Ησαΐα («πώς εξέπεσεν εκ του ουρανού ο εωσφόρος ο πρωί ανατέλλων; συνετρίβη εις την γην ο αποστέλλων προς πάντα τα έθνη»), θεώρησαν ότι το όνομα του εκπεσόντος αγγέλου ήταν Εωσφόρος.
Η παρερμηνεία δεν είναι χωρίς ενδιαφέρον. «Εωσφόρος» είναι ο «ο φορέας της αυγής» (ο Αυγερινός, ο πλανήτης Αφροδίτη που εμφανίζεται πάνω από τον ανατολικό ορίζοντα πριν από το ξημέρωμα), δηλαδή ο «φορέας του φωτός» - αλλά φορέας του φωτός ήταν, κατά μία έννοια, και ο Προμηθέας.
Ενδιαφέρον έχει επίσης μια ταλμουδική παράδοση, σύμφωνα με την οποία η αμαρτία του Σατανά δεν απορρέει από τον ανταγωνισμό του προς τον θεό αλλά από το μίσος του για τον άνθρωπο, αφού ήταν ο μόνος άγγελος που αρνήθηκε να προσκυνήσει τον Αδάμ ως τον καινούριο βασιλιά της γης· παρ' όλο που η ορθόδοξη διδασκαλία τοποθετεί τη δημιουργία του ανθρώπου μετά την ανταρσία του Εωσφόρου (και των αγγέλων), υπήρξαν χριστιανοί Πατέρες, όπως ο Ειρηναίος, που υποστήριξαν ότι οι άγγελοι επαναστάτησαν, επειδή ο θεός θα δημιουργούσε τον άνθρωπο. Είναι προφανές ότι σ' αυτές τις αντιλήψεις ο Εωσφόρος προβάλλεται ως ένας «αντίστροφος» Προμηθέας.
Η γενεαλογία του εκπεσόντος αγγέλου είναι περίπλοκη, καθώς ενσωματώνει στοιχεία άλλων, ανατολικών κυρίως, μυθολογιών· η δε μορφή του, ιδίως μετά την ταύτισή του με τον διάβολο, συντίθεται από χαρακτηριστικά άλλων μυθικών μορφών, όπως ο Παν, ο Θορ ή ο κερασφόρος θεός του Βορρά. Η ιστορία του είναι εν πολλοίς προϊόν σφαλμάτων, παρερμηνειών και παρεξηγήσεων· και, όπως είπε κάποτε ο Samuel Butler, δεν μάθαμε ποτέ τη δική του εκδοχή για την υπόθεση, επειδή όλα τα σχετικά βιβλία γράφτηκαν από τον θεό. Ωστόσο, εντελώς αναπάντεχα, το κενό αυτό ανέλαβαν να καλύψουν οι ποιητές.
Οπωσδήποτε, η ανατροπή των νοοτροπικών δεδομένων αναφορικά με τον Εωσφόρο ξεκινά με τον Άγγλο ποιητή John Milton και το ποίημά του Paradise Lost (1667). Το θέμα του έργου είναι ο πειρασμός του Αδάμ και της Εύας και η έξωσή τους από τον Παράδεισο, αλλά η ιστορία ξεκινά με την περιγραφή των ενεργειών του Lucifer και των οπαδών του, που βρίσκονται στη φλεγόμενη Κόλαση μετά την ανταρσία τους.
Σε αντίθεση με την παράδοση που τον ήθελε αποκρουστικό και τερατόμορφο, o Lucifer του Milton είναι εξόχως ελκυστικός: υπερήφανα υπέροχος, διατηρώντας ακόμη μέρος της αρχικής του λαμπρότητας, παρ' όλα αυτά σκοτεινός, στο πρόσωπό του βαθιές ουλές, στα μάτια του σκληρότητα και πάθος.
Αν και η σύλληψη του Lucifer είναι ριζοσπαστική, εν τούτοις η ποιητική φαντασία του Milton δεν λειτουργεί εν κενώ. Από τον 16ο αι., φιλόσοφοι αλλά και θεολόγοι αρχίζουν να βλέπουν τον διάβολο με λιγότερο τρόμο και, μολονότι δεν αρνούνται την ύπαρξή του, τον υποβιβάζουν στην κατηγορία των αποτυχημένων.
Ο Erasmus προχωρεί ακόμα περισσότερο, λέγοντας πως είναι προτιμότερο να θεωρούμε τον σατανά ως μια μεταφορά για τις ανήθικες τάσεις που ενοικούν σε κάθε άνθρωπο. Τον 17ο αι., πάλι, ενωρίτερα από τον Milton, ο Ben Jonson γράφει την κωμωδία The devil is an ass (1616), όπου ο διάβολος επισκέπτεται το Λονδίνο και δηλώνει πως η Κόλαση είναι δημοτικό σχολείο μπροστά σ' αυτήν την πόλη.
Έχοντας απωλέσει μέρος των τρομερών του ιδιοτήτων, ο σατανάς θα παραμεριστεί εντελώς στα χρόνια του Διαφωτισμού· το τελευταίο χτύπημα θα προέλθει από έναν ποιητή που βρίσκεται ανάμεσα στον Διαφωτισμό και τον ρομαντισμό, τον Goethe. Ο Μεφιστοφελής του στον Faust είναι πράγματι ένας αποτυχημένος: ψεύτης και κατεργαράκος, δεν πια τη δύναμη ούτε να τρομάζει, καθώς εμφανισιακά δεν διαφέρει από έναν οποιονδήποτε αστό. Όταν εν τέλει ο Faust σώζεται και δεν καταλήγει στην Κόλαση, ο Μεφιστοφελής απομένει νʼ αναρωτιέται αν τελικά αξίζει τον κόπο να βάζει σε πειρασμό επιπόλαιους νεαρούς ακολούθους.
Το ξεθώριασμά της παλαιάς εικόνας του διαβόλου φαίνεται πως ήταν αναγκαίο, προκειμένου για την επανεμφάνισή του με άλλους όρους και σε άλλα συμφραζόμενα. Κι αν ο μιλτώνειος Lucifer δεν τάραξε όσο έπρεπε τους αναγνώστες του 17ου και του 18ου αι., όμως προσείλκυσε αμέσως το βλέμμα των ρομαντικών.
Στο The Marriage of Heaven and Hell (1790-93), o William Blake υποστηρίζει ότι ο Milton (ως αληθινός ποιητής) ήταν με το μέρος του διαβόλου, χωρίς να το γνωρίζει.
Ο Shelley, πάλι, θεωρεί ότι στο Paradise Lost, o Lucifer είναι ηθικώς ανώτερος από τον θεό, που παριστάνεται ως ένας αυθαίρετος και τυραννικός ηγεμόνας· βέβαια, παραδέχεται ότι το μεγαλείο του εκπεσόντος αγγέλου αμαυρώνεται από την αλαζονεία και την εκδικητικότητά του και δηλώνει ότι ο τύπος της υψηλότερης ηθικής και διανοητικής τελειότητας είναι ο Προμηθέας.
Αλλά, ακριβώς η αλαζονεία, το πάθος και το υπέροχο σκοτεινό μεγαλείο είναι που γοητεύουν τον αιρετικότερο ποιητή του αγγλικού ρομαντισμού, τον Byron. Ο Lucifer και ο Προμηθέας είναι γι' αυτόν τα αρχέτυπα του noble outlaw, του υπέροχου εγκληματία, του αμετανόητου επαναστάτη· και ο ήρωάς του, ο βυρωνικός ήρωας, αποτελεί τη λογοτεχνική ενσάρκωση αυτού του συνδυασμού. Ο βυρωνικός Lucifer, που εμφανίζεται στο ποίημα Cain (1821) έχει τη σκοτεινή γοητεία του μιλτώνειου προγόνου του.
Στην τυφλή πίστη του Αδάμ και της Εύας, αντιπαραθέτει τον ορθολογισμό και τον σκεπτικισμό του, και δεν διστάζει να χαρακτηρίσει το θεό έναν ανήθικο, τυραννικό ηγεμόνα που φτιάχνει κόσμους και τους καταστρέφει, μόνο και μόνο για να διασκεδάσει την ανία του. Ο πόνος και τα μαρτύρια τον έχουν σημαδέψει, αλλά δεν έχουν λυγίσει το ανεξάρτητο πνεύμα του ούτε την αλαζονεία του – μια αλαζονεία όμως που απορρέει από την αντίθεσή του στην αυθαιρεσία και τη βία της θεϊκής εξουσίας και από την κατάκτηση της ελευθερίας του, έστω και με τίμημα την αιώνια κόλαση.
Ο αναθεωρητικός χαρακτήρας του ρομαντισμού ήταν εξ αρχής ευνοϊκός σε κάθε νέα ερμηνεία παλαιότερων μύθων και παραδόσεων. Ούτως ή άλλως, η μορφή του noble outlaw είχε ήδη διαγράψει μια πορεία στο γοτθικό δράμα, με κυριότερο εκπρόσωπο τον Karl Moor, τον πρωταγωνιστή στο Die Rauber (1781) του Schiller (και είναι ενδιαφέρον ότι ο Moor χαρακτηρίζεται «άγγελος και δαίμονας», σκοτεινός και λαμπρός συγχρόνως, και προκαλεί αυτό το μεικτό αίσθημα έλξης και τρόμου, παραπέμποντας έτσι στον μιλτώνειο Lucifer).
Επιπλέον, στο έργο Jamben (1785) του Friedrich Leopold Stolberg, o Lucifer είχε παρουσιαστεί ως «φορέας του φωτός», στον οποίον η ανθρωπότητα χρωστούσε την αλήθεια και τη φώτιση (η σκιά του Προμηθέα είναι περισσότερο από ορατή). Το έδαφος λοιπόν ήταν ήδη έτοιμο· η επίδραση της βυρωνικής ποίησης (ιδίως μετά το θάνατο του Byron στα 1824) απλώς επιτάχυνε τις εξελίξεις. Όπως ήταν φυσικό, οι γάλλοι βυρωνόληπτοι ρομαντικοί δεν άργησαν να υιοθετήσουν τη νέα εκδοχή του Εωσφόρου.
Καθώς όμως ο Shelley και ο Byron είχαν επιμείνει στα προμηθεϊκά χαρακτηριστικά του, οι γάλλοι ομόλογοί τους δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να οδηγήσουν την ιστορία στα έσχατα όριά της: έτσι, είτε αναπροσδιόρισαν την έννοια του κακού, υπογραμμίζοντας την αισθητική του διάσταση (όπως έκαναν ο Baudelaire και οι «καταραμένοι» ποιητές) είτε αποφάσισαν πως ο «προαιώνιος εχθρός» είχε περάσει αρκετούς αιώνες μαρτυρίου, ώστε να έχει πλέον δικαίωμα στη σωτηρία. Σε κάθε περίπτωση, δεν αποδίδουν την πτώση του σε φθόνο ή σε εξουσιαστικές φιλοδοξίες, αλλά στην επιθυμία του να σκέφτεται και ν' αποφασίζει μόνος του, αντί να υπακούει σε άνωθεν εντολές.
Φυσικά, η ιστορία δεν σταμάτησε στη Γαλλία. Ο ιταλός ποιητής Giosue Carducci, λ.χ., αναπαριστά τον Lucifer ως «τον αιώνιο εχθρό κάθε αυταρχισμού, τον σημαιοφόρο των μεγάλων μεταρρυθμιστών και των ανανεωτών σε κάθε εποχή» (Inno a Satana, 1863). O Αugust Strindberg, πάλι, στο έργο του Lucifer or God (1877) τον παρουσιάζει ως μια σύνθεση του Απόλλωνα, του Προμηθέα και του Χριστού και τον θεοποιεί, δαιμονοποιώντας τον θεό.
Ένα από τα έργα που αποτυπώνουν σαφέστερα το νέο συμβολισμό του εκπεσόντος αγγέλου είναι το Revolte des Anges (1914) του Anatole France. Η υπόθεσή του αναφέρεται στη δεύτερη επανάσταση των αγγέλων εναντίον του θεού. Έχοντας οργανώσει τις δυνάμεις τους, οι ηγέτες της εξέγερσης αναζητούν τον Lucifer για να του προσφέρουν την αρχηγία. Τον βρίσκουν καθισμένο δίπλα στα νερά του Γάγγη, όμως εκείνος αρνείται να τεθεί επικεφαλής. Ξέροντας ότι αν ανελάμβανε την εξουσία θα γινόταν πιο τυραννικός ηγεμόνας από τον θεό, προτιμά να παραμείνει ο έκπτωτος εξόριστος από τους ουρανούς, παρά να μεταβληθεί σ' εκείνο που μισούσε.
Έτσι, είτε σώζεται είτε όχι, ο Εωσφόρος προβάλλει πλέον ως ο αιώνιος επαναστάτης εναντίον οποιασδήποτε τυραννίας – ακόμη κι εκείνης που θα επιχειρούσε να νομιμοποιηθεί στο όνομα του αγαθού.
-
Πόσο χαιρομαι που ειμαι εδω!κείμενα σαν αυτό της rose μου δίνουν την έμπνευση και ώθηση να συνεχίσω την αναζήτηση μου.
Δεν είναι τυχαίο που το ψευδώνυμο μου αρχίζει με "μικρό" π,το κεφαλαίο ανήκει στον Ηρωα και είθε κάποια στιγμή να του μοιάσω έστω και λίγο.
-
Αγαπητέ Προμηθέα,
καλωσόρισες στην αδελφότητά μας, και ευχόμαστε σύντομα, να αισθάνεσαι Προμηθέας - 'Ηρωας, με Κεφαλαίο "Π".
Η Εποχή απαιτεί την εμφάνιση πολλών Ηρώων, που ο καθένας μας, θα αναλάβει και μία αποστολή σωτηρίας, αυτοπραγματώνοντας τον Προσωπικό μας Μύθο, την ψυχική μας αποστολή.