'Αρθρα Εσωτερισμού > Θρησκείες και εσωτερισμός
Τα πάθη....
Ορφέας:
Μέσα στο πνεύμα των ημερών, το οποίο βέβαια έμεινε να μας το καταδεικνύουν σε βαθμό υπερβολής τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα, είναι ευάρεστο για τους αναζητητές να εντρυφήσουμε στα δρώμενα και να διεισδύσουμε στον αποσυμβολισμό τους.
Εκείνο που με πρώτη ματιά είναι ολοφάνερο, είναι η δικονομική μορφή, η νομικίστικη, που φαίνεται να πήρε το βαθιά συμβολικό δράμα των παθών. Με κεντρικό σταθμό τις ερμηνείες που επέβαλε ο Ανσέλμος στον χριστιανισμό, η όλη υπόθεση των παθών, έγινε μέρος μιας τεράστιας δικαστικής απόφασης, με εμπλεκόμενους τον άνθρωπο και τον θεό.
Κεντρικό σημείο στην υπόθεση, η έννοια "αμαρτία" και η ατυχής (ή μήπως σκόπιμη;) παρερμηνεία της. Η έννοια "αμαρτία" δηλεί κατηγορηματικά την αστοχία, την μη επίτευξη του στόχου και ουδεμία σχέση έχει με την παρερμηνεία της καταδικαστέας πράξης που της αποδίδει ο ιουδαιοχριστιανισμός. Και από αυτό το σημείο ξεκινά μια ατέλειωτη αλυσίδα παρερμηνειών και διαστρεβλώσεων, που ευθύνονται για την τυπολατρία και τον δογματικό φανατισμό των οπαδών του ιουδαιοχριστιανισμού.
Το αρχικό ποιητικό και συμβολικό μυθολόγημα περί πρωτοπλάστων, εμπεριέχει και την αναφορά περί προπατορικού αμαρτήματος. Το ατυχές συμβάν ήταν ότι ένας συμβολικός εσωτερικός μύθος, ξέπεσε σε βέβηλους και κυριολεκτικά "βεβηλώθηκε" !!!! Το αδαές ιουδαϊκό ιερατείο, παρουσίασε έναν θεό ο οποίος με χαιρεκακία έθεσε μιαν απαγόρευση στον Αδάμ -την οποία ήξερε ότι ο Αδαμ θα παρέβαινε - και με μια σκληρή καταδικαστική απόφαση - ποινή, καταδίκασε το ανθρώπινο είδος σε θάνατο !!!!
Δυστυχώς ο πρωταρχικός μύθος που τόσο ακριβολογικά διαπραγματεύονταν το δώρο της ελεύθερης βούλησης στον άνθρωπο και την τραγική στιγμή της ανάδυσης της συνείδησης στην εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους, στα χέρια των δολίων κατά τα φαινόμενα ημιμαθών, κατάντησε κόλαφος για την ανθρωπότητα.
Εγκλημάτισε λοιπόν ο άνθρωπος και δεν αμάρτησε απλά, σύμφωνα με την παρανοημένη παρερμηνεία των διαστερεβλωτών του αρχετυπικού μύθου και ο χαιρέκακος θεός δεν έχασε την ευκαιρία να τον ξαποστείλει έξω από τον παράδεισο, σε έναν επίπονο και επώδυνο τόπο εξορίας, μη λησμονώντας να τον "στολίσει" και με κάποιες κατάρες, ενδυναμώνοντας και επιδεινώνοντας έτσι τα μαρτύρια του.
Αφού κάποια στιγμή χόρτασε η εκδικητικότητά του, είπε να δώσει μια ευκαιρία να γυρίσουν κάποιοι λίγοι στον παράδεισο (για τους πολλούς μειδιούσε με φθόνο για την αιώνια καταδίκη της κόλασης που τους είχε ετοιμάσει). Όμως το έγκλημα των ανθρώπων ήταν απεριόριστο (είπε ο μπαμπάς στο παιδάκι, από εκείνο το γλυφιντζούρι δεν θα φας και εκείνο το διαολεμένο πήγε κατευθείαν στον απαγορευμένο καρπό, παρακούοντας επίτηδες τον μπαμπά του !!!!) και αφού ήταν απείρου μεγέθους έγκλημα και αφού δεν έφτανε η μέχρι τότε τιμωρία, έπρεπε κάποιος να την πληρώσει. Αυτός όμως ο κάποιος δεν θα μπορούσε να είναι κοινός θνητός, παρά μόνον ένας θεός !!!! Εδώ βέβαια μπλέκεται και η μαγική θυσία του αποδιοπομπιαίου τράγου, αλλά αναλυτικά θα τα δούμε στην συνέχεια....
.......συνεχίζεται........
Κανένας:
Ορφέα
Μήπως να μας πεις τη σωστή εκδοχή του πρωταρχικού μύθου, αλλά και όλων των άλλων εμπλεκόμενων μύθων? Ώστε να μπορούμε να δούμε τη διαφορά και τη στρέβλωση? Για μας που δε διαβάζουμε πολύ....
Κανένας:
--- Παράθεση από: Ορφέας στις Απριλίου 24, 2008, 01:37:22 --- Το αρχικό ποιητικό και συμβολικό μυθολόγημα περί πρωτοπλάστων, εμπεριέχει και την αναφορά περί προπατορικού αμαρτήματος. Το ατυχές συμβάν ήταν ότι ένας συμβολικός εσωτερικός μύθος,......
Δυστυχώς ο πρωταρχικός μύθος που τόσο ακριβολογικά διαπραγματεύονταν το δώρο της ελεύθερης βούλησης στον άνθρωπο και την τραγική στιγμή της ανάδυσης της συνείδησης στην εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους, στα χέρια των δολίων κατά τα φαινόμενα ημιμαθών, κατάντησε κόλαφος για την ανθρωπότητα.
--- Τέλος παράθεσης ---
Αυτό που είναι σήμερα ο άνθρωπος, ήταν κάποτε ένα πλάσμα που το παρακινούσε αποκλειστικά το ένστικτο. Σαν ζώο, διατηρούσε άμεση επαφή με τη δημιουργική δύναμη – σε μη συνειδητό επίπεδο. Χωρίς δισταγμό εκτελούσε τις παρορμήσεις του και βρισκόταν σε αρμονία με το δημιουργό του. Πριν μερικά εκατομμύρια χρόνια αυτός ο άμεσος δεσμός με το δημιουργό έσπασε. Η εμφάνιση του συνειδητού (που μυθολογικά αντιπροσωπεύεται με το φάγωμα του καρπού της γνώσης του καλού και το κακού, με την Πτώση ή με το Προπατορικό Αμάρτημα) έδωσε στον άνθρωπο ελευθερία. Αλλά μία ελευθερία χωρίς νόημα, αποκομμένη από την αρχική πηγή.
Από το βιβλίο "Ένα πείραμα σε βάθος" του Π.Ο. Μάρτιν. Εκδόσεις Σπαγειρια, Θεσσαλονίκη 1990. σελ 324-325.
+++++++++++++++++++++++
--- Παράθεση από: Κανένας στις Απριλίου 24, 2008, 01:54:54 ---Ορφέα
Μήπως να μας πεις τη σωστή εκδοχή του πρωταρχικού μύθου, αλλά και όλων των άλλων εμπλεκόμενων μύθων? Ώστε να μπορούμε να δούμε τη διαφορά και τη στρέβλωση? Για μας που δε διαβάζουμε πολύ....
--- Τέλος παράθεσης ---
Περίεργο πως δουλεύει ο Συγχρονισμός. Όταν ψάχνεις για κάτι, σου έρχεται η απάντηση. Στις 24/4 αναρωτήθηκα για το παραπάνω. Στις 25/4 "έτυχε", να διαβάσω την απάντηση στο βιβλίο "Ένα πείραμα σε βάθος".
Trithemius:
Η γνώμη μου είναι πως δεν υπάρχει απαραίτητα κάποιος κρυμμένος μύθος στο δρώμενο του προπατορικού αμαρτήματος. Το αναφέρω αυτό γιατί πρέπει εξ αρχής να δούμε όχι την κυριολεκτική ή μεταφορική απόδοση αλλά αυτή για την οποία φτιάχτηκε εξ αρχής το δρώμενο της "αμαρτίας". Πολύ σωστά ο Ορφέας σημειώνει τον ακριβή ορισμό της αμαρτίας (κάτι όμως που αγνοούν το 90% όσων την προφέρουν :(), όμως εδώ πρέπει να σημειωθεί κι ένα σημαντικό εννοιολογικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί τον ερευνητή το συγκεκριμένο δρώμενο.
Με την αποδοχή της "θεϊκής" φύσης των πρωτόπλαστων προ της βρώσης του καρπού, ερωτώ το εξής: πως είναι δυνατό να αμαρτήσει κάποιος συνειδητά, τη στιγμή κατά την οποία δεν γνωρίζει τι σημαίνει αμαρτία; Πως είναι δυνατό να καταλάβει ένα μικρό παιδάκι τι σημαίνει να μην βάλει το χέρι του στη φωτιά αν πρώτα δεν γνωρίζει τι σημαίνει θερμότητα; Φυσικά το παράδειγμα προσπαθεί να προσεγγίσει το εννοιολογικό αδιέξοδο του δρώμενου (εννοείται πως για τη φωτιά υπάρχει ήδη η αντίστοιχη καταγραφή στα ένστικτα).
Με απλά λόγια, πως είναι δυνατό να αμαρτήσω απέναντι σε κάτι του οποίου δεν γνωρίζω την υπόσταση; Γιατί δεν αναφέρεται στο περιστατικό της απαγόρευσης το αν έκαναν ερώτηση οι πρωτόπλαστοι στον "Θεό", κάτι σαν το "τι εννοείς ότι θα πεθάνουμε;" ή "τι είναι αυτή η αμαρτία για την οποία μας μιλάς;".
Νομίζω γίνεται κατανοητό το ερώτημα-προβληματισμός. Επίσης, επειδή ταιριάζει με το θέμα, αναφέρω και κάτι παρμένο από μία φράση από το φιλμ "What the bleep do we know!?": Πως είναι δυνατό να αμαρτήσουμε απέναντι σε έναν θεό του οποίου αγνοούμε την ουσία και την υπόσταση; Φίλοι μου πιστεύω πως το να πράξεις μία πραγματική αμαρτία (όπως την εννοεί το χριστιανικό δόγμα) πρέπει να προσπαθήσεις πολύ και να ερευνήσεις πολύ γιατί πρώτα πρέπει να δώσεις ταυτότητα και να κατανοήσεις τι είναι αυτό που ονομάζεις θεό, έτσι ώστε μετά να έχεις συνείδηση της πράξης σου (προβάλλοντάς την πάνω στον θεό σου) και να την ορίσεις ως αμαρτία. Προέχει λοιπόν η έρευνα αναγνώρισης του θεού και έπεται η συνειδητή αμαρτία. Όμως, ας μην ξεχνάμε πως όποιος φτάσει στο επίπεδο να κατανοήσει πλήρως τον θεό του (όπως και να είναι αυτός), τότε αυτόματα θα έχει "απεμπλακεί" από τα χαμηλά επίπεδα της αμαρτίας, θα έχει περάσει σε άλλα δεδομένα. Πόσοι άραγε "αμαρτωλοί" έχουν γνώση αυτού στο οποίο απευθύνουν τις προσευχές τους και ομιλούν περίλυποι περί των αμαρτιών τους;
Μήπως τελικά η συσχέτιση του πιστού με την (διαστρεβλωμένη) αμαρτία και τη διαδικασία-δρώμενο της απελευθέρωσης-σωτηρίας από αυτή είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο στο μεταφυσικό μάρκετινγκ; Χμμ ::)
Επιτέλους ας αθωώσει κάποιος τους πρωτόπλαστους γιατί πολύ απλά τότε οι πρωτόπλαστοι: οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσιν!
ΣΕΡΑΠΙΣ:
Πρωπατορικό Αμάρτημα?
Όπως λέει και ο Ορφέας, αμαρτία=αστοχία από το άμαρ, βέβαια έχει και άλλες διαστάσεις όπως σφάλμα κλπ αλλά ανάλογα και το πνευματικό επίπεδο του κάθε όντος, αποκτά και την ανάλογη διάσταση έννοιας η εξήγηση της λέξεως, στην ψυχολογία αυτό που θέλουμε να δούμε θα το παρατηρούμε παντού. Αυτό που είμαστε αυτό ζούμε.
Έτσι αυτοί που είναι γεμάτοι ενοχικές τάσεις π.χ. θα παρατηρούν ακόμα και την λέξη και θα μεταφράζουν τις έννοιες κατά την ψυχοσυνθεσή τους με το χρώμμα του σφάλματος, όπως και αυτοί που φέρουν στην ψυχοσυνθεσή τους επιθετικότητα ενώ, οι πιό προχωρημένοι θα αντιλαμβάνονται και άλλες διαστάσεις των ιδεογραμμάτων (λέξεων).
Αλχημικά ο κόσμος έχει πολλές διαστάσεις που είναι ανάλογες του παρατηρητή, έτσι και οι λέξεις (ιδεοσύμβολα, προσπάθεια καταγραφής εννοιών και εσωτερικών καταστάσεων).
Πτώση απο τον παράδεισο, παρά της δύσεως, ο χώρος του ανεσπέρου φωτός εντός μας. Δηλαδή της αντιληπτικής ικανότητας της σκέψεως ας πούμε του Σύμπαντος. Της αντιληπτικής ικανότητας, αυτών που θεωρούν άλλοι ώς φωτισμένους. Illuminati.
και αμαρτία, αστοχεία η μη συνεργασία και ισσοροπία του συνειδητού, με ασυνείδητο. και για αυτούς που χρησιμοποιούσαν τον καθρέπτη, το είδωλο και το υποκείμενο γίνονται ένα ( ενώ άλλοι περιμένουν ακόμα και σήμερα μέσα στον καθρέπτη, να δουν τον φούφουτο). H ηδονή της υποκειμενικότητας είναι η Εύα. Αυτή κομίζει το μήλο την γνώση, θα μπορούσε να είναι και αχλάδι η φυστίκι. Μήλα των Εσπερίδων όμως είναι, δείτε στο μύθο.
και εάν ο εσταυρωμένος παράδειγμα, πέθαινε με τουφεκισμό ας πούμε, όλοι θα φορούσαν τουφέκια αντι για σταυρούς στο λαιμό.
Όμως.
Εβραικά
Αδάμ=χωμάτινος
Εύα=Ηδονή
Όλη η αληθής γνώση και οδός αρχίζει με την ορθή, λειτουργία και ισσοροπία των ψυχολογικών παραμέτρων, εντός μας και το ξεκαθάρισμα της δικής μας γνώσης (θεωρίας), κάθαρση απο τους φόβους και τις δυσηδαιμονίες των υπολοίπων.
Αμήν,Αμέν,Άμων Ρά=Αλήθεια, Αλληθώς.
Μεταφορικά, Ο εσωτερικός ναός ψυχικό σώμα γίνεται ένα με τον εξωτερικό ναό υλικό σώμα ph, συμφιλιώνεται ο άνθρωπος με το Θεό , συμβολικά, θεάνθρωπος. Ο άνθρωπος που ατενίζει το σύμπαν εντός και εκτός. Ουσιαστικά Ο Φάνης , των Μεγάλων μυστηρίων της Ελευσίνας. Δεν θα επεκταθώ άλλο βέβαια.
Βλέπε Θεοφάνεια, επιφάνεια κλπ, τάχουν κάνει οι ρασοφόροι και άλλοι βέβηλοι, να μην πώ.
Αφού να φανταστείτε σήμερα μπαίνουν σε διάφορα sites, και αλλού κλέβουν τις γνώσεις των άλλων και τις παρουσιάζουν ως δικές τους, συχνό φαινόμενο, έτσι λειτουργούσαν πάντα, με άλλες μεθόδους κατά το παρελθόν.
Όπως ο άλλος ο πανέξυπνος Παν'ηλίθιος που είναι και φυσικός, τι φρούτα βγάζουν τα πανεπιστήμια' έχει τρελάνει όλες τις γερόντισες και τους γέροντες με τους Ελλοχίμ και Νεφελίμ. Είναι που είναι ο κόσμος μας, θα τον αποκάνουμε κιόλλας.
Η γνώση πρέπει να λυτρώνει, να ανακουφίζει, να εξελίσει , να βοηθά, να αγαπά, να δημιουργεί ευεξία και αρμονία.
καθώς είναι εργαλείο αντιμετώπισης του βίου, της ενσάρκωσης και όχι της νέκρωσης.
Γιαυτό η αυθεντική γνώση, η γνώση του σύμπαντος εντός μας, πρέπει να παραμένει μυστική και επτασφράγιστη από ένα σημείο και μετά, π.χ. σε κάθε αρχαίο μυητικό κέντρο. Γιατί οι Νεκροί πρώτα αρπάζουν, τα παραλάζουν στα μέτρα της βλακείας τους, μετά κατηγορούν και σκοτώνουν τις αυθεντίες, και τα διαστρεβλώνουν βάσει των ψυχιατρικών τους προβλημάτων και ασθενειών, για να παρουσιάζονται οι ίδιοι ως αυθεντίες και θεόσταλτοι και αυτό συνεχίζεται ως σήμερα. (ευτυχώς μία παράμετρος και ιδέα των αρχαίων μυστηρίων τους ξέφυγε και λειτουργεί σήμερα, ανεξάρτητα, η επιστήμη).
Περί συνειδήσεως όπως αναφέρει ο φίλος κανένας, η λειτουργεία του ανθρωπίνου είδους στηρίζεται στην αρχή, ότι αντιλαμβάνεται, ότι γνωρίζει. Ενώ τα υπόλοιπα είδη, ζωντανών οργανισμών βιώνουν όπως εμείς τα όνειρα, μόνο γνωρίζουν.
Αδελφοί μου, λαοί που δεν έχουν Φιλοσόφους {φίλους του (Σ)σοφού} κατεπέκταση Μύστες, γεννούν Μεσίες.
Και ένα ανέκδοτο, γιατί οι πρωτόπλαστοι δεν ήταν Κινέζοι?
Γιατί αν ήταν Κινέζοι θα έτρωγαν το φίδι και όχι το μήλο.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση