'Αρθρα και συζητήσεις: 'Εσωτερικές Σχολές και Μυητικά Συστήματα > Ελευθεροτεκτονισμός
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ....
Ορφέας:
Κεφάλαιο VI
Η ΙΔΡΥΣΙΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΤΥΠΩΝ
Ὅμως ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμὸς δὲν διατήρησε ἐπὶ πολὺ τὴν ἐξωτερικὴν ἑνότητα ποὺ εἴχαν ὀνειρευθεὶ οἱ ἰδρυτές, ἰδιαιτέρως δὲ ὁ Anderson καὶ ὁ Desaguliers. Ἤδη ἀπὸ τὸ 1728 ἐνεφανίσθησαν οἱ Τύποι, τοῦται δὲ αἱ ποικίλαι ἐνσαρκώσεις τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοὺ κατεστήθησαν ὅλο καὶ πιὸ πολυάριθμαι, τῷ βαθμῷ ποὺ ἡ ἐπιτυχία ἦρθε καὶ προσεδέθει εἰς τὴν ποικιλίαν τῶν ἐξωτερικῶν μορφῶν, τῶν ὁποίων οἱ Τύποι ἐκεῖνοι ἀνάπτυξαν τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοὺ καὶ τὸν διπλὸ στόχο τὸν ὁποῖο πρότεινε. (1)
Τὸ 1717, δὲν ὑπῆρχε παρὰ εἷς μοναδικὸς Ἐλευθεροτεκτονισμός. (2)
Τὸ 1728, ὁ πρῶτος Τύπος, ὁ Τύπος τοῦ Σκώτου Ramsey, ἔκανε τὴν ἐμφάνισίν του. (3)
Τὸ 1743, ὁ πρῶτος γαλλικὸς Τύπος, ὁ Τύπος τοῦ Ναοῦ, ἱδρύθη ἒς Λυῶν. (4)
Τὸ 1750, εἷς νέος Τύπος ἐδημιουργήθη ἒς Ἀγγλίαν κὶ εἷς ἕτερος ἒς Γαλλίαν. (5)
Τὸ 1758, δύο νέοι Τύποι ἐδημιουργήθησαν ἒς Γαλλίαν. (6)
Τὸ 1770, δύο Τύποι ἐνεφανίσθησαν ἒς Γερμανίαν. (7)
Τὸ 1776, δύο νέοι Τύποι ἐνεφανίσθησαν ἒς Γερμανίαν κὶ εἷς ἒς Γαλλίαν. (8 )
Τὸ 1780, εἷς Τύπος ἱδρύθη ἒς Γερμανίαν. (9)
Τὸ 1782, δύο Τύποι ἱδρύθησαν ἒς Γαλλίαν. (10)
Τὸ 1783, εἷς Τύπος ἱδρύθη ἒς Γερμανίαν. (11)
Τὸ 1785, εἷς Τύπος ἱδρύθη ἒς Σουηδίαν. (12)
Τὸ 1796, εἷς Τύπος ἒς Γερμανίαν. (13)
Τὸ 1801, εἷς νέος Τύπος ἐδημιουργήθη ἒς Γαλλίαν καὶ εἷς ἒς Βορείαν Ἀμερικήν. (14)
Τὸ 1805, εἷς νέος Τύπος ἐνεφανίσθη ἒς Ἰταλίαν. (15)
Τὸ 1825, εἷς, ἒς Μεξικόν. (16)
Τὸ 1839, εἷς, ἒς Γαλλίαν. (17)
Τὸ 1865, εἷς, ἒς Ἀγγλίαν. (18)
Τοιουτοτρόπως, ἀπὸ τὸ 1717 ἕως τὸ 1865, σὲ μίαν περίοδον 148 ἐτῶν, ἡ Ἐλευθεροτεκτονικὴ δοξασία τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοῦ ἐπαρουσιάσθη τοῖς Μύσταις ὑπὸ 24 διαφορετικῶν τρόπων, μέσῳ 24 διαφορετικῶν διεργασιῶν ποὺ ἐνεφανίσθησαν εἰς τὸ προσκήνιο.
Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς 24 Τύπους, μόνον 12 ἐξακολουθοῦσιν λειτουργεῖν, πλήρει δραστηριότητᾳ.Πρόκειται για τοὺς ἑξῆς:
Δύο Ἀγγλικοί, ὁ Τύπος τῆς Ὑόρκης καὶ ὁ Ἀρχαῖος καὶ Ἀρχέγονος Τύπος.
Δύο Γαλλικοί, ὁ Σύγχρονος Σκωτικὸς Τύπος καὶ ὁ Τύπος τοῦ Ναοῦ.
Τέσσερεις Γερμανικοί, οἱ Τύποι τῶν Fessier, Gumentorf, Schreider καὶ Knigge.
Εἷς Ἰταλικός, ὁ τύπος τοῦ Μισραήμ.
Εἷς Σουηδικός, ὁ Τύπος τοῦ Swedenborg.
Εἷς Μεξικανικος, ὁ Ἐθνικὸς Μεξικανικος Τύπος.
Εἷς Ἀμερικανικὸς, ὁ Ἀρχαῖος καὶ Ἀποδεδεγμένος Σκωτικὸς Τύπος. (19)
Ὁ τελευταῖος τοῦτος Τύπος ἔχει τοὺς ἀριθμητικὰ περισσοτέρους ὀπαδούς, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Εἴκοσι δύο Ὕπατα Συμβούλια, ἢ διεθυντικὰ Σώματα τοῦ Κράτους, τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου εὑρίσκονται σήμερα (Σημ. Μετ.: 1885) εἰς πλήρην λειτουργίαν. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1875 συνασπίσθησαν σὲ Συνομοσπονδίαν, τὸ δὲ Ὑπατο Συμβούλιο τῆς Ἐλβετίας ἀσκεῖ τὴν ἐκτελεστικὴν Ἐξουσίαν τῆς Συνομοσπονδίας. (20)
Κύριος στόχος τῆς ἐργασίας μας θὰ εἶναι, ἄρα, ὁ πρακτικὸς Τεκτονισμὸς τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου.
Σημειώσεις
1. Histoire philosophique de la Franc-maconnerie, τῶν Kauffmann καὶ Cherpin, Λυών, 1830, σελ. 439 καὶ ἐπομ.
2. History of Freemasonry, τοῦ J.G. Gould, Λονδίνο, 1884.
3. Ibid.
4. Histoire pittoresque de la Maconnerie, τοῦ J.T.Clavel, Παρίσι, 1844, σελ. 166 καὶ ἐπομ.
5. Ibid.
6. Ibid.
7. Geschichte der Freimaurerei, τοῦ G.F.Findel, Λειψία, 1874
8. Acta Latomorum, τοῦ Thory, Παρίσι, 1815
Geschichte der Freimaurerei, τοῦ G.F.Findel, Λειψία, 1874
9. Ibid.
10. Histoire Generale de la Franc-Maconnerie, τοῦ Emile Rebold, Παρίσι, 1861
Die drei Allesten Kulsturkunden der Freimaurerei, J.B.Krause, Δρέσδη, 1810
11. Ibid.
12. History of Freemasonry in Sweden, ἄρθρο τεῦχους Νο. 3, σελ. 23 τοῦ περιοδικοῦ Kneph, ἐπισήμου ὀργάνου τοῦ Ἀρχαίου και Ἀρχέγονου Τύπου
13. Sammtliche Schriffen uber Fraimaurerei, τοῦ G. Fessier, Φράιμπουργκ, 1803-1807
14. History of the Ancient and accepted Rite of Freemasonry, τοῦ Robert Folger, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Βόρειας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., Νέα Υόρκη, 1881
15. De l'Orde maconnique de Misraim depuis sa creation, τοῦ Marc Bedarride, Παρίσι, 1845, σελ. 153, τόμος ΙΙ.
16. Boletin oficial del supremo Consejo de Mexico, Μεξικό, 1869
17. Notice sur le Rite de Memphis, τοῦ Leon Jaybert, Δελτίο τῆς Μεγάλης Ἀνατολής τῆς Γαλλίας, τεῦχος Μαρτίου 1858
18. History of the Ancient and Primitive Rite, τοῦ John Yarker, Λονδίνο, 1881
19. The Cosmopolitan Masonic Pocket-Book and Calendar τοῦ ἒτους 1885, Λονδίνο
20. Συνθήκη ἑνώσεως, συμμαχίας καὶ συνομοσπονδίας τῶν Ὑπάτων Συμβουλίων τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀποδεδεγμένου Σκωτικοὺ Τύπου, τῆς 22αςΣεπτεμβρίου 1875, Λωζάνη, 1875
Ορφέας:
Κεφάλαιο VII
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΙΣ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩΝ ΒΑΘΜΩΝ
Ὁ διδάσκαλος λιθοξόος Pirlet καὶ ὁ διδάσκαλος τοῦ κλασσικοῦ χοροῦ Lacorne ἐπινόησαν τὸ 1758 τὸν Τύπον "Τῶν Αὐτοκρατόρων Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως" ποὺ ἀπένειμε τοὺς τίτλους τοῦ Ἱππότου, τοῦ Πρίγκηπος, τοῦ Κυριάρχου καὶ τοῦ Αὐτοκράτορος. (1)
Τουτη ἡ ἐπινόησις ἦτο ἡ συνέπεια τοῦ Γαλλικοῦ Τεκτονικοῦ Σχίσματος,ποὺ προεκλήθη τὸ 1756, διότι ὁ Μεγάλος Διδάσκαλος Κόμης τοῦ Κλερμὸν διόρισε ὠς Πρόσθετον Μεγάλον Διδάσκαλον τὸν Lacome. (2)
Ὁ "Κυρίαρχος τῶν Κυριάρχων", ἀρχηγὸς τοῦ Τύπου αὐτοῦ, ὁ P. Toinville, ἔδωσε τὸ 1761 διάφορα διπλώματα ἀσυμπλήρωτα εἰς τίναν παραγγελιοδόχον ἐμπορευμάτων, τὸν Stephen Morin, ἔναν Ἰσραηλίτην, ἀναχωρόντα πρὸς Ἀμερικήν. (3)
Ὁ Stephen Morin ἔκανε ἐμπόριο μὲ τὰ διπλώματα, πούλησε δὲ ἀρκετὰ ἀπὸ αὐτὰ σ' ἔναν ἄλλον Ἰσραηλίτη, τὸν Franken, ὁ ὁποῖος, τὸ 1767, ἐγκατέστησε τὸν Τύπον εἰς τὴν Νέαν Ὑόρκην. (4)
Μεταξὺ τῶν ἐκ τοῦ Franken μυηθέντων, ἦτο ἰατρὸς τὶς ὀνόματι Frederic Dalcho, μεταξὺ δὲ τῶν μυημένων τοῦ Morin συγκαταλεγόταν εἷς Γάλλος, ὁ Κόμης de Grasse-Tilly. (5)
Ὁ Frederic Dalcho εἶχε τὴν ἰδέα νὰ αὐξήσει τοὺς ὀκτὼ βαθμοὺς τοῦ Τύπου τῶν "Αὐτοκρατόρων Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως" ἵνα συνθέσει ἔναν νέον Τύπον, ἀποτινάζοντας τὸν ζυγὸ τῆς ἐπιρροῆς τοῦ Morin. (6)
Ὁ Κόμης de Grasse-Tilly βοήθησε τὸν Dalcho νὰ συντάξει εἰς τὴν γαλλικὴν τὰ Τυπικὰ τῶν ὀκτὼ νέων βαθμῶν, αὐτὸς δὲ ἐπιφορτίσθη μὲ τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ νέου Τύπου τῶν 33 βαθμῶν εἰς τὴν Γαλλίαν, πρᾶγμα ποὺ συνέβη τὴν 22αν Σεπτεμβρίου 1804. (7)
Οἱ ὀκτὼ νέοι βαθμοὶ αὔξησαν τὸν ἀρχαῖον Τύπον τῶν Αὐτοκρατόρων, ὁ δὲ Ἀρχαῖος καὶ Ἀποδεδεγμένος Σκωτικὸς Τύπος ἐσυντάχθη ὠς ἑξῆς:
Οἱ 33 βαθμοὶ διαμοιράσθησαν εἰς ἑπτὰ ὁμάδας:
1. Βαθμοὶ ὀνομαζόμενοι Συμβολικοί, Ἀρχέγονοι καὶ Συμπαντικοί.
2. Βαθμοὶ Ἀναπτύξεως τῶν Ἀρχαίων καὶ Ἀρχέγονων Συμπαντικῶν Ἀρχῶν.
3. Βαθμοὶ προερχόμενοι ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς διαφωτιστάς τοῦ Δικαστηρίου τῆς Ὁσίας Wehme.
4. Ἰουδαϊκοὶ καὶ Βιβλικοὶ Βαθμοί.
5. Ναϊτικοὶ Βαθμοί.
6. Ἀλχημικοὶ καὶ Ῥοδοσταυρικοὶ Βαθμοί.
7. Διοικητικοὶ καὶ Ἀνώτεροι Βαθμοί. ( 8 )
Ἡ πρώτη ὁμὰς συνίσταται ἀπὸ τοὺς βαθμοὺς 1ος, 2ος καὶ 3ος, τοῦ Μαθητευομένου, τοῦ Ἑταίρου καὶ τοῦ Διδασκάλου. Οἱ τρεῖς βαθμοὶ οὗτοι δὲν θεωροῦνται ἱεραρχικοί, οὔτε συνεπάγονται τὴν ὁποιαδήποτε διάκρισιν τιμῶν. (9)
Ἡ δεύτερη ὁμὰς περιλαμβάνει τοὺς βαθμοὺς τοῦ Ἱππότου Rose+Croix, 18ου, καὶ τοῦ Ἱππότου Καδώς, 30ου. Χρησιμεύουν ὠς σύνδεσμος καὶ ὠς συνδετικὸς κρίκος τῶν ἄλλων πέντε ὁμάδων μὲ τὴν πρώτην, ποὺ συνιστᾲ τὸν Ἀρχέγονον καὶ Συμπαντικὸν Τεκτονισμόν. (10)
Ἡ τρίτη ὁμὰς περιλαμβάνει τοὺς βαθμοὺς τῶν Ἐκλεκτῶν, ποὺ εἶναι ὁ 9ος, Ἐκλεκτὸς τῶν Ἐννέα, ὁ 10ος, Ἐκλεκτὸς τῶν Δεκαπέντε, ὁ 11ος, Ἔξοχος Ἐκλεκτός, καὶ ὁ 21ος Πρῶσος Ἱππότης ἢ Ἐλεύθερος Δικαστής. Προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀδελφότητα τῶν Γερμανῶν Πεφωτισμένων, τῶν Ἐλευθέρων Δικαστῶν τοῦ Δικαστηρίου τῆς Ὁσίας Wehme, τῆς Ὁσίας Ἐκδικήσεως, ἀρχηγός τῆς ὁποίας ὑπῆρξε ὁ J. Weishaupt καὶ ποὺ ὁ Knigge, ὁ ἰδρυτὴς τοῦ Ἐκλεκτικοῦ Τύπου τοῦ ἱδρυθέντος τὸ 1783 ἒς Γερμανίαν, τοὺς εἰσήγαγε, τροποποιώντας τὴν μορφὴ των, εἰς τὴν σειρὰν τῶν Τεκτονικὼν βαθμῶν. (11)
Ἡ τετάρτη ὁμὰς περιλαμβάνει τοὺς Ἰουδαϊκοὺς καὶ Βιβλικοὺς βαθμούς, οἱ ἀναφερόμενοι εἰς τὰ περὶ τῆς οἰκοδομήσεως καὶ τῆς ἀνοικοδόμησεως τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομώντος, μυθολογικὸς συμβολισμός ποὺ ἀποδέχθη ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός, διδόντας ταῖς λέξεσι "Ναὸς τοῦ Σολομῶντος" τὴν ἐρμηνείαν τοῦ ἀνθρώπου, τῆς καρδίας καὶ τῆς νοήσεως καὶ διατηρώντας τὴν οὐσιαστικὰ βιβλικὴ σκηνοθεσία των. Πρόκειται διὰ τοὺς βαθμούς: 4ος, Μυστικὸς Διδάσκαλος, 5ος, Τέλειος Διδάσκαλος, 6ος, Γραμματεύς ἐξ ἀπορρήτων, 7ος, Πρεβῶτος καὶ Δικαστής, καὶ 8ος, Ἐπόπτης των Οἰκοδομῶν, διὰ τοὺς ἀποκλειστικῶς Ἰουδαϊκοὺς βαθμούς, καὶ τοὺς βαθμοὺς 12ος, Μέγας Διδάσκαλος Ἀρχιτέκτων, 13ος, Βασιλικὴ Ἁψῖδα, 14ος, Μέγας Σκῶτος, 15ος, Ἱππότης τῆς Ἀνατολής, 16ος, Πρίγκηψ τῆς Ἱερουσαλήμ, καὶ 17ος, Ἱππότης Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, διὰ τοὺς Ἰουδαϊκοὺς καὶ Βιβλικοὺς Βαθμούς. (12)
Ἡ πέμπτη ὁμὰς περιέχει τοὺς Ναϊτικοὺς Βαθμούς. Κατὰ τὸν 12ο αἰῶνα ὑπῆρχε στην Ἀνατολὴ μία σέχτα Ἰωαννιτῶν χριστιανῶν ποὺ ἐπαγγέλλονταν ὅτι τὰ εὐαγγέλια δὲν ἦσαν παρὰ ἀμιγεῖς ἀλληγορίες. Ὁ ἀρχηγὸς τῶν, ὁ Θεόκλητος, ἐμύησε εἰς τὰ μυστήρια τῶν Ἰωαννιτῶν τὸν Ἱππότην Hugues de Payens, ἀρχηγὸ τῶν Ναϊτών, τῶν ἱδρυθέντων τὸ 1118, καὶ τὸν κατέστησε διάδοχον του. Οἱ Ναΐτες ἐπαγγέλλονταν, ἄρα, τὸν καθαρὸ Γνωστικισμό, οἱ δὲ διδασκαλίες των εἴχαν ὄλως ἐξέχουσαν θέσιν ἐντός τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, ποὺ εἶχε ὠς ἀποστολὴν τὴν διάδοσιν τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοῦ. Προκάλεσαν τὴν γέννησιν τοῦ Ναϊτικοῦ Τύπου, τὸ 1743. (13)
Οἱ βαθμοὶ οὗτοι εἶναι: 19ος, Μέγας Ποντίφηξ, 20ος, Σεβάσμιος Διδάσκαλος ὅλων τῶν Συμβολικῶν Στοῶν, 23ος, Ἀρχηγὸς τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, 24ος Πρίγκηψ τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, 25ος, Ἱππότης τοῦ Χαλκίνου Ὄφεως, 26ος, Πρίγκηπας τοῦ Ἐλέους, 27ος, Κυρίαρχος Ταξιάρχης τοῦ Ναοῦ καὶ 29ος, Μέγας Σκῶτος τοῦ Saint Andrew. (14)
Ἡ ἕκτη ὁμὰς περιλαμβάνει τοὺς Ἐρμητικούς, Καββαλιστικοὺς καὶ Ῥοδοσταυρικοὺς Βαθμούς, ποὺ εἶναι ὁ 22ος, τοῦ Βασιλικοῦ Πελέκεως καὶ ὁ 28ος, τοῦ Πρίγκηπος Μύστου. (15)
Ἡ ἑβδόμη ὁμάς, συνίσταται ἐκ τῶν Διοικητικῶν καὶ Ὑπάτων βαθμῶν, τὸν 31ον, ἐπιφορτισμένον νὰ διατηρεῖ σὲ ὅλη των τὴν καθαρότηταν τὰς δοξασίας τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοῦ, τὸν 32ον, ἀφιερωμένον εἰς τὴν προπαγάνδα, καὶ τὸν 33ον ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὴν παραγωγὴ ἀληθινῶν ἀρχηγῶν τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, μυημένων σὲ ὅλα τὰ μυστήρια καὶ τὰ μυστικά του. (16)
Θὰ προχωρήσουμε εἰς τὴν μελέτην τῆς οὐσιαστικῆς Τεκτονικῆς πρακτικῆς ὅλων ἐκείνων τῶν βαθμῶν, τῶν ὁποίων τὸ σύνολον ἀπαρτίζει τὴν ὑλικὴν ἐκδήλωσιν τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ.
Σημειώσεις
1. Secret History of the Ancient and Accepted Scottish Rite, τοῦ John Yarker, No. 7 τοῦ Masonic Examiner, Λονδίνο, 1871
History of the Ancient and accepted Rite of Freemasonry, τοῦ Robert Folger, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Βόρειας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., Νέα Υόρκη, 1881
2. Ibid.
3. Ibid.
4. Transactions of the Supreme Council for the Southern Jurisdiction of the United States.
Μνημόνιο τοῦ Albert Pike, Μεγάλου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νότιας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., τόμος Ι, Τσάρλεστον, 1884
5. Histoire philosophique de la Franc-maconnerie, τῶν Kauffmann καὶ Cherpin, Λυών, 1830, σελ. 413
Histoire philosophique de la Franc-maconnerie, τῶν Kauffmann καὶ Cherpin, Λυών, 1830, σελ. 452 καὶ ἐπομ.
6. History of the Ancient and accepted Rite of Freemasonry, τοῦ Robert Folger, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Βόρειας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., Νέα Υόρκη, 1881
7. Histoire des trois Grandes Loges de Franc-Macons en France, τοῦ Emile Rebold, Παρίσι, 1854, σελ. 457 καὶ 458.
8. Il Rito Scozzese Antico e Acettato, φιλοσοφικοκριτικὴ μελέτη τοῦ Dominic Anghera, Μεγάλου Διδασκάλου τοῦ Ιταλικοῦ Τεκτονισμοῦ, Νάπολη, 1873
9. Histoire pittoresque de la Maconnerie, τοῦ J.T.Clavel, Παρίσι, 1844, σελ. 56-57
Etudes Historiques et Symboliques sur la Franc-Maconnerie, τοῦ Adolphe Vaillant, σελ. 25 καὶ 28, Παρίσι, 1860
Cours philosophique et interpretatif des Institutions anciennes et modernes, J.M.Ragon, Παρίσι, 1841, σελ. 176 καὶ 177
10. Histoire philosophique de la Franc-maconnerie, τῶν Kauffmann καὶ Cherpin, Λυών, 1830, σελ. 444
11. History of the Ancient and accepted Rite of Freemasonry, τοῦ Robert Folger, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Βόρειας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., Νέα Υόρκη, 1881
Histoire pittoresque de la Maconnerie, τοῦ J.T.Clavel, Παρίσι, 1844, σελ. 356 καὶ ἐπομ.
Dar verbesserte system der Illuminatem, τοῦ H. Weishaupt, Φρανκφούρτη, 1788
Essai sur la secte des Illumines, τοῦμαρκησίου de Luchet, Παρίσι, 1792, σελ. 46
Allgemeine Kulturgeschichte von der Urzeit bis auss der gegenwart, τοῦ Otto Henne-Am-Rhyn, τόμοι ΙΙΙ και ΙV, Λειψία, 1877 - 1882
12. Histoire philosophique de la Franc-maconnerie, τῶν Kauffmann καὶ Cherpin, Λυών, 1830
The Book of the Lodge, τοῦ Robert Macoy, Νέα Υόρκη, 1855
13. Morais and Dogma of Freemasonry, τοῦ Albert Pike, Κυριάρχου Μεγάλου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νότιας Δικαιοδοσίας τοῦ Τσάρλεστον, σελ. 817, Τσάρλεστον, 1881
14. Ibid.
15. Morais and Dogma of Freemasonry, τοῦ Albert Pike, Κυριάρχου Μεγάλου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νότιας Δικαιοδοσίας τοῦ Τσάρλεστον, σελ. 817, Τσάρλεστον, 1881
The Rosicrucian and Masonic Record, Λονδίνο, 1877-1878
Geheime Geschichte einer Rosen Kreuzers, Albrecht, Αμβούργο, 1792
16. Essai historique sur l'institution du Rite Ecossais, τοῦ Vassal, Παρίσι, 1827
Abrege historique de l'organisation en France, jusqu'au 1er mars 1814, du 33e degre du Rite Acossais Ancien et Accepte, Παρίσι, 1814.
Ορφέας:
Κεφάλαιο VIII
ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΣΥΜΒΟΛΙΚΩΝ ΒΑΘΜΩΝ
Ὁ βαθμὸς τοῦ Μαθητευόμενου συνετάχθη τὸ 1646 ἀπὸ τὸν Εlias Ashmole, Ῥοδόσταυρον Ἀλχημιστή, καὶ εἰσήχθη εἰς Ἐλευθεροτεκτονισμὸν κατὰ τὴν συγχώνευσην τῶν Ῥοδόσταυρων μετὰ τῆς Ἀδελφότητος τῶν Ἐλευθέρων Τεκτόνων (1)
Ἡ Μύησις ἀναπαριστᾷ κατὰ τρόπον δραματικὸν τὴν προέλευσιν, τὴν γέννησιν τοῦ Θεοῦ-Φύσις, τοῦ Μεγάλου Παντὸς (2)
Διδάσκει πὼς ἡ ἄποψις περὶ ἑνὸς ὑπερφυσικοῦ καὶ προσωπικοῦ Θεοῦ ἐστὶν ἀπάτην τοῦ ἱερατείου, ἡ ὁποία ἐπινοήθη πρὸς ἐκπολιτισμόν τῆς ἀγρίας ἀνθρωπότητος, καὶ ὅτι οὐδὲν ὂν ἐστὶ πλῆρως ἄϋλον, διότι αἱ δύο ἀρχαί, ὕλη καὶ μορφή, πῦρ καὶ ὕδωρ, ἀνὴρ καὶ γυνή, ἀεὶ ἐστὶ δύο εἰς ἕνα, καὶ ἓν εἰς δύο τὰ ὁποῖα αἰωνίως γεννοῦσιν. Ἀποκαλύπτει πὼς ὁ Θεὸς ἐστὶν ὃν ἔχων δύο φῦλα, καὶ πὼς ἡ δημιουργία ἐστὶ ἡ ἐπαγωγὴ τῆς γενετησίας πράξεως (3)
Ἐξερχόμενος ἀπὸ τὸ Δῶμα τῶν Στοχασμῶν, ἀπὸ τὸ Διασκεπτήριον, ἀπὸ τὴν Μήτραν, ὁ Μαθητευόμενος τελεῖ τρεῖς συμβολικὰς περιοδείας διότι, ἐὰν ἡ γενεσιουργὸς ἀρχὴ ἐστὶ μία τῇ ἀκεραιότητι της, ἐστὶ τριπλὴ τῇ ἐκδηλώσει της: 1ον) Τὸ αἴτιο, ὁ δρῶν, τὸ ἄρρεν, 2ον) Τὸ μέσον, ὁ πάσχων, τὸ θῆλυ, 3ον) Τὸ ἀποτέλεσμα, τὸ γεννημένο ὄν, τὸ παράγωγον τῆς δημιουργίας (4)
Ὁ βαθμὸς τοῦ Ἑταίρου συνετάχθη τὸ 1648 ἀπὸ τὸν Εlias Ashmole, Ῥοδόσταυρον Ἀλχημιστήν, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς κεντρικὴς ὁμάδος τῶν Ἀγγλων Ῥοδοσταύρων. Πρόκειται διὰ τὴν πιστὴν καὶ προοδευτικὴν συνέχειαν τοῦ βαθμοῦ τοῦ Μαθητευομένου (5)
Ὁ Μαθητευόμενος γεννᾶται, φύεται, ὁ Ἑταῖρος αὐξάνεται, μεγαλώνει (6)
Ἡ Μύησις ἀναπαριστᾷ τὴν φυσιολογικὴν τάξιν τοῦ Θεοῦ-Φύσις, ποὺ ἀεὶ ἐργάζεται, ἀεὶ γεννᾷ.
Διδάσκει πὼς ὁ Θεὸς ἔχει δύο φῦλα καὶ πὼς τὸ ὄνομα τοῦ σήμαινε πάντοτε "Θεὸς πάσης γενέσεως" (7).
Ἐπίσης ἡ λέξις Elohim ἔχει τὴν αὐτὴ συγκεκριμένη σημασία, καὶ ἡ λέξις Jehovah προφέρεται Ih-Oh, καὶ σημαίνει Αὐτός-Αὐτή, τὰ δύο φῦλα, τὸ Ἀνδρόγυνον ( 8 ).
Ὁ Ἑταῖρος μαθαίνει ὅτι ὁ Ναὸς ἀναπαριστὰ τὸν ἄνθρωπον, ὅτι ὁ Σολομὼν σημαίνει τὸν Ἥλιον, τὸν Ἄμμωνα Δία, ὅτι αἱ Δύο Στῆλαι ἀντιπροσωπεύουσιν τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα, ὅπου ἡ δημιουργὸς ἀρχὴ ἐστὶ ἡ λευκὴ στήλη, ἡ J, καὶ ἡ καταστρεπτικὴ ἀρχή, ποὺ ἀπαιτεῖ τὴν καταστροφὴν τοῦ σπέρματος ἐν μήτρᾳ, ἵνα ὁδηγήσει εἰς ἀναπαραγωγὴν καὶ ἀναγέννησιν, ἐστὶ ἡ μελανὴ στήλη, ἡ Β (9).
Τοῦτη ἡ διπλὴ ἀρχή, ἄρρεν καὶ θῆλυ, δημιουργὸς καὶ καταστροφεύς, φωτεινὴ καὶ ἐρεβώδης, ἀναπαρίσταται ἐξίσου ἀπὸ τὸ μωσαϊκὸν δάπεδον τὸ ἀπαρτιζόμενον ἀπὸ λευκὰ καὶ μελανὰ τετράγωνα, ἀπὸ τὸν διαβήτην, σύμβολον τοῦ Οὐρανοῦ, τοῦ Ἡλίου, τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀπὸ τὸν γνώμονα, σύμβολο τῆς Γῆς, τῆς Ἴσιδος, τῆς Γυναικός, καὶ ἀπὸ τὸν ἀκτινοβόλον Ἀστέρα (10).
Ὁ ἀκτινοβόλος Ἀστήρ, ὁ καλούμενος καὶ σφραγὶς τοῦ Σολομῶντος ἐστὶ τὸ κατ'ἐξοχὴν δημιουργικὸν ἔμβλημα. Ὁ ἄνδρας ὅταν κεῖται, παρουσιάζει πράγματι μίαν κεντρικὴν προεξοχὴν Λ. Ἡ γυναῖκα ὅταν κεῖται, παρουσιάζει ἀντιθέτως, μίαν κεντρικὴν κοιλότητα V.
Ἡ ἕνωσίς των, ἡ σύμπλεξις τοῦ membrum virile Λ μὲ τὰ genitalia mulieris V, δίδει τὸν ἀκτινοβόλον Ἀστέρα, ἐὰν ἐνώσουμε τὰ ἐλεύθερα ἄκρα, ὥστε νὰ δουμε ἓν σχῆμα κλειστὸν (11).
[eikona asteros] Εἰς τὸ κέντρον, ὁ ἀκτινοβόλος Ἀστὴρ φέρει τὸ φοινικικὸν γράμμα Σαμπί, ποὺ ἀντιστοιχεῖ μὲ τὸ ἑβραϊκὸν iod καὶ ἀντιπροσωπεύει τοὺς δύο σπερματικοὺς ἀγωγοὺς καὶ τὴν οὐρήθρα, τὰ ἀπαρτίζοντα τὸ σύνολον τοῦ membrum virile (12).
Ὁ βαθμὸς τοῦ Διδασκάλου συνετάχθη τὸ 1649 ἀπὸ τὸν Elias Ashmole, Ῥοδόσταυρον Ἀλχημιστή, πρὸς ἀναπαράστασιν τοῦ θανάτου τοῦ Καρόλου Α', καὶ ἵνα προκαλέσει, διὰ τῆς ἀναπαραστάσεως τοῦτης, τὰς ἰδέας περὶ ἐκδικήσεως τῶν σταθερῶν ὑποστηρικτῶν τῶν Στιούαρτ, οἱ ὁποῖοι ἦσαν προστάται τῶν Ῥοδόσταυρων (13).
Ἐπαναλαμβάνοντες τὸν μῦθον τοῦ Ἰουδαίου Targum, ὃς χρησίμευσεν εἰς τὸν Ashmole ὠς καμβὰς διὰ τὴν ἐργασίαν του (14), ὁ Anderson καὶ ὁ Desaguliers συνέταξαν τὸν Ἐλευθεροτεκτονικὸν βαθμὸν τοῦ Διδασκάλου, ἀντικαθιστώντας τὸν Κάρολο Ἀ' μὲ τὸν Οἰκοδόμον, τὸν βιβλικὸν Ἀρχιτέκτονα Χιρὰμ (15).
Ἐπειδὴ ἡ οἰκοδόμησις ἑνὸς Γνωστικοῦ Ναοῦ ἦν ὁ μῦθος ποὺ ἀπετέλεσεν τὴν ἰδρυτικὴν βάσιν τοῦ Τεκτονισμοῦ τὸ 1717, ἡ φυσικὴ συνέχεια τῆς υἱοθεσίας τοῦ αὐτοῦ μύθου ἦν νὰ καταστεὶ ὁ Χιρὰμ τὸ κεντρικὸν πρόσωπον τοῦ Ἐλευθεροτεκτονικοὺ μύθου.
Ὁ Χιρὰμ ἦν γλύπτης, χύτης, σμιλεὺς, βαφεὺς καὶ ζωγράφος, καὶ οὗτος κατασκεύασεν μὲ ὀρείχαλκον τὰς δύο χάλκινας στήλας, τὴν χάλκινην θάλασσαν, τοὺς δέκα κάδους καὶ τὰ δέκα βάθρα, τοὺς λέβητας, τὰς κούπας καὶ τὰ δοχεῖα ποὺ ἦσαν ἀπαραίτητα διὰ τὰς θυσίας τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος (16).
Ὁ Χιραμ ἦν υἱὸς ἑνὸς Σύρου ποὺ ὀνομαζόταν Οὒρ (= πῦρ) (17), καὶ μιᾶς χήρας ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Νεφθαλή.
Παρὰ τὴν βιβλικὴν ὕπαρξιν τοῦ Χιράμ, ἒς Τεκτονισμὸν θεωρεῖται ὠς ἓν ἀλληγορικὸν πρόσωπον, ἔμβλημα τοῦ Μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος, ἀκριβὼς ὄπως ὁ Ἱεροφάντης τῶν Ἀρχαίων Μυστηρίων ἀναπαριστοῦσε ἐμβληματικῶς τὸν Πτά, τὸν Ὀσιριν, ἢ τὴν ὁποιαδήποτε Θεότητα τῇ λατρείᾳ τῆς ὁποίας ἦν ἀφιερωθεῖς (18).
Ὁ Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος δὲν ἔχει, εἰς Ἐλευθεροτεκτονισμόν, οὐδεμίαν ἀποκλειστικὴν σημασίαν, καὶ πρὸ παντὸς δὲν ἔχει τὴν ὁποιαδήποτε θρησκευτικὴν σημασίαν. Ἐστὶ εἷς καθαρὸς καὶ ἁπλὸς τύπος, ὁ ὁποῖος δυναται ἵνα προσαρμοσθεῖ εἰς ὅλας τὰς γνώμας, ἀκόμη καὶ τῶν ἀθέων (19).
Ἡ Μύησις ἀναπαριστᾷ τὸν θάνατον τοῦ Χιράμ, τοῦ Ἀρχιτέκτονος, ὁ ὁποῖος φονεύεται ὑπὸ τριῶν Ἑταίρων, ἡ δὲ διδασκαλία αὐτοῦ ἐστὶν ἡ συνέχεια καὶ τὸ τέλος τῆς διδασκαλίας τῶν βαθμῶν τοῦ Μαθητευόμενου καὶ τοῦ Ἑταίρου (20).
Τὰ δύο φῦλα συνενώνονται, καὶ ἀνακαλύπτεται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ τὸ ὁποῖον ὁ μυούμενος ἀναζητοῦσε. Τὸ ὄνομα ἐστὶ Μahabone, ὁ υἱὸς ὁ προερχόμενος ἐκ τῆς μίξεως τοῦ Λὼτ μετὰ τῆς θυγατρὸς τοῦ (21), δηλαδή, ὁ ἄνδρας, υἱὸς τῆς ἑνώσεως τοῦ Ἡλίου, μὲ τὴν κόρην του, Γῆν. Ἐστὶν ἀκομη Mac-Benac, τὸ τέκνο τῆς σήψεως, ὁ ἄνδρας - γυναῖκα ἐν ταύτῃ τὴν τῆς γενέσεως πρᾶξιν, διότι κάθε τὶ ποὺ γεννᾶται καὶ ἔχει ζωή, προέρχεται ἀπὸ τὸν θάνατον καὶ τὴν σήψην (22).
Τὸ ἄρρητον Μυστήριον τῆς Φύσεως, τὸ ὁποιο ἐτοῦτη ἡ διδασκαλία συμπυκνώνει σὲ περιληπτικὴν μορφήν, ἀξίζει λεπτομερέστερης ἐξηγήσεως. Ἃς ἐξετάσουμε ἓνα σπόρον σίτου! Παραχθεὶς ἐξ ἑνὸς ὁμοίου σπόρου σίτου, ἐστὶ ταυτοχρόνως αἴτιον καὶ τέλος (23).
Ἀλληγορικώς, δυναται ἵνα θεωρηθεῖ πότε ὠς Πατήρ, πότε ὠς Υἱὸς (24).
Περικλείει ἐντός του τὸ σπέρμα τῆς ἀναπαραγωγής. Ἄρα, ἐστὶ ταυτοχρόνως Πατὴρ καὶ Υἱός, ἀλλὰ καὶ Πνεῦμα ζωογόνον καὶ ἀναπαραγωγικὸν (25).
Κατατίθεται ἔντος τῶν κόλπων τῆς Γῆς, τῆς Μητρὸς τοῦ, ἡ ὁποία καθίσταται Γυναῖκα του, ἀφοῦ ὁλοκληροῦσιν ἀπὸ κοινοῦ τὴν τῆς γενέσεως πρᾶξιν. Ἐστὶν ἀκόμη καὶ Ἀδελφὴ του, διότι ἀφοῦ κάθε γονιμοποίησις προϋποθέτει ὁμογένεια, ἡ Γῆ ἐστὶν Ἀδελφὴ τῆς ἀρχῆς τῆς περικλειομένης ἔντος τοῦ σπόρου (26).
Μόλις ἡ γενεσιουργὸς ἰσχὺς τοῦ σπόρου καὶ ἡ γενεσιουργὸς ἰσχὺς τῆς Γῆς ἔλθουσιν εἰς ἐπαφήν, ὁ σπόρος μεγαλώνει, μαλακώνει, ζυμώνεται καὶ ἀποσυντίθεται (27).
Τὰ στοιχεῖα ποὺ τὸν ἀπαρτίζουν, εἰσέρχονται εἰς μίαν ἀνηλεῆ μάχην μεταξὺ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου (28).
Ὁ θάνατος θριαμβεύει, κάθε συνένωσις θραύεται, ὁ σπόρος σήπτεται καὶ "τὸ Πᾶν τετέλεσται" (29).
Ἀμέσως μετὰ τὴν ἀποσύνθεσιν καὶ τὸν θάνατον, τὸ σπέρμα, τοῦ ὁποίου τὸ λεπτὸ περίβλημα ἐφαίνετο ὅτι τὸ καταδικάζε σὲ αἰώνια φυλακή, ἀπελευθερώνεται, ἐκτοξεύεται, διαπερνὰ τοὺς κόλπους τῆς Γῆς, ἐμφανίζεται καὶ ἀρχίζει τὴν ὕπαρξιν του (30).
Ὁ βαθμὸς τοῦ Διδασκάλου, ἀφιερωθεῖς εἰς τὴν διδασκαλίαν τοῦ ὑπερτάτου τοῦτου Μυστηρίου τῆς Φύσεως, εἰς τὴν ἀνίχνευσιν τῆς αἰωνίας μάχης τῶν δύο θεμελιωδῶν παραγόντων τῆς Φύσεως καὶ τῶν ἐναλλὰξ νικῶν τῶν, εἰς τὴν διακήρυξην ὅτι ζωὴ καὶ θάνατος εἰσὶ ἀμφότερα ἡ Ἀρχή, καὶ ὅτι ἀμφότερα εἰσὶ τὸ Τέρμα παντὸς ὑπαρκτού, ὅτι τὸ ἕνα ἀδύνατον νὰ ὑπάρξει δίχως τὸ ἄλλο, καὶ πὼς ἀμφότερα ἀπορρέουσιν ἀπὸ τὴν ἴδια πηγή, ἡ ὁποία ἀναπαρίσταται μὲ τὸν καλύτερον τρόπον εἰς τὸν δίφυλον, ἀνδρόγυνον τύπον, ὁ βαθμὸς τοῦ Διδασκάλου σαφῶς καὶ ἀξίζει τὴν σημασίαν ποὺ τοῦ ἀπέδωσαν ὁ Anderson καὶ ὁ Desaguliers (31).
Ἰδοῦ αἱ κεντρικαὶ ἰδέαι, ποὺ οἱ Ῥοδόσταυροι Anderson καὶ Desaguliers ἀνέπτυξαν εἰς τὴν σκηνοθεσίαν τῶν "Ἐλευθεροτεκτόνων", καὶ κατὰ συνέπειαν, αἱ ἀρχικαὶ ἰδέαι, αἱ μητρικαὶ τῶν βαθμῶν τοῦ Μαθητευόμενου, τοῦ Ἑταίρου καὶ τοῦ Διδασκάλου Τέκτονος (32).
Ἡ φιλοσοφικὴ ἀνάπτυξις τοῦ 18ου αἱ. τροποποίησε σημαντικὰ τὰ ἀρχικὰ δόγματα καὶ ἀρχαίς τοῦ 19ου αἱ., συνέβη μία ἀκόμη βαθύτερη τροποποίησις (33).
Ἃς μελετήσουμε τοὺς βαθμοὺς ὀπως ἐγίνοντο μυστηριακῶς κατανοητοί κατὰ τὸ πρῶτον ἥμισυ τοῦ 19ου αἱ.
Ὁ βαθμὸς τοῦ Μαθητευόμενου ἐστὶ ἡ βάσις τῆς Τεκτονικὴς Ἐπιστήμης. Ἀντιπροσωπεύει τὴν σύλληψην καὶ γέννησην τοῦ Ἡλίου, τὴν τάξιν καὶ ἁρμονία ἔντος τῶν κόλπων τοῦ ἀρχέγονου χάους (34).
Ὁ βαθμὸς τοῦ Ἑταίρου ἐστὶ τὸ ἔμβλημα τῆς ἑνότητος καὶ ῥώμης, ὅπου ὁ ἄνθρωπος, ὑποτάσσοντας τὰ πάθη τοῦ εἰς τὴν βούλησήν του, ἐνδυναμώνεται διὰ τῆς μελέτης τῶν ἐπιστημών, τῶν γραμμάτων καὶ τῆς φιλοσοφίας (36).
Ὠς τὸ θέρος, ὅταν ὁ ἥλιος εὑρισκόμενος ἐν τῷ μεγίστῳ τῆς ἰσχῦος του, διαποτίζει τὸ σύμπαν μὲ τὴν ἀγαθοεργὸν θερμότητά του, ἔτσι καὶ ὁ Ἑταῖρος θρέφει καὶ γονιμοποιεῖ τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὸ πῦρ τῶν ἔξοχων ἰδεῶν του, τῶν ἔργων τοῦ Ἔρωτός του, ποὺ κατευθύνονται ὅλα πρὸς τὴν πραγμάτωσιν τῆς εὐτυχίας τῆς ἀνθρωπότητας (37).
Ὁ βαθμὸς οὗτος ἀφιερωθεῖς ἐστὶ εἰς Πῦρ καὶ ὁ Ἀκτινοβόλος Ἀστὴρ τὸ ἔμβλημά του, διότι ἡ γένεσις τὴν ὁποίαν ἀναπαριστᾷ, εὑρίσκει ἐντὸς του τὸ αἴτιον τοῦ ἀποτελέσματός της. Δίχως τὸ Αἴτιον, δὲν ὑπάρχει κίνησις μήτε ὕπαρξις. Ἀπὸ τὸ Αἴτιον ἡ ὕλη, ἀποτέλεσμα τῆς κινήσεως, λαμβάνει τὴν μορφὴ ποὺ τῆς δίδει τὴν δικὴν της ὕπαρξιν (38).
Ἐπειδὴ τὸ Πῦρ ἐστὶν ἄπειρον, αἰώνιον, ὕψιστον, ἄφθαρτον, καὶ πανταχοὺ παρὸν καὶ ἐπειδὴ ὁ Ἀκτινοβόλος Ἀστὴρ τὸ παρουσιάζει ἐμβληματικῶς, ἐπιχειρῆσαν, προσφάτως, νὰ θέσουν ἒς κέντρον τοῦ Ἀστέρος τὸ γράμμα G, ἀρχικὸν τῆς λέξεως Θεὸς εἰς τὰς γλώσσας τοῦ Βορρᾶ, ὑπενθυμίζοντας πὼς ὁ Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος ἔχει ἐπίσης τὰς προαναφερθείσας ποιότητας (39).
Ὁ βαθμὸς τοῦ Διδασκάλου ἀναπαριστὰ ἀλληγορικῶς τὸν θάνατον τοῦ Θεοῦ-Φωτός, τοῦ Θεοῦ-Ἡλίου, εἴτε τὸν ἐξετάσουμε ἀπὸ φυσικῆς ἀπόψεως, ὠς ὁ φυσικὸς ἥλιος πεθαίνει τὸν χειμῶνα ἵνα ἀναστηθεῖ τὸ ἔαρ, κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Easter (ἑορτὴ τῆς Θεᾶς Ostara, εἰς Βόρειον Πάνθεον), κατὰ τὴν στιγμὴ τοῦ περάσματός του ἀπὸ τὸ ζῳδιακὸν σημεῖο τοῦ Κριοῦ ἢ τοῦ ἐπανορθωτικοὺ Ἀμνοῦ, εἴτε τὸν ἐξετάσουμε φιλοσοφικῶς, ὠς ἀναπαράστασις τοῦ χάους ἀπ' ὅπου ἐξῆλθε τὸ αἰώνιον Φῶς, τῆς σήψεως, φαινομενικοὺ θανάτου τῶν Ὄντων, ἀλλὰ ἄφθαρτος πηγὴ ζωῆς (40).
Καὶ ὠς ἡ Φύσις, ποὺ κατέστῃ χήρα χάνοντας τὸν ἄνδρα της, χάνει τὴν γονιμότητα καὶ τὰς χαρὰς της, οἱ Διδάσκαλοι Τέκτονες, τέκνα τῆς Φύσεως, καθίστανται Τέκνα τῆς Χήρας (41).
Ἡ σύγχρονη πρακτικὴ τῶν τριῶν βαθμῶν τοῦ Μαθητευομένου, τοῦ Ἑταίρου καὶ τοῦ Διδασκάλου διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὰ Ἐλευθεροτεκτονικὰ δόγματα τῶν ἀρχῶν τοῦ 18ου αἱ. καὶ ἀπὸ τὰς Ἐλευθεροτεκτονικὰς διδασκαλίας τῶν ἀρχῶν τοῦ 19ου αἰῶνα (42).
Ἀναλαμβάνει κατὰ μέτωπον, σῶμα μὲ σῶμα, τὴν μάχη ἐνάντια στον Καθολικισμὸ καὶ τὴν Μοναρχία (43).
Θέτοντας κατὰ μέρος τὴν μελέτην τοῦ Ἀνδρογύνου Θεοῦ, τοῦ Adonai καὶ τοῦ Jehovah τῶν Γνωστικῶν Ἰουδαίων, φθάνοντας πέρα ἀπὸ τὰς φιλοσοφικὰς τροποποιήσεις ποὺ ἐπήλθαν ταῖς ἀρχαῖς τοῦ 19ου αἱ, ἒς δοξασίαν τοῦ Δίφυλου Θεοῦ, ὁ σημερινὸς Ἐλευθεροτεκτονισμὸς περιφρονεῖ τὴν μελέτην τῶν μέσων καὶ στοχεύει μόνον εἰς ἀποτέλεσμα, κάτι ποὺ διατυπώνεται ἀπὸ τὴν ἔνθερμην πολεμικὴν ἰαχὴν του:
Θάνατος τῇ λατρείᾳ τοῦ ὑπερφυσικοῦ! Ἃς εἶναι διὰ παντὸς ἀναθεματισμένο καὶ ἃς παύσει διὰ παντὸς νὰ ὑπάρχει ! (44)
Ὄντως, ἐπειδὴ Δικαιοσύνη καὶ Ἀλήθεια εἰσὶ τὰ μόνα ἀναμφισβήτητα θεμέλια κάθε κοινωνίας, ἡ θρησκεία ἡ στηριχθεῖσα ἐπὶ τῆς ἀποκαλύψεως, τείνει νὰ καταστρέψει τοῦτα τὰ θεμέλια, καὶ καθίσταται ἀνήθικη, διότι ἐκμηδενίζει τὸν ἄνθρωπο πρὸς ὄφελος τοῦ ἀποκεκαλυμμένου Θεοῦ της, φθάνει δὲ μέχρι σημείου ἀρνήσεως τῆς ἀνθρωπότητος (45).
Ἐπειδὴ, ὅταν ἐμπίπτει σὲ τέτοιους τρόπους, ἡ θρησκεία αδυνατεῖ νὰ ἰκανοποιήσει τὰ συμφέροντα τῆς Ἀνθρωπότητας, ἔντος τῶν κόλπων τῆς ἐπιστήμης θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὸ ἔδαφος ποὺ νὰ ἐπιτρέπει τὴν κοινὴ συμφωνίαν ὅλων τῶν ἀνδρῶν (46).
Τὴν μάχη του ἐνάντιον τῆς Μοναρχίας, ἐνάντιον τῆς τυρρανικῆς ἐξουσίας, ὁ σύγχρονος Ἐλευθεροτεκτονισμὸς τὴν ἀναλαμβάνει μέσῳ τῶν τριῶν βαθμῶν, τοῦ Μαθητευόμενου, τοῦ Ἑταίρου καὶ τοῦ Διδασκάλου, λαμβάνοντας ὠς βάσιν τῆς διδασκαλίας του τὰς ἀκόλουθας ἀντιλήψεις:
Εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Μαθητευόμενου:
Ὁ Ὑποψήφιος, οὔτε γυμνὸς οὔτε ἐνδεδυμένος, οὔτε δίχως οὔτε μὲ ὑποδήματα, ἔχων τοὺς ὀφθαλμοὺς κεκαλυμμένους μετὰ ὑφασμάτινου ἐπίδεσμου καὶ θηλιὰ γύρω ἀπὸ τὸν λαιμόν, δίχως μέταλλα οὔτε στήριγμα, τοῦ ὁποίου ἡ μόνη καταφυγή, ἐξ αἰτίας τῆς φυσικῆς καταστάσεως εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται, ἐστὶν ἡ σωματικὴ δύναμις, ἀντιπροσωπεύει τὸ ἀπελπισμένον καὶ ἄφωνον συνοθύλευμα τοῦ Λαοῦ. Τετυφωμένος ἀπὸ τὴν δεισιδαιμονίαν, ἔχοντας καταστεῖ ἀνίκανος ἀπὸ τὴν ἄγνοιαν, μὲ τὸ σῶμα τοῦ δεμένο μὲ βαρείας ἁλυσίδας εἰς τὸν τῶν Τυράννων δεσποτισμόν, μὲ τὴν ψυχὴν σφιχτοδεμένην ἀπὸ τὸν δεσποτισμὸν τῶν Κληρικών, ποὺ χρησιμοποιώντας τὸ ὄνομα ἑνὸς Θεοῦ τοῦ ὁποίου καλοῦν τὸ ἔλεος, ἑνὸς Λυτρωτοῦ, ἰσχυριζόμενοι πὼς εἶναι ὅλο ἀγάπη, ἐπιθυμοῦσιν τὴν ἐξολόθρευσιν ὅλων ὅσων θέλουσιν νὰ διαφύγουν τὴς τυραννίας, μὴ ἐπαγγελόμενοι τὰ δικὰ τῶν πιστεύω (47).
Φτωχὸς καὶ ταπεινωμένος, τυφλὸς καὶ ἄφωνος, ἀλλὰ φέρων ἐντὸς του ἔναν ἀδάμαστον πόθον για τὸ Μέγα Φῶς, ὁ Μαθητευόμενος κρούει τὴν θύραν τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ ποὺ τὸν ὑποδέχεται καί, ἀφοῦ τοῦ ἀποδώσει τὴν συνειδητοποίησην ὁλοκλήρης τῆς ἀξίας του ὠς ΑΝΘΡΩΠΟΥ, τοῦ δίδει μία ἀνθρωπίνην θέσιν μεταξὺ ἄλλων ἀνθρώπων ἴσων μὲ ἐκεῖνον, ἀδελφοὶ του (48).
Εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Ἑταίρου:
Ἡ μόρφωσις, ἡ ἀπόκτησις νοητικῶν γνώσεων, ἡ καλλιέργεια τῆς φυσικὴς νοήσεως, ἀρκοῦν διὰ νὰ καταστήσουν τὸν ἄνθρωπον ἐτοῦτο ποὺ πρέπει νὰ εἶναι, κύριον τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ Κύριον καὶ Βασιλέα τῆς δημιουργίας, ἐφοσον ἐστὶ κύριος καὶ βασιλεὺς τῆς γεννήσεως τῆς ὁποίας ἐπαγωγὴ εἶναι ἡ δημιουργία. Ὁ Λαός, ποὺ ὁ βαθμὸς τοῦ Μαθητευόμενου τὸν δίδαξε νὰ ἵσταται ὄρθιος, μὲ ὀρθὴν τὴν κεφαλήν, διότι ἀπαρτίζεται ἀπὸ ἀνθρώπους ἴσους μεταξὺ των, μαθαίνει ὅτι διὰ τῆς Συνέσεως, τοῦ Χαρακτῆρος, τῆς Μετριοπάθειας, τῆς Δικαιοσύνης, καὶ ὄχι διὰ τῆς Ἀπελπισίας, τῶν Ὑπερβολῶν, ἢ τῆς Ἐκδικήσεως, θὰ κατακτήσει καὶ θὰ καταλάβει τὴν πολιτικὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν θρησκευτικὴν ἐλευθερίαν, ἐλευθερία πολιτικὴ τῆς ὁποίας τύπος ἐστὶ ἡ Στοά, ἐλευθερία θρησκευτικὴ ποὺ μόνο τὸ Τεκτονικὸν Δόγμα ἐξασφαλίζει εἰς ὅλην τὴν ἀκτινοβόλα πληρότητά της (49).
Εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Διδασκάλου:
Ὁ Διδάσκαλος Χιρὰμ ἐστὶ σύμβολον τῆς ὀρθολογιστικής, φυσικής, νοητικῆς καὶ πνευματικῆς ἐλευθερίας (50).
Οἱ ἄτιμοι δολοφόνοι εἶσιν ἡ Ἄγνοια τῆς Ὀλιγαρχίας ἢ τῶν πολιτικῶν Ὀργανώσεων, καὶ ἡ Ἀδιαλλαξία τοῦ φανατισμοῦ, τῆς ὑποκρισίας καὶ τῆς πολιτικῆς δεισιδαιμονίας ποὺ δύνανται ἐπίσης νὰ ἐξετασθοὺν καὶ ἀπὸ ἀπόψεως θρησκευτικῆς (51).
Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Χιρὰμ ἐς ζωὴν συμβολίζει τὴν ἀδάμαστον ἐνέργεια καὶ τὴν ὑψηλὴν ἰσχὺ τοῦ πνεύματος τῆς ἐλευθερίας πού, πάντοτε συνεθλιμμένη, ἀνεγείρεται καὶ θὰ ἀνεγείρεται πάντοτε, ὁποία κὶ ἂν εἶναι ἡ ἰσχὺς τῶν ἐχθρῶν της (52).
Ὁ Διδάσκαλος Τέκτων συνδέεται ἀρρήκτως μετὰ τοῦ σκοποῦ τῆς ἐλευθερίας τοῦ Λαοῦ, καθίσταται δὲ ὁ Ἀπόστολος τῆς καθοδηγήσεως για ὅλους καὶ ὁ θανάσιμος ἐχθρὸς κάθε τυρρανίας, κάθε ἀδιαλλαξίας (53).
Τὸ μάθημα ποὺ ἐνυπαρχει εἰς τοῦτην τὴν τριπλὴν διδασκαλίαν, ἐστὶ πὼς ὁ Τέκτων πρέπει νὰ πράξει τὰ πάντα, δίχως καμιαν ἐξαίρεσιν, ἵνα κατορθώσει νὰ πραγματοποιήσει εἰς τὸ ἀπτὸν ἐπίπεδον καὶ ἐν τῇ ὁλοτήτι των τὰς αὐτὰς διδασκαλίας.
Ἵνα φέρουμε εἰς φῶς τὴν σημασίαν τοῦτης τῆς πρακτικὴς διδασκαλίας, θὰ μεταγράψουμε τὰς μυστικὰς διδασκαλίας πρὸς τοὺς Σεβασμίους Διδασκάλους καὶ Ῥήτορας τῶν Συμβολικῶν Στοῶν, ἔτσι ὠς ἐθεσπίστησαν ἀπό: τὸ Ὕπατον Συμβούλιο τῆς Ἀγγλίας, τὰ Ὕπατα Συμβούλια τῆς Βορείου Ἀμερικής, τὴν Μεγάλην Ἀνατολὴν τῆς Ἰταλίας, καὶ τὸ Ὕπατον Συμβούλιο τῆς Γαλλίας.
Σημειώσεις
1. Orthodoxie Maconnique, τοῦ J.M. Ragon, σελ. 99, Παρίσι, 1853
The Rosicrucian and Masonic Record, Λονδίνο, 1877-78
2. Speculative Freemasonry, τοῦ John Yarker, Μεγάλου Διδασκάλου τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀρχέγονου Τύπου, Λονδίνο, 1873, σελ. 53 καὶ 54
Cours Philosophique et Interpretatif des Initiations, τοῦ J.M. Ragon, ἱερὰ ἔκδοσις, Νανσύ, 1842, σελ. 108 καὶ 110
The Ahiman Razon on Rituals of Freemasonry, Νέα Ὑόρκη, 1873
Education Elemental Masonica, τοῦ Antonio Viriato de Castro, Ἀβάνα, 1879, σελ. 50
Dictionary of Symbolical Masonry, τοῦ Georges Olivier, Ὑπάτου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Ἀγγλίας, Λονδίνο, 1853
Etudes Historiques et Symboliques sur la Franc-Maconnerie, τοῦ Adolphe Vaillant, Παρίσι, 1860, σελ. 25 και 26
3. Ibid.
4. Orthodoxie Maconnique, τοῦ J.M. Ragon, σελ. 99 καὶ ἐπόμ., Παρίσι, 1853
Cours Philosophique et Interpretatif des Initiations, τοῦ J.M. Ragon, Παρίσι, 1841, σελ. 95 καὶ ἐπόμ.
The Ahiman Razon on Rituals of Freemasonry, Νέα Ὑόρκη, 1873
Cours Oral de Franc-Maconnerie Symbolique, τοῦ Henri Cauchois, Μεγάλου Ῥήτορος τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Γαλλίας, Παρίσι, 1863, σελ. 90 καὶ ἐπόμ.
Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νοτίας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., Λονδίνο, 1873
Signs and Symbols, τοῦ Georges Olivier, Λονδίνο, 1872
5. The Rosicrucian and Masonic Record, Λονδίνο, 1877-78
6. Cours Philosophique et Interpretatif des Initiations, τοῦ J.M. Ragon, Παρίσι, 1841, σελ. 173
Etudes Historiques et Symboliques sur la Franc-Maconnerie, τοῦ Adolphe Vaillant, σελ. 167, Παρίσι, 1860
7. Speculative Freemasonry, τοῦ John Yarker, Μεγάλου Διδασκάλου τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀρχέγονου Τύπου, Λονδίνο, 1872, σελ. 14
Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νοτίας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., σελ. 156-229, Λονδίνο, 1873
Veritas, του Henrie Melville, Λονδίνο, 1874
8. Speculative Freemasonry, τοῦ John Yarker, Μεγάλου Διδασκάλου τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀρχέγονου Τύπου, Λονδίνο, 1872, σελ. 14
Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νοτίας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., σελ. 156-229, Λονδίνο, 1873
9. Cours Philosophique et Interpretatif des Initiations, τοῦ J.M. Ragon, Παρίσι, 1871, σελ 102
The Ahiman Razon on Rituals of Freemasonry, Νέα Ὑόρκη, 1873
Etudes Historiques et Symboliques sur la Franc-Maconnerie, τοῦ Adolphe Vaillant, Παρίσι, 1860, σελ. 25 και επόμ.
Cours Oral de Franc-Maconnerie Symbolique, τοῦ Henri Cauchois, Μεγάλου Ῥήτορος τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Γαλλίας, Παρίσι, 1863, σελ. 109
Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νοτίας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., Λονδίνο, 1873
Veritas, τοῦ Henrie Melville, Λονδίνο, 1874
Signs and Symbols, τοῦ Georges Olivier, Ὑπάτου Μεγάλου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Ἀγγλίας, Λονδίνο, 1857
10. Cours Philosophique et Interpretatif des Initiations, τοῦ J.M. Ragon, Παρίσι, 1871, σελ 102
The Ahiman Razon on Rituals of Freemasonry, Νέα Ὑόρκη, 1873
Etudes Historiques et Symboliques sur la Franc-Maconnerie, τοῦ Adolphe Vaillant, Παρίσι, 1860, σελ. 102 και επόμ.
Cours Oral de Franc-Maconnerie Symbolique, τοῦ Henri Cauchois, Μεγάλου Ῥήτορος τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Γαλλίας, Παρίσι, 1863, σελ. 109
Lexicon of Freemasonry, του Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νοτίας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., Λονδίνο, 1873
Signs and Symbols, τοῦ Georges Olivier, Λονδίνο, 1872
11. The Manual of Freemasonry, Richard Carlile, Λονδίνο, 1876, σελ. 97-99
Lights and Shadows of Freemasonry, τοῦ Robert Morris, Νέα Ὑόρκη, 1868
The signet of King Salomon, τοῦ Charles-Louis Arnold, Νέα Ὑόρκη, 1868
La storia, scoppo et dottrina della massoneria, ἀπὸ κάποιον ποὺ δὲν εἶναι πλέον Ἐλευθεροτέκτων, Μπολόνια, 1870
12. Ibid.
13. The Rosicrucian and Masonic Record, Λονδίνο, 1877-78
Ορφέας:
Κεφάλαιο IX
ΜΥΣΤΙΚΑΙ ΟΔΗΓΙΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΕΒΑΣΜΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΡΗΤΟΡΑΣ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΙΚΩΝ ΠΕΡΙΣΤΥΛΙΩΝ
Ι
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΙ ΒΑΘΜΟΙ, ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΥΠΑΤΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ
Ὁ Μαθητευόμενος μαθαίνει πὼς διὰ νὰ καταστήσῃ ἀληθῆ τὰ δικαιώματα καὶ καθήκοντα τοῦ ἀνδρός, ὀφείλει νὰ ἑνώσει τὴν ἠθικὴν πρόοδον μετὰ τῆς νοητικῆς προόδου, νὰ καθαρίσει τὸ μυαλὸν του ἀπὸ κάθε προκατάληψιν σκιάζουσα τὴν δρᾶσιν του, καὶ νὰ τροποποιήσει τὰς ἀρχὰς συμφώνως πρὸς τὰς ἀνάγκας τῆς ἀποκτηθεῖσας ἐκπαιδεύσεως καὶ τὰς ἐγνωσμένας ἀνάγκας, διότι τὸ status quo, ἡ ἀκινησία τοῦ πνεύματος, ἀντιστοιχεῖ εἰς τὴν μοιραίαν ἐξασθένησιν τῆς νοημοσύνης τοῦ ἀνδρός, ὁ ὁποῖος πάντοτε ὀφείλει νὰ ἀνελίσσεται (1).
Ὁ Ἑταῖρος καθίσταται ἀπόστολος τῆς Ἰσότητος καὶ τῶν ἀμετάβλητων νόμων τῆς Προόδου, τὰ μόνα μέσα ποὺ ἐπιτρέπουσιν τὴν ἐδραίωσιν τῆς βασιλείας τῆς Δικαιοσύνης ἐπὶ ἀδιαμφισβήτητων βάσεων (2).
Ὁ Διδάσκαλος συνειδητοποιεῖ τὴν φροντίδα καὶ τὴν ἀφοσίωσιν μὲ τὰς ὁποίας αὐτὴ ἡ Δικαιοσύνη θὰ φροντίσει τὴν προετοιμασία τοῦ ἐρχομοῦ της, καὶ τὴν ἐξαιρετικὴν σημασίαν τῶν μέσων ποὺ θὰ χρησιμοποιηθοὺν διὰ ταύτην τὴν προετοιμασία, δίχως τὴν ὁποίαν ἡ Ἐλευθερία παραμορφώνεται σὲ Ἐλευθεριότηταν καὶ ἡ Τάξις σὲ Ἀναρχίαν (3).
ΙΙ
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΙ ΒΑΘΜΟΙ, ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΥΠΑΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Ὁ Μαθητευόμενος προσωποποιεῖ τὴν τύφλωσιν, τὴν ἀθλιότηταν καὶ τὴν δουλείαν τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ ἔχει ἀφεθεῖ τοῖς ἀλόγοις ὁρμαῖς της, λαμβάνει δὲ ἐκ τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμου, τῇ συνεργασίᾳ τῶν Τεκτόνων, τὸ Φῶς τῆς Ἐλπίδος πρὸς τελειοποίησιν καὶ εὐτυχίαν τῆς ἀνθρωπότητος (4).
Ὁ Ἑταῖρος ἀποδέχεται τὰ καθήκοντα τῆς φιλότητος, τῆς εὐγνωμοσύνης καὶ τῆς ἀφοσιώσεως πρὸς τὴν Ἐλευθεροτεκτονικὴν ἀδελφότητα, καὶ τῆς στοργῆς, τῆς συμπαθείας καὶ τῆς δικαιοσύνης πρὸς τὸν πλησίον του, παύοντας νὰ εἶναι μία μηχανὴ ὥστε νὰ καταστεῖ εἷς ἐκ τῶν παραγόντων εὐτυχίας τῆς ἀνθρωπότητος (5).
Ὁ Διδάσκαλος διαλογίζεται ἐπὶ τῆς ἀναγκαιότητος νὰ γεννηθεῖ μιᾷ δεύτερην φορά, πεθαίνοντας συμβολικὰ καὶ ἐπανερχόμενος πλήρως ἀναγεννηθεῖς, ἁπηλλαγμένος ἀπὸ πᾶσαν προκατάληψιν τοῦ σκότους (6).
ΙΙΙ
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΩΤΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΥΠΑΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Ὁ Μαθητευόμενος βλέπει νὰ ἀναβλύζει ἐντός τοῦ πνεύματός του ἡ φιλοσοφικὴ ἀμφιβολία καὶ βάσις τῆς κάθε σοφίας, σχετικὰ μὲ ὅσα ἔμαθε δίχως νὰ τὰ ὑποβάλλει προηγουμένως τῇ ἐξετάσει τῆς Λογικῆς, καὶ συνειδητοποιεῖ τὴν ἠθικὴν καὶ νοητικὴν δουλείαν του (7).
Ὁ Ἑταῖρος μαθαίνει νὰ ἀναγνωρίζει πάντας τὰς ἐκπαιδευτικὰς, ἠθικὰς καὶ νοητικὰς ἱκανότητας μὲ τὰς ὁποίας ἔχει προικισθεῖ, καὶ μελετᾷ τὰ πλέον ἀποτελεσματικὰ μέσα διὰ νὰ τὰς ἀναπτύξει τῇ πλήρη τῶν ἀνθισει, ταυτοχρονως τελειοποιωντας ταύτας κατὰ τὸ μέγιστον δυνατὸν ( 8 ).
Ὁ Διδάσκαλος, ἀντικρύζων τὰ μυστήρια τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, συνειδητοποιεῖ πὼς ἡ σκέψις καὶ ἡ νόησις εἰσὶν οἱ παράγοντες τῆς νοητικῆς γενέσεως, ὠς ὁ Φαλλὸς καὶ τὸ Αἰδοῖον εἰσὶν οἱ παράγοντες τῆς μητρικῆς γενέσεως, ἐντρυφεῖ δὲ εἰς τὰ μέσα ποὺ θὰ τοῦ ἐπιτρέψουν νὰ ἀποδώσει τῇ νοήσει του τὴν μεγίστην σημασίαν (9).
IV
ΜΥΣΤΙΚΑΙ ΟΔΗΓΙΑΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΒΑΘΜΩΝ
Ὁ Ῥήτωρ ὀφείλει εἰς ἅπαντας τοὺς λόγους του νὰ ἀναπτύσσει καὶ νὰ περιβάλλει τοὺς πίνακάς των μὲ τὰς 33 ἀκόλουθας διαβεβαιώσεις, τῶν ὁποίων τὸ περιεχόμενον δὲν πρέπει ποτὲ νὰ τροποποιηθεῖ (10).
1.. Ὁ Τεκτονισμὸς προέρχεται ἀπὸ πλέον μακρινὰς ἐποχὰς τῆς ἰστορίας. Ὑπέστη ποικίλας τροποποιήσεις πρὸς προσαρμογὴν αὐτοῦ εἰς τὸ πνεῦμα ἕκαστου αἰῶνος, συνεχῶς βελτιούμενος καὶ ἀφομοιώνοντας τὸ καλὸ καὶ τὸ ἀγαθὸν ὅλων τῶν ἐποχῶν τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ (11).
2. Ὁ Πυθαγόρας ἐπαγγελλόταν μίαν δοξασίαν, μία μυστηριακὴν διδασκαλίαν: Ἀκροαματικὴ καὶ ἐσωτερική, ἡ ὁποία ἐσυμπλήρωνε, τὴν ἀποκαλυφθεῖσα δημόσια καὶ λαϊκὴν διδασκαλίαν τῆς ἐποχῆς του (12).
3. Ὁ Τεκτονισμὸς ἔχει σύμβολα ἀνάλογα πρὸς τὰ σύμβολα τῆς Πυθαγόρειας δοξασίας. Εἰς τὰ μυστήρια του, ὄπως καὶ εἰς τὰ ἀρχαῖα μυστήρια, αἱ δυνάμεις τῆς φύσεως ἀναπαρίστανται μὲ σύμβολα τῶν ὁποίων ἡ ἐσώτερη σημασία ἀποκαλύπτεται μόνον εἰς μυημένους (13).
4. Οἱ ἀξιωματούχοι τῆς Στοᾶς ἀναπαριστούσιν τοὺς Παράγοντας τῆς Δημιουργίας καί, εἰς ἅπαντα τὰ Μυστήρια, ἡ διδασκαλία των περιλαμβάνεται σὲ τρεῖς βαθμοὺς (14).
5. Μόνον ἀργότερα, καὶ μὲ στόχον τὴν ἐκμετάλλευσην τῆς ἀνθρώπινης ματαιοδοξίας καὶ βλακείας, οἱ ἀναίσχυντοι ἐκμεταλλευτὲς εἰσήγαγαν τινὲς προσθέτους καὶ περιττοὺς βαθμοὺς (15).
6. Οἱ ἀρχαῖοι περιέβαλλαν τὴν εἰσδοχὴν εἰς τὰ Μυστήρια μὲ τὰς πλέον σκληρὰς δοκιμασίας, ἀπαιτοῦσαν δὲ τοὺς πλέον ἐπισήμους ὅρκους, οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦσαν μὲ τὰς πλέον φρικτὰς ποινάς, προκειμένου νὰ μὴν ἀποκαλυφθούσιν ποτὲ τὰ μυστικὰ τοῖς βεβήλοις (16).
7. Ὁ μῦθος τοῦ Ἀδῶν-Χιρὰμ ἀντιπροσωπεύει τὴν διαδρομήν, τὴν ἐτήσια πορείαν τοῦ ἡλίου (17).
8. Οἱ τρεῖς πρῶτοι βαθμοὶ ἀναπαριστούσιν τρεῖς περιόδους ταύτης τῆς ἐτησίας πορείας τοῦ ἡλίου (18).
9. Ὁ πρῶτος βαθμὸς ἀντιπροσωπεύει τὴν περίοδον ἀπὸ τὴν 21ην Δεκεμβρίου ἕως τὴν 21ην Μαρτίου, ἀπὸ τὸ χειμερινὸ ἠλιοστάσιον ἕως τὴν ἐαρινὴν ἰσημερίαν (19).
10. Ὁ δεύτερος βαθμὸς ἀντιπροσωπεύει τὴν περίοδον ἀπὸ τὴν 22αν Μαρτίου ἕως τὴν 21ην Σεπτεμβρίου, ἀπὸ τὴν ἐαρινὴν ἰσημερίαν ἕως τὴν φθινοπωρινὴν ἰσημερίαν (20).
11. Ὁ τρίτος βαθμὸς ἀντιπροσωπεύει τὴν περίοδον ἀπὸ τὴν 22αν Σεπτεμβρίου ἕως τὴν 21ην Δεκεμβρίου, ἀπὸ τὴν φθινοπωρινὴν ἰσημερίαν ἕως τὸ χειμερινὸν ἠλιοστάσιον (21).
12.. Τοῦτο ἐξηγεῖ γιατὶ κατὰ τὸν τρίτον βαθμὸν ὁ βέβηλος, ποὺ ἀρχικῶς ἐστὶ βυθισμένος ἐν τῷ σκότει, περνὰ ἀπὸ τὰς τρεῖς δοκιμασίας τοῦ ἐξαγνισμοῦ μεθ' ἀέρος, μεθ' ὕδατος καὶ μετὰ πυρός, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν Ἀδελφὸν Τρομερόν, συμβολισμὸν τοῦ Κακοῦ (22).
13. Εἰς τὸν δεύτερον βαθμόν, ὁ Ἑταῖρος ἀναπαριστὰ τὸν ἥλιον, ὃς δίδει μορφὴ καὶ κάλλος εἰς ὅλην τὴν φύσιν (23).
14. Εἰς τὸν τρίτον βαθμόν, ἡ σκηνὴ σκοτεινιάζει, διότι ὁ ἥλιος κατέρχεται καὶ πάλι πρὸς τὴν περιοχὴν τοῦ σκότους (24).
15. Εἰς τὸν μῦθον τοῦ Ἀδῶν - Χιράμ, ὁ σχεδὸν ὁλοκληρωμένος ναὸς παρουσιάζει τὸ ἔτος ποὺ προχωρεῖ πρὸς τὸ τέλος του (25).
16. Οἱ τρεῖς Ἑταῖροι ποὺ φονεύουσιν τὸν Χιραμ, ἀναλογοῦσιν πρὸς τοὺς τρεῖς μῆνας τοῦ Σεπτεμβρίου, τοῦ Ὀκτωβρίου καὶ τοῦ Νοεμβρίου ποὺ συμβολικῶς συνωμοτοῦσιν ἐνάντιον τοῦ ἡλίου (26).
17. Αἱ τρεῖς θύραι τοῦ Ναοῦ ἀναλογουσιν πρὸς τὰ τρία σημεῖα τοῦ οὐρανοῦ ὅπου ὁρατὸς ὁ ἥλιος ἐστί: Ἀνατολή, Μεσημβρία καὶ Δύσις (27).
18. Ὁ Ἀδῶν-Χιράμ, ὁ ἥλιος, ἀδυνατεῖ νὰ δώσει τὸν Λόγον, ποὺ συμβολίζει τὴν ζωήν, διότι τὸ φθινόπωρο πλησιάζει καὶ αἱ ζωοποιαὶ δυνάμεις του ἔχουσιν μειωθεῖ (28).
19. Ὁ κανὼν τῶν 24 δακτύλων ποὺ δίδει τῷ μύστῃ τὸν κτύπον εἰς λαιμόν, ἀναπαριστὰ τὴν ἡμέραν τῶν 24 ὡρῶν ποὺ ἡ χρονικὴ τῆς μείωσις, ἡ μείωσις τοῦ φωτὸς της, φέρει τὸ πρῶτο κτύπημα εἰς ἥλιον (29).
20. Ὁ γνώμων ποὺ δίδει τὸν δεύτερον κτύπον, ἀναλογεῖ πρὸς τὴν ἐποχὴν ποὺ ἀντιστοιχεὶ εἰς ἓν ζῳδιακὸν τέταρτον (30).
21. Ἡ σφῦρα ποὺ δίδει τῷ μύστῃ τὸν τρίτον καὶ θανάσιμον κτύπον, ἐστὶ κυλινδρικὴν καὶ στρογγυλήν, ἀναπαριστὰ δὲ τὸ ἔτος ποὺ περατώνει τὴν ἐτήσιαν ζωὴν τοῦ ἡλίου (31).
22. Οἱ ἐννέα διδάσκαλοι ποὺ ἀναχωροῦσιν πρὸς ἀναζήτησιν τοῦ Ἀδῶν-Χιράμ, ἀναλογοῦσιν πρὸς τοὺς μῆνας τοῦ Δεκεμβρίου, τοῦ Ἰανουαρίου, τοῦ Φεβρουαρίου, τοῦ Μαρτίου, τοῦ Ἀπριλίου, τοῦ Μάιου, τοῦ Ἰουνίου, τοῦ Ἰουλίου καὶ τοῦ Αὐγούστου, ποὺ ἀποδίδουν τὴν ζωὴ εἰς ἤλιον (32).
23. Ὁ κλάδος τῆς ἀκακίας ἐστὶ ἀφιερωθεῖς εἰς ἥλιον ἀπὸ τοὺς Ἀραβας, ὠς τὸ γκι ἀπὸ τοὺς Γαλάτας, ἡ μυρσίνη ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας, κ.λπ. (33).
24. Ὁ τάφος καὶ ὁ ζωντανὸς κλάδος τῆς ἀκακίας ἀναπαριστούσιν τὴν σύμπλεξιν τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς καὶ τοῦ μυστηρίου τοῦ θανάτου ποὺ κυβερνᾷ τὸν κόσμον (34).
25. Ἡ πορεία τοῦ ὑποψηφίου ἀναπαριστὰ τὴν περιστροφὴν τοῦ ζωδιακοῦ (35).
26. Τὰ τεκτονικὰ ἐμβλήματα ἔχουσιν τὴν μυστηριακὴν των σημασίαν, τὸ δὲ ἠμικυκλικὸ περίζωμα ἀναπαριστὰ τὸ κατώτερον ἠμισφαίριον (36).
27. Τὸ σκοινὶ ἀναπαριστὰ τὴν ζώνην τοῦ ζῳδιακοῦ, καὶ ὁ γνώμων συμβολίζει τὸν ἥλιον μὲ τὴν κεφαλὴν του καὶ τὰς ἀκτῖνας τοῦ ἡλίου μὲ τοὺς βραχίονας τοῦ (37).
28. Ὁ γνώμων συμβολίζει τὸ μέρος τῆς γήινης περιφερείας ποὺ φωτίζεται ἀπὸ τὸν ἥλιον, ὅταν ὁ ἀστὴρ φθάνει τὸ ζενὶθ του (38).
29. Ὁ Μαθητὴς ἔχει ἡλικία τριῶν ἐτῶν, ἐμβλημάτων τριῶν στοιχείων τῆς γεννήσεως, τοῦ Δρῶντος, τοῦ Δεχόμενου καὶ τοῦ Παραχθέντος (39).
30. Ὁ Ἑταῖρος ἔχει ἡλικία πέντε ἐτῶν, ἔμβλημα τῆς ζωῆς, ἐνεργῆς ἐντὸς τῶν πέντε ζωτικῶν αἰσθήσεων τοῦ ἀνθρώπου (40).
31. Ὁ Διδάσκαλος ἔχει ἡλικία ἑπτὰ ἐτῶν, ἔμβλημα τῆς τελείας ζωῆς ποὺ συμβολίζεται μὲ τοὺς ἑπτὰ πλανήτας (41).
32. Ὁ ἀληθὴς Τεκτονισμὸς περατούται ἐδῶ (42).
33. Κάθε ἄλλος Τεκτονικὸς βαθμὸς ἀποτελεῖ εἴτε ἐπινόησιν τῶν ἐχθρῶν τοῦ Τεκτονισμοῦ για νὰ τὸν δυσφημίσουν, εἴτε ἐνόχη κίνησιν ἀναξίων τσαρλατάνων. Ὁ βαθμὸς τοῦ Rose+Croix συνετάχθη ἀπὸ τοὺς Ἰησουίτας καὶ ὁ βαθμὸς τοῦ Ναΐτου Καδὼς ὀφείλει τὴν ὕπαρξιν του σὲ πολιτικὰ συμφέροντα ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα πρὸς τὰ συμφέροντα τοῦ Τεκτονισμοῦ (43).
V
ΜΥΣΤΙΚΑΙ ΟΔΗΓΙΑΙ ΤΟΥ ΥΠΑΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΒΑΘΜΩΝ
Βαθμὸς τοῦ Μαθητευόμενου (44)
Ὁ Μαθητευόμενος γίνεται δεκτὸς εἰς Τεκτονισμὸν μόνον ὠς ἄνδρας καλῆς βουλήσεως. Εἰς τὸν πρακτικὸν Τεκτονισμὸν τοῦ Μεσαίωνος, ἦτο ὁ ὑπηρέτης τῶν Διδασκάλων. Ἔβλεπε καὶ μάθαινε. Σιωπηρὸς εἰς ἐργοτάξιον, ἀκολουθοῦσε τὸ ἔργο τοῦ Διδασκάλου, μετέφερε τὰ ὑλικά, ὑποτασσόταν καὶ ὑπάκουε. Εὐπειθὴς τῷ λόγῳ τῶν ἀνωτέρων του, ὑπηρέτης ἑνὸς ὅρκου, ἁγνοώντας τὰ μυστικὰ τῆς τέχνης καὶ τῆς σοφίας, ἀνέμενε τὴν ἀνταμοιβὴν τοῦ ζήλου, ὃν ἐπιδείκνυε.
Εἶχε ὠς δικαίωμα τὴν ἐπιλογὴν τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ Ἐργαστηρίου του, ἀπὸ τὸν κατάλογον τῶν ἀξιοτέρων Διδασκάλων, ὃν συνέτασαν οἱ Διδάσκαλοι αὐτοί. Ἡ μαθητεία ἦτο, ἄρα, μίαν δοκιμασίαν εὐπειθείας καὶ ὑποταγῆς. Ὅταν τὸ Τεκτονικὸ Ἵδρυμα κατέστη κανονικὸν σωματεῖον, ὁ Μαθητευόμενος ὄφειλε νὰ ὑποστῇ τὸν κίνδυνον τῶν σωματικῶν δοκιμασιῶν. Ὁ σύγχρονος Τεκτονισμὸς διατήρησε καποίας ἀπὸ τὰς δοκιμασίας ταύτας, ὠς ἓν παραδοσιακὸν μέσον ἵνα ἐγείρει τὴν φαντασίαν τῶν Μυστῶν, ἀφήνοντας τούτους νὰ διαβλέψουν ὅτι ἡ τῆς σοφίας ἀτραπὸς ἐστὶ τραχεῖα καὶ ὅτι ἡ ἐπιστήμη ἐστὶ δένδρον τῇ κορυφῇ τοῦ ὁποίου φθάνουμε μόνον ἐὰν κατανικήσουμε τὰ πάθη μας.
Βαθμὸς τοῦ Ἑταίρου (45)
Οἱ Ἑταῖροι δίδουσιν τοῖς Διδασκάλοις τὴν καλὴν μαρτυρίαν περὶ τοῦ ζήλου τῶν Μαθητευομένων. Οἱ Διδάσκαλοι καλοῦσιν τότε τοὺς Μαθητευομένους, τοὺς ἐπιδείξαντες ἐπαρκὴν ζῆλον εἰς Συντεχνίαν, ἵνα μελετήσουν τὰς ἐλευθέρας τέχνας. Μυοῦσιν δὲ τούτους εἰς ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς Ἐπιστήμης καὶ τῆς χρήσεως πάντων τῶν ἐργαλείων, ἐξίσου ἀπὸ ὑλικῆς καὶ διανοητικῆς ὄσο καὶ ἀπὸ ἀλληγορικῆς ἀπόψεως.
Ὅμως, ὅποιαι κὶ ἂν εἶναι αἱ γνώσεις ποὺ ἀποκτᾷ, ὁ Ἑταῖρος ἀπέχει ἀκόμη πολὺ ἀπὸ τὴν ὁλοκλήρωσην τῆς ἐργασίας του. Τὰ ὑλικὰ ποὺ προορίζονται για τὴν οἰκοδόμησην τοῦ Ναοῦ, τοῦ ὁποίου ἐστὶ ταυτόοχρόνως ὁ λίθος καὶ ὁ ἐργάτης, δὲν ἔχουσιν λειανθεῖ ἐπαρκῶς. Εὑρίσκεται ἐπὶ τοῦ σωστοῦ δρόμου, ἀλλὰ δὲν διακρίνει ἀκόμη τὸν στόχο, οὔτε καὶ θὰ φθάσει ἕως ἐκεῖ παρὰ μόνον ἔπειτα ἀπὸ πλέον ἐπίμονας προσπάθειας.
Βαθμὸς τοῦ Διδασκάλου (46)
Ἡ ἀλληγορία ποὺ ἐμπερικλείεται εις Ἀρχιτεχνίαν, ἔξοχος ἐστί. Ἕν ἄκομη βῆμα καὶ ὁ ἐργάτης θὰ ἀπεκόπτετο ἀπὸ τὴν ὕλη ἵνα ἀνυψωθεῖ εἰς τὸν κόσμον τῆς νοήσεως. Ἡ ἐπιτύμβια μορφὴ τοῦ Ναοῦ, ἡ ὄψις του, αἱ εἰκόναι τοῦ πένθους ποὺ ἐμπεριέχει, ὅλα δίδουσιν τῷ βαθμῷ τὸν χαρακτήραν μιᾶς ἐπικήδειας τελετουργίας. Οἱ πατέρες μας ἐθέλησαν νὰ διδάξουν μὲ τοῦτο πὼς ἡ ἐπιστήμη ἐστὶ ἐπίπονος καὶ ὅτι μας ὑπενθυμίζει τὸν τρομερὸν οὐτον ἀφορισμόν:
Summum sapientiae, doloris summum!
Ἐν μέσῳ βαθείας σιγῆς, ὑψώνεται ἡ φωνὴ τοῦ Διδασκάλου ἵνα διηγηθεῖ τὸν ποιητικὸν μῦθον τοῦ θανάτου τοῦ Χιράμ. Ἁπλὴ καὶ συγκινητικὴ ἀλληγορία ἔντος τῆς ὁποίας ἡ ἀρχὴ τοῦ ἀγαθού, ποὺ ἀρχικῶς κατανικάται καὶ ἰσοπεδώνεται ἀπὸ τὴν ἀλαζονείαν, ἐπιβιώνει καὶ ἐκτοξεύεται ἀπὸ τὸν τάφον διὰ νὰ διαιωνισθῇ τοῖς αἰῶσιν. Ὅλα τὰ θρησκευτικὰ δόγματα ἔχουσιν ἀφιερώσει ἰδιαίτερην λατρείαν τοῖς τάφοις. Οἱ Τέκτονες προχωροῦσιν πολὺ περισσότερο, θὰ σᾶς ὠθήσουν νὰ κατέλθετε εἰς τὸν τάφον. Κὶ ἐκεῖ, καθως ἀπεκδύεστε τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον, θὰ σᾶς διδάξουν τὴν ζωὴν τοῦ Διδασκάλου, μέσῳ τῆς συμβολικῆς διηγήσεως, Ὁ Ἑταῖρος ἔπεσε μαζὶ μὲ τὰ πάθη τῆς ἀνθρωπότητας. Ὀφείλει νὰ ἐγερθῇ ἐξαγνισμένος καὶ πεφωτισμένος. Προκειμένου νὰ κατανοήσει ὅτι τὸ δόγμα δίχως τὰ ἔργα δὲν ἀρκεῖ, βλέπει τοὺς Διδασκάλους νὰ βαδίζουν γύρω του ἀναζητώντας τὸ φῶς! (47)
* * *
Εἴδαμε λοιπόν, πὼς οἱ Ἀγγλοι Τέκτονες, οἱ Τέκτονες τῆς Βορείας Ἀμερικής, οἱ Τέκτονες τῆς Νοτίας Ἀμερικής, οἱ Ἰταλοὶ Τέκτονες καὶ οἱ Γάλλοι Τέκτονες δὲν κατανοοὺν κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, δὲν ἀντιλαμβάνονται κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο τοὺς τρεῖς πρώτους βαθμοὺς τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοὺ πού, ὡστόσο, εἰσὶν οἱ ἀρχέγονοι, οἱ συμπαντικοὶ βαθμοὶ (48).
Ἐξ'οὐ καὶ ἡ κεφαλαιώδης σημασία ποὺ ἔχει διὰ τὸ μέλλον τοῦ συμπαντικοῦ Τεκτονισμοῦ, καὶ κατὰ συνέπεια διὰ τὴν εὐημερίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ μελέτη τῆς ἀληθοῦς Ἐλευθεροτεκτονικῆς Πρακτικῆς τὴν ὁποία ἀναλάβαμε. Ἀπομένει νὰ διεισδύσουμε εἰς τὴν ἀληθὴ σημασίαν τῶν συμβόλων, τῶν ἀποδόσεων καὶ τῶν τελετουργικὼν συμβάσεων τῶν τριῶν οὐτων βαθμῶν, ποὺ θὰ πράξουμε μελετώντας καθολικῶς καὶ λεπτομερῶς τὴν Στοὰ τῶν Διδασκάλων, τὸ Δῶμα τοῦ Μέσου.
Σημειώσεις
1. Supreme Council for England and Wales Ritual of the Lodge, επίσημος έκδοσις του Υπάτου Συμβουλίου της Αγγλίας, Λονδίνο, 1870
2. Ibid.
3. Ibid.
4. Legenda Magistralia, προς χρησιν των Κυριάρχων Μεγάλων Γενικών Επιθεωρητών, του Albert Pike, Μεγάλου Ταξιάρχου του Υπάτου Συμβουλίου για την Νοτιαν Δικαιοδοσιαν των Η.Π.Α., Τσάρλεστον, 1881.
Monita, των Κυριάρχων Μεγάλων Γενικών Επιθεωρητών, Ύπατο Συμβούλιο της Νοτίας Δικαιοδοσίας των Η.Π.Α., Βοστώνη, 1880.
5. Ibid.
6. Ibid.
7. Education Elemental Masonica, τοῦ Antonio Viriato de Castro, Μεγάλου Ταξιάρχου του Υπάτου Συμβουλίου του Κολόν, Μαδρίτη, 1884, σελ. 286.
Rituales del Simpolismo, του Jean Utar, Μεγάλου Γραμματέως του Υπάτου Συμβουλίου της Ισπανίας, Μαδρίτη, 1881-1883.
Bibliotheca Masonica dos Masones Libres e Aceitos, τόμος ΙΙ, Παρίσι, 1840
Masoneria Symbolica, του Edouardo Caballero de Puga, Μεγάλου Γραμματέως της Εθνικής Μεγάλης Ανατολής της Ισπανίας, Μαδρίτη, 1884-1885.
8. Ibid.
9. Ibid.
10. Rituali Ufficialli per ogni Logia dei Liberi Muratori sotto l'Obbedienza del Grande Oriente Italiano, επίσημος έκδοσις, Τορίνο, 1882, σελ. 51-53.
11. εως 43. Ibid.
44. Υπατο Συμβουλιο της Γαλλιας και των κτησεων της. Τυπικο του Ιπποτου Rose + Croix, Συνολική εξετασις των τριων πρωτων βαθμων, σελ. 17-20. Επίσημος εκδοσις.
45. Ibid.
46. Ibid.
47. Ibid.
48. Supreme Council for England and Wales Ritual of the Lodge, επίσημος έκδοσις του Υπατου Συμβουλίου της Αγγλίας, Λονδίνο, 1870.
Legenda Magistralia, προς χρησιν των Κυριάρχων Μεγάλων Γενικών Επιθεωρητών, του Albert Pike, Μεγάλου Ταξιάρχου του Υπάτου Συμβουλίου για την Νοτιαν Δικαιοδοσιαν των Η.Π.Α., Τσάρλεστον, 1881.
Education Elemental Masonica, τοῦ Antonio Viriato de Castro, Μεγάλου Ταξιάρχου του Υπάτου Συμβουλίου του Κολόν, Μαδρίτη, 1884, σελ. 239 και επομ.
Rituales del Simpolismo, του Jean Utar, Μεγάλου Γραμματέως του Υπάτου Συμβουλίου της Ισπανίας, Μαδρίτη, 1881-1883.
Rituali Ufficialli per ogni Logia dei Liberi Muratori sotto l'Obbedienza del Grande Oriente Italiano, επίσημος έκδοσις, Τορίνο, 1882.
Υπατο Συμβουλιο της Γαλλιας και των κτησεων της. Τυπικο του Ιπποτου Rose + Croix, Συνολική εξετασις των τριων πρωτων βαθμων, σελ. 17-20. Επίσημος εκδοσις.
Ορφέας:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ X
ΜΥΣΤΊΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΤΥΠΙΚΟΥ
ΤΟ ΜΕΣΟ ΔΩΜΑ
[Πρέπει να πιστέψουμε, πρὸς τιμὴν των, ὅτι μῆτε εἶς Διδάσκαλος εἰς τοὺς χιλίους δὲν γνωρίζει τὶ κάνει ὅταν ἐργάζεται εἰς Στοάν. Εἶναι, ἄρα, σημαντικὸ να εἶναι φωτισμένοι οἱ Τέκτονες, καὶ ὅλοι οἱ ἔντιμοι ἄνθρωποι να γνωρίζουν τὸ τὶ κάνουν.]
Ἐπειδὴ ὁ Ναὸς εἶναι τὸ ἔμβλημα τοῦ ἀνθρωπίνου Σώματος, τὸ Μέσο Δῶμα, ὄνομα τῆς Στοᾶς τῶν Διδασκάλων, διότι ἐδῶ εἶναι ὅπου τελοῦνται τὰ πιὸ μύχια μυστήρια τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, ἀντιπροσωπεύει τὴν Μήτραν εἰς τὸ ἐσωτερικὸν τῆς ὁποίας συντελοῦνται τὰ μυστήρια τῆς ἀναπαραγωγῆς τῶν ὄντων (1) .
Τὰ δύο μέρη, τὰ ὁποῖα διακρίνονται μεταξὺ των ἀπὸ τὸ σκοτεινὸν παραπέτασμα ποὺ χωρίζει κατὰ μῆκος τὴν Στοὰν εἰς δύο μέρη, ἀντιπροσωπεύουν, τὸ μὲν Δυτικό, σκιερὸ καὶ φωτιζόμενο ἐξ ἑνὸς μόνον φωτός, τὴν κατοικίαν τοῦ θανάτου, τοῦ σπέρματος, τοῦ μή-γονιμοποιημένου σπόρου, τοῦ ᾠαρίου, τὸ δὲ Ἀνατολικό, ποὺ λάμπει ἀπὸ φῶς, τὸν σπόρον ποὺ ἐγονιμοποιήθη ἀπὸ τὴν ἐπιτέλεσιν τῆς πράξεως τῆς γονιμοποιήσεως καὶ ἀπορροφήθη ἀπὸ τὴν Μήτραν (2).
Μόνον ὁ Σεπτὸς Διδάσκαλος φέρει μίαν σφῦραν, οἱ δὲ δύο Ἐπόπται κρατοῦν ἕκαστος ἔναν χάρτινον κύλινδρον μήκους 18 δακτύλων καὶ περιφερείας 9 δακτύλων. Οἱ κύλινδροι αὐτοὶ ἀντιπροσωπεύουν τὸ membrum virile (3) .
Εἰς τὸ μέσον τῆς Στοᾶς εὑρίσκεται στρῶμα ἢ φέρετρον, ἢ μία κοιλότης, ποὺ συμβολίζουν πάντοτε τὸ κρεββάτι, τὸν Παστὸν τῶν ἀρχαίων, ὅπου ὁλοκληρώνονται τὰ μυστήρια τῆς ἀνθρωπίνης γεννήσεως.
Τὸ στρῶμα, τὸ φέρετρον καὶ ἡ κοιλότης ἀντιπροσωπεύουν ἐπίσης τὴν Κιβωτὸν τοῦ Νῶε, καθῶς καὶ τὴν Ὁσίαν Κιβωτὸν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Διότι αἱ δύο Κιβωτοὶ αὐταὶ δὲν εἶναι ἄλλον παρὰ τὰ σύμβολα τοῦ τόπου ὅπου συντελεῖται ἡ γέννησις τῶν ὄντων (5).
Μεταξὺ τοῦ βωμοῦ καὶ τοῦ φερέτρου εὑρίσκεται ὁ Πίναξ Χαράξεως τῆς Στοᾶς τοῦ Διδασκάλου, τοῦ ὁποίου ἰδοῦ ἡ περιγραφή:
Τὸ φόντο τοῦ Πίνακος πληρεῖται μεθ΄ ἀναπαραστάσεων τοῦ Ὀσίριδος, τοῦ Μπάλντερ καὶ τοῦ Χιράμ, μῦθοι ποὺ σχηματίζουν τὴν βάσιν τῶν Αἰγυπτιακῶν μυστηρίων, τῶν Σκανδιναβικῶν μυστηρίων καὶ τῶν συγχρόνων Ἐλευθεροτεκτονικῶν μυστηρίων (6) .
Ἡ ἡμικυκλικὴ προμετωπὶς ἀναπαριστᾶ τὸν ἔναστρον οὐρανὸν μὲ τὸν Χριστόν-Ἥλιον περιβαλλόμενον ἀπὸ τὰ σημεῖα τοῦ Ζῳδιακοῦ καὶ ἵσταται εἰς τὴν Τάξιν τοῦ Μαθητοῦ, ὅπως ἀναπαρίσταται ἐπὶ τῆς δεξιᾶς θυρός τῆς Παρισινῆς ἐκκλησίας τοῦ Ὁσίου Διονυσίου (7) .
Η προμετωπίς αύτη στηρίζεται επί δύο Στηλών, την Στήλην Β, σύμβολον του membrum virile, και την Στήλην J, σύμβολον των genitalia mulieris ( 8 ).
Ἑκατέρωθεν τῶν πλευρῶν τοῦ Χριστοῦ-Ἡλίου εὑρίσκεται κλῆμα ἀμπέλου καὶ δέσμη σίτου, ἀμφότερα ὑπαινισσόμενα τοὺς ἀκολούθους λόγους: "Λάβετε φάγετε, τοῦτόν ἐστι τὸ Σῶμα μου, πίετε ἐξ'αὐτοῦ πάντες, τοῦτόν ἐστι τὸ Αἷμα μου" (9).
Ἐπὶ τῶν προσαναβάσεων ('σκαλοπάτια') τῆς κλίμακος πρὸ τῆς εἰσόδου τῆς Στοᾶς ἀναπαρίσταται ἡ Ἀφροδίτη, ἡ χήρα τοῦ Ἀδώνιδος, ἔμβλημα τοῦ Ἡλίου, πρὸς τὰ δεξιά, καὶ ἡ Ἴσις,ἡ χήρα τοῦ Ὀσίριδος, ἕτερον ἔμβλημα τοῦ Ἡλίου, πρὸς τὰ ἀριστε-ρά. Ἀντιπροσωπεύουν τὴν Φύσιν καὶ τὸν Λόγον, Χῆρες τοῦ Ἡλίου καὶ τοῦ Χιράμ. Ἡ Ἀφροδίτη ἀπεικονίζεται εἰς Τάξιν Μαθητευομένου, διότι, κατὰ Μακρόβιον, αὐτὴν τὴν στάσιν ἔλαβεν ὅταν ἐπληροφορήθη τὸν θάνατον τοῦ Ἀδώνιδος (10).
Χαμηλὰ εἰς τὸν τάπητα, ἐμφανίζονται φυόμενοι ἐκ τοῦ ἰδίου κορμοῦ τρεῖς κλάδοι, εἶς κλάδος ἀκακίας, μυητικὸ ἔμβλημα τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμού, εἶς δεύτερος κλάδος δρυός, μυητικὸ ἔμβλημα τῶν Γαλάτων καὶ τῶν Σκανδιναβῶν, καὶ εἶς τρίτος κλάδος συκῆς, μυητικὸ ἔμβλημα τῶν Σύρων καὶ τῶν Ἀνατολικῶν (11).
Τοῦτο σημαίνει ὅτι πάντα τὰ μυστήρια ἔχουν προέλθει ἐξ ἑνὸς καὶ αὐτοῦ κορμοῦ, στηρίζονται ἐπὶ τῆς ἰδίας ἑνιαίας βάσεως, αὐτὴν τῶν μυστηρίων τῆς Ἰνδίας (;;; - πιθ. τυπογραφικο σφάλμα, διότι περαιτέρω ἀναφέρονται τὰ Αἰγυτπιακὰ μυστήρια), τῶν ὁποίων ἰδοῦ ἡ περιληπτικὴ ἔκθεσις:
Ὁ Τυφῶν φονεύει τὸν Ὀσιριν ἐγκλείοντας τὸ σῶμα του εἰς φέρετρον. Ἀκολούθως τεμαχίζει αὐτὸν εἰς διάφορα μέρη, τὰ ὁποῖα ῥίπτει εἰς Νεῖλον. Ἡ χήρα τοῦ Ὀσίριδος, ἡ Ἴσις, ἀρχίζει τὴν ἀναζήτησιν τῶν μερῶν αὐτῶν, καὶ τὰ ἐπανευρίσκει ὅλα πλὴν ἑνός, τοῦ membrum virile. Εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἀπωλείας αὐτῆς, δημιουργεῖται ἡ λατρεία τοῦ Φαλλοῦ, διότι μόνον αὐτὸς καθιστᾷ δυνατὴν τὴν ἀναπαραγωγήν, τὴν συντήρησιν τῶν ὄντων (12).
Οἱ Ἐλευθεροτέκτονες ἐπανευρίσκουν τὸν Φαλλὸν αὐτὸν εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Διδασκάλου ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τοῦ Λόγου, ποὺ εἶναι Mahabone. Ἡ Ἴσις τὸν ἐπανευρίσκει εἰς τὰ genitalia της κατὰ τοὺς μέν, εἰς τὸν Ὥρον, ἐκ τοῦ ὁποίου καθίσταται ἔγκυος, κατὰ ἄλλους. Ἡ Στοά, ἡ Χήρα τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ, τὸν ἐπανευρίσκει εἰς τὸν νέον μυημένον, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ὑποτίθεται ὅτι καθίσταται ἔγκυος, ὅτι γονιμοποείται (13).
Ἰδοὺ πῶς λαμβάνει χώρα ἡ γονιμοποίησις αὐτή:
Κατὰ τὸ πρῶτον στάδιον τῆς μυήσεως, ἡ σπορὰ τοῦ μή-γονιμοποιημένου σπέρματος εἶναι ἀδρανὴς καὶ νεκρὴ. Ὁ Ὑποψήφιος, ποὺ φέρει ἐντὸς του αὐτὴν τὴν ἀδρανὴν σποράν, διότι εἶναι ἀρσενικός, ἔχοντας ἐπὶ τοῦ στήθους του τὸν Διαβήτην, ἔμβλημα τοῦ membrum virile, κείτεται εἰς τὸ στρῶμα, ἢ ἐντὸς τοῦ φερέτρου, ἢ ἐντὸς τῆς κοιλότητος, ἔμβλημα τοῦ κρεββατιοῦ, τοῦ Παστοῦ τῶν μυστηρίων τῆς γεννή-σεως (14).
Οὔτε ὁ πρῶτος οὔτε ὁ δεύτερος Ἐπόπτης δύνανται να τὸν ἐπαναφερουν ἐν δράσει, ἐν ζωῇ. Μόνον ὁ Σεβαστὸς Διδάσκαλος, ποὺ φέρει ἐπὶ τοῦ στήθους του τὸν Γνώμονα, σύμβολον τῶν genitalia mulieris, δίδει εἰς τὴν σπορὰν αὐτὴν τὴν δρᾶσιν καὶ ζωήν, σκύβοντας, αὐτός που συμβολίζει τὴν γυναῖκα, τὴν Στοάν, ἐπάνω εἰς τὸν Ὑποψήφιον, ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὸ ἀρσενικόν, καὶ περισφίγγοντάς τον μὲ τὰ πέντε σημεῖα τῆς Τελειότητος (15).
Ἡ σπορὰ γονιμοποιεῖται ἀπὸ τὴν ἕνωσιν τοῦ ἀρσενικοῦ καὶ τοῦ θηλυ¬κοῦ, διότι ἡ Στοὰ καθίσταται ἔγκυος ἐκ τοῦ Ὑποψηφίου, τὸν ὁποῖον φέρει εἰς τὸν κόσμον ἐννέα μῆνας ἀργότερα, ὡς Τέλειον Διδάσκαλον, τὸν τέταρτον βαθμὸν συμφώνως πρὸς τὸ Σκωτικὸν δόγμα, διὰ τὴν ἀπόκτησιν τοῦ ὁποίου ἔχει προβλεφθεῖ ὅτι πρέπει να κυλίσουν ἐννέα πλήρεις μῆνες ἀπὸ τὴν ἡμέρα ὅπου ὁ Ὑποψήφιος ἔλαβε τὸν βαθμὸν τοῦ Τέκτονος Διδασκάλου (16).
Ἐν συντομίᾳ, ἡ ἀληθινὴ πρακτικὴ τοῦ Τεκτονισμοῦ διὰ τοὺς τρεῖς πρώτους βαθμοὺς πρέπει νὰ βασισθῇ ἀποκλειστικῶς ἐπὶ τῶν ἑξῆς:
Ὁ Μαθητής, Βoaz, προσωποποίησις τοῦ Ὀσίριδος ἢ τοῦ Βάκχου, ποὺ ἔρχεται να ἀναζητήσῃ τὴν Ἀλήθειαν ἐντὸς τῆς Στοᾶς, ἀνακαλύπτει ὅτι εἴναι Θεὸς ἀρσενικὸς καὶ ἀτελὴς διὰ τὴν γέννησιν τῶν ὄντων (17).
Ὁ Ἑταῖρος Jakhin, προσωποποίησις τῆς Ἴσιδος ἢ τῆς Ἀφροδίτης, εἴναι ὁ θηλυκὸς Θεός που συμπληρώνει τὸν ἄρρενα Θεὸν καὶ καθιστᾲ δυνατὴν τὴν γέννησιν τῶν ὄντων (18).
Ὁ Διδάσκαλος Mahabone ἢ Mac-benac, εἶναι ὁ πλήρης ἐρμαφρόδιτος Θεὸς, υἱὸς τοῦ Λὼτ καὶ τῆς θυγατρὸς του, τέκνον τοῦ Ἡλίου καὶ τῆς Γῆς (19).
Καὶ τοῦτο διότι:
1. Τὸ πᾶν σχηματίζεται μέσῳ τῆς Γεννήσεως, καὶ ὄχι μέσῳ τῆς δημι¬ουργίας που δεν εἶναι παρὰ ἡ ἁπλὴ ἐπαγωγὴ τῆς Γεννήσεως (20).
2. Ἡ φθορὰ ἢ ἡ καταστροφὴ ἀκολουθεῖ τὴν Γέννησιν εἰς ἅπαντα τὰ ἔργα της (21).
3. Ἡ ἀναγέννησις ἀποκαθιστᾷ, μεθ' ἄλλων μορφῶν, τὰ ἀποτελέσματα τῆς καταστροφῆς (22).
Ὁ συστηματικὸς τύπος τῶν τριῶν πρώτων βαθμῶν τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ εἶναι, ἄρα, ὁ ἀκόλουθος:
Ὁ ἀτελὴς ἄνθρωπος, ὁ Βέβηλος, διὰ τῆς μυήσεως εἰς τὸν Ἐλευθεροτεκτονισμόν, καθίσταται Boaz.
Ὁλοκληρώνεται μὲ τὸ Jakhin εἰς τὴν Στοάν, καὶ ἀποκαθιστᾷ τὴν ἐφθαρμένην θειότητα ὡς Mahabone (23).
Ἡ μελέτη τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου πρέπει νὰ συνεχισθῇ μὲ τὴν ἀνάλυσιν τῶν δύο σημαντικότερων βαθμῶν του, ποὺ εἶναι ἡ ἀνάπτυξις τῆς θεωρίας καὶ τῆς πρακτικῆς τοῦ καθαροῦ Γνωστικισμοῦ, τοῦ ὁποίου αἱ βάσεις ἐτέθησαν ἐντὸς τῶν τριῶν πρώτων βαθμῶν (24). Αὐτοὶ οἱ βαθμοὶ εἶναι οἱ βαθμοὶ τοῦ Ἱππότου Rose+Croix, 18ος βαθμὸς τοῦ Τύπου, καὶ ὁ βαθμὸς τοῦ Ἱππότου Καδώς, ὁ 30ος βαθμὸς τοῦ Τύπου (25). Τοῦτο, ὅμως, θὰ γίνει εἰς μελλοντικὸν μας πόνημα.
Σημειώσεις
1) Orthodoxie maçonnique, τοῦ J.M.Ragon, σελ.368, Παρίσι.
Dictionnaire maçonnique, ἐκδοθέν ἀπὸ τὸν J. Brianchon, σελ. 50, Παρίσι, 1823.
2)Cours oral de la Franc- Maçonnerie symbolique, τοῦ Henrie Cauchois, Μεγάλου Ρήτορος τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Γαλλίας, σελ. 140, Παρίσι, 1863. Le Rameau d'Or d'Eleusis, τοῦ Joseph Etienne Marconis, Μεγάλου Ἱεροφάντου τοῦ Τύ¬που Μισραήμ, σελ. 181,Παρίσι.
3)Histoire pittoresque de la Franc-Maçonnerie, τοῦ J.B.T. Clavel, σελ. 43, Παρίσι, 1844.
4)Lexicon of Freemasonry, του Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νοτίας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π Α., σελ. 59 καὶ 241, Λονδίνο, 1873.
5)The Book of the Lodge, του Georges Olivier, Μεγάλου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Ἀγγλίας, σελ. 45, Λονδίνο, 1867. Cours oral de la Franc- Maçonnerie symbolique, τοῦ Henrie Cauchois, Μεγάλου Ρήτορος τῆς Μεγάλης Ἀνατολῆς τῆς Γαλλίας, σελ. 61,63,66, Παρίσι, 1863.
6)Histoire pittoresque de la Franc-Maçonnerie, τοῦ J.B.T. Clavel, σελ. 76, Παρίσι, 1844.
7)Ibid.
8)Ibid.
9)Ibid.
10) The History of Initiation, του Georges Olivier, Κυριάρχου ΜεγάλουΤαξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Ἀγγλίας, σελ. 133 καὶ 134, Λονδίνο, 1841.
11) Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νότιας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., σελ. 105 και 231, Λονδίνο, 1873.
12) Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νότιας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., σελ. 249, Λονδίνο, 1873. The History of Initiation, τοῦ Georges Olivier, Κυριάρχου Μεγάλου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Ἀγγλίας, σελ. 127, Λονδίνο, 1841. Signs and Symbols, τοῦ Georges Olivier, Κυριάρχου Μεγάλου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Ἀγγλίας, Λονδίνο, 1857.
The Traditions of Freemasonry, τοῦ Α.Τ.C. Pearson, Μεγάλου Διδασκάλου τῶν Ναϊτῶν τῶν Η.Π.Α., Νέα Υόρκη, 1873. The Ahiman Rezon, on rituals of Freemasonry, Νέα Ὑόρκη, 1873.
13) The History of Initiation, τοῦ Georges Olivier, Κυριάρχου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Ἀγγλίας, σελ. 32, 118, 122, 127, 133, 134, 137, 139, 141, 144, 147, 149, 154, 157, 168, 172, 180, 185, 188, Λονδίνο, 1841. Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νότιας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., σελ. 15, 43, 49. 54,67, 68, 69, 71, 349, 365, 26, 36, 50, 105, 231, Λονδίνο, 1873.
14)Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νότιας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., σελ. 241, Λονδίνο, 1873.
15)The Mysteries of Freemasonry, τοῦ Richard Carlile, σελ. 64, Λονδίνο. Bibliotheca Masonica o Instruacao completa do Franc-Macon Libre e aceito, τόμος II, Παρίσι, 1840. Rituel développé des 2e et 3e grades symboliques, του Charassin, Παρίσι, 1844.
16)Tableau des grades écossais suivant l'ordre général decreté par le Surpeme Conseil du 33e degré, τοῦ κόμητος de Grasse-Tilly, της 22ας Δεκεμβρίου 1804.
17)Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νότιας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α.,σελ. 249, Λονδίνο, 1873.
18)Signs and Symbols, τοῦ Georges Olivier, Κυριάρχου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Ἀγγλίας, Λονδίνο, 1857. The History of Initiation, τοῦ Georges Olivier, Κυριάρχου Ταξιάρχου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Ἀγγλίας, σελ. 128, Λονδίνο. 1841.
19)The Tradition of Freemasonry, τοῦ Αlbert Τhomas Charles Pearson, Μεγάλου Διδασκάλου τῶν Ναϊτῶν τῶν Η.Π.Α., Νέα Υόρκη, 1850.
20)La Maçonnerie considerée comme le resultat des Religions Egyptienne, Juive et Chrétienne, τοῦ Moise Reghellini de Scio, Παρίσι, 1833, τόμος Νο 1, σελ. 364.
21)Ibid.
22)Ibid.
23)Histoire pittoresque de la Franc-Maçonnerie, τοῦ J.B.T. Clavel,σελ. 49,Παρίσι, 1844. Lexicon of Freemasonry, τοῦ Albert Georges Mackey, Μεγάλου Γραμματέως τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νότιας Δικαιοδοσίας τῶν Η.Π.Α., σελ. 229, Λονδίνο, 1873. La Maçonnerie considerée comme le resultat des Religions Egyptienne, Juive et Chrétienne, τοῦ Moise Reghellini de Scio, Παρίσι, 1833, τόμος Νο 1, σελ. 364. Speculative Freemasonry, τοῦ John Yarker, Μεγάλου Διδασκάλου τοῦ Ἀρχαίου καὶ Ἀρχεγόνου Τύπου, σελ. 16 καὶ ἐπόμ., Λονδίνο, 1872.
24)The Ahiman Rezon, on rituals of Freemasonry, Νέα Ὑόρκη, 1873.
25)Ibid.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση