Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές
Μην Κρίνεις ίνα μην κριθείς!
Ορφέας:
--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 20, 2007, 18:50:15 ---
ΟΚ...
....εννοείς και πάλι τον "καρμικό ρόλο" που παίζει ο καθένας....
Να όμως που ο ρόλος αυτός ενίοτε εμπεριέχει "θάνατο"....και πρέπει να "σταματηθεί" ο εκφραστής του....πχ ένας αιμοσταγής δικτάτορας....
Για να εκπέσει λοιπόν αυτός ο δικτάτορας της εξουσίας του θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί και η "κριτική κατά του προσώπου" του....η μάζα ας πούμε, που θα "ξεσηκώσουμε" για να τον "ρίξει" δεν καταλαβαίνει απο "έργα" ούτε απο "λογικά επιχειρήματα" (όπως είπες σε ένα άλλο topic, την κυβερνά το συναίσθημα)....
....για να "υποκινηθεί", πρέπει να "προσωποποιηθεί" το θέμα....ο τίτλος "άνομος δικτάτορας" δεν την κινητοποιεί....ο τίτλος όμως "αιμοσταγής δικτάτορας" την "ενεργοποιεί μια χαρά" ....ξυπνάει τα ένστικτά της και την κανιβαλική της διάθεση....
....ΟΚ....αντιληπτό....
Ακόμη και τον Τορκεμάδα ο Θεός θα τον δικάσει και όχι οι άνθρωποι....
Να όμως που οι άνθρωποι διοικούν εδώ κάτω στη γη, συνεπώς μήπως θα πρέπει ενίοτε να σκεφτόμαστε με δύο μέτρα και δύο σταθμά? Δηλαδή, μήπως καμιά φορά "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"?
Ή πρέπει ο Εσωτεριστής να παραμένει μέχρι τέλους Ηθικός ως προς αυτή την αρχή, έστω κι αν έχει απέναντί του τον χειρότερο θηριάνθρωπο που πάτησε στη γη?
--- Τέλος παράθεσης ---
Το δεύτερο βήμα στην εξελικτική βαθμίδα, είναι η ενασχόλιση με το ατομικό ασυνείδητο.
Το προτελευταίο βήμα για τον εσωτεριστή, είναι η ενασχόλιση με το μαζικό ασυνείδητο.
Εκεί όμως ο μύστης είναι πλέον γνώστης του καλού και του κακού και ότι στην ουσία είναι απλά πιθανές δυνατότητες, κάποιες πιθανές λύσεις της ίδιας και μοναδικής εξίσωσης.
Οπότε δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τις δράσεις του μύστη, ούτε να κρίνουμε με κριτήρια "πρέπει", "κοινής" ηθικής ή ακόμα και ορθολογικής συνείδησης.
Η κατάσταση γνώσης του καλού και του κακού, είναι υπεράνω και πέρα από ηθικές πρκτικές και επιταγές της συνείδησης.
Το μόνο που μπορώ να σου πώ, είναι ότι ο μύστης, απλά θα βοηθήσει την ανθρωπότητα να ξεπεράσει τον μαζοχισμό της να επαναλαμβάνει το ίδιο πάθημα.
Αλλά ΚΑΝΕΝΑ πάθημα δεν είναι απορριπτέο....
Καλύτερα όμως να μην επεκταθούμε σε αυτό, γιατί εύκολα γίνεται παρεξηγήσιμο...
Avaris:
Ναι ξέρω τι εννοείς!
Την έπαθα μια φορά σε παρόμοια επικίνδυνο θέμα σε άλλο φόρουμ....δεν την ξαναπατάω.....
Τελικά, όταν έβαλα το εδώ θέμα "Μην κρίνεις ίνα μην κριθείς", δεν φαντάστηκα ότι θα έφτανε σε τέτοιο "επικίνδυνο σημείο".....
Trithemius:
Αν θέλετε τη δική μου γνώμη, θεωρώ θετική τη διαδικασία της "κρίσης". Μόνο όμως εφόσον αυτή η διαδικασία μας οδηγεί σε κάτι καλό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:΅
1. Τι σημαίνει "κρίνω";
Σημαίνει καταγράφω μία κατάσταση, νοοτροπία, πράξη, αποτέλεσμα κλπ, αξιολογώ τις επιδράσεις αυτής στο άμεσο περιβάλλον και βάσει της εξέλιξης αυτής της πράξης αποφαίνομαι για το αν αυτή η πράξη ήταν καλή/χρήσιμη ή κακή/άσκοπη.
2. Από τι "αποτελείται" μία υγιής κρίση;
Αποτελείται από τον καθορισμό της πηγής της πράξης (άνθρωπος), τη διαδικασία εξέλιξης της πράξης και από το αποτέλεσμα αυτής στο άμεσο περιβάλλον. Μόνον τότε πιστεύω πως μπορούμε να μιλάμε για ολοκληρωμένη και υγιή κριτική. Επίσης εδώ φαίνεται πως τελικά ο άνθρωπος που επιτελεί μία πράξη και γίνεται αντικείμενο κριτικής δεν είναι αμέτοχος της πράξης του. Κάθε ενέργεια έχει μία πηγή και όπως προενέφερε και ο Fr. Avaris, η πράξη έχει προέλευση και αυτή η προέλευση και αιτία καθορίζεται-διαμορφώνεται από τον παράγοντα άνθρωπο που αποτελεί και την πηγή της πράξης. Δεν συμφωνώ με την οπτική του Fr. Ορφέα, ο οποίος υποστηρίζει πως ανά πάσα στιγμή ο άνθρωπος επιτελεί έναν ρόλο ως ηθοποιός και κατ' ουσίαν καθίσταται αμέτοχος της πράξης του. Ο Ορφέας (αν κατάλαβα καλά) θέτει τον παράγοντα άνθρωπο εκτός του πλαισίου της κριτικής και εστιάζει την κρίση στην πράξη καθαυτή αλλά όχι και στην πηγή-αιτία αυτής. Μια τέτοια οπτική μου θυμίζει αυτό που έλεγαν στο στρατό: δεν τιμωρούμε τον στρατιώτη, τιμωρούμε την πράξη του.... Μία ρήση που ποτέ δεν μπόρεσα να αποδεχτώ.
3. Είναι χρήσιμη η κριτική μιας πράξης;
Πιστεύω πως όχι μόνον είναι χρήσιμη αλλά και απαραίτητη! Θεωρώ πως αν η κρίση γίνεται καλοπροαίρετα και με σκοπό να εξελίξει και να βελτιώσει μία πράξη ενός συνανθρώπου μας, τότε ναι, η κρίση είναι θεμιτή γιατί έχει θετικό αντίκτυπο όχι μόνον σε αυτόν όπου ασκούμε την κριτική αλλά και σ' εμάς τους ίδιους! Επίσης, η διαρκής ενασχόληση με την υγιή πλευρά της κριτικής αποτελεί μια άριστη άσκηση κατανόησης του κόσμου μας, διάκρισης του καλού και του κακού αλλά αποτελεί και μέσο πνευματικής μας εξέλιξης. Ας μην ξεχνάμε πως γενικότερα η κρίση του εαυτού μας (αυτοκριτική) ενθαρρύνεται από κάθε θρησκευτικό-φιλοσοφικό σύστημα. Πάραυτα ξεχνάμε πως η διαδικασία της αυτοκριτικής αποτελεί την πιο δύσκολη και υπεύθυνη μορφή άσκησης κριτικής, καθώς σε αυτή την περίπτωση όχι μόνον αναλύουμε μία πράξη μας αλλά πρέπει και να προτείνουμε και να εφαρμόσουμε τρόπους βελτίωσης των πράξεών μας χωρίς επιστροφή στα λάθη του παρελθόντος. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που ενώ πρέπει να είμαστε αμείλικτοι με τον εαυτό μας, αντίθετα απλά "σημειώνουμε" τη λανθασμένη ενέργειά μας χωρίς διάθεση αυτοβελτίωσης.
Επίσης, πάνω στη χρησιμότητα της κριτικής, θέλω να τονίσω πως πέραν των άλλων αποτελεί μία μέθοδο αυτοεκτίμησης και εμπιστοσύνης στη σοβαρότητα της σκέψης μας, καθώς η τακτική του τύπου ποιός είμαι εγώ για να κρίνω τους άλλους, αν εφαρμοστεί συστηματικά, θα έχει ως αποτέλεσμα την ακρότητα και την αρρωστημένη μετριοφροσύνη που θα φτάσει σε πλήρη απαξίωση της αυτοεκτίμησής μας.
Ταυτόχρονα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί ως προς το που ακούμε κριτική. Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε πρώτα το αν είμαστε ικανοί να ασκήσουμε κριτική σε κάποιον, όχι για λόγους ευγένειας, μετριοφροσύνης κλπ αλλά καθαρά για λόγους ικανότητας. Δηλαδή (για να το πω λαϊκά) πρέπει πρώτα να εξετάσουμε αν μας "παίρνει" να κρίνουμε έναν άνθρωπο, αν έχουμε την ανάλογη πνευματική βαρύτητα με εκείνον για να τον κρίνουμε, έστω για ένα μεμονωμένο γεγονός. Άρα λοιπόν, πριν από μία καλοπροαίρετη κριτική, προηγείται η αξιολόγηση-κριτική του αν είμαστε ικανοί για κάτι τέτοιο.
4. Είναι θετικό και χρήσιμο να υφιστάμεθα κριτική;
Εδώ τα πράγματα είναι λίγο "ιδιαίτερα". Σίγουρα κάθε άνθρωπος, μιας και ζει και δρα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, κάθε μέρα είναι υποψήφιος κριτικής από τους γύρω του. Από την άλλη πλευρά όμως, πάντοτε ήμουν της άποψης πως η αποδοχή της κριτικής από τους άλλους πρέπει να γίνεται επιλεκτικά. Η επιλογή δεν πρέπει να γίνεται με γνώμονα το τι μας ακούγεται ωραίο στα αυτιά αλλά βάσει του ποιός ασκεί αυτή την κριτική. Κατά συνέπεια, τόσο η θετική, όσο και η αρνητική κριτική έρχεται δεύτερη σε σειρά σπουδαιότητας, καθώς πρωταρχικό ρόλο παίζει το ποιός μας απευθύνει την κριτική αυτή.
Αν ο ασκών την κριτική είναι άτομο χωρίς πνευματικότητα και μιλά και σκέφτεται εντελώς επιφανειακά, τότε είτε η θετική, είτε η αρνητική κριτική είναι ανούσιες. Αν όμως αυτό το άτομο έχει πνευματική βαρύτητα, τότε η θετική κριτική που θα μας ασκήσει θα είναι μια επιβράβευση των ενεργειών μας αλλά και από την άλλη, η αρνητική κριτική του πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά γύρω από το πως δρούμε, καθώς για εμάς η γνώμη του "μετράει". Αυτό έρχεται να συνδεθεί με τη γνωστή ρήση (αλλά και τρόπο-στάση ζωής) τι θα πει ο κόσμος. Εδώ απαντώ πως με ενδιαφέρει επιλεκτικά το τι θα πει ο κόσμος. Η κριτική του (θετική ή αρνητική), όσο προέρχεται από σοβαρά και πνευματώδη άτομα, με ενδιαφέρει τα μέγιστα, αν όμως προέρχεται από επιφανειακά και πνευματικά "φτωχά" άτομα, τότε δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Φίλοι μου πιστεύω πάρα πολύ στην αξία και την αναγκαιότητα της κριτικής. Κατ' ουσίαν αποτελεί μία άριστη μέθοδο ατομικής και συλλογικής εξέλιξης και πνευματικής βελτίωσης αν κι εφόσον ασκηθεί σωστά. Κάθετί στον κόσμο μας αξιολογείται διαρκώς και σε βάθος. Αν δεν υπήρχε η διαδικασία (θεσμό θα την ονόμαζα) της κριτικής δεν θα υπήρχε καμία εξέλιξη στην πνευματικότητα της ανθρωπότητας.
Είναι στη φύση μας να κρίνουμε τους άλλους και αυτό δεν αλλάζει. Είναι εσωτερική μας ανάγκη αλλά όπως κάθε ανάγκη, έτσι και αυτή πρέπει να ικανοποιείται με σύστημα και μέθοδο...
Κλείνοντας θέλω να σημειώσω και να διευκρινήσω πως ως θετική ή αρνητική κριτική ορίζω την αξιολόγηση μιας πράξης ως καλή ή κακή (γενικότερα). Δεν ταυτίζω την αρνητική κριτική με το "κουτσομπολιό", την κακολογία και γενικότερα κάθε "ελαφρύ" σχόλιο στις πράξεις των άλλων γιατί τις θεωρώ a priori ανούσιες και στερούμενες κάθε ενδιαφέροντος.
Πολλές φορές, όταν εύχομαι κάτι σε έναν άνθρωπο (πχ στα γενέθλιά του), του εύχομαι να έχει υγεία, ευτυχία και φώτιση. Ένας λόγος για το τελευταίο είναι γιατί αυτή η φώτιση περιλαμβάνει και την άσκηση της υγιούς κριτικής ;)
Κανένας:
--- Παράθεση από: Ορφέας στις Απριλίου 20, 2007, 18:07:40 ---Κρίνουμε πράξεις, δράσεις, θέσεις και απόψεις, έργα και δημιουργίες, συμπεριφορές και νοοτροπίες...
Δεν κρίνουμε πρόσωπα...
--- Τέλος παράθεσης ---
Ο Ορφέας απάντησε από τη σκοπιά του εσωτερισμού. Η θέση αυτή είναι σύμφωνη και με την άποψη της ψυχολογίας. Η οποία υποστηρίζει ότι:
Αν θέλεις να διορθώσεις μία συμπεριφορά κάποιου, είναι καλό να κρίνεις τη συμπεριφορά. Πχ: «Αυτό που έκανες είναι βλακεία». Και να του εξηγήσεις με επιχειρήματα. Ο άλλος έχει το περιθώριο να σκεφτεί και να διορθώσει τη συμπεριφορά του.
Τι κάνει όμως ο μέσος άνθρωπος? Κρίνει το πρόσωπο: «Είσαι βλάκας». Δεν αφήνει στον άλλο περιθώρια για συζήτηση. Τον βάζει αμέσως σε αμυντική κατάσταση και έτσι αρνείται να αλλάξει τη συμπεριφορά.
Η πρώτη προσέγγιση αφήνει περιθώριο για βελτίωση. Είναι σύμφωνη με την άποψη ότι ο άνθρωπος εξελίσσεται. Η δεύτερη προσέγγιση υπονοεί ότι ο άνθρωπος είναι στατικός, δεν αλλάζει η συμπεριφορά του. Αντίθετο με την άποψη της εξέλιξης του ανθρώπου.
Rose:
Μην κρίνεις για να μην κριθείς... αναφέρεται στο "Μην κατακρίνεις και για να μην κατακριθείς"
Έχε συμπόνια για τον συνάνθρωπό σου, ότι ουδείς τέλειος και αλάνθαστος, ότι κάτω από ορισμένες συνθήκες,
θα μπορούσες να ήσουν και εσύ στην θέση του...
Η συμπόνια και η κατανόηση μας βοηθάει να βγάζουμε πιο σοφά συμπεράσματα και να δρούμε με καλύτερη κρίση...
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση