'Αρθρα Εσωτερισμού > Θεραπεία - Θεραπευτικές
Ομοιοπαθητική: Η Αναγέννηση του Ιπποκρατισμού στην Ιατρική
Ορφέας:
Βασικές αρχές της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής
Μια σύντομη αναφορά στις βασικές αρχές της ομοιοπαθητικής από τον Γ. Βυθούλκα
Απόσπασμα από την αναφορά της Εγκυκλοπαίδειας ΠΑΠΥΡΟΣ - ΛΑΡΟΥΣ στην Ομοιοπαθητική:
Ομοιοπαθητική, Η (αγγλ. homeopathy, γαλλ. homeopathie, γερμ. Homoeopathie) το θεραπευτικό σύστημα που θεμελίωσε ο Γερμανός γιατρός Σάμουελ Κρίσπαν Φρόντριχ Χάνεμαν (Samuel Cristian Friedrich Hahnemann) (Μάισεν Γερμανίας 1755). Ο όρος προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «όμοιος» και «πάθος».
Το ύψιστο ιδεώδες μιας θεραπείας είναι η γράγορη, ήπια και μόνιμη αποκατάσταση της υγείας ή η εξαφάνιση της αρρώστιας σ' όλη της την έκταση, με τον πιο σύντομο, σωστό και αβλαβή τρόπο σύμφωνα με σαφώς κατανοούμενες αρχές.
Σ. Χανεμανν
Όργανο της Θεραπευτικής
Ο νόμος ίων ομοίων:
"similia similibus curentur". Το όλο σύστημα βασίζεται κυρίως στην αρχή, ότι η θεραπεία μιας νόσου επιτυγχάνεται με φαρμακευτικές ουσίες που έχουν την δυνατότητα να παράγουν, σε ένα υγιές άτομο, όμοια συμπτώματα - «όμοιο πάθος» - με εκείνα της νόσου που πρόκειται να θεραπεύσουν. Για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι η Belladona προξενεί μυδρίαση, δηλαδή διαστολή της κόρης του οφθαλμού. Σε κάποια περίπτωση που θα υπάρχει μυδρίαση, ο ομοιοπαθητικός γιατρός πιθανώς θα δώσει Βεΐΐαθοπα, σε πολύ αραιωμένη δόση, για να επαναφέρει την κόρη στη φυσιολογικό της κατάσταση. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η δακτυλίτις που χρησιμοποιείται από την ορθόδοξη ιατρικό σε καρδιακές παθήσεις με ταχυκαρδία. Στην ομοιοπαθητική, η δακτυλίτις που είναι γνωστό ότι προκαλεί μείωση των παλμών της καρδιάς, θα χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά σε περιπτώσεις βραδυκαρδίας. Η αρχή αυτή διατυπώθηκε από τον Χάνεμαν με το λαανικό ρητό similia similibus curentur («τα όμοια θεραπεύονται με τα όμοια»). Ο Χάνεμαν πίστευε ότι αυτός είναι ένας από τους θεμελιώδεις νόμους της θεραπευτικής. Η ιδέα είχε αναφερθεί αρχικά από τον Ιπποκράτη, κατόπιν από τον Παράκελσο, όπως και από μεταγενέστερους.
Οι «αποδείξεις» των φαρμάκων:
Για να διαπιστωθούν οι θεραπευτικές ιδιότητες των φαρμακευτικών ουσιών, ο Χάνεμαν υπέδειξε την «επαλήθευση» τους σε υγιή άτομα, και των δύο φύλων, σε αυξανόμενες δόσεις, αλλά όχι πέραν των υποτοξικών επιπέδων. Οι εκδηλώσεις της δράσης των φαρμακευτικών ουσιών, που παρήχθησαν με τον τρόπο αυτόν, καταγράφηκαν με λεπτομερή ακρίβεια. Κατάλογος αυτός των «φαρμακευτικών συμπτωμάτων», που προκλήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, σε σχετικά υγιείς οργανισμούς, αφού επιβεβαιώθηκαν επανειλημμένα, και σε συνδυασμό με τοξικολογικά συμπτώματα ορισμένων ουσιών, που ήταν γνωστές από τα υπάρχοντα τότε ιατρικά συγγράμματα, αποτέλεσαν ένα πολύτομο σύγγραμμα της ομοιοπαθητικής φαρμακολογίας, της "Materia Medica", όπως την ονομάζουν.
Οι βασικές θεωρίες του Χάνεμαν:
Ξεκινώντας από τον νόμο των ομοίων και τις «αποδείξεις» των φαρμακευτικών ουσιών πάνω σε υγιείς οργανισμούς, ο Χάνεμαν προχώρησε και ανέπτυξε ένα ολόκληρο ιατρικό σύστημα. Δημοσίευσε τις θεωρίες του ολοκληρωμένα για πρώτη φορά στο βιβλίο του Όργανο της ορθολογικής θεραπευτικής τέχνης (Organon der rationellen Heikunst, 1810). Το βιβλίο περιέχει 294 αφορισμούς μέσα από τους οποίους αναπτύσσει ας αρχές του ιατρικού του συστήματος. Αργότερα δημοσίευσε το βιβλίο του «Καθαρή ιατρική ύλη» (Materia Medica Pura), στο οποίο περιέλαβε όλες τις φαρμακευτικές ουσίες που ο ίδιος και οι οπαδοί του είχαν επαληθεύσει στον εαυτό τους ή σε άλλους.
Επίσης δημοσίευσε το βιβλίο του «Χρόνιες παθήσεις», στο οποίο ισχυρίστηκε ότι όλες οι χρόνιες παθήσεις είναι αποτέλεσμα καταπιέσεως είτε δερματικών παθήσεων είτε συφιλίδος είτε γονόρροιας. 'Οτι δηλαδή αυτές οι τρεις κατηγορίες νόσων - εάν θεραπευθούν με λανθασμένο τρόπο - παραμένουν καταπιεσμένες μέσα στον οργανισμό, σε αλλοιωμένη μορφή και, τελικά, εκδηλώνονται με διάφορες μορφές, ως χρόνιες παθήσεις. Αυτές τις τρεις αρχικές μορφές αρρώστιας τις ονόμασε μιάσματα της Ψώρας, της Συφιλίδος και της Συκώσεως (εννοώντας την γονόρροια). Ο Χάνεμαν δέχθηκε έντονη κριτική για αυτές του τις θεωρίες, ακόμη και από μερικούς από τους ίδιους τους οπαδούς του, οι οποίοι ωστόσο, αν και απέρριμαν τις ιδέες αυτές ως άχρηστες, συνέχισαν να ασκούν την ομοιοπαθητική.
Μερικά από τα ουσιώδη σημεία της ομοιοπαθητικής που συμπληρώνουν τον νόμο των ομοίων είναι:
1) δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά μόνο «ασθενείς»
2) το φάρμακο που ενδείκνυται πρέπει να ταιριάζει με όλα τα επιμέρους συμπτώματα του ασθενούς και όχι μόνο με τη νόσο
3) η αναγκαία ποσότητα του φαρμάκου που χρειάζεται για να επιτευχθεί μία θεραπεία είναι απειροελάχιστη εφόσον έχει βρεθεί το «σωστό» φάρμακο
4) τα συμπτώματα της νόσου, κατά την διάρκεια της διαδικασίας της θεραπείας, εξαφανίζονται με την αντίστροφη φορά της εμφάνισης τους.
Εξατομίκευση της κάθε περίπτωσης:
Μία σημαντική ιδέα που εισήγαγε ο Χάνεμαν και που διαφοροποιεί την ομοιοπαθητική από την επίσημη ιατρική ήταν η εξατομίκευση. Υποστήριξε ότι δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά μόνον ασθενείς και, επομένως, η θεραπευτική αγωγή θα πρέπει να αποσκοπεί στην ίαση του ατόμου μάλλον παρά της νόσου. Συμφωνά με αυτή την ιδέα, δέκα ασθενείς που πάσχουν από την ίδια «νόσο», π.χ., επιληψία, ενδέχεται να λάβουν ο καθένας κάποια διαφορετική φαρμακευτική ουσία, εκτός και αν τα συμπτώματα δύο ή τριών από αυτούς είναι απαράλλακτα ώς την τελευταία τους λεπτομέρεια, πράγμα σπάνιο βέβαια, αλλ' όχι αδύνατον. Η παροχή της φαρμακευτικής ουσίας σε κάθε περίπτωση πρέπει να καθορίζεται από την ομοιότητα της παθογένειας της ουσίας αυτής και να ανταποκρίνεται στην εξατομικευμένη, ειδική, ιδιόμορφη συμπτωματολογία του ασθενούς.
Ο αμυντικός μηχανισμός:
Ο σύνθετος μηχανισμός του αμυντικού συστήματος του οργανισμού ονομάστηκε, περιεκτικά, από τον Χάνεμαν «ζωτική δύναμη». Η έκφραση αυτή υποδηλώνει ότι πίσω από τον αμυντικό μηχανισμό υπάρχει μία μορφή «ενέργειας» μία «δύναμη με νου» που επιθεωρεί και συντονίζει τις αντιδράσεις του οργανισμού.
Η λογική που διέπει το σκεπτικό αυτό, σύμφωνα με τους ομοιοπαθητικούς, βρίσκεται στην αντίληψη ότι τα συμπτώματα δεν είναι τίποτε περισσότερο από την έκφραση του αμυντικού μηχανισμού του ανθρώπινου οργανισμού. Για παράδειγμα, η θερμοκρασία του σώματος ανεβαίνει - πυρετός - για να καταστείλει τον νοσογόνο παράγοντα, τα βακτηρίδια, τους ιούς, τους μύκητες κ.λπ., επομένως ο οργανισμός χρειάζεται υποστήριξη της θεραπευτικής του προσπάθειας μάλλον παρά καταστολή του πυρετού. Οι ομοιοπαθητικοί πιστεύουν ότι, με το να δίνουν μία φαρμακευτική ουσία που είναι ικανή να παράγει σε ένα υγιές άτομο συμπτώματα παρόμοια με εκείνα που υπάρχουν στον ασθενή, στην πραγματικότητα διεγείρουν και συγχρόνως υποστηρίζουν τον αμυντικό μηχανισμό, στην προσπάθεια του να απαλλαγεί από την νόσο. ομοιοπαθητικοί ισχυρίζονται ότι η πραγματική αιτία μιας νόσου δεν είναι η μόλυνση του από τον νοσογόνο οργανισμό, αλλά μάλλον η εγγενής αδυναμία του αμυντικού μηχανισμού να την αναμετωπίσει και να την εξουδετερώσει, χωρίς να χρειάζεται να κινητοποιήσει τους βαθύτερους μηχανισμούς αμύνης του, χωρίς να χρειάζεται δηλαδή την εμφάνιση των συμπτωμάτων. Ενισχύοντας τον αμυντικό μηχανισμό, χωρίς να σκοτώνουν τα μικρόβια, οι ομοιοπαθητικοί πιστεύουν ότι συμβάλλουν περισσότερο και καλύτερα στην αποκατάσταση της υγείας του νοσουντος οργανισμού. Για τους σύγχρονους ομοιοπαθητικούς, είναι προφανές ότι η εφαρμογή του προληπτικού εμβολιασμού βασίζεται σε παρόμοιες αρχές. Η επιβεβαίωση του νόμου των ομοίων φαίνεται επίσης και από την καθιέρωση εκ μέρους της ιατρικής της οροθεραπείας, όταν αντιμετωπίζουν ασθένειες όπως την διφθερίτιδα, όπου τροποποιημένη μορφή του νοσογονου οργανισμού εισάγεται στον ασθενή.
Οι αντίπαλοι της ομοιοπαθητικής υποστηρίζουν ότι οι ομοιοπαθητικοί δεν αναζητούν την πραγματική αιτία της νόσου και θεραπεύουν μόνο τα συμπτώματα. Οι ομοιοπαθητικοί πιστεύουν ότι με το να ενισχύουν τον αμυντικό μηχανισμό, ουσιαστικά εισχωρούν βαθύτερα στην πραγματική αιτία της ανισορροπίας του οργανισμού που είναι η αδυναμία της «κράσεως» και η ανικανότητα της να καταπολεμήσει την νόσο. Επί πλέον, υποστηρίζουν ότι στις περισσότερες χρόνιες παθήσεις η νοσογόνος αιτία είναι άγνωστη και συνεπώς δύσκολο να εντοπιστεί και να εξουδετερωθεί με τα κλασικά φάρμακα.
Η ελάχιστη δόση: Παρασκευή - ποσολογία.
Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι παρασκευής ομοιοπαθητικών φαρμάκων, τις. οποίες χρησιμοποίησε κατά καιρούς ο Χάνεμαν. Η κατ' εξοχήν μέθοδος που χρησιμοποιούν σήμερα οι ομοιοπαθητικοί είναι η εκατοστιαία και παράγεται ως εξής: παίρνουν ένα μέρος από το μητρικό βάμμα της δραστικής ουσίας που θέλουν να παρασκευάσουν και το διαλύουν σε 99 μέρη ανενεργού εκδόχου. Ως τέτοιο θεωρείται το γαλακτοζάχαρο, το δις απεσταγμένο νερό και το καθαρό οινόπνευμα. Εάν η ουσία είναι διαλυτή στο νερό, το μίγμα υποβάλλεται σε δέκα τουλάχιστον ισχυρές δονήσεις και η διάλυση αυτή ονομάζεται πρώτη δυναμοποίηση. Από αυτή την δυναμοποίηση λαμβάνουν πάλι ένα μέρος και το διαλύουν σε 99 μέρη εκδόχου πάλι και το υποβάλλουν ξανά σε δέκα ισχυρές δονήσεις. Αυτή είναι η δεύτερη δυναμοποίηση του φαρμάκου και συνεχίζουν με τον ίδιο τρόπο διαλύοντας και «δυναμοποιώντας» το φάρμακο, φθάνοντας σε τεράστιες αραιώσεις εφόσον συνεχίζουν αυτή τη διαδικασία για δέκα, είκοσι, τριάντα ή ακόμη και περισσότερες φορές. Για μέταλλα που δεν διαλύονται στο νερό, χρησιμοποιούν την μέθοδο της λειοτρίβησης με τις ίδιες αναλογίες: ένα μέρος κονιοποιημένου (σαν πούδρα) μετάλλου το αναμιγνύουν με 99 μέρη γαλακτοζαχάρου. Το μίγμα αυτό υποβάλλεται σε έντονη λειοτρίβηση - μέσα σε γουδί - επί μία ώρα, και συνεχίζουν έτσι μέχρι την έκτη δυναμοποίηση πέρα από την οποία θεωρούν το προκύυαν μίγμα διαλυτό στο νερό και συνεχίζουν με διαλύσεις.
Η διαμάχη ανάμεσα στους ομοιοπαθητικούς και τους συμβατικούς γιατρούς:
Η μεγαλύτερη διαμάχη, όσον αφορά την ομοιοπαθητική, πηγάζει από την ποσότητα των δόσεων που χρησιμοποιούν η οποία είναι απειροελάχιστη και δεν δικαιολογείται να έχει οποιαδήποτε δράση σύμφωνα με τους ορθόδοξους γιατρούς.
Οι μεγάλες αραιώσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τον «αριθμό του Avogadro», σύμφωνα με τον οποίο δεν 8α πρέπει να υπάρχει ούτε ένα μόριο δραστικής ουσίας μέσα σε τόσο αραιωμένα διαλύματα, κάνουν τους γιατρούς αυτούς να βλέπουν την ομοιοπαθητική με μεγάλο σκεπτικισμό. Οι ομοιοπαθητικοί υποστηρίζουν, αντίθετα, ότι η πείρα τους δείχνει πως οι υμηλές δυναμοποιήσεις (πολλαπλές αραιώσεις) έχουν ακόμη καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα και ότι η δραστικότητα της φαρμακευτικής ουσίας οφείλεται μάλλον στην εμφάνιση μιας «νέας λεπτής μορφής ενέργειας» που προκύπτει μέσα από την διαδικασία της δυναμοποίησης. Επομένως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα φάρμακο που δρα σε χημικό επίπεδο αλλά μάλλον σε «ενεργειακό».
Πολλοί αντίπαλοι τους πιστεύουν ότι τα αποτελέσματα που επιτυγχάνονται από τους ομοιοπαθητικούς είναι ένα είδος αυθυποβολής, γνωστό στην ιατρική σαν ρΐαοβοο βίίβοί, ιδιαίτερα μάλιστα εάν ο ασθενής νομίζει ότι παίρνει κάποιο «μαγικό» φάρμακο.
Οι ομοιοπαθητικοί απαντούν ότι έχουν τα καλύτερα τους αποτελέσματα σε μωρά, σε μικρά παιδιά και σε ζώα, που αποκλείουν την περίπτωση αυθυποβολής. Οι πολέμιοι της ομοιοπαθητικής υποστηρίξουν ότι το σύστημα είναι απηρχαιωμένο και δεν έχει θέση μέσα στη μοντέρνα φαρέτρα της ιατρικής. Οι ομοιοπαθητικοί υποστηρίζουν ότι τα σταθερά θεραπευτικά αποτελέσματα που έχουν εδώ και περισσότερο από ενάμισυ αιώνα αποτελούν ένδειξη της εγκυρότητας μάλλον παρά της παρακμής της ομοιοπαθητικής. Οι αντίπαλοι υποστηρίζουν, ότι κι αν ακόμη υποθέσουμε πως η ομοιοπαθητική έχει κάποια αποτελέσματα, δεν υπάρχουν αρκετά διπλά τυφλά πειράματα, που να δείχνουν το μέγεθος και το είδος της αποτελεσματικότητας της. Οι υποστηρικτές της λένε ότι τέτοιες εργασίες υπάρχουν, δεν είναι όμως πολλές λόγω της ειδικής δυσκολίας που παρουσιάζει η ομοιοπαθητική σε τέτοια πειράματα, αφού θέλει να δίδει σε κάθε άρρωστο ένα ξεχωριστό φάρμακο, πράγμα που είναι αντίθετο με τις διαδικασίες ενός διπλού τυφλού πειράματος όπου όλοι οι ασθενείς λαμβάνουν το ίδιο φάρμακο κατά την διάρκεια του πειράματος.
Τα τελευταία χρόνια η διαμάχη επεκτάθηκε και ανάμεσα σε ερευνητές από άλλους κλάδους, που άρχισαν να ενδιαφέρονται για τον χώρο της ομοιοπαθητικής. Μερικοί, πιστεύουν ότι η θεραπευτική δύναμη μεταδίδεται μέσα από την διαδικασία της δυναμοποίησης και της ισχυρής δόνησης των φαρμάκων στα μόρια του νερού που τότε συγκρατούν την «μνήμη» μιας νέας ενεργειακής κατάστασης. ’λλοι προσπαθούν να εξηγήσουν την δράση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων μέσα από την θεωρία των "small clusters" («μικρά συσσωματώματα» φαρμακευτικής ουσίας και μορίων του νερού). ’λλοι ισχυρίζονται ότι η δράση τους οφείλεται στην αλλαγή της δομής των μορίων του νερού κάτω από την επίδραση της ουσίας που διαλύεται σ' αυτό, καθώς και των ισχυρών δονήσεων που δέχεται το διάλυμα. Αυτές οι θεωρίες βέβαια απέχουν πολύ από το να είναι κοινά αποδεκτές ή πειστικές.
Διαμάχες ανάμεσα στους ομοιοπαθητικούς:
Διαμάχες υπάρχουν ακόμη και ανάμεσα στους οπαδούς του Χάνεμαν, κυρίως ανάμεσα σε εκείνους που ακολουθούν πιστά τις αρχές της ομοιοπαθητικής και δίνουν ένα μόνο φάρμακο την φορά, τους επικαλούμενους οπαδούς της «μονοφαρμακίας» ή «κλασικούς ομοιοπαθητικούς» και τους «εκλεκτικούς» ή τους οπαδούς της «πολυφαρμακίας» που δίνουν περισσότερα απο ένα φάρμακα την φορά. Η πρώτη ομάδα πιστεύει ότι υπάρχει ένα μόνο φάρμακο που μπορεί να θεραπεύσει τον άρρωστο και δεν μπορεί να αντικατασταθεί με άλλα παρόμοια. Συνεπώς πρέπει να αναζητείται το κατάλληλο φάρμακο σε κάδε περίπτωση μέσω μιας πολύπλοκης και οπωσδήποτε χρονοβόρας διαδικασίας.
Η δεύτερη ομάδα φρονεί, ότι αυτό είναι ουτοπιστικό, ότι το πραγματικά ενδεικνυόμενο φάρμακο δύσκολα ανακαλύπτεται και ότι είναι ευκολότερο και ταχύτερο να δίδονται 3 ή 4 ή ακόμη και περισσότερα φάρμακα την φορά, με την ελπίδα ότι το σωστό θα είναι ανάμεσα τους. Υπάρχουν αρκετές άλλες θεραπευτικές που χρησιμοποιούν δυναμοποιημένα ομοιοπαθητικά φάρμακα, όπως η Ανθρωποσοφία, η Ηλεκτρο-ομοιοπαθητική, η Ραδιαισθησία και άλλες, αλλά αυτοί οι κλάδοι εφαρμόζονται από πολύ μικρές ομάδες και έχουν πολύ λίγη σχέση με τις αρχές που διατύπωσε ο Χάνεμαν.
Η παρούσα κατάσταση στον κόσμο:
Η ομοιοπαθητική ήταν πολύ δημοφιλής στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα μετά εφαρμοζόταν από πολύ περιορισμένο αριθμό γιατρών σε μικρές ομάδες ασθενών στις περιοχές αυτές. Τα τελευταία όμως χρόνια του 20ού αιώνα φαίνονται να προμηνύουν επιστροφή στη δημοτικότητα της. Αντίθετα, σε χώρες της Νότιας Αμερικής όπως και στην Ινδία και στο Πακιστάν η ομοιοπαθητική γνώρισε μία συνεχή άνοδο.
Σήμερα στην Ευρώπη χιλιάδες γιατροί μελετούν και εφαρμόζουν την ομοιοπαθητική. Στην Αμερική, αρκετές Πολιτείες αναγνωρίζουν την άσκηση της ομοιοπαθητικής, η οποία διδάσκεται κυρίως σε σχολές Φυσικής Υγιεινής. Στην Ινδία και στο Πακιστάν οι κυβερνήσεις προωθούν προγράμματα εκπαίδευσης στην ομοιοπαθητική, προφανώς επειδή το κόστος παραγωγής των φαρμάκων της ομοιοπαθητικής είναι πολύ μικρό και επί πλέον παρασκευάζονται επί τόπου έτσι ώστε δεν χρειάζεται να εξάγουν πολύτιμο συνάλλαγμα για να αγοράσουν τα ακριβά φάρμακα των Δυτικών χωρών.
Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι στην "τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα πολλοί γιατροί, θεραπευτές από διάφορους παραϊατρικούς κλάδους αλλά και ασθενείς προσφεύγουν στην εναλλακτική αυτή λύση, θεωρώντας την ομοιοπαθητική ασφαλή μέθοδο για την αντιμετώπιση κυρίως χρόνιων παθήσεων.
Επειδή είναι δύσκολο να δώσει κανείς τον ακριβή αριθμό των γιατρών που ασχολούνται με αυτή την εναλλακτική μορφή θεραπείας στην Ευρώπη, παραθέτουμε απόσπασμα από «Προτάσεις του Συμβουλίου της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων «...τα ομοιοπαθητικά φάρμακα αντιπροσωπεύουν ένα μικρό αλλά όχι ασήμαντο ποσοστό της φαρμακαγοράς, της τάξης του μισού δισεκατομμυρίου ΕCU». Το 1987 η Κομισιόν ζήτησε να πραγματοποιηθεί μία έρευνα στην αγορά για τις εναλλακτικές θεραπείες ανάμεσα στους Ευρωπαίους καταναλωτές. Η μελέτη αυτή καλύπτει επτά χώρες της Κοινότητας: Βέλγιο, Δανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο καθώς και την Ελβετία και την Φινλανδία. Η μελέτη αυτή αποκαλύπτει ότι ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού - από 18% ανάλογα με την χώρα - κάνει χρήση εναλλακτικών θεραπευτικών μεθόδων. Ανάμεσα σ' αυτές, η ομοιοπαθητική είναι η σημαντικότερη. Οπως φαίνεται από τους πιο πάνω αριθμούς η δημοτικότητα της ομοιοπαθητικής βρίσκεται σε άνοδο. Κι ενώ οι αντίπαλοι της πιστεύουν ότι είναι μία μόδα που σύντομα θα ξεχαστεί, οι οπαδοί της πιστεύουν ότι η ομοιοπαθητική επανήλθε για να μείνει πλέον οριστικά στη θεραπευτική. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η ομοιοπαθητική φαίνεται ότι θα παραμείνει σαν ένα μεγάλο ερωτηματικό για πολύ χρόνο ακόμη.
Βιβλιογραφία
George Vithoulkas, The Science of Homoeopathy, Grove Press, 1980.
E. Davenas, B. Poltevin, J. Benbeniste, "Effect on mouse peritoneal macrophages of very high dilutions of silica", Eur J. Pharmacol, 1987, 135: 313-319.
B. Poitevin, E. Dabenas, J. Benveniste, "In vitro immunological degranulation of, human basophils is modulated by Lung histamine and Apis mellifica", Br. J. clin. Pharm., 1988, 25:439-444.
E. Dabenas, F. Beauvais, J. Amara, K. Oberbaum, B. Robinzon, A. Miadonna, A. Tedeschi, B. Pomeranz, P. Fortner, P. Belon, J. Sainte-Laudy, B. Poitevin °° J. Benveniste, "Human basophil de-granulation triggered by very dilute antiserum against lge", Nature, 1988, 333: 816 - 818.
J. Benveniste, E. Davenas, B. Duccot, B. Cornillet, B. Poitevin and J. Benveniste, "L'agitation de solutions hautement diluees n'in-duit pas d'activite biologique specifique", C. R. Acad, Sci., Paris, 1991, 312 (serie II): 461-466.
David Taylor Reilly et al., "Is Homoeopathy a Placebo Response? Controlled Trial of Homoeopathic Potency, with Pollen in Hayfever as Model. Glasgow Homeopathic Hospital- University Department of Bacteriology and Immunology, Western Infirmary, Glasgow and Department of Statistics, University of Glasgow". The Lancet, October 18, 1986, o. 881-885.
Proposals for Council Directives nos. COM (90) 72-SYN 251/252 of the Commission of the European Communities.
Ορφέας:
Ομοιοπαθητική - Θεραπευτικά και διαγνωστικά μέσα των ασθενειών και βιοεπιστήμη
K.Τσιτινίδης / Ιατρός - Διευθυντής Αξονικού Τομογράφου 251 ΓΝΑ
Ομοιοπαθητικός - Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής
Η ανακάλυψη του αξονικού και του μαγνητικού τομογράφου (αντίστοιχα βραβεία Nobel ιατρικής 1979 και 2003), επέτρεψε για πρώτη φορά την απεικόνιση της ανατομίας του σώματος. Τα μαθηματικά έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο και στις δυο αυτές απεικονίσεις. Ο αξονικός τομογράφος στηρίζεται στη λύση ενός συγκεκριμένου μαθηματικού ηροβλήματος που λέγεται αντιστροφή του μετασχηματισμού Random και ο μαγνητικός τομογράφος στον μετασχηματισμό Fourier.
Σήμερα με την χρήση του λειτουργικού μαγνητικού τομογράφου (FMRJ) του PET (τομογράφου εκπομπήε ποζιτρονίων) καθώς και την Μαγνητο-εγκεφαλογραφία, έχουμε προχωρήσει σε λειτουργικές απεικονίσεις. Στο παρελθόν το τρίπτυχο παρατήρηση - πείραμα - θεωρία αποτελούσε την βάση της Επιστήμης. Σήμερα υπάρχουν ορισμένες περιοχές της Επιστήμης που αυτό δεν συμβαίνει (π.χ. κβαντική φυσική).
Σε αυτήν την καινούργια πραγματικότητα τα μαθηματικά, λόγω της αφηρημένης φύσηςς τους, παίζουν όλο και πιο σημαντικό ρόλο. Η κατανόηση του μηχανισμού δια μέσου του οποίου δημιουργείται μνήμη, σκέψη και συναισθήματα αλλά και το πλησίασμα της κατανόησης της συνείδησης αυτής καθεαυτής (πράγμα που εμπεριέχει όλα τα προηγούμενα και όχι μόνο) θα χρειαστεί όχι μόνο γραμμικές μηχανιστικές θεωρίες αλλά και ευέλικτα και χαοτικά μη γραμμικά μαθηματικά συστήματα. Οι πιο αρχαίες παρατηρήσεις της Αγιουρβεδικής ιατρικής, το φαινόμενο του Helleborism (Ιπποκρατική σχολή), η αρχή του Hahnemann και ο νόμος του Amold-Schulz (που σήμερα αποκαλείται hormesis) συνηγορούν και πορεύονται στην ίδια κατεύθυνση. Η δράση μιας ουσίας σε υψηλές δόσεις είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την δράση της ίδιας ουσίας σε πολύ χαμηλές δόσεις. Το παράδοξο αυτό φαινόμενο (effect-inversion principle) σήμερα αποδίδεται σε πάνω από 4.500 ουσίες.
Το κεντρικό παράδειγμα της συμβατικής φαρμακολογίας που στηρίζεται στις αρχές της κατάληψης ενός υποδοχέα (αρχή της υψηλότερα μη τοξικής δόσης) έχει ατέλειες. Η συμβατική φαρμακολογία αγνοεί τελείως τους μη ευαίσθητους οργανισμούς στο φάρμακο, καθώς και αυτούς στους οποίους προκαλούνται μόνο παρενέργειες.
Το γραμμικό μοντέλο φαρμάκου-υποδοχέα, έχει δείξει τα όρια του. Το γενετικό υπόβαθρο του ατόμου (ιδιοσυγκρασία) επηρεάζει ΚΥΡΙΑΡΧΑ το όλο αποτέλεσμα. Ετσι μελετώντας 100 από τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα συμβατικά φάρμακα, έχουμε αποτελεσματικότητα στο 40% των ασθενών, σε ένα 20% αποτελεσματικότητα με παρενέργειες, σε 30 % μόνο παρενέργειεε και σε ένα 10% καμία απάντηση!
Όλα τα παραπάνω υποδεικνύουν ότι θα πρέπει να στραφεί η έρευνα πέρα από το υπάρχον μοντέλο στην αλληλεπίδραση αντιδραστικού-αμυντικού μηχανισμού και ξενοβιοτικού παράγοντα (φαρμάκου).
Όσον αφορά τις πολύ χαμηλές δόσεις (extra molecular dilutions) o καθηγητής Andrea Dei θεωρεί ότι η μνήμη νερού είναι μάλλον αδύνατον να υπάρχει όπως περιγράφηκε (Benveniste) δίνοντας έμφαση στην αλλαγή της δομής του νερού που μεταβάλλεται δέκα δισεκατομμύρια φορές το δευτερόλεπτο (βιολογική δομική μνήμη).
Ενώ η επιστημονική κοινότητα και ιδίως η ιατρική και βιοχημική συμβατική κοινότητα, νομίζει ότι μόνο η παρουσία σε ένα διάλυμα ικανής ποσότητας κάποιου παράγοντα μπορεί να έχει βιολογική δράση, η λάθος αυτή αντίληψη προέρχεται από την μη ενημέρωση τους, με την σύγχρονη έρευνα στο πεδίο της δομής των υλικών (μορφοπλαστική γεωμετρία).
Η δομή μπορεί να μεταφερθεί με επίταξη χωρίς την ανάγκη ύπαρξης της αρχικής ουσίας (φάση control)!
Η δομή του νερού επηρεάζεται από την δομή του υλικού που δονείται μαζί του (διαχωρισμός φάσης, εναλλαγές μαγνητικών πεδίων κρυσταλλογραφικές συσχετίσεις και ίσως νανοφυσσαλίδες παίρνουν μέρος στην μεταφορά αλλαγής της δομής που λέγεται επίταξη).
Με άλλα λόγια είναι επιστημονικά πλέον αποδεδειγμένο ότι το απεσταγμένο νερό που έχει δονηθεί και διαλυθεί μια ουσία πολλές
Φορές είναι κάτι τελείος διαφορετικό, από το απλό απεσταγμένο νερό που δεν του έχουμε "συμπεριφερθεί" με αυτόν τον τρόπο! Μένει να μελετηθεί περαιτέρω η "επίδραση" της νέας αυτής ενεργειακής δομής σε έναν βιολογικό οργανισμό (κλινικές μελέτες).
Απώτερος στόχος κάθε επιστήμης είναι να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερα εμπειρικά στοιχεία με όσο το δυνατόν λιγότερες υποθέσεις και αξιώματα (ενοποίηση πεδίου - Albert Einstein). Πως λοιπόν και εμείς θα κατευθυνθούμε στην ενοποίηση του ιατρικού πεδίου (συμβατικού και εναλλακτικού - συμπληρωματικού);
Η ικανότητα ενός ιατρού να "διαβάζει" το χρώμα και το ποιόν του αρρώστου (ιδιοσυγκρασία) είναι ανάλογη της οπτικής γεωμετρίας. Η ικανότητα του να διαβάζει τα αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων είναι ανάλογα της ακριβούς ανάλυσης.
Ως επί το πλείστον ένας καλός ιατρός κοιτάζει και τα δυο. Και τις εικόνες (μη γραμμικό σύστημα) και τους αριθμούς (γραμμικό ως επί το πλείστον σύστημα). Από μια άποψη όλα τα σημερινά μας στατιστικά συστήματα είναι εν μέρει ξεπερασμένα (π.χ. φασματική ανάδυση, λύσεις μέγιστης αποδέκτης πιθανότητας, θεωρία δειγμάτων στο σύνολο της, κλειστές κατανομές και κωδωνοειδείς καμπύλες, διπλό τυφλό πείραμα, κτλ).
θα πρέπει να συμπεριλάβουμε στις μελέτες μας τα στοχαστικά ή τυχαία συστήματα. Στον πραγματικό κόσμο τα αίτια μιας νόσου είναι ασαφή. Η τεχνική ανάδυση θα πρέπει να συμπεριλάβει νέα μαθηματικά όπως π.χ. την μορφοκλασματική γεωμετρία (Fractal geometry). To ερώτημα, μπορώ να γνωρίζω περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο δεν έχει νόημα στα νέα αυτά πεδία των μαθηματικών. Το λίγο και το πολύ μοιάζουν ως npos την μορφή και την δομή τους!
Το να διατυπώνουμε με καμάρι την αξιοπιστία των προβλέψεων μας, ιδίως στις χρόνιες παθήσεις, παρά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες είναι η αλαζονική εμμονή της εποχής μας.
Μήπως τελικά η έρευνα στις βιολογικές επιστήμες θα πρέπει να μπει σε τελείως νέες βάσεις και με εντελώς καινούργιες και καινοτόμες ιδέες;
Βιβλιογραφία
1. Απαντήσεις στα μυστικά του εγκεφάλου (Συνέντευξη στην Καθημερινή Αθανασίου Φωκά, έδρα μη γραμμικής Μαθηματικής Επιστήμης Πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ).
2. SIOMI Conference on Homeopathy - Florence April 2006. Prof Eduard Calabrese et Prof Andrea Dei (Εκτενής αναφορά από την συνάδελφο Αντωνοπούλου Τζουλιάνα στο ίδιο τεύχος).
3. The structure of Liquid water - Novel insights from material research, Potential relevance to Homeopathy (Roy et al 2004).
4. The structure of water - presentation at the Science of whole persons Healing Conference Washington D.C. ROY Tiller Sell 2004.
5. Ο πίνακας του χάους -εκδόσειs Τραυλός - Benoit Mondelbrot 2006.
Ορφέας:
Πως δρα το ομοιοπαθητικό φάρμακο
ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΟΡΙΩΝ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ
Στο διεθνούς φήμης επιστημονικό περιοδικό Chemistry in Britain δημοσιεύτηκε πρόσφατα μια ερευνητική εργασία που εξηγεί τη δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, από το οποίο άρθρο του Lionel Milgrom σας δίνουμε σήμερα ένα απόσπασμα, σε μετάφραση της ομοιοπαθητικού - παιδιάτρου Αθηνάς Ξανθάκου. Σημειώνουμε ότι την ίδια εξήγηση είχαν δώσει σε μια εντυπωσιακή ανακοίνωση στο Διεθνές Συνέδριο Ομοιοπαθητικής Ιατρικής το 1989 στην Αθήνα μια ομάδα Ελλήνων που αποτελούνταν από τον διευθυντή του Δημόκριτου Γ. Αναγνωστάτο, τον Αναπληρωτή Διευθυντή Παθολογικής Κλινικής ΕΣΥ Π. Γαρζώνη, τη γιατρό Α.Ταβουξόγλου και τον Γ. Βυθούλκα.
Πώς μπορεί ένα πάρα πολύ αραιωμένο φάρμακο να ασκεί κάποια επίδραση, πόσο μάλλον θεραπευτική; Πρόκειται για ένα από τα βασικά αξιώματα της Ομοιοπαθητικής, που δεν επιδέχεται λογική ερμηνεία. Όσο απίστευτο και να φαίνεται, η ιδέα αυτή έχει αρχίσει πρόσφατα να αποκτά επιστημονική βάση. Μία ομάδα επιστημόνων στην Κορέα ανακάλυψαν ότι όταν συγκεκριμένες ουσίες αραιώνονται στο νερό, τα μόρια συνενώνονται αντί να απομακρύνονται, όπως θα νόμιζε η κοινή λογική.
Καθώς η αραίωση αυξάνει, τα συσσωματώματα μεγαλώνουν περισσότερο, ώστε να αλληλεπιδρούν με τους βιολογικούς ιστούς. Μερικοί βιοχημικοί θεωρούν ότι τα πολύ αραιωμένα φάρμακα που χρησιμοποιούνται από τους ομοιοπαθητικούς γιατρούς, μπορεί τελικά να είναι αποτελεσματικά.
Οι Kure Geckeler και Shashadhat Samol στο Ινστιτούτο Επιστήμης και Τεχνολογίας Kwangju εξέτασαν μια νέα τάξη υδατοδιαλυτών φουλερενίων (αλλοτροπικές ενώσεις άνθρακα) συζευγμένων με κυκλο-δεξτρίνες. Αυτές έχουν μια ευρεία χαρακτηριστική κορυφή στο υπεριώδες φάσμα ακτινοβολίας γύρω στα 400 nm λόγω της συσσωμάτωσης των φουλερενίων στο νερό.
Ενώ χρησιμοποιούσαν σκέδαση δέσμης φωτός Laser για να εξερευνήσουν το μέγεθος των συσσωματωμάτων αυτών, προέκυψε κάτι ενδιαφέρον: μετά από κάθε διαδοχική αραίωση, είδαν το μέγεθος των σωματιδίων του συσσωματώματος φουλερένια-κυκλοδεξτρίνη να αυξάνει σταθερά. Σε μια περίπτωση όπου το C60 συνοδευόταν με μια β-κυκλο-δεξτρίνη με ένα κοινό ζεύγος ηλεκτρονίων μέσω μιας γέφυρας ατόμου αζώτου, το μέσο μέγεθος του σωματιδίου αυξήθηκε από 0,55 στα 3,255 μιη, καθώς η συγκέντρωση του διαλύματος ελαττώθηκε από 0,216 στο 0,01 mM.
Στο επόμενο στάδιο, οι δύο χημικοί προσπάθησαν να καθορίσουν εάν το φαινόμενο αυτό, το οποίο αντιβαίνει στην κοινή λογική, ήταν εξειδικευμένο στα υδατοδιαλυτά φουλερένια ή ήταν πιο γενικό. Παρατήρησαν την επίδραση της αραίωσης στο μέγεθος του μορίου μερικών άλλων υδατο-διαλυτών μιγμάτων, συμπεριλαμβανομένων της ίδιας της κυκλοδεξτρίνης, του μονοφωσφορικού άλατος νατρίου-γκουανοσίνης, DNA ακόμα και NaCI.
Σαφέστατα, όλες αυτές οι ενώσεις συμπεριφέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο: σχημάτιζαν τα συσσωματώματα που αυξάνονταν σε μέγεθος με την αραίωση.
Οι δύο χημικοί παρατήρησαν ότι αυτή η επίδραση δουλεύει μόνο στους πολικούς διαλύτες και για αυτό η ιστορία των διαλυμάτων είναι σημαντική. Όσο πιο αραιωμένο είναι το διάλυμα στην αρχή, τόσο πιο μεγάλα είναι τα συσσωματώματα μετά από κάθε αραίωση. Παραδόξως, αυτό συμφωνεί με την ομοιοπαθητική άποψη για τον τρόπο που τα φάρμακα γίνονται πιο δραστικά καθώς αυξάνει η αραίωση στους πολικούς διαλυτές σαν το νερό.
Και μερικοί βιοχημικοί σκέφτονται ότι καθώς το μέγεθος των συσσωματωμάτων αυξάνει, αυτά μπορεί πιο εύκολα να αλληλεπιδρούν με τους βιολογικούς ιστούς. Αλλά πολλά ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι τόσο αραιωμένα που ούτε ένα μόριο αρχικής ουσίας παραμένει σε αυτά. Θα μπορούσαν, λοιπόν, να επιδράσουν επίσης στους ιστούς και έτσι να δουλέψουν ως φάρμακα;
Σαφέστατα, το νερό κρύβει ακόμα πολλές εκπλήξεις. Πρέπει ίσως να γίνουν πολλά πειράματα ακόμα πριν να γίνει αποδεκτή η ιδέα ότι αυτό που φαινομενικά «δεν υπάρχει» μπορεί να φέρει αποτέλεσμα.
Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου κοντά.
Ο Lionel Milgrom είναι διακεκριμένος χημικός και ανεξάρτητος δημοσιογράφος. Μπορεί κανείς να επικοινωνήσει μαζί του στο drillsm a.milgrom@lineone.net.
Από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 27
Ορφέας:
Oμοιοπαθητική: Mια σύντομη ενημέρωση για τις δυνατότητες και τις προοπτικές της.
Σίγουρα ο 21ος αιώνας θα είναι αυτός που ο δυτικός κόσμος θα στρέφεται όλο και περισσότερο προς ήπιες μορφές θεραπείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα συμβατικής ιατρικής της Αμερικής, το Beth Israel Medical Centre, στην Νέα Υόρκη, έκανε μια παναμερικανική έρευνα με την οποία διαπίστωσε ότι οι ασθενείς που είχαν απευθυνθεί προς ήπιες μορφές θεραπείας το 1998, ήσαν σχεδόν διπλάσιοι από αυτούς που είχαν επισκεφθεί γιατρούς συμβατικής ιατρικής! H έρευνα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Ιατρικού συλλόγου της Αμερικής και προκάλεσε εντύπωση.
Αλλά δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί που άρχισαν να ενδιαφέρονται για την ομοιοπαθητική. Η θεραπευτική αυτή κατακτά ταχύτατα τους λαούς αλλά και την προτίμηση των γιατρών σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήδη είναι αναγνωρισμένη εξειδίκευση στην Ρωσία, την Ουκρανία και τις περισσότερες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Διδάσκεται πλέον σε ιατρικές σχολές της Ευρώπης και συγχρόνως αποτελεί μεγάλο τμήμα της ιατρικής εκπαίδευσης σε χώρες της Ασίας, όπως οι Ινδίες και το Πακιστάν. Στις χώρες της Νότιας Αμερικής είναι ευρέως διαδεδομένη και εφαρμόζεται από δεκάδες χιλιάδες γιατρών. Αυτά όλα τα γεγονότα προοιωνίζουν ότι η ομοιοπαθητική, μαζί με τις άλλες μορφές εναλλακτικής ιατρικής, θα παίξει σημαντικό ρόλο στον «ιατρικό χάρτη» του αιώνα που μόλις ανέτειλε.
1. Mια σύντομη ανασκόπηση της ιστορικής και θεωρητικής της βάσης
Tην Oμοιοπαθητική θεμελίωσε ο Γερμανός γιατρός Σαμουήλ Xριστιανός Φ. Xάνεμαν (Samuel Christian Fr. Hahnemann), Mαισεν Γερμανίας , 1755 - Παρίσι ,1843. O όρος προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις "όμοιος" και "πάθος". H ουσιωδέστερη διαφορά μεταξύ των δυο προσεγγίσεων είναι ότι : η μεν συμβατική ιατρική θεωρεί ότι πρέπει να καταπολεμήσει τον νοσογόνο παράγοντα, που τον θεωρεί σαν την κύρια αιτία των ασθενειών ενώ η ομοιοπαθητική θεωρεί ότι πρέπει να ενισχύσει την άμυνα του οργανισμού ώστε να μπορέσει να καταπολεμήσει τη διαταραχή . Tο όλο σύστημα βασίζεται κυρίως πάνω στην αρχή ότι η θεραπεία μιας νόσου επιτυγχάνεται με φαρμακευτικές ουσίες που έχουν την δυνατότητα να παράγουν, σε ένα υγιές άτομο, παρόμοια συμπτώματα, ένα "όμοιο πάθος", με εκείνα της νόσου που πρόκειται να θεραπεύσουν. Ένα παράδειγμα είναι η δακτυλίτις (Digitalis) που ενώ στην συμβατική ιατρική χρησιμοποιείται στο να καταστείλει επεισόδια παροξυσμικής υπερκοιλιακής ταχυκαρδίας, στην ομοιοπαθητική, λόγω ακριβώς αυτής της δράσεως της, θα χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά σε περιπτώσεις βραδυκαρδίας, με σφυγμό πολύ αδύνατο, και τάση λιποθυμική, ανώμαλη αναπνοή, γενική εξάντληση, ανορεξία, τάση για έμετο, και εμετό που δεν ανακουφίζει την ναυτία, ευαισθησία στο επιγάστριο, κρύο δέρμα κτλ. Aυτή μπορεί να είναι μια συμπτωματολογία που να ταιριάζει όχι μόνο σε μια καρδιακή πάθηση αλλά και σε μια χρόνια διαταραχή του ήπατος ή σε μια λοιμώδη ηπατίτιδα ή σε μια ασθματική κρίση κτλ.
Mια άλλη μεγάλη διαφορά είναι βέβαια η δοσολογία. Στην ομοιοπαθητική δίδονται πράγματι απειροελάχιστες δόσεις, οπότε το αποτέλεσμα είναι ακριβώς αντίθετο από αυτό που έχει η χημική της δράση. Mε άλλα λόγια, εάν η ομοιοπαθητική χρησιμοποιούσε τα χημικά φάρμακα της συμβατικής ιατρικής θα τα χορηγούσε με βάση τις παρενέργειές τους! H θεραπευτική αυτή αρχή διατυπώθηκε από τον Xάνεμαν με τον λατινικό όρο "similia similibus curentur." Tα όμοια θεραπεύονται με τα όμοια . H ιδέα είχε αναφερθεί αρχικά από τον Iπποκράτη αλλά και από μεταγενέστερους. H λογική στην οποία βασίζεται η ομοιοπαθητική είναι η ακόλουθη: Kάθε σύμπτωμα που αναπτύσσει ο οργανισμός είναι η έκφραση της άμυνας του και η προσπάθεια του να καταστείλει την διαταραχή. H συνολική συμπτωματολογία επομένως δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνολική άμυνα που αντιπαρατάσσει ο οργανισμός. Εάν επομένως του χορηγήσουμε κάποιο φάρμακο που μπορεί να αναπτύσσει παρόμοια συμπτώματα, στην ουσία του ενισχύουμε αυτή του την προσπάθεια για άμυνα. Για να διαπιστωθούν οι θεραπευτικές ιδιότητες των φαρμακευτικών ουσιών, ο Xάνεμαν υπέδειξε την "δοκιμασία" (proving) των φαρμάκων πάνω σε υγιή άτομα και των δύο φύλων, σε αυξανόμενες δόσεις, αλλά όχι πέραν των υποτοξικών επιπέδων. Έλαβε υπ’ όψη του βέβαια και τα συμπτώματα από την τοξικολογία των ουσιών που ήταν μέχρι τότε καταγεγραμμένα. Oι εκδηλώσεις της δράσεως των φαρμακευτικών ουσιών, που παρήχθησαν με τον τρόπο αυτό στους υγιείς οργανισμούς, καταγράφηκαν με λεπτομερή ακρίβεια και αποτέλεσαν ένα πολύτομο σύγγραμμα της ομοιοπαθητικής φαρμακολογίας που την ονομάζουμε "Materia Medica".
2. Oι βασικές θεωρίες του Xάνεμαν
Ξεκινώντας από τον νόμο των ομοίων και τις "αποδείξεις" των φαρμακευτικών ουσιών πάνω σε υγιείς οργανισμούς , ο Xάνεμαν προχώρησε και ανέπτυξε ένα ολόκληρο ιατρικό σύστημα. Mερικά από τα ουσιώδη σημεία της ομοιοπαθητικής , που συμπληρώνουν το "νόμο των ομοίων" είναι:
α. Δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά "ασθενείς" και επομένως η θεραπευτική αγωγή θα πρέπει να αποσκοπεί στην ίαση του οργανισμού στο σύνολο του και όχι μόνο της τοπικής νόσου.
β. Το φάρμακο που ενδείκνυται πρέπει να ταιριάζει όχι μόνο με τη συμπτωματολογία της νόσου αλλά και με όλα τα γενικά συμπτώματα του ασθενούς, συμπεριλαμβανομένων των ψυχικών και νοητικών συμπτωμάτων. Σε μια περίπτωση γαστρίτιδας, λόγου χάρη, συνυπολογίζεται το είδος του άγχους, η βιασύνη ή η αδυναμία συγκεντρώσεως ή η ευερεθιστότητα του χαρακτήρα του κτλ., για να δοθεί το κατάλληλο φάρμακο.
γ. Η αναγκαία ποσότητα φαρμάκου για να επιτευχθεί μια θεραπεία κάτω από αυτές τις αρχές είναι η ελάχιστη δυνατή, απειροελάχιστη.
δ. Τα συμπτώματα της νόσου, κατά την αρχή της θεραπείας, εμφανίζουν μια αύξηση της εντάσεώς τους (θεραπευτική επιδείνωση) και στη συνέχεια απέρχονται με την αντίστροφη φορά της εμφάνισής τους.
Oι ομοιοπαθητικοί ισχυρίζονται ότι η πραγματική αιτία της ασθένειας, δεν είναι η προσβολή του οργανισμού από έναν νοσογόνο παράγοντα, αλλά μάλλον η εγγενής αδυναμία του αμυντικού του μηχανισμού να τον αντιμετωπίσει και να τον εξουδετερώσει. Έτσι ενισχύουν την άμυνα του οργανισμού και αφήνουν τον οργανισμό να χειρισθεί το νοσογόνο παράγοντα. Eνισχύοντας τον αμυντικό μηχανισμό, οι ομοιοπαθητικοί διαπιστώνουν ότι συμβάλλουν περισσότερο και καλύτερα στην αποκατάσταση της υγείας. Πολλοί γιατροί πιστεύουν ότι τα αποτελέσματα που επιτυγχάνονται από τους ομοιοπαθητικούς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά placebο effect . Oι ομοιοπαθητικοί όμως έχουν τα καλύτερά τους αποτελέσματα σε μωρά, σε μικρά παιδιά και σε ζώα. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η αυθυποβολή είναι μάλλον δύσκολη, αν όχι αδύνατη. ’λλωστε πολλά διπλά τυφλά πειράματα έδειξαν μέχρι τώρα αποτελέσματα πολύ καλύτερα του placebo. Oι πολέμιοι της ομοιοπαθητικής υποστηρίζουν ότι το σύστημα είναι απαρχαιωμένο και δεν έχει θέση στην μοντέρνα φαρέτρα της ιατρικής. Eμείς υποστηρίζουμε ότι τα σταθερά θεραπευτικά αποτελέσματα που έχει η θεραπευτική αυτή εδώ και δυο αιώνες αποτελούν ένδειξη της εγκυρότητας μάλλον παρά της παρακμής του συστήματος. Oι αντίπαλοι υποστηρίζουν ότι κι αν ακόμα υποθέσουμε πως η ομοιοπαθητική έχει κάποια αποτελέσματα, δεν υπάρχουν αρκετά διπλά τυφλά πειράματα, που να δείχνουν το μέγεθος και το είδος της αποτελεσματικότητάς της. Tέτοιες εργασίες υπάρχουν, και μερικές από αυτές αναφέρονται στην βιβλιογραφία, δεν είναι όμως πολλές εκατοντάδες λόγω της ειδικής δυσκολίας που παρουσιάζει η ομοιοπαθητική σε τέτοια πειράματα, αφού είναι απαραίτητο να δίδεται σε κάθε άρρωστο ένα ξεχωριστό φάρμακο, πράγμα που είναι δυσεφάρμοστο στις διαδικασίες ενός διπλού τυφλού πειράματος .
3. Είναι απαραίτητες και οι δυο θεραπευτικές προσεγγίσεις;
Aσφαλώς και είναι. Εδώ πρέπει να πω ότι έχει δημιουργηθεί μια παρεξήγηση σε σχέση με τα θεραπευτικά όρια της κάθε μιας. Aυτό έχει συμβεί για πολλούς λόγους, κυρίως όμως εξαιτίας της προσπάθειας των ομοιοπαθητικών να περάσoυν το μήνυμα μιας νέας προσέγγισης, γι’αυτό το λόγο τα θεραπευτικά αποτελέσματα μεγαλοποιούνται από τους ομοιοπαθητικούς, ώστε να εντυπωσιάσουν. Αλλά και για έναν άλλο λόγο που τον θεωρώ πολύ σοβαρότερο. Έτσι που το νέο τοπίο είναι θολό, πολλοί το εκμεταλλεύονται προς ίδιο όφελος, υποσχόμενοι ότι θεραπεύουν τα πάντα, όπως τον καρκίνο, την σχιζοφρένεια, το AIDS, την παχυσαρκία ή το κάπνισμα. Όλες αυτές οι διακηρύξεις γίνονται είτε δημόσια είτε στα ιδιωτικά ιατρεία, προκειμένου να προσελκύσουν μεγαλύτερη πελατεία. Mε αυτά τα γεγονότα η ομοιοπαθητική γενικότερα παρουσιάστηκε σαν αναξιόπιστη και τελικά προέκυψε ένας ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ των δυο προσεγγίσεων, έτσι ώστε και οι δυο αντίπαλοι να προστρέχουν σε ακραία επιχειρήματα. Oι μεν ότι θεραπεύει τα πάντα οι δε άλλοι ότι η ομοιοπαθητική δεν θεραπεύει τίποτα. H αλήθεια είναι κάπου στην μέση φυσικά. Tα χημικά φάρμακα, παρά το γεγονός ότι έχουν σοβαρές παρενέργειες και η υπερκατανάλωσή τους μπορεί να οδηγήσει τον οργανισμό σε εκφυλισμό, χρειάζονται, και πολλές φορές είναι απαραίτητα για τα τελικά στάδια των χρόνιων ασθενειών, όπως στις βαριές επιληψίες, στις βαριές ψυχώσεις, στις βαριές καρδιοπάθειες, στις βαριές ασθματικές καταστάσεις και γενικά στα τελικά στάδια των χρονίων παθήσεων, όπου χρειάζεται να υπάρξει μια πρόσκαιρη αλλά απαραίτητη ανακούφιση από τον πόνο ή το υποφέρειν, εφόσον η πιθανότητα θεραπείας έχει αποκλεισθεί.
4. Ποιες είναι οι πραγματικές προοπτικές;
Tο ερώτημα είναι: υπάρχει τρόπος να προλάβουμε αυτά τα τελικά στάδια; Υπάρχει θεραπευτική που να επαναφέρει τον οργανισμό σε ισορροπία, όσο είναι ακόμα καιρός, ώστε να αποτραπεί, τουλάχιστον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, η εκφύλισή του; H απάντηση είναι ότι η κλασική ομοιοπαθητική, η σωστή ομοιοπαθητική, μπορεί να έχει αυτό το αποτέλεσμα. H μεγάλη παρανόηση που έχει γίνει μέχρι σήμερα οφείλεται στο γεγονός ότι οι δυο πλευρές δεν έχουν έλθει σε μια πραγματική και ουσιαστική επικοινωνία. Εάν είχαν έλθει, θα είχαν ανακαλύψει ότι η μια θεραπευτική δεν μπαίνει στα «χωράφια» της άλλης εκ των πραγμάτων και επομένως οι δυο αυτές προσεγγίσεις είναι στην πραγματικότητα συμπληρωματικές και όχι ανταγωνιστικές.
H ομοιοπαθητική παρεμβαίνει εκεί που η συμβατική ιατρική δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα, στις αρχές της ασθένειας, όπου η διαταραχή έχει ακόμα κυρίως λειτουργικό χαρακτήρα, και όταν επεμβαίνει με το σωστό ομοιοπαθητικό φάρμακο, σταματά την περαιτέρω ανάπτυξη και εξέλιξη της νόσου. H συμβατική ιατρική με τα χημικά φάρμακα που διαθέτει, μπορεί να καταστείλει τους πόνους ή το υποφέρειν στα τελικά στάδια, χωρίς όμως να μπορεί να σταματήσει την εκφυλιστική πορεία της νόσου. Eπομένως μπορούμε να πούμε ότι η ομοιοπαθητική έχει το χαρακτήρα περισσότερο μιας προληπτικής ιατρικής.
5. Ποιες είναι οι ασθένειες που η ομοιοπαθητική βρίσκει τις πιο αποτελεσματικές εφαρμογές της
Eδώ θα πρέπει να πούμε ότι δεν έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο και οι γιατροί, που την εφαρμόζουν, δεν είναι και οι ίδιοι βέβαιοι για τις δυνατότητές της. Έτσι πολλές φορές υπερεκτιμούν την ικανότητά τους να θεραπεύσουν και άλλες φορές καταφεύγουν σε χημικά φάρμακα, εκεί που θα μπορούσαν να δώσουν λύση με την ομοιοπαθητική, εάν είχαν τις σωστές γνώσεις. Tο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να πάρουν οι γιατροί μια ολοκληρωμένη και σωστή γνώση. Mια τέτοια εκπαίδευση απαιτεί πολύχρονη προσπάθεια εκ μέρους του γιατρού, σχεδόν ισότιμη και ισόχρονη με αυτήν που έκανε τα έξι πρώτα χρόνια της βασικής του εκπαίδευσης. Eάν μάλιστα ένας γιατρός ξεκινήσει την εκπαίδευση του στην ομοιοπαθητική, μετά δέκα χρόνια που απαιτούνται για να πάρει και μια ειδικότητα, τότε έχει κουραστεί ήδη πολύ για να μπορέσει να αφομοιώσει μια καινούρια γνώση με νέα δεδομένα. Aυτός είναι ο λόγος που οι καλύτεροι ομοιοπαθητικοί υπήρξαν πάντα αυτοί που αφιέρωσαν τον χρόνο τους στην εκμάθηση της ομοιοπαθητικής αμέσως μετά τις βασικές τους σπουδές και δεν ασχολήθηκαν με άλλη ειδικότητα. Εάν τώρα υποθέσουμε ότι έχει γίνει σωστά η εκπαίδευση, αυτοί οι γιατροί μπορούν να αντιμετωπίσουν τις παρακάτω ασθένειες που συναντώνται συχνότερα στην καθημερινή πράξη.
Xρόνιες κεφαλαλγίες, ημικρανίες, ιλίγγους, petit Mal, ιγμορίτις και μετωπιαία κολπίτις, αλλεργική ρινίτις, βρογχικό και αλλεργικό άσθμα, γαστρίτις, γαστρεντερικές διαταραχές, ηπατίτιδες, ηπατικές βλάβες, λιπώδης εκφύλισις του ήπατος, λιπώδης διήθησις του ήπατος, χολοκυστίτιδες, έλκος δωδεκαδάκτυλου, ευερέθιστο κόλο, σπαστική και ελκώδης κολίτις, χρόνιες επιπεφυκίτιδες, ωτίτιδες, νεανική ακμή, ατοπική δερματίτις , νευροδερματίτις, νευραλγία τριδύμου, μεσοπλεύριος νευραλγία, έρπη ζωστήρα, αυχενικό σύνδρομο, οσφυαλγίες, οσφυοισχυαλγίες, μυαλγίες, κακώσεις μυϊκών ινών και τενόντων από ατυχήματα, γυναικολογικές παθήσεις, μαστίτιδες, ενδομητρίωση, στειρότητα, προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο, κυστίτιδες, ακράτεια ούρων, προστατίτιδες, ανωμαλίες σπέρματος, αγχώδεις και φοβικές νευρώσεις, αναιμίες (όχι μεσογειακή ), ADD, κτλ O κατάλογος είναι πραγματικά μεγάλος και δεν μπορεί να αναφερθεί με λεπτομέρειες δεδομένου ότι μια πάθηση από αυτές που αναφέρονται μπορεί να είναι μια μόνο έκφανση μιας βαθύτερης παθολογίας.
O τύπος των παθήσεων που αναφέρονται πιο κάτω έχουν δυνατότητα θεραπείας τους μόνο εάν ξεκινήσει αγωγή στην πολύ αρχική τους φάση.
Σκλήρυνση κατά πλάκας, grand Mal, οξέα ψυχωτικά επεισόδια, ψωρίαση, νόσοι του κολλαγόνου, σακχαρώδης διαβήτης, ενδαρτηρίτιδες, Πάρκινσον, καλοήθης μυαλγική εγκεφαλομυελίτις ή σύνδρομο χρόνιας κοπώσεως. Όλες αυτές οι πάρα πάνω κατηγορίες ασθενειών για να υποστραφούν σε ένα ποσοστό που μπορεί να φτάνει μέχρι και το 60%, απαιτούν έναν πολύ έμπειρο και καλά καταρτισμένο ομοιοπαθητικό γιατρό.
6. Ποιες είναι οι δυνατότητες της ομοιοπαθητικής σχετικά με παθήσεις σε πολύ προχωρημένο παθολογικό στάδιο
Eίναι αλήθεια ότι σε κάποιες, πολύ λίγες, περιπτώσεις με προχωρημένη παθολογία, όπως ο καρκίνος, οι καρδιοπάθειες, νευρομυϊκές παθήσεις, παραπληγίες, σπαστικά και αυτιστικά παιδιά, κληρονομικές ή μακροχρόνιες βαριές επιληψίες, σχιζοφρένεια κτλ., η ομοιοπαθητική έχει δείξει μια κάποια θετική δράση, ποτέ όμως πλήρη ίαση. Αυτά τα λιγοστά περιστατικά έκαναν ορισμένους υπερενθουσιώδεις αλλά ημιμαθείς ομοιοπαθητικούς γιατρούς να πιστεύουν ή να υποστηρίζουν ότι η ομοιοπαθητική μπορεί να παρέμβει και να θεραπεύσει τέτοιες παθήσεις. Aυτές οι λιγοστές περιπτώσεις που πιθανόν να αντέδρασαν καλά σε μακροχρόνια ομοιοπαθητική αγωγή εμπίπτουν σε μια κατηγορία για την οποία ο γνώστης ομοιοπαθητικός έχει συγκεκριμένες παράμετρους που την καθορίζουν και δεν πέφτει στην παγίδα να υπόσχεται θεραπείες εκεί που δεν υπάρχει δυνατότητα. H γνώμη μου είναι ότι θα έπρεπε να καταρτισθεί ένας πλήρης 'επίσημος' κατάλογος ασθενειών (με λεπτομερείς οδηγίες) στoν οποίο θα αναφέρονταν και οι γιατροί που θα ήθελαν να παραπέμψουν ασθενείς τους στην ομοιοπαθητική. Tο σημαντικό είναι οι ασθενείς να προστρέξουν στον ομοιοπαθητικό γιατρό στις αρχές της πάθησής τους, τότε που η ομοιοπαθητική έχει να επιδείξει τα καλύτερα της αποτελέσματα, αλλά ακόμα σημαντικότερο θα είναι να επιλέξουν τον σωστό και τον καταρτισμένο ομοιοπαθητικό γιατρό.
Eδώ είναι που χρειάζεται η παρέμβαση του κράτους και η θεσμοθέτηση. H ομοιοπαθητική δυστυχώς δεν είναι τυφλοσούρτης, κάθε νέα περίπτωση είναι πραγματικά μια πρόκληση για τον γιατρό. Είναι πολύ δύσκολο να γίνει τυφλοσούρτης, αφού ο κάθε οργανισμός παρουσιάζει τις δικές του ιδιομορφίες και χρειάζεται το 'δικό του ιδιοσυγκρασιακό' φάρμακο, παρά το γεγονός ότι υποφέρει από την ίδια κλινική εικόνα. Aυτό το γεγονός, ότι ο γιατρός θα πρέπει να μελετήσει ξεχωριστά την κάθε περίπτωση, κάνει την ομοιοπαθητική δύσκολη στην εκμάθηση και την εφαρμογή της και γι’ αυτό υπάρχουν ομοιοπαθητικοί που έχουν διαβάσει αρκετά και είναι καλοί, άλλοι που είναι μέτριοι και μερικοί που είναι πολύ λίγο ή καθόλου καταρτισμένοι. Aυτό συμβαίνει διότι, όπως αναφέραμε, το τοπίο είναι θολό και ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει καλύτερο.
Eάν οι ταγοί της ιατρικής καταλάβουν πραγματικά την δυνατότητα αυτής της άλλης προσέγγισης, που έχει αποτελέσματα χωρίς να έχει παρενέργειες, και αυτή η προσέγγιση μπορέσει να διδαχθεί σωστά μέσα στις ιατρικές σχολές, σαν μάθημα επιλογής, τότε σίγουρα θα μπορούμε να μιλάμε για μια πολύ πιο ολοκληρωμένη θεραπευτική προσέγγιση.
7. Ποια είναι η σημερινή διάδοση της ομοιοπαθητικής στον κόσμο.
Eίναι χαρακτηριστικό ότι το Συμβούλιο της Eυρώπης σε ψήφισμα του (Doc, 8435 11/6/1999) καλεί τα κράτη μέλη του καθώς και τους ιατρικούς συλλόγους «να συνεχίσουν να ενισχύουν την επίσημη αναγνώριση κλάδων της μη συμβατικής καθώς και να ενθαρρύνουν την εισαγωγή τους σε νοσοκομεία». H Oμοιοπαθητική διδάσκεται ήδη σε πολλά Πανεπιστήμια της Eυρώπης και της Aμερικής, ιδιαίτερα στη Γαλλία και την Iσπανία. Στην Γερμανία είναι το Γερμανικό Iατρικό Συμβούλιο που δίνει τον τίτλο αναγνώρισης του Oμοιοπαθητικού γιατρού. Στην Aγγλία υπάρχουν 5 νοσοκομεία που προσφέρουν ομοιοπαθητική, μέσω του Eθνικού Συστήματος Yγείας και οι ομοιοπαθητικοί γιατροί αναγνωρίζονται, εάν περάσουν τις εξετάσεις της Homeopathic Medical Faculty στο Royal London Homeopathic Hospital. Στην Eλλάδα, η Διεθνής Aκαδημία Κλασικής Oμοιοπαθητικής στην Aλόννησο, εκπαιδεύει Ελληνες και ξένους γιατρούς από 22 χώρες σε αυτή την ειδικότητα και συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Στη Ρωσία, την Oυκρανία, τη Γεωργία, την Oυγγαρία είναι αναγνωρισμένη ως εξειδίκευση. Στην Γερμανία, την Eλβετία, την Oλλανδία, το Bέλγιο, τα ομοιοπαθητικά φάρμακα καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία. Tο Ευρωπαϊκό Kοινοβούλιο με ψήφισμά του στις 29/5/1997 ζήτησε από την Ευρωπαϊκή επιτροπή «να εγκαινιάσει διαδικασία αναγνώρισης των διαφόρων κλάδων της μη συμβατικής ιατρικής».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Γεώργιος ΒΥΘΟΥΛΚΑΣ, Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής, Διεθνής Ακαδημία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 2005.
2. Γεώργιος ΒΥΘΟΥΛΚΑΣ, Ομοιοπαθητική, η Ιατρική για τη νέα χιλιετία, Γρηγ. Παρισιάνος, Αθήνα, 2001.
3. Samuel HAHNEMANN, Όργανον της Θεραπευτικής Tέχνης, Aρχιπέλαγος, Aθήνα, 2000.
4. Ιπποκράτης, Περί τόπων των κατ’ άνθρωπον, (αναφέρει το νoμο των ομοίων ως εξής: 'δια τα όμοια νούσος γίνεται και δια τα όμοια προσφερόμενα εκ νοσευόντων υγιαίνονται, δια του εμέειν έμετος παύεται.').
5. HARRISON, Eσωτερική Παθολογία, Γρηγ. Παρισιάνος, 8η έκδ., 1982, τόμος Β, σελ.1460 'Δηλητηρίαση με δακυλίτιδα'.
Γ. Βυθούλκας
Rose:
http://homeopathyingreece.gr/main/content/view/13/34/lang,el/
Τι πρέπει να γνωρίζετε για την Ομοιοπαθητική
Τι είναι η Ομοιοπαθητική;
Η Ομοιοπαθητική μια είναι θεραπευτική μέθοδος που ασκείται με φάρμακα τα οποία είναι φυσικές ουσίες του περιβάλλοντος. Αναπτύχθηκε από τον Σαμουήλ Χάνεμαν, Γερμανό καθηγητή της Ιατρικής στο τέλος του 18ου αιώνα και ασκείται με μεγάλη επιτυχία μέχρι σήμερα. Η Ομοιοπαθητική ενισχύει τους μηχανισμούς ανάρρωσης που λειτουργούν σε κάθε οργανισμό αλλά που ως τότε ήταν ανεπαρκείς, με αποτέλεσμα η ασθένεια να παρατείνεται. Η Ομοιοπαθητική ισχυροποιεί αυτούς τους μηχανισμούς, τους κάνει επαρκείς πλέον και ικανούς να σταματήσουν την παράταση της ασθένειας και να επιφέρουν την ίαση.
Γιατί ονομάζεται "Ομοιοπαθητική";
Ονομάζεται Ομοιοπαθητική επειδή τα ομοιοπαθητικά φάρμακα όταν χορηγηθούν σε υγιείς οργανισμούς και σε μεγάλες δόσεις μπορεί να προκαλέσουν συμπτώματα παρόμοια με αυτά που θεραπεύουν όταν χορηγούνται σε ασθενείς.
Τι σημαίνει ότι η Ομοιοπαθητική είναι "Ολιστική ιατρική";
Ολιστική είναι κάθε μέθοδος θεραπείας που κάνει ολόκληρο το συγκεκριμένο οργανισμό πιο υγιή, ψυχικά και σωματικά. (Συγκεκριμένα, όταν κάποιος ασθενής που έχει 3-4 παθήσεις και συμπτώματα ανεξάρτητα μεταξύ τους πηγαίνει στον ομοιοπαθητικό ιατρό, δεν θα λάβει ένα ξεχωριστό φάρμακο για κάθε πάθηση ή σύμπτωμα (όπως γίνεται συνήθως στην κλασσική ιατρική) αλλά θα επιλέξει ένα μόνο φάρμακο, το οποίο προορίζεται να ανακουφίσει το σύνολο των συμπτωμάτων και των παθήσεων από τις οποίες πάσχει. )
Έχει πλεονεκτήματα η Ομοιοπαθητική μέθοδος θεραπείας;
Σαφώς, γιατί:
Προσφέρει μονιμότερα αποτελέσματα από τις συνήθεις θεραπευτικές μεθόδους, ιδίως όσον αφορά στις χρόνιες παθήσεις. Για παράδειγμα, εάν κάποιος πάσχει από πονοκεφάλους ή αλλεργίες, προκειμένου να είναι ελεύθερος συμπτωμάτων οφείλει να λαμβάνει συνεχώς κάποια από τα σκευάσματα της κλασσικής ιατρικής, ενώ με την ομοιοπαθητική το θεραπευτικό αποτέλεσμα διατηρείται και μετά το τέλος της θεραπείας.
Αντιμετωπίζοντας τον ασθενή ως σύνολο, προσφέρει θεραπεία για το σύνολο των παθήσεών του χωρίς να αρκείται στη μεμονωμένη αντιμετώπιση ορισμένων συμπτωμάτων μέσω πολλών φαρμάκων.
Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα, λόγω του τρόπου παρασκευής τους είναι εντελώς ατοξικά για τον οργανισμό. Γι αυτό και η χρήση τους κατά την ομοιοπαθητική θεραπεία είναι απαλλαγμένη από τους κινδύνους αλλεργίας ή τοξικότητας του φαρμάκου πχ στην ηπατική ή νεφρική λειτουργία, κίνδυνοι που άλλοτε σε άλλο βαθμό, βαρύνουν τη χρήση των φαρμάκων της κλασσικής ιατρικής
Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα έχουν πολύ χαμηλό κόστος
Η αποτελεσματικότητα σε παθήσεις όπου η κλασσική ιατρική δεν διαθέτει τρόπο αντιμετώπισης. Η ολιστική αντιμετώπιση κάθε ασθενούς επιτρέπει τη θεραπεία νόσων όπου μέχρι στιγμής η κλασσική ιατρική δεν διαθέτει κάποιο αποτελεσματικό φάρμακο. Παραδείγματα αποτελούν η προδιάθεση για υποτροπιάζουσες λοιμώξεις, πολλές ιογενείς λοιμώξεις για τις οποίες δεν υπάρχει θεραπεία, καθώς και πιο σύνθετα προβλήματα.
Είναι ασφαλής Η ομοιοπαθητική μπορεί να χρησιμοποιηθεί ασφαλώς και στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού (βρέφη, υπερήλικες και εγκύους) χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.
Ποιά είναι τα μειονεκτήματα της ομοιοπαθητικής;
Η δράση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων κάποιες φορές χρειάζεται περισσότερο χρόνο από τα φάρμακα της κλασσικής ιατρικής για τις ίδιες παθήσεις, κάτι που πολλές φορές είναι δυσσάρεστο στον ασθενή.
Ο μεγάλος αριθμός των ομοιοπαθητικών φαρμάκων δυσχεραίνει το φαρμακοποιό στην προμήθεια και την αποθήκευσή τους.
Η δυνατότητα θεραπείας κάθε ανθρώπου ποικίλλει ανάλογα με την πάθηση, τα φάρμακα που αυτός λαμβάνει, τη γενικότερη κατάσταση του οργανισμού του, καθώς και την ικανότητα του θεραπευτή. Όπως και στην κλασσική ιατρική και γενικά σε όλες τις μεθόδους θεραπείας, καμία περίπτωση δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι η ομοιοπαθητική θεραπεύει το 100% των ασθενών που προσφεύγουν στον ομοιοπαθητικό ιατρό.
Για να αρχίσω ομοιοπαθητική πρέπει να κόψω τα φάρμακα που παίρνω ήδη;
Η διακοπή της ήδη υπάρχουσας φαρμακευτικής αγωγής σε καμία περίπτωση δε συνιστάται αδιακρίτως. Η ομοιοπαθητική θεραπεία και μπορεί, και σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται να συνδυασθεί με την ήδη υπάρχουσα φαρμακευτική αγωγή που τυχόν να λαμβάνει κάποιος ασθενής. Η διακοπή των φαρμάκων της κλασσικής ιατρικής μπορεί να γίνει μόνο στην περίπτωση όπου, με τη βελτίωση του επιπέδου υγείας του αρρώστου, αυτά δεν θα είναι αναγκαία.
Θέλω να κάνω ομοιοπαθητική, αλλά για την πάθησή μου με παρακολουθεί άλλος γιατρός. Πρέπει να τον ενημερώσω;
Στα πλαίσια μιας επιτυχημένης ομοιοπαθητικής θεραπείας, ο οργανισμός υφίσταται θεραπευτικές αλλαγές που συνήθως μεταβάλλουν την έκταση και την ένταση των διαφόρων παθήσεων. Είναι σύνηθες φαινόμενο να χρειάζεται αναπροσαρμογή της θεραπείας της κλασσικής στις περιπτώσεις αυτές (πχ δόση αντιδιαβητικών δισκίων ή ινσουλίνης), η οποία οφείλει να γίνεται από το γιατρό που συνταγογράφησε την αγωγή και παρακολουθεί τον άρρωστο. Με την ενημέρωση του γιατρού σας, όπως και στην περίπτωση που χρειαστεί, με τη συνεργασία του με τον ομοιοπαθητικό, επιτυγχάνονται τα καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα.
Δηλαδή, η Ομοιοπαθητική δεν έχει καμία παρενέργεια ή κίνδυνο;
Όπως συμβαίνει με όλες τις μορφές ιατρικής, η Ομοιοπαθητική έχει τα καλύτερα αποτελέσματα και τους μικρότερους κινδύνους όταν εξασκείται προσεκτικά, και από κατάλληλα καταρτισμένο θεραπευτή. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν έχουν καμία τοξικότητα για τον οργανισμό, αλλά η χρήση τους πρέπει να γίνεται μόνο στα πλαίσια που συνταγογραφούνται από τον Ομοιοπαθητικό ιατρό. Η αυτόβουλη ή απερίσκεπτη χρήση τους μπορεί να οδηγήσει σε παρενέργειες οι οποίες αν και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με τους κινδύνους των αλλοπαθητικών φαρμάκων, δεν παύουν να υφίστανται.
Πόσο χρόνο διαρκεί μια ομοιοπαθητική θεραπεία;
Σε μια οξεία πάθηση τα αποτελέσματα είναι άμεσα και ορατά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στις χρόνιες παθήσεις όμως, ο συνολικός χρόνος θεραπείας ποικίλλει αναλόγως με τον οργανισμό, τη βαρύτητα του προβλήματος, τη χρήση άλλων φαρμάκων, κλπ. Δηλαδή, για την ίδια πάθηση, ένας ασθενής μπορεί να παρουσιάσει σημαντική βελτίωση στον πρώτο μήνα, ενώ άλλος να χρειαστεί 5 μήνες, λόγω παραγόντων που επηρεάζουν τη θεραπεία.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση