'Αρθρα και συζητήσεις: 'Εσωτερικές Σχολές και Μυητικά Συστήματα > Μαρτινισμός

ΜΑΡΤΙΝΙΣΜΟΣ: Παρουσίαση και κριτική

(1/6) > >>

Ορφέας:
    Το 1727 καταγόμενος πιθανόν από την Μαγιόρκα της Ισπανίας, γεννήθηκε ο Jacques de Livron Joachim de la Tour de la Casa Martinez de Pasqually στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας. Αναφέρεται ακόμα και ως Πορτογαλλικής καταγωγής και κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι πρέπει να ήταν καθολικός. Ο Μαρτινέζ ντε Πασκουαλί όμως ήταν γόνος ευκατάστατης Εβραϊκής οικογένειας, γεγονός που του έδινε την ευχέρεια της πολύ καλής γνώσης της Εβραϊκής γλώσσας. Αν και δεν έτυχε κάποιας υψηλής ακαδημαϊκής μόρφωσης, δεν του έλλειψε όμως η βασική μόρφωση που λάμβαναν οι Εβραίοι που μορφώνονταν, διδασκόμενοι Ελληνικά και Λατινικά. Η καλή οικογενειακή οικονομική του κατάσταση του επέτρεψε να ταξιδέψει σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη, να μεταβεί στην Ελλάδα και να φτάσει μέχρι την Κωνσταντινούπολη, την Αραβία και την Παλαιστίνη.

    Από Ραβίνους διδάχθηκε την πεντάτευχο και μυήθηκε στα μυστικά του Εβραϊκού δόγματος. Το ανήσυχο πνεύμα του και η έφεσή του για τις εσωτερικές διδασκαλίες, του επέτρεψαν να προσεγγίσει την Καμπαλιστική φιλοσοφία. Βέβαια, δεν κατάφερε ποτέ να αγγίξει και να κατανοήσει την υψηλή Καμπαλιστική φιλοσοφία. Στην εποχή του όμως ήδη μιλούσαν για δογματική Καμπάλα που φαίνεται από το μοναδικό του ημιτελές έργο ότι τον επηρέασε και ασκήθηκε επαρκώς στην πρακτική Καμπάλα.

    Με αυτά τα εφόδια, διαμόρφωσε μία θεουργική Καμπαλιστική τελετουργία, την οποία δίδασκε και ασκούσε τους μαθητές του μέσα από την οργάνωση που ίδρυσε, το “Ordre des Elus Cohen de l’Univers”. Το «Τάγμα των εκλεκτών ιερέων του κόσμου». (Cohen=ιερέας στην Εβραϊκή γλώσσα).
    
    Κεντρικός πυρήνας στην διδασκαλία και πρακτική του Πασκουαλί, ήταν η θεωρία περί «Επανενσωμάτωσης» (reintegration).  Θεωρία που έχει την αρχή της στην αλληγορία του κομματιάσματος του Υιού του θεού, του Διόνυσου, από τους  Τιτάνες, σύμφωνα με την οποία ο κόσμος ολάκερος είμαστε κομμάτια (υποπολλαπλάσια)  του θείου σώματος και κάποια στιγμή θα καταφέρουμε να επανενσωματωθούμε στην αρχική κατάσταση του θεού.

    Την θεώρηση αυτήν την αναλύει περίφημα ο Στανισλάς Ντε Γκουαϊτά στο μνημειώδες έργο του «Η προέλευση του κακού στον αστρικό κόσμο». Για τον Γκουαϊτά όπως και για τον Πασκουαλί, αρχή της δημιουργίας και της πτώσης, θύτης και θύμα της ήταν ο πρωταρχικός ΑΔΑΜ και το μυθολόγημα που χρησιμοποιούν και οι δύο, είναι η Εβραϊκή πεντάτευχος και κυριώτερα το βιβλίο Σεφέρ Μπερεσίτ (η γνωστή μας Γένεση).
    
    Για τον Πασκουαλί, η δοξασία της  «Επανενσωμάτωσης» και η πρακτική της θεουργίας, έλκουν την καταγωγή τους από την εποχή του Ενώχ. Βέβαια, για τον σοβαρό μελετητή, στις τεχνικές της θεουργίας του Πασκουαλί, αναγνωρίζουμε αυτούσιες τις θεουργικές τεχνικές των Νεοπλατωνικών, με κορυφαίο θεουργό τον Πλωτίνο. Η Νεοπλατωνική θεουργία και κάθε μετέπειτα εξωτερική θεουργική τεχνική, εξαναγκάζει τις πνευματικές δυνάμεις και οντότητες να ικανοποιήσουν το θέλημα του θεουργού. Εξαίρετοι θεουργοί όπως ο Πλωτίνος, είχαν την δυνατότητα να κατεβάζουν ακόμα και θεούς. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η πρακτική Καμπάλα, όπου με τις θεουργικές τεχνικές της, γίνεται επίκληση των θείων ονομάτων των Αγγέλων, Αρχαγγέλων, ακόμα και θεών. Ο θεουργός με τον τρόπο αυτό καταφέρνει να κοινωνεί των αντίστοιχων ενεργειών και να προσγειώνει και να κατευθύνει κατά την βούλησή του τα υψηλά αυτά ενεργειακά δυναμικά. Βέβαια, για την χριστιανική νοοτροπία, είναι ανήκουστο ο άνθρωπος να τολμά να εκβιάζει τον ίδιο τον θεό και να επικαλείται εξουσιαστικά τις θείες δυνάμεις του. Δυστυχώς ο δυστυχής χριστιανοτραφής, αγνοεί ότι η υγιής θέληση του ανθρώπου είναι η θέληση του θεού.
    
    Συνέπεια της χριστιανικής νοοτροπίας περί δούλων θεού και ταπεινωτικής παράκλησης για χάρη από τον θεό, οι δύο βασικότεροι μαθητές του Πασκουαλί, ο Ζαν Μπατίστ Βιλλερμόζ από το 1766 και ο Λουί Κλωντ Ντε Σεν-Μαρτέν από το 1768, αλλοίωσαν την διδασκαλία του δασκάλου τους. Ο μεν Βιλλερμόζ  προήγαγε την «ιπποτική οδό» της χριστιανικής ιπποσύνης, ο δε Σεν Μαρτέν ανέπτυξε την εσωτερική «οδό της καρδιάς», κατά την οποία, όντας δούλος του θεού, έρχεσαι παρακλητικά ως ικέτης, ικετεύοντας την χάρη του θεού. Ήταν τέτοια η διαφορά των διδασκαλιών του δασκάλου και των δύο βασικότερων μαθητών του, ώστε πολλοί μελετητές μιλάνε για διαφορετικά κινήματα. Του Πασκουαλί ως κίνημα Μαρτινεζισμού, του Βιλλερμόζ ως κίνημα Βιλλερμιζισμού και του Σεν Μαρτέν ως εσωτερικό κίνημα Μαρτινισμού.

    Η τέχνη του Μαρτίνεζ Πασκουαλί, του Ιδρυτή του μυητικού κινήματος που, με βάση το όνομά του, αποκαλέστηκε «Μαρτινεζισμός» και του οποίου το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η Τελετουργική Θεουργία, φαίνεται πως ήταν συνυφασμένη με τις ικανότητες του Δασκάλου. Οι δύο μεγάλοι του μαθητές, ο Ζαν-Μπατίστ Βιλλερμόζ και ο Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν, ακολούθησαν μεν την βασική γραμμή του Δασκάλου τους και επιδίωξαν τον ίδιο σκοπό αλλά, μέσα από την δική τους ανομοιότητα και τεχνοτροπία.
    
    Οι σύγχρονοι Μαρτινιστές βλέπουν στο πρόσωπο του Δον Μαρτίνεζ Πασκουαλί την σπερματική έμπνευση της ουσιαστικής τους διδασκαλίας. Γι’ αυτό και θεωρείται επίσης, απαραίτητη συμπληρωματικά, η μελέτη του μοναδικού και ημιτελούς συγγράμματός του: “Le Traite sur la Reintegration des Etres” «Πραγματεία για την Επανενσωμάτωση / Αποκατάσταση των Όντων», που κυκλοφορεί και σε ελληνική μετάφραση. Πρόκειται για ένα εκτεταμένο σχόλιο πάνω στις Εβραϊκές γραφές, που συμπλήρωνε τις προφορικές διδαχές που έδινε ο Μαρτίνεζ, σταδιακά, στους μαθητές του, στο “Ordre des Elus Cohen de l’Univers”, που ίδρυσε και του οποίου ήταν ο επί κεφαλής.
    
    Το 1771 ο Σεν Μαρτέν έγινε ο προσωπικός γραμματέας του Πασκουαλί, κάτι που φανερώνει την πολύ στενή σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ τους. Ο Πασκουαλί ταξίδεψε κατόπιν στο Σαν Ντομίνικο, όπου κατείχε κτηματική περιουσία, από όπου όμως δεν επέστρεψε ποτέ, αφού το 1774 απεβίωσε.
    
    Η δογματική χριστιανική αντίληψη των μαθητών του Πασκουαλί, δεν τους επέτρεψε να κατανοήσουν σε βάθος την θεουργική διδασκαλία και τεχνική του διδασκάλου. Ο ίδιος ο Σεν-Μαρτέν παραδεχόταν ότι ο Μαρτίνεζ Πασκουάλες ήταν ο μόνος θνητός τον οποίον δεν κατάλαβε ποτέ εντελώς και ο άλλος γνωστός μαθητής του, ο Ζαν-Μπατίστ Βιλερμόζ, έλεγε πως δεν γνώριζε δεύτερον σαν κι αυτόν.
    
    Κατά την διάρκεια της διαμονής του στην Λυών (1773 – 1774), και την χρονιά που πέθαινε ο διδάσκαλός του, ο Σαιν-Μαρτέν σε ηλικία 32 ετών, ολοκλήρωσε  το πρώτο του έργο: «Περί Πλανών και Αληθείας», το οποίο εκδόθηκε το 1775, με το μυητικό όνομα «Άγνωστος Φιλόσοφος», όπως άλλωστε και όλα τα γραπτά του. Το δεύτερο έργο του: «Ο Φυσικός Πίνακας των σχέσεων μεταξύ Θεού, Ανθρώπου και Σύμπαντος» επεκτείνει τα όσα αναπτύσσονται στο πρώτο. Κατά τα έτη 1788-1791 βρίσκουμε τον Σεν Μαρτέν  στο Στρασβούργο, όπου ήρθε σε επαφή με την διδασκαλία του Γερμανού χριστιανού θεόσοσφου και εισηγητή της χριστιανικής Καμπαλά, Γιάκομπ Μπέμε (Jacob Boehme) (1575-1624), ανακαλύπτοντας  τη σημασία του πνεύματος του «Τεύτονα Φιλοσόφου», που έγινε ο δεύτερος Δάσκαλός του. Γι’αυτό και ανάμεσα στα  πολυάριθμα  γραπτά του Σεν-Μαρτέν, βρίσκουμε  επίσης  έξοχες μεταφράσεις στα γαλλικά των γραπτών του Γιάκομπ Μπέμε. Ταξίδεψε στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Γερμανία κ.λ.π. Το καλοκαίρι του 1803 επέστρεψε στην Αμπουάζ και απεβίωσε, το βράδυ της 13 Οκτωβρίου στο Ωναί (Aunay), κοντά στο Sceaux, μετά από αποπληξία, αφού προέτρεψε τους φίλους του να ζήσουν με  Αγάπη και με εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια.
    
    Τα φιλοσοφικά γραπτά του Λουί-Κλοντ ντε Σεν-Μαρτέν, έγιναν δεκτά με άμεσο ενδιαφέρον και γνώρισαν πλατειά αποδοχή. Ομάδες, που αυτοαποκαλούνταν: «Εταιρείες του Αγνώστου Φιλοσόφου», σχηματίζονταν σε διαφορετικές πόλεις της Γαλλίας για να μελετήσουν τις διδασκαλίες του.

    Ο Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν (ο «Άγνωστος Φιλόσοφος»), υπήρξε ο Ιδρυτής του Μαρτινισμού, ως κινήματος κοινωνικο-μυστικιστικού, - από τον οποίο πήρε και το όνομα - ενώ αργότερα, ο Δρ. Ζεράρ ντ’Ανκώς (ο «Παπύς») (1865-1916) υπήρξε ο Ιδρυτής του πρώτου Μαρτινιστικού Τάγματος, με οργανωμένη δομή και τελετουργικό και μυητικό μυσταγωγικό χαρακτήρα.  

    Πολλοί υποστηρίζουν ότι ήδη προϋπήρχε του Ζεράρ ντ’Ανκώς, από τον Σεν Μαρτέν μια χαλαρή μυητική δομή και διαδοχή. Υποστηρίζουν ότι μετά τον θάνατό του, οι μυημένοι μαθητές του σε πάμπολλες χώρες, συνέχισαν την μεταβίβαση της Μύησής του μαζί με τις ιδέες του «Αγνώστου Φιλοσόφου», από άτομο σε άτομο. Ο ίδιος ο Ζεράρ ντ’ Ανκώς δήλωσε ότι έλαβε την Μύηση του Σεν Μαρτέν «κατά διαδοχή», την οποία ενίσχυσε, ανταλλάσσοντας αμοιβαία την Μύηση με τον Π.-Α. Σαμποζώ (1868-1946), ο οποίος επίσης, ισχυριζόταν ότι έλαβε την ίδια Μύηση από άλλη Γραμμή. Άλλοι πάλι, ισχυρίζονταν ότι έλαβαν την Μύηση του Σεν Μαρτέν  «κατά διαδοχή» που δεν περνούσε ούτε από τον Ζεράρ ντ’ Ανκώς, ούτε από τον Π.-Α. Σαμποζώ αλλά, από πού προερχόταν από ρωσική Γραμμή κατ’ ευθείαν από τον Σεν Μαρτέν και αναφέρονται στον Ρώσο Πρίγκιπα Αλέξη Β. Κουράκιν (1752-1818) ή τον Πρίγκιπα Γκαλίτζιν.

    Ο Robert Ambelain και άλλοι, αναφέρουν μεταξύ άλλων πηγών, ως πηγή της Μαρτινεζιστικής-Μαρτινιστικής Παράδοσης και τους “Rose Croix d’ Orient”, οι οποίοι υποτίθεται ότι ιδρύθηκαν στην Κωνσταντινούπολη το 1090, με Πάτρωνα τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό και συνδέονται με το "Ordres des Chevaliers EASIA-EASIE" (‘Eques A Santo Iohanne Apocalypta - Eques A Sancto Iohanne Evangelista’) το οποίο αναδιοργανώθηκε κατά το 1750 και έπειτα, γύρω στο 1780 και του οποίου η έδρα  βρισκόταν στην Θεσσαλονίκη. Ο Ρενέ Γκενόν (1886-1951), ο αναγνωρισμένος ως ο μεγαλύτερος μεταφυσικός του 20ου αιώνα,  δίκαια άσκησε αυστηρή κριτική πάνω σε  όλη αυτήν την «διαδοχολογία», στιγματίζοντας έντονα την πνευματική κατάπτωση του Εσωτερισμού στη Δύση.
    
    Η αλήθεια είναι ότι ο Σεν Μαρτέν δεν διενεργούσε καμία μύηση. Απλά με δύο λέξεις όριζε και διόριζε κάποιον Μαρτινιστή. Το τελετουργικό και το μυητικό του το συνέταξε ο Παπύς, ο ιδρυτής του αρχικού Μαρτινιστικού Τάγματος, το οποίο απαρτίζονταν από έναν μόνο βαθμό. Η γραμμή της Ρωσίας που αναφέρεται, ήταν ένας κλάδος που ο ίδιος ο Παπύς ίδρυσε στην Ρωσία, όταν έτυχε σχεδόν διετούς φιλοξενίας από τον Τσάρο Νικόλαο Ρομανόφ, ο οποίος μαζί με την Τσαρίνα ενδιαφέρονταν σφόδρα για εσωτερικά και πνευματιστικά θέματα.
  
    Συνοπτικά αν παρουσιάσουμε την ιστορία του Μαρτινισμού, θα βρούμε το 1758 τον Martinez de Pasqually  να ξεκινά την εγκαθίδρυση του "Τάγματος των Τεκτόνων Ιπποτών Εκλεκτών Κοέν του Σύμπαντος". Κολλέγια του Τάγματος εγκαθιδρύονται στην Μασσαλία, στην Τουλούζ, στην Αβινιόν, στο Μονπελλιέ και αλλού. Στόχος του Τάγματος ήταν η πνευματική αποκατάσταση της ανθρωπότητος μέσω θεουργικών τελετουργιών.

   Το 1768, τον Οκτώβριο, ο Louis-Claude de Sain-Martin μυείται στο Τάγμα των Εκλεκτών Κοέν. Το 1774, στις 20 Σεπτεμβρίου, ο Martinez de Pasqually αποβιώνει στο Πορτ ο Πρενς. Το 1788-1791 βρίσκουμε τον  Sain-Martin στο Στρασβούργο, όπου γνωρίζοντας  τα έργα του Jacob Boehme, ακολούθως μυείται στην "Εταιρεία των Κοσμοπολιτών ή Αγνώστων Φιλοσόφων", η οποία ιδρύθηκε  το 1643 από τον Σαξώνιο Κομνηνό (R. Ambelain, Le Martinisme, σελ.97). Τότε εγκαταλείπει την οδό των εξωτερικών τελετουργιών και στρέφεται στην οδό της εσωτερικής θεουργίας, την "οδό της καρδιάς", όπως την περιέγραφε..

    Το 1803, στις 13 Οκτωβρίου, επέρχεται ο θάνατος του Louis-Claude de Saint-Martin στο Aulnay.  Μέχρι περίπου το 1890, η Μαρτινιστική Μύηση μεταδίδεται ατομικώς, από μυητή σε μυούμενο, αποτελούμενη από έναν και μόνον βαθμό, αυτόν του S*I* (Serviteur Inconnu ή Superieur Inconnu). Κατ' αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται πολλές διαφορετικές γραμμές μυητικής διαδοχής.

    Το 1884-1890, ο  Gerard Encause (Papus) με τον Augustin Chaboseau ιδρύουν το πρώτο Μαρτινιστικό Τάγμα.  Από τότε η Μαρτινιστική Μύηση μεταδίδεται κυρίως εντός Μαρτινιστικού Κολλεγίου, συνθέτοντας κατά τα επόμενα χρόνια ένα σύστημα απαρτιζόμενο από τέσσερις διαδοχικούς βαθμούς. Τον πρώτο βαθμό  του Εταίρου, τον δεύτερο του Μεμυημένου, τον τρίτο του S*I* και τον τέταρτο και τελευταίο του S*I*I* (Μηυτή). Το 1916 πεθαίνει ο  Papus στο Παρίσι. Το 1946 πεθαίνει και ο  Augustin Chaboseau στο Παρίσι.

    Όπως μας πληροφορεί ο R.Ambelain, ( Le Martinisme, σελ. 150 και 170), το 1884-1890 ο Gerard Encausse ή Papus, σε συνεννόηση με τον Augustin Chaboseau, συνέλαβε την ιδέα να ιδρύσει ένα Τάγμα, το οποίο θα είχε ως στόχο να στεγάσει, να διαφυλάξει και να προάγει την Μαρτινιστική παράδοση. Έτσι, ιδρύει το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο, το οποίον συγκροτείτο από τους εξής δώδεκα: Gerard Encausse, Augustin Chaboseau, Stanislas de Guaita, Chamuel, Sédir (Yvon Leloup), Paul Adam, Maurice Barrès, Jules Lejay, Montiere, Charles Barlet, Jacques Burget, Joséphin Péladan. Το πρώτο τούτο Ύπατο Συμβούλιο είχε τις εξής δύο γραμμές μυητικής διαδοχής:
Από μεν τον Chaboseau: Saint Martin - Abbe de la Noue - Antoine Hannequin - Adolphe Desbarolles - Henri de la Touche - A. de Boisse Mortemart - Augustin Chaboseau από δε τον Papus: Saint Martin - Chaptal - (άγνωστος) - Henri Delaage - Gerard Encausse.

    Πάντως, η διαδοχή του Μαρτινισμού δεν περιορίζεται στις δύο αυτές γραμμές. Σήμερα υπάρχει μία πλειάδα ανεξάρτητων μεταξύ τους Μαρτινιστικών Ταγμάτων, τα οποία εν πολλοίς αλληλοαναγνωρίζονται, κάθε ένα εκ των οποίων ακολουθεί την δική του ιδιαίτερη παράδοση εντός του γενικοτέρου πλαισίου της Μαρτινιστικής Μυήσεως.

    Ένα τυχαίο γεγονός έδωσε ώθηση και μεγάλη ανάπτυξη στο Μαρτινιστικό Τάγμα του Παπύς.  Το 1910, στο Κάιρο της Αιγύπτου, ο Έλληνας Δημήτριος Σεμελάς (θα παρουσιάσουμε την εξέχουσα αυτήν μορφή στο θέμα για το Τάγμα του Κρίνου και του Αετού),  γνώρισε το ζεύγος Ευγενίου και Μαρίας Dupré, που είχαν έρθει από την Γαλλία και όντας εκείνοι Μαρτινιστές, τον έφεραν σε επαφή με το Μαρτινιστικό Τάγμα.  Μετά από  αλληλογραφία με τον Ζεράρ ντ’Ανκώς (“Papus”), ιδρυτή και πρώτο Μεγάλο Διδάσκαλο του Μ.Τ., μυήθηκε στον Μαρτινιστικό Τάγμα της Αιγύπτου τον Ιανουάριο του 1911, ανυψούμενος σε S*I*I*, με το μυητικό όνομα ”Selait Ha”. Στις 28 Μαϊου του 1911 έλαβε Χάρτα για να ιδρύσει και να προεδρεύσει την Μαρτινιστική Στοά «Ναός των Εσσαίων» Νο. ΙΙΙ, στο Κάιρο, ενώ παράλληλα του ανετέθησαν τα καθήκοντα του Γενικού Εκπροσώπου του Μ.Τ. για την Αίγυπτο. Ένα Τιμητικό Δίπλωμα με ημερομηνία 8 Φεβρουαρίου 1912, μαρτυρεί  για τις υπηρεσίες του Δ.Σεμελά υπέρ του Μαρτινιστικού Τάγματος της Αιγύπτου.
    
    Το Μάϊο του 1912, ο Papus ενέκρινε τα «Τυπικά Εισδοχής» στους διάφορους βαθμούς του Τάγματος, που συνέγραψε ο Δ.Σεμελάς. Κατά την περίοδο εκείνη, συνέγραψε και πλήθος μαρτινιστικών μονογραφιών, όπως:

«Οι Αρχές των S*I*»,
«Διαλέξεις περί Αλχημείας & Καμπαλά»,
«Το Βιβλίο της Αιώνιας Σοφίας»,
«Η επιστήμη των Αριθμών»,
«Τα Θεωρήματα του ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΙΝΑΚΑ του Αγνώστου Φιλοσόφου»,
«Η Παγκόσμια Κλείδα»,
«Τα Ταρώ της Παγκόσμιας Κλείδας»,
«Μυητικές Αφηγήσεις από την Αρχαία Αίγυπτο», κ.λ.π.

    Ένας από τους στενούς συνεργάτες του Παπύς, ακόμα από τα πρώτα χρόνια της οργάνωσης  «Ανώτερη Ελεύθερη Σχολή Ερμητικών Επιστημών», όπου ο Παπύς έδινε διαλέξεις για εσωτερικά θέματα, και από την αρχή της ίδρυσης του Μαρτινιστικού τάγματος, ήταν ο Βικτόρ Μπλανσάρ  ήδη από το 1900 (Βερσαλλίες, 10.7.1877 – Παρίσι, 14.3.1953), Γάλλος που διετέλεσε Ανώτερος Υπάλληλος της Δημόσιας Διοίκησης, Προϊστάμενος της Γενικής Γραμματείας της Βουλής της Γαλλίας.

    Ήταν τακτικός συνεργάτης στο περιοδικό “Initiation” και τον Ιούνιο του 1908 διοργάνωσε, το «Πνευματιστικό Συνέδριο» με τον Παπύς. Παράλληλα, ήταν μαθητής και μεγάλος θαυμαστής του Σαιν-Υβ ντ’ Αλβέντρ. Αποκαλέστηκε χριστιανός αποκρυφιστής. Σύμφωνα με τον Ζαν Μαλανζέ (Jean Mallinger – “Sar Elgim”), «οι γνώσεις του πάνω στον μαγνητισμό και στην ιερή φιλολογία της Αρχαίας Αιγύπτου ήταν αξιοσημείωτες».

    Το όνομα του Μπλανσάρ ταυτίστηκε με την πλευρά εκείνη των Μαρτινιστών, που, μετά τον θάνατο του Δρος Ζεράρ Ανκώς («Παπύς») το 1916 και του διαδόχου του, Σάρλ Ντετρέ («Τεντέρ»), διαφωνούσαν με την ιδέα ότι το Μαρτινιστικό Τάγμα θα επιβίωνε καλύτερα, εάν συνδεόταν με κάποια Τεκτονική Δύναμη και εάν επέβαλε τις Τεκτονικές προαπαιτήσεις (ως μέλη μόνον άνδρες, τουλάχιστον του τρίτου βαθμού, κλπ). Ο Βικτόρ Μπλανσάρ ήταν τότε, Αναπληρωτής Μέγας Διδάσκαλος. Ωστόσο, όταν ο Τεντέρ πέθανε το 1918, ο Βικτόρ Μπλανσάρ συνέχισε την γραμμή του Παπύς, αφού θεωρούσε ότι η σύνδεση με τον Τεκτονισμό και κατ’ επέκταση οι Τεκτονικοί περιορισμοί, θα απομάκρυναν το Μαρτινιστικό Τάγμα από το αληθινό πνεύμα του Μαρτινισμού. Η άλλη αντίληψη συνέχισε με τον Ζαν Μπρικώ, που ως Μέγας Διδάσκαλος,  μετέφερε το Αρχηγείο του στη Λυών. Εκεί, έγινε γνωστό ως το: «Μαρτινιστικό Τάγμα της Λυών» (“Ordre Martiniste de Lyon”). Τον διαδέχτηκε ο Κ.Σεβιγιόν, τον οποίον δολοφόνησαν οι Ναζί.

    Τον Νοέμβριο του 1920, ο Βικτόρ Μπλανσάρ συνέστησε την «Γενική Ένωση των Μαρτινιστών και των Συναρχιστών» («Συναρχιστών», προς τιμήν του Σαιν-Υβ ντ’Αλβέντρ, που ο Ζεράρ Ανκώς θεωρούσε έναν από τους πνευματικούς Δασκάλους του). Σε μια ειδική συνάντηση, που αποτελούνταν από I*L* («Ελεύθερους Μυητές»), που παρέμεναν πιστοί στην αρχική Ιδέα του Μαρτινισμού, στις 3.1.1921 συγκροτήθηκε το «Συναρχικό Μαρτινιστικό Τάγμα» (“Ordre Martiniste et Synarchique-O.M.&S.”) με τον Βικτόρ Μπλανσάρ ως Κυρίαρχο Μέγα Διδάσκαλό του, με το μυητικό όνομα “Sar Paul Yesir”. Στο περιοδικό “Voile d’Isis” o Victor Blanchard έδωσε την εξής ανακοίνωση: « l’Ordre Martiniste ancien et primitif, dénommé légalement Ordre Martiniste et Synarchique, a repris officiellement ses travaux le 3 janvier 1921, et que sa première tenue a été consacrée à l’inauguration solennelle et rituellique du Suprême Collège de Synthèse Initiatique d’Occident ».  

    Για μικρό χρονικό διάστημα, συνδέθηκε και με τον Ρενέ Γκενόν, όταν ο τελευταίος προσπαθούσε μάταια να συστήσει και να καθιερώσει το, “Ordre du Temple renove” (1908). Όταν όμως ο Ρενέ Γκενόν του έθεσε το δίλημμα να επιλέξει ανάμεσα σ’ αυτό και στο Μ.Τ., ο Μπλανσάρ έμεινε πιστός στον Παπύς. Μυήθηκε στον Κριναετό όταν ανέλαβε Μέγας Ταξιάρχης ο Δημήτρης Σεμελάς και τον Ιανουάριο του 1919, υπογράφηκε μια Συνθήκη Συμμαχίας μεταξύ του «Τάγματος του Κρίνου και του Αετού» και του «Μαρτινιστικού Τάγματος», η οποία όμως διακόπηκε σύντομα. Τον Νοέμβριο του 1920, ο Victor Blanchard ίδρυσε το «Συναρχικό Μαρτινιστικό Τάγμα» («Ordre Martiniste & Synarchique»).

    Ήταν ένας από τους πιο ενθουσιώδεις ιδρυτές της F.U.D.O.S.I., που του επέτρεψε να συνεχίσει την διεθνή δράση που εγκαινίασε με τον Papus, τον Ιούνιο του 1908. Ήταν ο ένας από τους τρεις Ιμπεράτορες της F.U.D.O.S.I., που διορίστηκε το 1934, με ειδική δικαιοδοσία επί του Μαρτινισμού και των χωρών της Ανατολής. (Ο Sar Hieronymus ήταν ο Ιμπεράτωρ για την Ευρώπη και ο Sar Alden ήταν ο Ιμπεράτωρ για τις Η.Π.Α.) Ο Ωγκυστέν Σαμποζώ τον αντικατέστησε ως  Ιμπεράτωρ το 1939.

    Ο Βικτόρ Μπλανσάρ παρέμεινε ως Μέγας Διδάσκαλος του «Συναρχικού Μαρτινιστικού Τάγματος», μέχρι τον θάνατό του το 1953, όταν τον διαδέχτηκε ο Δρ. Εντουάρ Μπερτολέ (Sar Alkmaion) από την Ελβετία. O Sar Gulion, που ήταν Μέγας Διδάσκαλος (1967),  μέχρι τον θάνατό του (2003), της Βρετανικής Μεγάλης Στοάς του O.M.&S., ενέκρινε το 2001 την ίδρυση της Ελληνικής Περιφερειακής Μεγάλης Στοάς του O.M.&S. ._

    Ένα άλλο πολύ γνωστό πρόσωπο που το συναντάμε να μετέχει του Μαρτινιστικού Τάγματος, ήταν ο Υβόν Λε Λού (Yvon Le Loup) (1871-1926).Γάλλος, γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 1871 στο Dinan. Βαθύτατος Xριστιανός, γύρω στο 1909, σε κατάπληξη των φίλων και μαθητών του, εγκατέλειψε όλες τις άλλες δραστηριότητές του και αφοσιώθηκε στον καθαρό Χριστιανικό Μυστικισμό. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Στανισλάς ντε Γκουαϊτά και του Ζεράρ ντ’Ανκώς (Papus). Χρημάτισε μέλος του πρώτου Υπάτου Συμβουλίου του Μαρτινιστικού Τάγματος στο Παρίσι και ήταν μόνιμος συνεργάτης του στο περιοδικό “Initiation” από 21 ετών, στο οποίο έγραψε πολυάριθμα άρθρα. Το συγγραφικό του έργο είναι σημαντικότατο και ιδιαίτερα, τα περί Ροδοσταυρισμού συγγράμματά του θεωρούνται θεμελιώδη.

    Το μυητικό του όνομα, καθώς και το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο, ήταν “Paul Sedir”. Το όνομα Sedir είναι αναγραμματισμός της λέξης desir=επιθυμία, που αποτελεί όρο κλειδί στην μυστικιστική φιλοσοφία του Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν, γνωστού ως «Αγνώστου Φιλοσόφου». Με λίγα λόγια, «ο άνθρωπος της Επιθυμίας», είναι η κατάσταση εκείνη στην οποία φτάνει ένας άνθρωπος, όταν τιθασεύσει όλες τις γήινες επιθυμίες και δεν απομένει παρά μόνο μία, το ότι ποθεί διακαώς το Φως του Χριστού.

     Ίδρυσε την Aνεξάρτητη Xριστιανική Kίνηση: “Amities Spirituelles”. Αποκαλούσε τον Χριστό «Φίλο» του Ανθρώπου και απευθύνθηκε προς όλους εκείνους τους «Πνευματικούς Φίλους» του Χριστού, του «Φίλου», προσκαλώντας τους να μιμηθούν τον Χριστό, προσφερόμενοι σε θυσία όπως κι Εκείνος. Ζητούσε από τους οπαδούς του να μελετούν την ζωή, τους λόγους και τις πράξεις του Χριστού, θεωρώντας πως περικλείουν ό,τι χρειάζεται να μάθει ο άνθρωπος. Ασκώντας την ταπεινοφροσύνη, θα κατορθώσουν να ακούσουν μέσα τους την φωνή του Λόγου, αποκτώντας έτσι την Γνώση. Τους καλούσε να υπηρετούν όλα τα όντα δίχως να προσδοκούν τη οποιαδήποτε ανταμοιβή, να προσφερθούν ως καύσιμα για να δυναμώσει το Πυρ του Λόγου.

    Από τα συγγράματά του, στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί αρκετοί τίτλοι, όπως οι παρακάτω, από τις εκδόσεις «Αλντεμπαράν» & «Κυβέλη»:

«Η Θυσία του Μαθητή»,
«Προσευχή»,
«Σίβα εναντίον Ιησού»,
«Άσμα Ασμάτων»,
«Οι Επτά Μυστικοί Κήποι»,
«Οι Μαγικοί Καθρέπτες»,
«Οι Μαγικές Επωδοί»,
«Οι Θεραπείες του Χριστού»,
«Σύνοψις Μυστικών».

    Ο Sedir απεβίωσε στις 3 Φεβρουαρίου 1926, σε ηλικία 56 ετών στο Παρίσι.

                                                                                              (Συνεχίζεται.......)

Ορφέας:
    Μια μεγάλη μορφή που συνδέεται έμμεσα με τα γεγονότα και τα πρώτα χρόνια της ζωής του Μαρτινισμού, ήταν ο  Ρενέ Γκενόν (1886-1951).  Ο Rene-Jean-Marie-Joseph Guenon ήταν Γάλλος, γεννήθηκε στην Blois της Γαλλίας στις 15 Νοεμβρίου του 1886. Αν και φιλάσθενος, έδειξε μεγάλες μαθησιακές ικανότητες, με αποτέλεσμα, σε ηλικία 18 ετών (1904) να πάει στο Παρίσι για να σπουδάσει στην Σχολή Μαθηματικών. Δύο χρόνια αργότερα (1906) την εγκατέλειψε απογοητευμένος από την έλλειψη πνευματικότητας στα ιδρύματα συμβατικών σπουδών και στράφηκε ολοκληρωτικά σε πνευματικές αναζητήσεις. Αργότερα, συμπληρώνοντας τις σπουδές του και πριν εγκατασταθεί στην Αίγυπτο, έβγαζε τα προς του ζειν διδάσκοντας φιλοσοφία σε ακαδημαϊκά ιδρύματα.

    Την περίοδο εκείνη παρακολουθούσε τις διαλέξεις  του Δρος Ζεράρ Ανκώς («Παπύς»), στην «Ανώτερη Ελεύθερη Σχολή Ερμητικών Επιστημών» και μυήθηκε στο «Μαρτινιστικό Τάγμα». Το «Πνευματιστικό Συνέδριο» του 1908 στο Παρίσι, που διοργάνωσε ο Παπύς με τον Β.Μπλανσάρ και άλλους επιφανείς συνεργάτες του, ήταν  για τον Ρ.Γκενόν,ένας σημαντικός σταθμός για την μετέπειτα πορεία του. Γνωρίστηκε με αρκετούς αξιόλογους αναζητητές και επώνυμους ερευνητές της πνευματικότητας και στη συνέχεια, γνωρίστηκε και με πολλούς εκπροσώπους, άλλων Μυητικών Μορφών και Παραδόσεων. Είναι χαρακτηριστικό της εποχής εκείνης το γεγονός ότι στο Παρίσι, έβριθε η ανάπτυξη των μυητικο-πνευματοκρατικών κινήσεων, με προεξέχον το «Μαρτινιστικό Τάγμα» του Παπύς, το οποίο επηρέαζε σε μεγάλο βαθμό όλα τα ανήσυχα πνεύματα της εποχής.

    Την εποχή εκείνη ο Ρενέ Γκενόν χρησιμοποίησε ως μυητικό του όνομα το “Palingenius”, όνομα ιδιαίτερης σημασίας, το οποίο προεικόνιζε το μεγαλειώδες μελλοντικό του έργο  που θα αποτελούσε μια «παλιγγενεσία», μια «επανόρθωση» της αληθινής πνευματικότητας και της «αποκατάστασης» της Sophia Perennis, όχι μόνο στο μυητικό επίπεδο, αλλά σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης πνευματικότητας, φιλοσοφικό, καλλιτεχνικό, θρησκευτικό, πολιτικό, κλπ.

    Ο Ρενέ Γκενόν απαγοητευμένος είχε πειστεί πλέον, ότι όλοι οι πνευματοκρατικοί οργανισμοί που γνώρισε στην εποχή του, τόσο οι «μυητικοί», όσο και οι «θρησκευτικοί», αυθεντικοί ή μη, δεν κατείχαν σοβαρά δομημένες διδασκαλίες και Παράδοση. Αποπειράθηκε τότε να συγκεντρώσει τα πιο αξιόλογα στοιχεία από αυτές τις οργανώσεις, σ’ ένα Τάγμα το “Ordre du Temple renove”, το οποίο αν και στερημένο από μια κανονική μεταβίβαση και διαδοχή, θα μπορούσε ίσως, προσωρινά να εργαστεί για το κολοσσιαίο έργο της «παλιγγενεσίας» της Δυτικής πνευματικότητας. Δυστυχώς ο δογματικός φανατισμός του κατεστημένου και η παρωπιδιστική οπτική που καλλιεργούνταν  στα ξεπεσμένα Τάγματα και στις αλλοτριωμένες μυητικές οργανώσεις, δεν επέτρεψαν να ακουστεί ο καθάριος και  κρυστάλλινος λόγος του.

    Δύο Μαρτινιστές, που ίδρυσαν το 1904 το περιοδικό “La Voie”, με τους οποίους συνδέθηκε ιδιαίτερα, ίσως του άνοιξαν τον δρόμο σε νέους ορίζοντες, προσανατολίζοντάς τον προς τις αυθεντικές Ανατολικές Μυητικές Παραδόσεις. O Leon Champrenau (1870-1925) ήταν μυημένος στο Ισλάμ (ως “Abdul Haqq”) και ο Albert de Pouvourville (1862-1939), νεανικός φίλος του Στανισλάς ντε Γκουαϊτά, ήταν μυημένος στον Ταοϊσμό (ως “Matgioi”). Τον Νοέμβριο του 1909 συνέχισε το περιοδικό με τον τίτλο “La Gnose” μέχρι το 1912. Αποπειράθηκε κατόπιν, να επηρεάσει τον Ελευθεροτεκτονισμό (ως “Sphinx”) και τον Χριστιανισμό, αλλά, αν και εργάστηκε και εκεί, μ’ όλες του τις δυνάμεις, δεν εισακούστηκε και πάλι. Το 1912, ο Ρ.Γκ. έλαβε την Ισλαμική Μύηση με το όνομα «Σείκχ»  “Abd Al-Wahid Yahya” = «Ο Υπηρέτης του Ενός». Ο Μυητής του στον Σουφισμό ήταν ο «Σείκχ» «Abder-Rahman Elish El-Kebir El-Alim El-Malki El-Maghribi», ο οποίος υποστήριζε ότι η μυητική του διαδοχή έφτανε πίσω στον Ίμπν Άραμπι. Για τον Ρ.Γκενόν, η Ισλαμική Παράδοση είναι η ανατολικότερη από τις «ζωντανές δυτικές» Παραδόσεις. Πέθανε στην Αίγυπτο, όπου είχει μετοικίσει από το 1930, την Κυριακή 7 Ιανουαρίου στις 11 μ.μ. το 1951, σε πλήρη νοητική διαύγεια.   
   
    Ουδέποτε θεώρησε τον εαυτό του ως Πνευματικό Δάσκαλο, απωθώντας κάθε τέτοια ενέργεια, προτιμώντας απλά να κάνει φίλους. Έτσι, τελείωσε ο βίος αυτού του απλού και ταπεινού ανθρώπου, απαλλαγμένου από κάθε ματαιοδοξία, από εκείνες που συνήθως καταδυναστεύουν τους ανθρώπους, ακόμη και τους «πνευματικούς».
    Λέγεται ότι, το έργο του Ρενέ Γκενόν, ήταν η τρίτη, επιτυχημένη πλέον, προσπάθεια του «Aνατολικού Mυητικού Kέντρου» να βοηθήσει για την ανόρθωση την πνευματικά παρηκμασμένη  Δύση, μετά τις δύο αποτυχημένες προσπάθειες με τον  Σαιν-Ύβ ντ’ Αλβέντρ  και τον Υβόν Λελούπ (Πωλ Σεντίρ).
     
    Το έργο του Ρενέ Γκενόν, έγινε γνωστό το δεύτερο μισό του 20ου αι. και τα γραπτά του μεταφράστηκαν σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες. Θεωρήθηκε ως ο μεγαλύτερος μεταφυσικός του εικοστού αιώνα, και η σημασία του έργου του μόνον τώρα, στην Αυγή του 21ου αι., αποδεικνύει την μεγάλη σημασία της για το μέλλον της Δυτικής Πνευματικότητας. Μαζί με τον Ανάντα Κουμαράσουαμι (Ananda Coomaraswamy) και τον Φρίτζοφ Σουόν (Frithjof Schuon), αποτέλεσαν, όπως είπε κάποιος σχολιαστής «την μεγαλειώδη τριανδρία» της σχολής των «Παραδοσιαστών». Οι σχολιαστές του έργου του Ρενέ Γκενόν, το διακρίνουν σε τέσσερις υποδιαιρέσεις: α) η αποκατάσταση της μεταφυσικής διδασκαλίας, β) η μεταβίβαση και οι παραδοσιακές αρχές, γ) ο παραδοσιακός συμβολισμός και δ) η κριτική του σύγχρονου κόσμου.

    Οι σημερινοί μαθητές του ενοχλούνται με τις αναφορές στην «μαρτινιστική» περίοδο της ζωής του Ρ.Γκενόν, αλλά και πολλοί σημερινοί μαρτινιστές ενοχλούνται με την αυστηρή κριτική που άσκησε ο Ρ.Γκενόν, στον πνευματισμό, στον θεοσοφισμό, στις ψευδο-μυητικές και στις αντι-μυητικές οργανώσεις, στους «ανατολιστές», κλπ.
    Όπως έχει αναφέρει και ο Μιρτσέα Ελιάντε: «Η πλέον εμβριθής και καταστρεπτική κριτική όλων των αποκαλούμενων απόκρυφων ομάδων, δεν παρουσιάστηκε από κάποιον ορθολογιστή εξωτερικό παρατηρητή, αλλά από έναν συγγραφέα από τον εσωτερικό κύκλο, κανονικά μυημένο μέσα σ’ ορισμένα από τα μυστικά τάγματα και καλά εξοικειωμένο με τις απόκρυφες δοξασίες τους. Παραπέρα, αυτή η κριτική κατευθυνόταν, όχι από μια σκεπτικιστική ή θετικιστική προοπτική, αλλά από εκείνο που αυτός αποκαλούσε «παραδοσιακός εσωτερισμός». Αυτός ο μορφωμένος και αδιάλλακτος κριτικός, ήταν ο Ρενέ Γκενόν.»

   
    Ο Louis-Claude de Saint-Martin αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στα μυητικά τάγματα στα οποία συμμετείχε, δεν ίδρυσε κανένα τάγμα και τήρησε μια ορθή επιφύλαξη προς όλα. Με το έργο του ξεκίνησε ένα ρεύμα μείζονος χριστιανικής διαφωτιστικής σκέψης και προσκάλεσε τους ανθρώπους να συνενωθούν σε μια αδελφότητα πνεύματος. Κατά το κρίσιμο σημείο του θανάτου, ο Louis-Claude de Saint-Martin «προέτρεψε όλους όσους τον περιέβαλαν να θέσουν την εμπιστοσύνη τους στην Θεία Πρόνοια, και να ζήσουν μεταξύ τους ως αδελφοί, με τα ευαγγελικά συναισθήματα.

    Η μύηση του 1882 και αυτή την οποία ο Augustin Chamboseau τοποθετεί, σε ό,τι τον αφορά, το 1886, μυήσεις τις οποίες αντάλλαξαν μεταξύ τους το 1888, παραμένουν αβέβαιες ως προ την φύση τους και ως προς τις περιστάσεις. Έχουν μια μορφή διαφορετική και ουδόλως τελετουργική. Από τότε που ιδρύθηκε το Μαρτινιστικό Τάγμα, η «Μαρτινιστική» μύηση είναι η μύηση του Papus, και όχι η μύηση των Papus - Chamboseau.

    Ο Papus συνέλαβε και όρισε το Μαρτινιστικό Τάγμα, ταυτόχρονα ως ένα μυητικό τάγμα και ως μία σχολή ηθικής ιπποσύνης  και χριστιανικού αποκρυφισμού.

    Ο χριστιανισμός του Μαρτινιστικού Τάγματος, παρότι η πρώτερη θεώρηση αφικνείται από την  Καμπαλιστική δοξασία της συμπαντικής Επανενσωμάτωσης του Martinez de Pasqually, χριστιανοποιείται πλήρως  λόγω της καρδιακής ατραπού της εσώτερης μεταστοιχειώσεως του Saint-Martin, ο δε αποκρυφισμός του, είναι «το σύνολο των δοξασιών και των πρακτικών που στηρίζονται στην θεωρία σύμφωνα με την οποία κάθε αντικείμενο ανήκει σε ένα μοναδικό σύνολο και διαθέτει με κάθε άλλο στοιχείο αυτού του συνόλου σχέσεις αναγκαίες, σκόπιμες, μη χρονικές και μη χωρικές», θεωρία που αποκαλείται θεωρία των αντιστοιχιών.
   
    Δυστυχώς, δεν είναι μόνον η αλλοίωση που δέχτηκε ο δυτικός εσωτερισμός από την ύπουλη εισβολή του χριστιανισμού, του κατεξοχήν διώκτη του. Δεν είναι μόνον η αλλοτρίωση των υψηλών θεουργικών καμπαλιστικών πρακτικών από την προσευχητική πρακτική του ξεπεσμένου ικέτη της οδού της καρδιάς. Δεν είναι μόνον η σοβαρή αλλά αυστηρή κριτική και απαγοήτευση του μεγάλου φιλοσόφου Ρενέ Γκενόν  για το σύνολο των μυητικών Ταγμάτων που ξεπηδούσαν σωρηδόν προς τα τέλη του 19ου αιώνα. Η προειδοποίηση που γιγαντώνεται ενάντια στο Μαρτινιστικό Τάγμα, συμπληρώνεται από το πολύ χαμηλό πνευματικό ύψος του ιδρυτή του, του Gerard Encausse ή Papus,  οι ιστορικές απόψεις του οποίου έχουν πλέον γελοιοποιηθεί, οι ερμητικές του θέσεις έχουν αναιρεθεί από μεγάλους διδασκάλους του δυτικού εσωτερισμού (π.χ. Φόρτσιουν)  και η πνευματικότητα λείπει παντελώς από το σύνολο των έργων του.
   
    Το θέμα του ψευδο-εσωτερισμού (pseudo-esoterism) και της ψευδο-μύησης (pseudo –initiation) – όροι του Ρενέ Γκενόν-, όχι όπως φαίνεται στην επιφάνεια, αλλά στις βαθύτερες παραμέτρους που το συνθέτουν, είναι από τα πιο σημαντικά της εποχής μας.  Γιαυτό δεν έχει σημασία η περιπτωσιολογία, αλλά η φύση του φαινομένου.
Ο Ρενέ Γκενόν  είναι ο πρώτος που ανέδειξε το θέμα και το ανέλυσε με τόση επάρκεια που σήμερα οι θέσεις του θεωρούνται «προφητικές». Ο ίδιος συμμετείχε ως νέος σε ψευδο-μυητικές οργανώσεις του Παρισιού, τις οποίες εγκατέλειψε όταν γνώρισε τις αυθεντικές παραδοσιακές μορφές της μεταφυσικής.
   
     Τα παρακάτω αποσπάσματα από τα έργα του Ρενέ Γκενόν, αποτελούν μερικές από τις αντιπροσωπευτικότερες αναφορές στις ψευδο-εσωτερικές οργανώσεις και στους ψεύτικους δασκάλους :

    "...εκείνοι που διατείνονται ότι είναι πνευματικοί οδηγοί χωρίς να διαθέτουν καθόλου τα προσόντα , δεν έχουν υπάρξει πιθανώς τόσο πολυάριθμοι όσο είναι σήμερα, και ο κίνδυνος που απορρέει είναι καθόλα μεγαλύτερος γιατί στην πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι γενικά έχουν πολύ ισχυρές και λίγο ή πολύ ανώμαλες ψυχικές δυνάμεις , πράγμα που προφανώς δεν αποδεικνύει τίποτα από τη σκοπιά της πνευματικής ανάπτυξης και από αυτή την άποψη είναι συνήθως ακόμη μια μάλλον μη ευνοική ένδειξη, αλλά οι οποίοι παρόλα αυτά είναι ικανοί να δημιουργήσουν μια ψευδαίσθηση και να την επιβάλλουν σε όλους όσοι είναι ανεπαρκώς ενημερωμένοι και συνεπώς δεν μπορούν να κάνουν τις απαραίτητες διακρίσεις. Γιαυτό κάποιος δεν μπορεί να προφυλαχτεί πολύ από τέτοιους δασκάλους, που μπορούν μόνο να αποπλανήσουν εκείνους που αφήνονται να γοητευτούν από αυτούς και που πρέπει να θεωρήσουν τον εαυτό τους τυχερό αν δεν υποφέρουν τίποτα περισσότερο από ένα χάσιμο χρόνου".

    "Επιπλέον, είτε είναι απλοί τσαρλατάνοι, από τους οποίους υπάρχουν πολλοί στο παρόν, είτε εξαπατούν τον εαυτό τους πρώτα πριν να εξαπατήσουν άλλους, είναι περιττό να πούμε ότι αυτό δεν αλλάζει τίποτα στην πράξη, και με μια έννοια εκείνοι που είναι λίγο ή πολύ ειλικρινείς ( επειδή μπορούν να υπάρχουν πολλοί βαθμοί εδώ) είναι ίσως οι πιο επικίνδυνοι εξαιτίας της ασυνειδησίας τους. Μόλις και μετά βίας χρειάζεται να προσθέσουμε ότι η σύγχυση του ψυχικού με το πνευματικό (ή του νοητικού με το πνευματικό, ή ακόμα χειρότερα του αιθερικού με το πνευματικό), δυστυχώς τόσο διαδεδομένη ανάμεσα στους συγχρόνους μας, και την οποία έχουμε συχνά καταγγείλει, συμβάλλει τα μέγιστα να κάνει δυνατές τις χειρότερες παρεξηγήσεις από αυτή την άποψη. Και όταν κάποιος προσθέσει σε αυτή την γοητεία των υποτιθέμενων «δυνάμεων» και ένα γούστο για ασυνήθιστα  «φαινόμενα», τα οποία επιπλέον σχεδόν αναπόφευκτα πάνε μαζί, έχει μια αρκετά ολοκληρωμένη εξήγηση για την επιτυχία ορισμένων ψεύτικων δασκάλων".
   
    «Οι ατομικές ζήλειες και αντιπαλότητες δεν μπορούν να βρουν θέση σε έναν αληθινά μυητικό χώρο, ενώ, αντίθετα, σχεδόν πάντα παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στις δραστηριότητες των ψεύτικων οργανώσεων και δασκάλων».

Initiation and Spiritual Realization, ed.Sophia Perennis, 2001

    « Ο λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι αφήνονται να πλανηθούν από αυτή την αυταπάτη είναι κατά βάθος πολύ απλός : ορισμένοι επιζητούν να αποκτήσουν πάνω απ’όλα φανταστικές «δυνάμεις», δηλαδή, με λίγα λόγια, την ικανότητα να προκαλούν, υπό τη μιά ή την άλλη μορφή, «φαινόμενα» λίγο πολύ ασυνήθιστα. Άλλοι πάλι προσπαθούν να «συγκεντρώσουν» τη συνείδησή τους στις κατώτερες «επιμηκύνσεις» της ανθρώπινης ατομικότητας, θεωρώντας τες ως ανώτερες καταστάσεις απλώς και μόνο επειδή βρίσκονται έξω από τα πλαίσια όπου περικλείεται γενικά η δραστηριότητα του μέσου ανθρώπου». (το τελευταίο απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Γκενόν «Η βασιλεία της ποσότητας και τα σημεία των καιρών», εκδ.Πεμπτουσία).

Ιστοσελίδες που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο.
www.innerwork.gr/martinistheptad.htm
martinismos.ifrance.com/martinism.htm
www.ododeiktes.gr
el.wikipedia.org/wiki/Μαρτινισμός
www.martinism.gr

Trithemius:
Η ανωτέρω παρουσίαση είναι πραγματικά εξαιρετική και πολύ κατατοπιστική για τις ρίζες και την εξέλιξη του Μαρτινισμού. Εδώ θέλω να κάνω μία ερώτηση:

Τελικά, αναφερόμενοι στον Μαρτινισμό, μήπως μιλάμε ουσιαστικά για μια μυητική γραμμή που "εκχριστιανοποιήθηκε" και διαφέρει αρκετά από τις απαρχές της (Μαρτινεσμός); Εγώ πάντως αναγνωρίζω πως ο Μαρτινισμός δεν ακολουθεί τις πρωταρχικές τελετουργίες του Μαρτινεσμού (θεουργικές τελετές) και προσδίδει στο σκοπό της ένωσης με τον θεό το χαρακτηριστικό της "σωτηρίας" της ψυχής όχι ως επανασύνδεση με τη θεϊκή μας φύση αλλά ως έννοια εξασφάλισης μιας κατάστασης ψυχικής επίγειας ευδαιμονίας που θα μας χαριστεί από τον (ανθρωπομορφικό) χριστιανικό θεό μέσω της ικεσίας και της "ταπεινότητας". Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, ο Μαρτινισμός αποτελεί έναν ενδιάμεσο κρίκο μεταξύ εσωτερικού χριστιανισμού και Μαρτινεσμού και η σημαντική διαφορά τους είναι πως ο Μαρτινεσμός είναι αυτός που αποδίδει την ουσία της ένωσης με τον θεό στην πραγματική της υπόσταση.

Ορφέας:
    Δυστυχώς αδελφέ μου, η ύπουλη εισβολή των Ιησουιτών στα μυητικά τάγματα  και το ξαμόλημα των "σκύλων του Κυρίου" (Domini canae) μέσα στις εσωτερικές οργανώσεις, έφτασαν στο σημείο να τις καταστήσουν χριστιανικά κατηχητήρια που συντελούν στην εβραιοποίηση και στην μόλυνση της αγνότερης φλόγας, της ιερής φλόγας που κρυφοέκαιγε στους βωμούς των μυστηρίων της δυτικής εσωτερικής παράδοσης, από τα σεπτά χρόνια της Ελευσίνας και της Σαμοθράκης.

    Θα δούμε στη συνέχεια πως αλλοιώθηκαν και αλλοτριώθηκαν μεγάλες μυητικές οργανώσεις -όπως ο τεκτονισμός- πως ο Ερμής ο Τρισμέγιστος διαστρεβλωμένα παρουσιάστηκε Αιγύπτιος και προφήτης του Εβραίου ραβίνου Ιησού, πως η Αλχημεία του Ζώσιμου και της πλειάδας των μετέπειτα σοφών της τέχνης, ξέπεσε σε μια προσευχητική πρακτική ταπεινωτικής εξαθλίωσης και πως η ύψιστη φιλοσοφία, το διαμάντι που γέννησε ο ανεπανάληπτος Μινωικός πολιτισμός και ανέπτυξε και μεταλαμπάδευσε η εξάπλωση των Ελλήνων Αρίων -η Καμπαλα- κατάντησε να λέγεται ανόητα "εβραϊκός μυστικισμός" και να γίνεται όργανο δογματικής προπαγάνδας, ξεπέφτοντας σε χριστιανική Καμπαλα.

    Η τριπλή αγνή πηγή γνώσης -Ερμητισμός, Αλχημεία, Καμπαλά- μολύνθηκε....
    Ο δυτικός εσωτερισμός ξέπεσε αλλοιωμένος....
    Η πνευματικότητα εξέλιπεν....

    Εμπρός τέκνα του φωτός -ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ- ας αγωνιστούμε να ξανανάψει η άγια φλόγα των ιερών βωμών, να ξαναπηγάσει το λάλον ύδωρ, να ξαναζωντανέψουμε την ελπίδα στα παιδιά μας.

Εσεται Ημαρ....

suida:
  Ο   ΛΟΥΙ  ΚΛΩΝΤ   ΝΤΕ   ΣΑΙΝ   ΜΑΡΤΕΝ    γεννηθηκε   στις   18    ιανουαριου    1743    στο    ΑΜΠΟΥΑΖ  της   ΓΑΛΛΙΑΣ.  ΑΝ    και  ο 
                                                            πατερας   του   τον   προοριζε   για   δικαστικο   αυτος   εγκατελειψε   την   νομικη  και
                                                            εγινε    ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ   του   στρατου.   Η  μοναδα  του   ηταν   το   ΣΥΝΤΑΓΜΑ  του
                                                             ΦΟΥΑ.  ΕΚΕΙ   γνωρισε   τον   DE  GRAINVILLE    o   οποιος   τον   εφερε   σε   ΕΠΑΦΗ
                                                             με   το   ΤΑΓΜΑ    ΤΩΝ   ΕΚΛΕΚΤΩΝ   ΚΟΕΝ   ΤΟΥ   ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ   και   τον   ΙΔΡΥΤΗ  ΤΟΥ
                                                             MARTINEZ    DE   PASQUALLY    ηταν   τοτε   το  ετος   1765.   ΤΟ   1772   ΕΛΑΒΕ   ΤΟΝ
                                                             ΑΝΩΤΕΡΟ    ΒΑΘΜΟ..   REAUX    CROIX  ..  τους   βασιλικους   Σταυρους...!!!

                                                             ΓΙΑ   το   ΤΑΓΜΑ   "ΟΙ    ΕΚΛΕΚΤΟΙ    ΚΟΕΝ  "  ΔΕΝ    ΥΠΑΡΧΟΥΝ    ΕΣΩ   ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ!!!

                                                             Λεγεται   οτι   η   διδασκαλια  του   βασιζοταν   επι  του   ΔΟΓΜΑΤΟΣ   οτι   ο   ΑΝΘΡΩΠΟΣ
                                                             ΟΦΕΙΛΕΙ   ΝΑ   ΚΑΤΑΣΤΕΙ    ΙΣΑΓΓΕΛΟΣ!!   ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΣ   ΣΤΗΝ   ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ   ΠΟΥ
                                                             ΗΤΑΝ    ΠΡΙΝ   ΤΗ    "ΠΤΩΣΗ  ΤΟΥ"....
                                                             Η   ΘΕΟΥΡΓΙΑ   που   ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ    πιθανοτατα   ΗΤΑΝ   "καμπαλιστικης "  προελευσης!??...
                                                             ΛΕΓΕΤΑΙ   οτι    σε    ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ    ημερομηνιες   ΟΙ   ΚΟΕΝ   ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΟ   
                                                             ΟΥΡΑΝΙΕΣ     ΔΥΝΑΜΕΙΣ    που   σε    "ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ"   ΜΑΖΙ  ΤΟΥΣ   ΕΡΓΑΖΟΝΤΟΥΣΑΝ    για
                                                             το   ΚΑΛΟ   ΤΗΣ    ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ!!!

                                                             ΤΟΤΕ    λεγεται ΄   ΗΤΑΝ   που   ο   ΣΑΙΝ   ΜΑΡΤΕΝ   ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ   μια   ΟΔΟ   
                                                             ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΕΡΗ....ΕΣΤΡΕΨΕ   ΤΗΝ   ΘΕΟΥΡΓΙΑ  ΤΟΥ   προς   τον   ΙΔΙΟ   ΤΟΝ
                                                                                         Θ Ε Ι Ο     Λ Ο Γ Ο...   τον   Μ Ε Γ Α     ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΗ    οπως
                                                             τον    ΑΠΟΚΑΛΟΥΣΕ ...
                                           
                                                             ΑΝ    και    ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗΣ     ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ    περασε   την   ΠΕΡΙΟΔΟ   της   
                                                                             Γ Α Λ Λ Ι Κ Η Σ       Ε Π Α Ν Α Σ Τ Α Σ Η Σ     χωρις     ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ!!!

                                                              ΛΕΓΕΤΑΙ    οτι   του   ΑΝΗΚΕΙ   η    ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ    ΤΟΥ   ΣΥΝΘΗΜΑΤΟΣ
                                                                          "  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ--ΙΣΟΤΗΣ--ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "???!!!

       ΣΩΖΕΤΑΙ   ΤΟ   ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ  ΤΟΥ??!!   Η   ΜΟΝΑΔΙΚΗ    ΜΥΗΣΗ    ΤΗΝ   ΟΠΟΙΑ   ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΩ  ΚΑΙ   ΤΗΝ   ΟΠΟΙΑ   ΕΠΙΖΗΤΩ...
                                                           ΜΕ   Ο Λ Η    ΤΗ   Θ Ε Ρ Μ Η    ΤΗΣ   ΨΥΧΗΣ   ΜΟΥ     Ε Ι Ν Α Ι        ΕΚΕΙΝΗ     ΔΙΑ   ΤΗΣ
                                                           ΟΠΟΙΑΣ    ΜΠΟΡΟΥΜΕ    ΝΑ   ΕΙΣΕΛΘΟΥΜΕ   ΣΤΗΝ    Κ Α Ρ Δ Ι Α   ΤΟΥ    Θ Ε Ο Υ !!!
                                                           ΚΑΙ   ΝΑ   Ε Ι Σ Ε Λ Θ Ε Ι    Η   ΚΑΡΔΙΑ   ΤΟΥ   Θ Ε Ο Υ    Ε Ν Τ Ο Σ    ΜΑΣ!!
                                                 Δ Ε Ν    ΥΠΑΡΧΟΥΝ    ΑΛΛΑ    Μ Ε Σ Α   ΓΙΑ  ΝΑ   ΦΘΑΣΟΥΜΕ   Σ"   ΑΥΤΗ    ΤΗΝ    Μ Υ Η Σ Η ...
                                                           Π Α Ρ Α   ΜΟΝΟ    Η    ΟΛΟΕΝΑ    ΚΑΙ    ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ    ΕΙΣΔΥΣΗ     ΣΤΑ    ΒΑΘΗ    ΤΟΥ
                                                                                             Ο Ν Τ Ο Σ     ΜΑΣ!!!!

                                                                                                                                         

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα