'Αρθρα Εσωτερισμού > Θρησκείες και εσωτερισμός

Γνωστικοί και Χριστιανισμός

(1/5) > >>

Avaris:
Διαβάζοντας το βιβλίο «Ο Τελευταίος Ναϊτης» διαπίστωσα πως βάζει κάποια καίρια ιστορικά ερωτήματα κι επισημάνσεις αναφορικά με τον «τρόπο ίδρυσης της Χριστιανικής Εκκλησίας» - σε σχέση πάντα με την επικράτησή του έναντι των πολλών "Χριστιανικών Σεχτών" της εποχής. Αυτές που κατόπιν βαφτίστηκαν με το όνομα "Γνωστικοί".

Το αν και πόσα από αυτά τεκμηριώνονται, είναι σαφώς θέμα προς συζήτηση. Γι’ αυτό άλλωστε και το βάζω σαν θέμα.

Η οπτική λοιπόν του βιβλίου – κωδικοποιημένη με δικά μου περιληπτικά σχήματα και εμπλουτισμένη από εμένα όπου είναι απολύτως απαραίτητο – είναι η παρακάτω :

«Τελικά πόσα γνωρίζουμε για τη γέννηση του Ιησού?

Από Εκκλησιαστικής οπτικής γωνίας τα πάντα.

Από ιστορικής πλευράς, επικρατεί ένα τεράστιο κενό. Κανένα επαληθεύσιμο δεδομένο δεν υπάρχει γι’ αυτό το Φιλοσοφικό/Θρησκευτικό περιστατικό. Κανένα τεκμηριωμένο στοιχείο. Καμία καταγεγραμμένη μαρτυρία.

    Τι συνέβη τελικά δύο χιλιάδες χρόνια πριν?

    Ή έστω, τι επιβεβαιωμένο ιστορικά γνωρίζουμε για τις πρώτες Χριστιανικές κοινότητες?

    Απολύτως τίποτα! Αυτή είναι η απάντηση…

    Μετά τον «Δεδηλωμένο» θάνατο του Ιησού, διάφορες λατρευτικές ομάδες δημιουργούνταν συστηματικά, στηριζόμενες σε Λόγους, αποφθέγματα, διδαχές και φιλοσοφικές θεωρήσεις που πήγαζαν και ταξίδευαν από στόμα σε στόμα χωρίς καμιά επίσημη καταγραφή.

    Έτσι, η κάθε ομάδα (Χριστιανική κοινότητα) ασυναίσθητα ανέπτυσσε τη δική της εκδοχή περί «Διδασκαλίας του Ιησού».

    Ως φυσικό επακόλουθο ανέπτυσσε κάποια Στοιχειώδη Διανόηση που οικοδομούσε ένα σύνολο «Πιστεύω» και «Δοξασιών». Στηνόταν έτσι ένα «τοπικό Λατρευτικό τυπικό».

    Και δεν θα μπορούσε να μην έχει έναν Ηγέτη αυτή η (εκάστοτε) Χριστιανική Κοινότητα. Έναν ηγέτη που, αν μη τι άλλο, φρόντιζε να σταθεροποιήσει την Κοινότητα αλλά και να την επεκτείνει το δυνατόν περισσότερο.

     Η Χριστιανική Θεώρηση των πραγμάτων, από τότε είχε μια «Απολυτότητα». Από Γεννέσεώς της διεκδικούσε την Μονοκαθεδρία, την Μονοκρατορία ως Θρησκευτική άποψη. Αυτό την έβαλε στο Μάτι του Ρωμαϊκού Κυκλώνα. Η Ρώμη μπορούσε να αποδεχτεί το Χριστιανισμό ως μια ακόμη Θρησκεία του Ρωμαικού Πάνθεου. Δεν θα αναγνώριζε ποτέ όμως σε μια Θρησκεία την Φιλοσοφική Μονοκρατορία. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτή η θρησκεία δεν αναγνώριζε ως Θεό τον Αυτοκράτορα.

     Εάν προσθέσουμε και τις διώξεις που υφίστατο από μέρους του Σανχεντρίν και των Εβραίων γενικά, αρκεί για να αντιληφθούμε το εχθρικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ανδρώνονταν το Χριστιανικό Κίνημα.

     Συνεπώς, στα πρώτα βήματά του ήταν εκ των πραγμάτων αναγκασμένο να χρησιμοποιεί «προφορικό λόγο» για να διαδίδει τις «Διδασκαλίες» του.

     Έτσι, μέσα σε περίπου σαράντα χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού, αναπτύχθηκε άναρχα και προφορικά ένα μεγάλο πλέγμα «Χριστιανικών Εκδοχών», χωρίς καμία επίσημη ιστορική καταγραφή ούτε γραπτές μαρτυρίες λογίων ή άλλων γραφειοκρατικών επίσημων πηγών της εποχής.

      Τα σαράντα αυτά πρώτα χρόνια, θεωρούνται «ορόσημο» διότι τότε γράφεται εντέλει το «πρώτο Ευαγγέλιο». Αυτό που στη συνέχεια ονομάστηκε «του Μάρκου». Στην πραγματικότητα όμως ο συγγραφέας του είναι άγνωστος. Άλλωστε, συνήθιζαν και τότε – όπως σε κάθε εποχή - να χρεώνουν γραπτά έργα αγνώστων συγγραφέων σε επώνυμους της εποχής. Μήπως και σήμερα το ίδιο δε γίνεται με την ιδιοποίηση πνευματικής ιδιοκτησίας? Ήταν, είναι και θα είναι μια συνηθισμένη κατάσταση στον χώρο των Γραμμάτων.

      Έτσι γεννήθηκε το πρώτο Ευαγγέλιο (που σημειωτέον δεν κάνει πουθενά λόγο ούτε για Παρθενογέννεση, ούτε για Ανάσταση).

       Μετά από άλλα πενήντα χρόνια προκύπτει το δεύτερο Ευαγγέλιο: του Ματθαίου.

       Μετά από άλλα δέκα χρόνια του Λουκά και πολύ αργότερα του Ιωάννη.

       Στην πορεία «κρίθηκε απαραίτητο» να «ξαναγραφεί» το Ευαγγέλιο του Μάρκου ώστε να συμπεριλάβει τα στοιχεία της Παρθενογέννεσης και της Ανάστασης.

       Πρέπει να γίνει σαφές  όμως ότι αυτά τα τέσσερα δεν ήταν τα μόνα Ευαγγέλια που συνεγγράφησαν μετά το θάνατο του Ιησού.

       Επί διακόσια χρόνια μετά το θάνατό του, οι Χριστιανικές κοινότητες, όπως ήδη ειπώθηκε, πολλαπλασιάζονταν άναρχα και φυσικά έδιναν τις δικές τους εκδοχές περί Διδασκαλίας του Ιησού. Κι αφού αναθάρρησαν – μετά τις πρώτες δεκαετίες – η κάθε Χριστιανική Κοινότητα έγραφε πλέον το δικό της Ευαγγέλιο.

       Έτσι, άρχισε μια πολυδιάσπαση του Πρωτογενούς Χριστιανικού Κινήματος, η οποία συνοδεύτηκε από πληθώρα Ευαγγελίων, με διαφοροποιημένες κοσμοθεωρίες, ενίοτε συγκρουόμενες μεταξύ τους.

       Τα μόνα γνωστά δυστυχώς σήμερα είναι τα πενηνταδύο  γνωστά και ως Γνωστικά/Απόκρυφα Ευαγγέλια. Ευαγγέλια όπως το Απόκρυφο του Ιωάννη, του Θωμά, της Αλήθειας, του Ιούδα, των Αιγυπτίων, του Φιλίππου, του Πέτρου, της Μαρίας της Μαγδαληνής και πολλά πολλά ακόμη.

       Αξίζει να πούμε ότι αναφέρουν Λόγους και Διδασκαλίες του Ιησού που όχι μόνο δεν περιλαμβάνονται στην Καινή Διαθήκη αλλά ενίοτε συγκρούονται με τις (Επίσημες) Θέσεις της.

       Επίσης, ένα ακόμη κοινό σημείο σε αυτά τα Ευαγγέλια είναι πως θεωρούν τις λαϊκές πεποιθήσεις όπως η παρθενογέννεση και η Ανάσταση ως πλάνη και παιδαριώδεις παραδόσεις.

       Σύμφωνα με αυτά τα Ευαγγέλια, το μήνυμα του Ιησού ήταν : « Αν θες να γνωρίσεις το Θεό, κοίτα μέσα σου».

      Μια καθαρά Γνωστικιστική άποψη που ενόχλησε «αυτούς» που διέβλεψαν τη δυνατότητα στησίματος ενός ισχυρού μηχανισμού εξουσίας επάνω στις εύπλαστες ακόμη τότε δομές του εμβρυϊκού Χριστιανικού Κινήματος.

      Κι ο λόγος ήταν πως η παράνομη ακόμη φύση του Κινήματος το καθιστούσε στόχο επιθέσεων. Άρα, για να επιβιώσει των επιθέσεων και να επεκταθεί χρειαζόταν μια «ισχυρή οργανωτική δομή».

      Αυτό με τη σειρά του σήμαινε: «Ενιαία Φιλοσοφική Θεώρηση», « Ενιαίο Σώμα», «Μία Ισχυρή Ηγεσία».

      Αντιθέτως, οι πολλές και διαφορετικές Χριστιανικές Κοινότητες, οι πολλές και αλληλοσυγκρουόμενες ηγεσίες, τα πολλά και ενίοτε αλληλοαναιρούμενα Ευαγγέλια θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στον κατακερματισμό, τον αλληλοσπαραγμό και εντέλει τον αφανισμό της Χριστιανικής Κοινότητας.

      Με αυτό το σκεπτικό, σε ορισμένες κοινότητες άρχισε να εμφανίζεται μια ιεραρχία τριών βαθμών: Επίσκοποι, Ιερείς, Διάκονοι.

      Αυτή η «Ηγετική Τρόικα» διεκδίκησε, με κάθε μέσο, τη θέση του Θεματοφύλακα της «Μόνης Αληθινής Πίστεως» ( φράση που θα χρησιμοποιηθεί κατά κόρον τα επόμενα δύο χιλιάδες έτη για να νομιμοποιήσει Αυθαιρεσίες και καταστροφές).

      Το Δίκτυο αυτών των τοπικών Ηγεσιών επεκτάθηκε αρκετά, μέχρις ότου ισχυροποιήθηκε τόσο που να επιδιώξει πλέον την Οργανωτική του Αναβάθμιση έναντι των εκτός Δικτύου «αντιφρονούντων» .

      Το 180 μΧ, ο Ειρηναίος, Επίσκοπος της Λιόν, με τη στήριξη του Δικτύου των Επισκόπων της Μίας και Μοναδικής Πίστεως, επέβαλλε και επίσημα πλέον την «Μία και Μοναδική Εκδοχή του Χριστιανισμού», χαρακτηρίζοντας οριστικά πλέον όλες τις υπόλοιπες ως «Αιρετικές».

      Σύμφωνα με την απόφασή τους, πλέον,  η «Σωτηρία των Ανθρώπων» ήταν εφικτή μόνον μέσα από την ένταξη και υποταγή τους στην «Μία και Μοναδική εκ Θεού, Αποστολική, Ορθόδοξη και Καθολική Χριστιανική Εκκλησία».

      Το Υπέρτατο αυτό Εκκλησιαστικό Διοικητικό Όργανο του Ειρηναίου αποφάσισε επίσης την αποδοχή μόνον των παραπάνω τεσσάρων Ευαγγελίων ως επίσημα και «αφόρισε» όλα τα υπόλοιπα χαρακτηρίζοντάς τα ως Αιρετικά βδελύγματα και απαγορεύοντας τη συγγραφή οποιουδήποτε άλλου Ευαγγελίου.

      Ο Ειρηναίος φρόντισε στο έργο του «Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως» να νομιμοποιήσει ως Μοναδικά τα τέσσερα Ευαγγέλια και να αποκηρύξει ως βλάσφημα όλα τα υπόλοιπα.

      Παρεμπιπτόντως, στοιχεία όπως η «Παρθενογέννεση», «αφηγήσεις του Θείου Πάθους», «ο Μυστικός Δείπνος», «η Ευχαριστία», «ο Σταυρικός Θάνατος» και «η Ανάσταση» δεν υπήρχαν στα αποκηρυγμένα Γνωστικά Ευαγγέλια. Υπήρχαν όμως και στα τέσσερα αποδεκτά επίσημα Ευαγγέλια.

      Έτσι, παρ’ ότι το Χριστιανικό Κίνημα βρίσκονταν σε αντιπαλότητα με το εξωτερικό του κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, επέλεξε να βρεθεί σε σφοδρή αντιπαλότητα και με την πολλαπλή εσωτερική του αντιπολίτευση. Με αποτέλεσμα το απηνές κυνηγητό των ανά την Ρωμαϊκή επικράτεια «Αντιφρονούντων (αιρετικών) Χριστιανών».

      Εν τέλει, πήρε κάπου διακόσια χρόνια (367μΧ) για να οριστικοποιηθεί η λίστα των εικοσιεπτά κειμένων που αποτελούν την Καινή Διαθήκη. Άλλωστε, στο τέλος του 4ου μΧ αι ο Χριστιανισμός ήταν η επίσημη κυρίαρχος Ρωμαϊκή Θρησκεία και είχε απεριόριστη δύναμη να επιβάλλει τη θέλησή της. Αποτέλεσμα ήταν πλέον η απηνής και εκτεταμένη δίωξη των «αντιφρονούντων (αιρετικών) Χριστιανών» με μόνιμο στόχο στους αιώνες που ακολούθησαν την εξολόθρευσή τους. Όλα τα κείμενα των «Αιρετικών (πλέον) Ευαγγελίων» οδηγήθηκαν στην πυρά και ο κάτοχός τους ήξερε πια ότι τον περίμενε ο θάνατος από τα Ελέω Θεού (και Εκκλησίας πλέον) αυτοκρατορικά αποσπάσματα.

       Αλλά ευτυχώς, πάντα κάτι ξεφεύγει από τις πυρές των «Φιλοσοφικά Ανεγκέφαλων» της ιστορίας για να αποδεικνύει στους μεταγενέστερους την πολιτιστική παραφροσύνη τους.

       Ξέφυγαν λοιπόν τα πενηνταδύο Γνωστικά/Απόκρυφα Ευαγγέλια και είναι άγνωστο φυσικά τι μπορεί να υπάρχει στα περιβόητα υπόγεια του Βατικανό.

       Γιατί όμως αυτή η έχθρα της επίσημης Εκκλησίας απέναντι στα  Γνωστικά Ευαγγέλια?

       Διότι πολύ απλά παρουσίαζαν τον Ιησού ως ένα σοφό σαν όλους τους άλλους (έναν Αβατάρα ουσιαστικά) που ήρθε να διδάξει τον κόσμο «πως να αναζητάει την Σοφία και την προσωπική του λύτρωση» μέσα από ατομικές προσπάθειες. Συνεπώς, δεν χρειάζεται καμία Εκκλησία για να τον «καθοδηγεί».

       Αντιθέτως, τα τέσσερα επίσημα Ευαγγέλια παρουσιάζουν τον Ιησού ως το μοναδικό Σωτήρα που οι πιστοί οφείλουν να τον λατρεύουν με συγκεκριμένες δοξασίες και τρόπο ζωής. Άρα, οι πιστοί είναι τα «πρόβατα» που έχουν απόλυτη ανάγκη την καθοδήγηση του «Ποιμένα» - δηλαδή της Εκκλησίας και των Λειτουργών της – για να επιτύχουν την «προσωπική τους Λύτρωση».

       Επιπροσθέτως, όλα όσα είναι σήμερα ο Χριστιανισμός, όσον αφορά στις Δοξασίες και Τελετές, πρέπει να σημειωθεί ότι προστέθηκαν από τον 4ο μΧ αι και έπειτα. Είναι στοιχεία που δανείστηκαν από άλλες προγενέστερες θρησκευτικές παραδόσεις (πχ Αρχαία Ελληνική, Ζωροαστρική, Ιουδαϊκή, Μιθραϊκή, κλπ) (βλ.  topic «Θρησκείες και Αρχέτυπα»).
       
       
Αναρωτιέμαι,  τι απο τα παραπάνω να είναι αλήθεια και τι ψέμμα?

Που σταματάει η πραγματικότητα και που αρχίζει ο Μύθος....

Που σταματάει το χρονικά τυχαίο και που αρχίζει η ανθρώπινη παρέμβαση....

Ορφέας:
Εύστοχος ο τίτλος του θέματος, γιατί στην ουσία μιλάμε για μία κοινή αντίληψη, ειδωμένη όμως από δύο τελείως διαφορετικές οπτικές.
Ο κορμός κυριολεκτικά είναι ένας, το μυθολογικό παλίσιο κοινό.
Η διαφοροποίηση άρχισε να γίνεται αισθητή, όταν τα δύο βασικά κέντρα της κοινής αντίληψης, άρχισαν σιγά σιγά να απομακρύνονται, καταλήγοντας στο τέλος σε έντονη αντιπαλότητα.

Τα δύο βασικά κέντρα, τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού ήταν,
στην Ανατολή η Αντιόχεια και στην -ας πούμε- Δύση, η Αλεξάνδρεια.

Σε αυτά τα δύο κέντρα όμως, παρατηρήθηκαν δύο διαμετρικά αντίθετες θεωρήσεις περί του χρισμένου Μεσσία...
Η μεν "σχολή" της Αλεξάνδρειας, θεωρούσε ολάκερη την μεσσιανική διδασκαλία ως αλληγορία, σαν έναν μυητικό μύθο, ενώ η "σχολή" της Αντιόχειας, αποστερημένη από το εσωτερικό νόημα του χριστοκεντρικού μύθου,
κατάντησε να δέχεται κυριολεκτικά κάθε σημείο του μύθου, με αποτέλεσμα να αποβεί μοιραία σε ένα επιφανειακό, αλλά φανατικό δόγμα.

Η πρώτη "σχολή" "έδωσε" τους γνωστικούς, ενώ η δεύτερη, τον χριστιανισμό που λίγο πολύ γνωρίζουμε.
Όταν κάποια στιγμή οι δύο "γραμμές" διαφώνησαν ανοικτά, έφτασαν στην αντιπαράθεση, τα αποτελέσματα της οποίας είναι γνωστά σε όλους.

Δυστυχώς οι επιφανειακοί θιασιώτες του μύθου του μεσσία, τυφλωμένοι μέσα στην άγνοια και την ένδοια των εσωτερικών νοημάτων, με ζήλο, φανατισμό και πληθώρα εγκλημάτων, επέβαλαν βάναυσα την αμάθειά τους.

Στο διάβα της αιματοβαμένης φονταμενταλιστικής και απάνθρωπης δράσης του, ο ιουδαιοχριστιανισμός δημιούργησε μια στυγνή και χωρίς δικαίωμα αμφισβήτησης παράδοση, μια παράδοση που κτίστηκε με την βάναυση παραχάραξη και διαστρέβλωση κάθε εσωτερικής και ιστορικής αλήθειας.
Ήρθε όμως ο καιρός και η ιστορία επέστρεψε εκδικητική, απαιτώντας πλέον την θέση της στην αλήθεια.
Παρότι η πλειοψηφία των ιστορικών και αρχαιολόγων αποφεύγουν να κοινοποιούν τα συμπεράσματά τους που καταρίπτουν τον χριστιανισμό, για τους γνωστούς ευνόητους λόγους, λίγοι τολμηροί και με πολύ μεγάλο κόστος, αρχίζουν να αποκαλύπτουν την μεγαλύτερη σκευωρία ενάντια στην αλήθεια και το μεγαλύτερο έγκλημα που επιτελέστηκε ενάντια στην ανθρωπότητα....

Έστω και αργά, τα ευρήματα του Ναγκ χαμάντι, του Κουμράν και της αρχαιολογίας εν γένει,αρχίζουν σιγά σιγά και αποκαθιστούν την ιστορική πραγματικότητα των πρώτων χρόνων του χριστιανισμού...

Ένα από τα ερωτήματα που βασάνιζε την ιστορική σκέψη, ήταν η τάχύτητα που μεταδώθηκε ο χριστιανισμός μετά την υποτιθέμενη σταύρωση του Ιησού. Και αυτό γιατί, σε πολύ λίγες δεκαετίες και παρά το ότι οι συνθήκες της εποχής εκείνης υποδείκνυαν ότι ήταν αδύνατη τόσο γρήγορη εξάπλωση, το δόγμα με ύφος αυθαεντίας επέβαλε αυτήν την άποψη...

Όμως, η αλήθεια τελικά ανασταίνεται...
Αυτές οι λεγόμενες μετέπειτα χριστιανικές ομάδες, ήδη υπήρχαν σχεδόν έναν αιώνα πριν εμφανισθεί ο υποτιθέμενος χριστός των ευαγγελίων.

Από τα διασωθέντα κείμενα του Κουμράν, ένα σχόλιο πάνω στο βιβλίο του προφήτη Αββακούμ, αναφέρεται στον Διδάσκαλο της δικαιοσύνης που καταδιώχτηκε από τον Χυδαίο ιερέα.
Η ιστορία του διδασκάλου της δικαιοσύνης συνοδεύεται και από την σφαγή χιλιάδων τέκνων του Ισραήλ και ο ίδιος, παρότι άγιο το έργο που επιτέλεσε, τελικά συνελήφθηκε, βασανίστηκε και κρεμάστηκε...

Χαρούμενοι κάποιοι υπερβολικά επιπόλαιοι "θεολογίζοντες" χριστιανοί, ζητωκραύγαζαν και με σαρδόνιο και σκωπτικό ύφος, έριχναν στην "μούρη" των σκεπτικιστών τις "αποδείξεις" για τον μεσσία τους που αποκάλυψαν τα χειρόγραφα του Κουμράν...

Υπερβολικά επιπόλαιοι όμως, γιατί η ιστορία μας αποκάλυψε έναν "άλλο" διδάσκαλο που έζησε σχεδόν έναν αιώνα παλαιότερα.

Το 88 π.Χ. συνελήφθη ο διδάσκαλος της δικαιοσύνης, αρχηγός των Εσσαίων, των ορθοδόξων Εβραίων.
Μετά τον εξαετή εμφύλιο πόλεμο των Εβραίων, όταν η μερίδα των ορθόδοξων Εβραίων ζήτησε την βοήθεια του Έλληνα βασιληά της Συρίας Δημητρίου του Εύκαιρου, ο Αρχιερέας και βασιληάς των Εβραίων Αλέξανδρος Ιανναίος κατάφερε να επιβληθεί στον εμφύλιο, μετά την αποχώρηση του Δημητρίου λόγω υπαναχώρησης από την συμφωνία των ορθοδόξων Εβραίων, όπως μας πληροφορεί ο Ιώσηπος. Και η συνέχεια που επακολούθησε διακιολογεί τους θρήνους που γράφτηκαν για τα τέκνα του Ισραήλ.

Γιατί εξοργισμένος ο Αχιερέας Αλέξανδρος Ιανναίος (ήταν στην μόδα τότε τα Ελληνικά ονόματα), συνέλαβε μεγάλο πλήθος στασιαστών και για πρώτη φορά και ενάντια στον βιβλικό νόμο, όλους τους σταύρωσε .
Μάλλιστα η ιστορία κατέγραψε ότι για τους πρωτεργάτες, έστησε τους σταυρούς σε μια εξέδρα μπροστά στο παλάτι του. Πριν μάλλιστα ξεψυχήσουν τα θύματά του, κατέσφαξε μπροστά τους τα παιδιά και τις γυναίκες τους.

Ο προφήτης Ναούμ σχολιάζει με πολύ φρίκη  τον σφαγιασμό ευσεβών ιουδαίων που αποζητούσαν μόνον την καθαρότητα της λατρείας τους, από τον βλασφημο χυδαίο Αρχιερέα.

Το συμβάν αυτό και πολλά άλλα γεγονότα, αποκαθιστούν την ιστορία και την αντίληψη για την εποχή, αποκαλύπτοντας ότι οι ομάδες αυτές αιρετικών Εβραίων προϋπάρχουν πολύ πριν την εποχή των υποτιθέμενων γραφών της καινής διαθήκης, όπως οι Εσσαίοι, οι Εβιωνίτες κλπ, και ήταν στην ουσία αυτοί που εκατό τουλάχιστον χρόνια πριν από τον υποτιθέμενο χριστό, πιστεύαν και πρεσβεύαν τον μεσσιανισμό.

Πολλές ιστορίες, πολλοί μύθοι και μεσσιανικά κυρήγματα παλαιότερα, πλαστογραφήθηκαν και αποδόθηκαν σε έναν άφαντο ιστορικά Ιησού, παρόντα όμως σαν φιγούρα μέσα στην παλαιότερη παράδοση των ευσεβών Εβραίων και ζωντανό μέσα στα όνειρά τους για απελευθέρωση, αποκατάσταση και επανασύσταση της Δαυιδικής δυναστείας, η οποία όχι μόνον θα απελευθέρωνε από τους ειδωλολάτρες τον λαό του Ιεχωβά, αλλά θα τον έκανε επιτέλους και παγκόσμιο εξουσιαστή όλων των εθνών του κόσμου, γιατί τους το είχε υποσχεθεί ο Ιεχωβά μέσω των προπατόρων τους προφητών.

Βέβαια το μεσσιανικό όνειρο όχι μόνον  δεν εκπληρώθηκε, αλλά τουναντίον επήλθε και η ολική καταστροφή και διάλυση των Εβραίων από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες το 68-70 μ.Χ.
Αυτό το Εβραϊκό όνειρο, πέρασε μεταλλαγμένο ως Αποκάλυψη του Ιωάννη και έγινε για δύο χιλιάδες χρόνια ο εφιάλτης του Ελληνογενούς δυτικού πολιτισμού...

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ !!!

LordPayens:
Ένα εξαιρετικό θέμα και μια εξαιρετική απάντηση.

Payens
-------
Π:.Ε:.Α:.

Avaris:
Αναρωτιέμαι εαν όλη αυτή η καταιγίδα όψιμου (εκδοτικού και όχι μόνο) φουντώματος του ενδιαφέροντος περί "Γνωστικιστικού παρελθόντος του Χριστιανισμού" θα οδηγήσει σε "σημαντικές ανακατατάξεις" και "παντρέματα" του Χριστιανισμού με τον Εσωτερισμό....

Όχι ότι δεν έχουν γίνει τέτοια "παντρέματα" ή δεν υφίστανται, αλλά αναφέρομαι σε βαθμό "καταιγίδας".....

Μετά τον "Κώδικα Ντα Βίντσι" έχουν γεμίσει τα βιβλιοπωλεία με κάθε τύπου "ευαγγέλιο" και "Μελέτη" .....

Αυτό σημαίνει φούντωμα του "αναγνωστικού ενδιαφέροντος"......

Ε, δεν μπορεί, κάπου θα "ξεσπάσει" αυτό το κύμα.......τίποτα δεν μένει έτσι.....όλη αυτή η "ενέργεια" προς τα κάπου θα "κατευθυνθεί".......

Ορφέας:
Εύχομαι όλη αυτή η ενέργεια να κατευθυνθεί προς την αποδόμηση των υπαρχόντων δογμάτων....

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα