Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Γενικά θέματα προβληματισμού

Σε αγγίζει ο Πόνος του άλλου?

(1/5) > >>

Avaris:
Αλήθεια,

μας αγγίζει ο Πόνος και η θλίψη των άλλων?

Ή είμαστε "θωρακισμένοι", "κουμπωμένοι" και ασφαλείς απο το "αρνητικό φορτίο" των άλλων?

Τι κάνουμε αλήθεια γι' αυτό?

Άραγε, βαδίζεται (ουσιαστικά) η Ατραπός εαν πρώτα δεν έχουν βιωθεί οι έννοιες "Συμπόνοια", "Συμπάσχω" και "Βοηθώ"?

Ή μήπως, όσο είμαστε "κουμπωμένοι" απέναντι στον Πόνο των άλλων, απλώς νομίζουμε πως "πατήσαμε την Ατραπό"?

Και τι σημαίνει: "είμαι ανοιχτός στον Πόνο και τη Θλίψη των άλλων"?

Πως βιώνεται αυτό το συναίσθημα?

Πως αντιμετωπίζεται? (Τόσο Ψυχικά όσο και πρακτικά/εξωτερικά, τουτέστιν με "πράξεις")

Πως χειριζόμαστε αυτό το "ισχυρότατο φορτίο εξωτερικής πίεσης" ώστε απο " Καυτό αίμα Οδύνης" να μετατραπεί σε "Εσωτερικό Χρυσό"?

Το ότι κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε και δεν "μας αγγίζει", δεν σημαίνει πως ο ανθρώπινος πόνος δεν υπάρχει....

Εκεί, δίπλα μας είναι....και μας χαμογελάει χαιρέκακα....

Περαστικά μας....

Ορφέας:

--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 20, 2007, 11:32:48 ---Αλήθεια,


Πως βιώνεται αυτό το συναίσθημα?

Πως αντιμετωπίζεται? (Τόσο Ψυχικά όσο και πρακτικά/εξωτερικά, τουτέστιν με "πράξεις")

Περαστικά μας....

--- Τέλος παράθεσης ---

Ωχ, φίλε μου
ω, τι κατακλυσμός συναισθήματος !!!

Καλά τα ερωτήματα που τίθενται, αλλά λίγο ...περιοριστικά...
Πρώτον, όλοι οι άνθρωποι συμπαθητικά αλληλοεπηρεάζονται.  Όμως, υπάρχει μεγάλη ποικιλία αιτιών στις αντιδράσεις των ανθρώπων απέναντι σε αυτόν που υποφέρει.
Πολλοί φαίνονται αποστασιοποιημένοι, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι αμέτοχοι και αναίσθητοι στον πόνο του άλλου.
Π.χ. υπάρχουν κάποιοι που δεν προστρέχουν για βοήθεια του πληγωμένου και ματωμένου, επειδή απλά λιποθυμούν στην θέα του αίματος, οπότε, δεν μπορούμε να κρίνουμε την εσωτερική στάση του εκάστοτε ατόμου από τις αντιδράσεις που δείχνει στις περιπτώσεις του πόνου του συνανθρώπου του.

Έτσι, κάποιοι ίσως άδικα κατηγορούνται ως αναίσθητοι...
Και ίσως κάποιοι πράγματι να είναι !!!
Όπως ο μύστης, ο οποίος μετά την πληθώρα δοκιμασιών που πέρασε, έχει αποκτήσει πλέον ανοσία στον πόνο (δικό του ή των άλλων). Ίσως να φανεί ότι δεν συμπονά, ακόμα ίσως και να μην προστρέχει στην καταπράυνση του υποφέροντα, όμως πριν κρίνουμε, ας σκεφτούμε μήπως αυτός εργάζεται στην αντιμετώπιση των αιτιών του πόνου και όχι άμεσα στα συμπτώματα...

Από την άλλη, θεωρείται προσόν και ανθρωπιά το νάναι κάποιος ανοιχτός και να συνυποφέρει στον πόνο του άλλου;
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ...
Αλίμονο αν ο χειρούργος φορτίζει συναισθηματικά και κλαίει αντάμα με τον ασθενή και ακόμα χειρότερα, συμπονά και λυπάται να κόψει το μέλος του ασθενή που βρίσκεται συνθλιμμένο στα σίδερα του τρακαρισμένου αυτοκινήτου.
Τέτοιοι συναισθηματισμοί βάζουν δυστυχώς σε μεγάλο κλινδυνο τους ασθενείς και πάσχοντες.

Ο πραγματικός διδάσκαλος μάλλιστα, φαινομενικά όχι μόνον είναι αναίσθητος στον πόνου των άλλων, αλλά ενίοτε τον επιδεινώνει.
«Η σχολή του φιλοσόφου, άνδρες, είναι ιατρείο, δεν πρέπει να βγαίνετε χαρούμενοι αλλά πονεμένοι. Δεν έρχεστε βέβαια αν είστε υγιείς, ο ένας έχει τον ώμο βγαλμένο, ο άλλος έχει απόστημα, ο άλλος συρίγγιο κι ο άλλος πονοκέφαλο. Και θα καθίσω εγώ να σας λέω ωραία λόγια και φρασούλες, για να με επαινέσετε και να φύγετε, ο ένας με τον ώμο όπως τον έφερε, ο άλλος με τον ίδιο πονοκέφαλο, ο άλλος με το συρίγγιο κι ο άλλος με το απόστημα;» ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ, Διατριβές Γ/κγ,29-32.

Avaris:

--- Παράθεση από: Ορφέας στις Απριλίου 20, 2007, 13:46:44 ---
Ωχ, φίλε μου
ω, τι κατακλυσμός συναισθήματος !!!

Καλά τα ερωτήματα που τίθενται, αλλά λίγο ...περιοριστικά...
Πρώτον, όλοι οι άνθρωποι συμπαθητικά αλληλοεπηρεάζονται.  Όμως, υπάρχει μεγάλη ποικιλία αιτιών στις αντιδράσεις των ανθρώπων απέναντι σε αυτόν που υποφέρει.
Πολλοί φαίνονται αποστασιοποιημένοι, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι αμέτοχοι και αναίσθητοι στον πόνο του άλλου.
Π.χ. υπάρχουν κάποιοι που δεν προστρέχουν για βοήθεια του πληγωμένου και ματωμένου, επειδή απλά λιποθυμούν στην θέα του αίματος, οπότε, δεν μπορούμε να κρίνουμε την εσωτερική στάση του εκάστοτε ατόμου από τις αντιδράσεις που δείχνει στις περιπτώσεις του πόνου του συνανθρώπου του.

Έτσι, κάποιοι ίσως άδικα κατηγορούνται ως αναίσθητοι...
Και ίσως κάποιοι πράγματι να είναι !!!
Όπως ο μύστης, ο οποίος μετά την πληθώρα δοκιμασιών που πέρασε, έχει αποκτήσει πλέον ανοσία στον πόνο (δικό του ή των άλλων). Ίσως να φανεί ότι δεν συμπονά, ακόμα ίσως και να μην προστρέχει στην καταπράυνση του υποφέροντα, όμως πριν κρίνουμε, ας σκεφτούμε μήπως αυτός εργάζεται στην αντιμετώπιση των αιτιών του πόνου και όχι άμεσα στα συμπτώματα...

Από την άλλη, θεωρείται προσόν και ανθρωπιά το νάναι κάποιος ανοιχτός και να συνυποφέρει στον πόνο του άλλου;
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ...
Αλίμονο αν ο χειρούργος φορτίζει συναισθηματικά και κλαίει αντάμα με τον ασθενή και ακόμα χειρότερα, συμπονά και λυπάται να κόψει το μέλος του ασθενή που βρίσκεται συνθλιμμένο στα σίδερα του τρακαρισμένου αυτοκινήτου.
Τέτοιοι συναισθηματισμοί βάζουν δυστυχώς σε μεγάλο κλινδυνο τους ασθενείς και πάσχοντες.

Ο πραγματικός διδάσκαλος μάλλιστα, φαινομενικά όχι μόνον είναι αναίσθητος στον πόνου των άλλων, αλλά ενίοτε τον επιδεινώνει.
«Η σχολή του φιλοσόφου, άνδρες, είναι ιατρείο, δεν πρέπει να βγαίνετε χαρούμενοι αλλά πονεμένοι. Δεν έρχεστε βέβαια αν είστε υγιείς, ο ένας έχει τον ώμο βγαλμένο, ο άλλος έχει απόστημα, ο άλλος συρίγγιο κι ο άλλος πονοκέφαλο. Και θα καθίσω εγώ να σας λέω ωραία λόγια και φρασούλες, για να με επαινέσετε και να φύγετε, ο ένας με τον ώμο όπως τον έφερε, ο άλλος με τον ίδιο πονοκέφαλο, ο άλλος με το συρίγγιο κι ο άλλος με το απόστημα;» ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ, Διατριβές Γ/κγ,29-32.



--- Τέλος παράθεσης ---

Με προβληματίζεις φίλε Ορφέα. Και μάλιστα πολύ σοβαρά....

χμμμμ.....

Δηλαδή, η "Συμπόνοια" (ως προσωπική κατάκτηση και ως βίωση) δεν είναι απαραίτητη για την βάδιση της Ατραπού?

Εκτός εαν η έννοια "Συμπόνοια"  μεθερμηνεύεται με κάποιον άλλον τρόπο στην Μεταφυσική που δεν μπορώ να "συλλάβω".....

Νομίζω πως στην ανάλυση αυτής της έννοιας θα έπρεπε να "εστιάσουμε" τώρα φίλε μου.....

ΥΓ:να σου πω την μαύρη αλήθεια, κι εγώ "κλειδωμένος" είμαι, "κουμπωμένος", "θωρακισμένος" απέναντι στον πόνο και την θλίψη των άλλων.....

απο "τύψεις" έβαλα το θέμα.... ::)

ή μήπως, δεν θάπρεπε να έχω τύψεις?  ???

Μπερδεύτηκα τελείως τώρα φίλε μου!!! :o

Ορφέας:
Συμπόνοια-συμπονώ: Συν + πονώ, συμπάσχω, κοπιάζω μαζί ...

Μήπως η μητέρα οφείλει να συμπονά και να απαλύνει από το βάρος το παιδί της που "υποφέρει" όταν πιέζεται από τον όγκο και τις ασκήσεις των μαθημάτων του ;

Μήπως ο πατέρας οφείλει να συμπονά και να απαλύνει από το βάρος το μονάκριβό του που "υποφέρει", όταν ιδρώνει και "ματώνει" την αθλητική του φανέλα στα γυμναστήρια και στους στίβους άθλησης ;

Οφείλει άραγε ο συμπονετικός γονιός να λύσει τις μισές ασκήσεις των μαθηματικών ή να σηκώσει τα μισά τουλαχιστον κιλά από το εκπαιδευόμενο και το ασκούμενο στην άρση βαρών παιδί του ;

Θάταν αληθινά ανθρωπιστικό, ο δάσκαλος να απαλάσσει από τα μαθήματα τον μαθητή ;

Είναι άραγε απάνθρωπο, στον αθλητή που "αντέχει" να σηκώνει κάποια κιλά, να του προσθέτουμε συνεχώς και άλλα ;

Avaris:

--- Παράθεση από: Ορφέας στις Απριλίου 20, 2007, 16:02:40 ---Συμπόνοια-συμπονώ: Συν + πονώ, συμπάσχω, κοπιάζω μαζί ...

Μήπως η μητέρα οφείλει να συμπονά και να απαλύνει από το βάρος το παιδί της που "υποφέρει" όταν πιέζεται από τον όγκο και τις ασκήσεις των μαθημάτων του ;

Μήπως ο πατέρας οφείλει να συμπονά και να απαλύνει από το βάρος το μονάκριβό του που "υποφέρει", όταν ιδρώνει και "ματώνει" την αθλητική του φανέλα στα γυμναστήρια και στους στίβους άθλησης ;

Οφείλει άραγε ο συμπονετικός γονιός να λύσει τις μισές ασκήσεις των μαθηματικών ή να σηκώσει τα μισά τουλαχιστον κιλά από το εκπαιδευόμενο και το ασκούμενο στην άρση βαρών παιδί του ;

Θάταν αληθινά ανθρωπιστικό, ο δάσκαλος να απαλάσσει από τα μαθήματα τον μαθητή ;

Είναι άραγε απάνθρωπο, στον αθλητή που "αντέχει" να σηκώνει κάποια κιλά, να του προσθέτουμε συνεχώς και άλλα ;

--- Τέλος παράθεσης ---

ΟΚ. ....αντιληπτό....

Και αποδεκτό....πως μπορώ να μην το αποδεχτώ άλλωστε....

Ο καθείς το κάρμα του .....έτσι πάει...ο καθένας το Σταυρό του....

Τον οποίο Σταυρό εαν δεν καταφέρει να τον μεταφέρει μόνος του σε αυτή την ζωή, δεν την γλιτώνει....θα τον "μεταφέρει στην επόμενη"...

Δηλαδή, ότι "βαρύ φορτίο" κι αν βιώνει κάποιος (είτε λέγεται ασθένεια, είτε πολεμικές κακουχίες, είτε φτώχεια, είτε, είτε, είτε) είναι ένα "καρμικό μάθημα" γι' αυτόν και δεν έχουμε το δικαίωμα να του το στερήσουμε.....

Άκρως κατανοητό.....Το Κοσμικό Δόγμα της "Μή παρέμβασης"....

Αυτό που εμπλέκεται όμως και με προβληματίζει είναι :

1) Πως εμπλέχτηκε (απο ποιούς και απο πότε) το - τελικά δήθεν - Κοσμικό Δόγμα της Συμπόνοιας?

2) Μήπως το Δόγμα της Μή - Παρέμβασης καταργεί και το άλλο το Δόγμα, αυτό της "Υπηρεσίας"? Άλλωστε, η "Υπηρεσία" έχει νόημα μόνον  εαν παρέχεται προς αυτόν που την έχει ανάγκη. Δηλαδή, τον "αναξιοπαθούντα". Εαν τον "Υπηρετήσουμε" όμως (δηλαδή, "συμπονετικά να τον βοηθήσουμε"), διαπράττουμε το Κοσμικό Αδίκημα της Καρμικής Παρέμβασης.

Ή μήπως εν τέλλει, και η "Υπηρεσία" είναι Κοσμικός Μύθος και δεν είναι ούτε αυτή απαραίτητη στην Ατραπό? :o

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα