Η πνευματική χειραγώγηση της Εκκλησίας

[Rose]

Η ΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΣΕ ΑΝΤΙΔΙΑΣΤΟΛΗ ΜΕ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ....

http://www.greekbiblos.gr/7s.htm

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α΄

19 Γιατί είναι γραμμένο: Θα καταστρέψω τη σοφία των σοφών και τη σύνεση των συνετών θα απορρίψω. ¹

20 Πού είναι ο σοφός; Πού ο γραμματέας; Πού ο συζητητής του αιώνα τούτου; Δε μώρανε ο Θεός τη σοφία του κόσμου; ²

21 Επειδή, λοιπόν, με τη σοφία του Θεού, δε γνώρισε ο κόσμος διαμέσου της σοφίας του το Θεό, ευδόκησε ο Θεός διαμέσου της μωρίας του κηρύγματος να σώσει εκείνους που πιστεύουν.³

22 Επειδή, πράγματι, οι Ιουδαίοι απαιτούν σημεία και οι Έλληνες ζητούν σοφία,

23 εμείς όμως κηρύττουμε Χριστό σταυρωμένο, αφενός στους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο, αφετέρου στα έθνη μωρία. ⁴

24 Σ’ αυτούς όμως τους κλητούς, Ιουδαίους και Έλληνες, ο Χριστός είναι Θεού δύναμη και Θεού σοφία.

25 Γιατί το μωρό του Θεού είναι σοφότερο των ανθρώπων και το ασθενές του Θεού είναι ισχυρότερο των ανθρώπων.

26 Βλέπετε πράγματι την κλήση σας, αδελφοί, γιατί δεν είστε πολλοί σοφοί κατά σάρκα, δεν είστε πολλοί δυνατοί, δεν είστε πολλοί ευγενείς.

27 Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξε ο Θεός, για να καταντροπιάσει τους σοφούς⁵, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξε ο Θεός, για να καταντροπιάσει τα ισχυρά

---------------------------------------------------------------------------

Σχόλια:

Το Ελληνικό Ολυμπιακό Πνεύμα μας μιλάει για ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ, δηλαδή για ΑΘΛΟΥΣ... για Ηρωϊσμό, και στο Σώμα και στο Πνεύμα... Ο Ελληνισμός προωθούσε την Σοφία, την ευγενή άμιλα, το να φτάσουμε όσο γίνεται πιο ψηλά σε όλα τα επίπεδα, και να πετύχουμε κάποια στιγμή, μέσω της πορείας της εξέλιξής μας, μέσω της προσπάθειάς μας για κατανόηση, να πετύχουμε την θέωση...

'Οποιος μελετήσει το προϊόν του χριστιανισμού σε αντιδιαστολή με το προϊόν του Ελληνισμού, θα έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα πως ο χριστιανισμός δημιουργεί πρόβατα, υπόδουλους και μωρούς, ενώ ο Ελληνισμός σοφούς, ήρωες, αθλητές, και θεανθρώπους.

Η ΓΝΩΣΗ είναι Η ΔΥΝΑΜΗ, και όποιος δεν γνωρίζει είναι απλά μωρός, και εύκολα εκμεταλεύσιμος...

----------------------------------------------------------------------------------------------
¹Τελικά αυτός είναι Θεός ή Σατανάς... 
²Ο χριστιανισμός σίγουρα αποβλάκωσε τελείως τον κόσμο... 
³'Οπως κυρήτει ο χριστιανισμός, οι Σοφοί δεν κατάφεραν να βρουν τον αληθινό θεό, αλλά το κατάφεραν κάποιοι αμόρφωτοι βλάκες... 
⁴Σε όλους τους μορφωμένους λαούς, ο χριστιανισμός φαινόταν όντως μωρία... 
⁵Δυστυχώς οι μωροί του χριστιανισμού επιβλήθηκαν στον κόσμο, δια του φανατισμού και της βίας, αλλά ευτυχώς, η θητεία τους έληξε... Μπορούμε πλέον σύντομα όλοι οι άνθρωποι της γης να πίνουμε ελεύθερα από το νερό της Γνώσης...

[Rose]

ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ

ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ

Είμαστ’ οι άνεργοι και οι άχαροι,
και της ζωής είμαστ’ εμείς οι καταλαλητάδες,
για να πατάμε και να σβήνουμε είμαστε
τα ωραία και τ’ αληθινά, τ’ άνθια και τις λαμπάδες.

Τον ήλιο και τα ηλιόχαρα οχτρευόμαστε,
και τις αγάπες της καρδιάς και του παιδιού τα γέλια,
με νεκροσάβανο σκεπάζουμε
το Λόγο τον τετράψυχο στα γαληνά Βαγγέλια.

Είμαστ’ ο κούφιος ήχος ο παράταιρος
στων κεραυνών το ταίριασμα και στων κελαιδημάτων,
χαλάσματα και σκιάχτρα κάνουμε
τους θείους ναούς και τα λευκά κορμιά των αγαλμάτων.

Μα να ο ραγιάς τα σύντριψε τα σίδερα,
«Ζωή!» ο Τεχνίτης έκραξε, Σοφέ, αλαλάζεις «Νίκη!»
φύγαμε τότε και τρυπώσαμε
μέσ’ στων ερήμων τις μονιές και γίναμεν οι λύκοι.

Και τώρα κάθε που απαντήσουμε
την Υπατία την άτρομην Ιδέα την αστρομάτα,
τη σφάζουμε, τη χιλιοκομματιάζουμε,
και – ω λύσσα! – τα κομμάτια της τα ρίχνουμε στη στράτα.

Η ΒΕΡΓΑ ΤΟΥ ΖΩΙΛΟΥ

Στην πλάση, από της θάλασσας τη μάνητα
ως τον τριγμό του σαρακιού, κι απ’ το βουνό ως το χνούδι,
και μέσα στα βουβά και μέσ’ στ’ ασίγητα,
στα πάντα δυσκολόβρετο κοιμάται ένα τραγούδι.

Και το τραγούδι το ξυπνάνε οι Ομηροι,
σάρκα του δίνουν, ψυχή, φως, το κάνουν πλάσμα και άστρο,
κ’ ύστερα. εσείς, κιθάρες δρόμο δόστε του!

Με το τραγούδι υψώνεται της Πολιτείας το κάστρο,
μέσ’ στο τραγούδι ο Νόμος πρωτοβλάστησε,
κι από της λύρας τα όνειρα τα έργα τα μεγάλα
οι δόξες των εθνών των κοσμοξάκουστων
κρατούνε πρωτοβύζαχτο του τραγουδιού το γάλα.

Για τούτο πλάστες και προφήτες οι Ομηροι,
αταίριαστοι, αδασκάλευτοι, άκακοι, ξένοι, ωραίοι
μέσα στη θεία τους γλώσσα την αγράμματη
Ηρώων αλαλάζει λαός, μιας μάννας καρδιά κλαίει.

Μέσα στη θεία τους γλώσσα την αγράμματη
με πρόσωπο Πεντάμορφης είναι γραμμέν’ η Ιδέα,
ζωές, αλήθειες, πάθια, λαχταρίσματα,
κι όλα όσα λέτε, αστόχαστοι και ανίδεοι, χ υ δ α ί α !

Για τούτο καταριέστε το τραγούδι τους,
που ρέει γοργά με τα νερά ψηλάθε τα καθάρια,
εσείς, του Ξεπεσμού λουλούδια ατίμητα
σας έχει ο νους απόπαιδα κ’ η ασκημιά βλαστάρια!

Για τούτο, αν κάνουν οι Ομηροι να τρέμετε,
τρομάρα του ανεμόδαρτου στο δέντρο απάνω φύλλου,
των Ομήρων τους ίσκιους δεν τους τρέμετε.
Κι αυτούς χτυπάτε, παίρνοντας τη βέργα του Ζωίλου!

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Μόνος. Εν’ άδειο απέραντο τριγύρω μου,
και μιας πολέμιας χλαλοής ασώπαστη η φοβέρα.
Κι όταν εκείνη κατακάθεται,
μόνος, θανάσιμη σιωπή παγώνει πέρα ως πέρα.

Μόνος. Μ’ αρνήθηκαν οι σύντροφοι,
κι από το πλάι μου γνωστικά τ’ αδέρφια τραβηχτήκαν.
Μ’ έδειξε κάποιος. – Νά τος! – Καταπάνω μου
γυναίκες, άντρες, γέροντες, παιδιά, σκυλιά ριχτήκαν.

Το χέρι το ακριβό της Οδηγήτρας μου,
που με κρατούσε, ανοίχτηκε προς άλλα χάιδια ... Μόνος.
Σε βάθη μυστικά περνούνε αστράφτοντας
των ασκητάδων οι χαρές, του μαρτυρίου ο θρόνος.

Φωτιά ‘βαλαν, το κάψανε το σπίτι μου,
και σύντριψαν τη λύρα μου με τη βαθιά αρμονία.
Την Πολιτεία δυό Λάμιες τη ρημάζουνε:
η λύσσα του καλόγερου, του δασκάλου η μανία.

Της Πολιτείας η πόρτα κλείστηκε,
με διώξανε, έρμος βρέθηκα στα έρμα μονοπάτια
και της Ιδέας της αστρομάτας, που έσφαξαν
από τη στράτα μάζωξα τα ολόφωτα κομμάτια.

Και τάσπερνα στο διάβα μου, και φύτρωναν
εδώ παράδεισοι, κ’ εκεί βασίλεια, κ’ εκεί πέρα
παλάτια κ’ εκκλησιές και δρακοντόκαστρα.
Κι όλα στην ίδια ευφραίνονταν ανύχτωτην ημέρα.

Κωστής Παλαμάς - 1901

[Rose]

Η Μπαλάντα Του Κυρ' Μέντιου:
 
Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!
 
Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.
 
Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!
 
Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.
 
Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.
 
Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.
 
Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνωνται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαϊ.
 
Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!
 
Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.
 
Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!
 
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"
 
Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!
 
Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),
 
H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!
 
Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.
 
Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!
 
Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κύρ λύκο να γενή!
 
Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.
 
Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βιά:
 
"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.
 
Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.
 
Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γη".

Κώστας Βάρναλης

[Rose]

http://thegardensofmagnificence.blogspot.com/2006/01/blog-post.html

Οταν αφόριζαν τον Λασκαράτο

Το άγαλμα του Ανδρέα Λασκαράτου δεσπόζει στο Ληξούρι.

Ηταν το 1856 -ακριβώς πριν από 150 χρόνια- όταν ο Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901) κυκλοφορούσε τα «Μυστήρια της Κεφαλονιάς», ένα βιτριολικό βιβλίο, στο οποίο «μαστιγώνει αλύπητα, εξευτελίζει ή και καθυβρίζει τον κλήρο, ενώ συγχρόνως διακωμωδεί τα κοινωνικά ήθη των Κεφαλονιτών», όπως επισημαίνει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Θόδωρος Καρζής στο άκρως ενδιαφέρον και απολαυστικό βιβλίο του «Η σάτιρα και η παγκόσμια ιστορία της» που κυκλοφόρησε πρόσφατα (εκδόσεις Καστανιώτη). Και συνεχίζει:

«Το βιβλίο ξεσήκωσε φοβερό σάλο στους κόλπους της Εκκλησίας, αλλά και ανάμεσα στους ριζοσπάστες, που τον μισούσαν για τις πολιτικές του θέσεις. Ο Λασκαράτος καταγγέλλεται ως υβριστής των θείων, προτεστάντης και άθεος -με τις δύο τελευταίες κατηγορίες, φυσικά, σε πλήρη αντίφαση μεταξύ τους. "Ο λαός -σημειώνει άλλος μελετητής του- εξερεθιζόμενος, τοσούτον κατελήφθη υπό θρησκευτικού φανατισμού, ώστε και αυτή η ζωή του συγγραφέως ηπειλείτο· η Εκκλησία της Κεφαλληνίας, τη 2α Μαρτίου 1856, απεκήρυξε τον συγγραφέα, ως μέλος σαπρόν, δι' αφορισμού".

Το ίδιο έκανε και ο επίσκοπος της Ζακύνθου. Αλλά ο... αφορεσμένος, αν και με δύο ήδη αφορισμούς στην τσέπη, ατάραχος, αμετανόητος ρωτάει:

-Και τι θα πάθω που με αφόρισαν;

-Να, το κορμί σου δε θα λιώσει ποτέ.

-Τουλάχιστον αφόρισαν και τα παπούτσια μου για να μη λιώσουν οι σόλες μου;».

Δεν είναι μόνον η Εκκλησία:«Οι συμπολίτες του τον αντιμετωπίζουν εχθρικά και τον απομονώνουν κοινωνικά. Κάθε φορά που βγαίνει στο δρόμο, διάφοροι συνοικιακοί "παλληκαράδες" τον προπηλακίζουν, τον βρίζουν, τον απειλούν, τον φτύνουν, του κάνουν το βίο αβίωτο.

Μια οδυνηρή προσωπική περιπέτεια, συνηθισμένη, άλλωστε, όπως ξέρουμε, στους σατιρικούς, που ο κυνηγημένος θα σχολιάσει με καυστικούς στίχους:

ΣΥΧΑΡΙΑΣΜΑΤΑ ΕΙΣ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΓΑΪΔΑΡΟΥ

Νά' ν' καλορίζικο το νιο γαϊδούρι
και του εύχομαι όση δύναται ανθρωπιά!
Μα όχι οχ την ντόπια, γιατί τότε δα
είναι καλύτερα να 'ναι γαϊδούρι.

Και ακόμη, σε μια θεωρητική τοποθέτησή του πάνω στο ίδιο ζήτημα:

"Εγώ υποφέρνω την αγανάκτηση του Οχλου που ζει σήμερα, διά να ωφελήσω τον Οχλο που θα ζήσει αύριο."

Η περιπέτεια δεν τελειώνει εδώ. Φεύγει από το νησί του και εγκαθίσταται στη γειτονική Ζάκυνθο, όπου εκδίδει τη σατιρική εφημερίδα Ο Λύχνος -για να οδηγηθεί, όμως, από το πρώτο κιόλας φύλλο, στο εδώλιο.

Η κατηγορία ήταν ότι είχε γράψει τη βλάσφημη φράση:

"Η σαρακοστή έχει 48 ημέρες, όπως το σελίνι έχει 48 φαρδίνια" [βρετανικό νόμισμα].

Το δικαστήριο αποφαίνεται ότι, πράγματι, ο κατηγορούμενος διέπραξε το ποινικό αδίκημα της "εξυβρίσεως της θρησκείας", τον καταδικάζει σε τετράμηνη φυλάκιση και ο ποιητής οδηγείται στις φυλακές (...)»

Ο Λασκαράτος, απτόητο πνεύμα αντιλογίας, μαζί με όλα τα άλλα του αντι- δεν είναι μόνο φανατικός αντικληρικαλιστής, είναι και ορκισμένος αντιμοναρχικός. Δημοσιεύει πρώτα την Απόκριση εις τον αφορεσμόν του κλήρου, για την οποία παραπέμπεται να δικαστεί στο κακουργιοδικείο(!), όπου, πάντως, οι ένορκοι των αθώωσαν· ενώ, αργότερα, γίνεται έξαλλος μαθαίνοντας ότι κάποιοι αυλοκόλακες πρότειναν λαϊκό έρανο για την αγορά χρυσής κολυμπήθρας, στην οποία θα βαφτιζόταν ο διάδοχος Κωνσταντίνος.

"Μεγαλειότατε, τρακόσιες χιλιάδες δραχμές για την κολυμπίθρα του διαδόχου είναι τρακόσιες χιλιάδες μαρτυριές ότι το Εθνος μας εζουρλάθηκε. Δέξου, Μεγαλειότατε, την προσφορά που σου κάνουνε· μα χτίσε με τα χρήματα εκείνα φρενοκομεία..." -γράφει, με αποτέλεσμα να επέμβει και πάλι ο εισαγγελέας. (...)»

Το ασταμάτητο κυνηγητό ανάγκασε τον ποιητή να περάσει μεγάλος μέρος της ζωής του στο εξωτερικό. Μπορούσε κανείς να τον συναντήσει πότε στο Λονδίνο, πότε στο Κέμπριτζ, πότε στο Παρίσι, πότε στην Πίζα, αλλά πάντοτε με την πέννα στο χέρι, να επιδίδεται τόσο στη σάτιρα όσο και σε άλλα λογοτεχνικά είδη: διήγημα, δοκίμιο, αφήγημα, στοχασμός, μαρτυρία, λίβελος. Μερικά από τα πολυάριθμα έργα του είναι γραμμένα απευθείας στην ιταλική ή στην αγγλική γλώσσα.

Σημαντικότερο θεωρείται το πεζό Ιδού ο άνθρωπος ή Χαρακτήρες, όπου ανατέμνει βαθιά όσο και σαρκαστικά τους διάφορους τύπους που συναποτελούν τον κοινωνικό κορμό».

Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα:«Οταν έγινε πασίγνωστος και διάσημος, ακόμη κι έξω από τη μικρή ελληνική επικράτεια, η πνευματική ελίτ της Αθήνας τον αναγνώρισε επίσημα και τον προσκάλεσε στην πρωτεύουσα, όπου του επιφύλαξε τιμητική και πανηγυρική υποδοχή. Τότε η Ιερά Σύνοδος, με τη σειρά της, θέλησε να συμβιβαστεί μαζί του και να τον πείσει να αποκηρύξει Τα μυστήρια της Κεφαλονιάς με αντάλλαγμα την άρση του αφορισμού. Αλλά ο Λασκαράτος αρνήθηκε πεισματικά, απαντώντας στις εκκλησιαστικές αρχές με μία και μόνη, λακωνική όσο και κατηγορηματική φράση:

"Είμαι πρόθυμος να συμβιβαστώ με τους εχθρούς μου όταν γίνουν τίμιοι σαν κι εμένα".

Τελικά, η Σύνοδος παραδέχτηκε στην πράξη την ήττα της, αποφασίζοντας να άρει μονομερώς τον αφορισμό. Ηταν μια δεκαετία πριν από το θάνατο του ποιητή, ο οποίος, στα ενενήντα του χρόνια, κηδεύτηκε εκκλησιαστικά.

Σήμερα, στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς, εκεί όπου τον έβριζαν και τον ξυλοκοπούσαν, ορθώνεται επιβλητικό το άγαλμα του Ανδρέα Λασκαράτου».

[Rose]

http://www.e-bookshop.gr/ebooks/default.asp?BookID=138&Categ=-main-

Τα μυστήρια της Κεφαλλονιάς είναι το πιο χαρακτηριστικό έργο του Ανδρέα Λασκαράτου. Γράφτηκε στα 1856 με υπότιτλο «ή σκέψες απάνου στην οικογένεια, στη θρησκεία και στην πολιτική εις την Κεφαλλονιά».

Το βιβλίο διαιρείται σε αυτά τα τρία μέρη και ο συγγραφέας παραθέτει τις σκέψεις του πάνω σε αυτά τα ζητήματα που τα θεωρούσε κεφαλαιώδους σημασίας. Ο Λασκαράτος έχει ηθικοδιδακτική πρόθεση και σατιρίζει στο έργο του τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες, την αμορφωσιά και τη μιζέρια των τότε συμπατριωτών του καθώς και την διαφθορά του ορθόδοξου κλήρου της Κεφαλονιάς. Καμία κοινωνική σύμβαση της εποχής δεν γλύτωσε από τα βέλη του.

Όπως ήταν φυσικό, Τα μυστήρια της Κεφαλλονιάς προκάλεσαν θυελλώδεις αντιδράσεις, που έφτασαν ως τον αφορισμό του Λασκαράτου αρχικά από τον Μητροπολίτη Κεφαλονιάς και έπειτα από την Ιερά Σύνοδο. Το έργο ξεχωρίζει για το δυναμικό, επιθετικό του ύφος. Πολεμά, σαρκάζει, και αντιμάχεται την αδικία.

Η σάτιρά του απόβλεπε στο να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Η γλώσσα του είναι μια μείξη δημοτικής, καθαρεύουσας και πολλών ιδιωματικών επτανησιακών εκφράσεων, που κάνει τον λόγο του άμεσο και ζωηρό.

[Rose]

http://www.apopsy.gr/2004/t_122/thema.htm

Nα αποκατασταθεί δικαστικά ο διδάσκαλος του Γένους Θεόφιλος Kαΐρης 

   Στις 2/4/04 κατατέθηκε στον εισαγγελέα του Aρείου Πάγου αίτηση του Kώστα Kριτσίνη (συγγραφέα, νομικού, πρώην νομάρχη) και Eλευθερίου Bούρβαχη (επιτ. δικηγόρου) που αφορούσε στη δικαστική αποκατάσταση του μεγάλου διδασκάλου του Γένους Θεόφιλου Kαΐρη, ο οποίος καταδικάστηκε το 1852 από το Πλημμελιοδικείο Σύρου για το αδίκημα του προσηλυτισμού και πέθανε στις φυλακές του νησιού. Λόγω του εξαιρετικού ιστορικού και νομικού ενδιαφέροντος της υπόθεσης, παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο της αίτησης αποκατάστασης μιας από τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές του νέου ελληνισμού.

   Ο Θεόφιλος Καΐρης γεννήθηκε στην Άνδρο το έτος 1784 και πέθανε στις φυλακές της Σύρου το έτος 1853, εκτίοντας ποινή φυλάκισης δύο ετών και δέκα ημερών, που του είχε επιβληθεί από το Πλημμελειοδικείο Σύρου, λίγες μέρες πριν συζητηθεί αίτηση αναίρεσης του ενώπιον του Αρείου Πάγου κατά της ανέκκλητης καταδικαστικής απόφασης.

   Όπως είναι ιστορικά γνωστό, ο Θεόφιλος Καίρης υπήρξε εθνικός αγωνιστής και μεγάλος διδάσκαλος του Γένους. Λόγιος, ανθρωπιστής, μοναχός, αμφισβητίας, δημοκράτης, ο Θεόφιλος Καΐρης υπήρξε μία από τις ευγενέστερες πνευματικές φυσιογνωμίες του νεότερου ελληνισμού με πολυσχιδή δράση. Μετά τα πρώτα γράμματα, που διδάχθηκε στο νησί του, σπούδασε στη Σχολή των Κυδωνιών, την περιώνυμη Ακαδημία ή Ελληνομουσείο, φιλολογία, φιλοσοφία, μαθηματικά και φυσικοχημεία. Μετά την αποφοίτηση του σπούδασε, στις Σχολές Πάτμου και Χίου και στη συνέχεια, αφού πέρασε από την Ελβετία, όπου μελέτησε την οργάνωση των διδακτηρίων του μεγάλου παιδαγωγού Πεσταλότσι κατέληξε στο Πανεπιστήμιο της Πίζας. Εκεί για μια τετραετία παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φυσικής, ανώτερων μαθηματικών, χημείας και φυσιολογίας στην Ιατρική σχολή του ίδιου Πανεπιστημίου. Αφού έλαβε το πτυχίο της Πίζας εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου συστηματοποίησε τις γνώσεις των μαθηματικών, φυσικοχημείας, αστροφυσικής, και φιλοσοφίας των επιστημών. Εκεί γνώρισε και συνδέθηκε με τον Αδαμάντιο Κοραή, μετά δε την ολοκλήρωση των σπουδών του επέτρεψε στην Ελλάδα αρχικά στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και μετέπειτα στη Σχολή των Κυδωνιών.

   Μετά την καταστροφή των Κυδωνιών στις 2-6-1921, ο Καΐρης αφού είχε ήδη μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία από το 1819, μετέσχε στις πολεμικές επιχειρήσεις του Ολύμπου (1822) και αλλού, υπό τον Γρ. Σάλα, όπου και τραυματίστηκε.

    Παράλληλα ο Καΐρης είχε και πολιτική δράση. Ειδικότερα αυτός είχε ενεργό συμμετοχή στη Β' Εθνοσυνέλευση στο Άστρος, ενώ το 1823 υπήρξε μέλος επιτροπής για την επεξεργασία των «εγκληματικών νόμων» και του «Οργανισμού των δικαστηρίων». Αυτός υπήρξε επίσης πληρεξούσιος των Ανδρειωτών στη Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, ενώ εκφώνησε τον πανηγυρικό λόγο κατά την υποδοχή του Καποδίστρια, ως Κυβερνήτη της Ελλάδος στην Αίγινα. Το 1835 ο Καΐρης ίδρυσε στην Άνδρο Ορφανοτροφείο για τα ορφανά παιδιά των αγωνιστών του 21, που εξελίχθηκε σε μεγάλη σχολή και η φήμη της έγινε γνωστή σ' όλο τον Ελληνισμό.

«Aντιχριστιανικές θεωρίες»

   Το 1839 οι συντηρητικοί κύκλοι της εκκλησίας καταφέρνουν να κλείσουν το Ορφανοτροφείο και ταυτόχρονα αρχίζει η περιπέτεια του Καΐρη με την κατηγορία, ότι διδάσκει αντιχριστιανικές θεωρίες. Αφού τον καθαιρούν από μοναχό ως δήθεν αρχηγό άλλης νέας θρησκείας, που ονομαζόταν «θεοσεβισμός», τίθεται σε περιορισμό σε διάφορα μοναστήρια του νησιωτικού χώρου, κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης, με συνέπεια να κλονιστεί η υγεία του.

Το Μάρτιο του 1844 ο Καΐρης αφού πήρε άδεια από τις Αρχές αναχώρησε για την Ευρώπη (Παρίσι-Λονδίνο) και επέστρεψε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1844, αφού είχε ψηφιστεί το Σύνταγμα, που πρόβλεπε «περί της ελευθερίας της συνείδησης».

   Το 1852 ασκήθηκε κατά του Καΐρη και τριών άλλων ποινική δίωξη για το αδίκημα του προσηλυτισμού κ.λ.π., με βάση τις διατάξεις του Ποινικού Νόμου, περί αθεμίτων ενώσεων και εταιρειών, που είχαν εφαρμογή και για τις θρησκευτικές αιρέσεις. Με βάση τις κατηγορίες αυτές επακολουθεί η καταδίκη του από το Πλημμελειοδικείο Σύρου και ο θάνατος του στις φυλακές της ίδιας πόλης. Οι Αρχές αρνούνται στους συγγενείς του να τον ενταφιάσουν στο νεκροταφείο της πόλης και η σορός του μεγάλου άνδρα τοποθετείται σε χώρο παραπλεύρως του λοιμοκαθαρτηρίου, όπου και αυτή σκυλεύεται από φανατικούς. (βλ. περισσότερα στο ένθετο περιοδικό εφημερίδας Ελευθεροτυπία, τεύχος 223/12.2.2004).

Ποινική δίωξη

   Κατά των Θεοφίλου Καΐρη, Γρηγορίου Δεσποτοπούλου, Σπυρίδωνος Γλαυκωπίδου, και Θεοφίλου Μονοκονδύλου, ασκήθηκε ποινική δίωξη για παράβαση των διατάξεων των άρθρων 198, 212, 214, 217 παρ. 2. 222, και 103 του Ποινικού Νόμου και των άρθρων 15, 17, και 18 του περί εξυβρίσεως εν γένει και περί τύπου νόμου και αυτοί παραπέμφθηκαν να δικαστούν, ως υπαίτιοι των παραπάνω αδικημάτων ενώπιον του Δικαστηρίου των εν Σύρω Πλημμελειοδικών, δυνάμει του υπ' αριθ. 104/1852 Βουλεύματος των εν Σύρω Πλημμελειοδικών, που επικυρώθηκε με το υπ' αριθ. 2693/1852 βούλευμα του Συμβουλίου των εν Αθήναις Εφετών.

   Δυνάμει της υπ' αριθ. 181/1852 οριστικής και ανέκκλητης, κατά το δίκαιο που ίσχυε τότε, απόφασης του Πλημμελειοδικείου Σύρου, οι εν λόγω κατηγορούμενοι κηρύχθηκαν ένοχοι των παραπάνω αδικημάτων και τους επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης και ειδικότερα εις τον Θεόφιλον Καΐρη συνολική ποινή φυλάκισης δύο ετών και δέκα ημερών.

Aίτηση αναίρεσης

   Κατά της παραπάνω καταδικαστικής απόφασης, όλοι οι κατηγορούμενοι άσκησαν νόμιμα και εμπρόθεσμα την από 24.12.1852 αίτηση αναιρέσεως ενώπιον του Αρείου Πάγου, η συζήτηση της οποίας ορίστηκε για τη δικάσιμο της 19.1.1953, όπως προκύπτει από την απόφαση, που εκδόθηκε επ' αυτής. Ο από τους αναιρεσείοντας Θεόφιλος Καΐρης εγκλείσθηκε στις φυλακές Σύρου, δυνάμει και σε εκτέλεση της παραπάνω απόφασης, όπου και απεβίωσε στις 12.1.1853, δηλαδή μία εβδομάδα πριν τη συζήτηση της αναίρεσης του. Όπως προκύπτει από την υπ' αριθ. 19/1853 απόφαση του Αρείου Πάγου η παραπάνω αναίρεση έγινε μερικά δεκτή. Ειδικότερα με αυτή το Δικαστήριο, δέχθηκε την αναίρεση και κήρυξε αθώους τους κατηγορουμένους αναφορικά με τα αδικήματα, που προβλέπονταν από τα άρθρα 212, 214, και 222 του Ποινικού Νόμου, που εφέροντο, ότι είχαν τελεστεί από κοινού απ' όλους τους κατηγορουμένους, ενώ απέρριψε αυτή για τα λοιπά αδικήματα, που προβλέπονταν από το άρθρο 198 Π.Ν. και τα άρθρα 17 και 18 του περί εξυβρίσεως εν γένει και περί τύπου Νόμου και επέβαλε τα νόμιμα.

   Επειδή, παρά το ότι ο από τους αναιρεσείοντας Θεόφιλος Καΐρης είχε αποβιώσει μετά την άσκηση της αναιρέσεως και πριν τη συζήτηση της και το γεγονός κατέστη και ήταν γνωστό στο δικαστήριο, όπως αυτό σαφώς προκύπτει από την ως άνω απόφαση του (βλ. σκεπτικό της), αυτό παρέλειψε να αποφανθεί γι' αυτόν με συνέπεια να παραμένει έκτοτε και μέχρι σήμερα σε βάρος αυτού η καταδικαστική απόφαση, παρά τη μερική ανατροπή της και μάλιστα για τα βαρύτερα αδικήματα των άρθρων 212, 214, και 222 του Π.Ν. που προβλέπονταν από το 9ο κεφάλαιο αυτού «περί αθεμίτων ενώσεων και εταιρειών», που είχαν εφαρμογή και «ως προς τας θρησκευτικάς αιρέσεις».

   Επειδή, είναι πρόδηλο, ότι η υπ' αριθ. 19/1853 απόφαση του Αρείου Πάγου από παραδρομή παρέλειψε να περιλάβει διάταξη για τον αναιρεσείοντα Θεόφιλο Καΐρη και ειδικότερα, να παύσει τη σε βάρος του ποινική δίωξη, γι' όλα τα αδικήματα λόγω του επισυμβάντα θανάτου του, πριν ή καταστεί αμετάκλητη η οριστική και ανέκκλητη απόφαση του Πλημμελειοδικείου Σύρου.

   Διότι και κατά την Ποινική Δικονομία, που ίσχυε τότε, Νόμος 10/22 Μαρτίου1834 και ειδικότερα κατά τη ρητή διάταξη του άρθρου 5 αυτού οριζόταν ότι:
«Ποινική διαδικασία δεν γίνεται και παύει, εάν ήδη ήρχισε, 1. τελευτήσαντος του κατηγορουμένου οι δε κληρονόμοι δεν υποβάλλονται εις χρηματικάς ποινάς ή πρόστιμα, ουδέ εις την πληρωμή των δικαστικών εξόδων».

   Άλλωστε και κατά τον Κ.Π.Δ., που ισχύει σήμερα και ειδικότερα κατά τα άρθρα 514 και 370 ε.δ. Β αυτού, διάταξη που έχει αναδρομική ισχύ ως δικονομική, η κατά του κατηγορουμένου ποινική δίκη τελειώνει, μεταξύ άλλων και με την οριστική παύση της ποινικής δίωξης, όταν ο κατηγορούμενος έχει αποβιώσει, η παύση δε αυτή, όπως πάγια γίνεται δεκτό, διατάσσεται και από τον Άρειο Πάγο, όταν ο αναιρεσείων-κατηγορούμενος έχει αποβιώσει, καθόν χρόνο είναι εκκρεμής αίτηση αναιρέσεως (βλ. ενδεικτικά Α.Π. 1076/2003).

Δικαστική αποκατάσταση

   Επειδή, υπό τα παραπάνω δεδομένα, νόμιμη συντρέχει περίπτωση συμπλήρωσης της υπ' αριθ. 19/1853 απόφασης του Αρείου Πάγου, ανεξάρτητα από τον μακρότατο χρόνο, που έχει παρέλθει από την έκδοση της δεδομένου, ότι προς τούτο δεν τάσσεται από τον νόμο προθεσμία για την υποβολή της σχετικής αίτησης.

   Και ναι μεν κατά τον χρόνο έκδοσης της απόφασης δεν υπήρχε κατά την Ποινική Δικονομία, που ίσχυε τότε, ανάλογη διάταξη προς αυτή του άρθρου 145 Κ. Π.Δ., πλην όμως πάγια από τη νομολογία είχε αναγνωριστεί εις τα δικαστήρια η δυνατότητα, όπως με μεταγενέστερη απόφαση τους, προβαίνουν στη διόρθωση παραδρομών, που υπήρχαν σε προγενέστερη απόφαση ή συμπλήρωση παραλείψεων, κατά τρόπο, που δεν έθιγε την ουσία αυτής ή κεκτημένα απ' αυτή δικαιώματα των διαδίκων (βλ. Α.Π. 102/1939, 170/1939, 27/1940 και Μπουρόπουλου Κ.Π.Δ., υπ' άρθρο 145 σελ. 154  έκδοση 1951).

   Ήδη η εν λόγω δυνατότητα ρητά αναγνωρίζεται από τη διάταξη του Άρθρου 145 Κ.Π.Δ., που ισχύει και έχει επίσης αναδρομική εφαρμογή, ως δικονομική και στην προκειμένη περίπτωση, ο σκοπός της οποίας είναι η αποκατάσταση της απόφασης από τα σ' αυτή, λόγω παραδρομής λάθη και παραλείψεις, εφόσον εξαιτίας αυτών δεν είναι άκυρος, ώστε με αυτή τη διόρθωση, ενώ δεν επέρχεται ουσιώδης μεταβολή, αποδίδεται η αληθινή εικόνα αυτών, που πραγματικά έλαβαν χώρα στο ακροατήριο, κατά τη δικαιοδοτική κρίση, που εκφράστηκε από το δικαστήριο που δίκασε, ή την απόφαση, που εκδόθηκε απ' αυτό. (βλ. Ολ. Α.Π. 444/1981, Α.Π. 1418/1984).

   Κατ' ακολουθία των παραπάνω παρακαλούμε κ. Εισαγγελέα, όπως με σχετική αίτηση Σας, εισάγετε προς το αρμόδιο Δικαστήριο του Αρείου Πάγου αίτηση συμπλήρωσης της υπ' αριθ. 19/1853 απόφασης αυτού κατά τα παραπάνω  ειδικότερα, συντρεχουσών προς τούτο όλων των νομίμων προϋποθέσεων, ώστε να υπάρξει και η δικαστική αποκατάσταση του μεγάλου διδάσκαλου του Ελληνικού Γένους Θεόφιλου Καΐρη, ο οποίος τόσα πολλά προσέφερε στην πατρίδα του.

[Rose]

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12396&m=B14&aa=1

Τολμηρός ιερωμένος και φιλελεύθερος

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΚΟΥΜΑΡΙΑΝΟΥ 

Για τον Θεόφιλο Καΐρη έχουν κατά καιρούς γραφτεί πολλά άρθρα, σχόλια και μεγαλύτερες εργασίες. Βασικός βιογράφος του ο άνδριος μελετητής Δημήτριος Πασχάλης έχει δημοσιεύσει, εδώ και πολλά χρόνια, την αρτιότερη ίσως μελέτη για τον άνθρωπο και για το έργο, βασισμένη σε πλούσιο αρχειακό υλικό. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο Δ. Πασχάλης επεδίωξε με την εργασία του αυτή να αποκαταστήσει την ηθική προσωπικότητα του Καΐρη, τόσο συζητημένου στην εποχή όπου έζησε αλλά και αργότερα για τις ιδέες και τις πίστεις του. (Πρόσφατη επανέκδοση του έργου του Δ. Πασχάλη έγινε με επιμέλεια του καθηγητή κ. Κύρκου, ο οποίος προτάσσει και σύντομη εισαγωγή). Εξέχουσα και ιδιαίτερα δραματική φυσιογνωμία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, γεννημένος στην Ανδρο στα 1784 ετελεύτησε τον βίο του υπό επονείδιστες για το ελληνικό κράτος συνθήκες τον Ιανουάριο 1853, στο αστυνομικό κατάστημα της Ερμούπολης.

Ιερωμένος, δάσκαλος στα προεπαναστατικά χρόνια ­σημαντική στάθηκε η θητεία του στην περίφημη Σχολή των Κυδωνιών­, αγωνιστής στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, πληρεξούσιος της Ανδρου στις Εθνοσυνελεύσεις, στοχαστής τολμηρός στα θέματα της φιλοσοφίας, της θρησκείας, της πολιτικής και της κοινωνίας, ο Θεόφιλος Καΐρης υπήρξε ως το τέλος της ζωής του αγωνιστής και υποστηρικτής της ελευθερίας, εθνικής και ατομικής.

* Δείγμα υψηλής ρητορείας

Από τους πλέον συνεπείς εκπροσώπους του φιλελεύθερου πνεύματος στη μαχόμενη αλλά και στην ελεύθερη Ελλάδα, έδωσε σε ιδιαιτέρως κρίσιμες περιστάσεις δείγματα του ανεξάρτητου, βαθιά φιλελεύθερου πνεύματος που χαρακτήριζε τις σκέψεις και υπαγόρευε τις πράξεις του.

Ο «Λόγος» τον οποίο εκφώνησε τον Ιανουάριο του 1828 στην εκκλησία της Αίγινας, την ημέρα της υποδοχής του Ιωάννη Καποδίστρια, αποτελεί δείγμα υψηλής ρητορείας ­ ίσως από τους πλέον τέλειους υφολογικά λόγους που έχει καταγράψει η ελληνική γραμματεία. Κείμενο πλούσιο επίσης σε νοήματα, εμφορείται από έντιμο πολιτικό στοχασμό, βασισμένο στις έννοιες: Σύνταγμα, Ελευθερία, Δικαιοσύνη.

Ανθρωπος που δοκίμαζε τις πίστεις του και δοκιμαζόταν, είχε εκφράσει από πολύ νεαρή ηλικία τις αμφιβολίες του, οδυνηρές θα τις έλεγα, ακόμη και για τη χριστιανική πίστη, την οποία υπηρετούσε με την ιδιότητα του ιερωμένου.

«Παιδίον ακόμη ων είχα πλείστας αμφιβολίας περί των δογμάτων της χριστιανικής θρησκείας και περί των μυστηρίων αυτής».

Πρέπει να πούμε ότι χρειαζόταν πολύ θάρρος για έναν άνθρωπο που διακονούσε την Εκκλησία να προσφέρει και να κοινολογεί τέτοιους είδους σκέψεις.

Ο Θεόφιλος Καΐρης άρχισε τη ζωή και τη σταδιοδρομία του με αίσιους οιωνούς. Σπουδές στην υπόδουλη πατρίδα και στη Δύση, συγκεκριμένα στη Γαλλία των χρόνων του Διευθυντηρίου, αρχιδάσκαλος αργότερα στις φημισμένες Σχολές της Σμύρνης και των Κυδωνιών. Με την ίδια αφοσίωση που έδειξε στο διδασκαλικό έργο του, αγωνίστηκε για την εθνική ανεξαρτησία σε διάφορα πολεμικά μέτωπα, ενώ στα χρόνια του ελεύθερου ελληνικού κράτους συνέχισε να υπηρετεί τις ίδιες αρχές και τα ιδανικά που είχαν προσδιορίσει εξαρχής τον βίο του.

Το εγχείρημα του Ορφανοτροφείου της Ανδρου, αν μελετηθεί κάποτε συστηματικά, μπορεί να δείξει ότι ο Καΐρης θέλησε να δημιουργήσει, με αυτή την ολιγάριθμη κοινωνία νέων ανθρώπων στο γενέθλιο νησί του, όχι μόνο ένα κέντρο παιδείας αλλά συνάμα ένα πεδίο πειραματισμού και εφαρμογής νέων κοινωνικών αρχών. Επηρεασμένος από τη δυτική χριστιανική - κοινωνική φιλοσοφία ίσως αναζητούσε με πρακτικές εφαρμογές τη χρυσή τομή ανάμεσα στη θρησκευτική πίστη, στην επιστημονική γνώση, στην κοινωνική δικαιοσύνη.

Οι επιστολές του Καΐρη που παρουσιάζονται τώρα στην πληρότητά τους στις εκδόσεις της Καϊρείου Βιβλιοθήκης, με επιμέλεια του ακαταπόνητου μελετητή της ιστορίας της Ανδρου Δημητρίου Πολέμη, παρέχουν τη δυνατότητα να προσεγγίζουμε ασφαλέστερα την προσωπικότητά του, τη δική του αλλά και άλλων ανθρώπων που διαδραμάτισαν κάποιο ρόλο στη ζωή του ελληνισμού αυτή την περίοδο ­ πρόσωπα που βρέθηκαν στο προσκήνιο της ελληνικής ζωής σε χρόνια όπου δοκιμάστηκαν σχέσεις παλαιών φίλων και γνωρίμων, αλλά και σχέσεις ατόμων με την εξουσία, όπως συνέβη κατ' εξοχήν στην περίπτωση του Θεόφιλου Καΐρη.

* Καταγραφή 40 ετών

Πράξη κοινωνική η επιστολή, αντίθετα από το ημερολόγιο που είναι έκφραση του μοναχικού ατόμου ευνοώντας τον μονόλογο το γράμμα προσιδιάζει στη θέληση του επιστολογράφου να επικοινωνεί με κάποιον άλλον, με τον απέναντι, τον οποίο έχει επιλέξει ως συμμέτοχο σε μια κλίμακα δεδομένων και καταστάσεων, άλλοτε περιορισμένης άλλοτε ευρύτερης εμβέλειας.

«Εικόνα ψυχής» θέλει ο Θεόφιλος Κορυδαλλέας την επιστολή ακολουθώντας τον αρχαίο φιλόσοφο Δημήτριο Φαληρέα. Γιατί πραγματικά ολίγα συγγραφικά δείγματα είναι ικανά να μας φέρνουν τόσο κοντά στον άνθρωπο και στις ιδέες του, στον ψυχισμό, στην ιδιοσυγκρασία και στα συναισθήματά του, σε όλα όσα συνιστούν και σφραγίζουν τη μοναδικότητα μιας προσωπικότητας, όσο τα επιστολικά κείμενα.

Οι δύο πρώτοι τόμοι περιλαμβάνουν γράμματα του Θεόφιλου Καΐρη των ετών 1814-1844, ενώ στον τελευταίο έχουν καταχωρισθεί επιστολές ως τον Ιανουάριο του 1853.

Κείμενα όλα που σημαδεύουν 40 χρόνια αγωνιστικής παρουσίας, μέθεξης στα κοινά, την οποία πραγματοποιεί άλλοτε με την ιδιότητα του διδασκάλου, άλλοτε του μαχητή για την εθνική ανεξαρτησία, αργότερα ως συνεπές κοινωνικό άτομο που εργάζεται για την προαγωγή της παιδείας, ουσιαστικά για την προαγωγή της νέας ελληνικής κοινωνίας όπως την οραματίζεται μέσα από το πείραμα του Ορφανοτροφείου Ανδρου. Χρόνια αγώνων του πολίτη για το δικαίωμα να ζει ελεύθερος, να μπορεί να υπερασπίζεται την ατομική αξιοπρέπειά του, τις έννοιες της δικαιοσύνης, του φιλελευθερισμού, της συνταγματικής τάξης. Λιτά τα περισσότερα γράμματα του Θεόφιλου Καΐρη στη διατύπωσή τους, μας επιτρέπουν όμως πέρα από τους προσωπικούς του προβληματισμούς και τους αγώνες του να προσοικειωνόμαστε το κλίμα της εποχής, τις διαθέσεις των ανθρώπων, τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις που οδήγησαν τελικά στον αφανισμό του.

Γράμματα συχνά σπαρακτικά, από τα νησιά της εξορίας, από τις περιπλανήσεις του έξω από την Ελλάδα, από την επιστροφή, τις ολιγόχρονες περιόδους ελευθερίας και πάλι από τα χρόνια των διώξεων, ως τη φυσική του εξόντωση.

Μέσα από αυτή την επιστολική καταγραφή 40 ετών παρακολουθούμε διακυμάνσεις μιας προσωπικότητας για την οποία, όσο και αν κάποτε μπορεί να εκφράστηκαν αμφιβολίες και αντιρρήσεις για την εμμονή της σε άγονα σχήματα θρησκευτικά και φιλοσοφικά, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ή να αμφιβάλει για την ακεραιότητά της. Είναι εντελώς χαρακτηριστικό το τελευταίο γράμμα της συλλογής, γραμμένο στη Σύρα, από τη φυλακή της χωροφυλακής όπου τον κρατούσαν έγκλειστο. Ταλαιπωρημένος, άρρωστος, καταδικασμένος ήδη από το δικαστήριο της Ερμούπολης σε φυλάκιση δύο ετών, με καρτερία εν τούτοις αξιοθαύμαστη, γράφει στην αγαπημένη του αδελφή, την Ευανθία.

Εν Σύρω, 2 Ιανουαρίου 1853

Αγαπητή Ευανθία,

Εις Ανδρον

Χθες διεδόθη φήμη, ότι βεβαίως θέλει γενή δεκτή η αναίρεσις και θέλει ακυρωθή η καθ' ημών απόφασις των ενταύθα Πλημμελειοδικών ούτω δε φρονούσι και πάντες οι νουν έχοντες. Και εάν τούτο αληθεύση, ίσως διά πρώτης ευκαιρίας μετά τινας ημέρας πλεύσωμεν διά τα αυτόσε. Τοσαύτη υπήρξε και υπάρχει η περί ημών συμπάθεια πάντων των αμερολήπτων και ευσυνειδήτων, ώστε εάν εδίδετο αυτοίς η άδεια να έρχωνται εις επίσκεψιν ημών, ούτε χρόνος ούτε τόπος ήθελεν αρκέση να πληρώση, την έφεσιν αυτών.


* Το ηθικό πρόβλημα

Σε λίγες ημέρες ο Θεόφιλος Καΐρης απέθανε μέσα στον σταθμό χωροφυλακής της Ερμούπολης. Νύχτα και μυστικά μεταφέρθηκε στα Λαζαρέτα, στο Λοιμοκαθαρτήριο όπου και ετάφη ή για να ακριβολογούμε ρίχθηκε σε λάκκο με ασβέστη για να εξουδετερωθεί ασφαλέστερα το «μίασμα».

Στις 19 Ιανουαρίου 1853 δημοσιεύθηκε η αγόρευση του Νικολάου Σαριπόλου ενώπιον του Αρείου Πάγου, ο οποίος έκρινε και αποφάσισε την αθωότητα του Θεόφιλου Καΐρη ακυρώνοντας την καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου της Ερμούπολης.

Το ηθικό πρόβλημα που προκύπτει από την τόσο εμπαθή καταδίωξή του γίνεται οξύτερο μετά την ανάγνωση των επιστολών του, μέσα από τις οποίες αναδύεται η ημερότητα των ηθών και της προσωπικότητάς του. («Δύο νέους εγνώρισα εδώ με ελληνικά ήμερα ήθη, τον Θεόφιλο και τον Μουστοξύδη», έγραφε ο Κοραής στο Παρίσι στα 1810). Πρόβλημα το οποίο δεν έχει βρει ακόμη την απάντησή του.

Πράγματι, γιατί αυτός ο απηνής διωγμός, αυτή η συνεχής ταλαιπωρία, επί δεκαετίες, όπως την παρακολουθούμε με σφιγμένη καρδιά μέσα από τις επιστολές του; Κατατρεγμός που τον ακολουθούσε χρόνια ακόμη μετά τον θάνατό του, ακόμη και την ώρα όπου η πατρίδα του, η Ανδρος, θέλησε να τον τιμήσει στήνοντας την προτομή του.

Ωστόσο το καλό μνημείο για τον Θεόφιλο Καΐρη το έστησαν και πάλι οι συμπατριώτες του με την έκδοση των επιστολών του. Ανδριοι όσοι συνετέλεσαν στο έργο, τόσο ο εκδότης - επιμελητής όσο και οι «φιλόδωροι» που προσέφεραν τη δαπάνη.

[Rose]

http://androspoets.homestead.com/KairisTheophilos.html

[...]Δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με την ιδέα της βασιλείας και μετά την εγκατάσταση του Όθωνα από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις (τον οποίο θεωρούσε περίπου ως εκπρόσωπο ή αντιβασιλέα τους) δεν θέλησε να ενσωματωθεί στο σύστημα και αρνήθηκε εξ’ αιτίας των πεποιθήσεών του όλες τις προτάσεις για απονομή διακρίσεων και διορισμών σε τιμητικές θέσεις που του έγιναν. Ίσως να ίσχυε η άποψη του άλλοτε φίλου του και μετέπειτα αδιάλλακτου πολέμιού του Κωνσταντίνου Οικονόμου, ότι δηλαδή «εφαίνετο σφόδρα δημοκρατικός». Αυτό είναι πολύ πιθανό αφού έζησε στο μετεπαναστατικό Παρίσι κατά τη διάρκεια των σπουδών του και συναναστράφηκε με πολλούς λόγιους εμποτισμένους με φιλελεύθερες ιδέες.

  Ο Καΐρης συνέχισε να διδάσκει τις ριζοσπαστικές ιδέες του ευρωπαϊκού διαφωτισμού πράγμα που τον οδήγησε σε αντιπαλότητα με τον βασιλιά και την εκκλησία που θυμήθηκε την ιδιότητά του ως διακόνου, τον κατηγόρησε ότι είχε αιρετικές απόψεις και το καλοκαίρι του 1839 τον κάλεσε σε απολογία.[..]

  Πρόσφατα το σπίτι του Καΐρη έγινε μουσείο και δημιουργήθηκε η ομώνυμη βιβλιοθήκη. Η τελευταία στεγάζεται σε ένα θαυμάσιο νεοκλασικό κτήριο στη Χώρα και  περιλαμβάνει 3000 τόμους από τη συλλογή του σπουδαίου αυτού (μη συστηματικού) Έλληνα φιλόσοφου. Στο ίδιο μέρος εκτίθενται σπάνιες εκδόσεις, χειρόγραφα, ιστορικά έγγραφα, έργα τέχνης και μία μικρή αρχαιολογική συλλογή. [...]

  Ο μεγάλος αυτός διδάσκαλος εισήγαγε για πρώτη φορά στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ένα μεγάλο εύρος θεμάτων όπως: συγκριτική θεολογία, αστρολογία, τεχνικές ναυσιπλοΐας, γεωπονικά θέματα, εφαρμοσμένα μαθηματικά, λογιστικά, φυσική, προηγμένα μαθηματικά, και θεοσέβεια. Μετέφρασε ποίηση από τα αρχαία ελληνικά, τα Γερμανικά και τα Γαλλικά, δίνοντας έμφαση στο έργο του Λόρδου Βύρωνα και του Robert Browning.

  Μεταξύ των μελών του ορφανοτροφείου υπήρχαν τρόφιμοι από πολλές βαλκανικές χώρες, καθολικοί που ζούσαν στο νησί από το μεσαίωνα, μέχρι και μουσουλμάνοι Τούρκοι. Φαίνεται μάλιστα ότι ο Καΐρης είχε ένα «διαφορετικό» όραμα για μία ανεξάρτητη Ελλάδα που θα βασιζόταν στην αρχή του διαχωρισμού της εκκλησίας και του κράτους, μιας παν-βαλκανικής πολύ-πολιτισμικής πολιτείας όπου όλα τα θρησκεύματα και οι δοξασίες θα ήταν ελεύθερα από την καταπίεση των Οθωμανών. Ήταν σε συνεχή επαφή με διανοούμενους της ανδριακής διασποράς στην Ευρώπη και είχε επικοινωνία με τον Ωγκύστ Κοντ του οποίου οι κοινωνιολογικές ιδέες τον επηρέασαν τόσο ώστε να τις συμπεριλάβει στη διδακτέα ύλη του ορφανοτροφείου κατά την όψιμη περίοδό του.

Ο Καΐρης μέσα στα πλαίσια της διδασκαλίας όλων των θρησκειών (συμπεριλαμβανομένου και του βουδισμού) παρέδιδε μαθήματα σχετικά με τη θεοσέβεια. Πολλοί περιγράψανε τη φιλοσοφική σκέψη του ως παρόμοια με την υπερβατολογοκρατία του Henry David Thoreau και του Ralph Waldo Emerson. Η τελευταία προσδίδει στον κόσμο πνευματική ενότητα και θεωρεί τις εκδηλώσεις της φύσης ως φορείς μιας ανώτερης πνευματικής αλήθειας που είναι δυνατό να συλληφθεί μόνο μέσω της ενόρασης που έχει μεγαλύτερη δύναμη στην απόκτηση γνώσης σε σχέση με τις αισθήσεις και τη διάνοια.

Η θεοσέβεια κατά τον Καΐρη αποτελεί μαζί με το απειροστατικόν (την τάση της ψυχής προς το άπειρο) μία ενέργεια που σπρώχνει την ψυχή προς το θεό. Αυτές είναι δύο από τις κυριότερες δυνάμεις του ανθρώπου μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται η γνωστική, η συναισθηματική, η λογική, και η βουλησιακή λειτουργία. Πολλοί πιστεύουν ότι ο Καΐρης μυήθηκε στο θεϊσμό κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Παρίσι όπου συναναστρεφόταν Γάλλους και Άγγλους μονοθεϊστές.

Η Θεοσέβεια είχε αρκετές ομοιότητες με το θεϊσμό των Άγγλων φιλοσόφων του ΙΗ΄ αιώνα και τη φυσική θρησκεία του Ρουσσώ (κατά την αρχαιότητα η έννοια του όρου σήμαινε τη θρησκεία). Στο σύστημα αυτό ο θεός είναι μοναδικός, η αυθύπαρκτη αιτία του παντός, ένας τέλειος νους που δημιούργησε τα πάντα. Οι θεοσεβείς δεν πίστευαν στην αγία τριάδα και θεωρούσαν τον Χριστό ως ένα απλό Εβραίο διδάσκαλο της ηθικής, ενώ αποδεχόντουσαν ότι η ψυχή ήταν αθάνατη και ότι μετά το θάνατο πηγαίνει σε άλλο πλανήτη. Είχαν δικό τους ημερολόγιο (που είχε εισαγάγει ο ίδιος ο Καΐρης) στο οποίο το έτος άρχιζε την 11η Σεπτεμβρίου και οι μήνες δεν είχαν τέσσερεις βδομάδες αλλά τρεις δεκάδες. Τα ονόματα των μηνών ήταν εμπνευσμένα από την αρχαία Ελλάδα: Θεοσέβιος, Σοφάρετος Δίκαιος κ.λπ. Ο γάμος επιτρεπόταν μόνο μεταξύ θεοσεβών ανδρών και γυναικών και απαγορευόταν ρητώς η τέλεσή του εις τους πάσχοντας.

  Τα επιστημονικά και φιλοσοφικά συγγράμματα του Καΐρη είναι πολλά αλλά λίγα από αυτά εκδόθηκαν εξ’ αιτίας των περιορισμένων μέσων που διέθετε και έτσι οι μαθητές του αναγκαζόντουσαν να αντιγράφουν τα περισσότερα από αυτά. Τα κυριότερα έργα του είναι:

1. Στοιχεία φιλοσοφίας ή των περί τα όντα γενικώτερον θεωρουμένων τα στοιχειωδέστερα, από το οποίο εκδόθηκε μόνο η εισαγωγή.

2. Γνωστική ή των του ανθρώπου γνώσεων σύντομος έκθεσης

3. Θεοσοφία (εκδόθηκε ανώνυμα σε δύο τόμους από τους οποίους ο πρώτος έχει τίτλο Θεοσεβών προσευχαί και ιερά άσματα και ο δεύτερος Επιτομή της θεοσεβικής διδασκαλίας και ηθικής)

4. Φιλοσοφικά και Φιλολογικά

ΣΤΟ ΘΕΟΦΙΛΟ ΚΑΪΡΗ

Από κανένα σκιάχτρο δεν τρομάζεις
Γαληνός, αμετάνοιωτος τ 'αδειάζεις
το πικρό ποτήρι!
Μ' έσένα ο Χριστός, ιερέ Καϊρη!

Η φυλακή σου γίνεται βωμός,
στεφάνι αχτιδωτό κι' ο αφορεσμός,
αγνότερη μιά πίστη σ΄ανυψώνει
όπου ασκλάβωτη η Σκέψη αποθεώνει.

Η μάννα σου στο φώς και στη δροσιά
-- Γειά σας, χρυσά Κυκλαδικά νησιά! --
γυρεύει τη σεμνή σου την εικόνα
να βάλη του μετώπου της κορώνα.

Μα η Πολιτεία, μα να η μεγάλη μάννα
που συχνότατα βρέχει ουράνιο μάννα
στον τιποτένιο ή στο ληστή, κρατεί
την πόρτα της τιμής για σε κλειστή.

Εγώ, ποιητής κριτής - διπλός μου ο Θρόνος -
πρώτος, μέσα σε αδιάφορους και μόνος,
στου Λόγου τον ορείχαλκο χυμένο
για τους αιώνες τ΄ άγαλμά σου σταίνω!

Κωστής Παλαμάς

[Ορφέας]

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ
(προς τους αρμοδίους του Σύμπαντος Κόσμου )

1. Καταργήσετε τες Θεολογίες. Καθό προσβλητικές δια τον Θεόν, ανάξιες δια τον άνθρωπον και αντιπροοδευτικές δια το ανθρώπινον γένος.
2. Κανονίσετε τα θρησκευτικά σας. Ώστε σκοπός τους να είναι η εχτέλεσις ηθικών αρχών και όχι η θεολογική λατρεία.
3. Καταργήσετε τον πόλεμον, συσταίνοντες Οικουμενικόν Παγκόσμιον Δικαστήριον, δια τες διένεξες των Εθνών.
4. Οργανώσετε τα πολιτικά σας. Ώστε το μέρος το ανεπτυγμένον της κοινωνίας να κυβερνά το μη ανεπτυγμένον.
5. Επιδιώξετε την πνευματικήν ανάπτυξιν του  Λαού.  Δια να μη γίνεται  ’μπόδιο εις την ιδίαν του χειραγώγησιν προς τα αληθινά του συμφέροντα.
6. Μην αντιγράφετε δουλικώς ξένους θεσμούς. Αλλά εκλέγετε, τροπολογώντες, τους αρμόδιους ο καθένας δια  το Έθνος του.
7. Μεταρρυθμίσετε τα  Δικαστικά σας. Ώστε να έχουν σκοπόν τους την διανομήν της δικαιοσύνης εις τους πολίτας, και όχι την είσπραξιν χρημάτων, δια της  παρατάσεως των δικών, και πολυπλοκίας της Δικονομίας.
8. Μεταχειρίζεσθε τον δημόσιον πλούτον του Έθνους προς ανάπτυξιν του πνεύματός του, προς καλλιέργειαν των γαιών του, και όχι προς κατάκτησιν άλλων γαιών.
9. Μην κρύβετε τα ελαττώματα του γένους σας επειδή κρυβόμενα θάλπονται και αυξάνουν.
10. Μην καταδιώκετε τους λέγοντάς σας την δυσάρεστον αλήθειαν.  Όντας η αλήθεια ωφέλιμη και καλή γιάτρισσα.
         
            (Α. Λασκαράτου, Άπαντα, Γ΄517)

[suida]

ΕΙΝΑΙ...ΓΕΓΟΝΟΣ ,   ΦΙΛΕ....ΟΡΦΕΑ,   Ο,ΤΙ   Η   ΑΛΗΘΕΙΑ   ΜΑΣ   Μ Ε Τ Α Σ Τ Ο Ι Χ Ε Ι Ω Ν Ε Ι ......

                                                       ΜΑΣ    ΓΕΜΙΖΕΙ.....ΜΕ   ΤΑ   ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ....  Α Π Ο Β Λ Η Τ Α ....

                                                       Π Ι Κ Ρ Α Ι Ν Ε Ι ....ΤΗΝ   "" Γ Λ Ω Σ Σ Α "".....ΤΗΣ    Ψ Υ Χ Η Σ    ΜΑΣ....

                                Φ Ι Λ Ε ....        ΕΙΝΑΙ    Α Β Α Σ Τ Α Χ Τ Ο Σ ....Ο    Π Ο Ν Ο Σ     ΤΗΣ    Μ Ο Ν Α Ξ Ι Α Σ .....

                                                   Σ Υ Μ Π Α Θ Α Μ Ε .....ΠΟΥ     
                                                                                      Π  Ο  Ν  Ω  ......

                                                                                                                          ΦΙΛΕ  ...   Ε Λ Λ Η Ν Α ...

[ΣΕΡΑΠΙΣ]

Η Ελλάδα είναι για την γη, ότι το τριαντάφυλλο για τους Μύστες.

[Rose]

Φ Ι Λ Ε ....        ΕΙΝΑΙ    Α Β Α Σ Τ Α Χ Τ Ο Σ ....Ο    Π Ο Ν Ο Σ     ΤΗΣ    Μ Ο Ν Α Ξ Ι Α Σ .....

Ο μόνος τρόπος να απαλύνουμε αυτόν τον "πόνο", είναι να κάνουμε το καθήκον μας, απέναντι στην ψυχή μας και την ανθρωπότητα... ανατέλλοντας και πάλι το Ρόδο της Ελλάδος...

[suida]

        ΞΗΜΕΡΩΝΕ..... ΗΤΑΝ   ΑΚΟΜΑ   ΕΚΕΙ...   ΣΤΗΝ   ΑΚΡΗ....ΣΤΟ   ΣΥΝΟΡΟ....,  ΕΚΕΙ   ΟΠΟΥ   ΤΑ   ΣΤΟΙΧΕΙΑ   ΔΙΑΧΩΡΙΖΩΝΤΑΙ....ΜΑ
                                 
                                 ΚΑΙ    ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ.....ΕΚΕΙ    ΠΟΥ   Η   Σ Κ Ε Ψ Η ....ΣΥΝΑΝΤΑ    ΤΗΝ   Φ Α Ν Τ Α Σ Ι Α ....  ΕΚΕΙ....

                                 ΕΚΕΙ    ΠΟΥ   ΤΟ   ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ  .....ΣΥΝΑΝΤΑ    ΤΟΝ   Ε Ρ Ω Τ Α ....ΕΚΕΙ   ΝΑΙ   ΕΚΕΙ    ΠΟΥ    ΤΟ   Ε Ν Α ...
                                 
                                 ΣΥΝΑΝΤΑ.....ΤΟ    Α Λ Λ Ο ....   Σ  Ι  Ω  Π  Η       ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ......


                                 Α Φ Ο Υ Κ Ρ Α Ζ Ε Τ Α Ι .....ΤΗ    ΜΟΥΣΙΚΗ    ΤΗΣ....   ΤΟ     Α Η Χ Ο ...   ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ    ΤΟΝ   ΚΟΧΛΙΑ     ΤΗΣ   ΚΑΙ

                                 ΜΙΑ     Κ Ε Ν Η     Ε Ν Τ Υ Π Ω Σ Η ...   ΚΑΤΑΚΛΙΖΕΙ    ΤΟΝ    Ο Ρ Α Μ Α Τ Ι Σ Μ Ο ....ΤΟΝ    ΕΡΧΟΜΕΝΟ....

                                 ΠΑΡΕΛΘΟΝ....ΠΑΡΟΝ ...ΚΑΙ   ΜΕΛΟΝ    ΓΙΝΟΝΤΑΙ    Ε Ν Α .....ΔΙΝΟΝΤΑΣ    ΤΗΝ    Α Ι Σ Θ Η Σ Η ....ΤΟΥ   

                                                        Π  Α  Ν  Τ  Ο  Τ  Ι  Ν Ο  Υ ......  Υ  Π  Α  Ρ  Χ  Ω  .....

                                 Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ ......Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ .....   ΜΑ    ΚΑΙ    Θ  Ν  Η  Τ  Ο  Σ ......


             ""ας    μην    Α Ν Τ Ι Τ Α Ξ Η ....   κανεις ,   οτι   ΔΕΝ    Μ Π Ο Ρ Ε Ι     να    Α Λ Λ Α Ξ Η .....οτι   δεν   ειναι   τ ω ρ α     κ α ι ρ ο ς ..

                                                                        Γ Ι Α     Α Λ Λ Α Γ Η .....""  λεει   η   Φ Ω Ν Η  .....πισω   απ"   το   ο ν ε ι ρ ο ...!!!!!



               ""  ΑΝ ...,  ΔΕΝ   Ε Ι Ν Α Ι     Τ  Ω  Ρ  Α  ....   καιρος    για    Α Λ Λ Α Γ Η ..... ΔΕΝ    ΘΑ   ΕΙΝΑΙ    Π Ο Τ Ε ....!!!""   λεω ....

                                                                       μ ε σ α ....  στο    Ο  Ν  Ε  Ι  Ρ  Ο  ..!!!!!

                  και   " συ...  ΚΑΛΕ   ΜΟΥ   Φ Ι Λ Ε .....σ υ μ π λ η ρ ω σ ε ς....
                  ""ΑΝ...,    Φ Ο Β Α Σ Θ Ε   ...   ΝΑ   Α Λ Λ Α Ξ Ε Τ Ε ....,   ΤΟΤΕ  ... Φ Ο Β Α Σ Θ Ε ...  να     Τ Ε Λ Ο Ι Ο Π Ο Ι Η Θ Η Τ Ε ...!!!"""


                  "" Ας    Θ Υ Μ Α Τ Α Ι ....  καθε    α ν θ ρ ω π ο ς ...  ΟΤΙ    ΟΙ   Α Λ Λ Ο Ι ....  ΕΙΝΑΙ    ΟΠΩΣ    Α Υ Τ Ο Σ ....  ο   ιδιος..."""


                   Φ Ω Σ ....ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕ....   ΤΑ    Σ Ω Θ Ι Κ Α     ΜΑΣ....   ΚΑΙ    ΑΠΟ   ΤΟ    Ε Σ Ω Τ Ε Ρ Ο Ν ......  ΑΥΤΟΥ      Α Η Χ Η ....

                                                         Η     Φ Ω Ν Η ....   ΜΕ    ΣΑΦΗ    ΑΡΜΟΝΙΑΣ    ΜΕΤΡΟ.....  λεει

                   ""  Η   ΑΛΗΘΕΙΑ    ΚΑΙ   ΤΟ   Φ Ω Σ ......Ο    Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ      ΚΑΙ    Ο   Θ Ε Ο Σ .... ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ      Ε  Ν  Α  .....

                                                                  Ο  Χ  Ι         Δ Υ Ο ....."""

                     ΠΛΗΘΩΡΑ    Η   Ι Κ Α Ν Ο Τ Η Τ Α     και   η   Ω Ρ Α Ι Ο Τ Η Τ Α ....ΠΡΑΓΜΑΤΙ.....  ΝΑ    Τ Α Υ Τ Ι Ζ Ω Μ Α Σ Τ Ε ....!!!

                                          ΝΥΝ    ΚΑΙ    ΑΕΙ    ΚΑΙ   ΕΙΣ   ΤΟΥΣ    ΑΙΩΝΑΣ.....Α Ι Ω Ν Α Σ ......Α Μ Η Ν ....

                     ""ΣΤΑ    Ο Ν Ε Ι Ρ Α .....ΝΑΙ    ΣΤΑ    Ο Ν Ε Ι Ρ Α ....ΠΟΥ   ΔΕΝ     Ε Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Ο Π Ο Ι Η Θ Η Κ Α Ν ......!!!!!!!!

                       Ε Κ Ε Ι .....!!!   

                                                          Π Α Ρ Ο Υ Σ Ι Α Ζ Ε Τ Α Ι ............Α  Κ  Α  Τ  Α  Ν  Ι  Κ  Η  Τ  Η  .....

                                                                                      Η        Δ  Υ  Ν  Α  Μ  Ι  Σ  .......!!!!!""

                        ""ΝΥΝ ....,   ΝΥΝ    ΚΑΙ    ΑΕΙ.....     Α  Μ  Η  Ν  ......αδελφια    μου      Ε Λ Λ Η Ν Ε Σ .....!!!!!""

                                                                                                                                                          .......

[Rose]

Μετά την περσινή περιπέτεια που είχαμε με το νήπιό μας, το οποίο είχαν χαρακτηρίσει από το Δήμο, "Ορθόδοξη Χριστιανή" χωρίς να έχει βαπτιστεί, παραγγείλαμε ξανά ένα πιστοποιητικό, μια και αποφασίσαμε φέτος να δοκιμάσουμε το "δημόσιο" νηπιαγωγείο.

Με μεγάλη έκπληξη είδαμε πως όχι μόνο είχε διαγραφεί ο παραπάνω θρησκευτικός χαρακτηρισμός, αλλά είχε διαγραφεί και η κατηγορία "θρήσκευμα".

Προσπαθώντας να ελέγξουμε αν ήταν μαζική η αλλαγή σε όλους τους δήμους, ή αν ήταν αποτέλεσμα μόνο στο συγκεκριμένο δήμο, εξαιτίας της διαμαρτυρίας μας, βρεθήκαμε ξανά μπροστά σε μία έκπληξη.

Αυτή τη φορά, εκτός του ότι θελήσαμε να ελέγξουμε τα δικά μας πιστοποιητικά, αν αναφέρεται η κατηγορία του θρησκεύματος, ζητήσαμε και να διαγράψουμε τον χαρακτηρισμό του "Χριστιανού Ορθόδοξου" από τα αρχεία των αντίστοιχων Δήμων, το οποίο λόγω άλλων προτεραιοτήτων, δεν είχαμε διευθετήσει ακόμα.  'Ομως βρήκαμε και πάλι εμπόδια, και αυτή τη φορά, αναγκαστήκαμε να καταγγείλουμε το επεισόδιο, στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Στις 12/8/2008, στάλθηκε το παρακάτω αίτημα:
__________________________________________________________________________

_Κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον Δήμο Γ...., σχετικά με το αναγραφόμενο θρήσκευμα στα πιστοποιητικά που εκδίδει ο Δήμος, και της κατηγορηματικής του απάντησης ότι θα συνεχίζει να αναγράφει το θρήσκευμα - όπως έπραξε στο πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης που μας απέστειλε - μετά από την επίμονη αντίδρασή μας, μας ενημέρωσαν ότι ο Δήμος Γ..... μετέχει σε ένα νέο πιλοτικό πρόγραμμα του Υπουργείου Εσωτερικών, σχετικά με την καινούρια φόρμα των πιστοποιητικών, ενημερώνοντάς μας ότι θα συνεχίσει να εμφανίζεται το θρήσκευμα και στα καινούρια πιστοποιητικά και μας συμβούλεψε ότι είναι χρήσιμο στην παρούσα φάση του πιλοτικού προγράμματος, να αποστείλουμε αίτημα μη αναγραφής του θρησκεύματος, το οποίο θα διαβιβάσουν προς το Υπουργείο Εσωτερικών και θα αναμένουμε απάντηση. Ακόμα, στην ερώτησή μας για το τι χρειάζεται για να ζητήσουμε την διαγραφή του θρησκεύματός μας από τα αρχεία του Δήμου, μας ενημέρωσαν ότι, μόνον αλλαγή είναι δυνατή και όχι απάλειψη, όπως ζητάμε._

    Επί του ανωτέρω θέματος, ερωτούμε αν είναι σύννομη η απάντηση και η ενέργεια του Δήμου να αναγράφει το θρήσκευμά μας στα πιστοποιητικά που εκδίδει και θα συνεχίσει να περιλαμβάνει ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, όπως μας ενημέρωσε, και εάν δικαιολογημένα μας ενημέρωσε ότι δεν είναι δυνατή η διαγραφή του θρησκεύματος από τα αρχεία του Δήμου, παρά μόνον η αλλαγή, με αποτέλεσμα να αδυνατούμε να απαλλαγούμε από έναν χαρακτηρισμό (χριστιανός ορθόδοξος), ο οποίος από καιρό έπαψε να μας εκφράζει, επιθυμώντες να παραμείνουμε ελεύθεροι, έξωθεν κάθε ποιμνίου οποιουδήποτε δόγματος.
__________________________________________________________________________

[Rose]

μας ενημέρωσε ότι δεν είναι δυνατή η διαγραφή του θρησκεύματος από τα αρχεία του Δήμου, παρά μόνον η αλλαγή, με αποτέλεσμα να αδυνατούμε να απαλλαγούμε από έναν χαρακτηρισμό (χριστιανός ορθόδοξος), ο οποίος από καιρό έπαψε να μας εκφράζει, επιθυμώντες να παραμείνουμε ελεύθεροι, έξωθεν κάθε ποιμνίου οποιουδήποτε δόγματος.

Πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να ανήκει σε άλλη θρησκεία, αν δεν θέλει να λέγεται Χριστιανός Ορθόδοξος? 
Δεν μπορεί κάποιος απλά να μην θέλει να ανήκει σε καμία θρησκεία?
Πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε οπαδοί κάποιας θρησκείας?
Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά, από σκεπτόμενους ανθρώπους? 

Είναι απίστευτος ο αγώνας που πρέπει να κάνει κάποιος, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, για να βγει από το "μαντρί", καθώς και να προφυλάξει τα παιδιά του να μην τα "μαντρώσουν"... 

Αν και ο νόμος, είτε Ελληνικός, είτε Ευρωπαϊκός, είναι με το μέρος μας, οι δημόσιες υπηρεσίες του Ελληνικού κράτους, για ακόμα μια φορά, παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών¹, που με προσωπικές καταγγελίες και αγώνα αναγκαζόμαστε να διεκδικήσουμε...
_________________________________________________________________

¹ εξυπηρετώντας την στρατολόγηση της Μ.Κ.Ο. "Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού" στην Ελλάδα.