Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Μυστικισμός - Αποκρυφισμός
"Κίνδυνοι της Ατραπού"
Avaris:
Πολλές οι πιθανότητες κινδύνου!
Που μπορούν κάλλιστα όμως, να μετριαστούν....
Αλλά αυτό δεν σημαίνει επ' ουδενί, πως δεν θάπρεπε να αναφερθούν.....ή να γίνει προσπάθεια να προβλεφθούν....
Όταν λέμε "Κίνδυνοι της Ατραπού", ίσως ο νους κάποιου πηγαίνει αποκλειστικά και μόνον στο τι θα μπορούσε να "συμβεί" σε κάποιον εαν, κάνει ας πούμε ένα "βεβιασμένα τολμηρό πχ αστρικό αλμα"....
Κάποιος άλλος μπορεί να σκεφτεί τίποτα "κακές οντότητες" με κέρατα που θα τον καταδιώκουν ως ....νέοι Σειλινοί και Σάτιροι την ασθμαίνουσα Νύμφη....
Ίσως τελικά, οι περισσότεροι κίνδυνοι να είναι "πέριξ της Ατραπού" ....τουλάχιστον αυτοί που βλέπουμε εμείς οι ....πολλοί "τσαλαβουτούντες στο Κατώφλι" της Ατραπού.....
Μέσα απο "πιθανά σενάρια" λοιπόν, μιθυστορηματικά δωσμένα, θα προσπαθήσω να δίνω κάθε φορά και μια ακόμη "πιθανή αρνητική πλατφόρμα συμπεριφοράς" που θα μπορούσε δυνητικά να προκαλέσει "προβλήματα" στον Νεόφυτο Υποψήφιο Ζηλωτή....
Κάθε φίλος/η που θα ήθελε να προσθέσει εδώ τέτοια "πιθανά σενάρια", είναι ευπρόσδεκτος....
Σίγουρα πάντως, κάθε τέτοιο "πιθανό σενάριο" θα δίνει στην κουβέντα μας νέες "προοπτικές"....
Ιδού λοιπόν ένα ακόμη "πιθανό σενάριο" της φανταστικής μας ιστορίας.......
*******************************************************************
Ο νεαρός φίλος μας , ξαφνικά άρχισε να νοιώθει ότι πνίγεται. Έβλεπε ότι είναι ξαπλωμένος και δεμένος στο κρεββάτι ενός ψυχιατρείου και του φορούσαν εκείνο το φριχτό πράγμα, το ζουρλομανδύα. Ένοιωθε πως του έφτανε ως το λαιμό και του τον έσφιγγε με τέτοια μανία που δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Τόσο σφιχτά, που ούτε να μιλήσει δεν μπορούσε.
Έβλεπε γύρω του – ή μάλλον κάτω του – κάποιους με λευκή ιατρική φόρμα να έχουν κυκλώσει το σαν «σαβανωμένο» σώμα του και κάτι να συζητάνε μεταξύ τους. Δευτερόλεπτα μετά, βλέπει έναν νοσοκόμο με έναν μεταλλικό δίσκο να πλησιάζει το σώμα του. Αφήνει το δίσκο και παίρνει μια σύριγγα.
Ο τρόμος τον κυρίεψε. Ήθελε να τους μιλήσει, να τους πει που είναι «χαμένος» για να έρθει κάποιος να τον «πάρει» αλλά δεν μπορούσε. Σαν να μην είχε ούτε ανάσα, ούτε φωνή. Και αυτή η σύριγγα όλο και πλησίαζε. Μα κανείς δεν τον έβλεπε εκεί ψηλά που βρίσκονταν.
Ενοιωθε πως η μεγαλύτερη διαύγεια που θα μπορούσε να έχει ήταν αυτή η ελάχιστη που «είχε» αυτή τη στιγμή. Ήξερε επίσης πως από τη στιγμή που η σύριγγα θα άδειαζε το υγρό περιεχόμενό της μέσα στο σώμα του θα «έκλεινε» ακόμη και αυτή η «μικρή Πύλη» , έστω και μονόπλευρης επικοινωνίας. Και η σύριγγα όλο και πλησίαζε. Ο πανικός του είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Έβλεπε το κορμί του να χτυπιέται απο σπασμούς στο κρεββάτι και τους γιατρούς να προσπαθούν να τον συγκρατήσουν.
Νόμισε μάλιστα πως άκουσε τον επικεφαλής τους να λέει : «Στερητικό, κρατήστε τον. Και εσύ γρήγορα την ένεση».
Ο νεαρός ήξερε ότι κάτι έπρεπε να κάνει. Κάτι. Οτιδήποτε, αρκεί να μην μπει αυτό το υγρό μέσα του και κλείσει για μια ακόμη φορά όλους τους διακόπτες του. Κάτι του έλεγε πως αυτή ίσως ήταν η «τελευταία φορά» και πως μετά το «κλείσιμο της χαραμάδας » και την απώλεια της απειροελάχιστης διαύγειας που είχε θα έμενε εγκλωβισμένος για πάντα στον Τρομακτικό αυτό Ενδιάμεσο Κόσμο των Σκιών.
Ξαφνικά, με υπεράνθρωπη προσπάθεια κατάφερε να πάρει μια βαθιά ανάσα και να νοιώσει μια μικρή δόνηση στις φωνητικές του χορδές που αμέσως μετατράπηκε σε ξέφρενο ουρλιαχτό.
Αμέσως ξύπνησε κάθιδρος και ουρλιάζοντας. Ήταν τέσσερις τα χαράματα. Είχε ξεχάσει τα κεριά και τα sticks αναμμένα χωρίς ούτε ένα ανοιχτό παράθυρο. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Ο καπνός κόντεψε να τον παραλύσει για καλά. Λίγο έλειψε να ήταν μέχρι θανάτου.
Πετάχτηκε από το κρεββάτι τρέμοντας από το σοκ και άνοιξε το παράθυρο. Σχεδόν κρεμάστηκε έξω και ανάπνευσε με γρήγορες και βαθιές ρουφηξιές τον αέρα. Μέσα του έβριζε τον Χιλιανό στο Μοναστηράκι που του πρότεινε να κάψει αυτό το stick με Πεγιότ που είχε φέρει από το Μεξικό. Του είχε πει να το ανάψει, και να κάνει Διαλογισμό ξαπλωμένος. Πολύ θάθελε αυτή τη στιγμή να του κόψει τον λαιμό με το κρητικό μαχαίρι που κείτονταν στο γραφείο του.
Από την άλλη όμως ένοιωθε επίσης μια απέραντη ευγνωμοσύνη για το ίδιο άτομο. Όρμησε σαν μαινόμενος ταύρος προς το γραφείο και έκανε κομμάτια τα υπόλοιπα sticks. Μετά συνέχισε κάνοντας κομμάτια ότι βιβλίο είχε περί Σαμανισμού και μυστικιστικής χρήσης ουσιών.
Όταν ξέσπασε, έχοντας συνειδητοποιήσει τον πυρήνα του Ονείρου (προφητικού οραματισμού?) έβαλε τα κλάμματα. Δυνατοί λυγμοί τον συντάραζαν. Έβλεπε ακόμη τον εαυτό του μέσα στο όνειρο να τριγυρίζει σαν πρεζόνι στους δρόμους ψάχνοντας τη δόση του. Τον έβλεπε να μαστουρώνει και να χάνεται σε πολύχρωμους κόσμους εναλασσόμενους με τρομερές απόκοσμες σκιές. Και μετά τον έβλεπε ξανά και ξανά να τριγυρίζει ξεμαλλιασμένος και βρώμικος στους δρόμους χωρίς να μπορεί να στεριώσει ούτε μια λογική λέξη στους ανθρώπους που ενδιαφέρονταν να τον βοηθήσουν.
Και μετά ξαναείδε μπροστά του το σιχαμερό εκείνο ψυχιατρείο. Την αποπνικτική αίσθηση του ζουρλομανδύα. Και τον τρόμο μπροστά στην ένεση. Εκείνη τη διαβολεμένη ένεση που θα του έκλεινε και πάλι τους διακόπτες καταδικάζοντάς τον σε ώρες, ίσως χρόνια ολόκληρα παραμονής στον Άχρονο Κόσμο των Απόκοσμων Σκιών.
Αμέσως μετά θυμήθηκε πως την προηγούμενη είχε αγοράσει και τα πρώτα παραισθησιογόνα χάπια με σκοπό να πειραματιστεί. Τα έβγαλε από το μπουκαλάκι και τα ποδοπάτησε με λύσσα μέχρι που έγιναν σκόνη.
Εξουθενωμένος έκανε ένα ντους και συνειδητοποίησε για μια ακόμη φορά εξαντλημένος από «τι» γλίτωσε. Πραγματικά, την είχε γλιτώσει φτηνά. Πολύ φτηνά. Εάν είχε μπει στον κόσμο των Τοξικών ουσιών θα είχε ξοφλήσει από άνθρωπος. Θα είχε γίνει φυτό.
Άξιος της τύχης του ίσως? Ή μήπως όχι? Μήπως υπήρχαν και αλλού ευθύνες? Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν θεωρίες που ωραιοποιούν κάτι τόσο καταστροφικό όπως τα ναρκωτικά?
Όπως και νάχε τη γλίτωσε. Το πρώτο – και μοναδικό - πείραμα κιόλας του έφερε τον κατάλληλο οραματισμό. Έναν ισχυρό εφιάλτη που τον γλίτωσε από τα χειρότερα. Νάταν αυτό που λένε ο «Φύλακας Άγγελος»? Ο Εσωτερικός Διδάσκαλος»? Κάποια υπερφυσική παρουσία που αποφάσισε να αναμειχθεί? Τι? Γιατί σώθηκε? Ποιος τον έσωσε?
Στατιστικά, το πιο πιθανό – με συντριπτικές πιθανότητες – ήταν να πεθάνει. Ο συνδυασμός Μονοξείδιου και Πεγιότ του είχε ήδη προκαλέσει τα πρώτα συμπτώματα «νευρομυικής παράλυσης». Ενισχυμένο από την έλλειψη οξυγόνου του κλειστού δωματίου, είναι να απορείς πως γλίτωσε.
«Τώρα όμως τι γίνεται Μέρλιν? Το αδιέξοδο εξακολουθεί να υπάρχει». Πληκτρολόγησε ταραγμένος το pm στον άγνωστο φίλο του στην άλλη άκρη του Forum.
«Mίνωα, μην κάνεις βεβιασμένες ενέργειες. Μην προκαλείς βίαια τα πράγματα. Προχώρα ήπια», ήρθε η απάντηση μόλις ο Μίνωας του περιέγραψε την παρ’ ολίγο θανατηφόρα εμπειρία του.
«Μέρλιν, έχεις ιδέα τι αγωνία κουβαλάω μέσα μου?»
«Μίνωα, όλοι όσοι έχουν σχέση με την εσωτερική αναζήτηση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουν μέσα τους αυτή την αγωνία. Μαθαίνουν να την ελέγχουν, να την κουμαντάρουν. Δεν την αφήνουν ανεξέλεγκτη. Ούτε την αφήνουν να τους κυριεύσει. Και κυρίως δεν καταλήγουν σε τέτοιες ακραίες μεθόδους. Δηλαδή, το επόμενο που θα δοκιμάσεις ποιο είναι. Να παριστάνεις το Γλάρο Ιωνάθαν ή τον Καστανέντα ? Θα πηδήξεις από κανένα ψηλό βράχο και θα ελπίζεις να «εξαερωθείς» ή να τηλεμεταφερθείς προτού αγγίξεις το έδαφος?».
«Μέρλιν, δεν ξέρω τι νοιώθουν οι άλλοι αλλά εγώ σου περιγράφω ένα μαρτύριο. Μια αδηφάγα φλόγα που έχω μέσα μου και με τρώει. Μια υπέρτατη αγωνία που νοιώθω να με φθείρει. Να με τσακίζει. Εκβιάζει να της δώσω διέξοδο και δεν ξέρω ποια είναι αυτή η διέξοδος. Το καταλαβαίνεις?».
«Μην το ζορίζεις Μίνωα γιατί η παράνοια είναι δίπλα σου. Η γνώμη μου είναι να τα παρατήσεις για λίγο καιρό. Κάνε οτιδήποτε άλλο που να μην έχει την παραμικρή σχέση με τη μεταφυσική. Ούτε καν διάβασμα μεταφυσικών θεμάτων. Ούτε εδώ στο φόρουμ μην ξαναμπεις μέχρι να «γειωθείς» για τα καλά. Διάβασε ότι πιο χαζό υπάρχει. Κάνε χειρωνακτικές δουλειές. Κάνε πεζά καθημερινά πράγματα. Συζήτα για ποδόσφαιρο και το πόσες βλακείες είπαν οι πολιτικοί. Μέχρι να συνέλθεις και να πάψει να σε κατακυριεύει».
«Μα αν δεν το ζορίσω νοιώθω πως θα τρελλαθώ Μέρλιν. Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω? Με τρώει κάτι μέσα μου τόσο άγρια που δεν μπορώ να κάνω πως δεν το βλέπω. Και δεν ξέρω πώς να του βάλω χαλινάρι. Όσες φορές προσπάθησα να ασχοληθώ με κάτι άλλο πέραν της μεταφυσικής, αγρίεψε ακόμη περισσότερο με χίλιους δυο παλαβούς τρόπους. Δηλαδή, τι να κάνω?»
«Αγνόησέ το και ζήσε τη ζωή σου. Όταν είναι η ώρα θα το καταλάβεις. Τότε θα έχει ωριμάσει μέσα σου αυτό το θηρίο και θα πράξεις πιο συνετά».
«Μα τι λες τώρα? Με τον τρόπο του διεκδικεί κάθε χιλιοστό της ζωής μου. Και το χειρότερο είναι που δεν μου λεει με «ποιόν τρόπο» να του δώσω διέξοδο. Αυτό είναι το πρόβλημα. Και το ακόμη χειρότερο δεν έχω «κάποιον έμπειρο καθοδηγητή» να μου πει τι να κάνω».
«Ωχ έλα τώρα ρε Μίνωα. Αρχισες πάλι με τους Δασκάλους. Δεν χρειάζεσαι κανέναν δάσκαλο. Ούτε Τάγματα, ούτε Σχολές, ούτε κανέναν. Μέσα σου είναι ο Δάσκαλος».
«Μέρλιν, δεν ξέρω πως είσαι τόσο ήρεμος αλλά εγώ βράζω. Καταλαβαίνεις τη διαφορά φίλε μου? Εγώ νοιώθω ότι είναι «πράγματα» σαν ηφαίστειο μέσα μου που αγωνιούν να βγουν στην επιφάνεια και δεν ξέρω πως. Το καταλαβαίνεις? Κάποιος τρόπος θα υπάρχει δεν μπορεί. Μόνο που εγώ δεν τον ξέρω αυτόν τον τρόπο. Χρειάζομαι λοιπόν κάποιον που να ξέρει και να με βοηθήσει να κάνω τα κατάλληλα βήματα ώστε να βρεθώ «εκεί που πρέπει». Νοιώθω ότι μόλις πατήσω σε «εκείνη τη βαθμίδα» όλα θα ξεκαθαρίσουν μέσα μου και θα καλμάρει η Εσωτερική Φλόγα. Τότε θα ξέρω τι να πράξω στη συνέχεια. Τώρα όμως είναι το πρόβλημα. Πως διάολο φτάνω σε αυτή την βαθμίδα».
«Ποια είναι αυτή η βαθμίδα Μίνωα?»
«Που να ξέρω? Απλά νοιώθω ότι υπάρχει, είναι εκεί αλλά δεν μπορώ να την αγγίξω. Νοιώθω όμως ότι κάποτε την άγγιξα»
«Δηλαδή, μου λες ότι υπάρχει «κάτι εκεί» που νοιώθεις πως θες διακαώς να κατακτήσεις αλλά δεν ξέρεις ούτε τι είναι , ούτε το πώς θα το βιώσεις».
«Ακριβώς».
«Δεν νομίζεις ότι παραείναι αόριστα όλα αυτά Μίνωα? Πέσε για ύπνο και ξέχασέ τα. Και μην κάνεις καμιά καινούρια τρέλλα. Αύριο είναι μια νέα μέρα».
«Και να παρακούσω αυτή την Εσωτερική Φωνή Μέρλιν?»
«Και αν είσαι στα όρια της Σχιζοφρένειας φίλε μου? Το σκέφτηκες αυτό? Εάν νομίζεις πως ακους την Εσωτερική Φωνή ενώ ακούς τη Φωνή της Παράνοιας?»
«Δηλαδή, μου λες πως αρχίζω να χάνω την αίσθηση του τι είναι αληθινό και τι όχι? Αντί για Εσωτερική Φωνή μπορεί να είναι η Φωνή της Πλάνης, δηλαδή της καταστροφής μου?»
«Ακριβώς φίλε μου»
«Ωραία…πολύ ωραία…ακόμη χειρότερα δηλαδή…και τι κάνω? Να τα παρατήσω δεν θέλω…»
«Όσο το παλεύεις, τόσο χειρότερα θάναι Μίνωα. Αστο να πάει».
« Δηλαδή, να κάτσω στον καναπέ μου και να περιμένω την Φώτιση? Αυτό μου λες Μέρλιν?»
« Ότι είναι νάρθει , θάρθει στην ώρα του φίλε μου».
« Δεν ξέρω Μέρλιν. …Δεν ξέρω που να πάρει…κι αυτό είναι το πρόβλημα….τόσο διάβασμα, τόσο παίδεμα και όσο το ψάχνω τόσο νοιώθω πιο άδειος….κενός…Η ημιμάθεια σε όλο το μεγαλείο της….Βλέπω την άγνοια να μου γελάει κατάμουτρα και τα παίρνω στο κρανίο γαμώτο…Και δεν ξέρω τι να κάνω για να την νικήσω…αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα…Δεν διακρίνω διέξοδο….»
«Απλά μην κάνεις τίποτα…και άλλαξε διαδικασία σκέψης…μην το σκέπτεσαι επίμονα….κάνε κάτι άλλο….πριν κάνεις τίποτα χειρότερο και το μετανοιώσεις»
«Δεν ξέρω φίλε μου ….δεν ξέρω»….
Rose:
Ο νους μαχόμενος...αδειάζει..., το συναίσθημα γεμίζει...
το συναίσθημα μέσω της Θείας Έμπνευσης...
μέσω της Σιγής..., μέσω της Χρηστικής Συνείδησης...
μέσω της ένωσης με το Θείο...
Ο σταυρός χρειάζεται το Ρόδο, για να αναγεννηθεί...
Avaris:
Σχετικό απόσπασμα απο το "Μαθητευόμενος στη Μαγεία" του W.W.Butler (εκδ. Ιάμβλιχος, σ.77)
"....οι κοσμικές ενέργειες βρίσκονται στη διάθεσή σου, αρκεί να πληρώσεις το ανάλογο αντίτιμο. Μη διανοηθείς να τις "μονοπωλήσεις" ή να τις "υποκλέψεις" ή να τις χρησιμοποιήσεις χωρίς να πάρεις τα απαραίτητα μέτρα. Μια τέτοια απερισκεψία θα σου κοστίσει ακριβά.
Μπορεί να ρωτήσεις "ποιό είναι το αντίτιμο για την ασφαλή χρήση αυτών των κοσμικών δυνάμεων"?
Η απάντηση είναι απλή: η Θυσία....θυσία που συνίσταται στην προσφορά ολόκληρου του προσωπικού σου εαυτού στην Υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων....
Η έννοια της θυσίας βέβαια, υπάρχει σε κάθε μορφή εκπαίδευσης, όχι μόνον στην αποκρυφιστική.
Οι περισσότεροι άνθρωποι εξισώνοντας τη "Θυσία" με την "Θλίψη" φοβούνται να θυσιάσουν κάτι και προσκολλούνται στον εαυτό τους. Το πρόβλημα είναι ότι ρυθμίζουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις έννοιες "Πόνος - Ευχαρίστηση". Αυτό σημαίνει ότι σαν τα παιδιά, προσπαθούμε να κρατήσουμε ότι είναι ευχάριστο και εξορκίζουμε το δυσάρεστο, έστω και αν πρόκειται να μας ωφελήσει πραγματικά.
......πρέπει να τηρήσουμε μια πιο ώριμη στάση και να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο αν χάσουμε αυτή την Προσκόλληση στο ευχάριστο και αποδεχτούμε τη Μαθητεία της Θυσίας, θα προοδεύσουμε πραγματικά.
Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να εξασκηθούμε στην εφέλκυση των κοσμικών δυνάμεων μόνο και μόνο με την προσωπική μας θέληση.
Οι Κοσμικές Δυνάμεις είναι ενέργειες που ζητούν να βρουν διέξοδο και απο τη στιγμή που ανοίγεται κάποιος κατάλληλα προετοιμασμένος αγωγός, κυλούν μέσα του ανεμπόδιστα.
Το αποτέλεσμα όμως μιας τέτοιας διοχέτευσης μέσα σε μια ακατέργαστη και απειθάρχητη προσωπικότητα, είναι η υπερβολική τόνωση κάθε ανισόρροπου στοιχείου που περιέχει.
Όπως μια λαθεμένη ηλεκτρική εγκατάσταση μπορεί να βάλει φωτιά σε ένα σπίτι, το ίδιο καταστροφικά μπορούν να αποδειχτούν και τα αποτελέσματα των ενεργειών για την ανεκπαίδευτη προσωπικότητα......"
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση