Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές
"Πότε Συγχωρούμε"?
Eleni:
--- Παράθεση ---Αφού όμως απορρίπτεις την "αδιαφορία", δεν βλέπω με ποιόν άλλον τρόπο μπορεί να θεωρηθεί η Συγχώρεση ως μια μορφή εκδίκησης.
--- Τέλος παράθεσης ---
Avaris,δεν ξέρω τι εννοεί ο El Morya αλλά μια εξήγηση που σκέφτομαι είναι η εξής
Οι τύψεις και η σύγκρουση που θα νιώσει ο θύτης είναι απο μόνες του μια μορφή εκδίκησης του θύματος...αν πιστέψει στην συγχώρεση. Με αυτή την μέθοδο οι ρόλοι αλλάζουν για λίγο μια και κατά την γνώμη μου σε αυτό το ζήτημα και οι δύο εχουν λάθος...
El Morya:
Να συμπληρώσω πως ο συγχωρεμένος θύτης δεν θα μπορεί να πράξει ελεύθερα στο μέλλον π.χ σε μια περιπτωση που το θύμα του θα γίνει θύτης θα οφείλει να τον συγχωρέσει.
Καλο είναι να συγχωρείς για το δικό σου καλό,αλλά η πραγματική συγγνώμη δεν πρέπει να αφορά και να γνωστοποιείται στον θύτη σου,αλλιώς ονομάζεται εκδίκηση.
Try.. γι αυτούς που δεν χρειάζονται να προσπαθήσουν πολύ ;D
Eleni:
Συμφωνώ El Morya,
Μια φράση που μου έρχεται συνεχώς στην σκέψη απο την αρχή του θέματος...
<<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>
ασχετα αν μας ''βολεύει'' να την αποδίδουμε σε εξωγενή αίτια
Avaris:
--- Παράθεση από: try στις Ιουνίου 26, 2007, 19:48:09 ---Συμφωνώ El Morya,
Μια φράση που μου έρχεται συνεχώς στην σκέψη απο την αρχή του θέματος...
<<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>
ασχετα αν μας ''βολεύει'' να την αποδίδουμε σε εξωγενή αίτια
--- Τέλος παράθεσης ---
Ένα παιδί εκτός γάμου, μεγαλώνει με τους παππούδες ώστε να μπορέσουν να ξαναπαντρευτούν οι γονείς του.
Ενώ τα αδέρφια του μεγαλώνουν μέσα στις ανέσεις, αυτό μεγαλώνει μέσα στις στερήσεις και τις προσβολές. Η συνηθέστερη βρισιά που εισπράττει απο τους παππούδες είναι "μούλικο" και "μπάσταρδο".
Πατέρας και μάνα κάνουν σαν να μην υπάρχει. Στην ανάγκη του για ίση ύπαρξη με τα αδέλφια του σφυράνε κλέφτικα με προκλητική αδιαφορία. Ξανά και ξανά, ασυγκίνητοι απο το δράμα που βιώνει το παιδί κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό.
Μεγαλώνει άνισα και ποτέ μα ποτέ στην ζωή του δεν λαμβάνει τίποτε απο αυτά που λαμβάνουν τα υπόλοιπα αδέλφια του. Ούτε υλικά, ούτε συναισθηματικά.
Ούτε απο παππούδες, ούτε απο γονείς, ούτε απο αδέλφια, ούτε απο συγγενείς.
Ακόμη κι όταν κάνει δική του οικογένεια, δεν ξέρει τι να απαντήσει στις επίμονες ερωτήσεις των παιδιών της:
"που είναι οι δικοί μου παππούδες και γιαγιάδες μαμά? τι τους έχω κάνει και δεν θέλουν να με δουν?"
Απο που κι ως που Try, είναι υπεύθυνο αυτό το παιδί για τις αδικίες που του γίνονται 24 ώρες το 24ωρο και για μια ολόκληρη ζωή?
Αυτό το άτομο λοιπόν 24 ώρες το 24ωρο και για όλη του τη ζωή οφείλει να συγχωρεί?
Και πως θα πείσει τον εαυτό του ότι ευθύνεται το ίδιο γι' αυτά που του συμβαίνουν?
Τι επιχείρημα θα της έδινες για να την πείσεις πως ευθύνεται αυτή για όλα της τα δεινά?
Η ιστορία αυτή είναι αληθινή και την βιώνουν με την μία ή την άλλη παραλλαγή κάπου στα 4,000 παιδιά που γεννιούνται εκτός γάμου στην Ελλάδα κάθε χρόνο.
Sr Try, πήγαινε μια Κυριακή στα Παιδικά χωριά SOS, στάσου μπροστά απο αυτά τα παιδιά και πες τους την φράση που είπες παραπάνω:
--- Παράθεση ---<<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>
ασχετα αν μας ''βολεύει'' να την αποδίδουμε σε εξωγενή αίτια
--- Τέλος παράθεσης ---
Κανένας:
Η θέση μου γνωστή:
http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,79.msg814.html#msg814
--- Παράθεση από: Κανένας στις Ιουνίου 25, 2007, 16:06:40 ---Συγχωρώ εκεί που μπορώ. Πασχίζω όμως να γίνομαι όλο και πιο δυνατός, για να μπορώ και να συγχωρώ.
--- Τέλος παράθεσης ---
Το να πάρω εκδίκηση είναι ένας τρόπος να αισθανθώ δυνατός και ανώτερος. Όταν το πετύχω, τότε ΝΑΙ, εκπληρούνται οι προϋποθέσεις για να μπορέσω να συγχωρήσω.
Ο λόγος που δε ξυλοφορτώνεις εύκολα ένα παιδάκι πριν το συγχωρέσεις, είναι ότι συνήθως αισθανόμαστε ανώτεροι από αυτά, οπότε περιττεύει ο λόγος της εκδίκησης. Στους ενήλικες που μας ζημιώσαμε, συνήθως αισθανόμαστε κατώτεροι, γι αυτό διψάμε για εκδίκηση και δικαιοσύνη.
Έχει απόλυτο δίκιο λοιπόν και συμφωνώ με τον Avaris που λέει:
--- Παράθεση από: Avaris στις Ιουνίου 25, 2007, 14:52:29 ---Τώρα, όταν ο άλλος - ο ενήλικας - σου κάνει κάτι "ενοχλητικό", θέλει πολύ υψηλό προσωπικό ψυχικό μεγαλείο για να δώσεις τόπο στην οργή και να τον συγχωρέσεις....
--- Τέλος παράθεσης ---
--- Παράθεση από: Avaris στις Ιουνίου 26, 2007, 21:17:23 --- "που είναι οι δικοί μου παππούδες και γιαγιάδες μαμά? τι τους έχω κάνει και δεν θέλουν να με δουν?"
--- Τέλος παράθεσης ---
Πως μπορεί κάποιος να συγχωρέσει γονείς/παπούδες που τον εγκατέλειψαν? Η θέση μου είναι η ίδια. Όταν θα καταφέρει να είναι υπεράνω της κατάστασης, όταν θα αισθάνεται δυνατός, τότε θα μπορεί και να τους συγχωρέσει.
--- Παράθεση από: try στις Ιουνίου 26, 2007, 19:48:09 ---<<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>
ασχετα αν μας ''βολεύει'' να την αποδίδουμε σε εξωγενή αίτια
--- Τέλος παράθεσης ---
Χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, το <<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>, συμπεριλαμβάνει και πράξεις από προηγούμενες ζωές. Οπότε το ορφανό ή αδικημένο παιδάκι, ο γεννημένος σακάτης κτλ δε ξέρεις τι έκανε σε προηγούμενες ζωές και τι χρωστάει, τι κάρμα και τι μαθήματα έχει να πάρει τώρα.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση