Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές
"Διαχείριση Συναισθημάτων"
Avaris:
"Γιατί άραγε η Παράδοση λέει ότι .....
.....Υποφέρουμε Ψυχικά,
επειδή υπάρχουν τα συναισθήματά μας...?
Αυτό πρέπει να το δεχτείς , αν προσέξεις τις ακόλουθες σκέψεις:
Όταν κερδίζουμε,
γεννιέται μέσα μας κάποιο συναίσθημα.....
Όταν χάνουμε,
πάλι γεννιέται μέσα μας κάποιο συναίσθημα....
Γι' αυτό η Παράδοση λέει ότι υποφέρουμε ψυχικά,
επειδή υπάρχουν τα συναισθήματά μας....."
Ταο Τε Τσινγκ
Avaris:
--- Παράθεση --- author=try link=topic=77.msg548#msg548 date=1177258726]
--- Παράθεση --- Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου σε κάθε λεπτομέρεια ένα απέραντο πεδίο μάχης με 1,000,000 νεκρούς. Πως νοιώθεις?
Φριχτά.
Φαντάσου αυτό το συναίσθημα επί 1000 όταν φτάσεις σε κάποιες «Ανώτερες Βιώσεις». Άρα, οφείλεις να «εξοικειωθείς» με τα συναισθήματα πχ αυτής της εικόνας εάν δεν θέλεις να πεθάνεις από το σοκ μια μέρα σε μια «απόπειρα ανώτερης βίωσης».
--- Τέλος παράθεσης ---
Δεν θέλω να αμφισβητίσω τον δάσκαλο ...αλλά είμαι [ προς το παρόν] της άποψης οτι δεν βιώνονται όλα τα πράγματα με την βοήθεια της φαντασίας, οπως θα ήταν στην πραγματικότητα.
Εχει τύχει να βρεθώ σε κατάσταση που είχα παρακολουθήσει σε ταινία...και είχα φανταστεί... αλλά οταν συνέβει, αληθινά, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά απο την πλευρά των συναισθημάτων [ που ούτε καν τα ήξερα μερικά] και απο την εξέλιξη των γεγονότων μια και στην πραγματικότητα εμείς οι ίδιοι αντιδρούμε διαφορετικά απ' οτι στην φαντασία μας και αλλάζουμε την ροή.
:)
--- Τέλος παράθεσης ---
Ο επιτυχημένος Οραματισμός φίλη Try μπορεί να σου δώσει τρομερές προσομειώσεις..... :)
Όπως και η Θεατρική (Υποκριτική) εκπαίδευση, επίσης, μπορεί (σε δεύτερη συμπληρωματική φάση ως εκπαιδευτικό Δρώμενο) να κάνει θαύματα στην Έμπρακτη "Διαχείριση Συναισθημάτων"....γι' αυτό άλλωστε και οι καλοί ηθοποιοί, τραγουδιστές και γενικά perfomateurs και animateurs έχουν την εκπληκτική ικανότητα να "δημιουργούν κέφι" γύρω τους "βγάζοντας κέφι" απο μέσα τους, ασχέτως εαν πριν μια ώρα βρισκόντουσαν στην χειρότερη διάθεση!
Όταν "προσομοιώνεις" (οραματιστικά αλλά και θεατρικά) ξανά και ξανά την Μεταπήδηση απο συναίσθημα σε συναίσθημα, στο τέλος μπορείς να κάνεις θαύματα....
Εαν δε, λάβουμε υπόψη, ότι τα συναισθήματα "υπακούν σε μια κλίμακα" απο το "κατώτερο" προς το "ανώτερο" , τότε βλέπουμε πως μεταξύ τους έχουν "συγγένειες αποστάσεως"....άρα, μας είναι πιο εύκολο να "μεταπηδήσουμε" (με την εξάσκηση) απο το ένα στο άλλο....και σιγά σιγά προς την "πλησιέστερη κορυφή"...
Μετά απο καιρό, συνηθίζεις όπως ο Ηθοποιός να ανακαλείς μέσα σου το "κατάλληλο" και πιο "συγγενές" συναίσθημα, ανεβαίνοντας μέχρι το ανώτερο επιθυμητό....
Εν τέλλει γίνεται "βίωμα" η διαδικασία και αποκτάει "εγγενή ταχύτητα".....
Avaris:
Σχετικό με τη "Διαχείριση Συναισθημάτων" είναι και το παρακάτω απόσπασμα απο το "Μαθητευόμενος στη Μαγεία" του W.E.BUTLER (εκδ. Ιάμβλιχος, σ. 79).
"...Θυμάμαι την περίπτωση κάποιας αποκρυφιστικής σχολής που οι μαθητές της ζούσαν όλοι μαζί σε μια κοινότητα. Κάθε μαθητής είχε ένα μικρό κομμάτι κήπου που καλλιεργούσε ο ίδιος όταν η άσκηση μετατοπιζόταν απο το νοητικό στο υλικό επίπεδο. Καμιά φορά τύχαινε, εκεί που έτρωγαν το μεσημέρι να βλέπουν απο το παράθυρο κάποιο απο τα ζώα που έτρεφαν, να μπαίνει στον κήπο και να καταστρέφει μέσα σε λίγα λεπτά τη δουλειά και το μόχθο μηνών.
Η "δοκιμασία" ήταν να μπορούν να αντιμετωπίζουν αυτή την αναποδιά χωρίς πίκρα ή θλίψη.
Εκπαιδεύονταν για να μάθουν πως η "Μή-Προσκόλληση στο αποτέλεσμα" είναι μια ανώτερη αρετή. Σύμφωνα με την Dion Fortune, που είχε ζήσει σε αυτή την Κοινότητα, η δοκιμασία κάποτε άλλαξε στο κατά πόσο μπορούσε ο καθένας να κρατάει ανέκφραστο το πρόσωπό του, αντικρύζοντας την καταστροφή.
Πίστευαν βέβαια, ότι ο διευθυντής της Κοινότητας θα μπορούσε να αντιληφθεί "διορατικά" τα πραγματικά τους αισθήματα, κάτι που δεν επαληθεύτηκε απο τις κριτικές του......
.....η ίδια η ζωή θα σε δοκιμάσει και ο ίδιος ο εσωτερικός σου εαυτός θα κρίνει τις αντιδράσεις σου σε αυτές".....
Avaris:
Λοιπόν, πιστεύω πως άνθρωποι όπως οι γιατροί που επιδεικνύουν "συναισθηματική αταραξία" έναντι του πόνου, το επιτυγχάνουν μέσω της "απόσπασης απο το γεγονός"......
Αν υποθέσουμε λοιπόν πως καταφέρνουμε να "αποσπασθούμε απο το δυσάρεστο γεγονός" που συμβαίνει μπροστά μας και μας αφορά, τότε δεν θα βιώσουμε ούτε τα δυσάρεστα συναισθήματα που το συνοδεύουν.
Αυτό όμως μήπως θα ήταν "απάθεια" ή και "αδιαφορία" ίσως?
Χωρίς συναισθηματική εμπλοκή και με τέτοια "αποστασιοποίηση" απο το "γεγονός", λογικά θα θέλαμε να γυρίσουμε ακόμη και την πλάτη σε αυτό που διαδραματίζεται και μάλλον "απαιτεί την εμπλοκή" μας.
Να όμως που μπορεί να χρειάζεται η "εμπλοκή" μας προκειμένου να "διαχειρισθεί η κατάσταση".....
Έτσι, απο τη μια η "απόσπαση" θα βοηθούσε να μην βιώσουμε κάποιο αρνητικό συναίσθημα, απο την άλλη όμως θα μας απομάκρυνε απο την ίδια την διαχείριση της "κρίσης"....
Σαν να σου λέει δηλαδή, "ΟΚ, αποσπάσου μεν συναισθηματικά, πλην όμως, διαχειρίσου την κατάσταση χωρίς κανένα συναίσθημα"......
Συν τοις άλλοις, "Απόσπαση" θα σήμαινε ότι "δεν είσαι εκεί", "δεν βιώνεις τη στιγμή" (που λέγαμε σε άλλο topic), δεν "ακολουθάς τη ροή" .....
Κάτι που θεωρήθηκε ως "εκ των ων ουκ άνευ" απο πλευράς ανάπτυξης της Συνειδητότητας.....
Ένα σχετικό παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ο θάνατος προσφιλούς ατόμου. Αποσπάσαι απο το γεγονός, δεν κλαις, δεν θρηνείς, και μετά απο απροσδιόριστο χρονικό διάστημα "καταρρέεις"....
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και μετά απο πολεμικές συρράξεις.....
την ώρα του θανάτου, δεν υπάρχει χρόνος για "συναισθηματική βίωση και εκτόνωση του γεγονότος", τα γεγονότα τρέχουν πολύ γρήγορα, δεν αφήνουν περιθώρια, προέχει η επιβίωση.....
(παραδόξως σε πολεμικές συνθήκες και κατά τη διάρκεια των συρράξεων, όπου προέχει η επιβίωση, τα περιστατικά "Κατάθλιψης" πέφτουν κατακόρυφα)
....αλλά μετά τις συρράξεις, αρχίζει η θλίψη και τα μεταπολεμικά ψυχικά τραύματα....
Αναρωτιέμαι εαν και πως θα μπορούσαν να "συνδυαστούν" η "Απόσπαση απο το δυσάρεστο γεγονός" με το "βίωσε τη στιγμή"......
Trithemius:
Σαφώς και μπορούν να συνδυαστούν γιατί δεν γίνεται και διαφορετικά, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Το να βιώσουμε ένα γεγονός, σημαίνει να αφήσουμε τον ψυχισμό μας να κυριευτεί από ένα συναίσθημα και να το εξωτερικεύσει όσο πιο έντονα κρίνει πως πρέπει να γίνει. Το να βιώσουμε ένα γεγονός, να ζήσουμε τη στιγμή, σημαίνει πως αφήνουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να κυριευτεί από αυτό το συναίσθημα-αποτέλεσμα της δράσης ενός γεγονότος επάνω μας.
Από την άλλη πλευρά, η τακτική της νηφαλιότητας που φτάνει μέχρι τα όρια της φαινομενικής ψυχρότητας μπορεί να επέλθει αν κι εφόσον έχουμε δώσει σαφείς και ξεκάθαρες απαντήσεις σε ότι υπάρχει σχετικό με ένα συμβάν. Αναφέρεις το παράδειγμα του θανάτου ενός προσφιλούς μας προσώπου και αν τελικά θρηνούμε για τον θάνατό του ή όχι. Μα αν γνωρίζαμε επακριβώς και χωρίς κάποια αμφιβολία τα σχετικά με τη μεταθανάτια ζωή μας, τότε στις κηδείες δεν θα ακούγονταν το παραμικρό. Όμως από την άλλη δεν παύουμε να έχουμε και αδυναμίες. Αυτή η περίπτωση με τον θάνατο δείχνει πως όχι μόνον δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει μετά αλλά δείχνει και ότι όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, ο θρήνος είναι καθαρά εγωϊστικής προέλευσης. Δεν κλαίμε κάποιον γιατί "εξαφανίστηκε" αλλά γιατί δεν θα τον έχουμε πλέον στη ζωή μας. Δηλαδή κλαίμε για εμάς...
Τι δείχνουν όλα αυτά; Δείχνουν πως τα έντονα συναισθήματα εκφράζονται από τους αμύητους στα μυστήρια της ζωής, ενώ η νηφαλιότητα εκφράζεται από τους μυημένους σε αυτά...
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση