Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές
"Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Avaris:
--- Παράθεση ---author=try link=topic=76.msg670#msg670 date=1177740548]
Fr Avaris, κατα την δική μου γνώμη ο εγωισμός δεν είναι τα αδύνατα μας σημεία.Αντίθετα είναι, αυτό το συναίσθημα που θα παρομοίαζα με άμυνα, το οποίο μας εμποδίζει να τα δούμε, επειδή εχουμε λάβει μια τέτοια εκπαίδευση και μηνύματα που μας κάνουν και αντιστεκόμαστε σε ότι εμείς θεωρούμε αδυναμία η έλλειψη.
Αν μπροστά απο ένα ελάττωμα σηκώσουμε ένα τοίχο απο εγωισμό στολισμένο με μια ''βολική εκλογίκευση'' της όποιας κατάστασης, αρνούμενοι να δούμε που μπορεί και εμείς να έχουμε '' βάλει το χεράκι μας'' , όλα κρύβονται και μάλιστα έντεχνα.
--- Παράθεση ---- Και ποιά είναι αυτά τα "αδύνατα σημεία" άραγε που δύνανται να "θιχτούν" και να "νοιώσουν προσβεβλημένα"?
- Και πως "δουλεύουμε" επάνω σε αυτά για να πάψουν να είναι πια "αδύνατα σημεία"?
--- Τέλος παράθεσης ---
Παραθέτω επίσης υποκειμενικές απόψεις.....
Τα αδύνατα σημεία του καθενός διαφέρουν...άλλος αισθάνεται οτι μειονεκτεί σε θέματα εικόνας, άλλος σε θέματα αξιών, άλλος σε θέματα κοινωνικά, άλλος σε πνευματικά, μορφωτικά κλπ.
Ανάλογα του προτύπου που έχουμε σχηματίσει στο μυαλό μας κατόπιν των αλλοτριων επηρροών.
Συνήθως δεν αναγνωρίζουμε το γεγονός οτι νιώθουμε κάποια ανασφάλεια απέναντι σε κάποιον η κάτι, αφού το πρώτο που κάνουμε είναι να ''θυμώσουμε'' και να ''αμυνθούμε'' για να μην ......πονέσουμε.
Η ''δουλειά'' γίνεται ξεκινώντας με την παραδοχή [ για μένα] του προβλήματος...μετά τα άλλα έρχονται μόνα τους. Σε εμένα, βοηθάει ο στοχασμός, δλδ μια καθαρά λογική σκέψη σε συνθήκες χαλάρωσης, ετσι ωστε να μειώνω σχεδόν τελείως το συναίσθημα για να μπορώ να συνεχίσω.
Αν δεν απαλλαγούμε απο την συναισθηματική φόρτιση που αναβλύζει με τέτοιες σκέψεις, είναι αρκετά δύσκολο να συνεχίζουμε αφού αυτά που ανακαλύπτουμε δεν είναι πάντα ευχάριστα...
Ελπίζω να βοήθησα λίγο με τις εντελώς εμπειρικές μου ιδέες.
--- Τέλος παράθεσης ---
Try,
είτε ονομάσουμε τον Εγωϊσμό ως "Τοίχο", είτε "ως το σύνολο των Αδύνατων Σημείων" , η ουσία είναι η ίδια.
Έχουμε κάποιο πρόβλημα "αυτοεκτίμησης" σε σχέση με κάποιο (οποιοδήποτε) στοιχείο μας και αντιδρούμε αρνητικά στην αντιπαράθεσή μας με άλλους όταν "αγγίζεται" αυτό το "στοιχείο" μας.
Συμφωνούμε όμως πως δεν είναι μια μη αναστρέψιμη κατάσταση.
Αρκεί να βρούμε που "χωλαίνουμε" και να το "αντιμετωπίσουμε".
Εδώ είναι που προκύπτει το ερώτημα του "πως" όμως.
Τι σημαίνει "δουλεύω με το πρόβλημα"?
Μίλησες για κατ' αρχήν "παραδοχή του προβλήματος".
Συμφωνώ.
Μίλησες για Λογικό, ψύχραιμο στοχασμό επι του προβλήματος και της ρίζας του με "αφαίρεση όμως του συναισθήματος"....
Εδώ θα διαφωνήσω.
Γνωρίζω πως υπάρχουν Τεχνικές που σε βάζουν να πας συνειρμικά πίσω στα "περιστατικά ρίζες του προβλήματος" και να τα βιώσεις ξανά και ξανά στην ολότητά τους....Δηλαδή, να ξαναβιώσεις και μάλιστα έντονα τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής που συνέβαινε το περιστατικό.
Είτε σαν "Προχωρημένο Οραματισμό", είτε σαν "Περιγραφή του περιστατικού" στον Ψυχοθεραπευτή σου (κάτι σαν "Ψυχανάλυση εν Υπνώσει").
Με την επανάληψη, το παρελθοντικό περιστατικό χάνει την "συναισθηματική έντασή" του και παύει πλέον να "καθορίζει" αρνητικά την συμπεριφορά σου.
Το έχεις "ξαναβιώσει", το "ανέλυσες", το έκανες φύλο και φτερό και στο τέλος χάνει την φόρτισή του και τη δύναμή του να σε "καθορίζει".
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι με την ζωγραφική μπορεί να λύνει προβλήματα του ψυχισμού του...
Εμένα μου κάνει πολύ καλό να γράφω γι' αυτά....σε ιδιωτικά κείμενα....να τα δραματοποιώ....να τα περιγράφω με κάθε λεπτομέρεια....
Έχω ακούσει για τις τρομακτικές δυνατότητες των Θεατρικών Δρώμενων....Φαντάσου ένα συνδυασμό Παντομίμας, Χορού και Κραυγών....αλλά είναι πολύ εξειδικευμένα και ούτε πιστεύω πως είναι τα μόνα....
Και φυσικά, ο Διαλογισμός επί των προβλημάτων....με την προυπόθεση πως ο Διαλογιζόμενος μπορεί να είναι τόσο εκπαιδευμένος και πειθαρχημένος στο να αναλύει και να βιώνει πολλαπλές διαδρομές του προβλήματος....ποτέ βλέπεις το πρόβλημα δεν έχει μια και μοναδική διαδρομή προς τα πίσω...μπορεί να νομίσαμε πως βρήκαμε τη ρίζα κι όμως να έχει κι άλλες πιο πίσω, αλλά που για να τις βρούμε θα έπρεπε να ακολουθήσουμε εναλλακτικές πλαϊνές διαδρομές....
Εκεί είναι που υπερέχει το "γράψιμο".....
φυσικά, ο συνδυασμός και των τριών (Διαλογισμός, Οραματισμός και Γράψιμο) είναι ακόμη καλύτερο.....
Αυτό που έχω επιφυλάξεις είναι το να "μιλήσεις" για το πρόβλημα σε τρίτον....
Αυτή η διαδικασία τύπου "εξομολόγησης" , κάπου σε "ξεγυμνώνει", σε "αδειάζει" απο "άμυνες"....μοιάζει λίγο με "ταπείνωση"....αλλά δεν ξέρω....ίσως τελικά αυτό νάναι και το "ζητούμενο"....ίσως αυτή νάναι και η πιο αποτελεσματική μέθοδος αν και σκληρότερη όλων....
Προσωπικές γνώμες και σκέψεις... :)
Eleni:
Avaris , ο λόγος που γράφω με επιφύλαξη και το τονίζω, είναι οτι δεν εχω χρησιμοποίησει ΄κάποια τεχνική, παρά την ανάλυση εις βάθους του θέματος που ανελκύω κάθε φορά μέχρι εκεί που αντέχω εγώ να φτάσω.
Την αναφέρω επειδή βλέπω αποτέλεσμα ....για τις υπόλοιπες δεν έχω άποψη.
Σχετικά με το αν πρέπει η όχι να μιλάμε μέ άλλους , η δική μου γνώμη είναι οτι αν το κάνουμε θα πρέπει να είμαστε απολύτως σίγουροι για το πως θα χρησιμοποιηθούν αυτές οι πληροφορίες για το άτομο μας και για το αν αυτός που θα ακούσει έχει την δυνατότητα και την αγάπη για να μας βοηθήσει.
Πάντως δεν βλέπω γιατί είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο αν μπορούμε να τα ξεκαθαρίσουμε μόνοι μας.
Κανένας:
--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 28, 2007, 13:14:57 ---Έχουμε κάποιο πρόβλημα "αυτοεκτίμησης" σε σχέση με κάποιο (οποιοδήποτε) στοιχείο μας και αντιδρούμε αρνητικά στην αντιπαράθεσή μας με άλλους όταν "αγγίζεται" αυτό το "στοιχείο" μας.
--- Τέλος παράθεσης ---
Συμφωνώ απόλυτα. Θιγόμαστε, επηρεαζόμαστε και θυμώνουμε όταν είμαστε ανασφαλείς.
--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 28, 2007, 13:14:57 ---Γνωρίζω πως υπάρχουν Τεχνικές που σε βάζουν να πας συνειρμικά πίσω στα "περιστατικά ρίζες του προβλήματος" και να τα βιώσεις ξανά και ξανά στην ολότητά τους....Δηλαδή, να ξαναβιώσεις και μάλιστα έντονα τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής που συνέβαινε το περιστατικό.
--- Τέλος παράθεσης ---
Ναι, εδώ περιγράφεις τη «Διαδικασία της Σελήνης».
--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 28, 2007, 13:14:57 ---Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι με την ζωγραφική μπορεί να λύνει προβλήματα του ψυχισμού του...
--- Τέλος παράθεσης ---
Το να χαλαρώνεις και να ζωγραφίζεις ή να γράφεις πράγματα που βγαίνουν από το ασυνείδητο είναι μία μορφή διάγνωσης και εντοπισμού των προβλημάτων. Πιστεύω όμως ότι είναι πολύ κατώτερη του διαλογισμού.
--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 28, 2007, 13:14:57 ---Εμένα μου κάνει πολύ καλό να γράφω γι' αυτά....σε ιδιωτικά κείμενα....να τα δραματοποιώ....να τα περιγράφω με κάθε λεπτομέρεια....
--- Τέλος παράθεσης ---
Εδώ νομίζω ότι ξεφεύγεις λίγο. Το να περιγράφεις το πρόβλημα σε ένα φίλο ή να το γράφεις σε ένα χαρτί, έχει αποδειχτεί ότι μπορεί να ανακουφίσει από μία συναισθηματική φόρτιση. Αυτό όμως έχει εξαφανίσει προσωρινά μόνο το σύμπτωμα. Το βαθύ πρόβλημα του ασυνείδητου μόλις που το έχεις αγγίξει. Το μόνο ουσιαστικό βήμα που έχεις κάνει είναι ότι έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχεις πρόβλημα και ψάχνεις για λύση.
--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 28, 2007, 13:14:57 ---Αυτό που έχω επιφυλάξεις είναι το να "μιλήσεις" για το πρόβλημα σε τρίτον....
Αυτή η διαδικασία τύπου "εξομολόγησης" , κάπου σε "ξεγυμνώνει", σε "αδειάζει" απο "άμυνες"....μοιάζει λίγο με "ταπείνωση"....
--- Τέλος παράθεσης ---
Για το λόγο αυτό όταν ζητάς τη βοήθεια ψυχολόγου, πάντα απευθύνεσαι σε κάποιον άγνωστο. Όταν ζητάς βοήθεια για τους πιο απόκρυφους φόβους και αναστολές, πρέπει να εμπιστεύεσαι και να είσαι ειλικρινής. Όταν έχεις αφροδίσιο νόσημα, δεν πας να σε εξετάσει η αφροδισιολόγος γυναίκα του καλύτερου φίλου σου. Πας σε κάποιον άγνωστο γιατρό που τον βλέπεις μόνο επαγγελματικά.
Avaris:
Τον πρώτο καιρό της Μαθητείας του ο Καστανέντα στον Δον Χουάν, την διέκοψε απότομα το 1965. Έφυγε "σοκαρισμένος" για να επιστρέψει όμως το 1968 και να συνεχίσει την Μαθητεία του.
Του είπε λοιπόν τότε ο Δον Χουάν:
"Ο Λόγος που φοβήθηκες κι έφυγες ήταν που ένοιωθες τον εαυτό σου τόσο πολύ σημαντικό", έλεγε εξηγώντας την προηγούμενη αντίδρασή μου.
"Όταν νοιώθεις σημαντικός, γίνεσαι βαρύς, αδέξιος, ματαιόδοξος.
..."Για να γίνεις άνθρωπος της Γνώσης, πρέπει να είσαι ελαφρύς και ρευστός......".
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, σ.17).
Ορφέας:
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν σε κάποια κείμενα και στις απόψεις που παραθέτουν, κάποιες από τις οποίες τις θεωρώ τουλάχιστον "άστοχες", είναι οι απόψεις του συγγραφέα ή μήπως η κακή απόδοση από τον μεταφραστή.
Π.χ., διαβάζοντας τον Δ.Χ. παραπάνω, "..ένοιωθες τον εαυτό σου σημαντικό", δείχνεται σαν κάτι αρνητικό το να νοιώθει κάποιος σημαντικός.
Κι όμως, κάθε άνθρωπος είναι πολύ σημαντικός, όπως φυσικά και κάθε τί μέσα στην δημιουργία
και κατ' εμέ, είναι ευχής έργον να αναγνωρίζει ο καθένας την σημαντικότητά του στη ζωή και την σπουδαιότητα του σκοπού που καλείται να διεκπεραιώσει σαυτή του την ενσάρκωση.
Ίσως η λέξη "ξεχωριστός" που αναδύει μια αρνητική χροιά, να ήταν η κατάλληλη λέξη στο κείμενο του Δον Χουάν, στη θέση της λέξης, "σημαντικός"....
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση