Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Μυστικισμός - Αποκρυφισμός
Η Νύχτα της Απελπισίας (ή αλλοιώς, "Ατραπός και Κατάθλιψη")
Κανένας:
Fr TUBALKAIN
--- Παράθεση από: TUBALKAIN στις Απριλίου 10, 2007, 14:20:37 ---Οσο για την αποφαση για δραση, εχη παρθη εδω και πολυ -πολυ καιρο....
--- Τέλος παράθεσης ---
Λες ότι εδώ και πάρα πολύ καιρό πήρες την απόφαση για δράση. Αν όμως δεν έδρασες, τότε μαλλον κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
--- Παράθεση από: TUBALKAIN στις Απριλίου 10, 2007, 14:20:37 ---Ομως η δραση εχη βρη "εμποδια" και τα ερωτηματικα συνεχως αυξανονται....
--- Τέλος παράθεσης ---
Έχεις ερωτηματικά? Σίγουρα καίγεσαι από την επιθυμία να πάρεις απαντήσεις? Είναι αυτή η νο1 προτεραιότητα για εσένα? "Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ο δάσκαλος παρουσιάζεται". Μάλλον μόνος σου δημιουργείς τα εμπόδια.
--- Παράθεση από: TUBALKAIN στις Απριλίου 10, 2007, 14:20:37 ---Ειναι η πραγματικοτητα και η πεζοτητα της ο δρομος, η ειναι η "αναχωρηση" η λυση....?
--- Τέλος παράθεσης ---
Οι απαντήσεις και η εξέλιξη έρχονται στη ζωή του ανθρώπου. Η "αναχώρηση" είναι σαν το καλοκαίρι που κλείνουν τα σχολεία. Το Σεπτέμβριο ανοίγουνε ξανά. Αν έλαβες τα μαθήματα της προηγούμενης ζωής, τότε προβιβάζεσαι στην επόμενη τάξη. Αλλιώς επεναλαμβάνεις τα ίδια μαθήματα.
Πέρασα κι εγώ ανάλογη περίοδο. Ήταν η πιο μεγάλη απογοήτευση στη ζωή μου. Αν παρέμενα έτσι, θα ήμουνα ένας αποτυχημένος. Έψαξα, ρώτησα, διάβασα, ξόδεψα. Είχα λυσσάξει, ήταν το μόνο που με απασχολούσε. Μου πήρε κάπου έξι μήνες αλλά βρήκα ένα δρόμο που μου έδωσε απαντήσεις και πρόοδο.
Ρώτα. Γίνε πιο συγκεκριμένος.
TUBALKAIN:
Frs Anon και Κανενας ,
Κατ αρχην ευχαριστω για την βοηθεια.
Πραγματι μεσα απο τα λεγομενα σας ανακαλυπτω τουλαχιστον δυο δεδομενα .
Πρωτον οτι μαλλον κοροιδεψα τον εαυτο μου οσον αφορα τη δραση, πιθανον γιατι ενω γνωριζα τι ηταν αυτο που επρεπε να κανω,μαλλον αυτο που επρεπε να συνεχισω να κανω μιας και ο "δασκαλος" ειχε εμφανιστει, εγω εδωσα βαση σε παραπλανητικες καταστασεις με αποτελεσμα να χαθη χρονος πολυτιμος. Και αυτο ειχε πολλαπλη αρνητικη δραση.
Δευτερο στοιχειο ειναι οτι απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου να θελη να ανασυρη τα "πεπλα της Ισιδος" , ενα ερωτημα βασανιζε τη ζωη μου. Η ενασχοληση με τα "γηινα" η με τα "εσωτερικα" ?
Κι αυτο ειναι κατι που ποτε στ αληθεια δεν απαντησα. Οταν οι δυσκολιες του υλικου κοσμου ηταν μεγαλες ,τοτε ετρεχα να βρω καταφυγιο σε σκεψεις που οδηγουσαν στην "αναχωρηση".Κι οταν εφτανα στην αναχωρηση ,τοτε ανακαλυπτα οτι ο υλικος κοσμος μου ηταν απαραιτητος.Κι αυτο διαιωνιζοταν.
Μαλλον το "δυιστικο" μοντελο δεν ειναι αφομοιωσιμο απο την υπαρξη μου.
Ομως παρ ολη την ευκολη φαινομενικα αντιληψη του προβληματος, διεξοδο απο το αδιεξοδο δεν βρηκα.
Τωρα αρχιζω να νομιζω πως εχω μια ελπιδα. Εντελως πρακτικα ,η ανασυνταξη και η ανασυρση δεδομενων απο το λαμπρο παρελθον,που κοντα στο Ταγμα φαινεται να αναβιωνιουν,φαινεται να δινουν ελπιδα.....Οψομεθα.
Ορφέας:
Για ένα πράγμα φοβόμαστε...
Μήπως δεν μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που ήρθαμε να κάνουμε...
Αγαπητέ μου TUBALKAIN, χαίρομαι για την θέση που βρίσκεσαι...
Χαίρομαι για την κατάσταση που βιώνεις...
Χαίρομαι για τον αδελφό που πέρασε το κατώφλι και βρήκε τον δρόμο του...
Ο άναζητητής που κατάφερε να στρέψει το βλέμμα του προς τον εαυτό του, ο ζηλωτής που παρατηρεί τον εαυτό του και αρχίζει και τον ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ,
έχει πάψει να είναι πλέον μαθητευόμενος...
Έχει βρεί τον δρόμο του...
Έχει ζωσθεί τα όπλα του και ετοιμάσθηκε για τους άθλους του...
Βρίσκεται ήδη στην ηρωική ατραπό, εργάζεται ήδη την Βασιλική τέχνη...
Χαιρόμαστε γιαυτόν, ακόμα και όταν υποφέρει, δένοντας τα τραύματά του, ακόμα και όταν είναι σε απόγνωση μπροστά στο σταυροδρόμι της αρετής και της κακίας...
Χαιρόμαστε για τον αγωνιστή που ξανασηκώνεται και προχωράει,
για τον ηρωικό πολεμιστή, για τον αυριανό μύστη...
Έρρωσθε και ευδαιμονείτε...
TUBALKAIN:
Καλε μου Ορφεα.....
βαλσαμο τα λογια σου....
σ' ευχαριστω
Rose:
Η πύλη του πόνου
Σκίζω τους αραχνοειδής ιστούς μια πικρής μοναξιάς, και ανταμώνω απέναντι τον πόνο μου. Τραβηγμένη αντιστέκομαι, αλλά μάταια προσπαθώ να απεγκλοβιστώ από την ίδια την τέχνη της ύπαρξης. Τον πόνο μου πικρό και νόστιμο πίνω ξανά σε κρυστάλλινο ποτήρι, βελουδένιας μοναξιάς, σε βυσινή συναίσθημα ξεκούραστης δύναμης. Τόσος πόνος είναι πολύς για να γεμίσει την μαύρη τρύπα της ψυχής μου έτσι ώστε να μην στάζει ζωή χαμένη, αλλά να ανασταίνει, μέσα από μαύρη στάχτη.
Τόση ωριμότητα, κι’ όμως ο πόνος δεν ξεκολλάει εύκολα όπου νιώσει επιθυμητός. Κολλάει ξανά και αναζητά να ζήσει μέσα μας, αναζητά να βιώσει το σκοτάδι της άρνησης. ‘Ισως χρειάζεται να σκοτώνουμε, την στιγμή, την ζωή, τα πάντα. ‘Ισως χρειάζεται να πεθαίνουμε κάθε στιγμή, για να βιώνουμε την αρχή, την γέννηση. Τότε καθάριοι και λαμπεροί, σαν αφροδίτες, πετιόμαστε προς το ερωτικό άπειρο, για να ανταμώσουμε αυτό που πιστεύαμε ότι χάσαμε. Και ερωτευμένοι με τον παλιό πόθο, η μαύρη τρύπα μεταμορφώνεται σε άνοιξη. Και ξανανοίγουμε στην ζωή, περνώντας απέναντι έχοντας την ελπίδα ότι αξίζει.
Η θάλασσα του συναισθήματος είναι το διαμάντι της ύπαρξης μας, και λάμπει ατόφιο, καθαρό, αφού τριφτεί, αφού μαυρίσει. Είναι καιρός να αγαπηθεί και το μαύρο. Είναι καιρός να εκτιμηθεί ο κόπος του. Γιατί το μαύρο για να δώσει χρειάζεται να πάρει, όλο μας το είναι, να το ρουφήξει έτσι ώστε να το περάσει απέναντι. Τα μάτια είναι θαμπά για να δούνε το αύριο. Τα μάτια είναι κουτά για να αναγνωρίσουν το όλο. Χρειάζεται να ματώσουν, να ξεσκίσουν τους παλιούς ιστούς, για να λάμψουν το άγνωστο.
Λάμπα ο πόνος, κρυφή, καμουφλαρισμένη. Απωθεί, αηδιάζει αλλά κρύβει την εξέλιξη. Μαγνητίζει την αύρα, και όσο αυτή αντιστέκεται, εγκλοβίζεται σε άπειρη δύνη, μέχρι να βρει την δύναμη να περάσει απέναντι, αδαμάντινη πια.
-Το είχα γράψει στο αποκορύφωμα μιας μαύρης νύχτας μου... μετά πέρασα απέναντι...
Μετά την μεγάλη Μαύρη Νύχτα... που την συναντάμε συνήθως στο μέσο της ηλικίας μας γύρω στα 35, (η δική μου ήταν στα 33 μου) ο άνθρωπος μεταμορφώνεται, αλλάζει, ενηλικιώνεται, βλέπει την ζωή με ένα άλλο μάτι...
Σίγουρα όμως οι μαύρες νύχτες δεν τελειώνουν ποτέ, όπως και οι χρυσές αυγές που τις συνοδεύουν πάντα... απλά η έντασή τους μειώνεται δραστικά... γιατί η συναισθηματική διαμάχη γίνεται πλέον ανάλυση ιδεών...
Η Μαύρη Νύχτα και η έντασή της καθώς και το αποτέλεσμα που φέρνει διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά είναι μία μεγάλη ευκαιρία για εσωτερική αλλαγή... Η κατάληξή της μπορεί να είναι ψυχική δύναμη, γαλήνη και κατανόηση, μπορεί να είναι όμως και μία μόνιμη κατάθλιψη, αποτέλεσμα της αδυναμίας μας να ξεδιαλύνουμε το εσωτερικό σύμπλεγμα, να νικήσουμε το θηρίο...
Από εμάς όμως εξαρτάται να νικήσουμε το εσωτερικό θηρίο και αυτό γίνεται εφόσον συναντήσουμε τον εσωτερικό Διδάσκαλο... Η κύρια ανάγκη εντρύφησης στον εσωτερισμό βασίζεται σε αυτήν την πάλη του Θεού και του θηρίου μέσα μας... του Ρόδου και του Σταυρού, και αυτήν την πάλη διαπραγματεύεται το Amorc... Παλεύουμε να κυριαρχήσουμε στα άλογα... να διαχειριστούμε το δίπολο ρεύμα... της δημιουργίας και του Δημιουργού...
Για να περάσουμε την μύηση του 'Ηλιου, και να κυριαρχήσουμε στο συναίσθημα ή στον αστρικό κόσμο, χρειάζεται να κατακτήσουμε σύμφωνα με την Καμπάλα την σφαίρα της Σελήνης (το υποσυνείδητό μας) και να εναρμονίσουμε την σφαίρα του συναισθήματος (Αφροδίτη) με την λογική μας (Ερμή) για να γίνουμε μία "εναρμονισμένη" ερμαφρόδιτη συνείδηση...
Ο συναισθηματικός κόσμος του ανθρώπου επηρεάζεται δραστικότατα από τον σεληνιακό κύκλο. Όπως η Σελήνη γεμίζει και αδειάζει, έτσι και η συναισθηματική μας διάθεση κάνει τον κύκλο της και βιώνουμε όλη την γκάμα των συναισθημάτων...
Αλλά ο μύστης ή ο σοφός κυριαρχεί στα άστρα, στις αστρικές επιρροές, στον συναισθηματικό του κόσμο... Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της κατανόησης και της εμπειρίας των βιωμάτων του, και ο άνθρωπος περνάει από πολλές εσωτερικές επαναστάσεις, συγκρούσεις, μεταστοιχειώσεις, μέχρι να φτάσει σε μία εσωτερική κατανόηση, μία κοσμοθεωρία που θα τον ικανοποιεί, και θα τον ηρεμεί...
Ένα πολύ καλό έργο που διαπραγματεύεται αυτήν την μάχη του υποσυνειδήτου είναι "Lady in the Water"
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση