Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Μυστικισμός - Αποκρυφισμός

Η Νύχτα της Απελπισίας (ή αλλοιώς, "Ατραπός και Κατάθλιψη")

(1/7) > >>

Avaris:
Σε κάθε Μονοπάτι της Γνώσης – οποιουδήποτε τύπου - σε κάθε βήμα, υπάρχουν «Δοκιμασίες»….

Από πολύ απλές μέχρι …σκληρές…πολύ σκληρές…..

…το επιτυχές πέρασμά τους οδηγεί στην «επόμενη βαθμίδα Γνώσης»….

…το «ανεπιτυχές»...κυμαίνεται.....ίσως απλώς στην "εγκατάλειψη του Μονοπατιού"....ίσως στην «Τρέλλα», ίσως στο «κώμα», ίσως στο «θάνατο»…..

….κανείς δεν είπε πως είναι πάντα Ευτυχής και εύκολη αυτή η «Εσωτερική Διαδρομή»….

….είναι «οδυνηρή»….. «ακανθώδης»….. «πολύπλοκη»....

…..γι’ αυτό και «απαγορεύεται» άλλωστε να υποχρεώσει κανείς κανέναν να βαδίσει με το «ζόρι» αυτή την «διαδρομή»….

….γιατί αυτή η "Μεταφυσική Διαδρομή" είναι «βουτιά σε έναν σκοτεινό βυθό» γεμάτο «αρχετυπικούς εφιάλτες»….που αν δεν έχει προετοιμαστεί κατάλληλα ο Αναζητητής να τους αντιμετωπίσει, θα έχει ολέθρια κατάληξη ο ψυχικός του κόσμος....

…ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτών των «δοκιμασιών» είναι το φλερτάρισμα με την  «κατάθλιψη»….την "κλιμακούμενη κατάθλιψη" για την ακρίβεια….

γι’ αυτό πχ και υπάρχει ο Εσωτερικός Όρος «Νύχτα της Απελπισίας» ή (ακόμα χειρότερα) και «Βαθιά Νύχτα της Απελπισίας»…..αυτό ακριβώς περιγράφει....

…το να καταφέρει να τις «προσπελάσει επιτυχώς» μόνος του (τις "εσωτερικές δοκιμασίες" και την "κατάθλιψη"), με τις δικές του Δυνάμεις και με καθαρά «εσωτερικές διαδικασίες» ο Ζηλωτής είναι κανόνας απαράβατος για να περάσει στο επόμενο – ακόμη πιο δύσκολο – «σκαλοπάτι»….και μετά στο «επόμενο» και ούτω καθ’ εξής….

...χωρίς την "αυτοπεποίθηση", το "θωράκισμα" και τις "ικανότητες" που θα του χορηγήσει η "προσωπική του νίκη στα μικρότερα στάδια" δεν θα τα βγάλει πέρα στα ακόμη πιο δύσκολα, "επόμενα, υψηλότερα (και δυσκολότερα) στάδια δοκιμασιών"....

…..και αν αποφασίσει να μπει στο «Μονοπάτι της Γνώσης» πρέπει να ξέρει πως η «κατάθλιψη» θα του την έχει «στημένη» σε κάθε γωνία…..καμουφλαρισμένη με χίλια δυο «παραπλανητικά προσωπεία»…..

….Αυτές είναι οι «Μάχες του Μονοπατιού»….αυτοί είναι οι «Δράκοντες»….κι αυτά είναι τα «δόντια» τους…. «κοφτερά» και «αμείλικτα»….

....δεν είναι τίποτα τεράστια κινηματογραφικά ερπετά τύπου Έραγκον με φολιδωτό ατσάλινο δέρμα που ξερνάνε φωτιά και τσακίζουν τα πάντα στο πέρασμά τους....

....η "μάχη" είναι μέσα στον ίδιο τον Ψυχισμό του Ζηλωτή....και είναι μονίμως ένα "φλερτάρισμα" με την "κατάθλιψη" και την "παράνοια"....

....μέσα απο "εσωτερικές εργασίες", συνειδητοποιείς ας πούμε μια "αυταπάτη" σου ...πάνω στην οποία όμως στηρίζεται ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου...και φυσικά, εργάζεσαι πλέον επάνω στο να την "ξεριζώσεις", να την "αλλάξεις", να την "αντικαταστήσεις"....

...ε δεν είναι και τόσο "βολική", ούτε "όμορφη" η αίσθηση αυτού του "ξεριζώματος"....μάλλον εφιάλτης είναι....

Trithemius:
Πιστεύω πως αναφέρεσαι στη συνειδησιακή κατάσταση που ονομάζεται "η σκοτεινή νύχτα της ψυχής" (dark night of the soul).

Θεωρώ πως αυτή η κατάσταση είναι ίσως η σημαντικότερη στη ζωή ενός μυστικιστή. Περιγράφει την συνειδητοποίηση τριών πραγμάτων: α) της παρούσας "υλικής" και πεζής κατάστασης, β) της εσωτερικής ανάγκης για μια ριζική "μεταστοιχείωση" και γ) της απόφασης για δράση προς την μετάβαση από την μία κατάσταση στην άλλη. Είναι ακριβώς το σημείο όπου το πνεύμα του μυστικιστή αφήνει χώρο για τα νέα δεδομένα στη ζωή του, καλοδέχεται την αλλαγή αλλά ταυτόχρονα δοκιμάζεται για την επιμονή του στη μεταφυσική ενασχόληση, καθώς νιώθει πως κάθε θετική επιρροή τον έχει εγκαταλείψει. Νιώθει να αποκόπτεται από την Πηγή αλλά κατ' ουσίαν αυτό που του συμβαίνει είναι μία κεκρυμμένη ευλογία. Το στάδιο αυτό είναι το πρώτο και βασικότερο σημείο στο εσωτερικό μονοπάτι που θα βαδίσει στη συνέχεια.

Πραγματικά πρόκειται για τη χειρότερη αλλά συνάμα και για την πιο ευοίωνη ψυχολογική κατάσταση που μπορεί να βιώσει ένας μύστης. Από τη μία νοιώθει πως όλα τον έχουν εγκαταλείψει, δεν βλέπει τίποτε το θετικό στη ζωή του αλλά από την άλλη, καθώς αποκτά επίγνωση της κατάστασης που βιώνει, μετατρέπει αυτή την άσχημη δοκιμασία σε πραγματική αναγέννηση, σε μια πνευματική "ανάσταση εκ νεκρών". Πλέον, καθώς ξεκινά από το χαμηλότερο σημείο που βίωσε ποτέ του, κάθε εξέλιξη δεν μπορεί παρά να είναι θετική, καθώς μόνον θετικά μπορούν πλέον να του συμβούν. Η ματάβαση από το ναδίρ σε κάτι άλλο, μόνον θετική μπορεί να είναι. Πρόκειται πραγματικά για την "ανάσταση" που εύχομαι σε όλους να βιώσουν, μέσα τους και γύρω τους...

Τελικό συμπέρασμα; τίποτε δεν είναι άχρηστο στη ζωή μας. Στο χέρι μας είναι να αναγνωρίζουμε την αξία κάθε κατάστασης που βιώνουμε και να μπορούμε να μεταστοιχειώνουμε τον "μόλυβδο" σε "χρυσό".

Καλή "ανάσταση" σε όλους σας, όπως εσείς την επιθυμείτε να συμβεί  ;)

Avaris:

--- Παράθεση από: Anon στις Απριλίου 07, 2007, 18:37:36 ---Πιστεύω πως αναφέρεσαι στη συνειδησιακή κατάσταση που ονομάζεται "η σκοτεινή νύχτα της ψυχής" (dark night of the soul).

Θεωρώ πως αυτή η κατάσταση είναι ίσως η σημαντικότερη στη ζωή ενός μυστικιστή. Περιγράφει την συνειδητοποίηση τριών πραγμάτων: α) της παρούσας "υλικής" και πεζής κατάστασης, β) της εσωτερικής ανάγκης για μια ριζική "μεταστοιχείωση" και γ) της απόφασης για δράση προς την μετάβαση από την μία κατάσταση στην άλλη. Είναι ακριβώς το σημείο όπου το πνεύμα του μυστικιστή αφήνει χώρο για τα νέα δεδομένα στη ζωή του, καλοδέχεται την αλλαγή αλλά ταυτόχρονα δοκιμάζεται για την επιμονή του στη μεταφυσική ενασχόληση, καθώς νιώθει πως κάθε θετική επιρροή τον έχει εγκαταλείψει. Νιώθει να αποκόπτεται από την Πηγή αλλά κατ' ουσίαν αυτό που του συμβαίνει είναι μία κεκρυμμένη ευλογία. Το στάδιο αυτό είναι το πρώτο και βασικότερο σημείο στο εσωτερικό μονοπάτι που θα βαδίσει στη συνέχεια.

Πραγματικά πρόκειται για τη χειρότερη αλλά συνάμα και για την πιο ευοίωνη ψυχολογική κατάσταση που μπορεί να βιώσει ένας μύστης. Από τη μία νοιώθει πως όλα τον έχουν εγκαταλείψει, δεν βλέπει τίποτε το θετικό στη ζωή του αλλά από την άλλη, καθώς αποκτά επίγνωση της κατάστασης που βιώνει, μετατρέπει αυτή την άσχημη δοκιμασία σε πραγματική αναγέννηση, σε μια πνευματική "ανάσταση εκ νεκρών". Πλέον, καθώς ξεκινά από το χαμηλότερο σημείο που βίωσε ποτέ του, κάθε εξέλιξη δεν μπορεί παρά να είναι θετική, καθώς μόνον θετικά μπορούν πλέον να του συμβούν. Η ματάβαση από το ναδίρ σε κάτι άλλο, μόνον θετική μπορεί να είναι. Πρόκειται πραγματικά για την "ανάσταση" που εύχομαι σε όλους να βιώσουν, μέσα τους και γύρω τους...

Τελικό συμπέρασμα; τίποτε δεν είναι άχρηστο στη ζωή μας. Στο χέρι μας είναι να αναγνωρίζουμε την αξία κάθε κατάστασης που βιώνουμε και να μπορούμε να μεταστοιχειώνουμε τον "μόλυβδο" σε "χρυσό".

Καλή "ανάσταση" σε όλους σας, όπως εσείς την επιθυμείτε να συμβεί  ;)


--- Τέλος παράθεσης ---


Εκπληκτική η περιγραφή σου της " Ανάστασης" Anon.

Λοιπόν, ναι, αυτήν την κατάσταση είχα κατά νου όταν έβαζα το θέμα....

Μια πολύ καλή λογοτεχνική απόδοση αυτών των καταστάσεων υπάρχει στο "Εννιά πρόσωπα του Χριστού".....

Εκεί λοιπόν δραματοποιούνται τρεις "καταστάσεις ορόσημα" .....(πιθανόν λίγο παραφρασμένες).
 
Πρώτη έρχεται η "Νύχτα της Απελπισίας"....βιώνεται ως μια κατάσταση σωματικής κατάρρευσης, υψηλού πυρετού, ενίοτε παραισθήσεων...Ορίζεται ως 40 ημερο πάθος και πιθανότατα ο "παθών" δεν θυμάται τίποτα στο τέλος - εαν "επιβιώσει". Εδώ παρατηρούμε το "αποκορύφωμα της Ψυχοσωματικής Αλληλεξάρτησης".

Μετά, περιγράφεται η "Νύχτα της Βαθιάς Απελπισίας".....η οποία βιώνεται ως η "απόλυτη κατάθλιψη"....

Και τελευταία έρχεται (αν θυμάμαι καλά) η "Νύχτα της Πνευματικής Απελπισίας".....Ως το απόγειο του αυτοοικτιρμού και της αυτοταπείνωσης....

Το κάθε στάδιο - δοκιμασία, δε, περιγράφεται ως 1000 φορές χειρότερο απο το προηγούμενο.

Υποθέτω όμως πως ενδιάμεσα υπάρχουν άπειρες "προσομοιώσεις" υπο-στάδια....μικρά "κεντριά" που "προετοιμάζουν" για τις "Μεγάλες Δοκιμασίες"....

TUBALKAIN:
Ευχαριστω πολυ για την ευκαιρια  !

Νομιζω οτι βιωνω αυτη την εποχη κατι αναλογο με αυτο που περιγραφει ο Anon.
Εχω πληρη αντιληψη (εδω και χρονια)της πεζοτητας της υλικης καταστασης.
Η εσωτερικη αναγκη για ριζικη μεταστοιχειωση υπαρχη εντονη και ειναι ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ.
Οσο για την αποφαση για δραση, εχη παρθη εδω και πολυ -πολυ καιρο....
Ομως η δραση εχη βρη "εμποδια" και τα ερωτηματικα συνεχως αυξανονται....
Ειναι η πραγματικοτητα και η πεζοτητα της ο δρομος, η ειναι η "αναχωρηση" η λυση....?
Νοιωθω μετεωρος , διχως ελπιδα....Πραγματι η αισθηση της εγκαταληψης ειναι "εδω" μεσα μου....
Και φοβαμαι.....φοβαμαι πολυ.
Ειναι αραγε αυτος ο πρωτος "εχθρος του πολεμιστη" οπως τον περιγραφει ο Δον Χουαν..?
Ομως φοβαμαι...μηπως "κολλησω" εδω....
Κι αυτος ο φοβος σιγοτρωει καθημερινα εμενα και τους γυρω μου...

Trithemius:
Fr TUBALKAIN πιστεύω πως το χειρότερο που έχεις να κάνεις αυτή τη στιγμή είναι να συντηρείς αυτή την κατάσταση που βιώνεις. Σε κάποιο thread που άνοιξα στο τμήμα "Μυστικισμός - Αποκρυφισμός", παρέθεσα μερικά αποφθέγματα σοφίας. Ένα από αυτά (και μάλιστα το 1ο στη σειρά) λέει:
Αν κάτι τρέφεται από εσένα, μην το αφήνεις να χορτάσει. Απαλλάξου από αυτό όσο πιο σύντομα μπορείς!

Σκέψου λίγο πάνω σε αυτή την προτροπή ;)

Γράφεις για εμπόδια που συναντάς στην πορεία της δράσης σου πάνω στον μυστικισμό. Πιστεύω δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πληρώνει το δικό του "τίμημα" σε αυτόν τον τομέα και το ίδιο συμβαίνει και μ' εμένα. Μιας και ανήκεις κι εσύ στον Ροδοσταυρισμό, πιστεύω έχεις αναγνωρίσει πως η φράση "η πιο πλατιά ανοχή στην πιο αυστηρή ανεξαρτησία" εδώ όντως λειτουργεί. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να "τροποποιήσουμε" στην ενασχόλησή μας με τον εσωτερισμό και να καταφέρουμε να γίνουμε εμπράκτως εσωτεριστές κάτω από τις δικές μας βάσεις. Βέβαια δεν μπορώ να γνωρίζω σε τι είδους εμπόδια και ερωτηματικά αναφέρεσαι, μπορώ όμως να σου πω εκ των προτέρων ότι κάθε εμπόδιο είναι πρόβλημα και γι΄αυτό έχει και λύση. Αν δεν υπήρχε λύση, το πρόβλημα θα λεγόταν γόρδιος δεσμός, ο οποίος φυσικά δεν λύνεται αλλά "κόβεται". Αυτή είναι η λύση της αναχώρησης στην οποία αναφέρεσαι.

Σκέψου όμως πως αν απαρνηθείς κάθετί που έως σήμερα σε ορίζει και σε χαρακτηρίζει κι ενασχοληθείς μόνον με τον εσωτερισμό, το αποτέλεσμα θα είναι να αλλάξεις ριζικά και ανεπανόρθωτα την "ταυτότητά" σου. Το σύνολο των χαρακτηριστικών που συνθέτουν την προσωπικότητά σου αποτελείται τόσο από θετικά, όσο και από αρνητικά στοιχεία. Η αποχώρηση από τα εγκόσμια είναι σίγουρα μία δραστική λύση, όμως όπως θα δεις σε αυτό που είχα γράψει αλλού δεν συμφωνώ καθόλου με τον κάθε είδους "μοναχισμό". Για διάβασε λίγο:


--- Παράθεση ---Πιστεύω πως είτε η ζωή μας διάγεται αμιγώς από εσωτερισμό, είτε αμιγώς από τα "επιφανειακά", και στις δύο περιπτώσεις θα μας φανεί "βαρετή". Όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι κι εδώ λειτουργεί ο παγκόσμιος νόμος του concidentia oppositorum. Αυτή η ένωση των αντιθέτων είναι που μας φέρνει την ισορροπία.

Από εκεί και μετά, είναι χρέος μας να κατανοήσουμε τα εξώψυχα και τα ενδόψυχά μας και να νιώσουμε τη θέση μας στο σύμπαν. Αν αυτά συμβούν, τότε τόσο τα μεταφυσικά, όσο και τα επιφανειακά θα μας φαίνονται τόσο χρήσιμα και ενδιαφέροντα όσο πρέπει να είναι.

Πιστεύω πως ακόμη και οι βαρετές εκφράσεις της πραγματικότητας κάτι έχουν να μας δώσουν. Άραγε τι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε στη ζωή μας ως "άχρηστο";
--- Τέλος παράθεσης ---

και αλλού:


--- Παράθεση από: Anon στις Μαρτίου 25, 2007, 22:24:13 ---Στην ουσία, το αρχικό ερώτημα του θέματος έχει να κάνει με το αν η οδός του εσωτερισμού "τέμνεται" με την οδό της στείρας καθημερινότητας.

Πιστεύω πως η πρακτική του εσωτερισμού στην καθημερινότητά μας πρέπει να θεωρείται επιβεβλημένη. Ο λόγος είναι γιατί από τη στιγμή που ως άνθρωποι είμαστε φορείς του δυϊστικού μοντέλου "ύλη + πνεύμα", πρέπει να φροντίζουμε για τη βελτίωση και των δύο πλευρών. Όσο χρήσιμος είναι ο εσωτερισμός και η πνευματική αναζήτηση για την καθημερινοτητά μας, άλλο τόσο χρήσιμη είναι και η καθημερινότητα για τον εσωτερισμό.

Σίγουρα με την πάροδο των αιώνων, η υφή αυτής της αναγκαιότητας έχει αλλάξει αλλά δεν έχει αλλοιωθεί. Ο σύγχρονος άνθρωπος χρειάζεται τον εσωτερισμό τόσο όσο και ο άνθρωπος του 12ου αιώνα. Το ίδιο ισχύει και για την αναγκιότητα της καθημερινότητας. Φυσικά τα μέτρα και οι πρακτικές αλλάζουν συνεχώς, όμως η βάση παραμένει ίδια.

Ας αναλύσουμε τώρα αυτές τις δύο πλευρές του δυϊστικού μοντέλου:

Α) Ο εσωτερισμός:

Είμαι κατά του "hard core" εσωτερισμού που προϋποθέτει τον αναχωρητισμό και την αποχή από κάθετί εγκόσμιο. Ο ανά τον κόσμο μοναχισμός είναι μια μορφή αυτού που εννοώ. Προσωπικά πιστεύω πως ο άνθρωπος που έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να ζήσει σε έναν "δικό" του κόσμο, κατ' ουσίαν δεν έχει αποδεχτεί την υλική φύση-πλευρά του. Και δεν την έχει αποδεχτεί γιατί δεν την έχει γνωρίσει. Είναι αδύνατο να γνωρίσεις τον υλικό εαυτό σου, το κομμάτι εκείνο που αποζητά την καθημερινότητα και να έχεις αηδιάσει τόσο που να θέλεις να το εξαφανίσεις. Ταυτόχρονα αφού αποφασίζεις να εγκαταλείψεις την καθημερινότητα, μόνος σου αποφασίζεις να απαλλαγείς και από τις όποιες υποχρεώσεις σου στον τόπο όπου μονάζεις. Είναι άδικο να ασχολείσαι αποκλειστικά και μόνον με τη σχέση σου με τον θεό και να αφήνεις στους άλλους την ευθύνη του να σου συντηρήσουν το μοναστήρι, να σου παράσχουν τροφή και καθαρό νερό αλλά και να σε περιθάλψουν όταν αρρωστήσεις. Ποιά είναι τελικά η συνεισφορά του αμιγώς πνευματικού ανθρώπου στο ιδανικό μοντέλο του ανθρώπου που είναι φορέας του υγιούς δυϊσμού;

Ειλικρινά δεν βρίσκω πουθενά τη λογική του να εξαφανιστώ από τα εγκόσμια και να ασχοληθώ μόνον με τα πνευματικά. Αυτή η στάση ζωής κάνει τους ανθρώπους αυτούς να θεωρούν το σώμα τους κάτι κακό, ρυπαρό κι έκφραση της αμαρτίας και γι΄αυτό συστηματικά αρνούνται να το φροντίσουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που πολλοί μοναχοί πάσχουν από παθήσεις του προστάτη αδένα για ευνόητους λόγους.... Έχουν αναγάγει την αποχή από κάθετί εγκόσμιο σε αρετή, ξεχνώντας πως ο δημιουργός-θεός τον οποίο λατρεύουν τους έδωσε τόσο πνευματική, όσο και υλική υπόσταση. Στην ουσία, όταν κάποιος ζεί μόνον πνευματικά πιστεύω πως βρίσκεται σε πλάνη γιατί έχει αποφασίσει να ζήσει σε μία κατάσταση που είναι ασύμβατη με την υπόστασή του. Η ατομικότητά μας ορίζεται τόσο από τον υλικό εαυτό μας, όσο και από τον πνευματικό. Το να αρνηθούμε τον υλικό είναι σαν να προσπαθούμε να ζήσουμε ως πνεύματα επι της γης. Είναι όμως λογικό κάτι τέτοιο; Πως θα γνωρίσουμε το σύμπαν, τους κοσμικούς νόμους και χαρακτηριστικά αν δεν τα δούμε να λειτουργούν στο υλικό πεδίο και να αλληλεπιδρούν μαζί μας;

Β) Η καθημερινότητα

Κι εδώ λέω όχι στην "hard core" καθημερινότητα. Λέω όχι σε μία κατάσταση που στερείται πλήρως της όποιας πνευματικότητας και δεν μας κάνει να ξεχωρίζουμε σε τίποτε από τα ζώα που απλά ζουν και αναπαράγονται. Γεννηθήκαμε με πνεύμα και συνείδηση του εαυτού μας και κάτι τέτοιο είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μας έχει κάνει ο δημιουργός μας. Αν η ζωή μας σχετίζεται μόνον με το τι θα φάμε, πως θα πληρώσουμε τα δάνεια και αν θα πάρουμε καινούργιο αυτοκίνητο, τότε και πάλι χάσαμε το νόημα της ζωής. Πιστεύω πως σε κάθε άτομο υπάρχει ένα ψύγμα της Πηγής, του δημιουργού των πάντων και αυτό πρέπει να ανακαλύψουμε και να ενδυναμώσουμε. Άνθρωπος χωρίς όραμα, χωρίς πνευματικές προσδοκίες και ανάγκες είναι απλά ένα σύνολο από κύτταρα που κάποια στιγμή πεθαίνουν, ένα κομμάτι κρέας και οστών που απλά καταναλώνει το οξυγόνο της ατμόσφαιρας. Και όπως σωστά λένε οι αρχαίοι μας πρόγονοι, πνεύμα που δεν εξελίσσεται πεθαίνει.

Πολλοί λένε πως στη σύγχρονη εποχή δεν υπάρχει η πολυτέλεια του να ασχοληθούμε με τον εσωτερισμό γιατί οι ρυθμοί της ζωής είναι απαγορευτικοί για κάτι τέτοιο. Εγώ πιστεύω πως όλα έχουν σχέση με την "προδιάθεση" που έχουμε για κάτι τέτοιο. Αν δεν υπάρχει ο "έρωτας" για εσωτερισμό, τότε κάθε δικαιολογία είναι εκ του περισσού. Πριν το δεν μπορώ υπάρχει το δεν θέλω. Κι αν δεν υπάρχει ο έρωτας δεν υπάρχουν μεταφυσικοί προβληματισμοί. Εδώ, ο "έρωτας" στον οποίο αναφέρομαι, ταυτίζεται με τον Έρωτα της Ησιόδειας θεογονίας, όπου αυτός ταυτίζεται με την ανάγκη για δημιουργία και δεν έχει σχέση με το αρχέτυπο της σωματικής έλξης.

Κλείνοντας (προσωρινά) θέλω να τονίσω πως μπορεί να υπάρξει πρακτική του εσωτερισμού στην καθημερινότητά μας αν κι εφόσον καμία από τις δύο φύσεις μας δεν οδηγηθεί στα άκρα. Ο εσωτερισμός είναι καθαρά βιωματικός, άρα για να μπορέσουμε να τον αξιολογήσουμε, πρέπει να τον συνδέσουμε με την καθημερινότητά μας. Δεν έχει σχέση το αν ζούμε στο 2007, στο 936 ή στο 11936. Η βάση είναι ίδια και καθορίζεται από την αλληλεπίδραση της υλικής φύσης μας με την πνευματική. Όσο είμαστε άνθρωποι και ζούμε επί της γης, αυτά τα δεδομένα δεν θα πάψουν να υφίστανται. Όταν έρθει η ώρα κι εγκαταλείψουμε πλέον τα εγκόσμια, τότε τα δεδομένα θα αλλάξουν. Εκεί είναι που πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο προετοιμασμένοι, γιατί θα χρειαστούμε την πνευματική μας πλευρά όσο ποτέ άλλοτε.

Κατά τη γνώμη μου πρέπει να τείνουμε περισσότερο (όχι όμως αμιγώς) προς τον εσωτερισμό γιατί πρέπει να δεχθούμε πως η ανθρώπινη κατάστασή μας είναι προσωρινή. Ακολουθεί κάτι άλλο μετά τον φυσικό-υλικό θάνατό μας και στην επόμενη συνειδησιακή μας κατάσταση, το όχημά μας "θα καίει πνευματική βενζίνη". Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν τον επίγειο χρόνο μας όσο γίνεται πιο παραγωγικά προς κάτι τέτοιο ;)
--- Τέλος παράθεσης ---

Ειδικά το πιο πάνω κείμενο όπως και ολόκληρο το φόρουμ περί πρακτικού εσωτερισμού και καθημερινότητας (δες εδώ) πιστεύω πως μπορεί να σε διαφωτίσει αρκετά :)

Πιστεύω πως κι εγώ βρίσκομαι πλέον σε αυτό το στάδιο της "νύχτας" που αναφέρουμε. Το δέχομαι με χαρά, όμως θα κάνω το παν για να το ξεπεράσω σύντομα ;)

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα