Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Γενικά θέματα προβληματισμού

Προσέγγιση στην έννοια της Πραγματικότητας

(1/3) > >>

Trithemius:
Θα ήθελα πολύ να καταθέσετε τις απόψεις σας σχετικά με το τι νομίζετε πως αντιπροσωπεύει η έννοια της Πραγματικότητας. Τι σημαίνει για εσάς πραγματικό; υπάρχει κάτι ψεύτικο; αν ναι που εντοπίζετε τη διαφορά τους;

Ξεκινώντας, θα σας καταθέσω πρώτος την άποψή μου:

Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, η έννοια της πραγματικότητας δεν θα έπρεπε να υπάρχει, το ίδιο και η λέξη φαντασία. Δηλαδή αυτές οι λέξεις φαίνεται πως λειτουργούν αποπροσανατολιστικά στην προσπάθειά μας να αντιληφθούμε τον κόσμο μας. Και ο κόσμος μας είναι τα πάντα. Δεν προσπαθώ να αποδείξω πως οι λέξεις αυτές είναι άχρηστες, απλά έχει πλέον αλλοιωθεί η έννοιά τους (όπως και αυτή της λέξης μύθος, αίρεση κλπ).

Το πρόβλημα δημιουργείται όταν εμπλέκονται κάποιες βασικές ανθρώπινες αισθήσεις όπως η όραση και η ακοή. Συχνά ακούμε να λέει κάποιος: αυτά τα φαντάζεσαι, αυτή είναι η πραγματικότητα κλπ. Μα πως είναι δυνατόν να λέμε πως κάτι δεν υπάρχει όταν το βλέπουμε και το ακούμε; Αν ανήκει σε κάποιο όνειρο ή σε ένα όραμα που εμείς δημιουργούμε δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Και αυτό είναι και η πραγματικότητα.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ = ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ = ΟΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΩ = ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Αν διαβάζω λόρδο Ντάνσανυ και φέρνω στο μυαλό μου μια ονειρική χώρα δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει, απλά ζει μόνον μέσα στο μυαλό μου, έχει δημιουργηθεί και αλληλεπιδρά μόνον με μένα. Σίγουρα τη χώρα των ξωτικών του Ντάνσανυ δε θα τη βρω μεταξύ Θεσσαλονίκης και Λάρισας όμως θα τη βρω μέσα στο μυαλό μου. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ήχους και τις λεγόμενες εσωτερικές φωνές. Ακόμα κι εμείς οι ίδιοι σκεπτόμαστε από μέσα μας φωναχτά.

Ό,τι βλέπω, ακούω, αισθάνομαι, άπτομαι, μυρίζω, γεύομαι, σκέπτομαι είναι όλα μέσα στη σφαίρα της πραγματικότητας. Όταν κάποιες εκφάνσεις των προηγούμενων ερεθισμάτων δεν ταιριάζουν στην καθημερινότητα τις χαρακτηρίζουμε ως μη υπαρκτές. Βέβαια εδώ υπάρχει μία παγίδα. Μερικές φορές προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε κάποια ενέργεια κι αν δεν συνάδει με την καθημερινότητα και το συνηθισμένο τη βαφτίζουμε ανύπαρκτη επειδή απλά τη βρίσκουμε παράλογη. Σίγουρα δεν μπορούμε να αφήσουμε από τα χέρια μας ένα κέρμα κι αυτό να αρχίσει να ανεβαίνει ψηλά, αυτό όμως δεν σημαίνει πως στο μυαλό μας δεν έχει υπάρξει. Θέλω να πω πως η έννοια της πραγματικότητας, έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι κάτι πιο σφαιρικό και δεν περιορίζεται απαραίτητα από τα προφανή, αποδεδειγμένα και συνήθη φαινόμενα.

Καταλήγοντας θέλω να διευκρινήσω πως κατά τη γνώμη μου άλλο το πραγματικό και άλλο το εφαρμόσιμο-ικανό/πιθανό να γίνει. Μη πραγματικό είναι το αγένητο (δεν έκανα ορθογραφικό λάθος, απλά άλλο το αγένητο κι άλλο το αγέννητο). Σημαντικά κομμάτι στην προσπάθεια για διεύρυνση της αντίληψής μας, άρα και πληρέστερης κατανόησης της πραγματικότητας, θεωρώ τις πνευματικές ασκήσεις (διαλογισμός κλπ), οι οποίες μας "ανοίγουν" νέους δρόμους και αποκτούμε νέα οπτική στο τι είναι η πραγματικότητα και τι αυτή περιλαμβάνει.

Ελπίζω να μη σας κούρασα ή να σας μπέρδεψα ???

Κανένας:
Πραγματικότητα είναι η κατάσταση που μπορεί να περιγραφεί επακριβώς από τους φυσικούς νόμους. 

Πχ  ένας βράχος έχει μάζα 18,23 kgr.  Αυτό είναι κάτι αντικειμενικό.  Υπάρχει τώρα και η υποκειμενική αντίληψη.  Ένας δυνατός άντρας το σηκώνει με ευκολία, άρα γι αυτόν ο βράχος είναι ελαφρύς.  Ένα παιδί δε μπορεί να τον σηκώσει, για το παιδί ο βράχος είναι ασήκωτος.  Αυτά είναι υποκειμενικά.

Τα φωτόνια (φως) χτυπούνε πάνω στο βράχο και αντανακλώνται με κάποια συχνότητα.  Αυτή επηρεάζει το χρώμα με το οποίο τον αντιλαμβανόμαστε, γενικά ένα γκρι χρώμα.  Αν κάποιος είναι τυφλός, δεν τον βλέπει καθόλου.  Αν κάποιος πάσχει από αχρωματοψία ή δαλτονισμό, μπορεί να τον βλέπει σε διαφορετικά χρώματα από τους υπόλοιπους.  Αυτά είναι υποκειμενικά.

Αν διαβάσω ένα μυθιστόρημα και φανταστώ μία μυθική πόλη, τότε αυτή αντικειμενικά, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.  Η πραγματικότητα είναι απλά ότι εγώ φαντάστηκα μία μυθική πόλη.  Αυτό μπορεί να μετρηθεί με εγκεφαλογράφους και πιστεύω ότι σύντομα θα μπορούνε να προβάλουνε και σε οθόνες τις εικόνες που κατασκευάζει το μυαλό.

Trithemius:
Άρα τελικά πιστεύεις πως υπάρχει κάτι μη-πραγματικό; (πρόσεξε το οξύμωρο: υπάρχει κάτι μη-πραγματικό;)

Δε νομίζω πως η πραγματικότητα είναι θέμα στατιστικής. Δηλαδή αν κάτι ισχύει μόνον για έναν (1), αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει. Πάντοτε στο μυαλό μου απέρριπτα τον διαχωρισμό πραγματικότητας και φαντασίας. Για την ακρίβεια, στη δική μου λογική, φαντασία δεν μπορεί να υπάρξει, καθώς κάθετί που μπορεί να επεξεργαστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, υλικό ή πνευματικό, έχει μια ατομικότητα και ύπαρξη. Επίσης, πιστεύω πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα στο σύμπαν που εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, ακριβώς γιατί μας περιορίζει ο εγκέφαλός μας (όπως συμβαίνει πχ με το υπεριώδες φως).

Πάντως δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να εφαρμόσουμε τεχνικές αντίληψης νέων υποστάσεων στο σύμπαν ;)

Κανένας:

--- Παράθεση από: Anon στις Απριλίου 01, 2007, 10:26:09 ---Άρα τελικά πιστεύεις πως υπάρχει κάτι μη-πραγματικό; (πρόσεξε το οξύμωρο: υπάρχει κάτι μη-πραγματικό;)
--- Τέλος παράθεσης ---

Όχι, τα πάντα εντάσσονται μέσα στην πραγματικότητα, διότι τα πάντα διέπονται από τους φυσικούς νόμους.  Απλά οι δικές μας αισθήσεις δεν μας βοηθάνε να έχουμε αντικειμενική αντίληψη των πραγμάτων.

Όταν κάποιος πλάθει με την φαντασία του, δεν αλλάζει την πραγματικότητα ούτε ζει σε διαφορετική πραγματικότητα.  Η πραγματικότητα είναι ότι αυτός «πλάθει» με την φαντασία του και ενεργεί ανάλογα.  Η πραγματικότητα είναι ότι αυτός ο άνθρωπος έχει φαντασία.  Κι αυτό είναι μέσα στους φυσικούς νόμους.

Ας πάρουμε πάλι το παράδειγμα με το βράχο:
1) O δυνατός άντρας αντιλαμβάνεται το βράχο ελαφρύ.  Αυτό είναι η δική του υποκειμενική πραγματικότητα.
2) Το παιδί αντιλαμβάνεται το βράχο ασήκωτο.  Αυτό είναι η δική του υποκειμενική πραγματικότητα.
3) Όμως η αντικειμενική πραγματικότητα είναι ότι: Ο βράχος έχει μάζα 18,23 kgr.  O δυνατός άντρας αντιλαμβάνεται το βράχο ελαφρύ.  Το παιδί αντιλαμβάνεται το βράχο ασήκωτο. 

Eleni:
Ετυχε να περάσω τις ημέρες αυτές με κάποιους στενούς μου φίλους που μου έδωσαν αρκετή ''τροφή'' για σκέψη σχετικά με το θέμα αν και εν αγνοία τους.

Παρατήρησα οτι ο γενικός κανόνας αντίληψης της έννοιας ''πραγματικότητα'' είναι η συμβατότητα των αντιδράσεων ανάμεσα στα μέλη μιας κοινωνικής ομάδας, σε ένα συγκεκριμμένο ερέθισμα, είτε αισθησιακό είτε νοητικό.
Οποιαδήποτε σκέψη η αντίδραση ξεφύγει απο το σύνηθες, θεωρείται ως φανταστική η εκκεντρική.
Συχρόνως έγινε εμφανές το πόσο ''κατασκευασμένη'' και ''προδιεγραμμένη'' είναι και η συμπεριφορά μας αλλά και ο μηχανισμός των επιθυμιών μας.
Κατευθυνόμενοι απο την επανάληψη και την μίμηση βαδίζουμε συνεχως σε κύκλους που διαιωνίζουν τα ίδια μοτίβα ζωής, τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια λάθη.

Η αποψη μου είναι οτι υπάρχουν δύο [ τρόπος του λέγειν] πραγματικότητες τις οποίες πρέπει να φέρουμε σε αρμονία αν θέλουμε ισορροπία.
Η μια είναι ο προσωπικός μας χώρος, ο δικός μας κόσμος που χρωματίζεται αποκλειστικά απο την δική μας ψυχή και η άλλη είναι η γενική άντίληψη του συνόλου μέσα στο οποίο ζούμε η οποία χαρακτηρίζεται κυρίως απο αισθητικά κριτήρια και ανάγκες.

Πιστεύω οτι και τα υλιστικά και τα ιδεαλιστικά συστήματα απο μόνα τους είναι ελλειπή επειδή και τα δύο απευθύνονται στην μια απο τις δύο πλευρές μας, ενω είναι μέσα στην φύση μας η ύπαρξη και των δύο.





 

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα