Προσέγγιση στην έννοια της Πραγματικότητας

[Trithemius]

Θα ήθελα πολύ να καταθέσετε τις απόψεις σας σχετικά με το τι νομίζετε πως αντιπροσωπεύει η έννοια της Πραγματικότητας. Τι σημαίνει για εσάς πραγματικό; υπάρχει κάτι ψεύτικο; αν ναι που εντοπίζετε τη διαφορά τους;

Ξεκινώντας, θα σας καταθέσω πρώτος την άποψή μου:

Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, η έννοια της πραγματικότητας δεν θα έπρεπε να υπάρχει, το ίδιο και η λέξη φαντασία. Δηλαδή αυτές οι λέξεις φαίνεται πως λειτουργούν αποπροσανατολιστικά στην προσπάθειά μας να αντιληφθούμε τον κόσμο μας. Και ο κόσμος μας είναι τα πάντα. Δεν προσπαθώ να αποδείξω πως οι λέξεις αυτές είναι άχρηστες, απλά έχει πλέον αλλοιωθεί η έννοιά τους (όπως και αυτή της λέξης μύθος, αίρεση κλπ).

Το πρόβλημα δημιουργείται όταν εμπλέκονται κάποιες βασικές ανθρώπινες αισθήσεις όπως η όραση και η ακοή. Συχνά ακούμε να λέει κάποιος: αυτά τα φαντάζεσαι, αυτή είναι η πραγματικότητα κλπ. Μα πως είναι δυνατόν να λέμε πως κάτι δεν υπάρχει όταν το βλέπουμε και το ακούμε; Αν ανήκει σε κάποιο όνειρο ή σε ένα όραμα που εμείς δημιουργούμε δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Και αυτό είναι και η πραγματικότητα.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ = ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ = ΟΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΩ = ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Αν διαβάζω λόρδο Ντάνσανυ και φέρνω στο μυαλό μου μια ονειρική χώρα δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει, απλά ζει μόνον μέσα στο μυαλό μου, έχει δημιουργηθεί και αλληλεπιδρά μόνον με μένα. Σίγουρα τη χώρα των ξωτικών του Ντάνσανυ δε θα τη βρω μεταξύ Θεσσαλονίκης και Λάρισας όμως θα τη βρω μέσα στο μυαλό μου. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ήχους και τις λεγόμενες εσωτερικές φωνές. Ακόμα κι εμείς οι ίδιοι σκεπτόμαστε από μέσα μας φωναχτά.

Ό,τι βλέπω, ακούω, αισθάνομαι, άπτομαι, μυρίζω, γεύομαι, σκέπτομαι είναι όλα μέσα στη σφαίρα της πραγματικότητας. Όταν κάποιες εκφάνσεις των προηγούμενων ερεθισμάτων δεν ταιριάζουν στην καθημερινότητα τις χαρακτηρίζουμε ως μη υπαρκτές. Βέβαια εδώ υπάρχει μία παγίδα. Μερικές φορές προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε κάποια ενέργεια κι αν δεν συνάδει με την καθημερινότητα και το συνηθισμένο τη βαφτίζουμε ανύπαρκτη επειδή απλά τη βρίσκουμε παράλογη. Σίγουρα δεν μπορούμε να αφήσουμε από τα χέρια μας ένα κέρμα κι αυτό να αρχίσει να ανεβαίνει ψηλά, αυτό όμως δεν σημαίνει πως στο μυαλό μας δεν έχει υπάρξει. Θέλω να πω πως η έννοια της πραγματικότητας, έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι κάτι πιο σφαιρικό και δεν περιορίζεται απαραίτητα από τα προφανή, αποδεδειγμένα και συνήθη φαινόμενα.

Καταλήγοντας θέλω να διευκρινήσω πως κατά τη γνώμη μου άλλο το πραγματικό και άλλο το εφαρμόσιμο-ικανό/πιθανό να γίνει. Μη πραγματικό είναι το αγένητο (δεν έκανα ορθογραφικό λάθος, απλά άλλο το αγένητο κι άλλο το αγέννητο). Σημαντικά κομμάτι στην προσπάθεια για διεύρυνση της αντίληψής μας, άρα και πληρέστερης κατανόησης της πραγματικότητας, θεωρώ τις πνευματικές ασκήσεις (διαλογισμός κλπ), οι οποίες μας "ανοίγουν" νέους δρόμους και αποκτούμε νέα οπτική στο τι είναι η πραγματικότητα και τι αυτή περιλαμβάνει.

Ελπίζω να μη σας κούρασα ή να σας μπέρδεψα

[Κανένας]

Πραγματικότητα είναι η κατάσταση που μπορεί να περιγραφεί επακριβώς από τους φυσικούς νόμους. 

Πχ  ένας βράχος έχει μάζα 18,23 kgr.  Αυτό είναι κάτι αντικειμενικό.  Υπάρχει τώρα και η υποκειμενική αντίληψη.  Ένας δυνατός άντρας το σηκώνει με ευκολία, άρα γι αυτόν ο βράχος είναι ελαφρύς.  Ένα παιδί δε μπορεί να τον σηκώσει, για το παιδί ο βράχος είναι ασήκωτος.  Αυτά είναι υποκειμενικά.

Τα φωτόνια (φως) χτυπούνε πάνω στο βράχο και αντανακλώνται με κάποια συχνότητα.  Αυτή επηρεάζει το χρώμα με το οποίο τον αντιλαμβανόμαστε, γενικά ένα γκρι χρώμα.  Αν κάποιος είναι τυφλός, δεν τον βλέπει καθόλου.  Αν κάποιος πάσχει από αχρωματοψία ή δαλτονισμό, μπορεί να τον βλέπει σε διαφορετικά χρώματα από τους υπόλοιπους.  Αυτά είναι υποκειμενικά.

Αν διαβάσω ένα μυθιστόρημα και φανταστώ μία μυθική πόλη, τότε αυτή αντικειμενικά, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.  Η πραγματικότητα είναι απλά ότι εγώ φαντάστηκα μία μυθική πόλη.  Αυτό μπορεί να μετρηθεί με εγκεφαλογράφους και πιστεύω ότι σύντομα θα μπορούνε να προβάλουνε και σε οθόνες τις εικόνες που κατασκευάζει το μυαλό.

[Trithemius]

Άρα τελικά πιστεύεις πως υπάρχει κάτι μη-πραγματικό; (πρόσεξε το οξύμωρο: υπάρχει κάτι μη-πραγματικό;)

Δε νομίζω πως η πραγματικότητα είναι θέμα στατιστικής. Δηλαδή αν κάτι ισχύει μόνον για έναν (1), αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει. Πάντοτε στο μυαλό μου απέρριπτα τον διαχωρισμό πραγματικότητας και φαντασίας. Για την ακρίβεια, στη δική μου λογική, φαντασία δεν μπορεί να υπάρξει, καθώς κάθετί που μπορεί να επεξεργαστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, υλικό ή πνευματικό, έχει μια ατομικότητα και ύπαρξη. Επίσης, πιστεύω πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα στο σύμπαν που εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, ακριβώς γιατί μας περιορίζει ο εγκέφαλός μας (όπως συμβαίνει πχ με το υπεριώδες φως).

Πάντως δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να εφαρμόσουμε τεχνικές αντίληψης νέων υποστάσεων στο σύμπαν

[Κανένας]

Άρα τελικά πιστεύεις πως υπάρχει κάτι μη-πραγματικό; (πρόσεξε το οξύμωρο: υπάρχει κάτι μη-πραγματικό;)

Όχι, τα πάντα εντάσσονται μέσα στην πραγματικότητα, διότι τα πάντα διέπονται από τους φυσικούς νόμους.  Απλά οι δικές μας αισθήσεις δεν μας βοηθάνε να έχουμε αντικειμενική αντίληψη των πραγμάτων.

Όταν κάποιος πλάθει με την φαντασία του, δεν αλλάζει την πραγματικότητα ούτε ζει σε διαφορετική πραγματικότητα.  Η πραγματικότητα είναι ότι αυτός «πλάθει» με την φαντασία του και ενεργεί ανάλογα.  Η πραγματικότητα είναι ότι αυτός ο άνθρωπος έχει φαντασία.  Κι αυτό είναι μέσα στους φυσικούς νόμους.

Ας πάρουμε πάλι το παράδειγμα με το βράχο:
1) O δυνατός άντρας αντιλαμβάνεται το βράχο ελαφρύ.  Αυτό είναι η δική του υποκειμενική πραγματικότητα.
2) Το παιδί αντιλαμβάνεται το βράχο ασήκωτο.  Αυτό είναι η δική του υποκειμενική πραγματικότητα.
3) Όμως η αντικειμενική πραγματικότητα είναι ότι: Ο βράχος έχει μάζα 18,23 kgr.  O δυνατός άντρας αντιλαμβάνεται το βράχο ελαφρύ.  Το παιδί αντιλαμβάνεται το βράχο ασήκωτο. 

[Eleni]

Ετυχε να περάσω τις ημέρες αυτές με κάποιους στενούς μου φίλους που μου έδωσαν αρκετή ''τροφή'' για σκέψη σχετικά με το θέμα αν και εν αγνοία τους.

Παρατήρησα οτι ο γενικός κανόνας αντίληψης της έννοιας ''πραγματικότητα'' είναι η συμβατότητα των αντιδράσεων ανάμεσα στα μέλη μιας κοινωνικής ομάδας, σε ένα συγκεκριμμένο ερέθισμα, είτε αισθησιακό είτε νοητικό.
Οποιαδήποτε σκέψη η αντίδραση ξεφύγει απο το σύνηθες, θεωρείται ως φανταστική η εκκεντρική.
Συχρόνως έγινε εμφανές το πόσο ''κατασκευασμένη'' και ''προδιεγραμμένη'' είναι και η συμπεριφορά μας αλλά και ο μηχανισμός των επιθυμιών μας.
Κατευθυνόμενοι απο την επανάληψη και την μίμηση βαδίζουμε συνεχως σε κύκλους που διαιωνίζουν τα ίδια μοτίβα ζωής, τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια λάθη.

Η αποψη μου είναι οτι υπάρχουν δύο [ τρόπος του λέγειν] πραγματικότητες τις οποίες πρέπει να φέρουμε σε αρμονία αν θέλουμε ισορροπία.
Η μια είναι ο προσωπικός μας χώρος, ο δικός μας κόσμος που χρωματίζεται αποκλειστικά απο την δική μας ψυχή και η άλλη είναι η γενική άντίληψη του συνόλου μέσα στο οποίο ζούμε η οποία χαρακτηρίζεται κυρίως απο αισθητικά κριτήρια και ανάγκες.

Πιστεύω οτι και τα υλιστικά και τα ιδεαλιστικά συστήματα απο μόνα τους είναι ελλειπή επειδή και τα δύο απευθύνονται στην μια απο τις δύο πλευρές μας, ενω είναι μέσα στην φύση μας η ύπαρξη και των δύο.





 

[Avaris]

Άρα τελικά πιστεύεις πως υπάρχει κάτι μη-πραγματικό; (πρόσεξε το οξύμωρο: υπάρχει κάτι μη-πραγματικό;)

Δε νομίζω πως η πραγματικότητα είναι θέμα στατιστικής. Δηλαδή αν κάτι ισχύει μόνον για έναν (1), αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει. Πάντοτε στο μυαλό μου απέρριπτα τον διαχωρισμό πραγματικότητας και φαντασίας. Για την ακρίβεια, στη δική μου λογική, φαντασία δεν μπορεί να υπάρξει, καθώς κάθετί που μπορεί να επεξεργαστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, υλικό ή πνευματικό, έχει μια ατομικότητα και ύπαρξη.

Επίσης, πιστεύω πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα στο σύμπαν που εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, ακριβώς γιατί μας περιορίζει ο εγκέφαλός μας (όπως συμβαίνει πχ με το υπεριώδες φως).

Πάντως δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να εφαρμόσουμε τεχνικές αντίληψης νέων υποστάσεων στο σύμπαν

Εξ απαλών ονύχων, ανοίγεις "Ορύγματα" και "Διαύλους" Anon.....με "άλλες πραγματικότητες"....

Και συμφωνώ....

Δηλαδή, επειδή μόνον "ένας" "βλέπει" αυτά που "βλέπει", σημαίνει πως "δεν υπάρχουν κιόλας"?

Φυσικά αυτό λέει η Καρτεσιανή και η Νευτώνεια Λογική αλλά απο πότε αυτά τα δύο είχαν την ικανότητα να "εξηγήσουν" τα πάντα στο Σύμπαν?

Δηλαδή, οι άνθρωποι είναι οι "μόνες Οντότητες" στο Σύμπαν?

Κι επειδή αυτό δεν μπαίνει στο "πειραματικό εργαστήριο" των Συμβατικών Επιστημών, σημαίνει πως δεν "υφίσταται"?

Αναρωτιέμαι, τότε, όταν επι χιλιάδες χρόνια, εξίσου χιλιάδες "Μυημένοι" - είτε "τελετουργώντας", είτε μη - χρησιμοποιώντας - μεταξύ πολλών άλλων - "Τεχνικές Οραματισμού" , κατορθώνουν να "εισέλθουν σε άλλα πεδία" και να έρθουν σε επαφή με "άλλες Οντότητες" (δηλαδή, "αλληλεπιδρούν" με "άλλες πραγματικότητες" ενίοτε και με "εμφανή, υλικά αποτελέσματα"), λένε "νοσηρά παραμύθια" και "ψευτιές" σε ώτα αφελών ζηλωτών?

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : "....Το Σούρουπο - εκεί είναι η Σχισμή ανάμεσα στους Κόσμους...".....

(" Η Διδασκαλία του Δον Χουάν", Κ. Καστανέντα, σ. 127)

*****************************

Όλες οι Μυστικές Παραδόσεις, (αλλά ενίοτε και οι Εξωτερικές/Λαϊκές Παραδόσεις - βλ. νεραϊδοιστορίες), σε κάθε σημείο της Γης, κάνουν λόγο για τη Ζώνη του Λυκόφωτος (περίπου 1 1/2 ώρα πριν τη Δύση του Ηλίου).

Ο Λόγος είναι πως, μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα "θεωρούν" πως, υπάρχει (ας πούμε) μεγαλύτερη "διαδραστικότητα" και "κινητικότητα" μεταξύ των ......"παράλληλων κόσμων". Ή τουλάχιστον, μεγαλύτερη "δυνατότητα αλληλεπίδρασης" με αυτούς.

Το αν αυτοί οι Κόσμοι υπάρχουν ή δεν υπάρχουν, είναι ένα θέμα που επίσης δεν αποδεικνύεται στο "πειραματικό εργαστήριο" της Καρτεσιανής Λογικής.

Απο την άλλη όμως, γιατί όλες οι Μυστικές Παραδόσεις αναφέρονται σε αυτούς?

Συλλογική (παγκόσμια) ψευδαίσθηση και αγαπημένο διεθνές παραμύθι?

Ή μήπως, όντως "κάτι υπάρχει εκεί έξω" και απλώς η "συνειδητότητά" μας δεν μας επιτρέπει να το "δούμε"?

Μήπως για να το "δούμε" και να "αλληλεπιδράσουμε" με αυτό "εκεί έξω" πρέπει να "αλλάξει λίγο η συνειδητότητά" μας?

Τι "είναι αυτό" άραγε που άλλοι ονόμασαν "Άβαλον", άλλοι "Ηλύσια Πεδία", άλλοι "Βαλχάλα", άλλοι "Μέση Γη", άλλοι "Σαμπάλα", άλλοι "Χώρα των Θαυμάτων", άλλοι "Υφαντόκοσμο" και πάει λέγοντας?

Γιατί τόσα πολλά ονόματα - απο κάθε γωνιά της γης - για "κάτι που δεν υπάρχει"?
 

[Trithemius]

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ώρα που περιγράφεις (late noon) είναι από τις αγαπημένες μου. Πραγματικά με αγγίζει τα μέγιστα και νοιώθω πολύ υπερβατικά και μυστηριακά όταν το περιβάλλον ευνοεί κάτι τέτοιο. Ιδίως μου αρέσουν τα ζεστά καλοκαιρινά πορφυρά ηλιοβασιλέματα. Τότε πραγματικά "χάνομαι"...

Πάντως αδελφέ μου όλοι αυτοί οι ονειρικοί τόποι που περιγράφεις, μπορεί μεν να αναφέρονται από διάφορες μυστικιστικές παραδόσεις, όμως δεν υπάρχει σαφής, ξεκάθαρη και μονοσήμαντη περιγραφή τους. Δηλαδή, κάθε άποψη-αναφορά πχ στα Ηλύσια Πεδία δεν μας δίνει ξεκάθαρη περιγραφή του τόπου αυτού, απλά ο καθένας που αναφέρεται σε αυτόν τον "ονειρικό" κόσμο τον χρωματίζει και τον μορφοποιεί σύμφωνα με τα δικά του δεδομένα.

Να σου πω όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό ή ελλειπές. Η πραγματικότητα δεν είναι θέμα στατιστικής. Αν κάτι μας παρουσιάζεται άπαξ, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει ή ότι ήταν ψευδαίσθηση. Το σημαντικότερο όλων είναι να δώσεις ζωή και κίνηση σε έναν τέτοιο τόπο, έστω και μέσα από τους δικούς σου οραματισμούς. Οι ονειροχώρες, οι νεραϊδότοποι κλπ, μέχρι στιγμής δεν μπορώ να πω με ασφάλεια αν υπάρχουν ή όχι ως ξεχωριστή και αυτόνομη περιοχή. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πως έστω μέσα στο μυαλό μου επιζητώ (και αρκετές φορές το καταφέρνω) να βιώσω μια εμπειρία περιήγησης σε έναν τέτοιο τόπο, τον οποίο θεωρώ ως το απόλυτο "πνευματικό spa".

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που με τη βοήθεια συγκεκριμένης μουσικής και κατάλληλου περιβάλλοντος έκανα μερικές ειδικές αποδράσεις από την καθημερινότητα/συνήθη πραγματικότητα και ταξίδεψα νοητά σε αυτά τα πεδία. Εμένα μια τέτοια ενασχόληση μου αρκεί και με γεμίζει. Δεν μπορώ να αποδείξω τη ύπαρξή τους ή μη, όμως νοιώθω πραγματικά γεμάτος όταν μπορώ να βιώσω ένα τέτοιο πνευματικό ταξίδι.

Εν κατακλείδι λοιπόν, δεν με απασχολεί τα μέγιστα το αν όντως αυτές οι ονειροχώρες έχουν συγκεκριμένη και καθορισμένη υπόσταση. Χαίρομαι όμως που έχω τη δυνατότητα-ικανότητα να σχηματοποιώ μια τέτοια ονειροχώρα στο μυαλό μου και να ταξιδεύω κάπου έξω (αλλά τελικά μέσα μου...)

[Avaris]

  ....Κι αν κατά λάθος φέρεις πίσω (μαζί σου - υλοποιημένη) καμιά πανέμορφη Νεράϊδα Κυρά της Λίμνης ? ... 

[Ορφέας]

....Κι αν κατά λάθος φέρεις πίσω (μαζί σου - υλοποιημένη) καμιά πανέμορφη Νεράϊδα Κυρά της Λίμνης ? ... 

Ε, γιαυτό είμαστε εδώ τ' αδέρφια του για να τον απαλλάξουμε από αυτό το βάρος και να επωμιστούμε εμείς το βάρος της φιλοξενίας της Νεράιδας 

Άν όμως φέρει κατα λάθος κανέναν τραγοπόδαρο Σάτυρο, ε, τότε χάρισμά του, όλος δικός του 

[Avaris]

Χαχα.... προσέξτε φίλοι μου γιατί μπορεί να λάβετε ότι εύχεστε...... Και όποιος είναι παντρεμένος ή δεσμευμένος θα έχει πρόβλημα μετά....

(Το Lady of the water, του Σιάμαλαν, κάτι φέρνει απο αυτό τον ονειρικό καμβά....δείτε το, αν και προτιμώ τον Πρίγκιπα Μαϊμούδη)

[Trithemius]

Μάλιστα Πάντως αν είχα τέτοιες "διαδραστικές" δυνατότητες θα προτιμούσα να παραμείνω στον δικό τους κόσμο, παρά να φέρω μια νεραΐδα στον δικό μας. Πειράζει

[Avaris]

Μάλιστα Πάντως αν είχα τέτοιες "διαδραστικές" δυνατότητες θα προτιμούσα να παραμείνω στον δικό τους κόσμο, παρά να φέρω μια νεραΐδα στον δικό μας. Πειράζει

Χμμ.....δεν θάχα αντίρρηση....κι εγώ εκεί θάθελα να μείνω....αλλά...είμαστε "εγκάθετοι κάτοικοι της Τσιμεντοχώρας".....

Λοιπόν....να και μια ακόμη οπτική της "άλλης πραγματικότητας"....

Είναι απο το "Ταξίδι στο Ιξτλάν" (σ.130) το τρίτο βιβλίο του Κ.Καστανέντα.

Έχει να κάνει με τα Lucid Dreams. Ή αλλιώς, το "Συνειδητό Ονείρεμα". Δηλαδή, "ταξίδι σε μια άλλη πραγματικότητα".....

****************************************************


ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «Να γίνεις προσιτός στη “Δύναμη”, να καταπιαστείς με τα όνειρά σου», αποκρίθηκε. «Τ’ αποκαλείς όνειρα γιατί δεν έχεις “Δύναμη”. Ο πολεμιστής, όντας ο άνθρωπος που αναζητεί τη Δύναμη, δεν τ’ αποκαλεί όνειρα, τ’ αποκαλεί πραγματικότητα».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: « Θέλεις να πεις ότι παίρνει τα όνειρά του σαν πραγματικότητα»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «Δεν παίρνει τίποτα σαν να ‘ναι κάτι άλλο. Αυτά που αποκαλείς εσύ όνειρα, για τον πολεμιστή είναι πραγματικότητα. Θα πρέπει να’ χεις υπόψη σου ότι ο πολεμιστής δεν είναι κανένας ηλίθιος. Ο πολεμιστής είναι ένας άψογος κυνηγός που κυνηγάει τη Δύναμη. Δεν είναι ούτε μεθυσμένος, ούτε τρελλός και δεν έχει ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση να μπλοφάρει, να πει ψέμματα στον εαυτό του ή να κάνει λαθεμένες κινήσεις. Οι φιλοδοξίες του βρίσκονται πολύ ψηλά για κάτι τέτοιο. Οι φιλοδοξίες του είναι η απόλυτα ισορροπημένη ζωή του που του πήρε τόσο χρόνο να την οργανώσει και τελειοποιήσει. Δεν είναι διατεθειμένος λοιπόν να τα κλωτσήσει όλα αυτά με κάποιον ανόητο χειρισμό, εκλαμβάνοντας κάτι για κάτι άλλο.

..»Το “όνειρο” είναι πραγματικό για τον πολεμιστή γιατί μέσα σ’ αυτό μπορεί να δρα συνειδητά, μπορεί να εκλέγει και ν’ απορρίπτει, μπορεί να επιλέγει από μια ποικιλία πραγμάτων εκείνα που οδηγούν στην Δύναμη και σε συνέχεια έχει την ικανότητα να τα επεξεργάζεται και να τα χρησιμοποιεί, ενώ στο συνηθισμένο όνειρο δεν μπορεί να δράσει σκόπιμα».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Θέλεις να πεις ότι το όνειρο είναι πραγματικότητα»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «Και βέβαια είναι».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Τόσο πραγματικό όσο αυτό που κάνουμε αυτή τη στιγμή»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «Αν θέλεις να κάνεις συγκρίσεις, μπορώ να πω ότι ίσως να είναι και πιο πραγματικό. Στο όνειρο διαθέτεις Δύναμη. Μπορείς ν’ αλλάξεις τα πράγματα. Μπορείς να βρεις αναρίθμητους κρυμμένους παράγοντες. Μπορείς να ελέγξεις ότι θέλεις».
 
**************************************************************** 

Ο " Συνδετικός κρίκος" φυσικά μεταξύ "Υλικής" και αυτής της (απροσδιόριστης) "άλλης πραγματικότητας", είναι ο "Οραματισμός".

Η "Γέφυρα" σαν να λέμε....Η "Πύλη".....

Κάπου δηλαδή, σταματάει ο "Οραματισμός" και αρχίζει το "Συνειδητό Ονείρεμα".....

Ενδιαφέρον......

Και όμορφο!

[Trithemius]

Όντως  πολύ ενδιαφέρων διάλογος και άπτεται ακριβώς της δικής μου οπτικής για την πραγματικότητα. Να σημειώσω πως μία από τις επιδιώξεις μου είναι να μπορέσω να εισέρχομαι προκλητά σε κατάσταση συνειδητού ονειρέματος. Πραγματικά (sic!) τα έχω καταφέρει αρκετά καλά στο να "πλάθω" () στο μυαλό μου τέτοια περιβάλλοντα. Όσες φορές "ταξίδεψα" δεν μπρώ να πω ότι υπήρχε έντονη διαδραστικότητα μεταξύ εμού και των στοιχείων του περιβάλλοντός μου, απλώς ένοιωθα πως περιπλανιόμουν-σχεδόν επέπλεα με αργές κινήσεις στο περιβάλλον που είχα σκηνοθετήσει.

Θέλω να πιστεύω πως οι προκλητές αποδράσεις σε τέτοιους κόσμους είναι το λιγότερο συναρπαστικές Ελπίζω κάποτε να γίνουν αναπόσπαστο μέρος της μεταφυσικής ζωής μου

Καλό βράδυ σε όλους.

ΥΓ δεν σας ξέχασα, απλώς απουσίασα μερικές μέρες σε επαγγελματικό ταξίδι...

[Avaris]

Ένα σχετικό απόσπασμα απο το Ταο Τε Τσινγκ αυτή τη φορά:

"Δεν μπορείς να Γνωρίσεις την ουσία του ΤΑΟ απο περιγραφές.

Όπως δεν μπορείς να Γνωρίσεις την ουσία κάποιου αντικειμένου απο το όνομά του.

Έτσι λέμε μεν ότι το Υπεραισθητό μέρος του είναι η Γενεσιουργός Αιτία του Σύμπαντος και το Αισθητό η Μητέρα του κάθε τι, αλλά όποιος θέλει να Γνωρίσει το Υπεραισθητό μέρος του, πρέπει να νοιώσει την βαθιά του υπόσταση.

Όποιος πάλι θέλει να Γνωρίσει το Αισθητό μέρος του, πρέπει να νοιώσει τις εκδηλώσεις του.

Υπεραισθητό και Αισθητό μπορεί να έχουν διαφορετικές ονομασίες, είναι όμως τα δυο μέρη που αποτελούν το κάθε τι.

Τα παραπάνω λόγια μου είναι η βάση της Παράδοσης, αλλά και βάση για κάθε ξεκίνημα.

Είναι Πύλη, που, αν την περάσεις, καταλαβαίνεις πολλά, που δύσκολα εξηγούνται."