'Αρθρα Εσωτερισμού > Ψυχολογία και εσωτερισμός
Μήπως είσαι Ψυχοπαθής?
Rose:
--- Παράθεση από: Κανένας στις Σεπτεμβρίου 08, 2007, 01:45:53 ---Όποιος λοιπόν νομίζει ότι είναι ψυχικά απόλυτα υγιής, ότι η κρίση του είναι απόλυτα λογική και δεν επιρεάζεται από το συναίσθημα, ένστικτά, πάθη και κόμπλεξ, ότι είναι χαλαρός και ευτυχισμένος, ας σηκώσει το χέρι του. Ή καλύτερα ας ψηφίσει ΟΧΙ.
--- Τέλος παράθεσης ---
Είσαι απίστευτος... Θα μας καταφέρεις όλους να παραδεχτούμε πως είμαστε Ψυχοπαθείς... :D
Γιατί δεν αντικαθιστάς το ερώτημά σου...
"Μήπως είσαι Ψυχοπαθής" με το "Πιστεύεις πως είσαι απόλυτα ψυχικά (ψυχολογικά) υγιής"
Νομίζω πως τότε οι περισσότεροι αν όχι όλοι θα συμφωνήσουν μαζί σου...
Κανένας:
--- Παράθεση από: Rose_777 στις Σεπτεμβρίου 09, 2007, 03:57:21 ---Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην επηρεάζεται η κρίση του, κάποιες στιγμές, από την συναισθηματική του φόρτιση... π.χ. Ο λαός λέει πως "ο 'Ερωτας είναι Τυφλός" δηλαδή, πως δεν δρούμε με την λογική μας όταν είμαστε ερωτευμένοι. Επίσης όταν ο άνθρωπος θυμώνει, όταν οργίζεται, ανισοροπεί, το συναίσθημα και τα ζωώδη ένστικτα κυριαρχούν στον ψυχισμό του..."
--- Τέλος παράθεσης ---
Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα όπου ο ψυχισμός μας δεν είναι ισοροπημένος και επιρεάζεται η κρίση μας. Στο παράδειγμα αυτό υπάρχει συγκεκριμένη εξωτερική αιτία για αυτή την ανισοροπία. πχ ερωτευόμαστε, μας χτυπάει κάποιος και θυμώνουμε κτλ. Εδώ είμαστε κάπως δικαιολογημένοι για τη συμπεριφορά μας, είμαστε "φυσιολογικοί", δεν είμαστε ψυχοπαθείς.
Όσο όμως παρατηρούμε ανισοροπία στον ψυχισμό αναίτια, χωρίς να υπάρχει εξωτερικο ερέθισμα, τόσο προχωρούμε στο να διαγνώσουμε ψυχοπάθεια. πχ είμαστε πάρα πολύ ευέξαπτοι, με το παραμικρό θυμώνουμε και επιτηθόμαστε στον άλλο. Έχουμε κατάθλιψη, στεναχώρια, άγχος, ανασφάλεια χωρίς συγκεκριμένο λόγο.
--- Παράθεση από: Κανένας στις Σεπτεμβρίου 07, 2007, 18:45:52 ---Η αναίτια στεναχώρια και η δυστυχία είναι τα συμπτώματα που μας κάνουν να διαγνώσουμε την ψυχική ασθένεια και να φροντίσουμε για τη θεραπεία.
--- Τέλος παράθεσης ---
Ακόμα κι έτσι όμως, πάλι δεν είναι απλά τα πράγματα. Ο ευέξαπτος σπάνια το παραδέχεται. Απλά πιστεύει ότι οι άλλοι πάντα φταίνε και του δημιουργούνε προβλήματα. Αυτός που πέφτει σε κατάθλιψη, θα βρεί μία εξωτερική αιτία να αποδώσει την κατάστασή του.
Όταν σταματήσουμε να ψάχνουμε εξωτερικά αίτια για όλα μας τα προβλήματα ("εξωτερισμός"), όταν αρχίσουμε να κοιτάμε εσωτερικά για να εντοπίσουμε τα προβλήματα, τότε κάνουμε το πρώτο σημαντικό βήμα στον Εσωτερισμό.
Rose:
http://www.simerini.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=7854
H ψυχοπάθεια και τα συμπτώματά της
Tου δρα Aνδρέα Σπανού*
H ψυχοπάθεια είναι μία εκ των πιο επιστημονικά «προκλητικών» ψυχολογικών δυσλειτουργιών που συμπεριλαμβάνονται σε επιστημονικές έρευνες, βιβλιογραφίες και κλινικές αναλύσεις δύο σχεδόν αιώνων στην ψυχολογία. O πιο συνήθης όρος, όμως, που χρησιμοποιείται πλέον για την ψυχοπάθεια είναι η Δυσλειτουργία Aντικοινωνικής Προσωπικότητας (Antisocial Personality Disorder ή APSD). Kατ’ αρχήν θα αναφερθώ στην έννοια αυτού του όρου και δυσλειτουργίας όπως εννοείται επιστημονικά, βάσει του επιστήμονα καθηγητού Kλινικής Ψυχολογίας D.S. Holmes (1994).
Eξήγηση και βασικότερα συμπτώματα
A. Tο βασικότερο χαρακτηριστικό σύμπτωμα της Δυσλειτουργίας Aντικοινωνικής Προσωπικότητας (ψυχοπαθούς προσωπικότητας) είναι η έλλειψη ενοχής, ικανότητας αίσθησης ενοχής και μηδαμινής ή/και ανύπαρκτης φυσιολογικής ψυχολογικής έντασης και αντίδρασης στην καθημερινή ζωή. Eπί παραδείγματι, εάν ένα άτομο που είναι ψυχοπαθής διαπράξει ένα έγκλημα, ή συμπεριφερθεί με ένα είδος αντικοινωνικής συμπεριφοράς - που επηρεάζει άλλους αρνητικά - το άτομο αυτό δε δείχνει οποιουδήποτε είδους ενοχή, ψυχολογική ένταση ή μετάνοια για την πράξη του. Eπιπλέον, λόγω του ότι σε ένα δυσλειτουργικό άτομο τέτοιας φύσης δε διαφαίνεται η δυνατότητα του ψυχολογικού αυτοελέγχου, έτσι ώστε να συγκρατεί τις όποιες αντικοινωνικές ορμές του, ένα τέτοιο άτομο λειτουργεί και φαίνεται ως «χαλαρό», ήρεμο, αυθόρμητο και χαρακτηρίζεται από ένα είδος κακίας στη σκέψη, αντίληψη και διάθεση έναντι των άλλων και γενικά της ζωής.
B. Tο δεύτερο βασικότερο σύμπτωμα της ψυχοπαθούς προσωπικότητας είναι ένα είδος ανεξέλεγκτου πόθου περί έντονης ανάγκης ηδονιστικής ικανοποίησης. Aυτή η ανεξέλεγκτη ψυχολογική ορμή τους/τις ωθεί στο να αποκτούν εκείνο που επιθυμούν, έτσι ώστε να ικανοποιηθούν χωρίς αίσθηση ενοχής περί των συνεπειών στα άτομα που θα στιγματίσουν ως στόχους για να χρησιμοποιήσουν γι’ αυτά που θέλουν. Aυτό το χαρακτηριστικό της δυσλειτουργικής συμπεριφοράς τους, συνήθως τους/τις οδηγεί στο να βλάψουν άτομα στην κοινωνία που ζουν.
Γ. Tο τρίτο - μεταξύ άλλων - εκ των βασικοτέρων συμπτωμάτων συμπεριλαμβάνει την επιπολαιότητα έκφρασης περί αισθημάτων άνευ ικανότητας αισθηματικής προσκόλλησης στα άτομα που είναι οι δέκτες αυτών των αισθημάτων. Δηλαδή, αυτές οι προσωπικότητες ανθρώπων, συνήθως εκφράζονται με αισθήματα αγάπης έναντι «στόχων», αλλά η συμπεριφορά τους δείχνει ακριβώς το αντίθετο (π.χ. εκδικητική συμπεριφορά, μίσος, κτλ.). Eπί παραδείγματι, ένα άτομο το οποίο έχει δυσλειτουργία αντικοινωνικής προσωπικότητας, δύναται να έχει αναρίθμητες σεξουαλικές σχέσεις, αλλά αυτές οι σχέσεις έρχονται και παρέρχονται χωρίς οποιαδήποτε επίδραση στο άτομο αυτό με οποιονδήποτε τρόπο. Eίναι απλά ένας τρόπος αυτοϊκανοποίησης. Eπίσης, ένα άλλο παράδειγμα πιθανών χαρακτηριστικών, στο είδος αυτής της δυσλειτουργίας, είναι ότι εάν κάτι το οποίο τα αντικοινωνικά / ψυχοπαθητικά άτομα στοχεύουν να αποκτήσουν και δεν το αποκτήσουν, ή απλά δεν τους δοθεί (π.χ. χρήματα, απόρριψη από πιθανή σχέση κτλ.), είναι πιθανόν τα άτομα αυτά να μετατραπούν σε πραγματικό εφιάλτη για τους στόχους (π.χ. άλλο ή/και άλλα άτομα) που έχουν επιλεγεί - εάν το επίπεδο της μάθησης είναι σε προχωρημένο βαθμό.
Eπικίνδυνα
Bάσει της προαναφερθείσας ερευνητικής πηγής, είναι χαρακτηριστικό το ότι αυτά τα άτομα συνήθως προκαλουν ζημιά (π.χ. ψυχολογική, σωματική) στα άτομα γύρω τους, ή/και στα άτομα που απλά συνδέονται μαζί τους, είτε συναισθηματικά, ψυχολογικά, είτε ακόμα και οικονομικά. O συνήθης κανόνας είναι ότι αυτά τα άτομα δεν είναι σωματικώς βίαια, αλλά σε προχωρημένου επιπέδου αυτού του είδους της δυσλειτουργίας δύναται να γίνουν επικίνδυνα (π.χ. σοβαρής μορφής κοινωνική επιθετικότητα, ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, συνεχής τάση προς πρόκληση σωματικής ή/και ψυχολογικής ζημιάς σε άλλα άτομα κτλ.).
Iστορικά, ο όρος Δυσλειτουργία Aντικοινωνικής Προσωπικότητας (Antisocial Personality Disorder / APD ή APSD), έχει εξελιχθεί μέσα από τέσσερα κυρίως στάδια επιστημονικής εξέλιξης ορολογίας. Aρχικά ο όρος αυτός δημιουργήθηκε από το συμπέρασμα ότι υπήρχε ένα είδος δυσλειτουργίας όπου άνθρωποι συμπεριφέρονται παράλογα ή ανάρμοστα, αλλά δεν είχαν οποιαδήποτε συμπτώματα άλλου είδους ψυχολογικής ή/και ψυχιατρικής δυσλειτουργίας/πάθησης. Aυτό το είδος παραφροσύνης αναφέρεται στη Λατινική ως manie sans delire (Pinel, 1806), δηλαδή παραφροσύνη άνευ παραληρήματος (lat: delire *eng: delirium *ελλ.: παραλήρημα). Eπιπλέον, βάσει του Prichard (1835) η όλη κατάσταση αναφέρεται και ως ηθική παραφροσύνη λόγω της ανάρμοστης συμπεριφοράς που συμπεριελάμβανε στοιχεία συμπεριφοράς όπως τα ψέματα, οι απάτες, οι κλοπές κτλ.
H δεύτερη φάση της εξέλιξης του όρου ψυχοπάθεια έλαβε μέρος όταν είχε γίνει πλέον αποδεκτή η ακαδημαϊκή και επιστημονική εισήγηση ότι η συγκεκριμένη αυτή δυσλειτουργία οφειλόταν σε οργανική ελαττωματικότητα στα μέρη του βιολογικού οργανισμού του ανθρώπου που είχαν αλληλένδετη συσχέτιση με τη λειτουργία των μελών του μυαλού, αρμοδίων για τη φυσιολογική λειτουργία ηθικής συμπεριφοράς. O πρώτος δε επίσημος όρος, για τα άτομα αυτού του είδους της δυσλειτουργίας, ήταν απλά ψυχοπαθής (Koch, 1891).
H έρευνα
Παραταύτα, κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, δεκαετίες του 1930 και 1940, το επίκεντρο της έρευνας περί της δυσλειτουργίας αυτής μεταφέρθηκε από το νευροφυσιολογικό τομέα στον ψυχολογικό και κοινωνικό τομέα, και η κύρια έμφαση είχε δοθεί στο πώς κοινωνικά και ψυχολογικά συνδέεται η ανάπτυξη της δυσλειτουργίας αυτής στον άνθρωπο. Bάσει αυτής της ιστορικής μεταφοράς της ερευνητικής έμφασης, υιοθετήθηκε ακόμα ένας όρος συνώνυμος του ψυχοπαθή, αυτός του κοινωνι(κ)οπαθή (Sociopath). Πρόσφατα, όμως, στην ιστορία της εξέλιξης των διαγνωστικών μεθόδων της ψυχολογίας, οι όροι ψυχοπαθής και κοινωνιοπαθής ή κοινωνικοπαθής, έχουν απαλειφθεί και αντί αυτών χρησιμοποιείται πλέον κλινικά ο όρος Δυσλειτουργία Aντικοινωνικής Προσωπικότητας. Eπίσης, στο όλο φάσμα της ψυχολογίας λαμβάνονται όλα πλέον υπόψη, έτσι ώστε να διαγνωσθεί ορθά ένα άτομο υπό την επήρεια αυτού του είδους της δυσλειτουργίας από τη νευροψυχολογική / νευροφυσιολογική πτυχή έως την ψυχαναλυτική και κοινωνική πτυχή της ζωής και γενικής λειτουργίας του ατόμου.
Tα κλινικά διαγνωστικά κριτήρια της δυσλειτουργίας αντικοινωνικής προσωπικότητας (βάσει του Dunner, 1997/II), συμπεριλαμβάνουν την παιδική και την ενήλικη ζωή του ανθρώπου. Eπί παραδείγματι, μεταξύ άλλων, ένα συγκεκριμένο κλινικό κριτήριο αφορά στην προ της ηλικίας των 15 ετών χρονική περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας το άτομο πρέπει να είχε φανερώσει προχωρημένου σταδίου δυσλειτουργική διαγωγή στη συμπεριφορά του (π.χ. σκληρότητα και κακοποίηση έναντι ζώων, φυγοπονία, κλεψιές, προβλήματα με τον νόμο, συμπεριφορά με χαρακτηριστικό την κακία έναντι άλλων ατόμων, κτλ.). Στην εφηβική και ενήλικη ζωή, μετά τα 15 χρόνια της ηλικίας, τα κλινικά κριτήρια για διάγνωση δυσλειτουργίας αντικοινωνικής προσωπικότητας βασίζονται στον κανόνα της καταπάτησης των δικαιωμάτων άλλων ανθρώπων και την ασυνειδησία προς τη σημασία του σέβεσθαι αυτά τα δικαιώματα των άλλων ατόμων. Συνοπτικά τα κλινικά κριτήρια βασίζονται κυρίως ως προς το εάν κάποιο είδος συμπεριφοράς έχει σοβαρό αρνητικό αντίκτυπο στην ευημερία των άλλων ανθρώπων και της κοινωνίας γενικότερα. Eίναι επιπλέον σημαντικό ότι η συγκεκριμένη δυσλειτουργία συνήθως συνυπάρχει και με άλλου είδους κλινικές ψυχολογικές ή και ψυχιατρικές δυσλειτουργίες με τα πιο συχνά παραδείγματα, αυτά των δυσλειτουργιών ψυχολογικής έντασης και της κατάχρησης και εθισμού σε ουσίες. Παραταύτα, στις HΠA, έρευνες εισηγούνται ότι άτομα τα οποία έχουν συγγένεια πρώτου βαθμού με άτομα τα οποία αντιμετωπίζουν κατάσταση δυσλειτουργίας αντικοινωνικής προσωπικότητας, έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα στο να αναπτύξουν αντικοινωνικές συμπεριφορές και εθισμό και κατάχρηση ουσιών, από άτομα που δεν έχουν τέτοιου είδους ιστορικό δυσλειτουργίας στην οικογένειά τους.
Διάγνωση
Φυσικά, οφείλω να αναφέρω ότι η διάγνωση της αντικοινωνικής δυσλειτουργίας προσωπικότητας είναι μια λεπτομερής και πολλές φορές χρονοβόρα διαδικασία και βασίζεται σε μια σειρά από διαγνωστικές ψυχολογικές έρευνες και αναλύσεις, όπως επίσης και επαγγελματική συνεργασία (professional consultation) μεταξύ ψυχολόγων και ψυχιάτρων όπου εξετάζονται όλα τα κριτήρια και από τις δύο αυτές επιστήμες, έτσι ώστε να διαγνωσθεί ορθά η ύπαρξη ή όχι της συγκεκριμένης δυσλειτουργίας ή εάν αφορά παρόμοια δυσλειτουργία ή όχι, ή εάν αφορά απόλυτα ιατρικές / νευροχημικές και ορμονικές πτυχές του ανθρώπου.
Tα επιστημονικά συμπεράσματα περί της προέλευσης ή και ανάπτυξης της συγκεκριμένης δυσλειτουργίας αφορούν στην πιθανή γενετική προέλευσή της ή τη σταδιακή ανάπτυξή της, οικογενειακά ή και κοινωνικά. Όμως, το σίγουρο είναι ότι γι’ αυτήν τη συγκεκριμένη δυσλειτουργία, όπως και για τόσα άλλα πολύπλοκα είδη δυσλειτουργιών (π.χ. οι υποκατηγορίες των ειδών της σχιζοφρένειας κτλ.), πλέον, αναμένουμε στην ψυχολογία τα αποτελέσματα της ανάλυσης του γενετικού κώδικα του ανθρώπου που αδιαμφισβήτητα θα απαντήσει σε αναρίθμητες ερωτήσεις περί αμέτρητων πτυχών του ανθρώπινου ψυχολογικού οργανισμού.
* O δρ Aνδρέας Σπανός είναι Kλινικός και Σύμβουλος Ψυχολόγος, Kοινωνιολόγος
Επιπλέον πηγές για την Ψυχοπάθεια....
http://users.auth.gr/~avdie/Psycho_trans.htm
http://www2.ellinogermaniki.gr/ep/socrates/phase-II/Lexikops.htm
Rose:
http://www.freechristians.com/FC_Greece/horizontal/greek_articles_jurassicpark_b.htm
Γιατί οι περισσότεροι πολιτικοί είναι... ψυχοπαθείς
Το ότι η ανθρωπότητα κινείται, χωρίς επιστροφή, μακρυά απο το ζωόδες παρελθόν της και προς το δοξασμένο μέλλον της πλήρους ανθρώπινης ύπαρξης, φαίνεται και απο το γεγονός ότι η οριζόντια συνειδητικότητα αναγνωρίζεται απο την επιστήμη ως το νέο μέτρο όσον αφορά την αξιολόγηση της ψυχικής υγείας των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, αποτελεί θέμα χρόνου για όλα τα ζωόδη χαρακτηριστικά, όπως η επιθετικότητα, η βία, η απληστία, η εξουσιομανία, ο έλεγχος, η εκμετάλευση, η ανταγωνιστικότητα, κλπ, να αντιμετωπισθούν ως συμπτώματα ψυχικής νόσου. Έτσι θα πάψουν να θεωρούνται ως «αξίες», όπως δηλαδή γίνεται σήμερα, ιδιαίτερα στις καπιταλιστικές κοινωνίες.
Όπως εξηγεί ο Krossa, στους περισσότερους ανθρώπους το εξελικτικά νεώτερο μπροστινό μέρος του φλοιού ( prefrontal-cortex ), λειτουργεί με τέτοιον τρόπο ώστε να περιορίζει ή και να σταματάει εντελώς τα βίαια ζωόδη ένστικτα που προέρχονται απο εξελικτικά αρχαιότερα τμήματα του εγκεφάλου. Το μπροστινό αυτό τμήμα του εγκεφάλου, το οποίο εξελίχθηκε σχετικά πρόσφατα στο ανθρώπινο είδος, είναι ποιοτικά πολύ καλύτερο απο τα υπόλοιπα τμήματα του εγκεφάλου. Εύλογα λοιπόν, ο προμετωπιαίος φλοιός prefrontal-cortex και γενικότερα ο ανώτερος εγκέφαλος cerebral cortex θεωρείται και ως το πιό «ανθρώπινο» τμήμα του εγκεφάλου καθώς ταυτίζεται με τα ανώτερα συναισθήματα της ελευθερίας και της «ανθρωπιάς».
Όπως όμως αναγνωρίζει η ψυχιατρική επιστήμη, σε ορισμένους ανθρώπους υπάρχει σοβαρή έλλειψη δραστηριότητας στον προμετωπιαίο φλοιό τους, το οποίο μεταφράζεται σε έλλειψη εκείνων των ανώτερων ανθρώπινων συναισθημάτων και λειτουργιών ( π.χ οίκτος ) που ασκούν βέτο στα βίαια «ζωόδη» ένστικτα που πηγάζουν κυρίως απο τον ερπετώδη εγκέφαλο.
Ο ερευνητής νευροβιολόγος/ψυχίατρος Robert Hare, ο οποίος θεωρείται αυθεντία στον τομέα της ψυχοπάθειας, γράφει ότι ο όρος ψυχοπάθεια περιγράφει εκείνους τους ανθρώπους που συμπεριφέρονται με τη νοοτροπία αιμοβόρων θηρίων. Οι ψυχοπαθείς άνθρωποι, βασικά υποφέρουν απο την περιορισμένη λειτουργία του μπροστινού τμήματος του φλοιού και ως αποτέλεσμα αδυνατούν να ελέγξουν τα ζωόδη βίαια ενστικτά τους. Σε μία μελέτη του με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Τα μυστικά του μυαλού – Χωρίς Συνείδηση, Χωρίς Ενοχή», ο Hare αναφέρει μεταξύ άλλων και ότι «οι ψυχοπαθείς δεν δημιουργούν υγιείς ή βαθειές σχέσεις, συχνά πληγώνουν με αδίστακτο τρόπο άλλους ανθρώπους, ακόμα και δικούς τους». Επιπλέον, σύμφωνα πάντα με τα πορίσματα της έρευνας του Hare, «πολλοί ψυχοπαθείς άνθρωποι αποκτάνε πλούτο και επιτυχία ως καρριερίστες που δεν διστάζουν να εκμεταλεύονται όποιους βρεθούν μπροστά τους, είτε ως ‘τσαμπουκάδες’ σε επαγγελματικά αθλητικά σωματείς ( π.χ φούτμπωλ, ράγκμπυ, κλπ ) είτε ως ασυνείδητοι πολιτικοί. Είτε είναι εγκληματίες είτε είναι καρριερίστες, όλοι οι ψυχοπαθείς άνθρωποι έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό την σοβαρή έλλειψη εμπάθειας, συμπόνοιας, μετάνοιας, ή ενοχής για το κακό που προξενούν σε άλλους» (24).
Οι διαπιστώσεις του Hare γίνονται ακόμα πιό ενδιαφέρουσες όταν συνδυασθούν με τα πορίσματα μίας άλλης έρευνας, ενός Σκωτσέζου ψυχολόγου, ο οποίος απέδειξε ότι οι πολιτικοί παρουσιάζουν παρόμοια ασυνείδητη συμπεριφορά με τους ψυχοπαθείς εγκληματίες! Η εν λόγω έρευνα διήρκησε τρία ολόκληρα χρόνια και έκανε αίσθηση όταν τα πορισματά της παρουσιάσθηκαν στο ετήσιο συνέδριο του British Psychological Society (25). Σύμφωνα με την έρευνα αυτή «οι πολιτικοί παρουσιάζουν σε σημαντικό βαθμό, παρόμοια στοιχεία συμπεριφοράς με ψυχοπαθείς εγκληματίες». Και τα σχόλια του Krossa: «Οι πολιτικοί ως ψυχοπαθείς – αυτό θα ακουγόταν ξεκαρδιστικό εαν δεν αναλογιζόμασταν τον ανείπωτο πόνο και ζημιά που τέτοιοι άνθρωποι προκαλούν στο λαό που βρίσκεται στα κάτω σκαλοπάτια της ιεραρχικής κοινωνίας που ζούμε». Ο Krossa στη συνέχεια επισημαίνει ότι επειδή στο παρελθόν η ψυχοπάθεια είχε ταυτισθεί μονάχα με τις ακραίες μορφές εγκληματικής συμπεριφοράς ( serial killers, κλπ ), δημιουργήθηκε μία μονόπλευρη αντίληψη της ψυχοπάθειας με αποτέλεσμα η επιστημονική κοινότητα να αγνοεί άλλες μορφές ψυχοπαθητικής συμπεριφοράς απο «νομοταγείς πολίτες», οι οποίες μορφές ψυχοπάθειας μπορεί μεν να είναι φαινομενικά μη-βίαιες, αλλά που στην πραγματικότητα αποδεικνύονται ως εξίσου απάνθρωπες και βάναυσες.
Ο Hare υπολογίζει ότι τουλάχιστον το 1% του πληθυσμού υποφέρει απο ψυχοπαθητικές τάσεις εξαιτίας της σοβαρής υπολειτουργίας του μπροστινού τμήματος του cerebral cortex του εγκεφάλου τους. Απο το 1% του πληθυσμού, σύμφωνα πάντα με τις εκτιμήσεις του Hare, μονάχα ένας στους 40.000 εξελίσσεται σε επικίνδυνο εγκληματία τύπου serial killer. Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι τί γίνεται με τους υπόλοιπους 39.999 ψυχοπαθείς; Πιστεύω ότι πολλοί απο αυτούς «ελκύονται» σε καρριέρες ή σε θέσεις εξουσίας απο όπου μπορούν να εκφράζουν ανεξέλεγκτα την ψυχοπαθειά τους. Για τον Krossa τα ποσοστά που αναφέρει ο Hare είναι ενδεικτικά της άρρωστης κοινωνίας στην οποία ζούμε: «Πέρα απο τους ελάχιστους ψυχοπαθείς ανθρώπους που εξελίσσονται σε ‘επικίνδυνοι εγκληματίες’, η τεράστεια πλειοψηφία των ψυχοπαθών κυκλοφορούν αναμεσά μας ως φυσιολογικοί άνθρωποι, οι οποίοι όμως συστηματικά πληγώνουν, εξουσιάζουν ή εκμεταλεύονται ανθρώπους γύρω τους, συχνά με απάνθρωπους τρόπους, χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς κανένα ίχνος ενοχής. Η κατηγορία των ψυχοπαθών ανθρώπων συμπεριλαμβάνει και όλους αυτούς τους άκαρδους διευθυντές επιχειρήσεων/εταιριών καθώς και άλλου είδους ηγετικές μορφές που σκαρφαλώνουν ‘πατώντας επάνω σε πτώματα’ τα ιεραρχικά σκαλοπάτια της κάθετης κοινωνίας μας».
Θεσμοποιημένη ψυχοπάθεια
Η σοφία του λαού μας αποδεικνύεται για άλλη μία φορά ως «επιστημονικά ορθή», όταν λέει ότι «δεν μπορείς να πας ψηλά με το σταυρό στο χέρι». Απο όλες τις παραπάνω διαπιστώσεις προκύπτουν και νέα ερωτήματα. Μήπως τελικά η δίψα της εξουσίας και της «επιτυχίας» είναι σύμπτωμα ψυχοπάθειας; Το ζωόδες σύστημα αξιών της Κάθετης Τάξης φαίνεται ειδικά σχεδιασμένο να ανταμοίβει όσους ανθρώπους καταφέρνουν να επιβληθούν στον ανελέητο αγώνα της επιβίωσης των ισχυρών. Στην αδυσώπητη αρένα της επαγγελματικής επιτυχίας, η ψυχοπαθητική συμπεριφορά αποτελεί πρωτέρημα η δε ανθρώπινη συμπεριφοράαποτελεί μειονέκτημα. Γιαυτό και οι τίμιοι άνθρωποι θεωρούνται «κορόϊδα» και «μαλάκες».
Δυστυχώς όμως αντί για μαλάκες, «οι υψηλόβαθμες θέσεις της ιεραρχικής μας κοινωνίας φαίνεται να είναι στελεχωμένες απο ψυχοπαθείς ανθρώπους. Αυτό ίσως να εξηγεί σε διάφορες περιπτώσεις την ασυνείδητη βαναυσότητα των ανθρώπων που κατέχουν τέτοιες θέσεις. Υψηλόβαθμες ιεραρχικές θέσεις συχνά απαιτούν το είδος των ανθρώπων που είναι σκληρόκαρδοι, αδίστακτοι, απάνθρωποι, ασυνείδητοι, επιθετικοί, ακόμα και βάναυσοι στον τρόπο με τον οποίον μεταχειρίζονται τους συνανθρώπους τους. Αυτά τα χαρακτηριστικά θεωρούνται ως αναγκαία για να μπορούν οι διάφοροι υψηλόβαθμοι να επιβάλλουν στους κατωτέρους τους τις εργασιακές συνθήκες που επιτάσσει η επιθυμητή παραγωγικότητα»
«Τα προσόντα που θεωρούνται αναγκαία στις υψηλόβαθμες θέσεις ιεραρχικών οργανισμών συχνά δεν έχουν καμμία σχέση με την ανθρωπιά ή τον ανθρωπισμό... Δυστυχώς τέτοιου είδους ιεραρχικές θέσεις συχνά λειτουργούν με σκοπό να υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα και το κέρδος με ελάχιστη έγνοια για τις ανάγκες των εργατών ή χαμηλόβαθμων στελεχών. Γιαυτό όταν προκύψει - ή με πρόφαση - κάποιας οικονομικής κρίσης βλέπουμε μεγάλες εταιρίες να απολύουν χιλιάδες εργαζομένων ενώ διατηρούν τους φουσκωμένους μισθούς για τα υψηλόβαθμα στελέχη και φυσικά τα αυξημένα κέρδη για τους μεγαλομετόχους».
Πριν παρεξηγηθεί, ο Krossa σπεύδει να διευκρινήσει: «Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι όλοι όσοι κατέχουν υψηλόβαθμες θέσεις σε ιεραρχικούς οργανισμούς είναι ψυχοπαθείς, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι όσοι σκαρφαλώνουν ανταγωνιστικά σε θέσεις όπου ως ‘ανώτεροι’ μπορούν να ελέγχουν τους ‘κατωτέρους’ τους, απλά εκφράζουν ζωόδεις τάσεις και ένστικτα. Είτε είναι ψυχοπαθητική είτε όχι, τέτοιου είδους ζωόδη/ερπετώδη συμπεριφορά απέχει πολύ απο την ανθρωπιά. Το να σκαρφαλώνουν κάποιοι άνθρωποι ιεραρχικές θέσεις επάνω απο άλλους ώστε να ασκούν επάνω τους εξουσία, εξαθλιώνει και απ-ανθρωπίζει τόσο τους εξουσιαζόμενους όσο και τους εξουσιαστές. Αυτό είναι κατακριτέο. Εάν κυρίως επιθετικοί άνθρωποι καταφέρνουν να σκαρφαλώσουν τις ιεραρχικές θέσεις έναντι άλλων ‘ανταγωνιστών’ τους, τότε –σύμφωνα με τα πορίσματα όλων αυτών των ερευνών επάνω στο ζήτημα της ψυχοπαθητικής συμπεριφοράς – δεν αποκλείεται να έχουμε τα χειρότερα είδη ανθρώπων στην κορυφή της κοινωνίας μας»
Συνιστώ σε όποιους αναγνώστες κατέχουν κάποια υψηλόβαθμη θέση, και παρεξηγούνται εύκολα, να μην διαβάσουν τα όσα γράφει στη συνέχεια ο αμείληκτος Krossa: «Πολλοί απο αυτούς τους σκαρφαλωτές ιεραρχικών θέσεων πιθανότατα είναι τα πιό θηριώδη ζωόδη, ακόμα και ψυχοπαθητικά μέλη της κοινωνίας μας. Αντί η ιεραρχία να αποκαλύπτει τους καλύτερους της κοινωνίας, πιθανότατα αποκαλύπτει τους χειρότερους, δηλαδή εκείνους που είτε αδυνατούν είτε δεν θέλουν να ελέγξουν τα θηριώδη ενστικτά τους... Οι ιεραρχικά οργανωμένες κοινωνίες και θεσμοί αποτελούν ένα κατεξοχήν παράδειγμα του παραδόξου για το οποίο μίλησε ο Ιησούς όταν είπε ‘οι έσχατοι έσονται πρώτοι οι δε πρώτοι έσχατοι’. Οι φαινομενικά καλύτεροι συνήθως αποδεικνύονται ως οι χειρότεροι, ενώ οι τελευταίοι μπορεί να αποδειχθούν ως πρώτοι όσον αφορά την αυθεντική ανθρωπιά. Ο Bertnand Russell είπε βασικά το ίδιο πράγμα - σε συλλογικό επίπεδο - όταν παρατήρησε πως οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων νοιώσουν ανώτεροι απο τους άλλους τείνουν να βυθίζονται σε χειρότερη κατάσταση απο όλους εκείνους που υποτιμούν»
Ακόμα χειρότερα: «Το εξαπλωμένο πρόβλημα της ψυχοπάθειας μας υποχρεώνει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο ότι διάφορα στοιχεία ή προϊόντα ψυχοπαθητικής σκέψης και συμπεριφοράς πιθανότατα να έχουν ενσωματωθεί στους θεσμούς και στα κράτη μας. Εάν ψυχοπαθείς άνθρωποι σκαρφαλώνουν με επιθετικό τρόπο ιεραρχικές θέσεις απ’ όπου μπορούν να εξουσιάζουν τους συνανθρώπους τους και εάν αυτοί οι άνθρωποι λαμβάνουν ενεργό μέρος στη διαμόρφωση θεσμικής ή κρατικής πολιτικής, ιδεολογίας και λειτουργίας, τότε δεν αποκλείεται να έχουμε στις κοινωνίες μας μορφές θεσμοποιημένης ψυχοπάθειας. Όλα αυτά τα σκληρά κοινωνικά/οικονομικά μέτρα και πολιτικές, όλοι αυτοί οι απάνθρωποι κανονισμοί, ιδεολογίες ή πρακτικές μπορεί να υπάρχουν εξ αιτίας της επιρροής ψυχοπαθών ανθρώπων»
Ως κλασσικό παράδειγμα θεσμοποιημένης ψυχοπάθειας, ο Krossa δίνει όλες αυτές τις οικονομικές πολιτικές που επιτρέπουν ή οδηγούν στην απόλυση εκατομμυρίων εργαζομένων ανα τον πλανήτη, πάντα στον βωμό αρχών όπως η ανταγωνιστικότητα της αγοράς. Τέτοιου είδους πολιτικές «δημιουργούν ανείπωτη ανθρώπινη δυστυχία αλλά δικαιολογούνται με ψυχρό τρόπο ως απαραίτητες για το πολυπόθητο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Υπάρχουν ακόμα και νομικά πλαίσια ειδικά σχεδιασμένα για να υποστηρίζουν τέτοιες απάνθρωπες πολιτικές. Η επικρατούσα οικονομική ιδεολογία επίσης δικαιολογεί την βάναυση και ασυνείδητη συσσώρευση πλούτου απο τους εκλεκτούς ‘λίγους’ ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων υποφέρουν και πεθαίνουν απο έλλειψη των βασικών πόρων ζωής. Δεν υπάρχει τίποτα το ανθρώπινο σε τέτοιου είδους πολιτικές και πρακτικές. Η τραγωδία είναι το ότι ακόμα και ευσυνείδητοι άνθρωποι που ανήκουν σε τέτοιες κοινωνίες και οργανισμούς συχνά υποχρεώνονται να ακολουθήσουν τις ίδιες απάνθρωπες τακτικές προκειμένου να επιβιώσουν».
Rose:
http://news.pathfinder.gr/periscopio/psycho_leader.html
Οι ψυχολόγοι προειδοποιούν τους ...προϊσταμένους!
Εκπέμπει γοητεία, είναι υψηλού μορφωτικού επιπέδου, μοιάζει γεννημένος ηγέτης και φαίνεται ότι θα ανέλθει ταχύτατα στην ιεραρχία. Αν αυτή η περιγραφή ταιριάζει στον προϊστάμενό σας, ...φυλαχτείτε!
Όπως ανακοίνωσαν ψυχολόγοι σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Στοκχόλμη, πρόσφατες έρευνες υποδεικνύουν ότι παρά την κοινή πεποίθηση, οι ψυχοπαθείς δεν καταλήγουν στο σύνολό τους δολοφόνοι. Αντίθετα, πολλοί από αυτούς διατηρούν συνηθισμένες δουλειές, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που διαπρέπουν ως υψηλόβαθμα στελέχη επιχειρήσεων.
Το χάρισμα και η φιλοδοξία τους συχνά συγχέονται από τους γύρω τους και θεωρούνται ηγετικά προσόντα, ενώ στην ουσία πρόκειται για ενδείξεις ψυχικών διαταραχών, τονίζει ο ψυχολόγος βιομηχανικής οργάνωσης Paul Babiak, του πανεπιστημίου των Ηνωμένων Πολιτειών, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο EuroScience Open Forum στη Στοκχόλμη.
«Οι ψυχοπαθείς τείνουν να είναι γοητευτικοί, να έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, ενώ αρέσκονται στα χρήματα, τη δόξα και το σεξ. Έχουν ισχυρότατες ικανότητες στο χειρισμό της γλώσσας και μπορούν να χειραγωγήσουν απλά λέγοντας μια καλή ιστορία». «Επειδή συχνά τα παραλένε, δίνουν την εντύπωση ότι έχουν όραμα και μπορούν να ηγηθούν ενός οργανισμού, όμως ένας ψυχοπαθής αναμένεται να γίνει κακός ηγέτης» εξηγεί ο Babiak.
Μάλιστα, ο ίδιος έσπευσε να προειδοποιήσει και ότι τα επόμενα χρόνια αναμένεται αύξηση στον αριθμό των ψυχοπαθών που θα στελεχώνουν επιχειρήσεις, καθώς στον σημερινό κόσμο των διαρκώς μεταβαλλόμενων και ταχέως εξελισσόμενων επιχειρήσεων τους δίνεται η δυνατότητα να εξελιχθούν επαγγελματικά- γρήγορα.
«Οι ψυχοπαθείς δεν προτιμούν να εργάζονται σε γραφειοκρατικούς οργανισμούς» υποστήριξε ο καθηγητής, σημειώνοντας ότι είναι άνθρωποι που «ψάχνουν τη συγκίνηση και αρέσκονται απλά να "παίζουν το παιχνίδι" ».
Σύμφωνα με της δηλώσεις του Babiak, ένας ψυχοπαθής τυπικά δεν δείχνει σημάδια μεταμέλειας, ούτε νιώθει τα διάφορα συναισθήματα με τον ίδιο τρόπο που οι πνευματικά σταθεροί άνθρωποι τα βιώνουν.
Παραδειγματικά, ο καθηγητής ανέφερε:
«Επομένως, ενώ ένας ψυχοπαθής δεν θα είχε κανένα ενδοιασμό να κλείσει ένα εργοστάσιο, ένας αληθινός ηγέτης θα αισθανόταν άσχημα για όλους εκείνους τους ανθρώπους που θα έμεναν άνεργοι».
Όμως το μικρό, «βρώμικο» μυστικό των επιχειρήσεων ίσως είναι αυτό ακριβώς, ότι τελικά ο αριθμός των πνευματικά διαταραγμένων στελεχών αυξάνεται, καθώς οι επιχειρήσεις αναζητούν αυτού του είδους τους ανθρώπους.
Η προσήλωση στα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, στο σημερινό είδος του καπιταλισμού απαιτεί στελέχη που δεν θα έχουν ενδοιασμούς ούτε θα φοβούνται να λάβουν ταχύτατες αποφάσεις χωρίς να «κοιτούν πίσω».
Ο ίδιος ο Babiak καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ένας ψυχοπαθής μπορεί αρχικά να αποδειχθεί ωφέλιμος για μια επιχείρηση, όμως μακροχρόνια θα αποτελέσει πιθανότατα πρόβλημα για τους ανωτέρους του. Ανάμεσα στους συμφωνούντες με τη θεωρία του καθηγητή ήταν και ο καθηγητής Erich Bartel της Εμπορικής Σχολής Οικονομικών και Επιχειρήσεων της Φραγκφούρτης. Ο ίδιος εξήγησε από τη δική του σκοπιά τη θεωρία του Babiak. «Βραχυχρόνια η επιχείρηση θα μεγιστοποιήσει τα κέρδη της όμως αργότερα θα χάσει αυτή τη δυνατότητα, διότι θα χάνει και σε ανθρώπινο κεφάλαιο».
Ο Babiak πάντως τόνισε ότι ψυχοπαθείς βρίσκονται σε όλα τα επαγγέλματα, όχι μόνοι στο σκληρό κόσμο των εμπορικών επιχειρήσεων. Ο ίδιος, κατά τη διάρκεια της εργασίας του συνάντησε οκτώ ψυχοπαθείς ανάμεσα σε εκατό υπαλλήλους. Από τους οκτώ, μονάχα ο ένας δεν κατάφερε να ανέλθει την κλίμακα της ιεραρχίας στην εταιρία που εργαζόταν.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση