Η Συνδημιουργία και η Φιλοσοφική Λίθος

[Rose]

Η Συνδημιουργία και η Φιλοσοφική Λίθος
Rose_777

Μέσα στον άνθρωπο συναντιούνται δύο ρεύματα, ή καλύτερα δύο φύσεις, αυτή της δημιουργίας και αυτή του δημιουργού.  Ο άνθρωπος είναι ένας μικρός δημιουργός αλλά ταυτόχρονα ένα δημιούργημα της φύσης.  Από την έναρξη της ζωής του μέσα στην δημιουργία πάλλεται ανάμεσα σε αυτά τα δύο ρεύματα το καθοδικό και το ανοδικό, το + και το -, το 0 και το oo.  Κάθε κίνησή του μέσα στην εικονική πραγματικότητα της δημιουργίας μπορεί να τον φέρει στην επιτυχία, ευημερία, αλλά ταυτόχρονα και στην καταστροφή.  Η μόνη του προστασία είναι η εμπειρία, η γνώση, η συναισθηματική ωριμότητα, δηλαδή η ψυχική καλλιέργεια, και η Θεία Πρόνοια.

Στον μυστικισμό αναφέρεται πως ο Άνθρωπος είναι το πιο εξελιγμένο είδος γιατί έχει Αυτοσυνείδηση.  Πράγματι στο ανθρώπινο είδος έχουμε τα πρώτα δείγματα ανάπτυξης μιας ατομικής Θείας Διάνοιας, την ανάπτυξη ενός ξεχωριστού δημιουργού.  Πριν από το ανθρώπινο είδος, στο βασίλειο των ορυκτών, των φυτών και των ζώων ακόμα, η ύπαρξη λειτουργεί ασυνείδητα, δηλαδή οι διάφοροι μηχανισμοί ζωής εξελίσσονται με στόχο την επιβίωση, δημιουργώντας ενστικτώδης καταγραφές, στο φυσικό επίπεδο και στον ψυχισμό τους, χωρίς όμως να κάνουν συνειδητές επιλογές.  Για πρώτη φορά, στο ανθρώπινο είδος, καλλιεργείται η δυνατότητα ελεύθερης επιλογής, το οποίο είναι προνόμιο του δημιουργού του σύμπαντος, ή της Θείας Διάνοιας.

Η δημιουργία μας αποτελείται από ισότιμες ή ισόνομες αντιθέσεις, ηλεκτρόνια –πρωτόνια, ύλη - αντί-ύλη, μέρα – νύχτα, καλό – κακό κτλ.  Τα οποία όταν προστεθούν μας δίνουν το μηδέν (0).  Άρα μαθηματικά βγάζουμε το συμπέρασμα ότι το σύμπαν μας οφείλει την ύπαρξη του στην διάσπασή του σε αντίθετες ισόρροπες δυνάμεις.

Από την άλλη ο άνθρωπος ορίζει τον Δημιουργό ή την Θεία Διάνοια ως το άπειρο (oo), εκείνο που περιέχει το παν.  Δεν μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος όριο στην Διάνοια του Θεού.  

‘Οταν λοιπόν ένας Δημιουργός σκέφτηκε δόνησε το μηδέν (0) και το διάσπασε σε δύο νοητικά (ηλεκτρικά) αντίθετα διανύσματα, που όταν κινήθηκαν στο κενό, δημιούργησαν δύο αντίστοιχα συναισθηματικά (μαγνητικά πεδία), που στην συνέχεια ιόνισαν αντίστοιχα τον χώρο (αιθερικό) και  δημιούργησαν τα αντίστοιχα θετικά και αρνητικά φορτισμένα υλικά σωματίδια.  Αυτό είναι το καθοδικό ρεύμα της δημιουργίας.  Πνευματικό (αρχική εκπόρευση), Νους, Συναίσθημα, Ύλη, σύμφωνα και με την Καμπάλα.

Στα μαθηματικά το όριο της ακολουθίας n, lim(n), όπου n είναι μία αύξουσα ακολουθία διαδοχικών αριθμών πχ. n+2, n=1,2,3,4,5…. τείνει κατά προσέγγιση στο άπειρο(oo), ενώ το όριο της ακολουθίας 1/n, lim(1/n), τείνει στο μηδέν (0).  Όταν πολλαπλασιαστούν οι παραπάνω ακολουθίες  n και 1/n μας δίνουν το 1.  Επειδή η πράξη του πολλαπλασιασμού ανάγεται από την πράξη της πρόσθεσης, με μία φιλοσοφική προσέγγιση βγάζουμε το εξής φιλοσοφικό θεώρημα:

0 (δημιουργία) + oo (θεός) = 1 (άνθρωπος) ή ατομική ψυχική συνείδηση

Είναι σημαντικό να τονίσουμε πως η παραπάνω εξίσωση έχει βρεθεί σκαλισμένη σε τοίχο στους Δελφούς, και λέγεται ότι καταγράφηκε από τον Βία τον Πριηνέα γύρω στο 600π.κ.χ.

Η έννοια της ατομικότητας βιώνεται μόνο στην ανθρώπινη ύπαρξη.  Κάτω από τον άνθρωπο εξελικτικά (ορυκτά, φυτά, ζώα) βρίσκεται το μηδέν (0), δηλαδή το ασυνείδητο, και μετά τον άνθρωπο βρίσκεται ο Θεός, το άπειρο(oo), δηλαδή το υπερσυνείδητο.  Είναι ενδιαφέρον να διαλογιστούμε και στις αντίστοιχες δύο εξισώσεις που προκύπτουν, δηλαδή

0 (δημιουργία) = 1 (άνθρωπος) - oo (θεός)
oo (θεός) = 1 (άνθρωπος) - 0 (δημιουργία)

Όλος ο αγώνας του ανθρώπου από την στιγμή που αποκτά συνείδηση της ύπαρξής του είναι να κατανοήσει ή ακόμα να φτάσει τον Θεό.  Πρώτα όμως χρειάζεται να κατανοήσει το κατώτερο τμήμα  της ύπαρξης του, δηλαδή την μηχανή του, το όχημα του, το δημιουργημένο αυτόματο κομμάτι του.  Αυτό το κομμάτι αποτελείται από καταγραφές, συμπεριφορές που έχει καταλήξει μία συγκεκριμένη οντότητα διαμέσω της ιστορίας της εξέλιξης της.  Κάθε είδος με γνώμονα την επιβίωση καταγράφει και περνάει στα παιδιά του, συμπεριφορές είτε υλικές είτε ψυχικές που έχει καταλήξει ή βιώσει κατά την διάρκεια της ζωής του.  Έτσι εντοπίζουμε πως τα παιδιά κληρονομούν πολλά φυσικά και ψυχικά χαρακτηριστικά των γονέων.

Το δεύτερο στάδιο του ανθρώπου που αρχίζει με την λεγόμενη αφύπνιση, δίνει την κατανόηση και δυνατότητα στον άνθρωπο να συντελέσει σε έναν συνειδητό επαναπρογραμματισμό της δημιουργίας, αρχίζοντας από τον εαυτό του.

Εκεί αρχίζει και το έργο της συνδημιουργίας του ανθρώπου, της συνειδητής συνεργασίας στην δημιουργία, που είναι και ο τελικός στόχος της ανθρώπινης ύπαρξης.  Η συνδημιουργία προϋποθέτει κατανόηση του μικρόκοσμου αλλά και του μακρόκοσμου, καθώς και των βασικών νόμων της ύπαρξης.

Αν ανατρέξουμε σε διακεκριμένους φιλοσόφους, επιστήμονες, ψυχολόγους, πνευματικούς ηγέτες του παρελθόντος της ανθρωπότητας, μπορούμε να συλλέξουμε πολλά αποστάγματα περί ζωής πολλών αρκετά εξελιγμένων ανθρώπων. Αυτά τα αποστάγματα αποτελούν μία παράδοση και τον εξωτερικό πνευματικό οδηγό για κάθε φιλόδοξο αναζητητή της Σοφίας.   Όμως λόγω της διπολικής φύσης του ο άνθρωπος και της ελεύθερης βούλησής του, κάνει πολλά λάθη μέχρι να γίνει Σοφός, ή να γίνει ένας Πνευματικός Άνθρωπος.  Χρειάζεται να περάσει από μία σειρά προκλήσεων και βιωμάτων έτσι ώστε να καταλήξει από μόνος του σε μία Αλήθεια ή μία Σοφία, ή μία Αρχή που προάγει την εξέλιξη.  

Με άλλα λόγια ο άνθρωπος σπουδάζει μέσα στην ζωή για να γίνει ένας μελλοντικός συνδημιουργός.  Στην αρχή μόλις αναγνωρίσει την ύπαρξη του αισθάνεται ασυνείδητα ένας αυτόνομος δημιουργός, εκφράζεται ως μία ατομικότητα, μονάδα (1), ξεχωριστή από τις άλλες.  Μετά από μία σειρά βιωμάτων θα καταλήξει πως όταν συνεργάζεται και συνδημιουργεί με τους συνανθρώπους του πλησιάζει τον Θεό.  Τότε είναι που ευημερεί, ηρεμεί, ικανοποιείται ψυχικά, και όντως συνεργάζεται με το Θείο Σχέδιο, το οποίο έχει σαν κύριο στόχο την προστασία του παιχνιδιού της εξέλιξης και την δημιουργία συνειδητών συνδημιουργών.

Ο Θεός όπως είπαμε δεν βιώνει το 1 αλλά τον παν (oo).  Άρα όσο ο άνθρωπος πλησιάζει τον Θεό, η καλλιεργεί περισσότερο τον πνευματικό άνθρωπο, τόσο και αισθάνεται μέρος του συνόλου και ταυτόχρονα συνυπεύθυνος για ότι συμβαίνει μέσα σε μία κοινωνία, οικογένεια, ομάδα, ή συνδημιουργία.  Στην αρχή ίσως αναλάβει τον ρόλο του ήρωα μέσα από μία ανάγκη αυτο-επιβεβαίωσης και αυτο-εκπαίδευσης αλλά ο ρόλος αυτός εξελίσσεται σταδιακά σε Πατέρα ή Μητέρα της Ανθρωπότητας.  Αυτά είναι και τα άτομα που αποτελούν μέλη του σώματος της Λευκής Αδελφότητας, ανεξαρτήτου σχολής, τάγματος, θρησκείας, φιλοσοφίας, ή προσωπικού δρόμου.  

Σύμφωνα με την Καμπάλα ο άνθρωπος σταδιακά ανεβαίνει ή εναρμονίζει κάθε σφαίρα  έτσι ώστε να ολοκληρώσει την κατανόηση της δημιουργίας και να γίνει ένας συνδημιουργός.  Η εσωτερική αλχημεία μας δείχνει τον δρόμο προς τον Ήλιο – Ήρωα, και η εξωτερική αλχημεία τον τρόπο μετατροπής οποιουδήποτε μετάλλου σε χρυσό.  Είναι εμφανής το θεώρημα της αναλογίας μεταξύ φυσικού και πνευματικού κόσμου.  Ο Ήλιος στην Καμπάλα είναι ένα κέντρο αρμονίας, που δηλώνει πως κάποιος φωτίζεται όταν κατανοήσει το φυσικό επίπεδο, τα ένστικτά του, τη λογική του, τις επιθυμίες και τα συναισθήματά του, κυριαρχήσει πάνω στην ψυχική δύναμη, και αναπτύξει ιδιότητες δικαιοσύνης, ελέους και πνευματικού οδηγού στην ανθρωπότητα.  Εφόσον εναρμονίσει τις παραπάνω σφαίρες, τότε θα κερδίσει το κλειδί της «Διάκρισης μεταξύ καλού και κακού» καθώς και την είσοδό του στον Πνευματικό Κόσμο.

Ο Ήλιος ταυτίζεται με τον υιό του Θεού στις θρησκείες, ή με κάθε ημίθεο ή ήρωα στις διάφορες παραδόσεις μας.  Είναι ο ρόλος του συνδημιουργού μέσα στην δημιουργία, είναι ο άνθρωπος που έχει αναπτύξει Θεία Συνείδηση.

Η αποστολή κάθε αληθινής μυητικής σχολής είναι να φωτίσει τον άνθρωπο, να τον φέρει στο επίπεδο της ηλιακής συνείδησης, στο επίπεδο του συνδημιουργού.  Ο τρόπος που πετυχαίνεται αυτό είναι με μία σειρά μυητικών μαθημάτων που έχουν σαν στόχο να κεντρίσουν και να ενεργοποιήσουν την ανθρώπινη διάνοια να εξελιχθεί σε μία θεϊκή.  Είναι ο καταλύτης μετάβασης του ζωώδη ανθρώπου σε πνευματικό άνθρωπο.  Οι μυητικές σχολές αποτελούν την εξωτερική φιλοσοφική λίθο της ανθρωπότητας, που όταν καλλιεργήσει την ηλιακή (χρηστική) συνείδηση, στον φιλόδοξο εσωτεριστή και ανθίσει το ρόδο της καρδιάς του πάνω στο σταυροδρόμι της ύλης, τότε αποκτά την εσωτερική φιλοσοφική λίθο, το κατάλληλο δονητικό κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες της ζωής και που λέγεται «Ανιδιοτελής Αγάπη», ή σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Παράδοση «Έρως».  

Όταν ο άνθρωπος φτάσει να βιώνει καθημερινά ερωτευμένος, το κέντρο της καρδιάς του ανοίγει διάπλατα, αγαπάει όλο τον κόσμο, και ενώνεται με τον Θεό.