Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Αποσυμβολισμός
Θάνατος!
Avaris:
--- Παράθεση από: Κανένας στις Σεπτεμβρίου 10, 2007, 10:20:48 ---
--- Παράθεση από: Avaris στις Αυγούστου 13, 2007, 01:38:42 ---Ξεκινάει με πονοκέφαλο....
κάνεις εξετάσεις και η διάγνωση δείχνει κακοήθη όγκο στον εγκέφαλο....
σου μένουν έξι μήνες ζωής.........
".............Ποιές σκέψεις κυριαρχούν το είναι σου?......"
--- Τέλος παράθεσης ---
Προφανώς πολύ δυσάρεστες σκέψεις.
Κάποιος που έχει τέτοιο μη ιάσιμο σωματικό πρόβλημα, αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά είναι ψυχοσωματικά, σίγουρα πάσχει από βαθειά ψυχικά προβλήματα.
--- Τέλος παράθεσης ---
Άρα, η εντρύφηση επάνω στον "Θάνατο" και στο "Μετά Θάνατο Άγνωστο" θα μπορούσε να είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Να εντοπίσει δηλαδή "τι αξίζει" και τι "δεν αξίζει".
Ίσως λοιπόν, η ίδια η Φύση του Κοσμικού να επιμένει να μας δείχνει την Σκληρότητα του προσώπου του Θανάτου γύρω μας δίνοντάς μας διαρκώς ευκαιρίες να "ξυπνήσουμε".
Κι όσο γινόμαστε "χοντρόπετσοι" και δεν "σοκαριζόμαστε" απο τον θάνατο, τόσο μας δίνει ισχυρότερες δόσεις μπας και σοκαριστούμε επιτέλους.
Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως το "Σοκ" είναι "εκ των ων ουκ άνευ" για την "Μύηση".
Χωρίς "Σοκ" δεν υπάρχει "Μύηση".
Συνεπώς, όσο ο άνθρωπος αποδεικνύεται "ανεπίδεκτος μαθήσεως" , μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε με μαθηματική ακρίβεια όλο και ισχυρότερες δόσεις θανάτου στην ζωή μας.
Οι οποίες θα σταματήσουν λογικά αμέσως μόλις αποδείξουμε - ως κοινωνία - ότι πήραμε το μάθημά μας.
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ:
θελω να ειμαι ελευθερος απο τον θανατο και αυτο που θα με κανει ελευθερο ειναι να παψω να τον φοβαμαι αλλωστε αν τον δουμε σαν περασμα σαν εξελιξη αλλα πραγματικα να τον δουμε ετσι και οχι απλα για να εξαλειψουμε ενδομυχους φοβους του οτι οθανατος ειναι οριστικο τελμα
Trithemius:
Η οπτική μας και η προσέγγισή μας στον θάνατο, είναι άμεσα και καθοριστικά συνδεδεμένη με το μεταφυσικό μας προφίλ. Η δική μου άποψη είναι πως οι άνθρωποι που θεωρούν πως μετά τον θάνατο δεν υπάρχει τίποτε και πως ό,τι είμαστε και ό,τι κάνουμε κάποτε τελειώνει αργά ή γρήγορα εδώ, είναι σίγουρο πως δίνουν στον θάνατο μία λανθασμένη αξία και υπόσταση. Θεωρώ πως δεν προάγει την εξελιξιμότητά μας το να βάζουμε ημερομηνία λήξης στην ατομικότητά μας.
Δεν παύω όμως να αναλογίζομαι πως η αποδοχή του τέλους (με τον θάνατο), χωρίζει τους υιοθετούντες αυτή την άποψη σε δύο στρατόπεδα βιοπορισμού. Το ένα στρατόπεδο είναι αυτό των ανθρώπων που η έννοια του θανάτου του κάνει να χάνουν την όρεξη για ζωή, για προσπάθεια, για εξέλιξη, για δημιουργία. Τα βλέπουν όλα μάταια και σπανίως κάνουν μεγαλεπίβολα όνειρα για το μέλλον...
Από την άλλη πλευρά όμως, υπάρχουν και άνθρωποι που αν και αποδέχονται πως ο θάνατος όντως είναι το τέλος, δεν παύουν να βλέπουν αυτή τη δεδομένη κατάσταση ως ένα στοίχημα με τον εαυτό τους. Τους γεννάται η επιθυμία να εξελιχθούν, βρίσκονται διαρκώς σε έναν "οργασμό" δημιουργικότητας και επενδύουν τόσο στην ποιότητα, όσο και στην ποσότητα των ενασχολήσεων για όσο θα ζουν. Πραγματικά θα έλεγε κανείς πως "τρώνε τη ζωή με το κουτάλι"...
Σε εντελώς διαφορετική οπτική κινείται η πλευρά των ανθρώπων που θεωρούν πως ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μεταβατικό στάδιο, ένα "πέρασμα" από μία κατάσταση συνειδητότητας σε κάποια άλλη. Και σε αυτή την οπτική είναι λογικό να αποδεχόμαστε πολλούς θανάτους, βιολογικούς και μη.
Επίσης, σχετικά με διαφόρους ορισμούς όπως "επιθανάτιες εμπειρίες", έχω να πω ότι σωστά ορίζουμε ως μεταθανάτιες τις εμπειρίες που συμβαίνουν μετά τον θάνατο αλλά τελικά δεν υπάρχουν επιθανάτιες εμπειρίες αλλά μόνον προθανάτιες...
Ο θάνατος δεν αποτελεί συμβάν με διάρκεια αλλά μία στιγμιαία αλλαγή συνειδησιακών καταστάσεων. Από το "πριν" του θανάτου, περνάμε άμεσα στο "μετά". Δεν ξεχνώ ποτέ τη φράση του Επίκουρου, ο οποίος σχετικά με τον θάνατο είχε πει το εξής:
...τελικά ο θάνατος, το μεγαλύτερο από όλα τα κακά, δεν έχει καμμία σημασία για εμάς, γιατί όταν εμείς είμαστε ζωντανοί, ο θάνατος απουσιάζει και όταν έρχεται ο θάνατος, εμείς δεν είμαστε πλέον εκεί...
Τι να προσθέσει κανείς σε αυτόν τον φιλοσοφικό θησαυρό... ::)
*όσο για τον φόβο περί θανάτου, νομίζω πως τα Ελευσίνεια Μυστήρια ήταν η καλύτερη θεραπεία από αυτή τη φοβία...
pressphoto:
Αν πιστευεις σε κατι μετα θανατον δεν τον φοβασαι πολυ.Απλα αναρωτιεσαι με ποιο τροπο τελικα θα φθασει το τελος σου,Εγω προσωικα μισω τα τροχαια
Trithemius:
Εντάξει, μην ανησυχείς. Όταν θα συμβεί το μοιραίο, εσύ δεν θα είσαι πλέον εκεί...
black humor...
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση