Παρατίθεται επιστολή μου,
απάντηση στον Sven Johanson, Μεγάλο διδάσκαλο του amorc.
Σεβαστέ Μ. Διδάσκαλε,
προπάντων όμως αδερφέ Sven,
με μεγάλη μου χαρά στο πρόσωπό σου γνώρισα έναν αληθινό αναζητητή του Φωτός και έναν έντιμο αναζητητή της πραγματικής γνώσης.
Γράφεις στην επιστολή που μου έστειλες, ότι :
It is crucially important to me that what we teach is based not on myth but on fact. It is a sore point amongst some members within the Order that we for example insist on the Atlantis myth as being fact, not fiction.
Δυστυχώς όπως πολύ σωστά επισημαίνεις, κάποιες μονογραφίες ίσως θα μπορούσαν να γραφτούν καλύτερα, γιατί η μη αντικειμενικότητα και η έλλειψη τεκμηρίωσης συνήθως οδηγούν σε δογματισμό και φανατισμό και συνέπεια να αναφύονται φαινόμενα πνευματικών αγκυλώσεων τα οποία ακυρώνουν εκ’ των προτέρων κάθε ειλικρινή προσπάθεια για υγιή διάλογο και αναζήτηση της αλήθειας.
Χαίρομαι που στο πρόσωπό σου αναγνωρίζω τον επιστήμονα που στην έρευνα του περιλαμβάνει τον υγιή διάλογο και την αντιπαράθεση επιχειρημάτων αντίθετα με τον φανατικό που ξεκινά με πρόθεση να βιάσει την επιστήμη, ώστε να της εκμαιεύσει εκτρωματικές ιστορικές και κοινωνικές απόψεις, συνηθέστερα μάλιστα, υπερεθνικιστικές και φυλετικές θέσεις καθαρότητας και ανωτερότητας.
Το πιο τραγικό σημείο είναι ότι ο φανατικός πιστεύει πως όποιος λέει κάτι που δεν τον ευχαριστεί που δεν είναι σύμφωνο με την δογματική του πίστη και αντίληψη είναι εχθρός με σκοτεινά κίνητρα, πράκτορας υπονόμευσης κάποιων αόρατων σκοτεινών κέντρων με απώτερους σκοπούς την επικυριαρχία και την καταδυνάστευση. Και με την λασπολογία αυτή πιστεύει ότι κατάφερε να αντικρούσει όλη την επιχειρηματολογία που του παραθέτει η επιστήμη.
Αναγνωρίζουμε εύκολα την πλήρη ταύτιση του φανατικού και του θρησκευόμενου δογματικού, όπου και οι δύο πιστεύουν την αλήθεια του δόγματός τους, ως μια αξία αναλλοίωτη έξω του κόσμου αυτού και ελπίζουν σε μία δικαίωση – Δίκην δευτέρας παρουσίας – που θα διαψεύδει και θα ανατρέπει τις μη σύμφωνες μαρτυρίες.
Εδώ έγκειται και η ποιοτική διαφορά του φανατικού και του επιστήμονα, η οποία είναι άμεσα διακριτή ως προς την αφετηρία για προσέγγιση της αλήθειας. Ο επιστήμονας έχει να αναζητήσει μία αλήθεια που θα βρει με τα επιστημονικά του εργαλεία, ενώ αντίθετα ο φανατικός πασχίζει να υπερασπιστεί ένα δόγμα και κάθε επιστημονική μέθοδος κρίνεται καλή ή κακή με βάση το αν επιβεβαιώνει ή διαψεύδει το δόγμα.
Γράφεις αδερφέ μου για τον μύθο της Ατλαντίδος.
Actually, we do not insist on it as being fact (and this is stated in the monographs), though I do admit that the present generation of monographs could have been written better in this regard. That there is some factual basis to this myth, I personally do not doubt, though as to whether or not a continent existed in the middle of the Atlantic ocean, this is to me pure myth.
Now that the Atlantic sea bed has been so accurately explored and its rocks and sediments so accurately dated, the fact of continental drift is no longer in dispute by anyone worth listening to, and there is no question whatsoever that a continent never stood in the middle of the Atlantic in historical times, i.e. within the last 20 or more million years. Santorini is of course a possibility but there are other problems with this theory that do not match up with Plato’s brief reference to Atlantis.
But in the initiation of the 4th Degree it says:
Know then, O Candidate that in the midst of the Atlantic Ocean there was once a continent populated by a highly advanced civilization. Its name was Atlantis, and (20.000 years ago, in Greek monographs), it was the cradle of the Primordial Tradition, that is, of the knowledge which afterwards was to influence all continents and contribute to the advancement of all races and peoples.
And later it mentions:
Today, lost in the midst of the Atlantic Ocean, is the archipelago of the Azores. It is composed of nine islands, one of which can now be seen in the shape of a mountain known as Mount Pico. At the time of Atlantis, it was the highest mountain on that continent, and one of the highest peaks in the world. Rosicrucian tradition relates that each year, on a certain date, the initiates of the Atlantean mysteries ascented to the altar which had been erected on the summit of this mountain.
Ατυχώς παρουσιάζεται ο μύθος της Ατλαντίδος με απόλυτο τρόπο και ως αληθή γνώση επικυρωμένη μάλιστα και από την αυθεντικότητα του Amorc, γεγονός που γεννά τον δογματισμό και με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στον φανατισμό.
Για το θέμα Ατλαντίδα όμως, ευελπιστώ να έχουμε στο μέλλον την ευκαιρία να το αναπτύξουμε, προσμένοντας τις επωφελείς σου κριτικές πάνω στην θεωρία και τα επιχειρήματα που υποδεικνύουν σαν πιθανότερη κατ’ εμέ την γέννηση του μύθου της Ατλαντίδος και τον όποιο ιστορικό του πυρήνα στην Μινωική εποχή.
Έχει επικρατήσει στον κόσμο η αντίληψη ότι, όταν αναφερόμαστε στην αρχαία Ελλάδα εννοούμε την ιστορική περίοδο από τον 7ο bc αιώνα μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια. Όμως η πληθώρα των αρχαιολογικών ευρημάτων προγενέστερων εποχών, καταδεικνύει την ιστορική, πολιτισμική και πολιτιστική συνέχεια, γεγονός που μας εξαναγκάζει να επεκτείνουμε την ερεύνα μας σε πολύ παλιότερες εποχές. Φυσικά δεν αναζητούμε κανέναν υψηλότερο πολιτισμό σε εκείνες τις εποχές, καθότι όπως πολύ σωστά αναφέρεις δεν υπήρχε πουθενά κανένας τέτοιος υψηλός πολιτισμός.
Άλλωστε μία από τις ενστάσεις μου για το μύθο της Ατλαντίδος είναι η αντίληψη που περνάει ότι το λίκνο του πολιτισμού της ανθρωπότητας ήταν η Ατλαντίδα, γεγονός που για μένα άδικα υποβαθμίζει την αξία και αναιρεί την πατρότητα του πολιτισμού π.χ. στους Κινέζους και στα επιτεύγματα των προγόνων τους.
Περί θεμάτων όμως πολιτισμού και πολιτιστικής κληρονομιάς, το βιβλίο η Μαύρη Αθηνά, θέτει το θέμα θεωρώ σε σωστή βάση, οπότε θα χαρώ πολύ πρώτα να ακούσω τις απόψεις σου περί των όσων διαπραγματευόμαστε καθότι το θέμα Αίγυπτος και Αιγυπτιακή γνώση αναγκαστικά το βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας, καθότι αποτελεί βασικό πυλώνα του Amorc.
Διαβάζω στην επιστολή σου,
Where did Pythagoras for example acquire his great learning? In Egypt of course where, by his own admission, he spent upwards of 18 years of his life learning the Egyptian “mysteries.” This is not fiction, it is a well documented fact and all you need do is pick up any book on his life. Take his life as a starting point them and work from there and you will see that all nations looked to Egypt as the mother of all culture and learning. And this goes back as far into historical time as we can go, namely about 3,000 BCE. In my personal researches, Egypt, without a doubt, far, far preceded any other part of the world when it comes to “high culture,” refined living and advanced intellectual concepts.
Το ορθό θα ήταν να περιμένω τα επιχειρήματα και τις αποδείξεις που τεκμηριώνουν την θέση ότι η εκπαίδευση, άρα και η διδασκαλίες του Πυθαγόρα έχουν Αιγυπτιακή προέλευση. Θα κάνω όμως την υπέρβαση και θα παραθέσω τα τεκμήρια που ανατρέπουν αυτήν την αντίληψη που κινδυνεύει να καταστεί πλέον δόγμα.
Αρχαιότερη πηγή περί Πυθαγόρα, αποτελεί ο Ηρόδοτος ο οποίος γεννήθηκε περίπου 12 χρόνια μετά τον θάνατο του Πυθαγόρα. Πάνω στα όσα έγραψε ο Ηρόδοτος, η σημερινή επιστημονική έρευνα απέχει πολύ από το να συμφωνήσει με αυτά και ειδικά δε περί Αιγύπτου την οποία επισκέφτηκε ο Ηρόδοτος, αποδεικνύεται σήμερα ότι σχεδόν τίποτα δεν κατανόησε περί των Αιγυπτιακών αντιλήψεων και τα όσα παραθέτει έγιναν κοινή Ελληνική αντίληψη περί Αιγυπτίων, αντίληψη που μεταδόθηκε και στην Ευρώπη με αποτέλεσμα μέχρι πρόσφατα να έχουμε τελείως λανθασμένη θεώρηση περί Αιγύπτου, κάτι που η ανάγνωση των ιερογλυφικών και τα πλούσια αρχαιολογικά ευρήματα αποκατέστησαν την αληθή εικόνα για την Αίγυπτο, τελείως διαφορετική όμως από αυτήν που ο Ηρόδοτος πρέσβευε και πάρα πολύ αντιγραφείς του συνέχισαν λανθασμένα να προάγουν. Έτσι διδασκαλίες, πεποιθήσεις και γνώσεις που αποδίδονταν σε Αιγυπτιακή προέλευση, περίτρανα αποδείχτηκε σήμερα ότι ουδεμία σχέση είχαν με την – ομολογουμένως πλούσια – πραγματική Αίγυπτο.
Το θέμα αιτιολογείται και διερευνάται διεξοδικά στο βιβλίο η Μαύρη Αθηνά και γι’ αυτό δεν θα μείνω σε αυτό περισσότερο. Από την άλλη ήταν κοινή η συμφωνία όλων των Αρχαίων Δασκάλων και Σοφών, ότι ο Πυθαγόρας ήταν ο πλέον πολυμαθέστατος, και αιτιολογήθηκε το γεγονός αυτό, ότι είχε διδαχθεί και μυηθεί σε όλα τα κέντρα γνώσης του γνωστού κόσμου. Δεν υπάρχει λόγος να μην αποδεχτούμε ότι ο Πυθαγόρας ταξίδεψε σε πάρα πολλά μέρη του τότε γνωστού κόσμου και ότι αποκόμισε τεράστιο πλούτο γνώσεων από τέτοιες πηγές.
Άλλωστε το θαύμα του Ελληνικού πολιτισμού έχει την κύρια βάση του στα ταξίδια και την προσέγγιση των Ελλήνων – λαός κύρια ναυτικός – διαφόρων πολιτισμών, από τους οποίους έφερε τα υλικά για να στολίσει το οικοδόμημα που περιγράφεται ως Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός. Ο Πλάτωνας το τονίζει άλλωστε λέγοντας, «όσα παραλάβαμε από τους Βαρβάρους, καλύτερα και ομορφότερα τα φτιάξαμε».
Μελετώντας όμως την Πυθαγόρεια διδασκαλία, ανακαλύπτουμε ότι ουδεμία σχέση έχει με άλλες άξιες κατά τα άλλα διδασκαλίες, όπως οι Αιγυπτιακές, οι Χαλδαϊκές κτλ αλλά αποτελεί την συνέχεια και το απαύγασμα της προϋπάρχουσας Ορφικής διδασκαλίας. Παραθέτουμε για αυτόν τον λόγο, αποσπάσματα Αρχαίων συγγραφέων, που έχουν γράψει για τον Πυθαγόρα και για την Πυθαγόρεια διδασκαλία.
1.Πυθαγόρας και οι διδάσκαλοι του Πυθαγόρα
Kατά τον Απολλώνιο τον Ρόδιο, οι δάσκαλοι του Πυθαγόρα ήταν οι παρακάτω:
Επιμενίδης ο Κρης, Φερεκύδης εκ Σύρου, Άβαρις, Αριστέας, Ερμότιμος, Αγλαόφημος. Κατά τον Πορφύριο, «Βίος Πυθαγόρα, 17», ο Πυθαγόρας μετέβη στην Κρήτη για να συναντήσει τους Μύστες «Κορύβαντες, Ιδαίων, Δακτύλων» του Μόργου, για να καθαρθεί με την κεραυνία λίθο και άλλες τελετουργίες. Λέγεται ότι διδάχτηκε και από τον ίδιο μεγάλο καθαρτή και θεουργό τον Επιμενίδη.
Φερεκύδης εκ Σύρου:
Αποδίδεται σε αυτόν το σύγγραμμα «Επτάμυχος ή Θεοκρασία ή Θεογονία», όπου αναπτυσσόταν οι τρεις πρώτες αρχές, Ζευς, Χρόνος, χθονίη, προερχόμενα από το χάος. Αποσπάσματα του έργου (βλέπε Diels –Kranz, Vorzokr) όπου φαίνεται ότι είναι ένας σοφός διδάσκαλος σε μεταφυσικά θέματα. Διδάσκαλος της αθανασίας της ψυχής και της μετεμψύχωσης σύμφωνα με τον A. Chaignet, θαυματουργός με υπερφυσικές ικανότητες σύμφωνα με τον Gomperz, Φερεκύδης και ο Πυθαγόρας ήταν οπαδοί του Ορφισμού σύμφωνα με τον Griech Denker T.I.444 N.83.
Σημειωτέον για τον μόνο λόγο που έφυγε από τον Κρότωνα και ξαναταξίδεψε ο Πυθαγόρας ήταν όταν ετοιμοθάνατος ο Φερεκύδης, έσπευσε ο Πυθαγόρας στην Σύρο για να επιμεληθεί των τύπων και τελετουργικών της κηδείας του διδασκάλου του.
Ο Κροτωνιάτες μαθητές σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο αποκαλούσαν τον Πυθαγόρα Απόλλωνα προερχόμενο από τους Υπερβόρειους. Όπως διασώζει και ο Diels (V.S.I.14,7 page 99- Αριστοτέλους αποσπάσματα) ο οποίος γράφει «λέγεται ότι από τους Κροτωνιάτες ο Πυθαγόρας Απόλλωνας Υπερβόρειος προσφωνείται».
Αριστέας ο Προκονήσιος, θεολόγος και θαυματουργός, έγραψε τα αριμάσπεια έπη, ένα φανταστικό περιηγητικό μυθιστόρημα, χαμένο, όπου μιλούσε για την μυθική χώρα των Ισσηδόνων για τους Κύκλωπες (Αριμασπός = σκυθική λέξη που σημαίνει μονόφθαλμος) για τους Γρύπας τους φύλακες του χρυσού του υπερβόρειου Απόλλωνα. Αποδίδεται σε αυτόν μία θεογονία και λέγεται ότι όταν πέθανε εξαφανίστηκε το σώμα του και τον είδαν στο Μεταπόντιο και σε άλλα μέρη ζωντανό.
Για τον Αριστέα, ο Μάξιμος ο Τύριος, (Φιλοσοφούμενα 38, σελ. 439 Hobein) τον αποκαλεί «’Άντρα Φιλόσοφο». Ο Πίνδαρος έγραψε «κατείχε εξέχουσα θέση στην πατρίδα του και ο οποίος προσέπιπτε σε έκσταση καταλαμβανόμενος υπό του Απόλλωνος. (Ηρόδοτος 4.13, και Μαγικός πάπυρος Παρισίων Wessley)
Ο Σουίδας γράφει για τον Αριστέα, «Για την ψυχή του Αριστέα λένε όταν θέλει εξέρχεται και επανέρχεται πάλι» κάτι που αναφέρει και ο Μάξιμος «Η ψυχή του απεκδυόμενη του σώματος επλάζετο στον αιθέρα.»
Κατά μια παράδοση την οποία αναφέρει και ο Ιάμβλιχος, (Πυθαγορικός βίος, 91-93, 147, 215-217), υπήρξε ο Πυθαγόρας μαθητής και του Άβαρη. Ο Άβαρις αναφέρεται σαν ιερέας του υπερβόρειου Απόλλωνα, Σκύθης, συγγραφέας μιας θεογονίας για τον οποίον λέγανε ότι πετούσε με ένα βέλος ή ακόντιο, που του είχε χαρίσει ο Απόλλωνας, γι’ αυτό και αποκαλούνταν αιθεροβάτης. Έγραψε ακόμα τα έργα «Σκυθικοί χρησμοί», «Γάμος του ποταμού Εύρου», και «Απόλλωνος άφιξη στους Υπερβόρειους». Ο Πίνδαρος και ο Ηρόδοτος τον μνημονεύουν σαν άγιο άνθρωπο, απεσταλμένο του Θεού του Φωτός, θεράπευε, προέλεγε σεισμούς και άλλες θεομηνίες. Αποκλήθηκε ένθεος καθαρτής και χρησμολόγος (Πορφύριος β’ 29, Ιάμβλιχος Π.Β. 19, 136, Νόννος Δίων 11,132, Προκόπιος Γάζας επιστολαί 96).
Δίδασκε μεταξύ άλλων την θεραπεία των ασθενειών και καταλλήλους επωδάς (Πλάτων, Χαρμίδης 158 cd).
Μελετώντας τις διδασκαλίες του Πυθαγόρα, ανακαλύπτουμε τον μεγάλο αυτόν σοφό να φιλοσοφεί πάνω στις προγενέστερες ιδέες και αντιλήψεις των Ορφικών και αν θέλουμε να αποδώσουμε ομοιότητες με άλλες αντιλήψεις, αυτές βρίσκονται μόνο στα πολύ όμοια με το Ελληνικό, Σκανδιναβικά, Κέλτικα και Γερμανικά πάνθεα και μυθολογίες και ουδεμία συγγένεια ή ομοιότητα ανευρίσκεται με τις Αιγυπτιακές πεποιθήσεις.
2. Περί Πυθαγόρα βίος και βιογραφίες.
Ιάμβλιχος «Πυθαγόρα βίος».
«Ολοκληρωτικά, λέγουν, ο Πυθαγόρας είχε γίνει ζηλωτής της Ορφικής διδασκαλίας και πρακτικής και το ίδιο τιμούσε τους θεούς, όπως και οι Ορφικοί.
Από όσα δίδαξε ο Πυθαγόρας, άλλα από αυτά τα έμαθε από τους Ορφικούς, άλλα από τους Χαλδαίους και Μάγους (Πέρσες), άλλα με τη μύησή του στα Ελευσίνια και Καβείρια και τα της Δήλου μυστήρια
Και όσα γνώρισε που είναι γνωστά για τους Κέλτες και τους Ίβηρες».
Πρόκλος, «Πλάτωνος θεολογία».
«Ολόκληρη η Ελληνική θεολογία, της Ορφικής μυσταγωγίας είναι απόγονος, και πρώτος την παρουσίασε ο Πυθαγόρας, διδαχθείς από τον Αγλαόφημο, διδαχθείς τα όργια για τους θεούς, δεύτερος ο Πλάτωνας ο οποίος ανέδειξε το μέγεθος της επιστήμης των Πυθαγορείων και των Ορφικών γραμμάτων.».
Ιάμβλιχος, «Πυθαγόρα βίος».
«Τον ιερό λόγο για τους θεούς ο Πυθαγόρας ο υιός του Μνήσαρχου, τα εξέμαθε μυηθείς στα Λείβηθρα της Μακεδονίας, στην Πιερία, μετέχοντος στα τελέσματα του Αγλαόφημου, όπως τα δίδαξε ο Ορφέας ο υιός της Μούσας Καλλιόπης, εμπνεόμενος στο Παγγαίο όρος από την μητέρα του.
Πρόκλος, «Εις Τίμαιον».
«Ο Τίμαιος είναι Πυθαγορικός και συνεπώς ακολουθεί τη διδασκαλία του μεγάλου αυτού σοφού. Αλλά οι διδασκαλίες αυτές είναι εκείνες που εδέχθη ο Πυθαγόρας με μύηση από τους Ορφικούς. Γιατί, όλα όσα ο Ορφέας παρέδωσε μυστικά, ο Πυθαγόρας τα διδάχθηκε σε βάθος, μυηθείς στα Λείβηθρα της Πιερίας, όταν ο Αγλαόφημος του μετέδωσε κατόπιν μυήσεως την σοφία για τους θεούς, την οποία ο Ορφέας είχε διδαχθεί από την μητέρα του την Μούσα Καλλιόπη».
Πρόκλος, «Εις Τίμαιον».
«Η ουσία της Πυθαγόρειας διδασκαλίας είναι οι Ορφικές διδαχές, γιατί η ιερά επιστήμη περί θεών που διδάχθηκε στους Έλληνες από τον Πυθαγόρα, είναι η Ορφική θεολογία, όπως και ο ίδιος πιστοποιεί στο έργο του <Ιερός Λόγος>».
Κλείνοντας την μακροσκελή επιστολή μου, παραθέτω ένα απόσπασμα από τον Κικέρωνα.
«Πιστεύω ότι μεταξύ των πολλών εξαίρετων και θείων πραγμάτων που η Ελλάδα χάρισε στην ανθρωπότητα, το κάλλιστο είναι τα Μυστήρια. Γιατί μέσα από αυτά μεταμορφωθήκαμε και από ένα σκληρό και βάρβαρο τρόπο ζωής, περάσαμε σε μια κατάσταση ανθρωπισμού και πολιτισμού.
Ακριβώς χάρις σε αυτά που ονομάζονται μυήσεις, μάθαμε στην πραγματικότητα τα βασικά πράγματα της ζωής και συλλάβαμε το νόημα όχι μόνο να ζούμε με χαρά αλλά επίσης και πώς να πεθαίνουμε με καλύτερη ελπίδα». (Cicero, De legibus, 2.14.36)
