Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Φιλοσοφικά κινήματα και σχολές της Αρχαιότητας
Το Μονοπάτι του Δον Χουάν (Ινδιάνικος Σαμανισμός)
Avaris:
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, σ.185)
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: « Άρχισες να μαθαίνεις τους τρόπους των μάγων. Δεν έχεις πια καιρό για υποχωρήσεις και παράπονα. Έχεις καιρό μόνο για να ζήσεις σαν πολεμιστής και να καλλιεργήσεις την Υπομονή και τη Θέλησή σου, είτε σου αρέσει αυτό, είτε όχι»
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: « Και πως τα καλλιεργεί αυτά ένας πολεμιστής?»
Δ.Χ.: «Νομίζω πως δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσει κανείς γι’ αυτά», είπε τελικά. «Ιδιαίτερα για τη θέληση. Η θέληση είναι κάτι ξεχωριστό. Εμφανίζεται με μυστηριακό τρόπο. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος για να σου πω πως μπορεί κανείς να τη χρησιμοποιήσει.
Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως τ’ αποτελέσματα της χρήσης της είναι εκπληκτικά.
Ίσως το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθει κανείς να κάνει, είναι να μάθει να καλλιεργεί τη θέλησή του.
Ο πολεμιστής το ξέρει αυτό και προχωρεί περιμένοντάς το. Το λάθος σου βρίσκεται στο ότι δεν ξέρεις να περιμένεις τη θέλησή σου.
Ο Δάσκαλός μου έλεγε ότι ο πολεμιστής γνωρίζει ότι περιμένει και για τι πράγμα περιμένει. …….ξέρει πως περιμένει για τη Θέλησή του.
………………………………………….
Η Θέληση είναι κάτι που χρησιμοποιεί, λόγου χάρη, ένας άνθρωπος για να κερδίσει μια μάχη που σύμφωνα με όλους τους υπολογισμούς, θα πρέπει να τη χάσει.
…………………………………………….
Η Θέληση έχει σχέση με εκπληκτικά κατορθώματα και προκαλεί την κοινή μας λογική.
……………………………………………….
Η Θέληση είναι Δύναμη. Κι αφού είναι Δύναμη πρέπει να την ελέγχουμε και να τη συντονίζουμε, πράγμα που χρειάζεται καιρό. …..Η Θέλησή μας λειτουργεί παρά τις ιδιοτροπίες μας.
………………………………………………..
Αυτό που ο Μάγος ονομάζει Θέληση είναι μια Εσωτερική Δύναμη. Δεν είναι ούτε σκέψη, ούτε αντικείμενο, ούτε ευχή.
Θέληση είναι ότι σε κάνει να πετύχεις όταν οι Σκέψεις σου σου λένε ότι θα ηττηθείς. Η Θέληση είναι κάτι που σε κάνει άτρωτο. Η Θέληση είναι αυτή που κάνει ένα Μάγο να διαπεράσει έναν τοίχο, να πετάξει στο διάστημα ή στη Σελήνη – αν το θελήσει.
………………………………
Ο Δον Χουάν περιέγραψε τη Θέληση σαν μια Δύναμη που αποτελεί την αληθινή σύνδεση ανάμεσα στους ανθρώπους και στον κόσμο……Ο κόσμος είναι οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε και μ’ οποιοδήποτε τρόπο κι αν διαλέξουμε για την αντίληψή του.
Η «Αντίληψη του κόσμου» συνεπάγεται μια διαδικασία πρόσληψης κάθε πράγματος που εμφανίζεται μπροστά μας. Αυτή η ιδιαίτερη αντίληψη είναι συνδεδεμένη με τις αισθήσεις και τη Θέλησή μας.
Τον ρώτησα αν η Θέληση ήταν μια έκτη αίσθηση. Είπε πως ήταν μάλλον μια σχέση ανάμεσα σ’ εμάς και στον αντιληπτό κόσμο.
………………………………………….
«Αυτό που εσύ ονομάζεις Θέληση», είπε ο Δον Χουάν, « είναι αυτό που λένε χαρακτήρα και ισχυρή διάθεση. Αυτό που ένας Μάγος ονομάζει Θέληση είναι μια Δύναμη που βγαίνει από μέσα μας και συνδέεται με τον έξω κόσμο».
………………………………………..
Η Θέληση είναι μια Δύναμη, μια Εξουσία…..
………………………………………..
«Τώρα ξέρεις ότι περιμένεις για τη Θέλησή σου. Δεν ξέρεις ακόμα τι είναι ακριβώς ή πως θα μπορούσε να σου εκδηλωθεί. Γι’ αυτό να παρατηρείς προσεκτικά κάθετι που κάνεις. Το ειδικό πράγμα που θα σε βοηθήσει ν’ αναπτύξεις τη θέλησή σου βρίσκεται ανάμεσα σ’ όλα τα μικρά πράγματα που κάνεις».
……………………………………………..
Έτσι, με την επίγνωση του θανάτου του, με την απόσπασή του και με τη δυνατότητα των αποφάσεών του, ο πολεμιστής ρυθμίζει τη ζωή του με στρατηγικό τρόπο.
Η επίγνωση του θανάτου του τον οδηγεί και τον κάνει ν’ αποσπαστεί από τη ζωή και ταυτόχρονα να την ποθεί σιωπηλά.
Η δυνατότητα των τελικών του αποφάσεων, τον καθιστά ικανό να εκλέγει χωρίς μετανιώματα κι αυτό που εκλέγει είναι πάντα, από στρατηγική άποψη, το καλύτερο.
Έτσι, εκτελεί το καθετί που πρέπει να εκτελέσει με γούστο και με την ποθητή αποτελεσματικότητα.
Όταν ένας άνθρωπος συμπεριφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο, μπορεί κανείς να πει δίκαια ότι είναι πολεμιστής και έχει αποκτήσει Υπομονή….»
………………………………………………….
«Όταν ο Πολεμιστής αποκτήσει Υπομονή, έχει μπει στο Δρόμο για την απόκτηση της Θέλησής του. Ξέρει πώς να περιμένει………
……..Και ο Πολεμιστής περιμένει! Θάλεγα πως ο Πολεμιστής μαθαίνει χωρίς να βιάζεται καθόλου, γιατί γνωρίζει πως περιμένει τη Θέλησή του…
Και μια μέρα καταφέρνει να κάνει κάτι που κανονικά θα του ήταν τελείως αδύνατο να το κάνει. Πιθανό μάλιστα να μην παρατηρήσει ότι το κατόρθωμά του είναι εξαιρετικό.
Καθώς όμως συνεχίζει να εκτελεί αδύνατες κανονικά πράξεις, ή καθώς του συμβαίνουν συνέχεια αδύνατα κανονικά πράγματα, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι κάποια Δύναμη έχει κάνει την εμφάνισή της.
Μια Δύναμη που βγαίνει από το σώμα του όσο περισσότερο προχωρεί στο Μονοπάτι της Γνώσης….
Στην αρχή μοιάζει σαν φαγούρα στην κοιλιά ή σαν ενόχληση που δεν μπορεί να την καταπραϋνει τίποτε. Μετά γίνεται πόνος, μια μεγάλη δυσφορία. Μερικές φορές ο πόνος και η δυσφορία είναι τόσο έντονα ώστε ο Πολεμιστής έχει σπασμούς για ολόκληρους μήνες, αλλά όσο πιο σοβαροί είναι οι σπασμοί, τόσο το καλύτερο για κείνον. Μια εξαιρετική δύναμη, αναγγέλεται πάντα από έναν μεγάλο πόνο.
Όταν οι σπασμοί σταματήσουν, ο Πολεμιστής αντιλαμβάνεται ότι βλέπει τα πράγματα με παράξενα συναισθήματα. Παρατηρεί πως μπορεί ν’ αγγίξει ότι θέλει μ’ ένα αίσθημα που βγαίνει από το σώμα του, από ένα σημείο ακριβώς από πάνω ή ακριβώς από κάτω από τον αφαλό του.
Αυτή η αίσθηση είναι η Θέληση και όταν εκείνος είναι σε θέση να την αδράξει, τότε μπορεί κανείς δικαιωματικά να πει ότι ο Πολεμιστής είναι Μάγος και ότι έχει αποκτήσει Θέληση.
…………………………………
Ο Δον Χουάν είπε ότι ο πόνος δεν ήταν απόλυτα αναγκαίος. Αυτός λόγου χάρη , δεν τον είχε υποστεί ποτέ και παρ’ όλα αυτά, είχε αποκτήσει τη Θέληση….».
(σημ. Τα στάδια Πόνου που περιγράφονται μοιάζουν με την Πρώτη Φάση της (Σκοτεινής) Νύχτας της Απελπισίας, την Σωματική Φάση. Την Φάση των Πυρετών και της Σωματικής Κακουχίας) όπως περιγράφονται από άλλες Μυστικές Παραδόσεις. Πχ Περσική – Μαγική)
Avaris:
"......Αν επιζήσεις απ' το σοκ που θα πάθεις (σημ. απο την Μύηση σε κάποιο υψηλό επίπεδο Συνειδητότητας), πράγμα που είμαι βέβαιος πως θα καταφέρεις γιατί είσαι δυνατός και ζεις πολύ καιρό τώρα σαν πολεμιστής, θα βρεθείς μόνος σου σε μια "άγνωστη Γη"....
Τότε, όπως είναι φυσικό για όλους μας, το πρώτο πράγμα που θα θελήσεις να κάνεις θάναι να γυρίσεις πίσω στο Λ.Αντζελες (σημ. η πόλη του, ο τόπος του). Αλλά δεν θα υπάρχει πια τόπος για το Λ. Αντζελες.
Ότι άφησες εκεί, το έχεις χάσει για πάντα.
Μέχρι τότε βέβαια, θα έχεις γίνει Μάγος, αλλά αυτό δεν βοηθάει. Εκείνο που έχει σημασία για όλους μας εκείνη την ώρα, είναι το γεγονός πως ότι αγαπήσαμε, μισήσαμε ή επιθυμήσαμε, έχει πια μείνει πίσω μας.
Όμως τα αισθήματα του ανθρώπου δεν πεθαίνουν, ούτε αλλάζουν (σημ.προσκόλληση) και ο Μάγος αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής για το σπίτι του ξέροντας πως ποτέ δεν θα φτάσει εκεί.
Ξέροντας πως καμιά δύναμη στη γη, ούτε και ο θάνατός του δεν θα του ξαναδώσουν τον τόπο, τα πράγματα, τους ανθρώπους που αγάπησε...."
Ταξίδι στο Ιξτλάν, Κ.Καστανέντα, σ.343)
Avaris:
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «…Ο Δάσκαλός μου έλεγε ότι όταν ένας άνθρωπος μπει στα μονοπάτια της μαγείας, καταλαβαίνει σιγά σιγά ότι η συνηθισμένη ζωή έμεινε πίσω του για πάντα.
Ότι η Γνώση είναι μια πραγματικά τρομερή υπόθεση. Ότι τα μέσα του συνηθισμένου κόσμου δεν αποτελούν πλέον εμπόδιο γι’ αυτόν. Και ότι πρέπει να υιοθετήσει ένα καινούριο τρόπο ζωής αν θέλει να επιβιώσει.
Το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει τότε είναι να γίνει πολεμιστής. Πρόκειται για ένα βήμα και μια απόφαση πολύ σημαντικά.
Η τρομακτική φύση της Γνώσης δεν του αφήνει άλλη διέξοδο από το να γίνει πολεμιστής.
Ώσπου να γίνει η Γνώση μια τρομακτική υπόθεση, ο άνθρωπος έχει αντιληφθεί επίσης ότι ο θάνατος είναι ο αναντικατάστατος σύντροφος που κάθεται δίπλα του πάνω στο ψάθινο χαλί.
Κάθε κομματάκι Γνώσης που γίνεται ισχύς, έχει το θάνατο σαν κεντρική πηγή δύναμης. Ο θάνατος παρέχει το τελικό άγγιγμα και ότι αγγίζεται από το θάνατο γίνεται Δύναμη.
Ο άνθρωπος που ακολουθεί τα μονοπάτια της μαγείας αντιμετωπίζει σε κάθε τους στροφή τον κίνδυνο της εκμηδένισής του.
Αποκτάει λοιπόν αναπόφευκτα, βαθιά επίγνωση του θανάτου του.
Χωρίς αυτή την επίγνωση, δε θα ήταν παρά ένας συνηθισμένος άνθρωπος που κάνει συνηθισμένες πράξεις. Θα του έλειπε η απαραίτητη ισχύς, η απαραίτητη συγκέντρωση που μεταβάλλει το συνηθισμένο χρόνο στη γη σε μαγική δύναμη.
Έτσι, για να είναι πολεμιστής ένας άνθρωπος, πρέπει πρώτα απ’ όλα, να έχει σαφή επίγνωση του θανάτου του. Το να ενδιαφερθούμε όμως για το θάνατο, θα μας ανάγκαζε να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στο Εγώ, πράγμα που θα ήταν εξουθενωτικό.
Γι’ αυτό, το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνει κανείς για να γίνει πολεμιστής, είναι η «Απόσπαση». Η ιδέα του επικείμενου θανάτου, αντί να γίνει έμμονη ιδέα, γίνεται αδιαφορία.
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «…Καταλάβαινα τι είχε πει. Αλλά δεν μπορούσα να συλλάβω πως ήταν δυνατό να φτάσει κανείς στην απόσπαση. Του είπα ότι από την ίδια τη Μαθητεία μου, είχα ήδη γνωρίσει τη στιγμή όπου η Γνώση αρχίζει να γίνεται μια τόσο τρομακτική υπόθεση.
Μπορούσα επίσης να πω με ειλικρίνεια ότι δεν έβρισκα πλέον στήριγμα μέσα στα συνηθισμένα πλαίσια της καθημερινής μου ζωής. Ήθελα λοιπόν, ή μάλλον είχα ανάγκη να ζήσω σαν πολεμιστής….»..
Δ.Χ.: «..Τότε θα πρέπει ν’ αποσπαστείς», είπε.
Κ.Κ.: « Από τι?»
Δ.Χ.: « Από το κάθετι».
Κ.Κ.: «Αυτό είναι αδύνατο. Δε θέλω να γίνω ερημίτης».
Δ.Χ.: «Το να γίνεις ερημίτης είναι μια ικανοποίηση κι εγώ δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο. Ο ερημίτης δεν είναι αποσπασμένος, γιατί εγκαταλείπεται θεληματικά στον ασκητισμό….
…Μονάχα η ιδέα του θανάτου κάνει τον άνθρωπο ν’ αποσπαστεί πραγματικά, κι αυτό σημαίνει πως του είναι αδύνατο να εγκαταλειφθεί ολοκληρωτικά σε οτιδήποτε.
Μονάχα η ιδέα του θανάτου κάνει τον άνθρωπο ν’ αποσπαστεί πραγματικά κι αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί ν’ αρνηθεί τίποτα στον εαυτό του.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ωστόσο δεν εκλιπαρεί, γιατί έχει αποκτήσει στο μεταξύ το προσόν να ποθεί σιωπηλά τη ζωή και όλα τα πράγματα της ζωής.
Γνωρίζει ότι ο θάνατός του τον παρακολουθεί και δεν του δίνει τον απαραίτητο χρόνο να Προσκολληθεί σε τίποτα και γι’ αυτό προσπαθεί, χωρίς να εκλιπαρεί, να τα δοκιμάσει όλα.
Ο αποσπασμένος άνθρωπος, που ξέρει ότι δεν έχει τη δυνατότητα να προφυλαχτεί από το θάνατό του, έχει μονάχα ένα πράγμα που τον στηρίζει: τη δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις.
Πρέπει να είναι δηλαδή, ο αφέντης της κάθε εκλογής του Πρέπει να καταλαβαίνει απόλυτα ότι η εκλογή του είναι δική του ευθύνη, και από τη στιγμή που θα την κάνει, δεν έχει πια καιρό για μετανιώματα και υπαναχωρήσεις.
Οι αποφάσεις του είναι τελεσίδικες γιατί απλούστατα ο θάνατός του δεν του επιτρέπει να προσκολληθεί σε τίποτα.
Έτσι, με την επίγνωση του θανάτου του, με την απόσπασή του και με τη δυνατότητα των αποφάσεών του, ο πολεμιστής ρυθμίζει τη ζωή του με στρατηγικό τρόπο.
Η επίγνωση του θανάτου του τον οδηγεί και τον κάνει ν’ αποσπαστεί από τη ζωή και ταυτόχρονα να την ποθεί σιωπηλά.
Η δυνατότητα των τελικών του αποφάσεων, τον καθιστά ικανό να εκλέγει χωρίς μετανιώματα κι αυτό που εκλέγει είναι πάντα, από στρατηγική άποψη, το καλύτερο.
Έτσι, εκτελεί το καθετί που πρέπει να εκτελέσει με γούστο και με την ποθητή αποτελεσματικότητα.
Όταν ένας άνθρωπος συμπεριφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο, μπορεί κανείς να πει δίκαια ότι είναι πολεμιστής και έχει αποκτήσει Υπομονή….»
(Μια Ξεχωριστή πραγματικότητα, σ.194)
Avaris:
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: "....Το πνεύμα του πολεμιστή δεν αφήνεται και δεν παραπονιέται, ούτε έχει σαν κίνητρο το κέρδος ή τη ζημιά.
Το πνεύμα του πολεμιστή κινείται μόνο για τον αγώνα και κάθε αγώνας αποτελεί για τον πολεμιστή την τελευταία μάχη του πάνω στη γη.
Έτσι, το αποτέλεσμα πολύ λίγο τον ενδιαφέρει. Κατά την τελευταία του μάχη πάνω στη γη, ο πολεμιστής αφήνει το πνεύμα του να πετάξει ελεύθερο και καθάριο.
Και καθώς κάνει τη μάχη του γνωρίζοντας ότι η θέλησή του είναι αλάνθαστη και άμεμπτη, δεν κάνει άλλο παρά να γελάει....".
(Κ. Καστανέντα, "Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα", σ. 262)
Avaris:
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: "Του είπα πως ότι έκανα εκείνη τη νύχτα ήταν αποτέλεσμα του φόβου μου και δεν είχε καμία σχέση με οποιαδήποτε διάθεση ελέγχου και εγκατάλειψης". (σημ. ανέβηκε εν ριπή οφθαλμού σε έναν απότομο βράχο μέσα σε πηχτό σκοτάδι για να γλιτώσει απο ένα λιοντάρι).
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: "Το ξέρω αυτό", έκανε χαμογελώντας. "Θέλησα όμως να σου δείξω ότι μπορείς να ξεπεράσεις τις δυνατότητές σου, αν βρίσκεσαι σε κατάλληλη διάθεση.
Ο πολεμιστής δημιουργεί μόνος του τη Διάθεσή του.
Εσύ δεν το γνώριζες αυτό. Ο φόβος σου σε όπλισε με τη Διάθεση του πολεμιστή, τώρα όμως που το γνωρίζεις, όλα μπορούν να σου χρησιμεύουν για να περάσεις σ' αυτή τη διάθεση".
"Είναι εύκολο να ενεργείς πάντα με τέτοια διάθεση", συνέχισε. "Είναι μια διάθεση που περνάει σα ρυάκι απο μέσα σου και σε καθαρίζει. Πρέπει να ένοιωσες πολύ ωραία όταν έφτασες στην κορφή του βράχου, έτσι δεν είναι?"
Κ.Κ: "Του είπα πως καταλάβαινα τι εννοούσε, αλλά ένοιωθα πως θά'ταν ανόητο να προσπαθήσω να εφαρμόσω αυτά που μου δίδασκε στην καθημερινή μου ζωή".
Δ.Χ.: "Η Διάθεση του Πολεμιστή χρειάζεται για όλες μας τις πράξεις", είπε. "Διαφορετικά, η ζωή μας παραμορφώνεται κι ασχημίζει. Δεν υπάρχει Δύναμη σε μια ζωή που της λείπει αυτή η Διάθεση.
Πάρε παράδειγμα τον εαυτό σου. Όλα σε προσβάλλουν και σ' αναστατώνουν. Κλαψουρίζεις συνέχεια, παραπονιέσαι και νοιώθεις πως ο καθένας μπορεί να σε μεταχειριστεί κατά το κέφι του. Είσαι ένα φύλλο που το πάει όπου θέλει ο άνεμος. Δεν υπάρχει Δύναμη στη ζωή σου. Πόσο άσχημο πρέπέι νάναι αλήθεια αυτό το αίσθημα!
Ο Πολεμιστής, αντίθετα, είναι κυνηγός. Υπολογίζει το καθετί. Δηλαδή, το ελέγχει. Και μόλις τελειώσουν οι υπολογισμοί του, Δρα. Αφήνεται να προχωρήσει. Αυτό είναι που ονομάζω "εγκατάλειψη". Ο πολεμιστής δεν είναι φύλλο στο έλεος του ανέμου. Κανένας δεν μπορεί να τον παρασύρει. Κανένας δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να κάνει πράγματα που δεν θέλει ή που δεν τα έχει πριν υπολογίσει ο ίδιος. Ο πολεμιστής έχει μάθει να επιβιώνει και επιβιώνει με τον καλύτερο τρόπο".
Κ.Κ.: "Μου άρεσε η στάση του αν και μου φαινόταν εξωπραγματική. Έμοιαζε πολύ απλουστευτική για τον περίπλοκο κόσμο μέσα στον οποίο ζούσα.
Γέλασε με τα επιχειρήματά μου, αλλά εγώ επέμενα ότι η ψυχική διάθεση του πολεμιστή δεν θα μπορούσε μάλλον να με βοηθήσει να κατανικήσω το αίσθημα της προσβολής ή ν' αποφύγω τη ζημιά που θα μου προκαλούσαν ενδεχόμενα οι πράξεις των συνανθρώπων μου, όπως λογουχάρη στην περίπτωση που κάποιος απ' αυτούς, όντας σκληρός και δόλιος και διαθέτοντας εξουσία, θα επιχειρούσε και θα κατάφερνε να με τραυματίσει σωματικά.
Γέλασε με την καρδιά του και παραδέχτηκε πως το παράδειγμά μου ήταν ότι χρειαζόταν.
Δ.Χ.: "Τον πολεμιστή μπορούν να τον τραυματίσουν αλλά όχι να τον προσβάλλουν", είπε. "Για τον πολεμιστή δεν υπάρχει τίποτε προσβλητικό στις ενέργειες των συνανθρώπων του, εφόσον εκείνος δρα πάντα με σωστή ψυχική διάθεση".
..."Εκείνη τη νύχτα, δε νομίζω πως προσβάλθηκες απ' το λιοντάρι. Το γεγονός ότι μας κυνήγησε, δεν σε θύμωσε. Δεν σ' άκουσα να το βλαστημάς ούτε να λες πως δεν είχε δικαίωμα να μας ακολουθήσει. .....
.....αν ήσουν μόνος σου και το λιοντάρι κατάφερνε να σε πιάσει και να σε πληγώσει θανάσιμα, δεν θα σκεφτόσουν ποτέ να παραπονεθείς ή να νοιώσεις πως σε πρόσβαλλαν οι πράξεις του"....
("Ταξίδι στο Ιξτλάν", σ. 165)
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση