Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Φιλοσοφικά κινήματα και σχολές της Αρχαιότητας
Το Μονοπάτι του Δον Χουάν (Ινδιάνικος Σαμανισμός)
Rose:
--- Παράθεση από: Ορφέας στις Φεβρουαρίου 18, 2007, 17:24:44 ---...δεν είναι απαραίτητα ο δρόμος του πολεμιστή. Κάλλιστα θα μπορούσε νάναι και ο δρόμος του ειρηνιστή !
--- Τέλος παράθεσης ---
Αγαπητέ Ορφέα,
συμφωνώ μαζί σου... Ο δρόμος προς την θέωση είναι η Αρμονία... ο Ειρηνιστής και ο Πολεμιστής χρειάζεται να συνεργαστούν έτσι ώστε να επιφέρουν ένα υγιή αποτέλεσμα είτε στον εσωτερικό μας κόσμο, είτε στην κοινωνία μας...
Και στην Καμπάλα, ο Άρης χρειάζεται να εναρμονιστεί με τον Δία, το σπαθί με το έλεος, ο Στρατηγός με τον Ιερέα, ο Νους με την Καρδιά, έτσι ώστε να γεννήσουν τον 'Ηλιο, τον 'Ηρωα...
Η ψυχική δύναμη, η γνώση, και η δράση, για να είναι δημιουργική και όχι καταστροφική, χρειάζεται να έχει πάντα αποτέλεσμα την Ειρήνη... όμως για να υπάρχει δημιουργικότητα χρειαζόμαστε την πολικότητα, γιατί μέσω της πολικότητας γεννιέται το Νέο (9), και συνεχίζεται η Πρόοδος...
Με τις καλύτερες ευχές για Βαθιά Γαλήνη...
Avaris:
--- Παράθεση ---"Ένας άνθρωπος παίρνει το Δρόμο της Γνώσης όπως ακριβώς πηγαίνει και στον Πόλεμο, με "πλήρη συνείδηση", "γεμάτος φόβο", "σεβασμό" και "απόλυτη αυτοπεποίθηση".
Το να βαδίζεις προς τη Γνώση ή να πηγαίνεις στον πόλεμο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι σφάλμα κι όποιος το κάνει, μετανοιώνει για το Δρόμο που ακολούθησε".
--- Τέλος παράθεσης ---
Άραγε η απόφαση να "Βαδίσεις την Ατραπό" δεν πρέπει να παίρνεται "εν πλήρει συνειδήσει" και όχι "ελαφρά τη καρδία"?
Άραγε η "Αποκρυφιστική" και η "Μυστικιστική" δραστηριότητα δεν περιέχει "κινδύνους" ? Εδώ ένας απλός διαλογισμός (βλ. topic περί Διαλογισμού) και δημιουργεί ενίοτε "προβλήματα" εαν δεν υπάρχει "οδηγός" να σε βοηθήσει. Δεν πρέπει να φοβόμαστε αυτούς τους κινδύνους ώστε να τους πάρουμε στα "σοβαρά" και όχι "αψήφιστα"?
Μήπως ο "Φόβος" δεν είναι η ίδια η "προστασία" μας?
Κι αυτή η "προστασία" (ελέω Φόβου) πως μεθερμηνεύεται?
Σημαίνει να "σεβαστούμε" αυτή την "Δυνητικά Ακανθώδη Εσωτερική Διαδρομή". Διαφορετικά, χωρίς σεβασμό, ή θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό ή θα κινδυνεύσουμε σοβαρά (εφόσον ο Εσωτερισμός - ανεξαρτήτως Μονοπατιού - δεν είναι αθώο παιγνίδι).
Άραγε, τέλος, χωρίς "αυτοπεποίθηση" (πίστη δηλ. στον εαυτό μας και τις δυνατότητές του που έρχεται μέσα απο την εμπειριωμένη Γνώση) είναι δυνατόν να ασχοληθούμε σοβαρά με τον Εσωτερισμό και δη την Απαιτητική Βάδιση της Ατραπού?
Φιλικά
Ορφέας:
Εστάλη στις: Απρίλιος 07, 2007, 11:09:53 από: Avaris
--- Παράθεση ---"Ένας άνθρωπος παίρνει το Δρόμο της Γνώσης όπως ακριβώς πηγαίνει και στον Πόλεμο, με "πλήρη συνείδηση", "γεμάτος φόβο", "σεβασμό" και "απόλυτη αυτοπεποίθηση".
--- Τέλος παράθεσης ---
Πολλάκις αναρρωτιέμαι, αφού το έπαθλο στο τέλος του δρόμου της Γνώσης είναι "η πλήρης συνείδηση", πως γίνεται να θέτουμε σαν προαπαιτούμενο για το ξεκίνημα το ζητούμενο αποτέλεσμα;
Όχι μόνον δεν ξεκινάμε τον δρόμο με πλήρη συνείδηση, αλλά τουναντίον, με ΑΠΟΛΥΤΗ ασυνειδησία !!!
Το ξεκίνημα του δρόμου αρχίζει μετά από μία χαρακτηριστική φάση στη ζωή μας, μια περίοδο πλήρους σύγχισης και εγκατάλειψης, μια στιγμή βαθιάς κατάθλιψης που έχουμε αφεθεί ολωκληρωτικά πλέον και κάθε ίχνος συνείδησης έχει εκλείψει.
Είναι χαρακτηριστική αυτή η φάση και μπορεί να εκληφθεί και ως το κλητήριο κάλεσμα που ενεργοποιεί τον υποψήφιο ζηλωτή.
Τότε όμως, το μόνο που λειτουργεί και μας καθοδηγεί, είναι η ίδια η ορμή της ζωής, σε αυτήν επαφιόμαστε και αυτή μας καθοδηγεί την κρίσιμη αυτή στιγμή.
Γιαυτό και σε οποιονδήποτε μελλοντικό αναζητητή, το μόνο που έχουμε να συμβουλέψουμε για το ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει, είναι να του υποδείξουμε ότι χρειάζεται να αφουγκραστεί και να ακολουθήσει το ένστικτό του και μόνον αυτό.
"Γεμάτος φόβο".
Αλίμονο !!!
Αλίμονο αν ξεκινάμε γεμάτοι φόβο, γιατί αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην αρχή, τρέφεται και γιγαντώνεται από τον φόβο μας...
Θα επεκταθούμε σε πιο επίκαιρη στιγμή σ' αυτό
και προς ώρας ας μείνουμε μόνον στην αναφορά που κάνει ο Sun Tzu στην "Τέχνη του πολέμου", όπου εμφαντικά τονίζει ότι ο φόβος για τον στρατηγό που προετοιμάζεται για πόλεμο, είναι ένα από τα πέντε θανάσιμα ελαττώματά του.
"Σεβασμό".
Η ίδια η ετυμολογία της λέξης μας αποκαλύπτει ότι η ρίζα που προέρχεται σημαίνει "κάνω πίσω",
γεγονός που μας υποδεικνύει σαφέστατα ότι, όχι μόνον δεν είναι χρήσιμη ιδιότητα για το ξεκίνημα, αλλά απεναντίας είναι σοβαρό μειονέκτημα για τον φιλόδοξο ζηλωτή - πολεμιστή.
Γνωρίζουμε φυσικά ότι εννοιολογικά ο σεβασμός υποδηλώνει και τον μεταφυσικό φόβο...
"Απόλυτη αυτοπεποίθηση".
Ένα από τα λαμπρά επιτεύγματα και αποτελέσματα της διαδρομής, είναι και η αυτοπεποίθηση.
Δεν υπάρχει από την αρχή -πως άλλωστε θα ήταν δυνατόν- αλλά κατακτάται στη διάρκεια της πορείας και μετά από επιτυχημένα βιώματα και νικηφόρους αγώνες.
Η αυτοπεποίθηση είναι δείκτης της ωρίμανσης και συνέπεια της επιτυχημένης διαδρομής στην ατραπό και επ' ουδενί λόγω τίθεται ως προαπαιτούμενη ιδιότητα από τον υποψήφιο ζηλωτή.
Το μόνο που είναι απαραίτητο, είναι η σταθερότητα...
Έρρωσθε και ευδαιμονείτε...
Avaris:
Είναι τόσο ισχυρά, λογικά και ακαταμάχητα τα σχόλια του Ορφέα που νοιώθω πως για να είμαστε έντιμοι απέναντι στον Δον Χουάν, θα πρέπει να παραθέσω μερικά ακόμη κεντρικά τμήματα της φιλοσοφίας του για να λειτουργήσουν παραπληρωματικά ως προς το θέμα.
Πάντως, επειδή με προβλημάτισε πολύ ο Ορφέας, τόσο που δεν μπορώ να εγείρω κάποιους αντιλογισμούς στις τεκμηριώσεις του, καταλήγω μόνον σε τούτο:
ίσως, ο Δον Χουάν να αναφέρεται σε πιο "προχωρημένα στάδια" της "Εσωτερικής Μαθητείας" και όχι στον "Νεόφυτο", στον "εντελώς Αρχάριο".
Ίδωμεν.
Avaris:
--- Παράθεση από: Avaris στις Φεβρουαρίου 17, 2007, 13:19:33 ---"Ένας άνθρωπος παίρνει το Δρόμο της Γνώσης όπως ακριβώς πηγαίνει και στον Πόλεμο, με "πλήρη συνείδηση", "γεμάτος φόβο", "σεβασμό" και "απόλυτη αυτοπεποίθηση".
Το να βαδίζεις προς τη Γνώση ή να πηγαίνεις στον πόλεμο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι σφάλμα κι όποιος το κάνει, μετανοιώνει για το Δρόμο που ακολούθησε".
"Η Διδασκαλία του Δον Χουάν", Κάρλος Καστανέντα.
Σχόλια?
--- Τέλος παράθεσης ---
"Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : Τον ρώτησα γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο και μου είπε (ο Δον Χουάν) πως όταν ένας άνθρωπος εκπληρώνει αυτές τις τέσσερις αναγκαίες προϋποθέσεις, δεν υπάρχουν λάθη για τα οποία πρέπει να λογοδοτήσει. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες οι πράξεις του χάνουν τον επιπόλαιο χαρακτήρα των πράξεων ενός ανόητου. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος αποτύχει ή νικηθεί, το μόνο που θα έχει χάσει είναι μια μάχη και δε θα μετανοιώσει πικρά γι' αυτό που έκανε...."
"Η Διδασκαλία του Δον Χουάν", Κ. Καστανέντα, σ. 57
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση