Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Φιλοσοφικά κινήματα και σχολές της Αρχαιότητας
Το Μονοπάτι του Δον Χουάν (Ινδιάνικος Σαμανισμός)
Avaris:
….» Ο Δον Χουάν συνέχισε τη σκέψη του λέγοντας πόσο του άρεσε να παρακολουθεί μέρη γεμάτα κόσμο και πόσο τον ενθουσίαζε όταν μερικές φορές «Έβλεπε» ένα πλήθος ανθρώπων που έμοιαζαν με αυγά κι ανάμεσα σ’ αυτά τα’ αυγουλωτά πλάσματα διέκρινε κάποιον που έμοιαζε με άνθρωπο».
«Είναι πολύ διασκεδαστικό να κάνεις κάτι τέτοιο», έκανε γελώντας, «ή τουλάχιστον εγώ το βρίσκω διασκεδαστικό. Μ’ αρέσει να κάθομαι στα πάρκα ή στις αφετηρίες των λεωφορείων και να παρατηρώ. Μερικές φορές μπορώ να διακρίνω αμέσως ένα Σύμμαχο. Άλλες πάλι «Βλέπω» μόνο πραγματικούς ανθρώπους. Μια φορά είδα δυο Συμμάχους καθισμένους μέσα σ’ ένα λεωφορείο δίπλα δίπλα. Αυτή ήταν η μόνη φορά που είδα δύο αντάμα».
CC: «Είχε ιδιαίτερη σημασία για σένα να δεις δυο απ’ αυτούς μαζί»?
DJ : «Σίγουρα. Ότι κάνουν οι Σύμμαχοι είναι σημαντικό. Μερικές φορές ένας Μπρούζο αντλεί τη Δύναμή του απ’ τις ενέργειές τους. Ακόμα κι αν ο Μπρούζο δεν έχει δικό του Σύμμαχο, εφόσον ξέρει να «Βλέπει», μπορεί ν’ αποκτήσει Δύναμη παρακολουθώντας τις ενέργειες των Συμμάχων. Ο ευεργέτης μου με δίδαξε να το κάνω αυτό. Έτσι, χρόνια πριν αποκτήσω δικό μου Σύμμαχο, παρακολουθούσα τους Συμμάχους που υπήρχαν ανάμεσα στους ανθρώπους και κάθε φορά που «έβλεπα» έναν, αυτό με δίδασκε κάτι. Εσύ βρήκες τρεις μαζί. Αν ήξερες τι θαυμάσιο μάθημα έχασες!».
…………
CC: « Σε συνέχεια μου εξήγησε ότι οι Σύμμαχοι δε μπορούσαν να πάρουν την πρωτοβουλία ή να δράσουν πάνω σε κάτι με άμεσο τρόπο. Μπορούσαν όμως να δράσουν έμμεσα πάνω σ’ έναν άνθρωπο. Το να’ ρθεις σε επαφή μ’ ένα Σύμμαχο, είπε ο Δον Χουάν, ήταν επικίνδυνο, γιατί ο Σύμμαχος είχε την ικανότητα να προξενήσει το χειρότερο κακό σ’ ένα άτομο. Η μαθητεία ήταν μακριά και δύσκολη, είπε, γιατί έπρεπε να περιορίσεις στο ελάχιστο καθετί που δεν ήταν αναγκαίο για να μπορέσεις ν’ αντέξεις μια τέτοια συνάντηση. Ο δικός του ευεργέτης, πρόσθεσε ο Δον Χουάν, όταν ήρθε πρώτη φορά σ’ επαφή μ’ ένα Σύμμαχο, επιχείρησε να αυτοπυρποληθεί και τρόμαξε τόσο, λες κι είχε ριχτεί να τον κατασπαράξει λιοντάρι. Στη δική του περίπτωση , είπε, ένας Σύμμαχος τον έσπρωξε πάνω σ’ ένα σωρό από ξύλα που καίγονταν, με αποτέλεσμα να κάψει λίγο το γόνατο και τον ώμο του, αλλά τα σημάδια εξαφανίστηκαν με τον καιρό όταν έγινε ένα με το Σύμμαχο».
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 56 - 58...).
Avaris:
«…ο Δον Χουάν με ρώτησε πως ένοιωθα. Του είπα πως ένοιωθα καλά, αλλά στην πραγματικότητα αισθανόμουν ένα είδος ναυτίας. Ο Δον Χουάν με κοίταξε επίμονα και φάνηκε σα να κατάλαβε τη δυσφορία μου».
« Απ’ τη στιγμή που αποφάσισες να έρθεις στο Μεξικό» , μου είπε σοβαρά, «θάπρεπε να παραμερίσεις τους παιδιάστικους φόβους σου (βλ. «για τη Μαθητεία»). Η απόφασή σου να έρθεις, έπρεπε να τους έχει εξαφανίσει. Ήρθες γιατί ήθελες να έρθεις. Αυτός είναι ο «Τρόπος του Πολεμιστή». Σου έχω πει πολλές φορές ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να ζει κανείς, είναι να ζει σαν πολεμιστής. Αγωνίσου και σκέψου πριν αποφασίσεις, αλλά απ’ τη στιγμή που αποφάσισες, συνέχισε το δρόμο σου χωρίς στενοχώριες ή σκέψεις. Υπάρχουν χίλιες ακόμη αποφάσεις που σε περιμένουν. Αυτός είναι ο «Τρόπος του Πολεμιστή»».
«Νομίζω πως αυτό κάνω κι εγώ Δον Χουάν. Τουλάχιστον μερικές φορές. Όμως είναι πολύ δύσκολο να το θυμίζω διαρκώς στον εαυτό μου».
«Ο πολεμιστής σκέφτεται το θάνατό του όταν τα πράγματα γίνονται ασαφή».
«Αυτό είναι ακόμη δυσκολότερο Δον Χουάν. Για τους περισσότερους ανθρώπους ο θάνατος είναι πολύ αόριστος και απόμακρος. Εμείς ποτέ δεν τον σκεφτόμαστε».
«Γιατί»?
«Γιατί να τον σκεφτούμε?»
«Είναι πολύ απλό», είπε. «Γιατί η ιδέα του θανάτου είναι η μόνη που δίνει το μέτρο του πνεύματός μας».
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα», Κ. Καστανέντα, σ. 62).
Avaris:
«Το σκηνικό ήταν ετοιμασμένο για τον Λούκιο (βλ. για να Μυηθεί στη Μαγεία από τον Δον Χουάν)», είπε ο Δον Χουάν, «αλλά αντί για κείνον βρέθηκε ο Ελίχιο. Τόξερα πως ήταν ανώφελο, αλλά όταν αγαπάμε καποιον πρέπει να επιμένουμε σα να πιστεύουμε πως είναι δυνατό να ξαναφτιάξουμε τους ανθρώπους. Ο Λούκιο ήταν θαρραλέος όταν ήταν παιδί αλλά σιγά σιγά έχασε το θάρρος του».
«Δεν μπορείς να τον μαγέψεις, Δον Χουάν»?
«Να τον μαγέψω? Για ποιόν λόγο»?
«Για ν’ αλλάξει και να ξαναβρεί το θάρρος του».
«Δε μαγεύεις κάποιον για το θάρρος. Το θάρρος είναι κάτι προσωπικό. Το γήτεμα είναι για να κάνει τους ανθρώπους ακίνδυνους, να τους αρρωσταίνει ή να τους παίρνει τη λαλιά. Με το γήτεμα δεν φτιάχνεις πολεμιστές. Για να γίνεις πολεμιστής πρέπει νάσαι καθαρός σαν κρύσταλλο…..».
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα», Κ. Καστανέντα, σ. 96).
Avaris:
D.J: «..Μπορούμε να επιμένουμε πάλι και πάλι, έστω κι αν ξέρουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι ανώφελο», είπε χαμογελώντας. «Αλλά πρέπει να ξέρουμε πρώτα ότι οι ενέργειές μας είναι ανώφελες και παρόλα αυτά να πρέπει να προχωρούμε σα να μην το ξέραμε. Αυτή είναι η «ελεγχόμενη τρέλα του Μάγου».
………………………………
CC: « Αναρωτιέμαι αν θα’ θελες να μου πεις περισσότερα για την ελεγχόμενη τρέλα σου», είπα.
……….
DJ: «Χαίρομαι τελικά που με ρώτησες για την ελεγχόμενη τρέλα μου ύστερα από τόσα χρόνια, αν και δε θα με πείραζε καθόλου και αν δε με ρωτούσες ποτέ. Διάλεξα όμως να νοιώσω χαρά, σα να μ’ ένοιαζε που με ρώτησες, σαν να είχε σημασία που μ’ ένοιαζε. Αυτό είναι η ελεγχόμενη τρέλα!».
……………….
CC: « Σε ποιόν ασκείς την ελεγχόμενη τρέλα σου Δον Χουάν?»
DJ: « Σε όλους!», έκανε χαμογελώντας.
«Και κάθε πότε αποφασίζεις να την ασκήσεις»?
«Κάθε φορά που κάνω κάτι».
«Ένοιωσα την ανάγκη να ανακεφαλαιώσω και τον ρώτησα αν η ελεγχόμενη τρέλα σήμαινε πως αυτά που έκανε δεν ήταν ποτέ ειλικρινή και αποτελούσαν απλώς πράξεις ενός ηθοποιού».
«Οι πράξεις μου είναι πάντα ειλικρινείς», είπε, «αλλά είναι μόνο πράξεις ενός ηθοποιού».
«Τότε κάθετι που κάνεις πρέπει να είναι ελεγχόμενη τρέλα!», είπα αληθινά κατάπληκτος.
«Ναι, όλα», απάντησε.
«Μα δε μπορεί να είναι αλήθεια», διαμαρτυρήθηκα, «πως κάθε ενέργειά σου είναι μόνο ελεγχόμενη τρέλα».
«Γιατί όχι»? αποκρίθηκε μ’ ένα αινιγματικό βλέμμα.
«Αυτό θα σήμαινε πως τίποτα δε σ’ ενδιαφέρει και πως δε σε νοιάζει καθόλου για τίποτε και για κανένα. Ας πάρουμε εμένα για παράδειγμα. Θέλεις να πεις πως δε σε νοιάζει αν θα γίνω ή όχι σοφός, αν ζω ή αν πεθάνω ή αν κάνω οτιδήποτε»?
«Ακριβώς! Είσαι σαν τον Λούκιο ή σαν οποιονδήποτε άλλο στη ζωή μου, στην ελεγχόμενη τρέλα μου».
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα», Κ. Καστανέντα, σ. 99 - 100).
Avaris:
CC: «….Δεν πιστεύω πως είναι δυνατό να ζήσει κανείς χωρίς να τον ενδιαφέρει κάτι πραγματικά».
«Αυτό εφαρμόζεται σε σένα» , είπε ο Δον Χουάν. «Για σένα βαραίνουν τα πράγματα. Με ρώτησες για την ελεγχόμενη τρέλα μου και σου απάντησα πως ότι κάνω σε σχέση με μένα και με τους συνανθρώπους μου είναι τρέλα γιατί για μένα τίποτα δεν έχει ενδιαφέρον».
«Αναρωτιέμαι, Δον Χουάν, πως γίνεται να συνεχίζεις να ζεις αφού τίποτε δε σ’ ενδιαφέρει?».
…….
«Ίσως να μην είναι δυνατό να σου εξηγήσω» , είπε. «Μερικά πράγματα στη ζωή σου έχουν ενδιαφέρον για σένα γιατί τα θεωρείς σημαντικά. Οι ενέργειές σου είναι σημαντικές για σένα, αλλά για μένα δεν υπάρχουν πλέον σημαντικά πράγματα και το ίδιο συμβαίνει τόσο με τις δικές μου ενέργειες όσο και με των συνανθρώπων μου. Αν συνεχίζω να ζω είναι γιατί το θέλω. Άσκησα τη θέλησή μου μια ολόκληρη ζωή ώσπου έγινε καθάρια και υγιής και τώρα δε με νοιάζει που τίποτα δε μ’ ενδιαφέρει. Η θέλησή μου ελέγχει την τρέλα της ζωής μου».
…..
«Είχα σαστίσει. Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ την κατεύθυνση που θα οδηγούσαν οι ερωτήσεις μου. Ύστερα από μακριά σιωπή, μου ήρθε μια καλή ιδέα. Του είπα ότι κατά τη γνώμη μου ορισμένες από τις ενέργειες των συνανθρώπων μας είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Ένας πυρηνικός πόλεμος αποτελούσε σίγουρα ένα από τα πιο δραματικά παραδείγματα αυτών των ενεργειών. Θα ήταν τερατώδες έγκλημα να καταστρέψεις τη ζωή από το πρόσωπο της γης».
«Το πιστεύεις αυτό γιατί σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι απλώς πάνω στη ζωή», είπε ο Δον Χουάν μ’ ένα σπινθήρισμα στα μάτια του, «δε βλέπεις»».
«Θα ένοιωθα διαφορετικά εάν μπορούσα να δω»?
«Όταν ένας άνθρωπος μάθει να «Βλέπει» ανακαλύπτει πως είναι μονάχος του στον κόσμο με συντροφιά την τρέλα του», είπε ο Δον Χουάν αινιγματικά.
Σώπασε και με κοίταξε σαν να ‘ θελε να κρίνει το αποτέλεσμα των λόγων του.
«Οι πράξεις σου καθώς και οι πράξεις των συνανθρώπων σου γενικά, φαίνονται σημαντικές γιατί σας έμαθαν να τις θεωρείτε σημαντικές».
«Χρησιμοποίησε τη λέξη «έμαθαν» μ’ ένα τόσο περίεργο τόνο ώστε αναγκάστηκα να τον ρωτήσω τι εννοούσε μ’ αυτή».
«Μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε πάνω στο καθετι», είπε, «και κατόπι μαθαίνουμε τα μάτια μας να κοιτάζουν όπως σκεφτόμαστε πάνω στα πράγματα που κοιτάζουμε. Κοιτάζουμε τον εαυτό μας σκεφτόμενοι ήδη πως είμαστε σημαντικοί. Κατά συνέπεια έχουμε υποχρέωση να νοιώθουμε σημαντικοί! Όταν όμως ένας άνθρωπος μάθει να «βλέπει», αντιλαμβάνεται ότι δε μπορεί πλέον να σκέφτεται πάνω στα πράγματα που κοιτάζει και αν δε μπορεί να σκέφτεται ότι κοιτάζει, τότε όλα γίνονται ασήμαντα».
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα», Κ. Καστανέντα, σ. 100 - 102).
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση