Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Φιλοσοφικά κινήματα και σχολές της Αρχαιότητας
Το Μονοπάτι του Δον Χουάν (Ινδιάνικος Σαμανισμός)
Avaris:
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «….Δεν θα σου έκανε κακό με τη θέλησή του. Αλλά η «Γνώση» είναι Δύναμη και από τη στιγμή που ένας άνθρωπος μπαίνει στο Δρόμο της Γνώσης, δεν είναι πλέον υπεύθυνος για ότι μπορεί να συμβεί σ’ εκείνους με τους οποίους έρχεται σ’ επαφή. Έπρεπε να τον επισκεφτείς όταν θα γνώριζες αρκετά για να υπερασπίσεις τον εαυτό σου. Όχι από εκείνον, αλλά από τη Δύναμη που έχει χαλιναγωγήσει και η οποία, εδώ που τα λέμε, δεν είναι ούτε δική του ούτε κανενός άλλου. Ακούγοντας ότι είσαι φίλος μου, ο Βισέντε (σημ.Μάγος φίλος του Δον Χουάν) θα υπόθεσε ότι ξέρεις να υπερασπίσεις τον εαυτό σου και γι’ αυτό σου έκανε το «δώρο». Φαίνεται πως του άρεσες και πρέπει να σου είχε κάνει πολύ αξιόλογο δώρο, αλλά εσύ το χαράμισες. Κρίμα!
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 47).
Avaris:
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «…Μα γιατί να μου δώσει (ως δώρο) κάτι τόσο σοβαρό? Αν είναι μάγος θάπρεπε να γνωρίζει πως δεν ξέρω τίποτα».
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Όχι, δε θα μπορούσε να το «Δει» αυτό. Μοιάζεις σαν να ξέρεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρεις και πάρα πολλά».
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : «Του είπα πως ήμουν ειλικρινά πεπεισμένος ότι δεν είχα ποτέ υπερτιμήσει τον εαυτό μου, τουλάχιστο συνειδητά.
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Δεν εννοούσα αυτό», είπε. «Αν πετούσες στα σύννεφα, ο Βισέντε θα μπορούσε να το καταλάβει, αλλά η περίπτωσή σου είναι χειρότερη απ’ αυτή. Όταν σε «Είδα», μου φάνηκες πως γνωρίζεις ένα σωρό πράγματα, ενώ ξέρω πως δεν είναι έτσι».
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: « Τι φαίνομαι να γνωρίζω, Δον Χουάν»?
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Τα μυστικά της Δύναμης, βέβαια. Τη γνώση του Μπρούζο (Μάγου)….»..
………..
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Είναι ανώφελο να παραπονιόμαστε», είπε, « αλλά είναι δύσκολο και να τ’ αποφύγει κανείς. Τα δώρα της Δύναμης δίνονται τόσο σπάνια στη ζωή ενός ανθρώπου. Γι’ αυτό το λόγο είναι Μοναδικά και Πολύτιμα. Πάρε εμένα για παράδειγμα: κανένας ποτέ δε μου έκανε ένα τέτοιο δώρο. Σπάνιοι είναι οι άνθρωποι, απ’ όσο ξέρω, που τους έτυχε κάτι τέτοιο. Το να καταστρέψεις κάτι τόσο μοναδικό είναι ντροπή».
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 48.. ).
Avaris:
«Πως είναι όταν «Βλέπεις» Δον Χουάν»?
«Πρέπει να μάθεις να «Βλέπεις» για να το καταλάβεις. Δε μπορώ να σου πω».
«Είναι μυστικό που δεν πρέπει να γνωρίζω»?
« Όχι, απλώς δεν μπορώ να σου το περιγράψω».
«Γιατί»?
«Δε θα μπορούσες να το καταλάβεις».
«Κάνε μια δοκιμή, Δον Χουάν. Ίσως μπορέσω να καταλάβω».
«Όχι. Πρέπει να το κάνεις μονάχος σου. Όταν μάθεις, θα μπορείς να «Βλέπεις» το κάθε πράγμα στον κόσμο με διαφορετικό τρόπο».
«Δηλαδή, Δον Χουάν, εσύ δε βλέπεις τον κόσμο με το συνηθισμένο τρόπο πλέον?»
«Τον βλέπω και με τους δύο τρόπους. Όταν θέλω να «κοιτάξω» τον κόσμο, τον βλέπω όπως βλέπεις εσύ. Όταν όμως θέλω να «Δω» τον κόσμο τον κοιτάζω με τον τρόπο που ξέρω και τον αντιλαμβάνομαι με διαφορετικό τρόπο».
« Μένουν τα πράγματα ίδια κάθε φορά που τα βλέπεις?»
«Τα πράγματα δεν αλλάζουν. Εσύ αλλάζεις τον τρόπο που τα κοιτάζεις – αυτό είναι όλο».
«Άλλο θέλω να πω Δον Χουάν. Αν πχ «Βλέπεις» το ίδιο δέντρο, παραμένει το ίδιο κάθε φορά που το «Βλέπεις»?»
«Όχι, αλλάζει, αλλά και πάλι παραμένει το ίδιο».
«Μα αν το ίδιο δέντρο αλλάζει κάθε φορά που το «Βλέπεις», αυτό που «Βλέπεις» μπορεί να είναι μια απλή ψευδαίσθηση».
Ο Δον Χουάν γέλασε και μερικά λεπτά έμεινε σιωπηλός και φαινόταν να σκέφτεται. Τελικά είπε:
« Όταν κοιτάζεις τα πράγματα, δεν τα «Βλέπεις». Απλώς τα κοιτάζεις για να βεβαιωθείς υποθέτω πως είναι εκεί. Απ’ τη στιγμή που δε σ’ ενδιαφέρει να «Δεις», τα πράγματα μένουν τα ίδια κάθε φορά που τα κοιτάζεις. Όταν μάθεις να «Βλέπεις» όμως, το ίδιο πράγμα ποτέ δεν είναι το ίδιο κάθε φορά που το «Βλέπεις», κι όμως είναι το ίδιο. Σου είπα, λόγου χάρη, ότι ο άνθρωπος είναι όπως ένα αυγό. Κάθε φορά που «Βλέπω» τον ίδιο άνθρωπο, «Βλέπω» ένα αυγό, αλλά δεν είναι το ίδιο αυγό».
«Μα τότε δεν θάσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τίποτα, αφού τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ποιο είναι λοιπόν το πλεονέκτημα του να μάθεις να «Βλέπεις»?».
«Μπορείς να ξεχωρίζεις τα πράγματα. Μπορείς να τα βλέπεις όπως πραγματικά είναι».
«Εγώ δεν βλέπω τα πράγματα όπως πραγματικά είναι»?
«Όχι. Τα μάτια σου έχουν μάθει μόνο να κοιτάζουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους τρεις ανθρώπους που συνάντησες, τους τρεις Μεξικάνους. Τους περιέγραψες λεπτομερειακά, μου είπες ακόμα και τι ρούχα φορούσαν. Και μόνο αυτό, μου δείχνει πως δεν τους «Είδες» καθόλου. Αν ήσουν ικανός να «Δεις», θα καταλάβαινες αμέσως πως δεν ήταν άνθρωποι».
«Δεν ήταν άνθρωποι? Τι ήταν?»
«Δεν ξέρω. Πάντως δεν ήταν άνθρωποι».
«Μα αυτό είναι αδύνατο. Ήταν ακριβώς σαν κι εμάς».
«Όχι δεν ήταν. Είμαι βέβαιος γι’ αυτό».
Τον ρώτησα αν ήταν φαντάσματα, πνεύματα ή οι ψυχές κάποιων πεθαμένων.....
«Δυνάμεις είναι. Δεν είναι ούτε καλές ούτε κακές. Είναι απλώς Δυνάμεις που ένας Μπρούζο μαθαίνει να τις χαλιναγωγεί».
«Μήπως τότε είναι οι Σύμμαχοι Δον Χουάν»?
«Ναι, είναι οι Σύμμαχοι του ανθρώπου της Γνώσης».
..........
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 49).
Avaris:
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Ο Σύμμαχος δε βρίσκεται μέσα στον …….», είπε. « Ο ……. σε πηγαίνει εκεί που είναι ο Σύμμαχος και όταν εσύ γίνεις «Ένα με το Σύμμαχο», δε χρειάζεται να ξανα…….. Από κει και πέρα, μπορείς να καλείς το Σύμμαχό σου κατά βούληση και να τον βάζεις να κάνει οτιδήποτε θέλεις.
…..» Οι Σύμμαχοι δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί, αλλά χρησιμοποιούνται από τους μάγους για όποιο σκοπό κρίνουν αυτοί κατάλληλο…»
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : «Πως παρουσιάζεται σε σένα ένας Σύμμαχος, Δον Χουάν? Εκείνοι οι τρεις άνθρωποι που είδα, λόγου χάρη και που για μένα έμοιαζαν με συνηθισμένους ανθρώπους, εσένα πως θα σου παρουσιάζονταν?»
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Σα συνηθισμένοι άνθρωποι».
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : «Πως θα μπορούσες τότε να τους ξεχωρίσεις απ’ τους πραγματικούς ανθρώπους?»
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Οι πραγματικοί άνθρωποι μοιάζουν με φωτεινά αυγά όταν τους «Βλέπεις». Οι μη άνθρωποι μοιάζουν με ανθρώπους. Αυτό εννοούσα όταν έλεγα ότι δε μπορείς να «Δεις» ένα Σύμμαχο. Οι Σύμμαχοι παίρνουν διάφορα σχήματα: παρουσιάζονται σα σκύλοι, σαν κογιότ, αλλά και με διάφορες μορφές πουλιών ή ότι άλλο θέλεις. Η μόνη διαφορά είναι ότι όταν τους «Βλέπεις» μοιάζουν ακριβώς μ’ αυτό που προσποιούνται πως είναι. Καθετί έχει ένα δικό του τρόπο να υπάρχει όταν το «Βλέπεις». Ακριβώς όπως οι άνθρωποι μοιάζουν σαν αυγά άλλα πράγματα μοιάζουν με κάτι άλλο, αλλά τους Σύμμαχους δε μπορείς να τους δεις παρά με τη μορφή που εκείνοι παίρνουν. Αυτή η μορφή είναι ικανή να ξεγελάσει τα μάτια – τα δικά μας μάτια δηλαδή. Ένας σκύλος ή ένα κοράκι δεν ξεγελιούνται ποτέ».
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : Γιατί θέλουν να μας ξεγελάσουν?»
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Νομίζω πως είμαστε κλόουν. Εμείς ξεγελάμε τον εαυτό μας. Οι Σύμμαχοι παίρνουν την εξωτερική εμφάνιση των πραγμάτων που μας τριγυρίζουν κι εμείς κατόπι τους παίρνουμε για κάτι που δεν είναι. Δεν είναι δικό τους λάθος αν έχουμε διδάξει τα μάτια μας να κοιτάζουν μόνο τα πράγματα.»
Κ.ΚΑΣΤΑΝΈΝΤΑ: «Δεν έχω ξεκαθαρίσει ποια είναι η λειτουργία τους, Δον Χουάν. Τι ακριβώς κάνουν οι Σύμμαχοι μέσα στον κόσμο?».
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Είναι σαν να με ρωτάς τι κάνουν οι άνθρωποι στον κόσμο. Ειλικρινά δεν ξέρω. Ξέρω πως είμαστε εδώ – αυτό είν’ όλο. Οι Σύμμαχοι είναι σαν και μας, αλλά πιθανό να υπήρχαν εδώ πριν από μας».
Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : «Τι εννοείς πριν από μας Δον Χουάν»?
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Εμείς οι άνθρωποι δεν υπήρχαμε από πάντα εδώ».
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 54).
Avaris:
C.C.: «Εσένα πως σου φαίνονται όταν τα «Βλέπεις» Δον Χουάν»?
D.J. : «Σου το είπα ήδη. Μοιάζουν μ’ αυτό που προσποιούνται πως είναι. Παίρνουν όποιο σχήμα ή μέγεθος τους ταιριάζει. Μπορούν να πάρουν τη μορφή ενός χαλικιού ή ενός βουνού».
C.C: « Μιλούν, γελούν ή κάνουν κανέναν άλλο θόρυβο»?
D.J: «Όταν είναι συντροφιά με ανθρώπους, συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι, όταν είναι συντροφιά με ζώα, συμπεριφέρονται σα ζώα. Τα ζώα συνήθως τα φοβούνται. Αν όμως συνηθίσουν να βλέπουν τους Συμμάχους, τους αφήνουν στην ησυχία τους. Κι εμείς το ίδιο κάνουμε. Έχουμε πλήθος Συμμάχους ανάμεσά μας, αλλά δεν τους ενοχλούμε. Αφού τα μάτια μας δε μπορούν παρά να κοιτάζουν απλώς τα πράγματα, δεν έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν τους Συμμάχους».
C.C: «Θέλεις να πεις ότι μερικοί από τους ανθρώπους που βλέπουμε στο δρόμο δεν είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι?», ρώτησα αληθινά κατάπληκτος από την παρατήρησή του.
D.J : «Μερικοί δεν είναι», έκανε με έμφαση.
CC : « Η παρατήρησή του μου φαινόταν εξωφρενική, αλλά δεν μπορούσα να πιστέψω στα σοβαρά ότι ο Δον Χουάν έλεγε κάτι τέτοιο απλώς για να προκαλέσει εντύπωση. Του είπα ότι τα λεγόμενά του ηχούσαν σα διήγημα επιστημονικής φαντασίας που μιλάει για όντα από άλλους πλανήτες. Αποκρίθηκε πως δεν τον ένοιαζε πως ηχούσαν τα λεγόμενά του, αλλά ήταν σίγουρο πως ορισμένοι άνθρωποι στο δρόμο δεν ήταν άνθρωποι…
….» γιατί είναι απαραίτητο να πιστεύεις ότι κάθε άτομο μέσα σ’ ένα κινούμενο πλήθος είναι ανθρώπινο πλάσμα?», ρώτησε μ’ ένα ύφος μεγάλης σοβαρότητας.
CC: «Δεν μπορούσα πράγματι να εξηγήσω γιατί, αλλά παρατήρησα ότι αυτό είχα συνηθίσει να το θεωρώ ως δεδομένο».
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 55).
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση