Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Φιλοσοφικά κινήματα και σχολές της Αρχαιότητας
Το Μονοπάτι του Δον Χουάν (Ινδιάνικος Σαμανισμός)
Avaris:
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: « Η συζήτηση άρχισε με εικασίες γύρω από την ταυτότητα της γυναίκας που υποτίθεται πως είχε κλέψει την ψυχή μου. Μετά ο Δον Χουάν μου ζήτησε να του αφηγηθώ κάθε λεπτομέρεια της εμπειρίας μου….του αφηγήθηκα με προσεκτικό τρόπο όλη τη σειρά των γεγονότων».
…………..
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Τα πήγες πολύ καλά. Κέρδισες τη μάχη για την ψυχή σου. Αλλά αυτό το πράγμα είναι πολύ πιο σοβαρό από ότι νόμιζες. Χτες τη νύχτα η ζωή σου δεν άξιζε ούτε δυο δεκάρες. Είναι ευτύχημα το ότι στο παρελθόν έμαθες ορισμένα πράγματα. Αν δεν είχες μια κάποια εξάσκηση τώρα θα ήσουν νεκρός, γιατί όποιος κι αν ήταν αυτός που είδες χτες βράδυ είχε σκοπό να σ’ αποτελειώσει».
Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Πως ήταν δυνατόν, Δον Χουάν να μπορέσει αυτή να πάρει τη μορφή σου»?
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Πολύ απλό. Είναι μια diablera (Μαύρη Μάγισσα) κι έχει ένα καλό βοηθό απ’ την «Άλλη Πλευρά». Αλλά δεν τα κατάφερε και τόσο καλά στο να πάρει τη μορφή μου κι εσύ κατάλαβες το κόλπο της».
Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : «Ο Βοηθός απ’ το άλλο Μέρος είναι το ίδιο πράγμα μ’ ένα Σύμμαχο»?
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Όχι! Ο Βοηθός είναι ο υπηρέτης ενός diablero. Ο Βοηθός είναι ένα πνεύμα που κατοικεί στην Άλλη Μεριά του Κόσμου και βοηθάει κάποιον diablero στο να προκαλεί την αρρώστια και τον πόνο. Τον βοηθάει να σκοτώνει».
Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Μπορεί ένας diablero να έχει ταυτόχρονα κι ένα Σύμμαχο, Δον Χουάν»?
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Οι diableros είναι που έχουνε τους Συμμάχους, αλλά πριν κατορθώσει ένας diablero να υποτάξει έναν Σύμμαχο, συνήθως έχει έναν Βοηθό που τον βοηθάει στα έργα του».
Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: « Κι αυτή η γυναίκα που πήρε τη μορφή σου, Δον Χουάν? Δεν είχε Σύμμαχο, αλλά μόνον Βοηθό»?
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: «Δεν ξέρω αν είχε Σύμμαχο ή όχι. Σε μερικούς δεν αρέσει η Δύναμη του Σύμμαχου και προτιμούν έναν Βοηθό. Είναι δύσκολη δουλειά να υποτάξεις ένα Σύμμαχο. Είναι ευκολότερο να αποκτήσεις ένα Βοηθό στην Άλλη Μεριά του Κόσμου».
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Νομίζεις ότι μπορώ να αποκτήσω εγώ ένα Βοηθό»?
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Για να φτάσεις στο σημείο να ξέρεις το πώς μπορείς να αποκτήσεις ένα Βοηθό, πρέπει να μάθεις πολύ περισσότερα πράγματα………….
…..»Αυτή η Άλλη Μεριά είναι ο Κόσμος των Diableros…….
…..»Ο Ευεργέτης μου ήταν diablero και πολεμιστής ταυτόχρονα, η ζωή του έκλινε προς την κατεύθυνση της Δύναμης και της Βίας του κόσμου. Αλλά εγώ δεν είμαι τίποτε από τα δυό. Αυτή είναι η Φύση μου. Έχεις δει τον κόσμο μου απ’ την αρχή. Όσο για να σου δείξω τον Κόσμο του Ευεργέτη μου, μπορώ να σε οδηγήσω μέχρι το κατώφλι του κι εκεί θα πρέπει ν’ αποφασίσεις μόνος σου. Θα πρέπει να μάθεις γι’ αυτό τον κόσμο προσπαθώντας εσύ ο ίδιος μόνος σου. ….»
(« Η Διδασκαλία του Δον Χουάν», σ.204).
Avaris:
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «…..είναι πολύ καλύτερα ν’ αρχίσεις με τον τρόπο που άρχισα κι εγώ ο ίδιος. Τότε θα είναι ευκολότερο να καταλάβεις πόσο απλή αλλά και πόσο βαθιά είναι η διαφορά. Ένας diablero είναι ένας diablero κι ένας πολεμιστής είναι ένας πολεμιστής.
Ή μπορεί κάποιος να είναι και τα δυο. Υπάρχουν αρκετοί που είναι και τα δυο ταυτόχρονα. Αλλά ένας άνθρωπος που απλώς ταξιδεύει στα μονοπάτια της ζωής είναι τα πάντα. Σήμερα δεν είμαι ούτε πολεμιστής ούτε diablero. Για μένα υπάρχει μόνο το Ταξίδεμα στα Μονοπάτια που έχουν Καρδιά, σε κάθε Μονοπάτι που μπορεί να έχει Καρδιά.
Εκεί, σ’ αυτά, εγώ ταξιδεύω και το μόνο που αξίζει για μένα είναι να πορευτώ σ’ όλο τους το μήκος. Κι εκεί, εγώ, ταξιδεύω κοιτάζοντας, κοιτάζοντας με κομμένη την ανάσα».
(« Η Διδασκαλία του Δον Χουάν», σ.206).
Avaris:
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Το συγκεκριμένο πράγμα που πρέπει να μάθεις είναι πως θα φτάσεις στο άνοιγμα ανάμεσα στους Κόσμους και πως θα μπεις μέσ’ στον άλλο κόσμο.
Υπάρχει μια «χαραμάδα» ανάμεσα στους δυό κόσμους, ανάμεσα στον Κόσμο των Diableros και στον κόσμο των κοινών θνητών. Υπάρχει ένα μέρος που αυτοί οι δυό κόσμοι συμπίπτουν. Εκεί βρίσκεται το άνοιγμα. Ανοιγοκλείνει σαν πόρτα στον άνεμο.
Για να φτάσει κάποιος εκεί πρέπει να εξασκήσει τη θέλησή του. Πρέπει, θα έλεγα , ν’ αναπτυχθεί μέσα του ένας ακατανίκητος πόθος, μια αποκλειστική αφοσίωση προς αυτό το σκοπό. Αλλά αυτό πρέπει να το καταφέρει μόνος του, χωρίς τη βοήθεια κάποιας Δύναμης ή κάποιου ανθρώπου. Ο άνθρωπος μόνος του πρέπει να το συλλογίζεται και να το εύχεται μέχρι τη στιγμή που το σώμα του θα είναι έτοιμο ν’ «αντέξει στο Ταξίδι».
Αυτή η στιγμή αναγγέλεται από ένα παρατεταμένο τρεμούλιασμα των μελών του σώματος και από δυνατούς εμετούς. Ο άνθρωπος συνήθως δεν μπορεί να φάει ούτε να κοιμηθεί και σιγά σιγά χάνει τις δυνάμεις του. Όταν φτάσει η στιγμή που οι σπασμοί δεν σταματούν πλέον, ο άνθρωπος είναι έτοιμος για το ταξίδι και η «χαραμάδα ανάμεσα στους κόσμους» εμφανίζεται μπροστά ακριβώς στα μάτια του, σαν τεράστια πόρτα, ένα άνοιγμα που ανεβοκατεβαίνει. Όταν η χαραμάδα ανοίξει, ο άνθρωπος πρέπει να περάσει γλιστρώντας από μέσα της.
Είναι δύσκολο να δεις στην άλλη μεριά. Φυσάει διαρκώς, λες και είναι αμμοθύελλα. Ο άνεμος στριφογυρίζει. Ο άνθρωπος τότε πρέπει να προχωρήσει σε όποια κατεύθυνση θέλει. Απ’ τη δύναμη της θέλησής του θα εξαρτηθεί το αν θα είναι μικρό ή μεγάλο το ταξίδι του.
Ένας άνθρωπος με ισχυρή θέληση κάνει σύντομο ταξίδι. Όταν όμως είναι αναποφάσιστος και αδύνατος, το ταξίδι του είναι μακρύ και αμφίβολο.
Μετά απ’ αυτό, το «ταξίδι» φτάνει σ’ ένα μέρος που είναι κάτι σαν οροπέδιο. Είναι ενδεχόμενο να ξεχωρίσεις καθαρά μερικά απ’ τα χαρακτηριστικά αυτού του μέρους. Είναι ένα υπερυψωμένο πλάτωμα.
Πιθανό να τον αναγνωρίσεις απ’ τον άνεμο, ο οποίος σ’ εκείνο το μέρος γίνεται ακόμα πιο άγριος και σε μαστιγώνει ουρλιάζοντας ολόγυρά σου.
Πάνω στο πλάτωμα βρίσκεται η είσοδος αυτού του άλλου κόσμου. Και κει υπάρχει μια προβιά που χωρίζει τους δυο κόσμους. Οι νεκροί περνούν μέσα απ’ αυτή αθόρυβα, αλλά εμείς πρέπει να τη συντρίψουμε με μια κραυγή.
Ο άνεμος δυναμώνει, αυτός ο ίδιος άστατος άνεμος που φυσάει στο πλάτωμα. Όταν ο άνεμος έχει δυναμώσει αρκετά, ο άνθρωπος πρέπει να φωνάξει και τότε ο άνεμος θα τον σπρώξει μέσα απ’ το άνοιγμα. Εδώ χρειάζεται να είναι η θέλησή του ακλόνητη ώστε να μπορέσει ν’ αντισταθεί στον άνεμο. Του αρκεί ένα απαλό σπρώξιμο. Δε χρειάζεται να τον παρασύρει ο άνεμος μέχρι την άκρη του άλλου κόσμου.
Απ’ την στιγμή που θα βρεθεί στην άλλη μεριά, πρέπει ν’ αρχίσει να περιπλανιέται ολόγυρα.
Θα έχει μεγάλη τύχη αν βρει ένα Βοηθό κάπου εκεί κοντά – όχι πολύ μακριά από την είσοδο.
Ο άνθρωπος πρέπει να ζητήσει τη βοήθειά του. Μιλώντας με δικά του λόγια πρέπει να ζητήσει απ’ το Βοηθό να τον διδάξει και να τον κάνει diablero. Όταν ο Βοηθός συμφωνήσει, σκοτώνει τον άνθρωπο επι τόπου και τον διδάσκει όσο είναι νεκρός…..»
(Η Διδασκαλία του Δον Χουάν, σ. 206)
Avaris:
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «….. Όταν θα κάνεις κι εσύ αυτό το ταξίδι, εξαρτάται βέβαια κι απ’ την τύχη σου, ίσως συναντήσεις κάποιο μεγάλο diablero μέσα στο Βοηθό που θα σε σκοτώσει και θα σε διδάξει.
Αν και τις περισσότερες φορές, συναντά κανείς μικρότερους brujos (βλ. Μάγους) που λίγα πράγματα έχουν να του διδάξουν. Αλλά ούτε εσύ, ούτε αυτοί έχετε τη Δύναμη να αρνηθείτε.
Η καλύτερη περίπτωση είναι να συναντήσεις έναν άντρα Βοηθό για να μην τυχόν και πέσεις θύμα μιας diablera που θα σε κάνει να υποφέρεις με απίστευτο τρόπο. Έτσι είναι πάντα οι γυναίκες.
Αλλά αυτό εξαρτάται μόνο απ’ την τύχη, εκτός βέβαια κι αν ο ευεργέτης σου είναι κι αυτός μεγάλος diablero, οπότε θα έχει πολλούς Βοηθούς στον άλλο κόσμο και θα μπορεί να σε καθοδηγήσει ώστε να συναντήσεις έναν ορισμένο Βοηθό.
Ο ευεργέτης μου ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Με καθοδήγησε να συναντήσω το δικό του πνεύμα Βοηθό.
Μετά το «Γυρισμό» σου δε θα είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Είσαι υποχρεωμένος να ξαναγυρνάς κάθε τόσο και να βλέπεις το Βοηθό σου.
Και πρέπει να περιπλανιέσαι όλο και πιο μακριά απ’ την είσοδο, μέχρι που τελικά κάποια μέρα θα πας πολύ μακριά και δε θα μπορέσεις να ξαναγυρίσεις.
Μερικές φορές κάποιος diablero μπορεί να παγιδέψει μια ψυχή, να την περάσει στον άλλο κόσμο και να την αφήσει στη φύλαξη του Βοηθού του μέχρι που να στερήσει το άτομο απ’ όλη τη Δύναμη της Θέλησής του.
Σ’άλλες περιπτώσεις, όπως στη δική σου για παράδειγμα, η ψυχή ανήκει σ’ ένα πρόσωπο με ισχυρή θέληση και ο diablero ίσως να την κρατάει κρυμμένη μες’ στο σακούλι του , γιατί αλλιώς είναι πολύ δύσκολο να την κουβαλήσει.
Σε τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπως η δική σου, μια μάχη μπορεί να αποφασίσει την έκβαση αυτής της κατάστασης- μια μάχη στην οποία ο diablero θα χάσει ή θα κερδίσει τα πάντα. Αυτή τη φορά έχασε τη μάχη κι αναγκάστηκε ν’ αφήσει ελεύθερη την Ψυχή σου. Αν είχε νικήσει θα την είχε πάρει και θα την έδινε στο Βοηθό του για πάντα».
Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: « Μα με ποιο τρόπο νίκησα»?
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Δε μετακινήθηκες απ’ το «Σημείο» σου. Αν μετακινιόσουνα έστω κι ένα πόντο απ’ αυτό θα είχες συντριβεί. Διάλεξε τη στιγμή που έλειπα σαν την πιο κατάλληλη για να χτυπήσει και τα κατάφερε καλά. Απέτυχε γιατί δεν είχε υπολογίσει το χαρακτήρα σου, που είναι βίαιος και γιατί επίσης δε μετακινήθηκες απ’ το «Σημείο» σου, πάνω στο οποίο όταν βρίσκεσαι είσαι ακατανίκητος».
Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Αν μετακινιόμουνα πως θα με σκότωνε»?
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: « Θα σε είχε χτυπήσει σαν αστροπελέκι. Μα πάνω απ’ όλα θα είχε κρατήσει την ψυχή σου κι εσύ θα αργοπέθαινες».
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Και τι πρόκειται να γίνει τώρα Δον Χουάν»?
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Τίποτε. Κέρδισες και πήρες πίσω την ψυχή σου. Ήταν μια καλή μάχη. Έμαθες πολλά πράγματα χτες τη νύχτα».
( Η Διδασκαλία του Δον Χουάν, σ. 207).
Avaris:
Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: « Η μέθοδος διδασκαλίας του Δον Χουάν απαιτούσε εξαιρετική προσπάθεια από μέρους του μαθητευόμενου. Και πραγματικά, ο απαιτούμενος βαθμός συμμετοχής ήταν τόσο υψηλός και έντονος, ώστε με το τέλος του 1965 χρειάστηκε να εγκαταλείψω τη Μαθητεία. Μπορώ να πω τώρα, κάτω από το πρίσμα των πέντε χρόνων που μεσολάβησαν, ότι εκείνη την εποχή η διδασκαλία του Δον Χουάν είχε αρχίσει να θέτει σε σοβαρή απειλή την «ιδέα μου για τον κόσμο». Είχα αρχίσει να χάνω τη σιγουριά (αυτή που έχουμε όλοι μας) ότι η πραγματικότητα της καθημερινής ζωής είναι κάτι που μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο».
….» Την εποχή που εγκατέλειψα τη Μαθητεία πίστευα πως η απόφασή μου ήταν τελειωτική: δεν ήθελα να ξαναδώ πια τον Δον Χουάν. Ωστόσο, τον Απρίλιο του 1968, παίρνοντας στα χέρια μου ένα από τα πρώτα αντίτυπα του βιβλίου μου, ένοιωσα υποχρεωμένος να του το δείξω. Πήγα να τον επισκεφτώ.
Κατά μυστηριώδη τρόπο, ο δεσμός μας Δασκάλου – Μαθητή αποκαταστάθηκε πάλι κι έτσι άρχισε ένας δεύτερος κύκλος Μαθητείας πολύ διαφορετικός από τον πρώτο. Δε φοβόμουν πλέον τόσο όσο στο παρελθόν, αλλά και ο τρόπος διδασκαλίας του Δον Χουάν είχε γίνει πιο ελαστικός.
Γελούσε συχνά και μ’ έκανε και μένα να γελάω. Φαινόταν να υπάρχει μια σκόπιμη πρόθεση από μέρους του να ελαχιστοποιεί γενικά τη σοβαρότητα του εγχειρήματος. Στις αληθινά κρίσιμες στιγμές αυτού του δεύτερου κύκλου,υιοθετούσε μια κλοουνίστικη συμπεριφορά και με τον τρόπο αυτό με βοηθούσε να ξεπερνώ εμπειρίες που εύκολα θα μπορούσαν να γίνουν τυραννικές. Η αρχή του ήταν ότι για ν’ αντέξει κανείς τη σύγκρουση και τον παράξενο χαρακτήρα της Γνώσης στην οποία με μυούσε, χρειαζόταν μια ελαφριά και υπάκουη διάθεση».
«Ο λόγος που φοβήθηκες κι έφυγες ήταν που ένοιωθες τον εαυτό σου τόσο πολύ σημαντικό», έλεγε, εξηγώντας την προηγούμενη απόδρασή μου.
« Όταν νοιώθεις σημαντικός, γίνεσαι βαρύς, αδέξιος, ματαιόδοξος. Για να γίνεις άνθρωπος της Γνώσης, πρέπει να είσαι ελαφρύς και ρευστός».
(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 16).
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση