ΑΚΟΥς ΝΑ ΛΕΝΕ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ....
Ακόμα στα μικρά χωριά της Ελληνικής υπαίθρου...τις νύχτες του χειμώνα οι γέροντες μαζεμένοι γύρω από την ξυλόσομπα ακούς να λένε...είναι παραμύθια?Είναι αλήθειες κόσμων που δεν χάθηκαν ποτέ?....Είναι εικόνες για μάτια καθαρά ανθρώπων που δεν τυφλώθηκαν από τον θολό αγέρα της πόλης??....Μπορεί να είναι απλά οι χάντρες από τα κεχριμπαρένια κομπολόγια των γερόντων που διηγούνται τούς αιώνες που χρειάστηκαν να γίνουν λίθοι...ή μάλλον..λήθη....μπορεί ακόμη να φταίει και το τσίπουρο και η μοναξιά και η ερήμωση όλα μπορεί..μα ένα ξέρω καλά.
Οι ιστορίες αυτές δεν είναι ψεύτικες...όχι καθόλου...είναι χαραγμένες σε γυαλί και μετάξι αιώνες τώρα αφουγκράσου με ευλάβεια,οι γέροντες δεν λένε ψέματα...λένε αυτά που είδαν με τα μάτια τους τα θολά από τα γηρατειά,ίσως κάποια βραδιά εκεί κοντά στην ξυλόσομπα που τούς γλυκοπήρε λίγο ο ύπνος στον καφενέ.ΔΙΟς ΑΕΤΟς.
http://www.youtube.com/watch?v=PgIPimW9VTE
Στίχοι: Κ.Χ Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Ακούς να λένε στα χωριά οι γέροντες τα βράδια
κάτι μυστήρια πράματα που χτίζουν τα σκοτάδια.
Λένε για της Υπαπαντής το μέγα πανηγύρι
πως το λιβάνι πέτρωνε πριν μπει στο θυμιατήρι.
Λένε πως ψέλναν τα πουλιά στ' αριστερό ψαλτήρι
κι απ' τα πηγάδια φέρνανε κρασί οι καλογήροι.
Λένε για κάτι χαϊμαλιά που παίζαν στο μπαρμπούτι
κι ο γούμενος τα βάφτιζε με αίμα και μπαρούτι.
Λένε πως όποιος τα φορεί φτερά βγάζει στην πλάτη,
γίνεται αλαφροΐσκιωτος ψωμί τρώει κι αλάτι.
Ακούς να λένε στα χωριά πως και η ευχή του πιάνει
γιατί τα βόλια, αίματα είχαν του Μακρυγιάννη.
Λένε πως ο φουστανελάς πληγές είχε σαράντα
γι αυτό κι αλαφροΐσκιωτοι είμαστε λίγοι πάντα.