'Αρθρα και συζητήσεις: 'Εσωτερικές Σχολές και Μυητικά Συστήματα > Άλλες σχολές
Νέα Ακρόπολη
Ορφέας:
--- Παράθεση από: ΚΡΑΧΤΗΣ στις Οκτωβρίου 09, 2013, 16:10:47 ---
--- Παράθεση ---Το Ένα πολλαπλασιαζόμενο γεννά τα πάντα τα οποία περιέχουν το Ένα. Το Ένα όμως δεν μερίζεται γιατί θα έπαυε να είναι Ένα, πως όμως πολλαπλασιάζεται; Η απάντηση είναι ότι προβάλει τον εαυτόν του ως είδωλο και καθρεπτίζεται, παράγοντας ένα δεύτερο Ένα. Πολλαπλασιαζόμενο – τείνει προς το Άπειρο – και η ίδια ουσία του βρίσκεται σε όλα τα πολλαπλάσιά του. Επειδή όμως δεν μερίζεται, η ενέργειά του μεριζόμενη τείνει προς το Μηδέν και ως εκ τούτου τα υποπολλαπλάσια της ενέργειάς του μοιράζονται σε όλα
--- Τέλος παράθεσης ---
.
Αγαπητέ Ορφέα γειά σου.
Εδώ περιγράφετε ο κόσμος σαν μεγάλο καθρέπτη του ΕΝΑ και όλα τα γεννήματά του είδωλα. Αυτό τείνει περσότερο στην οπτική ότι είμαστε από την ουσία του θεού και όχι γεννημένα δημιουργήματά του. Αλλά από την άλλη όμως τα ενοποιείς λέγοντας ότι είμαστε και παιδιά δικά του γεννημένοι από αυτό, άρα ξεχωριστή ουσία από αυτό.
ή αυτό το ΕΝΑ είναι αμέσως γονέας μας άρα μερίζετε και δεν είμαστε ουσία του αλλά ξεχωριστή ουσία προερχόμενη από την δική του ή είμαστε κομμάτια δικά του και είδωλά του. Δεν μπορούν να ισχύουν και τα δυο.
...
--- Τέλος παράθεσης ---
Αγαπητέ ΚΡΑΧΤΗΣ χαίρε και συγγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση….
Όταν προσπαθούμε να παρουσιάσουμε κοσμογονία και μάλιστα ιδωμένη από τα μάτια της εσωτερικής φιλοσοφίας, δυσκολευόμαστε να αποδώσουμε έννοιες βρίσκοντας φυσικά ανάλογα ή έστω κατανοητές περιγραφές. Έτσι αναγκαζόμαστε πολλές φορές να καταφεύγουμε σε λογισμούς που φαντάζουν παράλογοι ή σε νοητικές ακροβασίες που ενίοτε από διαφορετική σκοπιά γίνονται αντιληπτές πολύ διαφορετικά. Μιλάμε π.χ. για αρχή, όταν ακόμα δεν υπάρχει χρόνος. Μη έχοντας όμως άλλα νοητικά εργαλεία, αναγκαζόμαστε να παρουσιαζόμαστε πλημμελείς στις καταθέσεις μας.
Σε μια αυθαίρετη λοιπόν παρουσίαση, θέσαμε ως αρχή το Άπειρο. Το «Άπειρο» απέσυρε εν μέρει τον εαυτό του και η απουσία του φανέρωσε το «Μηδέν». Το «Άπειρο» το οποίο ΕΙΝΑΙ, με το «Μηδέν» ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, συζεύχθηκαν και γέννησαν το «Ένα».
Το «Άπειρο» άπειρα ενεργητικό, χαρακτηρίζεται από άπειρες ικανότητες αλλά μηδενικές δυνατότητες περιορισμένης μορφής, το δε «Μηδέν» ως άπειρα παθητικό, χαρακτηρίζεται από μηδενικές ικανότητες αλλά άπειρες δυνατότητες μορφικής έκφρασης.
Το «Άπειρο» γεωμετρικά είναι ένας κύκλος, όπου το κέντρο του είναι παντού και η περιφέρειά του, πουθενά. Το «Μηδέν» γεωμετρικά είναι ένας κύκλος που περικλείει το τίποτα, το οποίο όμως δεν είναι τίποτα (κβαντικό «κενό»).
Το «Ένα» ουσιαστικά παρουσιάζεται με δύο ιδιότητες. Μία του απειρισμού, της τάσης του να τείνει στο άπειρο και άλλη του μηδενισμού, της τάσης του να τείνει στο μηδέν. Έτσι, πολλαπλασιαζόμενο τείνει στο άπειρο χωρίς να το φτάνει και μεριζόμενο τείνει προς το μηδέν χωρίς να γίνεται. Το «Ένα» χαρακτηρίζεται ως καθαρή «Κίνηση». Κάθε κίνηση βέβαια έχει μιαν ενδογενή ιδιότητα, την Αδράνεια. Αυτήν «προβάλλει» και μέσω αυτής «καθρεπτίζεται», μελετώντας η «Κίνηση» τον εαυτό της. Αρχή του Χρόνου….
Στην κβαντομηχανική, πριν παρατηρηθεί ένα φαινόμενο, η κβαντική κυματοσυνάρτηση δηλώνει έναν «κόσμο» διπλής υφής, και ουσίας και ενέργειας. Παράδειγμα η Γάτα του Σρέντιγκερ, όπου, όσο και αν η κοινή λογική δεν μπορεί να το δεχτεί, στην αρχική κατάσταση η γάτα είναι και ζωντανή και νεκρή. Από την στιγμή που «ανοίξουμε το κουτί» και παρατηρήσουμε, η κυματοσυνάρτηση καταρρέει και μας δείχνει την ΜΙΑ μόνον πιθανή κατάσταση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η άλλη πιθανή κατάσταση έχει εξαφανιστεί, αλλά παραμένει ως «σπέρμα» αφανής και μπορεί να εκδηλωθεί πάλι από μια διαφορετική επιλογή.
Μπορεί να φαινόμαστε λόγω κατάρρευσης της κυματοσυνάρτησης μόνον μορφές (δημιούργημα της Ενέργειας), όμως σπερματικά παραμένουμε ως γεννηθέντες από αυτήν, ουσία της ίδιας θεϊκής ουσίας. Είμαστε αναλογικά και τα δύο, όπως το Φως είναι και σωματίδιο και ταυτόχρονα ηλεκτρομαγνητικό κύμα. Σχετικά βέβαια με τον κανόνα της αναλογίας, έχει ισχύ, αρκεί την αναλογία να μην την εκλαμβάνουμε ως ταυτότητα των δύο ξεχωριστών και διαφορετικών φαινομένων. Ο κανόνας της Αναλογίας σημειωτέον ισχύει μόνον στον κόσμο της μορφής….
Ορφέας:
--- Παράθεση από: γαραντζώτης γιάννης στις Οκτωβρίου 12, 2013, 22:35:57 ---Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε , αγαπητέ Ορφέα, (που τσίμπησες στην δημοσίευσή μου και έτρεξες να σχολιάσεις την άλλη άποψη, αν και δεν φάνηκες το ίδιο πρόθυμος ( όπως εσύ δήλωσες) στο να σχολιάσεις και τα της Νέας Ακρόπολης, που είναι και το κύριο θέμα του διαλόγου μας).
Δεν πειράζει όμως, αν και δεν θεωρώ πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να δώσω προέκταση στο οντολογικό ζήτημα, ας σχολιάσω λίγο αυτά που γράφεις.
Κατ αρχήν, γράφεις…
«Η μερική θεώρηση του πανθεϊσμού, όπως αυτός παρουσιάστηκε από τον Ορφισμό, μπορεί να οδηγήσει στην μονομερή αντίληψη ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέρος του «θείου», αντίληψη η οποία από μιαν οπτική είναι πασιφανώς αληθής, από μιαν άλλη όμως θεώρηση, παντελώς λανθασμένη.»
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σε ρωτήσω, αν με τον όρο Ορφισμός, εννοείς τα πιο κάτω ή κάτι το διαφορετικό.
--- Τέλος παράθεσης ---
Αγαπητέ Γιάννη, φαίνεται μάλλον πως σε ενόχλησαν κάποια σχόλιά μου, χωρίς ειλικρινά να έχω την παραμικρή πρόθεση για κάτι τέτοιο. Θέλω να πιστεύω βέβαια ότι δέχεσαι σχολιασμό, κριτική και ενίοτε αντίρρηση για τα γραφόμενά σου….Το ότι δεν σχολίασα μέχρι τώρα τίποτα περί «Νέας Ακρόπολης», δεν είναι θέμα απροθυμίας αλλά άγνοιας και προσμονής. Προσμένω να παρουσιάσεις τα περί Ν.Α. τα οποία αφού μελετήσω να παρουσιάσω άποψη, καθότι, πράγματι τελώ σε άγνοια για το θέμα και θα ήταν ανόητο να παρέμβω τώρα.
Για το ερώτημά σου αν με τον όρο «Ορφισμός» εννοώ όσα παραθέτεις στην συνέχεια, ομολογώ ότι τα γραφόμενά σου φανερώνουν άρτια γνώση για το θέμα και ευχαριστώ για τον πλούτο των καταθέσεών σου. Προσωπικά ως μη θρήσκος, δεν εξετάζω τον Ορφισμό ως θρησκεία, αλλά ως τον αρχικό «εσωτερικό Μύθο», μέσα από τον οποίο προσπαθώ να βρω τα στοιχεία που δίνουν απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, σχετικά με θεούς, κόσμους και ανθρώπους. Σημειωτέον, με τον ίδιο τρόπο εξετάζω και τους μύθους των άλλων θρησκειών, αποθησαυρίζοντας αυτούς, βλέποντας όμως με λύπη την κατάληξη αυτών να καταντούν θρησκευτικά δόγματα.
Ορφέας:
--- Παράθεση από: γαραντζώτης γιάννης στις Οκτωβρίου 12, 2013, 22:37:41 ---Ο Ορφισμός είναι επίσης μια μυστηριακή Θρησκεία, όπως της Δήμητρας και της Περσεφόνης, με την οποία έχει κοινή την πίστη προς την άλλη ζωή και με την οποία άλλωστε συνδέθηκε. Γέφυρα ανάμεσα στη διδασκαλία των Ορφικών για την μετεμψύχωση και την παλιά ελληνική λατρεία των ηρώων, αποτελούν οι παρακάτω στίχοι του Πινδάρου: Όμως εκείνοι, των οποίων η Περσεφόνη δέχεται τη μετάνοια,
αυτών την ψυχή στέλνει το ένατο έτος πίσω στον ήλιο τον πάνω κόσμου. Εκεί γίνονται σεβαστοί, ηγεμόνες, άνδρες ισχυροί και μεγάλοι σοφοί και10 μέλλον τους λ α τ ρε ύ ει σαν ήρωες».
Ελάχιστα πάντως γνωρίζουμε για τα Ορφικά Μυστήρια και για τις τελετές εξαγνισμού και μύησης που συνέβαιναν σε αυτά. Είναι όμως σίγουρο ότι η μύηση, παραδίνοντας τον μύστη στο Θάνατο, τον έκανε να ξαναγεννηθεί και αφυπνιστεί σε μια νέα, πληρέστερη και τελειότερη ζωή. Στη διάρκεια των Μυστηρίων ο μύστης μεταλάμβανε «άρτου και
οίνου», που αντιπροσώπευαν αντίστοιχα τη Δήμητρα και το Βάκχο!
Ο Ιεροφάντης μυητής παρουσίαζε συμβολικά πριν την τελική αποκάλυψη, κρασί και ψωμί στον υποψήφιο, που έπρεπε να το φάει και να το πιει, σα σύμβολο ότι το πνεύμα επρόκειτο να αναζωογονήσει την ύλη, δηλαδή ότι επρόκειτο να εισέλθει μέσα του η Θεία σοφία, μέσω αυτού που επρόκειτο να του αποκαλυφθεί.
Απ’ όλα τα παραπάνω είναι σαφής η μεγάλη, αν και όχι αξιοπερίεργη, ομοιότητα της Ορφικής θρησκείας με το Χριστιανισμό και τα χιλιάδες δάνεια που έχει πάρει ο δεύτερος από την πρώτη. Τι να πρωτοαναφέρουμε; Την ιδέα του προπατορικού αμαρτήματος, την ιδέα του Θεού λυτρωτή, που από Διόνυσος γίνεται στο Χριστιανισμό Ιησούς Χριστός («εγώ ειμί η άμπελος, η αλήθεια και η ζωή»). Την ιδέα της θείας μετάληψης με άρτο (Δήμητρα) και οίνο (Διόνυσο) που γίνεται στο Χριστιανισμό το «σώμα και αίμα του Χριστού»; Την έννοια της «θείας χάρης»; Την ιδέα του Άδη και της κόλασης (τιμωρίας) ανάλογα με το παράπτωμα του καθενός και τόσα άλλα.
Το Καθολικό Έλεος
Έτσι ήταν πολύ φυσικό να τους γεννηθεί μια συμπάθεια και μια ουσιαστική ταύτιση με όλα τα είδη της ζωής και της φύσης, έτσι που να βιώνουν μια ολιστική αντίληψη και μια ευθεία συμμετοχή τους στο παγκόσμιο πνεύμα. Αυτή ακριβώς η διάσταση που υπερβαίνει την αντίληψη Έλλην και βάρβαρος, άνθρωπος και ζώο, υποκείμενο και αντικείμενο, είναι εκείνη που κάνει την Ορφική ιδέα υπερβατική και
μοναδική.
Τέλος επισημαίνουμε επίσης τις μεγάλες μεταφυσικές ομοιότητες του Ορφισμού με το Βουδισμό- άγνοια, μη βία, κάρμα, μετενσάρκωση, απελευθέρωση και επιστροφή στην πρωταρχική κατάσταση. Σημαντική είναι επίσης η ομοιότητά τους στην μεταθανάτια πορεία και οι οδηγίες που δίνονται στη ζωή στον μυημένο πώς να αντιμετωπίσει την μεταθανάτια κατάσταση και να απελευθερωθεί απ’ αυτήν. Οι οδηγίες αυτές των χρυσών πινακίδων που βρέθηκαν σε τάφους μυημένων Ορφικών μοιάζουν έτσι πολύ με την Θιβετανική Βίβλο των Νεκρών.
Για όλα , τα παραπάνω, Ορφέα, πρέπει να έχουμε την ειλικρίνεια, πριν τα επικαλεστούμε να παραδεχτούμε πως, όχι μόνο δεν έχουμε αποδείξεις πως πράγματι έτσι ήταν, αλλά πως δεν έχουμε ούτε και λανθάνουσες ιστορικές, σύγχρονες του Ορφισμού ενδείξεις.
Όλες αυτές οι θεωρήσεις, πηγάζουν κυρίως από τους Στωικούς και τους Νεοπλατωνικούς, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να ανταγωνιστούν τις σύγχρονές τους φιλοσοφικές χριστιανικές θέσεις, πέσανε στην ανάγκη να δώσουν ένα νέο (υποτιθέμενο) νόημα στις αρχαίες θρησκευτικές και φιλοσοφικές αντιλήψεις.
Ήλθαν στη συνέχεια, κυρίως στον εικοστό αιώνα, οι τέκτονες και επικύρωσαν, όπως τους βόλευε και παρήγαγαν πλήθος υποτιθέμενων αυθεντικών μελετών, αλλά στην πραγματικότητα ιστορικών μυθοπλασιών αν όχι και μυθιστορημάτων για να στηρίξουν τις θέσεις τους.
Εδώ λοιπόν είναι που χρειάζεται μεγάλη προσοχή.
--- Τέλος παράθεσης ---
Ο κατεξοχήν ποιητής του Ορφισμού είναι ο Πίνδαρος, όμως δεν λείπουν και από άλλους ονομαστούς της αρχαιότητας, όπως από τους τραγωδούς και από τον Αριστοφάνη. Γράφτηκε ότι άλλο η Ορφική αντίληψη και άλλο η Ομηρική. Για τον Όμηρο γράφει ο Γράβιγγερ ότι λεηλάτησε τα Ορφικά, παραθέτοντας ως απόδειξη στοίχους ακέραιους του Ορφισμού μέσα στα Ομηρικά έπη. Από εκείνους όμως που ουσιαστικά αντιγράφουν κατά κόρον τον Ορφισμό, κύρια είναι ο Πυθαγόρας και κυρίως μέσω αυτού ο Πλάτωνας. Ο μεν Πυθαγόρας όμως, παρότι στηρίχτηκε στον Ορφισμό, παρουσίασε ένα δικό του σύστημα που πολλάκις παρέκλινε από αυτό, ο δε Πλάτωνας, παρότι χρησιμοποιεί κατά κόρον Ορφικές αρχές και ιδέες μέσω των βιβλίων των Πυθαγορείων, αλλά και παλαιότερων πηγών, καταφέρεται εναντίον του. Πιθανόν η αρνητική κριτική του να στρέφεται ενάντια στους ορφικούς της εποχής του, οι οποίοι δυστυχώς αρχίζουν και παρουσιάζουν δείγματα δεισιδαιμονιών.
Οι Στωικοί διασώζουν πράγματι μεγάλο πλούτο της Ορφικής αντίληψης, όμως δυστυχώς αναμειγμένη με ξένα ή αλλοιωμένα στοιχεία, σε βαθμό που σαν πηγή γνώσης, πράγματι να μη θεωρούνται η πλέον αξιόπιστη, όπως βέβαια και οι μετέπειτα νεοπυθαγόρειοι και νεοπλατωνικοί.
Ο χριστιανισμός ως Γνωστική εβραϊκή αίρεση, ασπάσθηκε πολλά στοιχεία του ήδη όμως αλλοιωμένου Ορφισμού. Ο δε Βουδισμός, μέσω δύο διαφορετικών επιρροών χρονικά πολύ απομακρυσμένων, στην βάση του έχει πολλά κοινά στοιχεία. Πρώτον, ότι ο Βουδισμός εμφανίστηκε σε μια περιοχή όπου κατά το παρελθόν είχε κυριευθεί από τους Άριους και ανέπτυξε κοινό πολιτισμό με όλους τους λοιπούς Άριους και δεύτερον, γίνεται εμφανής η επιπλέον επιρροή του Ελληνικού πολιτισμού μέσω του κράτους της Βακτριανής που κυβέρνησαν οι επίγονοι του Μ. Αλεξάνδρου.
Όσο για τους Τέκτονες, πολλοί πράγματι αναπαράγουν μυθοπλασίες, υπάρχουν όμως και λίγοι αξιόλογοι που μας παρέδωσαν αξιόλογες επιστημονικές μελέτες για την Ορφική διδασκαλία, είτε ως προχωρημένη γνώση είτε ως μυητική διδαχή....
Ορφέας:
--- Παράθεση από: γαραντζώτης γιάννης στις Οκτωβρίου 12, 2013, 23:49:07 ---Στη συνέχεια, αγαπητέ Ορφέα, διαπιστώνω στη συλλογιστική σου, πλήθος αυθαιρεσιών που μας οδηγούν σε νοητικά αδιέξοδα.
Λες π.χ…
«Είναι λοιπόν ο άνθρωπος μέρος ή δημιούργημα του «θείου»;
Απάντηση στο δίλημμα δεν υπάρχει διότι ισχύουν και τα δύο….»
Από πού βγαίνει αυτό το συμπέρασμα?
Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα το εντοπίζω αλλού…
Σχολιάζοντας αυτά που παράθεσα και τα οποία δεν αποτελούν ούτε δικές μου σκέψεις, ούτε και απόψεις, (όσο και αν σου φαίνεται παράξενο αυτό), μένεις στο σημείο που γράφω πως το Εν είναι άπειρο και εκεί ανακαλύπτεις… την ΑΝΤΙΦΑΣΗ.
Ποιος αλήθεια όρισε πως το Εν είναι περιορισμένο και όχι απεριόριστο?
Ποιος επίσης όρισε πως αυτό που εμείς αποκαλούμε… άπειρο (όχι σαν έννοια, αλλά σαν ουσία), δεν μπορεί να είναι περιορίσιμο?
Σου θυμίζω μόνο τον ορισμό δύο παράλληλων ευθειών που ναι μεν στην περιορισμένη έκταση της Ευκλείδειας γεωμετρίας, δεν έχουν κανένα κοινό σημείο, αλλά παρ όλα αυτά συναντώνται στο άπειρο.
--- Τέλος παράθεσης ---
Για το δίλημμα αν ο άνθρωπος είναι μέρος ή δημιούργημα του «θείου», έχουμε τοποθετηθεί μερικώς σε προηγούμενη κατάθεση. Για δε την αντίφαση ότι το Εν είναι Άπειρο, το δε Εν είναι ορισμένο το δε Άπειρο αόριστο και θα αρκούσε αυτό για να δειχθεί ότι δεν ταυτίζονται. Εκ της εννοίας και μόνον του Α-πείρου, του χωρίς πέρας, εύλογα φαίνεται ότι δεν είναι περιορίσιμο.
Τέλος, ο ορισμός που χρησιμοποιούσαμε για τον ορισμό των παράλληλων ευθειών, λέγοντας ότι ενώνονται στο άπειρο, δηλώνει ακριβώς τον αντίθετο ορισμό, ότι δηλαδή δεν ενώνονται ποτέ, όσο και να προεκταθούν….
Ορφέας:
--- Παράθεση από: γαραντζώτης γιάννης στις Οκτωβρίου 12, 2013, 23:49:07 ---Στη συνέχεια, αγαπητέ Ορφέα, διαπιστώνω στη συλλογιστική σου, πλήθος αυθαιρεσιών που μας οδηγούν σε νοητικά αδιέξοδα.
...
Το σίγουρο είναι Ορφέα, πως το κάθε δένδρο το αναγνωρίζουμε από τους καρπούς του.
Έτσι, το μόνο σίγουρο είναι πως η έννοια της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υπήρξαν καρπός του πολυθεϊσμού.
Αντίθετα, καρπός των πανθεϊστικών αντιλήψεων υπήρξαν τα αυταρχικά και απολυταρχικά καθεστώτα.
Αν υπάρχει κάποια απορία ή αντίρρηση σε αυτό το τελευταίο, το οποίο είναι και άμεσα συνυφασμένο με το σύστημα διοίκησης της Νέας Ακρόπολης, πολύ ευχαρίστως να το αναλύσουμε διεξοδικότερα.
--- Τέλος παράθεσης ---
Δεν αρκεί μόνο ο πολυθεϊσμός για την ανάπτυξη της Δημοκρατίας και Ελευθερίας, τρανταχτό παράδειγμα η Αίγυπτος. Σίγουρα όμως ο μονοθεϊσμός είναι επιλογή των απολυταρχικών καθεστώτων. Εκείνο που επηρεάζει δραστικά για την εμφάνιση και την ανάπτυξη της Δημοκρατίας είναι η έλλειψη φόβου προς το θείο και αυτό είναι που επιτεύχθηκε στην αρχαιοελληνική κοινωνία. Σε αυτό φυσικά έχει μεγάλη συμβολή ο Όμηρος αλλά δεν έλλειψε και η αντίθετη προσπάθεια της αριστοκρατίας για ολοκληρωτισμό, από έναν άλλον θεωρητικό του πολυθεϊσμού – τον Ησίοδο – ο οποίος στο όνομα της επιστροφής στην παλαιότερη ηθική και τάξη, προσπάθησε να προάγει τον φόβο, τονίζοντας την αδυναμία μας απέναντι στην παντοδυναμία των θεών. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Ησίοδου με το γεράκι και το μικρό πουλί, όπου το γεράκι λέει του μικρού πουλιού: «Τι σκούζεις και χτυπιέσαι έρμο και δεν αποδέχεσαι την μοίρα σου; Δεν ξέρεις ότι εγώ είμαι πολύ δυνατότερός σου και αν θέλω σε αφήνω ή αν θέλω σε τρώγω;» Αντίλογο όμως σε αυτό είχε προβλέψει ο Ορφισμός, με το μήνυμα που διέδιδε ότι, θεοί και άνθρωποι είναι από το ίδιο γένος, από γένος θεϊκό. Αυτό θα τονίσει αργότερα ο Ηράκλειτος, διδάσκοντας ότι οι άνθρωποι είναι θνητοί θεοί και οι θεοί άνθρωποι αθάνατοι.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση