'Αρθρα και συζητήσεις: 'Εσωτερικές Σχολές και Μυητικά Συστήματα > Κριναετός
Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
Ορφέας:
ΔΕΚΑΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ
«Η Κοινωνία δημιουργήθηκε λόγω των αναγκών οι οποίες είναι απαραίτητες σε κάθε άτομο για την ύπαρξή του.
Η Ανάγκη είναι το δικαίωμα και το χρέος του ζήν.
Εξ αυτής απορρέει το Καθήκον, το οποίον είναι το χρέος να σεβόμεθα το δικαίωμα της ζωής και τις ανάγκες των άλλων».
Νοηματική Εκδίπλωση του Δεκάτου Τετάρτου Θεωρήματος
Α. Εξωτερική Ερμηνεία του Θεωρήματος
Β. Εσωτερική Ερμηνεία του Θεωρήματος
Ορφέας:
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ
Α. Εξωτερική Ερμηνεία
Από την μελέτη των προηγουμένων δύο Θεωρημάτων καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η Κοινωνία δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα, αλλά αποτελεί Νόμο ο οποίος απορρέει από τον Θεό και στοχεύει στην υπηρέτηση συγκεκριμένου στόχου.
Το παρον Θεώρημα δηλώνει ότι ο Νόμος της Κοινωνίας εξυπηρετεί τις ανάγκες του ατόμου, δηλαδή του όντος εκείνου που δημιουργήθηκε μεν από τον Θεό, αλλά τελεί υπό την επίδραση της εωσφορικής διαιρέσεως.
Το άτομο, λοιπόν, έχει ανάγκες απαραίτητες για την ύπαρξή του. Τούτο σημαίνει ότι οντολογικώς η ύπαρξη του ανθρώπου δεν είναι κάτι το κατακτημένο, αλλά επιτυγχάνεται εφ' όσον ο άνθρωπος ικανοποιήσει τις εκ φύσεως ανάγκες του.
Ο άνθρωπος είναι Όν υπό αίρεσιν· φέρει την Ζωή, δεν είναι Ζωή. Ερχόμενος στον κόσμο, φέρει εκ φύσεως ανάγκες οι οποίες έχουν έναν και μοναδικό σκοπό: να βοηθήσουν τον άνθρωπο να γίνει Όν Ζών, δηλαδή να καταστή ο ίδιος Ζωή.
Τίθεται ευθύς αμέσως το ερώτημα: Τί είναι οι ανάγκες; Και ποιές είναι αυτές;
«Ανάγκη είναι το δικαίωμα και το χρέος του ζήν».
Μία κατ' ουσίαν είναι η ανάγκη την οποία κομίζει μαζύ του ο άνθρωπος στον κόσμο· κι η μία αυτή ανάγκη μελίζεται και εμφανίζεται ως πολλές, οι οποίες όμως όλες υπηρετούν την Ζωή -- ή μάλλον την πορεία του ανθρώπου προς την Ζωή. (Διευκρινίζουμε ότι -- στο πλαίσιο του Θεωρήματος τούτου -- αναφερόμαστε πάντοτε στις εκ φύσεως ανάγκες του ανθρώπου και όχι στις επίκτητες και εφήμερες, τις οποίες δημιουργεί ερχόμενος σε επαφή με τον κόσμο της εξωτερικότητας).
«Δικαίωμα είναι η εξωτερική παρουσία του Δικαίου». Το δε Δίκαιον είναι Θεία Φύση η οποία, εξωτερικευομένη στο περιβάλλον, εκφράζεται ως δικαίωμα.
«Δικαιοσύνη είναι ο ρυθμιστής της εκτάσεως των δικαιωμάτων». Από την Θεία Φύση του Δικαίου απορρέουν τα δικαιώματα, την έκταση των οποίων ρυθμίζει η Δικαιοσύνη.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, ως Θείο δημιούργημα που έρχεται στον κόσμο, κατέχει ως φυσική προίκα το δικαίωμα της Ζωής. Ερχόμενος στον κόσμο δικαιούται να ζήσει· όχι απλώς να αναπνέει και να ζη βιολογικώς, αλλά να καταστή αιώνιο πνευματικό Όν.
Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο χωρίς καμμία συνείδηση. Αλλά η εμπειρία της ζωής, σε συνδυασμο με την Φωνή των Απεσταλμένων τείνουν να τον βάλουν στον δίαυλο της συνειδήσεως· και τότε, καθώς ο άνθρωπος συνειδητοποιεί βαθμιαίως τον σκοπό για τον οποίον ήλθε στον κόσμο, το δικαίωμα της Ζωής καθίσταται γι' αυτόν χρέος, το οποίον υπηρετεί ενσυνειδήτως.
Από την Θεία προικοδότηση του ανθρωπίνου όντος με την ανάγκη (συνεπώς και το δικαίωμα) της ζωής απορρέει το καθήκον σεβασμού της ζωής και των αναγκών των συνανθρώπων του.
Σε τελευταία ανάλυση, ο άνθρωπος ως άτομο δεν πρόκειται ποτέ μόνος του να κατορθώσει να νικήσει τον αντίπαλο και να δώσει τέλος στο ανθρώπινο δράμα. Ο άνθρωπος - άτομο είναι ένα μόριο της ανθρωπότητας· ολόκληρη δε η ανθρωπότητα, από κοινού, πρέπει να νικήσει τον αντίπαλο και να πραγματώσει το Σχέδιο της Επανόδου, δια της συμβολής της ανόμοιας αρετής του κάθε ενός ανθρώπου.
Β. Εσωτερική Ερμηνεία
Κεντρικός άξονας των Ιδεών του Θεωρήματος είναι, όπως είδαμε, η ανάγκη του ατόμου· και συγκεκριμένα η ανάγκη για την Ζωή. Αυτή είναι η πηγή κάθε του δραστηριότητας· αυτή το παρωθεί στην εκπλήρωση της Αποστολής του. Ο άνθρωπος ξεκινά την πορεία του με την ανάγκη.
Ευρίσκεται όμως εντός της Κοινωνίας των ανθρώπων. Και -- όπως γνωρίζουμε -- εκπροσωπεί μίαν ανόμοια αρετή, την οποία πρέπει να βρεί τρόπο να προσαρμόσει με τις ανόμοιες αρετές των άλλων. Τούτο σημαίνει ότι πρέπει την δική του ανάγκη να την συνδυάσει με τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων. Εάν δεν επιτύχει αυτήν την προσαρμογή, αυτόν τόν συνδυασμό, τότε δεν συνεργάζεται με τους συνανθρώπους του: παραμένει άτομο ξένο, αποξενωμένο, μέσα στην ανθρώπινη Κοινωνία.
Τί λοιπόν πρέπει να κάνει; Να ανεύρει το μέτρο με το οποίο θα μετρά επακριβώς το δίδειν του και το λαμβάνειν του.
Προκειμένου δηλαδή ο άνθρωπος να καταστή Όν, οφείλει να ικανοποιήσει την ανάγκη του προς το ζήν· όμως δεν θα καταστή Όν παρά μόνον μέσα στην Κοινωνία, όταν ανεύρει το μέτρο της καλώς εννοουμένης αμοιβαιότητας.
Όταν το εν λόγω μέτρο επεκταθή σε όλους τους ανθρώπους μιάς Κοινωνίας, ως άμεσο αποτέλεσμα θα προκύψει η ισορροπία.
Κι εάν αυτή η ισορροπία περιλάβει ολόκληρη την ανθρωπότητα, τότε θα επέλθει ένα τέλος: το τέλος της Πτώσεως· διότι η ατομικότητα θα έχει καταργηθή, την δε θέση της θα έχη λάβει η έννοια του συνόλου, η έννοια του Ενός. Η ανθρωπότητα θα έχει καταστή Θεία, διότι θα αντανακλά ενσυνειδήτως στο επίπεδό της το Έν και το Άπειρον του Θεού.
Ιδού λοιπόν η ανθρώπινη πορεία:
Ανάγκη -- Μέτρο -- Ισορροπία -- Τέλος
Το τέλος εδώ υποδηλώνει το πέρας ενός κύκλου και την έναρξη ενός άλλου. Εάν η ανθρωπότητα φθάσει σε αυτό το τέλος, τότε θα έχει ανοίξει ένας καινούργιος ορίζοντας για τον άνθρωπο στο σύνολό του, καθώς η Ιδέα Άνθρωπος θα έχη αποκρυσταλλωθή σε Όν.
Ας αναζητήσουμε τώρα, δια της αναλογικής, τα αντιστοίχως συμβαίνοντα στον Πνευματικό Κόσμο.
Θεία Φύση είναι η Ζωή, η οποία εκδηλώνεται δια της κινήσεως. Η κίνηση είναι το εναρκτήριο σκίρτημα της Θείας Δημιουργίας.
Η κίνηση δεν εμφανίζεται μόνη της· την κίνηση κατευθύνει η Συνείδηση και την οδηγεί προς τον στόχο της, διασφαλίζοντας την υπηρέτηση της Θείας Δημιουργίας.
Ως αποτέλεσμα της ενσυνειδήτου κινήσεως προκύπτει η Τάξη.
Τάξη είναι η Παρουσία του Ενός στα Πολλά. Η δε Τάξη οδηγεί στην πλήρωση, δηλαδή στην εμφάνιση ενός νέου Όντος μέσα στο πλαίσιο της αδιάσπαστης και άνευ τέλους Θείας Απειροσύνης.
Οπότε, ως προς το Θείο Δημιουργείν έχουμε:
Κίνηση -- Συνείδηση -- Τάξη -- Πλήρωση
Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι ο μεν άνθρωπος πορεύεται και πορευόμενος δημιουργεί τον εαυτό του. Ο δε Θεός δημιουργεί Ζωή.
Από τους τέσσερεις όρους της τετράδος που αφορά στον άνθρωπο, την μεν ανάγκη την έχει, το μέτρο το συλλαμβάνει ο ίδιος, η ισορροπία είναι συνέπεια και το τέλος είναι το αποτέλεσμα.
Εκείνο λοιπόν στο οποίο πρέπει να επικεντρωθή ο άνθρωπος είναι το μέτρο. Εάν το επιτύχει, τα υπόλοιπα θα έλθουν αφ' εαυτών.
Η έννοια του μέτρου αντιστοιχεί στην Συνείδηση της τετράδος του Θείου Δημιουργείν. Τούτο υποδεικνύει ότι όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου οφείλουν να στραφούν στην απόκτηση συνειδήσεως, δηλαδή στην δημιουργία προσωπικότητας.
Τότε μόνον θα αποκτηθή η αντίληψη του μέτρου.
Ορφέας:
ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ
«Κάθε όν που διαβιοί επί της Γής δημιουργεί στον εαυτό του ανάγκες και για να πληρωθούν οι ανάγκες αυτές δημιουργεί στον εαυτό του καθήκοντα και για να εκπληρωθούν τα καθήκοντα αυτά δημιουργεί στον εαυτό του ικανότητες, ώστε να τις ανταλλάσσει προς όφελος των αναγκών του».
Νοηματική Εκδίπλωση του Δεκάτου Πέμπτου Θεωρήματος
1. «Κάθε όν που διαβιοί επί της Γης...»
2. Ανάγκες φυσικές και επίκτητες
3. Η Ικανοποίηση των Αναγκών
Ορφέας:
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΠΕΜΠΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ
Το προηγούμενο Θεώρημα μάς μίλησε για την μία και μοναδική ανάγκη την οποία φέρει εντός του ως προίκα ο άνθρωπος, ερχόμενος στον κόσμο: την ανάγκη της Ζωής.
Το τελευταίο τούτο Θεώρημα αναφέρεται στις ανάγκες που ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργεί, ζώντας στον κόσμο.
1. «Κάθε όν που διαβιοί επί της Γης...»
Η έκφραση αυτή, η οποία σκοπίμως χρησιμοποιείται εδώ, μάς αποκαλύπτει το εύρος εφαρμογής των Αληθειών του Θεωρήματος.
Ο όρος Άνθρωπος καλύπτει ολόκληρο το φάσμα, από την εκπόρευση της Ιδέας μέχρι την τελική Οντοποίηση. Ο άνθρωπος ξεκινά ως Ιδέα· διέρχεται την επίγειο ζωή του ως το θνητο όν που όλοι γνωρίζουμε και καλείται να καταστή αιώνιο πνευματικό Όν.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ
εκπόρευση επίγειος ζωή τελική έκβαση
Ιδέα - Άνθρωπος Ανθρώπινο Όν
(όν υπό αίρεσιν) Όν - Άνθρωπος
Με άλλα λόγια το Θεώρημα αναφέρεται στην επίγειο φάση της ευρύτερης ζωής του ανθρώπου -- και μόνον αυτού, αφού στον υλικό κόσμο δεν υπάρχουν άλλα όντα παρά μόνον οι άνθρωποι. (Όλα τα άλλα δημιουργήματα, ζώα, φυτά, ορυκτά, αποτελούν μορφές του περιβάλλοντος).
2. Ανάγκες φυσικές και επίκτητες
Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο προικοδοτημένος από τον Θεό με μία και μόνη ανάγκη: την ανάγκη προς το Ζήν. Στο επίπεδο του υλικού κόσμου, όμως, όπου ζη, βιώνει αυτή την ανάγκη σε μία πολλαπλότητα επί μέρους αναγκών. Επί παραδείγματι, η πείνα, η δίψα, η ανάγκη της θερμάνσεως -- έμφυτες στον άνθρωπο -- είναι εκφράσεις της μίας και μόνης προαναφερθείσης ανάγκης.
Αυτές είναι οι λεγόμενες φυσικές ανάγκες, δια των οποίων βιώνεται η ανάγκη προς το Ζήν, η οποία ζητά από τον άνθρωπο να διατηρηθή στην φαινομένη ζωή του κόσμου, ως προϋπόθεση για να φθάσει στον σκοπό του: στην οντοποίηση, στην Αιώνια Ζωή του Πνεύματος.
Στην προσπάθειά του όμως να ανεύρει τα μέσα και τους τρόπους για να ικανοποιήσει τις φυσικές του ανάγκες, ο άνθρωπος δημιουργεί και άλλες ανάγκες, επίκτητες. Αυτές αποσκοπούν αφ' ενός μεν στην κάλυψη των φυσικών του αναγκών και την διατήρηση της υπάρξεώς του στον κόσμο, αφ' ετέρου δε στην απόκτηση συνειδήσεως, δηλαδή στην δημιουργία της Προσωπικότητας.
Ως παράδειγμα επίκτητης ανάγκης θα αναφέρουμε την εργασία (επάγγελμα). Το Θεώρημα δεν αναφέρεται καθόλου στις παρά φύσιν επίκτητες ανάγκες που ενδέχεται να δημιουργήσει ο άνθρωπος και οι οποίες όχι μόνον δεν υπηρετούν την ύπαρξή του στον κόσμο, αλλ' απεναντίας την βλάπτουν και εναντιώνονται στην δημιουργία της Προσωπικότητάς του, ως εκπορευόμενες από την ελαττωματικότητα.
Τέτοιες ανάγκες είναι, επί παραδείγματι, οι διάφοροι εθισμοί. Οι φυσικές ανάγκες προηγούνται· οι επίκτητες έπονται. Οι φυσικές ανάγκες καθορίζουν· οι επίκτητες υπηρετούν. Οι φυσικές ανάγκες ικανοποιούνται αυθόρμητα, ενστικτωδώς και σύρουν τον άνθρωπο προς την ικανοποίησή τους· οι επίκτητες ικανοποιούνται με συνείδηση, με σύνεση, με πρωτοβουλία.
3. Η Ικανοποίηση των Αναγκών
Όπως λοιπόν ελέχθη, ο άνθρωπος έχει τους εξής δύο στόχους:
να διατηρηθή στην φαινομένη ζωή του κόσμου· και
να αξιοποιήσει την φαινομένη ζωή, αποκτώντας συνείδηση, ώστε -- φθάνοντας στο πέρας της ζωής του -- να έχει επιτύχει τον σκοπό της διελεύσεώς του από τον υλικό κόσμο.
Για να επιτύχει τους στόχους αυτούς, ο άνθρωπος οφείλει:
να δημιουργήσει (επίκτητες) ανάγκες· και
να φροντίσει να τις ικανοποιήσει.
Δεν νοείται άνθρωπος να ζη στον κόσμο και να μη δημιουργεί ανάγκες. Διότι οι φυσικές του ανάγκες απαιτούν την δημιουργία επικτήτων αναγκών προκειμένου να ικανοποιηθούν. Άνθρωπος που δεν δημιουργεί ανάγκες είναι νεκρός.
Οι μεν φυσικές ανάγκες, ως εκδιπλώσεις της μιάς και μόνης Ανάγκης που έχει θέσει ο Θεός, ανάγονται στην φύση του Καλού. Η ικανοποίησή τους είναι αναγκαία· όμως το πόσο θα ικανοποιηθούν είναι θέμα του ανθρώπου: εδώ υπεισέρχεται η έννοια του μέτρου.
Οι δε επίκτητες ανάγκες δημιουργούνται από τον άνθρωπο ενώ αυτός ευρίσκεται και υπό την εναντίωση του κακού. Γι' αυτό και πρέπει να ελέγχονται από την συνείδηση.
Η ικανοποίηση των αναγκών γίνεται με μέσον το Καθήκον. «Καθήκον είναι η αυτό - επιταγή του ανθρώπου· δηλαδή η υπό του ανθρώπου επιταγή του ιδίου του εαυτού του προς εκτέλεσιν υποχρεώσεως». Αυτό - επιταγή σημαίνει ότι το Καθήκον δεν προέρχεται από κάποιαν εξωτερική επιβολή, αλλά αναβλύζει από το εσωτερικό του εαυτού.
Όταν εμφανισθή η έννοια του καθήκοντος, αισθάνεται ο άνθρωπος να αναβλύζει εντός του μία δύναμη η οποία καταλήγει σε κίνηση· το καθήκον φέρει σε κατάσταση συναγερμού ολόκληρο τον εαυτό· κι ο συναγερμος αυτός δεν καταλαγιάζει εάν δεν εκπληρωθή ο σκοπός για τον οποίον εμφανίσθηκε.
Οι ανάγκες προηγούνται, τα καθήκοντα έπονται. Οι ανάγκες καθορίζουν και προσδιορίζουν, τα καθήκοντα υπηρετούν. Οι ανάγκες ζητούν, τα καθήκοντα δίδουν. Οι ανάγκες είναι δυναμισμένη στατική κατάσταση του εαυτού, τα καθήκοντα είναι δυναμισμένος παράγων εν δράσει. Κι ενώ οι ανάγκες και τα καθήκοντα διακρίνονται τόσο πολύ μεταξύ τους, εν τούτοις δεν νοούνται παρά μόνον συνυπάρχοντα.
4. Οι Ικανότητες
Για την εκπλήρωση των καθηκόντων, ο άνθρωπος δημιουργεί ικανότητες, τις οποίες ανταλλάσσει προς όφελος των αναγκών του.
«Οι ικανότητες είναι εκπεφρασμένες Αρετές στην διάθεση του ανθρώπου, για να τις χρησιμοποιήσει αυτός στην
εκτέλεση έργου». Οι Αρετές αποτελούν εκδιπλώσεις της φύσεως του Καλού: συνεπώς πηγάζουν από την Θεία Ακτίνα, την Παρουσία του Θεού εντός του ανθρώπου.
Μία πολύ διαδεδομένη πλάνη είναι ότι δήθεν ο άνθωπος έχει μέσα του λανθάνουσες δυνάμεις και αρκεί να τις βρεί για να καταστή θεός. Όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο λησμονούν ότι δεν είναι ο άνθρωπος που έχει εντός του τις δυνάμεις, αλλά η Θεία Ακτίνα μέσα στον άνθρωπο. Η διαφορά είναι μεγάλη: διότι η θεωρία για ενυπάρχουσες δυνάμεις στον άνθρωπο αγνοεί την Θεία Πηγή του ανθρώπου και καταλήγει σ' έναν μοιραίο ανθρωποκεντρισμό.
Αντιθέτως, όπως τοποθετείται το ζήτημα στην ορθή του βάση, ο άνθρωπος θα αντλήσει ό,τι του χρειάζεται από τον -- εντός και εκτός του εαυτού του -- Θεό. Αγνοποιούμενος και συντονιζόμενος δια της Αγάπης με την Θεία Φύση θα εκμεταλλευθή προς όφελός του τον Νόμο της Ομοιογενείας.
Αυτή η θεοκεντρική τοποθέτηση μάς διδάσκει ότι ο άνθρωπος δεν είναι η αρχή και το τέλος, αλλά περιστρέφεται γύρω από τον Θεό, όπως ένας ετερόφωτος πλανήτης διαγράφει τροχιά γύρω από τον αυτόφωτο Ήλιο του.
Όσοι πρεσβεύουν την λανθασμένη ανθρωποκεντρική θέση, κατά κανόνα αγνοούν την αξία της Αγάπης.
Επανερχόμενοι στο θέμα των ικανοτήτων, αντιλαμβανόμαστε ότι καθώς ο άνθρωπος ανευρίσκει εντός του την Πηγή των Αρετών, δημιουργεί ικανότητες· τις αναπτύσσει εντός του και τις έχει πλέον την διάθεσή του για να πραγματοποιήσει το έργο του.
Η πλήρωση των αναγκών γίνεται με έναν τρόπο: με την ανταλλαγή των ικανοτήτων, υπό τις προϋποθέσεις της ανομοιότητας και της αμοιβαιότητας. Αυτή η αμοιβαία ανταλλαγή των ανομοίων ικανοτήτων εμφανίζει στην ανθρωπότητα την κατάσταση του Ενιαίου και την αντίληψη της Μονάδος.
Ιδού η αξία του Νόμου της Κοινωνίας. Μόνον αυτός δίδει την δυνατότητα να καταργηθή η διαίρεση και να εμφανισθή η Μονάδα στην απειρία των ανθρώπων - ατόμων.
Ανάγκες -- Καθήκοντα -- Ικανότητες -- Ανταλλαγή
Εν Κατακλείδι:
Ό άνθρωπος αποτελεί την αντικειμενική έκφραση μίας Θείας Ιδέας στον υλικό κόσμο. Επειδή όμως εδώ επικρατούν «αντίξοες συνθήκες», η εξωτερική έκφραση της Ιδέας κατακερματίζεται, διαιρείται, με αποτέλεσμα να εμφανισθούν πολλοί άνθρωποι - άτομα, κάθε ένας από τους οποίους φέρει μέσα του μία από τις άπειρες όψεις της μοναδικής Ιδέας - Άνθρωπος. (Η ενσυνείδητη και απρόσκοπτη εκδήλωση αυτής της όψεως είναι ακριβώς η δημιουργία της προσωπικότητας).
Σκοπός του ανθρώπου είναι να κατορθώσει να υπερνικήσει την διαίρεση και να εμφανίσει το Έν στα πολλά, επιτρέποντας την ενιαία εκδίπλωση της Ιδέας - Άνθρωπος στο υλικό επίπεδο. Τον στόχο αυτόν υπηρετεί ο Νόμος της Κοινωνίας, ο οποίος πραγματώνεται δια της αμοιβαίας συναλλαγής των ιδιαιτέρων αρετών των ατόμων.
Με την εμφάνιση της Μονάδος στην πολλαπλότητα αφ' ενός προάγεται η Θεία Δημιουργικότητα, αφ' ετέρου ο άνθρωπος ως σύνολο εντάσσεται οργανικώς και λειτουργικώς στην Νομοτέλεια της Ζωής και καθίσταται Όν Αιώνιο.
Ορφέας:
Επίλογος
Γνώση και Βίωση
Aισίως φθάσαμε στο τέλος αυτής της προσφοράς Αληθείας, των δεκαπέντε πρώτων Θεωρημάτων της Μαρίας Ρούτσιν Ντυπρέ, ερμηνευμένων και σχολιασμένων. Ο αναγνώστης ο οποίος μελέτησε επιμελώς και κατενόησε επαρκώς τα δεκαπέντε Θεωρήματα, γνωρίζει πλέον τον λόγο της υπάρξεώς του στον κόσμο. Ξέρει ποιος είναι ο Νόμος της Ζωής του και πώς μπορεί να τον αξιοποιήσει.
Εν τούτοις ενδέχεται αυτή η γνώση να μην τον βοηθήσει καθόλου. Διότι άλλο πράγμα η γνώση της Αληθείας και άλλο η βίωσή της.
Ας φέρουμε ένα αναλογικό παράδειγμα:
Γνωρίζουμε ότι κάπου υπάρχει μία πηγή. Γνωρίζουμε την ακριβή τοποθεσία, την χημική σύσταση του νερού με όλα τα μεταλλικά άλατα που τυχόν περιέχει, το γεωλογικό στρώμα του υδροφόρου ορίζοντα, την θερμοκρασία του νερού και ό,τι άλλο σχετικό.
Εάν όμως διψάμε, οι παραπάνω γνώσεις δεν πρόκειται σε καμμία περίπτωση να ικανοποιήσουν την δίψα μας. Θα ξεδιψάσουμε μόνον πηγαίνοντας στην πηγή και πίνοντας. Ακόμη και κάποιος που δεν γνωρίζει τίποτε για το νερό, εάν πιεί θα ξεδιψάσει.
Η Αλήθεια, λοιπόν, στην ουσία της δεν είναι κάτι που διδάσκεται, μαθαίνεται, διαβάζεται, λέγεται, αναλύεται, αναπτύσσεται, ερμηνεύεται κλπ. Αυτά είναι χρήσιμα, αλλ' υπό την προϋπόθεση ότι θα αποτελέσουν το προστάδιο της εφαρμογής.
Η Αλήθεια μόνον συνειδητοποιείται -- και συνειδητοποιείται με έναν και μοναδικό τρόπο: δια της εφαρμογής της.
Στην εφαρμογή της Αληθείας έγκειται η αξιοποίησή της. Εφαρμόζοντας ο άνθρωπος βιώνει την Αλήθεια και καταλήγει να την συνειδητοποιήσει.
Και ομιλώντας για εφαρμογή της Αληθείας δεν εννοούμε κάτι συγκεκριμένο που πρέπει να πράξει ο άνθρωπος. Η εφαρμογή της Αληθείας δεν είναι κάποια ενασχόληση η οποία μπορεί να προγραμματισθή την τάδε ή την δείνα ημέρα της εβδομάδος.
Εφαρμόζουμε την Αλήθεια όταν ζούμε εν Αγάπη και Σοφία Θεού· όταν κάθε μας πράξη:
πηγάζει από την συνείδηση της Αληθείας·
έχει ως κίνητρο την Αγάπη· και
υλοποιείται με Σοφία, ούτως ώστε να είναι αποτελεσματική επί τω Καλώ.
Εφαρμόζουμε την Αλήθεια όταν την υιοθετούμε σε κάθε βήμα της ζωής μας. Εφαρμόζουμε την Αλήθεια όταν κάθε δραστηριότητα μας είναι εντεταγμένη στο πλαίσιο της Προσωπικότητός μας, η οποία δεν είναι παρά η εξωτερική όψη της Θείας Ακτίνας που μάς ζωοποιεί και η αντικειμενική όψη της Θείας Ιδέας την οποία καλούμεθα ενσυνειδήτως να ενσαρκώσουμε.
Γνώση -- Εφαρμογή -- Βίωση -- Συνείδηση
Αυτή είναι η Κλείδα αξιοποιήσεως της Αληθείας.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση