'Αρθρα και συζητήσεις: 'Εσωτερικές Σχολές και Μυητικά Συστήματα > Κριναετός
Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
Ορφέας:
Εισαγωγή στα Περί Κοινωνίας Θεωρήματα
Α. Περί Ατόμου
Β. Περί Κοινωνίας
1. Η Αμοιβαιότητα
2. Το Κατεστημένο
3. Η Φύση της Κοινωνίας
4. Η Ευθύνη του Ατόμου στην Κοινωνία
5. Ο Ρόλος της Κοινωνίας και το Έργο του Ατόμου
Εισαγωγή στα περί Κοινωνίας Θεωρήματα
Η Κοινωνία ως Ιδέα εντάσσεται μέσα σε μία ιερή τριλογία, η οποία καλύπτει ολόκληρη την ανθρώπινη διαδρομή, από της γεννήσεως και της εμφανίσεως του ανθρώπου μέχρι την τελική του έκβαση.
Άτομο -- Κοινωνία -- Μονάδα
Ο άνθρωπος γεννάται ως άτομο, ζη εν Κοινωνία και προχωρεί προς την Μονάδα.
Η Κοινωνία είναι ο κεντρικός όρος της τριλογίας, εκείνος που συνδέει το Άτομο με την Μονάδα.
Α. Περί Ατόμου
Η ατομικότητα είναι ένα φαινόμενο του κόσμου τούτου, το οποίον χαρακτηρίζει κατ' αρχήν εμάς τους ιδίους, καθώς και όλες τις άλλες μορφές του υλικού κόσμου. Ως τέτοια, λοιπόν, η ατομικότητα υπόκειται στην επίδραση του εναντιωτικού παράγοντος, ο οποίος -- μεταξύ άλλων -- κατορθώνει να μάς δημιουργήσει την εξής πλάνη: για να αποκτήσουμε αντίληψη κάθε ενός ατόμου και των ανθρώπων στο σύνολό τους, καταφεύγουμε σε μία καταμέτρηση, ξεκινώντας από το Ένα.
Προκειμένου δηλαδή να συλλάβουμε την συμμετοχή του ατόμου στην ολότητα των ανθρώπων, συνδέουμε την έννοια του Ενός με το άτομο.
Λέμε δηλαδή στην καθημερινή μας ζωή: "ένας άνθρωπος", εννοώντας ότι δεν ήσαν περισσότεροι.
Είναι όμως άτομο το Έν; Κι αν δεν είναι, τότε τί είναι το Έν και τί το άτομο;
Το Έν είναι εκείνο που δεν αντιδιαστέλλεται προς τίποτε. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο προκειμένου να νοηθή. Κατά συνέπειαν το Έν είναι άπειρο. Ως τέτοιο είναι ιδεατό και καθίσταται αντιληπτο από εμάς δια της εννοίας του Απείρου Όλου.
Το Δύο, επί παραδείγματι, περιλαμβάνει δύο όρους, κάθε ένας εκ των οποίων νοείται εν σχέσει ή κατ' αντιδιαστολήν προς τον άλλον.
Μήπως τότε αυτό που εμείς συνήθως αποτελούμε άτομο είναι αποτέλεσμα της διαιρέσεως την οποία προκαλεί το εκπεσον όν καθώς εναντιώνεται στην ενιαία μορφή Άνθρωπος η οποία εμφανίζεται στον κόσμο;
Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι που έζησαν, ζούν και θα ζήσουν είναι εκφράσεις της μίας και μόνης Ιδέας Άνθρωπος. Η εν λόγω Ιδέα, εκφραζομένη στον κόσμο της ύλης, υφίσταται την επίθεση του αρνητικού παράγοντος και διαιρείται -- διαθλάται -- κατά την έκφρασή της σε άτομα. Δεν διαιρείται η ίδια η Ιδέα, αφού ως Ιδέα πηγάζει από τον Θεό. Η έκφραση της Ιδέας είναι που διαθλάται. Ως αποτέλεσμα, η μία Ιδέα Άνθρωπος στον κόσμο της πτώσεως εκφράζεται ως πολλά άτομα.
Η μία και μοναδική Ιδέα Άνθρωπος, ως Θεία, είναι άπειρη στην φύση της, στις όψεις της και στις ποιότητές της. Ένα άτομο εκφράζει μία διαφορετική όψη (ή υπο-ιδέα) της Ιδέας Άνθρωπος. Αλλά και αυτή η όψη, αν και μερική, είναι επίσης άπειρη και περιλαμβάνει άπειρες διαστάσεις κλπ. Γι' αυτό κάθε άνθρωπος φέρει τόσα ανόμοια χαρακτηριστικά, που είναι αδύνατον να "καταμετρηθούν".
Η Ατομικότητα λοιπόν συνοδεύει ως συνθήκη την εξωτερική έκφραση της Ιδέας Άνθρωπος στον κόσμο της ύλης. Το άτομο δεν είναι το Έν, αλλά ο τρόπος εμφανίσεως της μίας Ιδέας στις διαφορετικές συνθήκες του επιπέδου της πτώσεως. Είναι το αποτέλεσμα της διαιρέσεως.
Συνεπώς το άτομο θα πρέπει να θεωρείται μάλλον ως κλάσμα της Μονάδος παρά ως Μονάδα· είναι μέρος του Ενός κι όχι Έν.
Εάν τώρα ταυτίσουμε την Ύπαρξη με την Μονάδα, με το Έν, συμπεραίνουμε ότι το άτομο δεν υπάρχει, αφού δεν είναι Έν! Όμως έχει την δυνατότητα να υπάρξει. Πώς; Εντασσόμενο στο Έν, στην Μονάδα!
Προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα τα παραπάνω, άς φαντασθούμε άτομα διηρημένα κι απομονωμένα στον κόσμο, χωρίς μεταξύ τους επαφή. Αυτά τα άτομα δεν θα μπορούσαν να συναλλαγούν με τους συνανθρώπους τους και να αλληλοσυμπληρωθούν ως προς τις ιδιαίτερες ικανότητές τους. Η επιβίωσή τους θα ήταν προβληματική κι επισφαλής. Στον απόλυτο βαθμό της, η διαίρεση θα είχε ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση του ανθρωπίνου είδους από προσώπου Γης!
Κατά συνέπειαν, δια της διαιρέσεως ο αντίπαλος αποσκοπεί στο να καταφέρει καίριο κτύπημα στο Θείο Σχέδιο της Επανόδου, προσπαθώντας να εξαναγκάσει τον άνθρωπο να ζήσει αποκομμένος από τους ομοίους του και να οδηγηθή στον αφανισμό.
Β. Περί Κοινωνίας
Εάν ο εωσφόρος εφηύρε -- με την καταστρεπτική του εναντίωση -- την έννοια της διαιρέσεως και με αυτήν εσφράγισε την έκφραση της Ιδέας Άνθρωπος στον κόσμο, ο Θεός, μέσα στην Πανσοφία Του, «απάντησε» με την έννοια της Κοινωνίας.
Διότι η μεταξύ των ατόμων αμοιβαία συνεργασία («κοινωνία») θα τους επέτρεπε να πραγματοποιήσουν την έννοια του Ενός επί τη βάσει των πολλών και να ζήσουν ως ένα συγκροτημένο σύνολο (ως Έν).
1. Η Αμοιβαιότητα
«Αμοιβαιότητα είναι η αλληλο - δοσοληπτική συναλλαγή μεταξύ των ανθρώπων».
Κάθε άνθρωπος, ένεκα της ανομοιότητός του, διαθέτει κατ' εξοχήν μίαν αρετή την οποία δεν διαθέτει κανείς άλλος άνθρωπος (στον βαθμό αυτόν ή κατά τον ίδιον ακριβώς τρόπο). Δι' αυτής της ιδιαιτέρας αρετής του συναλλάσσεται, παρέχοντας και λαμβάνοντας είτε πνευματικά, είτε ψυχικά είτε υλικά αγαθά.
Αυτή η δοσοληπτική συναλλαγή παρατηρείται τόσο σε επίπεδο ατόμων, όσο και σε επίπεδο επί μέρους συνόλων, οικογενειών, ομάδων, κρατών κλπ. Η αμοιβαιότητα διέπει τις σχέσεις όλων των ανθρώπων επί της Γης, κατά μία -- θα λέγαμε -- «οριζόντια» διάσταση στον χώρο.
Υπάρχει όμως και μία άλλη όψη της αμοιβαιότητας, που αφορά στην διαδοχή των γενεών, η οποία εκδιπλώνεται στην διάσταση του χρόνου. Κάθε γενεά που παρέρχεται, παραδίδει την πολιτιστική κληρονομία της ανθρωπότητας σ' εκείνους που μένουν, οι οποίοι με την σειρά τους κάποια στιγμή θα την παραδώσουν στους νεωτέρους.
Στην διάσταση δηλαδή του χρόνου εμφανίζεται «κατακορύφως» η αμοιβαιότητα μεταξύ των γενεών.
Ο συνδυασμος αυτός της αμοιβαιότητας στην διπλή της έκφραση -- την οριζοντία και την κατακόρυφη -- μαρτυρεί την παρουσία της Θείας Αγάπης και της Θείας Σοφίας, εν τέλει μαρτυρεί την Θεία Παρουσία. Συνεπώς, η αμοιβαιότητα δεν είναι ένα απλο κατασκεύασμα της ανθρωπίνης λογικής, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες των ανθρώπων, αλλά είναι Θεία Δωρεά, της οποίας τις απαρχές ανευρίσκουμε στο «Ου καλον είναι τον άνθρωπον μόνον. Ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν κατ' αυτόν».
Γεν. 2.18. Η δημιουργία της γυναίκας από την πλευρά του ανθρώπου (και όχι του άνδρα) αποτελεί την πρώτη πολλαπλότητα (και συγκεκριμένα:
διπολικότητα), κατά την οποία δύο ανόμοιες όψεις της μίας Ιδέας Άνθρωπος εκλήθησαν να έλθουν σε αμοιβαία συναλλαγή. Τούτο συνεπάγεται:
αλληλοσυμπλήρωση των ιδιαζουσών αρετών τους, και
δυνατότητα εκφράσεως της Αγάπης, δια της οποίας και μόνον εξελίσσεται πνευματικώς και υψώνεται συνειδησιακώς ο άνθρωπος.
2. Το Κατεστημένο
Μιλήσαμε για την πολιτιστική κληρονομία της ανθρωπότητας, ως αντικείμενο της Αμοιβαιότητας.
Είναι σαφές ότι ο άνθρωπος δεν δοσοληπτεί μόνον το Καλό της πνευματικής του φύσεως, αλλά και το κακό που ο ίδιος επιτρέπει να τον βαρύνει.
Κι εδώ αρχίζει το δράμα του ανθρώπου. Διότι συναλλασσόμενοι οι άνθρωποι δημιουργούν και παγιώνουν αντιλήψεις και νοοτροπίες, ως αποτέλεσμα τόσο του Καλού όσο και του κακού που ενυπάρχει στον εαυτό τους. Αυτή η νοοτροπία προστίθεται σε ό,τι η ανθρωπότητα κληρονόμησε από τις προηγούμενες γενεές και παραδίδεται στις επόμενες, πάντοτε αναμεμειγμένη από Καλό και κακό.
Έτσι διαιωνίζεται το λεγόμενο κατεστημένο, εντός του οποίου γεννάται ο άνθρωπος, χωρίς να μπορεί να το εκτιμήσει ως καλό ή κακό, αφού δεν έχει την δυνατότητα να το συγκρίνει με κάτι άλλο έξω από αυτό.
Η λύση δεν έγκειται στην πλήρη απάρνηση του κατεστημένου, αλλά στην μεταμόρφωσή του, ώστε από βλαβερο και δυναστικό να το καταστήση ωφέλιμο και απελευθερωτικό.
3. Η Φύση της Κοινωνίας
Η Κοινωνία είναι ένας «χώρος» πνευματικός, εντός του οποίου οι άνθρωποι γεννώνται, καλλιεργούν την φύση τους, εκτελούν το έργο τους και ανευρίσκουν την οδό η οποία θα τους οδηγήσει στην Ιερά Μονάδα του Πνεύματος.
Εντός της Κοινωνίας ο άνθρωπος θα εκφράσει την αγάπη του· εκεί θα ακούσει την φωνή των Θείων Απεσταλμένων· εκεί θα επανακυκλωθή η Αγάπη του και θα τον υψώσει.
Η Κοινωνία δεν είναι το άθροισμα των ανθρώπων που την αποτελούν· έχει δική της υπόσταση και ύπαρξη. Τα άτομα έρχονται και φεύγουν· η Κοινωνία μένει.
Το άτομο είναι μεν κάτι διαφορετικό από την Κοινωνία, εν τούτοις όμως δεν είναι δυνατόν να νοηθή παρά μόνον ως συνυπάρχον με την Κοινωνία. Δεν είναι τα άτομα που δίδουν υπόσταση στην έννοια της Κοινωνίας, αλλ' εν τούτοις ταυτίζονται και συνυπάρχουν με αυτήν.
Ποιά είναι η σχέση Κοινωνίας και κατεστημένου;
Η Κοινωνία είναι Θεία Δωρεά. Το κατεστημένο (δηλαδή η κατεστημένη νοοτροπία της) είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η Κοινωνία είναι το δοχείο, το ταμείο· το κατεστημένο είναι το περιεχόμενο, το οποίο καλύπτει όλον τον χώρο του ταμείου.
4. Η Ευθύνη του Ατόμου στην Κοινωνία
Εάν το κατεστημένο -- ως επικρατούσα νοοτροπία που περιέχει και στοιχεία πλάνης -- αποτελεί για τον άνθρωπο πρόβλημα το οποίο παρεμποδίζει την δημιουργία της προσωπικότητός του, η λύση ασφαλώς δεν είναι η συνολική απάρνηση του κατεστημένου, αλλά η έλλογη διαφοροποίησή του επί τω Καλώ.
Πόσο υπεύθυνος είναι ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος ζη αδιάφορα εντός του χώρου της Κοινωνίας και δεν ενδιαφέρεται για το τί αντιλήψεις επικρατούν, για την ποιότητα του κατεστημένου, για το εάν τούτο αποτελή ευεργέτημα για τους συνανθρώπους του ή είναι δηλητήριο που τους παρασύρει στον οντολογικό θάνατο!
Πράγματι, αφού ο κάθε άνθρωπος μπορεί να συμβάλλει κατά το δικό του ατομικό μέτρο στην διαφοροποίηση του κατεστημένου, έχει ευθύνη εάν δεν το κάνει· κι αυτή του η ευθύνη συμπορεύεται με τον Νόμο της Ανταποδόσεως.
Ας θυμηθούμε ότι ως πράξεις νοούνται και οι ηθελημένες παραλείψεις: κι αυτές λοιπόν κινούν τον Νόμο της Ανταποδόσεως.
5. Ο Ρόλος της Κοινωνίας και το Έργο του Ανθρώπου
Ζώντας εν Κοινωνία, πραγματώνουμε την Ιδέα του Συνόλου, της Ολότητας. Εάν ένας άνθρωπος δεν συνδιαλλαγή ποτέ με άλλον άνθρωπο, δεν μπορεί να φθάσει σε καμμία συλλογική πραγμάτωση. Με άλλα λόγια, ζώντας εντός της Κοινωνίας, το άτομο αποκτά μία πρώτη γεύση της Ιδέας του Όλου, της Μονάδος.
Είναι, συνεπώς, ο ρόλος της Κοινωνίας ρόλος «γεφύρας» μεταξύ ατόμου και Μονάδος. Και τούτο, διότι μόνον μέσα στην Κοινωνία έχει την δυνατότητα και οφείλει ο άνθρωπος να εκφράσει την Αγάπη του. Η Κοινωνία, ως χώρος εκφράσεως της Αγάπης και της αμοιβαιότητας των ανθρώπων, καθίσταται η δίοδος της Αγάπης στον κόσμο, η Πύλη της Αγάπης την οποία διέρχεται ο άνθρωπος ζώντας σε αμοιβαιότητα Καλού.
«Η Κοινωνία είναι Θείος Νόμος, ο οποίος έχει ως Έργο να βοηθήσει τον άνθρωπο να αποκτήσει αντίληψη της εννοίας του Συνόλου, να πραγματώσει την Ενότητα και έτσι να μπορέσει αυτός να εισδύσει και να βιώσει εντός της Ιδέας του Θείου Ενός, της Ιεράς Μονάδος».
Προκύπτει λοιπόν το συμπέρασμα ότι εάν ο άνθρωπος ζη εγωϊστικά και απαρνείται την Κοινωνία, τότε αντιστρατεύεται το Θείο Έργο, απομονώνεται από την Μονάδα του Όλου και καταδικάζει τον εαυτό του σε οντολογικό θάνατο.
Η απάρνηση της Κοινωνίας δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε απομάκρυνση από τον χώρο των πόλεων. Είναι δυνατόν να ζη κάποιος εγωιστικά, χωρίς να ενδιαφέρεται για την ολότητα (της οποίας ούτως ή άλλως αποτελεί αναπόσπαστο μέλος), διαμένοντας σε αστικό κέντρο. Διότι τα τείχη της αποξενώσεως και της διαιρέσεως των ανθρώπων δεν είναι υλικά, αλλά πνευματικά.
Ορφέας:
ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ
«Οι ομαδικές πλάνες, οι δυνάμενες να βλάψουν μία κοινωνία, είναι συνέπειες των ατομικών ελαττωμάτων του ανθρώπου».
Νοηματική Εκδίπλωση του Δωδεκάτου Θεωρήματος
Α. Εξωτερική Ερμηνεία του Θεωρήματος
Β. Εσωτερική Ερμηνεία του Θεωρήματος
Ορφέας:
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ
Α. Εξωτερική Ερμηνεία
Το Θεώρημα τούτο προβάλλει δύο έννοιες:
αφ' ενός τα ατομικά ελαττώματα· και
αφ' ετέρου τις ομαδικές πλάνες.
Μάς λέγει δε ότι μεταξύ αυτών των δύο εννοιών υπάρχει συνάρτηση αιτίου και αποτελέσματος.
Γνωρίζουμε κατ' αρχήν ότι τα ατομικά ελαττώματα είναι αποτελέσματα των παγιδεύσεων του κάθε ανθρώπου από το κακό. Συνεπεία τούτου ο άνθρωπος χάνει την ελευθερία του και υποδουλώνεται στον καταστρεπτικόν παράγοντα.
Από την άλλη πλευρά, η ομαδική πλάνη είναι κατάσταση που αφορά σε μία ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι τελούν όλοι υπό την επίδραση μιάς εσφαλμένης αντιλήψεως. Πρόκειται δηλαδή για μία πλάνη -- για μίαν εσφαλμένη πίστη -- την οποίαν εκφράζουν ομοίως όλα τα άτομα της ομάδος.
Πώς όμως η εν λόγω πλάνη είναι συνέπεια των ατομικών ελαττωμάτων του ανθρώπου;
Κάθε δράση του ανθρώπου -- είτε πρόκειται για ηθελημένη σκέψη, είτε για συντηρούμενο ψυχικό συναίσθημα, είτε για ομιλία, είτε για κίνηση του σώματος -- πέραν κάποιων αμέσων αποτελεσμάτων που έχει στο εξωτερικό περιβάλλον, παραλαμβάνεται από την λεγομένη Παγκοσμία Ψυχή (δηλαδή το λεγόμενο αιθερικό επίπεδο) και μεταφέρεται ως ρεύμα επηρείας.
Όπως το υλικό σώμα του ανθρώπου αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του Υλικού Κόσμου και διέπεται από τους ίδιους με αυτόν Νόμους, κατ' αναλογίαν η ανθρώπινη ψυχή μετέχει της Παγκοσμίας Ψυχής και διέπεται από τους ίδιους με αυτήν Νόμους. Μελετώντας λοιπόν ο άνθρωπος την ατομική του ψυχή δύναται να εξαγάγει αναλογικά συμπεράσματα που να αφορούν στην Παγκόσμια Ψυχή.
Η επήρεια για την οποία γίνεται λόγος είναι συνέπεια και συγκεκριμένη εκδήλωση της Μεταφορικότητας, ιδιότητας από την οποία χαρακτηρίζεται κατ' εξοχήν το αιθερικό επίπεδο. (Βλ. 2ο Θεώρημα, Οι εν δυνάμει ικανότητες της Ψυχής).
Αυτή η επήρεια υποβάλλει, ευνοεί ή αποτρέπει την εμφάνιση ορισμένων αισθημάτων, συναισθημάτων, ροπών ή αντιλήψεων στα άτομα μιάς ομάδος, ανάλογα με τον βαθμό της αγνότητός τους. (Με άλλα λόγια, εδώ έχει εφαρμογή ο Νόμος της Ομοιογενείας). Όλες αυτές οι επί μέρους καταστάσεις, από κοινού, συγκροτούν μία συλλογική νοοτροπία. Κι όπως είναι γνωστό, η όλη νοοτροπία των γενεών που παρήλθαν, μαζύ με την όλη νοοτροπία των ανθρώπων που ζούν κάθε στιγμή, αποτελεί το κοινο ταμείο των αντιλήψεων της κοινωνίας των ανθρώπων: το κατεστημένο.
Εάν λοιπόν η εν λόγω επήρεια προήλθε από ατομικό ελάττωμα του ανθρώπου, επιβαρύνει το κατεστημένο και το καθιστά ποιοτικώς χειρότερο. Δεδομένου δε ότι λέγοντας κατεστημένο εννοούμε την ψυχικό - πνευματική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ζη, αναπνέει και εκφράζεται ο άνθρωπος, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε το πώς οι ομαδικές πλάνες είναι αποτελέσματα των ατομικών ελαττωμάτων των ανθρώπων.
Κι αν λάβει κανείς υπ' όψιν ότι η νοοτροπία των γενεών που παρέρχονται μεταφέρεται στους ανθρώπους των επομένων γενεών, διαπιστώνει ότι το ατομικό ελάττωμα δεν επηρεάζει και πλανά μόνον τους ανθρώπους της κοινωνίας της τρεχούσης γενεάς, αλλά επηρεάζει και την πορεία των ανθρώπων των επομένων γενεών.
Αυτή είναι η πραγματική διάσταση του ρητού: "αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα"
Συμπέρασμα:
Απομακρυνόμενοι, απαλασσόμενοι συνεχώς από τα ελαττώματά μας και καθιστάμενοι αγνοί, αφ' ενός μεν σταματούμε να επηρεάζουμε δυσμενώς ολόκληρη την ανθρωπότητα, αφ' ετέρου δε συμβάλλουμε κατά το μέτρο μας στο να ευθύνει η ανθρωπότητα την γραμμή της προς τον προορισμό της.
Β. Εσωτερική Ερμηνεία
Τί είναι το άτομο; Λέγοντας άτομο άραγε εννοούμε διαίρεση; Όταν λέμε ομάδα, εννοούμε την αθροιστική συνεύρεση και συμβίωση ατόμων;
Προκειμένου να εισδύσουμε στις κεκρυμμένες Αλήθειες του Θεωρήματος, θα πρέπει να στραφούμε για μιά φορά ακόμα προς τον Θεό και να παρατηρήσουμε πώς Εκείνος ενεργεί.
Ο Θεός είναι η Απόλυτη και Απειραιωνία Μονάδα. Είναι η Ζωή και δημιουργεί Ζωή προβάλλοντας τον Εαυτό Του και εκδιπλούμενος με τάξη και σκοπιμότητα. Είναι Άπειρος κατά την Φύση Του αλλά και κατά την εκδίπλωσή Του.
Διαπιστώνουμε λοιπόν δύο βασικές έννοιες:
αφ' ενός την Μονάδα· και
αφ' ετέρου την απειρότροπη εκδίπλωση της Μονάδος.
Κι ως απειρότροπη εκδίπλωση της Μονάδος δεν εννοούμε ένα μόνο σύνολο -- ομάδα -- εκδιπλώσεων, αλλά έναν θαυμαστο συνδυασμο απείρων ομάδων απείρων συνόλων απείρων επί μέρους εκδιπλώσεων. Έν (Μονάδα) και Άπειρον (εκδίπλωση της Μονάδος): Μ' αυτή την υπέρλογη σύμπτωση μάς αποκαλύπτεται ο Θεός!
Μέσα στην ιεράρχηση των απείρων Ιδεών, ανευρίσκεται και η Ιδέα Άνθρωπος, η οποία εκφράσθηκε στον κόσμο μας. Κι αν τα πράγματα εδώ είχαν όπως έχουν στον Θείο Κόσμο, θα λέγαμε ότι η εν λόγω Ιδέα Άνθρωπος, εκφραζομένη, εκδήλωσε την πολλαπλότητα των ανθρωπίνων όντων, τα οποία αποτελούν μίαν ιδιαίτερη ομάδα στα πλαίσια του Θείου Όλου. Θα ήταν τότε η Ιδέα Άνθρωπος εκπρόσωπος του Θεού.
Όμως, η προβολή του Θεού από την θέση της Ιδέας Άνθρωπος και η εκδίπλωση Του στον κόσμο προσέκρουσε -- ένεκα της πτώσεως -- στον αρνητικό παράγοντα. Αποτέλεσμα: Ο μεν Θεός, ως Μονάδα, δεν αλλοιώνεται! Αλλά η εξωτερική έκφραση της εκδιπλώσεώς Του υφίσταται την εναντίωση του εωσφόρου, μέσα στο ιδιαίτερο περιβάλλον του υλικού κόσμου.
Έτσι, καθώς ο εωσφόρος είναι αυτή η ίδια η φύση της διαιρέσεως, το αποτέλεσμα της εναντιώσεως ήταν η εξωτερική κατάτμηση της μίας και ενιαίας Ιδέας Άνθρωπος σε άτομα. Πρέπει να τονισθή ότι η κατάτμηση δεν επέδρασε στην Ιδέα, αλλά στην εξωτερική της εμφάνιση στον κόσμο τούτον.
Σ' αυτή την εναντίωση του αντιπάλου, ο Θεός απάντησε εκφράζοντας δύο Ιδέες:
την Ιδέα Άτομο· και
την Ιδέα Ομάδα.
Το άτομο δεν είναι η Μονάδα. Ούτε η ομάδα των ανθρώπων που συμβιώνουν εν κοινωνία είναι η Μονάδα. Το άτομο είναι η εικόνα της Ιεράς Μονάδος· η ομάδα -- η κοινωνία -- είναι η εικόνα της εκδιπλώσεως της Μονάδος. Τόσο λοιπόν το άτομο όσο και η ομάδα είναι εικόνες του Θεού. Είναι Νόμοι οι οποίοι μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο από την έλλειψη συνειδήσεως στην αντίληψη της Αληθείας. Είναι η Φωνή του Θεού που λέγει: «Άνθρωπε! Θέλω να γίνεις Ομάδα και να συμβάλεις στην εκδίπλωση της Μονάδος!», υποδεικνύοντας την οδό της Οντοποιήσεως:
Άτομο ==> Έκφραση της Αγάπης στην Κοινωνία ==> Μονάδα
Εάν οι άνθρωποι, δια της ανωτέρω οδού, επιτύχουν την ύψωσή τους από την εικόνα στην Πηγή της εικόνας, τότε η Ιδέα Άνθρωπος θα εκδιπλωθή πνευματικώς, το δε Έργο της Επανόδου -- η εκτέλεση του Θείου Σχεδίου -- θα έχει επιτευχθή. Ιδού η νίκη του Θεού επί του αντιπάλου.
Ορφέας:
ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ
«Η καλώς εννοουμένη αμοιβαιότητα είναι η βάση κάθε ομαδικής ζωής η οποία δεν παρεμποδίζει τις ελευθερίες του ανθρώπου και την ανεξαρτησία της προσωπικότητός του».
Νοηματική Εκδίπλωση του Δεκάτου Τρίτου Θεωρήματος
Α. Η Εξωτερική Ερμηνεία του Θεωρήματος
1. Η καλώς εννοουμένη Αμοιβαιότητα
2. Οι Ελευθερίες του Ανθρώπου
Β. Η Εσωτερική Ερμηνεία του Θεωρήματος
Ορφέας:
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ
Α. Εξωτερική Ερμηνεία
Οι άνθρωποι υλοποιούν τον Νόμο της Κοινωνίας καθώς συγκροτούν ομάδες και συμβιώνουν σε οικογένειες, σε πόλεις, σε κράτη κλπ., συνεργαζόμενοι και συναλλασσόμενοι εντός του πλαισίου της καλώς εννοουμένης αμοιβαιότητας.
Ομαδική ζωή είναι η υλοποίηση του Νόμου της Κοινωνίας, μέσω της εμφανίσεως ομάδος ανθρώπων που συμβιώνουν.
1. Η καλώς εννοουμένη Αμοιβαιότητα
Η αμοιβαιότητα νοείται πάντοτε αλληλο - δοσοληπτικώς. Αμοιβαιότητα υπάρχει όταν μεταξύ δύο (ή περισσοτέρων) ανθρώπων, ο ένας δίδει και ο άλλος λαμβάνει, επακολουθεί δε μία νέα φάση όπου εκείνος που πρίν έλαβε δίδει κι εκείνος που πρίν έδωσε λαμβάνει.
Όμως, λέγει το Θεώρημα, δεν αρκεί αυτή η αμοιβαιότητα για να αποτελέσει την βάση κάθε ομαδικής ζωής. Απαιτείται η αμοιβαιότητα να είναι «καλώς εννοουμένη».
Ποιά αμοιβαιότητα δεν είναι καλώς εννοουμένη;
Γνωρίζουμε ότι ο άνθωπος αντλεί τις δραστηριότητές του από δύο πηγές: Είτε δρά στα πλαίσια της προσωπικότητός του -- η οποία αποτελεί το Θέλημα του Θεού για τον συγκεκριμένον άνθρωπο -- είτε δραστηριοποιείται παρωθούμενος από τα βάρη της συσκοτισμένης συνειδήσεώς του, υπηρετώντας εν τέλει τον αντίπαλο.
Στην τελευταία αυτήν περίπτωση, ο άνθρωπος -- φερόμενος εγωϊστικώς -- υπερβαίνει το μέτρο των αναγκών του και λαμβάνει περισσότερα απ' όσα χρειάζεται. Εδώ υπάρχει πλήρης διαχωρισμός των ατόμων· το ατομικό συμφέρον είναι ο μοναδικός δείκτης των συναλλαγών τους και, επομένως, δεν υπάρχει ομαδική ζωή, αλλά ανταγωνισμός των ατόμων μεταξύ τους.
Αντιθέτως, «καλώς εννοουμένη αμοιβαιότητα» υπάρχει όταν τα άτομα συναλλάσσονται σύμφωνα με το μέτρο των ατομικών τους αναγκών και εντός του πλαισίου της μεταξύ τους αρμονίας.
Τότε οι άνθρωποι εκδηλώνουν την ομαδική ζωή και υλοποιούν τον Νόμο της Κοινωνίας. Δια της αμοιβαίας συνεργασίας παρέχουν ο ένας στον άλλον την ιδιάζουσα αρετή της ανόμοιας προσωπικότητός τους· υπερβαίνουν την διαίρεση και επιτρέπουν να αντανακλασθή στην ανθρωπότητα (όσο βεβαίως επιτρέπει η σχετικότητα του επιπέδου αυτού) το Έν και το Άπειρον του Θεού.
2. Οι Ελευθερίες του Ανθρώπου
Το ανθρώπινο όν εκδηλώνεται σε τρία επίπεδα:
στο υλικό, δια του σώματός του·
στο αιθερικό, δια της ψυχής του· και
στο πνευματικό, δια του πνεύματός του.
Προκειμένου να εκδηλωθή το ανθρώπινο όν, προαπαιτείται η απελευθέρωσή του από ο,τιδήποτε δεσμεύει την ελευθερία του στα τρία αυτά επίπεδα: ελαττώματα, κακές έξεις και ροπές, πάθη, πλάνες, κάθε είδους βάρη.
Όσο ο άνθρωπος παραμένει παγιδευμένος στο κακό, δεν εκδηλώνει την προσωπικότητά του (δηλαδή την αντικειμενική όψη της Θείας Ιδέας η οποία τον εμψυχώνει). Αρνείται την προσωπικότητά του και εκδηλώνει την ελαττωματικότητα ως κατάσταση του όντος του. Αφού απελευθερωθή, μπορεί πλέον να εκδηλωθή ελεύθερα στο περιβάλλον του, εκφράζοντας την ιδιάζουσα προσωπικότητά του. Τότε μπορεί ο άνθρωπος να βιώσει την καλώς εννοουμένη αμοιβαιότητα, αφού δίδει και λαμβάνει εν Αγάπη και Σοφία, κατά το μέτρο των αναγκών του.
Β. Η Εσωτερική Ερμηνεία
Τα τέσσερα περί Κοινωνίας Θεωρήματα δεν προβάλλουν απλώς ένα σύνολο αληθειών που αφορούν στην ανθρωπότητα, αλλά αναλογικώς υποκρύπτουν αλήθειες που αναφέρονται στον Θείο, Πνευματικό Κόσμο.
Είπαμε ότι στον Θείο Κόσμο θεωρούμε αφ' ενός την Μονάδα (το Έν) και αφ' ετέρου την εκδίπλωση αυτής (το Άπειρον). Το Θείον εκδιπλώνεται και δημιουργεί τα άπειρα Όντα του Πνευματικού Κόσμου, εκφράζοντας το απειροσύνολο των Ιδεών Του.
Ποιά σχέση υφίσταται μεταξύ των Θείων Όντων; Είναι φανερό ότι δεν νοείται κάτι άλλο από μία σχέση αμοιβαίας συνεργασίας, κατά την οποίαν το κάθε ένα παρέχει την ανόμοια αρετή του. Αυτή η αυτόβουλη και ανεμπόδιστη ανταλλαγή Θείων Αρετών αποτελεί έκφραση της Θείας Αγάπης, η οποία ενοποιεί τα Άπειρα σε Έν, εμφανίζοντας την Μονάδα.
Ως αντανάκλαση της συνεργασίας αυτής των Θείων Όντων, η καλώς εννοουμένη αμοιβαιότητα αποτελεί Νόμο για τον άνθρωπο, διότι επιτρέπει την εκδίπλωση της μίας Ιδέας άνθρωπος και την εμφάνιση της Μονάδος στην πολλαπλότητα των ατόμων.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση