'Αρθρα και συζητήσεις: 'Εσωτερικές Σχολές και Μυητικά Συστήματα > Κριναετός
Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
Ορφέας:
ΕΒΔΟΜΟ ΘΕΩΡΗΜΑ
«Κάθε γενικώς πράξη του όντος κατά την γήινη ζωή είναι όμοια με δακτύλιο της αλύσου της παγκόσμιας ζωής του· δακτύλιο αισθητό, ο οποίος σε κάθε βήμα της ζωής ανακαλεί στο άτομο την πράξη ή το υποχρεώνει να προβεί σε σειρά άλλων δραστηριοτήτων, οι οποίες μπορούν να καλύψουν και να δεσμεύσουν τον χρόνο ολόκληρης ζωής».
Νοηματική Εκδίπλωση του Εβδόμου Θεωρήματος
Α. Βίωση και Δράση
Β. Πράξεις
Γ. Εσωτερική και εξωτερική ζωή
Δ. Επί μέρους ανάλυση
Ορφέας:
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΒΔΟΜΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ
Α. Βίωση και Δράση
Οι πράξεις του ανθρώπου τοποθετούνται στα πλαίσια της δράσεώς του. Προκειμένου όμως να κατανοήσουμε επαρκώς την έννοια της δράσεως, θα πρέπει να την αντιδιαστείλουμε από μίαν άλλη έννοια: εκείνην της βιώσεως.
Κάθε όν -- από τον Θεό έως τον άνθρωπο -- εκφράζεται σε δύο «διαύλους»: αφ' ενός ζη, αφ' ετέρου δρά. Άλλο η βίωση, άλλο η δράση. Εν τούτοις κανένα από τα δύο αυτά δεν νοείται μόνο του. Δηλαδή δεν νοείται το όν να ζη χωρίς να δρά, αφού η ζωή είναι κίνηση και η κίνηση είναι δράση. Συνεπώς η βίωση και η δράση είναι μεν δύο εκφράσεις του όντος διαφορετικές η μία από την άλλη, αλλά που όμως δεν είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτές χωριστά.
«Βίωση είναι το υπάρχειν του όντος κατά τρόπο μη ενεργητικό· δράση είναι το υπάρχειν του όντος κατά τρόπον ενεργητικό».
Β. Πράξεις
«Πράξη είναι η έκφραση των ηθελημένων αποφάσεων του όντος». Οι εν λόγω αποφάσεις, εκφραζόμενες, καταλήγουν σε αποτέλεσμα.
Πηγή: η Θέληση του όντος
Εκπόρευση: η πράξη
Κατάληξη: το αποτέλεσμα της πράξεως.
Γ. Εσωτερική και Εξωτερική Ζωή
Κάθε όν έχει διπλή ζωή: εφ' ενός εσωτερική, αφ' ετέρου εξωτερική. Η εσωτερική ζωή αναφέρεται στην βίωση και στην δράση του όντος εντός του πλαισίου του εαυτού του. Η εξωτερική ζωή εμφανίζεται όταν το όν -- ζώντας και δρώντας πάντοτε -- εκδηλώνεται εκτός του εαυτού του, δηλαδή στο περιβάλλον του.
Υπάρχουν λοιπόν πράξεις εξωτερικής ζωής και πράξεις εσωτερικής ζωής. Της τελευταίας αυτής οι πράξεις καθίστανται αντιληπτές από τον άνθρωπο ως σκέψεις και ως συναισθήματα.
Οι σκέψεις καταλαμβάνουν το νοείν του ανθρώπου και διατηρούν την ύπαρξή τους σε αυτό επειδή ο άνθρωπος τις αποδέχεται και τις θέλει· αποτελούν συνεπώς ηθελημένες αποφάσεις του.
Ως ηθελημένες αποφάσεις χαρακτηρίζονται οι σκέψεις εκείνες τις οποίες αποδεχόμαστε, και όχι οι τυχαίες σκέψεις που περνούν από το νου μας και τις οποίες αντιπαρερχόμεθα ή αποδιώκουμε. Το ίδιο ισχύει και για τις συναισθηματικές καταστάσεις τις οποίες ηθελημένα καλλιεργούμε, τροφοδοτούμε και διαιωνίζουμε.
Παρομοίως, οι συναισθηματικές καταστάσεις οι οποίες καταλαμβάνουν τον «χώρο» της ψυχής συντηρούνται κι αυτές λόγω των ηθελημένων αποφάσεών του. Εν τέλει, οι πράξεις της εξωτερικής ζωής του ανθρώπου είναι οι ηθελημένες αποφάσεις του οι οποίες εξέρχονται στο περιβάλλον του υλικού κόσμου· είναι θελήματά του που υλοποιούνται μέσω της κινήσεως και της ομιλίας.
Ως πράξεις νοούνται και οι ηθελημένες παραλήψεις, διότι όταν ηθελημένα αποφασίζω να παραλείψω κάτι που όφειλα να πράξω, τούτο αποτελεί επίσης έκφραση ηθελημένης αποφάσεώς μου, δηλαδή πράξη.
Όπως έχουμε πεί, ο άνθρωπος έχει συνείδηση η οποία μετέχει του Καλού αλλά ταυτοχρόνως παρεμποδίζεται -- δια των βαρών της -- από το κακό. Εκφράζει λοιπόν θελήματα τα οποία συνάπτονται ή με την συνείδηση του Καλού ή με την ελαττωματικότητα.
Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να αποφασίζει· σε τούτο έγκειται και η ευθύνη του. Αφ' ής στιγμής όμως αρχίσει να εκφράζει την Θέλησή του, υποχρεωτικώς θα συντονισθή ή με τον δημιουργικό παράγοντα του Καλού ή με τον καταστρεπτικό παράγοντα του κακού. Τρίτη περίπτωση δεν υπάρχει.
Συνεπώς, δια των πράξεών του ο άνθρωπος ή δημιουργεί ή καταστρέφει. Τί; Τον ίδιο του τον εαυτό, είτε ως άτομο είτε ως μέλος της ανθρωπότητας.
Ο Θεός, εκφράζοντας τις Θελήσεις Του, δημιουργεί αντικειμενικά ως προς Εκείνον όντα ή περιβάλλοντα.
Ο παράγων του κακού, δια της εκπεφρασμένης εναντιώσεώς του, αποπειράται να καταστρέψει τα αντικειμενικά ως προς αυτόν Θεία Δημιουργήματα.
Ο άνθρωπος, όμως, δια των πράξεών του δημιουργεί ή καταστρέφει τον ίδιο του τον εαυτό, αφού εν τέλει η αποκόμιση των έργων του θα είναι ή η οντοποίηση ή ο λεγόμενος δεύτερος θάνατος.
Δ. Επί μέρους ανάλυση
Βάσει των όσων προαναφέραμε, το Θεώρημα αφορά σε όλες γενικώς τις πράξεις του ανθρωπίνου όντος, δηλαδή τόσο στις εξωτερικές, όσο και στις εσωτερικές. Αλλ' εν συνεχεία καθορίζει ότι αναφέρεται σ' εκείνες τις πράξεις που περιορίζονται στην γήινη ζωή του ανθρώπου, όπου αυτός αποφασίζει και δρά αυτοβούλως και έχει ατομική ευθύνη ως προς το αποτέλεσμα των πράξεών του.
Εάν το ανθρώπινο ον αποφύγει τον δεύτερο θάνατο, ζη για κάποιο διάστημα στο αιθερικό (ή αλλιώς λεγόμενο "αστρικό") επίπεδο. Εκεί δεν νοείται αυτόβουλη δράση. Δεν επιτρέπεται η εκδήλωση ηθελημένων αποφάσεων. Το αιθερικό επίπεδο χαρακτηρίζεται από το αισθάνεσθαι, το δέχεσθαι και το μεταφέρειν. Εκεί, λοιπόν, η βίωση και η δράση του όντος (εάν μπορούμε να μιλήσουμε για δράση) νοείται και περιγράφεται ως κίνηση, ως ροή, ως διέλευση και μάλιστα όχι αυτόβουλη.
Στον δε Πνευματικό Κόσμο το ανθρώπινο όν περνά και πάλι σε κατάσταση ενεργητικότητας, όπου οι ηθελημένες αποφάσεις του είναι Θέλημα της Μονάδος και η εκδίπλωσή τους είναι οικειοθελώς εντεταγμένη στην εκδίπλωση των Θελήσεων της Μονάδος (δηλαδή του Θεού). Κάθε πράξη λοιπόν του ανθρωπίνου όντος κατά την γήινη ζωή του παρομοιάζεται με δακτύλιο αλύσου της παγκοσμίας ζωής του -- μιάς αλύσου η οποία αρχίζει από την γήινη ζωή και καταλαμβάνει τον «χώρο» της ζωής του ανθρώπου σε όλους τους Κόσμους. Με άλλα λόγια η άλυσος αυτή δεν σταματά με τον γήινο θάνατο του ανθρώπου, αλλ' επεκτείνεται και συνεχίζεται και στους άλλους Κόσμους.
Η εικόνα του δακτυλίου υποδηλώνει ότι κάθε πράξη του ανθρώπου συνδέεται με όλες τις προηγούμενες αλλά και με όλες τις επόμενες, αφού ο άνθρωπος ζώντας δρά και δρώντας ζη. Εάν η δράση είναι σύνολο πράξεων, πώς θα ήταν δυνατόν οι πράξεις να μη συνδέονται μεταξύ τους, αφού λαμβάνουν χώραν εντός του πλαισίου της συνεχούς ζωής του όντος; Εάν μία πράξη μας ήταν ασύνδετη με την προηγούμενη και με την επόμενη, τούτο θα εσήμαινε ότι και η ζωή μας είναι... ασυνεχής!
Η εικόνα του δακτυλίου έχει και μίαν άλλη όψη. Εκκινεί από ένα σημείο, ακολουθεί μία καμπύλη πορεία και επανέρχεται στο σημείο της εκπορεύσεώς του. Το σημείο αυτό της εκκινήσεως είναι νοητό, μη αισθητό. Υποδηλώνεται λοιπόν συμβολικώς ότι το σημείον εκκινήσεως των πράξεων δεν σημειώνεται μέσα στο υλικό περιβάλλον, αλλά στον πνευματικό «χώρο» της συνειδήσεως του ανθρώπου.
Αφ' ής στιγμής όμως αρχίσει η εκδίπλωση της πράξεως, αυτή λαμβάνει χώραν στο υλικό περιβάλλον και καθίσταται αντιληπτή.
Το τέλος της διαδρομής του δακτυλίου -- δηλαδή το τελικό αποτέλεσμα των πράξεών μας -- είναι κι αυτό μη υλικό, πνευματικό, αφού αναφέρεται στην πνευματική μας φύση.
Με άλλα λόγια, όλες οι πράξεις μας -- είτε πρόκειται για ηθελημένα υιοθετούμενες σκέψεις είτε για ηθελημένα τροφοδοτούμενες συναισθηματικές καταστάσεις είτε για υλοποιημένες θελήσεις στο εξωτερικό περιβάλλον -- κάποτε κλείνουν τον κύκλο τους και επιφέρουν ένα αποτέλεσμα που επιδρά στην πνευματική μας ζωή.
Μόλις μία ηθελημένη απόφαση αρχίσει να εκδιπλώνεται, τίθεται υπό τον έλεγχο δύο Νόμων της Δημιουργίας:
του Νόμου της Ομοιογενείας· και
του Νόμου της Ανταποδόσεως.
Ο Νόμος της Ομοιογενείας παραλαμβάνει την δράση του όντος και, αναλόγως της ποιότητός της, την εντάσσει ή στο πλαίσιο της δράσεως του Θεού ή σ' εκείνο της αντιδράσεως του αρνητικού παράγοντος.Έπειτα, την σκυτάλη παραλαμβάνει ο Νόμος της Ανταποδόσεως, ο οποίος διαφυλάσσει την Θεία Δικαιοσύνη ανταποδίδοντας στον άνθρωπο καλό μεν για πράξεις που επήγασαν από θελήσεις αγαθής συνειδήσεως, κακό δε για πράξεις που εκπορεύθηκαν από θελήσεις συσκοτισμένης και βεβαρυμένης συνειδήσεως.
Πηγή και παραλήπτης της ανταποδόσεως είναι πάντοτε ο άνθρωπος.
Έτσι υφαίνεται το πεπρωμένο του ανθρωπίνου όντος. Εάν εσόδευσε καλό από την πράξη του, ο άνθρωπος εξψώνεται προς το Καλό και οι επόμενες πράξεις του θα φέρουν περισσότερο την σφραγίδα του Καλού (με αποτέλεσμα την περαιτέρω ανταπόδοση επί τω Καλώ κ.ο.κ.). Εάν όμως η πράξη του απέρρευσε από το κακό, η συνεπαγομένη συσσώρευση κακού θα τον καταβιβάσει προς το κακό, πράγμα που θα επηρεάσει την επομένη φάση της ζωής του.
Ένα μόνον μπορεί να ανακόψει την κατά τα άλλα αναπόδραστη ανταπόδοση επί το κακό: η ειλικρινής και έμπρακτη μετάνοια.
Μετά + νοώ σημαίνει ότι τώρα νοώ διαφορετικά εν σχέσει προς ό,τι κακώς νοούσα στο παρελθόν.
Η συμβολική εικόνα λοιπόν του δακτυλίου μάς αποκαλύπτει ότι κάθε πράξη του ανθρώπου αφ' ενός είναι συνέπεια της προγενεστέρας ζωής του, αφ' ετέρου δημιουργεί την επομένη φάση της ζωής του. Δεδομένου δε ότι μόνον στον κόσμο αυτόν ενεργούμε πράξεις αυτοβούλου δραστηριότητας οι οποίες προκαλούν τον Νόμο της Ανταποδόσεως, συνεπάγεται ότι οι πράξεις της ζωής μας αυτής έχουν αποτέλεσμα και αντίκτυπο στο υπόλοιπο τμήμα της αλύσου της παγκοσμίας ζωής μας. Με άλλα λόγια: ότι κάνουμε στον κόσμο αυτόν είναι που θα εσοδεύσουμε ως ανταπόδοση στους άλλους Κόσμους.
Πώς μπορεί ο άνθρωπος -- ως άτομο και ως σύνολο -- να θραύσει τον φαύλο κύκλο της επί τω κακώ ανταποδόσεως;
Η οδός είναι μία και έχει σαφώς υποδειχθή στην ανθρωπότητα: η Αγάπη.
Δια της Αγάπης προς εαυτον ο άνθρωπος θα απαλλάξει τον εαυτό του από την ελαττωματικότητα και θα καταστή αμιγής, αγνός, ατόφιος, θέτοντας τις βάσεις της πέραν του κόσμου τούτου επιβιώσεώς του.
Δια της Αγάπης προς τον πλησίον θα παράσχει στους συνανθρώπους του συνθήκες ευνοϊκές για την εκδήλωση και επάνθηση της δικής τους ανόμοιας Προσωπικότητας.
Δια της Αγάπης προς τον Θεό θα υπαγάγει την διάνοιά του ειλικρινώς υπό το Φως της συνειδήσεώς του και θα εντάξει ολόκληρη την ζωή του εντός του πλαισίου του Νόμου της Ζωής. Θα καταστή έτσι τρόπον τινά «πλανήτης» που θα διαγράφει Θεοκεντρική τροχιά γύρω από τον Θείο Πνευματικό Ήλιο της Σοφίας και της Αγάπης.
Δεδομένου δε ότι η βίωση δεν δύναται να νοηθή χωριστά από την δράση, εξυπακούεται ότι η Αγάπη είναι πάντοτε έμπρακτη· Αγάπη θεωρητική δεν υφίσταται!
Οι πράξεις, ως εκδηλώσεις των θελήσεων του ανθρωπίνου όντος, δίδουν την δυνατότητα να σταθμίσουμε και να μετρήσουμε τον βαθμό τελειώσεως και συνειδητοποιήσεώς μας στην Αλήθεια. Συνεπώς, η παρατήρηση και αξιολόγηση των πράξεων -- σκέψεων, λόγων, συναισθημάτων, κινήσεών μας -- μάς δίδει αντικειμενικώς και αψευδώς το μέτρο της δημιουργίας της Προσωπικότητός μας.
Από την ανάλυση του Θεωρήματος αυτού συνεπάγεται η ευθύνη του ανθρώπου για την ηθελημένη (αν και όχι πάντοτε συνειδητή) δράση του και στα τρία επίπεδα: των σκέψεων, των συναισθημάτων και το υλικό.
Μήπως όμως και ο Κύριος δεν απεκάλυπτε το ίδιο, όταν -- επί παραδείγματι -- έλεγε ότι ένοχος μοιχείας είναι και όποιος επιθυμήσει μέσα στην καρδιά του ξένη γυναίκα; Ή ότι φέρει ευλύνη κι εκείνος ο οποίος απλώς θα οργισθή; (Ματθ. 5.21,32).
Εν Κατακλείδι:
Το Θεώρημα αυτό μάς αποκάλυψε την Νομοτέλεια εντός της οποίας ο άνθρωπος καλείται να δημιουργήσει την Προσωπικότητά του. Κι η εν λόγω Νομοτέλεια έγκειται σε δύο αλληλένδετους Νόμους: τον Νόμο της Ομοιογενείας κι εκείνον της Ανταποδόσεως.
Ο Νόμος της Ομοιογενείας ελέγχει και σταθμίζει τον άνθρωπο σε κάθε βήμα της ζωής του ως προς την Αγνότητα και -- ανάλογα με τις πράξεις του -- τον τοποθετεί εκεί όπου ανήκει ηθικώς και πνευματικώς.
Ο Νόμος της Ανταποδόσεως αποδίδει στον άνθρωπο ό,τι του αρμόζει, ανυψώνοντας ή καταβιβάζοντάς τον, βάσει του ήθους και της πνευματικότητας που διαδηλώνει δια των πράξεων στην καθημερινή ζωή του.
Αυτοί οι δύο Νόμοι είναι που ρυθμίζουν την επιβίωση ή μη του ανθρωπίνου όντος μετά το πέρας της ζωής του στον υλικό κόσμο.
Ορφέας:
ΟΓΔΟΟ ΘΕΩΡΗΜΑ
«Η φιλοδοξία να φαίνεται κανείς ό,τι δεν μπορεί να είναι, είναι πλάνη, είναι σφάλμα το οποίο προκαλεί πολλές δυστυχίες στην ζωή του ανθρώπου».
Νοηματική Εκδίπλωση του Όγδοου Θεωρήματος
Α. Εισαγωγή
Β. Η Φιλοδοξία
Γ. Η Φιλοδοξία να φαίνεται κανείς ό,τι δεν μπορεί να είναι.
Δ. Ο Άνθρωπος ως κατάληξη Θείας Ιδέας
Ε. Ο ρόλος της Αγάπης
ΣΤ. Η Θεία Ακτίνα
Ζ. Η Ελευθερία και η έλλειψη Συνειδήσεως στον Άνθρωπο
Η. Ο Εσωτερικός Εαυτός του ανθρώπου
Θ. Σύνδεση με τον Θεό και Ύψωση προς τον Θεό
Ι. Ελάττωμα και Σφάλμα
Κ. Η Ζωή στον Άνθρωπο
Παράρτημα: Το Είναι και το Φαίνεσθαι
Ορφέας:
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΟΓΔΟΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ
Α. Εισαγωγή
Έχοντας συνδέσει την πνευματική ζωή με την Συνείδηση, εξάγουμε το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος γεννώμενος είναι κατ' ουσίαν νεκρός, αφού δεν γνωρίζει απολύτως τίποτε ως προς το τί είναι ο ίδιος και που ευρίσκεται. Καλείται λοιπόν να φύγει από αυτή την κατάσταση, αποκτώντας αντίληψη της Αληθείας, Συνείδηση, δηλαδή Προσωπικότητα.
Β. Η Φιλοδοξία
«Φιλοδοξία είναι η συνεχής βίωση και επιδίωξη υπό του ανθρώπου προκαθορισμένων υπό του ιδίου και μη εισέτι πραγματοποιηθέντων στόχων».
Η Φιλοδοξία δηλαδή είναι κατάσταση και ως τέτοια εντάσσεται στην βίωση του ανθρώπου και όχι στην έκφραση της δράσεώς του.
Γ. Η Φιλοδοξία να φαίνεται κανείς ό,τι δεν μπορεί να είναι...
Το όγδοο Θεώρημα δεν μιλά για κάθε λογής φιλοδοξία, αλλά για μία συγκεκριμένη μορφή της. Η φιλοδοξία «να φαίνεται κανείς ό,τι δεν μπορεί να είναι» θα πρέπει να νοηθή τόσο στην υπέρβαση των ικανοτήτων, όσο και στην απόκρυψη αυτών. Όταν ένας άνθρωπος είναι αυτός που είναι, με δεδομένες τις ιδιαίτερες αρετές, ποιότητες, χαρίσματα και ικανότητές του, και εν τούτοις επιθυμεί να εκφράζεται πέραν του πλαισίου αυτών, ή όταν για οποιονδήποτε λόγο καταπνίγει τις ικανότητές του και δεν τις εκφράζει, τότε εντάσσεται στην έννοια του
Θεωρήματος. Με άλλα λόγια το Θεώρημα αυτό θέλει τον άνθρωπο να εκφράζει ό,τι ακριβώς είναι. Οπότε γεννάται το ερώτημα: Τί είναι ο άνθρωπος;
Δ. Ο Άνθρωπος ως κατάληξη Θείας Ιδέας
Όπως γνωρίζουμε, ο άνθρωπος είναι η κατάληξη μιάς εκδηλωμένης Ιδέας του Θεού, η οποία (κατάληξη) είναι συνάρτηση τόσο του κόσμου της ύλης όσο και του σκοπού του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι η κατάληξη της εκφράσεως μιάς Θείας Ιδέας -- δεν είναι η ίδια η Ιδέα.
Ακριβώς στο σημείο τούτο υπεισέρχεται η έννοια της ελευθερίας: αφού ο άνθρωπος δεν ταυτίζεται με την Ιδέα του, διατηρεί το δικαίωμα να την απαρνηθή, στρέφοντας την δραστηριότητά του προς άλλες κατευθύνσεις, ξένες προς αυτήν. Είτε λοιπόν ο άνθρωπος υπερβάλλει είτε υστερεί της πραγματικότητας, εκδηλώνει κάτι άλλο από την δική του ιδιαίτερη φύση, από την δική του προσωπικότητα.
Το Θεώρημα λοιπόν καλεί τον άνθρωπο να εκφράζεται εντός του πλαισίου του εαυτού του, όπως καθορίζεται από την Θεία Ιδέα που τον δημιούργησε και τον εμψυχώνει.
Ε. Ο Ρόλος της Αγάπης
Πώς ο άνθρωπος θα κατορθώση να αποκτήσει συνείδηση της Θείας Ιδέας του, ούτως ώστε να ζη και να εκφράζεται μέσα στην «κοίτη» όπου «ρέει» αυτή η Ιδέα, αποφεύγοντας παρεκκλίσεις προς ό,τι ο ίδιος δεν μπορεί να είναι;
Κι εδώ η απάντηση είναι η Αγάπη:
η Αγάπη προς τον εαυτό μας,
προς τον συνάνθρωπο και
προς τον Θεό.
Διότι δεν νοείται συμβιβασμος και συμπαρεύρεση Αγάπης και ελαττωματικότητας.
Ας θυμηθούμε την Κλείδα της πνευματικής εξελίξεως του ανθρώπου, όπως την περιγράψαμε στο πέμπτο Θεώρημα: «Για κάθε βήμα που επιχειρεί ο άνθρωπος δια της Αγάπης, κατακτά αντίστοιχο βαθμό Συνειδήσεως». Έτσι, ο άνθρωπος αγαπώντας υψώνεται σε Συνείδηση και υψούμενος σε Συνείδηση δημιουργεί την Προσωπικότητά του.
ΣΤ. Η Θεία Ακτίνα
Στο σημείο τούτο είναι καλό να σταθούμε λίγο στην σχέση που υφίσταται μεταξύ αφ' ενός της Θείας Ιδέας και αφ' ετέρου του ανθρώπου.
Η Θεία Ιδέα έχει ως Πηγή το Αίτιο εκ του οποίου απορρέει: δηλαδή τον Θεό. Εκφράζεται, εκδιπλώνεται και καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα: το δημιούργημα «άνθρωπος».
Εάν θέλαμε να απεικονίσουμε σχηματικώς την εκδίπλωση της Ιδέας, θα συνδέαμε με μία ευθεία γραμμή τα δύο σημεία: την Πηγή και την κατάληξη. Η εν λόγω ευθεία -- δεδομένου ότι δεν πρόκειται περί υλικής γραμμής -- νοείται ως πνευματική ακτινοβολία: πρόκειται λοιπόν για μία Θεία Ακτίνα.
Αναφορικά λοιπόν προς την Θεία Ιδέα έχουμε τα εξής:
Πηγή της, ο Θεός·
Εκδίπλωσή της, η Θεία Ακτίνα·
Κατάληξή της, ο Άνθρωπος.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι η Θεία Ακτίνα, αλλά το άκρο της ή η κατάληξή της. Βεβαίως, άκρο και Ακτίνα δεν διαχωρίζονται, αλλά ούτε και ταυτίζονται.
Ας θεωρήσει ο αναγνώστης ως αναλογικό παράδειγμα μίαν ακτίνα φωτός, η οποία προσπίπτει πάνω σε μία επιφάνεια, όπου σχηματίζει φωτεινό ίχνος. Το ίχνος αυτό -- η κατάληξη της φωτεινής ακτίνας -- είναι μεν αρρήκτως συνδεδεμένο με την φωτεινή ακτίνα, αλλ' εν τούτοις δεν μπορεί να ταυτισθή μαζύ της. Είναι κάτι το διακεκριμένο, του οποίου η εμφάνιση εξαρτάται και από την φύση της επιφανείας επί της οποίας εμφανίζεται.
Σ'αυτή την έλλειψη ταυτίσεως -- σ' αυτή την ετερότητα -- Ακτίνας και καταλήξεώς της ανευρίσκεται όλη η φύση του ανθρώπου αλλά και η δυσκολία του έργου του.
Ζ. Η Ελευθερία και η Έλλειψη Συνειδήσεως στον Άνθρωπο
Τί είναι λοιπόν αυτό το «άλλο», που συνδέεται με την Θεία Ακτίνα αλλά ταυτοχρόνως διακρίνεται από αυτήν;
Είναι ένα δημιούργημα με δύο χαρακτηριστικά:
την ελευθερία· και
την έλλειψη συνειδήσεως.
Η ελευθερία, όπως προαναφέραμε, ανευρίσκεται στην ετερότητα που υφίσταται μεταξύ της Θείας Ακτίνας και της καταλήξεώς της. Αφού ο άνθρωπος είναι κάτι άλλο από την Ακτίνα, είναι αδέσμευτος και ελεύθερος -- διατηρεί την δυνατότητα είτε να συντονίζεται προς αυτήν και να εκφράζεται εντός του πλαισίου της Ιδέας την οποία φέρει εν εαυτώ, είτε να την αρνείται, αρνούμενος όμως έτσι την εσώτερη φύση του, εν τέλει τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο Θεός θέλει να αποκαταστήσει την Τάξη, η οποία διεταράχθη λόγω της εωσφορικής πτώσεως. Καθώς ο Θεός είναι Παντοδύναμος, μία άμεση επέμβασή Του θα μπορούσε πάραυτα να αποκαταστήσει την Τάξη, καταργώντας ακαριαία την σχέση της εωσφορικής εναντιώσεως με το Πνεύμα. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν πράξη εξαναγκασμού και έξω από την Θεία Φύση της Ελευθερίας.
Γι'αυτόν τον λόγο συνέλαβε ο Θεός την Ιδέα της δημιουργίας ενός όντος, το οποίο θα μπορεί να είναι ελεύθερο -- να μην κυριαρχείται δηλαδή υποχρεωτικώς ούτε από τον Θεό, ούτε από τον αντίπαλο -- και συγχρόνως να μην είναι συνειδητό, ούτως ώστε να μη θίγεται η ελευθερία του αντιπάλου.
Το όν αυτό, μέσα στην ασυνειδησία του, θα πρέπει να επιλέξει μόνο του, ελεύθερο, την οδό του, αποκτώντας -- εάν θέλει -- συνείδηση της Θείας Ιδέας του και κατ' επέκτασιν του εντός του εαυτού του Θεού. Κατ' αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνει την αποδέσμευση του πνεύματός του από την εναντίωση και υπηρετεί το Σχέδιο της Επανόδου, δηλαδή την αποκατάσταση της διαταραχθείσης Τάξεως.
Η. Ο Εσωτερικός Εαυτός του Ανθρώπου
Από όσα αναφέραμε μέχρι στιγμής συνάγεται ότι ο άνθρωπος έχει -- τρόπον τινά -- δύο εαυτούς:
έναν βαθύτερο, θείο εαυτό (την Θεία Ακτίνα), στον οποίον οφείλει την ύπαρξή του και ο οποίος προσδιορίζει την ανόμοια φύση του και τις ιδιαίτερες προδιαγραφές του όντος του· και
έναν καθημερινό, περιστασιακο εαυτό (την απόληξη της Θείας Ακτίνας), ελεύθερο και χωρίς συνείδηση, ο οποίος μπορεί να αποφασίσει να εκφράζεται εντός ή εκτός του αληθινού πλαισίου του όντος του, αναλόγως προς την εμπειρία, τις περιστάσεις και την διαμόρφωση της αντιλήψεώς του ? εν τέλει αναλόγως προς την παγίδευσή του ή όχι από το κακό.
Εάν ο άνθρωπος παγιδευθή από το κακό και εκδηλωθή εκτός των πλαισίων του όντος του -- είτε υπερβάλλοντας είτε μειώνοντας τις πραγματικές του ικανότητες -- τότε αρνείται τον θείο εαυτό του, υποδουλώνεται στο κακό και κυριαρχείται από τον αντίπαλο. Κι αν αυτή η κατάσταση παγιωθή και φθάσει ο άνθρωπος στην στιγμή της αποχωρήσεώς του από τον υλικό κόσμο, όταν η Θεία Ακτίνα αναδιπλωθή στην Πηγή της δεν θα είναι δυνατόν να λάβει μαζύ της καταστάσεις εκτός της φύσεώς της: ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα καταλήξει στην ανυπαρξία, στον θάνατο.
Γι' αυτό λοιπόν ο άνθρωπος έχει ως πρώτιστο καθήκον να αποτινάξει την υποδούλωσή του στην πλάνη και στο σφάλμα και να ανεύρει τον θείο εαυτό του. Κατ' αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει αφ' ενός να συνδεθή με αυτόν, αφ' ετέρου να αναδιπλωθή επί της νοητής γραμμής της Ακτίνας και να επανεύρει την Πηγή του, αποδεσμεύοντας συγχρόνως το πνεύμα του από τον κόσμο της πτώσεως και εκπληρώνοντας έτσι την αποστολή του.
Θ. Σύνδεση με τον Θεό και Ύψωση προς τον Θεό
Δύο λοιπόν πράγματα οφείλει να επιτύχει ο άνθρωπος:
να συνδεθή με τον Θείο Εαυτό του (την Θεία Ακτίνα)· και
να ανέλθει δια του Θείου Εαυτού του προς τον Θεό.
Την σύνδεση με την Θεία Ακτίνα πραγματοποιεί η Αγάπη· την αναδίπλωση στην Πηγή μας, μέσω της Θείας Ακτίνας την οποία εκφράζουμε, παρέχει η συνεχώς υψουμένη συνείδησίς μας, η ολοένα αυξανόμενη αντίληψη της Αληθείας.
Υψώνεται ο άνθρωπος προς την Πηγή του, ακολουθώντας την νοητή γραμμή της Θείας Ακτίνας, όταν αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη αντίληψη της Ιδέας την οποίαν εκφράζει, όταν αποκτά αντίληψη του Θεού και επανέρχεται εν Πνεύματι στην Πηγή απ' όπου απέρρευσε. Έτσι ο άνθρωπος φεύγει από την κατάσταση της ατομικότητας· ενωμένος με την Θεία Ακτίνα εισχωρεί συνειδησιακώς στην κατάσταση του συνολικού Ενός, της Μονάδος.
Ι. Ελάττωμα και Σφάλμα
Στο Θεώρημα γίνεται διάκριση μεταξύ ελαττώματος και σφάλματος.
Η ελαττωματικότητα είναι κατάσταση την οποία βιώνει ο άνθρωπος.
Το ελάττωμα είναι ο τρόπος εκδηλώσεως της ελαττωματικότητας και -- στα πλαίσια του παρόντος Θεωρήματος -- ο τρόπος βιώσεως του ανθρώπου εκτός των πλαισίων του εαυτού του. Τα σφάλματα είναι οι εκάστοτε ελαττωματικές εκφράσεις.
ΙΑ. Η Ζωή στον Άνθρωπο
Το πρώτο Θεώρημα μάς αποκάλυψε ότι ο άνθρωπος είναι όν υπό αίρεσιν και ότι στον ίδιον επαφίεται το να ταυτισθή με την Ζωή ή να καταλήξει στον θάνατο.
Το όγδοο τούτο Θεώρημα μάς δίδει την έννοια - κλειδί της ετερότητας μεταξύ της Θείας Ακτίνας και της απολήξεώς της (του ανθρώπου). Η Θεία Ακτίνα ζη· ο άνθρωπος, ως κάτι άλλο από την Ζωή, δεν ζη· αλλ' εν τούτοις έχει την δυνατότητα να ζήσει, εάν το θελήσει.
Συνεπώς ο άνθρωπος δεν ζη -- φέρει εντός του την ζωή. Η Θεία Ακτίνα είναι που του παρέχει την δυνατότητα να ζήσει. Αυτό που εμείς αισθανόμαστε ως ζωή είναι η εν ημίν παρουσία της Ζωής, (δηλαδή του Θεού), που μάς έχει παρασχεθή ούτως ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε οι ίδιοι Ζωή (δηλαδή να καταλήξουμε στην Θέωση).
Εκφραζόμενος ο άνθρωπος στα πλαίσια του αληθινού του εαυτού,
αφ' ενός εκφράζει στον υλικό κόσμο την Θεία Ιδέα που τον εμψυχώνει και δημιουργεί την Προσωπικότητά του, προάγοντας ταυτοχρόνως το Θείο Έργο της Αποκαταστάσεως· και
αφ' ετέρου συνδέεται με τον εσώτερό του εαυτό (την Ζώσα Θεία Ακτίνα) και καταλήγει να ζήσει ο ίδιος ως όν αθάνατο.
Παράρτημα
Μία υψηλότερη θεώρηση του 8ου Θεωρήματος:
Το Είναι και το Φαίνεσθαι
Ο άνθρωπος είναι πνευματικό δημιούργημα αλλά ευρίσκεται εντός του κόσμου της πτώσεως. Τούτο το «αλλά» δίδει μίαν άλλη, νέα διάσταση, απαραίτητη για την κατανόηση της φύσεως του ανθρώπου.
Ως δημιούργημα του Θεού, ο άνθρωπος υπάρχει ένεκα της δράσεως της Θείας Ακτίνας, στην οποίαν οφείλει την ύπαρξή του, αλλά και την ιδιαίτερη ταυτότητά του. Ο άνθρωπος Είναι ό,τι έχει καθορίσει η Θεία Ακτίνα· Είναι ό,τι υπαγορεύει η Θεία Ιδέα.
Η νέα διάσταση για την οποία μιλήσαμε θέτει τον άνθρωπο εντός του εξωτερικού κόσμου, που είναι κόσμος ατομικότητας και διαιρέσεως, κόσμος εκτός της Μονάδος. Εκεί ο άνθρωπος δεν Είναι αλλά Φαίνεται.
Το Είναι αφορά στην σχέση του ανθρώπου προς τον εσώτερον εαυτό του, την Δημιουργο Πηγή του. Εσωτερικώς, ο άνθρωπος Είναι.Το Φαίνεσθαι αφορά στην εξωτερικότητα. Εξωτερικώς, ο άνθρωπος Φαίνεται.
Ο άνθρωπος όμως ταυτοχρόνως τελεί υπό έλλειψη συνειδήσεως. Γεννάται χωρίς συνείδηση και είναι ελεύθερος να αποφασίζει για την τύχη του. Αλλά δεν γνωρίζει το Είναι του, δεν έχει δηλαδή αντίληψη του βαθυτέρου εαυτού του και δρά εκτός του εαυτού του, σε περιβάλλον που δεν είναι ο εαυτός του.
Αφ' ενός Είναι θείο δημιούργημα, αφ' ετέρου ευρίσκεται και Φαίνεται στον εξωτερικό κόσμο. Δεν έχει όμως αντίληψη ούτε του τί Είναι, ούτε του τί πρέπει να κάνει, ούτε του πώς πρέπει να φανή.
Κι εδώ αρχίζει η ζωή του κόσμου. Ο παράγων του κακού εκμεταλλεύεται την έλλειψη συνειδήσεως του ανθρώπου ως προς τον εαυτό του και τον οδηγεί σε εξωτερικές ενασχολήσεις κατά τις οποίες ο άνθρωπος -- μη γνωρίζοντας τον εαυτό του -- δεν εκφράζει εκείνο που Είναι, αλλά Φαίνεται ό,τι δεν είναι.
Στην περίπτωση αυτή το Είναι και το Φαίνεσθαι του ανθρώπου ευρίσκονται εν διαστάσει. Εάν όμως αυτός, υπό το φως της Αληθείας που αποκαλύπτεται από τον Θεό στην Ανθρωπότητα, αρχίσει ν' αποκτά αντίληψη του βαθυτέρου εαυτού του (του Είναι του), τότε η δραστηριότητά του στον εξωτερικό κόσμο βαθμιαίως θα απηχεί την αντίληψη του Είναι του. Το Φαίνεσθαι θα αρχίσει να προσαρμόζεται προς το Είναι.
Με άλλα λόγια η διαφορά μεταξύ του ασυνειδήτου ανθρώπου κι εκείνου ο οποίος έχει αντίληψη του εσωτερικού εαυτού του, έγκειται στο Φαίνεσθαι, στο πώς ο άνθρωπος εμφανίζεται στον κόσμο της εξωτερικότητας, κι όχι στο Είναι, αφού το Είναι είναι αυτό που είναι, αμετάβλητο.
Η απόκτηση αντιλήψεως του εσωτερικού εαυτού του γίνεται βαθμιαίως, στην διάσταση του χρόνου, υπό πολλές προϋποθέσεις· βαθμιαίως λοιπόν δημιουργείται ένας «άξων» που συνδέει και συντονίζει το Φαίνεσθαι προς το Είναι. Κι όσο ο εν λόγω άξων ισχυροποιείται, τόσο αποσαφηνίζεται η σχέση ανθρώπου και Δημιουργού και τόσο περισσότερο ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται πώς και πόσο θα Φαίνεται στο πλαίσιο που απηχεί το Είναι του.
Επομένως ο άνθρωπος ζη δύο ζωές:
μίαν εσωτερική, κατά την οποία καλλιεργεί ολοένα και περισσότερο την σχέση του με τον Δημιουργό· και
μίαν εξωτερική, καθώς διαρκώς και περισσότερο μεριμνά ώστε να Φαίνεται καλύτερα το Είναι του στον εξωτερικό κόσμο.
Αυτή η συνεχής και βαθμιαία αλλαγή ομοιάζει με πλάστιγγα, της οποίας ο ένας δίσκος αναφέρεται στην εσωτερική ζωή του ανθρωπίνου όντος, η δε άλλη, στην εξωτερική του δράση. Αυτή η πλάστιγγα κινείται. Αρχικώς και μέχρις ορισμένου σημείου, το βάρος πέφτει στο Φαίνεσθαι, όπου αυτό δεν εκπροσωπεί το Είναι.
Από κάποιαν στιγμή και έπειτα, καθώς ο άνθρωπος στρέφεται προς τα έσω για να ανεύρει τον εσωτερικόν εαυτό του, το Φαίνεσθαι αρχίζει ν' αντισταθμίζεται από το Είναι. Σιγά - σιγά η πλάστιγγα αλλάζει κατάσταση. Η εσωτερική ζωή αρχίζει να βαρύνει όλο και περισσότερο.
Κάποια στιγμή -- κι αυτό είναι ένα σημείο που έχει αντίκτυπο και στους άλλους Κόσμους -- η πλάστιγγα θα ισορροπήσει και κατόπιν θα αρχίσει η ανάστροφη κίνηση των δίσκων. Θα βαρύνει τότε η εσωτερική ζωή, η αντίληψη του Είναι, περισσότερο από το επιπόλαιο Φαίνεσθαι.
Όποιος ξεπεράσει το μοιραίο τούτο σημείο καμπής, έχει υπερβή το αντίστοιχο σημείο καμπής στο αιθερικό επίπεδο και δεν κινδυνεύει πλέον από τον δεύτερο θάνατο, διότι έχει ενσυνειδήτως θέσει τον εαυτό του υπό την θεία βοήθεια, που είναι ισχυρότερη από την εναντίωση του κακού.
Ορφέας:
ΕΝΑΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ
«Εάν σάς λέγω "αποβάλατε τα ελαττώματά σας" δεν είναι για να αποκτήσετε την Αιώνια Βασιλεία, αλλά για να κατακτήσετε την ανεξαρτησία σας ως όν και ως άνθρωπος. Τα ελαττώματα είναι τα μέσα δια των οποίων οι δυνάστες υποδουλώνουν τους δυναστευομένους και εκμηδενίζουν την προσωπικότητά τους».
Νοηματική Εκδίπλωση του Ενάτου Θεωρήματος
Α. Εισαγωγή
Β. Η Αιώνια Βασιλεία
Γ. Η Ανεξαρτησία
Δ. Όν και Άνθρωπος
Ε. Ελαττώματα και Δυνάστες
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση