'Αρθρα και συζητήσεις: 'Εσωτερικές Σχολές και Μυητικά Συστήματα > Κριναετός
Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
Ορφέας:
Γ. Ειδικώτερα στοιχεία της Πορείας
1. Κίνητρο
Χωρίς κίνητρο δεν υπάρχει πορεία. Κίνητρο για την πορεία του ανθρώπου -- τόσο την υλική, όσο και την πνευματική -- είναι η παρόρμηση προς το ζήν.
2. Προσπάθεια -- Πάλη -- Αποτέλεσμα
Ο άνθρωπος προσπαθεί να διαφυλάξει και να επαυξήσει εκείνο που πιστεύει ως αληθές, το «πιστεύω» του, το οποίο αφορά στους διαφόρους τομείς της ζωής: επαγγελματικό, κοινωνικό, πνευματικό, οικογενειακό κλπ. Γεννάται όμως το ερώτημα: τί είναι εκείνο που πιστεύει ο άνθρωπος ως αληθινό;
α. Υποκειμενική αλήθεια και Περιβάλλον
Αυτό που πιστεύει ο κάθε άνθρωπος είναι η υποκειμενική του αλήθεια· είναι το απαύγασμα της ζωής του, των πράξεών του και της συμπεριφοράς του προς τους συνανθρώπους του. Συνθέτει την ατομική του ηθική.
Πώς δημιουργείται όμως αυτή η υποκειμενική αλήθεια;
Ερχόμενος ο άνθρωπος στον κόσμο, εισέρχεται σ' ένα ψυχοπνευματικό περιβάλλον, μείγμα αφ' ενός της πλάνης του κακού και αφ' ετέρου των Αποκαλύψεων του Θείου. Καθώς δε ο άνθρωπος ζη εντός του περιβάλλοντος, δεν έχει κάτι άλλο με το οποίο να συγκρίνει αυτή την ψυχοπνευματική ατμόσφαιρα. Μέσα σ' αυτήν γεννιέται, ανατρέφεται και φτιάχνει την υποκειμενική του αλήθεια.
Καθώς ζη στον κόσμο της πτώσεως, εντός του σημειώνεται η εμφάνιση της αντινομίας μεταξύ Καλού και κακού. Ποιο είναι εν τέλει το Καλό; Ποιο είναι το κακό; Δεν ξέρει.
β. Θείοι Απεσταλμένοι και Φωνή της Συνειδήσεως
Εάν τα πράγματα έμεναν εκεί, ο άνθρωπος δεν θα είχε καμμίαν ελπίδα ν' ανακαλύψει την αντικειμενική Αλήθεια.
Όμως συμβαίνουν δύο πράγματα:
εξωτερικώς, εμφανίζονται συνεχώς Θείοι Απεσταλμένοι, οι οποίοι διακηρύσσουν την εξ Αποκαλύψεως Αλήθεια·
εσωτερικώς, η φωνή της Συνειδήσεώς του τον οδηγεί στις περιστάσεις της ζωής του.
Θείοι Απεσταλμένοι είναι όλοι όσοι εργάζονται για να βοηθήσουν τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει την Αντικειμενική Αλήθεια, ν' απελευθερωθή από την δυναστεία του κακού και να ζήσει σύμφωνα με τον Νόμο της Ζωής: ιδρυτές θρησκειών, προφήτες, και πάνω απ' όλους ο Ίδιος ο Κύριος.
Επειδή στην εποχή μας ιδιαιτέρως βρίθουν οι πάσης φύσεως "διδάσκαλοι", οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι ο Θείος Απεσταλμένος είναι αφανής και ταπεινός εργάτης του Καλού. Η πνευματική του ιδιότητα αποδεικνύεται εκ των υστέρων από τα έργα του. Παρέχει τον εαυτό του ανιδιοτελώς και απροσώπως. Ο λόγος του εξυψώνει και απελευθερώνει τον άνθρωπο. Δωρεάν έλαβε, δωρεάν δίδει.
Εκείνοι οι οποίοι καθίστανται επίκεντρα της προσοχής των άλλων, προβάλλουν τον εαυτό τους, επιβάλλουν εξουσία και γεμίζουν τις τσέπες τους, ενώ εγείρουν αξιώσεις Θείου Απεσταλμένου, δεν είναι απλώς απατεώνες, αλλά συκοφάντες (διαβολείς) του Θεού, διότι εν Ονόματί Του προβάλλουν τον άκρατο εγωκεντρισμό τους.
Η δε φωνή της Συνειδήσεως είναι εκείνος ο διακριτικός ψίθυρος ο οποίος -- πολλές φορές σε πείσμα και της λογικής μας ακόμη -- μάς υπαγορεύει το Ορθό, το Καλό και το Αληθές.
γ. Ελεύθερη Θέληση και Θεία Προστασία
Για κάθε άνθρωπο υπάρχει μία χρυσή τομή, η οποία ορίζει το σημείο μέχρι το οποίο φθάνει η Θεία Προστασία και από το οποίο αρχίζει η επίθεση της εναντιώσεως. Το σημείο αυτό ποικίλει ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, το περιβάλλον, τις συνθήκες και τον βαθμό συνειδήσεώς του.
Ακριβώς στο σημείο αυτό εμφανίζεται η ελεύθερη θέληση του ανθρώπου. Με όπλο αυτήν την θέληση και συμμάχους αφ' ενός την φωνή των Απεσταλμένων και αφ' ετέρου την φωνή της συνειδήσεώς του αρχίζει να παλεύει με το κακό. Που ευρίσκεται το κακό;
Έξω απ' αυτόν, είναι η βαρειά ψυχοπνευματική ατμόσφαιρα -- το κατεστημένο -- της ανθρωπότητας.
Μέσα του, είναι τα διάφορα βάρη του.
Στόχος της πάλης είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από την αιχμαλωσία στο κακό. Κι αυτό που πρέπει να κατανοηθή είναι ότι την μάχη της απελευθερώσεως ο άνθρωπος την δίδει μόνος του. Στον ίδιο εναπόκειται η απελευθέρωσή του από την δουλεία στο κακό.
Ορφέας:
Δ. Η Απελευθέρωση
Όπως βλέπουμε, λοιπόν, κύριος άξονας του πέμπτου Θεωρήματος είναι η έννοια της απελευθερώσεως του ανθρώπου, η οποία αναλύεται στις τέσσερεις παραγράφους του Θεωρήματος.
Ο άνθρωπος, ερχόμενος στον κόσμο, δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός· ούτε δέσμιος, ούτε ελεύθερος. Γεννιέται με εφόδια, με προίκα. Έχει ελεύθερη θέληση, αλλά δυνάμει, όχι εν εκδηλώσει.
Μπορεί ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας την ελεύθερη Θέλησή του να καταστή ελεύθερος. Είναι όμως δυνατόν -- από δική του επιλογή -- να δεσμεύσει την ελευθερία της θελήσεώς του και να καταστή ανελεύθερος.
Παραδείγματα εθελουσίας απεμπολήσεως της ελευθερίας της Θελήσεως (όσο κι αν αυτό ακούγεται αντιφατικό) υπάρχουν πολλά. Μεταξύ άλλων:
ο οπαδός πολιτικού κόμματος, ο οποίος ενεργεί καθ' υπαγόρευσιν του "κομματικού συμφέροντος".
ο τοξικομανής, ο οποίος δρα με κύριο (εάν όχι αποκλειστικό) άξονα την εξεύρεση της ουσίας του.
ο συναισθηματικώς εξηρτημένος, που έχει υπαγάγει την Θέλησή του στα χέρια τρίτου.
Χαρακτηριστικό δε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι ο άνθρωπος δεν έχει πλέον την δυνατότητα να επιλέξει ο ίδιος τον τρόπο με τον οποίον θα ενεργήσει.
Η ανελευθερία αυτή δεν έγκειται, ασφαλώς, στην ελεύθερη ή μη μετακίνηση στον χώρο. Τούτο δεν ενδιαφέρει από πνευματικής πλευράς. Εκείνο που ενδιαφέρει εν προκειμένω είναι η δράση του όντος, η οποία πηγάζει από τα κριτήρια της λογικής του.
Με ποιά κριτήρια ενεργεί ο άνθρωπος; Από που προέρχονται; Τίνος είναι προϊόν; Είναι γεννήματα της ελευθέρας φύσεως του Θεού; Ή μήπως είναι επηρεασμένα από τον παράγοντα του κακού, ο οποίος είναι η άρνηση της Ελευθερίας; Εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα.
Γι' αυτό είναι ανάγκη να ανατρέξουμε στην δημιουργία των κριτηρίων, ώστε να δούμε που οφείλουν την ύπαρξή τους.
Ε. Το Κατεστημένο
Ο άνθρωπος, γεννώμενος, γίνεται μέλος της ανθρωπότητας. Συνεπώς η ύπαρξή του είναι δισδιάστατη: αφ' ενός είναι άτομο ανεξάρτητο, ανόμοιο, με την δική του γραμμή πλεύσεως, αφ' ετέρου είναι μέλος της ανθρωπότητας, της οποίας υποχρεωτικώς μοιράζεται την τύχη.
Υποχρεώνεται δηλαδή να δεχθή όλη την ψυχοπνευματική ατμόσφαιρα της ανθρωπότητας, που μεταφέρεται από άνθρωπο σε άνθρωπο και από γενεά σε γενεά.
Όλοι οι άνθρωποι που έζησαν στο παρελθον συνέβαλαν στην δημιουργία γενικών αντιλήψεων για την Αλήθεια. Κατ' αυτόν τον τρόπο έδωσαν εμφάνιση στο λεγόμενο κατεστημένο. Το κατεστημένο αναφέρεται στην ανθρωπότητα, στις αντιλήψεις της και στα «πιστεύω» της· δεν αναφέρεται στον άνθρωπο - άτομο.
Αλλ' όπως γεννιέται ο άνθρωπος στον κόσμο, ευρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σ' αυτό το κατεστημένο της ανθρωπότητας, όπου υφίσταται δύο πράγματα:
δεν του είναι δυνατόν να κρίνει το κατεστημένο, αφού δεν ευρίσκεται εκτός αυτού, ώστε να μπορεί να το συγκρίνει με κάτι άλλο·
επηρεάζεται από αυτό υποχρεωτικώς και δημιουργεί την υποκειμενική του αλήθεια, αναλόγως προς την επίδραση του κατεστημένου επάνω του.
Η ανθρωπότητα δέχεται την επίδραση των υποκειμενικών αντιλήψεων των ανθρώπων και τις «φορτώνει» στον γεννώμενο άνθρωπο, ο οποίος προσθέτει σ' αυτό και την δική του θέληση. Να φύγει από την επήρεια της ανθρωπότητας και ν' ανακαλύψει ποιά είναι η αντικειμενική Αλήθεια, δεν μπορεί. Ούτε είναι δυνατόν ν' αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα με το υποκειμενικό του «πιστεύω», αφού τούτο είναι επηρεασμένο.
ΣΤ. Το λυτρωτικό Έργο της Αγάπης
Ο άνθρωπος έχει μία Πύλη για να βγή από την τραγική μοίρα του: την Πύλη της Αγάπης. Η Αγάπη στην απλότητά της ζητά:
Αγάπη προς τον Θεό, που σημαίνει Πίστη· και κάθε άνθρωπος, όσο εσφαλμένη υποκειμενική αλήθεια κι αν έχει, είναι δυνατόν δια της Πίστεως να δημιουργήσει κάποιαν ανάταση προς τον Θεό.
Αγάπη προς τον συνάνθρωπο, που παρέχεται με την βοήθεια, την ανιδιοτελή προσφορά.
Αγάπη προς τον εαυτό, που έγκειται στην απαλλαγή του εαυτού μας από τις προσβάσεις του κακού επάνω μας (απαλλαγή από την κατάσταση της ελαττωματικότητας) και κυριαρχία του εαυτού από την Συνείδηση.
Δια της Αγάπης ο άνθρωπος θραύει τα φράγματα της πλάνης, καθώς υψώνεται σε Συνείδηση της Αληθείας. Για κάθε βήμα που επιχειρεί δια της Αγάπης, κατακτά αντίστοιχο βαθμό Συνειδήσεως.
Αυτή είναι η Κλείδα της Πνευματικής εξελίξεως του ανθρώπου. Δεν εξελίσσεται κανείς διαβάζοντας ή συζητώντας, αλλ' αγαπώντας εμπράκτως.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, συνειδητοποιεί την πεπλανημένη του υποκειμενική αντίληψη περί αληθείας, την οποία και διορθώνει.
Τότε μπορεί να διαχωρίσει το κατεστημένο κατά τις δύο προελεύσεις του, να απορρίψει τίς κακές του όψεις και να αξιοποιήσει τα θετικά του στοιχεία. Διότι η απόρριψη αδιακρίτως ολοκλήρου του κατεστημένου θα τον έκανε πνευματικώς αναρχικό.
Η απελευθέρωση, λοιπόν, συντελείται δια της Αγάπης, της οποίας το έργο αξιοποιεί η Συνείδηση.
Δια της Αγάπης ο άνθρωπος επικοινωνεί με τον Θεό (αφού ο Θεός είναι Αγάπη), απελευθερώνεται από την κατεστημένη ψυχοπνευματική ατμόσφαιρα και έρχεται να επιδράσει θετικά σ' αυτήν, βοηθώντας έτσι ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ορφέας:
Ζ. Οι Συμβατικότητες, τα Ήθη και τα Έθιμα
Τρία είναι τα στοιχεία τα οποία συνθέτουν την κατεστημένη νοοτροπία που διέπει τον άνθρωπο και επικρατεί στην ανθρωπότητα:
οι συμβατικότητες
τα ήθη και
τα έθιμα.
Και τα τρία αυτά στοιχεία ξεκίνησαν ως προβολή Καλού, για να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην αντίληψη της Αληθείας μέσα σε μία ατμόσφαιρα ανεπηρέαστη και ελεύθερη· κατέληξαν όμως -- δια της παρεμβάσεως του κακού -- να παραπλανούν τον άνθρωπο σε βαθμό μεγαλύτερο ή μικρότερο και να τον οδηγούν σε εντελώς αντίθετες εκδηλώσεις, με αποτέλεσμα να γίνουν φραγμοί στην αντίληψη της Αληθείας.
Ο συμβατικότητες είναι τα μέσα δια των οποίων το εκάστοτε επικρατούν καθεστώς εξαναγκάζει την ανθρώπινη θέληση να δέχεται υποχρεωτικώς ό,τι το καθεστώς θέλει. Όμως, βάσει των όσων προαναφέραμε, κάθε κατεστημένο είναι μεικτό· οφείλει λοιπόν ο ενσυνείδητος άνθρωπος να μελετά και να εξετάζει τα πάντα, χωρίς ν' απορρίπτει τίποτε εκ των προτέρων.
Ιδού μερικά παραδείγματα:
Σε οποιοδήποτε πολιτειακο καθεστώς υπάρχει ως Καλό η Θεία φύση της Ιεραρχίας και ως κακό μία εγγενής τάση για τυραννία.
Το κοινωνικό καθεστώς έχει ως Καλό την ισοτιμία των ανθρώπων και ως κακό τον διαχωρισμό και την διαίρεση των ανθρώπων σε κοινωνικώς ανωτέρους και κατωτέρους.
Το οικονομικό καθεστώς έχει ως Καλό την αμοιβαία συνεργασία και συναλλαγή των ανθρώπων και ως κακό την εκμετάλλευση και την ατομική συμφεροντολογία.
Το νομοθετικό καθεστώς ως Καλό αντανακλά την Θεία Δικαιοσύνη· ως κακό επιβάλλει εξαναγκασμο ορισμένων από τους άλλους.
Το θρησκευτικό καθεστώς έχει ως Καλό την εξ αποκαλύψεως Αλήθεια των Θείων Απεσταλμένων και ως κακό την παρείσφρυση ξένων προς αυτή την Αλήθεια στοιχείων.
Τα ήθη έχουν το επίκεντρό τους ιδιαιτέρως στα πλαίσια του ανθρωπίνου συναισθηματικού κόσμου. Ξεκίνησαν ως Θεία Προβολή, για να διαφυλάξουν τα δικαιώματα των ανθρώπων κατά τις συναισθηματικές τους εκδηλώσεις. Όμως, με την παρείσφρυση του κακού, κατήντησαν να δημιουργούν μίαν ασφυκτική ατμόσφαιρα, η οποία πολλές φορές ωθεί τον άνθρωπο ακόμη και στην εγκληματικότητα. (Π.χ. η «τιμή της αδελφής», από πλαίσιο προστασίας της οικογενείας, κατέληξε σε πλείστες περιπτώσεις να βυθίζει ανθρώπινες υπάρξεις στην δυστυχία ή να τις καταδικάζει σε κοινωνικό αποκλεισμό).
Λέγοντας "ήθη" δεν αναφερόμαστε στη Ηθική ως Νόμο Ζωής του Ανθρώπου (η οποία εκπορεύεται από την Αγάπη), αλλά στις διάφορες αντιλήψεις περί ηθικής, οι οποίες αντί να εξυψώνουν και να απελευθερώνουν τον άνθρωπο, τον περισφίγγουν σ' έναν κλοιό ταλαιπωρίας και δυστυχίας.
Τέλος, τα έθιμα είναι θεσμοί απαγορευτικοί ή υπαγορευτικοί, που σάν νόμοι υποχρεωτικοί έρχονται να εξαναγκάσουν τον άνθρωπο να συμπεριφερθή σύμφωνα με ό,τι θεσπίζουν, υποδουλώνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο την ελεύθερη εκδήλωση της προσωπικότητός του.
Όταν οι άνθρωποι υψωθούν δια της Αγάπης και συνειδητοποιήσουν το κατεστημένο όσον αφορά στις συμβατικότητες, τα ήθη και τα έθιμα και απορρίψουν τα αρνητικά και παράλογα στοιχεία του, κρατήσουν δε ό,τι καλό ενυπάρχει σ' αυτό, τότε το μεν άτομο θα βρεί τις συνθήκες που θα το βοηθήσουν να δημιουργήσει την ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητά του, η δε ανθρωπότητα θα καταστή το ευεργετικό λίκνο όπου οι νέοι άνθρωποι θα γαλουχούνται με την Αλήθεια και μόνον.
Σημείωση:
Πρέπει να τονισθή ότι επ' ουδενί λόγω δεν ευαγγελιζόμασθε την τυφλή και συλλήβδην απόρριψη των ηθών, εθίμων και γενικώτερα της πολιτιστικής κληρονομίας, η οποία εξ άλλου φέρει την σφραγίδα του Νόμου της Ανομοιότητας.
Αλλά είναι γεγονος ότι σήμερα -- στις απαρχές του εικοστού πρώτου αιώνος -- υπάρχουν ακόμη περιοχές του πλανήτη μας όπου επικρατούν ήθη και έθιμα απίστευτης θηριωδίας (π.χ: σε κάποιες χώρες οι χήρες υποχρεούνται να καούν ζωντανές, μαζύ με την σωρο του συζύγου τους· αλλού, εφαρμόζεται η εκτομή της κλειτορίδος στις εφήβους· κλπ).
Το Θεώρημα λοιπόν καλεί τον κάθε άνθρωπο να κάνει διάκριση των στοιχείων που συνθέτουν την κατεστημένη νοοτροπία της κοινωνίας εντός της οποίας ζη και -- βεβαίως -- να κρατήσει εκείνα που προάγουν και εξυψώνουν τον άνθρωπο.
Η. Η Δυναμισμένη Ετοιμότητα
Η απελευθέρωση του ανθρώπου από την υποδούλωση στο κακό δεν γίνεται με... παιγνίδια. Γίνεται με ατομική πάλη. Για να μπορέσει λοιπόν να επιτύχει στην πάλη αυτή, ο άνθρωπος οφείλει να έχει προετοιμασθή όσον αφορά στον δυναμισμό του.
Προκειμένου να το κατανοήσουμε αυτό, άς ασχοληθούμε με την ενεργητικότητα του ανθρώπου. Αυτή εκδηλώνεται σε τρία επίπεδα: στο σώμα, στην ψυχή και στο πνεύμα.
Αφού το Θεώρημα συνιστά στον άνθρωπο «να ενισχύει την ενεργητικότητά του» -- δηλαδή τον δυναμισμό του -- συνεπάγεται ότι αυτός δεν είναι αρκετά ισχυρός. Για να μπορέσουμε να επιλύσουμε τό ζήτημα αυτό, θα πρέπει να ανεύρουμε στον εαυτό μας την ρίζα της ενεργητικότητας και να την παρακολουθήσουμε στην ανάπτυξή της, ώστε να δούμε τί είναι εκείνο που την αναπτύσσει και τί είναι εκείνο που καθυστερεί ή δεσμεύει την ανάπτυξή της.
Η ρίζα της ενεργητικότητας:
στο πνεύμα είναι η Θέληση·
στην ψυχή, η επιθυμία·
στο σώμα, το ένστικτο.
Όλοι οι άνθρωποι κατέχουν αυτή την τριπλή ρίζα, αλλά δυνάμει -- όχι σε πλήρη εκδήλωση. Μόνον όταν η ενεργητικότητα αρχίσει να αυξάνεται και στα τρία επίπεδα, η τριπλή αυτή ρίζα εκδηλώνεται όλο και τελειότερα.
Στο πνεύμα η ενεργητικότητα αξιοποιεί την ρίζα της ενεργητικότητας -- την Θέλησή του -- δια της υπαγωγής του υπό το Φως του Θείου Θελήματος. Ταπεινούμενος, αποκαθαίρει τον πνευματικό του «χώρο» από όλα τα εγωϊστικά στοιχεία· και τότε ο πνευματικός του «χώρος» καταλαμβάνεται από την Παρουσία του Θεού, ο Οποίος εμποτίζει το ανθρώπινο πνεύμα με τον δικό Του δυναμισμό. Η δυναμοποίηση εκδηλώνεται ως αύξηση της θελήσεως επί τω Καλώ.
Η επιθυμία, ως ρίζα της ενεργητικότητας της ψυχής, εκδηλώνεται, αυξάνεται και δυναμοποιείται με την χαρά. Εάν δεν χαίρεται κανείς, δεν είναι δυνατόν να έχει ψυχή δυναμισμένη επί τω Καλώ.
Τέλος, η εκδήλωση της ρίζας της ενεργητικότητας του σώματος -- του ενστίκτου -- αυξάνεται επί τω Καλώ με την παρόρμηση προς το ζήν.
Θ. Οι Ενδόμυχες Σκέψεις
Η τρίτη συμβουλή του πέμπτου Θεωρήματος αναφέρει ότι για να απλευθερωθή ο άνθρωπος, «οφείλει να τολμά να εκφράζει άνευ δισταγμού τις ενδόμυχες σκέψεις του σε κάθε περίσταση υπέρ της Αληθείας, του Καλού και της Ηθικής».
Εκ πρώτης όψεως, θα έλεγε κανείς ότι κάθε άνθρωπος θα πρέπει να τολμά να εκφράζει τις σκέψεις του σε κάθε περίπτωση που νομίζει ότι γνωρίζει το Αληθές, το Καλό και το Ηθικό. Όμως, σύμφωνα με όσα έχουμε πεί μέχρι τώρα, είναι βέβαιον ότι ο άνθρωπος, τελώντας κάτω από άγνοια και υπό το βάρος της πλάνης, έχει δημιουργήσει μίαν υποκειμενική πίστη, αντιστοίχως βεβαρυμένη. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν -- πλανώμενος περισσότερο ή λιγότερο -- να εκφέρει γνώμη υπέρ της Αληθείας, του Καλού και της Ηθικής;
Η απάντηση ευρίσκεται στον όρο «ενδόμυχες». Ο άνθρωπος δεν καλείται να εκφράζει όλες τις σκέψεις του, αλλά «τις ενδόμυχες σκέψεις του». Ποιές είναι οι ενδόμυχες σκέψεις;
Εάν προσέξουμε ότι αυτές συναρτώνται με το Αληθές, το Καλό και την Ηθική, παρατηρούμε ότι πίσω από τις λέξεις υπάρχει ένας πνευματικός άξονας με δύο πόλους:
αφ' ενός το Αληθές - Καλό - Ηθική ως πηγή,
αφ' ετέρου τις ενδόμυχες σκέψεις ως έκφραση προς το εξωτερικό περιβάλλον.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι οι ενδόμυχες σκέψεις δεν είναι απλές σκέψεις του ανθρώπου, αλλά Φως που επιδαψιλεύεται στον άνθρωπο άνωθεν -- από τον Θεό -- για να τις εκδηλώσει στο περιβάλλον του υπέρ των όσων αναφέραμε. Δεν πρόκειται λοιπόν για σκέψεις που προέρχονται από την εμπειρία, την κρίση ή τις γνώσεις του, αλλά για Θεία Φώτιση.
Άραγε έχουν όλοι οι άνθρωποι τέτοιας τάξεως ενδόμυχες σκέψεις; Είναι προφανές ότι προϋποτίθεται υψηλος βαθμός τελειώσεως, ώστε να ικανοποιείται ο Νόμος της Ομοιογενείας. Τότε παρέχονται στον τελειωθέντα άνθρωπο οι ενδόμυχες σκέψεις του Θεωρήματος, ώστε να δύναται αυτός να μεταφέρει την Θεία Θέληση ως οδήγηση στους συνανθρώπους του.
Και μάλιστα «άνευ δισταγμού» και «σε κάθε περίσταση». Διότι -- όντας τέλειος και ευρισκόμενος στην υπηρεσία του Θεού -- ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να παρακρατήσει το Φως που του δωρήθηκε. Έχει καθήκον να το μεταφέρει στους συνανθρώπους του, διαφορετικά διαπράττει βαρύ αδίκημα αθετήσεως καθήκοντος.
Η Αλήθεια, το Καλό και η Ηθική είναι ο Θεός εκφραζόμενος (ή δρών) στα τρία επίπεδα.
Ως Αλήθεια, ο Θεός απευθύνεται στο πνεύμα των ανθρώπων και υποδεικνύει το αντικειμενικώς ορθόν.
Ως Καλό, απευθύνεται στον ψυχικό τομέα και αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση της Αγάπης μεταξύ των ανθρώπων, αφού από το Καλό απορρέει η Καλωσύνη, η οποία δηλώνει την παρουσία της Αγάπης.
Εν τέλει, ως Ηθική αναφέρεται στις σχέσεις του ανθρώπου με τους συνανθρώπους του και με τον εαυτό του, εντός του υλικού κόσμου.
Ι. Τα Ελαττώματα, τα Πάθη και οι κακές Έξεις
Μέχρι τώρα το Θεώρημα μάς είπε ότι ο άνθρωπος οφείλει:
1. Να κόψει τις σχέσεις του με την κακή κατεστημένη νοοτροπία της ανθρωπότητας.
2. Να ευρεθή στην κατάσταση της δυναμισμένης ετοιμότητας, επιστρατεύοντας όλες του τις δυνάμεις.
3. Τελειούμενος, να καταστή φορέας Θείων Ιδεών στον κόσμο, μετατασσόμενος από την θέση του κοινού ανθρώπου στην θέση του εργάτη του Θείου Θελήματος.
Οι τρεις αυτές συμβουλές αναφέρονται στην παρούσα στιγμή της ζωής -- πώς να οικοδομήσει ο άνθρωπος την ζωή του τώρα και πώς να συνεχίσει στο μέλλον.
Η τετάρτη συμβουλή, «να αποβάλει τα ελαττώματά του, τα πάθη του και τις κακές έξεις του» αναφέρεται στην εκκαθάριση του παρελθόντος.
Το παρελθόν μας είναι -- άς μάς επιτραπή η έκφραση -- το ατομικό μας κατεστημένο. Είναι ένα κακό κατεστημένο που καλλιέργησε εντός μας ο παράγων της αρνήσεως, εκμεταλλευόμενος την άγνοιά μας και δημιουργώντας συνθήκες κατάλληλες, ώστε να μπορεί κάθε στιγμή να εισδύει και να ενεργεί εις βάρος μας.
Τί είναι τα ελαττώματα, τα πάθη και οι κακές έξεις; Είναι η έμπρακτη παρουσία του κακού επάνω μας. Τα ελαττώματα έχουν την ρίζα τους στην εσφαλμένη νοοτροπία, δηλαδή στον νοητικό τομέα του ανθρώπου. Τα πάθη είναι η κατοικία του κακού στην ψυχή, οι δε κακές έξεις είναι οι εκφάνσεις της ελαττωματικότητας στο σώμα.
Εν Κατακλείδι:
Με την αποδέσμευση από το εξωτερικό ψυχοπνευματικό κατεστημένο -- από την κατεστημένη νοοτροπία της ανθρωπότητας -- ανοίγεται η οδός της ανατάσεως προς το Θείον.
Με την κατάργηση του εσωτερικού κατεστημένου -- της ελαττωματικής καταστάσεως, κληρονομιάς των λαθών του παρελθόντος -- φρουρείται το έργο της ανατάσεως.
Ενισχύοντας την ενεργητικότητα των τριών υποστάσεών του, ο άνθρωπος εισέρχεται σε κατάσταση δυναμισμένης ετοιμότητας επί τω Καλώ.
Εργαζόμενος και τελειούμενος, συλλαμβάνει ενδυμύχως το Θείο Θέλημα και το εκδηλώνει, υπηρετώντας το Έργο του Θεού επί της Γης.
Ορφέας:
ΕΚΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ
«Τέλος, για να εκδηλώσει και να διαδηλώσει καλύτερα την προσωπικότητά του, ο άνθρωπος οφείλει να αποκτήσει την ικανότητα να κυριαρχεί και να δεσπόζει επί του εαυτού του· οφείλει να επιβάλει την σιωπή στις αστόχαστες κινήσεις του, διότι η ομιλία είναι μία εν δυνάμει ικανότητα, που σκοπον έχει να εκδηλώνει στην Δημιουργία το συνειδητο και εσκεμμένο έργο του Δημιουργού. Αντανάκλαση των ενδομύχων σκέψεών μας, η ομιλία είναι απόδειξη υψώσεως ή καταπτώσεως της ανθρώπινης νοοτροπίας. Ο κύριος εαυτού άνθρωπος άς προτιμά την σιωπή από τους ασκόπους λόγους».
Νοηματική Εκδίπλωση του Έκτου Θεωρήματος
Α. Εισαγωγή
Β. Περί του Πνεύματος
Γ. Κυριαρχία και Δεσποτεία επί του Εαυτού
Δ. Κίνηση και ομιλία
Ε. Η Ανθρώπινη Νοοτροπία
ΣΤ. Οι Ενδόμυχες Σκέψεις
Ζ. Ο Κύριος Εαυτού Άνθρωπος
Η. Συμπεράσματα
Ορφέας:
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΚΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ
Α. Εισαγωγή
Είδαμε ότι το προηγούμενο Θεώρημα αναφέρθηκε στον άνθρωπο ο οποίος πορεύεται στην οδό της τελειώσεως. Το έκτο Θεώρημα έρχεται να μάς καταδείξει το υψηλότερο σημείο στο οποίο μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος.
Εν πρώτοις το Θεώρημα μάς δίδει δύο εννοιολογικά ζεύγη, που συνάπτονται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους:
Εκδήλωση - Διαδήλωση (της Προσωπικότητας)
Κυριαρχία - Δεσποτεία (επί του εαυτού).
Β. Περί του Πνεύματος
Το Πνεύμα είναι τόσο συνδεδεμένο με τον Θεό, ώστε δεν είναι δυνατόν να διαχωρισθή από Αυτόν. «Πνεύμα ο Θεός...». Εν τούτοις, επειδή το Έν για τον άνθρωπο είναι παντελώς ασύλληπτο, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάποια κατανομή ή διάκριση, ώστε να μπορέσουμε -- έστω και ελάχιστα -- να αντιληφθούμε το πώς αυτό λειτουργεί και ποιά η υφισταμένη αναλογία και σχέση μεταξύ του Θείου και του ανθρωπίνου Πνεύματος.
Εάν αποτολμούσαμε να δώσουμε έναν ορισμό του Πνεύματος θα λέγαμε ότι -- από μίαν άποψη -- "Πνεύμα είναι αρχή αδιαίρετη, αναλλοίωτη και αιώνια, προορισμένη να πληρώσει τους χώρους του Θείου Κόσμου και να υπηρετήσει τις εκφράσεις του ΟΝΤΟΣ κατά την φύση και το έργο τους".
Το Πνεύμα κατέχει τρεις Αρετές: την Φαντασία, την Θέληση και την Ισχύ.
Η Θεία Φαντασία γεννά την Ιδέα,
η Θεία Θέληση την λαμβάνει και την καθορίζει,
η δε Θεία Ισχύς δρά και εμφανίζει το αποτέλεσμα.
Το ανθρώπινο πνεύμα είναι κάποια αντανάκλαση του Δημιουργού Πνεύματος. Στην θέση της Φαντασίας έχει την νόηση· αλλά δεν συνδέεται με την Πηγή των Ιδεών.
Η Θεία Φαντασία γεννά Ιδέες, ενώ η ανθρώπινη Φαντασία -- υποδεέστερη ούσα -- μπορεί δια της σκέψεως να συλλαμβάνει Ιδέες. Έχει Θέληση, η οποία όμως εμφανίζεται ως επιθυμία. Η δε Ισχύς του είναι όση του επιτρέπει το υλικό του σώμα.
Στο Θείον Πνεύμα τα πάντα συνεργάζονται με συνοχή και κατευθύνονται από το Υπερσυνείδητο. Τα πάντα λειτουργούν ως Έν.
Ένας ύμνος προς την Αγία Τριάδα προσπαθεί να περιγράψει με γλαφυρό ύφος την άρρηκτη ενότητα του Θεού με τα εξής λόγια:
"Δόξα τη Παντοκρατορική Δυναστεία Σου, η μία εκ της μίας Θεότητος Έλλαμψις, ενικώς διαιρουμένη και συναπτομένη διαιρετώς και υπερβάλλουσα αμέρεια της τριφαούς Ενότητος, εν ή πάντα συνήπται και πρόσεστιν αρρήτως και υπερήνωται" (βλ. Προσευχητάριο Σιμώνωφ σελ 82, εκδ. Σχοινά, Βόλος 1985).
Στον άνθρωπο, όμως, τα πάντα είναι χωρισμένα· δεν υπάρχει συνείδηση για να τα συντονίσει. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος πρέπει να ομοιάσει προς τον Θεό, εναρμονίζοντας την νόησή του με την επιθυμία του και με την δύναμή του.
Για να το επιτύχει, πρέπει να δημιουργήσει Συνείδηση, με άλλα λόγια: Προσωπικότητα.
Γιατί όμως το ανθρώπινο πνεύμα -- δημιούργημα του Θεού -- έχει γίνει ισχνό και ατελές είδωλο του Θείου Πνεύματος;
Για να εμφανισθή το ανθρώπινο πνεύμα, έγινε προβολή και αντανάκλαση του Θείου Πνεύματος εντός του κόσμου της Πτώσεως. Συνέπεια τούτου ήταν να προκληθή η αντίδραση της αρνήσεως. Αποτέλεσμα της συγκρούσεως της δράσεως του Θείου Πνεύματος και της εναντιώσεως είναι η κατάσταση του ανθρωπίνου πνεύματος ως υποτονικού και ισχνού ειδώλου: κατέχει μεν τούτο όλα τα χαρακτηριστικά των Αρετών του Θείου Πνεύματος, αλλά περιορισμένα και σφραγισμένα από την εναντίωση της αρνήσεως.
Το ανθρώπινο πνεύμα -- ως νόηση, επιθυμία και υλική ισχύς -- είναι εικόνα ως προς την δομή και ομοίωση ως προς την λειτουργία του Πνεύματος του Θεού.
Γ. Κυριαρχία και Δεσποτεία επί του Εαυτού
Το συμπέρασμα που προκύπτει από την προηγουμένη ενότητα είναι ότι εάν ο άνθρωπος απαλλαγή από την επίδραση του αρνητικού παράγοντος -- εάν δηλαδή νικήσει την εναντίωση της αρνήσεως -- τότε θα δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις ομοιογενείας του πνεύματός του προς το Θείον Πνεύμα. Απελευθερούμενος από τον αντίπαλο, έρχεται εντός των προδιαγραφών που έχει θέσει γι' αυτόν ο Θεός. Καθίσταται αμιγής, αγνός.
«Αγνότητα είναι η κατάσταση η αμιγής κακού». Όταν ο άνθρωπος είναι αμιγώς καλός, κατέχει μόνον τα στοιχεία του εαυτού του. Η επίδραση του αντιπάλου εξαφανίζεται. Δύναται τότε να είναι ο μόνος κύριος του εαυτού του. Δηλαδή:
Απελευθέρωση -- Αγνότητα -- Κυριαρχία
Βάσει όμως του Νόμου της Ομοιογενείας, ο αγνος άνθρωπος έχει όλες τις προποθέσεις για να επικοινωνήσει το Θείον με το πνεύμα του, με αποτέλεσμα την δημιουργία Συνειδήσεως της Αληθείας.
Η Αγνότητα καθιστά τον άνθρωπο Κυρίαρχο· με την Συνείδηση, ο πεφωτισμένος πλέον άνθρωπος κατευθύνει, οδηγεί, εξουσιάζει τον εαυτό του: δεσπόζει επί του εαυτού του.
Αγνότητα -- Συνείδηση -- Δεσποτεία
Με άλλα λόγια Δεσποτεία είναι η «διακυβέρνηση» του ανθρώπου από την πεφωτισμένη του Συνείδηση.
Η Αγνότητα είναι η άνοδος του ανθρώπου προς τον Θεό· η Συνείδηση είναι η κάθοδος του Θεού προς τον άνθρωπο.
Πώς όμως σχετίζεται η Κυριαρχία και η Δεσποτεία με την εκδήλωση και την διαδήλωση της Προσωπικότητας;
Ας θυμηθούμε από τα πρώτα Θεωρήματα ότι και οι δύο όροι εκδήλωση και διαδήλωση τοποθετούν το ανθρώπινο όν στο εξωτερικό περιβάλλον. Ως προς την εξωτερικότητα, ο άνθρωπος αφ' ενός εμφανίζεται, αφ' ετέρου δρά. Όπως είχαμε πεί, την εμφάνιση της προσωπικότητός του αποκαλούμε εκδήλωση, την δε δράση του -- που έχει ως συνεπαγόμενο αποτέλεσμα ένα έργο -- ονομάζουμε διαδήλωση της Προσωπικότητας.
Όσο έχει συντελεσθή η απελευθέρωση από τον αρνητικόν παράγοντα, όσο η αγνότητα -- και η κατάσταση Κυριαρχίας -- είναι μεγαλύτερη, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος εκδηλώνει την Θεία δωρεά που έχει ως προικοδότηση, αφού δεν παρεμποδίζεται πλέον από το κακό.
Κι όσο η συνείδηση -- και η κατάσταση Δεσποτείας -- είναι υψηλότερη, είναι προφανές ότι τόσο περισσότερο το έργο του ανθρώπου στον κόσμο διαδηλώνει τον αληθινο εαυτό του.
Δ. Κίνηση και ομιλία
Από όλες τις εν δυνάμει ικανότητες του σώματος, οι μεν πέντε αισθήσεις έχουν ως έργο τους την εσοδεία από τον εξωτερικό κόσμο, ενώ η κίνηση και η ομιλία αφορούν στην έκφραση του ανθρώπου στο περιβάλλον.
Δι' αυτών των δύο μέσων, ο άνθρωπος ενεργεί κινήσεις και λόγους, άλλοτε μεν στα πλαίσια της προσωπικότητός του -- συνεπώς εντός της Θείας σκοπιμότητας -- άλλοτε δε ασκόπους. Κι επειδή το σκόπιμο και το άσκοπο δεν νοούνται να ανάγονται στην ίδια πηγή, συμπεραίνουμε ότι ο άνθρωπος, εκφραζόμενος, παρορμάται από δύο Πηγές, διαφορετικής φύσεως:
είτε από την Πηγή της Θείας σκοπιμότητας, η οποία υπηρετεί την Ζωή·
είτε από την πηγή της αρνήσεως, που εναντιώνεται προς την Ζωή.
Η κίνηση διέπει κάθε τί το δημιουργημένο, είτε στον υλικό είτε στον αιθερικό κόσμο.
Ακόμη και τα -- θεωρούμενα ως ακίνητα -- ορυκτά, είναι γνωστό ότι απαρτίζονται από ταχύτατα κινούμενα σωματίδια.
«Η κίνηση είναι μία συνεχής ροή με σκοπό να μεταφέρει το ζωοποιο πνεύμα και με αυτό να εμψυχώνει κάθε δημιούργημα».
Η ομιλία (εννοούμε την έναρθρη ομιλία) συναντάται μόνον στον άνθρωπο. «Η ομιλία είναι η προβολή της συνειδήσεως του όντος, που καταλήγει σε δημιουργικό αποτέλεσμα».
Ε. Η ανθρώπινη Νοοτροπία
Η ομιλία εκφράζει πάντοτε την ποιότητα των σκέψεων του κάθε ανθρώπου.
Ανθρώπινη νοοτροπία ονομάζεται το περιβάλλον των αντιλήψεων, εντός του οποίου κινείται η σκέψη, ως ικανότητα του ανθρωπίνου πνεύματος. Όταν όμως ο Νόμος της Ομοιογενείας φέρει τον ολοένα αγνοποιούμενο άνθρωπο σε «συντονισμό» με την Φύση του Θεού, τότε η σκέψη του ανθρώπου αντλεί πλέον από την Θεία Αλήθεια όλα εκείνα που η ιδιαίτερη ανομοιότητα του του επιτρέπει να συλλαμβάνει.
Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι με εξυψωμένη νοοτροπία -- των οποίων το νοείν μετέχει του Θείου Υπερσυνειδήτου, κατά τον βαθμό της αγνότητός τους -- και άλλοι με υλιστική νοοτροπία, οι οποίοι περιορίζονται στο υλικώς νοείν.
ΣΤ. Οι Ενδόμυχες Σκέψεις
Αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι με τον όρο «ενδόμυχες σκέψεις» εννοούμε την παροχή οδηγήσεων από τον Θεό προς τον άνθρωπο.
Απαραίτητη προϋπόθεση -- βάσει του Νόμου της Ομοιογενείας -- είναι η Αγνότητα του ανθρωπίνου όντος.
Αντικείμενο των ενδομύχων σκέψεων είναι η επιτέλεση του Θείου Έργου επί της Γης, δηλαδή η συμβολή ή συνεισφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου στο Θείο Έργο της Αποκαταστάσεως.
Ένα είναι το Κλειδί για την πραγματοποίηση του έκτου Θεωρήματος: η Αγάπη. Δια της Αγάπης ο άνθρωπος εξαγνίζεται και κυριαρχείται. Υπό το Φως της Αγάπης αποκτά υψηλότερη συνείδηση. Η νόησή του υψώνεται στην Αρετή της Φαντασίας. Οι «κεραίες» του πνεύματός του εισέρχονται στο Θείο Υπερσυνείδητο και αντλούν Θείες οδηγήσεις. Και τότε ο άνθρωπος υπηρετεί στον κόσμο το Έργο της Επανόδου.
Ζ. Ο Κύριος Εαυτού Άνθρωπος
Ο άνθρωπος έχει το αυτεξούσιον (την ελευθερία της θελήσεώς του). Δύναται λοιπόν να διαθέτει τον εαυτό του όπως θέλει. Ακόμη κι αν σήμερα είναι αγνός, τούτο δεν σημαίνει ότι είναι εξασφαλισμένος από τυχόν σφάλματα, που θα τον οδηγήσουν σε πνευματική πτώση.
Γι' αυτό το Θεώρημα, απευθυνόμενο στον κύριο εαυτού άνθρωπο -- στον αγνό, που είναι Κυρίαρχος και Δεσπότης του εαυτού του -- του υποδεικνύει έναν τρόπο περιφρουρήσεως των πνευματικών του κατακτήσεων: να προτιμά την σιωπή από τους ασκόπους λόγους.
Η. Συμπεράσματα
Διαδήλωση της Προσωπικότητας σημαίνει επιτέλεση έργου στο εξωτερικό περιβάλλον. Το έργο αυτό εξαρτάται από την ποιότητα του πνεύματός μας, δηλαδή από τον βαθμό αρμονικής συνεργασίας και συνδράσεως των τριών αρετών του: της Φαντασίας, της Θελήσεως και της Ισχύος, που για τον άνθρωπο -- όπως είπαμε -- είναι το νοείν, το επιθυμείν και το δύνασθαι.
Όταν οι τρεις αρετές του ανθρωπίνου πνεύματος δεν συνεργάζονται μεταξύ τους, η Προσωπικότητα δεν είναι δυνατόν να διαδηλώσει αντίστοιχο έργο, διότι η κινητήριος δύναμη (το πνεύμα) είναι σε κατάσταση δυσαρμονίας, ασυναρτησίας και αδυναμίας.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα της αρμονικής συνεργασίας των τριών αρετών του ανθρωπίνου πνεύματος; Εάν αυτές συνεργάζονται μεταξύ τους -- εάν δηλαδή απαλλαγούν από τις παρεμβάσεις του παράγοντος του κακού (δηλαδή από εκείνα τα βάρη που αναφέρει το δεύτερο Θεώρημα) -- τότε δημιουργούνται νέες συνθήκες μεταξύ Πηγής αφ' ενός και έργου στο εξωτερικό περιβάλλον αφ' ετέρου. Ανοίγεται μία νέα οδός ανάμεσα στο πνεύμα ως αίτιο και στο έργο ως αποτέλεσμα.
Η κακοδαιμονία του ανθρώπου έγκειται στην δυσαρμονία του πνεύματός του. Η ευτυχία και επιτυχία του ανευρίσκεται στην εμφάνιση ανοικτής οδού μεταξύ νοήσεως και υλικής ισχύος, μεταξύ Ιδέας και έργου. Προτού εξασφαλισθή η ομαλή λειτουργία του ανθρωπίνου πνεύματος, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε περί εκδηλώσεως και διαδηλώσεως της Προσωπικότητας.
Όταν το νοείν, το θέλειν και το δύνασθαι του ανθρώπου, απελευθερωμένα από την υποδούλωση του κακού και ιεραρχημένα, είναι ικανά να συλλειτουργούν και να συνδρούν, τότε ο δρόμος ανοίγει ελεύθερος για να διαδηλώσει ο άνθρωπος δημιουργικό αποτέλεσμα.
Πνευματική αρμονία είναι η οδός που εμφανίζεται με την τακτοποίηση των αρετών του πνεύματός μας: είναι ο Μυστικός Λόγος που συνδέει το αίτιο (Θεία Ιδέα που εμψυχώνει τον συγκεκριμένον άνθρωπο) με το αποτέλεσμα (έργο που αντανακλά την ιδιαίτερη φύση και ποιότητα της Ιδέας).
Περί του Μυστικού Λόγου εν γένει βλ. το Η' κεφ. του τρίτου Θεωρήματος.
Η απαλλαγή από την ελαττωματικότητα και η απελευθέρωση των εν δυνάμει ικανοτήτων είναι η προϋπόθεση για την εμφάνιση του Μυστικού Λόγου, ο οποίος θα μάς καταστήση Όν αιώνιο.
Εν Κατακλείδι:
Όταν ο άνθρωπος καταστή αγνός (δηλαδή αμιγής), γίνεται κύριος του εαυτού του και οδηγείται από τον Θεό δια της πεφωτισμένης Συνειδήσεώς του, προκειμένου να συνεισφέρει κατά το ατομικό του μέτρο στο Θείο Έργο της Επανόδου.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση