'Αρθρα Εσωτερισμού > Προτεινόμενα Βιβλία και Ταινίες από την ΑΜΡΑ
C.Dupuis-Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Rose:
«Δεν θα ψάξουμε λοιπόν να βρούμε στην Γένεση των Εβραίων τίποτε άλλο από εκείνο που θα βρούμε στην Γένεση των Μάγων και θα δούμε στις θαυμαστές αυτές διηγήσεις, όχι την ιστορία των πρώτων ανθρώπων, αλλά τον αλληγορικό μύθο που έφτιαξαν οι Πέρσες για την κατάσταση των ανθρώπων υποταγμένων σε αυτόν τον κόσμο στην κυριαρχία των 2 Αρχών, δηλαδή το μέγα μυστήριο της παγκόσμιας διεύθυνσης του κόσμου που χρησιμοποιείται στη θεολογία όλων των λαών, αποτυπωμένη υπό όλες τις μορφές στις αρχαίες μυήσεις όπως είπε ο Πλούταρχος που διδάχτηκε από τους νομομαθείς, τους φιλοσόφους, τους ποιητές και τους θεολόγους.
Η αλληγορία ήταν λοιπόν, εάν πιστέψουμε τον Σανχωνιάθωνα, ο πέπλος κάτω από τον οποίο καλυπτόταν η ιερή επιστήμη για να εμπνεύσει μεγαλύτερο σεβασμό στους μυούμενους.
Αυτοί οι ίδιοι Εβραίοι διδάσκαλοι όπως και οι Χριστιανοί διδάσκαλοι, συμφωνούν στο ότι τα στον Μωϋσή αποδιδόμενα βιβλία γράφτηκαν με αλληγορικό τρόπο, ότι συχνά περιέχουν έννοιες πολύ διαφορετικές από εκείνες που δείχνουν ότι γράφουν και ότι μπορεί κανείς να αποκομίσει λανθασμένες και παράλογες ιδέες για την θεότητα, εάν σταθεί στην εξωτερική επιφάνεια που σαν φλοιός καλύπτει την ιερή επιστήμη. Πάνω από όλα στο πρώτο και στο δεύτερο κεφάλαιο της Γένεσης είναι που αναγνώρισαν ένα κρυφό και αλληγορικό νόημα για το οποίο πρέπει να αποφεύγει κανείς να δίνει κοινές εξηγήσεις.
Ο Μεμονίδης, ο πιο σοφός από τους ραββίνους, λέει:
''Δεν πρέπει κανείς να ακούει ούτε να παίρνει κατά γράμμα ό,τι είναι γραμμένο στα βιβλία της δημιουργίας, ούτε και να έχει ίδέες όπως αυτές που έχει το κοινό, αλλιώς οι αρχαίοι σοφοί μας δεν θα μας συμβούλευαν με τόση φροντίδα να κρύβουμε το νόημά τους και να μην σηκώνουμε καθόλου τον αλληγορικό πέπλο που κρύβει τις αλήθειες που περιέχει. Όταν αυτό το έργο το παίρνεις κατά γράμμα σου δίνει τις πιο παράλογες και εκτός πραγματικότητας ιδέες για την Θεότητα.
Οποιοσδήποτε όμως θα ήθελε να μαντέψει την αληθινή έννοια, θα πρέπει να αποφύγει πολύ να την κοινοποιήσει. Είναι ένα απόφθεγμα που μας το επαναλαμβάνουν όλοι οι σοφοί μας, περισσότερο για τις βαθιές έννοιες που περιέχει το έργο των 6 ημερών. Είναι δυνατόν κάποιος είτε μόνος του είτε με την βοήθεια των φώτων ενός άλλου να φτάσει έως το να μαντέψει το νόημα. Τότε πρέπει να σιωπά ή και εάν μιλήσει να μιλά κεκαλυμμένα, όπως πράττω εγώ, αφήνοντας να μαντέψουν τα υπόλοιπα εκείνοι που μπορούν να με ακούσουν''.
Ο Μεμονίδης προσθέτει, ότι αυτή η αινιγματική ιδιοφυΐα δεν ήταν ιδιαίτερη στον Μωϋσή και στους Εβραίους Διδασκάλους, αλλά ήταν κάτι κοινό σε όλους τους σοφούς της αρχαιότητας και έχει δίκιο τουλάχιστον όταν μιλά για τους σοφούς της Ανατολής. Ο Φίλων, Εβραίος συγγραφεύς, σκεπτόταν το ίδιο για τον χαρακτήρα των ιερών βιβλίων των Εβραίων. Έκανε δύο ιδιαίτερες πραγματείες, τιτλοφορούμενες αλληγορίες και ανακαλεί στην αλληγορική έννοια το Δέντρο της Ζωής, τους ποταμούς του Παραδείσου, και τις άλλες επινοήσεις της Γένεσης.
Παρ' ό,τι δεν ικανοποιείται από αυτές τις επεξηγήσεις δεν θα πει πως δεν έχει εντοπίσει ότι είναι παράλογο το να πάρεις αυτές τις αφηγήσεις κατά γράμμα. Αυτό, λέει ο Ωριγένης, είναι κάτι το οποίο ομολόγησαν όλοι αυτοί που έστω και λίγο γνώρισαν τις γραφές, δηλαδή ότι όλα καλύπτονται από τον πέπλο του αινίγματος και της παραβολής. Αυτός ο διδάσκαλος και όλοι οι μαθητές του θεωρούσαν ιδιαίτερα ως μία αλληγορία όλη την ιστορία του Αδάμ και της Εύας καθώς και το μύθο του γήινου παραδείσου.»
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
Rose:
«O Aυγουστίνος στην ''Πόλη του Θεού'' συμφωνεί ότι πολλοί στην περιπέτεια της Εύας, του Φιδιού όπως και του γήινου παραδείσου έβλεπαν μία αλληγορική επινόηση. Ο διδάσκαλος αυτός αφού συσχέτισε διάφορες ερμηνείες που είχαν δοθεί για αυτά και οι οποίες είχαν ηθική έννοια, προσθέτει, ότι θα μπορούσε κανείς να βρει και ακόμη καλύτερες και ότι δεν θα ήταν αντίθετος σε αυτό, υπό τον όρο ότι μέσα τους θα έβλεπαν και μία πραγματική ιστορία.
Δεν μπορώ να κατανοήσω πως ο Αυγουστίνος μπορεί και συμβιβάζει τον μύθο με την ιστορία, μια αλληγορική επινόηση με ένα πραγματικό γεγονός. Εάν στηρίζεται σε τέτοιες πραγματικότητες με τον κίνδυνο να είναι ασυνεπής, αυτό είναι που τον έκανε να υποπέσει σε μια πολύ πιο μεγάλη αντίφαση, να αναγνωρίσει την πραγματική αποστολή του Χριστού σαν επανορθωτή για την αμαρτία του πρώτου ανθρώπου και να μην βλέπει στα 2 πρώτα κεφάλαια της Γένεσης τίποτε άλλο από μια απλή αλληγορία.
Όπως ήθελε η επανόρθωση του κακού από τον Χριστό να είναι ένα ιστορικό γεγονός, θα έπρεπε και η περιπέτεια του Αδάμ, της Εύας και του Φιδιού κατά τον ίδιο τρόπο να ήταν εξ ίσου ένα ιστορικό γεγονός, γιατί η μία είναι αλληλένδετη με την άλλη. Αλλά από μια άλλη πλευρά όμως, το απίθανο αυτό του διηγήματος του αποσπά μια πολύτιμη ομολογία.
Την ομολογία της ανάγκης να ζητήσει συνδρομή στις αλληγορικές ερμηνείες για να συγκαλύψει τόσους παραλογισμούς. Θα μπορούσα επίσης να πω όπως και ο Bausobre, ότι ο Αυγουστίνος εγκαταλείπει κατά κάποιον τρόπο την Παλαιά Διαθήκη στους Μανιχαίους [οπαδούς της Περσικής θρησκείας του Μάνη, 3ος μ.Χ. αι.] που είχαν προσβάλει σαν πλαστά τα 3 πρώτα κεφάλαια της Γένεσης και ομολογεί ότι δεν υπάρχει τρόπος να διαφυλάξεις σε αυτά την κατά γράμμα έννοια χωρίς να τραυματίσεις την ευσέβεια, χωρίς να αποδώσεις στον Θεό ανάξια πράγματα, απόλυτα όμως για την τιμή του Μωϋσή και της ιστορίας του πρέπει να προστρέξεις στην συνδρομή της αλληγορίας.
Και πραγματικά ποιος άνθρωπος καλής πίστης, λέει ο Ωριγένης, θα πειστεί ποτέ, ότι υπήρξαν μία πρώτη, μία δεύτερη και μία τρίτη ημέρα και ότι αυτές οι ημέρες είχαν το βράδυ τους και το πρωί τους η κάθε μία χωρίς να υπήρχαν ούτε Ήλιος ούτε Σελήνη ούτε άστρα; [σημείωση: η Γένεση μιλά για εναλλαγή ημερών πριν καν αναγγελθεί η δημιουργία του Ηλίου]
Ποιος άνθρωπος θα ήταν τόσο αφελής να πιστέψει οτι ο Θεός φτιάχνοντας την προσωπικότητα ενός κηπουρού θα είχε από πριν φυτέψει έναν κήπο στην Ανατολή; Ότι το δέντρο της ζωής ήταν ένα πραγματικό δέντρο αντιληπτό από τις αισθήσεις που ο καρπός του είχε την ικανότητα να διατηρεί την ζωή κ.λ.π.;
Αυτός ο διδάσκαλος συνεχίζει και συγκρίνει το μύθο του πειρασμού του Αδάμ με τον μύθο της δημιουργίας του Έρωτος που είχε πατέρα τον Πόρο ή την αφθονία και μητέρα την Πενία. Είναι της γνώμης ότι υπάρχουν πολλές ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης που δεν γνωρίζουμε εάν συνέβησαν όπως τις αναφέρει ο ιερός συγγραφέας και δεν είναι παρά επινοήσεις που κρύβουν μερικές κρυφές αλήθειες.»
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
Rose:
«Εάν οι Χριστιανοί Διδάσκαλοι, εάν οι πατέρες της Εκκλησίας, τίποτε λογότερο από φιλόσοφοι, δεν κατόρθωσαν -παρά την απάλευτη τάση που είχαν να πιστεύουν τα πάντα [σημείωση: εβραϊκής προέλευσης]- να χωνέψουν όλες αυτές τις ανοησίες και αισθάνθηκαν την αναγκαιότητα να ζητήσουν συνδρομή στο κλειδί της αλληγορίας, για να βρουν την έννοια αυτών των ιερών αινιγμάτων, ας επιτρέψουν σε εμάς που ζούμε στην εποχή που το αίσθημα της αιτιολόγησης είναι περισσότερο αισθητό από αυτό της πίστης, να υποθέσουμε ότι αυτές οι θαυμάσιες ιστορίες έχουν τον ίδιο χαρακτήρα με εκείνον που όλη η αρχαιότητα έδωσε στα θρησκευτικά δόγματα, και να ανασηκώσουμε τον πέπλο, που τις καλύπτει.
Πράγματι, τα πάντα σε αυτή τη ρομαντική διήγηση είναι σοκαριστικά για το κοινό αίσθημα, όταν αυτή είναι επίμονα εκλαμβανόμενη σαν ιστορία αληθών γεγονότων, που είχαν στ' αλήθεια λάβει χώρα τις πρώτες ημέρες που φωτιζόταν ο Κόσμος.
Η ιδέα [α'] ενός Θεού, ή με άλλα λόγια, του υπέρτατου αιτίου, που λαμβάνει ένα σώμα απλώς για την ευχαρίστηση του να κάνει έναν περίπατο σε ένα κήπο,
[β'] [η ιδέα] μιας γυναίκας να συνδιαλέγεται με ένα φίδι, που το ακούει, και λαμβάνει συμβουλές από αυτό,
[γ'] [η ιδέα] ενός άνδρα και μιας γυναίκας, που οργανώθηκαν για να αναπαραγωγή, οι οποίοι ωστόσο δεν ήταν προορισμένοι να είναι αθάνατοι, και για να παράγουν ασταμάτητα άλλα όντα όπως εκείνοι, τα οποία είναι επίσης προς αναπαραγωγήν, και που θα ζουν από τα φρούτα ενός κήπου, που θα τους περιβάλλει όλους αιωνίως,
[δ'] [η ιδέα] ενός συλλεχθέντος από ένα δέντρο μήλου, που θα φέρει τον θάνατο και θα αποτυπώσει την κληρονομική κηλίδα ενός εγκλήματος σε τόσες γενιές ανθρώπων, χωρίς αυτοί να έχουν σχέση με την διαπραχθείσα κλοπή [του μήλου], ένα έγκλημα, το οποίο δεν θα συγχωρεθεί παρά μόνον όταν οι άνθρωποι θα έχουν διαπράξει ένα έγκλημα απείρως μεγαλύτερο, μία θεοκτονία, εάν ήταν δυνατόν, ένα τέτοιο έγκλημα να μπορούσε να υπάρξει,
[ε'] [η ιδέα] της γυναίκας, από εκείνη την εποχή καταδικασμένης να γεννά με πόνους, σαν να μην είχαν σχέση με την δομή και λειτουργία του οργανισμού της οι πόνοι του τοκετού και να μην ήταν κοινοί σε όλα τα ζώα, που δεν δοκίμασαν το μοιραίο μήλο,
[s'] [η ιδέα] του φιδιού, αναγκασμένου έκτοτε να έρπει, λες και ένα ερπετό χωρίς πόδια μπορεί να μετακινηθεί διαφορετικά · τόσες παράλογες και γελοίες ιδέες συγκεντρωμένες σε ένα ή δύο κεφάλαια αυτού του θαυμαστού βιβλίου, δεν είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτές σαν ιστορικές αλήθειες από άνθρωπο που δεν έχει σβήσει εντελώς τον ιερό πυρσό της λογικής μέσα στον βούρκο των προλήψεων.
Εάν υπάρχει κάποιος μεταξύ των αναγνωστών μας του οποίου η υπερβολική ευπιστία τον έφερε στην κατάσταση να ''χωνέψει'' και να αποδεχτεί όλα αυτά, τον παρακαλούμε ειλικρινά να πάψει να μας διαβάζει και να ξανααρχίσει την ανάγνωση των παραμυθιών του Δέρματος του όνου, του Κυανοπώγωνα, του Κοντορεβυθούλη, του Ευαγγελίου, των βίων των Αγίων και των χρησμών του Όνου του Βαλαάμ.
Η φιλοσοφία είναι μόνο για τους μεγάλους ανθρώπους · τα παραμύθια είναι για τα παιδιά. Όσο για εκείνους που συγκατατίθενται να αναγνωρίσουν στον Χριστό έναν Θεό Λυτρωτή και παρόλα αυτά δεν μπορούν να αποφασίσουν να αποδεχτούν την περιπέτεια του Αδάμ, της Εύας, και του Φιδιού καθώς και την πτώση που έκανε την επανόρθωση αναγκαία, τους καλούμε, να απαλλαγούν από την μομφή της ασυνέπειας.»
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
Rose:
«Πραγματικά, εάν το λάθος δεν είναι κάτι το αληθινό, τί θα γίνει η λύτρωση; Ή, εάν τα γεγονότα ήταν διαφορετικά από ό,τι τα αναφέρει το κείμενο της Γένεσης, ποιά εμπιστοσύνη μπορείς να δώσεις σε έναν συγγραφέα που από τις πρώτες σελίδες εξαπατά και παρόλα αυτά, το έργο του παρέχει στοιχεία για τις βάσεις της Χριστιανικής θρησκείας; Εάν πάλι καταλήξουμε να πούμε ότι σε αυτά υπάρχει ένα κρυφό νόημα, τότε λοιπόν πρέπει να συζητήσουμε με την βοήθεια της αλληγορίας, αυτό ακριβώς που κάνουμε.
Δεν απομένει λοιπόν, παρά να εξεταστεί εάν η αλληγορική ερμηνεία που δίνουμε είναι καλή και τότε πρέπει να κριθεί το έργο μας. Και αυτό είναι που ζητούμε. Διότι πολύ απέχουμε από το να θέλουμε να έχουν πίστη, όταν πρόκειται να αποδεχτούν τις γνώμες μας. Δημοσιεύουμε κείμενα, δίνουμε ουράνιες [αστρικές] θέσεις τις οποίες καθένας μπορεί να επαληθεύσει και εξάγουμε συμπεράσματα που ο καθένας μπορεί να εκτιμήσει. Ιδού η σύντομη ανακεφαλαίωση των ερμηνειών μας.
Σύμφωνα με τις κοσμογονικές αρχές ή την Γένεση των Μάγων με την οποία η Γένεση των Εβραίων έχει την πιό μεγάλη συγγένεια, γιατι και οι 2 τοποθετούν τον άνθρωπο μέσα σε έναν κήπο τέρψεων όπου ένα Φίδι εισάγει το κακό, από τον ακαθόριστο χρόνο και την αιωνιότητα γεννιέται μία καθορισμένη περίοδος χωρισμένη σε 12 μέρη εκ των οποίων 6 ανήκουν στο Φως, και 6 στο σκοτάδι, 6 στην δημιουργική δράση και 6 στην καταστρεπτική, 6 στο καλό της Φύσης και 6 στο κακό.
Αυτή η περίοδος είναι η ετήσια περιστροφή του ουρανού ή του κόσμου που οι Μάγοι παριστάνουν με ένα μυστηριακό αυγό χωρισμένο σε 12 μέρη από τα οποία 6 ανήκουν στον αρχηγό του Καλού ή του Φωτός και 6 στον αρχηγό του κακού ή του σκότους. Εδώ παριστάνεται με ένα δέντρο που δίνει την γνώση του καλού και του κακού που έχει 12 καρπούς (φρούτα), γιατι έτσι εικονίζεται αυθεντικά όταν περιγράφουν την Εύα. Στο άλλο με 12.000 χρόνια εκ των οποίων 6 λέγονται χιλιάδες του Θεού και 6 χιλιάδες του Διαβόλου.
Όλα αυτά είναι συμβολικές μορφές του έτους κατά την διάρκεια του οποίου ο ανθρωπος περνά διαδοχικά κάτω από την επίδραση της κυριαρχίας του φωτός και του σκότους, κάτω από τις μεγάλες ημέρες και τις μεγάλες νύχτες και δοκιμάζει το φυσικό καλό και το φυσικό κακό που συμπιέζονται, αλληλοδιώκονται ή και ανακατεύονται αναλόγως του εάν ο Ήλιος πλησιάζει ή απομακρύνεται από το ημισφαίριό μας και ανάλογα με το εάν οργανώνει την ύλη που είναι κάτω από την τροχιά της Σελήνης με την βλάστηση ή την εγκαταλείπει στην αρχή της αδράνειας, που έχει ως επακόλουθο την αποδιοργάνωση των σωμάτων και την αταξία που προκαλεί ο χειμώνας σε όλα τα στοιχεία και στην επιφάνεια της γης έως ότου η άνοιξη αποκαταστήσει την αρμονία της.
Είναι όταν η Γη γονιμοποιημένη από την δράση του Πυρός - Αιθέρος, αθάνατη και νοητική και την θερμότητα του Ηλίου του Ισημεριακού Αμνού γίνεται για τον άνθρωπο μία χρονική περίοδος τέρψεων. Αλλά όταν το Άστρο της ημέρας προσεγγίζοντας τον Ζυγό και το ουράνιο Φίδι ή τα Σημεία (Ζώδια) του φθινοπώρου μπαίνει στο άλλο ημισφαίριο, τότε παραδίδει με την αποχώρησή του τις περιοχές μας στη δριμύτητα του χειμώνα, στους ορμητικούς ανέμους και σε όλες τις καταστροφές, που προκαλεί στον κόσμο ο κακοποιός δαίμων του σκότους.
Δεν απομένει πλέον ελπίδα στον άνθρωπο παρά στην επάνοδο του Ηλίου στα Σημεία της άνοιξης ή στον Αμνό (Κριό) πρώτο Σημείο (Ζώδιο) της άνοιξης. Ιδού ο Λυτρωτής που περιμένει.
Ας εξετάσουμε λοιπόν τώρα, εάν ο θεός των Χριστιανών αυτός που ο Ιωάννης αποκαλεί το Φως, ''που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο'', έχει τον χαρακτήρα του Θεού - Ηλίου που λατρεύθηκε από όλους τους λαούς με ένα πλήθος ονομάτων και δοφορετικές ιδιότητες και εάν αυτός ο μύθος έχει την ίδια βασική ιδέα που έχουν και όλοι οι άλλοι Ηλιακοί μύθοι που αναλύσαμε. Δύο κύριες εποχές της Ηλιακής κίνησης, όπως είπαμε, εντυπωσίασαν όλους τους ανθρώπους.
Η πρώτη είναι της χειμερινής τροπής που ο Ήλιος αφού φαίνεται να μας έχει εγκαταλείψει, ξαναπαίρνει τον δρόμο του προς τις περιοχές μας και η ημέρα όμοια με το να βρίσκεται στην παιδική της ηλικία αρχίζει σταδιακά και διαδοχικά να μεγαλώνει. Η δεύτερη είναι της εαρινής ισημερίας, όταν αυτό το σφριγηλό άστρο σκορπά την γονιμοποιό θερμότητά του στην Φύση αφού διέσχισε το περίφημο πέρασμα ή την Ισημεριακή γραμμή που διαχωρίζει το φωτεινό κράτος από το σκοτεινό, την χρονική περίοδο του Ωρομάσδη από την χρονική περίοδο του Αχριμάν. Με αυτές ακριβώς τις εποχές είναι που έχουν συνδεθεί οι κύριες εορτές των λατρών αυτού του Άστρου που μοιράζει το φως και την ζωή στον Κόσμο.
Στην πραγματικότητα ο Ήλιος ούτε γεννιέται ούτε πεθαίνει. Είναι πάντοτε ο ίδιος, πάντοτε λαμπερός, και στο μεγαλείο του. Αλλά στις σχέσεις που έχουν οι νύχτες με τις ημέρες που παράγει, υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο μία προοδευτική διαβάθμιση, αυξομείωση, που έδωσε έδαφος για να γίνουν φανταστικές επινοήσεις αρκετά ευφυείς εκ μέρους των αρχαίων θεολόγων.
Εξομοίωσαν αυτήν την αρχική γένεση αυτήν την αύξηση και αυτή την περιοδική μείωση της ημέρας, με τις ανάλογες καταστάσεις του ανθρώπου, ο οποίος αφού αρχικά μεγαλώνει κατόπιν φτάνει στην ώριμη ηλικία και έπειτα εκφυλίζεται και αρχίζει να φθίνει έως ότου φτάσει στο τέρμα της σταδιοδρομίας του, αυτής που η Φύση του όρισε να διατρέξει.
Ο Θεός της ημέρας, προσωποποιημένος στις ιερές αλληγορίες υποτάχτηκε λοιπόν σε όλους τους ανθρώπινους προορισμούς. Είχε το λίκνο του και τον τάφο του με τα ονόματα είτε του Ηρακλέους είτε του Βάκχου είτε του Οσίριδος κ.λ.π. είτε του Χριστού. Ήταν παιδί κατά την χειμερινή τροπή, την χρονική περίοδο που η ημέρα άρχιζε να μεγαλώνει. Με την μορφή αυτή εξέθεταν την εικόνα του στους αρχαίους Ναούς για να δεχθεί εκεί τον σεβασμό των θαυμαστών του ''διότι'', λέει ο Macrobe [Λατίνος συγγραφέας 5ου μΧ. αι.], ''τότε που η ημέρα είναι πιο μικρή, αυτός ο θεός μοιάζει να είναι ακόμη ένα ασθενικό παιδί. Αυτό είναι το παιδί των μυστηρίων, την εικόνα του οποίου οι Αιγύπτιοι ανέσυραν από τα άδυτα των ιερών τους κάθε χρόνο και συγκεκριμένη ημέρα''.
Αυτό είναι το παιδί που η θεά της Σάϊδος [σημείωση: κατά Πλάτωνα (''Τίμαιος'') η θεά της πόλης Σάϊδος της Αιγύπτου, η θεά Νηίθ είναι η Αθηνά] λεγόταν μητέρα του, στις περίφημες επιγραφές που μπορούσες να διαβάσεις αυτές τις λέξεις: ''O καρπός που δημιούργησα είναι ο Ήλιος''. Είναι αυτό το ασθενικό και αδύναμο παιδί που γεννήθηκε στο μέσον της πιο σκοτεινής νύχτας και το οποίο η παρθένος της Σάϊδος το γέννησε περίπου κατά την χειμερινή τροπή, σύμφωνα με τον Πλούταρχο.
Αυτός ο Θεός είχε τα μυστήριά του και τους βωμούς του, όπως και αγάλματα που τον αναπαριστούσαν στις 4 ηλικίες της ανθρώπινης ζωής.
Οι Αιγύπτιοι δεν ήταν οι μόνοι άνθρωποι που γιόρταζαν την γέννηση του Θεού Ηλίου κατά την Χειμερινή τροπή, του φωτεινού άστρου που κάθε χρόνο διορθώνει την Φύση. Οι Ρωμαίοι στην χειμερινή τροπή είχαν ορίσει τις μεγάλες τους γιορτές του νέου Ηλίου και τον εορτασμό των Ηλιακών αγώνων, γνωστών με το όνομα ιπποδρομικοί αγώνες του τσίρκου. Τις είχαν ορίσει να τελούνται την όγδοη ημέρα πριν τις Καλένδες του Ιανουαρίου, δηλαδή επακριβώς την ημέρα που αντιστοιχεί στην δική μας 25η Δεκεμβρίου ή την ημέρα της γέννησης του Ηλίου που λατρεύθηκε με το όνομα του Μίθρα και του Χριστού.
Αυτή την πληροφορία μπορεί κάποιος να την βρει σε ένα ημερολόγιο που υπάρχει μέσα στο ''Ουρανολόγιο'' του πατρός Petan και στη συνέχεια της μεγαλύτερης εργασίας μας, όπου μπορεί να διαβαστεί: ''Στις 8 πριν από τις Καλένδες του Ιανουαρίου, Natalis invicti - Γενέθλια Ανίκητου''. Aυτός ο ανίκητος ήταν ήταν ο Μίθρας ή ο Ήλιος. ''Γιορτάζουμε'', λέει ο Ιουλιανός ο Φιλόσοφος, ''λίγες ημέρες πριν από την πρωτοχρονιά μεγαλόπρεπους αγώνες προς τιμήν του Ηλίου στον οποίο δίδουμε τον τίτλο Ανίκητος.
Ας μπορούσα, Ω! Ήλιε, να είχα την ευτυχία να σε γιορτάζω για πολύ καιρό, βασιλιά του Σύμπαντος που από όλη την αιωνιότητα ο πρώτος Θεός σε έχει παράγει από την αγνή του Ουσία'' κλπ. Αυτή είναι μία Πλατωνική έκφραση, γιατι ο Πλάτων αποκαλούσε τον Ήλιο, ''Υιό του Θεού''. Ο τίτλος του Ανίκητου είναι αυτός που όλα τα μνημεία της Μιθραϊκής θρησκείας δίνουν στον Μίθρα, ή στον Ήλιο, την μεγάλη Θεότητα των Περσών. ''Στον Θεό Ήλιο, τον ανίκητο Μίθρα''.»
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
Rose:
«Σύμφωνα με αυτά, τόσο ο Μίθρα όσο και ο Χριστός είχαν γεννηθεί την ίδια ημέρα και αυτή η ημέρα ήταν η ημέρα της γεννήσεως του Ηλίου. Έλεγαν για τον Μίθρα, οτι ήταν ο ίδιος Θεός με τον Ήλιο και για τον Χριστό οτι ηταν το φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Παρίσταναν τον Μίθρα να έχει γεννηθεί μέσα σε ένα σπήλαιο, τον Βάκχο και τον Δία σε ένα άντρο [(σπήλαιο)] και τον Χριστό μέσα σε μία φάτνη [(σπήλαιο)]. Είναι ένας παραλληλισμός που έκανε αυτός ο ίδιος ο Άγιος Αυγουστίνος.
Λένε οτι μέσα σε ένα σπήλαιο αναπαυόταν ο Χριστός όταν ήρθαν οι Μάγοι για να τον προσκυνήσουν. Αλλά τι ήταν οι Μάγοι; Ήταν οι λάτρες του Μίθρα ή του Ηλίου. Τι δώρα έφεραν στον νεογέννητο Θεό; Τριών ειδών δώρα αφιερωμένα στον Ήλιο απο την λατρεία των Αράβων, των Χαλδαίων και των άλλων Ανατολικών λαών. Απο τι ειδοποιήθηκαν για αυτήν την γέννηση; Απο την αστρολογία, την πιο ευνοουμένη επιστήμη τους.
Ποιες ήταν οι δοξασίες τους; Ο Chardin λέει, οτι πίστευαν στην αιωνιότητα ενός πρωταρχικού όντος το οποίο ήταν το φως. Τι θεώρησαν οτι έπρεπε να κάνουν προς τιμήν του σύμφωνα με το περιεχόμενο αυτού του μύθου; Να εκπληρώσουν το πρώτο καθήκον που τους επέβαλε η Θρησκεία τους, δηλαδή να προσκυνήσουν τον γεννώμενο Ήλιο. Ποιο όνομα δίνουν οι Προφήτες στον Χριστό; Το όνομα της Ανατολής.
Η Ανατολή λένε είναι το όνομά του. Στην ανατολή και οχι στην Ανατολή (ανατολικές χώρες) είναι που βλέπουν στους Ουρανούς την εικόνα του. Και πράγματι η Σφαίρα των Μάγων και των Χαλδαίων είχε ζωγραφισμένο στους ουρανούς ένα νεογέννητο παιδί που ονομαζόταν Χριστός και Ιησούς. Ήταν τοποθετημένο επάνω στους βραχίονες της ουράνιας παρθένου ή της Παρθένου των Σημείων (Ζωδίων) αυτήν ακριβώς που ο Ερατοσθένης ονομάζει Ίσιδα ή μητέρα του Ώρου.
Σε ποιο σημείο του ουρανού αντιστοιχεί αυτή η Παρθένος των Σφαιρών και το παιδί της; Στην ώρα του μεσονυκτίου της 25ης Δεκεμβρίου ακριβώς την στιγμή που θεωρούν οτι γεννήθηκε ο Θεός του έτους, ο νέος Ήλιος ή Χριστός στην ανατολική παρυφή στο σημείο ακριβώς που ανέτελλε ο Ήλιος την πρώτη ημέρα.
Είναι ένα γεγονός ανεξάρτητο απο κάθε υπόθεση, ανεξάρτητο απο όλα τα συμπεράσματα τα οποία θέλω να εξάγω, το οτι σε καθορισμένη ώρα του μεσονυκτίου της 25ης Δεκεμβρίου στους αιώνες που έκανε την εμφάνισή του ο Χριστιανισμός, το ουράνιο Σημείο (Ζώδιο) το οποίο ανέτελλε στον ορίζοντα και του οποίου η επιρροή κυριαρχούσε στην έναρξη της νέας Ηλιακής περιστροφής, ήταν η Παρθένος των αστερισμών.
Ένα άλλο γεγονός ακόμη είναι, οτι ο Θεός Ήλιος ο οποίος γεννήθηκε στην χειμερινή τροπή ευθυγραμμίζεται με αυτήν και την περιβάλλει με τα πυρά του κατά την εποχή της δικής μας εορτής, της κοίμησης της Θεοτόκου ή της σύνδεσης της μητέρας με το παιδί της. Είναι ένα ακόμη γεγονός το οποίο απορρέει απο τις ακτίνες του Ηλίου σε σχέση με την ανατολή ή την δύση του, το οτι εορτάζουμε την εμφάνισή του στον κόσμο ή την γέννησή του αυτήν την στιγμή.
Δεν εξετάζω τα κίνητρα που τους οδήγησαν στο να τοποθετήσουν σε αυτές τις χρονικές περιόδους, τις εορτές αυτές. Μου αρκεί να πω, οτι είναι τρια γεγονότα τα οποία ουδείς μπορεί να εξαφανίσει με συλλογισμούς, ώστε ένας προσεκτικός παρατηρητής ο οποίος έχει εννοήσει καλά την μεγαλοφυΐα των αρχαίων Μυσταγωγών, να εξάγει σημαντικότατα συμπεράσματα, υπό τον όρο να μην ψάχνει να βρει σε αυτά ένα καθαρό παιχνίδι της τύχης, κάτι το οποίο δεν μπορεί καθόλου να πείσει εκείνους που φυλάγονται απο ο,τιδήποτε θα μπορούσε να τους απομακρύνει απο τον τρόπο που σκέπτονται και απο το να διαιωνίσουν τις προλήψεις τους.
Τουλάχιστον βέβαιο είναι οτι η ίδια Παρθένος, που μόνο αλληγορικά μπορεί να γίνει μητέρα χωρίς να πάψει να είναι παρθένος, εκπληρώνει τα τρία μεγάλα έργα της Παρθένου. Μητέρα του Χριστού και στην γέννηση του παιδιού της και στην δική της γέννηση και στην σύνδεσή της με αυτόν στους ουρανούς. Αυτό όμως που εξετάζουμε εδώ περισσότερο είναι το έργο της ως μητέρα.
Είναι πολύ φυσικό να σκεφτούμε οτι αυτοί που προσωποποίησαν τον Ήλιο και τον έκαναν να περάσει απο ολες τις ηλικίες της ανθρώπινης ζωής, που τον ενέπλεξαν σε διάφορες περιπέτειες οι οποίες υμνήθηκαν σε άσματα και τις διηγήθηκαν σε θρύλους, δεν παρέλειψαν να φτιάξουν το ωροσκόπιό του, όπως έφτιαχναν και το ωροσκόπιο των άλλων παιδιών κατά την ακριβή ώρα της γέννησής τους. Αυτό ήταν συνήθεια περισσότερο των Χαλδαίων και των Μάγων. Έπειτα γιόρταζαν αυτήν την γιορτή με το όνομα γενέθλιος ημέρα ή ημέρα της γέννησης, Dies Natalis.
Η ουράνια Παρθένος λοιπόν η οποία προΐστατο κατά την γέννηση του προσωποποιημένου θεού της ημέρας, ήταν λογικό να είναι η μητέρα του και να εκπληρώνει την προφητεία του αστρολόγου που είχε πει, οτι «μια Παρθένος θα συλλάβει και θα τεκνοποιήσει», δηλαδή θα τεκνοποιήσει τον Θεό Ήλιο, όπως η Παρθένος της Σάϊδος, από όπου προέρχονται οι χαραγμένες εικόνες στην σφαίρα των Μάγων τις οποίες μας περιέγραψε ο Abulmazar για τις οποίες έκαναν λόγοι οι Kirker, Selden ο περίφημος Pic, Roger Bacon, Αλβέρτος ο μέγας, Blaeu, Slofler και πάμπολλοι άλλοι.
Θα παρουσιάσουμε εδώ απόσπασμα απο αυτό το εδάφιο. «Βλέπει κάποιος», λέει ο Abulmazar «στην πρώτη Δεκάδα ή στις δέκα πρώτες μοίρες του Σημείου (Ζωδίου) της Παρθένου, σύμφωνα με τις πιο παλιές παραδόσεις των Περσών, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων, του Ερμή και του Ασκληπιού, μία νεαρή κόρη ονομαζόμενη στην Περσική γλώσσα Seclenidos de Darrama, όνομα μεταφραζόμενο στα Αραβικά Adrenedefa, δηλαδή μια αγνή παρθένο, αμόλυντη, άσπιλη, με ωραίο ανάστημα και ευχάριστο πρόσωπο, με μακριά μαλλιά και ύφος σεμνό.
Κρατά μέσα στα χέρια της δύο στάχυα, κάθεται σε έναν θρόνο, ταϊζει ένα νεαρό παιδί θηλάζοντάς το, το οποίο ορισμένοι καλούν Ιησού και οι Έλληνες Χριστό». Η σφαίρα των Περσών που δημοσιεύτηκε απο τον Scaliger έπειτα απο αυτά τα σχόλια του Manilius περιγράφει κατά τον ίδιο περίπου τρόπο την ουράνια Παρθένο, όμως χωρίς να ονομάζει το παιδί το οποίο θηλάζει. Τοποθετεί δίπλα της έναν άντρα που δεν μπορεί να είναι άλλος απο τον Βοώτη, ο οποίος καλείται ο τροφός της Παρθένου Ίσιδος ή του Ώρου.
Στην εθνική βιβλιοθήκη μπορεί κάποιος να βρει ένα αραβικό χειρόγραφο το οποίο περιέχει τα Δώδεκα Σημεία (Ζώδια) ιχνογραφημένα και χρωματισμένα, όπου σε αυτά μπορείς να δεις ένα νεαρό παιδί δίπλα στην ουράνια Παρθένο που παριστάνεται περίπου όπως οι παρθένες μας και η Αιγυπτιακή Ίσιδα με το παιδί της. Είναι περισσότερο και απο αληθοφανές, οτι οι αρχαίοι αστρολόγοι τοποθέτησαν στον ουρανό την παιδική εικόνα του νέου Ήλιου, του αστερισμού που κυριαρχούσε κατά την γέννησή του και την έναρξη του έτους στην χειμερινή τροπή και απο εκεί δημιουργήθηκαν οι επινοήσεις για το Θείον Φως που είχε συλληφθεί στους αγνούς κόλπους μιας παρθένου εφόσον πράγματι αυτός ο αστερισμός ήταν η Παρθένος.
Αυτό το συμπέρασμα είναι πιο φυσικό [(πιο φυσιολογικό και λογικό)] απο την γνώμη εκείνων οι οποίοι επιμένουν οτι υπήρξε μια γυναίκα η οποία είχε γίνει μητέρα χωρίς να πάψει να είναι παρθένος και οτι ο καρπός που τεκνοποίησε είναι εκείνο το αιώνιο ον που κινεί και κυβερνά όλη την Φύση. Κατά τον ίδιο τρόπο οι Έλληνες έλεγαν για τον Θεό τους που είχε την μορφή του Κριού και του Αμνού τον περίφημο Άμμωνα ή Δία, οτι ανατράφηκε απο την Θέμιδα, όνομα το οποίο είναι και αυτό ένα απο εκείνα του αστερισμού της Παρθένου.
Ονομάζεται επίσης Δήμητρα στην οποία έδιδαν το επίθετο Αγία - Παρθένος και ήταν η μητέρα του νεαρού Βάκχου ή Ηλίου του οποίου, εξέθεταν την εικόνα του με παιδική έκφραση στα άδυτά τους κατά την χειμερινή τροπή. Η μαρτυρία πιστοποιείται απο τον συγγραφέα των χρονικών της Αλεξανδρείας, που εκφράζεται έτσι. «Οι Αιγύπτιοι έχουν καθιερωμένο έως σήμερα τον τοκετό μίας παρθένου και την γέννηση του παιδιού της, το οποίο εκθέτουν σε προσκύνημα του λαού, μέσα σε μία φάτνη. Ο βασιλιάς Πτολεμαίος όταν ζήτησε να του εξηγήσουν τους λόγους αυτής της συνήθειας του απάντησαν, οτι ήταν ένα μυστήριο που διδάχτηκε στους πατέρες τους απο έναν αξιοσέβαστο προφήτη». Γνωστό είναι, οτι προφήτης για αυτούς ήταν ένας Μυσταγωγός.»
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση