'Αρθρα Εσωτερισμού > Προτεινόμενα Βιβλία και Ταινίες από την ΑΜΡΑ

C.Dupuis-Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

(1/3) > >>

Rose:
https://www.politeianet.gr/books/9789607921086-dupuis-charles-francois-ideotheatron-ermineia-tou-muthou-tou-iliou-pou-latreuthike-me-to-onoma-tou-christou-13753

C.Dupuis-Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο γνωστός μαθηματικός και διαφωτιστής της Γαλλικής Επαναστάσεως ερμηνεύει με πληθώρα τεκμηριώσεων την Χριστιανική ως καθαρά ηλιακή λατρεία. Το βιβλίο κάηκε στην πυρά όταν  εξεδόθη για πρώτη φορά.

Rose:


ΜΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ, ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Ο ΗΛΙΟΣ ΛΑΤΡΕΥΤΗΚΕ ΥΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

του Charles François Dupuis (1742 - 1809)
(1798 μ.Χ.)

«Εάν υπάρχει ένας μύθος που δίνει την εντύπωση ότι πρέπει να ξεφύγει από την ανάλυση, αυτήν που αναλάβαμε να κάνουμε με την φυσική και την αστρονομία για τα Θρησκευτικά ποιήματα και τους ιερούς Θρύλους, είναι αναμφισβήτητα ο μύθος του Χριστού, ή η υπόθεση του Θρύλου του που με το όνομά του έχει σαν πραγματικό αντικείμενο τον Ήλιον.

Το μίσος που επέδειξαν οι συντάκτες αυτής της Θρησκείας εναντίον εκείνων που λάτρευαν την Φύση, τον Ήλιο, την Σελήνη, τα άστρα και τις Ελληνικές και Ρωμαϊκές Θεότητες, γκρεμίζοντας τους Ναούς και Βωμούς, από ζήλο να καταστήσουν την δική τους λατρεία δεσπόζουσα, θα μας έκανε να σκεφτούμε ότι η Θρησκεία τους δεν αποτελούσε καν μέρος της παγκόσμιας Θρησκείας, εάν η πλάνη ενός λαού σε ό,τι αφορά το πραγματικό αντικείμενο της λατρείας του αποδείκνυε κάτι διαφορετικό από την άγνοιά του και εάν η λατρεία του Ηρακλέους, του Βάκχου και της Ίσιδος έπαυε να είναι λατρεία του Ηλίου και της Σελήνης.

Και αυτό, επειδή συμφώνως προς την γνώμην των Ελλήνων τόσο ο Ηρακλής όσο και ο Βάκχος ήταν άνθρωποι θεοποιημένοι και η Ίσιδα για τον Αιγυπτιακό λαό μία πριγκήπισσα ευεργέτις του, που άλλοτε είχε βασιλεύσει εις την Αίγυπτον.

Οι Ρωμαίοι γελοιοποιούσαν τις Θεότητες οι οποίες λατρεύτηκαν στις όχθες του Νείλου, είχαν προγράψει τον Άνουβη, την Ίσιδα και τον Σέραπη, παρ' όλα όμως ταύτα, λάτρευαν τον Ερμή, την Αρτέμιδα, την Δήμητρα και τον Πλούτωνα, δηλ. απολύτως τους ιδίους Θεούς, με διαφορετικά ονόματα και άλλη μορφή. Τόση επιρροή ασκούν τα ονόματα στον αγράμματο άνθρωπο του λαού.

Ο Πλάτων έλεγε, ότι οι Έλληνες της πιο μακρινής αρχαιότητας λάτρευαν τον Ήλιο, την Σελήνη, τα άστρα, και ο ίδιος δεν έβλεπε ότι στους καιρούς του εξακολουθούσαν να διατηρούν την λατρείαν των ιδίων Θεών με τα ονόματα του Ηρακλέους, του Βάκχου, του Απόλλωνος, της Αρτέμιδος, του Ασκληπιού κ.λ.π. όπως έχουμε δείξει στην μεγαλύτερη εργασία μας.

Έχοντες πεισθεί από αυτήν την αλήθεια, δηλ. ότι η γνώμη που ένας λαός έχει για τον χαρακτήρα της Θρησκείας του δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο από την πίστη του η οποία όμως δεν αλλάζει την Φύση, θα κατευθύνουμε τις έρευνές μας έως τα άδυτα της σύγχρονης Ρώμης και θα βρούμε ότι ο Θεός - Αμνός που λατρεύτηκε εκεί, είναι ο αρχαίος Ζευς των Ρωμαίων, ο οποίος συχνά έλαβε τις ίδιες μορφές με το όνομα Άμμων, δηλάδή τις μορφές του Κριού ή του Αμνού της Άνοιξης, ότι ο νικητής του πρίγκηπα του σκότους το Πάσχα είναι ο ίδιος Θεός ο οποίος στα Διονυσιακά ποιήματα την ίδια εποχή θριαμβεύει εναντίον του Τυφώνος και απανορθώνει τα δεινά που ο άρχοντας του Σκότους είχε εισάγει στον κόσμο με τις μορφές του Όφεως με τις οποίες ο Τυφών είχε περιβληθεί.

Επίσης εκεί θα αναγνωρίσουμε με το όνομα του Πέτρου τον αρχαίο Ιανό με τα κλειδιά του και τη βάρκα του επί κεφαλής των δώδεκα θεοτήτων των δώδεκα μηνών, που οι βωμοί τους βρίσκονται στα πόδια του. Καταλαβαίνουμε, ότι πρέπει να νικήσουμε πολλές προλήψεις και ότι αυτοί που συμφωνούν μαζί μας ότι ο Βάκχος και ο Ήρακλής είναι ο Ήλιος, δεν θα συμφωνήσουν και εύκολα με μας ότι η λατρεία του Χριστού δεν είναι τίποτα άλλο από λατρεία του Ηλίου.

Αλλά θα σκέπτονται όμως, ότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι θα είχαν ευχάριστα συμφωνήσει με τις αποδείξεις που τους φέρνουμε, αλλά δεν θα πείθονταν τόσο εύκολα να μην αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του Ηρακλέους και του Βάκχου, ήρωες και πρίγκηπες που θα άξιζε για τα κατορθώματά τους να ανυψωθούν στην τάξη των θεών. Ο καθένας είναι επιφυλακτικός απέναντι σε εκείνο που μπορεί να καταστρέψει τις αυταπάτες μίας παλιάς πρόληψης την οποία έχει ισχυροποιήσει η κοινωνική μόρφωση, το παράδειγμα και η συνήθεια του να πιστεύει.

Επίσης παρά την ισχύ των πιο καθαρών αποδείξεων με τις οποίες θα στηρίξουμε τις διαβεβαιώσεις μας, όμως, δεν ελπίζουμε να πείσουμε παρά μόνον τον σώφρονα, ειλικρινή και φίλο της αλήθειας άνθρωπο, εκείνον που έχει την διάθεση να θυσιάσει τις προλήψεις του μόλις αυτές του υποδειχθούν. Είναι αλήθεια ότι δεν γράφουμε παρά μόνο για εκείνον. Οι υπόλοιποι είναι αφιερωμένοι στην άγνοια και στους παπάδες που ζουν χάρη στην ευπιστία τους και τους οδηγούν σαν μια ευτελή αγέλη.

Δεν θα εξετάσουμε λοιπόν εάν η Χριστιανική Θρησκεία είναι μια θρησκεία αποκαλυπτική. Δεν υπάρχουν παρά μόνο ανόητοι που πιστεύουν στις αποκαλυπτικές ιδέες και στα φαντάσματα. Η σύγχρονη φιλοσοφία έχει κάνει αρκετές προόδους ώστε να μην βρισκόμαστε στη θέση να φιλονικούμε συζητώντας για ζητήματα που αφορούν τις επικοινωνίες του ανθρώπου με τη θεότητα, εκτός από εκείνες που γίνονται κάτω από το φως της λογικής και με τη βοήθεια της βαθιάς μελέτης της Φύσεως.

Επίσης δεν θα αρχίσουμε να εξετάζουμε εάν υπήρξε ένας φιλόσοφος ή ένας τυχοδιώκτης που τον έλεγαν Χριστό που ίδρυσε μια θρησκεία γνωστή με το όνομα Χριστιανισμός, γιατι ακόμη και εάν θα συμφωνήσουμε σε αυτό το τελευταίο σημείο, οι Χριστιανοί δεν θα ήταν ικανοποιημένοι εάν δεν φτάναμε να αναγνωρίσουμε στον Χριστό, έναν εμπνευσμένο άνθρωπο, έναν Υιό Θεού, τον ίδιο ένα Θεό που σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας. Ναί, είναι ένας Θεός που τους ταιριάζει, ένας Θεός που άλλοτε έφαγε στη γη και που σε αυτήν τον τρώνε σήμερα. Απέχουμε λοιπόν πολύ από του να συγκατατεθούμε έως αυτού του σημείου.

Ενώ για εκείνους που θα είναι ευχαριστημένοι εάν τον θεωρήσουμε απλώς έναν φιλόσοφο ή έναν άνθρωπο χωρίς να τον χαρακτηρίσουμε σαν θεό, τους προσκαλούμε να εξετάσουμε αυτό το θέμα όταν θα έχουμε αναλύσει τη λατρεία των Χριστιανών, ανεξάρτητα αυτού ή εκείνων που μπορεί να την έχουν αποκαταστήσει, είτε αν οφελεί την ίδρυσή της σε έναν ή περισσότερους ανθρώπους, είτε η προέλευσίς της χρονολογείται από την εποχή του Αυγούστου ή του Τιβερίου, όπως καθορίζει ο σύγχρονος θρύλος και η λαϊκή γνώμη την θεωρεί, είτε αν φθάνει έως μια πολύ πιο μακρυνή αρχαιότητα και πηγάζει από τη Μιθραϊκή λατρεία η οποία είχε εγκαθιδρυθεί στην Περσία, την Αρμενία, την Καπαδοκία και όπως εμείς πιστεύουμε ακόμη και σε αυτή την Ρώμη.

Το ενδιαφέρον σημείο είναι να γνωρίσουμε σε βάθος τη φύση της λατρείας των Χριστιανών, οποιοσδήποτε και αν είναι ο ιδρυτής της. Για αυτό λοιπόν δεν θα μας είναι δύσκολο να αποδείξουμε ακόμη και το ότι είναι η λατρεία της Φύσεως και του Ηλίου, του πρώτου και πλέον λαμπρού παράγοντός της και ότι ο ήρωας των γνωστών θρύλων των ευαγγελίων είναι ο ίδιος ήρωας που υμνήθηκε με πολύ μεγαλύτερη ικανότητα και μεγαλοφυία στα έπη του Βάκχου, του Όσίριδος, του Ηρακλέους, του Αδώνιδος κ.λ.π.

Όταν θα σας κάνουμε να αντιληφθείτε, ότι η διατεινομένη ιστορία ενός θεού που γεννήθηκε από μία παρθένο στη Χειμερινή Τροπή, που ανασταίνεται το Πάσχα ή την Εαρινή Ισημερία αφού πρώτα κατήλθε στον Άδη, ενός θεού ο οποίος σέρνει μαζί του μια πομπή από δώδεκα αποστόλους και των οποίων ο αρχηγός τους έχει όλες τις ιδιότητες του Ιανού, ενός θεού νικητή του Πρίγκηπα του σκότους που μεταφέρει τους ανθρώπους στο κράτος του Φωτός και διορθώνει ό,τι άσχημο υπάρχει στη Φύση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας Ηλιακός μύθος σαν όλους τους άλλους που αναλύσαμε, σιγά - σιγά θα χαθεί το ενδιαφέρον αν υπήρξε ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Χριστός όσο και αν υπήρξε ένας πρίγκηπας που ονομαζόταν Ηρακλής, υπό τον όρο όμως ότι απομένει να δείξουμε, ότι το ον που είναι καθιερωμένο από μια λατρεία με το όνομα του Χριστού, είναι ο Ήλιος και το θεσπέσιο του Θρύλου ή του έπους έχει σαν αντικείμενο αυτό το άστρο. Έτσι θα φανεί ότι έχει αποδειχθεί πως οι Χριστιανοί δεν ήταν παρά λάτρες του Ηλίου και ότι οι ιερείς τους έχουν την ίδια θρησκεία με τους ιερείς του Περού, εκείνους που στραγγάλισαν. Ας δούμε λοιπόν ποιες είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες έχουν στηριχθεί τα δόγματα αυτής της θρησκείας.»


[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

Rose:
«Πρώτη βάση είναι η ύπαρξη μιας μεγάλης αταξίας που είχε εισαχθεί στον κόσμο από ένα φίδι που προκάλεσε μια γυναίκα να συλλέξει απαγορευμένους καρπούς · λάθος του οποίου συνέχεια ήταν η γνώση του κακού το οποίο ο άνθρωπος δεν είχε ακόμη δοκιμάσει και δεν μπορούσε να επανορθωθεί από κανέναν άλλο εκτός από έναν θεό νικητή του θανάτου και του Πρίγκηπα του σκότους. Ιδού το βασικό δόγμα της Χριστιανικής θρησκείας, γιατι κατά την γνώμη των Χριστιανών η ενσάρκωση του Χριστού δεν ήταν αναγκαία παρά μόνο για το λόγο ότι έπρεπε να επανορθώσει το κακό που είχε εισαχθεί στον κόσμο από το φίδι και το οποίο σαγήνευσε και διέφθειρε την πρώτη γυναίκα και τον πρώτο άνδρα.

Αδυνατείς να ξεχωρίσεις αυτές τις δύο δογματικές αρχές. Θέμα αμαρτίας, θέμα επανόρθωσης, θέμα ενόχου, θέμα επανορθωτή. Λοιπόν, η πτώση αυτή του πρώτου ανθρώπου ή αυτή η υποθετική αποδοχή της διπλής κατάστασης του ανθρώπου, να είναι στην αρχή δημιουργημένος από την Αρχή του Καλού και να χαιρεται όλα τα αγαθά που σκορπά στον κόσμο και εν συνεχεία περνώντας υπό την κυριαρχίαν της Αρχής του κακού, σε μια κατάσταση δυστυχίας και αποσύνθεσης από την οποία δεν θα μπορούσε να απαλλαγεί παρά μόνο από την Αρχή του Καλού και του Φωτός, είναι ένας κοσμογονικός μύθος της Φύσης σαν εκείνους που έφτιαχναν οι Μάγοι [ιερείς του Ζωροαστρισμού] για τον Ωρομάσδη και τον Αχριμάν ή μάλλον είναι μία αντιγραφή τους. Ας συμβουλευτούμε τα βιβλία τους.

Όπως είναι γνωστό οι Μάγοι είχαν παραστήσει τον κόσμο με το έμβλημα ενός αυγού διαιρεμένου σε 12 τμήματα εκ των οποίων τα 6 ανήκαν στον Ωρομάσδη ή Θεό δημιουργό του καλού και του φωτός και τα άλλα 6 στον Αχριμάν δημιουργό του κακού και του σκότους και πίστευαν ότι το καλό και το κακό της Φύσης είχαν προκύψει από την συνδυασμένη δράση αυτών των 2 αρχών. Επίσης παρατηρήσαμε ότι τα 6 τμήματα της κυριαρχίας της Αρχής του Καλού περιλάμβαναν τους 6 μήνες που διαρκούν από την Εαρινή Ισημερία έως την Φθινοπωρινή Ισημερία και τα 6 τμήματα της κυριαρχίας της Αρχής του Κακού περιλάμβαναν τους 6 μήνες του φθινοπώρου και του χειμώνα.

Κατά τον αυτό τρόπο επακριβώς είναι και που ο χρόνος της ετήσιας περιστροφής διαμοιραζόταν μεταξύ των 2 αρχηγών εκ των οποίων ο ένας οργάνωνε τα όντα, ωρίμαζε τα φρούτα, και ο άλλος κατέστρεφε τα αποτελέσματα των έργων του πρώτου και διατάρασσε την αρμονία που παρουσίαζαν η γη και ο ουρανός κατά τους 6 μήνες της άνοιξης και του καλοκαιριού. Αυτή η κοσμογονική ιδέα είχε διατυπωθεί και με έναν άλλο τρόπο από τους Μάγους. Υπέθεταν, ότι από τον απεριόριστο χρόνο ή από την αιωνιότητα γεννήθηκε μια χρονική περίοδος περιορισμένη που ανανεώνεται αενάως. Διαιρούν αυτή την περίοδο σε 12.000 μικρά κομμάτια που λέγονται έτη με τον τρόπο της αλληγορικής έκφρασης.

Τα 6.000 από αυτά τα κομμάτια ανήκουν στην Αρχή του Καλού και τα άλλα 6.000 στην Αρχή του Κακού. Και για να μην κάνουν κανένα λάθος αντιστοιχούν κάθε μία από τις υποδιαιρέσεις των χιλίων μερών ή κάθε χίλια προς ένα Σημείο (Ζώδιο) που διατρέχει ο Ήλιος κατά την διάρκεια των 12 μηνών. Η πρώτη χιλιάδα, έλεγαν, αντιστοιχεί στον Αμνό, η δεύτερη στον Ταύρο, η τρίτη στους Διδύμους, κ.λ.π. Κατά τον χρόνο των 6 πρώτων μηνών του ισημεριακού έτους είναι που τοποθετούν την βασιλεία και την αγαθοεργό δράση της Αρχής του Φωτός και κατά τον χρόνο των άλλων 6 Σημείων (Ζωδίων) τοποθετούν την δράση της Αρχής του Κακού.

Κατά το έβδομο Σημείο (Ζώδιο) που αντιστοιχεί στο Ζυγό ή το πρώτο από τα Σημεία του φθινοπώρου την εποχή των φρούτων και του χειμώνα, είναι που καθορίζουν την έναρξη της κυριαρχίας του σκότους και του κακού. Η βασιλεία τους διαρκεί μέχρι την επάνοδο του Ηλίου στο σημείο του Αμνού - Κριού που αντιστοιχεί στον Μάρτιο και το Πάσχα. Ιδού το βάθος του θεολογικού τους συστήματος για την κατανομή των αντιτιθεμένων δυνάμεων των 2 Αρχών, στην δράση των οποίων ο άνθρωπος βρίσκεται υποταγμένος κατά την διάρκεια κάθε έτους ή κατά την διάρκεια κάθε ετήσιας Ηλιακής περιστροφής. Είναι το δέντρο του καλού και του κακού το οποίο η Φύση τοποθέτησε δίπλα τους. Ας ακούσουμε και τους ίδιους.

Ο Χρόνος, λέει ο συγγραφέας της Boundesh είναι των 12 χιλιάδων ετών: τις χιλιάδες του Θεού περιλαμβάνουν ο Αμνός, ο Ταύρος, οι Δίδυμοι, ο Καρκίνος, ο Λέων και ο Στάχυς ή Παρθένος, που όλα κάνουν 6.000 έτη. Αντικαταστήστε τις λέξεις έτη με μέρη ή μικρές περίοδοι χρόνου και τα ονόματα των Σημείων (Ζωδίων) με τα ονόματα των μηνών και τότε θα έχετε germinal, floreal, prairial, messidor, thermidor, fructidor, ήτοι τους ωραίους μήνες της περιοδικής βλάστησης. Μετά τις χιλιάδες του Θεού έρχεται ο Ζυγός. Τότε είναι που ο Αχριμάν διατρέχει τον κόσμο. Έπειτα έρχεται το τόξο ή Τοξότης και ο Afrasiab έκανε το κακό κ.λ.π.»


[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

Rose:
«Αντικαταστήστε τα ονόματα των Σημείων (Ζωδίων) ή τα ονόματα του Ζυγού, Σκορπιού, Τοξότη, Αιγόκερω, Υδροχόου και Ιχθύων με τα ονόματα των μηνών Vendémiaire, Brumaire, Frimaire, Mivose, Pluviose, Ventose και θα έχετε τις 6 χρονικές περιόδους της Αρχής του Κακού και τα αποτελέσματά της που είναι οι ομίχλες, τα χιόνια, οι άνεμοι και οι μεγάλες βροχές. Θα διαπιστώσετε ότι μετά το fructidore ή μετά την εποχή των μήλων, είναι που η Αρχή του Κακού σκορπά στον κόσμο την ολέθρια επίδρασή της, το κρύο και την αποδιοργάνωση και φθορά των φυτών κ.λ.π. Τότε επακριβώς είναι που ο άνθρωπος γνωρίζει τα δεινά που αγνοούσε κατά την άνοιξη και το καλοκαίρι στα ωραία κλίματα του βορείου ημισφαιρίου.

Αυτή είναι ακριβώς η ιδέα την οποία ήθελε να εκφράσει ο συγγραφέας της Γένεσης στο μύθο της γυναίκας η οποία όταν σαγηνεύτηκε από ένα φίδι συλλέγει το ολέθριο μήλο, που σαν το κουτί της Πανδώρας έγινε πηγή δεινών για όλους τους ανθρώπους.

Ο υπέρτατος θεός, λέει ο συγγραφέας του Modimel και Tawarik, δημιούργησε στην αρχή τον Άνθρωπο και τον Ταύρο σε επίπεδο υψηλής τάξης και παρέμειναν χωρίς δεινά 3.000 χρόνια. Αυτά τα 3.000 χρόνια περιλαμβάνουν τον Αμνό, τον Ταύρο και τους Διδύμους. Έπειτα, παρέμειναν 3.000 ακόμη χρόνια στη γη χωρίς να δοκιμάσουν πόνο, ούτε αντιλογίες, και αυτά τα 3.000 χρόνια αντιστοιχούν στον Καρκίνο, τον Λέοντα και τον Στάχυ ή την Παρθένο. Να λοιπόν τα 6.000 χρόνια που είχαν υποδειχθεί ανωτέρω με την ονομασία χιλιάδες του Θεού και Σημεία (Ζώδια) προσφιλή στην Αρχή του Καλού.

Μετά από αυτά, στην εβδόμη χιλιάδα η οποία αντιστοιχεί στον Ζυγό, δηλαδή στο vendemiaire, είναι που σύμφωνα με το δικό μας τρόπο υπολογισμού εμφανίστηκε το κακό και ο άνθρωπος άρχισε να μοχθεί.

Σε ένα άλλο μέρος αυτής της ιδίας κοσμογονίας λένε ότι: ''όλη η διάρκεια του κόσμου από την αρχή του έως το τέλος του καθορίστηκε σε 12 χιλιάδες χρόνια και ότι ο άνθρωπος στο ανώτερο μέρος, με άλλα λόγια στο βόρειο ημισφαίριο και ανώτερο, παρέμεινε χωρίς δεινά για 3.000 χρόνια. Παρέμεινε στην ίδια κατάσταση για ακόμη 3.000 χρόνια, έπειτα παρουσιάστηκε ο Αχριμάν αυτός ο οποίος έκανε να γεννηθούν τα δεινά και οι πόλεμοι στην εβδόμη χιλιάδα, δηλαδή στο σημείο της Ισορροπίας [Ζυγό], πάνω στο οποίο τοποθετήθηκε ο ουράνιος όφις. Ήταν τότε, που το Καλό και το Κακό, αναμίχθηκαν''.

Εκεί ήταν πραγματικά που αγγίζονταν μεταξύ τους τα όρια της κυριαρχίας των 2 Αρχών, εκεί ήταν το σημείο επαφής του Καλού και του Κακού ή για να μιλάμε την αλληγορική γλώσσα της Γένεσης ήταν εκεί που είχε φυτευτεί το δέντρο της γνώσης του Καλού και του Κακού, το οποίο ο άνθρωπος δεν μπορούσε να αγγίξει χωρίς να περάσει αμέσως κάτω από την κυριαρχία της Αρχής του Κακού, στην οποία ανήκαν τα σημεία του χειμώνα και του φθινοπώρου. Έως εκείνη τη στιγμή ήταν ο ευνοούμενος των Ουρανών. Ο Ωρομάσδης τον είχε εφοδιάσει με όλες τις ευλογίες του, αλλά αυτός ο Θεός Καλοσύνης είχε στο πρόσωπο του Αχριμάν έναν αντίπαλο και έναν εχθρό ο οποίος έπρεπε να του δηλητηριάσει τα πιο πολύτιμα δώρα και ο άνθρωπος θα γινόταν το θύμα τη στιγμή που ο Θεός της Μέρας θα αποτραβιόταν προς τα μεσημβρινά κλίματα. Τότε οι νύχτες θα ξαναέπαιρναν την κυριαρχία τους και το θανάσιμο φύσημα του Αχριμάν κάτω από την μορφή και κάτω από την ανατολή του Όφεως των αστερισμών θα ερήμωνε τους όμορφους κήπους, όπου ο άνθρωπος είχε τοποθετηθεί από τον Ωρομάσδη. Αυτή είναι η θεολογική έννοια που ο συγγραφέας της Γένεσης την είχε πάρει από την κοσμογονία των Περσών και την στόλισε με το δικό του τρόπο. Ο Ζωροάστρης, ή ο συγγραφέας της Γένεσης των Μάγων, εκφράστηκε ως ακολούθως, περιγράφοντας την διαδοχική δράση των 2 Αρχών στον κόσμο.

Ο Ωρομάσδης, λέει, ο Θεός του Φωτός και της Αρχής του Καλού κάνει γνωστό στο Ζωροάστρη, ότι είχε χαρίσει στον άνθρωπο έναν τόπο τέρψεων και αφθονίας. ''Εάν δεν του είχα δώσει εγώ αυτόν τον τόπο των τέρψεων κανείς δεν θα του τον έδινε. Ο τόπος αυτός καλούνταν 'Eiren', η οποία στην αρχή ήταν πιο όμορφή από όλο τον κόσμο που η δύναμή μου είχε καλέσει σε ύπαρξη. Τίποτα δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με την ομορφιά αυτού του τόπου των τέρψεων που του είχα δώσει. Εγώ ήμουν ο πρώτος, που έδρασα, και έπειτα ο Petiare (που είναι ο Αχριμάν, ή η Αρχή του Κακού): αυτός ο Petiare Αχριμάν, πλήρης θανάτου και διαφθοράς, έφτιαξε μέσα στον ποταμό, την μεγάλη δενδρογαλιά - νεροφίδα, μητέρα του χειμώνα που σκόρπισε το κρύο στο νερό, στη γη και στα δέντρα''.

Ακόλουθα από τους ακριβείς όρους αυτής της κοσμογονίας προκύπτει ότι το κακό που είχε εισαχθεί στον κόσμο είναι ο χειμώνας. Ποιός λοιπόν θα είναι ο επανορθωτής; Ο θεός της άνοιξης ή ο Ήλιος όταν εισέρχεται στο Σημείο (Ζώδιο) του Αμνού, του οποίου ο Χριστός των Χριστιανών λαμβάνει την μορφή. Γιατι ο Αμνός είναι που επανορθώνει τις δυστυχίες του κόσμου και με το έμβλημά του έχει παρασταθεί ο Χριστός στα πρώτα μνημεία των Χριστιανών.

Είναι προφανές ότι εδώ δεν πρόκειται για τίποτε άλλο παρά για το φυσικό και περιοδικό κακό του οποίου κάθε χρόνο η γη δοκιμάζει τις προσβολές από την αποχώρηση του Ηλίου, που είναι η Πηγή της ζωής και του φωτός για ό,τι ζει στην επιφάνεια της σφαίρας μας. Αυτή λοιπόν η κοσμογονία δεν περιλαμβάνει τίποτε άλλο παρά την αλληγορική εικόνα των φαινομένων της Φύσης και την επιρροή την οποία ασκούν στα Σημεία (Ζώδια), γιατι το φίδι ή η ουράνια δενδρογαλιά - νεροφίδα που επαναφέρει τον χειμώνα, είναι όπως η Ισορροπία (Ζυγός) ένας από τους αστερισμούς που βρίσκονται στα όρια τα οποία χωρίζουν την κυριαρχία των 2 Αρχών, δηλαδή, εν προκειμένω εδώ, στην Φθινοπωρινή Ισημερία. Αυτό λοιπόν είναι το αληθινό φίδι που ο Αχριμάν παίρνει τις μορφές του στο Μύθο των Μάγων όπως και στον Μύθο των Εβραίων για να εισάγει το κακό στον κόσμο. Οι Πέρσες καλούσαν επίσης αυτόν τον κακοποιό Δαίμονα το Αστρικό Φίδι και το ουράνιο Φίδι, το Φίδι της Εύας. Στον ουρανό είναι που παριστάνουν να πορεύεται ο Αχριμάν με τη μορφή ενός Φιδιού. Η Boundesh ή η Γένεση των Περσών λέει τα ακόλουθα:

''Ο Αχριμάν ή η Αρχή του κακού και του σκότους, αυτός από τον οποίο προέρχεται το κακό στον κόσμο, εισέδυσε στον ουρανό υπό μορφήν μιας δενδρογαλιάς που τη συνόδευαν σκουλήκια ή κακοί δαίμονες και δεν ζητούσαν τίποτε άλλο από το να κάνουν καταστροφή''. Και σε άλλο σημείο αναφέρει: ''Όταν ο κακός Δαίμονας λεηλατούσε τον κόσμο και το Αστρικό Φίδι πορευόταν μεταξύ Ουρανού και Γης, η με άλλα λόγια όταν ανέτειλε στον ορίζοντα''.

''Τώρα'', σε ποια εποχή της ετησίου περιστροφής το ουράνιο Φίδι, βρισκόμενο σε συζυγία με τον Ήλιο, ανατέλει στον ορίζοντα με αυτό το άστρο; Όταν ο Ήλιος φθάσει στην Ισορροπία (στον Ζυγό) πάνω από τον οποίο εκτείνεται ο αστερισμός του Φιδιού με άλλα λόγια, στο έβδομο σημείο, μετρώντας από τον Αμνό, ή στο Σημείο όπου, όπως είπαμε παραπάνω, οι Μάγοι προσδιόριζαν την έναρξη της κυριαρχίας της Αρχής του Κακού και της εισαγωγής του Κακού στο Σύμπαν.»

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

Rose:
«Η κοσμογονία των Εβραίων ή η Γένεση εισάγει στη σκηνή το Φίδι με τον άντρα και την γυναίκα. Εκεί, το Φίδι παρουσιάζεται να μιλάει, αλλά καθένας καταλαβαίνει, ότι όλα αυτά σχετίζονται με το ανατολικό πνεύμα και τον χαρακτήρα της αλληγορίας. Το βάθος της θεολογικής ιδέας είναι απόλυτα το ίδιο. Είναι αλήθεια ότι, δεν λένε στους Εβραίους ότι το φίδι έφερε τον χειμώνα που καταστρέφει κάθε καλό της Φύσης, αλλά λένε, ότι ο άνθρωπος αισθάνθηκε την ανάγκη να σκεπαστεί και ότι υποχρεώθηκε να καλλιεργεί την γη, έργο, που εκτελείται και ανταποκρίνεται στην εποχή του φθινοπώρου.

Δεν λένε ότι συνέβη την εβδόμη χιλιάδα ή στο έβδομο Σημείο (Ζώδιο) στο οποίο έγινε αυτή η αλλαγή στην κατάσταση του ανθρώπου, αλλά διανέμουν σε 6 χρόνους [''ημέρες''] την δράση της Αρχής του Καλού και στον έβδομο τοποθετούν την ανάπαυσή του ή την παύση της δραστηριότητάς του καθώς και την πτώση του ανθρώπου κατά την εποχή των φρούτων και την εισαγωγή του Κακού από το Φίδι, την μορφή του οποίου έλαβε η Αρχή του Κακού ή ο Διάβολος για να δελεάσει τους πρώτους θνητούς. Καθορίζουν ως τόπο του σκηνικού τις περιοχές που περιλαμβάνονται με το όνομα Eiren ή Ιράν και προς τις πηγές των μεγάλων ποταμών Ευφράτη, Τίγρη, Φισών ή του Αράξου (Αράς). Οι αντιγραφείς Εβραίοι τοποθέτησαν την Εδέμ μόνο στον χώρο της Eiren, αφού τα 2 αυτά γράμματα, ''r'' και ''d'' σε αυτή τη γλώσσα έχουν μια αξιοσημείωτη ομοιότητα.

Στην Εβραϊκή Γένεση η έκφραση για τις χιλιάδες, που χρησιμοποιείται στην Περσική Γένεση, δεν χρησιμοποιείται καθόλου, αλλά η Γένεση των αρχαίων Τοσκανών γινόμενη αντιληπτή με τους ίδιους όρους όπως αυτούς των Εβραίων, για τα υπόλοιπα, έχει διατηρήσει αυτή την αλληγορική ονοματολογία της υποδιαίρεσης του χρόνου κατά την διάρκεια της οποίας εξασκείται η ολο-παντοδύναμη δράση του Ηλίου, ψυχής της Φύσης. Εκφράζεται σε αυτό το σημείο, ως ακολούθως:

''Ο Θεός αρχιτέκτων του Σύμπαντος χρησιμοποίησε και αφιέρωσε 12.000 χρόνια στα έργα, που παρήγαγε, και τα χώρισε σε 12 χρονικές περιόδους, διανεμημένες στα 12 Σημεία (Ζώδια), ή οίκους του Ηλίου.

Στην πρώτη χιλιάδα, έφτιαξε τον Ουρανό και την Γη.

Στην δεύτερη, το Στερέωμα που το ονόμασε Ουρανό.

Στην τρίτη, έφτιαξε την Θάλασσα και τα νερά που ρέουν στην Γη (dans la terre).

Στην τέταρτη, έφτιαξε τους 2 μεγάλους Πυρσούς της Φύσης.

Στην πέμπτη την ψυχή (âme) των πουλιών, των ερπετών, των ζώων, που ζουν στον αέρα, πάνω στην γη και μέσα στα νερά.

Στην έκτη χιλιάδα, έφτιαξε τον άνθρωπο''.

''Φαίνεται'', προσθέτει ο συγγραφέας, ''ότι τα 6 χιλιάδες χρόνια έχοντας προηγηθεί της δημιουργίας του ανθρώπου, το ανθρώπινο είδος πρέπει να υφίσταται τα υπόλοιπα 6 χιλιάδες χρόνια, έτσι ώστε ο χρόνος κατανάλωσης για αυτό το μεγάλο έργο να περικλύεται σε μία περίοδο 12 χιλιάδων ετών''. Είδαμε ότι αυτή η χρονική περίοδος ήταν ένα βασικό δόγμα στην θεολογία των Περσών και ότι μοιραζόταν ανάμεσα στις 2 Αρχές σε ίσα μέρη. Αυτές οι εκφράσεις, των ''χιλιάδων'', στη Γένεση των Εβραίων αντικαταστάθηκαν με ημέρες, αλλά ο αριθμός 6 πάντοτε διατηρήθηκε όπως στην Γένεση των Τοσκανών και των Περσών.

Επίσης κατά τον Chardin οι αρχαίοι Πέρσες χρησιμοποιούσαν τους μήνες του έτους αντί για τις 6 ημέρες της εβδομάδας που χρειάστηκε ο Θεός για τη δημιουργία. Από αυτό συμπεραίνεται ότι σύμφωνα με την αλληγορική και μυστικιστική διατύπωση οι εκφράσεις των χιλίων ετών, των ημερών είναι απλούστατα οι μήνες, αφού μάλιστα τις συνδέουν και με τα Σημεία (Ζώδια) του Ζωδιακού κύκλου που είναι και το φυσικό μέτρο.

Εξάλλου η Εβραϊκή Γένεση μεταχειρίζεται απόλυτα τις ίδιες εκφράσεις σαν την Γένεση των Τοσκανών και έχει κάτι περισσότερο από αυτή, τη διάκριση των 2 Αρχών και το Φίδι που παίζει έναν τόσο μεγάλο ρόλο στην Γένεση των Περσών με το όνομα του Αχριμάν και του Αστρικού Φιδιού. Αυτή που συνδέει τις κοινές εκφράσεις στις 2 κοσμογονίες δηλαδή η κοσμογονία των Περσών η οποία και μας δίνει το κλειδί των 2 άλλων, δείχνει να είναι είναι η αρχική κοσμογονία. Σε όλη τη συνέχεια αυτού του έργου θα δούμε επίσης ότι περισσότερο από την θρησκεία των Μάγων είναι που προέρχεται η θρησκεία των Χριστιανών.»


[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα