Σχόλια > Κοινωνικοί Προβληματισμοί
Τράπεζες: Βαμπιρισμός, τοκογλυφία, δόλος, απάτες και λοιπές παρανομίες.
Rose:
http://www.capital.gr/News.asp?id=1267588
Η ανακεφαλαιοποίηση και κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος μόλις ξεκίνησε
Του Γιώργου Καισάριου
Νομίζω ότι η κρατικοποίηση των τραπεζών είναι πλέον δεδομένη. Αυτό τουλάχιστον μας δείχνει το ταμπλό (εδώ και καιρό να τονίσω) και αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από τις χτεσινές ανακοινώσεις σχετικά με το πως θα ανακεφαλαιοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα, όπου χρειαστεί (παντού δηλαδή).
Έχω καλά νέα και έχω άσχημα νέα. Τα καλά νέα είναι ότι η μέθοδος εξυγίανσης θα γίνει με κοινές μετοχές, τα άσχημα νέα ότι δεν είναι αρκετό αυτό το σχέδιο.
Κατ΄ αρχάς μόνο και μόνο το γεγονός ότι θα δοθούν αυτά τα λεφτά από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΕΚΕ), σαν πιστώσεις προς την Ελλάδα είναι ένα επιπλέον βάρος. Το γεγονός ότι οι πιστώσεις αυτές δεν θα επιβαρύνουν τις τράπεζες, διότι θα είναι κοινές μετοχές και άρα, δεν θα εγείρουν αξιώσεις σταθερού επιτοκίου είναι το θετικό της υπόθεσης για το τραπεζικό σύστημα.
Η bad bank που θα ιδρυθεί θα είναι 100% ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους και άρα, τα όποια κέρδη προκύψουν θα πάνε πίσω στο κράτος. Και όπως σωστά ανακοινώθηκε, το ταμείο δεν έχει αξιώσεις επί του μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών. Ποτέ δεν συμμερίστηκα τις θεωρίες περί του ότι οι ξένοι προσπαθούν να μας πάρουν τις τράπεζες έτσι και αλλιώς.
Θα προτιμούσα τις πιστώσεις στο σχήμα να τις έδινε η ίδια η ΤτΕ (με τον τρόπο που έχω περιγράψει), αλλά μάλλον κανένας δεν μπορεί να καταλάβει το πως δουλεύει αυτός ο μηχανισμός ακόμα στην κυβέρνηση (ναι επιμένω).
Το όλο σχέδιο δεν διαφέρει πολύ από αυτό που σας έχω παρουσιάσει στο περιβόητο πλέον άρθρο με τίτλο "Μια ολοκληρωμένη πρόταση για το ελληνικό αδιέξοδο". Η μόνη διαφορά είναι η πηγή των πιστώσεων και το ύψος των πιστώσεων.
Το σχέδιο δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω τολμηρό, καθώς αγνοεί το ότι η Ελλάδα δεν είναι βιώσιμη και απλά θα βρεθούν κεφάλαια για να καλύψουν το κούρεμα - μαϊμού που έγινε πρόσφατα. Με λίγα λόγια, τα 10 δισ. ευρώ που που έχει διαθέσιμα το ταμείο, είναι πάρα πολύ λίγα. Δηλαδή, μισές δουλειές θα γίνουν πάλι. Απλά ελπίζω το σχέδιο να μην είναι πολύπλοκο (και λογικά δεν πρέπει να είναι) ώστε κανένας να μην καταλάβει τι έχουν κάνει και πως το έχουν κάνει.
Χρηματιστηριακά μιλώντας, το ερώτημα είναι σε τι τιμές θα γίνουν οι αυξήσεις κεφαλαίου. Αυτό υποθέτω θα το δούμε όταν το δούμε, αλλά η λογική επιτάσσει ότι θα γίνουν με ένα τεράστιο discount σε σχέση με το ταμπλό (σε σχέση με τις σημερινές τιμές δηλαδή). Επίσης η λογική λέει ότι αν εξαντληθούν και τα 10 δισ. ευρώ που είναι διαθέσιμα προς το ταμείο, η πλειοψηφία του τραπεζικού συστήματος θα ανήκει πλέον στο κράτος.
Τώρα ποιος θα βρεθεί να βάλει λεφτά στην ΑΛΦΑ, ενόψει αυτών των δεδομένων μένει να το δούμε, αλλά θεωρώ σχεδόν αδύνατον να βρεθούν επενδυτές πριν πρώτα απευθυνθεί η ΑΛΦΑ προς το ταμείο.
Το δεύτερο ερώτημα είναι, τι έχει προεξοφλήσει ή όχι η αγορά σε αυτά τα επίπεδα. Αν το dilution είναι τεράστιο, οι τραπεζικές μετοχές λογικά έχουν ακόμα πολύ κάτω. Αν όχι, τότε ίσως μπει κάποιo backstop στην καθημερινή κατρακύλα που βιώνουμε. Σε κάθε περίπτωση σημασία θα παίξει σε τι τιμές θα γίνουν οι αυξήσεις που θα αγοράσει το bad bank.
Λόγω του ότι τα ποσά είναι σχετικά μικρά, εκτιμώ ότι δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα αυτό το σχέδιο. Ναι μεν θεωρητικά μπορεί να προσφέρει λίγη ανακούφιση στην οικονομία, αλλά όχι αρκετή για να δούμε ουσιαστική διαφορά. Επιμένω ότι, αν δεν γίνει ένα κούρεμα σε συνδυασμό με μια ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματός ταυτόχρονα (αλλά με πολύ μεγαλύτερα ποσά, έστω με τον τρόπο που το κάνουν), δεν βλέπω να λυθεί κανένα πρόβλημα για τη χώρα μας.
Βέβαια ίσως τελικά γίνει κάτι, διότι η λογική έχει αρχίσει και πρυτανεύει σε ορισμένους. Σε χτεσινή του συνέντευξη στην WSJ, ο Wolfgang Franz, πρόεδρος της επιτροπής οικονομικών εμπειρογνωμόνων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Γερμανίας, είπε ότι η Ελλάδα θα κάνει μια δεκαετία να πάρει ανάσα. Είπε ότι θα χρειαστεί μία πιο ριζοσπαστική προσέγγιση, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει default.
Μια ιδέα (λέει ο Wolfgang Franz) είναι να γίνει ένα κούρεμα 50% και στη συνέχεια να αγοραστεί το 100% του ελληνικού χρέους από το EFSF. Κάτι τέτοιο λέει δεν είναι ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες και ότι θα εισηγηθεί αυτή την ιδέα στην Γερμανική κυβέρνηση -αν αναιρεθούν αυτά τα οποία συμφωνήθηκαν πρόσφατα, τότε θα μπορεί να γίνει ένα σωστό κούρεμα.
Να είναι καλά ο καλός Γερμανός γραφειοκράτης, αλλά το 50% δεν είναι πλέον αρκετό, ο πήχης έχει ανέβει τουλάχιστον στο 65%.
Τέλος, είχα εξηγήσει σε ένα άλλο άρθρο, ότι πρώτα θα πρέπει να τακτοποιηθεί το θέμα των τραπεζών και στη συνέχεια να γίνει το κούρεμα. Είναι άραγε αυτό το σχέδιο το πρώτο μέρος, ενός μεγαλύτερου σχεδίου που να οδηγεί σε αυτό το κούρεμα και άρα debt relief για την Ελλάδα; Νομίζω πως όχι, αλλά τουλάχιστον έχει περάσει το μήνυμα του ότι οι τράπεζες χρειάζονται άμεσα κεφάλαια, έστω αν αυτά τα κεφάλαια δεν είναι αρκετά για να καλύψουν όλες τις τρύπες που έχουν στους ισολογισμούς τους.
Σε κάθε περίπτωση θεωρώ το όλο σχέδιο προς τη σωστή κατεύθυνση, έστω αν θεωρώ ότι δεν είναι αρκετό.
Για να δούμε τι θα μας πει το ταμπλό σήμερα ...
george.kesarios@capital.gr
Rose:
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=111927214
Αύξηση κεφαλαίου ή κρατικός έλεγχος σε τράπεζες
Το ενδεχόμενο κρατικοποιήσεων κάποιων ελληνικών τραπεζών μέσω της άντλησης των διαθέσιμων κεφαλαίων ύψους 30 δισ. ευρώ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας προβάλλει στον ορίζοντα η κυβέρνηση. Παράλληλα θεσμικοί παράγοντες υποστηρίζουν ότι το «κούρεμα» από τη συμμετοχή των τραπεζών στο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων θα πρέπει να ανέλθει περί το 21%.
"Η" 25/8
__________________________
Της Ελένης Κομίνη
Ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος έχει επαναλάβει αρκετές φορές ότι οι τράπεζες θα κρατικοποιηθούν. Χθες, ερωτηθείς για το αν το Δημόσιο θα λάβει προνομιούχες ή κοινές μετοχές σε περίπτωση ένταξης των μεγάλων τραπεζών στο ΤΧΣ, απάντησε ότι «το μνημόνιο αναφέρει ρητά ότι το Δημόσιο λαμβάνει κοινές μετοχές τραπεζών σε αυτό το ενδεχόμενο», ξεκαθαρίζοντας το τοπίο και μεταφέροντας παράλληλα τον κίνδυνο στους μετόχους.
Από την άλλη πλευρά, ο αναπληρωτής υπεύθυνος του τομέα πολιτικής ευθύνης οικονομίας της ΝΔ, Χρήστος Σταϊκούρας, σχετικά με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα τόνισε ότι «η συνολική εικόνα, επιτάσσει την ανάγκη συνετής και διορατικής διαχείρισης της κατάστασης τόσο από τα πιστωτικά ιδρύματα όσο και από την πολιτεία. Τα πιστωτικά ιδρύματα, τα οποία οφείλουν να διατηρήσουν υψηλούς δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας, να συγκρατήσουν τα λειτουργικά τους έξοδα και να συνεχίσουν τη στήριξη των διεθνών δραστηριοτήτων τους. Και η πολιτεία, η οποία οφείλει να λαμβάνει πρωτοβουλίες για την ενίσχυση της ροής των πιστώσεων στην αγορά και την αναθέρμανση της Οικονομίας».
Παράλληλα, σε προληπτικές ενέργειες όπως είναι η δημιουργία bridge bank (καλής τράπεζας) και μίας «bad bank» (κακής τράπεζας) για μικρές εγχώριες προβληματικές τράπεζες και ο εκσυγχρονισμός του νομοθετικού θεσμικού πλαισίου του χρηματο-οικονομικού τομέα, που προάγουν την περαιτέρω σταθερότητα του συστήματος, προχωρεί το υπουργείο Οικονομικών σύμφωνα με το σχέδιο νόμου που ενέκρινε χθες το Υπουργικό Συμβούλιο. Το νομοσχέδιο κατατίθεται σήμερα στη Βουλή, ενώ χθες το βράδυ το έλαβαν οι τραπεζίτες.
Με την ψήφιση του νομοσχεδίου: «ενισχυμένα μέτρα εποπτείας και εξυγίανσης πιστωτικών ιδρυμάτων και άλλες διατάξεις» που προωθεί το υπουργείο Οικονομικών, τραπεζικοί παράγοντες εκτιμούν ότι ανοίγει ο δρόμος και για μία ευρύτερη «bad bank». Ωστόσο, το σχέδιο νόμου, σύμφωνα με πληροφορίες, δίνει τη δυνατότητα δημιουργίας, κατά τα πρότυπα της Ε.Ε., μιας «bridge bank». Δηλαδή, θα δημιουργείται ένα σχήμα το οποίο διασφαλίζει πλήρως τους καταθέτες μιας μικρής τράπεζας που αντιμετωπίζει πρόβλημα βιωσιμότητας.
Διαχωρισμός
Σύμφωνα με ανακοίνωση του αρμόδιου υπουργείου Οικονομικών, με την εφαρμογή του νόμου δίνεται η δυνατότητα διαχωρισμού μιας τράπεζας μέσω της δημιουργίας ενός προσωρινού πιστωτικού ιδρύματος που θα ελέγχεται από το Δημόσιο, με την ενίσχυση του «Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας» (ΤΧΣ) και του «Ταμείου Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων» (ΤΕΚΕ). Το «εργαλείο» αυτό, ήταν απαίτηση της τρόικας και αναφερόταν σαφώς στην τελευταία έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ότι υπάρχει η εν λόγω έλλειψη για την αντιμετώπιση προβλημάτων μικρών τραπεζών. Το ΔΝΤ σημείωνε ότι η Ελλάδα δεν είχε τεχνικές που να επιτρέπουν τη συνέχιση των τραπεζικών δραστηριοτήτων σε μια «προβληματική» τράπεζα, όπως και τη διατήρηση της πρόσβασης των καταθετών και ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα να πραγματοποιηθεί μία εξαγορά ή να γίνει εκκαθάριση.
Στην «bridge bank» μεταφέρονται καταθέσεις και καλά δάνεια ώστε να επιτυγχάνεται η ασφάλεια των καταθετών και να απομακρύνεται ο συστημικός κίνδυνος, ενώ παράλληλα δίνεται η δυνατότητα πώλησής της.
Την ίδια ώρα, ο έκτακτος μηχανισμός παροχής ρευστότητας (Emergency Liquidity A-ELA) μέσω της Τράπεζας της Ελλάδας, έχει ήδη ενεργοποιηθεί. Όλες οι μικρές, μεσαίες και μεγάλες τράπεζες (πλην της Εθνικής Τράπεζας), έχουν δηλώσει συμμετοχή, προκειμένου να αντλούν κεφάλαια όποτε και εφόσον τα χρειαστούν.
Ρευστότητα
Με αυτόν τον τρόπο, οι τράπεζες διασφαλίζουν καθημερινά τα αναγκαία κεφάλαια ρευστότητας, καθώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν ενεργοποίησε τις τελευταίες εγγυήσεις ύψους 30 δισ. ευρώ. Οι τράπεζες εκτιμάται ότι θα αντιμετωπίσουν άμεσα πρόβλημα ρευστότητας αφού το Δημόσιο θα καλύψει δανειακές ανάγκες περίπου 10 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 6,6 δισ. αντιστοιχούν σε λήξη πενταετούς ομολόγου. Έτσι, θα πρέπει να αποσύρει καταθέσεις από τις τράπεζες και η αντίστοιχη ρευστότητα να καλυφθεί από τον έκτακτο μηχανισμό.
«Καλή» και «κακή» τράπεζα
Σε προληπτικές ενέργειες όπως είναι η δημιουργία bridge bank (καλής τράπεζας) και μίας «bad bank» (κακής τράπεζας) για μικρές εγχώριες προβληματικές τράπεζες και ο εκσυγχρονισμός του νομοθετικού θεσμικού πλαισίου του χρηματοοικονομικού τομέα, που προάγουν την περαιτέρω σταθερότητα του συστήματος, προχωρεί το υπουργείο Οικονομικών.
Με την ψήφιση του νομοσχεδίου που προωθεί το υπουργείο Οικονομικών, τραπεζικοί παράγοντες εκτιμούν ότι ανοίγει ο δρόμος και για μία ευρύτερη «bad bank».
Τι είναι ο ELA
Ο μηχανισμός παροχής έκτακτης ρευστότητας (Emergency Liquidity Assistance- ELA) αποτελεί ένα χρηματοοικονομικό «εργαλείο» που διαθέτουν όλες οι κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης. Στόχος της προσφυγής των εμπορικών τραπεζών στο ELA, είναι η άμεση άντληση κεφαλαίων ρευστότητας που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από την ΕΚΤ ή από τις διεθνείς αγορές. Τότε οι τράπεζες υποβάλλουν ένα αίτημα στην Τράπεζα της Ελλάδος και στη συνέχεια η Κεντρική Τράπεζα παρέχει το ύψος της ρευστότητας που της έχει ζητηθεί και ενημερώνει την ΕΚΤ. Οι ιρλανδικές τράπεζες, ήταν ο πρώτος ευρωπαϊκός τραπεζικός κλάδος μεταξύ αυτών της Ευρωζώνης που χρησιμοποίησε τον μηχανισμό παροχής έκτακτης ρευστότητας.
Rose:
Αν και παλιό άρθρο, αλλά για να μην ξεχνάμε, τι εστί Τράπεζες, και διαπλεκόμενα συμφέροντα...
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=145872
Συγκλονίζει το σκάνδαλο μεγαλοτραπεζιτών
11 ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΩΝ DEUTSCHE ΒΑΝΚ-UBS-JP MORGAN ΚΑΙ DEPFA ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ SWAP ΥΨΟΥΣ 1,68 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ
28 Μαρτίου 2010
Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
ΠΡΟΒΑ ΤΖΕΝΕΡΑΛΕ για διαλεύκανση του σκοτεινού κόσμου των χρηματιστηριακών παραγώγων θεωρείται η δίκη κατά των υπευθύνων τεσσάρων γνωστών τραπεζών (Deutsche Bank, Depfa, UBS και JP Morgan), που ξεκίνησε πρόσφατα στο Μιλάνο.
Εντεκα τραπεζίτες και δύο πρώην υπάλληλοι της δημαρχίας κατηγορούνται ότι ζημίωσαν τον δήμο με πάνω από 100 εκατ. ευρώ μέσα από ένα swap αξίας 1,68 δισ. ευρώ που έγινε το 2005. Η συμφωνία αφορούσε τριακονταετή ομόλογα που είχε εκδώσει ο δήμος. Ηταν η μεγαλύτερη ομολογιακή έκδοση στην οποία είχε προβεί ιταλική πόλη.
Ο δήμος του Μιλάνου είχε προσλάβει τις τέσσερις τράπεζες ως αναδόχους για την έκδοση του ομολογιακού δανείου των 1,68 δισ. ευρώ με σταθερό επιτόκιο. Παράλληλα υπέγραψε συμφωνίες swap (ανταλλαγής) με τις ίδιες τράπεζες, η οποία επέτρεπε την ανταλλαγή του σταθερού επιτοκίου με κυμαινόμενο, θέλοντας να εκμεταλλευθεί το γεγονός ότι τα επιτόκια υποχωρούσαν εκείνη την περίοδο.
Οι προσδοκίες ωστόσο διαψεύστηκαν και τα επιτόκια της ευρωζώνης άρχισαν να αυξάνονται. Τα επιτόκια με τα οποία δάνειζε στους πλειστηριασμούς χρήματος η ΕΚΤ ήταν την περίοδο της συμφωνίας στο 2% και αυξήθηκαν στο 4%, το 2007, όταν άρχισε η έρευνα για την υπόθεση αυτή.
Δύο είναι οι βασικές κατηγορίες. Πρώτον ότι οι τράπεζες παραπλάνησαν τον δήμο για τα οικονομικά πλεονεκτήματα της συμφωνίας και ότι δεν επεξήγησαν επαρκώς τους όρους της συμφωνίας, με αποτέλεσμα ο δήμος να επιβαρυνθεί με επιπλέον κόστος 56 εκατ. ευρώ, πέραν των προμηθειών που πλήρωσε και οι οποίες εκτιμώνται στα 50 εκατ. ευρώ. Ετσι τώρα ο δήμος ζητάει αποζημιώσεις ύψους 239 εκατ. ευρώ.
Στην Ιταλία μια νομοθετική τροπολογία το 2001 επέτρεψε στους δήμους να αναζητήσουν δανεικά στη διεθνή αγορά. Φαίνεται όμως ότι το... παράκαναν και, σήμερα, περί τις 500 μεγάλες και μικρές ιταλικές πόλεις υπολογίζεται, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της τράπεζας της Ιταλίας, ότι αντιμετωπίζουν ζημιές ύψους 2,5 δισ. ευρώ από ανάλογες συμφωνίες με παράγωγα.
Η οικονομική εφημερίδα «Il Sole 24 Ore» ανεβάζει το ποσό στα 35,5 δισ. ευρώ, στο ένα τρίτο σχεδόν των συνολικών χρεών των τοπικών αυτοδιοικήσεων στις μέρες μας. Κάποια δημοσιεύματα του ιταλικού τύπου μάλιστα ανεβάζουν τον αριθμό των πόλεων που εμπλέκονται σε 3.000.
Η υπόθεση άρχισε να έρχεται στο φως όταν η πόλη του Τάραντα χρεοκόπησε το 2006. Ανάλογες υποθέσεις έχουν ξεσπάσει και σε άλλες περιοχές της Ιταλίας. Για παράδειγμα, στην Πούλια, οι δικαστές απαγόρευσαν στην Bank of America να κάνει δουλειές με τους δήμους για δύο χρόνια εν μέσω κατηγοριών ότι παραπλάνησε και αυτή τις δημοτικές αρχές σε ανάλογες συμφωνίες παραγώγων. Ερευνες διεξάγονται και κατά της ιαπωνικής Nomura για ανάλογη απάτη με τις τοπικές αρχές της Λιγουρίας το 2004.
Η πόλη της Πεσκάρα έχει επίσης προσφύγει κατά των τραπεζών UniCredit SpA and BNL (θυγατρική της γαλλικής ΒΝΡ Paribas) για συμφωνία swaps επιτοκίων αξίας 108 εκατ. ευρώ.
Η υπόθεση ξεφεύγει από τα ιταλικά σύνορα, καθώς έχει αρχίσει να διερευνάται διεθνώς ο ρόλος της Goldman Sachs στις περιβόητες συμφωνίες swaps του 2001 με την ελληνική κυβέρνηση. Στη χώρα μας εκκρεμεί άλλωστε ακόμη η δικαστική διαλεύκανση της υπόθεσης της χρηματιστηριακής εταιρείας Ακρόπολις που μεσολάβησε για την πώληση των περιβόητων δομημένων ομολόγων της JP Morgan στα ασφαλιστικά ταμεία.
Ορφέας:
Από:http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/------a---------------2011120445257/
Τί θα έλεγε για την κρίση & τις τράπεζες ο μόνος Αμερικανός Πρόεδρος που αποπλήρωσε όλο το χρέος των ΗΠΑ;
Μετά το τέλος της αμερικανικής επανάστασης οι ΗΠΑ είχαν βρεθεί σε δραματική κατάσταση έχοντας τεράστια ανάγκη από χρήματα για να χρηματοδοτήσουν το κράτος τους. Σε γράμμα του το 1780 ο George Washington, πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ, περιέγραψε τη δεινή κατάσταση που βίωνε η χώρα:“Είμαστε χωρίς χρήματα, χωρίς ρουχισμό και χωρίς άντρες. Ζήσαμε αυτόν τον πόλεμο στα όρια μέχρι να μη μπορούμε να ζήσουμε περισσότερο και η ιστορία αυτού του Πολέμου φαίνεται να είναι μία ιστορία λανθασμένων ελπίδων. Πρέπει να έχουμε μία μόνιμη στρατιωτική δύναμη και όχι μία ασταθή. Πρέπει να αναδιοργανώσουμε την κυβέρνησή μας.”
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον τα ισχυρά τραπεζικά λόμπι της Ευρώπης που είχαν ήδη εγκατασταθεί στις ΗΠΑ επεδίωκαν τη δημιουργία μίας Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία θα είχε την αποκλειστική ευθύνη του νομισματικού ελέγχου και της παραγωγής χρήματος και θα γινόταν η κυρίαρχος δύναμη της αμερικανικής οικονομίας. Το δέλεαρ που πρόσφεραν στους πολιτικούς για να λάβουν την άδεια ίδρυσης της Κεντρικής Τράπεζας ήταν η χρηματοδότηση του κράτους, η εξασφάλιση νομισματικής σταθερότητας και η στήριξη της οικονομικής ανάπτυξης. Ο Washington ζήτησε τη γνώμη διακεκριμένων νομικών και εισαγγελέων για το αν μπορούσε να δώσει τον έλεγχο του χρήματος σε μία ιδιωτική τράπεζα για να πάρει την απάντηση πως κάτι τέτοιο θα ήταν αντισυνταγματικό. Παρόλα αυτά, μέσα στο χαοτικό μεταπολεμικό σκηνικό υπέγραψε το “Τραπεζικό Νομοσχέδιο” παρέχοντας άδεια λειτουργίας στην πρώτη Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ.
Η ίδρυση της Πρώτης Κεντρικής Τράπεζα; Των ΗΠΑ είχε τρομακτικές συνέπειες στην οικονομία μέσα στους πρώτους 10 μήνες λειτουργίας της. Από την πρώτη κιόλας ημέρα, πλημμύρισε τις επιχειρήσεις με δάνεια και τραπεζογραμμάτια δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της αύξησης του πλούτου. Ενώ στην αρχή η τεράστια ρευστότητα βοήθησε την αγορά χρεογράφων να εκτοξευτεί και την οικονομία να αναρρώσει, το κλείσιμο της στρόφιγγας και το στέγνωμα της ρευστότητας που ακολούθησε όταν η Τράπεζα ακολούθησε πιο σφιχτή νομισματική πολιτική, οδήγησε στο πρώτο αμερικανικό κραχ, εξωθώντας τους κερδοσκόπους να πουλήσουν τα χρεόγραφα τους σε πολύ χαμηλές τιμές και προκαλώντας οικονομική ύφεση.
Η περίοδος ονομάστηκε “Πανικός του 1792” και αντιμετωπίστηκε όπως προκλήθηκε, με την παρέμβαση της Τράπεζας, η οποία έκανε ενέσεις ρευστότητας στην αγορά και επιπλέον προέβη σε αγορά χρεογράφων από τον μεγαλύτερο σε μέγεθος και όγκο συναλλαγών κερδοσκόπο της εποχής, William Duer, η επενδυτική εταιρία του οποίου είχε καταρρεύσει, προκαλώντας το πρώτο κύμα πανικού.
Η δημιουργία της φούσκας χρεογράφων και το σπάσιμό της προκάλεσαν τις αντιδράσεις των πολέμιων της ίδρυσης της Τράπεζας, οι οποίοι θυμούνταν και αναφέρονταν στο γεγονός για πολλά χρόνια μετά. Μέσα στον πανικό του 1792 ο Πρόεδρος της πρώτης Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ έγραψε στον William Senton, ταμεία της Τράπεζας της Νέας Υόρκης, προτείνοντας του οι χρηματιστές ομολόγων που δεν είχαν καταστραφεί από την κρίση να προχωρήσουν στη δημιουργία ενός χρηματιστηριακού οργανισμού, με την εγγύηση της Τράπεζας της Νέας Υόρκης και του Υπουργείου Οικονομικών, στο οποίο θα γίνονταν η διαπραγμάτευση των ομολόγων κάτω από έλεγχο.
Το σκεπτικό ήταν ότι αυτό που έφταιγε για την κρίση ήταν η έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών. Κάτω από την πίεση της οικονομικής κρίσης και του χρηματιστηριακού πανικού, οι πολιτικοί αποδέχτηκαν την την υπογραφή της 'Συμφωνίας Μπάτονγουντ”. Σύμφωνα με αυτήν, όσοι υπέγραφαν , κυρίως χρηματιστές και κερδοσκόποι, θα μπορούσαν να συναλλάσσονται μεταξύ τους υπό την εποπτεία της Τράπεζας της Νέας Υόρκης.
Η ομάδα των συναλλασσόμενων μεγάλωσε, σταδιακά και κατέληξε το 1817 στη δημιουργία του New York Stock Exchange Board, δηλαδή του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, του οποίου ο έλεγχος και η εποπτεία βρίσκονταν στα χέρια της Κεντρικής Τράπεζας και των συνεργατών της. Στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης διαπραγματευόταν αρχικά κυρίως κρατικά ομόλογα, δηλαδή κυρίως το αμερικανικό δημόσιο χρέος.
Ο πανικός του 1792 οδήγησε στην εκρηκτική αύξηση του αμερικανικού δημόσιου χρέους, ο έλεγχος του οποίου βρισκόταν στην Κεντρική Τράπεζα μέσω του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες (κυρίως Βρετανοί και Ολλανδοί) αγόραζαν τα ομόλογα που εξέδιδαν οι ΗΠΑ και μέσω του ελέγχου του χρέους και της παραγωγής του χρήματος έλεγχαν ένα ολόκληρο έθνος.
Ο Thomas Jefferson, ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του Νότου και στην πορεία 3ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ήταν κατηγορηματικά αντίθετος στην ίδρυση της κεντρικής τράπεζας. “Αν ο αμερικανικός λαός επιτρέψει σε ιδιωτικές τράπεζες να ελέγχουν το χρήμα, τότε πρώτα με τη δημιουργία πληθωρισμού και μετά με τη δημιουργία αντιπληθωρισμού, οι τράπεζες και οι οργανισμοί που αναπτύσσονται γύρω από αυτές, θα στερήσουν από το λαό όλη την περιουσία του, μέχρι που τα παιδιά τους να ξυπνήσουν άστεγα στη γη που οι πατεράδες του κατέκτησαν”, θα πει λίγα χρόνια αργότερα, αφού πρώτα η αμερικανική οικονομία είχε υποστεί τον “Πανικό του 1792”.
Στα επόμενα χρόνια η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ θα περάσει μία ταραχώδη περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας θα φτάσει μέχρι και στο κλείσιμό της από πατριώτες Αμερικανούς όπως ο Πρόεδρος Jackson. Η εκλογική καμπάνια του Jackson κυριαρχήθηκε από το σύνθημα: “αφήστε την εξουσία στο λαό” “Αν το Κογκρέσο έχει τη νομοθετική εξουσία να εκδίδει το αμερικανικό χαρτονόμισμα, σημαίνει ότι πρέπει να την ασκεί το ίδιο και όχι να την παραχωρεί σε ιδιώτες και εταιρίες” υποστήριζε ο Jackson.
Σε ομιλία του σε ομάδα τραπεζιτών είπε τα εξής: “Είστε η ρίζα της οχιάς. Σκοπεύω να σας ξεριζώσω και μα τον αιώνιο Θεό θα σας ξεριζώσω.” Και στη συνέχεια συμπλήρωσε: “Αν ο λαός μπορούσε, μόνο, να καταλάβει το βαθμό της αδικίας του νομισματικού και τραπεζικού μας συστήματος, θα υπήρχε επανάσταση αύριο το πρωί”. “Αν μία Κεντρική Τράπεζα συνεχίσει να ελέγχει το νόμισμα, εισπράττοντας το εθνικό μας νόμισμα και κρατώντας ομήρους χιλιάδες πολίτες, θα είναι πιο επικίνδυνη και δεινή από τη ναυτική και στρατιωτική δύναμη των εχθρών μας ταυτόγχρονα.”
Ο Πρόεδρος Jackson δούλεψε πολύ σκληρά για να πετύχει την άμεση ακύρωση της άδειάς της πρώτης Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ αλλά δεν τα κατάφερε. Η ισχύς της άδειας της ήταν μέχρι το 1836 αλλά οι τραπεζίτες είχαν ξεκινήσει την προσπάθεια ανανέωσης από το 1832 Έχοντας κάνει συμμαχίες με την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου των ΗΠΑ, μπόρεσαν να πάρουν την ανανέωση με ψήφους 28 υπέρ έναντι 20 κατά. Ο Jackson είχε προειδοποιήσει ότι θα ασκούσε βέτο σε ενδεχόμενη απόφαση ανανέωσης της άδειας και ο πρόεδρος της Δεύτερης Τράπεζας των ΗΠΑ είχε πει χαρακτηριστικά “Αν ο Jackson ασκήσει βέτο στην απόφαση εγώ θα ασκήσω βέτο σε αυτόν”.
Ο Jackson, όμως άσκησε, πράγματι, βέτο και ακύρωσε την άδεια της τράπεζας το 1832 πετυχαίνοντας ένα καταστροφικό πλήγμα στο στους τραπεζίτες. Στο κείμενο όπου εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους άσκησε βέτο επεσήμανε τα ακόλουθα σημεία:
1) Συγκεντρώνει (η Τράπεζα) την οικονομική και χρηματοοικονομική δύναμη της χώρας σε ένα και μοναδικό οργανισμό
2) Εξωθεί την κυβέρνηση στο να εξαρτάται και να ελέγχεται από ξένα συμφέροντα
3) Ο σκοπός της ήταν, κυρίως, να κάνει τους πλούσιους, πλουσιότερους
4) Ασκούσε πάρα πολύ μεγάλη εξουσία στα μέλη του Κογκρέσου
5) Ευνοούσε τις βορειοανατολικές και χρηματοοικονομικά αναπτυγμένες πολιτείες έναντι των νότιων και των δυτικών
6) Εξυπηρετούσε τα συμφέροντα ενός 'Ελίτ κύκλου ανθρώπων του βιομηχανικού και επιχειρηματικού κόσμου”.
Μελέτησαν πριν χρόνια όλα τα αντίγραφα των 5 λόγων που έβγαλε ο Jackson σχετικά με τις αιτίες που τον εξώθησαν στο βέτο και το 2009 τα συμπεριέλαβα σε παρουσίαση που είχα κάνει για το θέμα στην Αθήνα.
Τα λόγια του Jackson είναι αποκαλυπτικά της δομής του κεντρικοτραπεζικού συστήματος το οποίο σήμερα, πλέον, έχει εγκαθιδρυθεί βαθιά στις δομές της σύγχρονης οικονομίας και κοινωνίας. Παρακάτω έχω μεταφράσει μερικά σημεία κλειδιά από τους πολυσέλιδους ιστορικούς του λόγους:
Κύρια σημεία από αποκαλυπτικές ομιλίες του Προέδρου Jackson στο αμερικανικό Κογκρέσο σχετικά με την αναγκαιότητα κατάργησης της Κεντρικής Τράπεζας
“Η Κεντρική Τράπεζα απολαμβάνει ένα μονοπώλιο στον έλεγχο του νομισματικού μας συστήματος. Στην Τράπεζα επιτρέπεται να αυξάνει την αξία των μετοχών της πολλές φορές πάνω από την αξία των πραγματικών της αποθεματικών και να μπορεί να δανείζει χρήματα τα οποία στην πραγματικότητα δεν έχει, λαμβάνοντας τους τόκους προς όφελος των μετόχων της.
Περισσότερα από 8 εκ μετοχές της τράπεζας ανήκουν σε ξένους. Με αυτόν τον τρόπο τους παρέχουμε ένα δώρο πολλών εκατομμυρίων δολαρίων (σήμερα δισεκατομμυρίων) καθώς ο τρόπος λειτουργίας της τράπεζας δημιουργεί τόκους από ανύπαρκτο χρήμα οι οποίοι πολλαπλασιάζονται συνεχώς παρέχοντας τεράστια κέρδη στους μετόχους.
Είναι αδιανόητο ότι οι σημερινοί μέτοχοι έχουν τέτοια ειδική μεταχείριση από την Κυβέρνηση. Η ύπαρξη της Τράπεζας απαγορεύει τον ελεύθερο ανταγωνισμό και δημιουργεί μονοπώλιο. Φαίνεται σαν να στηρίζεται στη λανθασμένη ιδέα ότι οι σημερινοί μέτοχε είναι εντεταλμένοι όχι μόνο να απολαμβάνουν την εύνοια αλλά και τη γενναιοδωρία της Κυβέρνησης. Περισσότερο από το ένα τέταρτο των μετοχών είναι ξένοι και το υπόλοιπο ποσοστό ανήκει σε μερικές εκατοντάδες από τους πλουσιότερους των πλουσίων συμπολίτες μας.
Με βάση έγγραφα που παρέδωσα στο Κογκρέσο στην παρούσα συνεδρίαση, φαίνεται ότι την 1η Ιανουαρίου του 1832 από τα 28 εκ ιδιωτικών μετοχών της τράπεζας τα 8,4 κατέχονταν από ξένους, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία. Το υπόλοιπο ποσοστό κατέχονταν , κυρίως, από μετόχους των Βορείων και Ανατολικών πολιτειών, οι οποίοι είναι οι πλουσιότεροι των πλουσίων.
Αυτό σημαίνει ότι το χρέος των Νότιων και Δυτικών πολιτειών είναι, ουσιαστικά, χρέος στους μεγαλοβιομηχάνους μετόχους του Βορά και της Ανατολής και στους Βρετανούς μετόχους. Το επιτόκιο που καταλήγουν να πληρώνουν οι Νότιες και Δυτικές πολιτείες μεταφέρεται στις Βόρειες και Ανατολικές και στην Βρετανία και αυτό επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την οικονομία τους και στεγνώνει τα κεφάλαιά τους.
Για να ανταποκριθούν σε αυτές τις επιβαρύνσεις πρέπει να πληρώσουν επιπλέον για τις τραπεζικές συναλλαγές τους και τα επίσημα αρχεία δείχνουν ότι μόνο στα τελευταία 2 έτη οι πολιτείες αυτές πλήρωσαν 6 εκ δολάρια από τα οποία 500 χιλ χρησιμοποιήθηκαν για την πληρωμή μερισμάτων στους Βρετανούς μετόχους.
Από τους 25 διοικητές της τράπεζας μόλις 5 επιλέγονται από την Κυβέρνηση. Αυτό δίνει στους μεγαλομετόχους ιδιώτες τη δυνατότητα να εκλέγουν τους προέδρους που τους συμφέρει και το τελικό αποτέλεσμα είναι η συγκέντρωση όλο και περισσότερων μετοχών στα χέρια λίγων. Έτσι, εκλέγονται ξανά και ξανά οι ίδιοι πρόεδροι οι οποίοι ελέγχονται από όλο και μικρότερο αριθμό μετόχων και τελικά η συγκέντρωση της δύναμης στα χέρια των λίγων γίνεται τρομακτική. Είναι εύκολο να κατανοήσουμε ότι τέτοια συγκέντρωση δύναμης είναι πηγή μεγάλων κακών για τη χώρα.
Δεν είναι κίνδυνος απέναντι στη δημοκρατία και την ανεξαρτησία μία τράπεζα που έχει τόσο μεγάλη δύναμη και τόσο μικρό δεσμό συμφέροντος με τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας μας; Ο ίδιος ο διοικητής της Τράπεζας μας έχει πει ότι οι περισσότερες από τις τράπεζες των Πολιτειών υπάρχουν χάρη στην ανοχή του. Εφόσον ο διοικητής της Τράπεζας πρέπει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μετόχων και εφόσον αυτά, σε ένα μεγάλο βαθμό είναι Βρετανικά και στο υπόλοιπο συμφέροντα ελάχιστων πλουσίων, όταν υπάρξει το δίλημμα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της χώρας ή των μετόχων τί θα επιλέξει ο διοικητής που εκλέγεται από τους μετόχους; Δεν είναι φανερό ότι σε περίοδο ειρήνης θα γίνεται, πάντα, απόπειρα παρέμβασης στις εκλογές με σκοπό την επικράτηση Προέδρου σύμφωνου με τα συμφέροντα της Τράπεζας; Και δεν είναι λογικό ότι σε περίοδο πολέμου ενδέχεται να υπάρξει σύγκρουση συμφερόντων και να απειληθεί ή ίδια μας η ανεξαρτησία;
Τί θα γίνει αν ξεσπάσει πόλεμος με τη χώρα των μετόχων που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο μετοχών στην τράπεζα; Εννοείται ότι μία τράπεζα που ένα μεγάλο ποσοστό της ανήκει σε ξένους και το υπόλοιπο ανήκει σε ντόπιους που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ξένων, αν όχι ελέγχονται από αυτούς, θα υποστηρίξει την αντίπαλο χώρα.
Στη σχετική με τη λειτουργία της Τράπεζας νομοθεσία αναφέρεται ότι απαγορεύεται η ίδρυση άλλης Κεντρικής Τράπεζας και έτσι διασφαλίζεται ότι θα λειτουργεί μόνο η συγκεκριμένη, μία. Αν το Κογκρέσο είχε την αρμοδιότητα ίδρυσης μίας Κεντρικής Τράπεζας γιατί δεν έχει το δικαίωμα ίδρυσης και δεύτερης και όσων άλλων χρειαστούν; Σύμφωνα με το Σύνταγμα σε μία και μόνο περίπτωση αναγνωρίζεται το δικαίωμα παροχής μονοπωλίου και αυτό έχει να κάνει με τα έργα δημιουργών και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η παροχή μονοπωλίου είναι αντισυνταγματική. Με βάση ποιο νόμο και ποια λογική η Κεντρική Τράπεζα έχει το δικαίωμα να διατηρεί το μονοπώλιο του ελέγχου του χρήματος του έθνους μας;
Η σχετική νομοθεσία ορίζει ότι η Κυβέρνηση πρέπει να καταβάλλει 1,5 εκ δολάρια ως ετήσια ανταμοιβή για τα αποκλειστικά δικαιώματα και τα προνόμια που έχει η Τράπεζα. Είναι πρωτάκουστο να παραχωρούμε σε κάποιον αποκλειστικά διακαιώματα και προνόμια και επιπλέον να τον πληρώνουμε σε ετήσια βάση γι' αυτό. Το Σύνταγμα ορίζει το δικαίωμα του κράτους να φορολογεί κάθε πολίτη και κάθε επιχείρηση. Με βάση ποια λογική μία ιδιωτική τράπεζα, όπως η Δεύτερη Τράπεζα των ΗΠΑ δε φορολογείται; “
Το βέτο του Jackson απέτρεψε την ανανέωση της άδειας λειτουργίας της Δεύτερης Τράπεζας των ΗΠΑ και αμέσως μετά, το 1833 έδωσε εντολή για τη μεταφορά όλων των κρατικών κεφαλαίων από την Κεντρική στις τοπικές τράπεζες που ελέγχονταν από τους Δημοκρατικούς. Οι λειτουργίας παροχής δανείων πέρασαν στις τοπικές τράπεζες και ο Jackson αποτελείωσε την Κεντρική Τράπεζα και επέφερε ένα τεράστιο πλήγμα στη τραπεζική ελίτ, η οποία, όμως, δε συγχωρεί ποτέ.
Η απάντηση ήταν άμεση. Με ενορχηστρωμένες κινήσεις από την Τράπεζα της Αγγλίας προκλήθηκε τεράστια έλλειψη ρευστότητας στις ΗΠΑ, καθώς η Κεντρική Τράπεζα παρέμεινε σε λειτουργία μέχρι το 1836 που έληγε η άδειά της. Το αποτέλεσμα ήταν οι τοπικές τράπεζες να αναγκαστούν να τυπώσουν χαρτονομίσματα και να τα ρίξουν στην αγορά. Πολύ σύντομα ο πληθωρισμός εκτινάχτηκε και η χώρα έπεσε σε ύφεση. Ο Jackson μίλησε στους τραπεζίτες της Κεντρικής Τράπεζας και τους υποσχέθηκε ότι η χώρα θα αντέξει τον πόλεμο τους και ότι η νίκη του θα είναι ολοκληρωτική και ο ξεριζωμός τους μόνιμος.
Μετά από όλα τα παραπάνω, δε θα πρέπει να προκαλέσει έκπληξη το γεγονός ότι ο Jackson έγινε ο πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ εναντίον του οποίου πραγματοποιήθηκε απόπειρα δολοφονίας. Η παρακάτω εικόνα αναπαριστά την απόπειρα που έγινε στις 06 Μαΐου του 1833 λίγο μετά την υπόσχεσή του στους διοικητές της Τράπεζας των ΗΠΑ να τους καταστρέψει. Η απόπειρα δεν ήταν επιτυχής και έτσι σχεδιάστηκε και δεύτερη, η οποία έλαβε χώρα στις 30 Ιανουαρίου του 1835 αλλά κανένα από τα δύο όπλα του προδότη δεν εκπυρσοκρότησαν και ο Jackson σώθηκε ξανά.
Το 1835 ο Πρόεδρος Jackson πλήρωσε το σύνολο του αμερικανικού χρέους, κάτι που δε συνέβη ποτέ ξανά στην αμερικανική ιστορία. Η απάντηση των τραπεζιτών ήταν και πάλι πολύ σκληρή. Μία αδυσώπητη ύφεση από το 1837 μέχρι το 1844 προκάλεσε την αύξηση του αμερικανικού κατά δέκα φορές μόνο στον πρώτο χρόνο της ύφεσης.
Τί θα έλεγε, άραγε ο Jackson αν βίωνε τη σημερινή κρίση, αν έβλεπε αρχηγούς δημοκρατικών κρατών να εκλιπαρούν τους κεντρικούς τραπεζίτες να τους σώσουν, πρωθυπουργούς δημοκρατικά εκλεγμένους να παραδίδουν τις θέσεις τους άνευ εκλογών σε διοικητές κεντρικών τραπεζών και πολίτες να εναποθέτουν τις ελπίδες τους για διάσωση τους από τις τράπεζες στις .. κεντρικές τράπεζες;
Και τί θα έλεγαν οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ για τον Jackson αν εξέφραζε με τον ίδιο τρόπο με τότε τις απόψεις του για τις κεντρικές τράπεζες και το τραπεζικό σύστημα; Θα θεωρούνταν αιρετικός, ρομαντικός, γραφικός ή απλά επικίνδυνος; Πόσα πράγματα μπορεί να πει και να αποκαλύψει κανείς πριν φτάσει να αντιμετωπιστεί από το 'σύστημα' ως αντίπαλος του και πριν φιμωθεί ή εξουδετερωθεί;
“Οι άνθρωποι προτιμούν μια ψεύτικη υπόσχεση από μία αληθινή άρνηση”, έλεγε ο φιλέλληνας φιλόσοφος Κόιντος Κικέρων.
Και τώρα προτιμούμε πιο πολύ από ποτέ την ψεύτικη υπόσχεση της διάσωσης μας από ένα αποτυχημένο σύστημα παρά την αληθινή άρνηση της πιθανότητας αυτό να συμβεί όσο το σύστημα παραμένει ως έχει. Δε θα σωθούμε ποτέ και δε θα γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι αν δεν αλλάξουμε το ίδιο το σύστημα που ελπίζουμε πως θα μας σώσει. Και αυτό ίσως να ήταν το πρώτο που θα μας έλεγε ο Πρόεδρος Jackson σήμερα.
Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, WTAEC Ltd, GSTA Ltd
Rose:
http://www.sofokleous10.gr/portal2/index.php?option=com_content&view=article&id=94401&catid=&Itemid=73
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ
Πέμπτη, 18 Απρίλιος 2013
Βιώνουμε την τελική, επώδυνη φάση μίας παρτίδας πόκερ, μεταξύ της πολιτικής και των τραπεζών, η οποία μάλλον έχει ξεφύγει από τον έλεγχο – με προβλεπόμενα θύματα τους αποταμιευτές, καθώς επίσης τους φορολογουμένους Πολίτες...
Mελλοντικά, η εκάστοτε «δήμευση» μέρους των τραπεζικών καταθέσεων θα ολοκληρώνεται απροειδοποίητα, από την Παρασκευή το απόγευμα, έως τη Δευτέρα το πρωί – ενώ, στην ιδανική της περίπτωση, οι καταθέτες δεν θα το αντιλαμβάνονται καθόλου. Το μόνο που θα διαπιστώνουν θα είναι, χαμηλότερο το υπόλοιπο του λογαριασμού τους τη Δευτέρα το πρωί – τα χρήματα τους λιγότερα.
Έτσι θα αποφεύγεται (θεωρητικά) μία τραπεζική επίθεση (bank run), καθώς επίσης το προσωρινό κλείσιμο των τραπεζών – όπως δυστυχώς συνέβη στην Κύπρο. Εντός του έτους, θα είναι έτοιμη μία ανάλογη κοινοτική οδηγία – ακόμη όμως είναι πολλά αυτά, τα οποία καλύπτονται από ομίχλη”.
Σύμφωνα με τον επίτροπο της Ευρωζώνης, σε περίπτωση χρεοκοπίας τραπεζών, οι απλοί καταθέτες θα προηγούνται, όσον αφορά τη «διάσωση» τους – θα ακολουθούν δηλαδή τα (όποια) εγγυητικά κεφάλαια, καθώς επίσης το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (ΤΧΣ), το οποίο δεν έχει ουσιαστικά δημιουργηθεί για κάτι τέτοιο.
Εάν πράγματι ισχύουν τα παραπάνω, είμαστε αντιμέτωποι με ένα πρωτόγνωρο «πολιτισμικό σοκ» - πόσο μάλλον αφού είναι αδύνατον να αξιολογήσει ένας απλός καταθέτης, όπως απαιτούν οι ευρωπαίοι πολιτικοί σήμερα, τη βιωσιμότητα ή μη της τράπεζας, στην οποία εμπιστεύεται τις αποταμιεύσεις του.
Πολύ περισσότερο, είναι εντελώς ανέφικτη μία τέτοια αξιολόγηση, ακόμη και από έμπειρους αναλυτές, στο σημερινό «παγκοσμιοποιημένο» περιβάλλον - όπου το μέγεθος της τράπεζας δεν είναι τόσο σημαντικό, όσο η πολύπλοκη «δικτύωση» της, τα παράγωγα στα οποία είναι εκτεθειμένη, τα υπόλοιπα επενδυτικά ρίσκα που έχει αναλάβει κοκ., ενώ ελλοχεύει μία τραπεζική βόμβα μεγατόνων (ανάλυση μας) στα θεμέλια της Ευρώπης.
ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ
Ειδικά όσον αφορά τη «δικτύωση», ο χρηματοπιστωτικός τομέας γενικά είναι σε τέτοιο βαθμό αλληλένδετα συνδεδεμένος, όπουαρκεί η χρεοκοπία μίας «συστημικής» τράπεζας, για να καταρρεύσει ολόκληρο το χάρτινο οικοδόμημα. Ακριβώς για το λόγο αυτό η φράση «too big to fail», πολύ μεγάλη για να πτωχεύσει δηλαδή, έχει αντικατασταθεί από την έννοια «tooconnected to fail» - πολύ δικτυωμένη για να χρεοκοπήσει.
Αναλυτικότερα, σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτη ελβετικού πανεπιστημίου (ETH Ζυρίχης), ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα είχε καταρρεύσει κατά τη διάρκεια της κρίσης των ενυπόθηκων δανείων (subprime), εάν η Fed δεν είχε βοηθήσει (παράλληλα με τη διάσωση κάποιων τοπικών τραπεζών), έναν «πυρήνα» από 22 περίπου διεθνείς τράπεζες, παρέχοντας τους σχεδόν απεριόριστη ρευστότητα (1,2 τρις $).
Εάν κάποια από αυτές τις 22 τράπεζες (μεταξύ των οποίων βελγικές, ελβετικές, γαλλικές, βρετανικές και γερμανικές), αδυνατούσε να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της, θα είχε καταστραφεί («καεί») το 70% των περιουσιακών στοιχείων όλων μαζί – με αποτέλεσμα την κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος (Διάγραμμα: ETH Ζυρίχης).
Η ΔΙΚΤΥΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ
Το γεγονός αυτό θα είχε αναμφίβολα συμβεί, εάν η αμερικανική κεντρική τράπεζα δεν τις είχε βοηθήσει – κάτι που τεκμηριώνεται από το ότι, οι υποχρεώσεις αυτών των τραπεζών απέναντι στη Fed, υπερέβαιναν κάποιες φορές ακόμη και το εξαπλάσιο της χρηματιστηριακής αξίας τους. Σύμφωνα με τη μελέτη δε, η απώλεια ενός 10% των απαιτήσεων, όσον αφορά τις 22 αυτές τράπεζες, οδηγεί σε συνολικές ζημίες της τάξης του 60%, λόγω της μεταξύ τους δικτύωσης.
Συνεχίζοντας, με βάση τη συγκεκριμένη οικονομική μελέτη, συνολικά 147 χρηματοπιστωτικοί όμιλοι κυβερνούν ολόκληρο τον πλανήτη – ενώ για τις τράπεζες είναι ελκυστική η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δικτύωση τους, αφού έτσι εξασφαλίζουν το πλεονέκτημα της διάσωσης τους από τον κυρίαρχο του παιχνιδιού, από τη Fed, όσο λάθη και αν κάνουν.
Φυσικά στους 147 αυτούς ομίλους ανήκουν και εκείνοι οι επενδυτές, οι οποίοι δανείζουν τα χρήματα τους στις τράπεζες– όπως η Qatar Investment Authority, η Blackrock, τα κρατικά επενδυτικά κεφάλαια της Σιγκαπούρης, της Σαουδικής Αραβίας κοκ.
Υπάρχει βέβαια ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο, ένα μεγάλο πρόβλημα των τραπεζών καλύτερα, όσον αφορά την έρευνα των συναδέλφων μας – οι οποίοι, όπως όλοι μας, προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο, προβλέποντας τι θα μπορούσε να συμβεί για να αποφευχθεί, παρά το ότι κατηγορούνται άδικα ότι δεν προτείνουν λύσεις (στην προκειμένη περίπτωση, οι αυτονόητες λύσεις είναι η «κατάτμηση» των «συστημικών» τραπεζών, η αυστηρή απαγόρευση να δικτυώνονται, καθώς επίσης να μεγαλώνουν επικίνδυνα, εξαγοράζοντας συνεχώς η μία την άλλη, ο διαχωρισμός τους είτε σε επενδυτικές, είτε σε καθαρά τραπεζικές κοκ.).
Το πρόβλημα είναι το ότι, οι μεγάλες τράπεζες δεν δίνουν ακριβή στοιχεία, όσον αφορά τις τοποθετήσεις τους, τα ρίσκα που έχουν αναλάβει, το μεταξύ τους δανεισμό κλπ. – ενώ είναι σε όλους γνωστό πως αποκρύπτουν ότι μπορούν, ενώ εμπλέκονται σε μεγάλες απάτες όπως, για παράδειγμα, στο σκάνδαλο Libor.
Επί πλέον όλων αυτών των απαράδεκτα «ομιχλωδών» καταστάσεων, οι κεντρικές τράπεζες χειραγωγούν την τιμή του χρυσού, «πλαστογραφούν» τα επιτόκια των ομολόγων του δημοσίου, «εκτρέφουν» τη βόμβα των παραγώγων (ανάλυση μας), επιτρέπουν το σκιώδη τραπεζικό τομέα κλπ.
Επομένως, το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι αδύνατον να ελεγχθεί ως οφείλει - με αποτέλεσμα να είμαστε όλοι «έρμαιο» των διαθέσεων των τραπεζών (πόσο μάλλον όταν «υπηρετούνται» από την Πολιτική, εις βάρος των Πολιτών).
Ολοκληρώνοντας, το «μοντέλο» της Κύπρου έκανε απολύτως σαφείς τις προθέσεις των κυριάρχων του παιχνιδιού – ενώ το παράλληλο «μοντέλο» της Σουηδίας, η οποία έχει σχεδόν απαγορεύσει τις συναλλαγές με μετρητά (άρα και τα μετρητά χρήματα), επιτρέποντας μόνο τις τραπεζικές συναλλαγές, τεκμηριώνει τις προσπάθειες της απόλυτης υποδούλωσης των πολιτών στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των κρατών τους: την επερχόμενη δικτατορία των τραπεζών.
Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ
Προφανώς, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να μην συμβάλλουμε, με όλα όσα λέμε ή γράφουμε, στη δημιουργία εκείνου του κλίματος πανικού, το οποίο θα οδηγούσε στη μαζική επίθεση (Bank run) εναντίον των τραπεζών – με αποτέλεσμα να καταρρεύσει ολοκληρωτικά το «σύστημα», με τη «βοήθεια» της γνωστής σε όλους μας «αυτοεκπληρούμενης» προφητείας.
Από την άλλη πλευρά, θεωρούμε ότι είμαστε επίσης υποχρεωμένοι να μην αποκρύπτουμε την αλήθεια – το τι πραγματικά ισχύει ή συμβαίνει δηλαδή, έτσι ώστε να είναι κανείς σε θέση να αποφασίσει ψύχραιμα τον τρόπο, με τον οποίο θα προστατεύσει όσο το δυνατόν καλύτερα τα περιουσιακά του στοιχεία.
Στα πλαίσια αυτά οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, υπάρχει από πολλά χρόνια πριν μία ευρωπαϊκή οδηγία, η οποία αφορά την εγγύηση των καταθέσεων. Σύμφωνα με την οδηγία, εάν ισχύουν βέβαια οι πληροφορίες μας, η ιδία συμμετοχή των καταθετών στην εγγύηση αυτή είναι 10% - γνωστή επομένως στους ιθύνοντες.
Αναλυτικότερα, κάθε καταθέτης είναι υποχρεωμένος από την οδηγία να συμβάλλει στη διάσωση της τράπεζας του με το 10% των καταθέσεων του – το όριο δε, κάτω από το οποίο δεν υπάρχει υποχρέωση συμμετοχής του, είναι τα 20.000 €. Με άλλα λόγια, όλοι όσοι διαθέτουν καταθέσεις άνω των 20.000 € σε μία τράπεζα, η οποία κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, είναι υποχρεωμένοι να συμμετέχουν στη διάσωση της - με το 10% των αποταμιεύσεων τους σε αυτήν.
Βέβαια, η οδηγία επιτρέπει στα κράτη-μέλη τη δυνατότητα να παρέχουν στους πολίτες τους αυξημένα επίπεδα καταθέσεων, κάτω από τις οποίες δεν θα συμμετέχουν με το 10% των χρημάτων τους – όπως έπραξε η Γερμανία, η οποία αύξησε το όριο στις 100.000 €, η Αυστρία, η Ελλάδα κλπ.
Εν τούτοις, με κριτήριο τα ταμεία εγγυήσεων καταθέσεων, έχουμε την άποψη ότι οι υποσχέσεις αυτές είναι μάλλον ευχολόγια, εάν τυχόν συμβεί το μοιραίο – αφού δεν υπάρχουν ούτε «κατά διάνοια» τόσα χρήματα διαθέσιμα, όσες είναι οι καταθέσεις.
Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί αναγράφονται οι υποχρεώσεις των τραπεζών ορισμένων κρατών, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ των χωρών τους (μεγέθη κατά προσέγγιση, επειδή προέρχονται από διάγραμμα):
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Τραπεζικές υποχρεώσεις (συνολικές = καταθέσεις συν λοιπές υποχρεώσεις) ως ποσοστό επί του ΑΕΠ
* Οι υποχρεώσεις των ισπανικών τραπεζών έχουν αυξηθεί στο 305% του ΑΕΠ της χώρας τους, ή στα 3,3 τρις €!
Σημείωση: Η Ελλάδα θα ήταν κάτω από την Αυστραλία και πάνω από τη Νορβηγία!
Πηγή: Barclays Research
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, το τραπεζικό πρόβλημα της ΕΕ είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτό του υπολοίπου πλανήτη - πόσο μάλλον από το αντίστοιχο στις Η.Π.Α., το οποίο συγκριτικά είναι σχεδόν μηδαμινό. Σε πολλές χώρες δε (Ιρλανδία, Μ. Βρετανία κλπ.), είναι κάτι παραπάνω από εκρηκτικό.
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις η εγγύηση των καταθέσεων των πολιτών της Ευρωζώνης από έναν κεντρικό οργανισμό είναι σχεδόν αδύνατη - αφού είναι πολλαπλάσιες των ΑΕΠ των χωρών τους.
Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥΣ
Στην πραγματικότητα, τα «χρηματικά εγχειρήματα» (Money Businesses), όπως για παράδειγμα οι καταθέσεις έναντι τόκων, ανήκουν στις «συναλλαγές», εντός των πλαισίων της ελεύθερης αγοράς – όπου κανείς μπορεί να κερδίσει ή να χάσει τα κεφάλαια του. Επομένως, δεν είναι τόσο παράλογο, όσο φαίνεται, το να επιβαρύνεται κανείς με τις ζημίες της τράπεζας, στην οποία καταθέτει τα χρήματα του, με σκοπό να κερδίσει τόκους.
Εν τούτοις, η πολύ στενή συνεργασία μεταξύ του χρηματοπιστωτικού κλάδου και της Πολιτικής, κατά τη διάρκεια της παρούσας κρίσης χρέους, δημιούργησε την εσφαλμένη εντύπωση στους Πολίτες, σύμφωνα με την οποία η ασφάλεια και η σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, ανήκει στις υποχρεώσεις του κράτους.
Ένας δεύτερος λόγος είναι το ότι, οι τράπεζες λειτουργούν πλέον ως ολιγοπώλια – αφού δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, όσον αφορά τα επιτόκια καταθέσεων και δανεισμού. Η συμπεριφορά αυτή των τραπεζών, η οποία στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται, αφού δημιουργεί de facto καρτέλ, οδήγησε τους καταθέτες στη λανθασμένη πεποίθηση ότι, οι τράπεζες είναι κρατικές, κοινωφελείς επιχειρήσεις όπως η ύδρευση, ο ηλεκτρισμός κοκ.
Επί πλέον αυτών, η μέθοδος της διάσωσης (Bail out) των τραπεζών, με την οποία το κράτος μεταφέρει τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών του στα ταμεία τους, επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό του (οπότε το δημόσιο χρέος), έδωσε την εντύπωση ότι, οι καταθέτες είναι ασφαλισμένοι ότι και αν συμβεί – ακόμη και αυτοί οι οποίοι κατέθεταν τα χρήματα τους κερδοσκοπικά σε εκείνες τις τράπεζες, οι οποίες προσέφεραν πολύ πιο υψηλά επιτόκια από τις άλλες.
Την ίδια στιγμή οι Πολίτες, οι οποίοι κατηγορούν τις κυβερνήσεις τους για τη διάσωση των τραπεζών με τα δικά τους χρήματα, απαιτούν να είναι εγγυημένες οι καταθέσεις τους – μία εντελώς οξύμωρη κατάσταση, αφού το ένα αναιρεί το άλλο. Ειδικά όσον αφορά όμως αυτούς, οι οποίοι δεν έχουν καταθέσεις, ενώ καλούνται να πληρώσουν μέσω της φορολόγησης τους τη διάσωση των τραπεζών, η αδικία είναι εμφανέστατη.
Περαιτέρω, η ίδια η έννοια της εγγύησης των καταθέσεων κάτω των 100.000 €, θα μπορούσε να οδηγήσει τράπεζες και καταθέτες σε διάφορα «τρικ» – όπως, για παράδειγμα, σε τράπεζες που δεν θα δέχονται καταθέσεις άνω των 100.000 €, σε καταθέτες που θα «μοιράζουν» τις αποταμιεύσεις τους σε περισσότερες τράπεζες, έτσι ώστε να μην υπερβαίνουν τις 100.000 € κλπ.
Επομένως η όλη διαδικασία, η οποία έχει ακολουθηθεί σήμερα, η οποία, μεταξύ άλλων, εξέθρεψε το φαύλο κύκλο της διάσωσης των κρατών από τις τράπεζες, αμέσως μετά τη διάσωση των τραπεζών από τα κράτη κοκ., πρέπει να σταματήσει το γρηγορότερο δυνατόν – πριν είναι ακόμη πολύ αργά για όλους τους συμμετέχοντες.
Ο Πίνακας ΙΙ, στον οποίο φαίνεται πόσα ομόλογα δημοσίου κατέχουν οι τράπεζες σε ορισμένα κράτη της περιφέρειας, στα οποία έχουν την έδρα τους είναι χαρακτηριστικός:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Ποσοστό κατοχής ομολόγων δημοσίου των εγχώριων τραπεζών, σε σχέση με τα συνολικά - Νοέμβριος 2012
Πηγή: DWN
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα ΙΙ, οι εγχώριες τράπεζες κατέχουν σχεδόν το σύνολο των ομολόγων - με την ΕΚΤ να έχει τα υπόλοιπα αφού, έως τον Ιούλιο του 2012, αγόρασε ομόλογα συνολικής αξίας 211,5 δις € της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Ελλάδας. Η κατάσταση λοιπόν είναι σε κάθε περίπτωση εκρηκτική, οπότε πρέπει να ληφθούν άμεσα οι σωστές αποφάσεις.
Η ΛΥΣΗ
Συμπληρωματικά σε αυτά που έχουμε προαναφέρει («κατάτμηση» τραπεζών κλπ.), έχουμε την άποψη ότι, πρέπει να δημιουργηθούν πιστωτικά ιδρύματα, για όλους όσους επιθυμούν απλά να τοποθετούν τα χρήματα τους για φύλαξη – όχι για να κερδίζουν από τους τόκους.
Αφού λοιπόν δημιουργηθούν τέτοιας μορφής τράπεζες, οι οποίες θα χρεώνουν τις υπηρεσίες τους στους πελάτες τους, αντί να προσφέρουν τόκους (οι καταθέσεις αυτές θα έχουν, κατά κάποιον τρόπο, αρνητικά επιτόκια), τότε θα μπορούν (και θα πρέπει) να συμμετέχουν στη διάσωση εκείνων των τραπεζών, οι οποίες προσφέρουν τόκους, οι πελάτες τους – επίσης, οι μέτοχοι και οι δανειστές τους.
Απλούστερα, αυτοί που καταθέτουν τα χρήματα τους μόνο προς φύλαξη, σε ειδικά τραπεζικά ιδρύματα, τα οποία δεν θα κερδοσκοπούν με τις καταθέσεις (δεν θα τις επενδύουν κλπ.), δεν θα πρέπει να ευθύνονται καθόλου - με την υπευθυνότητα να μεταφέρεται στο κράτος.
Αντίθετα, όλοι όσοι κερδίζουν καταθέτοντας τα χρήματα τους, θα πρέπει να έχουν την ευθύνη οι ίδιοι – σε καμία περίπτωση το κράτος και οι φορολογούμενοι του.
Με τον τρόπο αυτό δεν θα εκμεταλλεύονται οι μεγάλες τράπεζες το μέγεθος και τη δικτύωση τους – ενώ θα λειτουργεί σωστά η ελεύθερη αγορά, αφού εκείνες οι τράπεζες που παράγουν ζημίες, θα χρεοκοπούν και θα κλείνουν.
Η ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ
Είναι προφανές ότι, εάν επιτευχθεί η ενοποίηση του τραπεζικού κλάδου της Ευρωζώνης, θα ακολουθήσει σχεδόν νομοτελειακά τόσο η δημοσιονομική, όσο και η πολιτική της ολοκλήρωση.
Κατά τη δική μας άποψη τώρα είναι επίσης προφανές ότι, η Γερμανία θα τοποθετήσει πάρα πολλά εμπόδια στο εγχείρημα -έτσι ώστε να εξασφαλίσει το χρόνο που έχει ανάγκη για να μελετήσει διεξοδικά εναλλακτικές λύσεις (έξοδο από το ευρώ κλπ.).
Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται όχι μόνο το νέο αντιευρωπαϊκό κόμμα που ιδρύθηκε (άρθρο), αλλά και οι αντιθέσεις ορισμένων οικονομολόγων - σύμφωνα με τους οποίους θα ήταν προτιμότερη η διάσωση των κρατών από αυτήν των τραπεζών, αφού θα απαιτούταν περί τα 3,4 τρις € για τα κράτη, έναντι 9,3 τρις € για τις τράπεζες.
Εμπόδια τοποθετούνται και στο ESM, αφενός μεν με αιτία το ότι δεν δημιουργήθηκε για τη διάσωση των τραπεζών αλλά των κρατών, αφετέρου πως δεν έχει τα απαιτούμενα κεφάλαια - αφού τα 700 δις € που διαθέτει δεν θα έφταναν σε καμία περίπτωση.
Παρά το ότι δε έχουν προταθεί λύσεις και για τις δύο «ενστάσεις» (αύξηση των κεφαλαίων του ESM, ίδρυση θυγατρικών του με αντικείμενο τη διάσωση τραπεζών), η Γερμανία δεν φαίνεται να συμφωνεί - γεγονός που μάλλον τεκμηριώνει τους φόβους των υπολοίπων και ειδικά της Γαλλίας η οποία, κινδυνεύοντας όσο ίσως καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης, έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες της στην τραπεζική ενοποίηση
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι καταθέσεις δεν είναι σε καμία περίπτωση εγγυημένες – ενώ οι ηγέτες της Ευρωζώνης έχουν πανικοβληθεί, υποσχόμενοι πράγματα που είναι αδύνατον να τηρήσουν (ως συνήθως συμβαίνει). Βιώνουμε λοιπόν το τέλος μίας παρτίδας πόκερ, μεταξύ της πολιτικής και των τραπεζών, η οποία έχει μάλλον ξεφύγει από τον έλεγχο.
Κατά την άποψη πολλών, δεν είναι πλέον δυνατόν να αποφευχθεί η δήμευση ενός μέρους των καταθέσεων – κυρίως λόγω των τεράστιων λαθών της πολιτικής, της τραπεζικής βόμβας μεγατόνων στα θεμέλια του συστήματος, της υπερχρέωσης της Δύσης κοκ.
Εν τούτοις, θα ήταν εντελώς άδικο να υποχρεωθούν οι Πολίτες σε μία τέτοιου είδους θυσία, χωρίς να δημιουργηθούν τουλάχιστον θετικές προοπτικές για το μέλλον τους – μεταξύ άλλων, μέσα από τις λύσεις που έχουμε προτείνει στο σημερινό ή σε παλαιότερα κείμενα μας.
Δυστυχώς, εάν οι εξαιρετικά επώδυνες αυτές λύσεις δεν συνοδευτούν από τις απολύτως απαραίτητες ενέργειες, όσον αφορά την ευρύτερη κρίση χρέους (ευρωομόλογα, ελεγχόμενος πληθωρισμός, ενεργοποίηση της ΕΚΤ κλπ.), τότε θα είναι δώρο άδωρο -γεγονός που πρέπει να αποφευχθεί με κάθε θυσία, αφού θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της ειρήνης και της ευημερίας σε ολόκληρο τον πλανήτη μας.
Εάν βέβαια η Γερμανία επιχειρήσει να «αποδράσει» (ανάλυση μας), κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο αφού θα έλθει αντιμέτωπη με την αθέτηση πληρωμών εκ μέρους πολλών άλλων χωρών-εταίρων της (κυρίως της Ιταλίας και της Ισπανίας), είναι πιθανόν να προκληθούν πολλές παρενέργειες – οι οποίες πρέπει επίσης να αποφευχθούν, με κάθε θυσία.
Βασίλης Βιλιάρδος
Αθήνα, 16. Απριλίου 2013
viliardos@kbanalysis.com
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση