ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΙΣΜΟΣ : Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.

[Ορφέας]

Με την παρούσα εργασία μου δεν φιλοδοξώ να παρουσιάσω μιαν ακόμα ιστορία του Ευρωπαϊκού Εσωτερισμού, καθότι θεωρώ ότι ήδη έχει ιστορηθεί επαρκώς και από αξιότερους από εμέ και δεν θα μπορούσα να προσθέσω κάτι καινούριο.
Θα τολμήσω όμως να αποδώσω μιαν άλλην οπτική, η οποία θα αποπειράται να παρακολουθεί την πορεία των εσωτερικών διδαχών των οποίων έχουμε σήμερα το προνόμιο να κοινωνούμε.

Η εσωτερική φιλοσοφία και επιστήμη, συνοδεύει ολάκερη την εξελικτική πορεία του ανθρώπου, με αποτέλεσμα οι ρίζες της να χάνονται στα πρώτα χρόνια της αφύπνισης του συνειδητού στον άνθρωπο. Επιστήμη απόκρυφη και αλληγορική, δηλούται μυστικά και αποκαλύπτεται μυστικιστικά, μεταδίδεται όμως καλυπτόμενη από τα πέπλα του μύθου και της απόκρυφης μυητικής παράδοσης.

Έτσι, την συναντάμε στις  διδασκαλίες των Ιερών Λόγων του Ορφέα, στις αλληγορίες των ηρωικών Επών του Ομήρου και στις μυθολογίες που οι αρχαίοι μύστες διαφύλαξαν την αλήθεια.

Στη συνέχεια απαντάται στην πρωτόγνωρη και ανεκτίμητη φιλοσοφική σκέψη των προγόνων μας, από τους Ίωνες φυσικούς μέχρι τον Επίκουρο και από τους ιδεαλιστές μέχρι τον Πλάτωνα, με κορύφωση όμως στην διαλεκτική του Σταγειρίτη σοφού, του Αριστοτέλη.

Κι αν το «σώμα» του Εσωτερισμού ως θεσμός πλέον οργανομένων εσωτερικών σχολών, ζωογονείται στον ορθολογισμό του Αριστοτέλη και η ψυχή του εμπνέεται από τον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα, τελειώνεται όμως και πνευματοποιείται στην Σοφία του Εφέσιου σοφού, του «σκοτεινού» Ηράκλειτου.

Στην Ελληνιστική εποχή και στη συνέχεια στα Ρωμαϊκά χρόνια –τα οποία κυριολεκτικά είναι η δεύτερη περίοδος της Ελληνιστικής εποχής- η Αλεξάνδρεια απετέλεσε το θησαυροφυλάκιο της  σοφίας των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και την μήτρα όπου κυοφορούνταν οι καινούριες αντιλήψεις και θεωρήσεις, γνήσια βέβαια τέκνα των Ελλήνων διδασκάλων.

Η Ορφική κοσμογονία, μετουσιώθηκε στην κορωνίδα της εσωτερικής φιλοσοφίας, την Καμπαλα. Η Πυθαγόρεια και Πλατωνική φιλοσοφία, βρήκαν τους άξιους διαδόχους των στην νεοπλατωνική σχολή του Πλωτίνου και του Πρόκλου, ενώ παράλληλα ενέπνευσαν τους σοφούς του Ποιμάνδρη και του Κυμβαλίονα, καθιερώνοντας μια ιδιαίτερη κατηγορία νεοπλατωνικών κειμένων, τα Ερμητικά κείμενα, με εξέχουσα και ανεπανάληπτη παρακαταθήκη τον σμαραγδένιο πίνακα.

Τέλος, η Ιωνική σοφία, βρήκε μια καινούρια έκφραση στην ενασχόληση με τις ιδιότητες της ύλης και τις αλλαγές της, στην πρωτοποριακή προσέγγιση του Ζώσιμου του Πανωπολίτη, πατέρα της εσωτερικής διδαχής της πορείας του ατομικού μετασχηματισμού, πατέρα και πρωτεργάτη της τέχνης της Αλχημείας.

Οι πάμπολλες και πολύ αξιόλογες φιλοσοφικές σχολές που άπλωναν την Ελληνική σοφία και απελευθέρωναν τον άνθρωπο από την άγνοια, παρά την τεράστια προσφορά που επιτέλεσαν προς την ανθρωπότητα, υστερούσαν όμως όταν συγκρίνονταν με τα σεπτά μυητικά μυστήρια.

Ο Κικέρωνας έγραψε σχετικά: «Πιστεύω ότι μεταξύ των πολλών εξαίρετων και θείων πραγμάτων που η Ελλάδα χάρισε στην ανθρωπότητα, το κάλλιστο είναι τα Μυστήρια. Γιατί, μέσα από αυτά μεταμορφωθήκαμε και από έναν σκληρό και βάρβαρο τρόπο ζωής, περάσαμε σε μια κατάσταση ανθρωπισμού και πολιτισμού. Ακριβώς χάρη σε αυτά που ονομάζονται μυήσεις, μάθαμε στην πραγματικότητα τα βασικά πράγματα της ζωής και συλλάβαμε το νόημα, όχι μόνον να ζούμε με χαρά, αλλά επίσης και να πεθαίνουμε με καλύτερη ελπίδα».

Αυτήν την ανθηρή και γεμάτη υποσχέσεις για το μέλλον κατάσταση, αυτήν την οργιαστική πανδαισία εξωτερικών και εσωτερικών γνώσεων που προοιώνιζε μία λαμπρή εξελικτική πορεία για την ανθρωπότητα, ήρθε και ανέκοψε βάναυσα ο δογματικός φανατισμός του νεοεμφανισθέντος χριστιανισμού.

Οι ιεροφάντες των μυστηρίων δολοφονήθηκαν, σύμφωνα με την προτροπή – διαταγή της βίβλου, Έξοδος 22.20, «ο θυσιάζων εις θεούς, εκτός εις μόνον τον Κύριον, θέλει εξολοθρευτεί». Οι διδάσκαλοι της σοφίας καταδιώχθηκαν, σύμφωνα με τα κελεύσματα των πατέρων της εκκλησίας.

Οι σχολές με αυτοκρατορικά διατάγματα, σφραγίστηκαν, οι ολυμπιακοί αγώνες και κάθε Ελληνική εορτή απαγορεύτηκαν, επισείοντας την ποινή του θανάτου. Και τέλος, η διακήρυξη –τελεσίγραφο της παλαιάς διαθήκης προς όλους ανεξαιρέτως τους αλλόθρησκους ήταν απόλυτη και ισχύει φυσικά εις το διηνεκές, η διαταγή του θεού, όπως αναγράφεται στο Δευτερονόμιο 12:2-3, «θέλετε καταστρέψει πάντας τους τόπους, όπου τα έθνη, τα οποία θέλετε κυριεύσει, ελάτρευον τους θεούς αυτών, και επί τα όρη και επί τους λόφους, και υποκάτω παντός δέντρου δάσους. Και θέλετε κατεδαφίσει τους βωμούς αυτών και συντρίψει τας στήλας αυτών και κατακαύσει εν πυρί τα άλση αυτών και κατακόψει τα είδωλα των θεών αυτών και εξαλείψει τα ονόματα αυτών εκ του τόπου εκείνου», διακήρυξη που επέσυρε την πλέον απάνθρωπη βαρβαρότητα, ενάντια σε ανθρώπους, ενάντια σε έργα ανθρώπων, ενάντια στην ίδια την φύση…

Τα βιβλία των σοφών επικηρύχθηκαν και καταδικάζονταν στην πυρά, η γνώση δαιμονοποιήθηκε, εγκαινιάζοντας μιαν εποχή σκοταδισμού και άγνοιας, εγκαινιάζοντας τα απάνθρωπα χρόνια του θλιβερού μεσαίωνα. Έτσι, κάθε φωνή που δεν επαναλάμβανε τις γραφές, φιμώνονταν, κάθε δε υποψία διάδοσης επιστημονικής γνώσης, βαφτίζονταν αιρετική και αντιμετωπίζονταν με βασανισμούς και θανάτους.

Για πολλούς αιώνες η χριστιανική εκκλησία, επιδίδονταν στην καταπολέμηση των άλλων απόψεων, με την προσφιλή τους μέθοδο, της εξολόθρευσης του καθένα που έστω και κατ΄ υποψίαν αντιτίθετο στην αυθεντία της. Αρειανιστές, Νεστοριανοί, Μαρκιανιστές, Μανιχαίοι και μια πληθώρα χριστιανών που παρέκλιναν από το επίσημο επιβληθέν δόγμα, διώκονταν βάναυσα.

Τελευταίοι οι Γνωστικοί, που άντεξαν φανερά έως τον 7ο αιώνα, αλλά ως Καθαροί στην Δύση και Βογόμιλοι στην Ανατολή, έως τα μέσα του 13ου αιώνα,  οπότε εξολοθρεύθηκαν μαζικά κατά δεκάδες χιλιάδες στην Δύση του Πάπα και κατά μία και πλέον εκατοντάδα χιλιάδες στην Ανατολή του Βυζαντίου.

Στα σκοτεινά αυτά χρόνια της εξαθλίωσης, όπου ο ορθός λόγος διώκετο απηνώς, λίγοι και με κίνδυνο της ζωής των, διατηρούσαν άσβεστη την φλόγα που παρέλαβαν από τον βωμό των μυστηρίων. Δυστυχώς δεν ήταν λίγοι, που διαφύλαξαν την φλόγα με τίμημα την ίδια τους την ζωή και σε αυτούς τους ήρωες της γνώσης, του αληθούς λόγου, οφείλουμε την αναγέννηση του πολιτισμού και της ανθρωπότητας.

Αυτοί οι τολμηροί μυημένοι, ήδη από τον 9ο αιώνα, συστήνουν και συνέρχονται σε κρυφές συνάξεις, προσπαθώντας να αναζωπυρώσουν την λαμπερή φλόγα της γνώσης, της εξέλιξης και της αλήθειας. Αναφέρεται μια Πυθαγόρεια αδελφότητα στην βόρεια Ιταλία ήδη από τα κατασκότεινα εκείνα χρόνια. Αυτοί οι μυστικοί θεματοφύλακες της Ελληνικής σοφίας, απετέλεσαν το πρότυπο για τις μετέπειτα μυστικές οργανώσεις και εταιρείες.

Αυτοί οι θεματοφύλακες, κατάφεραν και διέσωσαν πολύτιμους θησαυρούς της αρχαίας γραμματείας, αλλά παράλληλα ο κόσμος, είναι υποχρεωμένος στους Άραβες, που διέσωσαν τεράστιο πλούτο από την αρχαιοελληνική γραμματεία, αν και αναλογιζόμενοι τον όγκο που ο φονταμενταλισμός κατέστρεψε –διασώθηκε δυστυχώς μόλις το 3%- μας πλημμυρίζει οδύνη και δίκαιη αγανάκτηση…

Ο χρόνος όμως τρέχει και κλείνει την πρώτη χιλιετία, εγκαινιάζοντας την είσοδο στο δεύτερο μισό της εποχής των Ιχθύων, στην εποχή του πνεύματος, όπως διαδόθηκε εκείνον τον καιρό.  Στα όρια της επαφής των Αράβων με την Ευρώπη, στην μισοκατειλημμένη  Ισπανία, αναζωπυρώνεται η μισοσβησμένη γνώση της Καμπαλα και η φιλοσοφία της γρήγορα θα απασχολήσει τον κάθε σοβαρό εσωτεριστή.

Την ίδια εποχή, τα Ερμητικά θα φωλιάσουν πίσω από την πλάτη των χριστιανών διωκτών τους, στα ίδια τα άντρα του χριστιανισμού, στα μοναστήρια, τα οποία θα αποτελέσουν στην αρχή και τα κρυφά σπουδαστήρια των απόκρυφων επιστημών.

Ταυτόχρονα, η «τύρβη των φιλοσόφων», το σπουδαίο αυτό βιβλίο Αλχημείας, εγκαινιάζει την Αλχημική ενασχόληση με πλήθος συγγραφόμενων έργων και με σπουδαίους σοφούς που ενασχολούνται με την υψηλή αυτήν τέχνη.
Βέβαια η αντίδραση του σκοταδισμού καραδοκεί και ορμάει να κατασπαράξει κάθε διδάσκαλο που αφελώς θεωρεί ότι ήρθε ο καιρός η γνώση να μοιραστεί στον κόσμο και να ξυπνήσει η υπνώσουσα ανθρωπότητα.

Η ιερά εξέταση, ότι πιο απάνθρωπο και νοσηρό έχει σκεφτεί ποτέ ο ανθρώπινος παραλογισμός, ήταν το πιο βάναυσο μέτρο που χρησιμοποίησε ποτέ η εκκλησία για να στραγγαλίσει την γνώση. Και για μερικούς ακόμη αιώνες, δυστυχώς  το κατάφερε….

Το αίμα όμως των πολεμιστών του φωτός, ενδυναμώνει και πολλαπλασιάζει τους ελεύθερα σκεπτόμενους, γιγαντώνει τους αναζητητές και ανατρέφει πολλαπλάσιους σοφούς. Ο Arnold de Villanueva, το 1243 ιδρύει την παλαιότερη γνωστή μυστική εταιρεία, την εταιρεία Physicorum.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1260, ο Guillaume de Lorraine, εκδίδει και κυκλοφορεί μυστικά το «Μυθιστόρημα του Ρόδου», βιβλίο καλυμμένα Ερμητικό και Αλχημικό, παράλληλα όμως καυστικά σατυρικό για τους εκκλησιαστικούς της εποχής εκείνης.

Λίγο μετά βέβαια κυκλοφορεί και το μεγαλειώδες βιβλίο του Δάντη, «Η θεία κωμωδία», το οποίο φυσικά η αγραμματοσύνη των ιεροεξεταστών το θεωρούσε χριστιανικό. Γράφει γιαυτό ο Λεβί: «Η θεία κωμωδία», είναι μια γνωστική εφαρμογή της διδασκαλίας της Καμπαλά στα χριστιανικά μυστήρια.

Ο παράδεισος αναπαρίσταται από μια σειρά κύκλων μοιρασμένων δια του σταυρού που φέρει στο μέσο το ρόδο με τα πέταλα ελαφρά ξεδιπλωμένα. Στα διάφορα άσματα του παραδείσου, σύμβολα όπως η μυστική κλίμακα, ο αυτοκρατορικός αετός, ο πελεκάνος, οι τρεις στήλες, αλλά και ολόκληρο το έργο του Δάντη παρουσιάζει χτυπητές ομοιότητες σε πάρα πολλά σημεία, με τα μέχρι σήμερα τυπικά του τεκτονισμού.

Ήδη οι παρενέργειες της επαφής της Ευρώπης με τους Άραβες που επανέφεραν την Ελληνική σοφία γίνονταν πλέον ορατές. Από την άλλη, οι σταυροφορίες ξαναέφεραν σε επαφή την Δύση και το Βυζάντιο, όπου είχε αρχίσει μυστικά η ενασχόληση με τις απαγορευμένες τέχνες, με αποτέλεσμα, εννέα σταυροφόροι της πρώτης σταυροφορίας, να μυηθούν στη μυστική γνώση που ο Μιχαήλ Ψελλός ήδη ενασχολούνταν, ωθούμενοι στη συνέχεια στην ίδρυση του τάγματος των Ναϊτών.

Η μετέπειτα επαφή των σταυροφόρων με τα Αραβικά εργαστήρια της γνώσης, συμπλήρωνε την εκπαίδευσή τους και γεννούσε τους σοφούς, οι οποίοι στα μυστικά δώματα των κρυφών συνάξεων, ψιθύριζαν χαμηλόφωνα στους μαθητές τους τα μεγάλα απόρρητα των μυστηρίων.

Η καθολική εκκλησία, ξαναανακάλυψε τον Αριστοτέλη και άθελά της έδωσε χώρο στην ανάπτυξη του ορθολογισμού. Κατά εκατοντάδες άρχισαν να μελετώνται και να μεταφράζονται τα κλασσικά κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας, μαζί με αυτά όμως, η Δύση έρχονταν σε επαφή και με τα απόκρυφα Ερμητικά κείμενα.

Ο Μέγας Αλβέρτος, εκτός από φωτισμένος διανοούμενος και θεολόγος, ήταν ο μεγαλύτερος αποκρυφιστής, ο πρώτος μεγάλος Μάγος στην αυγή της αναγέννησης της Ευρώπης. Εκτός από μεγάλος διδάσκαλος και μετέπειτα σημείο αναφοράς για κάθε σοφία, ουσιαστικά ήταν ο πρόδρομος της αποκατάστασης της λογικής, του ορθού λόγου.
Ο ορθός λόγος όμως, ουδέν όριον επιδέχεται στην αναζήτηση της αλήθειας.

Έτσι, μαζί με τις μεταφράσεις των κλασσικών συγγραμμάτων, μεταφράζονταν και Ερμητικά, Καβαλιστικά και Αλχημιστικά κείμενα, προσπαθώντας ουσιαστικά να αποτελέσουν την γέφυρα μεταξύ των αρχαίων μυητικών μυστηρίων, τα οποία βίαια ανέστειλε ο Κωνσταντίνος και ο Θεοδόσιος. Στην πράξη, γίνεται μια προσπάθεια αναβίωσης κάποιων μυητικών δρώμενων, δυστυχώς όμως η θράκα στους αρχαίους βωμούς είχε σβήσει και μόνον μία ατελής ανασκευή ήταν πλέον εφικτή, γεγονός βέβαια που αδυνατεί να επικαλεστεί διαδοχή των αρχαίων μυστηρίων.

Για την ανασκευή κάποιων μυητικών μυστηρίων, μεγαλύτερη βαρύτητα δίνεται σε σύγχρονα της εποχής εκείνης αλληγορικά κείμενα, όπως και σε παλαιότερα, αλλά κατά κύριο λόγο στην μεταστοιχείωση που υποδείκνυε η Αλχημεία και οι εσωτερικές ερμηνείες των υπαρχόντων δογμάτων, κατά κανόνα βέβαια του εσωτερικού μύθου του χριστιανισμού.

Ένα αλληγορικό μυθιστόρημα των Ρωμαϊκών χρόνων - 2ος αιώνας της κοινής χρονολόγησης – «οι μεταμορφώσεις» του Απουλήιου, ή  «ο χρυσός όνος», όπως έγινε γνωστό, όπου ο ήρωας του βιβλίου Λούκιος, χρίζεται ιερέας της Ίσιδας στην Ελλάδα και μετά μεταβαίνει στην Ρώμη, έγινε το πλέον διαδεδομένο από τον 12ο αιώνα και μετά.
Ο συγγραφέας υποτίθεται αναπαριστά τις τελετουργίες και τα μυητικά μυστήρια της αρχαίας Αιγύπτου, με αποτέλεσμα να επηρεάσει δραστικά τόσο στην ανασκευή των μυστηρίων, όσο και στο να επικρατήσει η αντίληψη ότι γενέτειρα των εσωτερικών μυστηρίων ήταν η Αίγυπτος, αντίληψη που την συναντάμε στην πλειονότητα των μετέπειτα εσωτερικών ταγμάτων στην Ευρώπη, στα Τεκτονικά και ειδικά στον τύπο του Μέμφις – Μισραϊμ, όπως και σε πληθώρα Ροδοσταυρικών Ταγμάτων. Συμπλήρωμα και συνηγορία, απετέλεσε και ένα ακόμα μυθιστόρημα, ο «Σήθος» του Τερασόν που εκδόθηκε το 1731 και έγινε πασίγνωστο στους εσωτερικούς κύκλους, όπου ο ήρωας Σήθος, μεταβαίνει στην Μέμφιδα και μυείται σε κρυφούς χώρους στις πυραμίδες.

Το μυθιστόρημα του Τερασόν, εκτός του ότι επηρέασε τα εσωτερικά τάγματα της εποχής, έδωσε και το σενάριο για το εξέχον έργο του Μότσαρτ, τον «Μαγικό Αυλό». Η ιστορική και αρχαιολογική έρευνα, έχει πλέον ανατρέψει αυτήν την λανθασμένη αντίληψη, καθότι αποδείχθηκε ότι δεν υπήρχαν μυστικά μυητικά μυστήρια στην αρχαία Αίγυπτο, εφόσον όλες οι τελετουργίες ήταν θρησκευτικού χαρακτήρα και ανοιχτές για όλους.

Ο Απουλήιος στην ουσία περιέγραψε Ελληνικά και Ρωμαϊκά μυητικά, αποδίδοντάς τα στην Αίγυπτο, κάτι που δεν ήταν ασυνήθιστο για την εποχή εκείνη, εξαιτίας του γεγονότος ότι η Αίγυπτος είχε περιβληθεί με έναν μυστηριακό μανδύα που κάλυπτε την Μαγεία και μαγικές τελετουργίες. Στο μυθιστόρημα του Απουλήιου, γίνεται μνεία για την μεταμόρφωση του ήρωα σε Όνο και για να ξαναγίνει άνθρωπος, πρέπει να φάει ένα ρόδο, πράγμα που αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο και γιατί οι άνθρωποι δεν τον άφηναν να πλησιάσει τις τριανταφυλλιές, αλλά και γιατί τα αγκάθια τον εμπόδιζαν να πλησιάσει ένα ρόδο.

Το ρόδο, ως το αρχαιότερο σύμβολο που αναπαριστά την θηλυκή αρχή, απασχόλησε πολύ και συνεχίζει να απασχολεί τον κάθε εσωτεριστή. Συνδυασμένο με τον Σταυρό, σύμβολο του υλικού, έδωσε ένα από τα πιο διαδεδομένα και με βαθειά σημασία, εσωτερικό σύμβολο και χαρακτήρισε ένα ολάκερο εσωτερικό κίνημα. Τον Ροδοσταυρισμό.

Είδαμε παραπάνω ότι κυκλοφόρησε το 1260 «το μυθιστόρημα του Ρόδου», το οποίο όμως δεν ήταν το μοναδικό, γιατί με τον ίδιο τίτλο, γράφτηκε μυθιστόρημα και από τον Arnoldus Villanova, τον επονομαζόμενο Doctor Illuminatus, όπως και από τον Ortholanus και από τον Roger Bacon τον 13ο αιώνα, τον επονομαζόμενο Doctor Ad mirabilis.

Τελευταίος που συνέγραψε «Μυθιστόρημα του Ρόδου», ο Nicolas Flamel, διάσημος Παρισινός γιατρός και εσωτεριστής, από το 1330-1413, αφιερώνοντας μάλλιστα το «Μυστικό Ρόδο» στην Αφροδίτη, με το ίδιο πνεύμα που οι χριστιανοί αφιερώνουν το Ρόδο στην Μαρία.

Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής εκείνης, από τον 10ο έως τις αρχές του 14ου αιώνα, ήταν κατά πρώτον η πρωτοκαθεδρία που καταλαμβάνει πλέον ο ορθός λόγος, ο ορθολογισμός –με τον Θωμά τον Ακινάτη μάλλιστα ακόμα και  η δυτική εκκλησία ασπάστηκε πλήρως την Αριστοτέλεια λογική- και δεύτερον, μέσα από την διάδοση των γνώσεων και μάλλιστα Ερμητικών, Αλχημιστικών και Καβαλιστικών, διακρίνουν οι σοφοί τις πλάνες των κυριολεκτικών ερμηνειών που επέβαλε η εκκλησία στους εσωτερικούς μύθους, με αποτέλεσμα να παρατηρείται, στην αρχή μια καλυμμένη σάτιρα για την εκκλησία και στη συνέχεια μια σχεδόν απροκάλυπτη αντιπαράθεση στο δόγμα, συνοδευόμενη από θέσεις και απόψεις που επανεισήγαν παλιές παραδοσιακές αντιλήψεις, κύρια της αρχαιοελληνικής παράδοσης.

Παράλληλα όμως με την καθιέρωση του ορθολογισμού, ως αντίδραση στην πρωτοκαθεδρία του νου, αναδεικνύεται ο μυστικισμός, με τους μεγάλους μυστικούς της Δύσης,  τον Eckart και τον Tauler και με τους Μυστικούς και το  κίνημα των Ησυχαστών στο Βυζάντιο.

Ήδη από τον Μάξιμο τον Ομολογητή (6ος – 7ος αιώνας) είχε τεθεί το θέμα των δύο δρόμων για την αναζήτηση της αλήθειας. Ο πρώτος δρόμος είναι μέσω του Λόγου ή του νου, μέσω της συλλογιστικής. Για να είναι αποτελεσματικός όμως, πρέπει να υπάρχει αντιστοιχία του αισθητού με το νοητό. Αυτό κατά τον Μάξιμο επιτυγχάνεται με την αλληγορία και τον συμβολισμό, άποψη που πασίδηλα φανερώνει τον νόμο των αντιστοιχιών των Ερμητικών, επικυρώνοντας το απόφθεγμα, όπως πάνω έτσι και κάτω.

Ο άλλος δρόμος αναζήτησης της αλήθειας για τον Μάξιμο και για όλους ανεξαιρέτως τους «Μυστικούς», είναι ο δρόμος της εσωτερικής ενόρασης, ο δρόμος της καρδιάς. Ο δρόμος της καρδιάς προϋποθέτει κατά πρώτον, αδιάλειπτη προσευχή. Εδώ, λέγει ο Συμεών ο νέος θεολόγος (10ος – 11ος ), χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Αν σηκώνεις τα χέρια σου στον ουρανό και τα μάτια σου και τον νουν σου και φαντάζεσαι με τον νουν σου θεία νοήματα και τα αγαθά του ουρανού, (μερικές φορές χύνεις δάκρυα και κλαις), να είσαι βέβαιος ότι βρίσκεσαι στο δρόμο της πλάνης. Δεν αποκτάς έτσι τις αρετές και την απάθεια. «Τέτοιοι βλέπουν φως με τα μάτια του κορμιού τους, και αγροικούν ευωδίας και ακούουν φωνάς με τα αυτιά τους κλπ.κλπ.. και σιγά σιγά δαιμονίζονται».

Δεύτερη προϋπόθεση είναι  η καρδιά να στραγγαλίσει το νου και μόνον τότε εξασφαλίζει τη γνώση των αρχών και την ορθή εκτέλεση των θείων εντολών. Η ένωση με το Θεό, έλεγαν οι βυζαντινοί Μυστικοί, γίνεται όταν το πνεύμα επιτύχει να προσελκύσει το νου στο βάθος της καρδιάς, τον στραγγαλίσει, του απαγορέψει τη συνήθη κίνησή του προς τα εξωτερικά αντικείμενα και από την Βαβυλώνα τον επαναφέρει στη Σιών.

Τρίτη και βασικότερη προϋπόθεση που απαιτεί ο δρόμος της καρδιάς, είναι η αποκλειστική αφιέρωση, η αναχώρηση από τα εγκόσμια και ο αυστηρός ασκητισμός.

[Ορφέας]

Αν και δεν είναι του παρόντος να κάνουμε κριτική στον δρόμο της καρδιάς και να δείξουμε γιατί είναι ελλειμματικός, θα σημειώσουμε μόνον ότι για τον συνειδητό αναζητητή, για τον μυημένο, είναι δρόμος ασυμβίβαστος και απορριπτέος, καθότι με το να προϋποθέτει αναχωρητισμό και ασκητισμό, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το καθήκον του κάθε ανθρώπου, όπως το αντιλαμβάνεται ο Εσωτερισμός, που είναι, μετά τον σεβασμό προς το θείο, η αγάπη προς την πατρίδα και τον πλησίον και η τρυφερά αφοσίωση στην οικογένεια.

Για τους Μυστικιστές κάθε εποχής, ο δρόμος της καρδιάς, με την απάρνηση του κόσμου αυτού, με την φλογερή και με πάθος αγάπη και την  αποκλειστική αφιέρωση στο θεό, γίνεται ο δρόμος που –υποτίθεται- επαναφέρει τον ασκητή στην αγκαλιά του θεού, σώζοντας την ψυχή του…

Για τον μυημένο όμως, κάθε ικανοποίηση των παθών και κάθε υποχώρηση χάριν ιδιοτέλειας ή άρνησης εκτέλεσης του καθήκοντος, θεωρείται ελάττωμα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιδιοτέλεια από το να νοιαζόμαστε μόνον πως θα σώσουμε την ψυχούλα μας, αδιαφορώντας για ολάκερο τον κόσμο.

Ως αληθείς εσωτεριστές, εργαζόμαστε ακατάπαυστα για την βελτίωσή μας, συνηθίζοντας το πνεύμα μας  στην σύλληψη των υψηλών ιδεών της αρετής, της δόξας και του καθήκοντος. Οι αρετές βάβαια, οι οποίες για τον αμύητο κόσμο θεωρούνται σπάνια  προσόντα, για  τους αληθείς ζηλωτές του Εσωτερισμού είναι απλή εκπλήρωση καθήκοντος.

Ως μυημένοι των αρρήτων μυστηρίων και κληρονόμοι της ανεπανάληπτης σοφίας των προγόνων μας και πειθόμενοι στα "ρήματα" εκείνων, δεν αδημονούμε να αποχαιρετήσουμε τον κόσμο και να απαλλαγούμε από αυτόν, αλλά έχουμε σαν πρώτη προτεραιότητα να γνωρίσουμε τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ, και με την εργασία μας να τον καταστήσουμε καλύτερον.

Ήδη μια θεώρηση του κόσμου ξεχασμένη για πολλούς αιώνες, με την πλημμυρίδα των έργων της Ελληνικής γραμματείας που κατέκλυζε την Ευρώπη, η χαρωπή θεώρηση της ζωής και της φύσης που η Ελληνική κοσμοθέαση είχε αναδείξει, επανέρχονταν και προανήγγειλε την αυγή για το μεσαιωνικό σκοτάδι που κάλυπτε τον Δυτικό κόσμο.

Ο 14ος αιώνας ξεκίνησε με τον βίαιο διωγμό των Ναϊτών το 1307 και σύντομα ήρθε και η σειρά και για τους άλλους φορείς και αποκαλυπτές της γνώσης, της καταδιωγμένης αλήθειας. Το 1317 ο πάππας Ιωάννης ο 12ος εξέδωσε βούλα (ισοδύναμο με τον ορθόδοξο αφορισμό) ενάντια στους Αλχημιστές και η ιερή εξέταση ξεκίνησε να φωτίζει τον κόσμο με τις φλόγες που ανέδυαν τα βασανισμένα και καμένα κορμιά διδασκάλων, διανοουμένων, θεραπευτών, μαιών και όσων είχαν την ατυχία να γεννηθούν με κόκκινα μαλλιά ή να έχουν κρεατοελιές…

Παρά τις απάνθρωπες όμως διώξεις, η γνώση εξαπλώνεται πλέον ραγδαία και αυτό χάρη στις μυστικές εταιρείες που συστήνουν οι φωτισμένοι διδάσκαλοι. Το 1410 ή 1413 ιδρύεται το Τάγμα των Ροδοσταύρων, το 1430 ο Φίλιππος της Βουργουνδίας ιδρύει το Τάγμα των Ιπποτών του Χρυσόμαλου Δέρατος, ακολουθεί ο Cornelius Agrippa το 1507 και στη συνέχεια  ένας μεγάλος αριθμός μυστικών σχολών και οργανώσεων, που όρισαν σαν πρωταρχικό τους μέλημα και σκοπό, την αφύπνιση των ανθρώπων , προβάλλοντας  ως κεντρικό ρητό το απόφθεγμα από την «Νέα Ατλαντίδα» του RC  Bacon (1624), «Tempora patet occulta veritas” , «Με τον καιρό η κρυμμένη αλήθεια θα εμφανιστεί στο φως».

Ο Francis Bacon μαζί με τον Fludd, είναι  οι ιδρυτές της Αγγλικής εταιρείας των Ροδοσταύρων και κατά τα πρότυπα των Βέλγων RC και φυσικών, αδελφών Van Helmont, διαχώρισαν την αδελφότητα σε δύο ρεύματα. Ένα εσωτερικό με πρώτο Μάγο τον Fludd, όπου συνέχιζαν την ενασχόληση με τα Ερμητικά, την Αλχημεία και την Καμπαλά και έναν εξωτερικό, όπου προωθούνταν η ενασχόληση και η ανάπτυξη των θετικών επιστημών.

Το εξωτερικό ρεύμα του RC που διεύθυνε ο Bacon, θα αποτελέσει το 1645 το «Αόρατο Κολλέγιο», μυστικό στην αρχή λόγω των διώξεων, θα εμφανισθεί λίγα χρόνια αργότερα δημόσια, με την ονομασία Gresham’s College, προάγοντας τους σκοπούς των Ροδοσταύρων, όπως καθορίζονται μέσα στο έργο του Bacon “Νέα Ατλαντίς», δηλαδή η ανακαίνιση της επιστήμης με την ουσιαστική παρατήρηση και μελέτη των φαινομένων της φύσης.

Διάσημα ονόματα, όπως ο φιλόσοφος Lock, ο αρχιτέκτονας Sir Cristophe Wren, ο φιλόσοφος και διοικητής της Σκωτίας Sir Robert Moray, επιφανή μέλη του Κολλεγίου θα το καταξιώσουν παγκόσμια. Η Ροδοσταυρική αυτή Ακαδημία, θα μετονομαστεί το 1620 σε Academy και το 1662 ο Κάρολος ο 2ος με την βοήθεια του τότε προέδρου της Boyle, θα την αναγνωρίσει επίσημα με την ονομασία Royal Sosiety και με το όνομα αυτό –που αναφέρεται μέχρι σήμερα- θα γίνει το αληθινό εργαστήριο παραγωγής επιστήμης, αναδεικνύοντας τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας.

Ο Bacon –που θεωρείται και ο συγγραφέας των έργων του Σέξπιρ- στο έργο του «Νέα Ατλαντίς», φανερώνεται ως ο ανακαινιστής του τάγματος των Ροδοσταύρων, ο βαθύτατος γνώστης της φύσης, ένας αληθινός επιστήμων αλλά και ο τολμηρός νεωτεριστής που εισάγει επίσημα τον ορθολογισμό, εδραιώνοντας την φιλοσοφική επαγωγική σκέψη, δίνοντας πλέον την πρωτοκαθεδρία στην Λογική, την λογική που η αναγεννημένη Δύση ξαναανακάλυψε στον Αριστοτέλη. Ο ορθός λόγος, γίνεται η καρδιά του έργου του Bacon, «Novum Organum», βιβλίο που τονίζει τα έργα λογικής του Αριστοτέλη, που τιτλοφορούνταν Όργανον.

Το βιβλίο «Νέα Ατλαντίς» κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του Bacon, όμως η πρώτη του έκδοση είχε στο εξώφυλλό του τις δύο στήλες του Ηρακλή, με τα γράμματα B και J. Παράλληλα βρίθει συμβόλων, όπως ο γνώμονας, η στάθμη, Ήλιος – Σελήνη, κυβικός λίθος, πεντάκτινος αστέρας κλπ, σύμβολα που ευθέως παραπέμπουν σε Τεκτονισμό.

Κατ’ εκείνα τα χρόνια το όνομα Ροδόσταυρος, εκτός του γεγονότος ότι είχε κατασυκοφαντηθεί από εκκλησιαστικούς κύκλους, μετά την έκδοση των επαναστατικών Ροδοσταυρικών μανιφέστων, την πρώτη δεκαετία του 17ου αιώνα, άρχισε να θεωρείται αρνητικό και από την πολιτική αριστοκρατία.

Έτσι, σιγά σιγά εγκαταλείφθηκε και αντικαταστάθηκε από τον γενικό όρο, «Σοφοί». Ως σοφοί κατά κανόνα συναντώνται οι εργάτες του έργου της Αλχημικής μεταστοιχείωσης, αλλά στην ουσία, έτσι αποκαλούνται όλοι οι ενασχολούμενοι με τις ερμητικές επιστήμες. Αυτή η νέα ορολογία που επικράτησε –αν και ο όρος «σοφός» συναντάται πολύ πρώιμα στα Αλχημιστικά έργα- έφερε και κάποια σύγχυση στην έρευνα της ιστορικής εξέλιξης των εσωτερικών ταγμάτων.

Χαρακτηριστική είναι η θέση που ανευρίσκεται στο Long Livers του Gould του 1725, που μας πληροφορεί ότι στην εισαγωγή της Μυστικής ιστορίας του Τεκτονισμού, οι Ροδόσταυροι και οι Τέκτονες αναφέρονται ως αδελφοί της ίδιας αδελφότητας και Τάγματος.

Ο λόγος που υφίσταται αυτή η διαφοροποίηση Ροδοσταύρων και Τεκτόνων, είναι όχι το ότι οι σοφοί εκείνης της εποχής βρήκαν καταφύγιο στις συντεχνίες των οικοδόμων, αλλά το ότι, η ενάσκηση με την Αλχημεία είχε δυστυχώς αλλοιωθεί και οι εργάτες του έργου, αντί να εργάζονται για την ατομική τους μεταστοιχείωση, εξαπατήθηκαν από την φιλαργυρία τους και επιδίωκαν μάταια οι δυστυχείς να μεταστοιχειώσουν την ύλη.

Στο βιβλίο “Wassenaer’s Historishe Verhaal” του με αρχικά αναφερόμενου συγγραφέα, L.D.V.Z. ,αναφέρεται: «Σεις οι ίδιοι είσθε η φιλοσοφική λίθος, η ίδια σας η καρδιά είναι η πρώτη ύλη που πρέπει να μετουσιωθεί σε καθαρό χρυσό». Αυτή είναι η αληθινή φόρμουλα του έργου, η καθαγίαση του εσωτερικού ανθρώπου και πάρεργόν της, η άσκοπη προσπάθεια μεταστοιχείωσης της κοινής ύλης σε εξευγενισμένη.

Η πραγματοποίηση όμως του έργου, προϋπέθετε την μελέτη του βιβλίου Μ, του βιβλίου Mundi, του βιβλίου του κόσμου. Αυτό το συμβολικό βιβλίο, το αληθινό βιβλίο του νόμου, ο Παράκελσος στο Paragranum το ονομάζει, «ψυχή του κόσμου», «ζωή της φύσης», «ens astrale”.

Στους εκατό δυστυχώς, μόλις ένας κατανοούσε το αληθινό έργο. Η παρερμηνεία του Αλχημικού έργου, ήταν αυτή που εξανάγκασε τους σοφούς να αντικαταστήσουν σταδιακά τα Αλχημικά σύμβολα με Τεκτονικά, γεγονός που παρατηρήσαμε στα πρώιμα έργα των σοφών.

Ο καθηγητής Bolland, γράφει στο Orphische Mysterien, «Κατά την αλλαγή του Ροδοσταυρισμού σε ελευθεροτεκτονισμό, η συμβολική γλώσσα της αρχιτεκτονικής έλαβε τη θέση της συμβολικής γλώσσας της Αλχημείας, που ενθύμιζε μια προέλευση την οποίαν απαρνούνται όλο και περισσότερο. Ο Ροδοσταυρισμός και ο φιλελευθερισμός του που δεν ήταν αρεστός στην Αγγλία, εγκαταλείφθηκε και χρησιμοποιήθηκε σαν αποκλειστικά αρχιτεκτονικός συμβολισμός, ο οποίος αληθινά σχετιζόταν με τον Ροδοσταυρισμό, αλλά μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να προσδώσει μια προέλευση αρχαίας Αγγλικής σοφίας.

Χωρίς αμφιβολία, το να ισχυριζόμαστε ότι ο ελευθεροτεκτονισμός του 17ου αιώνα προέρχεται από την αρχαία συντεχνία των οικοδόμων, είναι μια απάτη, είναι μάλλον μια νέα διασκευή των αρχαίων μυστηρίων που εισήχθησαν από τους Σοφούς, μορφωμένους Νεοπλατωνικούς του 17ου αιώνα».

Αντίστοιχα διαβάζουμε από ένα άρθρο της Daily Journal της 5-9-1730, «Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει μια ξένη οργάνωση, από την οποία οι Άγγλοι Ελευθεροτέκτονες, που ντρέπονται για την αληθινή καταγωγή τους, αντιγράψανε μερικές τελετουργίες και αγωνίσθηκαν πολύ για να πείσουν τον κόσμο ότι ήταν απόγονοί της, αν και δεν πήραν από αυτήν παρά μερικά σημεία δοκιμασιών ή μύησης. Τα μέλη αυτής της εταιρείας έφεραν το όνομα Ροδόσταυροι και οι αξιωματικοί της που ονομάζονταν επίσης, Σεβάσμιος διδάσκαλος, Επόπτες κλπ, έφεραν κατά τις τελετές των έναν κόκκινο σταυρό ως σημείο αναγνώρισης».

Η ηθελημένη ή αθέλητη αποκοπή από τις ρίζες, έχει πάντα σαν αποτέλεσμα την αποστέρηση από την ουσία του πνεύματος και οδηγεί στον εκφυλισμό της τυπολατρίας του γράμματος. Αναφέρονται από το παρελθόν, αλλά ανευρίσκονται εύκολα σήμερα, στοές που έχουν εκπέσει στην τυπολατρία του νεκρού γράμματος και έχουν απομακρυνθεί από την ζωοποιό ουσία του πνεύματος.

Τέτοιο θλιβερό παράδειγμα μία από τις Στοές Vredendal των κάτω χωρών, η Στοά του Άμστερνταμ που ιδρύθηκε το 1529, τέθηκε σε ύπνο το 1601 και επανενεργοποιήθηκε στην Χάγη το 1637 με την ονομασία Frederik’s Vredendal, όπως δείχνει η ιδρυτική πράξη που έχει κατατεθεί στην αίθουσα ρητορικής  De Rozenstok. Η στοά αυτή ήταν κυρίως μια συγκέντρωση των φίλων του κυβερνήτη, ο οποίος ελάχιστα ενδιαφέρονταν για πνευματικά θέματα. Παρότι γιόρταζαν τον Αγ. Ιωάννη, στην ουσία όμως, οι κυριότερες ενασχολήσεις ήταν οι διασκεδάσεις και τα συμπόσια.

Παρότι αποδείχθηκε πολλές φορές ότι η μελέτη του Ερμητισμού και της Αλχημείας προορίζεται για λίγους, πόσο μάλλιστα η υψηλή φιλοσοφία της Καμπαλά που είναι για ακόμα λιγότερους, παρότι είχε διαδοθεί η αντίληψη ότι δήθεν οι Σοφοί κατάλαβαν ότι δύσκολα θα μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα και βαθύτερα νοήματα και έτσι αρκέστηκαν σε μαθήματα καθήκοντος, φιλανθρωπίας και ηθικών επιταγών, οι πραγματικοί σκοποί ίδρυσης Ταγμάτων και Στοών, είναι τελείως διαφορετικοί.

Ο αληθής Τέκτονας διδάσκαλος, ο Γ. Γ. Γουίλμχερστ στο βιβλίο, «το κρυμμένο νόημα του τεκτονισμού», έγραφε:

«Είναι άτοπο να σκεφτόμαστε ότι μια ευρεία οργάνωση όπως ο Τεκτονισμός, έχει σαν σκοπό να διδάξει το συμβολικό νόημα λίγων απλών εργατικών εργαλείων, ή να εντυπώσει αρετές ή να ενισχύσει απλές ηθικές αρχές… Η Συντεχνία έχει σίγουρα κάποιον ευρύτερο στόχο από την απλή ενστάλαξη της εφαρμογής κοινωνικών αρετών. Ο Τεκτονισμός είναι ένα μυσταγωγικό σύστημα, που διαθέτει μία προς τα έξω και ορατή πλευρά και μία προς τα μέσα , νοητική και πνευματική πλευρά».

«Διάλεξε για Λίθο εκείνον μέσα από τον οποίο οι βασιλιάδες τιμούνται στο στέμμα τους και μέσα από το οποίο οι γιατροί θεραπεύουν τους αρρώστους τους, γιατί αυτός είναι κοντά στην φωτιά», συμβούλευε το Rosarium Philosophorum.

Προβάλλοντας τις εσωτερικές διεργασίες στην ύλη, ο εργάτης της Τέχνης έβλεπε έξω από αυτόν να υφίσταται ο μετασχηματισμός. Λίγοι όμως ήταν αρκετά έξυπνοι για να καταλάβουν ότι, αυτός ήταν ο δικός τους μετασχηματισμός. Έτσι, οι σοφοί εργάζονταν για τον μετασχηματισμό του εαυτού τους. Οι ανόητοι όμως, ματαιοπονούσαν άσκοπα να μετασχηματίσουν την ύλη…

Σε κάθε μυητική διαδικασία, ο μυούμενος έρχεται σε επαφή με αλληγορίες και σύμβολα. Τα σύμβολα έχουν το μεγάλο πλεονέκτημα να μπορούν να ενώνουν ετερογενείς ή ακόμα και ασύμμετρους μεταξύ τους παράγοντες, σε μια μοναδική εικόνα. Με την παρακμή της αλχημείας, η συμβολική ένωση του πνεύματος και της ύλης κατέρρευσε, με αποτέλεσμα να βρίσκεται ο σύγχρονος άνθρωπος  ξεριζωμένος μέσα σε έναν κόσμο από τον οποίον έχει αφαιρεθεί η ψυχή.

Ο Σοφός έβλεπε την ένωση των αντιθέτων μέσα από το σύμβολο του δέντρου. Έτσι δεν είναι παράξενο που το ασυνείδητο του σημερινού ανθρώπου, που δεν αισθάνεται πια άνετα μέσα στον κόσμο και δεν μπορεί να βασίσει την ύπαρξή του, ούτε στο παρελθόν που δεν υπάρχει πια, ούτε στο μέλλον που δεν έχει έλθει ακόμα, χρειάζεται να επανέλθει στο σύμβολο του κοσμικού δέντρου που είναι ριζωμένο σε αυτόν τον κόσμο και φτάνει μέχρι τον ουρανό –το δέντρο που είναι επίσης ο άνθρωπος.

Μέσα στην ιστορία των συμβόλων, αυτό το δέντρο που είναι η Στοά, θεωρείται ο ίδιος ο δρόμος της ζωής. Μια ανάπτυξη προς εκείνο που υπάρχει αιώνια και δεν αλλάζει, που ξεπηδά από την ένωση των αντιθέτων, και που με την αιώνια παρουσία του, κάνει εφικτή αυτήν την ένωση.

Φαίνεται πως ο άνθρωπος, που αναζητά μάταια την ίδια του την ύπαρξη και βγάζει μια ολόκληρη φιλοσοφία μέσα από αυτήν, μόνον μέσα από μια εμπειρία της συμβολικής πραγματικότητας, μπορεί να βρει τον δρόμο του προς έναν κόσμο στον οποίο δεν θα είναι πια ξένος.

Η εργασία της ανοικοδόμησης, το έργο της μεταστοιχείωσης είναι εφικτό για τον επιμελή εργάτη. Τα ρητά του κάλλους της Ερμητικής επιστήμης μαζί με τα απόρρητα της ισχύος της ανοικοδόμησης και της Αλχημιστικής μεταστοιχείωσης, αληθώς υπόσχονται την κοινωνία της αρρήτου Σοφίας των ανώτερων μυστηρίων της Καμπαλλά, της δημιουργίας, της ίδιας της θεότητας, του ανθρώπου.

[Avaris]

Δεν έχω λόγια.....


Το λιγότερο που μπορώ να πω για την ώρα, είναι ένα Μεγάλο Ευχαριστώ Ορφέα.....



Ουσιαστικά, με αυτό το Μνημειώδες Έργο σου είναι σαν να ειπώθηκε αποφασιστικά και με σαφήνεια προς όλες τις κατευθύνσεις :



                    ".....Ο κύβος Ερρίφθη.....


                                                         διαβαίνουμε τον Ρουβίκωνα....  "



Νάσαι καλά Αδελφέ....

[Rose]

Αγαπητέ Ορφέα,

η εργασία σου όντως είναι συγκλονιστική από κάθε άποψη.  Μας δείχνει ξεκάθαρα, πως ο αγώνας για την Ελευθερία του πνεύματος και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πέρασε από χέρι σε χέρι μέχρι την εποχή μας.

Νομίζω πως ήδη βρισκόμαστε στο κατώφλι μια νέας κατεύθυνσης όσον αφορά τoν εσωτερισμό, μια και οι ανάγκες του ανθρώπου έχουν αλλάξει.  Δεν υπάρχει πια ιερά εξέταση να κυνηγάει την Γνώση, όμως υπάρχει προκατάληψη, δεισιδαιμονίες, και πολλές μα πολλές φοβίες...

Ο δυτικός άνθρωπος έχει αρρωστήσει ψυχικά, και καλείται πρώτα από όλα σε άμεση αυτοψυχανάλυση δηλαδή αυτογνωσία.  Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που εισέρχονται σε σχολές εσωτερισμού ή τάγματα, είναι για να θεραπευτούν.

Ο τρόπος ζωής μας, έχει σκλαβώσει την ύπαρξή μας, και η ψυχή μας αγωνιά να βρει κουράγιο, και δύναμη να απελευθερωθεί, από δεσμά, που επιβλήθηκαν ασυνείδητα πάνω μας.

Ταυτόχρονα, καλούμαστε να εκπαιδευτούμε στο μεγαλύτερο μάθημα ως ανθρωπότητα, την συνεργασία, και την αλληλοβοήθεια, μια και η κοινωνία μας είναι άκρως ανταγωνιστική, με σημαία, «ο θάνατος σου, η ζωή μου».

Ο άνθρωπος όμως είναι μία νοήμων ύπαρξη και όλοι γνωρίζουμε πως οι σκέψεις μας καθορίζουν την πραγματικότητά μας.  Αν λοιπόν, κατανοήσουμε τις βασικές αρχές που οδηγούν σε μία ενάρετη, ανθρωπιστική, και ελεύθερη κοινωνία, νομίζω πως θα έχουμε και την δυνατότητα να υλοποιήσουμε, το 'Οραμα του Ροδοσταυρισμού, μία Πνευματική Κοινωνία.

Είναι πράγματι ουτοπία να επιδιώκουμε τον παράδεισο επί της Γης, αλλά όσο δυναμώνει το ποσοστό των ανθρώπων που αγανακτούν και ψάχνουν λύσεις, τόσο και θα δημιουργούνται τα κατάλληλα ρεύματα που θα ενώσουν τους ανθρωπιστές, και θα συνδημιουργήσουν τα θαυμαστά εκείνα έργα, έτσι ώστε να δικαιώσουν τον άνθρωπο, πως είναι όντως ένας θεός.

Η ιστορία ας δικαιώσει τον αγώνα μας.  Γένοιτο!

[Ιεροφάντης]

  Εξαιρετική η εργασία σου φίλε Ορφέα ! Άξιος ο κόπος σου !

Εύχομαι μόνο το κάλεσμα για αναγέννηση στην σύγχρονη εποχή να βρει την ορθή απήχηση που του αναλογεί .

Διότι ζούμε στον 2ερο συναπτό μεσαίωνα . Έναν μεσαίωνα αθέατο και πολύ ποιο επικίνδυνο από τον προηγούμενο που ελέγχει κάθε μορφή αντίστασης...

Αξίζει για μια παραδεισένια πράξη να κατέλθει στα άδυτα του Άδου κανείς...

Χαίρε!

[Rose]

Αγαπητέ Ιεροφάντη,

καλωσόρισες στην Ροδοσταυρική μας παρέα. 'Οντως διανύουμε δύσκολη εποχή αλλά εφόσον πάρουμε κουράγιο, και συνεχίσουμε τον αγώνα της Αφύπνισης, η Δικαίωση δεν θα αργήσει να έρθει, είτε ατομικά είτε συλλογικά.

[Ιεροφάντης]

 Αγαπητή Rose καλώς σας βρήκα !

Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι σε ένα έξοχο Φόρουμ σαν και το δικό σας... Σπανίζουν οι γνήσιες προσπάθειες στις μέρες μας...

Μου αρέσει η αισιοδοξία σου... Πρέπει να είμαστε δυνατοί

[Ορφέας]

  Διότι ζούμε στον 2ερο συναπτό μεσαίωνα . Έναν μεσαίωνα αθέατο και πολύ ποιο επικίνδυνο από τον προηγούμενο που ελέγχει κάθε μορφή αντίστασης...

    Πρώτον φίλε Ιεροφάντη, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και καλωσόρισες.... Δεύτερον, περιγράφεις την σημερινή κατάσταση του κόσμου με φράσεις που δυστυχώς αντικατοπτρίζουν πλήρως την οικτρή πραγματικότητα. Ίσως όμως υπάρχει ακόμα ελπίδα, καθότι όπως υπόσχεται και το ρητό, "το πιο πυκνό σκοτάδι υπάρχει λίγο πριν το χάραμα".

[ΣΕΡΑΠΙΣ]

Θερμοπύλες

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ' οι Μήδοι επι τέλους θα διαβούνε.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1903)

[Rose]

Θερμοπύλες

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Η εποχή καλεί τους φύλακες... καλεί τους πολεμιστές... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και ευχαρίστηση από το να αγωνίζεται κανείς για την Ελευθερία... Ας πάρουμε κουράγιο, γιατί ο δρόμος είναι ανηφορικός... και ας ελαφρύνουμε το βάρος, δια της αλληλοσυμπαράστασης και της συνεργασίας.

[Ορφέας]

Θερμοπύλες

..........................
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ' οι Μήδοι επι τέλους θα διαβούνε.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1903)

    Οι Μήδοι θα διαβούνε κι ίσως κάψουν τα ιερά και  βεβηλώσουν τα όσια, πανηγυρίζοντες για λίγο μια μάχη με προδοσία κερδισμένη, (από Εφιάλτες και από το ιερατείο που προφήτευε πως είναι μάταιος ο αγώνας). Ο πόλεμος όμως δεν έχει κριθεί και οι Μήδοι, θα βρουν ξανά τους φύλακες μπροστά τους σε Σαλαμίνες και σε Πλαταιές και εκεί, χωρίς να βρούνε άλλον Εφιάλτη, θα τρέπονται αλλόφρονες και ντροπιασμένοι μακριά για να σωθούν.