'Αρθρα Εσωτερισμού > Εσωτερισμός
εσωτερικος αποσυμβολισμος σε ομηρικο υμνο
Rose:
--- Παράθεση από: ΣΕΡΑΠΙΣ στις Οκτωβρίου 31, 2009, 12:47:27 ---Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ
--- Τέλος παράθεσης ---
Το πρόβλημα με τους συμβολισμούς των μυήσεων, και στην προκειμένη περίπτωση του Τεκτονισμού, δηλαδή, στο σημείο, που το τυπικό της μύησης αναγγέλλει, πως "ο πραγματικός εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός", χρειάζεται να επεξηγείται και να αναλύεται έτσι ώστε να μην βγαίνουν άλλα συμπεράσματα.
'Ομως δυστυχώς αυτό δεν γίνεται γιατί δεν υπάρχει διδασκαλία στον Τεκτονισμό. Έτσι πολλά ερωτηματικά μένουν μετέωρα ανεξήγητα, και έτσι, όντως, μπορεί να καταφύγουν πολλοί ενασχολούμενοι με τον Τεκτονισμό, σε τελείως λάθος συμπεράσματα.
Έτσι πχ η έκφραση:
Για να κατακτήσουμε την Πνευματική μας Ελευθερία και Χρηστότητα, "Ο αγώνας είναι εσωτερικός, ένας αγώνας ανάμεσα στον Θεό και το θηρίο μέσα μας", μπορεί να μεταφραστεί ως ένα ενοχικό σύνδρομο, πως "Για τα πάντα φταίμε εμείς", που δεν είναι αλήθεια.
Δεν φταίει ένα παιδί για την καταστροφή του πλανήτη και της ανθρωπότητας που έχει κληρονομήσει, όμως ένα παιδί καλείται να ενηλικιωθεί, έτσι ώστε μια μέρα να αναλάβει την ευθύνη να σώσει όχι μόνο την δική του ζωή από την αυτοκαταστροφή, αλλά να αναλάβει και την ευθύνη όλο και μεγαλύτερων ομάδων, όπως η οικογένεια, η τοπική κοινωνία, ή ακόμα όλη η ανθρωπότητα...
'Οσο μεγαλύτερες ευθύνες, αναλαμβάνει το κάθε παιδί μέσα μας, τόσο και περισσότερο ενηλικιώνεται, πνευματικά...
Χωρίς το βάρος του Σταυρού, δεν ανθίζει το Ρόδο μέσα μας...
ΣΕΡΑΠΙΣ:
Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ. Το αντίστροφο, είναι όλη η αιτία και πηγή του κακού σε όλη την ανθρωπότητα. όλων των ασθενιών όλων των εγκλημάτων, όλων των συγκρούσεων των εσωτερικών, όλων των ανασφαλειών, όλων των διακοπών λογικής και συναισθήματος, όλων των πόνων, των δυστυχιών, των πολέμων, όλων των εσωτεριστών που παρανόησαν, σκεπτομένων και μη, όλων των εξαρτήσεων, πάσης προέλευσης. Και είναι η αιτία και πολλών σωματικών ασθενειών που εξωτερικεύονται στον υλικό μας φορέα.
Ο ΕΥΑΤΌς ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟς ΜΑΣ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ, ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΡΙΚΟ ΚΑΙ Ο Η ΕΡΩΜΕΝΟΣ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟς ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΝΟΝ ΚΑΙ Η ΟΥΣΙΑ, ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ, Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ. Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ
Rose:
Συμφωνώ αδελφέ μου,
είναι σημαντικό να μην χρησιμοποιούμε τέτοιες σκληρές φράσεις όπως ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ κτλ... ενώ αν πούμε πως Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ, όπως επισήμανες, θα έχουμε ίσως μία άλλη ανθρωπότητα... μία καλύτερη ανθρωπότητα...
Η φράση επίσης "Πατήρ Πάντων είναι ο Πόλεμος" παρεξηγήθηκε, από την προαγωγή του Ελεύθερου και Αδογμάτιστου διαλόγου, στο να χρειάζεται ένας Πόλεμος για την προαγωγή της εξέλιξης, που το τελευταίο συμπέρασμα έφερε πολλές οδύνες σε όλη την ανθρωπότητα...
Γι' αυτό το λόγο κάποιοι επέμεναν να κρατούν τα μυστήρια κρυφά, γιατί παρεξηγούνται, όμως αντί να κρατάμε τα μυστήρια κρυφά, θα ήταν καλύτερα να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, και όλες τις κατάλληλες διευκρινήσεις, έτσι ώστε να μην κάνουμε άλλα λάθη... Δεν μας παίρνει για άλλα λάθη... Είμαστε πλέον ΟΡΙΑΚΑ...
Kαζαντζακικός:
το θεμα της παρεξηγησης των εννοιων...
ειναι προιον βλακειας....
η μηπως προπαγανδα ανθρωπων που στοχο εχουν να βλαψουν το αδογματιστο πνευμα...?
το εχουμε πει πολλες φορες, αδερφε ορφεα, ας το πουμε αλλη μια...
το συστημα οταν δει πως εισαι σκαφτιας, πρεπει αυτο να σου πει σε ποια χωματα θα σκαψεις...
θα σε κουμπωσει οπου θελει αυτο....
αρα γιατι να μην σε κανει εναν ενοχικο δουλο που θα ζει το ονειρο του σκλαβου, στην απολυτη ματαιοδοξια του αυτη η κακομοιρη ταχα εσωτεριστικη ορντιναντσα, θα φαντασιωνεται πως ειναι ο σκαφτιας του Αυτοκρατορα...
και ετσι μια νικη ακομη για το συστημα, αντικατασταση του μεσσια της παιδικης ηλικιας με αλλονα αφεντη και με την τραγικη συγκαταθεση του ιδιου του ατομου..
Διαμαρτυρομενοι Τεκτονες... δυο εννοιες βαθειες... αλλα αναγκαιες..
Ορφέας:
Στο ξεκίνημα των άθλων του ο ήρωας Περσέας, τολμηρός, ριψοκίνδυνος και προσποιούμενος τον άφοβο, ξάφνου συνάντησε έναν φοβερό κατασκότεινο εχθρό, που τούμιαζε σαν δίδυμος αδελφός. Έσυρε το ξίφος του τότε - το ίδιο και ο σκοτεινός εχθρός - και ξεκίνησε μια τιτάνια μονομαχία ζωής και θανάτου. Όλη μέρα μάχονταν και ο σκοτεινός εχθρός δεν έδειχνε κανένα σημάδι κόπωσης. Η αμφιβολία άρχισε να ξεπηδά στο μυαλό του ήρωα, καθώς το σούρουπο έφερνε και μια τεράστια κόπωση που τον κατέβαλε. Βράδυασε και ο αγώνας συνέχιζε πιο λυσσασμένα. Σαν σε αναλαμπή, μέσα στην μανία της μάχης, ο ήρωας παρατήρησε ότι, όταν δέχονταν κάποιο χτύπημα, πονούσε αφόρητα, αλλά και όταν κατάφερνε κάποιο χτύπημα στον σκοτεινό αντίπαλο, ένοιωθε τον ίδιο πόνο ακριβώς.
Κόντευε να ξημερώσει, όταν ο ήρωας συνειδητοποίησε.... Έριξε το σπαθί του στο χώμα - το ίδιο έπραξε και ο σκοτεινός αντίπαλος -παράτησε την ασπίδα του - το ίδιο και ο σκοτεινός -, έτρεξε, αγκαλιάστηκαν και έγιναν ....Ένα!!!!
Έκτοτε ο ήρωας Περσέας έγινε ανίκητος....
Η αναφορά στον Σκοτεινό, είναι κοινή σε όλες τις μυθικές παραδόσεις. Ο Γιλγαμές έχει τον δίδυμο σκοτεινό και φοβερό Εκκιντού, ο Ράμα τον πίθηκο Χανουμάν, ο Ηρακλής τον Ιφικλή, ο Κάστωρας τον Πολυδεύκη και όταν συνεργάζονται οι δύο, γεννιέται ο Ήρωας και επιτελεί άθλους. Δυστυχώς οι εβραίοι βέβηλοι των μυστηρίων, αμύητοι όντες, παρουσίασαν τον εσωτερικό αυτόν μύθο - Ιακώβ και Ησαύ - τελείως διαστρεβλωμένο, όπου μάλιστα ο Ιακώβ εξαπατά τον δίδυμό του Ησαύ, με αποτέλεσμα να αποκοπεί από αυτόν και να καταντήσει αδύναμος, αναπτύσσοντας την πονηριά και την απάτη πλέον. Αυτό το αλλοιωμένο πρότυπο παρέλαβε ο ιουδαιοχριστιανός και συνσδυάζοντάς το με την σατανοποίηση των φυσικών ενστίκτων, έφτασε στην αποτρόπαια και νοσηρή διάσπαση, η οποία τον γέμισε μίσος και φθόνο για οτιδήποτε υγιές, ωθώντας τον να επιδιώκει με μανία να μάχεται την ζωή και να πασχίζει να μολύνει και τους υγιείς, για να νοιώσει λιγώτερο και μικρότερο τον πόνο της αρρώστειας του, ικανοποιούμενος από τον πόνο των άλλων.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση