Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Αποσυμβολισμός

Λογική Vs Διαίσθησης!

(1/4) > >>

Avaris:
Πόσες φορές δεν μας τυχαίνει να αναλύουμε λογικά μια κατάσταση, η ανάλυση να αποφαίνεται ξερά πως πρέπει να γίνει "ετούτο" αλλά κάτι μέσα μας που συνηθίζουμε να το αποκαλούμε "Διαίσθηση" μας επιτάσσει να πράξουμε "κάτι άλλο"!!!

"Κάτι άλλο", το οποίο είναι πάντα "αστήριχτο" (λογικά), μάλιστα συνήθως "αντιτίθεται" στην Λογική Εξέταση, αλλά που όμως μας προτρέπει έντονα να προτιμήσουμε την "Δράση" που προτείνει η "Διαίσθηση" απο αυτήν που προτείνει η "Λογική"......

Δύο "αντιμαχόμενα στρατόπεδα"......

Καμιά φορά πάλι, "θολωμένοι" απο τα τεκταινόμενα, δεν ξέρουμε καλά καλά ποιά είναι η "πρόταση της Λογικής" και ποιά της "Διαίσθησης"....

Τόσο πολύ εμπλέκεται το συναίσθημα, τα ένστικτα, τα πάθη και "θολώνει" η κρίση του ατόμου.....

Άραγε "διαχωρίζονται" αυτά τα δύο?

Είναι το ένα "ανώτερο" και "ισχυρότερο" του άλλου?

Ή είναι "εφικτό" (μήπως και απαραίτητο?) να συνεργάζονται ως συμπληρωματικός σύμβουλος το ένα του άλλου?

Μήπως σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να παίρνει τα "ηνία" το ένα και σε άλλες το άλλο?


Εδώ έχω την αίσθηση πως


                          "....η Διαίσθηση κατακτάει αυτοκρατορίες, μα η Λογική καλείται να τις κυβερνήσει και να τις διατηρήσει...."

Trithemius:
Πιστεύω πως η λογική συνδέεται κι εκφράζει το τι είναι βολικό και αρεστό στο σώμα μας. Από την άλλη πλευρά όμως, η διαίσθηση εκφράζει αυτό που είναι αρεστό στο πνεύμα μας. Η λογική απαιτεί κάποιον ικανό χρόνο για να περάσουμε από το αίτιο της σκέψης στο αποτέλεσμα της δράσης, ενώ η διαίσθηση καταργεί τη νοητική διαδικασία και περνά άμεσα από την εκδήλωση του αιτίου στην εφαρμογή μίας πράξης. Θα έλεγα πως η διαίσθηση μας δίνει μία λύση η οποία είναι η πρώτη που εκδηλώνεται, ενώ η λογική απαιτεί μία διαδικασία σκέψης για να γεννήσει μία λύση, η οποία βέβαια "κοσμείται" από τη λύση της διαίσθησης που εξ αρχής αιωρείται στο μυαλό του προβληματισμένου ανθρώπου.

Εγώ θα έκανα επίσης και μία απόπειρα μερικής ταύτισης της διαίσθησης και του ενστίκτου. Όμως πιστεύω πως αν και οι δύο έννοιες αποδίδουν την πηγή/αιτία μίας "επαναστατικής" ή "αιρετικής" απόφασης, νομίζω πως έχουν μια ειδοποιό διαφορά: Η διαίσθηση πιστεύω πως αντιπροσωπεύει μία συστηματοποιημένη, προκλητή και επεξεργασμένη ιδιότητα ως πηγή αποφάσεων που κινούνται πέραν ή και αντίθετα από αυτό που η λογική μας προστάζει.

Από την άλλη πλευρά, το ένστικτο αποτελεί μία ακούσια εκδήλωση, μία διαδικασία ασυνείδητης εκδήλωσης των σκέψεών μας που συνήθως εμφανίζεται σε σημαντικές αποφάσεις. Και ας μην ξεχνάμε πως μια μικρή απόφαση χρειάζεται λογική. Μια μεγάλη απόφαση χρειάζεται ένστικτο.

Αν μου λέγατε τι προτιμώ να έχω σαν εφόδιο για μια απόφαση, θα έλεγα πως θα προτιμούσα ένα παράδειγμα υλοποίησης του επιτυχούς εσωτερισμού, δηλαδή μία ενστικτώδη λογική :o

Eleni:
Για μενα η διαίσθηση περιέχει οπωσδήποτε ορθολογισμό και μάλιστα στιγνό.

Trithemius:
Δηλαδή δεν αποδίδεις στη διαίσθηση κάτι το μεταφυσικό, μια εκδήλωση σκέψης που πηγάζει από πιο "αιθερικά" αίτια; Αν η διαίσθηση είναι η απόλυτη υλοποίηση του ακραίου ορθολογισμού, τότε πως ορίζεις τη λογική; ???

Eleni:

--- Παράθεση ---Δηλαδή δεν αποδίδεις στη διαίσθηση κάτι το μεταφυσικό, μια εκδήλωση σκέψης που πηγάζει από πιο "αιθερικά" αίτια; Αν η διαίσθηση είναι η απόλυτη υλοποίηση του ακραίου ορθολογισμού, τότε πως ορίζεις τη λογική;
--- Τέλος παράθεσης ---

Το ίδιο ακριβώς λέμε αλλά με άλλα λόγια :D
Η λογική οπως όλοι την εννοούμε είναι ένα σύστημα κρίτικής και σύγκρισης που χρησιμεύει στην λήψη αποφάσεων. Ομως οι βάσεις που στηρίζεται είναι υποκειμενικές, δλδ καθένας έχει την δική του λογική σκέψη που έχει διαμορφωθεί απο τις επιδράσεις που έχει δεχθεί.
Επίσης μέσα στην σκέψη εισέρχεται και το συναίσθημα και οι αισθήσεις και οι πληροφορίες αλλοιώνονται.
Επομένως δεν ειναι η λογική μας [ η προσωπικά δική μας] πάντα η σωστή και αμερόληπτη.

Η διαίσθηση όμως αν καταφέρουμε να την δυναμώσουμε είναι η πέραν της άισθησης αντίληψη. Είναι η ορθή κρίση, η αντικειμενική αλήθεια.
Μόνο που δεν είναι τόσο έυκολο να την καλλιεργούμε πάντα αφού μας προλαβαίνουν οι προ-καταλλήψεις μας.

Φέρνω ένα παράδειγμα που συζητούσα κάποια φορά με μια φίλη μας.
Αυτή την στιγμή χωρίς να γνωριζόμαστε, όλοι έχουμε μια φανταστική εικόνα εξωτερική και εσωτερική για τον καθένα που επικοινωνούμε...μια εικόνα που στηρίζεται στα γραπτά μας.
Αρα η κρίση είναι ελλειπής αφού δεν εχουμε άλλη βοήθεια απο τα υπόλοιπα αισθητήρια μας.
Αν εμείς συναντηθούμε, έχοντας υπ όψιν μας ποιόν θα δούμε, η διαίσθηση μας δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει [ εκείνο το ειδοποιό συναίσθημα που μας κάνει και συμπαθούμε η παγώνουμε ] επειδή θα υπάρχει ήδη μια πλασματική ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ εικόνα.

Τι λες?

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα